Coś świętego

Sarah DessenCoś świętego

Tłumaczenie

Dla wszystkich dziewcząt, które są niewidzialne.

A także dla moich czytelników. Tych, którzy mnie widzą.

Rozdział pierwszy

– Oskarżony, proszę wstać!

Ale nie była to prośba, choć mogłoby się tak wydawać. Wiedziałam o tym od chwili, gdy przyszliśmy tu wszyscy pierwszy raz. Polecenie, a nawet rozkaz, lecz na pewno nie prośba. Słowo „proszę” dorzucono tylko dla formy.

Mój brat wstał. Mama, która siedziała obok mnie, znieruchomiała. Wstrzymała oddech, tak jak każą nam to zrobić przy zdjęciu rentgenowskim, jeśli klisza ma wyjść wyraźnie. Tata patrzył gdzieś w dal, przed siebie, z jak zawsze nieprzeniknioną twarzą.

Sędzia znów zaczął mówić, ale nie potrafiłam zmusić się do słuchania. Spoglądałam przez wysokie okna na drzewa, które kołysały się z wiatrem w przód i tył. Był początek sierpnia. Za trzy tygodnie zaczynał się rok szkolny, a ja miałam wrażenie, że spędziłam w tej sali i na tej ławce całe lato. Oczywiście nie było to prawdą, tyle że dla nas po prostu zatrzymał się tu czas. Ludzie w sytuacji Peytona zapewne tak to odczuwali.

Zdałam sobie sprawę, że ogłoszono wyrok, dopiero w chwili, gdy mama głośno wciągnęła powietrze i schyliła się, łapiąc za oparcie krzesła przed nią. Podniosłam wzrok na brata. Był znany ze swej odwagi jeszcze jako dziecko, w czasach gdy wszyscy bawiliśmy się w lesie za domem. Ale pewnego dnia starsi chłopcy zaczęli z niego kpić. Twierdzili, że nie przejdzie po cienkim, spróchniałym pniu przerzuconym nad głębokim uskokiem. On jednak się nie uląkł, traktując wyzwanie serio. Krok po kroku przeszedł przez niepewną kładkę, choć zapamiętałam, że gdy w końcu znalazł się po drugiej stronie, jego uszy miały barwę szkarłatu. Był wystraszony. Tak samo jak teraz.

Sędzia uderzył młotkiem. Rozprawę zamknięto. Obaj adwokaci odwrócili się do mojego brata. Jeden nachylił się nad nim i zaczął coś mówić, a drugi położył mu dłoń na ramieniu. Ludzie wstawali i kierowali się do wyjścia. Czując na sobie ich wzrok, wpatrywałam się w zaciśnięte kurczowo dłonie i z trudem przełykałam ślinę. Obok mnie spazmatycznie szlochała matka.

– Sydney – rozległ się głos Amesa. – W porządku?

Nie mogłam wykrztusić słowa, więc tylko kiwnęłam głową.

– Chodźmy. – Ojciec wstał i wziął mamę pod rękę. Gestem wskazał, bym podeszła tam, gdzie stał Peyton i adwokaci.

– Muszę iść do toalety – oświadczyłam.

Mama tylko spojrzała na mnie zaczerwienionymi oczami. Jakby po wszystkim, co się wydarzyło, tego już nie mogła znieść.

– Nie denerwuj się – powiedział do niej Ames. – Pójdę z nią.

Ojciec skinął głową i klepnął go w ramię, gdy odchodziliśmy. W sądowym korytarzu ludzie przepychali się do drzwi, by wyjść na światło dnia, a ja niczego nie pragnęłam bardziej, niż znaleźć się wśród nich.

Ames objął mnie opiekuńczo.

– Zaczekam tu na ciebie – zapewnił, gdy dotarliśmy do toalet.

Wewnątrz oślepiło mnie bezlitośnie jaskrawe światło. Gdy podeszłam do rzędu umywalek i spojrzałam w lustro, ujrzałam bladą twarz i pociemniałe, pozbawione wyrazu oczy. Za mną otworzyły się drzwi jednej z kabin i wyszła jakaś dziewczyna. Była mniej więcej mojego wzrostu, ale drobniejszej budowy. Gdy stanęła obok, dostrzegłam jej jasne włosy splecione w niedbały warkocz, który przerzuciła przez ramię, i kilka kosmyków opadających na twarz. Miała na sobie letnią sukienkę, kowbojskie buty i dżinsową kurtkę. Myjąc ręce raz i jeszcze raz, poczułam na sobie jej wzrok. Nie oderwała go aż do chwili, gdy wyrzuciłam ręcznik i skierowałam się do drzwi. Pchnąwszy je, na wprost siebie ujrzałam Amesa, który stał oparty o ścianę z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Na mój widok wyprostował się i zrobił krok w przód. Zawahałam się i przystanęłam, a wtedy ta dziewczyna, wychodząc, wpadła na mnie z tyłu.

– Och, przepraszam! – wykrzyknęła.

– Ależ nie – odwróciłam się do niej – to… moja wina.

Przez chwilę patrzyła na mnie, a potem ponad moim ramieniem przeniosła wzrok na Amesa. Widziałam, jak uważnie patrzą na niego jej zielone oczy, zanim znów przesunęły się na mnie. Nigdy przedtem jej nie widziałam. Ale wystarczyło mi jedno spojrzenie na jej twarz, bym dokładnie wiedziała, o czym myśli.

– Wszystko w porządku?

Przywykłam do tego, że jestem niewidzialna. Rzadko zdarzało się, by ktokolwiek mnie zauważył, a już na pewno nikt nigdy nie przyglądał mi się uważniej. Nie miałam czaru i urody mojego brata, elegancji i wdzięku matki ani inteligencji i energii moich przyjaciół. Ale w tym rzecz. Myślisz, że pragniesz, by cię zauważono? Do czasu, gdy tak się stanie.

Dziewczyna stała w miejscu. Miałam wrażenie, że czeka, bym odpowiedziała na pytanie, którego nie zadała na głos. I może nawet doczekałaby się odpowiedzi, gdyby Ames nie położył mi dłoni na ramieniu.

– Dobrze się czujesz, Sydney?

Na to również nie odpowiedziałam, gdy kierowaliśmy się w stronę rodziców, którzy rozmawiali z prawnikami. Od czasu do czasu zerkałam w tył, rozglądając się za nieznajomą, ale zasłonił ją tłum zmierzający w kierunku sali rozpraw. Kiedy w końcu się rozpierzchł, a ja odwróciłam się po raz ostatni, ze zdumieniem spostrzegłam, że ona wciąż stoi w tym samym miejscu. Patrzyła na mnie tak, jakby nawet na chwilę nie straciła mnie z oczu.

Rozdział drugi

Pierwszą rzeczą, którą widzi każdy, kto wchodzi do naszego domu, jest portret mojego brata. Wisi dokładnie naprzeciw olbrzymich przeszklonych drzwi, tuż nad kredensem i chińską wazą, w której tata trzyma swoje parasole. Trudno się jednak dziwić, że niewiele osób dostrzega te przedmioty, nikt bowiem, kto ujrzy Peytona, nie może oderwać od niego oczu.

Byliśmy do siebie podobni, gdyż oboje mieliśmy ciemne włosy, oliwkową cerę i brązowe, a właściwie niemal czarne oczy. A jednak on wyglądał zupełnie inaczej. Moja powierzchowność była miła, lecz przeciętna, natomiast Peyton – drugi o tym imieniu w naszej rodzinie, gdyż pierwszym Peytonem był ojciec – wręcz olśniewał. Słyszałam, jak porównywano go do gwiazd filmowych głośnych w czasach, gdy nie było mnie jeszcze na świecie, a także do literackich bohaterów przemierzających szkockie pustkowia. Jestem przekonana, że jako dziecko mój brat nie był świadom wrażenia, jakie wywierał w supermarketach i kolejkach na poczcie. Ciekawiło mnie natomiast, co czuł, gdy w końcu zdał sobie sprawę, jak urodą oddziałuje na ludzi, a zwłaszcza na kobiety. Jak zareagował, gdy nagle odkrył ten niezwykły dar, równie ekscytujący, co groźny.

Ale wcześniej był po prostu moim starszym o trzy lata bratem. Jego błękitną pościel w odróżnieniu od mojej – różowej w kwiatki – zdobiły zastępy królewskich wojowników. Jak mogłam go nie wielbić? Był uosobieniem prawdy i odwagi, najszybszym biegaczem w całej okolicy i jedyną osobą, która utrzymywała równowagę, stojąc na kierownicy rozpędzonego roweru.

Jednak największym z jego talentów była umiejętność znikania.

Jako dzieci bawiliśmy się często w chowanego i Peyton traktował to bardzo poważnie. Kucać pod pierwszym lepszym krzesłem lub kryć się w schowku na miotły? To dobre dla amatorów. Mój brat potrafił wcisnąć się w łazience pod szafkę z umywalką, idealnie rozpłaszczyć się pod narzutą, wspiąć na kabinę prysznicową i zawisnąć pod sufitem, cudem się tam utrzymując. A kiedy go pytałam, jak to robi, tylko się uśmiechał.

– Po prostu musisz znaleźć niewidoczne miejsca – rzucił kiedyś od niechcenia. Tyle że znajdował je tylko on.

Rankami w weekendy trenowaliśmy zapaśnicze chwyty przed telewizorem, jednocześnie oglądając kreskówki, rywalizowaliśmy o względy naszego psa (zgadnijcie, kto wygrywał), a po szkole, jeśli nie mieliśmy innych zajęć (on piłki nożnej, a ja gimnastyki), odkrywaliśmy nieznane tereny za granicami naszego sąsiedztwa. Tak nadal pamiętam mojego brata, gdy o nim myślę. Widzę go przed sobą w rześki, piękny dzień, jak idzie z laską w dłoni przez kolorowy jesienny las. Nawet wtedy gdy bałam się, że zgubimy drogę wśród drzew, Peyton zdawał się beztroski. Odwaga nigdy go nie opuszczała. Nie interesował go płaski krajobraz, potrzebował wyzwań. Kiedy jego sprawy przybrały zły obrót, gorąco pragnęłam móc powrócić do tego lasu i nadal iść przed siebie. Być znów kimś, kto jeszcze nie dotarł do celu i wciąż ma szansę na zmianę.

Byłam w szóstej klasie, gdy coś zaczęło się zmieniać. Od przedszkola oboje uczęszczaliśmy do prywatnej szkoły Perkins Day i należeliśmy do kampusu dla klas niższych. Ale w tamtym roku Peyton poszedł do liceum. Po kilku tygodniach dołączył do grupy chłopców z wyższych klas. Traktowali go jak zabawkę i skłaniali do różnych głupstw – na przykład podkradania z bufetu lodów na patyku albo zakradania się do bagażnika jakiegoś samochodu, by wymknąć się z kampusu na lunch. Wtedy właśnie zaczął stawać się legendą. Przerastał wyobraźnię. Przerastał nas wszystkich.

Od tamtej pory wracałam autobusem do domu sama i sama jadłam kanapkę przy kuchennym blacie. Oczywiście miałam koleżanki, ale w tygodniu większość z nich angażowały zajęcia pozaszkolne. Było to zjawisko typowe dla Arbors, gdzie mieszkaliśmy. Przeciętni mieszkańcy tej okolicy mogli z łatwością pozwolić sobie na sfinansowanie dzieciom różnorodnych zajęć dodatkowych, od nauki chińskiego począwszy, na tańcach irlandzkich kończąc. Moja rodzina nie różniła się pod tym względem od innych. Tata pracował dla wojska, zanim podjął studia prawnicze i dorobił się na negocjacjach w konfliktach korporacyjnych. Korzystano z jego usług, gdy jakaś korporacja stanęła wobec groźby odpowiedzialności prawnej, poważnego konfliktu pracowniczego czy ujawnienia wątpliwych praktyk – wszędzie tam, gdzie pojawiały się problemy, które należało rozwiązać. Trudno się zatem dziwić, że dorastałam w przeświadczeniu, że nie ma takiej sprawy, której tata nie mógłby zaradzić. Zresztą przez większą część mojego ówczesnego życia nie bywało inaczej.

Jeśli w naszym domu ojciec był generałem, to mama pełniła funkcję szefa sztabu. W odróżnieniu od innych rodziców, którzy traktowali swe obowiązki naprzemiennie, w naszej rodzinie obowiązywał ścisły podział ról. Ojciec prowadził rachunki i odpowiadał za stan techniczny domu oraz wygląd ogrodu, mama natomiast zajmowała się wszystkim innym. Trzeba dodać, że Julie Stanford była matką idealną . Przeczytała wszystkie książki na temat rodzicielstwa, a liczba kanapek i sportowego ekwipunku, jaką mieścił jej minivan, zaspokajała potrzeby wszystkich dzieci z okolicy. Podobnie jak ojciec, jeśli coś robiła, robiła to dobrze. I właśnie dlatego byłam tak zaskoczona, kiedy sprawy przybrały zły obrót.

Kłopoty z Peytonem zaczęły się w dziesiątej klasie. Pewnego zimowego popołudnia, gdy siedziałam przed telewizorem z miską popcornu na kolanach, rozległ się dzwonek do drzwi. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam na podjeździe wóz policyjny.

– Mamo! – zawołałam. Była na górze w swoim pokoju, który stanowił coś w rodzaju centrum operacyjnego. Tata nazywał go salą narad wojennych. – Ktoś przyjechał – poinformowałam.

Nie wiem, czemu nie powiedziałam, że to policja. Obawiałam się chyba, że gdy wymówię to słowo, stanie się ono faktem. A przecież nie wiedziałam, co nastąpi dalej.

– Sydney, chyba potrafisz sama otworzyć drzwi – odpowiedziała, ale oczywiście po chwili na schodach rozległy się jej kroki.

Nie odrywałam oczu od telewizora, gdzie bohaterowie „Big New York”, mojego ulubionego reality show, wdali się w kolejną awanturę w trakcie imprezy.

Od kiedy Peyton przeszedł do liceum, seans z Big stał się częścią mojego popołudniowego rytuału, najbardziej grzeszną z grzesznych przyjemności. Nie raz słyszałam, że bogate kobiety są ładne i głupie, a to znajdowało tu pełne potwierdzenie. Podobnych programów było sześć – wśród nich Dallas, Los Angeles i Chicago. Wystarczyło, bym dziennie obejrzała dwa, a wypełniałam w ten sposób czas między powrotem ze szkoły a kolacją. Stopniowo zżyłam się z bohaterami tych widowisk jak z przyjaciółmi i często łapałam się na tym, że mówię do telewizora, jakby mogli mnie słyszeć. Myślałam również o ich życiu i problemach nawet wtedy, gdy nie oglądałam programu. Świadomość, że ludzie tak bliscy nie wiedzą nawet o moim istnieniu, rodziła dziwaczne uczucie samotności. Ale bez nich dom wydawał się pusty nawet wtedy, gdy była w nim mama. A to sprawiało, że ja też odczuwałam pustkę, której zaczynałam się obawiać już w chwili, gdy wracałam autobusem ze szkoły. Moje własne życie w tamtym czasie było tak smutne i nudne, że utożsamianie się z kimś innym w pewien sposób podnosiło mnie na duchu.

Tak więc patrzyłam, jak Rosalie, była aktorka, oskarża modelkę Ayre o to, że tyranizuje wszystkich wokół, podczas gdy w życiu naszej rodziny zachodziły nieodwracalne zmiany. W jednej chwili drzwi były zamknięte i wszystko toczyło się normalnie, a już w drugiej, gdy zostały otwarte, stał w nich Peyton w asyście policjanta.

– Czy to pani syn? – zwrócił się funkcjonariusz do mamy, która zrobiła krok w tył, łapiąc się za serce.

Tak właśnie zapamiętałam tę chwilę. A także to pytanie, w końcu przecież proste, z którym moi rodzice, a zwłaszcza mama, mieli się odtąd zmagać. Począwszy od dnia, w którym przyłapano Peytona na tym, jak ćpał z kumplami na parkingu Perkins Day, mój brat zaczął zmieniać się w kogoś, kogo nie zawsze umieliśmy rozpoznać. Potem zaczęły się wizyty przedstawicieli różnych władz, wezwania na policję, a na koniec rozprawy sądowe i pobyty w centrum odwykowym. Ale to ten pierwszy raz wyrył mi się w pamięci ze szczególną dokładnością. Miska popcornu, ciepła na moich kolanach. Ostry głos Rosalie. Moja matka cofająca się od drzwi, by wpuścić brata do środka. Kiedy policjant prowadził go korytarzem w stronę kuchni, Peyton odwrócił się w moją stronę. Jego uszy miały szkarłatną barwę.

W związku z tym, że nie znaleziono przy nim narkotyków, władze Perkins Day postanowiły go ukarać jedynie tymczasowym zawieszeniem, a ponadto obowiązkiem prowadzenia zajęć uzupełniających w podstawówce. Ponieważ Peyton jako jedyny z grupy uciekał, zmuszając policję do pościgu, wśród uczniów zaczęły krążyć opowieści o tym, jak daleko zdołał zbiec (ulicę, pięć ulic, milę?), za każdym razem wzbogacane o nowe szczegóły. Mama płakała, a ojciec, rozwścieczony, zabronił mu przez miesiąc wychodzić po szkole z domu. Ale nic już nie było takie jak dawniej. Peyton wracał do domu, szedł do swojego pokoju i siedział tam do kolacji. Odbył wyznaczoną karę i przysięgał, że przemyślał swój czyn. Tyle że trzy miesiące później złapano go na włamaniu.

Jest coś zdumiewającego w tym, jak jednorazowy wybryk przekształca się w nawyk. Jakby chwilowy gość postanowił zadomowić się na dobre.

Po tym zajściu popadliśmy w rutynę. Mój brat podporządkował się karze, a rodzice z wolna się odprężyli, snując liczne teorie, wedle których nigdy już nie miało się to powtorzyć. Wtedy jednak znów go zatrzymywano – za posiadanie narkotyków, kradzieże sklepowe lub niebezpieczną jazdę – i wszyscy wracaliśmy do świata pozwów, prawników, sądów oraz wyroków.

Po pierwszym aresztowaniu za kradzież w sklepie, gdy podczas przeszukania znaleziono przy nim marihuanę, dostał skierowanie na odwyk. Wrócił stamtąd w elektronicznej bransoletce z czipem na trzydzieści dni. Z ośrodka Evergreen wyniósł również upodobanie do gry na gitarze, którym zaraził go współlokator. Rodzice załatwili mu lekcje i zamierzali przekształcić część piwnic w niewielkie studio, by mógł nagrywać tam swoje kompozycje. Prace zbliżały się do końca, gdy w jego szkolnej szafce znaleziono niewielką ilość prochów.

Zawieszono go na trzy tygodnie, podczas których miał przebywać w domu, ucząc się i czekając na rozprawę. Dwa dni przed terminem jego powrotu do szkoły obudził mnie z głębokiego snu hałas otwieranego garażu. Gdy wyjrzałam przez okno, zobaczyłam, jak samochód taty wyjeżdża na podjazd. Mój zegar wskazywał trzecią piętnaście nad ranem.

Wstałam i wyszłam na korytarz, gdzie było ciemno i cicho, a potem zeszłam po schodach. W kuchni paliło się światło. Mama w pidżamie i dresowej bluzie parzyła sobie kawę. Na mój widok potrząsnęła tylko głową.

– Wracaj do łóżka – powiedziała. – Rano ci wszystko opowiem.

Nazajutrz mój brat został wypuszczony za kaucją z aresztu, gdzie trafił pod zarzutem włamania, wtargnięcia na teren prywatny i stawiania oporu władzy. Poprzedniego wieczoru, gdy rodzice poszli spać, wymknął się z pokoju i ruszył przed siebie ulicą, by w pewnej chwili przeskoczyć ogrodzenie największej rezydencji w Arbors. Widząc niedomknięte okno, wśliznął się do środka i myszkował tam najwyżej kilka minut, nim przyjechała policja zawiadomiona cichym sygnałem alarmowym. Wtedy uciekł tylnymi drzwiami. Złapali go na tarasie nad basenem i unieruchomili, zostawiając na jego twarzy głębokie krwawe zadrapania. O dziwo, mama zdawała się bardziej przejęta tymi obrażeniami niż wszystkim innym.

– Chyba powinniśmy wystąpić ze skargą – powiedziała do ojca nieco później tego samego ranka. Była już spokojna, ubrana i gotowa na spotkanie z adwokatem wyznaczone na godzinę dziewiątą. – Widziałeś jego twarz? To niedopuszczalna brutalność.

– Julie, on uciekał – rzekł ojciec zmęczonym głosem.

– Owszem, wiem o tym. Ale przecież jest niepełnoletni i nic nie uzasadnia użycia siły. Znajdował się wewnątrz ogrodzenia. Nigdzie nie mógł uciec.

A jednak mógł – pomyślałam, choć wolałam nie mówić tego na głos. Im dalej posuwał się Peyton, tym bardziej rozpaczliwie mama winiła wszystko i wszystkich. Twierdziła, że w szkole się na niego uwzięli, a policja zachowała się brutalnie. Wystarczyło jednak przyjrzeć się faktom, by nie mieć złudzeń, że mój brat jest niewiniątkiem. Choć odnosiłam wrażenie, że poza mną nikt tego nie dostrzegał.

Nazajutrz w szkole wszyscy już o tym wiedzieli i gdy szłam przez hol, zewsząd czułam na sobie ukradkowe spojrzenia. Ustalono, że Peyton opuści Perkins Day i ukończy liceum gdzie indziej, choć nie było do końca jasne, czy zdecydowała o tym szkoła, czy rodzice.

Na szczęście miałam przyjaciół, którzy mnie wspierali, głosząc wszędzie, że nie jestem taka jak brat mimo wspólnego nazwiska i zewnętrznego podobieństwa. Szczególnie troszczyła się o mnie Jenn, z którą znałyśmy się jeszcze z przedszkola Kościoła św. Trójcy. Jej ojciec również miał w college’u zatargi z prawem.

– Nigdy nie ukrywał, że traktował to jako rodzaj eksperymentu – powiedziała mi kiedyś, gdy siedziałyśmy w stołówce. – Ale spłacił społeczeństwu swój dług, no i patrz, teraz jest szanowanym prezesem zarządu. Tak samo będzie z Peytonem. To wszystko minie.

Jenn zawsze wydawała się zbyt dojrzała na swój wiek. Zapewne dlatego, że gdy się urodziła, jej rodzice przekroczyli już czterdziestkę i od dziecka traktowali ją jak dorosłą. Włosy obcięte w praktyczny sposób, okulary i wygodne obuwie nadawały jej również poważny wygląd. Czasami sprawiała dziwaczne wrażenie kogoś, kto przeoczył własne dzieciństwo. Ale teraz dodawała mi otuchy. Chciałam jej wierzyć. Chciałam wierzyć w cokolwiek.

Peyton dostał wyrok trzech miesięcy więzienia i pieniężną grzywnę. Wtedy po raz pierwszy byliśmy w sądzie wszyscy. Jego adwokat Sawyer Ambrose, reklamujący swe usługi na każdym przystanku autobusowym w mieście, twierdził, że wywrze to dobre wrażenie, jeśli wesprzemy mojego brata swoją obecnością, jak przystało na lojalną, kochającą się rodzinę, którą przecież byliśmy.

Towarzyszył nam również jego nowy przyjaciel, chłopak, którego poznał w grupie anonimowych narkomanów, gdzie uczęszczał z wyroku sądu. Ames, o rok starszy od Peytona, był wysoki, kudłaty i poruszał się, stawiając wielkie kroki. Zatrzymany przed rokiem za handel marihuaną, odsiedział sześć miesięcy i po wyjściu unikał kłopotów, stanowiąc dla mojego brata przykład, który wszyscy uznawali za korzystny. Pili wspólnie mnóstwo kawy, grali w gry wideo i obaj się uczyli. Peyton z podręczników eksperymentalnej szkoły, gdzie w końcu wylądował, Ames natomiast, który uczęszczał na kurs hotelarstwa w technikum Lakeview, utrwalał zdobytą wiedzę.

Planowali, że Peyton rozpocznie tam naukę po ukończeniu szkoły, a potem będą razem pracować w jakimś ośrodku wczasowym. Mama popierała ten pomysł i zebrała już wszystkie niezbędne informacje, które teraz leżały na jej biurku w specjalnie opisanej kopercie. Przedtem jednak należało wybrnąć z incydentu z więzieniem.

Mój brat przesiedział w sumie siedem tygodni w okręgowym zakładzie karnym. Nie mogłam się z nim widywać, ale mama odwiedzała go, gdy tylko było to możliwe. Tymczasem Ames całkowicie się u nas zadomowił. Miałam wrażenie, że od zawsze tkwi przy kuchennym stole i tylko czasem wychodzi do garażu, by zapalić papierosa i wyrzucić niedopałek do wiadra z piaskiem. Mama – nietolerująca tego nałogu – postawiła je tam specjalnie dla niego. Niekiedy pojawiał się z dziewczyną o imieniu Marla, manikiurzystką o blond włosach i wielkich niebieskich oczach, tak nieśmiałą, że bała się odezwać. Gdy ktoś się do niej zwracał, reagowała nerwowo jak mały, wiecznie drżący piesek w zbyt mocno zaciśniętej obroży.

Wiedziałam, że Ames dodaje mamie otuchy, ale było w nim coś, co sprawiało, że czułam się nieswojo. Czasem łapałam go na tym, że przygląda mi się znad brzegu kubka z kawą, wodząc za mną ciemnymi oczami. No i zawsze znajdował okazję, by mnie dotknąć, a gdy się witał, ściskał moje ramię albo ocierał się o rękę. Ponieważ jednak nigdy nie posunął się dalej, uznałam, że jestem przewrażliwiona. Miał przecież dziewczynę i stale powtarzał, że pragnie tylko opiekować się mną pod nieobecność Peytona, tak jak robiłby to on.

– To jedyne, o co mnie prosił, zanim go zamknęli – oznajmił wkrótce po tym, jak mój brat został osadzony. Byliśmy w kuchni, a mama wyszła odebrać telefon i zostawiła nas samych. – Opiekuj się Sydney, człowieku, powtarzał. Liczę na ciebie.

Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć. Po pierwsze, to było niepodobne do Peytona, który prawie nie zwracał na mnie uwagi. Nigdy się mną specjalnie nie przejmował. Ale Ames dobrze znał mojego brata, a ja, prawdę mówiąc, straciłam z nim kontakt. Musiałam uwierzyć mu na słowo.

– Aha… – wyjąkałam, czując, że powinnam jakoś zareagować. – Ee… dzięki.

– Drobiazg. – Obrzucił mnie jednym ze swych długich spojrzeń. – Przynajmniej tyle mogę dla niego zrobić.

Po wyjściu z więzienia Peyton był milczący, ale udzielał się i pomagał w domu, sprawiając wrażenie bardziej zaangażowanego w życie rodzinne niż dawniej. Czasem nawet po moim powrocie ze szkoły oglądaliśmy razem telewizję. Wytrzymywał jednak takie programy jak „Big New York” czy „Miami” dość krótko, bo szybko każdy z bohaterów budził w nim obrzydzenie.

– To jest Ayre – próbowałam mu tłumaczyć, gdy wychudzone przyjaciółki po raz kolejny się rozstawały. – Ona i ta aktorka Rosalie wciąż się kłócą.

Nie odpowiedział, tylko przewrócił oczami. Zauważyłam, że stał się niecierpliwy.

– Wybierz coś – zaproponowałam, przesuwając pilota w jego stronę. – Naprawdę nie muszę tego oglądać.

Ale to nic nie dawało. Miałam wrażenie, że nie może wysiedzieć dłużej niż chwilę. Zaraz wstawał, by sprawdzić e-maile, brzdąkać na gitarze lub zrobić sobie coś do jedzenia. Jego niepokój narastał, co sprawiało, że ja też byłam zdenerwowana. Widziałam, że i mama to dostrzega. Jakby wewnętrzna energia mojego brata nie znajdowała upustu i stopniowo się gromadziła, czekając, aż znajdzie ujście.

W czerwcu otrzymał świadectwo ukończenia szkoły. W skromnej ceremonii uczestniczyło ośmiu kolegów z klasy, w większości również usuniętych z innych szkół. Byliśmy tam wszyscy, a potem razem z Amesem i Marlą poszliśmy na kolację do Luna Blu, jednej z naszych ulubionych restauracji. Tam przy słynnej przystawce ze smażonych pikli wznieśliśmy na cześć mojego brata toast bezalkoholowymi napojami, po czym rodzice wręczyli mu prezent. Był to bilet dla dwu osób do Jacksonville na Florydzie, gdzie razem z Amesem mogli naocznie ocenić słynne kursy hotelarstwa. Mama umówiła ich nawet na rozmowę z dyrektorem szkoły, a także zarezerwowała prywatne zwiedzanie placówki. Jasne.

– To wspaniałe – ucieszył się mój brat, patrząc na bilety. – Naprawdę wspaniałe. Mamo, tato, dziękuję.

Mama uśmiechnęła się ze łzami w oczach, a tata wyciągnął rękę i poklepał Peytona po ramieniu. Siedzieliśmy na patio, nad naszymi głowami lśniły małe światełka i po prostu cieszyliśmy się wspólnym wieczorem. Wydawał się tak odległy od tego, co przeżyliśmy w ostatnim roku, jakby wszystko, co wydarzyło się jesienią i wcześniej, było tylko złym snem. Nazajutrz usiadłyśmy razem z mamą, by porozmawiać o moich studiach. Teraz ja stałam się przedmiotem uwagi. Nadeszła moja kolej.

Tej jesieni zaczęłam chodzić do dziesiątej klasy. Moje przejście do liceum rok wcześniej odbyło się bezgłośnie, choć w przypadku mojego brata wręcz je celebrowano. Jenn i ja zaprzyjaźniłyśmy się z nową dziewczyną, Meredith, która przeniosła się do Lakeview, by trenować w tutejszym ośrodku sportowym. Była niewysoka, ale zdawało się, że jest zbudowana z samych mięśni. Miała najlepszą figurę, jaką kiedykolwiek widziałam, i koński ogon, którym nieustannie potrząsała. Trenowała, odkąd ukończyła sześć lat. Nigdy nie widziałam nikogo równie zdyscyplinowanego i ambitnego. Każdą godzinę poza szkołą spędzała na sali gimnastycznej. Zaprzyjaźniłyśmy się, gdyż wszystkie trzy czułyśmy się starsze od naszych szkolnych rówieśników. Jenn w związku ze swoim wychowaniem, Meredith z racji sportowych ambicji, a ja z powodu wszystkiego, co wydarzyło się w ostatnim roku. Legenda mojego brata towarzyszyła mi na dobre i złe, ale dobór przyjaciół oraz fakt, że unikałam wszystkich imprez i niedozwolonych wyczynów nawet wtedy, gdy brali w nich udział moi koledzy z klasy, dowodził, że jesteśmy zupełnie różni.

Gdy Peyton podjął pracę na parkingu hotelowym, uczęszczając jednocześnie na kursy hotelarstwa w Lakeview Tech, tata znów zaczął podróżować, a mama wróciła do działalności dobroczynnej. Często po powrocie ze szkoły, wchodząc do pustego domu, czułam, że ogarnia mnie znajomy smutek, który snuł się za mną przez całe popołudnie aż do zachodu słońca. Próbowałam go stłumić, oglądając „Big New York” lub „Miami”, wpatrzona w ciąg następujących po sobie scen, aż w końcu zamykały mi się oczy. Ale nawet wtedy doznawałam uczucia ulgi, słysząc odgłos otwieranego garażu. Oznaczał powrót kogoś z domowników, a wraz z nim zblizającą się porę kolacji i snu, kiedy to nie byłam już w domu sama.

Ale pewnego razu, dzień po walentynkach, mój brat wyszedł z pracy jak zawsze, nieco po dziesiątej wieczorem, lecz zamiast wrócić do domu, wybrał się do kolegi z Perkins Day. Wypił tam kilka piw i kilka kieliszków wódki, ignorując nieustanne telefony matki, które zapełniły całą pocztę głosową. Pożegnał kolegę o drugiej w nocy, wsiadł do samochodu i ruszył w drogę powrotną. W tym samym czasie piętnastoletni David Ibarra wsiadł na rower, by pokonać krótką odległość dzielącą go od domu. Wracał od swego kuzyna, gdzie podczas gry komputerowej zasnął na kanapie. Skręcał w prawo z Dombey Street w Pike Avenue, gdy mój brat czołowo się z nim zderzył.

Tego dnia o świcie zbudził mnie krzyk mamy. Był to przerażający, pierwotny odgłos, jakiego nigdy dotąd nie słyszałam. Po raz pierwszy w życiu zrozumiałam, co czuje człowiek, któremu krew zastyga w żyłach. Wypadłam z pokoju, zbiegłam po schodach na dół, a potem zatrzymałam się przed wejściem do kuchni, zdając sobie nagle sprawę, że nie wiem, czy jestem gotowa na to, co zobaczę. Ale wtedy znów rozległo się jej zawodzenie i zmusiłam się, by wejść.

Klęczała na podłodze ze schyloną głową, a tata kucał przed nią, trzymając ją oburącz za ramiona. Jej jęki brzmiały bardziej przerażająco niż wycie cierpiącego zwierzęcia. Pierwszą myślą, która przyszła mi wtedy do głowy, było to, że mój brat nie żyje.

– Julie – błagał ojciec – oddychaj, kochanie, oddychaj.

Ale ona tylko potrząsała głową. Miała kredowobiałą twarz. Widok mojej silnej, dzielnej matki w takim stanie był jedną z najstraszliwszych rzeczy, jakie przeżyłam. Chciałam tylko sprawić, by ucichła, więc w końcu wykrztusiłam:

– Mamo?

Ojciec odwrócił się, by na mnie spojrzeć.

– Idź na górę, Sydney. Zaraz tam przyjdę.

Wróciłam do pokoju. Nie wiedziałam zresztą, co innego mogłabym zrobić. Usiadłam na łóżku i czekałam. W tamtej chwili, w ciągu tych pięciu, a może piętnastu minut, nieważne jak długo to trwało, wydawało mi się, że czas stanął.

W końcu ojciec pojawił się w drzwiach. Pierwszą rzeczą, którą zauważyłam, była pomięta, a gdzieniegdzie wręcz skręcona koszula. Wyglądała tak, jakby ktoś ją złapał i mocno ściskał. Zapamiętałam tę wymiętoszoną szkocką kratę wyraźniej niż wszystko inne.

– Doszło do wypadku. – Jego głos brzmiał surowo. – Twój brat potrącił kogoś samochodem i ciężko go okaleczył.

Kiedy później myślałam o tych słowach, zdałam sobie sprawę, jak wiele mówiły. „Twój brat kogoś okaleczył”. To brzmiało jak metafora, gdyż oprócz dosłownego znaczenia miało wiele innych. David Ibarra był tu główną ofiarą, ale nie tylko on został okaleczony.

Peyton znajdował się na komisariacie. Badanie alkomatem wykazało, że poziom alkoholu w jego krwi dwukrotnie przekracza dozwoloną normę. Ale zarzut jazdy pod wpływem alkoholu nie był tu najważniejszy. Obejmował go nadzór sądowy i tym razem nie mógł liczyć na złagodzenie wyroku lub zwolnienie za kaucją. Ojciec zadzwonił do Sawyera Ambrose`a, po czym zmienił koszulę i wyjechał po niego na stację. Mama poszła do swego pokoju i zamknęła drzwi, a ja ruszyłam do szkoły, nie wiedząc, co innego mogłabym zrobić.

– Na pewno dobrze się czujesz? – spytała Jenn, gdy spotkałyśmy się w szatni. – Jakoś dziwnie wyglądasz.

– W porządku – odparłam, wsadzając głowę do torby. – Jestem tylko zmęczona.

Nie wiem, czemu nic jej nie powiedziałam. To mnie przerastało. Nie byłam w stanie wymówić tego na głos. Poza tym wszyscy by się wtedy dowiedzieli.

Esemesy zaczęły napływać dopiero wieczorem przy kolacji. Najpierw od Jenn, potem od Meredith, a potem od innych przyjaciół. Wyłączyłam telefon, wyobrażając sobie, jak wiadomość się rozprzestrzenia. Niczym kropla koloru, która powoli zabarwia szklankę wody. Mama wciąż była w swoim pokoju, a tata wyszedł, ugotowałam więc trochę makaronu z serem i zjadłam go na stojąco przy kuchennym blacie. Potem poszłam do siebie, padłam na łóżko i gapiłam się w sufit. W końcu rozległ się znajomy odgłos otwieranej bramy garażu. Tym razem jednak nie odczułam z tego powodu ulgi.

Kilka minut później rozległo się pukanie i do pokoju wszedł ojciec.

Miał zmęczoną twarz i głębokie cienie pod oczami, jakby postarzał się o dziesięć lat od czasu, gdy ostatnio go widziałam.

– Boję się o mamę – rzuciłam, zanim zdołał cokolwiek powiedzieć. Wydawało mi się, że przemówił za mnie ktoś inny, bo wcale nie zamierzałam tego zrobić.

– Wiem. Wszystko się ułoży. Jadłaś coś?

– Tak.

Patrzył na mnie chwilę, a potem przeszedł przez pokój i usiadł na brzegu łóżka. Tata nigdy nie był zbyt czuły. Nie przytulał mnie i nie pieścił. Jego serdeczności sprowadzały się do klepnięć po ramieniu i krótkich mocnych uścisków. To mama nas tuliła, głaskała po włosach i całowała. Ale teraz, w tym najstraszniejszym dniu, tata objął mnie, a ja przylgnęłam do niego tak mocno, że zabrakło mi tchu. Miałam wrażenie, że trwaliśmy tak wieczność.

Wiele nas jeszcze czekało. Zarówno sprawy boleśnie znajome, jak też, co gorsza, zupełnie nowe. Mój brat nigdy już nie miał być taki jak dawniej, a ja nie miałam przeżyć nawet dnia, nie myśląc o Davidzie Ibarrze. Mama starała się jakoś trzymać, ale coś w niej zgasło. Nigdy już nie zdołałam spojrzeć na nią tak, by tego nie dostrzec. Wiele było tych „nigdy”. Ale w tej chwili po prostu tuliłam się do taty i mocno zaciskałam powieki, pragnąc, by czas się zatrzymał. Na próżno.

Rozdział trzeci

– Denerwujesz się?

Spojrzałam na mamę, która siedziała za kuchennym stołem nad nietkniętym bajglem. To było wzruszające, że starała się coś powiedzieć.

– Właściwie to nie – odparłam, zaciągając zamek szkolnego plecaka. Ale nie było to prawdą. Już dwukrotnie sprawdziłam, czy mam kartę parkingową i rozkład lekcji, a wciąż nie czułam się pewnie. Nie chciałam jednak, by się martwiła. Przynajmniej o mnie.

– Nowa szkoła to zawsze poważna zmiana – powiedziała.

W ciszy, która zapadła, zdanie to zawisło między nami jak pusty wieszak, który czeka, by coś na nim powiesić. Od chwili gdy z początkiem czerwca postanowiłam opuścić Perkins Day i zapisać się do Jackson, mama wciąż szukała okazji, by skłonić mnie do wyjaśnień. Myślałam, że wystarczy jej to, co już mówiłam. Tłumaczyłam, że spędziłam w Perkins całe życie i że potrzebuję zmiany, zwłaszcza po ostatnim roku. Ale o mojej decyzji przesądził jeszcze jeden powód, którego nie chciałam poruszać, a mianowicie finanse.

Prawna obrona Peytona nie była tania. Z kancelarii Sawyera Ambrose`a nieustannie napływały rachunki. I choć nie mówiono o tym głośno, wiedziałam, że sytuacja finansowa rodziców jest trudniejsza niż kiedykolwiek. Zwolnili gosposię, sprzedali jeden z samochodów, a także domek na plaży w Colby, naszej ulubionej nadmorskiej miejscowości. Nikt nie komentował kosztów mojej nauki, ale wobec perspektywy college`u, który miałam rozpocząć za dwa lata, uznałam, że przynajmniej tyle mogę zrobić. A poza tym chciałam stać się anonimowa.

Pojechałam z mamą zapisać się do Jackson dwa dni po ogłoszeniu wyroku. Wyglądała jak duch. Piła kawę za kawą i niemal nic nie jadła. Tata znów zaczął podróżować, przyjmując zlecenia w odległych miejscowościach, toteż byłyśmy w domu niemal zawsze we dwie. Chyba że wyruszała w trzygodzinną podróż do zakładu karnego w Lincoln, którą odbywała dwa razy w tygodniu i co drugi weekend. Zmobilizowała się jednak, by pojechać ze mną do Jackson na rozmowę z wychowawcą, zrobiła makijaż i starannie ułożyła szkolne dokumenty w teczce podpisanej moim imieniem. Gdy wjechałyśmy na parking dla gości, wyłączyła silnik i spojrzała na główny budynek.

– Ale duży. – Odwróciła się do mnie, jakby oczekując, że zmienię zdanie. Ale ja otwierałam już drzwi.

Wewnątrz gmachu unosił się zapach środków do czyszczenia i sportowych mat, co było dość dziwne, gdyż sala gimnastyczna znajdowała się po przeciwnej stronie dziedzińca. W Perkins Day zakończono właśnie poważny remont sponsorowany przez absolwentów, którzy stworzyli społeczną stronę internetową Ume.com. Teraz wszystko było tam nowe lub prawie nowe. Jackson natomiast sprawiało wrażenie dziwnej składanki. Kampus zapełniały stare budynki rozbudowane często o nowe skrzydła, a pomiędzy nimi stały również przyczepy. W dniu naszych odwiedzin w szkole nie było nikogo oprócz kilkorga nauczycieli i pracowników administracji, co sprawiało, że korytarze wydawały się jeszcze większe, a teren bardziej rozległy. Kancelaria, gdzie unosiła się cynamonowa woń odświeżacza powietrza, zdawała się nieczynna. Rozejrzałyśmy się i w końcu postanowiłyśmy usiąść na wysłużonej kanapie.

Mama założyła nogę na nogę, po czym spojrzała na metalową półkę po prawej stronie. Znajdowało się tam pudło z różnymi przypadkowymi częściami garderoby opatrzone podpisem „Rzeczy znalezione”, a obok piętrzyła się sterta broszur na temat zaburzeń łaknienia i leżało puste pudełko po chusteczkach. Widziałam na jej twarzy, że jeśli dotąd nie poddawała się przygnębieniu, to ten widok do reszty ją załamał.

– W porządku, mamo – powiedziałam. – O to mi właśnie chodzi.

– Och, Sydney – westchnęła i nagle ni stąd, ni zowąd zaczęła płakać.

Nigdy wcześniej się to nie zdarzało. Zawsze łatwo ulegała wzruszeniu, ale tylko w przypadku ślubów i łzawych filmów. Te ostatnie nagłe napady szlochu były czymś nowym, a ja nigdy nie wiedziałam, co robić w takiej sytuacji. Na dodatek tym razem nie mogłam jej nawet zaproponować chusteczki do nosa.

Teraz, stojąc w kuchni, ponownie sprawdziłam plecak, a potem pomyślałam, że może powinnam się przebrać. W Perkins Day nosiłyśmy mundurki, więc nie miałam zwyczaju specjalnie ubierać się do szkoły. Po licznych próbach zdecydowałam się w końcu na dżinsy i moją ulubioną białą bluzkę w maleńkie muchomorki. Założyłam także srebrne kolczyki w kształcie kółek, które dostałam na szesnaste urodziny. Ale byłabym gotowa włożyć na siebie wszystko, co pozwoliłoby mi zniknąć w tłumie.

– Ślicznie wyglądasz – powiedziała mama, jakby czytając w moich myślach. – Ale lepiej już idź. Nie powinnaś się spóźnić pierwszego dnia.

Skinęłam głową, zarzuciłam plecak na ramię, a potem do niej podeszłam. Bajgiel był lekko nadgryziony. Postęp.

– Kocham cię, mamo. – Nachyliłam się i pocałowałam ją w policzek.

Obróciła się, wzięła mnie za rękę i mocno uścisnęła.

– Ja też cię kocham. Powodzenia.

Uśmiechnęłam się, a potem wyszłam do garażu i wsiadłam do samochodu. Wycofując się podjazdem na drogę, spojrzałam w kuchenne okno i zobaczyłam, że mama wciąż siedzi przy stole. Pomyślałam, że może też na mnie patrzy, ale tak nie było. Ze wzrokiem wbitym w ścianę ściskała oburącz kubek. Nie piła z niego ani też nie zamierzała go postawić. Po prostu przyciskała go do serca, a mnie ogarnął taki smutek, że zapragnęłam jak najprędzej się oddalić.

*   *   *

Lekcje skończyły się o trzeciej piętnaście. Dziesięć minut po dzwonku mój samochód jako jedyny został na parkingu. Choć raz cieszyłam się, że jestem sama.

Szkoła była ogromna. Korytarze, które trzy tygodnie wcześniej wydawały mi się takie szerokie, teraz z trudem mieściły tłumy uczniów. Trudno było zrobić krok, nie zderzając się z kimś, a w każdym razie nie wpadając na czyjąś rękę lub łokieć. Ale tego się spodziewałam. Natomiast prawdziwe zaskoczenie stanowił hałas – przeszywający, długi dźwięk dzwonków, ryk wiertarek ekipy budowlanej wymieniającej kolejny ze zniszczonych chodników i nieustanny wrzask uczniów, który niósł się wszędzie – przez korytarze, dziedziniec i wdzierał się do klas – osiągając takie natężenie, że nie tłumiły go nawet zamknięte drzwi. Było rzeczą absurdalną, by w miejscu tak zatłoczonym liczyć na to, że ktoś cię usłyszy. A jednak wszyscy się o to starali, ile sił w płucach. Najwyraźniej.

Przez cały dzień miałam prawdziwy kontakt tylko z jedną osobą – bardzo pewną siebie dziewczyną imieniem Deb, która przedstawiła się jako „samozwańczy ambasador Jackson”. Przyszła do mojej klasy z torbą prezentową, która zawierała szkolny kalendarz, długopis z logo drużyny futbolowej Jackson i ciasteczka domowej roboty. Dołączyła tam również swoją wizytówkę na wypadek, gdybym miała jakieś pytania lub kłopoty. Kiedy wyszła, wszyscy spojrzeli na mnie jak na kompletne dziwadło. Super.

Teraz, gdy byłam sama, zaczęłam się zastanawiać, co ze sobą zrobić. Nie mogłam wrócić do domu, bo do kolacji pozostały jeszcze co najmniej dwie godziny, a więc ilość czasu, której bałam się nawet wtedy, gdy mój brat nie został jeszcze skazany. Nagle poczułam się zupełnie bezradna. Jeśli nie znoszę zarówno tłumu, jak i własnego towarzystwa, to co mi pozostaje? Dawno już nie czułam tak głębokiego smutku. Uruchomiłam silnik i ruszyłam, jakbym oddalając się z tego miejsca, mogła zostawić ten smutek za sobą.

Przecznicę za szkołą, stojąc na światłach, spojrzałam w bok i zobaczyłam niewielkie centrum handlowe. Znajdował się tam salon manicure, sklep z alkoholem, gabinet dietetyka, a w rogu pizzeria.

Porcja pizzy po szkole była dla mnie tym, czym popcorn w trakcie emisji „Big New York”, a może nawet więcej. Przecznicę od Perkins znajdowało się również małe centrum, a w nim włoska pizzeria U Antonelli, która w gruncie rzeczy pełniła funkcję szkolnego klubu. Mieli tam znakomitą, pieczoną na drewnie pizzę, a także bar z kawą, lody i najsłodszą fontannę z coli, jaką kiedykolwiek piłam. Meredith zawsze po lekcjach jechała na trening, ale ja i Jenn bywałyśmy u Antonelli co najmniej raz w tygodniu. Dzieląc się pizzą z szynką, ananasem i brokułami, udawałyśmy, że odrabiamy lekcje, ale w rzeczywistości większość czasu spędzałyśmy, plotkując i podglądając szkolne gwiazdy. Te zawsze siadały przy dużym, długim stole obok okna, flirtując i dmuchając na siebie przez słomki do napojów.

Tego dnia wszystko było dla mnie obce i nowe. Pomyślałam, że pizza to wreszcie coś znajomego. Zanim zdążyłam zmienić zdanie, włączyłam kierunkowskaz, zjechałam na sąsiedni pas i skręciłam na parking.

Już w momencie, gdy weszłam do środka, wiedziałam, że to miejsce w niczym nie przypomina lokalu Antonelli. Seaside Pizza – bo tak się nazywało – była mała i wąska. W odróżnieniu od nowoczesnego sufitowego oświetlenia tamtej pizzerii świeciły tu żółtym światłem lampy fluorescencyjne, z których nie każda działała. W kilku boksach ustawiono przetarte skórzane kanapy, a na ścianach pokrytych ciemną boazerią wisiały czarno-białe fotografie plaż i nadmorskich promenad. Za wysoką szklaną ladą leżały rzędem porcje różnych rodzajów pizzy, a w głębi stał wysłużony piec, na którym widniał wyblakły napis „Gorące!”. Telewizor, w którym toczyła się jakaś dyskusja na temat sportu, zawieszony był na suficie nad automatem z napojami, a obok niego piętrzył się wysoki, chwiejny stos plastikowych jadłospisów. Gdzieś z góry dobiegała muzyka i mogłabym przysiąc, że słyszałam coś, co brzmiało jak bandżo.

Wchodząc, puściłam wprawdzie drzwi, które zamknęły się za mną, ale wciąż trzymałam klamkę, zdając sobie sprawę, że zapewne popełniam błąd. Najwyraźniej nie było to miejsce uczęszczane przez uczniów z Jackson ani też nikogo innego, gdyż oprócz mnie nie było tu ani jednej osoby.

Obróciłam się, by wyjść, ale wtedy po drugiej stronie drzwi zobaczyłam jakiegoś chłopaka. Był wysoki, kasztanowe włosy opadały mu na ramiona, miał na sobie biały T-shirt i dżinsy, a na ramieniu plecak. Czekał, bym cofnęła się o krok od drzwi, po czym wolno je pchnął i wszedł.

Głupio byłoby gwałtownie wybiegać, toteż odwróciłam się do lady i wzięłam do ręki jeden z jadłospisów. Pomyślałam, że udam, że studiuję menu, i wymknę się w czasie, gdy on będzie coś zamawiał. Ale kiedy w końcu podniosłam wzrok znad karty, zobaczyłam, że stoi za ladą i zawiązuje fartuch. No tak, pracuje tutaj. A teraz na mnie patrzy.

– Czym mogę służyć? – spytał. Na jego koszulce widniał napis: „Zarządzanie gniewem: The show.wcom. radio”.

– Ee… – jąkałam się, znów oglądając menu. Lepiło mi się w dłoni i nie mogłam zrozumieć ani słowa z tego, co czytam. W panice spojrzałam na wystawione w gablocie porcje pizzy.

– Poproszę kawałek pepperoni. I jakiś napój.

– Już się robi. – Złapał metalową blaszkę do pieczenia, która leżała za nim. Przesunął szczypcami porcje, by wyciągnąć jedną z nich i położyć ją na blasze, którą włożył do pieca. Potem podszedł do kasy, odrzucił opadający mu na czoło lok i wcisnął kilka klawiszy.

– Trzy czterdzieści dwa.

Wyjęłam portfel i podałam mu piątkę. Gdy wydawał resztę, spostrzegłam, że obok kasy stoi kubek z lizakami YumYum podpisany różowym flamastrem: „Poczęstuj się”. Uwielbiałam je jako dziecko i od lat nie miałam żadnego w ustach. Zaczęłam więc je przeglądać, szukając swoich ulubionych pośród jabłkowych, czereśniowych i tych o smaku melona.

– Proszę resztę, dolar pięćdziesiąt osiem. – Chłopak wyciągnął do mnie rękę z bilonem. Gdy go wzięłam, a także pusty kubek na napój, który postawił na ladzie, odezwał się ponownie: – Jeśli szukasz cukrowej waty albo gumy balonówy, to nie trać czasu. Nie ma ani jednego.

Uniosłam brwi.

– Są aż tak popularne?

– Mało powiedziane.

W tej samej chwili otworzyły się za mną drzwi i ktoś przebiegł obok, głośno stukając obcasami. Obróciłam się w porę, by ujrzeć, że w głębi pomieszczenia, w drzwiach, na których widniał napis: „Prywatne”, znika jakaś blondynka.

Chłopak zmrużył oczy, patrząc w tamtą stronę, a potem obrócił się do mnie.

– Pizza będzie zaraz gotowa. Podam ją do stolika.

Skinęłam głową i podeszłam do automatu z napojami, by napełnić kubek. Po drodze wzięłam kilka serwetek, a potem usiadłam w boksie i zaczęłam przeglądać wiadomości w telefonie, tylko po to, żeby się czymś zająć. Chwilę później usłyszałam odgłos otwieranego i zamykanego pieca, a zaraz potem chłopak wyszedł zza lady przez podwójne drzwi wahadłowe, niosąc pizzę na papierowym talerzu, i postawił ją przede mną.

– Dzięki.

– Smacznego – powiedział, a potem ruszył w stronę drzwi z napisem „Prywatne” i zapukał.

Znów sama, ugryzłam kawałek pizzy, choć wcale nie byłam głodna. Nie zdążyłam go jeszcze przełknąć, a już musiałam opanować gwałtowną chęć pochłonięcia całej porcji. Pizza pepperoni to tylko pizza pepperoni, jedna z najmniej oryginalnych odmian tej potrawy. Ale ta była niesamowita. Z ciastem, o dziwo, zarazem kruchym i miękkim, oraz apetycznym sosem, słodkim i nieco pikantnym. Na ser zabrakło mi słów. Był boski.

Całkowicie skupiłam się na jedzeniu i początkowo nie zauważyłam, że za ladą stanął ktoś inny. Zaskoczyło mnie, gdy usłyszałam nieznajomy głos:

– Jak smakuje?

Podniosłam wzrok i ujrzałam mężczyznę w wieku mojego ojca, a może nieco młodszego. Miał ciemne włosy lekko przetykane siwizną, a na sobie biały fartuch.

– To coś niesamowitego – odparłam z pełnymi ustami. A gdy przełknęłam, dodałam: – Chyba jeszcze nigdy nie jadłam tak fantastycznej pizzy.

Uśmiechnął się, gdyż najwyraźniej sprawiło mu to przyjemność, a potem sięgnął przez blat i podniósł pojemnik z YumYum.

– A dostałaś lizaka? To dobre zakończenie. Ale nawet nie szukaj cukrowej waty ani balonówy. Nic nam nie zostało.

– Słyszałam, że są bardzo popularne.

W tym momencie pokręcił głową i zmarszczył czoło, słysząc, że w głębi otwierają się drzwi. Chwilę później wyszedł stamtąd chłopak, który podawał mi pizzę, a za nim blondynka. Trzymała w dłoni różowy lizak.

– Cóż to, nie zamierzasz obsługiwać? – spytał starszy mężczyzna, biorąc szczypce, by przełożyć kawałki pizzy. – Nie wiedziałem, że pracujemy w systemie dowolnym.

– Nie krzycz na niego – odezwała się dziewczyna. Miała sukienkę na ramiączkach, na nogach klapki, a na ręce pęk srebrnych bransoletek. – Sprawdzał tylko, co się ze mną dzieje.

Mężczyzna otworzył piec, zajrzał do środka, a potem znów go zamknął.

– To trzeba cię sprawdzać?

– Dzisiaj tak. – Przysunęła krzesło do kontuaru i usiadła. – Daniel mnie właśnie rzucił.

Zatrzymał się i obrócił, by na nią spojrzeć.

– Co takiego? Naprawdę?

Dziewczyna wolno skinęła głową, a potem znów wsunęła lizaka do ust. Po chwili wyciągnęła rękę do pojemnika z chusteczkami, wyjęła jedną i otarła oczy.

– Nigdy nie lubiłem tego smarkacza. – Starszy mężczyzna znów obrócił się do pieca.

– Owszem, lubiłeś – zaprzeczył chłopak, zniżając głos.

– Wcale nie. Był za ładny. I te jego włosy! Jak można wierzyć komuś z takimi włosami.

– Tato, daj spokój. – Dziewczyna nie przestawała ocierać oczu. W końcu wyjęła lizaka z ust. – Powiedział, że to ostatni rok szkoły i nie chce mieć zobowiązań, ple, ple.

– Niech się pocałuje gdzieś – prychnął jej ojciec, po czym zerknął na mnie. – Przepraszam.

Poczułam, że się rumienię, złapana na podsłuchiwaniu. Wróciłam do swojej pizzy, a raczej tego, co z niej zostało.

– Wkurza mnie tylko – ciągnęła dziewczyna, wyjmując kolejną serwetkę – że to samo powiedział Jake, gdy mnie rzucił na początku lata. „Jest lato! – oznajmił. – Nie chcę być uwiązany”. Naprawdę mam już dość tych sezonowych porzuceń. To nie do wytrzymania.

– Te włosy – mruczał starszy z mężczyzn. – Nie mogłem na nie patrzeć.

W tym momencie otworzyły się drzwi frontowe i do środka weszli dwaj chłopcy z deskorolkami. Podczas gdy składali zamówienie, wyjadłam nawet okruchy i starałam się nie patrzeć na blondynkę, która teraz podwinęła nogi pod siebie i siedziała z podpartym dłonią podbródkiem, liżąc YumYum i patrząc w okno.

Deskorolkowcy zajęli miejsca przy stoliku i w niedługim czasie chłopak zza lady podał im zamówioną pizzę. Wracając na swoje stanowisko, dotknął ramienia dziewczyny i powiedział do niej coś, czego nie zrozumiałam. Podniosła na niego wzrok, skinęła głową, a on ruszył dalej.

Zerknęłam na zegarek. Gdybym teraz wyszła, miałabym do kolacji jeszcze co najmniej godzinę. Już na samą myśl o tym czułam przygnębienie. Seaside Pizza nie była niczym nadwyczajnym, ale przynajmniej nie znajdowałam się sama w dzwoniących pustką czterech ścianach. Wstałam i poszłam ponownie napełnić kubek.

– Powinnaś spróbować lizaka – odezwała się dziewczyna, nie odrywając wzroku od okna, gdy wracałam na swoje miejsce. – Są wliczone w cenę.

Najwyraźniej opór był daremny. Oczekiwano, że poczestuję się lizakiem. Wróciłam więc do lady i zaczęłam wybierać. Właściwie to czekałam, aż dziewczyna powie, że zabrakło różowych, ale nie zrobiła tego. Po chwili jednak spytała:

– A czego szukasz?

Odwróciłam się do niej. Jej ojciec polewał sosem uformowane okrągło ciasto, a chłopak liczył przy kasie banknoty.

– Korzennego piwa – odparłam.

Tylko na mnie spojrzała.

– Serio?

Najwyraźniej była zdumiona. Co z kolei zaskoczyło mnie tak, że nie zdołałam odpowiedzieć. Po chwili znów się odezwała.

– Przecież nikt – powiedziała – nie lubi YumYum o smaku korzennego piwa. Te lizaki zawsze zostają, gdy znikną wszystkie inne, nawet te niejadalne, jak Tajemnica czy Czarne Jagody.

– Czym podpadły ludziom czarne jagody? – spytał starszy z mężczyzn.

– Są granatowe – stwierdziła obojętnie, po czym znów zwróciła się do mnie: – Nie ściemniasz? To faktycznie twoje ulubione?

Teraz wszyscy na mnie patrzyli. Przełknęłam ślinę.

– Ee…no tak – wykrztusiłam.

Odepchnęła krzesło i wstała. Zanim się zorientowałam, ruszyła w moją stronę. Pomyślałam, że zaraz mnie zaatakuje z powodu moich upodobań, ale przeszła obok, a gdy się obróciłam, zobaczyłam jej głowę przed drzwiami w głębi lokalu. Otworzyła je i zniknęła.

Spojrzałam na mężczyznę za ladą, ale tylko wzruszył ramionami, posypując serem kolejną pizzę. Tymczasem z pokoju dochodziły odgłosy otwieranych i zamykanych szuflad, trzaskających drzwi szafek i wiele innych, nic jednak nie mogłam zobaczyć. Potem wszystko ucichło i dziewczyna znów się wyłoniła, trzymając w ręku plastikową torbę. Ruszyła w moją stronę, a gdy dzieliły nas już centymetry, wyciągnęła ją do mnie.

– Proszę – powiedziała. – To dla ciebie.

Wzięłam torbę z jej rąk i zajrzałam do środka. Było w niej co najmniej pięćdziesiąt sztuk lizaków YumYum o smaku piwa korzennego, a może nawet więcej. Patrzyłam na to, nie mogąc wykrztusić słowa, a potem podniosłam na nią wzrok.

– Wprawdzie ich nie znoszę, ale to przecież YumYum – oznajmiła. – Nie mogłam tak po prostu ich wyrzucić.

Znów spojrzałam na torbę. Zaczynała mi już ciążyć w rękach.

– Dziękuję. – Nie mogłam otrząsnąć się ze zdumienia.

– Smacznego. – Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę. – Jestem Layla.

– Sydney.

Uścisnęłyśmy sobie dłonie. A potem zapadła cisza. Kiedy znów na nią spojrzałam, uniosła brwi.

– Och… – Szybko wyciągnęłam lizak i rozwinęłam papierek.

Wsunęłam go do ust i nagle znów miałam dziesięć lat i wracaliśmy z Peytonem z Quilk-Zip, gdzie wydałam całe kieszonkowe na cukierki. Mój brat zawsze wybierał czekoladowe – z orzechami albo migdałami, ja natomiast nie lubiłam dodatków. Wolałam czysty smak cukru i potrzebowałam czasu, by się nim delektować. W każdej paczce YumYum były zawsze co najmniej dwa lizaki o smaku piwa korzennego. Jeden zjadałam od razu, a drugi trzymałam do chwili, gdy zjadłam już wszystkie inne. Pomyślałam o moim bracie i zastanowiłam się, czy w więzieniu w Lincoln kiedykolwiek dostaje czekoladę. Trzeba powiedzieć mamie, żeby mu zawiozła – stwierdziłam.

W tej samej chwili za ladą rozległ się telefon. Odebrał go chłopak.

– Seaside Pizza, tu Mac. – Złapał notes, a potem wyjął zza ucha ołówek.

– Mhm, tak, dolar dopłaty. Jaki adres?

Gdy zapisywał, starszy mężczyzna zerknął mu przez ramię, przeczytał zamówienie, po czym uformował z ciasta kulę i zaczął ją przerzucać między dłońmi.

– Mam dostawę blisko domu. Mogę cię podrzucić – zwrócił się chłopak do Layli. – Zadzwoń do mamy i spytaj, czy czegoś nie potrzebuje.

– Dobra – rzuciła przez ramię, a potem znów spojrzała na mnie.

– Chodzisz do Jackson?

– Od dziś – przytaknęłam.

– No i jak?

– Niespecjalnie. – Spojrzałam na torbę. – Ale to mi pomoże.

– Zawsze pomaga. – Pomachała mi, obróciła się na pięcie i znów ruszyła ku drzwiom w głębi. Wróciłam do stolika, wyrzuciłam do kosza papierowy talerz i kubek, a potem podniosłam plecak.

– Powiedz jej, że czekam na zewnątrz – rzucił chłopak do starszego mężczyzny, gdy szłam w stronę drzwi. – Silnik coś ostatnio źle zapala. To może trochę potrwać.

– Tylko nie zapomnij o znaku!

W końcu wyszliśmy razem, tak jak weszliśmy.

Gdy szłam do swojego samochodu, on skierował się do starej furgonetki. Patrzyłam, jak sięga na tył auta, wyciąga znak z magnesem i umieszcza go na drzwiach po stronie kierowcy. „Seaside Pizza – głosił napis. – Najlepsza w okolicy”. A pod spodem numer telefonu.

Było już wystarczająco późno, by dotrzeć do domu w porze kolacji. Mimo to zwlekałam, aż w końcu ukazała się Layla, niosąc jeden z tych kwadratowych podgrzewaczy na pizzę. Na pierwszych światłach dzieliło nas kilka samochodów, ale jechałam za nimi jeszcze przez parę przecznic, aż w końcu rozdzielił nas strumień pojazdów. Dopiero wtedy rozwinęłam kolejny lizak i wciągałam jego zapach przez całą drogę do domu.

Tytuł oryginału: Saint Anything

Pierwsze wydanie: Viking, an imprint of Penguin Young Readers Group, 2015

Opracowanie graficzne okładki: Emotion Media

Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda

Opracowanie redakcyjne: Jolanta Nowak

Korekta: Sylwia Sandowska-Dobija

© 2015 by Sarah Dessen

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o.Warszawa, 2016

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Viking Children’s Books, an imprint of Penguin Young Readers Group, a division of Penguin Random House, LLC.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC.

Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce: Shutterstock. Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-2054-5

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o.