Chata za wsią

Strony tytułowe

Strona redakcyjna

Copyright © 2010, wydawnictwo MG

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kopiowanie
w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie
oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych — również częściowe —
tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw

ISBN: 978-83-7779-013-7

Projekt okładki: Elżbieta Chojna

Skład i łamanie: Jacek Antoniuk

www.wydawnictwomg.pl

kontakt@wydawnictwomg.pl

Publikację elektroniczną przygotował

OD AUTORA

OD AUTORA

Nieboszczyk Syrokomla — Panie mu świeć nad duszą — w
jednym z listów do mnie pisanych żądał na pamiątkę rysunku, ale chciał, by
mu co posłać domowego, swojego, co by kraj przypominało. I poszły
naówczas, gdzieś schwycone w podróży, Stare wrota, jakie niedawno jeszcze
u nas widzieć było można, do gumien i do dworów prowadzące. Z tych starych
wrót poeta stworzył poemat, a rysunek posłużył mu za ilustrację. Tak
samośmy z widoku lepianki na rozdrożu za wioską wołyńską i ozłoconej
ostatnim zachodzącego słońca promykiem ulepili tę — Chatę za wsią. Łacno się domyślić czytając, że ona pisaną była w tych
szczęśliwych czasach, gdyśmy wsie mieli i na wsi mieszkać mogli, gdy się
oczy pasło lasami i zielenią, a o uszy odbijały się co dzień rozmowy ludu
i o życie ludu ocierało się dzień cały. Toteż Chata za wsią cała
jest na wzorach z natury, na żywych bytu ludowego materiałach osnuta.

Od roku 1852, gdy pisaną była, upływa prawie lat
dwadzieścia: ludu tego i życia już nie ma. Co było obrazkiem, stało się
niemal historią. Zmieniły się stosunki dworu i wsi, mienia, pracy,
obyczaje, mowa — pozostał tylko krajobraz i tło też same. Powieść
drukowaną była naprzód w Bibliotece Warszawskiej, potem wyszła osobno u M.
Wolffa w Petersburgu.

Z tego wydania był dokonany przekład rosyjski, w
Bibliotece dla Cztenija drukowany, a w r. 1856 francuski wyjść miał w
Brukseli. Tego ostatniego nigdyśmy w rękach nie mieli, dowiadujemy się o nim z notat pana Estreichera. Cygański język i
obyczaj studiowaliśmy podług źródeł nam dostępnych, a mało znanych; za
onych też czasów nietrudno było u nas na Wołyniu spotkać się z Cyganami:
mieliśmy ich jako kowalów, osiadłych po wioskach, i wiele się o nich nasłuchać było można. Rzecz jest całkiem z wołyńskiego bytu wzięta, bo i autor naówczas jeszcze w tym pięknym, wesołym i poczciwym kącie mieszkał, od r. 1836 począwszy
aż do 1859, jako gospodarz wiejski, nieustannie na oczach mając wieś,
wieśniaków, krajobrazy i życie ówczesne, które już nigdy nie wróci. Z wolą
i mimowoli odbiło się ono w tej powieści.

J. I. Kraszewski

Drezno, czerwiec 1871.

TREŚĆ

Rzadko człowiek, postawiony szczęśliwym losem na
wygodniejszym nieco stanowisku, chce zwrócić oko na to, co się niżej niego
dzieje; używamy, nie chcemy się uczyć, nie lubimy rozpatrywać. Często
wejrzenie takie sprowadziłoby łzę, przypomniałoby ciężkie do spełnienia, a
konieczne obowiązki; wolimy więc wędrować dalej z głową wzniesioną ku
marzeniom lub odwróconą ku sobie, a co pod nogami, mijamy. Tak idąc, ileż
to przepuścim mimo siebie prawdziwych życia tajemnic, których w żadnej nie
znajdziemy książce, na żadnym obrazie, w najfantastyczniejszym nawet
marzeniu!

O! szkoda zaprawdę, bo jeden tylko Bóg z góry pogląda
na te tysiące ubogich żywiołów, w których jest więcej siły, piękności,
energii i cnoty często niż w cisnących się nam na oczy dramatach, którym
chyba świecące ramy dają prawo do ludzkiej ciekawości, zajęcia, pamięci.

Nieraz wpatrując się w odartego żebraka, w ubogie
dziecię wioski, które zostało sierotą i żyło spleśniałym chlebem jałmużny,
myślałem sobie: ile by nauki dla nas wytrysnąć mogło z mikroskopowego
wejrzenia na te pełne bólu, upokorzeń, nędzy i odrzucenia życie
nieznanych, nieszczęśliwych, zapartych istot, ledwie widnych na świecie…

Wiemy doskonale, jak płyną godziny szczęśliwym,
bogatym, znaczącym, spowitym w cieniuchne pieluchy od urodzenia i w
brązowanych spoczywających trumnach; wiemy, jak ich wodzą na paskach, jak
musztrują dla przyszłości, jak chodzą, jak się kłaniają, co jedzą, jak się
stroją, żenią, zwodzą i rozwodzą, starzeją, głupieją, ziewają i umierają —
a któż kiedy wypowiedział formy żywota nędzarza? Przecież przed Bogiem i w
oczach badacza ludzi te dwie egzystencje, z których jedna tak się
błyszczy, druga tak kryje niepozorna, równie są wielkimi i znaczącymi.

Motyl i najmizerniejszy robak zarówno są potrzebni na
świecie i jedno mają prawo do życia. Naturaliści zarównie śledzą obyczaje
i instynkta drobnej muszki i ogromnego sępa; czemuż by powieściopisarz nie miał też równie prawa opisywać
drobnostkowo życia jednej z tych liszek, które pełznąc po czarnej ziemi,
zdeptane nogą niebaczną, giną niepostrzeżone i niepożałowane?

W ogromnej a dziewiczej jeszcze przestrzeni historii
człowieka ileż to zakątków ciemnych, niezbadanych, opuszczonych!

Jak owi pisarze dawni, co mijając drobne twory, szli
naprzód poznać się z tymi, co im w oko wpadały ogromem, kształtem lub
barwą — myśmy też w historii człowieka do zbytku i przesytu namalowali już
obrazów uderzających, mijając wdzięczne równie, ale mniejsze, skromniejsze
i nie tak łatwe do pochwycenia.

Dopiero dzisiaj postrzegać się poczynamy, żeśmy w
wielki błąd popadli: że wszystkie nasze obrazy społeczności są niepełne i
kulawe, że im brakuje jednej strony, i żeśmy wzięli część za całość i
odjęli wszelką ważność temu, co w istocie jest może najważniejszym.

Z innego stanowiska, obrazy te pod względem sztuki
przechodzą i przechodzić muszą jak sztychy wyobrażające mody paryskie,
które się wkrótce śmiesznymi stają. To, cośmy przywykli zwać społecznością
wyższą, jest kosmopolitycznym amalgamem prawie wszędzie i zawsze, na
którym się więcej odbija barwa uprzywilejowanych stolic mody niżeli kraju,
z którego łona powstaje. Tak niegdyś Ateny, potem Roma, dziś Paryż i
Londyn dają światu konwencjonalnemu, zwanemu wyższym, ton i koloryt. Salon
najświetniejszy jest ten właśnie, który się najwięcej zbliża do
cudzoziemskiego ideału. W Londynie ideałem bywał Paryż, w Paryżu trochę
małpują Londyn, a po całym świecie obie stolice, a nigdzie jak tylko u
nas, wszystko co tylko obce. Wartoż tak upokarzającego szału rysować
wzorki i uwieczniać tak niesłychane zaparcie się siebie, poddaństwo
mniemanej wyższości? — Nie wiem. To pewna, że jakkolwiek życie wyższych
towarzystw wielce być może miłym, swobodnym w pewnym względzie (bo na
straży wszystkim wybrykom stoi na szyldwachu konwenans), ja tego życia
sznurowanego i krochmalonego nie lubię — przynajmniej malować.

Musimy w nim żyć — ha! żyjemy; musimy pod klątwą
małpować zagranicznych dudków — małpujemy; ale żeby nasze kuse fraczki i
kuse sfrancuziałe rozmowy zasługiwały na malowanie i studia!… Nego![1] nego! nego!

Spójrzmyż niżej! — Brudno — powiecie? Niestety, brudno
istotnie; ale jak dla malarza dziedziniec opuszczonej chaty daleko jest
lepszym przedmiotem do obrazka niżeli wywoskowany salon z kolumnami, tak i
dla powieściopisarza łachman daleko bardziej malowniczy od krochmalnej
sukni balowej i werniksowanych bucików eleganta.

Cały ten ustęp ma jedynie na celu wytłumaczyć mnie
przed czytelnikami (nie myślę się bowiem uniewinniać przed krytyką, której
u nas rzemiosłem hałasować i czernić)… wytłumaczyć się z przedmiotu tej
powieści. Darujcie mi, że was wprowadzę między odarty tłum, do ciasnej
chatki; że wam dotykać każę łachmanów i żyć godzinę w towarzystwie ludzi,
co nie umieją po francusku i nigdy się nie uczyli grać na fortepianie!
Może też na końcu tej bajki znajdziecie i do waszego życia pożyteczny sens
moralny, który często mimo woli nawija się autorowi: bo autor każdy
wzoruje z dzieła bożego, a w bożych tworach sens moralny jest w
najdrobniejszym kamyczku. Chodzi tylko o to, żeby kamyczek przemówił, a
człowiek zrozumiał.

Była to sobie… wioska (niestety! niestety! znowu na
pograniczu Wołynia i Podola) trochę jeszcze wołyńska, już nieco podolska;
leżała w dole, co na jakiś jar zakrawał. Ponad nią, na równinie szerokiej,
ciągnęły się złociste łany zbóż niewielkimi, czarnymi przecięte laskami;
środkiem sioła biegła ledwie dojrzana rzeczułka, w dość duży staw zebrana.
Chaty, poprzyczepiane do ścian wzgórza, w zielonych drzew wiązkach bielały
wesoło, spoglądając z wysoka ku stawowi, który je w czystych wodach
odbijał.

Cicho, zielono, spokojnie, dobrze jakoś było w tym
rozdole, który w czasie potopu umyślnie wyżłobić musiały wody, kierowane
ręką, co wiedziała, że tu kiedyś ludzie osiędą. I drzewom, i chatom, i
ludowi było tam, jak u Pana Boga za piecem; kawałek nieba zawsze jasny
prawie świecił nad nimi, rzadko maleńki orzeźwiający wiaterek przeniosły
tędy opiekuńcze duchy, a burze zawsze szły sobie gdzieś bokiem na lasy i
bory.

Toteż osada rozkrzewiając się coraz dalej a dalej,
posuwała się jarem nad rzeczką, i coraz to nowa chata biała zaświeciła w
krzakach leszczyny i tarna, zarastających boki rozdołu. Na wysokiej
płaszczyźnie wzgórza, jeden tylko cmentarz nad wioską wyniesiony, ponad
nią krzyżami górował; toteż bardzo był smutny, i nie wiem, jak ci ludzie
do tak raźnych chatek śmiejących się przywykli, mogli spać potem na tak
opuszczonym rozłogu. Musiało tam dużo wstawać upiorów wygnańców i po nocy
powracać do zacisznych siedzib swoich.

Cmentarz ten była to jedyna część osady zupełnie
brzydka, jeśli go jej częścią nazwać można. W istocie łączył się on z nią
prawie; chaty czepiając się góry, wychodziły aż ku niemu, rozsypane ponad
drogą; na wierzchołku góry były wrota na łan, i aż do nich przypierał
cmentarz. Nie wiem, czyście kiedy przypatrzyli się wiejskiemu
cmentarzykowi w okolicy żyznej, gdzie każda piędź ziemi droga? Jak to tam
skąpo wymierzono gruntu umarłym, jak im tam ciasno i duszno! Sąsiedzi w
strachu, żeby się cmentarz w ich grunta nie worał, opasali go wałem i
rowem; ale nikt nie pomyślał posadzić drzewka, co by szumiało i płakało
nad mogiłami. Tylko badyle ostów i zielska, co się wszędzie uczepią,
obrosły i stare groby i przeszłoroczne nawet mogiły; tylko trochę pokrzyw
i dziewanny, w żółte strojnej dzwonki, gdzieniegdzie zielenieją na tylą
łez użyźnionej roli.

Ale za to co za las krzyżów i krzyżyków! Nie każdego
stało na mocny dębowy, na wielki i malowany; ubożsi wystrugali go sobie z
kijów, wypiłowali z kruchej tarcicy i zatknęli krzywo, niedbale, na
niedługo: pierwsza burza je wywróci, kilka lat w próchno zamieni. Tam
żółci się jeszcze świeżuchny grób, na którym nie miała czasu trawa się
zasiać i uśmiechnąć zielenią; ówdzie zamiast pagórka, dół już wklęsły
tylko. Tak to i z żalem, jak z mogiłami bywa: gdzie rósł do góry, wkrótce
tylko próżnię po sobie zostawia… Na wale, na rowie, jedno wejście, jedna
bramka ciasna, ale nią wchodzi umarły i jeszcze mu za szeroka; nad nią
krzyżyk, a wrotka dawno służą za mostek, bo dyle jego rozpadły się i
zgniły, leżąc w rowie głęboko.

Jeśli we wsi zacisznej wiatru i burzy nie słychać, za
to nieboszczyków na tej górze żaden wicher nie minie, żeby nie odwiedził;
dużo on tu już krzyżów podruzgotał! Miarkujcie, jak to tu smutno, jak
ciężko być musi umarłym, a cóż dopiero żywemu!!

Bo tuż, przez drożynę tylko, o sześć kroków od wrót,
nie widzicie? stoi chatka, przyparta jedną ścianą do góry obrywu, drugą
obrócona na cmentarzysko.

Chatka!… oj, złe nazwanie — lepianka chyba; i to
jeszcze za wiele może — szałas, ale i nie szałas jeszcze; stoi to coś, co
się nazwać nie może, a jednak to nie jama zwierzęcia, to widocznie
pomieszkanie człowieka. Trudno jest sobie coś nędzniejszego wystawić.
Naprzód, że to w bezlesiu, zbudowano ją z kawałków drzewa pozbieranych
gdzieś po drodze, może przyniesionych z wiatrem lub burzą, bo większe i
lepsze polana nosi dobry wicher, gdy się rozhula. Ale czego to nie dokażą
we dwoje: człowiek z nędzą? — Za dwie ściany służyła góra wilgotna, którą
deszcze wygładziły; dwie drugie ulepione jak gniazdo jaskółcze. W istocie,
znajdziesz w nich to, co w gniazdku tej przemyślnej ptaszyny: drzewko,
słomę, glinę, błoto, zbite razem i misternie zlane w całość, która się
trzyma i stoi. Zamiast dachu, narzucono kołków z płotu i krzywych gałęzi
leśnych, i słomy jeszcze, i nie wiem tam czego, a pokryto darniną! resztę
Bóg dokończył, zasiawszy na tej płaszczyźnie bujne bylice, pokrzywy,
dziewanny, trawy i zioła liściaste, które związały kruche pokrycie
lepianki. Szumi tam na dachu cały łan chwastów tak dorodnych, tak bujnych,
jakby na mogile! Spośrodka nich wypleciony z chrustu, olepiony gliną,
wystąpił dymnik, kawałkiem starej maty przyrzucony i udaje komin z wielkim
talentem — komediant!

Nie nudźcie się, nie nudźcie, kochani czytelnicy: to
coś ciekawszego doprawdy od opisu pałacu w stylu odrodzenia lub willi
gotyckiej. Idziemy dalej.

Ściany, żeby się nie obaliły, bo jednakże całkiem im
nie wypadało dowierzać (cóż na świecie nie zdradza, kołki nawet!), ściany
obwiódł przemyślny budownik przyzbą, która je trzyma i nie puszcza; górą
już się chylą, dołem ani sposobu: dwa czy trzy drągi krzywe zamiast
szkarpów służą. W tych dwóch ścianach minęliśmy drzwi i okna, niemniej
przecie od reszty opisania warte. Okna? nie wiem, czy tak nazwać można te
dwa otworki nieregularne, gliną oblepione, w które wstawiono bez ram kilka
brudnego szkła kawałków. Jużciż to okna, bo choć nie puszczają powietrza a
światła dają niewiele, ale oszukują przechodzących, zaręczając, że w
chacie widno być musi.

Ze drzwi trudniej się było budowniczemu wykręcić, ale
wielki to budowniczy — nędza: tworzy z niczego, żaden Palladio tego nie
potrafi. Cud to prawdziwy te drzwiczki, tylko im się pilno przypatrzcie.
Sięgają aż pod sam dach zbytniki i mówić się zdają: niech się wchodzący
nie schyla; a i one razem z kominem i oknami grają komedię, bo
przyszedłszy bliżej, masz ich właśnie po pas! Ale i na takie drzwiczki
niemało potrzeba było pracować, niemało. W bezleśnym kraju któżby to tak
deskę porzucił, żeby ją można wziąć, nie powiedziawszy nawet: Bóg zapłać.
A ten, co lepiankę stawił, widocznie musiał po zapłatę odsyłać do Boga.
Oddałbym te drzwi do muzeum, gdyby ci, co szanują starożytne naczynia
potłuczone na kawałki, umieli przeczytać z rozbitych drzwiczek, ile
westchnień złamało pierś, co je lepiła. Patrzcie, ile tu sztuczek
spojonych misternie, ile klinów, wstawek, kawałków, dziur kołkami
pozabijanych, drążków pozamienianych na deszczułki tępą siekierą i słabą
ręką. Co tu się zeszło rodzajów drzew zdziwionych, że im przyszło jedną
pełnić służbę; sośnina, dębina, osika, brzoza i harda nawet grabina, co
tylko młynarzom służyć zwykła, musiała dostarczyć kołków. Byłoż tu pracy,
było; ale to dawno, bo deszcz i powietrze jedną szatą szarą pokryły tych
wszystkich przybyszów, których nierówność stanów ledwie teraz rozpoznać
można.

Wystawcież sobie taką chatkę, takie schronienie bez
nazwiska, przylepione do góry, na wprost cmentarza, na łysym wzgórku, od
wsi o staje, a spytacie pewnie, któż tam mógł budować się i mieszkać?

Ten, co zwykle mieszka w lepiankach — ubogi; istota
często winna sobie swą nędzę, często niewinna przed Bogiem, choć przez
ludzi wyklęta; biedne stworzenie, które spieszy się umrzeć, żeby odpocząć,
bo mu żyć nie ma po co.

Mógłże być stosowniejszy widok dla nędzarza, nad
miejsce wiekuistego spoczynku?

Wioska, którąśmy widzieli, zwała się Stawisko. Dalej,
dalej w jarze, ku górze już nieco, w kłębach zieloności, u rzeczki
zakrętu, miała dwór bielejący z daleka; śliczny dwór, nowiuteńki,
czyściuchny, a tak posadzony zręcznie, że z niego widać było, co tu
najpiękniejszego dał Bóg: wodę, góry, chatki, cerkiewkę, kościółek i lasy
w dali. Cmentarza stamtąd ani słychu, ale też po co tam cmentarz?

Kto mieszkał we dworze, dowiemy się później: teraz się
zwrócimy do chatki.

Przed laty kilkudziesięciu, nim jeszcze ten wspaniały
dwór stanął i angielskie ogrody zajęły miejsce warzywnych, do Stawiska
przywlokła się raz gromada Cyganów, której, jak zwykle, naczelnik zajmował
się kowalstwem, krewni byli pomocnikami, a rodzina wróżyła i kradła. Że
już naówczas coraz rzadszymi stawały się pielgrzymki tych zagadkowych
włóczęgów, których pochodzenie i język dotąd nieprzebitą pokryte są
tajemnicą, cała swobodna część ludności powybiegała przyglądać się
przybyszom, co po secinach lat wygnania, jeszcze nosili wypiętnowany na
czołach ślad pochodzenia swego, kędyś z ogorzałego Wschodu czy Południa.

W istocie, w twarzach i stroju tych przybłędów było
coś tak nie naszego, tak obcego, że obojętny nawet wieśniak zwrócić musiał
oczy na tych ludzi innego świata i innego życia, nie umiejąc pojąć ani ich
wygnania, ani dobrowolnej koczującej doli.

Wszystkie baby, nawet te, które miesiły chleb, z
zakasanymi po łokcie rękawami powybiegały przed sień, wiodąc ciekawe a
przestraszone dzieci za ręce i trzymając je silnie, w obawie, żeby ich
Cyganie nie porwali; wszyscy starzy wystąpili aż na drogę, a powracający z
pola, był to bowiem wieczór letni, zatrzymywali się z pługami wśród ulicy.
Banda tych Cyganów składała się z kilkunastu głów i szła powolnym krokiem
aż pod karczmę; najdorodniejszy, słusznego wzrostu mężczyzna prowadził
wóz, na którym widać było mały, połatany mieszek kowalski, złożony namiot,
przenośne kowadełko i inne żelastwa i manatki. Wśród tych rupieci
siedziała średniego wieku kobieta, niewygodnie skurczona, z dziecięciem u
piersi.

Istna to była czarownica: czarny włos spadał dokoła
jej ogorzałej twarzy, o oczach błyszczących i koralowych szerokich ustach;
fałdzista wielka chusta osłaniała ją całą. Na kolanach leżało dziecię
nagie zupełnie i ustami przyczepione do macierzyńskiej piersi.

Wzrok tej kobiety, na której twarzy widać było
znużenie, boleść i smutek, nie odwracał się od dziecka ani na chwilę;
zdawała się coś roić o nim, a na resztę świata nie chcieć spojrzeć nawet.
Mężczyzna, który silną dłonią wiódł za sobą wóz ich podróżny, był
nadzwyczaj barczysty, ogromnego wzrostu i srogiej a chmurnej fizjognomii.
Czarny, z piersią obnażoną i kudłami porosłą kruczymi, okryty ledwie
koszulą dziurawą, zasmoloną i zdartymi spodniami, szedł boso, z odsłonioną
głową, której tylko włos kędzierzawy bronił od słońca i wiatru; ale mimo
łachmanów szedł tak dumnym krokiem i z tak poważnym wejrzeniem, żeś zaraz
w nim poznał wodza gromady, Romów (tak się zowią często Cyganie).

Koło niego, poza nim wlokła się reszta rodziny: troje
dzieci nagich, różnego wzrostu, od dwunastu do ośmiu lat mieć mogących;
chłopak dwudziestokilkuletni, dziewczyna smukła, pięknej kibici, może
ośmnastoletnia, trochę wykwintniej ubrana i oryginalnie ładna; zgrzybiała
baba, podstarzały o kiju z kędzierzawym łbem, popychający wóz, krępy a
niski człowiek, i dwie czy trzy jeszcze kobiety, obwieszone kołdrami
pasiastymi, wlokącymi się po ziemi.

Wszystko to szło cicho, jakby czekając rozkazu wodza i
poglądając niekiedy na niego; wóz zatrzymał się pod karczmą, starszy
podniósł głowę i obejrzał się dokoła.

Właśnie na próg gospody wyszło kilku gospodarzy i
przodkujący im wójt w wysokiej czapie baraniej; patrzyli oni i milczeli,
czekając z czym też się odezwą podróżni. Cygan tylko okiem ich porachował,
i instynktowo, czy po nowej czapce może, domyślił się pana wójta, podszedł
krok ku niemu, skłonił się nieco:

— Bóg z wami, panie gospodarzu — odezwał się
łamanym językiem z ruska, głosem silnym i pełnym szczególnego jakiegoś
dźwięku, jakby poza tą mową pożyczaną, inna obca, druga się ukrywała. —
Pewnie wy tu jesteście starszym?

— A jakby tak, to cóż? — spytał dosyć się
szanując i z wysoka Maksym Lach.

— A jakby tak — odparł Cygan, powoli pot
ocierając z czoła resztą podartego rękawa — tobym was prosił, żebyście mi
pozwolili przenocować we wsi.

— Ba! ba! a jutro by jakiego konia nie stało! —
rzekł śmiało wójt, biorąc się w boki.

— Nie macie się co o to obawiać — z westchnieniem
i półuśmiechem odpowiedział Cygan. — Wy koni nie macie podobno, a my nie z
tych Cyganów, co na cudze patrzą; swoimi rękoma na chleb pracujemy.
Ciurachanów (złodziei) między nami nie ma.

— Ale skądże u diaska wiedzieć już możecie, że ja
nie mam koni? — z zadziwieniem zakrzyknął Maksym Lach, który aż
podskoczył.

— Cygan wszystko wie, dobrodzieju! — obojętnie
mruknął dowódca bandy.

— Toć i licho — czerwieniejąc się, a na swoich
oglądając, ciągnął dalej niespokojny pan wójt — gdyby wam to nie było
potrzebne na złe, żeby wiedzieć wszystko, tobyście się nie starali o te
wiadomości. Patrzajcie go, jeno do wsi wjechał, już wie, że u mnie koni
nie ma. To znachor.

— Jaki to znachor? — rzekł, powoli ruszając ramionami
Cygan.

— Ot zaraz wam opowiem, skąd co wziąłem, a dziwić
się przestaniecie, żem tak mądry. Od tygodnia już siedzieliśmy w
Piątkówce, o półtorej mili stąd: chwała Bogu ludzie się tam na Aprasza nie
poskarżą; dużo się roboty przez nasze ręce przewaliło. Jakeśmy wychodzili,
powiedzieli mi drogę do Stawiska i zalecili do was, panie wójcie; a stary
Muryniec dodał: Tylko jemu koni nie podkujecie, bo ich nie ma. Otóż cały
sekret!

Gdy się ta rozmowa toczy, Cyganów reszta znużona
drogą, jak stała, rozłożyła się na ziemi. Starsi pospuszczali głowy,
młodsi je podnieśli, przypatrując się wiosce, a dziewczę cygańskie stanęło
obok dowódcy w postawie wdzięcznej i zdawało się chcieć czarnymi oczyma
zmiękczyć ostro dosyć i nieufnie poglądających wieśniaków.

— No, no! jak ono tam jest, to jest — zawołał
Maksym Lach — a wy sobie ruszajcie z Bogiem dalej.

— Ale no, tylko przenocować pozwolenia prosim.

— Jeszcze słonko nie zaszło, dobijecie się do innej
wsi; u nas tu Cyganów nie bywało i bez nich się obejdzie.

Starszy westchnął, zamilkł chwilę, sparł się na
biczysku, podumał, a powolnie głowę podniósł. Podstąpiła dziewczyna.

— A cóż to wam złego mogą zrobić Cyganie? —
odezwała się śmiało, wyraźnie i czysto po rusińsku. — Was tu tyle, a nas
maleńka kupka: wstydalibyście się obawiać nie wiedzieć czego. W Piątkówce
cały tydzień siedzieliśmy i chwała Bogu nie uciekliśmy z niej, ale nas
ludzie pożegnali dobrym słowem i prosili z powrotem.

— Cicho Azaoro, cicho! — tupiąc nogą przerwał
Cygan — co się tobie w to wdawać? Za wóz mała! a do bab! Nie wypędzajcie
nas, panie wójcie, a rozmyślcie się; teraz pora robocza, kowal o dwie
mile, ciężko wam niejednemu dzień utracić dla naprawy lemiesza lub
naralnika; pozwólcie nam przyzostać, a i my kawałek chleba mieć będziemy,
i wy z nas wygodę! Za co u was drugi weźmie złoty albo dwa, ubogi Cygan
zrobi za dziesiątkę lub półzłotka, i dzień jeszcze zyszczecie, a to także
grosz znaczy. Powietrza wam, ani ziemi, ani wody nie weźmiemy z sobą, a
miejsca dużo nie potrzebujemy także. Ot — dodał wskazując — kawałek
wygonu, aby namiot rozbić i kociołek powiesić, to dla nas dosyć…

Gdy Cygan słów tych domawiał, gospodarze poczynali
kiwając głowami spoglądać po sobie; znać było po nich, że się łakomili na
kowala. Sam pan wójt poskrobał się w głowę, kilka razy czapki poprawił i
obejrzał się w milczeniu na swoich, jakby rady szukał.

Aprasz uczuł, że przy nim wygrana i nieznaczne
półuśmiechu prześliznęło mu się po ustach spalonych. Spiesznie począł
mówić dalej, bijąc żelazo póki było gorące… i mówił tak skutecznie, tak
zręcznie i trafnie, że wkrótce pomimo wstrętu, jaki wójt miał do Cyganów,
zaprowadzono ich na odłóg nad stawem, i tam namiocik rozbić dozwolono.

Cyganom tego tylko było i potrzeba: kawałka ziemi do
wbicia czterech kołków przenośnego ich domku, miejsca na ognisko i nadziei
jakiegokolwiek zarobku. Pierwszego dnia nawet nie rozsypywali się po wsi,
jak to zwykle bywa, kobiety nie włóczyły się po chatach, Aprasz nic nie
pożyczał; ustawiono kuźnię, przyprawiono miech, wbito kowadło i już nad
wieczór podkuto konia jednemu chłopowi z wielką jego radością, za bardzo
tanią cenę, w której wypłatę wchodził chleb sczerstwiały, obrok dla konia
i chuda kura od dawna niepotrzebnie gdacząca.

Nazajutrz już robota płynęła do kuźni Cygana; a gdyby
się był chciał trzeciego dnia oddalić i namiot swój zwinąć, myślę, żeby go
byli chłopi siłą, mocą wstrzymali: tak wiele jeszcze pozostawało do
zrobienia, taki ścisk był na wygonie. Prawda, że też Rom (Cygan)
niesłychanie był zręczny: konie przedziwnie kuł, kurował i sprawiał,
chętnie się wdawał w rozhowor, nie szczędził rady, a tak wiedział co do
kogo przemówić! Na wsi też, jak wszędzie na świecie, temu najlepiej, kto
się w porę z sobą popisać umie, i pracą swoją pochwalić i zalety jej
pokazać, a Aprasz celował w umiejętnym pochwaleniu się najmniejszą
drobnostką.

— Patrzaj no — mówił do milczącego i już zawczasu
admirującego chłopka — przypatrz no się, co to za podkowa? Widziałeś ty
kiedy w życiu taką? Ot, jaki u twej szkapy róg kruchy i zadzierliwy, a jak
ona się tu gładko przylepiła, jakby przyrosła. Popatrzaj no! gdyby
rękawiczka! I nie zakuty koń nie zakuleje, nie bój się, bo ja nie
zagwożdżę! nie! A w drodze po najsroższej grudzie nie obleci drugiego
dnia, jak po waszych kowalach! Podziękujecie i będziecie Aprasza
wspominali!

Słowem, wszyscy kowale okoliczni, którzy zwykli byli
robić do Stawiska, stracili naraz zajęcie. Cygan wszystkich ku sobie
pociągnął. W tydzień wierzono, że nikt na świecie nie włada tak obcęgami i
młotem, jak ten cudowny Aprasz; stękano zawczasu myśląc, co to będzie, gdy
go nie stanie!

Trzeba też przyznać, że postępowanie całej bandy wiele
się przyczyniło do tak ochoczego przyjęcia Cyganów; nie widziano dotąd nic
podobnego: szpilka nie zginęła na wsi, kobiety siedziały przy wozach dni
całe, ani ich było słychać. Baby same już po leki i po wróżby przywlekały
się do nich, ale niełatwo było wymóc oboje: Cyganki były smutne, dzikie,
ostrożne…

Po tygodniu Cygan spiesząc dalej, chciał zwijać namiot
i wóz pakować; ale gdzie zaś! tyle jeszcze złamanych było lemieszów i koni
bosych, tyle dla niego zajęcia! Sam wójt go przytrzymywał.

Siedzieli Cyganie i siedzieli w Stawisku; a wkrótce
tak się dobrze osiedlili, że Aprasz jamę wykopać kazał, darnią ją pokrył i
pod namiotem znalazła się niespodzianie ziemianka. Nikt przeciwko temu nie
miał ani słowa, i owszem, cieszono się z kowala własnego, pozbywszy
pożyczanych; a z innych wsi nawet szli do Stawiska z naralnikami i
siekierami.

Rodzina tych przybyszów składała się, jakeśmy
wspomnieli, z samego wodza bandy, z owej kobiety z dziecięciem, która się
zwała jego żoną, trojga wyrostków, dwudziestoletniego chłopaka,
kilkunastoletniej dziewczyny, oryginalnie pięknego stworzeńka, które miało
instynktowe uczucie swego wdzięku, starej baby, posługacza co przypominał
Kalibana[2]
poczwarnością, i trzech kobiet nieznanym jakimś węzłem łączących się z
rodziną.

Lecz byłali to rodzina? Kto tu ojcem, matką, siostrą,
bratem, żoną, mężem? — nie można było z pewnością powiedzieć; zwali się
wszyscy dziwnymi imionami, tylko władza jednego despotycznie rządziła
nimi. Dwoje starych nie mieli tu powagi swojemu wiekowi właściwej:
traktowano ich jak posługaczy, jak dzieci, oni słuchali pokornie. Zresztą
nie był to pospolity motłoch cygański, ale coś niby szlachetniejszego
grało na ich osmalonych czołach; w oczach czarnych, na mlecznych białkach
osadzonych, biła z ich wejrzeń tęsknota wygnańców, znużenie osieroconych,
piętno wyroku dzieci Kainowych.

Całymi dniami owa niewiasta, żona Aprasza, siedziała z
dzieckiem, którego nie spuszczała z kolan, pod rogiem namiotu, milcząca
jak posąg, nieruchoma, z oczyma wlepionymi ślepo w drugi róg namiotu; i
nie rzekła słowa, nie ruszyła się do jadła, nie zajęła niczym. Czasem mąż
zagadał do niej, ale mu nie odpowiedziała; przybiegły do niej nagie
dzieciaki, nie spojrzała na nie; tylko gdy niemowlę zapłakało, przycisnęła
je silniej do suchej piersi i dwie prostopadłe marszczki przecinały
chmurne jej czoło. Stara baba posługiwała jej w podobnym milczeniu, a
krępy Kaliban, zwany po cygańsku Cynonem (niskim), uwijał się przy kuźni.
Trzy kobiety warzyły jedzenie, pilnowały dzieci; młody chłopak z Apraszem
stał za kowadłem i pomagał majstrowi, w milczeniu więcej robiąc od niego.

Ostatni, pomimo że w rysach jego twarzy, w oczach i
ustach przebijała się krew cygańska, wielce się różnił od swojej braci
Romów, jak gdyby obcego plemienia pierwiastek, myśli i żądze grały mu w
piersi. Włos jego nie miał kruczej czarności i kędzierzawości Aprasza, i
spadał w prostych strugach na szerokie ramiona; twarz także była bielsza,
oko inaczej wycięte i osadzone, wargi mniejsze i szczuplejsze. Ogół twarzy
podłużny, miał coś w sobie typu Rusinów, ale zmieszanego z krwią tułaczy.

Chłopak ten, choć posłuszny rozkazom wodza, choć
pracujący z nim razem, nie był mu jednak tak uległy jak inni; często na
słowo ostre odpowiadał nie mniej żywo, mierzył się wejrzeniem z Apraszem.
Starszy w drżącej dłoni młot nieraz podnosił do góry, jakby go chciał
uderzyć, i zęby ścinał i brwi nań marszczył, jak iskry sypały się im
słowa… ale po chwili zwada uchodziła, i znowu głuche i przerywane tylko
biciem młotów następowało milczenie.

Po dniu pracy młody Cygan nie spoczywał ze swymi
towarzyszami pod namiotem, rzadko sięgał do kociołka ich strawy; z suchym
chleba kawałkiem biegł na wzgórze, siadał zadumany, i tam go oblanego rosą
wieczorną noc chwytała, sen zaskoczył.

Uparte żony milczenie, częste z czeladnikiem spory,
nie uszły oka chłopków, którzy na tę tajemnicę rodzinną dziwacznie
spoglądali zaciekawieni i niespokojni. Nawet dla nich, co nie nawykli nic
badać i śledzić, czuć było jakiś dramat pełen krwawych tajemnic w węźle,
co łączył tych dziwnych włóczęgów. Ta matka, co się zdawała żyć tylko dla
dziecka; ten pomocnik, który dawał pracę swoją, a nie chciał oddać
naczelnikowi duszy i siebie; ci starzy wreszcie, jak bydlęta spełniający
najcięższe posługi, i ta dziewczyna piękna, wdzięczna, zalotna, zdająca
się wszystkim, a nawet wodzowi panować — budzili ciekawość i roje
domysłów.

Z gromady całej, najdobitniej Cyganami byli Aprasz i
Aza. Ta mogła mieć lat ośmnaście, i prócz wdzięku świeżej młodości, miała
tę piękność nie naszą, dziką, osobliwą, brązową, ognistą, której próbki
widzimy w indyjskich posążkach, w indyjskich malowaniach, zdobiących stare
ich poemata. Oczy jej czarne siały ogień, i zdawały się więzić wzrokiem
niepokonanym, przed którym każda najśmielsza zniżała się powieka; nos
kształtnie zgięty, usta nieco wydatne, policzki jednostajnej barwy
ciemnozłocistej okalały sploty włosów hebanowych tak obfite, tak ogromne,
że nimi i głowa opasaną była i szyja otoczona, a reszty jeszcze splecione,
przez ramiona na barki spadały…

Na jej czole, w oczach, ustach, i w całej postawie,
szatan czy anioł w kolebce napisał: ty będziesz panować! I szła za swym
przeznaczeniem śmiało, pewna jutra; a było coś zadziwiającego w tej nędzy
i łachmanach, okrytych purpurowym płaszczem uczucia swej potęgi.

Kibić jej, bo i kibić ma potęgę swoją, wdziękiem
przechodziła twarz jeszcze; czułeś pod obcisłymi łachmany, które ją
okrywały, że to ciało wykute było ze spiżu, na wzór jakiś pierwotnych
wieków, co się o ideał postaci ludzkiej otarły. Śliczna jej nóżka, czarna
jej ale mała ręka, godne były deptać złociste wezgłowia i obwijać się
drogimi tkaninami Wschodu. Na tej piersi lada płócienna zasłona zmieniała
się w szatę bogatą, i posłuszna fałdowała się jak najcieńszy rąbek.

A jednak piękność ta nie była powszednią: nie każdy by
ją był spostrzegł, rzadki się nią zachwycił; potrzeba było uczucia
nieśmiertelnych typów piękna, żeby w niej ukryte cudo odgadnąć.

Śmiejcie się, jeśli chcecie: gmin ją miał za dosyć
brzydką młodą Cygankę, a poeta biegłby za nią jak za cudnym zjawiskiem.

O! umiałaż się, umiała stroić zalotnica! Białego
płótna kawał, pstry rańtuch, pas czerwony, sznur korali, garść pstrych
kwiatów polnych, świecące szkiełka — wszystko jej było strojem i wszystko
do twarzy. Stawała nad wodą, myślała trochę i obwieszała się coraz inaczej
od stóp do głowy w ubogie swoje świecidła; często godzinę tak wdzięczyła
się sobie sama, lecz gdy wróciła potem pod szary zakopcony namiot,
jaśniała w nim sama jedna odnowioną urodą tak, że Aprasz nieraz podniósł
głowę od roboty, ażeby się jej przypatrzeć, a spojrzawszy smętnie się
uśmiechał czegoś.

Jeden chłopak, dziki ów Cygan, co to z wodzem nieraz
się śmiał spiekać, ani patrzał na piękną towarzyszkę swoją; zdawało się to
w nim raczej silnym postanowieniem, niżeli dobrą wolą.

Oparta o namiot, w cieniu, błyszcząc tylko czarnymi
ognistymi oczyma, Aza śpiewała, lub słowy jak strzałami zatrutymi drażniła
i jątrzyła milczącego. Ale te słowa były jak liście, co padną na wodę:
woda się zmarszczy, liść płynie, i znowu niebo się w niej przegląda.
Tumry, tak zwano chłopaka, nie słuchał, nie patrzał, nie odpowiadał;
czasem się nachmurzył, niekiedy do siebie uśmiechnął i kuł żelazo jak
nieżywy młot, jak posłuszne narzędzie, spoglądając, rychło zajdzie słońce
i ogień pod hornem[3] zagaśnie, żeby uciec na góry samemu i z sobą
odpocząć.

Aprasz i dziewczyna czasem dzień cały dogryzali mu
ostrzonymi widocznie wymówkami, szyderstwem, śmiechem lub łajaniem; on
cierpiał, oburzył się czasem na starego, bryznął słowem na dziewczynę, lub
częściej zmilczał, dobił końca dnia i uciekał. Innego dnia znowu i stary,
i Aza chcieli go ku sobie pociągnąć piosnką, miodowym słówkiem, długą
nauką, lub słodkimi obietnicami: Tumry milczał uporczywie i udawał
głuchego.

Wszystko to i wiele innych scen dramatu widzieli
nieraz wieśniacy, czekając na swe lemiesze i radła, i pojąć nie umieli, co
się tam działo pod tym namiotem wędrownego Tubalkaina. Rozmowy przybyszów
gorące, żywe, szybkie, odbywały się wszystkie w tym języku niezbadanym,
którego nikt dotąd dobrze nie zrozumiał, nikt się nie wyuczył: bo język
ten zmienia się umyślnie, jak wąż barwiąc coraz inaczej, i jak wąż sunąc
pod trawy i liście od ludzi. Któż tam wie, ile krajów, wieków, ludzi i
pamiątek stworzyło tę mowę splecioną z dźwięków najdziwaczniejszych. Może
w niej brzmią jeszcze wyrazy robotników, co wołali z wierzchołka wieży
Babel… może dźwięczy zaklęcie kapłanów Brahmy lub Ozyrysa; może!… ale któż
to odgadnie?

Był jednak we wsi Stawisku ktoś jeden, co język Romów
umiał, Cygan, który za przybyciem swej braci zamknął się w chacie, by ich
nie widzieć; ale palony niepokonaną żądzą usłyszenia choć z daleka
dźwięków mowy, którą jak sen dzieciństwa pamiętał, nocą się podkradał
tajemnie pod szatrę[4] i godziny całe leżąc na ziemi, pił głos
rodzinnego języka, co mu się odzywał to w piosence Azy, to w narzekaniach
kobiet, to w rozkazach Aprasza.

Stary Lepiuk w istocie był pochodzenia cygańskiego,
ale w nim tylko jego pamięć pozostała, bo się długim życiem przetworzył
zupełnie i rzadko kto w twarzy nawet mógł wyczytać ród jego. Ludzie
mówili, że dawnymi czasy znaleziono którejś ciężkiej zimy, na drodze
między Stawiskiem a Rudnią pod kupą nawianego śniegu, dwoje zmarzłych
ludzi: był to nagi Cygan i Cyganka. Oboje napadnięci w drodze mrozem i
zawieją, czując widać zgon swój, ratowali już tylko dziecię, które mieli z
sobą: sen śmiertelny ich zmorzył nad drogą skulonych przy kilkuletnim
dziecięciu, które ocalało zasłonione skostniałymi trupami rodziców. Jakiś
litościwy gospodarz okrywszy kożuchem dziecinę, zawiózł ją do wsi,
odchuchał, a zmarzłych Cyganów pochowano na rozdrożu bez krzyża, i mogiła
ich dotąd zasypywana kamieniem i gałęźmi, zowie się: Cygan-Cyganicha.
Lepiuk właśnie był owym znajdą; ochrzczono go, wychował się w Stawisku,
wyrósł na parobka, przejął obyczaj wiejski, mowę, postawę i twarz nawet;
zdawało się, że zabył swoich na wieki. Gospodarz, co go uratował, dał mu
krewniaczkę za żonę; objął z nią chatę, odziedziczył nazwisko, dochował
się dzieci, i wżył się w wioskę jak w swoje.

A jednak, o wspomnień siło! krwi potęgo! cuda
nieodgadnione! węzły niestargane! ile razy staremu już Lepiukowi przyszło
przechodzić koło mogiły na rozstaju, stał tam długo i myślał i wzdychał; a
kiedy do wsi przybłąkali się Cyganie, Lepiuk głowę stracił. Uczuł, że mu
się w niej mąciło, że stare, zastygłe serce przejechało wzdłuż i wszerz
całą pierś, jakby z niej chciało wyskoczyć, i rzucił się do drzwi,
zaryglował je sam przed sobą; w nocy nie spał, we dnie chorował. Potem jął
od braci Cyganów uciekać, bojąc się ich spotkać, lękając się, by na jego
czole nie wyczytali odstępstwa; a nocami wykradał się jak złodziej pod
szatrę Aprasza, i stary płakał nad pieśnią, której z początku nie
rozumiał.

Język ten jego dzieciństwa był w nim jakby uśpiony a
niezapomniany; spał on gdzieś w sercu czy w głowie, a gdy go iskra uczucia
dotknęła, przebudził się i powstał. Zrazu Lepiuk nic nie rozumiał prawie;
był to tylko szum jakiś, szemranie jakieś, jak gdy gwarny tłum jedzie
śpiewając pieśń; chwytasz ją już, a jeszcze zrozumieć nie możesz. Potem po
jednemu, któż wie jaki wyraz spał głębiej, leżał ciężej przykryty, z kolei
wstawać poczęły słowa, ożywiać się, poruszać, ukazały się jaśniejsze,
jedno drugie wiodło za rękę, aż wszystkie do jednego podniosły się, i
zaśpiewały starcowi uroczą pieśń młodości.

A stary płakał rzewnymi łzami i wstydził się swych
oczu i krył z nimi, a boleść i wstyd kamieniem go gniotły; kochał
przeszłość, a bał się do niej powrócić.

On jeden słyszał wśród nocy dziwne rozmowy włóczęgów,
widywał wybiegającego z szatry Tumrego, wyglądającą za nim Azę, klnącego
Aprasza i czarne oczy jego żony, nieruchomie wlepione w dziecię, którym
żyła.

Nieraz, gdy starzy i posługacze usnęli pod wozem na
darni, pod namiotem płonął jeszcze ognik i słychać w nim było długo szmer
słów, jak iskry z rozżarzonego pryskające węgla.

— Słuchaj Azaoro, to daremnie — mówił raz Aprasz
do dziewczyny, która wyciągnąwszy rękę, groziła nią poza namiot ku
siedzącemu z dala na urwisku gliniastym Tumremu. — Trzeba zapomnieć o tym zdrajcy, to krew nie nasza: to krew gadziów
(niecyganów), to dziecko mojego brata, ale nie siostry mojej, matka jego
była jasnowłosą gadzią (chrześcijanką). Daremnie, byle krwi ich kropla
zmieszała się tylko z naszą, zwycięża i bierze górę. Wielki duch,
Mroden-oro (Bóg) skazał nas na wszelakie zniszczenie, ile razy połączym
się z innym rodem; krew obca zatłumi krew Romów. Zostawmy go losowi, który
go czeka, niech idzie na złamanie karku, gdy mi odsłuży co winien za
naukę.

— A! byleście go odepchnęli, to pójdzie! —
odpowiedziała dziewczyna. — Ptaka ziarnem wabią nie strzałą…

— Małożem go wabił i głaskał? ty i ja?

— Ja może, ale ty nie bardzo; zawsze w nim
nienawidziłeś obcego.

— Mamże kochać obcych? — szydersko uśmiechając
się odparł Aprasz — dla nas przez nich ani na ziemi kąta, ani kropli wody,
ani cienia, ani spoczynku. Powitaż nas kto słowem poczciwym, pożegna
dobrym życzeniem, powie nam kto: bracie? Wyklęci, musimy przeklinać!

— A cóż temu winien Tumry, że się urodził z
jasnowłosej matki?

— Winien, nie winien, każdy pokutuje za grzechy
cudze; za nasze męczyć się będą wnuki, my za pradziadowskie jęczym… — I klął nieznanym szatanem. — Słuchaj Aza — dodał
— dosyć tych wabień i przyciągań; on myśli, że się bez niego obejść nie
potrafimy i w dumę się wzbija. Znajdziesz innego męża, niech go tam bynk
porwie (diabeł).

Cyganka uśmiechnęła się i dwa rzędy białych zębów
błysnęły spod warg rumianych; ale w oku jej nie było uśmiechu… zadrżały
jej usta odpowiedzią i zamknęły się milczeniem. W czasie tej rozmowy Cygan
po kilkakroć rzucił okiem na kobietę z dzieckiem, zbliżył się do
dziewczyny i szepnął znowu wezwawszy bynka.

— Albo ta! albo ta! widzisz ją? i w niej gra krew
cudzych ludzi, krew gadziów. Już lat trzy milczy i łzy nawet nie puści, i
wędruje z nami, a serce gdzieś zostawiła za sobą. Nie! nie! Cyganom się
nie bratać z białowłosymi; nasza dola wygnanie, nasz los wieczna włóczęga,
a to ślimaki wiecznie do skorupy przykute. Oni się rodzą do jednego
miejsca, a skoro je z oczów tracą, mrą powoli…

— Daj jej pokój — odpowiedziała Aza — wypłakała
już łzy, wyjęczała słowa; pewna jestem, że gdy dziecię od piersi jej
odskoczy, ona martwa upadnie…

Aprasz tylko ramieniem ruszył obojętnie, wyjrzał za
szatrę, popatrzył na gwiazdy i powalił się na ziemię jak bryła bez życia.

Aza pozostała w miejscu, patrząc gdzieś daleko.

We dworze w Stawisku mieszkał naówczas młody, świeżo
na świat wypuszczony człowiek; imię mu było Adam, a nazwisko — do czegóż
wam nazwisko? Puszek ledwie jasny porastać mu zaczynał na wardze i
brodzie, dwudziestu wiosen nie pamiętał, budził się dopiero do życia, a
już mu ono smakować przestało.

Rodzą się tak ludzie w wiekach przekleństwa, bez sił i
ochoty do życia, bez ognia w duszy, bez ciekawości w głowie, bez popędu,
bez chęci żadnej, bez zwierzęcego nawet szału. Otwierają oczy gnuśne na
świat dla nich bezbarwny, i sen obojętny je zamyka; nic ich nie wabi, nic
nie rozgrzewa, nic nie pędzi z kolebki pierzem wysłanej na drogę skalistą
i krwawą nadziei, pracy i zawodów…

Śmierć i życie dla nich równe zupełnie, ludzie bracia
obojętni, świat niepotrzebną, spłowiałą dekoracją.

Jednym z takich młodych starców był Adam; wypieszczono
go dziecięciem na martwego człowieka, brakło mu więc teraz ochoty i
materiału do życia. Nudził się śmiertelnie; a że nudy sprowadzają gniew i
złość: gniewał się i złościł na to, co go otaczało. Cóż winni byli świat i
ludzie, że on był tak martwym?

Czasem, kiedy się wpatrzył, jak inni wesoło i ochoczo
krajali swoją kromkę razowego nawet żywota, zrywał się ze snu i próbował
coś począć; ale wnet znużenie odtrącało mu ręce, szerokim ziewaniem
kończył piosnkę, głowa opadała na piersi i powieki się zamykały. Były nań
także napady myślistwa, pragnienie jakieś krwi chorobliwe, jakaś żądza
dziwnej miłości, silnych wzruszeń, bojów, kąpieli ognistej co by
odrodziła, śmierci, męczarni, uczucia… ale te chętki chwilowe przelatywały
jak widma, i nikły w snach gnuśnych spowite. Adam nigdy nie kochał
jeszcze, choć cały seraj dziewcząt ściskał go kolejno białymi rękoma i
oblewał łzami przymusu, choć niejedno może zabiło do niego młode serce…
Bawił się tylko kobietą i nie mógł dotąd odgadnąć, gdzie dla niej bije
serce… jak ją kochać można? Nasycony, przesycony, zużyty, odpychał raczej
niżeli pragnął nowych prób miłości, przekonany, że był na dnie tego raju,
który dla innych wydaje się bezdennym.

Życie mu się wlekło, wlekło, pełzło powoli, że często
dzień jak wiek się wyciągnął a minuta wydała rokiem; i były chwile, że
patrzył na wskazówkę zegarka, a nie mógł się doczekać, żeby z miejsca
ruszyła.

Jednego wieczoru po długim ziewaniu wstał Adam powoli;
przyprowadzono mu konia, gotowe były psy i przyjaciele. Odepchnął
skinieniem konia, psy i towarzyszów, i poszedł sam pieszo nie wiedząc
dokąd: żeby się rozchodzić, uczuć, że jeszcze żyje! Los go pędził na wygon
ku namiotowi Cyganów. Słońce czerwono świeciło nad zachodem i ukośne
promienie jego, w pasy złote i czarne jak wschodni kobierzec, stroiły
ziemię już w mrokach zacisznych kątków pokrytą rosą srebrzystą… Świat w
tych blaskach dziwnych cały się jakoś zdawał odmienny od powszedniego; coś
w nim było fantastycznego, uroczystego, wspaniałego. Ten wyraz jego
oblicza uderzył oko zdrętwiałe Adama, stanął i obejrzał się. Było to
właśnie przed namiotem Aprasza.

Przed nim, z rozpuszczonymi włosami czarnymi,
siedziała smagła Cyganka, piękna ogniem i młodością: rzekłbyś, że dwa
węgle kowalskie płonęły w dzikich jej oczach. Wzrok biednej wygnanki
wkradł się pod powiekę młodego chłopca i Adam zadrżał. Aza spostrzegła to
i uśmiechnęła się, aż dwa rzędy zębów jak śnieg białych wypłynęły spod
warg różowych. Zalotnica odrzuciła w tył głowę na ramiona, podniosła
wzrok, wygięła kibić sprężystą, jak gdyby ze wszystkimi skarbami swych lat
siedemnastu pochwalić się przed nim chciała.

Adam stał, patrzał i poił się; serce mu nawet biło,
krew nawet żywiej płynęła: pierwszy raz może w życiu silniej zapragnął —
pokochał prawie.

W te suche serca kiedy iskra padnie, to jak pożar na
posusze: w oka mgnieniu płomień bucha niewstrzymany, niepowściągniony,
niszczący. Tak było z Adamem, bo nim się ruszył z miejsca powiedział
sobie: ona musi być moją, i dodał cicho: choćbym ją krwią miał zapłacić.

Ledwie odszedł wolnym krokiem, Cyganka pobiegła z
uśmiechem radości do starego Aprasza.

— Słuchaj, ojcze — rzekła — słuchaj dados, rzuć
ten młot, odpocznij, będziesz mógł użyć wczasu: dziwne się rzeczy stroją!
Raklora (dziewczyna) złowiła rybkę!

— A co ci się tam znowu uroiło w młodej głowie? —
odparł Cygan.

— Co? wiesz, ja się znam na ludziach! Bóg, co nas
posłał na wiekuistą włóczęgę po świecie, dał nam węch jak staremu szukeli
(psu) szukającemu sobie lekarstwa. My także instynktem czujemy ludzi i
czytamy w nich lepiej, niż oni w swoich książkach. Przed chwilą
przechodził tędy koło namiotu raj (pan) tutejszej wioski, młody dziedzic
wsi, o którym wiesz co powiadają, że mu woda zamiast krwi w żyłach płynie.
I prawda! To biedne chłopię zdaje się nie mieć w sobie także i siły do
jutra!… A jednak moje oczy go rozgorączkowały. O! bo też dobrze, dobrze
patrzałam na niego, aż zadrżał, aż się zwinął jak wąż, gdy go nogą
nastąpisz. I powoli rumieniec tryskał mu na twarz, ręce drgać poczęły;
wstrząsł się, poleciał jak szalony.

Klasnęła w dłonie.

— Aza-ora będzie miała bogate bucaki (suknie), złoto na
głowie, złoto w warkoczach, pasy czerwone, co zechce!

— O! tybyś się sprzedała, rakloro? — chmurno
spytał stary cygan.

— Ja? na wieki… nie, na godzinę, czemuż nie?
Wszystko się sprzedaje na świecie, chodzi tylko o cenę. Czego nie kupisz
za grosz, można mieć za milion! Serca mu nie sprzedam, ale oko, warkocz i
rękę zimną… czemuż nie! czemu nie!

— Wszetecznica! — zawołał stary przez
zęby — wszetecznica! Bynka gasina (diable dziecko).

Aza odskoczyła jak piorunem rażona, wzrok jej
zapłonął.

— Słuchaj, stary — zakrzyknęła groźnie — nie masz
jeszcze prawa mnie bezcześcić i bynkowi oddawać; ty nie wiesz, co ja
myślę. Sprzedam się, ale się nie zwalam, bo to tylko mieć będzie za
pieniądz, co daję wszystkim: śmiech, spojrzenie i piosnkę… A ty myślisz,
że ja dłużej wytrwam w tych waszych łachmanach i brudzie! Nie! nie! ja się
i wami i sobą brzydzę, ja jestem stworzona rani (panią) do bogactw i
dostatku; mnie trzeba sukni, łańcuchów, błyskotek, szkiełek i państwa… A
potem — dodała tęsknie się zamyśliwszy — gdy ta burza młodości minie, gdy
zagaśnie co we mnie świeci: ubierzcie mnie w łachmany znowu, pójdę jak
pies za wozem posłuszna.

Kowal głową tylko pokiwał, ale w ręku drżały mu obcęgi
i młot.

— Psia natura — zamruczał — nie może sobie Cygana
zwabić, będzie panicza łaskotać. Nie wytrwa! Oj młodość! oj młodość!

— Tyś nigdy nie był młodym — odpowiedziała szybko
Aza — bo kobiety tylko młode być umieją, a mężczyźni od powitka są starzy.
Waszą dolą praca, a naszą śpiew… Jak śpiewać o głodzie i nędzy?

— Głowa ci się zawraca!

— Zawróciła! — krzyknęła tańcując po namiocie
Cyganka — szaleję, stroję się myślą, śpiewam, bawię. Jutro będę w khera
(domu, pałacu), jutro będę rani! Bywaj zdrów, stary kowalu!

Z ociężałym czołem Adam powrócił do domu. W ganku
powitały go psy i przyjaciele; on usiadł nie głaszcząc ani ręką, ani
słowem, jednych ani drugich. Chmura zawisła nad czołem, oczy nabrzmiały
nagle gwałtowną żądzą, i o cudo! chciał, pragną, kochał! Myślał powrócić
nazad i podać rękę Cygance i prowadzić ją do swego domu, by chwili żądzy
nie stracić: ale się wstydził sam siebie i przyjaciół i ludzi.

Całą noc walczył jak potępieniec, a ta noc przecie
wydała mu się krótką, choć powiek sen nie stulił. Blask słońca oblał go
wstydem; począł się śmiać z siebie.

— O! o! panicz pokochał się w Cygance, w czarnej,
brudnej Cygance, co siedziała zasmolona w namiocie kowala; panicz, co mógł
mieć na skinienie białą dziewę ze stolicy, w której bułki i dziewczęta się
sprzedają. Zażądał razowego chleba nędzy! To być nie może, niepodobna! —
wołał do siebie i śmiał się.

Odpędzał myśl, a myśl jak pijawka wpiła się mu gdzieś
koło serca, koło głowy, i targała nim bezlitośnie. I rozpadł się na dwóch
ludzi, jak to zwykle bywa, gdy nami szarpie namiętność silniejsza od
rozumu i wstydu. Jak owi skazani na potarganie dzikimi końmi zbrodniarze,
myśmy naówczas rozerwani na dwoje, i jeden z nas szydzi, gdy drugi boleje.
W cierpieniu każdej namiętności jest takie człowieka rozdwojenie.

Ku wieczorowi dnia tego wielki gniew opanował pana i
kazał zawołać ludzi, żeby ich spytać, kto dozwolił Cyganom rozgościć się
na pustym pod wsią wygonie. Nie śmiał już sam iść do namiotu, ale chciał,
żeby namiot przyszedł do niego; i w gniewie, w okropnym gniewie kazał
przyprowadzić Cyganów do siebie.

Znowu już słońce zapadło, a Aza siedziała strojna od
rana u namiotu, wywdzięczona, uśmiechnięta, a Aprasz z niej szydził
niemiłosiernie; gdy przyszli ludzie po Cyganów do dworu, wójt
przestraszony i kilku wylękłych z gromady. Aza aż w ręce klasnęła.

Ludzie patrzyli na nią jak na szaloną, bo się obawiali
pańskiego gniewu, który dla niej jednej był zrozumiały.

Gniew ten był pragnieniem, bo gniew bywa różny: jest
nienawiścią, miłością, żądzą, i jak suknia pokrywa różne postacie.

Aprasz szedł do dworu zadumany, a Aza podśpiewując
wesoła, wystrojona, prawie piękna. Ona tak doskonale umiała uczynić się
wdzięczną, gdy chciała, a tak chciała teraz być piękną i do reszty
oczarować panicza.

Ani psów, ani przyjaciół w ganku nie było, tylko sam
pan. Aza szła śmiało, prosto do niego z uśmiechem siły, ze wzrokiem
zwycięstwa.

Adam aż uląkł się tych czarnych węgli jej oczu, i
zamiast gniewu, blady uśmiech proszący o litość prześliznął się po jego
ustach.

— Kto wam tu pozwolił się zatrzymać? Skądeście tu
przyszli? — spytał po chwili.

— Mój stary nie umie dobrze mówić — szybko
występując naprzód poczęła Cyganka — pozwólcie mi się wytłumaczyć. Milcz,
Aprasz, i dozwól mi się z nim rozprawić — dodała po cygańsku.

To mówiąc przystąpiła bliżej, przysunęła się pod
ganek, przełamała główkę na karczku gdyby ptaszek, podparła ją dłonią i
wlepiając węże oczy w młodzieńca, coś cicho, niezrozumiale, jakby zaklęcie
mruczeć poczęła. Adam chwilę popatrzał, chciał się odwrócić, czując, że
wzrok Cyganki szarpie mu coś głębiej w piersi, niż dotąd kiedykolwiek
czyje wejrzenie i słowo; ale już było za późno. Zręczna dziewczyna miała
już go w sieci: spuścił głowę milczący, bezsilny, opętany…

Nazajutrz Aza była we dworze, a Cyganie z kuźnią na
wygonie; ale Azy ani poznać! Czarna Cyganka wstała pod dachem pańskim
królową bajeczną znad brzegów Indu, marą z poematów Sanskrytu, i brakło
jej tylko może kwiatka Lotusa w ręku, by wyglądała na bóstwo Lakszmi, na
krewniaczkę Wisznu i Brahmy.

Adam u nóg jej leżał, a na ramionach młodziana
spoczywały dwie nóżki upierścieniowane, różowe, depcąc poganina,
niewolnika. Co było szat bogatych, szat starych po pradziadach i
prababkach; co było świętości w domu po bohaterach umarłych, bezdzietnych:
wszystko to teraz stroiło dziecko włóczęgów, obwieszone złotogłowami,
perłami i muślinami. Najmiększe puchy otaczały jej ciałko,
najwdzięczniejsze wonie kołysały się nad nią w powietrzu. Psy i wczorajsi
przyjaciele stali w sieni: Adam dnie całe, tygodnie, leżał sam u nóg
czarownicy.

A dzień sam upływał w osobliwszym zajęciu: ona
patrzała, on słuchał. Czasem szyderskim uśmiechem uderzyła go jak
sztyletem, to znów połyskała wejrzeniem; rzekłbyś zapaśnik, co walczy z
przyswojonym dzikim zwierzem. Adam gorzał; ona się śmiała z niego i co
dzień pragnęła więcej, postępowała zuchwałej, stając się dumniejszą i
dzikszą. W miarę jak była pewniejszą siebie i swego panowania, gniotła go
nielitościwiej.

Biedne skarlałe dziecko wielkich pradziadów! Co to był
za widok: w tym dworze jeszcze świętą, poczciwą woniejącym stęchlizną,
ten dzieciuch wielkich rodziców, w komnacie ubłogosławionej pracą i
boleścią ojców, u nóg włóczęgi, którą ustroił w pamiątki poszarpane, w
pokalane świętości! I ściany nie zatrzęsły się nad nimi, i stropy nie
załamały się, nie zapadły podłogi! Tylko wszystka woń przeszłości uniosła
się z przybytku tego gdzieś daleko pod niebiosa.

Aza zwycięska żyła tylko swoim triumfem; jej więcej
nic nie potrzeba było nad widzenie się piękną, nad przeżycie chwili
żywotem bogatych, którego nie kosztowała, nad upojenie się jakieś
zwierzęce wszystkim co poi. Ten mężczyzna leżący u nóg jej, blady,
schorzały, zmęczony, którego piekła gorączka żądzy bezsilnej, nie wzbudzał
w niej nawet litości. Było to dziecię boleści, co przywykło mężczyznę
widzieć pracownikiem i mężem; przypatrywała się więc temu karłowi z
ciekawą jakąś pogardą: czasem śmiała się z niego, lub spragnionemu rzucała
tylko jak psu kość, uśmiech dwuznaczny.

W nim miłość wrzała z gniewem, ale zbyt mało miał
siły, aby obojgiem wybuchnął: paliły go wewnątrz tylko.

Aza latała i bawiła się wszystkimi fraszkami, które
próżnowanie, zbytek, przepych, fantazja, nagromadziły w starym domu. Co
dzień potrzeba jej było nowego stroju, nowego cacka, nowego jakiegoś
zajęcia; za wszystko płaciła tylko dziwnym swym uśmiechem i dziwniejszym
wejrzeniem czarnych swych oczu.

Adam nawet zimnego nie dostał pocałunku, tak dziewczę
wiedziało dobrze, że jej potęgą była żądza zużytego młodzieńca, co mogła w
pierwszym uścisku zagasnąć. Dmuchała w tę iskrę oczyma i usty,
pielęgnowała ją i żyła, żyła szybko, ogniście, piersią całą, jak się żyje
snem rozkosznym, z którego człowiek co chwila lęka się obudzić. Chciała
spróbować wszystkiego, dotknąć, spożyć, co tylko było pod ręką w tej
szybkiej godzinie jej doli; a ile razy łachman zrzucony przypomniała
sobie, dreszcz ją przebiegał, i jak struś zamykała oczy, by przychodzącego
niebezpieczeństwa nie widzieć.

Długo tak trwać nie mogło, a trwało jednak dosyć
długo… dziewczyna paliła zwiędłego panicza na żar i popiół; on się zżymał,
ale czując życie w sobie pierwszy raz od dawna, nie wyrywał się z niego.
Aza myślała o jutrze, o brudnej szatrze cygańskiej, o starym łachmanie,
który zrzuciła jak wąż przyodziewający się na wiosnę; o życiu niedostatku
i gołego nieba; myślała, walczyła z sobą.

Tu ją trzymały błyskotki, tam pociągała cygańska
swoboda… Cztery ściany malowane zamykały niewolnicę, a przez okno widać
było zawsze jedne, smutną, ciemnozieloną gałąź świerka, co się uwiesił na
dachu dworca: nie czuła wiatru, który tylko świstał, szumiał i huczał w
kominach; nie piła powietrza żywego, które latało około domu; nie biegała
ku nieznanemu, jak przywykła: i tęskno, tęskno jej było za wszystkim
dawnym, nawet już trochę za nędzą.

O! któż ludzką pojmie naturę i ludzkie przeczyta
serce? Często najsprzeczniejsze chwycą je żądze i szarpią, a obie tak nam
drogie, że żadnej z nich odpędzić nie mamy siły. Tak było z Azą: tu ją
cieszyły i bawiły miękkie poduszki dostatku i strój bogactwa; tam ciągnęła
tęsknota za bożym światem szerokim. Bo to było dziecię Errumanselów
(Cyganów), wygnańców bezdomnych, wyrosłe pod skrzydłami burzy, wykołysane
wiatrami, zapalone od słońca, myte rosą poranną; i jemu wędrówka jak
bocianom rozwijała skrzydła od gniazda pędząc do gniazda, zawsze w
tęsknocie do czegoś nieznanego.

W tydzień Aza płakała: chciała ulecieć, bo czuła że
więdła, że tęskniła, że marła; a żal jej było błyskotek, wdzięku, który
jej dawały, i życia, którego skosztowała. Kochanek blady, zmęczony,
zesłabły, mdlejący, był dla niej pogardliwą istotą, i brała ją litość nad
nim, ale więcej obrzydzenie; po dotknięciu tej ręki wyschłej w próżnowaniu
i rozpuście, ocierała dłoń swoją jak po ślinie ropuchy. Adam milczał,
palił się, kochał — ale żył.

Jednego wieczoru pokazał się księżyc zza drzew i Aza
ze drżeniem pobiegła do okna; gdy jej nocna gwiazda zabłysła, roztworzyła
szyby, wlepiła oczy, wychyliła pierś na wieczorne powietrze. Księżyc ten
srebrzysty przypomniał jej wszystkie od dzieciństwa wędrówki po świecie i
zdawał wzywać do nowych.

— Co ci jest? — spytał Adam.

— Co? — z szyderskim odpowiedziała uśmiechem,
ledwie zwróciwszy się ku niemu — alboż to ty panie zrozumiesz? Żal mi
nędzy, chłodu, głodu i włóczęgi mojej, bośmy widać przeznaczeni na
wiekuiste błąkanie się po świecie… Prawda, że ci to niepojęte, żeby
tęsknić można na czarnym chlebem, za czarną dolą i za wędrówką bez końca?
Mówią ojcowie nasi, że w kraju, z któregośmy wygnani, cześć oddawano
ptakowi, który i do was załata… Patrz, oto jego gniazdo na tym drzewie.
Cierik ten (ptak) zowie się u was bocianem… Bocian w podaniu cygańskim
jest przeklętym jak Cyganie.

— Coś ja ciebie doprawdy nie rozumiem,
dziewczyno! — rzekł ziewając Adam.

— Poczekaj, zrozumiesz może. Bocian, jak my, nie
ma swojej ziemi. Dawno, dawno, lat temu tyle, ile ziarn w wydmie piasku,
co gwiazd na niebie zimowym, wielkie było na ludzi nieszczęście. Ludzie
naówczas jeszcze byli wielką jedną rodziną, ale ją już toczyły robaki… i
Bogu nie upodobało się stworzenie jego, Mroden-oro chciał je zniszczyć
całe. Między synami ludzkimi był tylko jeden z rodziną siwobrody starzec,
którego Bóg przeznaczył na odnowienie rodzaju; starzec ten zwał się
Noa-oro… I kazał mu Bóg budować statek wielki, w którym by się mogły
pomieścić wszystkie zwierzęta ziemi po parze i trochę ludzi wybranych…
Kiedy się niebieskie otworzyły wrota, i wody potokiem lać się poczęły na
ziemię, wchodziło co żyło do wielkiego statku, i co żyło żegnało swoją
matkę ziemię wejrzeniem żalu i tęsknoty. Nie było oczów co by nie
zapłakały rozstając się z kątkiem rodzinnym; jeden tylko bocian wszedł do
statku z żabą w pysku, nie obejrzawszy się nawet na gniazdo swoje…
Mroden-oro, co patrzał z wysoka, przeklął go za tę nieczułość, i skazał
odtąd na wieczną tęsknicę. Gdy potem wody osiąkły, bocian rozpoczął
wiekuistą wędrówkę od jednej do drugiej ziemi, bo Bóg tak uczynił, ażeby
zawsze jednej żałował i po jednej płakał… Ten bocian, to Cyganie, paneńku
— dodała dziewczyna. — Tęsknim zawsze, idziemy wiecznie, i nigdzie,
nigdzie nie ma dla nas ojczyzny i spoczynku.

To mówiąc wstrzęsła się Cyganka i rzuciła ku drzwiom,
jakby chciała uciekać; ale Adam roztwartymi zatrzymał ją rękoma.

— Ty musisz zostać ze mną! — zawołał.

— A czemuż ty za mną pójść nie masz? —
odpowiedziała dumnie Cyganka. — Tyś mi ani miły, ani potrzebny; jam
potrzebna tobie, ofiarą być nie chcę: bo gdybym nawet wlała w ciebie
wszystką młodość moją, jutro by w tych lodach skrzepła i zagasła!

— Ale ty nie pójdziesz! — wrzasnął Adam z
rozpaczą prawie.

— Nie, nie dziś jeszcze — zimno odpowiedziała
Aza. — Gdy księżyc dojdzie pełni, ciomut-oro (księżyc) wskaże drogę… mówię
ci, że wówczas pójdę i pójdę.

Tak było we dworze, a pod namiotem Aprasza, jak dnia
pierwszego, rozlegał się młot, przekleństwa i swar. Niewiasta z
dziecięciem u piersi siedziała nieruchoma, chłopcy nago latali po wygonie,
Tumry o zachodzie uciekał spod szatry. Jednemu Apraszowi tęskno było po
czarnych oczach Azy, i wesołej czy tęsknej jej piosence, i szyderczych jej
rozmowach.

A ze wsi biedny stary Lepiuk, w którym kipiała krew
Romów, co noc chodził pod namiot braci, by słuchać choćby dźwięku głosów,
które zeń wychodziły, i pić język zapomniany od dzieciństwa. A w jego
chacie na przyzbie, zadumana, na łokciu podparta siedziała wieczorami
długimi córka jego Motruna, i czegoś ciągle aż poza wieś poglądała.

Motruna miała lat siedmnaście i niepodobna była do
dziewcząt wiejskich, tak, że kiedy między nimi szła do cerkwi, to ją
poznać wśród nich było można, jak lśniące ziarno hreczki w kupce złotej
pszenicy. Zmieszała się na jej licu krew potępionego ludu ze krwią
słowiańską, w jej sercu łagodność i miłość spokoju z tęsknotą i wiekuistą
trwogą wygnańców. Była piękną jak Cyganka, a miłą jak Rusinka; i gdy z jej
oczu błyskał żar Południa, z ust śmiało się życie Północy, białe i jasne
jak śnieg. Córka Lepiuka była jedną z najpiękniejszych we wsi, i jedną z
najdumniejszych; jakby wcześnie na czole napisane niosła, że więcej
przecierpi od wielu i mężniej, niż rówiennice. Nie lubiła śmiechu, ani
tańca, ani nic, co weseli dziewczęta; nosiła w sobie przyszły smutek jakby
pączek nierozwiniony. Nigdy jej nikt w taniec nie wywołał, ani pieśni
wesołej wyuczył; a najmilszą zabawą jej bywało usiąść na wysokim pagórku i
patrzeć daleko, daleko, jakby ją ktoś z drugiej połowy świata wołał.

Matka jej umarła dawno, ojciec niewiele na nią dotąd
patrzał, choć kochał; bracia, że byli jasnowłosy po matce i weseli i żywi,
tęsknicy jej nie rozumieli. Dla niej męką było w chacie wysiedzieć długo;
często płakała czując się przykutą do przyzby, a gdy przyszło iść po wodę,
to leciała do najdalszej studni, byle nieznaną jakąś splądrować ścieżynkę.

Jednego wieczora idąc z wiadrem, Motruna spotkała
Tumrego błąkającego się po wzgórzach i raz tylko na siebie spojrzeli — a
nie wiem czemu odtąd o sobie nie mogli zapomnieć. Tumry był nadto hardy,
żeby się chciał zbliżyć do dziewczyny, która go mogła ze wzgardą
odepchnąć; Motrunie brakło męstwa, żeby go sama zaczepiła. Ale silniejsza
od nich obojga wola losu i potęga rodzącego się przywiązania, sprowadzała
ich ciągle, stawiać naprzeciw siebie. We dnie często droga wiodła Motrunę
około cygańskiej szatry; wieczorem Tumry błąkając się mijał codziennie
chatę Lepiuka. W jego sercu rodziły się razem dwa uczucia, które często są
z sobą w koniecznym związku: przywiązanie do dziewczyny, i potrzeba, żądza
przykucia losu swojego do miejsca, do kątka, na który by się zlać mogła
część miłości wezbranego serca.

Tumry nigdy nie lubił włóczęgi, a teraz bardziej niż
kiedy wzdychał za swoją chatą, za własnym ziemi kawałkiem, z którego by go
bicz włóczęgi nie spędzał. Marzył on o domu, o żywocie przy ognisku, o
spokojnej śmierci pod swoją strzechą.

Tymczasem rosła w nim zarazem i miłość ku Motrunie, a
w sercach obojga choć milcząca, mowna już była; brakło tylko jednego
słowa, jednego skinienia, żeby ten związek tajemniczo poczęty, na wierzch
wypłynął. Spotkali się raz za wioską; ona szła z głową spuszczoną, z pola,
on wybiegł z szatry, rzuciwszy młot, na świeże powietrze i ciszę nocną.
Nad wsią unosiły się wyziewy dymów szarych, jesienne opary, i woń żniwa;
tęsknota na siwych chmurach wisiała nad nimi. Spojrzeli ku sobie, ale tak
już znajomo, serdecznie, bratersko, jakby lata przeżyli z sobą. Motruna
niosła naręcze suchych gałęzi, pod którymi się uginała. Tumry pożałował
jej znoju.

— Ej! — rzekł zbliżając się — gdybyście mi to do
waszej chaty zanieść pozwolili, lżej by wam było…

— Ale wy idziecie w przeciwną stronę?

— Ja nigdzie nie idę.

— A biegliście?

— At! na powietrze, żeby odetchnąć! Nałykam się
dosyć iskier i dymu.

— Toście się i wy zmęczyli?

— Ej, nie!

To mówiąc wziął Tumry gałęzie, zarzucił lekko na
ramiona i zrobiwszy w ten sposób znajomość z dziewczyną, poszedł z nią
razem ku wiosce. Wieś była niedaleko, ale czas… czas… to niepojęta zawsze
zagadka: w krótkiej chwili można całą wypowiedzieć duszę. Co oni tam
wypowiedzieli sobie!? — cały żywot i wszystkie nadzieje!

Gdy się zbliżyli do chaty Lepiuka, Tumry i Motruna
byli już doskonale znajomi. On wiedział wszystko, co był powinien; ona
znała całą przeszłość Cygana. W marzeniach i rozhoworze doszli tak do
podwórka, i już Motruna przypomniawszy sobie, że ojca tu zastać mogą,
chciała odebrać swój oberemek[5], a Tumrego odprawić, gdy głos donośny
przekleństwem ich obudził oboje. Lepiuk stał oparty o wrotka z fajką w
ręku; patrzał i takim srogim wzrokiem mierzył córkę i jej towarzysza, że w
Motrunie serce zastygło ze strachu.

— Ho! ho! — zawołał stary — co to ty sobie
myślisz, włócząc się po nocku z Cyganami! Patrzajcieno ją! A i tyś śmiały
odartusie, żeś się już do gospodarskiej córki przypytał! Co to się znaczy?

Tumry cały się oblał krwią i zimnym potem, a Motruna
już była znikła przez przełaz, uciekając przelękła i zmieszana, gdy się
zabrał na odpowiedź:

— A cóż to tak wielki grzech, żem waszej córce
pomógł?

— Obejdzie się bez tych posług — drwiąco zawołał
stary, ale ze złością źle pokonaną. — Ruszajcie sobie swoją drogą, a nie
róbcie tu znajomości, bo się czasem poznać możecie z kijem dębowym, który
stary Lepiuk trzyma na córkę i na nieproszonych gości.

To rzekłszy odwrócił się stary cały drżąc, i
wstrząsając popiół z fajki mruczał pod nosem: