Armadillo

Spis treści

Prolog 4

Ucieczka 10

Cassilda 36

Czarna Księga 74

Epilog 124

Życie po epilogu 128

Opowieść Louisa 146

Opowieść Pana Ducha 170

Dla Edyty i Julki

PrologArmadillo, 2016

Armadillo od ponad stu lat było perłą wśród ghost towns Dzikiego Zachodu.

Nancy Margolis, rudowłosa wiedźma, zaparkowała dodge’a w cieniu ruin białego jak czaszka kościoła. W kikucie aresztu narysowała czarną kredą na kamiennej podłodze pentagram, po czym zapaliła pięć świec i wypuściła z przenośnej klatki piątkę zaspanych kociąt. Pięcioma słowami mocy otworzyła portal w membranie, która oddzielała widmowe Armadillo od zrujnowanego zaklęciem pierwowzoru, po czym przeszła na drugą stronę, zostawiając za sobą bezchmurne niebo, bezlitosne słońce i rozgrzany długą podróżą samochód. Kiedy portal zniknął, Nancy zadarła głowę i spojrzała na ciemne sklepienie bez gwiazd i księżyca, na zadziwiająco bliski horyzont podpalony szkarłatem, który sprawiał wrażenie farby spływającej gęstymi strugami z zasysającego światło płótna. Wolnym krokiem ruszyła w kierunku banku, znajdującego się na końcu ulicy. Minęła tętniący muzyką burdel i szeryfa z przestrzelonymi płucami, który stał przed wejściem do swojego biura, wpatrując się zgasłymi oczami w niepisaną mu otchłań zapomnienia.

W końcu zatrzymała się przed bankiem, którego dwuskrzydłowe drzwi stały otworem, wabiąc niczym rozchylone do pocałunku usta. Wtedy też usłyszała melodię, którą grałem na harmonijce, do wtóru świstu wiatrów i jęków krótkiego ramienia sprawiedliwości z krwią na gęstej brodzie.

 – Masz oczy Cassildy – powiedziałem donośnym głosem, po czym stukając srebrnymi ostrogami, wyszedłem z kłębiących się za progiem banku ciemności, uśmiechnięty jak diabeł po zdeflorowaniu mistyczki.

Wiedźma spojrzała bez cienia strachu w moje oczodoły, na widoczne w nich płomienie, otaksowała jamistą pozostałość nosa i spiłowane na ostro zęby. Na jej nasyconych czerwoną szminką ustach igrały ogniki wyzwolonej rytuałem mocy. Znała swój fach i reguły gry, w którą ja również grałem od ponad stu lat. Wątpiłem, czy zdołam ją czymś zaskoczyć.

 – Nazywam się Nancy Margolis – odparła hardo. – I możesz o mnie jedynie pomarzyć, magu.

 – Bezczelna dziewczyna! – Pokiwałem z aprobatą głową i nie mając innego wyjścia, rzekłem: – Mów!

Spotworniałe miasteczko, usiane przekształconymi we własne karykatury budynkami, słuchało jej opowieści o porwanym dziecku. Szeryf jęczał, balansując na krawędzi upragnionej śmierci. Wiatr hasał w jego przedziurawionych płucach.

 – Czego chcesz? – zapytałem, gdy skończyła.

Odpowiedź, która wypłynęła spomiędzy nasyconych czerwienią ust – ust, których pożądałem – sprawiła, że ogień w moich oczodołach zapłonął ze zdwojoną siłą.

 – Zapraszam do banku – powiedziałem i nie czekając na reakcję wiedźmy, wszedłem do środka.

W pomieszczeniu, które było kiedyś biurem, zapaliłem świece i wskazałem jej puste krzesło. Sam usiadłem po drugiej stronie biurka w skórzanym fotelu i zabębniłem szponiastymi paznokciami o dębowy blat. Wiedźma skorzystała z zaproszenia. Wybebeszone kotki legły u jej stóp. Słodkie kłębuszki kłów i pazurów. Zabite we właściwy sposób, a następnie ożywione kilkoma oleistymi kroplami nekromantycznego zaklęcia, otwierały bramę do mojego świata. Uniwersalny pilot napędzany tanią karmą i czymś, co tacy jak rudowłosa nazywali magią.

Pokiwałem głową i obejrzałem wizytówkę, którą położyła na biurku.

Nancy powtórzyła propozycję.

Kotki pojękiwały przez sen, zawieszone pomiędzy życiem a śmiercią.

 – Zgoda – odparłem i schowałem prostokątny kawałek plastiku do kieszeni płaszcza.

 – Przyjadą wieczorem. Czarną limuzyną. Uzbrojeni.

 – Co to za jedni?

 – Siedmiu wspaniałych od tajemnic wszechświata. Profesorowie-metafizycy. Niewinny wygląd staruszków i czarne dusze rozmiłowane w zagadkach istnienia. Mają erekcję na samą myśl o tajemnicach bytu.

 – Rozumiem.

 – Spróbują wymienić chłopca na Czarną Księgę.

 – Oczywiście.

Wstała i wyciągnęła dłoń o długich palcach, poplamionych krwią kociąt.

 – Lepiej nie – powiedziałem. – Mogę nad sobą nie zapanować. – Z moich oczodołów strzeliły języki szkarłatnego ognia. Oblizałem martwe usta, obnażyłem zęby zaprawione w rozszarpywaniu ludzkiego mięsa i dodałem twardo: – Teraz najważniejsze. Człowiek, który przeklął Armadillo i zmienił mnie w upiora. Chcę wiedzieć o nim wszystko.

Wiedźma uśmiechnęła się, wsunęła do ust papierosa i przypaliła go srebrną zapalniczką.

 – John Temple – powiedziała. – Pomogę ci go odnaleźć. – Potem usiadła na krześle i zaczęła opowiadać.

Kiedy skończyła, podała mi książkę w miękkiej oprawie i szybkim krokiem opuściła biuro. Odczekałem chwilę, oglądając krzykliwą okładkę i powtarzając w myślach nazwisko autora. Robert W. Chambers. „Król w Żółci”. Następnie ruszyłem za rudowłosą na ulicę. Weszła do aresztu. Stanąwszy pośrodku celi, otworzyła sportową torbę i wysypała z niej następną piątkę kociaków. Kłębuszki sierści i pazurków znów potoczyły się po ziemi. Wkrótce dołączyli do nich ni to żywi, ni to martwi pobratymcy. Wiedźma wypowiedziała pięć słów mocy, po jednym na każdego żywego jeszcze kotka, i nie ruszając się z miejsca, znalazła się po drugiej stronie membrany chroniącej widmowe Armadillo, w centrum pentagramu narysowanego czarną kredą na kamiennej podłodze. Uśmiechnięta i najwyraźniej przekonana o własnym bezpieczeństwie. Odgarnęła włosy, pozbierała kociaki i wróciła do samochodu.

Poczułem napięcie w kroczu. Nieznośne i niechciane, wzbierało niczym fala tsunami, przypominając mi o tym, kim jestem i jak powinienem się zachowywać. Wypełniała mnie żądza, wysyłając nędzne resztki człowieczeństwa na dno mojej duszy.

Szeryf zaśmiał się szyderczo, a wiatr zdmuchnął z mojej głowy kapelusz.

 – Wszystko w porządku? – Głos Czarnej Księgi dobiegł zza moich pleców.

Wystukałem z paczki własnoręcznie skręconego papierosa i przypaliłem go zaklęciem.

 – Ta dziewczyna – odparłem w myślach – poprosiła mnie o pomoc, a ja jej nie zabiłem. Co to oznacza?

 – To, na co czekaliśmy od dawna. Klątwa słabnie. Powoli wyzwalamy się z jej okowów.

 – Dlaczego tak się dzieje?

 – Ponieważ zmarł nasz stwórca.

 – Co zrobisz, kiedy w końcu będziemy wolni?

 – Zabiję cię – odpowiedziała Czarna Księga, szeleszcząc okładką oprawioną w skórę niemowlaków.

Wciągnąłem dym do martwych płuc. Następnie wypuściłem go jamą nosową oraz oczodołami.

Z burdelu wysypały się pomniejsze upiory – rewolwerowcy, dziwki i gangsterzy – do niedawna bezwarunkowo posłuszne mej woli. Czuły jednak nadchodzące zmiany i coraz częściej ośmielały się kwestionować moje rozkazy. Nie miałem wątpliwości, że gdy nadejdzie krytyczny moment, opowiedzą się po stronie Czarnej Księgi. W końcu to ona je stworzyła.

Dopaliłem szluga i wszedłem z powrotem do banku.

Pomimo całej brawury, jaką włożyłem w rozmowę z wiedźmą, moje rządy w Armadillo dobiegały końca.

UcieczkaPustkowie, 2016

Po wyjeździe rudowłosej oddałem się lekturze „Króla w Żółci”. Kiedy kilka godzin później zamknąłem książkę, w mojej głowie panował jeszcze większy mętlik niż przed rozmową z Nancy Margolis. Nie wiedziałem, dlaczego postanowiła mi pomóc, i to akurat teraz, gdy John Temple prawdopodobnie nie żył. Oczywiście wiedźma mogła mieć jakiś związek z jego śmiercią. Może nawet sama go zabiła. Tylko dlaczego miałaby to zrobić? Do głowy nie przychodził mi żaden przekonujący powód. Na domiar złego ze względu na słabnącą klątwę musiałem brać pod uwagę to, że niebawem Czarna Księga spróbuje upomnieć się i o moje życie.

W tej sytuacji postanowiłem działać. Czekanie na śmierć kłóciło się z moim usposobieniem.

Po ghost town niosły się jęki umierającego szeryfa. Czarna Księga była w swojej pracowni, a moi upiorni podwładni w burdelu. Jeszcze raz upewniłem się, że nikogo nie ma w pobliżu, i otworzyłem przejście w membranie oddzielającej od siebie dwie wersje Armadillo  – fizyczne resztki miasteczka, które skonało pod koniec dziewiętnastego wieku, od jego upiornego negatywu, będącego moją siedzibą. Po drugiej stronie zmierzchało. Wszedłem pomiędzy sterczące spod piachu ruiny budynków i stanąłem w cieniu rzucanym przez jedyną ocalałą ścianę kościoła. Poprawiłem kapelusz, postawiłem kołnierz prochowca i zerknąwszy na gasnący za moimi plecami portal, zrobiłem najważniejszy krok w życiu. Minęła bardzo długa chwila, nim stwierdziłem, że mam rację. Bariera, która dotychczas uniemożliwiała mi opuszczenie ruin, przestała istnieć. Aż podskoczyłem z radości.

Kiedy dobiegłem do szosy, Armadillo było już tylko drobną plamką na horyzoncie. Przybrałem oblicze podstarzałego hippisa i spróbowałem złapać okazję.

Po upływie kwadransa zakurzony ford zjechał na pobocze. Siedząca obok kierowcy dziewczyna opuściła szybę. Chudzina w zielonej sukience. Jasne włosy, drobny, piegowaty nosek i bielutkie ząbki.

 – Cześć! – powiedziała.

Spojrzałem na trzymaną w dłoni wizytówkę Nancy. Potem na dziewczynę.

 – Cześć – odparłem i zapytałem, czy podrzucą mnie do San Francisco.

 – Jasne – stwierdził chłopak. – Jestem Burt, a to jest moja narzeczona, Mary Sue. Właśnie tam zmierzamy.

 – Tom – odparłem. – Miło mi.

Wskoczyłem na tylne siedzenie i zatrzasnąłem drzwi.

Pomknęliśmy ku zachodzącemu słońcu, które wyglądało jak gigantyczna złota jednodolarówka.

Potrafiłem zmienić wygląd, głos i mowę, ale swojej natury, wyrosłej na gruncie bluźnierczej egzystencji, nie mogłem oszukać. Rzuciłem więc odpowiednie zaklęcie i dla zabicia czasu zacząłem czytać fragmenty tytułowego opowiadania Roberta W. Chambersa. Po dwóch godzinach jazdy, podczas których Burt i Mary Sue śpiewali przeboje country, postanowiłem sprawdzić, czy zaklęcie przyniosło zamierzony skutek.

 – Chcecie usłyszeć opowieść o nieudanym napadzie na bank?

Burt i Mary Sue wymienili spojrzenia.

 – Czemu nie. – Chłopak wzruszył ramionami.

Jego towarzyszka ściszyła radio.

 – Znakomicie – powiedziałem. – Opowieść zaczyna się w Armadillo, u schyłku dziewiętnastego wieku. Do miasteczka przyjechaliśmy we czterech, po zmierzchu. Jim, Jake, Bob i ja. W banku czekał na nas William, brat Boba. Był strażnikiem, wcześniej zastępcą szeryfa. Znał miasto i mieszkańców, znał też swojego brata i wiedział, że Bob nie nadaje się do takiej roboty, że nie powinien brać udziału w tym, co mieliśmy zrobić, że w najlepszym razie mógłby czekać na nas za miastem, z wypoczętymi końmi. Will chciał jednak dać mu szansę i wbrew wyrażanym przez nas wątpliwościom postawił na swoim. Bob nie wszedł z nami do banku. Został na czatach. I zastrzelił szeryfa. Z dwururki, siedząc na bujanym krześle, które ustawił obok drzwi wejściowych. Miał nie rzucać się w oczy, a zabawił się w Billy’ego The Kida. Sukinsynowi puściły nerwy. Gdy wybiegliśmy na zewnątrz, stał nad zwłokami i głupio się uśmiechał.

Wystrzał zaalarmował zastępców. Jake zdmuchnął dwóch. Trzeci, nim zginął z ręki Willa, zdążył trafić Boba. Wciągnęliśmy krwawiącego wspólnika do środka i zabarykadowaliśmy drzwi. Sprawy przybrały zdecydowanie zły obrót. Jednak najgorsze miało dopiero nadejść. I nadeszło dość szybko. Podczas gdy Will chodził tam i z powrotem, zastanawiając się, jak nas z tego wyciągnąć, a Jim i Jake obserwowali budynki po drugiej stronie ulicy, w których zebrali się uzbrojeni mężczyźni, ja myślałem tylko o jednym: o pełnym złota sejfie w gabinecie na tyłach budynku. Nasi przeciwnicy strzelali raz po raz, jednak nie podejrzewaliśmy, że największe zagrożenie kryje się w samym banku. Powinniśmy być bardziej ostrożni.

Nie usłyszeliśmy nadejścia mężczyzny. Pojawił się znienacka. Z łatwością skręcił Bobowi kark. Pstryknął palcami, a dłoń, w której trzymałem rewolwer, zdrętwiała. Colt wylądował na podłodze. Spluwy chłopaków również. Will próbował walczyć. Szybko dołączył do martwego brata. Rozpruty od pępka po szyję. „Witam panów” – powiedział przybysz, zlizując z palców krew mojego przyjaciela. – W tym miejscu przerwałem opowieść i zapytałem Burta, czy mogę zapalić.

 – Nie krępuj się – odparł.

 – Amatorzy – stwierdziła Mary Sue. – Daliście się podejść jak dzieci.

 – Żebyś wiedziała, słonko – odpowiedziałem, wystukując z paczki papierosa. Burt podał mi zapalniczkę, zerkając badawczo na moje odbicie w przednim lusterku. Prawą dłoń trzymał na udzie swojej dziewczyny. Znaczył terytorium lub sprawiał jej przyjemność. Mary Sue nie oponowała. Była podekscytowana niczym nastolatka na randce z wymarzonym chłopakiem. Szczerzyła bielutkie ząbki, marszczyła piegowaty nosek i chłonęła moje słowa, jakbym był pieprzonym mesjaszem albo gwiazdą rocka.

 – Dzięki – mruknąłem i zwróciłem się do dziewczyny. – Wtedy nie wiedziałem, z kim mamy do czynienia. Jednak niedawno od pewnej wiedźmy dowiedziałem się, że facet nazywał się John Temple. Był magiem i bankierem. Przyjechał ze wschodu, z Nowego Jorku, przez kilka lat włóczył się po Dzikim Zachodzie. Pracował w San Francisco, wcześniej w Tombstone. Do Armadillo trafił w 1897 roku. Reanimował lokalną bankowość, a teraz zamierzał posłać całe miasto do piekła. Wierzył, że w ten sposób otworzy wrota do Carcosy i stanie twarzą w twarz z Cassildą, o której pisał w swoich opowiadaniach Robert W. Chambers. Znacie tego autora?

 – Przykro mi – odparł Burt. – Pierwszy raz o nim słyszę.

 – Ja również – dodała Mary Sue.

 – Jednakże… – Burt teatralnie ściszył głos. – Jeśli prawdą jest to, co nam opowiedziałeś, to masz ponad sto lat, koleś!

 – Bingo! Spędziłem w Armadillo, a raczej w tym, co z niego zostało, ponad dziesięć dekad. Ale o tym za chwilę, bo zgłodniałem. Spróbujmy szczęścia na tamtej stacji. Stawiam.

 – Super! – zawołała Mary Sue i puściła do mnie oczko.

Na razie zaklęcie spisywało się na medal. Wierzyli w każde moje słowo. I powoli ulegali mej woli.

Zamówiliśmy na wynos w barze obskurnym jak publiczna toaleta. Hamburgery smakowały nie najgorzej, wolałem jednak ludzkie mięso. Ruszyliśmy dalej. Stacja znikała z bocznych lusterek, a ja podjąłem opowieść.

 – John Temple dopiero się rozgrzewał. Wypowiedział serię dziwacznie brzmiących słów i cofnął się o krok, żeby obejrzeć swoje dzieło. W powietrzu zawisł prostokąt fioletowego światła. Zmrużyłem powieki. Jim skulił się w kącie. Jake odwrócił wzrok. Nasz oprawca zrzucił z ramion szlafrok i podał dłoń wychodzącej z portalu kobiecie. „Cassilda” – rzekł. Odpowiedziała uśmiechem i pocałunkiem. Wyglądali jak greccy bogowie. Młodzi, piękni i nadzy. Stworzeni do władzy i seksu. Przez kilka chwil nie zwracali na nas żadnej uwagi, spleceni w miłosnym uścisku. Przyszpilony strachem, miałem dość czasu, żeby utrwalić w pamięci obraz pleców, pośladków i długich nóg nieznajomej. Odrzuciła do tyłu głowę, oblizała usta i zapytała: „Ofiarujesz mi to miasto?”. Mag skinął głową. Podniósł mój rewolwer, obejrzał go z każdej strony, jakby po raz pierwszy trzymał w dłoni taką broń, po czym z uśmiechem na twarzy zastrzelił Jake’a. Jim rozpłakał się, zaczął błagać o litość. Wtedy coś we mnie pękło. Odwróciłem się i pobiegłem w stronę okna. Wolałem zginąć na ulicy, zastrzelony przez zastępców szeryfa, niż tutaj, z ręki potwora w ludzkiej skórze. Tymczasem kula uciszyła Jima. Kolejna posłała mnie na ziemię. Upadłem na brzuch, z przestrzelonym kolanem. Nie zamknąłem oczu. „Dalej – powiedziałem. – Wykończ mnie”.

Temple trzymał lufę tuż przed moją twarzą. Palcem muskał w spust, jakby zwlekał z podjęciem decyzji. Uśmiechnięty od ucha do ucha. Pieprzony bankier. Cassilda obejmowała go w pasie, wodząc językiem po czerwonych ustach. „Będziesz dla mnie pracował” – powiedział. I wyrecytował zaklęcie. Potężne tornado zmiotło Armadillo z powierzchni ziemi i rzuciło nas do piekła pomiędzy światami. Poczułem się jak mała Dorotka.

 – Niemożliwe – stwierdził Burt.

 – Co?

 – Żebyś poczuł się w ten sposób.

 – Dlaczego?

 – Kiedy to się wydarzyło?

 – W lipcu tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku.

 – Powieść Bauma ukazała się rok później – wyjaśnił chłopak i uśmiechnął się triumfalnie do Mary Sue.

 – Cóż, nie czytałem powieści, ale w latach pięćdziesiątych poznałem osobę, która widziała film. Stąd moje porównanie.

 – Strasznie naciągane – skwitował Burt.

Miał rację.

 – Skręć w kierunku tamtych wzgórz – powiedziałem.

 – Dlaczego? – zapytał i wyłapał moje spojrzenie w przednim lusterku.

 – Skręć – powtórzyłem i tym razem usłuchał.

Zjechaliśmy na pobocze.

 – Co się dzieje? – spytała Mary Sue.

 – Chcę wam coś pokazać.

Samochód podskakiwał na nierównej drodze. Mary Sue potrząsnęła Burtem, a gdy nie zareagował, popatrzyła na mnie i powiedziała z wyraźną złością:

 – Nie będziesz rozkazywał mojemu chłopakowi.

W prawej dłoni trzymała wyjęty ze schowka rewolwer. Nie uśmiechała się już i nie marszczyła noska. Jej ząbki, ledwo widoczne zza nieznacznie rozchylonych ust, nadal były białe.

Nie rozumiałem magii. Jej reguły sprawiały wrażenie arbitralnych, jakby napisanych przez kogoś na ciężkim haju. Znałem jednak parę sztuczek.

 – Spokojnie – odparłem, kreśląc za oparciem fotela odpowiedni znak. W ten sposób wzmocniłem rzucone na początku wspólnej podróży zaklęcie.

Dziewczyna oddała mi broń.

Gdy zatrzymaliśmy się na pustkowiu, Burt wyciągnął z bagażnika łopatę i zaczął kopać. Ogień w moich oczodołach przybierał kolory zmierzchu. Żółć, czerwień, fiolet. W końcu zapadły ciemności. Skręciłem Mary Sue kark, wrzuciłem jej ciało do grobu i przysypałem ziemią. Burt położył się w sąsiednim dole, z dłońmi splecionymi na brzuchu.

Zacząłem zasypywać grób.

 – Nie rozumiem jednej rzeczy – powiedział chłopak, zgarnąwszy z twarzy warstwę piachu.

 – Jakiej?

 – Twierdzisz, że masz ponad sto lat i że spędziłeś je w Armadillo. Mimo to sporo wiesz o naszym świecie. Jakim cudem?

Wbiłem łopatę w ziemię.

 – Zapalisz? – zapytałem.

 – Jasne.

Wsunąłem mu do ust papierosa. Zaciągnął się i wypuścił ustami dym, a ja odpowiedziałem na jego pytanie:

 – Mag odszedł z Cassildą. Dokąd? Nie miałem pojęcia. Zrobił ze mnie strażnika swojego chowańca, Czarnej Księgi, której wiedza była w cenie. Każdemu, kto zdołał odnaleźć ruiny Armadillo i przejść na drugą stronę, do widmowej wersji miasteczka, musiałem zaoferować jedyny w swoim rodzaju wybór: Czarna Księga, moje zbrojne ramię albo złoto, które spoczywało w bankowym sejfie. Niektórym naprawdę pomagaliśmy, żeby nie zniechęcić innych potencjalnych śmiałków chcących zrealizować swoje marzenia. Jednakże zdarzali się i tacy, i to wcale nierzadko, którzy z woli Czarnej Księgi kończyli jako moja przekąska. Tak naprawdę byliśmy sprawnie działającą pułapką. Niczym więcej. Co miał z tego Temple? Dusze. Powiedział, że tam, dokąd się wybiera, bardzo mu się przydadzą. Jako waluta lub ingrediencje. Coś w tym było. Sam pochłaniałem wiedzę i wspomnienia moich ofiar. W rezultacie przerobiłem każdą dekadę dwudziestego wieku. Od czasów prohibicji, przez szczenięce lata pięćdziesiąte, narkotyczną cielesność lat sześćdziesiątych do milenijnego szaleństwa ostatniej dekady. Mogłem mówić i myśleć jak gangster, biznesmen, polityk, aktorka z Hollywood, oddychający kontrkulturą student. Niezłe osiągnięcie dla osoby, która dorastała w cieniu ojca alkoholika. Zadowolony z odpowiedzi?

Burt wypluł niedopałek i powiedział:

 – Zabij mnie, proszę.

Pokręciłem głową.

 – Nic z tego, synu. Potrzebuję cię żywego. – Po chwili dodałem: – Nie traktuj tego osobiście. Jestem kiepskim magiem, ale nawet ja znam sposób na to, by odnaleźć kogoś, kto nie chce być odnaleziony. Niestety, konieczny jest rytuał, który wymaga dwóch ofiar. W tym tylko jednej żywej. Padło na was. Nie powiem, że jest mi przykro z powodu Mary Sue, bo nie jest, ale czasami miewam wrażenie, że całą tę cholerną magię obmyśliła istota nienawidząca kobiet.

Burt nie odpowiedział, zacisnął zęby i patrzył w milczeniu, jak kończę zasypywać grób. Na koniec odgarnąłem ziemię z jego twarzy, żeby się nie udusił, i splunąłem mu na czoło. Następnie stanąłem nad grobem Mary Sue i splunąłem po raz drugi, kreśląc w powietrzu skomplikowany znak. Wypowiedziałem inkantację i usiadłszy na masce forda, zagrałem na harmonijce melodię starszą niż ludzkość.

Nie czekałem długo na pożądany skutek.

Stwór przypominał czarną panterę. Był jednak skrzydlaty i ze dwa razy większy. Miał kocie oczy i pysk zdolny do imitowania ludzkiej mimiki. Na potężnym grzbiecie widniały łuski, a szerokie łapy skrywały pazury zdatne do cięcia metalu. Obwąchał wrzeszczącego Burta, po czym wygrzebał ciało Mary Sue. Odgłosy mlaskania i gniewne pomruki wypełniły jasną noc. Chłopak zemdlał. Wystukałem z paczki papierosa i zanurzyłem go w prawym oczodole. Odczekałem, aż zaskwierczy końcówka.

 – Mam tylko to – powiedziałem, kiedy koci demon zaspokoił głód. – Jej zapach, imię i nazwę miasta.

Stwór chwycił zębami wizytówkę wiedźmy. Machnął łbem i zniknął tak szybko, jak się pojawił.

Cholerne nie wiadomo co z nie wiadomo skąd.

Cisnąłem niedopałek na ziemię.

Burt zamrugał powiekami.

 – Boję się – powiedział.

 – Ja również, chłopcze – odparłem.

I wyjąłem z olstra kościany rewolwer.

San Francisco, 2016

 – Co wydarzyło się później? – zapytała Jennifer.

 – Później… – powtórzyłem, patrząc z podziwem na jej wypielęgnowane dłonie, chronione wirującymi wokół nadgarstków pieczęciami. – Cóż, kontynuowałem podróż do San Francisco. – Zachęcony jej spojrzeniem, ciągnąłem: – Pędziłem na zachód. Ogromny księżyc wisiał nisko nad wzgórzami na wschodzie. Miałem szybki samochód i szykowną broń: magiczne spluwy otrzymane od Johna Temple, wykonane z kości jakiejś piekielnej bestii. Miałem też przeszłość, paskudną i wredną, mściwą jak sycylijski mafioso.

Tankowałem i jechałem dalej. Nie musiałem jeść ani pić, mimo że mogłem i lubiłem. Nie musiałem również spać. Byłem przecież martwym skurczybykiem z koszmarnego przystanku na drodze między światami.

Pędząc przez ziemie dawnego Pogranicza i mijając podobne do siebie miasteczka, utwierdzałem się w złudnym przekonaniu, że rozciągający się przede mną świat, połykany zachłannie kołami rozgrzanego samochodu, jest niedookreślony, a tym, co nadaje mu formę, są moje marzenia, aspiracje i oczekiwania, a ostatecznie moja indywidualna natura. Nie byłem jednak pewny jaka – czy ta sprzed feralnego napadu na bank, czy też późniejsza, wyrosła na glebie mordów, tortur i aktów kanibalizmu, które w jednej chwili, dzięki cholernemu magowi, z trucizny dla mojej duszy przemieniły się w najsłodszą ambrozję. Zabijając Mary Sue, a później Burta, którym wzgardził demon, poczułem zwyczajową rozkosz. Tym razem jednak była zdecydowanie słabsza. Mogłem zachować wobec niej dystans, zostawiając miejsce na krytyczną refleksję. Jakbym odzyskał wolną wolę i nie musiał już wybierać jedynie między złem a złem.

 – W takim razie może wcale nie musiałeś ich zabijać?  – stwierdziła Jennifer.

 – Potrzebowałem karmy dla kociego tropiciela.

Zmarszczyła brwi. Ogień w moich oczodołach przygasł pod wpływem jej zimnego spojrzenia.

 – Naprawdę? Dostałeś wizytówkę z adresem internetowym strony Nancy. Mogłeś skorzystać z Google.

 – I odnalazłbym penthouse Nancy?

 – Tylko biuro.

 – Właśnie. Chciałem ją zaskoczyć.

 – W rezultacie dałeś dupy – powiedziała, podchodząc do panoramicznego okna, za którym rozciągał się zdominowany przez wieżowce krajobraz. – Wręcz koncertowo. Sądziłeś, że tak po prostu, bez żadnego problemu, wejdziesz do naszej kryjówki?

 – Mniej więcej. Przekonanie portiera, żeby pozwolił mi wjechać windą na ostatnie piętro, nie było trudne. Myślałem, że kiedy zapukam, drzwi otworzy mi Nancy. Pozwól więc, że zapytam ponownie: gdzie ona jest?

 – Wszystko w swoim czasie – odparła Jennifer, zapatrzona w zapadający zmierzch.

Jej słowa, wypowiedziane powoli i z rozmysłem, buzowały magią. Niosły groźbę bólu, może nawet śmierci, tym razem ostatecznej.

 – Niech ci się nie wydaje, że masz do czynienia z amatorkami. Zawsze jesteśmy bardzo dobrze przygotowane do tego, co zamierzamy zrobić. To ja zdobyłam informacje o tobie, Czarnej Księdze, posłusznych waszej woli pomniejszych upiorach i złocie, które trzymacie w banku, a także o Johnie Temple, który was przeklął. Wiem, na co cię stać. Ty jednak nie masz pojęcia, kim jestem i co mogę ci zrobić. Dlatego będzie dla ciebie lepiej, jeśli przestaniesz zadawać pytania i podejmiesz opowieść.

 – Niech będzie – powiedziałem. – Dopadli mnie o świcie. Drugiego dnia jazdy. W ubogim miasteczku odsypiającym jakieś lokalne święto. Mimo wczesnej pory powietrze nad pustynią falowało z gorąca. Na błękitnym niebie nie było ani jednej chmury. Zatankowałem do pełna i poszedłem zapłacić. W sklepie nie było nikogo poza mną i zaspanym sprzedawcą o wyglądzie koguta wciśniętego w przybrudzoną koszulkę i wytarte dżinsy. Siedział za kasą, przeglądając pisemko dla mężczyzn, i żuł tytoń. Wziąłem z półki karton papierosów, zapłaciłem i ruszyłem do wyjścia.

„Pieprzony hipster” – wymamrotał za moimi plecami chudzielec.

Mogłem odstrzelić mu łeb i spalić to miejsce. Ograniczyłem się jednak do zapalenia papierosa.

Po drugiej stronie ulicy jakiś łysiejący facet zamiatał chodnik przed barem. Na parkingu stały tylko dwa samochody. Nad ulicą unosił się zapach spalin i rozgrzanego asfaltu.

„Hej, tu nie można palić!” – krzyknął sprzedawca, wychodząc na zewnątrz.

Cisnąłem niedopałek na ziemię i zdeptałem obcasem.

„Wisisz mi jednego” – powiedziałem i znieruchomiałem z ręką na kolbie rewolweru.

Coś się poruszyło.

Pękaty cień rzucany zza rogu sklepu.

Głowa w oknie baru.

Wyczuwszy niebezpieczeństwo, straciłem panowanie nad swoim wyglądem. Sprzedawca, widząc moje prawdziwe oblicze, wrzasnął i cofnął się za próg. Karabinowa seria strzaskała szybę i poszatkowała faceta z miotłą. Pociski zaświstały między dystrybutorami. Strzeliłem do postaci, która zamajaczyła w zniszczonej futrynie, i poczułem uderzenie w plecy. Mężczyzna w sombrero, z bandolierami skrzyżowanymi na brzuchu, nadchodził od strony nieczynnego warsztatu, strzelając na przemian z wielkich rewolwerów. Trafiony jeszcze cztery razy, zignorowałem rozkwitające w moim ciele ciernie, zwalczane przez wypowiedziane w pośpiechu przeciwzaklęcie, i poczęstowałem napastnika kulą, która zmieniła go w kałużę zielonego szlamu.

Tymczasem zabójca z Tommy gunem przeskoczył parapet i wylądował na chodniku. Zdążyłem schować się za samochodem, zanim lewy bok forda upodobnił się do sitka. Po chwili potężna eksplozja zmiotła stację benzynową i sąsiednie budynki z powierzchni ziemi. Jedna z kul musiała trafić w dystrybutor.

Jennifer zmierzyła mnie wzrokiem. Dostrzegłem w nim zaskoczenie i namiastkę podziwu.

 – Zaklęcie teleportujące? – spytała.

 – Rzuciłem je w ostatniej chwili.

 – Bardzo roztropnie. Kim byli napastnicy?

 – Franco, ten z karabinem maszynowym, zaczynał jako cyngiel Johnny’ego Torrio z Chicago. W tysiąc dziewięćset trzydziestym przyjechał do Armadillo i spróbował ukraść moje złoto. Przestrzeliłem mu prawe kolano i poderżnąłem gardło, a Czarna Księga zmieniła go w jednego z posłusznych mej woli upiorów, rekrutowanych głównie spośród gangsterów z czasów prohibicji i rewolwerowców, którzy jakimś cudem przegapili schyłek Dzikiego Zachodu. Z kolei Alonzo, Meksykanin, trafił do Armadillo w trochę później, uciekając przed łowcami nagród. Spotkał go ten sam los.

 – Kto ich wysłał?

 – Myślę, że Czarna Księga. Od dawna życzyła mi śmierci.

 – Jak zdołałeś zabić Franco?

 – Zwyczajnie. Uniosłem rewolwer, wycelowałem. Tamten oderwał wzrok od płomieni i spojrzał przez ramię. Kula trafiła go w głowę, prosto w zmarszczone czoło. Potem wsunąłem colta do olstra i zapaliłem szluga. Języki ognia sięgały ku niebu niczym dłoń truposza gramolącego się spod ziemi. Pożar rozprzestrzeniał się na kolejne budynki. Słyszałem krzyki i rozpaczliwe wołanie o pomoc. Jakaś kobieta, ogarnięta płomieniami, wyskoczyła z okna.

 – Co było potem?

 – Rozszalały żywioł przypomniał mi o piekielnej wersji Armadillo. Kiedy nie byłem zajęty zabijaniem przypadkowych wędrowców ani dobijaniem targu z poszukiwaczami wiedzy zapisanej w Czarnej Księdze, szedłem na skraj miasteczka, do miejsca, w którym otaczająca je membrana była najsłabsza, siadałem na leżącym tam głazie i czekałem, aż po drugiej stronie rozbłysną różnobarwne kule tworzące kalejdoskopowe konfiguracje. Nie wiedziałem, czym są, ale lubiłem wyobrażać sobie, że stanowią odrębne światy. Niebawem w to uwierzyłem. Niektóre kule były barwy ognia, kolor innych przywodził na myśl księżycowy pył. Niekiedy wyglądały jak perły nanizane na niewidzialny naszyjnik, a czasami po prostu dryfowały w pustce, wolne od tyranii emergentnych wzorów.

 – Od czego?

 – Wybacz dygresję. Zjadłem kiedyś poetę i filozofa.

Jennifer prychnęła z pogardą.

 – Nie bełkocz.

 – Spróbuję.

Potrząsnąłem głową i popatrzyłem na jej zgrabne nogi. Abstrahując od realnej groźby ostatecznej śmierci, nie mogłem nie docenić urody mojej rozmówczyni. Pomimo przemiany w upiora pozostałem typowym mężczyzną, tyle że pozbawionym sumienia.

Przyjaciółka Nancy Margolis miała ciemną skórę i duże lśniące oczy o zielonych tęczówkach. Jej usta sprawiały wrażenie skrojonych do pocałunków i recytowania skomplikowanych formuł. Atletyczna sylwetka sugerowała zdrowy tryb życia. W wypełniającym pokój przytłumionym świetle, otoczona zmaterializowanymi zaklęciami ochronnymi, wyglądała nierealnie, jak postać ze snu. Nie była boginią, ale z łatwością mogła za nią uchodzić. Za boginię cielesnej miłości lub rewolwerowych pojedynków. W koszulce bez rękawków i dżinsowych szortach.

 – Masz – powiedziała, kładąc na stoliku pas z moimi rewolwerami. Zapięła swój i podeszła do rozsuwanych drzwi, prowadzących na przestronny taras z ogrodem i basenem.

Posłuszny jej woli, wyszedłem na zewnątrz. Noc była ciepła i jasna. Podszyta balansującym na granicy słyszalności szumem ulicy. Okoliczne wieżowce przypominały podświetlone od środka figury szachowe, samotnie lub w grupkach przygotowujące się do ostatecznej partii. Jennifer popatrzyła na mnie pogardliwie i powiedziała:

 – Ćwiczyłam od dziecka. – Wsunęła kciuki za pas i zakołysała się na piętach. – Mój ojciec miał obsesję – wyjaśniła, kładąc dłonie na wystających z olstrów coltach.  – Chciał, żebym została drugą Annie Oakley. Widziałeś jej występ?

 – Tak. – Skinąłem głową. – W tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym szóstym. Przyjechała do Appaloosy, mojego rodzinnego miasteczka, z cyrkiem Buffalo Billa.

 – Więc wiesz, na co było ją stać.

 – Z odległości niemalże trzydziestu metrów trafiła pięć razy pikowego asa, zanim karta spadła na ziemię. – Zerknąłem na rewolwery wiedźmy. – Annie była strzelcem wyborowym, nie rewolwerowcem.

 – Zatem jestem lepsza od niej.

 – Co zamierzasz zrobić? – zapytałem, mimo że odpowiedź miałem tuż przed nosem.

 – Jesteś szybki?

 – Raczej nie.

 – Przygotuj się. Cofnęłam zaklęcie.

Mówiła prawdę.

Odzyskałem kontrolę nad swoim ciałem. Rozprostowałem palce i podszedłem do krawędzi tarasu. W oddali, pomiędzy wieżowcami, przeleciał policyjny helikopter. Skręcił w stronę świetlistej kopuły stadionu, na którym trwał koncert jakiegoś zespołu.

Jennifer podeszła bliżej. Położyła dłoń na moim ramieniu i szepnęła:

 – Czekam.

Spojrzałem jej prosto w oczy.

Zielone tęczówki versus wypełnione ogniem oczodoły.

Jedne i drugie wolne od strachu.

Była tak blisko. Czułem jej pot wymieszany z zapachem perfum. Słyszałem bicie serca. I nieznacznie przyśpieszony oddech. Zajrzałem do swojego wnętrza, potem w głąb miejskiej panoramy. Nigdzie jednak nie znalazłem odpowiedzi na pytanie, co powinienem zrobić. Żadnego znaku. Żadnego drogowskazu. Najmarniejszej podpowiedzi. Tylko mrok i blask cywilizacji. Doskonale obojętny horyzont zdarzeń.

Zacisnąłbym powieki, gdybym je miał.

Zacisnąłbym i poczekał na finał.

Zamiast tego poszedłem po pas z rewolwerami i zapiąwszy go, stanąłem naprzeciwko Jennifer.

*

…śniłem.

Musiałem śnić, skoro śpiewałem głosem Johnny’ego Casha:

There ain’t no grave

Can hold my body down

There ain’t no grave

Can hold my body down

W zasięgu wzroku nie było grobu, który przyjąłby moje zwłoki. Gdy tylko zbliżałem się do jakiegoś, wypełniał się czarnym piaskiem. Szedłem więc do następnego. Moja lewa dłoń hasała wzdłuż gryfu, a prawa trącała zawadiacko struny. Nogi niosły mnie w przód i w przód, od grobu do grobu, ku oddalającemu się horyzontowi, podczas gdy moje gardło, równie zdradzieckie jak reszta ciała, nie przestawało podrabiać śpiewu Johnny’ego.

W pewnej chwili usłyszałem chór głosów. Zaśpiewały refren, potem kolejną zwrotkę, tę z Gabrielem, i znów refren, a następnie cztery wersy z Jezusem. Śpiewali wszyscy – martwe dziwki z Armadillo, moje upiory, szeryf z przestrzelonymi płucami, Mary Sue, Burt i pozostałe ofiary. Nawet Czarna Księga wystukiwała okładką rytm. Słyszałem też głos wiedźmy. Dobiegał z oddali, jakby spoza prerii, może nawet spoza granic mojego snu.

Gdy wybrzmiała ostatnia zwrotka, znalazłem grób, który mną nie wzgardził.

Było jednak za późno na szczęśliwe zakończenie.

Wypuściłem z rąk gitarę i zeskoczyłem w bulgoczącą na dnie ciemność. Była gęsta jak owsianka i namolna niczym zdesperowana dziwka. Oferowała chłód wieczności i wspomnienia. Mnóstwo wspomnień, przejrzystych jak górskie powietrze, łaknących mej krwi, domagających się sprawiedliwości. W imieniu wszystkich moich ofiar.

Armadillo, 2016

Ocknąłem się w bagażniku samochodu podskakującego na wybojach. Nie mogłem się poruszyć. Ciernie poprzebijały moje ciało od wewnątrz, uniemożliwiając rzucanie zaklęć. Cholernie zaawansowana forma spętania. Zdecydowanie ponad moje siły.

Samochód zwolnił, zatrzymał się, silnik zgasł.

Trzasnęły drzwi, czyjeś buty zachrzęściły na żwirowej drodze. Przed uniesioną klapą zamajaczyła kobieca sylwetka.

 – Wyskakuj – rozkazała Jennifer. Następnie podała mi dłoń i osłabiła zaklęcie.

Wygramoliłem się z bagażnika i rozejrzałem. Staliśmy na prerii, pod kopułą gwiazd, na poboczu drogi przebiegającej nieopodal Armadillo.

 – Wracam do domu? – zapytałem.

 – Mniej więcej – odpowiedziała, opierając się o przednią maskę chevroleta camaro. – Wsiadaj!

Posłuchałem. Wnętrze pojazdu było czarne, z szarymi wykończeniem, tapicerka pachniała skórą. Od zegarów na desce rozdzielczej bił czerwony blask.

Jennifer wyciągnęła telefon i wybrała numer.

 – Tak – powiedziała po chwili. – Zaraz będziemy na miejscu. Nie. Żadnych. – Wsiadła i uruchomiła silnik.

 – Z kim rozmawiałaś?

 – Z twoim przeznaczeniem.

Pomknęliśmy do Armadillo maszyną ciemniejszą niż noc. Niebawem ujrzałem zarys ruin. Samochód podskoczył na zasypanych piachem torach, minął resztki kościoła i zaparkowanego w pobliżu dodge’a Nancy, po czym przejechał przez otwarty w membranie portal. Było cicho. Nie słyszałem świstu wiatru ani jęków pechowego szeryfa. Z burdelu nie dobiegał żaden szmer. Membrana chroniąca upiorne Armadillo wyglądała jak pokryty ciemnymi naciekami biały papier, w wielu miejscach popękany i pomarszczony. Skupione wzdłuż ulicy budynki przypominały pogniecione origami. Na fałszywym nieboskłonie pojawiało się coraz więcej szczelin. Do tego ten popiół, którego szare drobiny wirowały w powietrzu, upodabniając rzeczywistość do śnieżącego ekranu.

Mój świat się rozpadał.

Wysiadłem i spojrzałem pytająco na Jennifer. Wiedźma trzasnęła drzwiami, wsunęła kciuki za pas z rewolwerami i obnażyła zęby w uśmiechu sugerującym, żebym nie próbował z nią zadzierać. Drobiny popiołu osiadły jej na włosach. Potrząsnęła głową, obeszła chevroleta i wyjęła z bagażnika parasol.

Przed bankiem czekała na nas Nancy. Rudowłosa i pewna siebie. Ubrana była w kowbojki, dżinsy i skórzaną kurtkę. W prawej dłoni trzymała sportową torbę. Czegoś brakowało.

 – Co się stało z kociakami? – zapytałem.

 – Zmodyfikowałam zaklęcie, więc zostały w domu – wyjaśniła. Następnie podeszła do przyjaciółki, stanęła pod parasolem i pocałowała ją w usta. Jennifer odwzajemniła pieszczotę.

Poczułem znajome napięcie. Zwiastowało wzbierającą żądzę. W gruncie rzeczy moja ucieczka niewiele zmieniła. Pozostałem bowiem sobą. Bezimiennym magiem-upiorem z Armadillo. Kimś, kto…

 – Hej, drogie panie. Chętnie zjadłbym wasze cipki.

…powiedziałby właśnie coś takiego.

Przestały się całować.

 – Tylko spróbuj – warknęła Jennifer.

 – Metaforycznie czy dosłownie? – spytała Nancy, uśmiechając się od ucha do ucha. Wzdłuż jej ramion hasały barwne manifestacje przygotowanych zawczasu zaklęć. Eksplodujące iskrami ikonki nie pozostawiały żadnych wątpliwości co do natury symbolizowanej przez nie magii.

Nie odpowiedziałem.

Wiedźma podeszła bliżej. Spojrzała w moje oczodoły, na widoczny w nich ogień, otaksowała z pogardą jamistą pozostałość nosa i spiłowane na ostro zęby. Potrząsnąłem głową, żeby pozbyć się déjà vu.

 – Gdzie są moje upiory, Nancy? – spytałem.

 – W pobliżu – stwierdziła i zdmuchnąwszy z dłoni drobiny popiołu, zaczęła się śmiać. – Na pocieszenie dodam, że walczyły zaciekle.

 – I Czarna Księga na to pozwoliła?

Nancy potrząsnęła sportową torbą.

 – Zneutralizowałam ją na samym początku pewnym szczwanym zaklęciem. Teraz smacznie śpi.

 – Jestem pod wrażeniem. Zabiłaś Johna Temple?

 – Nie wiem, co się z nim stało. Może umarł albo został zabity. Niewątpliwie jakieś wydarzenie sprawiło, że klątwa zaczęła słabnąć. Przeczytałeś „Króla w Żółci”?

 – Tak.

 – I?

Zacytowałem:

Along the shore the cloud waves break,

The twin suns sink behind the lake,

The shadows lengthen

In Carcosa.

Strange is the night where black stars rise,

And strange moons circle through the skies,

But stranger still is

Lost Carcosa .1

 – Zaimponowałeś mi – powiedziała Nancy. – John Temple był fanem wczesnej twórczości Chambersa. Wierzył, że Carcosa istnieje naprawdę. Zresztą, o ile mi wiadomo, nie on jeden. Jednak tylko jemu, jeśli źródła Jennifer mają rację, udało się otworzyć przejście do innego świata kosztem liczącego sobie ponad tysiąc dusz miasteczka. Nie mam pojęcia, czy trafił do upragnionej Carcosy, czy też gdzie indziej. Tak czy inaczej blefowałam, mówiąc, że pomogę ci go odnaleźć.

 – Dlaczego zatem przyjechałaś do Armadillo?

Uśmiechnęła się i opowiedziała mi o wszystkim.

Chodziło wyłącznie o Czarną Księgę. Znalazła sposób, żeby ją ujarzmić i wykorzystać do własnych celów. Najpierw jednak postanowiła zobaczyć słynne Armadillo i za pomocą zaklęć oszacować moc jego mieszkańców. Bajeczka o dziecku porwanym przez klikę profesorów-metafizyków, gotowych wymienić go za Czarną Księgę, i obietnica pomocy w poszukiwaniach Johna Temple miały uśpić moją czujność. Kilka godzin po mojej ucieczce z Armadillo, kiedy klątwa, którą John Temple powołał do istnienia widmową wersję miasteczka, osłabła na tyle, że otaczająca je membrana zaczęła się rozpadać, Nancy wróciła po drogocennego chowańca. W tym czasie ja zmierzałem do San Francisco.

 – Rozczarowany? – spytała Nancy.

 – Odrobinę. Nie rozumiem tylko, jak zdołałaś w tak krótkim czasie dojechać do San Francisco, a potem wrócić do Armadillo. Bez magii to chyba niemożliwe.

 – Kto powiedział, że wróciłam do San Francisco? Czekałam w odległości kilku mil od Armadillo, obserwując ruiny miasteczka przez lornetkę. Kiedy złapałeś stopa, zadzwoniłam do Jennifer z wieścią, że za parę godzin może mieć gościa.

 – Cholera. O tym nie pomyślałem. Co zamierzacie ze mną zrobić?

 – Cóż, długo rozmawiałyśmy na ten temat. Jennifer była za tym, żeby cię zabić, ponieważ masz na rękach krew dziesiątek kobiet, które trafiły do Armadillo.

 – To prawda. Jednak Nancy przekonała mnie, że uśmiercenie ciebie z tego powodu byłoby dyskryminujące dla mężczyzn, których zamordowałeś.

 – Dlatego doszłyśmy do wniosku, że musimy wymyślić jakieś inne zakończenie twojego marnego żywota niż śmierć z rąk dwóch seksownych lesbijek, mszczących się w imię kobiecej solidarności.

 – I wymyśliłyśmy!

 – Co mianowicie? – spytałem.

 – Otóż – Nancy uśmiechnęła się szeroko – wejdziesz teraz do banku i staniesz twarzą w twarz z…

 – Ejże! – wtrąciła się Jennifer. – Nie spojleruj!

 – Okej, myszko. Już nic nie mówię.

 – Cofnęłam zaklęcie. Idź.

Cholerne wiedźmy. Nawet gdybym miał przy sobie kościane rewolwery, moje szanse na pokonanie choćby jednej z nich były zawstydzająco niskie. Chciałem jednak żyć i dlatego postanowiłem stanąć do nierównej walki. Jennifer zabrała mi spluwy, ale przeoczyła drobnostkę, dzięki której mogłem pomyśleć z nadzieją o ucieczce.

Ruszyłem w stronę banku. Po pięciu krokach wyjąłem z kieszeni harmonijkę i zacząłem grać bluesową melodię, smutną jak kres cywilizacji. Uwolniła dusze moich ofiar. Zaledwie garstkę. Kilkanaście ostatnich okazów. Okradzionych z własnej tożsamości i trawionych żądzą nowej. Rozdygotane cienie staranowały zaklęcia ochronne wiedźm z gracją rozpędzonej ciężarówki. Ziarniste powietrze zaroiło się od świetlistych wybuchów.

Liczyłem na to, że zdołam dobiec do samochodu, uruchomić silnik i uciec przez wciąż otwarty portal w membranie. Nie doceniłem dziewczyn. Zwłaszcza szybkostrzelnej Jennifer. W ciągu tych kilku sekund, grzmiąc z rewolwerów, wyglądała jak Annie Oakley strzelająca do podrzuconej w powietrze karty. Dusze nie miały żadnych szans. Urzeczony popisem jej umiejętności, straciłem z oczu Nancy. Tymczasem rudowłosa, wykorzystując ten moment nieuwagi, uderzyła mnie w splot słoneczny. Pięścią i zaklęciem. Wylądowałem na plecach, tuż za progiem banku.

Skrzypnęły deski.

Nancy była coraz bliżej, gotowa na kolejny pokaz magicznego kung-fu.

Uniosłem do ust harmonijkę w desperackiej próbie przekupienia losu. Jednak nie zdążyłem zagrać, gdyż ni stąd, ni zowąd, poderwany mocnym szarpnięciem, zawisłem nad podłogą.

Wiedźma zacisnęła rozpalone magią pięści i cofnęła się o krok, wyraźnie wystraszona.

Ten zapach. Nie zmienił się mimo upływu tylu lat. Ogarnął mnie spokój. Wiedziałem, kogo ujrzę, gdy obrócę głowę. W czyich tęczówkach się zapadnę. Dokąd wyruszę.

 – Cassilda – wyszeptałem, a ogień w moich oczodołach w końcu zgasł.

1Robert W. Chambers, „The Repairer Of Reputations”, w: „King in Yellow” (1895).

Armadillo

Copyright © Bartosz Orlewski

Copyright © Wydawnictwo Genius Creations

Copyright © MORGANA Katarzyna Wolszczak

Copyright © for the cover art by Robert Rajszczak

Wszelkie prawa zastrzeżone. All rights reserved.

Wydanie pierwsze, Bydgoszcz 2017 r.

druk ISBN 978-83-7995-140-6

epub ISBN 978-83-7995-141-3

mobi ISBN 978-83-7995-142-0

Redakcja: dr Marcin Kowalczyk

Korekta: Barbara Kaszubowska

Ilustracja i projekt okładki: Robert Rajszczak

Skład i typografia: Marcin A. Dobkowski | www.proAutor.pl

Redaktor naczelny: Marcin A. Dobkowski

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

MORGANA Katarzyna Wolszczak

ul. Kormoranów 126/31

85-453 Bydgoszcz

sekretariat@geniuscreations.pl

www.geniuscreations.pl

Książka najtaniej dostępna w księgarniachwww.MadBooks.pl

www.eBook.MadBooks.pl