Droga do Nawi

 

 

 

 

 

Droga do Nawi

 

 

 

TOMASZ DUSZYŃSKI

 

 

 

 

Droga

do Nawi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Copyright © by Tomasz Duszyński, 2015

Copyright © by Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2015

 

 

Redaktor prowadząca: Dominika Kuczyńska

Redakcja: Aleksandra Powalska-Mugaj

Korekta: Malwina Wadas / paniodpolskiego.pl

Projekt okładki: Dark Crayon / Piotr Cieśliński

Projekt typograficzny i łamanie: Barbara Adamczyk

Opracowanie grafik: Mateusz Wilma

 

 

Wydanie elektroniczne 2015

 

ISBN 978-83-7976-304-7

 

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej

Dariusz Nowacki

 

 

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

 

 

 

 

 

 

I. Rozstaje dróg

 

 

 

Sosny, jodły, chwoje, chaszcze,

Ciemny mech.

Czuję go – kosmaty leszy

Tu zaległ.

Zwalił się na chwoję,

Na jej korę,

I porusza wszystkim, kołysze

W tym borze.

 

Maksim Bohdanowicz, Leszy

[www.wiersze.wikia.com]

 

 

 

 

Nie życzę tego nikomu. Przeżywać własną śmierć na nowo, co noc, za każdym razem, gdy zamykasz oczy. Żadna przyjemność widzieć, jak twoje członki rozrywane są przez „ajdika”, a ty leżysz we krwi, próbując wmówić sobie, że nic się nie stało. Że przewróciłeś się przypadkiem. Twoje absurdalnie pobożne życzenie zdaje się mieć moc, tym bardziej że nie czujesz bólu. Ale on przyjdzie jak dawno niewidziany znajomy. Taki, za którym nigdy nie tęskniłeś. Wtedy hełm uderzy o głazy, gdy głowa bezwładnie opadnie do tyłu, i nagle zdasz sobie sprawę, że twoje ciało składa się z miliardów neuronów, przekaźników bólu błagających o chwilę wytchnienia. Nic już na to nie poradzisz. Wciągniesz w nozdrza gorące powietrze i będziesz czekał na wiatraki.

Tak, chłopaki wezwą wsparcie, ale muszą liczyć się z zasadzką. Od teraz każda sekunda będzie ciągnęła się w nieskończoność. Gorzej, każda z tych sekund będzie dzielić się na setne, tysięczne, rozbijać na cząsteczki, atomy. A ty zatoniesz w ich odczuwaniu, będziesz przeskakiwał pomiędzy jedną a drugą, odbijał się od nich niczym od gumowych piłek. Aż w końcu zdasz sobie sprawę, że czas rządzi się swoimi prawami.

Wszystkow takich chwilach nabiera nienaturalnych barw, odcieni, obraz staje się ostry, by potem nagle zajść mgłą. Widzisz kolegów, są blisko, to jedyne pocieszenie. Modlisz się, żeby to się skończyło, żeby już nikt nie oberwał. Jeden skoszony wystarczy. Chłopaki zajmują pozycję obronną, a ciebie odciągają w bezpieczne miejsce. Wymiana ognia trwa w najlepsze.

– Alek, lecą. Alek, trzymaj się.

Ukłucie, wstrzykują morfinę. Cholera, czułeś podświadomie, że ta chwila nadejdzie. Przecież to tylko środek przeciwbólowy, ale dla ciebie jest jak wyrok śmierci. Gdy podawali go innym, też nie patrzyłeś obojętnie. Wydawało ci się, że już po nich. Morfinę miałeś za ostateczność. Dlaczego ci ją dali?

Morfę podają umierającym. Ale ja przecież nie umieram, prawda? Wydaje mi się, że mogę wstać i iść, że chwilę odpocznę i zaraz się pozbieram. Przecież nie skarżę się na ból, jestem tylko w szoku.

Ktoś ciągnie za nogi, za poszarpane kikuty. Chyba na chwilę przysnąłem. Już ciemno?

Nie słyszę wystrzałów, rozglądam się, siadam. Jestem sam na wąskiej drodze. Nie. Nie sam. Dwa cienie szarpią rozerwane strzępy nogawek. Krew wsiąka ciemnymi plamami w przeklętą ziemię.

Szukam broni. Nie mam. Zabrali ją, a mnie zostawili?

To wilki. Fosforyzujące oczy, kły błyszczące w świetle księżyca. Próbuję krzyczeć. Nie mogę, głos uwiązł w gardle. Kopię, okładam pięściami warczące bestie. Zatapiają kły coraz głębiej, coraz mocniej zaciskają szczęki. Kruszą kości jak w imadle. Zdaję sobie sprawę, że to nie wilki, to ohydne, pokraczne potwory pokryte matowym futrem.

Budzę się ponownie. Mam nadzieję, że tym razem to rzeczywistość, nie kolejny sen. Ale czy takiej rzeczywistości chciałem?

Trauma room. Lekarz świeci latarką w oczy. Mówi coś, czego nie słyszę albo nie rozumiem. Kręci głową, patrzy na mnie i nagle odchodzi.

On także mnie zostawia?

Siedzę, boję się popatrzeć w dół, na kikuty, strzępy kończyn.

W końcu udaje mi się przemóc. Spodnie zakrwawione i rozerwane, ale blade stopy wystające ze strzępów nogawek wydają się nienaruszone. Całe, bez najmniejszego śladu zranienia, zadrapania.

Chcę coś powiedzieć, zapytać o coś, ale nie mam kogo. Jestem sam.

 

Ten obraz wraca. Wyraźny, z zapachami, kolorami, bólem. Już w Polsce opowiedziałem o nim lekarzowi. Miłemu facetowi po czterdziestce, który zajmował się takimi jak ja. Chłopakami z zespołem stresu pourazowego. Zaproponował turnus wypoczynkowy, namawiał do rozmów w gronie przyjaciół i bliskich. Powiedziałem mu, żeby turnus wsadził sobie w dupę. Nie przyznałem się, że nie mam ani przyjaciół, ani bliskich. Chociaż pewnie to wiedział.

Terapia jednak poskutkowała. Przestałem opowiadać o swoich snach.

Najgorsze jest to, że z całej pieprzonej zmiany pamiętam zaledwie kilka dni. Mam może kilka przebłysków, w których pojawiają się twarze, jakaś odprawa, patrol. Ale wszystko inne…

Pozostały tylko sny. Jednak czy dotyczyły mnie? Były wspomnieniem tego, co wydarzyło się naprawdę? Rozbebeszony umysł, myśli na granicy obłędu. Przecież mam wszystkie kończyny. Często, gdy budzę się w nocy, w przepoconej pościeli, odgarniam koc i patrzę. Patrzę na chude, żylaste nogi. W świetle księżyca wyglądają jak kończyny trupa, ale należą do mnie. A ja przecież żyję. Więc czyj to sen?

Dzwoniłem do chłopaków, łapałem tych, o których wiedziałem, że byli ze mną na zmianie. Żaden nie chciał rozmawiać. Jeden przeklął mnie, nazywał afrytem. Przyciśnięty do muru przyznał, że tak nazywali mnie miejscowi. On sam nie chciał mieć ze mną nic do czynienia. Bał się. Wtedy zrozumiałem, że dźwięk przerwanego połączenia może być gorszy od wystrzału z karabinu.

Dzień podobny do dnia. Gdy jesteś w dołku, szukasz możliwości wyjścia, wspięcia się jeden poziom wyżej, byle nie patrzeć w lustroi nie widzieć własnej bezsilności. To cholernie trudne. Wstań, żołnierzu, posil się, wykonaj zadanie i wróć na zasłużony odpoczynek. Na wieczny odpoczynek.

Koniec wydaje się bliski. Ty sam znajdujesz się zaledwie krok od wieczności. Krok od zapomnienia. I wtedy zdarza się, że ktoś wyciąga do ciebie pomocną dłoń. Mentor.

 

 

Stacja benzynowa przy zjeździe z A4, tuż za Wrocławiem w kierunku na Katowice. Niesprawna kasa fiskalna, dwie przebite opony w samochodzie marki Renault Clio. Popsuty wypad rodzinny, kolejka przy ladzie i oberwanie chmury, którego nie anonsowano w żadnej prognozie pogody. Niebo nad Polską miało być tego dnia jasne i przejrzyste, bez najmniejszego śladu chmur. Tutaj deszcz powstał z wichury, która w kilka minut przetoczyła się nad lasem, uderzył hektolitrami wody i znikł równie szybko, jak wcześniej niezapowiedziany pojawił się nad okolicą.

Marek Batler wiedział, że trafił w odpowiednie miejsce o właściwej porze. Wysiadł z samochodu, który raptem odmówił posłuszeństwa. Kilka innych pojazdów stało przy dystrybutorach z paliwem albo na parkingu. Mężczyzna uważnie zlustrował właścicieli czterech kółek. Małżeństwo z dwójką dzieci, kierowca tira w czapeczce bejsbolowej patrzący w niebo, jakby tam miał znaleźć odpowiedź na wszystkie dręczące go pytania. Handlowiec w firmowym aucie obklejonym kolorową reklamą lodów i pracownik stacji niemogący poradzić sobie ze szwankującym dystrybutorem. Wszyscy chwilę wcześniej szukali schronienia w budynku, teraz niepewnie go opuścili, jakby spodziewając się kolejnego dowodu na nieobliczalność pogody. Na pierwszy rzut oka żadna z tych osób nie budziła podejrzeń, nie ich szukał Batler.

Marek uspokoił oddech. Wszedł do sklepu, jakby od początku miał zamiar jedynie zrobić zakupy i odjechać. Przy kasie kolejka. Sześć osób, w tym jedno dziecko ściskające paczkę chipsów niczym drogocenny skarb. Mężczyzna obrzucił klientów szybkim spojrzeniem. Małżeństwo na końcu kolejki. Żona wyraźnie zniecierpliwiona, mąż, którego można było określić jedynie dwoma słowami: ciepła klucha. Okulary, jaskrawy podkoszulek z idiotycznym napisem. Batler założyłby się o paczkę tych cholernych chipsów, że facet jest księgowym. Wyrwał się ze swoją żonką na weekendowy wypad za miasto. Ich skreślił od razu. Podobnie siksę obłapiającą się z wytatuowanym chłystkiem ubranym w białe adidasyi rozciągniętą bluzę.

Batler wolnym krokiem zbliżył się do lodówki z napojami. Otworzył krótkim szarpnięciem drzwiczkii wyciągnął mrożoną herbatę. Zaschło muw gardle. Najchętniej od razu otworzyłby butelkę i przechylił ją, wlewając do przełyku płyn zdolny ugasić ogień trawiący jego trzewia. Powstrzymał się jednak. Ruszył do kasy.

Facet stał pierwszy w kolejce. Nieruchomy jak skała. Czekał, aż sprzedawczyni upora się z awarią. Nie wyglądał na zniecierpliwionego czy zirytowanego. Jakby wiedział, że zaraz wszystko wróci do normy.

– Nie ma prądu. – Dziewczyna tocząca bój z niesprawnym urządzeniem pociła się niemiłosiernie. Wyglądało na to, że należy do tych, którym „jeszcze zależy”. – To przez ten deszcz chyba… coś musiało…

Kasa zabuczała, a drukarka wypluła rachunek z radosnym skrzypieniem. Wśród klientów rozeszło się westchnienie ulgi.

– Przepraszam, że musiał pan czekać, panie Staszku. Czy coś jeszcze?

Batler stłumił przekleństwo, które cisnęło mu się na usta. Odłożył napój na półkę i wyjrzał przez szybę. Intuicja go zawiodła. To nie mógł być ten facet. Przeoczył kogoś. Czy ktoś w tym czasie odjechał?

Szybko wyszedł na zewnątrz i zlustrował parking. Brakowało dostawczakaz reklamą lodów. To niemożliwe, żeby…

Pisk opon był ogłuszający. Batler, tak jak wszyscy na stacji benzynowej, spojrzał w prawo. Wcześniej nie zauważył, że parking sięga aż za budynek. Tam gdzieś musiały być toalety. Czerwony mustang. Pojazd wyskoczył do przodu. Kierowca wprowadził samochód w kontrolowany poślizg i ruszył błyskawicznie w stronę wyjazdu. Marek dałby głowę, że wciąż słyszy śmiech i ostry riff gitary z głośników.

Tym razem zaklął siarczyście. Nikt jednak nie zwrócił na to uwagi. Pobiegł w stronę swojego auta. Wskoczył do środka i odpalił silnik. Maszyna zadziałała teraz bez problemów. Wycofał, a potem ruszył do przodu. Nie mógł ich stracić z oczu. Kierowca, krótko ostrzyżony blondynz czarnymi okularami upodabniającymi go do ważki. I ona, kobieta na fotelu pasażera. Kruczoczarne włosy, długie, rozwiane, jakby cały czas była w szaleńczym pędzie. Batler wyrył te twarze w pamięci i wiedział, że już nigdy ich nie zapomni.

 

Zjazdw lewo, budynekz parkingiem. Tak jak w jego śnie. Batler automatycznie skręcił w stronę motelui zatrzymał się. Był gdzieś za Katowicami.

Wynajął pokój na piętrze, bo musiał przerwać pościg. Czerwonego mustanga stracił z oczu bardzo szybko. Czuł jednak, że blondyn z dziewczyną nie odjechali daleko. Ich ślad urwał się właśnie w tym miejscu. Batler uzbroił się w cierpliwość, tak jak zwykł to zawsze robić, jakby przywdziewał ochronny pancerz. Wiedział, że sen przyniesie kolejne wskazówki i znów prędzej czy później trafi na trop.

Otworzył drzwii wszedł do pokoju. Małe, schludne pomieszczenie z jednym oknem, łazienka z prysznicemi telewizor. Batler nie miał żadnego bagażu. Opadł na łóżko i zamknął oczy. Zakręciło mu się w głowie. Przycisnął opuszkami palców skronie, ale wirowanie stało się jeszcze bardziej nieznośne, do tego doszło brzęczenie w uszach.

Wstał gwałtownie i zdjął płaszcz. Rzucił go na krzesło, nie dbając o to, czy materiał się pogniecie. Jeszcze raz zlustrował pomieszczenie i potarł łzawiące oczy. Był bardzo zmęczony, najchętniej od razu zapadłby w sen. Musiał jednak wziąć prysznic. Był w drodze od kilku dni. Co było wcześniej? Nieważne. Liczyło się tylko tu i teraz.

Zaśmiał się cichoi pokręcił głową z niedowierzaniem. Jeszcze nigdy wizja nie była tak wyraźna, tak trwała. Co więcej, teraz się urzeczywistniła. Tamtych dwoje, kobieta i mężczyzna.

Batler poprawił płaszcz, który zdążył się zsunąć z krzesła. Zawahał się, nasłuchując przez chwilę. Oprócz głuchych uderzeń kropel deszczu o dach motelu i odgłosów przejeżdżających w pobliżu samochodów nie było słychać żadnych dźwięków. Zdjął koszulę i spodniei skierował się do łazienki.

 

 

– Miszka, ty znowu dzisiaj na służbie? Toż spokoju nie dają. Powinieneś odpocząć, źle wyglądasz…

– Dam radę, babciu. Wy się lepiej pilnujcie. Kręci się tu kilku takich…

– A kiedy się nie kręcili? – Kobieta machnęła ręką. – Mnie nic nie zrobią, znają mnie dobrze, a i ja znam ich…

Misza Asieniewicz spojrzał na stolik zapełniony książkami. Czasem przystawał i kupował jakiś tytuł u staruszki, gdy wracał tędy po służbie. Teraz jednak nie miał ochoty się zatrzymywać. Czuł niezrozumiałe zniecierpliwienie i niepokój. Jakbyo czymś dzisiaj zapomniał, coś przeoczył. Ruszył w kierunku ruchomych schodów prowadzących do metra. Minęła już dwudziesta druga, mniej ludzi. Trudno było przywyknąć, znając moskiewskie metro za dnia, że może tu być tak pusto. Codziennie miliony ludzi przetaczały się w marmurowych wnętrzach: ci spieszący do pracy, turyści i ci z prowincji, z wielkimi walizami czy wózkami, na których, dałbyś głowę, piętrzył się cały ich dobytek.

Ruchome schody przesuwały się wolno, co jeszcze bardziej poirytowało Miszę. Niepokój rósł zupełnie niezrozumiale. Zaczęła swędzieć go skóra, uczucie bardzo nieprzyjemne. Zastanawiał się, czy podrażnienia nie wywołało nowe mydło w płynie, które kupił kilka dni temu.

Z naprzeciwka schodami jechało kilku wyrostków. Śmiali się. Jeden z deskorolką. Misza miał nadzieję, że chłopakowi nie wpadnie do głowy jazda po peronach. Młodym w dzisiejszych czasach głupie rzeczy przychodziły do tych zakutych mózgownic. Misza zmierzył go wzrokiem, gdy się mijali. Chłopak także na niego patrzył. Nieruchome spojrzenie, zimne i jeszcze ten kpiący uśmiech. Asieniewicz pokręcił tylko głową. Na szczęście był po służbie. Nie musiał reagować.

Kłujący ból za okiem, zupełnie nagły. Misza zgiął się wpół. Dotknął powieki, ucisnął. Serce załomotało w piersii też zakłuło. Poczuł się źle, bardzo źle. Zawał? Wylew? Tak nagle? Dopiero zaczął trzydziestkę. Boże…

Z trudem utrzymał równowagę, gdy schody się skończyły. Chwiejnym krokiem podszedł do ściany, podparł się. Minęli go kobieta i mężczyzna, bez słowa, choć wyczuł, że na niego patrzą. Na pewno pomyśleli, że pił. A kto nie pił w tym przeklętym kraju?

Przesunął wnętrzem dłoni po zimnym marmurze, oparł na nim czoło. Chłód go uspokoił, serce powoli wracało do normalnego rytmu. Jednak wciąż coś było nie tak. Z nim albo…

Asieniewicz sam nie rozumiał impulsu, który kazał mu wrócić na ruchome schody. To było silniejsze od niego, jakiś wewnętrzny nakaz popchnął go do przodu, w ślad za tym chłopakiem.

Wyszli na powierzchnię z innej strony. Misza znalazł się na ulicy, rozejrzał się. Młodzieńcy skręcili za róg, obok budki z hamburgerami. Asieniewicz ruszył w tamtym kierunku. Z każdym krokiem tracił rozpęd. Pierwszy odruch wydał mu się czystym wariactwem. Dlaczego śledził Bogu ducha winnego chłopaka? Bo zabolała go głowa? Z powodu tego ucisku w żebrach? Teraz zlekceważył wcześniejsze dolegliwości. Wydały mu się wyolbrzymione. To tylko przemęczenie… Napięcie w pracy. Przecież w tej chwili zachowywał się jak jeden z recydywistów, których wsadzał do paki. Szedł za młokosem, jakby miał mu zrobić krzywdę.

Zmierzaliw stronę metra Sokolniki. Misza tak czy owak uznał, że pójdzie w tamtą stronę. Chciał już wrócić do domu, położyć się spać, zrobić sobie mocnej herbaty. Może by coś nawet zjadł? Nie odżywiał się ostatnio dobrze. To mogła być jedna z przyczyn złego samopoczucia.

Stacja była płytko położona. Właśnie z niej kilkadziesiąt lat temu odjechał pierwszy pociąg. Misza przeszedł przez bramkę, a potem skierował się na peron. Młodzieńcy znikli mu z oczu już wcześniej. Zupełnie stracił nimi zainteresowanie.

Pociąg wyjechał ze zgrzytem z tunelui zatrzymał się. Asieniewicz wszedł do wagonu, nie zajął miejsca, mimo że większość była wolna. Stał przy drzwiach zamyślony.

Po służbie różne myśli nachodziły człowieka. Czasem tylko można było mieć nadzieję na pustkę w głowie. Ale to wtedy, gdy mózg był zbyt przeciążony, by jeszcze roztrząsać jakieś sprawy. Znajomi często mówili Asieniewiczowi, że za bardzo bierze rzeczy do siebie, że czasem powinien sobie odpuścić… A czasem przymknąć oko.

Trudnow tej robocie się nie upodlić, chociaż… Można się starać. Wtedy jednak o awans niełatwo, nie mówiąc o jakiejkolwiek premii czy podwyżce. Misza jako jeden z niewielu miał swoje zasady. Wciąż się łudził, że je ma.

– Wysiadacie teraz?

Ocknął się, przywołał nawet zmęczony uśmiech na twarzy. Pokręcił przecząco głową i odsunął się, robiąc miejsce.

Kobieta także się uśmiechnęła, choć wcześniej była zniecierpliwiona. Miała ładne oczy, które, wydawało się, odbijały zranioną czymś duszę.

Takie uśmiechy w Moskwie nie były częste. Misza wiedział, że gdyby teraz miał na sobie mundur, raczej nie doświadczyłby tego przyjemnego ludzkiego odruchu. Milicji nikt już nie wierzył, nikt nie ufał funkcjonariuszom. Nie było co się dziwić, kiedyś po haracze przychodzili bandyci, a teraz…

Spojrzał w bok, wyczuwając na sobie jego wzrok. Znów to ukłucie za okiem i w sercu. Teraz jednak słabsze, na granicy odczuwania.

Uśmiech chłopaka zgasł, jakby coś go zaniepokoiło. W jego stronę przesunęło się dwóch kolegów, chcieli go odciąć od Asieniewicza.

Misza spojrzał za siebie. Dwóch innych wyrostków stało za nim. Napięci, uważnie mu się przypatrywali, wydawało się, że czekają.

Atmosfera zgęstniała. Misza wiedział, że zaraz coś się wydarzy. Był w cywilu, nie miał przy sobie broni. Poza tym nie planował wdawać się w konfrontację z tymi dzieciakami.

Odczekał, aż wagon się zatrzyma, i wysiadł.

Ruszył szybkim krokiem w stronę przejścia. Nie oglądał się. Chciał po prostu zakończyć ten dzień tak szybko, jak się da. Dotrzeć do domu i położyć się spać, nawet bez kolacji, bez herbaty, która była jego wieczornym rytuałem.

Usłyszał ich za sobą. Byli w tenisówkach, jeden nieostrożnie zapiszczał gumową podeszwą na kaflach. Misza wyczuł ich obecność już wcześniej. Zupełnie jakby miał oczy z tyłu głowy albo radar pokazujący dokładne rozmieszczenie ruchomych punkcików.

Trzymali odległość. Obserwowali go.

Asieniewicz zatrzymał się raptownie. Odwrócił.

– Czego… – słowa zamarły muw ustach. Ani żywego ducha. Nikogo w korytarzu. A przecież dałby głowę.

Zawahał się. Zadrżał cały, przeszyty lodowatym powiewem wiatru. Wciąż nie opuszczało go wcześniejsze uczucie. Jakby tu stali, przed nim, wpatrując się w jego trupio bladą twarz.

Musiał zwariować, jak inaczej to tłumaczyć?

Już miał się odwrócić i pomaszerować do wyjścia, gdy wydało mu się, że wyczuwa czyjś oddech. Przesiąknięty czosnkiem, nieświeży, taki, jaki może mieć wyrostek, który od kilku dni nie mył zębów. Ta mdła woń przesuwała się w bok, obchodziła go szerokim łukiem, w jednym celu: odciąć Miszy drogę ucieczki.

– Odejdźcie… – wyszeptał cicho Asieniewicz. – Dam wam spokój, jeśli wy mi go dacie. Nie jestem już na służbie.

To ostatnie powiedział tylko po to, by dać znać, z kim mają do czynienia. Jeśli zwariował i tak nie sprawiało to różnicy.

Chciał się obrócić i pójść w swoją stronę, ale nagle ktoś albo coś chwyciło jego ramię, a potem twardy przedmiot uderzył go w brzuch.

– Matko… – wyjęczał Misza, padając na kolana. Z trudem zaczerpnął powietrza. Byłby zwymiotował, ale niewiele dzisiaj jadł. Wypluł gorzką ślinę, próbując skoncentrować wzrok.

Nikogo nie widział. W korytarzu był zupełnie sam. Tylko światła u sufitu zadrżały, przygasły, jakby przez spadek napięcia.

Może uderzył się w słupek… przy obrocie. Jego umysł próbował znaleźć racjonalne wytłumaczenie tego, co się stało. Strach złapał go za gardło.

Coś przesunęło się na skraju pola widzenia. Asieniewicz skulił się. Pęd powietrza potrząsnął jego włosami. Znów pisk butów na posadzce, a potem głuchy jęk upadającego człowieka.

Misza odzyskał siły, wstał i rzucił się do ucieczki. Pędził długimi susami. Do wyjścia miał jakieś pięćdziesiąt metrów.

Za późno zauważył kolejny cień, tuż pod nogami. Podciął go, uderzył w kolana. Asieniewicz wyleciał w powietrze, a potem runął z impetem na kafle. Wyciągając rękę, uchronił głowę, ale nadgarstek i bark przeszył palący ból.

Leżał na boku, walcząc z obezwładniającym strachem. Obrócił się na plecy. Cienie stały się wyraźne. Były blisko, dwa kucające przy jego stopach, jeden pochylony nad głową, inny z boku.

– Widzi nas – zapiszczał ten, który się nad nim pochylał. – On nas widzi.

– Niemożliwe. – Siedzący dotąd w kucki podniósł się, zbliżył do Miszy i pomachał mu przed oczami.

Misza zareagował błyskawicznie. Chwycił chłopaka za dłoń i wygiął mu palce tak mocno, że ten krzyknął. Potem Asieniewicz kopnął go w brzuchi pchnął na drugiego. To działo się tak szybko, nawet nie wiedział, że jest zdolny do podobnych reakcji. Poderwał się na nogi i po raz kolejny rzucił do ucieczki.

Okrzyki zaskoczenia odbiły się echem w wąskim korytarzu. Tupot stóp podniósł się głębokim crescendo.

– Nie może uciec!

Asieniewicz biegł ze wszystkich sił. Uniósł głowę. W korytarzu nagle pojawił się dym, ciemne kłęby wyglądające jak burzowe chmury. Czyżby coś się paliło? Powinien się włączyć alarm!

– Goda, pomóż!

Głos za plecami Miszy zabrzmiał niczym uderzenie pioruna. I wtedy Asieniewicz poczuł, że wbrew swojej woli unosi się nad ziemią. Opary zakłębiły się, tworząc wir. Światła rozbłysły niczym flesze aparatów, a pomruk odległego grzmotu niemal rozrywał bębenki w uszach.

Zawrót w głowie, bezwład ciała. Asieniewicz krzyczał, ale podmuch wichury wcisnął mu krzyk z powrotem do gardła. Wszystko działo się tak szybko. Misza tracił kontakt z rzeczywistością. Jeśli to był sen, musiał się obudzić, by nie dostać pomieszania zmysłów.

I wtedy, gdy niemal całkowicie poddał się wirowi, poczuł na ramieniu czyjąś dłoń. Przytrzymała go w miejscu, gdy huragan szarpał jego ubraniem. Asieniewicz zdał sobie sprawę, że ta dłoń ciągnie go w dół, a później w bok. Oparł się barkiemo ścianę, a po chwili, ku swojemu jeszcze większemu zdumieniu, przez tę ścianę przeniknął.

 

 

Zamknąłem zeszyti przeciągnąłem się w fotelu jak kot. Nie byłem przyzwyczajony do siedzącego trybu życia, a taki zaserwowano mi w firmie przez kilka ostatnich tygodni. Chociaż nie, uświadomiłem sobie, że przecież wcześniej spędzałem całe dnie przed telewizorem.

Czułem w kościach, że swoje muszę odcierpieć, a karta się odwróci. Niedługo Mentor da mi jakieś zadanie. Jak to ujął ostatnio? Muszę jeszcze okrzepnąć.

Nabierałem pewności siebiei zdałem sobie sprawę, że przyjmę z uśmiechem wszystko, nawet najpodlejszą fuchę, byle wyrwać się z tych klaustrofobicznych czterech ścian.

Wewnętrzny intercom zabrzęczał tak głośno, że niemal spadłem z fotela. Odkaszlnąłem i nacisnąłem przycisk połączenia.

– Alek Bielski, masz wezwanie na dziesiąte.

– Rozumiem, idę – odpowiedź, którą zaserwowałem asystentce szefa, była równie zdawkowa.

Mój głos zabrzmiał bezosobowo, ale zdecydowanie. Wewnątrz jednak już tak komfortowo się nie czułem. Wezwanie na dziesiąte mogło co prawda oznaczać przydział upragnionego zadania, ale z drugiej strony… Co jeśli ktoś tam, na górze, uznał, że jednak nie nadaję się do tej roboty?

Moja sytuacja w Agencji M nie należała do łatwych. Przecież znalazłem się tutaj z polecenia. Inni harowali na tę posadę, zdawali tysiące testów, byle dostać fuchę w renomowanej firmie. A ja? Jestem tu z polecenia samego Mentora. Wyciągnął do mnie rękę, gdy niemal stoczyłem się na dno.

Wciąż miałem przed oczami kierownika działu, Bayera. Mój pierwszy dzień zaczął się od spotkania z tym nadętym, grubym bucem. Szybko zorientowałem się, jaki jest cel tej jakże miłej konwersacji. Facet chciał pokazać, kto tu rządzi.

– Nigdzie nie zagrzał pan miejsca…

– Miejsca były niewłaściwe.

– A wojsko?

– Słabe żarcie, latemw mundurze za gorąco, zimą za zimno…

– Nie ma pan rodziny, matka umarła, kiedy miał pan kilkanaście lat, ojciec odszedł, gdy miał pan rok. Do tego kawaler.

– Uhm.

– Dwudziestosiedmiolatekz nawracającą depresją.

– W tej chwili depresja jest w odwrocie… Być może chwilowo.

– Najprawdopodobniejz zespołem stresu pourazowego…

– Prawdopodobieństwo duże.

– Nie traktuje pan życia poważnie.

– Opis jak ulał do mnie pasuje…

Tak mniej więcej wyglądała ta rozmowa.

Na odchodne grubas powiedział mi, że zwolnić mnie nie może, szanuje niezrozumiałą decyzję Mentora, ale zrobi wszystko, żebym sam przyniósł mu w zębach wymówienie.

Być może nie powinienem się poniżać. Niejeden na moim miejscu odszedłby, unosząc się honorem. To jednak ten facet sprawił, że postanowiłem nie odpuszczać.

Kolejny brzęczyk. Podskoczyłem na fotelu. Chwyciłem kartę identyfikacyjną i przypiąłem ją do koszuli. Co się ze mną dzieje? Na dziesiąte nie wypadało się spóźnić. Nie dzisiaj.

 

Drzwi windy otworzyły się, ukazując szeroką recepcję. Za biurkiem siedziała poważnie wyglądająca kobieta. Patrzyła na mnie uważnie. Nie odwzajemniła uśmiechu.

– Aleksander Bielski? – zapytała.

Skinąłem głową.

– Wiadomość dla pana, kazał ją przekazać.

Długa szara koperta w wypielęgnowanych dłoniach. Wycelowanaw moją pierś, jakby wskazywała winnego jakiegoś podłego czynu.

– Spóźniłem się? – zapytałem, czując jak uchodzi ze mnie całe powietrze. Zrozumiałem, że nawaliłem na całej linii. – Już wyszedł?

– Odpowiedź znajdzie pan w kopercie. – Wyraz twarzy kobiety pozostał niezmieniony. Dłoń, wciąż wysunięta w moją stronę, nawet nie zadrżała.

– Dziękuję – odpowiedziałem, przejmując list.

Spodziewałem się, że będzie to zwolnienie. Gdy o tym pomyślałem, nawet mi ulżyło. Ostatnie tygodnie były dziwne. Pojawienie się Mentora w moim życiu, fakt, że znalazłem w sobie siłę, by jeszcze raz spróbować… Wszystko bez sensu. Nie nadawałem się do niczego. Lepiej, żeby to się skończyło właśnie teraz.

– Proszę otworzyć. Takie było polecenie. Ma ją pan otworzyć teraz i przeczytać.

Nie pytałem, skąd ten pośpiech. Podarowałem sobie nawet wzruszenie ramionami. Rozerwałem kopertę i wyciągnąłem białą karteczkę z odręcznie napisaną wiadomością. Pochyłe litery, zamaszysty podpis, mocny charakter pisma.

Spotkajmy się u Dekertao 14.00.

– Mentor

Spojrzałem odruchowo na zegarek. Miałem ponad kwadrans. Bez słowa obróciłem się na pięcie i nacisnąłem przycisk windy. Na szczęście nikt jej nie wezwał na inne piętro. Wszedłem do środka i niecierpliwie wcisnąłem guzik „parter”. Gdy drzwi zasuwały się, na twarzy asystentki Mentora dostrzegłem uśmiech, niezbyt przyjemny. Mogło mi się jednak tylko tak wydawać. Ostatnio nie byłem zbyt przyjaźnie nastawiony do nikogo, nawet do samego siebie.

 

 

– Stęskniłaś się, Arinko?

Ksenia pogłaskała szare futerko kotki. Arina wyciągnęła miękkie łapki i wygięła grzbietw łuk. Ziewnęła szeroko, kładąc główkę na piersi kobiety.

– Mała… dobra…

Ksenia podrapała kotkę za uchem. Mruczenie zwierzaka ją uspokoiło i dziewczyna uśmiechnęła się do siebie. Odkąd Arinka zadomowiła się na jej balkonie, a potemw domu, jakoś cieplej było na sercu. Milej było też wracać do pustego dotąd mieszkania.

– Mam coś dla ciebie…

Kotka zeskoczyła ze stołu i w kilku, wydawałoby się wykonanych od niechcenia, susach znalazła się przy lodówce.

Ksenia zaśmiała się. Przygotowała z samego rana płucka. Pokroiła je drobno, tak by kotka nie miała problemów z przełknięciem, i teraz wyciągnęła mięso z lodówki. Miseczkę postawiła pod stołem. Patrzyła z przyjemnością, jak jej nowa lokatorka je.

Dużo dowiedziała się o przyjaciółce. Kiedyś wydawało jej się, że koty przede wszystkim piją mleko, i tym też chciała raczyć codziennie swoją królewnę. Okazało się jednak, że dorosłe koty przeważnie nie tolerują mleka. Na szczęście dla Ariny skończyło się to tylko lekką niestrawnością.

– Ja też coś zjem. – Ksenia znów sięgnęła do lodówki. Wyciągnęła jajka i margarynę. Ciężkostrawna kolacja, ale dzisiaj po prostu miała ochotę na jajecznicę.

W kuchni rozszedł się przyjemny zapach. Zrobiło się od razu jakoś cieplej i bardziej domowo.

– A wiesz, Arina, dzisiaj rozmawiałam z Wierą z dołu…

Zamilkła. Mówiła do kota. Zanosiło się na to, że skończy jako gadająca do siebie stara panna z kłakami na swetrze. Odegnała tę wizję. Kotka spojrzała na Ksenię uważnie, wskoczyła na stół i pochyliła łepek zachęcająco.

– Mówiła, że zazdrości, bo praca w butiku to takie bezstresowe, lightowe zajęcie… Zaprosiłabym ją na dwanaście godzin do obsługi tych „gwiazd”, które chodzą po galeriach w ciemnych okularach, jakby tam nie wiadomo jakie słońce było. Te paniusie uważają się za siódmy cud świata i mają innych ludzi za nic, sprzedawców szczególnie.

Kotka zamruczała, zeskoczyła ze stołu i otarła się o jej nogi.

– Pewnie, wolny kraj. Nikt mnie do tej pracy nie zmusza. Tyle że niektórym się wydaje, że to takie łatwe zajęcie… O zarobkach nawet nie wspomnę. Gdyby można było robić to, co się lubi…

Ksenia przełożyła drewnianą łyżką gotową jajecznicę na talerz. Wyciągnęła jeszcze kromkę pieczywa z chlebaka.

– Nie ma się jednak co skarżyć. Z głodu nie zemrzemy, a może i los się odmieni?

Dziewczyna przeszła do pokoju i usiadła w fotelu. Arina wskoczyła za jej plecy i zwinęła się w kłębek.

– Los odmienia się wtedy, kiedy przychodzi na to czas.

Ksenia sięgnęła po pilota i włączyła telewizor. Wiera mówiła jej o serialu na pierwszym kanale, „Lubow kak lubow”, podobno już wszystkie sąsiadki w bloku go oglądały.

W milczeniu jadła kolację, patrząc jak Płaton Łobow i jego żona Tatiana decydują się na sprzedaż domu, aby pomóc zarówno wymagającej kosztownego leczenia Łarisie, jak i jej siostrze Lubie. Pomyślała wtedy, że większość ludzi ma przecież gorzej od niej.

 

W nocy obudziła się z ciężko bijącym sercem. Usiadła z trudem, kładąc dłoń na piersiach. Miała straszny sen. Topiła się w jeziorze, ciemnym, mętnym. Była pod wodą, ucisk w klatce piersiowej wydawał się tak realny. Jeszcze kilka dni temu zrzuciłaby wszystko na ciężkie jedzenie, spóźnioną kolację. Jednak podobne koszmary nawiedzały ją co noc. Brakowało jej tchu. Czasem budziła się z krzykiem, walcząc o oddech.

Popatrzyła na Arinę. Kotka uniosła łepek, wpatrując się w Ksenię z napięciem. Może i ona się wystraszyła. Dziewczyna przetarła spocone czoło i odetchnęła głęboko, nasłuchując świstu w płucach. Pomyślała przez chwilę, że może jest uczulona na sierść, może nawet ma astmę. Nawet jeśli tak by było, nie pozbędzie się swojej jedynej przyjaciółki. Jeśli ta odejdzie, to z własnej woli, Ksenia jej nie wyrzuci.

– Śpij Ari… Śpij. – Morozowa położyła głowę na poduszce. Wsłuchała się w mruczenie kotki. To ją uspokoiło i wreszcie pozwoliło zasnąć.

 

 

Obraz ruchomy i zamazany, jakby taśma, na której go zapisano, wyblakła. Batler wiedział, że to sen. Był tego w pełni świadomy. Wydawało się, że jeśli mocno się skoncentruje, będzie mógł go kontrolować. Wystarczy siła woli.

Rzeczywiście, niewyraźne kontury zaczęły nabierać kształtu. Dostrzegł linię lasu, potężnych starych drzew, których korony tworzyły splątany baldachim. Wciągnął w nozdrza zapach liści, mchu i wilgotnej ziemi. Czy w snach można wyczuć jakąkolwiek woń?

To nie był sen, lecz kolejna wizja.

Teraz obraz był bardzo wyraźny. Marek dostrzegał każde źdźbło trawy, rosę zbierającą się w kielichach kwiatów. Obserwował wszystko z góry, unosząc się nad zacienioną polaną. Szelest krzaków po lewej stronie i znów cisza. Batler skoncentrował się, skupił wzrok na miejscu, w którym, jak mu się zdawało, dostrzegł ukrytą postać. Ktoś lub coś zachowało jednak ostrożność. Wysoko nad lasem rozległ się pomruk burzy, odległy, pełen mocy grzmot. Znów szelest liści. Cień przesunął się od strony potężnego drzewa.

Obraz spłaszczył się, stracił wielowymiarowość. Zupełnie bez ostrzeżenia. W głowie Batlera pojawiło się inne miejsce. Miasto, betonowe bloki, klatka schodowa z numerem 5 przy drzwiach wejściowych, a potem mieszkanie. Ciemne, nieoświetlone. Ledwie dostrzegalne kontury łóżka, wybrzuszenie pod pierzyną. Ciężki, niespokojny oddech i kot. Siedząc na piersiach śpiącej osoby, prychnął w ciemności i spróbował uderzyć łapą niewidzialnego intruza.

Kolejne miasto. Dachy domów, ulice. Marek znał je. Był ostatnio w stolicy, tam wszystko się zaczęło. Nowy Świat, tłum ludzi podążających chodnikiem. Wśród nich jeden w rozpiętej marynarce, wyróżniający się. Biegł, wymijąc ludzi niczym tyczki. Spieszył się na spotkanie. Batler zapamiętał smukłą twarz, wyostrzone rysy…

Kolejna wizja. Znów ciemność. Nisko sklepione pomieszczenie, duszne, wilgotne. Leżanka, nieruchomy mężczyzna o wychudzonej twarzy. Wydawało się, że martwy. Jednak jego pierś nieznacznie unosiła się przy nierównym oddechu. Uwagę Batlera przykuło wyposażenie pokoju. Wysuszone zioła na sznurkach, słoje z podejrzaną zawartością wypełniające krzywe półki. Probówki i butle, w których bulgotał mętny płyn. Na ścianie zaś pisane cyrylicą litery – ВДНХ.

Następny obraz. Czerwony mustang, mężczyzna i kobieta. Na tylnym siedzeniu bilety kolejowe, drobny druk, napis „Moskwa”… Para wychodzi z samochodu. Idą w stronę dworca.

 

Otworzył oczy wczesnym rankiem. Bolały go wszystkie mięśnie, mimowolnie napięte przez całą noc. Poruszył głową. Ukłucie w karku, tępy ból potylicy. Wizje były męczące. Osłabiały go fizycznie i psychicznie, nie dawały spokoju. Nasilały się, gdy próbował z nimi walczyć lub je ignorować.

W końcu usiadł na łóżku. Przetarł oczy, strząsając z siebie resztki snu.

Ta wizja była inna niż poprzednie. Kolejne postaci dołączyły do tych, które ścigał wcześniej. Dwóch mężczyzn i trzecia osoba, której nie mógł rozpoznać przez tego prychającego kota.

Co więcej, dostał wyraźną wskazówkę. Kierunek, w którym powinien jechać. Napis „Moskwa” widniał na biletach kolejowych tej dwójki z mustanga. Batler miał niejasne przeczucie, że wszystkie nici prowadzą w to miejsce. Nie zdziwiłby się, gdyby pozostałe obiekty znalazł właśnie tam, w stolicy Rosji. Nawet tego śpieszącego się warszawiaka…

Postanowił dłużej nie zwlekać. Spał w ubraniu, był gotowy do drogi. Wyciągnął rewolwer spod poduszki i schował go pod marynarką. Wychodząc z pokoju, zajrzał jeszcze pod łóżko. Cień zadrżał, był tam przez całą noc. Chobołt, zupełnie niegroźny, nie wiadomo dlaczego zawędrował tak daleko na południe. Batler darował mu życie, na tamten świat wysyłał groźniejsze demony. Ten tutaj sprawił przynajmniej, że nikt nie zakłócił mu spokoju w czasie snu.

 

 

Nie trudziłem się wezwaniem taksówki. Z Agencji na miejsce spotkania miałem zaledwie kilkanaście minut piechotą. Musiałem jednak podbiec choć kawałek, nie potrafiłem się powstrzymać. Chyba tak działała świadomość, że czeka mnie rozmowa z Mentorem. Ten człowiek miał w sobie niesamowity magnetyzm. Charyzmę, ale też coś więcej. Każde słowo, które wypowiadał, miało znaczenie. Jego po prostu nie można było zawieść.

Zwolniłem koło placu Zamkowego. Przez ostatni miesiąc codziennie biegałem, kondycja wróciła. Musiałem jednak uspokoić oddech. Nie wypadało przyjść na spotkanie spoconym jak świnia.

Przeszedłem obok fontanny i ruszyłem w stronę kamienicy. Sporo ludzi na rynku wykorzystywało słoneczny dzień. Gwary rozmów, kilku mimów i uliczny grajek. Odprężająca atmosfera.

Jednak ja miałem totalną huśtawkę nastroju. Byłem zdenerwowany, to na pewno. Nie chciałem, żeby Mentor wyczuł moje emocje. Musiałem być profesjonalistą w każdym calu. Jeśli na mnie postawiono, to znaczy, że byłem coś wart.

Czarny pies wyskoczył spod moich nóg tak nieoczekiwanie, że niemal się przewróciłem. Musiałem się zamyślić i nie zauważyłem zwierzaka. Para młodych turystów zaśmiała się życzliwie. Odwzajemniłem uśmiech i podążyłem wzrokiem za psem. Czarny jak smoła siedział na chodniku, nie zważając na pieszych, i wpatrywał się we mnie uważnie.

– Oby cię kaczki podziobały – mruknąłem pod nosem i poprawiłem marynarkę. Chwilę później wszedłem do restauracji.

 

– Mamy dla pana rezerwację, panie Bielski.

Wysoki mężczyzna wyglądający na menedżera przejął mnie w progu restauracji. Uprzejmym ruchem głowy wskazał kierunek, dając sygnał, bym podążył za nim.

Facet na mnie czekał. Musiał mieć mój dokładny rysopis, co mi schlebiło. Mentor żadnej sprawy nie załatwiał zwyczajnie. Nawet, wydawałoby się, nieformalne spotkanie w restauracji odbywało się w atmosferze konspiracji.

Staromiejskie piwnice jak ta, zaadaptowane na restauracje, miały swój klimat. Okazałe łuki, mocne, szerokie kolumny. Właściciele dbali o każdy szczegół. Teraz jednak nie zwracałem uwagi na detale. Zostałem wprowadzony do pomieszczenia odgrodzonego kotarą. Tylko jeden stolik pośrodku, brak zastawy. Popielniczka i pusta szklanka.

– Proszę tutaj…

Menedżer odsunął od stołu krzesło, na którym po chwili wahania się usadowiłem.

– Czy mogę zaproponować coś do picia?

– Wodę… niegazowaną z cytryną, proszę.

– Niegazowanaz cytryną – powtórzył, kłaniając się uprzejmie. – Czy coś jeszcze?

Zawahałem się. Nie wiedziałem, czy wypada poprosić o kartę. Poza tym nie byłem pewny, czy wraz z Mentorem będziemy tu jedli.

– Na razie to wszystko. Czy…

– Za chwileczkę do pana dołączy. – Menedżer wydawał się czytać w myślach. Skinął głową i znikł za kotarą.

Dopiero teraz usiadłem wygodniej. Starałem się pozbyć napięcia. Drżały mi jednak dłonie, a na czole pojawiły się kropelki potu.

Rozejrzałem się, wyciągnąłem chusteczkę z kieszenii ukradkiem otarłem czoło. Przypomniałem sobie, że kiedyś mój znajomy odpadł na rozmowie kwalifikacyjnej z jednego jedynego powodu. Strasznie się pocił, odpowiadając na pytania. Ale przecież ja już miałem za sobą rozmowę kwalifikacyjną. Prawda?

– Jesteś, Alku…

Mentor pojawił się przy stole bezszelestnie niczym duch.

Podniosłem się z krzesła i uścisnąłem wyciągniętą dłoń. Starszy mężczyzna usiadł naprzeciw, zakładając nogę na nogę. Na stole położył tekturową teczkę.

– Pozwolisz, że zapalę?

– Oczywiście.

W dłoni Mentora pojawiły się papieros i zapalniczka. Tania, plastikowa, fosforyzująca zielenią. Zupełnie do niego nie pasowała.

– Lubię to miejsce. – Wypuścił kłąb dymu i nachylił się w moją stronę. – Czasem przychodzę tu tylko po to, żeby zapalić i pomyśleć.

Nie odezwałem się, zresztą szef chyba tego nie oczekiwał.

– Masz swoje ulubione miejsca, Alku?

Zaskoczyło mnie to pytanie. Nerwowo szukałem w głowie jakiejś odpowiedzi. Nie znalazłem.

– To przychodzi z czasem. Gdy wiemy, kim jesteśmy i co chcemy robić w życiu. Twój czas się zbliża. Najpierw jednak musisz dowiedzieć się, kim jesteś.

– Wiem, kim jestem i czego chcę – powiedziałem to spokojnie. Wytrzymałem uważne spojrzenie Mentora. Podczas tych kilku sekund miałem szansę lepiej przyjrzeć się jego twarzy. Starannie ułożonym siwym włosom, bliźnie na wardze i szarym oczom ukrytym za złotymi oprawkami.

– O tym, kim jesteśmy, nie świadczy tylko nasze życie, ale i życie osób z nami związanych… Nie wiesz wszystkiego, Alku.

– O czym pan mówi?

Spojrzał na mnie, jakbym zaburzył rytuał rozmowy.

– Najpierw musisz dowiedzieć się prawdy o naszej firmie. O tym, co robimy, czym się zajmujemy. Odpowiedzi przyjdą same.

Nie przerywałem, czekałem, aż sam wszystko wyjaśni.

– Obserwowałem cię długo. – Mentor rzeczywiście podjął wątek. – Musiałem być pewny, że się nadajesz.

Zaczerwieniłem się. A przecież jeszcze niedawno zastanawiałem się, czy nie odstawili mnie na boczny tor. Wydawało mi się nawet, że Mentor pożałował chwili słabości i tego, że wyciągnął do mnie pomocną dłoń. Papierkowa robota, każdego dnia taka sama. I rzeczywiście to wystarczyło, by zdecydować, że się nadaję?

– Przechodzisz do kolejnego etapu. Oficjalnie potwierdzam nadanie ci pierwszego stopnia. Od ciebie zależy, czy pójdziesz dalej.

– Chcę… chcę iść dalej – oznajmiłem. Choć miałem wrażenie, że słowa wypowiedziałem z jakimś dziecinnym przejęciem. Skoro jednak Mentor potrzebował potwierdzenia, to proszę bardzo.

– Wyjedziesz do jednej z naszych placówek, czeka cię szkolenie, a potem pierwsze zadanie. Jestem pewny, że podołasz.

– Podołam. – Ogarnął mnie niepokój. Znów huśtawka nastrojów. Z euforii zjazd w kierunku tablicy z napisem „Uwaga, przepaść!”. Zastanawiałem się nad celem tej rozmowy. Po co szef umawiał się z szeregowym pracownikiem w restauracji? Żeby mu powiedzieć, że się nadaje do pracy i czeka go wspaniała kariera? Podświadomie czułem, że musiało być coś jeszcze.

Mentor zaciągnął się dymem papierosa. Zauważyłem na jego palcu sygnet z symbolem krzyża zakończonego dziwnymi grzebieniami. Wcześniej nie zwróciłem na to uwagi.

– Mam wrażenie, że coś jeszcze chce mi pan powiedzieć? – zapytałem, przerywając chwilę niezręcznej ciszy.

Mentor skinął głową z namysłem, chciałem wierzyć, że w podziwie dla mojej przenikliwości. Wydawało się, że przez chwilę myślami był daleko stąd.

– Napijemy się może najpierw czegoś – zaproponował.

– Poprosiłem już o wodę. Mogę zamówić coś dla pana.

Szef zmarszczył brwi. Spojrzał w stronę kotary, która oddzielała nas od głównego pomieszczenia restauracji.

– Zawsze ceniłem wysoko obsługę tego lokalu. Dziwne, że nikt się jeszcze o nas nie zatroszczył.

– Może nie chcieli przeszkadzać. Podejdę, zapytam. – Podniosłem się z krzesła. Mentor chyba chciał zaprotestować, ale machnął ręką.

– Idź. Bądź tak uprzejmy i powiedz, że chcę to, co zawsze.

– Tak jest.

Zabrzmiało trochę po wojskowemu, ale szef na szczęście nie zwrócił na to uwagi. Atmosfera zgęstniała, a ta rozmowa mnie przytłoczyła. Zrobiło mi się duszno, więc nie miałem nic przeciw, żeby choć na chwilę opuścić salkę i przewietrzyć głowę. Wierzyłem, że Mentor nie odbierze tego jako ucieczki.

Gdy opuszczałem za sobą kotarę, spojrzałem na niego. Był zamyślony i wydawał się czymś zaniepokojony. Być może on też potrzebował chwili do namysłu.

Przeszedłem w głąb restauracji. Było pusto, przy stołach nie siedział żaden klient. Odruchowo spojrzałem na zegarek. Czyżby do dyspozycji Mentora oddano cały lokal? Z drugiej strony nie było czemu się dziwić. Szef wyglądał na takiego, który wiele może.

Przy barze także nikogo nie było. Niemożliwe, żeby nagle wszyscy kelnerzy dostali wolne. I gdzie był ten, wydawałoby się, uprzejmy menedżer?

– Halo? – zawołałem niepewnie, zaglądając do kolejnych pomieszczeń.

Odpowiedziała mi cisza. Moje słowa wydawały się głuche, jakby wyssane z energii przez grube mury piwnicy.

– Jest tu ktoś? HALO?

Zawołałem głośniej, zdecydowanie. Ta sytuacja przestała mnie śmieszyć, a zaczęła irytować.

– Czy ktoś może tu podejść, do licha ciężkiego?

Byli niepoważni. Zapomnieli o swoich klientach?

Przeszył mnie chłód. Znów to nieprzyjemne uczucie. Dołączyło do niego dziwne wrażenie, że jestem obserwowany. Ukłucie z tyłu głowy, mrowienie na karku. Obróciłem się i spojrzałem za siebie. Oczywiście nikogo nie było.

Ta myśl przyszła nagle i zupełnie mnie sparaliżowała. Wyobraziłem sobie rzeczy, które zmroziły mi krew w żyłach. Zabrało mi chwilę zwalczenie tej dziwnej niemocy. W końcu wziąłem się w garść i pobiegłem w stronę salki.

Jeszcze nie zdążyłem dobrze odsunąć kotary, a już wyczułem, że coś jest nie tak. Ślady, brunatne odciski na materiale. Dotknąłem ich opuszkami palców. Popatrzyłem na dłoń, nic nie rozumiejąc. Czerwone rozmazane smugi, obrzydliwie lepka substancja. Krew.

Moje ruchy stały się powolne, jakbym nagle znalazł się w zupełnie innym wymiarze. Odsunąłem wreszcie kotarę i wszedłem do pomieszczenia.

Salka była pusta. Jedynie zapach papierosów i wypełniona popiołem popielniczka świadczyły o tym, że ktoś tu wcześniej był. Stanąłem przy stole zdezorientowany. Może Mentor wyszedł do toalety? To przecież było możliwe… Mogliśmy się minąć. Skąd jednak ta krew na kotarze?

Musiałem głębiej odetchnąć. Dławiło mnie coś w gardle. Czułem się nieswojo. Czyżby Mentor skaleczył się i…

Coś kapnęło na mój nos. Otarłem go wierzchem dłoni, a potem zamarłem. Znów krew.

Uniosłem powoli głowę i ze zduszonym krzykiem opadłem na podłogę.

Mentor wisiał u sufitu, rozciągnięty na łukowym sklepieniu. Jego głowa była odchylona, wygięta pod niemożliwym kątem, zdawałoby się, że oddzielona od korpusu.

Nie byłem w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Szkliste oczy Mentora wpatrzone w stół, na twarzy wyraz zdumienia. Jakby właśnie zobaczył coś równie niewiarygodnego jak ja.

Wstałem jak automat i potykając się, sięgnąłem po krzesło. Wspiąłem się na nie z trudem, by dosięgnąć szyi szefa. Nie mogłem się spodziewać niczego innego: brak pulsu.

Nie byłem w stanie wezwać pomocy. Twarz Mentora była kredowobiała, oczy, choć otwarte, zapadały się, jakby coś wsysało je do środka.

Zsunąłem się z krzesła i opadłem na kolana. Mój umysł nie był w stanie racjonalnie myśleć, zdawało mi się, że balansuję na granicy obłędu.

Więcej krwi nie było, tylko ta jedna kropla, która spadła na mój nos. Dokładnie widziałem na szyi Mentora dwa wgłębienia, sine, niemal fioletowe. Kolejne na odsłoniętych nadgarstkach i łydkach.

Wiedziałem, że nigdy nie zapomnę jego twarzy. Miał rozchylone usta, jakby chciał coś powiedzieć. Oczy wpatrzone w jeden punkt…

Obróciłem głowę w tym kierunku. Z pozycji, w której się znalazłem, dostrzegłem wyraźnie teczkę opartą o jedną z masywnych nóg stołu. Była przysłonięta obrusem, ukryta przed tym lub przed tymi, którzy zbezcześcili ciało Mentora.

Na kolanach podczołgałem się do mebla. Walczyłem z mdłościami i ogarniającym mnie szaleństwem. Teczka była na tyle cienka, że ukryłem ją za plecami, wsunąłem w spodniei zasłoniłem marynarką. To był odruch, któremu nie mogłem się oprzeć.

 

Kilka minut po moim telefonie wpadło do restauracji kilkunastu ludzi z naszego biura. Wśród nich zobaczyłem paru specjalsów – nie wiedziałem, że jest u nas taka formacja. Zabezpieczyli teren, mnie przeciągnęli do innego pomieszczenia, nawet nie próbowałem się sprzeciwiać. Zanim kotara oddzieliła mnie od salki, zobaczyłem, jak kilku ludzi wchodzi na krzesła, próbując ściągnąć Mentora z sufitu.

Chwilę później siedziałem w foteluz twarzą schowaną w dłoniach. Starałem się poskładać myśli, zrozumieć cokolwiekz tego, co się tutaj wydarzyło. Nie byłem w stanie. Gdyby ktoś oznajmił mi, że postradałem rozum, przyjąłbym to z ulgą. Dałbym się zapiąć w kaftan bezpieczeństwa i wywieźć do jakiegoś ośrodka na długą terapię. Chociaż miałem niejasne przeczucie, że ta ostatnia okoliczność i tak mnie nie minie.

– Bielski!

Poznałem ten głos. Kierownik Bayer. Wcześniej drażniło go to, że byłem pod opieką Mentora, teraz na mój widok wpadł w furię. Lepiej byłoby dla mnie, żebym zgodnie z jego oczekiwaniami siedział z mordą w kubeł przy biurku uginającym się pod stertą analiz.

– Bielski! Obudź się, do jasnej cholery!

– Nie śpię. – Popatrzyłem na niego, nie siląc się na uprzejmy ton głosu. W tej sytuacji nie zależało mi już na niczym.

– Co tutaj robiłeś?!

Niebieska żyłka pulsowała mu na skroni. Nim także wstrząsnęła śmierć Mentora.

– Szef… – Walczyłem przez chwilę ze sobą. Obrazy zaatakowały mnie ze zdwojoną siłą. Znów przed oczami miałem jego martwą twarz. – Szef kazał mi tu przyjść na spotkanie. Potwierdzi to asystentka…

– Nie wątpię. – Bayer nagle się uspokoił. Teraz miałem wrażenie, że moja wcześniejsza ocena była błędna. Ten facet wcale nie był wzburzony śmiercią Mentora, to raczej ja tak na niego działałem. – O czym rozmawialiście?

– Nie zdążyliśmy… Ja wyszedłem po zamówienie. – Zdałem sobie sprawę, że się tłumaczę, zupełnie jakbym był winny. Większość ludzi, nawet występując w charakterze świadka, plecie trzy po trzy, żeby tylko nie spłynął na nich cień podejrzenia.

– Po zamówienie? – Bayer patrzył na mnie z odrazą. Tak to odbierałem. Rozszerzone nozdrza, dziwny błysk w oczach. Ubierał się na czarno. Prawie zawsze. Nie miał przyjemnej natury.

– Tak, po zamówienie. Nikogo jednak nie było. Ani kelnerów, ani tego wysokiego menedżera.

– Menedżera? – powtórzył niby bezwiednie Bayer.

– Dokładnie. – Skinąłem głową. – Czekał na mnie przed wejściem, przyprowadził do tej salki…

– Gadasz bzdury, Bielski. Sprawdziliśmy, menedżer miał dzisiaj wolne.

Jeśli tow ogóle możliwe, zbladłem jeszcze bardziej. Nie byłem w stanie wypowiedzieć nawet słowa. Patrzyłem na Bayera, ale w jego oczach widziałem jedynie pogardę.

Ten, który wprowadził mnie do restauracji, musiał być mordercą albo jednym z nich. Nic nie zauważyłem. Nic nie wzbudziło moich podejrzeń. Ani jego zachowanie, ani pusty lokal. Gdybym się domyślił…

– Co mam z tobą zrobić, Alku? – Te słowa zabrzmiały tak nienaturalnie w ustach Bayera, że aż uniosłem brwi w zdziwieniu. Po raz pierwszy odezwał się do mnie po imieniu, postronnemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że ze współczuciem. Taka nagła zmiana frontu była wręcz absurdalna.

– Kto to zrobił? – zapytałem, nie mając zamiaru przyjąć warunków jego dziwnej gry. – Kto lub co?

Skrzywił się, nie odwrócił jednak wzroku.

– Nie powinno cię to interesować – powiedział. – Dałeś dzisiaj dowód swojej ignorancji i indolencji. Od teraz jesteś na urlopie, Bielski. Wydaje mi się, że powinieneś przemyśleć, co dalej ze sobą zrobić. W Agencji nie ma dla ciebie miejsca. Z tym chyba obaj się zgodzimy?

Zawiesił głos, a ja się nie odezwałem. Teczka schowana z tyłu, za paskiem od spodni, paliła żywym ogniem. Przypominała o sobie niczym wyrzut sumienia. Jeszcze przed chwilą chciałem ją oddać Bayerowi, jednak teraz nie zrobiłbym tego za żadne skarby, mimo że pewnie powinienem.

– Pamiętaj, że obowiązuje cię tajemnica służbowa. Dla własnego dobra zapomnij o tym, czego dzisiaj byłeś świadkiem.

Łatwo mówić. Wiele bym dał, żeby ten obraz został wymazany z mojej pamięci.

– Nie może mnie pan zwolnić. Chcę…

– Czego ty możesz chcieć? – Bayer krzyknął i nachylił się w moją stronę, jakby zamierzał mnie uderzyć. – Lepiej się zamknij i ciesz, że nie skończyło się to dla ciebie gorzej. Teraz ja jestem szefem Agencji i mówię, że nie widzę sensu dalszej współpracy z tobą! Czy to zrozumiałeś?

– Zrozumiałem. – Popatrzyłem na niego pokornie. Zdałem sobie sprawę, że lepiej będzie, jeśli Bayer wyrzuci mnie stąd na zbity pysk i straci zainteresowanie moją osobą. Nie chciałem, żeby przyszło mu do głowy mnie przeszukać.

– Wynoś się, Bielski. Nie chcę cię więcej widzieć na oczy. Jeśli wejdziesz mi kiedyś w drogę…

Nie wiedziałem, skąd w nim ta nienawiść. Śmierć Mentora przytłoczyła mnie tak mocno, że groźby nowego szefa Agencji były czymś zupełnie niezrozumiałym. Podniosłem się z krzesła, wolno, jakbym nie do końca panował nad ciałem.

– Czy mogę już iść? – zapytałem.

Bayer wykonał jedynie pogardliwy ruch dłonią.

Przeszedłem do głównego pomieszczenia restauracji, nie oglądając się za siebie. Kilkunastu ludzi uwijało się tutaj jak w ukropie. Badali teren, zdejmowali odciski palców, pobierali próbki. Mentora musieli już zabrać. Miałem przynajmniej taką nadzieję.

Wyszedłem z Dekerta niezatrzymywany. Kilku ochroniarzy z naszej Agencji stało przed głównym wejściem. Jeden z nich zmierzył mnie wzrokiem. Przesunął przede mną dziwny owalny przedmiot i usunął się z drogi.

Głowę rozsadzały mi myśli. Napierały na siebie, niszczyły mnie od wewnątrz. Obrazy, słowa.

Nogi same wybrały drogę. W stronę Kamiennych Schodków, a potemw dół, ulicą Brzozową. Patrzyłem na kamienice, zastanawiając się, ile jeszcze kryją tajemnic. Gdy wreszcie ochłonąłem, pytania przyszły same. Gdzie była policja? Wyszedłem z restauracji. Wokół niej, jaki w środku, byli tylko ludzie z naszej Agencji.

Bayer tak po prostu się mnie pozbył. Powiedział, że mam mu zejść z oczu. Nikt nie nalegał na przesłuchanie?

Poczułem dreszcze. Znów dało o sobie znać to nieznośne mrowienie na karku. Niezrozumiałe uczucie zagrożenia. Włosy na głowie mimowolnie stanęły mi dęba. Obróciłem się. Daleko za mną szła dziewczyna z chłopakiem pod rękę. Kilku turystów. Starsza kobieta ze zniszczoną walizką na kółkach…

Otarłem potz czoła. Bayer nie wyglądał na przejętego śmiercią Mentora. Był jedynie zły i zaskoczony, że się tam znalazłem. Jakby nie do końca wiedział, jak ma ze mną postąpić.

I w końcu Mentor. Jego śmierć, sposób, w jaki został zamordowany. To wyglądało na jakieś rytualne zabójstwo. Zupełnie jak w mrocznych kryminałach albo horrorach. Nie było mnie przy Mentorze zaledwie kilka minut. W tak krótkim czasie zdążyli go przybić do sufitu, upuścić krew z jego żył… I to bez najmniejszego szmeru.

Więcej pytań niż odpowiedzi. Nikt nie zainteresował się wyglądem menedżera, a przecież go widziałem, potrafiłbym rozpoznać. Nie zapytali mnie o żadne szczegóły, po prostu szybko chcieli się… pozbyć.

Zatrzymałem się na przystanku. Doszedłem tutaj bezwiednie. Właśnie nadjechał tramwaj. Ta linia podjeżdżała pod moją kawalerkę. Wsiadłem i zająłem miejsce. Za bardzo trzęsły mi się nogi, żebym mógł stać choćby chwilę dłużej. Za szybą dojrzałem biegnącego chodnikiem czarnego psa.

 

 

Misza otworzył oczy. Szara poświata na suficie, wyglądało na to, że jest jeszcze środek nocy. Próbował się obrócić na bok, ale leżał na czymś twardym, od czego bolały go żebra.

Dopiero teraz z przerażeniem stwierdził, że coś jest nie tak. Wstrzymał oddech. Przez chwilę wydawało mu się, że leży we własnym łóżku. Tak jednak nie było. Szary odrapany sufit z wielkimi ciemnymi plamami. Wąskie duszne pomieszczenie przyprawiające o klaustrofobię. Z boku rozchwiany mebel z tonącymi w mroku słojami i czymś, co wyglądało na zasuszone zioła.

Miszę zakręciło w nosie od mieszaniny ostrych i mdłych zapachów. Zdusił kichnięcie, aż zabolało go głęboko w klatce piersiowej. Nie chciał jednak, by ktokolwiek usłyszał, że się obudził. Miał wrażenie, że ktoś czai się tuż obok, być może za drzwiami, i czeka tylko, aż Asieniewicz odzyska przytomność.

Próbował chłodno ocenić sytuację. Nie był związany, jednak zamknięto go w jakimś pomieszczeniu. Jak się tu znalazł?

Strzępki obrazów dotarły do jego świadomości. Zapomniał o swoich wcześniejszych obawach i sapnął głośno, próbując usiąść. Czy to wszystko mu się śniło? To, co przydarzyło się w metrze. Wyrostki, które go napadły, próbowały… No właśnie. Czy oni chcieli go zabić? W dodatku ten powietrzny wir, to, że byli niewidzialni. Przecież to musiał być sen!

Cisza wokół Asieniewicza była przytłaczająca. Na pewno otaczały go grube mury. Co się wydarzyło tuż przed tym, jak stracił przytomność? Wydawało się, że ktoś szarpie go za ramię i wtedy… przeniknął przez ścianę?

Teraz Misza usłyszał w tej ciszy szybkie, głębokie dudnienie. Wytężył zmysły, próbując zrozumieć, co to za dźwięk. Przypominał uderzenia w bębny, gdzieś daleko pod ziemią.

– Boże, dopomóż… – jęknął. Zdał sobie sprawę, że to dudnienie jest sprawką jego serca. Biło w piersiach jak oszalałe.

– Ten Bóg, o którym mówisz, nie ma z tym wiele wspólnego.

Misza niemal spadł ze stołu, na którym leżał. Z cienia wyłoniła się wysoka, chuda postać. Trupio blada twarz z gorejącymi oczami. Przeniknęła przez ścianę czy stała cały czas w cieniu, obserwując Asieniewicza?

– Nie bój się… Nie po to ratowałem życie, by je odbierać.

Misza drżał na całym ciele. Nie potrafił zebrać myśli i się odezwać.

– Kim jesteś? – zapytał mężczyzna mocnym, dźwięcznym głosem.

– Asieniewicz, Misza… Jestem funkcjonariuszem milicji… Ja…

– Kim byli ci, którzy cię zaatakowali?

– Ja… Nie wiem. Wyrostki… Tylko że…

– Tylko że niezwyczajne? – Mężczyzna zaśmiał się cicho.

Misza przypatrzył mu się uważnie. Facet był krępej budowy, ubrany na czarno, w spodniei koszulę z bufiastymi rękawami. W pomieszczeniu zrobiło się na tyle jasno, że Asieniewicz dostrzegł duży medalion zwisający na łańcuszku i głęboką pooparzeniową bliznę na kości policzkowej.

– Nie zdążyłem zobaczyć, kim byli. – Nieznajomy przesunął dłonią po czole, odgarniając długi kosmyk włosów. – Zapamiętałeś jakiś szczegół, który pomógłby mi ich rozpoznać?

– Młodzi… – Misza doszedł nieco do siebie. Sprawił to być może ton głosu mężczyzny. Jego słowa działały uspokajająco. – Może kilkanaście lat mieli…

– Ja nie o tym.

– Niewidzialni. – Misza zawahał się, ale w końcu ten facet był jedynym dowodem na to, że nie zwariował. – Rozpłynęli się w powietrzu, przynajmniej na chwilę. Potem rozpętali tę burzę.

– No tak, burzę. To widziałem. – Mężczyzna cmoknął głośno. – A mówili coś?

– Jedenz nich. – Asieniewicz przypomniał sobie wreszcie szczegół, który miał znaczenie. Lata służby robiły swoje. Był milicjantem i szkolenie wzięło górę. – Prosił o pomoc… Godę. Tak, właśnie tak powiedział.