Córka wiatru. Przebudzenie 2

Cherie Dale

Córka wiatru

PrzebudzenieTOM I część II

© Copyright by Cherie Dale & e-bookowo 2019

Projekt okładki: Maja Krzemińska

ISBN e-book 978-83-8166-057-0

ISBN druk 978-83-8166-058-7

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: wydawnictwo@e-bookowo.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2019

Konwersja do epub

Mojej mamie,

za te wszystkie momenty, kiedy we mnie wierzyłaś.

To dzięki tobie jestem tym, kim jestem.

„Grzech krwią czarną duszę plami…

Bez obrońcy staniem sami –

któż zlituje się nad nami?”

„Od twego drzewa oderwany liść,

pędzi duch ludzki i naprzód, i wstecz,

niby garść kurzu, porwana cyklonem:

przed nim i za nim płomienisty miecz

iskrzy się ostrzem czerwonem.”

fragmenty wiersza „Dies irae” J. Kasprowicza

PROLOG

Ciemne, uśpione dotąd niebo przecięła jaskrawa, upadająca strzała. Nim zniknęła za górzystą linią horyzontu, pojawiła się kolejna. Ikolejna. Białe łuny, niczym precyzyjne ostrza, cięły firmament, pozostawiając po sobie jedynie proste, cienkie nici. Na niebie nie było chmur. Tylko one – gwiazdy. Niczym małe, wyrzucone na piaszczysty brzeg perły, stale czuwały, połyskując nad hebanowymi czubkami uśpionych drzew. Księżyc otulał je swym odbitym, srebrzystym blaskiem, wzorem kochającego, zatroskanego o los potomstwa ojca. Nadchodziła pełnia, jego nabrzmiały, gdzieniegdzie pokryty plamami starości brzuch pęczniał. Zachłanny księżyc rozpychał się na boki, pochłaniając coraz to większe skrawki czarnego nieba, aby już niebawem zaprezentować się światu w pełnej okazałości. Niecierpliwił się. Pragnął znów królować namrocznym obrazie nocy, by stale oglądano jego idealnie okrągłą, zimną taflę z równą intensywnością, z którą przyglądano się spadającym gwiazdom. By odbijał się w paciorkowatych oczach przelatujących nad wioskami kruków tak jak dotychczas jego biel pokrywała mroźne, górskie jeziora. By znów jako jedyny przemykał między gałęziami drzew, wyglądając spomiędzy nichna śpiących, zmęczonych podróżą wędrowców.

Choć na ziemi panowała cisza, na niebie trwał nieodgadniony, lecz zapierający dech w piersi spektakl. Struchlałe, zagubionew swych myślach zwierzęta ukrywały się w kryjówkach, a nieposłuszne dzieci, zamiast od dawna leżeć na piernatach i grzać się pod kłującymi od wystających zewsząd piór pierzynami, w milczeniu wychylały głowy z domostw, z zachwytem chłonąc szczypiący chłód nocy. Póki zaalarmowane zimnem matki nie zaciągnęły ich z powrotemdo wnętrza chat, z upojeniemprzyglądały się kolejno umierającym, odrywającym się od czarnego tła gwiazdom. Te, ciągnąc za sobą srebrne warkocze, cichutko zeskakiwały z nieba. Mówiło się czasem, że robiły to, gdyż zazdrościły ludziom ich beztroski, wolnej woli. Upadając na ziemię, zamieniały się w połyskujące, tańczące w blasku księżyca leśne nimfy. We włosy wplatały gwiezdny pył swych pobratymców, ich delikatne niczym jedwab sukienki pochodziły z tkanych przez deszcz chmur. Przepasywały je ostatnimi, ulotnymi promieniami zachodzącego słońca, które niekiedy, dla zabawy, chwytały do podniebnych, kryształowych karafek. Ot tak, by od czasu do czasu rozpraszać nieprzenikniony mrok. Rozświetlać spokojną, ale boleśnie jednostajną ciemność.

I choć dla jednych noc spadających gwiazd zwiastowała nadejście dobrobytu i nadstawiali uszu, pewni, iż w milczeniu nocy, wśród odległego wycia wilków, dosłyszą śpiew leśnych nimf, dla innych ta sama noc była zapowiedzią cierpienia. Żałoby. Pustki, którą pozostawiały po sobie upadające gwiazdy, gdy nie miały już dość sił, aby nadal trwać wśród towarzyszek. Umierały, a ich ulatujące dusze przecinały sklepienie w postaci białych, zaostrzonych pręg, po czym zamieniały się w efemeryczną mgłę. Opadały na ziemię, lecz nie w postaci nimf, a jako skruszony, muskany wiatrem pył. Trwały wtedy jeszcze przez chwilę wtej postaci, osadzając się dyskretnie na zwiniętych płatkach kwiatów, wąsikach węszących lisów, czy igiełkach śpiących, skulonych jeży. Potem znikały.Zapominano o nich tak, jak zapominano o umarłych.

One również zapominały… O opasłym księżycu, o migoczących gwiazdach, o ludziach… Zapominały o świecie.

Gwiazdy, które upadły, nie mogły prowadzić dłużej żadnego z trzech, zagubionych serc.

I tak, jaknocne, grafitowe niebo pokrywało się ulatującymi, ustępującymi miejsca nowym siostrom gwiazdami, a te zwiastowały nadejście lodowego bezkresu, tak jedno upadające, łamiące się serce, doprowadziło do opustoszenia całego, perłowego nieboskłonu.

ROZDZIAŁ 1

– Nie! – Mój własny, żałosny krzyk wyrwał mnie ze snu.

Poderwałam się gwałtownie z łóżka, wciąż mając przed oczami obrazy z koszmaru. Choć nikt mnie nie trzymał, zaczęłam wierzgać nogami, a to z kolei skończyło się zaplątaniem w pościel i zleceniem z łóżka. Nie myślałam o tym jednak, bo skupiałam się na opanowaniu paniki i złapaniu oddechu. Łapczywe chwytanie powietrza nie pomagało, a skrępowane kończyny jeszcze bardziej mnie przerażały. Dochodziły do tego wszystkiego jeszcze egipskie ciemności, a także groźny szum wiatru za oknem.

Uspokój się! Uspokój!

To był tylko sen.

– Przepowiadanie przyszłości, psiakrew! – wydyszałam, rozkładając się płasko na ziemi. Moja piżama była lepka od potu, a ręce nie przestawały drżeć. Przyłożyłam jedną z nich do serca i wsłuchując się w jego szaleńcze dudnienie, zamknęłam oczy.

Po paru minutach leżenia na wznak, spłoszone serce w końcu się uspokoiło i wróciła mi jasność myślenia. Powtarzałam sobie w duchu jak mantrę, że znajdowałam się we własnym, bezpiecznym pokoju, a co za tym idzie, nic mi nie groziło. Otaczały mnie te same jasne ściany, ta sama satynowa, ślizgająca się pod palcami pościel i ta sama, poniekąd wciąż wypełniona tylko do połowy, szafa na ubrania. Po lewej stronie pokoju stało to samo szerokie biurko, na którym leżały pozostawione na nim przeze mnie poprzedniego wieczoru książki, a także wciśnięta pod ścianę – czekająca aż użyję jej po raz pierwszy – drewniana podstawka, w której, w wydrążonych dziurach, znajdowały się trzy probówki. Warto byłoby w końcu rozważyć, czy nie sprezentować jej któregoś dnia Misurie. Podejrzewałam, że mnie raczej i tak by się nie przydała. Odkąd trafiłam do Cennerowe’a, mieszczącej się w ukrytym wymiarze szkoły dla zbuntowanych magów i wampirów, zdecydowanie stroniłam od samodzielnego praktykowania magii. Podejrzewałam, że prędzej, czy później podstawka pokryje się kurzem. Moja zielonowłosa, aspirująca na Nersai przyjaciółka, z pewnością znalazłaby dla probówek lepsze zastosowanie niż trzymanie ich w formie niewygodnej, zajmującej sporą część biurka dekoracji.

Podniosłam się z trudem z podłogi i nawet nie siląc się na włączanie światła, po omacku dotarłam do łazienki. Tam zmieniłam lepiące się od potu ubrania na ciepły, wełniany sweter w parze z legginsami. Nie było sensu ubierać kolejnej piżamy, ponieważ i tak wiedziałam, że z powrotem nie zasnę. Przed oczami wciąż pojawiała mi się zdeformowana twarz Vanessy, młodziutkiej wieszczki, której enigmatyczna, stosunkowo mroczna przepowiednia chodziła za mną od wieczora. Nie tylko ona zresztą. Prześladowało mnie również nieobecne, trupie spojrzenie nastolatki. Gdyby nie ono, a także fakt, że dziewczyna zdawała się wiedzieć, o czym mówi (a przynajmniej w momencie, kiedy była w transie), prawdę mówiąc, nie przejęłabym się zbytnio zasłyszanymi kilka godzin wcześniej słowami. Była jednak jeszcze finalna, nic nie tłumacząca mi rozmowa z Willem, mrukliwym chłopakiem Dafne. Mag dodatkowo wszystko skomplikował.

W pokoju było duszno, więc postanowiłam otworzyć jedno z dwóch okien i go przewietrzyć. Uważając, żeby o nic się nie potknąć, podeszłam do okna i odsłoniłam jasną zasłonkę, aby następnie otworzyć je praktycznie na oścież. Świeże, nocne powietrze natychmiast otuliło moją wilgotną twarz. Wdarło się do środka pomieszczenia, mieszając się z ciężką do wytrzymania, wysoką temperaturą.

Zadrżałam pod wpływem nagłej zmiany, ale się nie cofnęłam. Chłonąc zimno, wychyliłam się, aby następnie spojrzeć w dół, na plac. Gdyby nie blask księżyca, teren wokół szkoły byłby pogrążony w kompletnych ciemnościach. Dzięki migającym w tylko sobie znanym rytmie gwiazdom, mogłam zobaczyć szare, kamienne schody prowadzące do głównego wejścia, a także pobliski las; ciągnące się na horyzoncie ciemne pasmo rozmytych kształtów, które układały się w czarne, pełne wydrążonych dziur pnie i sięgały nieba w postaci powykręcanych, pajęczych gałęzi. Na skraju tego morza drzew dostrzegłam kilka poruszających się z dużą szybkością osób. Migały mi przed oczami, aby zaraz zniknąć wśród gęstwiny i jakby za sprawą teleportacji pojawić się w zupełnie innym miejscu. Wampiry odbywały akurat swój nocny trening.

Careai… Albo po prostu nocni… gdzieś tam, wśród nich musiał być również Zander Licavoli, dziewiętnastoletni opiekun, z którym ostatnimi czasy moje relacje stały się o wiele bardziej zażyłe, niż powinny. Do tego stopnia, że nim się obejrzeliśmy, przekroczyliśmy niewidoczną granicę „opiekun-podopieczna” i z dnia na dzień skończyliśmy w czymś, czego sami nie potrafiliśmy jeszcze do końca zidentyfikować ani zamknąć w żadne określone ramy. Najbliżej byłoby temu chyba do ukrytego związku, ale nie miałam co do tego stuprocentowej pewności. Wolałam jednak nie dopytywać, aby nie wprowadzać niezręcznej atmosfery i przypadkiem nie zepsuć czegoś między mną a dziewiętnastolatkiem.

Oparłam łokcie o parapet i zaczęłam szukać wampira wzrokiem. Nieważne, jak wytężałam jednak wzrok, nie udało mi się go wypatrzeć ani w pobliżu wspomnianego wcześniej lasu, ani w okolicy sali sportowej. Gdy już miałam założyć, że pewnie przebywał w szkole i nie powinnam tak od razu złudnie zakładać, że zawsze, gdy będę tego pragnęła, ujrzę na horyzoncie jego sylwetkę, w zasięgu mojego wzroku pojawiła się nowa osoba. Ktoś wyszedł właśnie z budynku i stanął na schodach.

Zamrugałam. Chyba powinnam zacząć wierzyć w nieprawdopodobne zbiegi okoliczności.

Chłopak zszedł jeszcze dwa stopnie i zatrzymał się, by się przeciągnąć. Wyglądał tak jak zwykle, czyli wyjątkowo korzystnie, co po raz któryś z kolei kazało mi się zastanawiać nad tym, czemu równie przystojny, elokwentny chłopak zainteresował się kimś takim jak ja. Miał na sobie ciemną, wtapiającą się w otoczenie bluzę, założył również na głowę kaptur, który obecnie przysłaniał jego rysy twarzy i ukrywał przydługie kosmyki włosów. Mimo to od razu wiedziałam, że to właśnie Zander. Jego płynnych, ale wyważonych ruchów nie dało się pomylić z nikim innym.

Nastolatek chyba wyczuł, że ktoś go obserwował, bo zadarł głowę, natychmiast bezbłędnie kierując wzrok prosto na moje okno. Jakżeby inaczej.

– Dobry wieczór – przywitałam się, posyłając mu ostrożny, lekko zakłopotany uśmiech. Ciekawe, czy w mroku dostrzegał moje zaróżowione policzki. Miałam nadzieję, że nie, bo te szybko pozwoliłyby mu się domyślić, że go wypatrywałam. Zdradzieckie, nastoletnie hormony!

Ciemnowłosy odwzajemnił uśmiech, aczkolwiek równocześnie z nim, zmarszczył podejrzliwie brwi.

– Raczej dzień dobry. – Podwinął rękaw i upewniwszy się, co do godziny, postukał znacząco palcem w tarczę zegarka. – Jest czwarta rano. Czemu nie śpisz?

Zdziwiona spojrzałam w górę, na górujące na czarnym niebie gwiazdy i odznaczający się na ich tle, wyraźny sierp księżyca. Czwarta? Myślałam, że było coś koło północy. Słońce wciąż kryło się głęboko poniżej horyzontu.

– No więc? – ponowił pytanie Zander.

– Miałam zły sen – wyznałam zamyślona, znów kierując swój wzrok w dół, na schody. Podrapałam się po ramieniu, świadoma, że nie było sensu zatajać prawdy, skoro i tak nastolatek mógł ją ze mnie wyczytać, niczym z otwartej księgi. – Chciałam się nieco przewietrzyć.

– Rozumiem, ale nie zmienia to faktu, że jest dosyć zimno. Przeziębisz się.

Wychwytując w jego głosie autentyczną troskę, stłumiłam mimowolnie rosnący uśmiech. Choć w pierwszym odruchu miałam wielką ochotę, by przewrócić oczami, a zaraz potem przypomnieć, że nie mam pięciu lat, a tym samym umiem o siebie zadbać, przyjemnie było wiedzieć, że zyskałam kogoś, kto aż tak się o mnie zamartwiał. Zabawne. Nigdy nie sądziłam, że trafię w swoim życiu na osobę, której poziom opiekuńczości będzie mnie w równym stopniu irytować, co zachwycać. Tak się składa, że Zander był akurat w tej dziedzinie pionierem i jeśli chodziło o chorobliwą przezorność, nie miał w niej sobie równych. W tym wypadku również dało się zauważyć, że już szykował się do zadania kolejnego pytania – zapewne o szczegóły koszmaru, który mi się przyśnił. Aby odwrócić więc jego uwagę i uniknąć tłumaczeń związanych z Vanessą, Willem czy podejrzaną, zapewne i tak podkoloryzowaną przepowiednią, postanowiłam się z nim podroczyć. Wychyliłam się przez okno jeszcze bardziej, dla lepszego efektu stając na palcach. Rzeczywiście było chłodno, ale nie na tyle, abym się wycofała i pozbawiła szansy zobaczenia jego karcącego spojrzenia.

– Americo, nie denerwuj mnie. – Zander oparł dłoń na biodrze.

– No co? – Zaśmiałam się cicho, zdejmując w twarzy kosmyk blond włosów, który znalazł się na niej za sprawą nagłego porywu wiatru. Zdążyłam się już nauczyć, że w momentach, kiedy nocny posługiwał się moim pełnym imieniem, a nie zdrobnieniem, zaczynał wpadać w poważny ton. Przynajmniej osiągnęłam sukces, bo nie padło żadne pytanie o sny. – Nie można się już z tobą nawet podrażnić?

– Zaraz wypadniesz – powiedział z autentycznym niepokojem, zdejmując kaptur. Jego oczy błysnęły w ciemności. – To dosyć spora wysokość.

Pochyliłam głowę jeszcze bardziej i spojrzałam centralnie w dół, szacując, ile bym spadała, gdybym przypadkiem puściła się parapetu. Do parteru miałam dobre kilkadziesiąt metrów, przy czym, biorąc pod uwagę, że moje okno wychodziło na dziedziniec i znajdowało się nieopodal głównego wejścia, finalnie czekałoby mnie albo wylądowanie twarzą na twardym, pokrytym równo przystrzyżoną warstwą trawy gruncie, albo przykra sposobność trafienia na zimne, kamienne stopnie schodów. W obu przypadkach uderzenie nie skończyłoby się dobrze. Byłoby bolesne albo nawet śmiertelne. Oczywiście Licavoli próbowałby mnie złapać, ale gdyby mu się to nie udało…

Wzdrygnęłam się. Dlaczego w ogóle przyszło mi to do głowy?

– Cześć, cukiereczku. – Nagle obok Zandera znikąd pojawił się Vincent. – Planujesz samobójstwo?

Dopiero wtedy o mało co nie wypadłam przez okno. Przybycie nocnego tak mnie zaskoczyło, że jedna z rąk omsknęła mi się z parapetu i w przypływie paniki, rzuciłam się do tyłu. Poleciałam w dół, nieomal lądując na brzegu okna brodą. Ostatecznie udało mi się utrzymać równowagę, ale i tak dosłyszałam nieprzyjemne syknięcie Zandera, z którego perspektywy całe zajście musiało wyglądać, jakbym miała zaraz zrobić salto w powietrzu. Ekspresowo podniosłam się do poprzedniej pozycji i posłałam Vincentowi strofujące spojrzenie. Oczywiście, jak na typowego nocnego przystało, poruszał się niczym kot, bezszelestnie. Ani nie zobaczyłam, jak się zbliżał, ani tym bardziej go nie słyszałam.

– Vin? – Stanęłam prosto, przykładając dłoń do dudniącego serca. Powinnam przywołać się do porządku, aby wampir nie odkrył moich uczuć względem opiekuna(liczyłam, że nie widział nic podejrzanego w moich przekomarzankach z nim), ale chwilowo skoncentrowałam się na uspokajaniu oddechu. – Cholera! Ostrzegaj, że idziesz, bo zawału można dostać. Nie wiem, gwiżdż, czy coś.

Chłopak wzruszył tylko ramionami, sygnalizując, że nic nie może poradzić na swój wampirzy instynkt. Był ubrany podobnie jak Zander, a choć prezentował się w sportowym stroju równie korzystnie, co dziewiętnastolatek, nie potrafiłam oprzeć się wrażeniu, że moje uczucia do opiekuna zaślepiają mnie na tyle, że i tak go faworyzuję. Owszem, z Vincentem, wampirem, którego poznałam jakiś czas temu w dość nieprzyjemnych okolicznościach, również łączyła mnie silna, aczkolwiek… nietypowa relacja. Mimo iż on był nocnym, a ja czarownicą i nie dzieliliśmy chyba żadnych wspólnych zainteresowań prócz wzajemnego dogryzania sobie na każdym możliwym kroku, zdołaliśmy się dogadać. Zawarliśmy sojusz, który następnie przerodził się w swego rodzaju międzyrasową przyjaźń.

Jak widać czasami początkowa nienawiść jednoczyła skuteczniej niż sympatia.

– Co ty tu właściwie robisz, Vin? – zapytałam, kiedy już nieco się uspokoiłam.

Specjalnie po raz drugi zwróciłam się do niego zdrobniale. Jakiś czas temu uznałam, że będzie to moja malutka zemsta za to, iż nastolatek nie lubił używać mojego imienia i uparcie wciąż tworzył dla mnie nowe, w jego mniemaniu „słodkie” przezwiska. Jak dotąd, niespecjalnie przejmował się tym, że usiłowałam mu się odpłacić pięknym za nadobne i puszczał moje zdrobnienia mimo uszu. Nie zamierzałam się jednak poddać, toteż z tym większym zadowoleniem zacierałam ręce na planowane spotkanie z jego kuzynką, Veronicą. Długowłosa wampirzyca obiecała mi zdradzić na temat ciemnowłosego wszystkie najciekawsze plotki. Rzecz jasna, im bardziej krępujące, tym lepiej.

– Mam trening, różowa owieczko – odparł z błądzącym na ustach uśmieszkiem, wkładając ręce do kieszeni. – A ty? Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Skaczesz czy nie?

Zander przekrzywił nieznacznie głowę, unosząc brwi. No tak. Nie wiedział, jak Vincent mnie nazywał.

– O nie. Nie zrobię ci tej przyjemności. – Wyszczerzyłam zęby, maskując tym samym lekkie podenerwowanie. Wyjątkowo wolałabym, aby nocny znalazł sobie inne zajęcie, niż rozmowa ze mną w obecności Licavoliego. Gdyby Vincent przypadkiem czegoś się domyślił…

– W takim razie, może następnym razem. – Nastolatek otarł czoło wierzchem dłoni. Podobnie jak brązowe, aktualnie zaczesane do tyłu włosy, skóra na jego bladej twarzy perliła się od potu. – Teraz muszę iść wziąć długi, relaksujący prysznic, bo twój wspaniały obrońca, Licavoli, przegonił nas wzdłuż i wszerz po całym lesie. Swoją drogą, jeśli już mówimy o prysznicu, może do mnie dołączysz, cukiereczku? I tak już przecież nie śpisz.

– Skoro tak, może ty zrobisz w takim razie jeszcze rundkę wokół szkoły. – Zander skrzyżował ręce na piersi. Chociaż, w przeciwieństwie do mnie, o wiele lepiej maskował uczucia, jemu również ewidentnie zaczynała przeszkadzać obecność wścibskiego podopiecznego. Mogłabym się zresztą założyć, że dziewiętnastolatek nadal rozpamiętywał to, co tamten zrobił mi w skrzydle wampirów. – I tak już przecież jesteś spocony. Nadal masz też jak widać siłę marudzić, więc…

– Chyba śnisz – prychnął natychmiast Vincent, energicznie kręcąc głową. – Zaraz wschód słońca. Wracam do szkoły. Przyszedłem tylko zobaczyć, czy cu… Dusney, zamierza wyskoczyć przez okno. Nieczęsto ma się sposobność oglądania takich widoków.

– Cholernie byś tęsknił – odezwałam się z rozbawieniem.

– Chciałabyś. Nie ma wspólnego prysznica, nie ma współczucia. – Skierował się do szkoły. Zanim jednak zniknął wewnątrz budynku, wychylił głowę i dodał: – Jak zmienisz zdanie i postanowisz skakać, to wiecie, gdzie mnie znaleźć. Niech mnie ktoś zawoła. Chętnie się przekonam, czy owieczki potrafią latać.

Pokazałam mu język. Chłopak zaśmiał się i jak gdyby nigdy nic, wszedł do szkoły. Wychyliłam się jeszcze, aby sprawdzić, czy na pewno zniknął w budynku, a nie czekał gdzieś przy ścianie, aby podsłuchiwać dalszą część rozmowy. Nie zdziwiłabym się, gdyby tak było.

Zander chrząknął.

– „Cukiereczek”? Naprawdę?

– Nie czepiaj się. – Przewróciłam oczami, wracając myślami do dziewiętnastolatka. – Nie raz upominałam go, żeby mnie tak nie nazywał.

– A ja mogę?

– Tylko spróbuj! Już i tak muszę znosić Vincenta. Jeden wampir zwracający się do mnie per „różowa owieczko” zdecydowanie wystarczy.

Nastolatek przejechał palcem po ustach, jakby się nad czymś zastanawiał.

– Nawet nie waż się myśleć nad innym przezwiskiem. – Z oburzenia aż otworzyłam usta. – Słyszysz, Zander?! Nie zgadzam się.

Na twarzy chłopaka pojawił się szelmowski uśmiech.

– Potem się zastanowię, co zrobić z faktem, że ktoś, oprócz mnie, mówi do ciebie tak czule. – Pogroził mi z rozbawieniem palcem. – Na razie zamknij okno i idź spać. Jutro masz zajęcia. Właściwie to już dzisiaj.

– Czyżbyś był zazdrosny? – Uśmiechnęłam się swobodnie, ale wewnątrz cała zaczęłam się trząść z powodu treści jego wypowiedzi. Nie mówiąc już o moim sercu, które biło w tempie serii z karabinu.

– Bynajmniej. Po prostu nie podoba mi się, że Vincent cię tak nazywa – odparł Zander spokojnie.

– Mówił tak od samego początku.

– Więc czas to zmienić. – Skrzyżował ręce na piersi. – Zresztą, pomówimy o tym przy następnej okazji. Cały czas mnie zagadujesz. Wracaj do łóżka i… może dla pewności zarygluj drzwi, jakby ktoś przypadkiem liczył jednak na ten prysznic.

– Jesteś niemożliwy. – Położyłam ręce na klamce i ciężko westchnęłam. Spotykanie się z chłopakiem, który miał opiekuńczy charakter, nie było wcale takie proste. Nawet jeśli zdarzało mu się żartować, jak właśnie w tej chwili. – Mówiłam ci już, że czasami zachowujesz się aż nazbyt dojrzale?

– Kilka razy – przyznał, po czym spojrzał w zamyśleniu w czarne, upstrzone gwiazdami niebo.

* * *

Atmosfery przy śniadaniu nie można było nazwać pozytywną. Shirley, ciemnoskóra miłośniczka samoobrony, wyglądała jak siedem nieszczęść i ciągle marudziła, że wokół było za głośno. Dafne, białowłosa przyjaciółka Misurie, w milczeniu bawiła się widelcem, a jej brat, Aach, z fryzurą rodem z filmów o szalonych naukowcach, przysypiał na siedząco. Jedynie Misurie ciągle się odzywała. Skoncentrowała się wokół mojej osoby. Nie przestawała prawić mi wyrzutów za to, że poprzedniego wieczora zostawiłam ją samą na przyjęciu.

– Przecież zanim przyszłam też byłaś sama. – Odchyliłam głowę i zaczęłam bujać się na krześle. Nawet mnie nie udało się zachować dobrego humoru. Przepowiednia Vanessy ciągnęła się za mną jak cień, choć z minuty na minutę coraz mniej w nią wierzyłam i traktowałam bardziej jak zlepek przypadkowych słów, aniżeli prawdziwą groźbę. Wspomnienie nocnej, a raczej porannej, rozmowy z Zanderem również poprawiło mi trochę nastrój, ale nie na długo. Po tym, jak z powrotem się położyłam, zasnęłam w ciągu paru minut. Niestety, od razu znowu się obudziłam, tym razem z silnym przeświadczeniem, że coś straciłam. Najwyraźniej moja podświadomość nie chciała zignorować mrocznej wizji przyszłości.

– Ale potem przyszłaś – fuknęła obrażona Misurie. – Zostawiłam cię tylko na kilka minut! Jakim cudem wymknęłaś się niezauważona?

Mimowolnie pomyślałam o Willu, który tego dnia nie pojawił się w stołówce. Jak najbardziej mi to pasowało, więc nawet nie siliłam się, by pytać Dafne, gdzie właściwie podział się jej zaborczy chłopak.

– Po prostu wyszłam. – Wzruszyłam ramionami. – Wszyscy byli pijani, więc i tak nie było po co zostawać.

– Ja nie byłam pijana – mruknęła dziewczyna.

– Wiem, przepraszam. – Objęłam ją i mocno przytuliłam. Miałam na końcu języka uwagę, że sama przygotowała dla większości gości wysokoprocentowe trunki, aby zarabiać na sprzedawaniu im później zbawiennych magicznych odtrutek. – Powinnam ci powiedzieć, że wychodzę, ale wiedziałam, że będziesz próbowała mnie zatrzymać.

– I zamiast tego uznałaś, że najlepszą osobą do przekazania mi tej wiadomości będzie Will – prychnęła, odchylając głowę i próbując wyplątać się z mojego uścisku. – Jak ja nawet nie wiedziałam, że on był zaproszony.

Dafne zacisnęła palce na widelcu. Zastanawiałam się, czy w ogóle doszły ją słuchy o jakimkolwiek przyjęciu, jak również o tym, że nastolatek się na nim pojawił. Musiały, bo przecież dobrze znały się z Shirley.

Dlaczego więc sama nie przyszła?

– Spotkałam go przy wyjściu. – Puściłam Misurie, która, mimo swojej naburmuszonej miny, ewidentnie powoli dawała się udobruchać. Chwyciłam szklankę i duszkiem wypiłam sok, który przyniosłam z bufetu. – Poproszenie o pomoc było prostsze niż szukanie cię pomiędzy tyloma osobami.

– No bez przesady! Nie było ich aż tak dużo.

– Błagam, ciszej. – Shirley pomasowała palcami skronie. – Czy to naprawdę takie ważne?

Zielonowłosa odchyliła się na krześle i poklepała ją po plecach.

– Tak się kończy picie na umór – skwitowała z miną znawcy. – Nawet moje eliksiry nie mogą pomóc.

Nastolatka posłała jej twarde spojrzenie.

– Wymagać od ciebie odrobiny współczucia, to jak wierzyć, że latem zacznie padać śnieg.

– Trzeba było nie mieszać każdego możliwego alkoholu.

Nalałam do swojej szklanki trochę chłodnego kompotu i podałam ją Shirley. Przyjęła napój, nie kryjąc wdzięczności.

– Dzięki, Americo – powiedziała niemal z nabożnym uwielbieniem. Przyłożyła szklankę do ust i od razu wypiła całą jej zawartość, delektując się chłodnym napojem, powoli spływającym do jej wysuszonego, podrażnionego gardła. Po chwili dodała, zerkając sugestywnie na Misurie: – Na ciebie, w przeciwieństwie do niektórych, można liczyć.

– Na mnie nie można liczyć? – obruszyła się w odpowiedzi zielonowłosa czarownica. – Na mnie? Jak tak, to gadaj sobie z Americą. Na pewno ci pomoże, jak będziesz chciała następnym razem uraczyć swoich gości alkoholem. Na sto procent.

Shirley uniosła brwi, ale tego nie skomentowała. Mnie samą wyjątkowo rozbawiła wizja ważenia dla Shirley piwa, wina, czy innego wysokoprocentowego trunku, ale nie chcąc dolewać oliwy do ognia, zdobyłam się jedynie na dyskretny uśmiech. Wolałam przemilczeć fakt, że prędzej otrułabym w ten sposób połowę uczniów.

Po śniadaniu wszyscy udali się na pierwsze zajęcia. Nietrudno było rozpoznać magów, którzy bawili się poprzedniego wieczoru u Shirley. Po prawdzie dzięki oczyszczającym miksturom Misurie nie wyglądali najgorzej, ale i tak nie udało im się do końca zamaskować zmęczonych spojrzeń czy ogromnych worków pod oczami (było mało prawdopodobne, że przyjęcie Shirley skończyło się o pierwotnie ustalonej porze). W normalnych okolicznościach pewnie wszyscy zostaliby w pokojach, aby odespać zarwaną nockę i zregenerować siły, nikt nie chciał jednak narażać się na zbytnią dociekliwość nauczycieli. Impreza nie została oficjalnie zaakceptowana przez dyrekcję, a kary za nieuzasadnioną nieobecność na lekcjach wciąż obowiązywały i z tego, co mi wiadomo, były regularnie wykonywane.

Na zajęciach z białej magii nikt specjalnie nie wyrywał się do odpowiadania, gdy padały pytania nauczycielki. Panna Hills, nieco przysadzista i równie urocza, co wyjątkowo uciążliwa czarownica, nie rozumiała, z czego wynikało nadmierne znużenie podopiecznych, ale była zbyt miła, żeby pytać o powody ich niedyspozycji. Przeprowadziła spokojną i w miarę ciekawą lekcję, aby choć trochę zainteresować podsypiających uczniów. Niespecjalnie jej się to udało, ale przynajmniej niektórym zdążyło się nieco polepszyć.

Pan Harsh, nauczyciel Czterech Żywiołów, nie był tak wyrozumiały.

– Gdzie się podziała cała wasza energia? – zapytał z zaskoczeniem, kiedy jednemu z uczniów jakimś cudem udało się przysnąć na jego zajęciach. Dokładniej Joshowi, temu samemu chłopakowi, który poprzedniego wieczora zagadał mnie na przyjęciu. – Znowu w tajemnicy zrobiliście sobie dyskotekę?

Nikt nie odpowiedział, ale kilka osób wyprostowało się na krzesłach. Josh przekręcił głowę na drugi bok i ciągle śpiąc, cicho zachrapał.

– Nawet nie chcę wiedzieć. – Nauczyciel przyłożył dłoń do czoła, jakby też nagle stracił całą siłę do życia. Jego szorstkie rysy twarzy widocznie się wygładziły, a policzki opadły, jakby mężczyźnie nagle przybyło dobre piętnaście lat. Nawet szkła jego okularów w kwadratowych oprawkach zdawały się jakby bardziej zaparowane. – Czy jest chociaż jedna osoba, która będzie mnie dzisiaj słuchać z uwagą? – zapytał zrezygnowany.

Aby go jeszcze bardziej nie zdołować, poniosłam rękę. Wraz ze mną do góry powędrowały dłonie Doriana, Tracy, Hannah i Shino.

– Dobre i tyle – westchnął pan Harsh. Na jego czole pojawiło się kilka dodatkowych zmarszczek. – Miałem na dzisiaj co prawda inne plany, ale skoro zrobiła nam się tutaj szkolna sala wytrzeźwień, to zrobimy zajęcia praktyczne. America, Dorian, zapraszam do mnie. Przynajmniej na was mogę liczyć.

Spojrzeliśmy po sobie z jasnowłosym. Bez słowa sprzeciwu wstaliśmy z ławek i poszliśmy na środek sali, aby ustawić się po obu stronach nauczyciela. Dorian uśmiechnął się w moją stronę, więc posłałam mu spojrzenie spod rzęs. Jak zawsze wyglądał nienagannie, choć jego włosy były bardziej zmierzwione niż zwykle, a oczy magnetyzowały swoim głębokim kolorem. Nie pasowały do wizerunku przyzwoitego, eleganckiego ucznia, syna dyrektorki szkoły.

– Jak wszyscy wiemy, pan Magelli zręcznie włada magią ognia, a panienka Dusney powietrzem. Co się dzieje, kiedy połączy się razem te dwa żywioły?

– Ogień gaśnie lub się rozprzestrzenia – odparł bez zająknięcia Dorian. – Wszystko zależy od siły. Od tego, który żywioł zdominuje ten drugi.

– Bardzo dobrze. – Pan Harsh wydobył z kieszeni różdżkę. Gestem nakazał zostać nam na miejscu, a sam cofnął się pod ścianę.

Zanim zdążyłam zapytać, co zamierzał, wypowiedział dziwną, zaplątaną inkantację i wycelował końcem różdżki w środek sali. Na wszelki wypadek przysunęłam się do Doriana, gdy wokół nas zaczęła się tworzyć przeźroczysta bańka powietrza. Twór poszerzał się i powiększał, aż w jego wnętrzu znalazła się cała wolna przestrzeń. Zatrzymał się niespełna metr od pierwszych ławek. Shino siedzący na przodzie, wychylił się. Pchany ciekawością, dotknął płynnej tafli. Ta zafalowała pod wpływem jego palców.

– To strefa bezpieczeństwa – wytłumaczył nauczyciel, który także znalazł się w środku kuli. – Zatrzyma każdy żywioł i nie narazi pozostałych uczniów na… nieprzewidziane sytuacje.

Rozejrzałam się. Co miał na myśli, mówiąc o nieprzewidzianych sytuacjach?

– Dorianie. – Mężczyzna zwrócił się do mojego towarzysza. – Wiesz chyba co robić.

Nastolatek kiwnął głową i naszykował różdżkę. Wytrzeszczyłam oczy, kiedy jej koniec został skierowały w moją pierś.

– Zaraz. – Cofnęłam się z obawą. – Też mogłabym się dowiedzieć, jakie w ogóle jest zadanie?

Pan Harsh kiwnął głową. Stanął za moimi plecami, wskazując mojego, widocznie, przeciwnika.

– Zrobimy pojedynek żywiołów. – Zasygnalizował, abym również wyciągnęła różdżkę. Niepewnie sięgnęłam do kieszeni. Dobywszy przedmiotu, wycelowałam jego koniec w tors jasnowłosego. Niezbyt mi się to podobało, co dobitnie zakomunikowałam wykrzywieniem warg. – Dorian panuje nad ogniem, więc będzie tworzył płomienne pociski. Twoje zadaniem jest stosunkowo proste. Musisz się przed nimi obronić. Ugasić je, a następnie odpowiedzieć na atak.

Przełknęłam ślinę. Jak niby miałabym to zrobić? Chłopak był o wiele lepszy z magii żywiołów niż ja. Ponadto władał ogniem, co mnie jeszcze bardziej przerażało, a wręcz paraliżowało.

– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. – Spojrzałam na fachową postawę młodego Magelliego, a moje palce mocniej zacisnęły się na różdżce. Bez dwóch zdań walka nie należała do jego pierwszych.

– Poradzisz sobie – zapewnił nastolatek z drugiego końca sali. Uśmiechnął się do mnie uspokajająco, choć coś w jego spojrzeniu zdradzało, że on też nie czuł się w stu procentach pewnie. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie uczestniczyłam w magicznym pojedynku. Widać rozważał, jak się ze mną obchodzić. – Dam ci fory.

Ściągnęłam brwi, na co zareagował cichym śmiechem. Dobrze wiedział, że nienawidziłam, kiedy ktoś traktował mnie jak kogoś słabszego. Dawanie komuś forów oznaczało dla mnie tyle samo, co jawne oszukiwanie; odbieranie szansy, aby druga osoba mogła się wykazać lub przynajmniej czegokolwiek nauczyć.

– Postarajcie się – powiedział pan Harsh i zajął w miarę bezpieczną, bo jak najbardziej oddaloną od nas, pozycję. – Zdajcie się na instynkt, pozwólcie waszym ciałom wierzyć, że uczestniczą w prawdziwej walce. Magia was poprowadzi.

Domyśliłam się, że to nie ja miałam zacząć, więc cierpliwie czekałam na ruch Doriana. Chłopak kiwnął powoli głową (co chyba miało znaczyć, że będzie delikatny), po czym machnął różdżką. Nad jego wyciągniętą dłonią pojawił się czerwono-pomarańczowy płomyk. Zawirował i zaczął niecierpliwie lizać palce maga, zbierając kolejne porcje energii, które ten ku niemu posyłał. Powiększył się nieznacznie, jego barwa przeszła z jasnej w intensywną czerwień.

– Gotowa?

– Ani trochę.

Kąciki ust Doriana znów powędrowały do góry. Zamachnął się niczym miotacz podczas gry w baseball i dał mi kilka sekund na przygotowanie się. Porywczy ogień zatańczył złowieszczo nad jego palcami. Czekał, by móc w końcu ruszyć w swoją dziewiczą wędrówkę po sali.

Nie był duży. Odpowiednio skupiona, mogłam go ugasić.

Rozstawiłam nogi, mobilizując się do obrony. Nie „mogłam”, musiałam sobie poradzić.

Widząc moją determinację, Dorian wyszczerzył się jeszcze szerzej. Obrócił rękę i zręcznie cisnął ogniem w punkt znajdujący się tuż obok mojej twarzy. Cały czas kontrolował jego tor lotu, aby odciągnąć go w przypadku, gdyby nie udało mi się odpowiednio szybko zareagować.

Nie było takiej potrzeby. Wystarczyło jedno machnięcie różdżki, aby płomień zniknął tuż przed moim nosem. Zdążyłam jeszcze poczuć ciepło, zanim ogień zgasł wzorem zdmuchniętej zapałki. W sumie właśnie tak się poczułam, jakbym zgasiła maleńki, posłuszny płomyk świecy. Nie musiałam się nawet skupiać, bo zgodnie z wcześniejszymi słowami nauczyciela, zareagowałam instynktownie.

Odetchnęłam z ulgą.

– Co tak słabo? – zwrócił się do Doriana pan Harsh. – Wysil się trochę. Ona nie jest aż tak delikatna.

– Wiem. – Chłopak odrzucił na bok różdżkę i machnął rękami. W obu natychmiast pojawiły się kule ognia. – Dopiero się rozkręcam.

Otworzyłam szerzej oczy. Sądziłam, że pogratulują mi, że poradziłam sobie z pierwszym pociskiem, a tu okazało się, że na nikim nie zrobiłam wrażenia. Dorian nawet się jeszcze nie rozgrzewał, a nauczyciel, który powinien dbać o bezpieczeństwo uczniów, dodatkowo podjudzał go, aby bardziej się starał. Czy oni próbowali mnie zabić?!

Magelli tym razem nie czekał, aż będę gotowa. Rzucił naraz obie kule. Zrobił to tak nagle, że przez chwilę nie byłam pewna, co robić. Zająć się tą z prawej, czy zrobić unik, aby nie poparzyła mnie ta z lewej? A może próbować kontratakować?

Moje ciało wiedziało widać lepiej. Uskoczyłam w bok, jednocześnie robiąc niejasne ruchy dłońmi. Różdżka, podobnie jak ta Doriana, upadła na ziemię, bo nie miałam, jak jej utrzymać. Zajęta tworzeniem wirującej kuli powietrza, ledwie to zarejestrowałam.

Skończyłam w ostatniej chwili. Ogień był już niedaleko, więc odruchowo rozdzieliłam powietrze na dwie mniejsze części i skierowałam je na płomienie. Chyba nie tylko mnie zaskoczył fakt, że zrobiłam to równie szybko, co mój przeciwnik.

Ogień zawirował. Kiedy zniknął, zapanowała cisza, która trwała przez kilkanaście długich sekund.

– Jak mówiłem. – Nauczyciel chrząknął i podrapał się po brodzie. – Nie jest taka słaba.

Spojrzałam ze zdziwieniem na swoje dłonie, na kamień umiejscowiony w sygnecie, który pokrył się błękitem. Od kiedy potrafiłam robić takie rzeczy?

Przed przyjazdem do Cennerowe’a nie umiałam nawet połowy tego, czego nauczyłam się w niecały miesiąc pod okiem tutejszych nauczycieli. Problemy sprawiały mi najprostsze zaklęcia, a co dopiero mówić o czarach związanych z żywiołami…

– America! – krzyknął ktoś z widowni.

Uniosłam wzrok. W moją stronę leciała kolejna ognista seria. Tym razem Dorian się nie patyczkował. Każda z kul była dwa razy większa od poprzednich.

Uśmiechnęłam się, czując nowy przypływ siły. Pierwsze dwie udane akcje zadziałały na mnie pobudzająco, utwierdziły w przekonaniu, że znajdowałam się tam, gdzie powinnam, a magia, którą dotąd traktowałam jak największego wroga, przestawała być moim przekleństwem i stała się kimś w rodzaju sojusznika. W mojej krwi zaczęła buzować adrenalina. Zwinnie odskoczyłam przed pierwszym ciosem i przygotowując powietrzną kulę, odwróciłam się na pięcie w stronę kolejnego. Skumulowałam w sobie tyle nowej energii, że mało brakowało, a zaczęłabym robić salta. Przepełniała mnie całą, wydobywała się z miejsc, o których wcześniej nie miałam pojęcia i podgrzewała krew do tego stopnia, że ta zaczęła mi szumieć w uszach.

Dorian także zauważył, że moje podejście się zmieniło, bo wyczarował kolejny płomień. Posłałam mu wdzięczne spojrzenie . Uczniowie pełniący obecnie funkcję widowni musieli pomyśleć sobie w tamtym momencie, że zwyczajnie oszalałam, skoro cieszyłam się, że ktoś ciskał we mnie ognistymi kulami. Ja rozkręciłam się jednak na tyle mocno, że ciężko byłoby mi się nagle zatrzymać.

Moje kule też robiły się zresztą masywniejsze. Powietrze kręciło się w nich tak szybko, że unosiło do góry moje włosy, kiedy przypadkiem zbliżałam ręce do twarzy. Pan Harsh w pewnej chwili wytworzył garść złotego pyłu, który wpadł do środka. Dzięki niemu wszyscy mogli zobaczyć, jakie prędkości osiągał wiatr. Odbijał się chaotycznie od niewidzialnych ścian kul, wirował i sprawiał, że drobinki pyłu łączyły się w jedną całość. Już i tak ciął powietrze niewidzialnymi ostrzami, ale im skuteczniej radził sobie z pociskami Doriana, tym pozwalałam jemu i sobie na więcej. Więcej mocy, więcej siły, więcej magii.

Odbijałam ataki przez jakieś pięć minut, choć wcale nie czułam zmęczenia. Miałam wrażenie, że moje ciało stopniowo słabło, ale psychicznie pragnęłam walczyć dalej. Nie, nie tylko walczyć. Moim celem stało się pokonanie Doriana. Przegrana czy remis nie wchodziły w ogóle w grę. Nawet jeśli moje dłonie zaczynały drżeć z wysiłku, serce wybijać nieregularny rytm, a nogi uginać się pod ciężarem reszty ciała, głowa nie pozwalała mi przerwać pojedynku. Choć w przebłyskach świadomości, docierało do mnie, że nie powinnam mieć w sobie zmagazynowanych takich ilości mocy, upojona zafascynowanymi spojrzeniami obserwujących nas magów, przestawałam się kontrolować. Z każdej strony atakowały mnie nowe impulsy.

– Dobrze, wystarczy. Koniec walki. – W oddali usłyszałam przytłumiony głos pana Harsha. Kiedy ani ja, ani chłopak nie zareagowaliśmy, dodał głośniej: – America! Dorian! Słuchacie mnie w ogóle?

Napotkałam wzrok mojego przeciwnika. Dorian nie zamierzał kończyć. Z zacięciem tworzył kolejne płomienie. Uśmiechał się, ale nie wyglądał na zbyt rozbawionego. Też zaczynał opadać z sił, a było widać gołym okiem, że przegrywał.

Zdecydowałam się na ostateczny atak.

Poczekałam, aż Dorian przerwie ostrzał, aby nabrać tchu i wtedy uniosłam dłonie. Do tej pory starałam się głównie odpierać jego pociski i nie dać się im przedrzeć przez pierwszą linię obrony, ale teraz zapragnęłam odpowiedzieć moim własnym, finalnym atakiem. Nie zamierzałam przebierać w środkach. Nakreśliłam w powietrzu duże koło, aby moja ostatnia kula nie przepuściła nawet jednej ognistej iskierki. Rozłożyłam palce, kumulując w nich całą moc, jaka we mnie pozostała. Zebrałam w nich każdy, najmniejszy impuls energii i wtedy…

Wtedy poczułam dosłownie najgorszy ból w życiu.

Syknęłam i momentalnie zgięłam się w pół, zwinięta niczym wachlarz. Z powodu mojego rozkojarzenia, ciśnienie z na wpół uformowanej kuli uciekło na wszystkie strony i zmieszało się z otoczeniem. Powietrze pędzące z prędkością samolotu, uderzyło w taflę stworzoną przez pana Harsha z takim impetem, że niektórzy siedzący najbliżej, aż się odsunęli. Na powierzchni zapory, która miała zatrzymać każdy żywioł, powstało kilka wyraźnych rys i ciągnących się ku górze pajęczyn. W tamtym momencie średnio mnie to interesowało. Właściwie wcale. Opadłam na kolana, skupiając się na tym, aby nie zemdleć z bólu.

– Stop! – Głos nauczyciela był głośny, stanowczy i szorstki, jak papier ścierny. Ledwie przebił się przez falę kłucia, szarpania i rwania, jaka właśnie zalewała moje ciało. – Koniec walki!

W szoku spojrzałam na drżące dłonie. Były całe we krwi. Mojej krwi! Czerwona posoka wypływała z ran, które powstawały na mojej skórze. Małe strupki po paznokciach Vanessy rozerwały się i poszerzyły, upodabniając się do głębokich nacięć nożem. Rubinowe krople spływały po palcach i kapały na drewnianą podłogę, tak samo jak łzy, które nieoczekiwanie zaczęły zalewać moje policzki.

Jako pierwszy podbiegł do mnie Dorian. Wskazałam mu dłonie, nie wiedząc, jak reagować i jakby to on miał mnie poinstruować, co dalej. Nie miałam siły krzyczeć, nie mogłam nawet wybuchnąć prawdziwym płaczem, bo ogarnęły mnie niekontrolowane spazmy. Miałam wrażenie, jakby ktoś rozrywał moją skórę paznokciami. Niewyobrażalnego bólu, który temu towarzyszył, nie dało się porównać z niczym, co czułam kiedykolwiek wcześniej.

– Mówiłem, żebyście przerwali walkę. – Wściekły pan Harsh znalazł się tuż obok pochylonego nade mną nastolatka. Wysupłał z kieszeni jakąś buteleczkę nieokreślonego pochodzenia, którą, dla zaoszczędzenia czasu, otworzył zębami. Wcisnął fiolkę do moich ust, zmuszając tym samym, abym wypiła zawartość. Smakowała paskudnie i metalicznie, ale nie miałam wyboru. Przełknęłam płyn.

Zrobiło mi się ciemno przed oczami.

– Wykorzystała za dużo energii – ocenił nauczyciel. Nie kierował jednak swoich słów do mnie tylko do Doriana. – Jej ciało tego nie wytrzymało.

Moja głowa zaczęła opadać. Nastolatek pozwolił, abym ułożyła ją na jego piersi.

– Co jej pan podał? – zapytał nerwowo.

– Coś, co pomoże zregenerować jej rozerwane tkanki. – Pan Hash nie wyjaśnił, jaki płyn dokładnie znajdował się w buteleczce. – Zaraz powinno zacząć działać. Wtedy zaprowadzisz ją do pielęgniarki.

Jęknęłam cicho, czując swędzenie w okolicy ramion. Dorian mocniej mnie do siebie przycisnął. Ciepło jego ciała nieco pomogło mi znieść ból, ale ciągle nie mogłam zignorować widoku ogromnej ilości krwi, brudzącej nasze ubrania.

– Nie odpływaj, Ami. – Chłopak położył ciepłą dłoń na moim czole. – Patrz na mnie.

Mimowolnie udało mi się uśmiechnąć. Już widziałam te mordercze spojrzenia fanek Doriana, które siedziały w ławkach i nic nie mogły zrobić z powodu nadal istniejącej bariery pana Harsha. Ciekawe, ile z nich marzyło o tym, aby nastolatek je tak objął?

Minęło kilkanaście pełnych napięcia sekund, po których magiczny napój nauczyciela nareszcie zadziałał. Rany powoli zaczęły się zasklepiać, a krew, nie licząc tej na podłodze i zdrowej skórze, krzepnąć. Ból zelżał, a pan Harsh odetchnął.

– Dobrze. – Odgarnął włosy z czoła. Uspokojony, schował fiolkę z powrotem do kieszeni. – Największe niebezpieczeństwo zażegnane. Idź z nią do pielęgniarki, Dorianie. Niech ją porządnie opatrzy.

Nastolatek pokiwał głową i pomógł mi wstać. Trzymałam ręce przy ciele, dla pewności uniesione ku górze, aby już nic więcej nie ubrudzić krwią.

– Twoja koszula – zauważyłam nagle. Ostrożnie musnęłam jednym z czystszych palców ubranie siedemnastolatka, które w niektórych miejscach zmieniło kolor z białego na ciemno-różowy.

– O to najbardziej się teraz martwisz? – Objął mnie, a następnie poprowadził prosto w stronę wyjścia. Czułam na sobie nienawistny wzrok większości dziewczyn. Co prawda niektórzy martwili się moim stanem, ale skoro pan Harsh zapobiegł najgorszemu, nie panikowali. W magicznym świecie, pełnym masy leczniczych preparatów, inaczej reagowało się na wypadki, czy związane z nimi obrażenia. Nie stanowiły one dla nas tak dużego niebezpieczeństwa, jak dla ludzi. – Skupmy się najpierw na tobie. Potem porozmawiamy o kosztach pralni.

Opuściliśmy salę i poszliśmy do gabinetu pielęgniarki.

– Czy… magiczną krew w ogóle da się sprać? – zagaiłam, kiedy powoli pokonywaliśmy korytarz. Wciąż przełykałam ślinę, usiłując usunąć z ust metaliczny posmak.

– Prawdopodobnie nie, ale to bez znaczenia. – Siedemnastolatek zacisnął palce na mojej talii, bo plątały mi się nogi i istniało ryzyko, że się o nie potknę. Przy okazji ewidentnie się ze mną drażnił, bo z każdym naszym przypadkowym bądź nie, dotykiem, jego strój tracił na swojej bieli. – I tak specjalnie nie lubiłem tej koszuli.

Mówił tak tylko po to, żeby mnie uspokoić. Niby istniały sposoby na usunięcie plam z krwi, ale z tego, co było mi wiadomo, magiczna posoka rządziła się swoimi prawami. Zawierała o wiele więcej specyficznych dla naszej rasy substancji. Nic dziwnego, że tak bardzo potrafiła uzależniać wampiry.

– Za krawatem też chyba nie przepadałeś? – Wskazałam drobne plamki na granatowym materiale. Nie odznaczały się tak bardzo jak te na koszuli, ale i tak były dosyć widoczne.

Dorian spojrzał w dół, pobieżnie oceniając szkody. Nie wyglądał na zbyt przejętego.

– Mam chyba z dziesięć takich samych. – Zbagatelizował opłakany stan swojego stroju i poklepał mnie czule po głowie. – Aktualnie twoje zdrowie liczy się dla mnie bardziej niż jakieś tam ubrania.

Pomimo osłabienia i utraty krwi, moją twarz oblały rumieńce.

– W sumie to czuję się winny… – dodał. – Powinienem cię przeprosić. Wiedziałem czym grozi zbyt intensywne używanie magii żywiołów. Gdybym w porę powstrzymał się przed atakowaniem…

– Przestań. – Zdenerwowałam się na myśl, że mógłby się obwiniać. – Nic złego nie zrobiłeś.

– Dobrego raczej też nie.

Po jego tonie poznałam, że czuł się odpowiedzialny za mój obecny stan. Najwyraźniej uważał, że to przez niego musiałam użyć tak dużych ilości magii i naraziłam się na niebezpieczeństwo. Chciałam go zapewnić, że to nie była prawda, że o nic go nie oskarżałam. W końcu już drugi raz mi pomagał. Nie powinien za nic przepraszać. To ja powinnam się przed nim kajać za to, że jak małe dziecko wymagałam całodobowej opieki. Zamiast tego, zwiesiłam głowę i zaczęłam rwać postrzępioną nitkę wystającą z mojej koszuli.

Na tym skończyła się nasza krótka rozmowa. Do skrzydła pielęgniarskiego dotarliśmy w milczeniu. W międzyczasie Dorian tylko raz zapytał, czy czułam się lepiej, na co odpowiedziałam krótkim „Tak. Przestało boleć”.

Kiedy znaleźliśmy się pod gabinetem pielęgniarki, chłopak zapukał i wszedł do środka, nawet nie czekając na odpowiedź.

Pielęgniarka przyjęła nas bez zbytniego zdziwienia.

– Czyli to przez nadmierne używanie magii? – zapytała, kiedy jasnowłosy skrupulatnie, nie pomijając żadnych szczegółów, nakreślił jej całe zdarzenie. Siedziałam na kozetce, a ona w skupieniu oglądała moje dłonie. Chłopakowi kazała stanąć z boku, aby nie przeszkadzał.

Pokiwał głową.

– Stary Harsh was nie oszczędza. – Kobieta cmoknęła z dezaprobatą. – Jego uczniowie są u mnie przynajmniej raz w tygodniu. Niebezpieczniej jest chyba tylko na zajęciach z samoobrony, chociaż i z tym mogłabym polemizować.

Skrzywiłam się, kiedy dotknęła mojej skóry wacikiem nasączonym w tajemniczej, przeźroczystej substancji. Nie pachniała, więc nie mogłam stwierdzić co to.

– Rzeczywiście nie należy do zbyt subtelnych osób. – Dorian oparł się o ścianę przy drzwiach. – Stara się jednak dbać o bezpieczeństwo na lekcjach.

– Właśnie widzę. – Pielęgniarka odłożyła wacik i zmieniła go na inny. – Wszyscy tak mówią, a potem dziwią się, że nie jestem w siódmym niebie, gdy do mnie wracają.

Wymieniłam porozumiewawcze spojrzenie z Dorianem. Chłopak tylko pokręcił głową i przewrócił oczami. Musiał być przyzwyczajony do narzekań kobiety.

– Może piec – ostrzegła pielęgniarka, po czym ostrożnymi ruchami zaczęła dezynfekować pozostałości po ranach. Wykrzywiłam się, próbując pozostać w bezruchu. Uczucie nie było przyjemne, ale przynajmniej z moich obolałych rąk powoli znikały czerwone smugi.

Odwróciłam wzrok i zaczęłam oglądać wnętrze pokoju. Pomieszczenie zostało połączone ze skrzydłem szpitalnym tak, aby z łatwością dało się do niego dostać. Jak można się było spodziewać, nie należało przez to do największych. Głównymi, dominującymi kolorami była mieszanka bieli, delikatnego błękitu i beżu. Sufit, podobnie jak wewnętrzną stronę drzwi, pokryto sterylną białą farbą, a gładkie ściany ozdobiono nierzucającymi się w oczy wzorkami w odcieniu lazury. W niektórych miejscach widniały skośne, niebieskie symbole.

Zaciekawiło mnie wyposażenie wnętrza. Stało tam mnóstwo malutkich szafeczek i komód, z których wystawały rurki, igły, a także przedmioty, których nie umiałam zidentyfikować. Masywna szafa przy kozetce była wypchana po brzegi księgami oprawionymi w szorstką skórę, a pod sufitem pływały buteleczki z leczniczymi eliksirami.

– Skończone. – Pielęgniarka odsunęła się na nieznaczną odległość, aby obejrzeć swoje dzieło. Efekt ją zadowolił. – Skóra ładnie się zrosła, jest prawie jak nowa. Obejdzie się bez wizyty w skrzydle szpitalnym.

Uniosłam dłoń i obróciłam ją kilka razy pod najróżniejszymi kątami. Rzeczywiście wyglądała, jakby nic nigdy się nie wydarzyło. Nie było nawet śladu po ranach czy krwi. Zniknęły też wgłębienia po paznokciach Vanessy, co odebrałam jako bonus całej tej nieprzyjemnej sytuacji.

– Dziękuję. Jest pani niesamowita. – Potarłam palce, aby upewnić się, że to na pewno moja ręka. Sygnet mienił się srebrzystymi kolorami.

Pielęgniarka uśmiechnęła się, słysząc komplement, po czym zebrała do śmietniczki zużyte waciki i puste fiolki. Kiedy posprzątała, podeszła do małego, białego biurka, skąd wzięła małą kartkę i coś na niej zanotowała.

Wciąż oglądając nadgarstki, wstałam z kozetki. Przez chwilę się nie ruszałam, żeby sprawdzić, czy z moją równowagą także było wszystko w porządku. Nie zachwiałam się ani nie zakręciło mi się w głowie, więc uznałam, że bez przeszkód mogłam wracać na zajęcia.

– Czy…?

– Jesteś już wolna – odpowiedziała kobieta zanim zdążyłam dokończyć. – Przekaż ode mnie panu Harshowi, że ma o was bardziej dbać. Ten wariat w końcu kogoś zabije przez te swoje fanaberie o żywiołach.

ROZDZIAŁ 2

– Proszę – szepnęła z bólem, spuszczając głowę. Kryształowe łzy spływały po jej bladych policzkach, przypominając krople deszczu. Opadały z wolna, a że stała blisko, trafiały wprost na jego buty. Chłopak nawet na to nie reagował. Zaciskał ręce w pięści, widząc, że jego ukochana cierpiała. Czuł się bezsilny, ponieważ nic nie mógł poradzić na jej smutek. Także nie chciał przecież odchodzić. Pragnął zostać z nią na zawsze, by móc się nią opiekować i chronić. Ale właśnie, aby zapewnić jej bezpieczeństwo, musiał pokonać swojego brata. Musiał stanąć twarzą w twarz z człowiekiem, który jeszcze niedawno był mu najwierniejszym towarzyszem. Inaczej dziewczyna sama by tam poszła i ryzykowała za jego grzechy.

– O co prosisz? – zapytał, wyciągając dłoń i delikatnie ujmując jej twarz. W blasku księżyca jej mokre policzki błyszczały, niczym drogie kamienie. Czule otarł jedną ze spływających łez, był przy tym tak delikatny i ostrożny, jakby obawiał się, iż jego dotyk zanieczyści lub trwale naruszy nieskazitelną skórę jasnowłosej. – Abym został?

Dziewczyna otworzyła usta, ale nie wydobyła z siebie ani jednego słowa. Głos uwiązł jej w gardle, a uczucie niepewności, które od jakiegoś czasu, niczym nieodłączny duch, snuło się za nią, podsuwając najgorsze myśli, znów dało o sobie znać. Jej oczy zaczęły produkować coraz więcej płynów. Kryształowe krople przeinaczyły się w potok łez.

– Pro… szę…

– Nic nie słyszę – przypomniał miękko chłopak, siłą woli powstrzymując krople smutku, które, jak nieproszeni goście, zaczęły pojawiać się i w jego ciemnych oczach. Za każdym razem, gdy widział malujący się na twarzy ukochanej lęk, pękało mu serce. Łamało się na kawałki, jakby stworzono je z najdelikatniejszego szkła. – O co prosisz?

Dziewczyna odwróciła z żalem wzrok. Nie mogła dłużej patrzeć na twarz ukochanego. To zbyt bolało.

– Proszę… proszę… – Przyłożyła rękę do serca. Biło w rytm mijających sekund, odliczając czas, który im jeszcze pozostał. Chciała powiedzieć, żeby zaniechał walki. Aby pozwolił jej spróbować porozmawiać z młodszym bratem. Wiedział, że dla niej wojna to najgorsza i najtragiczniejsza forma rozwiązywania konfliktów. Zawsze ktoś cierpiał, zawsze ktoś odchodził. – Proszę…

Nie mogła dokończyć zdania.

– Ukochana. – Młodzieniec przysunął się bliżej. Bezradnie pochylił głowę, nie umiejąc przekazać jej choćby krzty nadziei. Samemu mu jej brakowało. – Wiem, że to trudne, ale…

Drgnęła. Zaczął ją pocieszać. Sądził, że się bała. Nie! Nie chciała pozwolić, aby opuszczał ją z myślą, że była słaba. Wtedy by się o nią martwił i nie skupiał na walce. Nie mógł się przez nią zadręczać. Nie mógł o niej w ogóle myśleć! Aby przetrwać, powinien o wszystkim zapomnieć!

– Nie! – krzyknęła z przerażeniem w oczach. – Nie wolno ci!

Oszołomiony jej wybuchem chłopak, otworzył usta. Chwilę wpatrywał się w dziewczynę, nie potrafiąc odczytać nic z jej przestraszonego oblicza.

– Czego, ukochana? Czego mi nie wolno? – Zbliżył się jeszcze bardziej. Na jego twarzy pojawiło się zaniepokojenie.

– Nie wolno ci się o mnie martwić – wyszeptała, a łzy na jej twarzy zaczęły płynąć jeszcze większym strumieniem. Jedna za drugą, tworzyły potok niewypowiedzianych myśli i próśb, których nie potrafiła ubrać w słowa. – To cię zniszczy.

Oniemiał. W zapamiętaniu zaczął kręcić głową.

– Nie, to nieprawda – powiedział cicho. – Dlaczego tak mówisz?

– Nie rozumiesz – jęknęła, acoś w jej sercu pękało właśnie na tysiąc kawałków. – Idziesz walczyć i musisz się skupić tylko na tym, by przetrwać. Twój brat to silny przeciwnik, dużo potężniejszy od wszystkich, których pokonałeś. Przeze mnie będziesz zaprzątał sobie głowę rzeczami, które wcale nie są istotne. Mój najdroższy Rinari, nie chcę pozwolić na to, byś zginął z mojej winy. Nie wybaczyłabym sobie tego.

Zanim zdążył pomyśleć, warknął na nią ze złością. Drgnęła.

– Nie jesteś nieistotną rzeczą! – wrzasnął, a w jego głosie słychać było tak wielki ból, jakby ktoś wbił mu nóż prosto w pierś. Jakby serce, które już i tak zostało splugawione zdradą i każdego dnia było pochłaniane przez zarazę, miało ponadto zostać rozerwane na pół. Rozszarpane. – Jak mam o tobie zapomnieć?! Kocham cię!

Jasnowłosa odsunęła się z lękiem, a on natychmiast poczuł niewyobrażalne wręcz wyrzuty sumienia. Po raz pierwszy, odkąd się poznali, aż tak podniósł na nią głos. Nigdy wcześniej mu się to nie zdarzało, zawsze, bez względu na sytuację, starał się zachowywać zimną krew. Nie zamierzał tego robić, nie chciał jej znów straszyć ani doprowadzać do jeszcze gorszego stanu. Nie widział jednak innego wyjścia. Czuł się bezsilny i słaby, jak nigdy wcześniej, a świadomość, że musiał chronić bezbronną ukochaną, poruszała go do głębi. Choćby miał przez to zginąć, nie zostawiłby jej. Kochał ją ponad wszystko. Była jego gwiazdą, bielą, która po zapadnięciu nocy, jako jedyna była zdolna przebić się przez otaczający go mrok. Dlaczego tego nie pojmowała? Dlaczego w niego wątpiła?

Dziewczyna zaniosła się płaczem. Opadła na kolana, nie zwracają uwagi na błękitną suknię. Taras, niegdyś najpiękniejsza część pałacu, jej ulubione miejsce, z którego rozciągał się widok na otaczające budowlę ostre szczyty gór, teraz wyglądał jak pobojowisko. Na ziemi leżała warstwa kurzu, pyłu, ziemi i brudu, a wokół znajdowały się potłuczone wazony, zniszczone filary i pozostałości po krzesłach. Szarą ziemię pokrywały zwiędłe kwiaty. Niegdyś zachwycające pięknymi kolorami i świeżym zapachem rośliny, teraz ścieliły taras połamanymi łodygami i samotnymi płatkami.

Jasnowłosa sądziła zawsze, że tego zapachu nie dało się osłabić. A jednak, upadając na kawałek wazonu z porozrzucanymi wokół resztkami zwiędłych kwiatów i rozcinając na nim materiał sukni, zdała sobie sprawę, że nie miała racji. Ból draśniętego kolana przywrócił ją do rzeczywistości. Zrozumiała, że już nie czuła cudownej woni roślin, która niegdyś wydawała jej się nieodłącznym elementem życia wKrólestwie. Zastąpiła go dusząca woń dymu, zmieszanego z krwią. Podeptano wszystkie kwiaty, zniszczono je tak samo bezdusznie, jak bezdusznie wymordowano strażników i bez skrupułów zasztyletowano służące.

Z jej otartego kolana, popłynęła rubinowa posoka.

– Ja… – wydukała, przykładając dłonie do ust. – Przepraszam.

– Ukochana. – Chłopak natychmiast się uspokoił. Ukląkł, aby przyjrzeć się ranie. Nie była poważna, ale z powodu obecnie panujących warunków – gdzie wszędzie panował brud i chaos – bez opatrzenia, istniało ryzyko infekcji. – To nie twoja wina… Zrozum, kocham cię bardziej niż kogokolwiek na świecie. Nie mógłbym ot tak wyrzucić cię z serca.

– Zginiesz przez moją głupotę – jęknęła cicho, ze smutkiem, pozwalając, by wyciągnął z kieszeni białą chustę i obwiązał jej nogę. Pociągała nosem. – Tamtego dnia… mogłam nie wychodzić wam na spotkanie. Mogłam się do was nie odzywać. Wtedy nawet byś mnie nie poznał.

Wziął ją w ramiona.

– Nie mów tak. – Pogłaskał ją po włosach. Nie mógł nie zauważyć, że straciły na swojej miękkości, stały się szorstkie i poplątane. – To był najlepszy dzień w moim życiu. Zmieniłaś mnie.

– Twój brat to wykorzysta. Wie, że mnie kochasz i zrobisz wszystko, aby mnie chronić. – Dziewczyna zamknęła oczy. – Wie, że ja także cię kocham. Wie, że bez względu na wszystko, nie wybiorę jego objęć, w zastępstwie twoich.

Chłopak zacisnął zęby. Czasami pragnął, żeby nie rozumiała tak dobrze wszystkiego, co działo się wokół. Wtedy łatwiej byłoby mu ją okłamywać.

– Idę z nim walczyć właśnie po to, by cię ochronić – odparł, po czym musnął wargami wierzch jej dłoni. – Nie pozwolę, by cię skrzywdził. Mnie także nic nie zrobi. Rozumiesz?

Otarła łzy.

– Rozumiesz? – zapytał powtórnie chłopak, nieco bardziej dobitnie.

Nie chciała kłamać, ale przytaknęła. Dla niego.

– Tak bardzo cię kocham. – Młodzieniec pochylił się i, nie mogąc dłużej znieść rozłąki ich ciał, złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Dziewczyna powstrzymała szloch, żeby nie pokazać mu po raz kolejny, jak bardzo się bała. Objęła ukochanego za ramiona, pozwalając, by ostatni raz poczuł jej wargi.

W tym samym momencie w oddali rozległ się huk. Dzwonnica runęła.

* * *

– Co się dzieje? – Dziewczyna poderwała się, słysząc przeraźliwy hałas. Chciała pomóc wstać chłopakowi, ale ten był szybszy. Zanim się obejrzała, stał stabilnie na dwóch nogach, dzierżąc w zaciśniętej dłoni długi miecz. Drugą rękę wyciągał w bok, żeby chronić ukochaną przed ewentualnym atakiem.

Panowała cisza.

– Co się dzieje? – powtórzyła jasnowłosa w narastającej panice. Zawsze potrafiła panować nad emocjami, ale w tamtym momencie myślała tylkoo księciu. Pierwszy raz czuła, jak bardzo była bezsilna.

– Ukryj się – nakazał poważnym tonem, zamiast odpowiedzieć na jej pytanie. Nie patrzył na nią tylko w skupieniu obserwował horyzont, miejsce, skąd unosił się gęsty kłąb dymu. – Ukryj sięi nie wychodź, dopóki po ciebie nie przyjdę.

Dziewczyna rozejrzała się w panice. Była przestraszona, ale nie chciała go opuszczać.

– Zostanę z tobą – odparła z mocą w głosie. – To mój pałac. Nie pozwolę twojemu bratu go zbezcześcić.

– Leanice! – krzyknął chłopak. Przez sekundę sądziła, że zrobił to, by przywołać ją do porządku i sprawić, żeby go posłuchała, ale po chwili poczuła mocne uderzenie w żebra. Chłopak odepchnął ją w ostatniej chwili. Ogromna rzeźba, która wcześniej zdobiła pałacowy dach, spadła, uderzając idealnie w miejsce, gdzie stała.

Książę chwycił oszołomioną dziewczynę za dłoń i pociągnął w bok. W tym samym momencie kolejne figury zaczęły bombardować już i tak zniszczony taras.

* * *

Poderwałam się jak oparzona. Oczywiście zahaczyłam o ławkę, przez co ta podskoczyła, a dwie, wypełniane po brzegi fiolki z eliksirami, wylały się na blat.

– Wszystko w porządku, Americo? – chciał wiedzieć zaniepokojony nauczyciel, który stał przy swoim stanowisku, nieco zdziwiony moim nagłym zerwaniem się z ławki. Trzymał w dłoniach pipetę i przeźroczystą miseczkę z jakimiś świecącymi na żółto roślinami.

– O… oczywiście. – Odruchowo chwyciłam białą ściereczkę leżącą na blacie. Zaczęłam energicznie ścierać rozlany płyn. – Zamyśliłam się. Przepraszam.

Nauczyciel pokręcił głową i pogroził mi palcem, co miało znaczyć, abym więcej się nie rozkojarzała. Później wrócił do robienia eliksiru.

Usiadłam na krześle i westchnęłam. Gapiąc się na mokrą ścierkę, rozważałam, jakim cudem udało mi się przysnąć na lekcji? Żeby jeszcze chodziło o poranną godzinę, na której byłby wygłaszany jakiś nudny wykład… To mogłabym zrozumieć, zdarzało się najlepszym. Ale nie! Ja odpłynęłam na zajęciach praktycznych.

– Co to było, Ami? – zapytał Aach, który wychylał się ze swojej ławki i bacznie mi się przyglądał. Zdrajca! Siedział wystarczająco blisko. Skoro widział, że zasnęłam, powinien mnie chociaż szturchnąć. Wtedy może nie narobiłabym sobie wstydu przed całą klasą.

Odwróciłam się w jego stronę i rozłożyłam ręce.

– Przysnęłam? – brzmiało to raczej jak pytanie niż odpowiedz.

– Nie wydaje mi się – odparł chłopak, drapiąc się po brodzie. – Miałaś zmrużone oczy. Wyglądałaś raczej jakbyś miała jakąś… wizje.

Prychnęłam.

– Jedyna wizja, jaką mam, to wściekła mina pana Darnella, jeśli te rozlane eliksiry przeżrą się przez stół. – Z niepokojem wzięłam ścierkę w dwa palce. Zaniepokoił mnie jej rozpuszczający się materiał. – Myślisz, że to było coś bardzo nieodpowiedniego dla szkolnych mebli?

Aach lekko się uśmiechnął.

– Wyciąg z liści Sogoe nie powinien raczej wyrządzić drewnu żadnych szkód, ale ten z jadu Escade pewnie wypali ładną dziurę na środku twojej ławki, jeśli nie ustawisz w pionie karafki.

Spojrzałam na swoje stanowisko. Szklana buteleczka pełna mazistej, pomarańczowej cieszy turlała się po blacie, zataczając coraz mniejsze kółka. W ostatniej chwili udało mi się chwycić ozdobny korek i ją zamknąć. Malutka kropla jadu spłynęła na blat, po czym wyparowała ze złowieszczym sykiem. Na szczęście była zbyt mikroskopijna, aby pozostawić po sobie widoczny ślad.

Zamknęłam oczy.

– Dzięki. Nie zauważyłam tego.

– Nie ma sprawy. – Aach wrócił na miejsce. – Na przyszłość nie zasypiaj na lekcjach, bo nie tylko tego nie zauważysz.

* * *

Wieczorem biblioteka była praktycznie pusta i wręcz zachęcała do zatopienia się w którymś z wygodnych foteli z książką w ręku, ale pomyślałam, że przyjemniej by się czytało na świeżym powietrzu. Korzystając, że o osiemnastej po dziedzińcu spacerowali tylko nieliczni uczniowie, wyszłam ze szkoły i usiadłam pod rozłożystym drzewem rosnącym naprzeciwko głównego wejścia. Cichy świergot sennych ptaków uspokajał moje napięte po całym dniu zajęć ciało, a brak wiatru sprawiał, że nie było zimno i nie musiałam opatulać się w ciepłą bluzę. Do pełni szczęścia brakowało mi jedynie ciepłej herbaty zaparzonej w ulubionym kubku i ciasteczek służących za przekąskę.

W błogim nastroju ułożyłam książki na trawie i rozważyłam, od czego w ogóle powinnam zacząć. Połowa lektur miała mi posłużyć do odrobienia pracy domowej, a reszta do odszukania informacji o enigmatycznych snach, które nękały mnie już od dłuższego czasu. Z wielu względów, ta pierwsza część wydawała się o wiele prostsza. Przynajmniej wiedziałam, czego się spodziewać.

Uporałam się ze wszystkimi szkolnymi zadaniami w około godzinę. Trwało by to pewnie dużo krócej, ale chciałam dobrze przygotować się na zajęcia z historii magii, aby pan Sampe, nauczyciel historii magii, nie miał okazji do postawienia mi kolejnej złej oceny. W razie, gdyby znowu niespodziewanie zechciał wziąć mnie do odpowiedzi, wykułam na pamięć wszystkie najważniejsze zagadnienia z poprzednich zajęć. Z racji, że mężczyzna wspominał też coś o egzaminie z ostatnich tematów, kolorowymi karteczkami pozaznaczałam w podręczniku dość istotne według mnie treści. W nocy planowałam poddać je skrupulatnej analizie.

Po skończeniu pracy domowej, zabrałam się do przeglądania ksiąg o tematyce żywiołów. Moimi jedynymi wskazówkami były dwa imiona: Leanice i Rinari. Słyszałam pierwsze z nich na poprawkach u pana Harsha, ale nadal zbyt dużo mi nie mówiło. Leanice była córką Władcy Powietrza, pierwszym magiem i osobą, która dobrowolnie zgodziła się wziąć udział w diamentowym zaprzysiężeniu. Zginęła, bo nie udało jej się dotrzymać obietnicy nieużywania magii.

Kolejne dwie godziny spędziłam na bezowocnym szukaniu przydatnych informacji. Owszem, w książkach znajdowało się sporo wzmianek o Władcach i ich potomstwie, ale nie miało to żadnego związku ze snami. Dowiedziałam się, że Rinari był synem Władcy Ognia i (tak jak się spodziewałam) miał młodszego brata – Aisadena Airena. Nie urodzili się z tych samych matek, ale mieli wspólnego ojca, który niezbyt dobrze się nimi zajmował. W gruncie rzeczy, gdy już okazywał zainteresowanie książętami, zawsze faworyzował starszego, pierworodnego syna, co bardzo raniło młodszego potomka. Choć bracia kochali się i traktowali na równi, drugi syn zawsze czuł się obojętny dla ojca. To wprowadziło w jego duszy zamęt, którego nie potrafił opanować. Każdego dnia drzazga nieświadomie wbita w serce przez rodzica powiększała się, powodując coraz gorszy ból. Choć z początku nikt tego nie dostrzegał, już wtedy Aisaden Airen zaczął odsuwać się od rodziny.

Zarówno Rinari, jak i jego młodszy brat mieszkali w Królestwie Ognia, gdzie dorastali w sąsiedztwie najlepszych nauczycieli. Obaj jednak nie widzieli się w pałacowych komnatach. Kiedy tylko osiągnęli odpowiedni wiek, zaczęli podróżować po świecie, odkrywając nowe tereny, a także ludzi. To właśnie podczas jednej z takich wypraw poznali Leanice – księżniczkę zamieszkującą odległe, położone na górskich terenach Królestwo Powietrza. To spotkanie nie zostało zaplanowane. Podczas podróży po sąsiednich krainach, bracia zdecydowali się zaszczycić swoją obecnością innego Władcę Żywiołów. Tam jednak, zamiast spodziewanego Władcy, napotkali jego młodą córkę, która w imieniu ojca uraczyła przybyszy gościną w swoim Królestwie. Uroda i dobroć dziewczyny od razu zauroczyły braci. To jednak Rinariego dziewczyna obdarzyła głębokim uczuciem, tym samym odrzucając zaloty rozgoryczonego Airena, brata, który zniszczony zazdrością i nienawiścią obrócił się później przeciwko rodzinie, sądząc, iż siłą zdobędzie to, co mu odebrano.

Wypuściłam powietrze z ust i przygryzłam wargę. Historia brzmiała wyjątkowo interesująco. Była długa, zajmująca i jak na legendę, zadziwiająco szczegółowo opisana, ale wciąż nie odpowiadała na moje pytania. Choć przewertowałam mnóstwo ksiąg, nie znalazłam nic o snach.

– Robi się ciemno – podsumowałam, unosząc głowę. Zza szarych chmur wystawał wschodzący księżyc. Jego tarcza jako jedyna oświetlała okolicę, gdyż nie było jeszcze widać gwiazd, a wokół Cennerowe’a nie ustawiono żadnych lamp. – Trzeba się zbierać.

Wstałam i rozprostowałam zdrętwiałe kończyny. Gdy nieprzyjemne mrowienie ustąpiło, przejechałam dłońmi po zmęczonych od bezustannego czytania oczach. Zaczęłam zbierać z ziemi książki. Nadchodził czas wychodzenia wampirów, więc musiałam wracać do szkoły.

Już miałam iść, kiedy zauważyłam, że na trawie został jeszcze jeden podręcznik. Pochyliłam się i podniosłam go za grzbiet. Okazało się to sporym błędem, bo nagle z książki zaczęło wypadać mnóstwo samoprzylepnych karteczek. Zapomniałam, że je tam zostawiłam, kiedy skończyłam zaznaczać tematy na historię magii. Klej widocznie wysechł, skoro nie działał tak, jak powinien.

Opadły mi ramiona i z rezygnacją zaczęłam przyglądać się trawie pokrytej kolorowym confetti. Oczywiście, tylko mi mogło się coś takiego przytrafić . Jak wielu osobom zdarzało się, aby ich samoprzylepne karteczki przestały się kleić?!

Mruknęłam pod nosem dwa niezbyt kulturalne słowa. Uklękłam, odkładając podręczniki na trawę. Przynajmniej nie było wiatru, który znając moje szczęście porwałby karteczki i porozrzucał je na większym obszarze. Nie było więc jeszcze tak najgorzej.

Zajęta sprzątaniem, nie zauważyłam, że ktoś wyszedł ze szkoły i do mnie podszedł. Zrobił to na tyle dyskretnie, że aż podskoczyłam, kiedy usłyszałam szelest dobiegający zza moich pleców. Z przestrachem uniosłam głowę, momentalnie odwracając się w stronę źródła hałasu. To nie mógł być wampir, skoro aż tak zwracał na siebie uwagę, ale i tak mało co nie dostałam zawału.

– Dobry wieczór. – Dorian stał za mną z założonymi rękami. – Co robisz?

Do tej pory klęczałam. Teraz usiadłam na piętach, próbując uspokoić przyśpieszony oddech. To był tylko Magelli.

– Nie skradaj się tak, kiedy jest pora wychodzenia wampirów! – fuknęłam trochę zbyt ostro. – Przestraszyłeś mnie.

Skrzywił się, jakby zjadł plasterek cytryny. Tak. Zdecydowanie zbyt ostro.

– Przepraszam. Myślałem, że mnie usłyszałaś – powiedział powoli. Wyglądał jakby chciał obok mnie przykucnąć, ale najwyraźniej obawiał się, że wtedy znowu na niego naskoczę. – Co to za papierki?

– Karteczki samoprzylepne – odparłam, starając się, aby tym razem mój głos zabrzmiał nieco łagodniej. Pochylił się, więc podziałało. – Uczyłam się i zaznaczałam nimi ważne fragmenty w książkach. Zapomniałam tylko, że powinnam je czymś spiąć po skończeniu. Dosyć często ich używam, więc klej nie trzyma już tak mocno, jak trzeba.

Na twarzy chłopaka pojawił się cień uśmiechu.

– Jesteś chyba najbardziej nieuważną dziewczyną jaką znam. – Ukląkł i z rozbawieniem zaczął zbierać na rękę pojedyncze karteczki.

– Po prostu mam pecha – stwierdziłam, wzdychając. Patrzyłam na jego ruchy dobre kilkanaście sekund, po czym zreflektowałam się i do niego dołączyłam.

W ciągu kolejnych dwóch minut udało nam się sprawnie sprzątnąć większość karteczek (z trudem, bo wypatrzenie ich w ciemnej trawie, nawet pomimo całej palety jasnych barw, było nie lada wyczynem). Zaproponowałam, żeby wrzucać je do mojej torby, bo zabawa w ich składanie trwałaby wieki, ale Dorian upierał się, że w ten sposób wszystkie się pogną. Zaczął wybierać najrówniejsze karteczki i pojedynczo je do siebie doklejał.

– Zachowujesz się jak pedant – skwitowałam, obserwując jego poczynania. – Dorianie, proszę cię. To bez sensu.

Chłopak uśmiechnął się i odłożył gotowy stosik na moje kolano.

– Dlaczego? Wiesz, jak to uspokaja? – zażartował, krzywiąc się.

Zrobił tak komiczną minę, że aż musiałam się roześmiać.