Beltane. Rytuały, przepisy i zaklęcia na święto kwiatów

Tłumaczenie: Anna Alochno-Janas

Redaktor prowadzący serii: Dominika Dudarew

Redakcja: Anna Strożek

Korekta: Ewa Karczewska

Projekt okładki: Marcin Homan, www.designpartners.pl

Ilustracje w książce: Mickie Mueller

ISBN 978-83-646-4583-9

www.illuminatio.pl

Wydawnictwo ILLUMINATIO Łukasz Kierus

E-mail:wydawnictwo@illuminatio.pl

Dział handlowy:zamowienia@illuminatio.pl

Plik opracował i przygotował Woblink

woblink.com

Sabaty to seria książek, która stanowi wprowadzenie oraz inspirację do uprawiania współczesnych sabatów czarownic. Każda z ośmiu części, zawierających m.in.: zaklęcia, rytuały, medytacje, historię, tradycyjne nauki, inwokacje, wróżby, receptury oraz specjalne umiejętności, zgłębia zarówno stare, jak i nowe praktyki celebrowania sezonowych obrzędów, które są kamieniami węgielnymi w kalendarzu czarownicy.

Współcześni wiccanie oraz inni wyznawcy nurtów neopogańskich (nowoczesne pogaństwo) obchodzą osiem sabatów, czyli świąt. Owe osiem dni świątecznych zebranych razem tworzy Koło Czasu* albo cykl sabatowy, a każdy z sabatów związany jest z ważnym punktem zwrotnym w czasie rocznej podróży, podczas której natura wkracza w kolejne pory roku.

Jeśli poświęcimy nieco uwagi temu, jak obraca się Koło Czasu, pozwoli nam to lepiej dostroić się do energetycznych cyklów natury i usłyszeć to, co każda z pór roku do nas szepce (lub wykrzykuje!), zamiast działać w sprzeczności z owymi naturalnymi przypływami i odpływami. Jaka pora może być lepsza do rozpoczęcia czegoś nowego niż czas, w którym ziemia budzi się do życia po długiej zimie i w którym wszystko nagle rozkwita, wzrasta i ponownie kiełkuje? I jaką lepszą porę znajdziemy do medytowania i planowania przyszłości niż ten introwertyczny letarg, w który zapadamy w czasie zimy? Nasze książki nauczą cię, jak się skupić na duchowych aspektach Koła Czasu, jak się w nim i z nim poruszać w harmonijny sposób oraz jak świętować swój własny wciąż trwający duchowy wzrost i osobiste osiągnięcia. Książka, którą trzymasz w ręce, może być zarówno twoją pierwszą książką na temat wiccanizmu**, czarostwa czy pogaństwa, jak i najnowszą pozycją w twojej biblioteczce lub e-biblioteczce, która jest już po brzegi wypchana wiedzą magiczną. W obu przypadkach mamy nadzieję, że znajdziesz tu coś wartościowego, co sprawi, że wybierzesz się w swoją własną podróż.

Wybierz się w podróż do wnętrza Koła Czasu

Każdy z ośmiu sabatów oznacza ważny punkt w rocznych cyklach natury. Są one przedstawione jako równo rozmieszczone szprychy w kole, które reprezentuje całość roku; daty, na które przypadają owe święta, są także niemal równomiernie rozmieszczone w kalendarzu.

Koło Czasu składa się z dwóch grup, a na każdą z nich przypadają cztery święta. Cztery święta słoneczne dzielą rok na kwartały w zależności od pozycji słońca na niebie: Wiosenna Równonoc, Letnie Przesilenie, Jesienna Równonoc i Zimowe Przesilenie. Termin każdego z nich wyznaczany jest astronomicznie, stąd może się nieco różnić w zależności od roku, dla którego jest wyliczany. Między tymi dniami, wyznaczającymi kolejne kwartały, przypadają święta „półkwartalne” zwane świętami ognia: Imbolc, Beltane, Lammas oraz Samhain. Święta kwartalne nazywa się czasem Mniejszymi Sabatami, natomiast półkwartalne – Wielkimi Sabatami, mimo że żaden cykl nie jest „ważniejszy” od innego. Na półkuli południowej pory roku są odwrotne wobec tych na północy, dlatego poszczególne sabaty obchodzone są w innych terminach.

Mimo że niniejsza książka skupia się przede wszystkim na święcie Beltane, to jednak może być pomocna także w zrozumieniu, jak ten Mniejszy Sabat wpasowuje się w całość cyklu rocznego.

Koło Czasu – półkula północna (wszystkie daty przesilenia i równonocy są przybliżone, dlatego należy sięgnąć do kalendarza, aby sprawdzić właściwe daty dla danego roku).

Koło Czasu – półkula południowa (wszystkie daty przesilenia i równonocy są przybliżone, dlatego należy sięgnąć do kalendarza, aby sprawdzić właściwe daty dla danego roku).

Zimowe Przesilenie, zwane również Yule albo Środek Zimy, przypada w czasie, gdy noc osiąga swą maksymalną długość – po przesileniu dni zaczynają stawać się dłuższe. Chociaż tkwimy w zimnej ciemności, to wiemy, że już niebawem nadejdą jaśniejsze dni. W tradycji wiccańskiej jest to czas, kiedy rodzi się młody bóg słońca. W niektórych wierzeniach neopogańskich Król Ostrokrzewu przegrywa walkę ze swoim jaśniejszym wcieleniem – Królem Dębu. Świece się palą, świąteczne uczty trwają, a wiecznie zielone liście przynosi się do domu na znak, że mimo surowości zimy światło i życie przetrwają.

Sabat Imbolc (wymawiany także jako Imbolg) przypada w czasie odwilży, gdy ziemia zaczyna właśnie odmarzać, sygnalizując tym samym, że czas zacząć na polach przygotowania do zbliżającego się sezonu zasiewu. Budzimy się z miesięcy letargu i introspekcji i zaczynamy porządkować wszystko to, czego się nauczyliśmy podczas minionej zimy, a także robić pierwsze plany na przyszłość. Niektórzy wiccanie błogosławią również świece w czasie święta Imbolc, co stanowi kolejny symbol zaklinania wyraźnie teraz silniejszego światła.

Podczas Wiosennej Równonocy, zwanej także świętem Ostara, dzień i noc ponownie stają się równej długości, a potem stopniowo dni będą stawać się dłuższe od nocy. Wiosenne Zrównanie Dnia i Nocy to czas odnowienia i sadzenia nasion, jak tylko ziemia znowu powróci do życia. Podczas tego święta ozdabiamy jajka jako symbol nadziei, życia i płodności, jak również odprawiamy rytuały, aby pobudzić w sobie energię oraz odnaleźć moc i pasję potrzebne do życia i rozwoju.

W społecznościach rolniczych święto Beltane oznaczało początek pory letniej. Zwierzęta domowe były wyprowadzane, aby pasły się na bujnych pastwiskach, a drzewa rozkwitały pięknym, aromatycznym kwieciem. Rytuały odprawiało się po to, aby zapewnić ochronę zebranym plonom, zwierzętom domowym oraz – rzecz jasna – ludziom. Rozpalano ogień i składano ofiary w nadziei na uzyskanie boskiej ochrony. W wiccańskich mitach młody Bóg zapładnia wówczas młodą Boginię. Wszyscy mamy jakieś plony do zebrania pod koniec roku – np. plany, które jesteśmy zdecydowani wprowadzić w życie – a święto Beltane to znakomity czas, aby z zapałem posuwać się do przodu.

Letnie Przesilenie to najdłuższy dzień w roku. To święto bywa nazywane także Litha albo Środek Lata. Słoneczna energia osiąga swój szczytowy poziom, a moc natury – swoją pełnię. W tradycji wiccańskiej jest to czas, kiedy moc boga słońca znajduje się w kulminacji (zatem paradoksalnie powinna teraz zacząć opadać) i dokonuje zapłodnienia dziewiczej bogini, która następnie ulega przemianie w Matkę Ziemię. W niektórych wierzeniach neopogańskich jest to moment, kiedy Król Ostrokrzewu raz jeszcze staje do walki ze swoim jaśniejszym wcieleniem, ale tym razem zwycięża Król Dębu. Podsumowując, jest to czas wielkiej radości i świętowania.

Podczas święta Lammas największe plony lata stają się dojrzałe. Odbywają się obrzędy, ludzie grają w różne gry, wyrażają swoją wdzięczność i ucztują. Święto to, znane także pod nazwą Lughnasadh, to czas radości z pierwszych zbiorów – niezależnie od tego, czy mamy na myśli rzeczywiste zbiory z pól i ogrodów, czy też nasze pierwsze plany, które zaczęły przynosić owoce. Tego dnia często piecze się chleb, aby uczcić żniwa.

Jesienna Równonoc, zwane także Mabon, przynosi kolejną, ważną zmianę sezonu oraz drugie zbiory. Słońce świeci wówczas równo na obu półkulach, a dni i noce mają jednakową długość. Potem noce ponownie będą stawały się coraz dłuższe. W nawiązaniu do zbiorów dzień ten świętuje się jako festiwal poświęcenia i umierającego boga, a cześć oddaje się słońcu oraz żyznej ziemi.

Święto Samhain oznaczało u Celtów początek pory zimowej. Był to czas, kiedy dokonywano uboju zwierząt i zbierano ostatnie zbiory, aby zdążyć przed nieuchronnym zanurzeniem się w głębię zimowej ciemności. Rozpalano ognie, by pomóc odnaleźć drogę błąkającym się duchom, a także składano ofiary w imię bogów i przodków. Samhain, który postrzega się jako początek, jest teraz często nazywany Nowym Rokiem Czarownic. Czcimy naszych przodków, porzucamy swoje aktywności i przygotowujemy się do nadchodzącego okresu introspekcji… i w ten sposób cały cykl rozpoczyna się na nowo.

Stosunek nowoczesnych pogan do Koła Czasu

Nowocześni poganie czerpią inspirację z wielu przedchrześcijańskich tradycji, czego przykładem może być właśnie Koło Czasu. Cykl ośmiu świąt, który obecnie celebrujemy dzięki nowoczesnemu pogaństwu, nie był nigdy w pełni obchodzony przez żaden konkretny odłam kultury chrześcijańskiej. W latach 1940–1950 Brytyjczyk Gerald Gardner stworzył nową religię wicca, czerpiąc z wielości różnych kultur i tradycji oraz dostosowując do niej praktyki obrzędowe z wierzeń przedchrześcijańskich i animistycznych, ludowej magii oraz szamańskiej dyscypliny i zakonów ezoterycznych. Połączył ze sobą wielokulturowe tradycje równonocy i przesilenia z celtyckimi świętami oraz wczesnoeuropejskimi świętami o charakterze rolniczym i sielankowym, czego efektem był jedyny w swoim rodzaju model religijny, który stał się podstawą dla wiccańskiego roku obrzędowego.

Ów wiccański rok obrzędowy zazwyczaj podąża śladem wiccan i czarownic, jak również eklektycznych pogan różnych wyz­nań. Niektórzy poganie przestrzegają jedynie połowy sabatów – albo kwartalnych, albo tylko półkwartalnych. Inni natomiast odrzucają cały koncept Koła Czasu i obchodzą święta kalendarzowe w zależności od kultury, w jakiej żyją, zamiast opierać się na naturalnym rolniczym cyklu pór roku. Wszyscy mamy swoje indywidualne ścieżki jako poganie, dlatego tak ważne jest, aby żadnej z nich nie wartościować i żadnej nie przyznawać palmy pierwszeństwa. Utrzymywanie otwartego i pozytywnego nastawienia jest tym, co sprawia, że wspólnota pogan tak dobrze się rozwija.

Wielu pogan adaptuje Koło Czasu do swojego własnego środowiska. Wicca urosła do rangi prawdziwie światowej religii, ale tylko nieliczni z nas mieszkają w klimacie odzwierciedlającym aurę Wysp Brytyjskich – czyli miejsca, gdzie ona się narodziła. Podczas gdy zgodnie z tradycją święto Imbolc stanowi początek odwilży i budzenie się ziemi do życia, to w tym samym czasie w wielu rejonach na północy panuje środek zimy. Podczas gdy dla jednych Lammas może być świętem ku czci zbiorów, to dla innych – tych, którzy mieszkają w rejonach, gdzie występują susze i pożary lasów – jest to niezwykle niebezpieczny i niepewny okres roku.

Musimy zatem wziąć pod uwagę, że Ziemia składa się z dwóch półkul. Kiedy na półkuli północnej panuje zima, to na półkuli południowej święci triumfy lato. Dlatego w czasie, gdy poganie w Ameryce świętują Yule i Zimowe Przesilenie, poganie w Australii obchodzą Przesilenie Letnie. Z tego powodu indywidualne doświadczenie każdego, kto praktykuje sabaty wicca, jest ważniejsze niż jakikolwiek dogmat zapisany w książkach.

Pozostając w tym duchu, możesz zdecydować się na opóźnienie lub przyspieszenie określonych dni świątecznych, aby cechy właściwe danym sabatom (związane z daną porą roku) lepiej pasowały do klimatu miejsca, w którym mieszkasz. Możesz też akcentować różne wątki każdego z sabatów, który właśnie obchodzisz. Nasze książki powinny ułatwić ci tego rodzaju rozwiązania.

Bez względu na to, gdzie znajduje się twoje miejsce na ziemi – czy jest to miasto, wieś czy miasteczko – możesz zaadaptować tradycje i obrzędy sabatowe w taki sposób, by pasowały do twojego stylu życia oraz środowiska. Przyroda otacza nas zewsząd – nieważne, jak bardzo my, ludzie, staramy się odizolować od natury, bowiem powtarzające się nieustannie zmiany pór roku są nieuniknione. Zamiast płynąć pod prąd, wielu nowoczesnych pogan korzysta z unikalnej energii danej pory roku – niezależnie od tego, czy jest ciemno, jasno czy szarawo – i włącza ją w bieg swego życia codziennego.

Możesz być pewien, że nasze książki zapewnią ci wszystkie informacje, których potrzebujesz, aby móc zrobić to samo. Każda z pozycji w naszej serii będzie przypominać tę, którą właśnie trzymasz w rękach. Pierwszy rozdział pt. Stare praktyki opowiada o historii i tradycji, które zostały zaczerpnięte z mitologii i wierzeń przedchrześcijańskich, a których pozostałości nadal funkcjonują w nowoczesnym nurcie pogaństwa. Z kolei rozdział zatytułowany Nowe praktyki ujmuje w całość wszystkie te elementy i motywy, aby potem zinterpretować je w nowy sposób, czyli taki, który stosują nowocześni poganie, świętując swoje sabaty. Następny rozdział skupia się na Zaklęciach i wróżbach właściwych dla danej pory roku albo zakorzenionych w tradycji ludowej, a jeszcze następny – Receptury i rękodzieło – przedstawia pomysły na udekorowanie domu, praktyczne własnoręcznie wykonane przedmioty oraz przepisy kulinarne, które uwzględniają sezonowe przysmaki. Rozdział Modlitwy i wezwania podaje gotowe przykłady wezwań i modlitw, które możesz zastosować w rytuałach, medytacjach czy podczas prowadzenia dziennika. Rozdział Rytuały świąteczne wprowadza trzy pełne rytuały: jeden dla osób praktykujących w pojedynkę, jeden dla par oraz jeden przeznaczony dla grupy ludzi, takiej jak kowen***, krąg czy gaj****. (Nic nie stoi na przeszkodzie, abyś dostosował jeden z podanych w tej książce czy jakikolwiek inny rytuał do swoich potrzeb, zastępując np. dary składane w ofierze, tekst inwokacji czy modlitwy, czynności magiczne itd. Kiedy planujesz rytuał grupowy, postaraj się być wyczulonym na wszelkie specjalne potrzeby każdego z uczestników. Istnieje wiele wspaniałych książek, które zgłębiają te kwestie i ułatwiają przeprowadzenie rytuału, jeśli nie masz doświadczenia w tej materii). Wreszcie na końcu książki znajdziesz kompletną listę odwołań (słów kluczowych) związanych z danym świętem, począwszy od motywów magicznych, a skończywszy na bóstwach, pokarmach, kolorach, symbolach itp.

Po przeczytaniu tej książki będziesz mieć wystarczającą ilość wiedzy i inspiracji duchowej do świętowania sabatu z pełnym entuzjazmem. Dzięki uczczeniu Koła Czasu potwierdzamy nasz związek z naturą, dlatego kiedy naturalne cykle wciąż się odnawiają w swoich niekończących się obrotach, możemy płynąć z prądem i cieszyć się drogą, którą przemierzamy.

* Zwane też Kołem Roku (w oryginale: Wheel of the Year) – wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza, chyba że podano inaczej.

** Etymologia tego słowa sięga do staroangielskiego słowa wicce, które oznacza czarownika, maga i jest jego żeńskim odpowiednikiem. Słowo „wicca” można tłumaczyć jako „wiedźma”, co jak wiadomo w staropolszczyźnie oznaczało kobietę, która wie, która posiada sekretną wiedzę (w przeciwieństwie do „niewiasty”, czyli tej, która nie wie). Wicca to neopogański nurt czarownic nawiązujący do tradycji druidów. Związany jest z ekologizmem ruchu New Age i określany mianem religijnego skrzydła feminizmu.

*** Kowen to grupa licząca zwyczajowo 13 członków.

**** Gaj stanowi grupę kilku kowenów.

Wtym rozdziale będziemy zgłębiać historię i tradycje związane z sabatem Beltane, które staną się dla ciebie głębokim źródłem inspiracji, zaspokajającym twoją kreatywność i ducha nowości. My, ludzie magiczni, zawsze jesteśmy wierni tradycjom, adaptując je w taki sposób, aby lepiej odzwierciedlały nasze własne doświadczenie odnoszące się do otaczającego nas świata natury. Jak to wkrótce zobaczysz, sabat Beltane celebrowano na wiele różnych sposobów, ale zawsze wyjątkowo i w powiązaniu z danym czasem i miejscem, a powszechne motywy wzrostu, ochrony, dostatku, płodności, światła, miłości i seksualności można znaleźć właściwie wszędzie po dziś dzień.

Beltane to sabat półkwartalny przypadający mniej więcej w połowie między Wiosenną Równonocą i Letnim Przesileniem – to czas, kiedy dni stają się dłuższe, a moc słońca przybiera na sile. To sześć miesięcy po Samhain, kolejnym święcie półkwartalnym. Beltane to czas, kiedy kwiaty zaczynają rozkwitać, a rośliny zielone cieszą się przyspieszonym wzrostem. To okres płodności i rozwoju, celebrowania miłości, światła i seksualności.

W wiccańskiej symbolice sabat Beltane może być postrzegany jako czas, kiedy bóstwo słonecznej ziemi albo Rogaty Bóg wyrósł na krzepkiego, młodego mężczyznę gotowego do połączenia się z boginią ziemi księżycowej albo Potrójną Boginią w jej młodzieńczym aspekcie zmysłowej dziewicy, dojrzałej do zapłodnienia. Beltane może być postrzegane jako ten okres roku, kiedy Dębowy Król – symbolizujący jaśniejszą połowę ziemskiego boga – sprawuje najwyższą władzę, triumfując nad swoim bratem bliźniakiem, rywalem i mroczną stroną, czyli Królem Ostrokrzewu w poprzedzającym przesileniu zimowym. Król Ostrokrzewu i Król Dębu nie są pierwotnie ideami celtyckimi, jak często mylnie się ich przedstawia; to raczej archetypy, po raz pierwszy spopularyzowane w książce Roberta Gravesa Biała Bogini (The White Goddess), i należy je rozumieć jako reprezentacje ponadczasowego mitu corocznej batalii między zimą a latem, ciemnością a światłem, które możemy odnaleźć w wielu kulturach (Bramshaw, 222). Według Gravesa podczas gdy Król Ostrokrzewu włada ciemną, ubywającą połową roku, czasem, kiedy słońce blednie, a dni stają się coraz krótsze, Król Dębu nadzoruje przybywającą, jaśniejszą i radośniejszą połowę roku.

Obchody święta Beltane zazwyczaj mają swój początek wraz z zachodem słońca 30 kwietnia, a koniec o zachodzie słońca 1 maja (31 października/1 listopada na półkuli południowej). Są jednak jeszcze inne sposoby wyznaczania daty świętowania. Możesz wyznaczyć termin na jesień, dokładnie między wiosenną równonocą a letnim przesileniem, i w tym wypadku – jeśli jesteś wiedźmą z półkuli północnej – będziesz obchodzić swoje święto w chwili, kiedy długość ekliptyki słońca sięga 45 stopni. Możesz też uzależnić datę od znaków zaobserwowanych w naturze. Na ziemiach celtyckich drzewa głogu były z reguły w stadium kwitnienia, kiedy nastawał właściwy czas do świętowania, dlatego możesz zdecydować, że będziesz obchodzić sabat Beltane wtedy, gdy głogi albo inne kwitnące drzewa cierniowe na twoim terenie wypuszczają pąki. Celtycki festiwal Beltane związany jest z czasem, kiedy bydło wypasano na letnich pastwiskach; jeśli hodujesz bydło, możesz zaplanować swoje obchody Beltane w ten sam sposób.

Możesz również – tak jak robią to niektórzy druidzi obecnie i jak czynili to w przeszłości – ustalić właściwą datę, biorąc pod uwagę następujące po sobie ruchy gwiazd. Możesz wyznaczyć czas obchodów tak, aby pokrywał się z punktem, w którym słońce jest ustawione pod kątem 15 stopni w stosunku do konstelacji Byka. Byk, symbolizowany przez zwierzę o tej samej nazwie, jest jednym z czterech stałych, kardynalnych znaków zodiaku i ważnym „punktem mocy” w roku astrologicznym. Druidzi – według Juliusza Cezara – przykładali ogromną wagę do nauki na temat „gwiazd i ich poruszeń” (Littleton), a ich umiejscowienie w relacji do ziemi i słońca było prawdopodobnie uważane za czynnik, który ma wpływ na nasze życie codzienne i łączy nas ze stale zmieniającymi się prądami energetycznymi natury. Wraz z Bykiem jako jego astrologicznym władcą sabat Beltane przynosi energie zdolne odnawiać życie i stymulować wzrost. Jest to czas wzrastającej siły, czas witalności, płodności i seksualności. To okres łączenia się ze wszystkim, co żyje, oddychaniem energią kosmosu, to czas składania podziękowań, proszenia o trwające błogosławieństwa i zapewniania sobie nadnaturalnej ochrony. Ostatecznie Beltane to czas rozwoju i wzrostu.

Sabat Beltane – o czym dobrze wiemy jako nowocześni poganie – swymi korzeniami sięga jeszcze starożytnego Rzymu i obchodzonego wówczas święta o nazwie Floralia, jak również wczesnego przedchrześcijańskiego i celtyckiego festiwalu Beltane oraz innych europejskich świąt majowych. Nasz współczesny sabat Beltane to połączenie wielu różnych tradycji, mieszanki kultur, wierzeń i zwyczajów odzwierciedlających powszechne pragnienie powitania nadchodzącego maja i cieplejszych temperatur oraz rozwijającej się roślinności, która nadchodzi wraz z nim.

Nasz nowoczesny neopogański sabat Beltane wziął swoją nazwę oraz kilka bardziej znaczących zwyczajów od wczesnego przedchrześcijańskiego i celtyckiego festiwalu Beltaine, który obchodzono w połowie roku celtyckiego i zarazem na początku sezonu letniego. Pasterze celtyccy pojmowali rok dwojako: była w nim ciemniejsza, zimniejsza połowa rozpoczynająca się sabatem Samhain, który pokrywał się z czasem, kiedy dokonywano uboju bydła, i była też jaśniejsza, cieplejsza połowa roku, rozpoczynająca się sabatem Beltaine, który oznaczał okres, kiedy bydło wyprowadzano na otwarte, letnie pastwiska, aby mogło paść się do woli.

Sabat Beltaine obchodzono w Irlandii, Szkocji i na Wyspie Man, a wiele z jego zwyczajów zostało zaadaptowanych w innych rejonach Wielkiej Brytanii i Europy. Festiwal był znany pod nazwą Bealtaine z języka irlandzkiego, oraz Bealltainn z języka szkockiego gaelickiego, a obie nazwy wywodzą się z powszechnego celtyckiego słowa oznaczającego „jasny ogień”.

Festiwal Beltaine może być pierwotnie związany z kultem celtyckiego boga Belenusa. Belenus był powszechnie rozpoznawanym bóstwem kojarzonym z uzdrawianiem, a jego kult datuje się daleko wstecz na czasy prehistoryczne (Jordan, 48). Chociaż Belenus jest blisko związany z rzymskim Apollem, bogiem światła i słońca, to w kulturze celtyckiej kojarzono go z fontannami, zdrowiem i pasterskim trybem życia. Symbolami związanymi z Belenusem są: kamień o fallicznym kształcie, byk, koń i dąb. Jako jeden z wysokich bogów celtyckich Belenus był znany m.in. w Irlandii, Szkocji, Walii, Hiszpanii, Anglii, we Włoszech i Francji. Znany był również jako Belen, Belenos, Belinus, Bellinus, Bélénos, Belennos, Bel i pod innymi imionami, w zależności od miejsca, języka i tradycji. Inskrypcje skierowane do Belenusa znaleziono w wielu krajach, przede wszystkim we Francji i we Włoszech, ale również w innych miejscach w Europie. Dedykacje dla Belenusa odkryto nawet w Ameryce Północnej. Na stanowisku archeologicznym w New Hampshire zwanym Tajemniczym Wzgórzem (Mystery Hill), 30-akrowym kompleksie uważanym za miejsce rytuałów wczesnych odkrywców europejskich, pośród innych znalezisk odkryto kamienną tablicę noszącą napis zrobiony pismem ogamicznym*, który można przetłumaczyć jako „Z dedykacją dla Bela” (Angel; Fleming).

Chociaż istnieje niewiele historycznych danych i jeszcze mniej dowodów archeologicznych, które ujawniają więcej szczegółów na temat wczesnych celtyckich rytuałów związanych z sabatem Beltaine, możemy przypuszczać, że rytuały te pierwotnie koncentrowały się na ochronie bydła, zbiorów, na produktach mlecznych, ludziach oraz pobudzaniu urodzajności i wzrostu. Podczas gdy święto Samhain stanowiło okres łączenia się z mroczniejszymi energiami, Beltaine było czasem włączenia się do nurtu życia, odnowienia i optymizmu.

Dużą rolę w ceremoniach podczas sabatu Beltaine zdawał się odgrywać ogień. Najwcześniejszą wzmiankę na temat festiwalu Beltaine odnaleziono w tekście średniowiecznym pochodzącym z Irlandii napisanym przez Cormaca, biskupa miejscowości Cashel i króla Munsteru. Tekst donosi o festiwalu obchodzonym 1 maja, mającym na celu zaznaczenie początku lata, i opisuje rytuał ognia odprawiany w tym czasie przez druidów. Zapalano wówczas dwa płomienie i w czasie, gdy wypowiadano zaklęcia, zmuszano bydło do przejścia między nimi. Kolejna wczesna wzmianka na temat Beltaine pochodzi z XVII wieku od historyka Geoffreya Keatinga, który opisuje wielkie zgromadzenie ludzi na wzgórzu Hill of Uisneach w Irlandii obejmujące dwa ogniska, stado bydła przechodzącego między płomieniami oraz ofiarę czynioną na cześć boga o imieniu Bel. Wierzono, że tego rodzaju praktyki ochronią bydło przed chorobą i w ten sposób zabezpieczą zapasy produktów mlecznych i mięsa, które były ważnymi składnikami diety Celtów (Hyde, 90).

Podczas Beltaine ogniska domowe były wygaszane, potem odtwarzano je, biorąc ogień z ognisk rytualnych. Zarówno bydło, jak i ludzie przechodzili między dwoma szalejącymi płomieniami albo ewentualnie robili okrążenie wokół ognia bądź skakali nad ruchliwymi płomieniami, co miało być czynnością magiczną mającą na celu zapewnienie sobie dobrych zbiorów.

Znacznie więcej wiemy o zwyczajach Beltaine praktykowanych w późnym XVIII wieku, kiedy takie tradycje w końcu zyskały zainteresowanie folklorystów. Uważali oni za rozsądne, aby zebrać dokumentację dalszego ciągu tej długowiecznej pogańskiej ceremonii. Sporo zwyczajów związanych z Beltaine pozostało względnie niezmienionych po upływie wielu stuleci. Ogniska Beltaine zachowały swoją popularność i w ciągu całego XIX wieku praktyka przeprowadzania między nimi bydła dla zapewnienia im zdrowia i ochrony rozpowszechniła się na wiele rejonów Irlandii.

Rytualne ogniska podczas sabatu Beltaine były rozpalane wyłącznie przez pocieranie krzemieni. Tego rodzaju ogień – nazywany ogniem życia – był uważany za święty. W Irlandii używano koła i wałka do wytworzenia ognia życia; koło będące emblematem słońca staje się idealnym symbolem dla podpalenia płomienia Beltaine. Na wyspach Skye, Mull i Tiree w pobliżu wybrzeża Szkocji stosowano deskę dębową z wywierconym na środku otworem oraz towarzyszącym jej dębowym świdrem. W niektórych rejonach Szkocji tarcie w celu rozpalenia ognia uzyskiwano dzięki kwadratowemu kawałkowi zielonego drewna z zamieszczoną w środku na dole osią. Takie wynalazki obsługiwało czasem kilkoro ludzi w grupach. Jeśli któryś z członków grupy był winien morderstwa, kradzieży, cudzołóstwa albo innych przestępstw, ogień nie chciał się zapalić albo tracił swoje właściwości. Kiedy tylko udawało się wytworzyć iskry, dodawano gatunek łatwopalnego grzyba**, który rośnie na