Baśnie z krainy północy

Ba­śnie z kra­iny pół­no­cy

Do­na­ta Do­mi­nik-Sta­wic­ka

ISBN: 978-83-8041-026-8

© Co­py­ri­ght by Wy­daw­nic­two Per­spek­ty­wa 2015

Ostrów Wiel­ko­pol­ski, sier­pień 2015

Wy­daw­nic­two Per­spek­ty­wa sp. z o.o.

ad­res: ul. Stru­my­ko­wa 15,

63-400 Ostrów Wiel­ko­pol­ski

te­le­fon: 783 031 083

www.wy­daw­nic­two.per­spek­ty­wa.co

ema­il: wy­daw­nic­two@per­spek­ty­wa.co

Re­dak­cja:

Re­dak­tor na­czel­ny: Mar­cin Włosz­czyk

Se­kre­tarz re­dak­cji: Eli­za Wo­lań­czyk

Skład, ła­ma­nie wer­sji elek­tro­nicz­nej i ko­rek­ta: Pau­li­na Sta­gra­czyń­ska, okład­ka: Wy­daw­nic­two Per­spek­ty­wa.

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne/All ri­ght re­se­rved. Nie­au­to­ry­zo­wa­ne roz­po­wszech­nia­nie ca­ło­ści lub frag­men­tów ni­niej­szej pu­bli­ka­cji w ja­kiej­kol­wiek po­sta­ci jest za­bro­nio­ne. Wy­ko­ny­wa­nie ko­pii książ­ki w po­sta­ci po­wie­la­nia pli­ku dla wię­cej niż 2 urzą­dzeń jest na­ru­sze­niem praw au­tor­skich ni­niej­szej pu­bli­ka­cji.

Wy­da­nie elek­tro­nicz­ne I

O kró­le­wi­czu za­klę­tym w niedź­wie­dzia

Daw­no, daw­no te­mu w ro­dzi­nie kró­la Nor­we­gii Ery­ka i je­go żo­ny Sy­gry­dy przy­szedł na świat ślicz­ny chłop­czyk, nie­ste­ty, je­go mat­ka, za­nim zo­sta­ła żo­ną Ery­ka, od­rzu­ci­ła za­lo­ty wo­jow­ni­ka z Is­lan­dii — Le­ifa, któ­ry był rów­nież po­tęż­nym cza­row­ni­kiem. Le­if Ru­do­bro­dy po­przy­siągł ze­mstę… Cze­kał tyl­ko spo­sob­nej chwi­li. I oto nad­szedł ten dzień…

Do Skogn1zje­cha­li go­ście z Pół­noc­nych kra­in, aby po­dzi­wiać na­stęp­cę tro­nu, ma­łe­go Bjør­na. Przy­był też Le­if Ru­do­bro­dy…

Na ga­nek kró­lew­skie­go dwo­ru wy­szła Sy­gry­da z ma­łym syn­kiem na rę­ku, aby po­ka­zać go go­ściom, Le­if wpa­trzo­ny w ma­łe­go po­wie­dział do je­go mat­ki:

— Za to, że mną wzgar­dzi­łaś niech twój syn za­mie­ni się w niedź­wie­dzia i bę­dzie nim, do­pó­ki ja­kaś dziew­czy­na nie po­ko­cha go ta­kim, ja­kim jest! — to po­wie­dziaw­szy mo­cą za­klę­cia znik­nął z oczu prze­ra­żo­nych go­ści…

Ma­ły Bjørn za­pła­kał ża­ło­śnie i na­gle… za­mie­nił się w ma­łe­go niedź­wiad­ka.

***

Roz­pacz za­pa­no­wa­ła w kró­lew­skiej ro­dzi­nie, je­dy­ny syn i dzie­dzic — niedź­wiad­kiem! Jak w przy­szło­ści obej­mie tron? Jak po­pro­wa­dzi do wal­ki dru­ży­nę Wi­kin­gów? Eryk i Sy­gry­da ko­cha­li jed­nak ma­łe­go niedź­wiad­ka, prze­cież to był ich Bjørn — tyl­ko w in­nej po­sta­ci, pil­nie uwa­ża­li, że­by nikt nie zro­bił mu krzyw­dy. Sy­gry­da za­wią­za­ła mu na pra­wej łap­ce je­dwab­ną wstąż­kę, a Eryk ka­zał zro­bić kra­sno­lu­dom pięk­ną, zło­tą ob­ro­żę z na­pi­sem: Je­stem kró­le­wicz Bjørn — aby od­róż­nić go od le­śnych niedź­wiad­ków.

***

Mi­ja­ły la­ta, z ma­łe­go miś­ka wy­rósł sil­ny, do­rod­ny niedź­wiedź; co dziw­ne — mó­wił ludz­kim gło­sem! Te­go zły Le­if za­po­mniał go po­zba­wić! Bjørn — kró­le­wicz niedź­wiedź sły­nął z si­ły i mą­dro­ści, już raz na­wet pro­wa­dził do wal­ki swo­ich wi­kin­gów, a wro­go­wie, wi­dząc ogrom­ne­go niedź­wie­dzia na cze­le wo­jów z Pół­no­cy, krzy­czą­ce­go ludz­kim gło­sem: do bo­ju moi Wi­kin­go­wie — ucie­ka­li z po­la wal­ki, po­rzu­ca­jąc w po­pło­chu broń.

Pew­ne­go ra­zu Bjørn — swo­im zwy­cza­jem wy­brał się na sa­mot­ną wy­pra­wę do la­su, nie lę­kał się prze­cież ni­cze­go i ni­ko­go! Te wy­pra­wy sy­na prze­ra­ża­ły Ery­ka i Sy­gry­dę, ba­li się, aby syn nie padł ofia­rą ja­kieś my­śli­we­go, w ca­łej kra­inie był wpraw­dzie za­kaz po­lo­wań na niedź­wie­dzie, ale a nóż zna­la­zł­by się ktoś, kto zła­mał­by pra­wo? Za­wsze jed­nak wra­cał szczę­śli­wie, ale nie tym ra­zem — jed­nak za­padł mrok, a Bjør­na nie by­ło! Za­nie­po­ko­jo­ny Eryk wy­słał lu­dzi na po­szu­ki­wa­nia, da­rem­nie. Po kil­ku dniach zna­le­zio­no za­krwa­wio­ną wstąż­kę i ob­ro­żę. W ca­łym kró­le­stwie za­pa­no­wa­ła roz­pacz.

***

Tym­cza­sem Bjørn żył… oto, co się sta­ło:

Prze­bie­ga­jąc las, nie­opatrz­nie wpadł w za­sta­wio­ne przez złych lu­dzi si­dła, pra­wa ła­pa uwię­zła w ostrych zę­bach pu­łap­ki i bied­ny Bjørn nie mógł się wy­do­stać…nie chciał wo­łać o po­moc, bał się, że na­dej­dą kłu­sow­ni­cy i za­bi­ją go bez li­to­ści. Sza­mo­cąc się w pu­łap­ce za­ha­czył ob­ro­żą o ko­nar i na­wet nie za­uwa­żył, jak roz­pię­ła się i spa­dla w gę­stą tra­wę. Bied­ny kró­le­wicz li­czył, że mo­że na­dej­dzie po­moc, że za­nie­po­ko­je­ni ro­dzi­ce za­czną go szu­kać…tym­cza­sem ból w ła­pie był okrop­ny, a kró­le­wicz-niedź­wiedź słabł z upły­wu krwi. Na­gle usły­szał śpiew, za chwi­lę zo­ba­czył mło­dą dziew­czy­nę o dłu­gich, ja­snych war­ko­czach, ubra­ną w skrom­ną, bia­łą, lnia­ną sza­tę, zbie­ra­ła do ko­szy­ka zio­ła i kwia­ty…

— Po­móż mi — wy­szep­tał

Dziew­czy­na pod­nio­sła gło­wę za­cie­ka­wio­na kto ja wo­ła i zo­ba­czy­ła ogrom­ne­go niedź­wie­dzia, któ­re­go pra­wa ła­pa za­la­na krwią uwię­zio­na by­ła w pu­łap­ce. So­lvej­ga — bo tak mia­ła na imię, miesz­ka­ła w ma­łej chat­ce w głę­bi la­su, by­ła sie­ro­tą, po mat­ce i bab­ce odzie­dzi­czy­ła umie­jęt­ność le­cze­nia, by­ła do­bra, ko­cha­ła zwie­rzę­ta, któ­re przy­cho­dzi­ły do niej po po­moc. Dla­te­go nie oka­za­ła lę­ku na wi­dok niedź­wie­dzia, klę­cząc przy pu­łap­ce pod­wa­ży­ła za­trzask no­żem i uwol­ni­ła Bjør­na…nie­chcą­cy roz­cię­ła przy tym wstąż­kę, tę sa­mą, któ­rą zna­leź­li póź­niej szu­ka­ją­cy kró­le­wi­cza lu­dzie. So­lvej­ga opa­trzy­ła ra­nę, prze­wią­zu­jąc ją od­dar­tym od swej suk­ni pa­sem ma­te­ria­łu.

— Chodź ze mną miś­ku, z ta­ką ra­na da­le­ko nie uciek­niesz, jak wy­le­czysz ła­pę, wró­cisz do la­su — po­wie­dzia­ła i po­pro­wa­dzi­ła Bjør­na do swej chat­ki

I zo­stał kró­le­wicz-niedź­wiedź w chat­ce So­lvej­gi, le­czo­ny i kar­mio­ny. Co wie­czór do chat­ki przy­cho­dzi­ły zwie­rzę­ta, a to ran­ne wil­ki, a to za­ją­czek ze skrę­co­ną łap­ką, a to smut­na, prze­ra­żo­na sar­na…wszyst­kim po­ma­ga­ła So­lvej­ga; wil­ko­wi i za­jącz­ko­wi wy­le­czy­ła ra­ny, sar­nie po­mo­gła od­szu­kać za­gi­nio­ne mło­de. Co ra­mo kar­mi­ła ziar­nem le­śne ptasz­ki, któ­re zla­ty­wa­ły się do niej śpie­wa­jąc ra­do­śnie: Bjørn, za­ko­chał się w So­lvej­dze bez pa­mię­ci, cóż był jed­nak tyl­ko niedź­wie­dziem i na­wet nie mógł wy­znać kim jest…zresz­tą zgu­bił swo­je zna­ki roz­po­znaw­cze — wstąż­kę i ob­ro­żę, po­za tym ra­zem, gdy wo­łał o po­moc, nie ode­zwał się już ani ra­zu ludz­kim gło­sem, ona i tak ro­zu­mia­ła mo­wę zwie­rząt…Ła­pa by­ła już wy­le­czo­na, a Bjørn zo­stał w le­śnej chat­ce, cho­dził z So­lvej­gą po le­sie, pil­nu­jąc, by nie sta­ła się jej krzyw­da, zresz­tą skrzyw­dzić ją mo­gli tyl­ko źli lu­dzie… zwie­rzę­ta ko­cha­ły ją.

***

Pew­ne­go ra­zu gdy dziew­czy­na cze­sa­ła niedź­wie­dzie fu­tro wzię­ła je­go wiel­ki łeb w obie rę­ce i śmie­jąc się po­ca­ło­wa­ła go w lśnią­cy czar­ny nos :

— Ko­cham cie­bie miś­ku! — po­wie­dzia­ła

Na­gle ze­rwał się wiatr, wszyst­ko po­krył tu­man ku­rzu, a gdy opadł, trzy­ma­ła w ob­ję­ciach nie niedź­wie­dzia, a pięk­ne­go mło­dzień­ca…

— Skoń­czył się czar, je­stem Bjørn, syn kró­lew­ski, od na­ro­dzin za­klę­ty w niedź­wie­dzia, ty mnie od­cza­ro­wa­łaś…

— A niedź­wiedź? — spy­ta­ła za­sko­czo­na i prze­ra­żo­na dziew­czy­na

-Ja nim by­łem, zo­bacz oto pra­wa dłoń, wi­dzisz tę du­żą bli­znę po ra­nie? Czy po­tra­fisz po­ko­chać te­raz Bjør­na — czło­wie­ka? czy zo­sta­niesz żo­ną kró­le­wi­cza-niedź­wie­dzia?

— Je­stem tyl­ko pro­stą zie­lar­ką. — wy­szep­ta­ła dziew­czy­na

— Ale masz do­bre ser­ce, a to jest naj­waż­niej­sze! Ko­cham cie­bie od daw­na — zo­stań mo­ją żo­ną!

So­lvej­ga zgo­dzi­ła się.

***

Za­pa­dał wie­czór, Eryk i Sy­gry­da sie­dzie­li smut­ni na gan­ku dwo­ru, gdy na­gle straż da­ła znać, że ja­kaś pa­ra lu­dzi pra­gnie się wi­dzieć z kró­lem i kró­lo­wą. Po chwi­li przed gan­kiem sta­nął Bjørn z So­lvej­gą.

— Mat­ko, oj­cze, to ja wasz syn, ona zdję­ła ze mnie czar — za­wo­łał!

Ra­do­ści nie by­ło koń­ca! Wy­pra­wio­no hucz­ne we­se­le kró­le­wi­cza-niedź­wie­dzia z dziew­czy­ną z la­su… So­lvej­ga, gdy zo­sta­ła kró­lo­wą, nie za­po­mnia­łą o le­śnych zwie­rzę­tach, za­wsze wie­czo­rem ra­zem z Bjør­nem szli w głąb la­su, do daw­nej chat­ki, aby nieść im po­moc…

***

Na dwo­rze kró­lew­skim za­czę­ły po­ja­wiać się dzie­ci…mi­ja­ły la­ta, a w ro­dzie któ­ry za­po­cząt­ko­wa­li, za­wsze je­den z sy­nów po­sia­dał umie­jęt­ność za­mie­nia­nia się w cza­sie bi­twy w… niedź­wie­dzia.