Strona główna » Obyczajowe i romanse » Cena marzeń

Cena marzeń

5.00 / 5.00
  • ISBN:
  • 978-83-238-9531-2

Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).

Kilka słów o książce pt. “Cena marzeń

Helen od lat z powodzeniem spełnia wszystkie swoje marzenia. Chciała być prawniczką – dziś ma dobrze prosperującą kancelarię. Marzyła o niezależności finansowej – teraz stać ją na życie w luksusie. Konsekwentnie dąży do celu, zawsze kieruje się logiką, nigdy porywami serca. Ma jeszcze tylko jedno niespełnione marzenie, które powoli przeradza się w obsesję – macierzyństwo. Jest realistką, nie czeka na uśmiech losu, opracowuje dokładną strategię działania…

Polecane książki

Łańcuszek to książka o nastolatce, która pewnego dnia z domu dziecka ląduje w domu bogatej rodziny. Mimo luksusu, jaki zapewniają jej opiekunowie nie należy do grona tych szczęśliwych. Ojca, którego darzy szacunkiem często nie ma, a matka z siostrą nie przepadają za nią, jawnie jej to okazując. Julk...
W poradniku do gry Dark Souls 3 znajdziesz wszystko co potrzebne do ukończenie tego trudnego i rozbudowanego tytułu. Pierwsza część poradnik wyjaśnia wszystkie najważniejsze mechaniki rozgrywki. Dowiesz się z niej, jak poruszać się po świecie, jak walczyć, co jest potrzebne do ulepszania przedmiotów...
"Widma czasu 2014" Anny Kiesewetter w naturalny sposób stanowią klamrę z jej pierwszym tomikiem pt. "Zaułek Upadłych Aniołów", wydanym w 2005 roku, ale zawierającym teksty z lat 1968 – 1988. Czyli zawiera te same symbole, te same odniesienia, tylko dwadzieścia pięć lat później. Między  dwoma tomikam...
Poradnik do gry Dreamfall Chapters - Księga Pierwsza: Odrodzenie zawiera wskazówki przydatne podczas przygody z kontynuacją wspaniałej serii The Longest Journey. To dokładna ilustrowana solucja, która przeprowadzi Cię przez wszystkie czynności niezbędne do ukończenia pierwszego epizodu Dreamfall Cha...
O ile jest potrzebna łaska człowiekowi, i jaka jest w tym względzie nauka Kościoła? Należy uważać człowieka w stanie natury nieskalanej, i w stanie natury upadłej i zepsutej. Czy potrzebował człowiek łaski przed swym upadkiem i czy mu była ona potrzebna tak samo jak dzisiaj? Doktor Anielski daje odp...
Sean zawiera z Melindą małżeństwo na papierze, które ma trwać dwa miesiące. Każde z nich ma w tym swój cel: on finalizuje zakup ziemi na karaibskiej wyspie, ona uzyskuje dostęp do funduszu powierniczego. Jeden tylko warunek ich umowy okazuje się trudny do spełnienia: zapanowanie na...

Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Sherryl Woods

Sherryl WoodsCena marzeń

Tłumaczenie:

Anna Bieńkowska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Helen Decatur uważała się za osobę opanowaną, kompetentną i kierującą się racjonalnymi przesłankami. Ceniła te cechy, to dzięki nim zyskała renomę znakomitej prawniczki. Jednak teraz, tuż po wyjściu z sądu, chętnie posunęłaby się do mniej wyważonych zachowań, by co niektórym przywrócić rozum i elementarne poczucie przyzwoitości.

Nie miała żadnych dowodów – bo regularne spotkania na polu golfowym to zbyt mało – by wykazać, że sędzia, pozwany i jego adwokat dogadali się w sprawie finansowego zadośćuczynienia dla Caroline Holliday. Kolejne przerwy w rozprawie, wyznaczanie nowych terminów, czepianie się drobiazgów; jednym słowem, gra na zwłokę i doprowadzenie klientki Helen do takiego stanu, by poszła na ugodę. Po trzydziestu latach małżeństwa miała dostać żałosną sumkę na otarcie łez.

Dziś sędzia znów przystał na wniosek Brada Hollidaya i zgodził się na przełożenie rozprawy, bo jego adwokat, Jimmy Bob West, jakoby nie otrzymał wszystkich dokumentów. Helen przedstawiła pokwitowanie z firmy kurierskiej, lecz sędzia Lester Rockingham był nieugięty.

– Nie ma powodu do nadmiernego pośpiechu – pouczył ją surowo. – W końcu działamy we wspólnym interesie.

– Niekoniecznie – mruknęła pod nosem, lecz musiała pogodzić się z takim obrotem sprawy. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło, jako że Helen, zyskawszy dodatkowy czas, ponownie przyjrzy się finansom męża Caroline. Wyobrażała już sobie, jak bezczelny uśmieszek znika z twarzy Brada Hollidaya, gdy wyjdą na jaw nieścisłości w jego oświadczeniu majątkowym. Zaskakująco szybko dostarczył szczegółowe dokumenty, jakby zebranie tak wielu danych wymagało jedynie pstryknięcia palcami. Intuicja podpowiadała jej, że chodzi o sprytne oszustwo, natomiast prawdziwy majątek pozostał w ukryciu.

Adwokat Brada Hollidaya, rumiany mężczyzna z zaczesanymi do tyłu włosami i rubasznym poczuciem humoru, unikał jej spojrzenia, co dawało Helen swego rodzaju satysfakcję. Znali się od dawna i Jimmy Bob wiedział, że w konfrontacji z nią musi bardzo uważać, by nie narazić się na ciętą ripostę. Nie słyszała, by zachował się w oczywisty sposób nieetycznie, jednak lubił balansować na granicy prawa.

– Przykro mi, że tak wyszło. – Helen spojrzała na zrezygnowaną Caroline, zbierając papiery. – Ale długo tak nie pociągną. Nie da się odwlekać sprawy w nieskończoność.

– Zobaczysz, że tak będzie. Bradowi się nie śpieszy. Teraz w głowie mu tylko viagra i panienki. Nie zależy mu na szybkim rozwodzie, nawet pasuje mu taka sytuacja. Ma pretekst, by się z nikim nie wiązać. Bez żadnych konsekwencji może robić, na co tylko ma ochotę. Uważa, że każda, która się z nim zadaje, robi to na własną odpowiedzialność.

– Co ty w nim widziałaś?

To pytanie Helen zadała nie po raz pierwszy. Nie mogła pojąć, czemu mądre i atrakcyjne kobiety wychodzą za facetów, którzy nie są ich warci. Nie była dobrze nastawiona do małżeństwa. Przyjaciółki twierdziły, że to z powodu specyfiki jej pracy. Przecież od lat uczestniczyła w okropnych nieraz rozwodach. Było w tym dużo prawdy, tym bardziej że udanych związków znała niewiele, mogłaby wyliczyć je na palcach jednej ręki. Maddie Maddox, przyjaciółka i wspólniczka, była szczęśliwą mężatką, choć najpierw musiała zaliczyć rozwód. Dana Sue Sullivan, druga przyjaciółka i wspólniczka, po burzliwym rozstaniu po jakimś czasie wróciła do byłego męża i dopiero ich powtórny związek naprawdę dobrze rokował.

– Brad nie był kiedyś taki – z nostalgią odparła Caroline. – Kiedy go poznałam, był opiekuńczy i troskliwy. Okazał się wspaniałym ojcem i cudownym mężem, bardzo się o nas starał. Jeszcze kilka tygodni temu dałabym głowę, że stanowimy solidne, trwałe małżeństwo.

Wiele razy słyszała podobne historie. Kiedy u Brada wykryto raka prostaty, poczuł się zagrożony. Ledwie skończył leczenie, koniecznie chciał dowieść sobie i całemu światu, że nadal jest mężczyzną i zupełnie stracił rozum. Zamiast trwać przy rodzinie, która z oddaniem wspierała go w czasie choroby, zaczął uganiać się za panienkami, wręcz kolekcjonować kolejne zdobycze.

Tak to właśnie wygląda, pomyślała. Nic dziwnego, że stawała się coraz bardziej cyniczna. Czuła się znużona, ogarniało ją zniechęcenie. Najchętniej poszłaby poćwiczyć z godzinkę na siłowni, by rozładować stres. Niestety było to niemożliwe, bo w kancelarii czekali klienci. Cieszyła się, że nie może narzekać na brak pracy, jednak ostatnio coraz częściej zastanawiała się, po co aż tak się szarpie, po prostu zabija samą siebie.

Odniosła sukces zawodowy, finansowo powodziło się jej lepiej niż nieźle, w Serenity miała piękny przytulny dom, brakowało jej tylko czasu, by się nim cieszyć. Miała oddane przyjaciółki, jednak do tej pory nie założyła rodziny. Zadowalała się rolą przyszywanej cioci dla dzieci Maddie i Dany Sue.

Poniekąd sama była temu winna, bo za bardzo poświęcała się pracy, a im więcej miała na koncie przeprowadzonych rozwodów, tym mniej chęci na stały związek. Zbyt wielkim ryzykiem było zaangażować się całym sercem w coś tak niepewnego i nieprzewidywalnego.

Weszła do kancelarii mieszczącej się w domu przy bocznej uliczce. Sekretarka podniosła na nią wzrok. Siwowłosa Barb Dixon dobiegała sześćdziesiątki. Z Helen była od samego początku. Wychowała i wykształciła trzech synów, choć wdowie nie było łatwo tego dokonać. W kontaktach z klientami wykazywała się wyjątkową cierpliwością i zrozumieniem, a w stosunku do swej pracodawczyni była lojalna do bólu. Co nie przeszkadzało, by od czasu do czasu przemówiła Helen do rozumu, uważała to bowiem za swoje prawo i obowiązek. Niewiele osób miało odwagę zrobić coś takiego.

– Klientka umówiona na drugą czeka już prawie godzinę – rzekła z przekąsem. – Następna osoba pojawi się lada chwila.

Helen zerknęła na terminarz. Barb poza doświadczeniem miała doskonałe wyczucie, potrafiła ocenić, ile czasu należy zarezerwować dla danego klienta.

– Karen Ames? – zdziwiła się Helen. – Pracuje w restauracji Dany Sue. W jakiej sprawie przyszła?

– Nie wyjaśniła. Powiedziała tylko, że koniecznie musi z tobą porozmawiać. Akurat było okienko, bo ktoś odwołał spotkanie, więc ją wcisnęłam. Jeśli załatwisz ją szybko, to trochę nadrobisz opóźnienie.

– No dobrze. Przeproś panią Hendricks, gdy przyjdzie. Zaproponuj herbatę i ciasteczka. Będzie się wykręcać, że jest na diecie, ale z radością da się złamać. Niedawno przyuważyłam ją, jak łasowała u Whartonów, pochłaniając truskawkowe lody.

– Nie ma sprawy – rzekła sekretarka.

Helen weszła do gabinetu. Brzoskwiniowe ściany i antyczne meble robiły dobre wrażenie. Karen siedziała na brzeżku krzesła i nerwowo gryzła paznokcie. Jasne włosy spięte w koński ogon, wielkie niebieskie oczy, delikatne rysy. Wyglądała niemal jak nastolatka, choć miała dwadzieścia kilka lat i była matką dwojga dzieci.

– Przepraszam za spóźnienie – zagaiła Helen. – Rozprawa się przeciągnęła ponad miarę.

– Nie szkodzi. I tak się cieszę, że mogłam się do pani dostać.

– W czym mogę pomóc?

– Boję się, że Dana Sue wyrzuci mnie z pracy! – ze łzami w oczach wypaliła Karen. – Nie wiem, co począć. Mam dwoje dzieci. Mój były mąż od roku nie płaci alimentów. Jeśli stracę pracę, znajdziemy się na ulicy. Właściciel mieszkania już zagroził, że wyrzuci nas na bruk.

Helen ze ściśniętym sercem patrzyła na roztrzęsioną, bladą kobietę. Biedaczka była doprowadzona do ostateczności.

– Karen, Dana Sue jest moją przyjaciółką i wspólniczką, wiesz o tym. Dlaczego zwróciłaś się do mnie? Nie mogę reprezentować twoich interesów, ale chętnie polecę kogoś, kto mógłby się tego podjąć.

– Nie, proszę. Miałam nadzieję że coś mi pani poradzi, właśnie dlatego że się przyjaźnicie. Ostatnio tak się składało, że co i rusz nie mogłam przyjść do pracy, z powodu dzieci. A to chorowały, a to zrezygnowała opiekunka. To normalne, że dzieci są dla mnie najważniejsze. Mają tylko mnie.

– Oczywiście, że dzieci są na pierwszym miejscu. – Helen coraz dotkliwiej przeżywała bolesną prawdę, że ominęły ją takie dylematy.

– Umieram z przerażenia na myśl, że zostaniemy bez dachu nad głową.

– To się na pewno nie stanie – stwierdziła z przekonaniem. – Czy Dana Sue zna twoją sytuację? Wie, że nie dostajesz alimentów i grozi ci eksmisja?

– Krępowałam się o tym mówić. Gdybym opowiadała w pracy o problemach finansowych, świadczyłoby to o braku profesjonalizmu. Nikomu nic nie mówiłam. Ani Danie Sue, ani Erikowi. Zawsze podawałam prawdziwe powody, dlaczego nie mogę przyjść, ale ile można słuchać o ciągłych kłopotach z dziećmi? Powinnam być na miejscu, robić, co do mnie należy. A tak Dana Sue nie może na mnie polegać.

– Czyli znalazła się w trudnej sytuacji, prawda?

– Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, zwłaszcza że zatrudnia niewiele osób, więc nie ma kto mnie zastąpić. Prawdę mówiąc, nawet gdy jesteśmy wszyscy, to i tak z trudem się wyrabiamy. Szukałam nowej opiekunki, ale mam z tym poważny problem. Dwójka małych dzieci, no i te godziny. Nikt nie chce się zgodzić na takie warunki. Świetlica jest czynna krótko, a jeśli dziecko zachoruje, to go nie przyjmą. – Z rezygnacją opuściła ramiona. – Wcześniej wszystko było jak należy, nie oszczędzałam się. Lubię tę pracę i jestem wdzięczna Danie Sue, że mnie zatrudniła. Gdy pomyślę, że mogę zostać zwolniona…

– Na razie do tego nie doszło – uspokajająco powiedziała Helen. – Dana Sue ma o tobie jak najlepsze zdanie, choć z drugiej strony personel powinien być niezawodny.

– Wiem – żałośnie potaknęła Karen. – Już tracę głowę. Co mam teraz zrobić?

Helen zamyśliła się. Nie specjalizowała się w prawie pracy, lecz była pewna, że Dana Sue nie złamie przepisów, zwalniając Karen za notoryczną absencję w pracy. Tym bardziej że wcześniej ją ostrzegała. Zarazem Helen była przekonana, że przyjaciółka nie odtrąci kogoś, kto znalazł się w dramatycznej sytuacji. Pracownicy byli dla niej jak rodzina, między innymi dlatego jej restauracja odniosła taki sukces.

– Może spotkamy się we trzy i spróbujemy znaleźć jakieś rozwiązanie? – zaproponowała. – Znam Danę Sue, ma złote serce. Z pewnością przeżywa ogromny stres, zastanawiając się, czy wymówić ci pracę. Poza tym sporo zainwestowała, szkoląc cię na zastępcę szefa kuchni. W przeciwieństwie do poprzednika, świetnie się sprawdziłaś. Wiem też, że wymyśliłaś nowe przepisy, które przypadły klientom do gustu. No i mogła na ciebie liczyć, gdy miała problemy rodzinne. Mam nadzieję, że dojdziemy do kompromisu. Gdyby dała ci trochę czasu, z pewnością ułożyłabyś swoje sprawy.

– Byłoby super!

– Jest jeszcze problem opiekunki – ostudziła ją Helen. – Choć na pewno znajdzie się ktoś chętny.

Oczy Karen przygasły. Biedaczka już dawno straciła nadzieję, że jej los się odmieni.

– Przepraszam, jeśli stawiam panią w niezręcznej sytuacji.

– Skądże. Gdyby chodziło o pozew o niesłuszne zwolnienie z pracy, musiałabym odmówić, bo z Daną Sue łączy mnie bliska znajomość. Co innego spotkać się i szczerze porozmawiać. Uważam, że to optymalne rozwiązanie.

– Tak, dziękuję. Tylko że… – Karen wyraźnie się zaniepokoiła. – Nie wiem, jakie są pani stawki, ale przyrzekam, że ureguluję należność najszybciej, jak będę mogła. Może pani sprawdzić, że nie mam długów. Odkąd mąż mnie zostawił, wychodzę ze skóry, by spłacać rachunki. Raz zdarzyło mi się tydzień spóźnić z czynszem, co strasznie zdenerwowało właściciela. Tylko czeka na pretekst, żeby nas wyrzucić i wynająć mieszkanie za wyższą stawkę.

– Nie ma o czym mówić. Potraktujmy to jako niezobowiązującą pogawędkę, zgoda?

W oczach Karen błysnęły łzy, po chwili pociekły jej po policzkach. Otarła je niecierpliwie.

– Pani Decatur, nie wiem, jak dziękować. Naprawdę nie wiem.

– Po pierwsze, mów do mnie po imieniu. I jak na razie nie dziękuj. Najpierw zobaczmy, czy uda się znaleźć rozwiązanie, które zadowoli obie strony.

Nie przypuszczała, żeby był z tym jakiś problem. Gdy Dana Sue pozna sytuację Karen, na pewno jej pomoże. Restauracja prosperowała na tyle dobrze, że zatrudnienie kogoś, kto w razie potrzeby mógłby zastąpić Karen, nie zrujnuje firmy. Zresztą w najgorszym wypadku sama mogłaby ją zastąpić. Już nieraz tak bywało, gdy Dana Sue przeżywała trudne chwile.

Praca z Erikiem miała swoje zalety. To jedyny mężczyzna, który nie czuł się przy niej onieśmielony. Podobało jej się to, choć zarazem nieco frustrowało.

Lubiła krojenie i siekanie, te zajęcia wykonywane pod czujnym okiem mistrza naprawdę ją uspokajały. Po ciężkim dniu w sali sądowej rozładowywała stres, wyobrażając sobie, że na desce leży oporny świadek czy zrzędliwy sędzia. Dziś chętnie by posiekała na drobne kawałeczki sędziego Rockinghama, Brada i jego adwokata.

– Jutro pracujesz?

– Jeśli opiekunka przyjdzie, to jestem od dziesiątej do siódmej, aż minie wieczorny szczyt.

– Pogadam z Daną Sue, ustalę termin i dam ci znać. Będzie dobrze, Karen, zobaczysz. Masz moje słowo.

Nawet gdyby przyszło jej zastąpić ją w kuchni. Zrobi wszystko, by Karen nie straciła pracy. Może nawet spróbuje dobrać się do jej byłego mężulka. Wprawdzie Karen o to nie prosiła, ale chętnie zrobi coś dla innych.

Karen wyszła z kancelarii przepełniona nadzieją. Może jeszcze nie wszystko stracone? Znała Helen, wiedziała, jak bardzo jest oddana ludziom, którzy powierzyli jej swoje sprawy. Dana Sue, perfekcjonistka jakich mało, przy niej mogła uchodzić co najwyżej za nieco ekscentryczną.

Weszła do nieciekawego domu, w którym wynajmowała dwupokojowe mieszkanko, i zapukała do sąsiadki. Frances Wingate, pani dobrze po osiemdziesiątce, choć nigdy by się do tego nie przyznała, zgodziła się przez kilka godzin zaopiekować dziećmi. Zarówno pięcioletnią Daisy, jak i trzyletniego Macka rozpierała energia. Wprawdzie córeczka lubiła rysować i oglądać książeczki, a synek zwykle przesypiał godzinkę, jednak chwile spokoju nie trwały długo. Już stojąc w drzwiach, Karen usłyszała płacz Macka.

– Ty dzidziu! Zobacz, co zrobiłeś z moim rysunkiem! – krzyczała Daisy.

Karen popatrzyła na Frances ze skruchą.

– Przepraszam, że tak długo to trwało.

– Nic się nie stało. – Starsza pani wcale nie wyglądała na wykończoną. – Dopiero co zaczęli. Mack obudził się minutę temu i pobiegł zobaczyć, co robi Daisy. Porwał jej rysunek, to miał być prezent dla ciebie. Właśnie chciałam zawołać ich na mleko i ciasteczka, żeby załagodzić sprzeczkę. Może też dasz się namówić? Ciasteczka z czekoladą, dziś rano pieczone.

– Nie masz już dość tych rozrabiaków? Pewnie marzysz o chwili ciszy i spokoju.

– W moim wieku za takimi rzeczami aż tak się nie tęskni. Lubię być z dziećmi. Przypominam sobie, jak moje były takie małe, choć trudno uwierzyć, że minęło już tyle lat. Moje prawnuki są starsze od tej dwójki. No wejdź, usiądź na chwilę. Dam im, co trzeba, a potem w spokoju sobie pogadamy.

Frances podreptała do kuchni, a Karen ruszyła do salonu. Dzieci wciąż się kłóciły. Gdy Daisy spostrzegła mamę, rzuciła się w jej kierunku, wyciągając rączki.

– Mamusiu! Mack porwał rysunek, który miał być dla ciebie – powiedziała płaczliwie, w jej oczach lśniły łzy.

Dziewczynka robiła się coraz cięższa, ale Karen wzięła ją na ręce i przytuliła do piersi.

– Skarbie, on ma dopiero trzy latka. Na pewno nie chciał porwać twojego rysunku.

– Ale go popsuł – załkała Daisy.

– Narysujesz drugi, jeszcze ładniejszy – pocieszyła ją. – Umiesz pięknie rysować.

Mack złapał ją za nogę, szlochając rozpaczliwie.

– Mama! – zawodził. – Na rączki!

Ból zaczynał pulsować jej w głowie. Trzymając córeczkę, usiadła przy stole. Posadziła Daisy na jednym kolanie, na drugim synka. Urażona córka zaczęła się wyrywać.

– Poczekaj – stanowczo rzekła Karen. – Porozmawiajmy.

– On jest dzidziuś – gniewnie stwierdziła dziewczynka. – On nigdy nie słucha.

– No właśnie – podchwyciła Karen. – Mack jest malutki i nie rozumie, że coś jest dla ciebie ważne. Ty jesteś starszą siostrzyczką, dlatego sama musisz pilnować swoich rzeczy, żeby ci ich nie popsuł. Postarasz się tak robić?

– Dobrze – przystała z rezygnacją.

– Kto ma ochotę na mleko i ciasteczka? – zawołała Frances.

Dzieci błyskawicznie zeskoczyły z kolan mamy i z dzikim pędem rzuciły się do kuchni. Przepadały za ciasteczkami Frances, wolały je nawet od wymyślnych deserów, które Karen czasami przynosiła z restauracji.

– A może urządzimy sobie piknik? – zaproponowała Frances. – Na podłodze rozłożymy obrus, dam wam mleko i ciasteczka.

– Uwielbiam pikniki! – zawołała Daisy.

– Ja też – rozpromieniła się Frances. – A wiecie, dlaczego pikniki w domu są takie fajne?

– Dlaczego? – zapytała Daisy.

– Bo nie ma mrówek.

Dziewczynka zachichotała.

Karen pomogła rozłożyć plastikowy obrus w biało-czerwoną krateczkę i postawiła na nim talerz z ciastkami.

– Dla każdego po dwa. – Frances włączyła telewizor i podała pilota Daisy. – Poszukaj tego programu z kreskówkami, co go tak lubicie.

To był dodatkowy powód, dla którego dzieciaki uwielbiały przychodzić do Frances. W domu nie było kabla, jedynie trzy główne programy i jeden lokalny, na którym szły same powtórki.

– To ich na chwilę zajmie – powiedziała z uśmiechem. – Zaparzyłam herbatę. Usiądź, zaraz ją przyniosę.

– Pomogę ci.

– Siedź. Jak nie będę sobie dawać rady, zamieszkam w domu seniora na końcu ulicy.

Wiedziała, że z Frances nie ma co dyskutować. Była uparta i niezależna. Może dlatego tak fantastycznie się trzymała. Jej dzieci wpadały do Karen, by się upewnić, czy mama dobrze sobie radzi, ale starsza pani tryskała energią. Udzielała się w kościele, regularnie chodziła do biblioteki, do niedawna pracowała jako wolontariuszka w szpitalu, odwiedzała samotnych i potrzebujących.

Jej mieszkanie było przytulne i miłe, pełne bibelotów i pamiątek przeszłości. Każda z tych rzeczy miała swoją historię. Dzieci, nawet Mack, nauczyły się, że niczego nie można dotykać, jedynie oglądać. Raz zdarzyło się wprawdzie, że niechcący coś zostało stłuczone, lecz Frances zbyła to komentarzem: „Jedna rzecz mniej do odkurzania”.

Nalała herbaty i badawczo popatrzyła na Karen.

– Jesteś spięta. Spotkanie nie poszło po twojej myśli?

– Poszło lepiej, niż się spodziewałam, ale najważniejsza rozmowa odbędzie się jutro. Prawniczka, z którą się konsultowałam, uważa, że powinnyśmy usiąść z moją szefową i poszukać rozwiązania. Ona jest dobrej myśli, ja mniej.

– Chyba nie obawiasz się, że Dana Sue cię zwolni? – z niedowierzaniem rzekła Frances.

– Wcale bym się jej nie dziwiła.

– Skarbie, Dana Sue to wspaniała kobieta. Nie wyrzuci człowieka z pracy tylko dlatego, że mu się coś nie układa. Wiesz, że uczyłam ją, gdy była w drugiej klasie? – Zmarszczyła twarz w uśmiechu. – Ależ była z niej łobuzica! Twoja Daisy przy niej to aniołek.

– Niemożliwe! – roześmiała się Karen.

– Dobrze poznałam jej rodziców, ją też. Do dziś mi o tym przypomina, gdy wpadam do niej na lunch. Mówi, że potem już nikt nie zdołał utrzymać jej w ryzach. Porozmawiam z nią, jeśli myślisz, że to coś pomoże.

– Pomoże mi tylko znalezienie opiekunki, w innym przypadku nie dam rady normalnie pracować.

Frances popatrzyła na nią ze smutkiem.

– Chętnie bym z nimi została, ale nie czuję się na siłach. Z Daisy pewnie bym sobie poradziła, ale na ganianie za Mackiem jestem za stara.

– Bywają dni, kiedy też czuję się na to za stara – wyznała Karen. – Naprawdę jestem ci strasznie wdzięczna, że czasem się nimi zajmujesz. O nic więcej nawet bym nie śmiała cię prosić.

Frances popatrzyła na nią ze współczuciem.

– Miałaś jakieś wieści od ich ojca? Przysłał pieniądze?

Karen pokręciła głową. Już na samo wspomnienie, jak Ray zostawił ją i dzieci na pastwę losu, dostawała i furii, i migreny.

– Nie chcę o tym myśleć – odparła gorzko. – Najważniejsza jest praca. Na niej muszę się skupić, bo inaczej wylądujemy na ulicy.

– W razie czego przeprowadzicie się do mnie – oznajmiła Frances. – Nie zostaniecie bez dachu nad głową. Tym się nie martw.

– To wykluczone.

– Nie mów tak. Musimy sobie pomagać. Nie dam rady zajmować się dziećmi przez cały dzień, ale zapewnię wam ciepły kąt.

Przez chwilę Karen nie mogła wydobyć z siebie słowa. Modliła się, by nie doszło do sytuacji, w której musiałaby skorzystać z propozycji Frances, lecz była do głębi poruszona. Jeszcze nikt nie okazał jej tak wiele serca. Helen też wyciągnęła do niej rękę, obiecała walczyć o jej posadę. Od rana zżerał ją lęk o przyszłość. Teraz zaczynała kiełkować w niej nadzieja.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy ostatni klient opuścił gabinet, dochodziła siódma. Barb wyszła do domu dobrą godzinę temu. Helen zgasiła światło i zamknęła kancelarię. Kolejny dzień minął.

Wyszła na ulicę. Iść do pustego domu, czy może wpaść do restauracji Dany Sue, zjeść porządny posiłek i zamienić kilka słów z przyjaciółką? Słodkie Magnolie, jak nazywano je w szkolnych czasach, ostatnio miały coraz mniej okazji do pogaduszek. A tego Helen bardzo brakowało. Wprawdzie Barb umówiła je na jutro, ale dobrze byłoby przygotować grunt do rozmowy z Karen.

Restauracja jak zwykle była pełna gości. Choć Serenity liczyło zaledwie trzy i pół tysiąca mieszkańców, Dana Sue nie mogła narzekać na brak klientów. Serwowane u niej potrawy cieszyły się zasłużoną sławą, a entuzjastyczne recenzje krytyków kulinarnych ściągały do miasteczka tłumy gości.

Stojąca przy wejściu Brenda uśmiechnęła się do Helen.

– Za kilka minut zwolni się stolik. Zechce pani poczekać?

– Nie ma sprawy. Dużo ryzykuję, zaglądając do kuchni?

– Jest pani gotowa zakasać rękawy i wziąć się do roboty? Dana Sue i Erik mają dziś prawdziwe urwanie głowy. Od tej ostatniej recenzji codziennie mamy straszny młyn, ludzie pchają się drzwiami i oknami. Jak tak dalej pójdzie, trzeba będzie zatrudnić więcej osób. Ja i Paul ledwie się wyrabiamy z obsługą gości, choć pomagają nam chłopcy z kuchni. Aha, dania dnia już wyszły z godzinę temu.

– Dobrze wiedzieć. – Ruszyła do kuchni.

Już od progu zauważyła przyjaciółkę. Dana Sue właśnie nakładała kolejne porcje na talerze. Zręcznie je udekorowała i przeniosła na blat do odbioru.

Na widok Helen odetchnęła z ulgą.

– Wkładaj fartuch – zarządziła. – Musisz nam pomóc, bo mamy istne piekło.

– Na moje oko powinnaś mieć więcej ludzi. A gdzie Erik? – Zdjęła żakiet i sięgnęła po fartuch.

– Tuż za tobą – odpowiedział głęboki męski głos. – Uważaj, bo mam pełne ręce.

Odwróciła się. Erik niósł tacę wyładowaną świeżo upieczonymi ciastami. Poczuła słodki aromat wanilii, cynamonu i brzoskwiń.

– Odrobinkę tych pyszności, a przez cały wieczór będę harować jak wół – powiedziała błagalnym tonem.

Erik wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Dostaniesz całe ciasto, ale później, teraz nie ma czasu na jedzenie. Przygotuj mi porcję sosu do ryby, z mango i papai. – Popatrzył na jej kosztowną jedwabną bluzkę. Ciuszek od znanego projektanta wart dwieście dolarów. – Zdajesz sobie sprawę, że to od razu pójdzie do czyszczenia?

Helen wzruszyła ramionami. Miała jeszcze z tuzin takich bluzek. Niewielka strata.

– To bez znaczenia.

Erik popatrzył na nią ciepło.

– Właśnie to mi się w tobie podoba. Ostra pani prawnik, która w sądzie walczy na noże, tak przynajmniej o tobie mówią, ale pod tą maską kryje się złote serce. Gdy przyjaciółka jest w potrzebie, na nic się nie oglądasz, tylko śpieszysz z pomocą.

Nie spodziewała się po nim takiego komplementu. Erik, zazwyczaj małomówny, nieraz zaskoczył ją celną uwagą. Ciekawił ją jako człowiek.

Puściła do niego oko.

– Jestem spokojna, bo sądząc po dzisiejszym obłożeniu, Dana Sue zrefunduje mi tę bluzkę.

– No nie, nie mów tak! Nie rozwiewaj mych złudzeń. Pamiętasz, jak się robi ten sos?

– Nie, ale zaraz znajdę przepis. Nim się obejrzysz, wszystko będzie gotowe. Nie musisz nade mną stać.

– Akurat! – zaśmiała się Dana Sue. – Już to widzę. Nie spuści cię z oka, skoro ma okazję kogoś nadzorować.

Helen zabrała się do roboty, od czasu do czasu zerkając na Erika. Podziwiała jego zręczność, opanowanie i wprawę, z którą szykował kolejne potrawy. Do „Sullivan’s” przyszedł prosto po szkole. Początkowo pracował jako cukiernik, ale szybko okazało się, że jest naprawdę świetny. Kilka tygodni temu Dana Sue oficjalnie mianowała go swoim zastępcą.

Był mężczyzną koło czterdziestki, bystrym, miłym w obejściu i absolutnie lojalnym w stosunku do Dany Sue. Gastronomią zainteresował się dość późno, zapewne była dla niego odskocznią od poprzedniego zawodu. Skończył Atlanta Culinary Institute i stał się świetnym fachowcem. Do tego miał ujmujący charakter, a także był atrakcyjnym mężczyzną. Helen nie tylko uwielbiała jego wypieki, zdarzało się jej również łakomie patrzeć na muskularny tors i zręczne dłonie Erika, co zresztą bardzo ją dziwiło, jako że silni, wysportowani mężczyźni nigdy nie byli w jej typie. Pociągali ją uładzeni profesjonaliści z najwyższej półki.

Przez kolejne dwie godziny pracowała, aż furczało. Przydzielano jej najprostsze prace, ale nie protestowała. Lubiła ten zamęt i zgiełk, harówkę na najwyższych obrotach, wszystko w biegu, stres i napięcie. Gdyby tak samo było w domowej kuchni, może nawet nauczyłaby się gotować. Na razie jej umiejętności ograniczały się do jajecznicy, oczywiście jeśli nie zapomniała kupić jajek. Za to wspaniale przyrządzała margaritę, bo w czasie studiów podczas wakacji pracowała jako barmanka w „Hiltonie”. Dostawała niezłe napiwki, nawiązała świetne znajomości i wiele nauczyła się na temat ludzkiej natury.

Wreszcie wydano ostatnie potrawy i w sali zostało tylko kilkoro gości. Helen padała ze zmęczenia. Nie czuła nóg i umierała z głodu.

– Idźcie odpocząć. – Erik wypchnął Danę Sue i Helen na salę. – Za kilka minut przyniosę wam jedzenie.

– Pod warunkiem, że też z nami usiądziesz – oznajmiła Dana Sue. – Przez cały wieczór nie miałeś chwili wytchnienia.

– Zaraz do was przyjdę. Idźcie odpocząć, a Helen niech ściągnie te idiotyczne koturny.

Zrobiła lekko urażoną minę i wyciągnęła nogę obutą w seksowne nic na wielkich obcasach. Obuwie to była jej słabość.

– Co ci się nie podoba w moich sandałkach?

Erik popatrzył na jej pomalowane różowym lakierem paznokcie, powoli przesunął wzrokiem wyżej, aż do brzegu spódnicy.

– Jako facet jestem za, lecz jako ktoś, kto widział, jak balansujesz na tych szczudłach przez ostatnich kilka godzin, powiem tylko, że nie nadają się do noszenia przez długi czas.

Udobruchał ją tym stwierdzeniem.

– Jest w tym trochę racji – powiedziała z uśmiechem. – Jeśli zamierzasz częściej zaganiać mnie do pomocy, to może powinnam przynieść tu sobie tenisówki na zmianę.

– Tenisówki? Masz coś takiego? – teatralnie zdumiała się Dana Sue.

– Daj spokój. A niby w czym ćwiczę?

– Rozumiem. Masz na myśli te, które zamówiłaś przez internet, oczywiście w kolorach dopasowanych do stroju na siłownię.

Erik nie krył rozbawienia.

– Tenisówki z marketu ci nie odpowiadają?

Helen skrzywiła się pogardliwie.

– Takie ma każdy. – Spojrzała na przyjaciółkę. – Chodźmy. Nie będę dyskutować na te tematy z facetem w wytartych dżinsach i poplamionym T-shircie, który nie ma pojęcia o modzie, choć uważa, że jest niebywale seksowny.

Erik zachichotał.

– Dla mnie najważniejsze jest to, jak sobie radzi z patelnią i garnkami.

Dana Sue puściła oko do swego zastępcy i pociągnęła Helen na salę, gdzie usiadły w dyskretnie odseparowanej loży.

Helen z westchnieniem zrzuciła z nóg sandałki.

– Tylko ani słowa Erikowi. Naprawdę nie da się w nich długo chodzić. Na tańce odpadają.

– Za to wygląda się w nich rewelacyjnie – ze śmiechem podsumowała Dana Sue. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio takie włożyłam. Na tych obcasach skręciłabym sobie kark.

– Pożyczę ci je, jak będziesz chciała zbić Ronniego z nóg.

Dana Sue rozjaśniła się.

– Nie muszę. Nie ma znaczenia, co włożę. Jest we mnie wpatrzony jak w obrazek. I postaram się, żeby tak zostało na najdłuższe lata. A nawet jeśli to zauroczenie minie, zrobię wszystko, by nasze małżeństwo przetrwało.

– W życiu bym nie pomyślała, że powiem coś takiego po tym, jak znowu się zeszliście. Wiesz, zazdroszczę ci.

– Więc czemu w ogóle się nie starasz? Kiedy ostatni raz byłaś na randce? Mam na myśli prawdziwą randkę, a nie dyskusję z koleżką po fachu.

– Chronicznie brak mi czasu! Praca, wciąż nowe sprawy, ludzkie dramaty – gwałtownie broniła się Helen. – Poza tym klub, ćwiczenia na siłowni – zarzucała przyjaciółkę słowami. – Nie mam choćby pięciu minut luzu.

– Tak mówisz? – Dana Sue popatrzyła na nią sceptycznie. – Właśnie spędziłaś ponad dwie godziny w mojej kuchni. Akurat starczyłaby na dobrą randkę.

Helen wzruszyła ramionami.

– To co innego. Mam frajdę. I jestem na luzie.

– Tak? Przecież Erik przez cały czas dyryguje, co i jak masz robić. Dwóch kandydatów na kuchcików, którzy przyszli na próbę, od razu dało nogę.

– Erik jest perfekcjonistą. Cenię takie podejście. Zresztą ty i on to co innego. Ja nie mam tyle do stracenia, pomagam z doskoku. Co mi grozi, jeśli coś zawalę?

– Wtedy zabronię ci wstępu do kuchni, choć co zrobi Erik, to jego sprawa. A właśnie, przyszłaś dziś z jakiegoś powodu, czy może liczyłaś, że zaprzęgniemy cię do roboty?

– Szczerze mówiąc, chciałam zamienić z tobą kilka słów.

– Na jaki temat?

– Chodzi o Karen.

Dana Sue zrobiła wielkie oczy.

– Chcesz porozmawiać ze mną o Karen? To dlatego Barb umówiła nas na jutro… Myślałam, że w sprawie klubu. – Podniosła rękę. – Poczekaj, Erik już niesie nam jedzenie. Skoro chodzi o Karen, to on również będzie zainteresowany. I powinien wziąć udział w jutrzejszym spotkaniu.

Erik postawił na stole pięknie ugarnirowane porcje ryby z owocowym sosem, dzikim ryżem i glazurowanymi marchewkami.

– A moje ciasto? – z miejsca dopytała Helen.

– Dostaniesz, jak oddasz pusty talerz – droczył się Erik, siadając obok niej. – Ciasto to nagroda.

– Kto tak powiedział? – Naburmuszyła się.

– Szef kuchni. No już, bierz się do jedzenia. – Gdy sięgnęli po widelce, Erik spytał: – O czym rozmawiałyście? Obie miałyście strasznie poważne miny.

– O Karen – ponuro odparła Dana Sue. Wzięła do ust kolejny kęs. – Helen wywołała temat.

Erik badawczo spojrzał na Helen.

– Co masz z nią wspólnego? – zapytał podejrzliwie.

– Przyszła dziś do mnie. Obawia się, że straci pracę.

Dana Sue i Erik wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

Helen westchnęła.

– Widzę, że jest coś na rzeczy. Chodzi o jej absencję?

Dana Sue pokiwała głową.

– Trudno mi zdecydować się na taki krok, ale nie mam wyjścia. Nie może być tak, że ona co i rusz dzwoni, że nie może przyjść do pracy. I tak się ledwie wyrabiamy, a na niej zupełnie nie można polegać.

– Wiesz, dlaczego nie przychodzi?

– Z powodu problemów z dziećmi – rzekł Erik.

– Szczerze jej współczuję – powiedziała Dana Sue. – Jednak to jest praca, a przez Karen wszystko się sypie. Nie może tak być, że jej obowiązki spadają na mnie i na Erika. Muszę mieć osobę, na której mogę polegać. – Na jej twarzy odmalował się niepokój. – Chce mnie oskarżyć? Dlatego się do ciebie zwróciła?

– Nie. – Helen odłożyła widelec. – Wie równie dobrze jak my wszyscy, że nie mogłabym jej reprezentować. Przyszłą do mnie po poradę, a to zupełnie inna sprawa. Uważam, że powinnyśmy się spotkać i poszukać wyjścia, które zadowoli obie strony.

– Stawiasz Danę Sue w trudnej sytuacji – pośpieszył z odsieczą Erik. – Helen, mówiąc wprost, ona jest pod ścianą.

– Wiem, ale Karen również. Nie mamy do czynienia z nieodpowiedzialną panienką, która bimba sobie na pracę. Poświęciliście dużo czasu, żeby ją przyuczyć. Niech przedstawi wam swoje racje. Może uda się coś wymyślić.

Erik nie wyglądał na przekonanego, lecz Dana Sue stwierdziła z namysłem:

– Okej, spróbujmy.

– Dzięki. – Helen spojrzała na Erika. – A ty na razie powstrzymaj się od ocen, dobrze?

– Postaram się, ale mówiąc szczerze, jakoś tego nie widzę. Chcę być przy tej rozmowie. Nie rozumiem, dlaczego stanęłaś po stronie Karen, a nie twojej przyjaciółki.

– Nie staję po niczyjej stronie – odparowała Helen. – Chodzi o negocjacje, znalezienie rozwiązania, w którym nie ma przegranych.

– Co Danie Sue z tego przyjdzie?

– Utrzyma świetną pracownicę. – Wciąż mówiła spokojnym głosem, choć podejście Erika bardzo ją wkurzyło. Zupełnie jakby był jedynym opiekunem Dany Sue. Po pierwsze nikogo takiego nie potrzebowała, bo świetnie dawała sobie radę sama, a po drugie zawsze stała przy niej, nim jeszcze Erik się pojawił. – Przecież wiesz, że Karen naprawdę jest dobra. Sam często to mówiłeś.

– Co z tego, skoro nie raczy pojawiać się w pracy?

– To już przesada! – Co za bezduszny facet, dodała w duchu Helen.

– Przestańcie – mitygowała Dana Sue. – Erik, chodzi o spotkanie, to nie jest żadne poświęcenie z naszej strony. Helen ma rację. Karen, gdy już tu jest, świetnie się sprawdza.

– Oby tylko twoja najlepsza kumpela nie przymusiła cię do czegoś, co zaszkodzi restauracji.

– Nigdy nikogo do niczego nie przymusiłam. – Helen, choć głodna jak diabli, całkiem straciła apetyt.

– Tak? – z przekąsem spytał Erik. – A czyj to był pomysł, by przegonić jej męża na cztery wiatry? Pięknie to posłużyło ich córce, prawda?

Dana Sue popatrzyła na niego z przyganą.

– Erik, to dawne dzieje. Annie jest w dobrej formie, Ronnie i ja też.

– Ale nie dzięki niej.

Helen patrzyła na niego z niedowierzaniem. Dana Sue chciała coś powiedzieć, ale nie dopuściła jej do głosu.

– Sama potrafię się bronić. – Popatrzyła na Erika. – Nie było cię wtedy w Serenity. Nie wiesz, co trzeba było zrobić.

– To prawda. – Spojrzał na nią z napięciem. – Przyjechałem w chwili, gdy Annie wylądowała w szpitalu i wszystko nagle zaczęło się walić.

– To nie była moja wina – stanowczo stwierdziła Helen.

– Na pewno? Zapadła na anoreksję, bo poczuła się porzucona przez ojca. A może coś mi się pomyliło? – zadrwił gorzko. – Ty do tego doprowadziłaś!

– To zbytnie uproszczenie – weszła mu w słowo Dana Sue, lecz nawet na nią nie spojrzeli.

Helen przysunęła się jeszcze bliżej Erika.

– O co ci chodzi?

– Po prostu mówię, jak jest.

– Idź do diabła! – Szturchnęła Danę Sue, by zrobiła jej przejście, i złapała spod stolika sandałki. – To do jutra. – Z kwaśną miną spojrzała na Erika. – Proponuję, żebyś darował sobie to spotkanie.

– Nie ma mowy. Ktoś musi trzymać rękę na pulsie, żeby zwyciężył zdrowy rozsądek.

– Masz na myśli siebie? Co ty na to, Dano Sue?

– Nie wierzę własnym uszom. Co w was wstąpiło?

– Tak działa na mnie ta przemądrzała pani adwokat.

– A na mnie tak działają zadufani w sobie faceci, którym się wydaje, że pozjadali wszystkie rozumy. – Zagotowała się, widząc jego taksujące spojrzenie. – A nie zjedli nawet jednej szarej komórki.

– Aha, czyli już nie chcesz ciasta, bo ja je upiekłem.

Tu ją miał. Przez cały wieczór cieszyła się na łasuchowanie, lecz duma… Och, jak ocalić honor i zarazem zadowolić żołądek?

– Do pieczenia rozumu nie trzeba – rzekła gderliwie i chyłkiem posunęła do kuchni.

Porwała z blatu ciasto, powąchała, rozkoszując się cudownym zapachem. W dzikim zapamiętaniu sięgnęła po widelec i nabrała porządną porcję. Jeszcze jeden kęs, Erik i tak się nie dowie. Z rozanieloną twarzą wyszła z ciastem na salę, ujrzała Erika… i z całej tej okropnej konfuzji rzuciła w niego jego kulinarnym dziełem.

Dana Sue zamarła na moment, a potem ryknęła śmiechem. Helen patrzyła, jak ciasto opada na podkoszulek Erika. Była tym tak zaabsorbowana, że nie spostrzegła błysku w jego oczach.

Nim zdążyła się cofnąć, Erik starł z twarzy resztki ciasta, pochwycił ją w ramiona i przywarł do jej ust.

Od razu wiedziała, że nie zapomni tego pachnącego brzoskwiniami pocałunku. W dodatku to wszystko działo się na oczach zafascynowanej Dany Sue i kilku zapóźnionych gości. Jutro całe miasteczko będzie huczało od plotek. Helen Decatur, prawniczka wyciągająca ludzi z kłopotów, sama wpadła w niezłe tarapaty.

Nie miał pojęcia, co go opętało. Kiedy oderwał od niej usta, zażenowany spojrzał na Danę Sue i skrył się w kuchni. Musiał w samotności zastanowić się, co najlepszego zrobił. Dlaczego najpierw tak się jej czepiał, a potem skradł buziaka?

Helen jest przemądrzała i zbyt pewna siebie, lecz jednocześnie to partnerka biznesowa i przyjaciółka jego szefowej. W dodatku wiele razy, gdy sytuacja zaczynała ich przerastać, zakasywała rękawy i pracowała w kuchni.

No właśnie, może na tym polega problem. Bo pozory mylą. Helen jest chłodna, opanowana, ubrana w szpanerskie ciuchy, ale to tylko zewnętrzna maska. W istocie jest osobą wrażliwą i otwartą na innych, zawsze gotową pośpieszyć z pomocą. W kuchni wykonywała polecenia bez słowa sprzeciwu, w dodatku perfekcyjnie. Jest też absolutnie uczciwa. Prawdę mówiąc, naprawdę ją polubił, mimo że potrafiła zajść mu za skórę. Prowokował ją, choć przecież doskonale wiedział, że zawsze trzymała stronę Dany Sue i nigdy jej nie zawiedzie.

Droczył się z nią, tak bywa. Ale co mu strzeliło do głowy, żeby ją pocałować? Przeholował. Będzie musiał się za to pokajać.

Choć oddała mu pocałunek, i to jak! Z takim żarem i pożądaniem, że aż go to poraziło. Z tego wszystkiego musiał uciec do kuchni. Ostatni raz tak zwiewał, gdy w trzeciej klasie Susie Mackinaw cmoknęła go w policzek na oczach rozbawionych kolegów.

Nalał sobie kawy i zaczął sprzątać kuchnię. Nie, to nie tak. Uciekał od kobiet od czasu, gdy jego żona zmarła przy porodzie. Jako ratownik medyczny zdawał sobie sprawę z zagrożenia, gdy zaczęła przedwcześnie rodzić i dostała krwotoku. Był z nią w karetce, kiedy na sygnale jechali do szpitala. Zdawało mu się, że to trwało wieczność. Nim znaleźli się na izbie przyjęć, wiedział, że już jest za późno. Samantha straciła mnóstwo krwi, słabła w oczach. Dziecko urodziło się zbyt wcześnie, by można je było uratować.

Czuł się tak, jakby wyrwano mu serce. Stracił wiarę w sens tego, co dotąd robił. Skoro nie zdołał ocalić żony, to jak pomoże innym?

Wziął miesiąc zwolnienia i z rozpaczy pił na umór. Potem poszedł do szefa i złożył wymówienie. Gabe Sanchez próbował przemówić mu do rozumu, sugerował terapię, jednak Erik nieodwołalnie skreślił zawody związane z medycyną.

Był wtedy w takim stanie, że niewiele brakowało, by stoczył się na samo dno. Bree, przyjaciółka zmarłej żony, podsunęła mu pomysł, by poszedł do szkoły gastronomicznej. Uznał to za bzdurę, lecz Bree, wspomagana przez męża, w końcu dopięła swego.

– Nie znam nikogo, kto tak radzi sobie w kuchni jak ty – przekonywała. – W dodatku lubisz to. Chociaż spróbuj, przynajmniej oderwiesz się od bolesnych wspomnień. Może otworzysz restaurację albo firmę cateringową? A jeśli nie, to od czasu do czasu przyjdziesz do nas coś ugotować. Najważniejsze, żebyś zaczął myśleć o przyszłości. Samantha wcale by nie chciała, żebyś się tak zatracał w rozpaczy.

Machnąłby na to ręką, gdyby kilka dni później Bree nie przyniosła mu formularza i nie przypilnowała, by go wypełnił. Potem zapakowała zgłoszenie, dołączyła czek i zaniosła na pocztę.

– Potraktuj to jako prezent ode mnie i od Bena – powiedziała. – Gdy już dorobisz się swojej knajpki, będziesz zapraszać nas na rocznicowe kolacje.

Po kilku tygodniach przyszło zawiadomienie, że został przyjęty. Erik szybko zorientował się, że właśnie tego było mu trzeba. Nim skończył studia, nie pojmował, jak mógł wiązać przyszłość z inną profesją.

Jego specjalnością były wypieki, natomiast Dana Sue szukała cukiernika. Początkowo miał wątpliwości, czy przenieść się z Atlanty do niewielkiej mieściny, lecz kiedy zobaczył Serenity i „Sullivan’s”, zmienił zdanie. Miasteczko go oczarowało, ujrzał tu szansę na oderwanie się od przeszłości. Podobała mu się restauracja, zaimponowała mu Dana Sue, która postawiła sobie za cel ożywienie podupadłej Serenity.

Przez chwilę miał nadzieję, że kontakty z Daną Sue nabiorą bardziej osobistego charakteru, lecz szybko zrozumiał, że nadal kochała byłego męża.

Wrósł w nowe otoczenie. Dana Sue, jej córka, a nawet Karen stały się jego nową rodziną. Helen zapewne uważa go teraz za bezlitosnego drania, ale tylko starał się oszczędzić szefowej następnych stresów.

Helen jest twarda, nie potrzebuje obrońców. Tym bardziej niepojęte, czemu tak znienacka ją pocałował. Zawsze uważał siebie za obrońcę uciśnionych, ale ona nie szukała pocieszenia.

Hm, może musiało dojść do tego pocałunku. To niesamowita kobieta, choć stanowczo zbyt skryta i pewna siebie. Przeciwieństwa czasami tak działają na siebie, że dochodzi do wybuchu. Ma to już za sobą, napięcie opadło. I duża szansa, że powtórki nie będzie.

Cieszył się, że znalazł racjonalne wytłumaczenie dla tego dziwnego zdarzenia, kiedy do kuchni weszła Dana Sue. Stanęła obok niego przy zlewozmywaku.

– No i co z tym buziakiem? – zagaiła.

– Ot, taki impuls – mruknął lekceważąco.

– Ten impuls szykował się od jakiegoś czasu. Za każdym razem, gdy jesteście razem, coś czuje się w powietrzu.

– Masz rację, takie swoiste napięcie.

– Erotyczne, mówiąc dokładniej – sprecyzowała z błyskiem w oku. – Czemu dotąd nic nie robiłeś w tej sprawie?

– Ja i Helen? – Erik przewrócił oczami. – Zwariowałaś?

– Raczej nie. Jesteś niesamowitym facetem. Ona jest niesamowitą kobietą. Oboje zasługujecie na kogoś wyjątkowego.

– Nie wiem, jak Helen, ale ja nie zamierzam się z nikim wiązać.

– Nie tak dawno mówiłeś coś innego.

– Aż wreszcie zrozumiałem, że nie mam u ciebie żadnych szans – odparł z uśmiechem.

– Nie zwiedziesz mnie. Jeśli lubisz wyzwania, to Helen nadaje się jeszcze lepiej niż ja. Pomyśl, ile trzeba zachodu, żeby zmieniła zdanie.

– A jeśli to zrobi? Powiem, że to była tylko zabawa?

– Zgłupiałeś? Zakochasz się w niej po uszy i ożenisz się.

– Jakoś tego nie widzę. Nie potrafię wyobrazić sobie jej szykownych łaszków wiszących w szafie obok moich dżinsów.

– Po tym dzisiejszym buziaku ja to widzę. A mając w pamięci ten słodki obrazek, jak Helen stąd zwiała, ona chyba też.

– Daj spokój z tymi babskimi intrygami. To twoja przyjaciółka, tym bardziej powinienem trzymać się od niej z daleka.

– Dlaczego? Masz moje błogosławieństwo, więcej, zachęcam cię do tego.

– A jeśli ktoś źle na tym wyjdzie? Zostanie ze złamanym sercem? Rozwali mu się życie? Czyją wtedy weźmiesz stronę?

– Tak się nie stanie – odparła po namyśle.

– Skąd to wiesz? Widzisz przyszłość?

– Nie, ale wierzę w was. Między wami iskrzy. Coś takiego nie zdarza się często, uwierz mi. Nie zmarnuj tego.

– Mam inne zdanie.

– Cóż, zobaczymy. Może jednak zdołam cię namówić. Albo Helen. Najważniejsze, żeby jedno z was dało się przekonać.

– Nie masz na to wpływu – zareplikował, choć w głębi duszy wiedział, że to tylko słowa. Musiał naprawdę mieć się na baczności.

Cholera. To jutrzejsze spotkanie. Znów znajdzie się obok Helen i Dany Sue, a wspomnienie tego pocałunku wciąż jest takie świeże.

ROZDZIAŁ TRZECI

Przez całe przedpołudnie Karen była zdenerwowana i spięta. Obawiała się, jak przebiegnie wyznaczone na drugą spotkanie z Helen. Erik też był nie w sosie, widziała to po jego minie i posępnych spojrzeniach, które rzucał w jej stronę. Bardzo możliwe, że od samego początku był przeciwko tej rozmowie. Dana Sue była uprzedzająco miła, jednak napięta atmosfera atakowała wszystkich i stawała się coraz trudniejsza do wytrzymania.

Jak na złość trafiła się wyjątkowo kapryśna klientka. Trzykrotnie odsyłała do kuchni potrawy. Erik i Dana Sue ciągnęli zapałki, które z nich pójdzie ją udobruchać. Wypadło na szefową. Na szczęście szampan i wymyślne desery na koszt firmy dla całego stolika przyniosły oczekiwany skutek i chimeryczna damulka wreszcie się uspokoiła. Za to Dana Sue miała popsuty humor, podobnie zresztą jak Erik.

Dokładnie o drugiej do restauracji weszła Helen. Miała na sobie elegancki kostium, modne ciemne okulary i szpanerskie pantofle, które pewnie kosztowały więcej niż Karen zarabiała nawet nie przez tydzień, ale cały miesiąc.

Ostentacyjnie ignorując Erika, uśmiechnęła się do Karen, a potem powiedziała do Dany Sue:

– Gdzie siadamy? W twoim pokoiku będzie za ciasno, chyba że Erik odpuści sobie to spotkanie.

W jej tonie zabrzmiała chłodna, zaczepna nuta, jakiej nigdy wcześniej Karen nie słyszała. Cóż, nie rokowało to najlepiej.

– Nic z tego – uciął Erik.

Atmosfera gęstniała.

– Chodźmy na salę – z udaną swobodą rzekła Dana Sue. – Karen, chcesz coś do picia? A ty, Helen?

– Ja dziękuję. – Karen była tak spięta, że nic nie zdołałaby przełknąć. Zaraz zdecyduje się jej przyszłość.

– Ja też – powiedziała Helen.

– No to zaczynajmy – z wymuszonym uśmiechem rzekła Dana Sue, kierując się na salę.

– Mógłbym zamienić z Helen kilka słów? – ponuro zagadnął Erik.

Dana Sue wzięła Karen pod rękę i pociągnęła ją do wyjścia.

– Macie minutę, a potem dołączcie do nas.

– O co chodzi? – cicho spytała Karen.

– Wieczorem trochę się posprzeczali. Może teraz się dogadają.

Ledwie skończyła te słowa, do sali weszła Helen. Miała chmurne spojrzenie.

Karen z niepokojem zerknęła na szefową.

– To chyba zły znak, co? – szepnęła.

– Na to wygląda. – Dana Sue zmarszczyła czoło na widok idącego za Helen Erika. Miał minę jak chmura gradowa.

– Zaczynajmy – zagaiła Helen, gdy zajęli miejsca. – Przypominam, że to tylko przyjacielska dyskusja. Spróbujmy znaleźć rozwiązanie, które dla wszystkich będzie korzystne. Karen zdaje sobie sprawę, że jej absencja powoduje poważne problemy w funkcjonowaniu restauracji. Karen, możesz wyjaśnić, dlaczego nie przychodziłaś i dlaczego dopiero teraz o tym chcesz rozmawiać?

Karen z trudem przełknęła ślinę. Unikała patrzenia na naburmuszonego Erika. Wbijając wzrok w Danę Sue, łamiącym się głosem opowiedziała o kolejnych chorobach dzieci, odejściu opiekunki i problemach finansowych.

– Nie chciałam o tym mówić, by nie obarczać was moimi kłopotami. Wiem, że nie możecie na mnie polegać i że takie zachowanie jest niedopuszczalne, ale obiecuję, że to się zmieni. Jak tylko znajdę opiekunkę, nie opuszczę ani jednego dnia, ani minuty.

Helen uciszyła ją gestem.

– Proszę cię, nie obiecuj czegoś, czego nie możesz zagwarantować. Jesteś sama, a wszystkiego nie da się przewidzieć. Powiem wam, jakie jest moje zdanie, zwłaszcza po tym, czego wczoraj sama byłam świadkiem. Otóż czy nie wydaje wam się, że nadszedł czas, by zatrudnić jeszcze jedną osobę, wyszkolić ją tak jak Karen? Wtedy w razie kolejnej sytuacji kryzysowej byłby ktoś na zastępstwo.

– Z powodu problemów Karen Dana Sue ma zatrudnić więcej osób? Niby dlaczego? – zaoponował Erik.

– Bo dodatkowa pomoc jest wam potrzebna – zareplikowała. – Karen zgodnie z grafikiem wczoraj miała wolne, a w kuchni był taki młyn, że ledwie się wyrabialiście. Gdybym nie przyszła…

– Dalibyśmy sobie radę – przerwał jej Erik. – Zawsze tak jest.

– Helen ma rację – weszła mu w słowo Dana Sue. – Ostatnio przychodzą tabuny klientów i bez dodatkowego personelu się nie obejdzie. Szukam pracowników, niektórzy już byli na próbę, ale na razie nikt się nie nadał. Pewnie powinnam bardziej się przyłożyć. Nie śpieszyłam się z obawy, że te tłumy gości wkrótce się zmniejszą. Zwykle tak bywa, że po entuzjastycznych recenzjach ludzie walą drzwiami i oknami, ale po jakimś czasie sytuacja wraca do normy. Jeśli zatrudnię dodatkowe osoby, lecz okaże się, że nie ma dla nich pracy, będę musiała je zwolnić, a tego wolałabym uniknąć.

– Można zatrudnić kogoś do prac pomocniczych – rzekł Erik. – Ale Karen ma robić co innego. Jeśli znów nawali, to co wtedy?

– Wtedy przyda się ktoś, kto będzie mógł ją zastąpić – powiedziała Helen. – Ktoś z odpowiednimi kwalifikacjami.

– To oznacza zwiększenie kosztów – z naciskiem podsumował Erik. – Chyba zdajesz sobie z tego sprawę?

Karen przeniosła wzrok z Erika na Helen. Intuicyjnie czuła, że między tą dwójką toczy się jakaś gra, która nie ma związku z jej sytuacją. To spotkanie nie przyniesie satysfakcjonującego rozwiązania, chyba że weźmie sprawy w swoje ręce. Miała pewien pomysł, lecz dotąd go nie ujawniała. Zrozumiała jednak, że nie ma nic do stracenia.

– Mam propozycję – odezwała się cicho.

Popatrzyli na nią ze zdumieniem, jakby zapomnieli o jej obecności.

– Śmiało – zachęciła Helen.

– Mam koleżankę z poprzedniej pracy. Tess musiała odejść, bo miała podobną sytuację jak ja. Sama wychowuje dzieci i często coś niespodziewanie jej wypadało. Dlatego została zwolniona. Zaczęła pracować w telemarketingu, ale nie cierpi tej pracy i chętnie wróciłaby do restauracji. A jest naprawdę świetna.

Erik sposępniał jeszcze bardziej.

– Skoro zwolnili ją, bo jest niesolidna, to po co mielibyśmy brać ją sobie na głowę? To tylko mnożenie problemów.

– Bo jest wymarzona na to stanowisko, wszystko potrafi – żarliwie powiedziała Karen. Nie mogła się poddać, musiała ich przekonać, by dali Tess szansę. – Jest bardzo szybka. Chętnie się uczy. Jest twórcza. Umie pracować pod presją stresu. Doskonale zna się na pracy w kuchni.

– To nie zmienia istoty sprawy – napastliwie skontrował Erik.

– Na litość boską, daj jej skończyć! – prychnęła Helen.

– Och, najmocniej przepraszam, ale jakoś to do mnie nie przemawia – odparował, mierząc ją ostrym spojrzeniem.

Nagle Karen olśniło. Między nimi coś się zaczyna. Wprawdzie nie doszły jej żadne plotki, lecz napięcie między nimi było wręcz namacalne.

Stłumiła uśmiech, poruszyła ręką, by zwrócić na siebie uwagę. Dana Sue nie kryła rozbawienia.

– Oto jaki mam pomysł – oznajmiła Karen. – Podzielimy się z Tess moim etatem.

Helen zrobiła wielkie oczy, ale Dana Sue wydawała się zaintrygowana.

– Jak to by wyglądało w praktyce? – zapytała. – Nie potrzebujecie pracy na pełen etat?

– Owszem, ale restauracja jest otwarta siedem dni w tygodniu. I dłużej niż osiem godzin. Jedna z nas miałaby trzy, druga cztery dni w tygodniu. Można tak ułożyć grafik, byśmy pracowały na zakładkę. Na weekendy potrzeba dodatkowych osób. Tess i ja mogłybyśmy się umawiać, kiedy która pracuje. Tym sposobem któraś zawsze by była na miejscu. Mało prawdopodobne, byśmy jednocześnie znalazły się w sytuacji podbramkowej.

– To mi się podoba! – zawołała Helen. – Co o tym myślicie?

Karen wstrzymała oddech.

– To by mogło wypalić – powoli rzekła Dana Sue. – Potrzebujemy dodatkowego wsparcia. Spotkam się z Tess, zobaczymy, co z tego wyniknie. W każdym razie to by rozwiązało wiele problemów. Erik, co ty na to?

Nadal miał mroczne spojrzenie, lecz skinął głową.

– To jest wyjście, oczywiście pod warunkiem, że przynajmniej jedna z was zawsze będzie w pracy. – Po raz pierwszy popatrzył na Karen. – To mi się w tobie podoba. Szukasz niestandardowych rozwiązań i nie obawiasz się ryzyka.

– Dzięki – odparła z pełnym ulgi uśmiechem. – Byłam zdesperowana, więc musiałam coś wymyślić. Zobaczycie, że Tess przypadnie wam do gustu. Jest pogodna, energiczna i bardzo lojalna. Na pewno bez problemu się dogadamy, więc nigdy nie zostaniecie bez pomocy.

– No dobrze, niech się ze mną skontaktuje – rzekła Dana Sue. – Weźmiemy ją na próbę.

Helen oparła się wygodniej. Miała zadowoloną minę.

– To rozwiązanie odpowiada wszystkim stronom. Dobra robota, Karen. Dzięki, Dano Sue.

Uwadze Karen nie umknęło, że pani mecenas celowo pominęła Erika.

– Na mnie już pora. – Helen podniosła się z miejsca. – Muszę wracać do kancelarii.

Erik poderwał się od stołu.

– Odprowadzę cię – rzekł tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Wracam za dziesięć minut – rzucił do Dany Sue.

– Nie musisz się śpieszyć! – zawołała za nim.

Kiedy zniknęli, Karen popatrzyła na roześmianą Danę Sue.

– Czy oni…? – zawiesiła głos.

– Jeszcze nie, ale mam przeczucie, że to stanie się szybko.

– No nie… Chyba muszę się napić mrożonej herbaty. Robi się gorąco. Aż zaschło mi w gardle.

Dana Sue wybuchnęła śmiechem.

– Prawda? Chodź, ja też się napiję. Coś mi się widzi, że przez jakiś czas w kuchni będziemy same.

Żałowała, że przyszła na piechotę. Gdyby przyjechała samochodem, wsiadłaby i zatrzasnęła drzwi tuż przed nosem Erika. Szedł obok niej, a przedłużające się milczenie działało jej na nerwy. W końcu miała dość.

– Jeśli masz mi coś to powiedzenia, to słucham – wycedziła. – Jeśli nie, zostaw mnie samą.

– Zastanawiam się, co powiedzieć.

– Możesz powiedzieć: „przepraszam”. Albo „nie miałem racji”. Też pasuje.

– W takim razie jedno i drugie.

Zatrzymała się i obróciła, by popatrzeć mu prosto w twarz.

– To wszystko? Podsuwam ci propozycje, a ty je tylko potwierdzasz? Nawet nie raczysz powtórzyć?

– Ty jesteś dobra w gadaniu. Powiedziałaś to, co chciałaś usłyszeć. Tak to sobie wykoncypowałem.

– No nie! A chociaż wiesz, za co przepraszasz?

– Za ten pocałunek? – zapytał bez przekonania.

Rozbroił ją. Gdzie się podziała jego pewność siebie?

– Od tego możesz zacząć.

– A jest jeszcze coś? – Mówił z powagą, lecz w jego głosie pojawiła się lżejsza nuta.

– Tak. Wobec Karen zachowałeś się jak ostatni arogant.

– Zaraz, zaraz! Działałem w interesie restauracji. Tobie też powinno na tym zależeć, bo przyjaźnisz się z Daną Sue.

– Oczywiście, że mi zależy! Nie uważasz, że rozwiązanie, do którego doszliśmy, jest optymalne dla wszystkich?

– Być może, jednak Karen sama przyznała, że jej znajoma została zwolniona, bo okazała się niesolidna. Dla mnie to nie jest dobra rekomendacja, niezależnie od jej umiejętności zawodowych.

– Uparty jak osioł – mruknęła do siebie.

– Słyszałem!

– I dobrze. – Przyjrzała mu się badawczo. – Wydawało mi się, że lubisz Karen.

– Lubię wiele osób, ale to nie znaczy, że chciałbym z nimi pracować.

Helen uśmiechnęła się pod nosem. Ruszyła przed siebie.

– Czy to znaczy, że nie masz nic przeciwko pracy z ludźmi, za którymi nie przepadasz?

– Jeśli dobrze sobie radzą, czemu nie. – Zmrużył oczy. – Do czego zmierzasz?

– Mam wrażenie, że niespecjalnie mnie lubisz?

– Po prostu mnie irytujesz.

– A wczoraj wieczorem? – droczyła się.

– Wtedy też.

– Mimo to świetnie się nam razem pracowało. Interesujące.

– Co w tym takiego ciekawego?

– Twój sposób myślenia. Mogę jeszcze o coś zapytać?

– Przesłuchania to twoja mocna strona.

– Jak miał się do tego ten buziak?

Zaskoczyła go. Poczuł, że oblewa się rumieńcem.

– Już za to przeprosiłem…

– Wiem, ale jak to się stało? Dlaczego? Czy tak działa na ciebie gorąca dyskusja? A może to nagła żądza czy pragnienie odwetu za rzucenie w ciebie ciastem?

– Sam chciałbym to wiedzieć.

– Zastanów się nad tym. – Popatrzyła na niego. – Chciałabym to wiedzieć, by na przyszłość uniknąć podobnych sytuacji.

– Ja też. – Przyjrzał się jej. – Ciebie to też wciągnęło.

– Wcale nie!

– Mogę udowodnić, że kłamiesz.

Prowokował ją, wytrącał z równowagi. A jednocześnie w tym całym swym zmieszaniu był taki słodki. Postanowiła odwrócić sytuację i cmoknęła go w policzek. Miała nadzieję, że jeszcze bardziej zbije go z tropu.

– Daj znać, gdy dojdziesz do jakichś wniosków. Już minęliśmy kancelarię, muszę wracać. Do zobaczenia.

– Poczekaj! – zawołał za nią. – A ty mnie nie przeprosisz?

– Słucham?

– Rzuciłaś we mnie ciastem.

– Zasłużyłeś sobie na to.

– Tak jak i ty zasłużyłaś na ten pocałunek. Chyba powinienem wycofać przeprosiny. W końcu może dojść do powtórki.

Zmierzyła go ostrym spojrzeniem.

– Wybij to sobie z głowy.

W jego oczach dostrzegła niebezpieczny błysk. Gdy Erik postąpił ku niej, pośpiesznie się cofnęła, zahaczając obcasem o dziurę w chodniku.

– Dobrze, niech ci będzie, przepraszam za to cholerne ciasto – powiedziała szybko. – Na mnie naprawdę już pora.

Odwróciła się i na tyle szybko, na ile pozwalały jej niebotyczne obcasy, ruszyła przed siebie. Pewnie nie wyglądało to zbyt ciekawe, jeśli Erik odprowadzał ją wzrokiem, ale nie zależało jej na zrobieniu na nim wrażenia.

– Kobiety! – mruknął do siebie, patrząc, jak chwiejnym krokiem wpadła na schodki do kancelarii.

Nie wszystkie kobiety, ta jedna. To Helen doprowadzała go do białej gorączki. Musi jej unikać, po prostu. Może przekona Danę Sue, by nie wpuszczała jej do kuchni. Chociaż to z góry przegrana sprawa, skoro szefowa już zaczęła bawić się w swatkę. Jeśli się zastanowić, to bardzo prawdopodobne, że dzieje się tak już od dobrych kilku miesięcy, choć dopiero teraz się zorientował. Już wtedy zaczęła angażować Helen do pomocy w kuchni. Spóźnione protesty to woda na młyn Dany Sue. Lepiej trzymać język za zębami.

Wrócił do restauracji. Dana Sue i Karen nie patrzyły na niego, lecz z doświadczenia wiedział, że szefowa długo nie wytrzyma. Nigdy nie była w stanie poskromić ciekawości i tak długo wierciła człowiekowi dziurę w brzuchu, aż wszystko wyśpiewał. Pod tym względem niewiele ustępowała swej przyjaciółce.

Zajął się puddingiem. W piątkowe wieczory to był deser firmowy i goście bardzo się go domagali. Wyłożył blaszki mieszaniną bułki i jabłek, zalał je masą i wstawił do piekarnika. Po upieczeniu poda go na ciepło z sosem toffi, bitą śmietaną lub lodami cynamonowymi, jak sobie kto zażyczy.

Odchodząc od piekarnika, zobaczył utkwione w siebie oczy Dany Sue, ale nim zdążyła zarzucić go pytaniami, do kuchni wszedł Ronnie. Należy mu się piwo za to wyczucie, uznał w duchu Erik.

– Cześć wszystkim! – Ronnie pochwycił żonę w ramiona. – Jak leci?

Dana Sue znacząco popatrzyła na Erika.

– Właśnie miałam zaproponować chwilę oddechu przed wieczornym szczytem.

– Ja jestem zajęty – z miejsca odparł Erik, wyciągając składniki na ciasteczka. Zrobi je zawczasu i zamrozi.

– A co masz w planie? – sceptycznie spytała Dana Sue.

– Będę piec ciastka na przyszły tydzień.

Rozjaśniła się w uśmiechu.

– Coś mi to wygląda na zwykły wykręt. – Wzięła go pod ramię. – Zróbmy sobie przerwę. Przyniesiesz mrożonej herbaty? – spytała męża.

Ronnie współczująco popatrzył na Erika.

– Wybacz, stary, ale ona tu rządzi.

– W domu też?

– To zależy. Powiedzmy, że panuje względna równowaga. Na nieszczęście dla ciebie jesteśmy w jej restauracji, a tu nie mam nic do powiedzenia.

– Pantoflarz – mruknął ze złością. – Mężczyźni powinni trzymać sztamę.

– Zwykle tak – przystał Ronnie – tyle że zaciekawiło mnie, dlaczego tak panicznie starasz się uniknąć zwykłej towarzyskiej rozmowy.

– Skończyliście? – zniecierpliwiła się Dana Sue. – Bo nie zostanie nam czasu na pogawędkę.

– I bardzo dobrze – sarknął Erik.

Karen zachichotała i zaraz zasłoniła twarz papierowym ręcznikiem.

– Ty zdrajco – pieklił się. – No dobrze, miejmy za sobą to przesłuchanie.

– Przesłuchanie? – Dana Sue spojrzała na niego z urazą. – Po prostu chcę usłyszeć, co tam u ciebie.

Erik uśmiechnął się mimowolnie.

– Nie zalewaj.

– Wyszedłeś na pół godziny, a przez ten czas wiele może się zdarzyć. – Poklepała miejsce obok siebie. – Siadaj.

– Przytulaj do siebie mężulka. – Przysiadł na drugim końcu ławy, jak najdalej od Dany Sue.

Wyraźnie ją to rozbawiło.

– Jak poszła pogawędka z Helen? Daliście sobie buziaka na zgodę? – zapytała, gdy jej mąż usiadł obok niej.

– Ty i Helen? – Ronnie uniósł brwi. – Czegoś takiego nigdy bym sobie nie wyobraził.

– Cicho – usadziła go Dana Sue.

– To tylko fantazje twojej żony.

– Nie wymyśliłam sobie tego waszego pocałunku – odparowała. – Było w nim tyle żaru, że stal by się rozgrzała do czerwoności.

– Znasz się na stali? – spytał Erik.

– Dobra, dobra. Mówię, jak było. A teraz odpowiadaj. Poszedłeś ją odprowadzić. Był buziak na zgodę?

– Trochę pogadaliśmy z Helen i na tym koniec. Mogę już iść? Bo pudding spali się na węgiel.

– Spokojnie, jeszcze z dziesięć minut powinien siedzieć w piecu. Chcę poznać szczegóły.

– W takim razie zadzwoń do Helen. – Wstał. – Za godzinę otwieramy, a ja mam jeszcze sporo do zrobienia. – Odszedł, nie oglądając się za siebie.

– Nie licz, że zapomnę! – zawołała za nim.

Wiedział, że to nie są słowa rzucone na wiatr. Dana Sue, jak większość kobiet, miała dobrą pamięć, a jeśli wytknęła sobie jakiś cel, parła do niego jak czołg. Teraz zawzięła się, żeby połączyć go z Helen. Wiedział, że czeka go ciężka przeprawa.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Od tamtego zakończonego buziakiem wieczoru minęło już kilka dni, lecz Helen nie mogła o nim zapomnieć. Pamiętała też, jak następnego dnia Dana Sue zerkała na nią i Erika. Znała te spojrzenia. Przyjaciółka podejrzewała, że między nimi coś się zaczyna, a w każdym razie miała taką nadzieję. Tak czy inaczej, Helen wolała zejść jej z drogi, by uniknąć niewygodnych pytań.

Niestety dłużej już nie mogła się wymigiwać. Powinna pojawić się w klubie, zwłaszcza że sama nalegała na regularne spotkania wspólniczek. Jeśli teraz się nie pokaże, tylko potwierdzi podejrzenia Dany Sue.

Zresztą ostatnio widywały się coraz rzadziej i brakowało jej pogaduszek z przyjaciółkami. Maddie była pochłonięta mężem i maleńkim dzieckiem, Dana Sue miała na głowie restaurację, a wolny czas poświęcała na pielęgnowanie odnowionego związku z Ronniem. Nic dziwnego, że Helen coraz częściej czuła się odstawiona na boczny tor, choć przyjaciółki byłyby szczerze zdumione, gdyby coś takiego usłyszały.

Miała złe przeczucia, ale wzięła się w garść. Przeszła przez siłownię, machając do trenera Elliotta Cruza i znajomych pań ćwiczących na rowerach treningowych.

Zajrzała do spa wypełnionego lawendowym aromatem. Jeanette robiła rozanielonej klientce masaż twarzy. Helen zaciągnęła się zapachem. Już dawno chciała zafundować sobie odprężający masaż, lecz tygodnie mijały, a ona wciąż nie miała czasu.

– Wszystko gra? – zapytała kosmetyczkę. Podkupiły ją z luksusowego salonu w Charlestonie. Króciutkie czarne włosy i ogromne ciemne oczy przydawały Jeanette egzotycznego uroku. Wiele klientek było przekonanych, że pochodziła z Europy, jednak śpiewne, południowe brzmienie głosu od razu rozwiewało wątpliwości.

– Jak najbardziej – odparła Jeanette. – Przypomnij Maddie, by powiedziała wam o moim nowym pomyśle.

– Jasne.

Jeanette tryskała energią, była też bardzo kreatywna. Szybko zdobyła grono stałych klientek, a dochody z zabiegów kosmetycznych stanowiły pokaźną część zysku. Klub kwitł, bo zaproponowane usługi wypełniły niszę rynkową.

Zatrudniły jeszcze jedną kosmetyczkę, a Jeanette znacznie rozszerzyła ofertę. Mieszkanki Serenity, nawet te, które nigdy nie korzystały z takich przybytków, traktując zabiegi upiększające jako fanaberie, teraz coraz częściej pozwalały sobie na odrobinę luksusu i polecały spa znajomym. Akcje promocyjne również przyciągały nowe klientki. Oby tylko tak dalej!

Nie mogła już dłużej się ociągać. Wyszła na patio i od razu spostrzegła Maddie. Przyjaciółka usadowiła się w cieniu. Miała przymknięte oczy, pewnie drzemała. Helen zatrzymała się niezdecydowana.

Dopiero niedawno Maddie wyznała przyjaciółkom, że znowu jest w ciąży. Mieli już z Calem jedno dziecko i nie planowali następnego, ale skoro los tak chciał… Poprzednią ciążę Maddie zniosła wyjątkowo dobrze, jednak na wszelki wypadek wolała milczeć, póki nie minie pierwszy trymestr.

Wieść o tym, że przyjaciółka będzie miała kolejne dziecko, poruszyła Helen. Dla Maddie to żaden problem, natomiast ona wciąż się miotała i nie potrafiła podjąć decyzji. Już poprzednia ciąża przyjaciółki obudziła w niej nieznane wcześniej tęsknoty, a kiedy na świecie pojawiła się maleńka córeczka Maddie, Helen bardzo zapragnęła mieć dziecko. Biorąc Jessicę Lynn w ramiona i wdychając słodki zapach niemowlęcia, marzyła o własnym. To pragnienie było tak dojmujące i rozpaczliwe, że aż nie mogła tego pojąć. Do tej pory była zadowolona ze swej niezależności i życia w pojedynkę. Rola ciotki dzieci przyjaciółek absolutnie jej wystarczała.