Czarownica z doliny

Tytuł oryginału: Scandal’s Bride

Projekt okładki: Karandasz

Copyright © 1999 by Savdek Management Proprietory Inc.

Copyright © 2004 for the Polish translation Wydawnictwo BIS

ISBN 978-83-7551-479-7

Wydawnictwo BIS

ul. Lędzka 44a

01-446 Warszawa

tel. 22 877-27-05, 877-40-33; fax 22 837-10-84

e-mail:bisbis@wydawnictwobis.com.pl

www.wydawnictwobis.com.pl

Skład wersji elektronicznej: Tomasz Szymański

konwersja.virtualo.pl

Prolog

1 grudnia 1819

Dwór Casphairn, Dolina Casphairn

Wzgórza Galloway, Szkocja

Nigdy wcześniej nie miała takiej wizji jak ta.

Oczy – niebieskie, niebieskie, niebieskie jak niebo nad szczytem Merrick, niebieskie jak bławatki rozrzucone na polach w dolinie. Zamyślone oczy spoglądały w dal, a mimo to były skupione.

A może były to oczy rycerza.

Catriona obudziła się nieco zaskoczona faktem, że jest zupełnie sama. Z głębi wielkiego łoża zobaczyła znajome wnętrze – grube aksamitne zasłony otaczające łóżko i podobne do nich, przysłaniające okna, za którymi mruczał cicho wiatr opowiadający historię o nadchodzącej zimie tym wszystkim, którzy jeszcze nie spali. W palenisku kominka żarzyły się węgle, rzucające blask na wypolerowane drewno, jaśniejsze światło odbijało się od podłogi, ciemniejsze i cieplejsze od krzesła i bieliźniarki. Wszystko wydawało się spokojne i zwykłe, nic się nie zmieniło.

A jednak.

Jej serce biło wolniej; naciągnęła mocniej kołdrę i zaczęła się zastanawiać nad wizją, którą miała przed chwilą – twarzą mężczyzny. W głowie pozostały wszystkie detale. Pozostało też przekonanie, że ten człowiek będzie dla niej kimś ważnym, że pojawi się nagle w jej życiu i w gwałtowny sposób je zmieni.

Może nawet to będzie ten mężczyzna, którego wybrała dla niej Lady.

Ta myśl nie była jej wstrętna. W końcu miała dwadzieścia dwa lata, a dziewczęta w tym wieku od dawna zapraszały do swych łóżek kochanków. Była już dość dorosła, by wziąć udział w niekończącym się korowodzie życia i śmierci. Nie narzekała na dotychczasowe życie, które było jak dotąd wygodne; jego ścieżkę ułożono zaraz po jej urodzeniu, przecież była panią tej doliny.

Tytuł należał jedynie do niej i miejscowy zwyczaj zabraniał komuś innemu o niego się ubiegać. Po śmierci rodziców, jako ich jedyna córka, odziedziczyła dwór Casphairn wraz z całą doliną i licznymi wiążącymi się z tym obowiązkami. Wcześniej jej matka odziedziczyła ten sam dwór, ziemie i tytuł po swojej matce. Każda pierworodna córka w tej rodzinie była „panią doliny”.

Otulona ciepłą kołdrą, Catriona się uśmiechnęła. Niewielu ludzi z zewnątrz rozumiało znaczenie jej tytułu. Niektórzy podejrzewali, że jest wiedźmą – czasem, owszem, użyła kilku sztuczek, by pozbyć się natrętnych kandydatów do jej ręki. Zarówno Kościół, jak i instytucje państwowe nie żywiły ciepłych uczuć wobec czarownic, ale tu, w oddalonej dolinie, była bezpieczna. Niewielu ludzi wiedziało o jej istnieniu i nikt nie śmiał podważać jej autorytetu.

Wszyscy mieszkańcy doliny wiedzieli, kim jest i do czego upoważniał ją tytuł. Korzenie rodu dzierżawców tego miejsca sięgały głęboko w tę ziemię. Wszyscy, którzy tu mieszkali i pracowali, uważali swoją panią za przedstawicielkę samej Lady, która była wspierającym ich duchem ziemi, strażniczką ich przeszłości i przyszłości. Każdy z nich na swój sposób czcił Lady i z głębokim, niezachwianym przekonaniem oddawał się pod opiekę jej ziemskiej przedstawicielki, która troszczyła się o nich i dolinę. Bronić, chronić, karmić, opiekować się i leczyć – to były jej zadania, jedyne obowiązki, które Catriona wypełniała i którym całkowicie poświęciła życie. Tak samo wcześniej czyniła jej matka, babka i prababka. Zgodnie z zaleceniami Lady, żyła skromnie, co było raczej prostym zadaniem.

Lecz nie w tym wypadku.

Jej wzrok spoczął na rozwiniętym pergaminie leżącym na bieliźniarce. Radca prawny z Perth napisał list, w którym informował, że jej opiekun, Seamus McEnery, zmarł. Prosił, by stawiła się w jego dworze w dniu odczytania ostatniej woli zmarłego. Dwór McEnery, z tego co pamiętała Catriona, leżał na zboczu ponurego wzgórza w Trossachs na północny wschód od Perth. Wspomnienie dworu było dość wyraźne, bo to jedyne miejsce poza doliną, w którym spędziła więcej niż jeden dzień.

Kiedy sześć lat temu umarli jej rodzice, Seamus, kuzyn jej ojca, został według zwyczaju jej prawnym opiekunem. Surowy i chłodny, upierał się, by zamieszkała w McEnery, dzięki czemu łatwiej by mu było znaleźć dla niej odpowiedniego męża, człowieka, który przejąłby jej ziemie. Dziewczyna zmuszona była usłuchać i zaciskając pięści, ruszyła na północ, by poznać Seamusa.

Musiała jechać tam i walczyć z nim o swoje dziedzictwo, niezależność i niepodważalne prawo do pozostania w dolinie, której była panią. Jej obowiązkiem było przecież pozostanie w Casphairn i opiekowanie się swoim ludem. Po trzech niespokojnych, dramatycznych tygodniach wróciła do domu w dolinie, a Seamus nie wspomniał już słowem o kandydatach na męża i nie drwił z jej obowiązków.

Teraz ten sam diabelny Seamus, którego pokonała wcześniej, nie żył. Jego spadkobiercą został najstarszy syn, Jamie. Catriona znała go tak samo jak inne dzieci Seamusa. Miał dobre maniery i słabą wolę. Jamie nie był podobny do ojca. Zastanawiała się, jak odpowiedzieć na wezwanie radcy. Postanowiła zaproponować, by po odczytaniu ostatniej woli nieboszczyka i oficjalnym uznaniu jego syna za dziedzica majątku Jamie odwiedził ją w jej domu, w dolinie. Chociaż nie przewidywała żadnego problemu z nowym panem na McEnery, to jednak wolała mieć z nim do czynienia we własnym domu, tu miała nad nim przewagę. Tu panowała niepodzielnie. A jednak…

Wpatrywała się w pergamin. Po pewnym czasie jego zarys się zamazał, a oczom Catriony znów ukazała się poprzednia wizja. Przypatrywała się przez chwilę twarzy ze snu – piękny nos, mocna szczęka świadcząca o stanowczości, rysy twarzy jak wykute w skale, ostre i twarde. Czoło zakrywały czarne loki; przeszywające, błękitne oczy osadzone pod łukami ciemnych brwi okolone były przez czarne rzęsy. Usta, tworzące prostą linię, milczały. Skrywały myśli i emocje.

Ale ona nie była przypadkowym obserwatorem. Przeczucie – nie, pewność – że w przyszłości będzie miała z nim do czynienia, zmuszała ją do skupienia.

Ogarnęły ją zwierzęcy głód, uczucie gorąca i nieopisany niepokój. Zamrugała i cofnęła się, wróciła myślami do znanego jej pomieszczenia. Zauważyła list leżący na biurku. Skrzywiła się. Zawsze biegle odszyfrowywała intencje Lady. Tym razem były one wyjątkowo przejrzyste. Powinna pojechać na dwór McEnery i poznać tam niespokojnego, pozornie obojętnego nieznajomego o twarzy z granitu i oczach błędnego rycerza.

Zagubionego rycerza – bez misji.

Zmarszczyła brwi i wsunęła się głębiej pod kołdrę. Kiedy po raz pierwszy zobaczyła tę twarz, czuła instynktownie, gdzieś w głębi duszy, że w końcu Lady wysyła jej kogoś, kto ją wspomoże – kogoś, kto stanie u jej boku, pomoże nieść ciężar obowiązku obrony doliny – mężczyznę, którego zaprosi do swego łoża. Pomyślała, że nareszcie to się stało. Teraz jednak…

Twarz ma zbyt silną, stanowczo za silną, pomyślała.

Jako pani w dolinie, musiała być osobą dominującą w małżeństwie. Taka właśnie była jej matka i matka jej matki i wszystkie jej poprzedniczki. Tak było wyryte w kamieniu: żaden mężczyzna nie może nią rządzić. Nie mogła mieć aroganckiego, dominującego męża, bo to się nie sprawdzi. Akurat w tym wypadku to szkoda, pomyślała. Była naprawdę rozczarowana.

Natychmiast rozpoznała uczucie niepokoju, jakie nim targało. Jego źródłem był brak celu. Jednak tego głodu, który w nim wrzał, nie potrafiła zrozumieć. To była żywotna siła, która dotarła do niej dzięki wizji i pozostawiła w niej przekonanie, że musi ten głód zaspokoić. Jej największym pragnieniem było przynieść mu spokój, ukoić ból.

Jeszcze bardziej zmarszczyła czoło. Nie mogła znaleźć odpowiednich słów, ale czuła dziwne poruszenie, potrzebę podjęcia wyzwania, poczuła odwagę. Pomyślała jednak, że to pewnie tylko jej instynkt uzdrowicielki pragnie mu pomóc. Mruknęła:

– Tak czy owak, to nie może być on. Lady nie chce przecież dla mnie kogoś z taką twarzą.

Czyżby Lady wysyłała do niej rannego mężczyznę, życiowego bankruta, którego ona ma uleczyć? Ale jego rysy, ten upór i stanowczość nie świadczą o słabości. To i tak nie miało znaczenia. Dostała przesłanie. Wiedziała, co robić. Postanowiła jechać w góry, na dwór McEnery i zobaczyć co, a raczej kto stanie na jej drodze.

Mruknęła znów pod nosem i wsunęła się cała pod kołdrę. Odwróciła się na bok i zamknęła oczy. Całą siłą woli zmuszała się, by nie odszukać w myśli twarzy nieznajomego.

Rozdział 1

5 grudnia 1819

Keltyburn, The Trossachs

Góry Szkocji

– Czy to już wszystko, panie?

Richard Cynster pomyślał o gładkich, jak wyrzeźbionych, dojrzałych częściach kobiecego ciała. Gospodarz skończył zbierać resztki kolacji – ciało kobiety miałoby zaspokoić inny głód. Ale… Richard potrząsnął głową. Nie obawiał się oburzenia niezwykle poprawnego, prawdziwego dżentelmena, który stał na baczność tuż przy jego boku. Wordboys pracował w jego służbie od lat i od dawna nic go nie oburzało. Nie był jednak czarodziejem, a Richard był zdania, że znalezienie odpowiedniego obiektu w Keltyburn wymagało znajomości magii.

Przybyli do wioski o zmierzchu, kiedy czarny całun nocy zwinnie przepędził z nieboskłonu resztki światła dnia. Gęsta mgła opadająca na szczyty gór zawisła wielkim ciężarem nad ich drogą, przesłaniając wąską, krętą ścieżkę wiodącą przez wzgórze Keltyhead do miejsca, do którego zdążali. Uczyniła w ten sposób wątpliwe wygody gospody w Keltyburn niezwykle atrakcyjną propozycją.

Poza tym Richard miał życzenie zobaczyć dom swojej matki po raz pierwszy w świetle dnia i przed wyjazdem z Keltyburn chciał zrobić już tylko jedną rzecz.

– Niedługo pójdę spać. Idź już do łóżka. Nie będę cię już dziś potrzebował. – Worboys się zawahał. Richard wiedział, że zastanawiał się, kto oczyści i powiesi jego surdut, kto zadba o jego buty. Westchnął

– Idź już spać, Worboys.

Worboys zesztywniał.

– Tak, panie, jednak chciałbym, żebyśmy jak najszybciej dojechali do dworu McEnery. Tam przynajmniej mógłbym mieć zaufanie do pucybutów, że dobrze wykonają swoją pracę.

– Ciesz się lepiej, że jesteśmy tutaj i nie utknęliśmy na zimnie, gdzieś w połowie drogi przez tę przeklętą górę.

Worboys westchnął znacząco. Jego skromnym zdaniem lepiej było utknąć w śnieżycy, na wietrze i mrozie tak przejmującym, że człowiek czuje go aż do kości, niż mieć źle wyczyszczone buty. Mimo to posłusznie ruszył okrąglutkie ciało i potoczył się w głąb słabo oświetlonej gospody.

Z uśmiechem na ustach Richard wyciągnął długie nogi w stronę ognia buchającego w kominku. Mimo posiadania złej pomady do butów gospodarz tego zajazdu nie szczędził starań, by jego goście czuli się wygodnie. Co prawda Richard nie widział tu nikogo prócz siebie i służącego, ale w takiej cichej wiosce na uboczu nikogo nie powinno to dziwić.

Zastanawiał się – nie po raz pierwszy – czy jego wyprawa w góry, spowodowana nudą i dość szczególnym rodzajem strachu, nie była odrobinę pośpieszna. Ale w Londynie brakowało rozrywek. Nie pociągały go już chętne – nawet zbyt chętne – do ziemskich rozkoszy wyperfumowane ciała dam. Pożądanie i chuć wciąż w nim gościły, ale stał się kapryśny, łatwo się zniechęcał, znacznie łatwiej niż dotychczas. Chciał od kobiety czegoś więcej niż tylko kilku chwil ziemskiej rozkoszy.

Zmarszczył czoło i poruszył ramionami – jakby starał się zmienić bieg swoich myśli. Sprowadził go tu list od wykonawcy ostatniej woli męża jego nieżyjącej matki. Seamus McEnery, który niedawno opuścił ten padół, z niewiadomego powodu chciał koniecznie, by Richard był obecny podczas odczytywania testamentu. Ceremonia miała się odbyć jutro w dworze McEnery. Jeśli chciał odzyskać swoją spuściznę po matce, której posiadaczem przez ostatnie trzydzieści lat był Seamus, musiał stawić się osobiście w jego domu.

Z tego, czego dowiedział się do tej pory o zmarłym mężu swojej matki, było to nawet podobne do Seamusa. Ten człowiek był cholerykiem, zachowywał się obcesowo, tryskał energią, ale był stanowczym i upartym despotą. Jego matka nie mogła być z nim szczęśliwa w małżeństwie i pewnie dlatego właśnie narodził się Richard. Jego ojciec, Sebastian Cynster, piąty książę St. Ives, został wysłany do domu Seamusa w McEnery, by trochę ugasić jego polityczną zapalczywość. Pożałował młodej kobiety i dał jej tyle szczęścia, ile mógł.

Owocem był Richard. To stara historia, mająca jakieś trzydzieści lat. Richard starał się nie mieć do nikogo żalu, nawet do matki, której wcale nie znał, bo zmarła wskutek gorączki zaledwie kilka miesięcy po jego urodzeniu. Seamus wysłał go pośpiesznie do domu Cynsterów, co też okazało się największą łaską, jaką mógł mu wyświadczyć. Ród go uznał za swego, zresztą, zważywszy krew ojca, był jednym z nich. Wszyscy potomkowie rodu, zwłaszcza mężczyźni, byli podobni do swoich rodziców; tak też było w wypadku Richarda.

To był kolejny powód, dla którego opuścił Londyn. Jedyne ważne towarzyskie wydarzenie, jakie go ominie, to wesele jego kuzyna, Vane’a. Tej właśnie uroczystości bardzo się obawiał. Nie był ślepy – widział płomień lśniący bezustannie w oczach starszych dam z rodu Cynster, wdowy Heleny i jego ukochanej macochy, nie wspominając nawet całego grona ciotek. Gdyby zjawił się na weselu Vane’a i Patience, na pewno nie dałyby mu spokoju. Jeszcze nie dość go znużyło życie, jeszcze miał w sobie trochę ciekawości i nie mógł tak po prostu poddać się ich matrymonialnym intrygom. Jeszcze nie teraz.

Znał dobrze samego siebie, może nawet zbyt dobrze. Nie był człowiekiem impulsywnym. Lubił wieść życie uporządkowane, przewidywalne – lubił mieć nad nim kontrolę. W swoim czasie był na wojnie, ale opowiadał się zawsze za pokojem, namiętnością, domem i osamotnieniem.

To wspomnienie przywołało obraz Vane’a i jego narzeczonej, jego przyrodniego brata Diabła i jego hrabiny Honorii oraz ich syna. Richard pokręcił się w krześle i usiadł wygodniej. Był świadom, może nawet za bardzo tego, co mieli teraz jego bracia, tego, czego sam pragnął, do czego tęsknił. W końcu on też był z rodu Cynsterów i zaczynał podejrzewać, że taka potrzeba jest dziedziczna, że to taka rodzinna skłonność. To zachodzi człowiekowi za skórę i… uwiera. Sprawia, że czuje się rozczarowany.

Niespokojny.

Bezbronny.

Skrzypnęła deska podłogi i Richard uniósł wzrok. Spojrzał przez łukowate wejście na hol. Z cienia wyszła kobieta odziana w szarą pelerynę i spojrzała mu prosto w oczy. To była staruszka o pomarszczonej twarzy. Zmierzyła go pośpiesznie chłodnym wzrokiem. Richard powstrzymał uśmiech. Wyprostowana, sztywna, raźnym krokiem ruszyła po schodach na górę.

Usiadł z powrotem wygodnie i się uśmiechnął. Teraz już wiedział, jakie pokusy czekają go w gospodzie w Keltyburn.

Patrzył znów w ogień i powoli uśmiech znikał. Przesunął się na krześle i rozluźnił zesztywniałe ramiona. Sprężystym ruchem wstał i podszedł do zasłoniętego mgłą okna. Wytarł do czysta zawilgoconą szybę i wyjrzał na zewnątrz; niespodziewanie jego oczom ukazało się gwieździste, rozświetlone promieniami księżyca niebo. Blade światło odbijało się od śniegu na ziemi. Spojrzał w bok i dostrzegł kościół. Zawahał się, wyprostował i chwycił płaszcz z wieszaka przy drzwiach. Wyszedł na zewnątrz.

* * *

Na górze, przy małym, drewnianym stole siedziała Catriona. Na powierzchni stołu nie było niczego prócz srebrnej misy pełnej czystej źródlanej wody, w którą uparcie się wpatrywała. W oddali usłyszała odgłosy swojej towarzyszki podróży, Algarii, która przechodziła przez korytarz i weszła do pokoju obok. Tak bardzo zapatrzyła się w wodę, że nic nie mogło oderwać jej wzroku od misy. Od misy i wizerunku, który powstał na powierzchni wody – te same silne rysy, te same aroganckie oczy. Ta sama aura niepokoju. Nie próbowała wejrzeć głębiej, nie miała dość śmiałości. Twarz była wyraźna, to znaczy, że był blisko.

Usłyszała pukanie do drzwi.

Do środka weszła Algaria i natychmiast domyśliła się, co robiła Catriona. Szybko zamknęła za sobą drzwi:

– Co widziałaś?

Catriona potrząsnęła głową.

– To takie niejasne.

Jego twarz była nawet bardziej zacięta, niż jej się wydawało, była w niej esencja męskiej siły, tak wyraźna, że każdy mógł ją odczytać. Mężczyzna, który nie ma powodu kryć się ze swoim charakterem. Obnosi się z nim otwarcie i arogancko, jakby był przywódcą klanu.

Jak rycerz.

Catriona zmarszczyła brwi. Wciąż nasuwało jej się to słowo, ale przecież nie potrzebowała wojownika – jej potrzebny był łagodny, zgodliwy, najlepiej od razu zupełnie ogłupiały z miłości dżentelmen, który się z nią ożeni i spłodzi dziedziczkę. Ten człowiek odpowiadał jej potrzebom tylko pod jednym względem – nie dało się ukryć, że jest mężczyzną. Lady, Ta-Która-Wie-Wszystko, nie mogła przecież przeznaczyć dla niej tego człowieka.

– Jeśli nie o to jej chodziło, to o co?

Odepchnęła srebrne naczynie, pochyliła się nad stołem i podparła brodę na dłoni.

– Coś mi się musiało pomylić. – Nie zdarzyło jej się to do czternastego roku życia. – Może jest ich dwóch?

– O kim mówisz? – Algaria przysunęła się pośpiesznie. – Co było w wizji?

Catriona potrząsnęła głową. To zbyt osobista, zbyt delikatna sprawa, by mogła ją komuś powierzyć, nawet Algarii, która była jej nauczycielką od śmierci matki. Nie mogła nikomu o tym powiedzieć, póki sama wszystkiego nie zgłębi i w pełni nie zrozumie.

Cokolwiek to było.

– To nic nie da – rzuciła stanowczo i wstała. – Muszę porozumieć się bezpośrednio z Lady.

– Co? Teraz? – Spojrzała na nią zdziwiona Algaria. – Na dworze jest zimno.

– Pójdę tylko do miejsca na końcu cmentarza. Nie zabawię długo.

Nie cierpiała niepewności, chciała wiedzieć, jaką obrać drogę. Tym razem niepewność wywołała w niej nadmierne napięcie, wyczekiwanie, niepokojące uczucie, że niedługo wydarzy się coś ekscytującego. I to nie miał być taki rodzaj ekscytacji, do jakiego przywykła, ale bardziej iskrzące się, kuszące uczucie. Owinęła się peleryną, zawiązała pod brodą wstążki.

– Na dole jest jakiś dżentelmen. Algaria spojrzała na nią czarnymi, lśniącymi oczyma. – Taki, którego powinnaś unikać.

– Och? – zawahała się Catriona. Czyżby jej mężczyzna był tutaj, pod tym samym dachem? Napięcie, które ją ogarnęło, nasiliło się jeszcze. Poprawiła wstążki. – Postaram się, żeby mnie nie zauważył. Wszyscy we wsi znają mnie z widzenia, ale nie wiedzą, kim jestem. – Rozpuściła związane w kok włosy, które miękko opadły na ramiona. – Nie ma żadnego niebezpieczeństwa.

Algaria westchnęła.

– Dobrze więc, ale nie oddalaj się na długo. Mam nadzieję, że powiesz mi, o co tu chodzi, kiedy już będziesz mogła.

W połowie schodów Catriona zauważyła jakiegoś dżentelmena. Był niski, okrągły i widać było, że bardzo dba o strój. Czytał starą gazetę w sali jadalnej. Twarz miał równie okrągłą jak całe ciało. Zdecydowanie nie był jej wojownikiem. Catriona bezszelestnie przeszła przez hol. Dłuższą chwilę zajęło jej otwarcie ciężkich drzwi, niezaryglowanych jeszcze na noc.

I już była na zewnątrz.

Zatrzymała się na kamiennych schodach gospody, nabrała w płuca chłodnego, wilgotnego powietrza, które natychmiast uderzyło jej do głowy. Ożywiona, otuliła się mocniej peleryną i ruszyła w drogę, stawiając ostrożnie stopy, żeby się nie poślizgnąć na śniegu.

* * *

Na cmentarzu, stojąc na tle muru, Richard spoglądał na grób swojej matki. Grawerunek na pomniku był krótki: Lady Eleanor McEnery, żona Seamusa McEnery’ego, dziedzica Keltyhead. Tyle, nic więcej, żadnego sentymentalnego wiersza, żadnego słowa na temat nieślubnego syna, którego po sobie zostawiła.

Wyraz twarzy Richarda nie zmienił się, dawno już pogodził się z tym, jaką zajmuje w społeczeństwie pozycję. Kiedy podrzucono go na schody domu ojca, Helena, matka Diabła, zaskoczyła wszystkich, twierdząc, że to jej syn. Czyniąc tak, dała mu miejsce w towarzystwie i nikt, nawet teraz, nie śmiałby sprawić przykrości jej i klanowi Cynsterów, choćby delikatnie sugerując, że Richard nie jest tym, kim twierdziła, że jest, czyli prawowitym synem swego ojca. Była sprytną kobietą o świetnym instynkcie, sentymentalną i hojną. Umocniła jego pozycję w towarzystwie, za co w sercu nigdy nie przestał jej być wdzięczny.

Kobieta, której kości leżały pod tym zimnym kamieniem, dała mu kiedyś życie – a on nie mógł uczynić nic, by jej podziękować.

Może jedynie żyć pełnią życia.

Jedyne informacje, jakie miał o matce, pochodziły od ojca. Dowiedział się tego, kiedy jako niewinne dziecko zapytał go, czy kochał matkę. Sebastian potargał mu włosy i rzekł:

– Była cudowną i bardzo samotną kobietą. Zasługiwała na coś więcej niż to, co miała w małżeństwie. – Przerwał, zamyślił się, a potem dodał: – Było mi jej szkoda. – Spojrzał na synka i uśmiech zniknął z jego twarzy. – Ale kocham ciebie. Żałuję, że zmarła, ale nie żałuję, że ty się urodziłeś.

Rozumiał, co czuje ojciec – był w końcu Cynsterem z krwi i kości. Rodzina, dzieci, dom i serce – takie sprawy miały podstawowe znaczenie dla tego rodu. To były najważniejsze cele żołnierza, który w życiu walczy o wielkie zwycięstwo.

Przez długą chwilę stał w milczeniu przed grobem, aż w końcu jego stopy owionął chłód. Z westchnieniem wyprostował się, spojrzał jeszcze raz na grób i zaczął się cofać.

Cóż takiego zostawiła mu matka? I dlaczego, ukrywszy przez tyle lat jego dziedzictwo po matce, teraz Seamus wezwał go do swego domu po swojej śmierci? Richard powoli obszedł dokoła kościółek, odgłos jego kroków zagłuszał lekki wiatr, gwiżdżący w pokrytych śniegiem gałęziach. Doszedł do głównej ścieżki i usłyszał głośne, stanowcze kroki osoby nadchodzącej zza kościółka. Zatrzymał się, odwrócił i ujrzał… istotę magiczną, stworzoną z promieni księżyca. Kobietę otuloną w czarną pelerynę z odkrytą głową. Na jej ramiona i plecy spływał wspaniały, gęsty potok jedwabistych włosów, połyskujących w świetle księżyca miedzianą poświatą. Na tle odzianych w zimową szatę drzew wydawała się świecić własnym światłem. Kroczyła dumnie, zdecydowanie, pewnie stawiając stopy. Patrzyła w dół, ale mógłby przysiąc, że nie patrzyła pod nogi.

Szła, nie zatrzymując się, prosto w jego stronę. Nie widział jej twarzy ani figury, ukrytej pod szeroką peleryną, ale wyostrzony instynkt Richarda nie mógł kłamać. Zakręciło mu się w głowie, czuł napięcie – było to pożądanie, które pojawiło się na widok pięknej kobiety. Przypominał polującego wilka, a mimo to spokojnie się odwrócił i przygotował na powitanie damy.

Catriona pośpiesznie kroczyła ścieżką, z zaciśniętymi ustami i zmarszczonym czołem. Była uczennicą Lady od tak dawna, że doskonale wiedziała, w jaki sposób poprosić ją o wyjaśnienie swego przesłania. Pytania, jakie zadawała, były konkretne i dobrze sformułowane. Poprosiła o wyjaśnienie znaczenia wizji, jaka ją ostatnio prześladowała. Lady odpowiedziała jej na to konkretnie i zwięźle, a jej słowa wciąż rozbrzmiewały w głowie dziewczyny: On będzie ojcem twoich dzieci.

Mimo wielkiego wysiłku nie udało się jej tych słów zinterpretować na wiele sposobów.

Catriona stanęła więc przed wielkim problemem. Choć to bardzo nieoczekiwane i mało prawdopodobne, a jednak Lady musiała się pomylić. Ten człowiek, kimkolwiek był, zdawał się arogancki i bezwzględny, a przede wszystkim widać było, że lubi dominować. Ona potrzebowała słodkiego, prostodusznego mężczyzny, który chętnie pozostanie dla niej cichym wsparciem w ciężkim zadaniu rządzenia w dolinie. Niepotrzebna jej była siła, tylko słabość. Lady całkiem niepotrzebnie wysłała do niej tego wojownika bez celu.

Ktoś stanął na jej drodze. Dostrzegła czarne wypolerowane buty.

Spróbowała się zatrzymać, ale podeszwy nie znalazły oparcia na oblodzonej dróżce i po chwili już sunęła bezwładnie do przodu. Chciała wyciągnąć przed siebie ręce, by złagodzić upadek, ale dłonie uwięzły pod peleryną. Westchnęła przestraszona, nim zderzyła się z właścicielem czarnych butów. Uderzenie wypchnęło powietrze z jej płuc. Przez chwilę była pewna, że zderzyła się drzewem, ale jej nos dotknął miękkiego krawata tuż nad wycięciem jedwabnej kamizelki. Broda mężczyzny znalazła się nad jej głową. Poczuła lekkie mrowienie na czole, gdy jej skóra dotknęła długich włosów. Objęły ją ramiona twarde jak stal. Instynktowny niepokój sprawił, że uniosła dłonie i gwałtownym gestem go odepchnęła.

Jej stopy znów zaczęły się ślizgać i gwałtownie się osunęła.

Westchnęła i zamiast odepchnąć mężczyznę, chwyciła mocno jego odzienie. Twarde ramiona zacisnęły się mocniej i poczuła, że dotyka ośnieżonej ziemi czubkami butów. Z trudem złapała oddech, zbyt płytki, by ustał wir powstały w jej głowie. Nie mogła nabrać powietrza i z przerażeniem stwierdziła, że zawisła, przyciśnięta piersiami i udami do mężczyzny.

Nie do jakiegoś tam mężczyzny. Ten był sprężysty, ale twardy jak stal. Musiała odchylić głowę, by spojrzeć mu w twarz.

Napotkała błękitne oczy. Zamarła. Wpatrywała się w nie przez chwilę, potem zamrugała. Po chwili dopiero dojrzała arogancki wyraz twarzy. To był on.

Jeśli Lady się nie pomyliła, to właśnie dała jej znać, że wszystko zaczyna się tak, jak było jej przeznaczone.

– Proszę mnie postawić.

Umiejętności wyrażania swych myśli tonem nieznoszącym sprzeciwu i zmuszającym słuchacza do posłuszeństwa nauczyła się od matki, kiedy jeszcze była mała. W jej głosie słychać było władczość i chłodny nakaz posłuszeństwa. Usłyszał jej słowa. Przechylił głowę i uniósł lekko jedną brew, a koniuszki ust uniosły się w uśmiechu.

– Za chwilę.

– Najpierw…

Gdyby miała chwilę do namysłu, zaczęłaby krzyczeć, ale szok spowodowany ciepłem jego dłoni dotykającej jej twarzy zupełnie ją oszołomił. Jego usta dokonały reszty – spoczęły na jej wargach.

Pierwszy dotyk zupełnie ją obezwładnił. Przestała oddychać. Sama myśl, żeby zaczerpnąć powietrza, umknęła, kiedy jego usta z wolna poruszyły się na jej wargach. Nie były ani zimne, ani ciepłe, ale ich dotyk sprawiał, że zrobiło się jej gorąco. Przycisnęły się mocno do jej ust, a potem ustąpiły. Sprężysty, głodny dotyk pobudził jej zmysły, wdarł się głęboko i poruszył ją.

Zaczęła się wyrywać, ale objął ją jeszcze mocniej. Czuła otaczające ją ciepło, mimo że oddzielała ją od niego gruba peleryna. Jego bliskość otaczała ją zewsząd i sięgała w głąb jej wnętrza. Rosła, budując słodkie uczucie niepokoju, które domagało się spełnienia. Głód jego ust okazał się zaraźliwy, odurzona, próbowała powstrzymać rosnące uczucie, zignorować je, zniszczyć. Ale nie mogła. Stała przed perspektywą sromotnej porażki, z której nie wiadomo, co wyniknie, i nagle twarda dłoń podtrzymująca jej brodę nacisnęła jeszcze mocniej; usta rozsunęły się, a język mężczyzny znalazł się w środku.

Szok spowodowany dotykiem języka sprawił, że naprężyła się jak struna. W żaden sposób nie mogła złapać powietrza. Mogła tylko się poddać, czuć w sobie ten sam gorący głód, zaskakująco delikatny dotyk, głębokie pobudzenie i niedające się opanować fizyczne uczucie bólu. Mogła resztkami sił walczyć z pokusą poddania się, która opanowała jej napięte ciało.

To był jeszcze bardziej wyraźny objaw jego arogancji. Sądziła, że nie jest możliwe, by zachować się jeszcze bardziej bezczelnie, ale właśnie wtedy on przycisnął ją mocniej do siebie i poczuła na swoim miękkim ciele twardą męskość. Pewny swego, przechylił głowę i leniwie, delikatnie smakował jej usta, jakby nigdzie się nie śpieszył.

Potem zaczął się nią bawić. Napierał, a po chwili rozpoczynał odwrót, zachęcając ją do udziału w zabawie. Na myśl, że mogłaby do niego dołączyć z własnej woli, osłupiała zupełnie, ale czuła dreszcz podniecenia ogarniający całe ciało. Jej mięśnie napinały się i rozluźniały. Jego usta i język nie przestawały jej zwodzić.

Niespodziewanie, miast odpowiedzieć agresją, uległa i dołączyła do zabawy, jej usta rozluźniły się zachęcająco. Po chwili onieśmielenia odwzajemniła pieszczoty wargami i językiem. Nie wiedząc nawet kiedy, utonęła w pocałunku. Richard triumfował, sprawił, że przestała się opierać, była miękka, uległa, jak powinna być tak cudownie czarowna istota w jego ramionach. Miała smak najsłodszego młodego wina, którego moc natychmiast uderzyła mu do głowy. I ogarnęła całe ciało.

Cieszył się jej smakiem. Starając się jej nie przestraszyć, próbował omamić zmysły na tyle, by nie mogła się od niego oderwać. Wiedział, że jeśli da jej chwilę na ochłonięcie, ona natychmiast go odepchnie. Nie była wieśniaczką ani naiwną służącą. W trzech wyrzuconych stanowczym tonem słowach rozpoznał echo władzy, jaką musiała posiadać nad ludźmi. Nie była też bardzo młoda. Dzierlatka nie miałaby dość pewności siebie, by rozkazywać dorosłemu mężczyźnie, kazać postawić się na ziemi. Nie była więc dziewczynką, ale kobietą, a w jego ramionach wypełniała doskonale miejsce swymi okrągłościami.

Jak cudowne było to uczucie dopełnienia na jego ciele, jakże kuszące były jej krągłe kształty przyciśnięte do jego mięśni, jak silne wzbudzały w nim pożądanie. Miękkie, jedwabiste włosy otaczały ciepłym, żywym welonem jego dłoń. Zapach dzikich kwiatów, które wydzielały pod wpływem ciepła, był jak obietnica wiosny, rozkwitu i wzrostu, a różany odcień zapachu sprawiał, że jego pożądanie zmieniało się w dotkliwy ból.

To on odsunął się i zakończył pocałunek, co zresztą sprawiło mu przykrość. Wiedział, że musi pozwolić jej odejść, że nie może jej posiąść, że jego pożądanie pozostanie niezaspokojone, bo ośnieżony cmentarz przy kościele jest nawet dla niego sporą przeszkodą.

Mimo poufałych pieszczot, na które sobie pozwolili, wiedział, że nie była tego rodzaju kobietą. Zburzył jej zasady lekkomyślnie i bezczelnie ją zaskakując, sprowokowany rozkazującym tonem głosu. Teraz był tak rozpalony, że miał ochotę ją położyć, ale wiedział, że to nie może się stać.

Uniósł głowę.

Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na niego, jakby był duchem.

– Ocal mnie, Lady – usłyszał żarliwy szept, który w postaci pary zawisł między nimi. Wpatrywała się w jego twarz. Richard nie potrafił odgadnąć, czego szukała. Ze zwykłym wyrazem arogancji na twarzy uniósł brew.

Usta miękkie i różowe – teraz zaróżowione mocniej niż przed pocałunkiem – rzuciły stanowczo:

– Miej mnie w opiece, Lady. Toż to szaleństwo!

Potrząsnęła głową i odepchnęła go. Rozbawiony Richard postawił ją ostrożnie i puścił. Bezwiednie marszcząc czoło, dziewczyna obeszła go dokoła, a potem odwróciła się i spojrzała nań raz jeszcze.

– Kim jesteś?

– Richard Cynster. – Ukłonił się uprzejmie, wyprostował i spojrzał jej prosto w oczy. – Do pani usług.

Rzuciła mu gniewne spojrzenie.

– Ma pan w zwyczaju zaczepiać niewinne kobiety na cmentarzach?

– Tylko wtedy, gdy same wpadają mi w ramiona.

– Zażądałam, żeby mnie pan postawił na ziemi.

– Rozkazała mi pani, żebym postawił, i tak też uczyniłem. W końcu.

– Tak, ale… – Tyrada, a była pewna, że będzie z tego tyrada, zamarła jej na ustach. Zamrugała zdziwiona.

– Pan jest Anglikiem!

To było bardziej oskarżenie niż stwierdzenie faktu.

– Jak cały ród Cynsterów.

Zmrużywszy oczy, uważnie przyglądała się jego twarzy.

– Normańskiego pochodzenia?

Uśmiechnął się z pełną arogancji dumą.

– Przyjechaliśmy tu z Wilhelmem Zdobywcą. – Zmierzył ją wzrokiem. – Wciąż lubimy się zabawić, od czasu do czasu dokonać jakiegoś podboju.

Mimo słabego światła zauważył, że jej wzrok zapłonął gniewem.

– Przekona się pan, że to był wielki błąd!

Obróciła się na pięcie. Śnieg pod jej stopami głośno zaskrzypiał, z szelestem sukni i peleryny odeszła dumnym krokiem. Richard patrzył, jak kobieta wychodzi przez cmentarną bramę, a potem odwraca się na chwilę i rzuca mu na odchodnym gniewne spojrzenie. Uniosła dumnie głowę i pomaszerowała w stronę gospody.

Kąciki ust Richarda podniosły się w uśmiechu, brwi uniosły się jeszcze odrobinę. Błąd? – pomyślał.

Obserwował, jak znikała, przeciągnął się i wyprostował ramiona, na jego ustach zagościł triumfalny uśmiech. Powoli powędrował jej śladami do gospody.

Rozdział 2

Richard wstał następnego dnia wcześnie rano. Ogolił się i ubrał. Przez cały czas towarzyszyło mu znajome uczucie ekscytacji – jak przed polowaniem. Rozprostował ostatnie załamanie krawata i sięgnął po szpilkę z brylantem.

Wtedy usłyszał krzyk. Zamarł. Stłumiony odgłos końskich kopyt rozlegał się w zimowym chłodzie poranka przed gospodą. Szybkim krokiem podszedł do okna i spojrzał na dół przez częściowo zakryte mroźnym malowidłem szyby. Przed drzwiami gospody stał ciężki powóz, a stajenni trzymali za uzdy dyszące parą i drepczące w miejscu muskularne konie. Chłopcy z gospody z trudem wstawili na dach powozu ciężki kufer. Właściciel gospody pilnował, by wszystko było jak należy.

Na werandzie pojawiła się dama. Stała tuż pod oknem Richarda. Na jej widok gospodarz podbiegł, żeby otworzyć drzwi powozu. Ukłonił się nisko, co Richarda nie zdziwiło, bo dama była znajomą napotkaną wczoraj przy kościele.

– A niech to! – zaklął pod nosem, widząc jej długie włosy, od których płomieniem odbijało się jasne słońce poranka. Luźno spięte, opadały na plecy jak wodospad światła.

Z dumą godną królowej dama wsiadła do powozu, nie oglądając się za siebie. Tuż za nią szła staruszka, którą Richard widział w gospodzie. Nim weszła do powozu, obejrzała się za siebie, uniosła wzrok w górę i spojrzała prosto na Richarda. Opanował nagłą chęć cofnięcia się o krok. Chwilę później kobieta odwróciła się i wsiadła w ślad za młodą kobietą. Gospodarz zamknął drzwi, a woźnica ruszył powozem przez podwórze. Richard znów zaklął. Jego ofiara uciekała. Powóz dotarł do końca ulicy i skręcił nie w lewo, w stronę Crieff, lecz w prawo, na drogę do Keltyhead.

Zmarszczył czoło. Sądząc po tym, co mówił Jessup – woźnica i koniuszy Richarda – wąska, kręta droga do Keltyhead wiodła jedynie do majątku rodu McEnerych.

Usłyszał dyskretne pukanie do drzwi. Wszedł Worboys, który zamknąwszy za sobą drzwi, obwieścił:

– Panie, dama, o którą pan wczoraj pytał, właśnie wyjechała z gospody.

– Wiem – odparł Richard, odwracając się od okna. Powóz zniknął już w oddali. – Kim ona jest?

– To panna Catriona Hennessy, panie, krewna zmarłego pana McEnery. – Twarz Worboysa nabrała wyrazu pogardy. – Gospodarz – człek ciemny i ograniczony – twierdzi, że ta dama jest czarownicą, panie.

Richard prychnął i odwrócił się do lustra. Czarująca, owszem, ale czarownica? To nie żadne magiczne zaklęcie oczarowało go wczorajszej nocy na pokrytym świeżym śniegiem cmentarzu. Wspomnienie gładkich, ciepłych kobiecych krągłości, miękkich, soczystych ust i przyprawiającego o zawrót głowy pocałunku powróciło…

Wbijając szpilkę w krawat, sięgnął po płaszcz.

– Ruszamy zaraz po śniadaniu.

* * *

Widok dworu McEnery w porannym świetle sprawił, że Richard wyobraził sobie ostatnie lata Seamusa McEnery’ego i swojej matki, kiedy jeszcze byli razem. Uczepiony targanej wiatrem góry piętrowy budynek wyglądał jak wykuty w kamieniu i, równie mocno jak znajdująca się za nim góra, rzeźbiony przez podmuchy wiatru. Na pierwszy rzut oka w ogóle nie nadawał się do zamieszkania, na pewno nie przez ludzi, a już na pewno nie przez żywych. Można by go z łatwością przekształcić w mauzoleum. Pierwsze wrażenie surowego i zimnego budynku podkreślał jeszcze brak choćby najskromniejszego ogrodu czy nawet drzewa, które złagodziłoby ostre kształty. Wszystko to sprawiało, że wchodziło się do środka z obawą.

Richard wysiadł z powozu. Rozejrzał się w poszukiwaniu odrobiny ciepła i oznak życia, ale nie znalazł żadnych. W oknach nie widać było światła, mimo iż dzień był szary, nie zauważył nawet zasłon udrapowanych elegancko wokół framug. Okna były wąskie i nieliczne, prawdopodobnie ze względu na klimat. Jeśli w Keltyburn wydawało mu się, że jest zimno, to tu musiał przyznać, że jest prawdziwy mróz.

Frontowe drzwi otworzono zaraz po tym, jak zapukał do nich Worboys. Richard wszedł na schody, zostawiając Worboysa i dwóch służących, by zajęli się bagażem. W drzwiach stał stary lokaj.

– Richard Cynster – wycedził Richard i podał mu swoją laskę. – Przyjechałem na wezwanie zmarłego pana McEnery’ego.

Lokaj się skłonił.

– Rodzina jest już w salonie, panie.

Pomógł Richardowi zdjąć ciężki płaszcz i wskazał mu drogę. Richard ruszył za nim, a wrażenie, że dom przypomina grobowiec, jeszcze się nasiliło, kiedy kroczyli korytarzami pozbawionymi dywanów, wyłożonymi kamieniem. Przechodzili pod łukami wspieranymi przez granitowe kolumny, przez ciężkie drzwi zamknięte przed światem. Przenikliwy chłód sprawił, że Richard zastanawiał się, czy nie poprosić o oddanie płaszcza, ale właśnie wtedy lokaj zatrzymał się i otworzył kolejne drzwi.

Obwieścił przybycie Richarda.

– Och, wspaniale. – Mężczyzna o rumianych policzkach i burzy czerwonawych włosów wstał z trudem. Do tej pory zajęty był grą w bierki, w towarzystwie chłopca i dziewczynki, i siedział na owczej skórze rozłożonej przed kominkiem.

Richard był przyzwyczajony do takiego widoku, więc nie okazał ani odrobiny zdziwienia.

– Proszę sobie nie przeszkadzać – rzekł.

– Och, nie, nie. To znaczy… – Mężczyzna nabrał gwałtownie powietrza do płuc i wyciągnął przed siebie dłoń. – Jamie McEnery. – Potem, jakby sobie o tym przypomniał, dodał z pewnym zdziwieniem: – Dziedzic Keltyhead.

Richard uścisnął podaną rękę. Jakieś trzy lata młodszy od niego Jamie był krępy i co najmniej o głowę niższy. Okrągła twarz była szczera.

– Jak minęła podróż?

– Znośnie – odparł i się rozejrzał. Wszyscy, zaskakująco licznie zebrani, odziani byli na czarno.

– Proszę. Przestawię pana.

Jamie rozpoczął prezentację. Richard uprzejmie przywitał się z Mary, żoną Jamiego, młodą kobietą o wyrazie twarzy pełnym słodyczy i zbyt wielkiej pasywności, jak na gust Richarda. Podejrzewał, że dla Jamiego jest odpowiednią żoną i matką ich dzieci. Martha i Alister obserwowały go z wytrzeszczonymi oczami, jakby nigdy w życiu nie widziały nikogo podobnego. Potem przedstawiono mu rodzeństwo Jamiego, dwie siostry o nijakich twarzach, i ich spokojnych mężów oraz jeszcze małe, chorowite potomstwo. Potem przyszła kolej na młodszego brata, Malcolma, który wyglądał na słabeusza i zrzędę.

Poproszony, by usiadł, Richard czuł się jak ogromny, polujący drapieżca niespodziewanie zaproszony do pokoju pełnego mizernego drobiu. Postarał się ukryć zęby i pazury i spokojnie popijać podaną mu na rozgrzewkę herbatę. Pogoda okazała się doskonałym tematem do rozmowy.

– Wygląda na to, że będzie jeszcze padał śnieg – zauważył Jamie. – Dobrze, że dotarł pan przed śnieżycą.

Richard przytaknął i popijał herbatę.

– W tym roku jest tu wyjątkowo zimno – poinformowała go nerwowym głosem Mary. – Ale w miastach, Edynburgu i Glasgow, jest jakby trochę cieplej.

Jej szwagierki niewyraźnymi pomrukami potwierdziły te słowa.

Malcolm zaczął się wiercić, a na jego twarzy pojawił się wyraz niezadowolenia.

– Nie rozumiem, dlaczego nie możemy przeprowadzać się gdzieś indziej na zimę, jak to robią nasi sąsiedzi. Nie mamy tu przecież nic do roboty.

Nastąpiła pełna napięcia cisza, którą Jamie poczuł się w obowiązku przerwać:

– Strzela pan? Zanosi się na niezłe polowanie. Tata zawsze organizował polowania w zagajniku.

Z miłym uśmiechem Richard podjął temat, by pomóc Jamiemu uniknąć rozmowy o najwyraźniej drażniących sprawach związanych z finansami rodziny. Szybkie spojrzenie na surduty i buty panów pozwoliło mu ocenić, że są już porządnie znoszone, a przerabiane suknie pań daleko odbiegały od trendów mody. Stroje młodszych dzieci najwyraźniej były wcześniej noszone przez starsze, a surdut Malcolma był przynajmniej o rozmiar za duży, co sugerowało, że otrzymał go w spadku po Jamiem.

Odpowiedź na pytanie Malcolma była oczywista – dzieci Seamusa mieszkały w tym zimnym domostwie, ponieważ nie miały innego domu. Przynajmniej, pomyślał Richard, zostało im jeszcze to schronienie i najprawdopodobniej Seamus przyzwoicie ich wyposażył, bo nie było śladów biedy, sądząc po wnętrzach, służbie i jakości samej choćby herbaty.

Skończywszy pić, odstawił filiżankę i zastanawiał się, nie po raz pierwszy zresztą, gdzie może ukrywać się czarownica. Nie zauważył ani śladu jej bytności w domu, ani nawet jej nieodłącznego cienia, staruszki. Nie zdradzały ich twarze siedzących w salonie ludzi.

Widział jej czarujące oblicze w świetle księżyca i jedyne podobieństwo, jakiego można było się doszukać między nią a dziećmi Seamusa, to rude włosy i może, przyszło mu do głowy, piegi. Twarze Jamiego i Malcolma były upstrzone piegami, siostry miały ich tylko odrobinę mniej. Wspomnienie czarownicy przyniosło wizję skóry koloru śmietany i kości słoniowej, nieskażonej niczym z wyjątkiem kilku piegów na zadziornym nosie. Postanowił przyjrzeć się uważniej, kiedy ją znów zobaczy, ale mimo iż chciał przyśpieszyć to wydarzenie, nawet nie wspomniał o niej. Nie wiedział, kim jest i jakie są jej więzy pokrewieństwa z tą rodziną, więc wolał nie przywoływać tego spotkania i nie okazywać żadnego zainteresowania osobami, które mogłyby się pojawić.

Nieśpiesznie wstał z krzesła, wzbudzając nagle poruszenie wśród dam. Jamie natychmiast poszedł w jego ślady.

– Czy mógłbym w czymś panu pomóc? To znaczy… Jeśli pan czegoś potrzebuje?

Mimo że próbował zachowywać się dostojnie, jak na głowę rodziny przystało, Jamie był serdeczny i otwarty, co spodobało się Richardowi.

– Nie, dziękuję. Mam wszystko, czego mi trzeba.

Z wyjątkiem nieuchwytnej czarownicy.

Z uprzejmym uśmiechem i manierami jak zawsze bez zarzutu przeprosił wszystkich i oddalił się do swego pokoju, by odświeżyć się przed obiadem.

* * *

Nie miał okazji zobaczyć swojej czarownicy aż do wieczora, kiedy to wślizgnęła się do salonu tuż przed lokajem, który dostojnym głosem obwieścił:

– Podano do stołu.

Obdarzyła wszystkich spokojnym, trochę wyniosłym uśmiechem, po czym podeszła do Richarda, który stał przy Mary. Uśmiech zgasł natychmiast, a jego miejsce zajął wyraz osłupienia. Przez chwilę zawisła nad nimi cisza pełna zaskoczenia i wahania. Jamie natychmiast wkroczył do akcji.

– Ach… Catriono, to jest pan Cynster. Został wezwany na odczytanie testamentu.

Odwróciła wzrok od Richarda i spojrzała na Jamiego.

– Wezwany? – W jej tonie słychać było coś więcej niż tylko zwykłe pytanie.

Jamie zaszurał nogami i rzucił przepraszające spojrzenie na Richarda.

– Pierwsza żona taty zostawiła mu spadek, ale tata ukrywał to do tej pory.

Zmarszczywszy czoło, już otworzyła usta, by zapytać o coś Jamiego, ale Richard przysunął się bliżej i ujął jej dłoń. Podskoczyła i próbowała ją cofnąć, ale on nie puścił.

– Dobry wieczór, panno… – rzucił pytające spojrzenie na Jamiego.

Zamiast niego, czarownica odpowiedziała tonem zimnym jak lód.

– …Hennessy.

Znów próbowała ukradkiem uwolnić dłoń, ale Richard, trzymając ją wciąż mocno, nieśpiesznie spojrzał jej w twarz, czekając, aż ona zrobi to samo. Utkwił w niej wzrok i łagodnie uniósł trzymaną dłoń.

– Bardzo mi przyjemnie, panno Hennessy – mruknął i z wolna dotknął ustami jej skóry.

Dziewczyna zadrżała pod jego dotykiem, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej, zadowolony z efektu. Posłała mu spojrzenie, które powinno sprawić, że padnie martwy na dywan, ale on tylko uniósł brew – arogancko i prowokująco. Trzymał w niewoli jej dłoń i spojrzenie.

– Jamie z wiadomych powodów starał się uniknąć wyjaśnienia, że pierwszą żoną pana McEnery’ego była moja matka, panno Hennessy.

Znów spojrzała zdziwiona na Jamiego, który nieco spąsowiał.

– Twoja…? – Kiedy nagle zrozumiała wyjaśnienie, odrobina różu pojawiła się także na jej kremowych policzkach. – Och, rozumiem.

Ku zaskoczeniu Richarda w jej głosie nie było potępienia ani konsternacji. Tym razem nawet nie próbowała wyrwać wciąż trzymanej przez niego dłoni, czego się spodziewał. Jej szczupłe palce spokojnie spoczywały w jego uścisku. Patrzyła mu przez chwilę w oczy, a potem pochyliła lekko głowę, chłodno, ale z wdziękiem, sugerując, że doskonale rozumie jego prawo do przybycia na odczytanie ostatniej woli jej wuja.

W całym swoim życiu Richard nie spotkał się z tak spokojnym zrozumieniem jego pozycji.

– Catriona jest wychowanicą… – Jamie przerwał i odchrząknął. – Właściwie to jestem jej prawnym opiekunem.

– Ach. – Richard uśmiechnął się z wdziękiem. – Więc to wyjaśnia pani obecność.

Przeżył kolejne zabójcze spojrzenie kobiety, ale nim zdążył coś powiedzieć, podeszła Mary i wzięła Jamiego pod ramię.

– Panie Cynster, czy mógłby pan służyć ramieniem Catrionie?

Uczepiona Jamiego Mary prowadziła do jadalni, a bardzo z siebie zadowolony Richard umieścił dłoń intrygującej panny Hennessy w zgięciu swego łokcia i uprzejmie poprowadził ją ich śladem. Sunęła obok niego jak wyposażony w armaty galeon, otoczona nimbem królewskiej wyższości. Kiedy wyszli z salonu, Richard zauważył, że wcześniej towarzysząca jej starsza kobieta właśnie pojawiła się w drzwiach.

– Pani, kim jest twoja towarzyszka podróży?

Przez chwilę dało się wyczuć wahanie w zachowaniu Catriony, ale potem zdecydowała się jednak odpowiedzieć:

– To panna O’Rurke.

Jadalnia położona była po drugiej stronie rozległego holu. Richard zaprowadził swoją piękną podopieczną do krzesła tuż przy boku Jamiego, a potem, według wskazań gospodarza, usiadł po jego prawej stronie. Reszta rodziny i panna O’Rurke także zajęli swoje miejsca. Pomieszczenie było ogromne, ale stół miał odpowiednią do niego wielkość. Odległość między biesiadnikami była na tyle duża, by zniechęcić do jakiejkolwiek rozmowy, jeśli dotąd nie zniechęciły wilgoć i chłód. Mimo ognia tańczącego w kominku w komnacie było zimno, sprawiała wrażenie niezmiennie od wieków surowej.

– Czy mógłby pan podać przyprawy?

Przy tak ograniczonej konwersacji, kiedy przynoszono i odnoszono kolejne dania, Richard zaczął się poważnie zastanawiać, jaki był Seamus McEnery. Nie mając innego źródła wiedzy, zaczął przyglądać się jego domowi i rodzinie.

Pobieżna inspekcja osób, które poznał wcześniej, przysporzyła mu trochę więcej informacji: wszyscy byli potulni, łagodni, chętnie pozostawali w cieniu innych osób, co wyraźnie świadczyło o tym, jak Seamus wychował swoje dzieci. Panna O’Rurke miała ciekawą twarz, choć głębokie zmarszczki i ciemna karnacja nie wskazywały na to, że pochodzi z wyższych sfer. Nie musiał przyglądać jej się długo, by stwierdzić, że kobieta wyraźnie mu nie ufa. Fakt ten nie zaniepokoił go wcale, bo towarzyszące pięknym damom opiekunki zwykle patrzyły na niego podejrzliwie. Jako ostatniej przyglądał się Catrionie Hennessy.

Bez wątpienia była najciekawszą osobą w pomieszczeniu. Miała na sobie suknię z jedwabiu o głębokim, lawendowym odcieniu. Gęste włosy, nie złote, ale też nie zupełnie rude, raczej w kolorze prawdziwej miedzi, upięła wysoko na czubku głowy, a kaskady loków wymykały się, by spływać dokoła jej twarzy. Okrągły, głęboko wycięty dekolt delikatnie odsłaniał to, czym szczodrze obdarzyła ją natura. Obnażone krągłe ramiona miały kolor kości słoniowej i połysk jedwabiu. Dla rozpustnych oczu mężczyzny była obrazem doskonałości.

Richard nie przestawał się jej przyglądać. Studiował delikatny owal twarzy, mały nos, gładkie, szerokie czoło. Brwi i rzęsy miały jasnobrązową barwę, otaczały intensywnie zielone oczy. Tego nie udało mu się dostrzec wczoraj w świetle księżyca, choć wydawało mu się, że złote plamki w jej oczach płonęły właśnie na zielonym tle. Był pewien, że te oczy potrafią lśnić w złości i płonąć namiętnością. Jedyną niedoskonałością w jej twarzy była broda. Jak na gust Richarda zbyt wydatna, nadająca twarzy wyraz zdecydowania. Przez nią dziewczyna wyglądała na upartą. Była raczej średniego wzrostu, drobna i szczupła, ale jej figura w żadnym razie nie wydawała się chłopięca. Bardzo pragnął jej dotknąć.

Ponieważ nie był zobowiązany do nawiązywania uprzejmej konwersacji zwykle towarzyszącej kolacji, ukradkowo sycił oczy jej widokiem. Dopiero kiedy na stole pojawiły się desery, poczuł się w obowiązku uczestniczyć w życiu towarzyskim. Wtedy też zauważył, że choć wszyscy obecni wymieniali między sobą spojrzenia, nikt nie śmiał nawet zerknąć na niego i Catrionę. Wszyscy, z wyjątkiem cichej, ale czujnej i nieufnej panny O’Rurke, odwracali od nich wzrok, jakby bali się zwrócić na siebie uwagę. Jedynie Jamie, kiedy zaszła taka potrzeba, czynił niezdarne wysiłki, by od czasu do czasu zamienić słowo z nim lub Catrioną.

Richard z zaciekawieniem próbował zainteresować sobą Malcolma, ale nadaremnie, bo chłopak zdawał się jedynie mocniej zamykać się w sobie. Spojrzawszy na Catrionę, zauważył, że ona też bacznie przygląda się wszystkim przy stole, ale oni czynią wszystko, by nie napotkać jej wzroku. Niezrażona tym dziewczyna spokojnie zajęła się wycieraniem ust serwetką. Richard skupił wzrok na różowych płatkach jej warg i zrozumiał z przestrachem, że pamięta dokładnie ich smak.

Odsunął od siebie to wspomnienie, odpędzając myśli o Catrionie. Najwyraźniej rodzina Seamusa była tak bardzo nieśmiała, że wszyscy traktowali Catrionę i jego jak niebezpieczne zwierzęta, które, sprowokowane, mogłyby ich dotkliwie pogryźć.

To świadczyło również zdecydowanie o jego czarownicy. Może naprawdę nią była?

Ta myśl przywiodła też inne, na przykład: jakie czarownice są w łóżku? Przepadł na chwilę w swoich myślach, kiedy nagle Jamie nerwowo odchrząknął i zwrócił się do Catriony:

– Właściwie, Catriono, zastanawiałem się nad tym, czy teraz, po śmierci taty, kiedy stałaś się moją podopieczną, nie byłoby lepiej… wygodniej… to znaczy… gdybyś zamieszkała tu z nami.

Catriona włożyła akurat do ust odrobinę biszkoptu z kremem. Przełknęła spokojnie kęs, odłożyła łyżkę i spojrzała Jamiemu prosto w oczy.

– To znaczy mogłabyś zamieszkać z nami, z rodziną – tłumaczył się pośpiesznie Jamie. – Na pewno w dolinie czujesz się bardzo samotna.

Spojrzenie Catriony przybrało surowy wyraz, nie spuszczała wzroku z oczu Jamiego.

– Twój ojciec miał taki sam zamiar, pamiętasz?

Wszyscy w jadalni, z wyjątkiem Richarda, zrozumieli jej słowa. Dreszcz strachu przebiegł po plecach całej rodziny, a nawet służby. Wszyscy zamilkli.

– Na szczęście – mówiła dalej Catriona, wciąż nie spuszczając z niego wzroku – Seamus zmienił zdanie i pozwolił mi mieszkać tam, gdzie mnie umieściła Lady, w moim majątku. – Przerwała na chwilę, nie odwracając wzroku i dając wszystkim czas na przemyślenie jej słów. Potem uniosła brwi i zapytała – Naprawdę chcesz sprzeciwić się woli Lady?

Jamie pobladł.

– Nie, nie. Myśleliśmy tylko, że może chciałabyś… – wydusił, machając ręką.

Catriona odwróciła wzrok i podniosła łyżkę.

– W majątku jest mi zupełnie dobrze.

Dyskusja została zamknięta. Jamie wymienił spojrzenie z Mary, ona wzruszyła lekko ramionami i się skrzywiła. Inni członkowie rodziny ukradkiem łypali na Catrionę i gwałtownie odwracali wzrok.

Jedynie Richard wciąż na nią patrzył. Jej władza nad ludźmi była niesamowita. Używała jej jak tarczy. Ustawiła tę tarczę przed sobą, a biedny Jamie uderzył w nią głową. Richard już to znał. Tak samo zachowywała się, kiedy kazała mu postawić się na ziemi, ale on miał dość doświadczenia, by to zlekceważyć. Kiedy ją całował, zaczęła zachowywać się jak każda normalna kobieta, była miękka i uległa. Wspomnienie chwili, kiedy trzymał ją w ramionach, kobiecego ciała przyciśniętego do jego mięśni, sprawiło, że zaczął kręcić się na swoim krześle.

Teraz jeszcze bardziej skupił myśli na niej. A właściwie na tym, co go tak bardzo w niej pociągało. Właściwie nie była klasyczną pięknością. Była znacznie bardziej kusząca niż kobiety o modelowym typie urody. Richard doszedł do wniosku, że to właśnie ta zdecydowana szczęka, nadająca jej twarzy wyraz dzikości, tak go ujęła i sprawiła, że silnie wyostrzył się jego instynkt łowcy. Otaczająca ją aura tajemniczości, magii, kobiecej siły i władzy, której nie można opisać prostymi słowami, była wielkim wyzwaniem dla takiego mężczyzny jak on.

Dla takiego znudzonego hulaki.

Ona nigdy nie zostałaby zaakceptowana przez śmietankę towarzyską; ta nutka dzikości, jaką w niej widział, byłaby jak na ich gust za silna. To nie potulna panienka; była inna i nie próbowała nawet tego ukrywać. Pewność siebie, sposób bycia i władza, jaką miała nad ludźmi, sprawiły, że sądził, iż dobiega trzydziestki, ale teraz widział wyraźnie, że to nieprawda. Miała niewiele więcej niż dwadzieścia lat, przez co jej pewność siebie i buta były jeszcze bardziej intrygujące. Tym większym były wyzwaniem.

Richard postawił kieliszek na stole, miał już dość tej chłodnej ciszy.

– Od dawna pani mieszka w swoim majątku, panno Hennessy?

Spojrzała nań z wyrazem zdziwienia w oczach.

– Całe życie, panie Cynster.

Richard uniósł brew.

– Gdzie dokładnie leży ów majątek?

– Na nizinie. – Gdy niezadowolony z odpowiedzi czekał na ciąg dalszy, dodała: – Położony jest w dolinie Casphairn, u stóp góry Merrick. – Oblizała odrobinę deseru z łyżeczki i zastanowiwszy się, dodała – To część…

– Wyżyny Galloway – wtrącił.

Tym razem ona uniosła brew.

– Rzeczywiście.

– Kto jest właścicielem majątku?

– Ja. – Zauważyła jego zdziwienie, więc wyjaśniła: – Odziedziczyłam go po rodzicach.

Richard skinął głową.

– A Lady, o której pani mówiła?

Obdarzyła go pobłażliwym uśmiechem.

– Lady – ton jej głosu się zmienił, każde słowo wymawiała, podkreślając jego znaczenie – to Ta-Która-Wie-Wszystko.

– Och – Richard zamrugał. – Rozumiem – I naprawdę rozumiał. Chrześcijaństwo było religią dominującą w Londynie i innych miastach, a także w parlamencie, ale dawne wierzenia, stare doktryny miały jeszcze ogromny wpływ na wsiach. Sam dorastał na wsi, w hrabstwie Cambridge, wśród pól i zagajników, widywał stare kobiety zbierające zioła, słyszał o ich balsamach i eliksirach, które mogły uleczyć wiele chorób. Widział zbyt wiele, by sceptycznie podchodzić do takich wierzeń, wiedział na ten temat dość, by traktować takie praktyki z należnym szacunkiem.

Patrzyła mu prosto w oczy. Richard zauważył w nich błysk triumfu, odcień zwycięstwa. Pomyślała, że udało jej się go odepchnąć, przestraszyć. Nie okazał zadowolenia, które skrywał w duszy. Wciąż czuł ten zew drapieżnika, ale starał się z nim nie zdradzić.

– Catriono?

Oboje odwrócili się, by spojrzeć na Mary, która wstała i się skłoniła. Catriona poszła w jej ślady i dołączyła do dam udających się do salonu. Zostawiły dżentelmenów, by mogli uraczyć się odrobiną porto.

Richard przyjął to z ulgą. Uniósł kieliszek i oglądał rubinowy płyn w środku.

– Więc – zaczął, spojrzawszy na Jamiego – Catriona jest teraz pod twoją opieką?

Jamie westchnął ciężko.

– Tak, jeszcze przez trzy lata, póki nie skończy dwudziestu pięciu lat.

– Jej rodzice od dawna nie żyją?

– Od sześciu lat. Zginęli w wypadku w Glasgow, kiedy załatwiali formalności związane z jakimś ładunkiem. To był wielki szok dla wszystkich.

Richard spojrzał zdziwiony.

– Zwłaszcza dla Catriony. Ile ona mogła mieć wtedy lat, siedemnaście?

– Szesnaście. Naturalnie tata chciał, żeby przeniosła się tutaj. W końcu dolina to odludne miejsce, nieodpowiednie dla samotnej dziewczyny. Przynajmniej tak sądziliśmy.

– Nie chciała przyjechać?

Jamie się skrzywił.

– Tata zmusił ją do przyjazdu. Owszem, przyjechała. – Wzdrygnął się i upił spory łyk porto. – To było straszne. Kłótnie, wrzaski. Już myślałem, że tata padnie trupem, tak mu zalazła za skórę. Chyba nigdy wcześniej nikt tak mu się nie sprzeciwiał jak ona. Ja bym nie śmiał.

Wypił jeszcze trochę porto, a wtedy jego szkocki akcent znacznie się pogłębił. Jak wielu innych Szkotów, nauczył się go na co dzień ukrywać.

– Nie chciała zostać. Tata się uparł. Miał zamiar wydać ją bogato za mąż. Myślał, że ktoś musi zająć się zarządzaniem jej ojcowizną.

– Ojcowizną?

– Ziemiami w dolinie – wyjaśnił Jamie, opróżniając kieliszek. – Jest właścicielką całej przeklętej doliny od jednego końca do drugiego. Ale ona nie chciała nawet słyszeć o tym, co zaplanował dla niej tata. Powiedziała, że wie, co robi, że prowadzi ją Lady. Przysięgała na grób matki, że usłucha Lady, a nie taty. Stanowczo sprzeciwiła się małżeństwu. Dżentelmeni, którzy ze względu na jej rozległe dobra bardzo chcieli się z nią żenić, kiedy tylko ją poznawali, zaraz zaczynali śpiewać inaczej. Wszyscy rozpierzchli się jak mgła na wietrze.

Richard zmarszczył czoło, zastanawiając się, czy Szkoci mają inne poglądy na kobiece piękno.

– Oczywiście każdy z nich chciał ją posiąść, póki nie zaczął z nią rozmawiać. Całkiem ich wystraszyła. Ci biedacy przyjechali z Edynburga, Glasgow i innych miast. Potrzebny im był majątek. Nigdy nie słyszeli o Lady, więc kiedy Catriona powiedziała im, że jeśli nie będzie z nich zadowolona, zawsze może ich pozamieniać w ropuchy albo piskorze, albo w inne oślizgłe stworzenia…

Richard się uśmiechnął.

– I uwierzyli jej?

– Och, tak. Kiedy chce, żeby jej uwierzono, potrafi być bardzo przekonująca.

Przypomniawszy sobie władczy ton, z jakim do niego przemawiała, Richard z łatwością w to uwierzył.

– Ach, ta druga, Algaria… Miss O’Rurke… Cały czas była z nią, żeby jej pomagać. Więc – powiedział Jamie, sięgając po karafkę – później nie było już więcej starających się o jej rękę. Tata był siny z wściekłości, a Catriona niewzruszona. Ten spór trwał wiele tygodni.

– I?

– Wygrała. – Jamie odstawił kieliszek. – Wróciła do doliny i to był koniec. Tata nigdy więcej o niej nie wspominał. Nie sądziłem, że zgodzi się teraz tu zamieszkać, ale Mary przekonała mnie, że powinienem chociaż zapytać. Zwłaszcza po tym, jak znalazłem listy.

– Listy?

– Listy z propozycją małżeństwa. Bardziej z jej dobrami niż z nią samą. Było ich wiele. Kilka od tych, którzy uciekli zaraz po tym, jak ją poznali, i inne, od wielu dżentelmenów z nizin. Niestety, żaden z tych mężczyzn nie posiadał wielkiego majątku ani tytułów. – Jamie opróżnił kieliszek. – Znalazłem ich cały stos w biurku taty. Na wielu z nich tata zostawił notatki. Najwyraźniej był wściekły, że nie może wydać Catriony za mąż.

– To dobre ziemie?

– Dobre? – Jamie odstawił kieliszek. – Lepszych w Szkocji pan nie znajdzie. – Spojrzał Richardowi w oczy. – Ludzie Catriony mówią, że Lady o nie dba.

Richard uniósł brwi.

– No cóż. – Z ponurą miną Jamie odsunął krzesło od stołu. – Lepiej chodźmy już do salonu.

* * *