Dziedzictwo Bourne’a

Ty­tuł ory­gi­na­łu:

THE BO­UR­NE LE­GA­CY

Co­py­ri­ght © The Es­ta­te of Ro­bert Lu­dlum 2004

All ri­ghts re­se­rved

Po­lish edi­tion co­py­ri­ght © Wy­daw­nic­two Al­ba­tros A. Ku­ry­ło­wicz 2012

Po­lish trans­la­tion co­py­ri­ght © Zbi­gniew Ko­ściuk 2012

Re­dak­cja: Be­ata Kacz­mar­czyk

Ilu­stra­cja na okład­ce: JPa­ge­tR­Fpho­tos/Shut­ter­stock

Pro­jekt gra­ficz­ny okład­ki i se­rii: An­drzej Ku­ry­ło­wicz

Skład: La­gu­na

ISBN 978-83-7659-439-2

Wy­daw­ca

WY­DAW­NIC­TWO AL­BA­TROS A. KU­RY­ŁO­WICZ

Hlon­da 2a/25, 02-972 War­sza­wa

www.wy­daw­nic­two­al­ba­tros.com

2012. Wy­da­nie elek­tro­nicz­ne

Ni­niej­szy pro­dukt jest ob­ję­ty ochro­ną pra­wa au­tor­skie­go. Uzy­ska­ny do­stęp upo­waż­nia wy­łącz­nie do pry­wat­ne­go użyt­ku oso­bę, któ­ra wy­ku­pi­ła pra­wo do­stę­pu. Wy­daw­ca in­for­mu­je, że pu­blicz­ne udo­stęp­nia­nie oso­bom trze­cim, nie­okre­ślo­nym ad­re­sa­tom lub w ja­ki­kol­wiek inny spo­sób upo­wszech­nia­nie, ko­pio­wa­nie oraz prze­twa­rza­nie w tech­ni­kach cy­fro­wych lub po­dob­nych– jest nie­le­gal­ne i pod­le­ga wła­ści­wym sank­cjom.

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Pa­mię­ci Boba

Pro­log

Przy­wód­ca cze­czeń­skich re­be­lian­tów Cha­lid Mu­rat sie­dział nie­ru­cho­mo jak głaz w środ­ko­wym po­jeź­dzie ko­lum­ny prze­dzie­ra­ją­cej się znisz­czo­ny­mi uli­ca­mi Gro­zne­go. Trans­por­ter opan­ce­rzo­ny BTR-60PB na­le­żał do stan­dar­do­we­go wy­po­sa­że­nia ro­syj­skiej ar­mii, więc gru­pa po­jaz­dów nie róż­ni­ła się ni­czym od in­nych, któ­re pa­tro­lo­wa­ły mia­sto. Uzbro­je­ni po zęby lu­dzie Mu­ra­ta je­cha­li dwo­ma po­zo­sta­ły­mi wo­za­mi z przo­du i tyłu kon­wo­ju. Zmie­rza­li do Szpi­ta­la Dzie­wią­te­go – jed­nej z sze­ściu lub sied­miu kry­jó­wek wy­ko­rzy­sty­wa­nych przez Mu­ra­ta, żeby wy­prze­dzać o trzy kro­ki tro­pią­cych go Ro­sjan.

Do­bie­ga­ją­cy pięć­dzie­siąt­ki Mu­rat miał ciem­ną bro­dę, po­sta­wę niedź­wie­dzia i pło­ną­ce oczy praw­dzi­we­go ze­lo­ty. Daw­no temu zro­zu­miał, że rzą­dzić moż­na je­dy­nie że­la­zną pię­ścią. Był świad­kiem, jak Dżo­char Du­da­jew da­rem­nie pró­bo­wał na­rzu­cić pra­wo is­lam­skie­go sza­ria­tu. Wi­dział rzeź, do któ­rej do­szło, gdy wszyst­ko się za­czę­ło – kie­dy za­gra­nicz­ni współ­pra­cow­ni­cy Osa­my bin La­de­na, ma­ją­cy bazę na te­re­nie Cze­cze­nii, na­je­cha­li Da­ge­stan, a na­stęp­nie prze­pro­wa­dzi­li sze­reg za­ma­chów bom­bo­wych w Mo­skwie i Woł­go­doń­sku, za­bi­ja­jąc bli­sko dwie­ście osób. Winą za dzia­ła­nia cu­dzo­ziem­ców obar­czo­no cze­czeń­skich ter­ro­ry­stów, a Ro­sja­nie roz­po­czę­li bom­bar­do­wa­nia Gro­zne­go, ob­ra­ca­jąc w perzy­nę więk­szą część mia­sta.

Za­snu­te tu­ma­na­mi pyłu i dymu nie­bo nad sto­li­cą Cze­cze­nii lśni­ło tak in­ten­syw­nie, że wy­da­wa­ło się ra­dio­ak­tyw­ne. Pło­ną­ce słu­py ropy naf­to­wej wy­strze­li­wa­ły ze­wsząd z po­kry­te­go gru­zem kra­jo­bra­zu.

Cha­lid Mu­rat spo­glą­dał przez przy­ciem­nio­ną szy­bę na mi­ja­ny przez kon­wój spa­lo­ny szkie­let bu­dyn­ku – ma­syw­ną, po­zba­wio­ną da­chu sko­ru­pę, w któ­rej wnę­trzu mi­go­ta­ły pło­mie­nie. Mruk­nął coś pod no­sem i od­wró­cił się do swo­je­go za­stęp­cy, Ha­sa­na Ar­se­no­wa.

– Kie­dyś Gro­zny był mia­stem za­ko­cha­nych. Za­drze­wio­ny­mi bul­wa­ra­mi spa­ce­ro­wa­li ko­chan­ko­wie, na zie­lo­nych skwe­rach mat­ki pcha­ły wóz­ki z dzieć­mi. Wiel­ki cyr­ko­wy na­miot był pe­łen ra­do­snych uśmiech­nię­tych twa­rzy, a ar­chi­tek­ci z ca­łe­go świa­ta piel­grzy­mo­wa­li, żeby obej­rzeć bu­dow­le, któ­re czy­ni­ły Gro­zny jed­nym z naj­pięk­niej­szych miast na zie­mi.

Po­krę­cił gło­wą ze smut­kiem i po przy­ja­ciel­sku klep­nął ko­la­no to­wa­rzy­sza.

– Na Al­la­ha, Ha­sa­nie! – wy­krzyk­nął. – Ro­sja­nie znisz­czy­li w tym mie­ście wszyst­ko, co do­bre i pięk­ne!

Ha­san Ar­se­now ski­nął gło­wą. Był ener­gicz­nym, peł­nym we­rwy męż­czy­zną, dzie­sięć lat młod­szym od Mu­ra­ta. Jak przy­sta­ło na daw­ne­go mi­strza bia­th­lo­nu, miał sze­ro­kie ra­mio­na i wą­skie bio­dra – ty­po­wą syl­wet­kę spor­tow­ca. Kie­dy Mu­rat zo­stał przy­wód­cą re­be­lian­tów, sta­nął u jego boku. Te­raz wska­zał Mu­ra­to­wi zwę­glo­ne szcząt­ki gma­chu z pra­wej stro­ny dro­gi.

– Przed woj­ną – wy­ja­śnił po­waż­nym to­nem – kie­dy Gro­zny był li­czą­cym się ośrod­kiem wy­do­by­cia ropy, mój oj­ciec pra­co­wał tu, w In­sty­tu­cie Naf­to­wym. Dziś za­miast zy­sków z od­wier­tów mamy łuny po­ża­rów za­nie­czysz­cza­ją­cych wodę i po­wie­trze.

Za­mil­kli, przy­glą­da­jąc się ru­inom zbom­bar­do­wa­nych do­mów, uli­com, na któ­rych nie było ni­ko­go prócz lu­dzi i zwie­rząt grze­bią­cych w od­pad­kach. Po kil­ku mi­nu­tach spoj­rze­li na sie­bie, za­smu­ce­ni cier­pie­niem swo­je­go na­ro­du. Mu­rat otwo­rzył usta, żeby coś po­wie­dzieć, ale za­marł, sły­sząc cha­rak­te­ry­stycz­ny dźwięk kul od­bi­ja­ją­cych się od pan­cer­nych płyt trans­por­te­ra. W mgnie­niu oka zro­zu­miał, że zo­sta­li tra­fie­ni po­ci­ska­mi z bro­ni ma­łe­go ka­li­bru, zbyt sła­by­mi, by zdo­ła­ły prze­nik­nąć gru­bą sko­ru­pę po­jaz­du. Jak za­wsze czuj­ny Ar­se­now się­gnął do ra­dio­sta­cji.

– Wy­dam roz­kaz, by ochro­na w pierw­szym i trze­cim wo­zie od­po­wie­dzia­ła ogniem.

Mu­rat po­krę­cił gło­wą.

– Nie, Ha­sa­nie. Za­sta­nów się. Mamy ro­syj­skie mun­du­ry, je­dzie­my ru­skim trans­por­te­rem opan­ce­rzo­nym. Ten, kto do nas strze­la, jest ra­czej przy­ja­cie­lem niż wro­giem. Mu­si­my się upew­nić, żeby nie mieć na rę­kach nie­win­nej krwi.

Prze­jął mi­kro­fon z rąk Ar­se­no­wa i po­le­cił, by kon­wój się za­trzy­mał.

– Po­rucz­ni­ku Go­cza­jew – po­wie­dział przez ra­dio – wy­ślij­cie paru lu­dzi na re­ko­ne­sans. Chcę się do­wie­dzieć, kto nas ostrze­lał, ale ich nie za­bi­jaj­cie.

Ja­dą­cy pierw­szym trans­por­te­rem Go­cza­jew ze­brał lu­dzi za ko­lum­ną po­jaz­dów i ka­zał im utwo­rzyć ty­ra­lie­rę. Ku­ląc się z prze­ni­kli­we­go zim­na, ru­szył po­kry­tą gru­zem uli­cą i pre­cy­zyj­ny­mi ge­sta­mi dło­ni po­słał swo­ich na lewo i pra­wo od miej­sca, z któ­re­go pa­dły strza­ły.

Bo­jow­ni­cy byli świet­nie wy­szko­le­ni – prze­miesz­cza­li się szyb­ko i bez­sze­lest­nie od ka­mie­nia do muru i da­lej do po­wy­gi­na­nych me­ta­lo­wych be­lek, po­chy­le­ni, żeby sta­no­wić jak naj­mniej­szy cel. Nie roz­le­gły się jed­nak żad­ne strza­ły. Sko­czy­li na­przód, by po­ko­nać ostat­ni od­ci­nek, pra­gnąc osa­czyć nie­przy­ja­cie­la i przy­gwoź­dzić go krzy­żo­wym ogniem.

Sie­dzą­cy w środ­ko­wym po­jeź­dzie Ha­san Ar­se­now ob­ser­wo­wał miej­sce, w któ­rym Go­cza­jew ze­brał lu­dzi. Cze­kał kil­ka se­kund na strza­ły, ale te nie pa­dły. Za­miast nich w od­da­li uka­za­ły się gło­wa i ra­mio­na po­rucz­ni­ka. Spoj­rzał w kie­run­ku trans­por­te­ra i po­ma­chał ręką, sy­gna­li­zu­jąc, że te­ren jest za­bez­pie­czo­ny. Cha­lid Mu­rat prze­ci­snął się obok Ar­se­no­wa, wy­siadł z wozu i bez wa­ha­nia ru­szył przez zmro­żo­ne gru­zo­wi­sko.

– Cha­li­dzie Mu­rat! – krzyk­nął ostrze­gaw­czo Ar­se­now, bie­gnąc za swo­im do­wód­cą.

Mu­rat pod­szedł bez prze­szkód do ni­skie­go, czę­ścio­wo zwa­lo­ne­go ka­mien­ne­go muru, zza któ­re­go pa­dły strza­ły. Jego oczom uka­za­ły się ster­ty śmie­ci. Na jed­nej z nich le­ża­ły wo­sko­wa­te zwło­ki, któ­re naj­wy­raź­niej ja­kiś czas temu odar­to z ubra­nia. Na­wet z du­żej od­le­gło­ści odór roz­kła­du był tak sil­ny, że nie­mal zwa­lił ich z nóg. Ar­se­now do­pę­dził to­wa­rzy­sza i wy­cią­gnął pi­sto­let.

Kie­dy Mu­rat do­tarł do muru, jego lu­dzie byli już po dru­giej stro­nie z bro­nią go­to­wą do strza­łu. Wiatr zry­wał się raz po raz, wy­jąc i ję­cząc w ru­inach. Po­nu­re me­ta­licz­ne nie­bo po­ciem­nia­ło jesz­cze bar­dziej i za­czął pa­dać śnieg. Ja­sny puch szyb­ko po­krył buty Mu­ra­ta, oplótł pa­ję­czy­ną jego buj­ną szorst­ką bro­dę.

– Po­rucz­ni­ku Go­cza­jew, zna­leź­li­ście na­past­ni­ków?

– Tak jest, do­wód­co!

– Al­lah pro­wa­dzi mnie we wszyst­kim, więc i te­raz po­kie­ru­je mo­imi kro­ka­mi. Co to za lu­dzie?

– Jest tyl­ko je­den – od­parł Go­cza­jew.

– Je­den?! – wy­krzyk­nął Ar­se­now. – Kto?! Nie wie­dział, że je­ste­śmy Cze­cze­na­mi?!

– Je­ste­ście Cze­cze­na­mi? – ode­zwał się sła­by głos. Zza muru wy­chy­li­ła się bla­da twarz dzie­się­cio­let­nie­go chłop­ca. Na gło­wie miał sta­rą weł­nia­ną czap­kę, na grzbie­cie po­dar­ty swe­ter wło­żo­ny na kil­ka warstw cien­kich kra­cia­stych ko­szul, a do tego po­ła­ta­ne spodnie i duże gu­mo­we ka­lo­sze, któ­re pew­nie zdjął z nóg tru­pa. Cho­ciaż był jesz­cze dziec­kiem, miał oczy do­ro­słe­go; spo­glą­da­ły na świat czuj­nie i po­dejrz­li­wie. Stał, osła­nia­jąc kor­pus ro­syj­skiej ra­kie­ty nie­wy­bu­chu. Za­pew­ne wy­grze­bał ją gdzieś, by wy­mie­nić na chleb. Mógł w ten spo­sób oca­lić ro­dzi­nę przed śmier­cią gło­do­wą. W le­wej ręce trzy­mał pi­sto­let, bo pra­wa koń­czy­ła się na wy­so­ko­ści nad­garst­ka.

Mu­rat na­tych­miast od­wró­cił wzrok, Ar­se­now przy­glą­dał się dzie­cia­ko­wi z uwa­gą.

– To przez minę – wy­ja­śnił ze wzru­sza­ją­cą rze­czo­wo­ścią chło­pak. – Pod­ło­ży­li ją ci dra­nie, ru­scy!

– Chwa­ła Al­la­ho­wi! Dziel­ny mały żoł­nierz! – wy­krzyk­nął Mu­rat, ob­da­rza­jąc go sze­ro­kim roz­bra­ja­ją­cym uśmie­chem. Uśmiech przy­cią­gał do nie­go lu­dzi ni­czym ma­gnes opił­ki że­la­za. – Po­dejdź do mnie! Śmia­ło! – Ski­nął w jego stro­nę, po­ka­zu­jąc pu­ste dło­nie. – Wi­dzisz prze­cież, że je­ste­śmy Cze­cze­na­mi. Jak ty.

– Sko­ro je­ste­ście Cze­cze­na­mi jak ja – spy­tał re­zo­lut­nie mały – cze­mu jeź­dzi­cie ru­ski­mi trans­por­te­ra­mi?

– Znasz lep­szy spo­sób, żeby się ukryć przed tymi wil­ka­mi?

– Mu­rat mru­gnął do nie­go po­ro­zu­mie­waw­czo i ro­ze­śmiał się, wi­dząc, że chło­pak ści­ska giu­rzę1. – No pro­szę, masz broń uży­wa­ną przez ro­syj­skie od­dzia­ły spe­cjal­ne. Trze­ba na­gro­dzić taką od­wa­gę, praw­da?

Mu­rat ukląkł obok chło­pa­ka i spy­tał go o imię. Kie­dy mały od­po­wie­dział, za­py­tał:

– Wiesz, kim je­stem, Aznor? Na­zy­wam się Cha­lid Mu­rat. Ja rów­nież chcę nas uwol­nić od ro­syj­skie­go jarz­ma. Ra­zem zdo­ła­my tego do­ko­nać, praw­da?

– Nie za­mie­rza­łem strze­lać do bra­ci Cze­cze­nów – oświad­czył Aznor. Wska­zał kon­wój oka­le­czo­ną dło­nią.

– My­śla­łem, że toza­czist­ka. – Tak na­zy­wa­no bru­tal­ne ak­cje pa­cy­fi­ka­cyj­ne prze­pro­wa­dza­ne przez ro­syj­skich żoł­nie­rzy w po­szu­ki­wa­niu lu­dzi po­dej­rze­wa­nych o sprzy­ja­nie re­be­lian­tom. Pod­czas ta­kich ope­ra­cji zgi­nę­ło po­nad dwa­na­ście ty­się­cy Cze­cze­nów, a dwa ty­sią­ce in­nych znik­nę­ło w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach. Ran­nych i tor­tu­ro­wa­nych, oka­le­czo­nych i zgwał­co­nych nikt na­wet nie li­czył. – Ro­sja­nie za­mor­do­wa­li mi ojca i wu­jów. Gdy­by­ście byli ru­ski­mi, za­bił­bym wszyst­kich.

– Jego twarz wy­krzy­wił gry­mas wście­kło­ści i fru­stra­cji.

– Wie­rzę ci – od­rzekł po­waż­nym to­nem Mu­rat. Wsu­nął rękę do kie­sze­ni w po­szu­ki­wa­niu bank­no­tów. Chło­pak we­tknął pi­sto­let za pa­sek, by wziąć pie­nią­dze. Mu­rat po­chy­lił się ku nie­mu i szep­nął kon­fi­den­cjo­nal­nie: – Po­słu­chaj uważ­nie, po­wiem ci, gdzie mo­żesz ku­pić wię­cej amu­ni­cji do swo­jej giu­rzy, że­byś był go­tów na na­stęp­ną za­czist­kę.

– Dzię­ku­ję. – Na twa­rzy Azno­ra uka­zał się sze­ro­ki uśmiech.

Cha­lid Mu­rat szep­nął mu kil­ka słów, a po­tem wy­pro­sto­wał się i zmierz­wił wło­sy ma­łe­go.

– Al­lah z tobą, mały bo­jow­ni­ku! We wszyst­kim, co czy­nisz!

Do­wód­ca Cze­cze­nów i jego za­stęp­ca pa­trzy­li, jak chło­pak gra­mo­li się po gru­zach z kor­pu­sem ra­kie­ty pod pa­chą. Chwi­lę póź­niej wró­ci­li do trans­por­te­ra. Ha­san z od­ra­zą za­trza­snął pan­cer­ne drzwi, od­gra­dza­jąc ich od ze­wnętrz­ne­go świa­ta. Od świa­ta, w któ­rym żył Aznor.

– Nie masz wy­rzu­tów su­mie­nia? Po­sy­łasz dziec­ko na pew­ną śmierć.

Mu­rat zmie­rzył go prze­ni­kli­wym wzro­kiem. Śnieg na jego bro­dzie stop­niał i za­mie­nił się w drżą­ce kro­ple, na­da­jąc mu wy­gląd ra­czej od­pra­wia­ją­ce­go mo­dły ima­ma niż woj­sko­we­go wa­taż­ki.

– Da­łem temu dziec­ku, któ­re musi wy­kar­mić i ubrać, a co waż­niej­sze, obro­nić resz­tę ro­dzi­ny, na­dzie­ję i kon­kret­ny cel. Krót­ko mó­wiąc, wska­za­łem mu po­wód, by żyć.

Roz­go­ry­cze­nie spra­wi­ło, że twarz Ar­se­no­wa na­bra­ła twar­do­ści i po­bla­dła. Jego oczy bły­snę­ły zło­wro­go.

– Ro­syj­skie kule ro­ze­rwą go na strzę­py.

– Na­praw­dę tak są­dzisz, Ha­sa­nie? My­ślisz, że Aznor jest głu­pi? Albo, co gor­sza, lek­ko­myśl­ny?

– Prze­cież to jesz­cze dziec­ko.

– Po­sia­ne ziar­no za­kieł­ku­je w naj­bar­dziej na­wet nie­przy­ja­znych wa­run­kach. Za­wsze tak było, przy­ja­cie­lu. Za­czy­na się od wia­ry i od­wa­gi jed­ne­go, ale wkrót­ce bę­dzie ich dzie­się­ciu i dwu­dzie­stu, set­ka i ty­siąc!

– A tym­cza­sem na­szych lu­dzi mor­du­ją, gwał­cą i biją, gło­dzą i za­my­ka­ją jak by­dło w za­gro­dzie! To nie wy­star­czy, Cha­li­dzie! Nie wy­star­czy na­wet w po­ło­wie!

– Wi­dzę, że nie wy­zby­łeś się jesz­cze mło­dzień­czej nie­cier­pli­wo­ści, Ha­sa­nie. – Chwy­cił to­wa­rzy­sza za ra­mię. – Nie po­win­no mnie to dzi­wić, praw­da?

Ar­se­now za­ci­snął zęby i od­wró­cił twarz, wi­dząc współ­czu­cie w oczach Mu­ra­ta. Płat­ki śnie­gu za­wi­ro­wa­ły wzdłuż uli­cy ni­czym cze­czeń­scy der­wi­sze w eks­ta­tycz­nym tań­cu. Mu­rat ode­brał to jako znak po­twier­dza­ją­cy słusz­ność tego, co zro­bił, i tego, co nie­ba­wem za­mie­rzał po­wie­dzieć.

– Nie trać wia­ry – szep­nął uro­czy­stym gło­sem. – Nie trać wia­ry w Al­la­ha i w tego chłop­ca.

• • •

Dzie­sięć mi­nut póź­niej kon­wój sta­nął przed wej­ściem do Szpi­ta­la Dzie­wią­te­go. Ar­se­now spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Nie­mal punk­tu­al­nie – po­wie­dział. Obaj je­cha­li tym sa­mym po­jaz­dem, wbrew stan­dar­do­wym pro­ce­du­rom bez­pie­czeń­stwa, z uwa­gi na ogrom­ne zna­cze­nie te­le­fo­nu, na któ­ry cze­ka­li.

Mu­rat po­chy­lił się i wci­snął przy­cisk, uru­cha­mia­jąc dźwię­kosz­czel­ną prze­gro­dę od­dzie­la­ją­cą ich od kie­row­cy i czte­rech ochro­nia­rzy sie­dzą­cych z przo­du. Świet­nie wy­szko­le­ni lu­dzie pa­trzy­li przed sie­bie przez ku­lo­od­por­ną szy­bę.

– Sko­ro na­de­szła chwi­la praw­dy, po­wiedz mi, ja­kie masz oba­wy, Cha­li­dzie?

Mu­rat uniósł brwi, jak­by nie poj­mo­wał cze­goś, co Ar­se­now uwa­żał za oczy­wi­ste.

– Oba­wy?

– Nie chcesz, że­by­śmy otrzy­ma­li to, co się nam na­le­ży? Co we­dług Al­la­ha po­win­ni­śmy mieć?

– Krew się w to­bie bu­rzy, przy­ja­cie­lu. Wiem o tym. Wie­lo­krot­nie wal­czy­li­śmy ra­mię w ra­mię. Ra­zem za­bi­ja­li­śmy. Za­wdzię­cza­my so­bie ży­cie, praw­da? Po­słu­chaj uważ­nie. Nie szczę­dzi­łem krwi dla mo­je­go na­ro­du. Jego cier­pie­nie na­peł­nia mnie gnie­wem, któ­ry le­d­wie mogę opa­no­wać. Wiesz o tym le­piej niż kto­kol­wiek inny. Hi­sto­ria uczy, że czło­wiek po­wi­nien się lę­kać tego, cze­go naj­bar­dziej pra­gnie. Kon­se­kwen­cje przed­sta­wio­nej pro­po­zy­cji…

– To nasz plan!

– Tak – zgo­dził się Cha­lid Mu­rat – ale nie wol­no nam za­po­mi­nać o kon­se­kwen­cjach.

– Ostroż­ność! – rzu­cił cierp­ko Ar­se­now. – Za­wsze ta prze­klę­ta ostroż­ność!

– Przy­ja­cie­lu. – Mu­rat się uśmiech­nął, ści­ska­jąc ra­mię to­wa­rzy­sza. – Nie chcę, by wy­pro­wa­dzi­li mnie w pole. Ła­two po­ko­nać lek­ko­myśl­ne­go prze­ciw­ni­ka. Mu­sisz się na­uczyć cno­ty cier­pli­wo­ści.

– Cier­pli­wość! – burk­nął Ar­se­now. – Tam­te­mu chło­pa­ko­wi nie ka­za­łeś być cier­pli­wym. Da­łeś mu pie­nią­dze i wy­tłu­ma­czy­łeś, gdzie ku­pić amu­ni­cję. Na­pu­ści­łeś go na Ro­sjan. Każ­dy dzień zwło­ki po­wo­du­je, że giną ko­lej­ni chłop­cy, tacy jak on. Ty­sią­ce. Od na­szej de­cy­zji za­le­ży przy­szłość Cze­cze­nii.

Mu­rat roz­ma­so­wał kciu­ka­mi po­wie­ki, wy­ko­nu­jąc okręż­ne ru­chy.

– Ist­nie­ją inne spo­so­by, Ha­sa­nie. Za­wsze. Może po­win­ni­śmy roz­wa­żyć…

– Nie ma cza­su. Przy­go­to­wa­no tekst oświad­cze­nia, wy­zna­czo­no datę. Szejk ma ra­cję.

– Tak, Szejk. – Cha­lid Mu­rat po­krę­cił gło­wą. – Cią­gle ten Szejk.

W tym mo­men­cie za­dzwo­nił te­le­fon. Cha­lid Mu­rat spoj­rzał na za­ufa­ne­go to­wa­rzy­sza i spo­koj­nie prze­łą­czył te­le­fon na tryb gło­śno­mó­wią­cy.

– Tak, Szej­ku – ode­zwał się z sza­cun­kiem. – Je­stem z Ha­sa­nem. Cze­ka­my na two­je roz­ka­zy.

• • •

Na pła­skim da­chu, wy­so­ko po­nad uli­cą, na któ­rej sta­nął kon­wój Mu­ra­ta, przy­cza­iła się nie­zna­jo­ma po­stać, opie­ra­jąc łok­cie o ni­ski gzyms. Wzdłuż ka­mien­nej pół­ki le­żał fiń­ski ka­ra­bin snaj­per­ski Sako TRG-41 z czte­ro­tak­to­wym zam­kiem suw­li­wo-ob­ro­to­wym, je­den z wie­lu, któ­re zmo­dy­fi­ko­wał dla wła­snych po­trzeb. Wy­ko­rzy­sta­ne w kon­struk­cji alu­mi­nium i po­li­ure­tan czy­ni­ły broń lek­ką i śmier­tel­nie sku­tecz­ną. Męż­czy­zna miał na so­bie ro­syj­ski ka­mu­flaż pa­su­ją­cy do azja­tyc­kich ry­sów jego twa­rzy. Na mun­dur na­ło­żył lek­ką uprząż z ke­vla­ru wy­po­sa­żo­ną w sta­lo­we kół­ko. W pra­wej dło­ni trzy­mał małe czar­ne pu­deł­ko wiel­ko­ści pacz­ki pa­pie­ro­sów: pi­lot wy­po­sa­żo­ny w dwa przy­ci­ski. Był w nie­zna­jo­mym ja­kiś spo­kój, ro­dzaj aury, któ­ra onie­śmie­la lub bu­dzi gro­zę. Jak­by ro­zu­miał ci­szę, po­tra­fił ją gro­ma­dzić, ma­ni­pu­lo­wać nią i po­słu­gi­wać się jak bro­nią.

W jego ciem­nych oczach cały świat, uli­ca i bu­dyn­ki, na któ­re spo­glą­dał, były ni­czym wię­cej jak sce­ną ak­cji. Li­czył cze­czeń­skich żoł­nie­rzy wy­cho­dzą­cych z trans­por­te­rów. Osiem­na­stu. Kie­row­cy nadal tkwi­li na swo­ich miej­scach, a w środ­ku znaj­do­wa­ło się co naj­mniej czte­rech ochro­nia­rzy z sze­fa­mi.

Kie­dy re­be­lian­ci do­tar­li bez­piecz­nie do drzwi szpi­ta­la, wci­snął gór­ny gu­zik zdal­ne­go de­to­na­to­ra i ma­te­riał wy­bu­cho­wy C4 eks­plo­do­wał. Wej­ście ru­nę­ło. Huk eks­plo­zji wstrzą­snął uli­cą, po­wo­du­jąc, że cięż­kie po­jaz­dy za­ko­ły­sa­ły się na po­tęż­nych amor­ty­za­to­rach. Re­be­lian­ci, któ­rzy byli w re­jo­nie wy­bu­chu, zo­sta­li ro­ze­rwa­ni na strzę­py lub zmiaż­dże­ni spa­da­ją­cym gru­zem. Za­bój­ca wie­dział, że ci, któ­rzy znaj­do­wa­li się głę­biej, w szpi­tal­nym holu, mo­gli oca­leć. Wziął to pod uwa­gę w swo­ich pla­nach.

Cho­ciaż huk pierw­szej eks­plo­zji jesz­cze nie ucichł, a pył nie opadł na zie­mię, męż­czy­zna spoj­rzał na de­to­na­tor i wci­snął dol­ny gu­zik. Roz­legł się ko­lej­ny ogłu­sza­ją­cy wy­buch, a zry­ta po­ci­ska­mi jezd­nia za­pa­dła się z obu stron ma­łe­go kon­wo­ju.

Gdy lu­dzie na dole pró­bo­wa­li za­pa­no­wać nad sy­tu­acją, któ­rą im zgo­to­wał, za­bój­ca się­gnął po sako. Po­ru­szał się ze spo­koj­ną me­to­dycz­ną pre­cy­zją. Ka­ra­bin wy­bo­ro­wy był za­ła­do­wa­ny spe­cjal­ny­mi bez­odłam­ko­wy­mi ku­la­mi naj­mniej­sze­go ka­li­bru, ja­kie moż­na było za­ła­do­wać do tego typu bro­ni. Przez lu­ne­tę z czuj­ni­kiem pod­czer­wie­ni do­strzegł trzech re­be­lian­tów, któ­rzy od­nie­śli je­dy­nie lek­kie ob­ra­że­nia. Wszy­scy bie­gli w kie­run­ku środ­ko­we­go po­jaz­du, krzy­cząc do znaj­du­ją­cych się w nim Cze­cze­nów, żeby wy­sie­dli, za­nim trans­por­ter zo­sta­nie znisz­czo­ny przez ko­lej­ny wy­buch. Za­ma­cho­wiec pa­trzył, jak otwie­ra­ją drzwi z pra­wej stro­ny, wy­pusz­cza­jąc Ha­sa­na Ar­se­no­wa i jed­ne­go z żoł­nie­rzy. W środ­ku zo­stał kie­row­ca i trzech ochro­nia­rzy Cha­li­da Mu­ra­ta. Kie­dy Ar­se­now się od­wró­cił, za­bój­ca uj­rzał jego oczy, do­strzegł twarz skrzy­wio­ną wy­krzy­cza­nym roz­ka­zem. Prze­su­nął lufę płyn­nym wy­ćwi­czo­nym ru­chem, na­pro­wa­dza­jąc ce­low­nik na udo męż­czy­zny. Na­ci­snął spust. Ar­se­now chwy­cił się za lewą nogę, krzyk­nął i padł na zie­mię. Je­den z ochro­nia­rzy pod­biegł do nie­go i od­cią­gnął go w bez­piecz­ne miej­sce. Dwaj po­zo­sta­li szyb­ko usta­li­li, skąd padł strzał. Prze­bie­gli uli­cę i wpa­dli do bu­dyn­ku, w któ­rym przy­cza­ił się za­bój­ca.

Kie­dy trzej ko­lej­ni wy­bie­gli ze szpi­ta­la bocz­nym wyj­ściem, za­ma­cho­wiec odło­żył sako. Ob­ser­wo­wał te­raz wy­co­fu­ją­cy się trans­por­ter z Cha­li­dem Mu­ra­tem. Za ple­ca­mi usły­szał tu­pot nóg bo­jow­ni­ków pę­dzą­cych scho­da­mi, zmie­rza­ją­cych do jego kry­jów­ki na da­chu. Nie spie­sząc się, przy­piął do bu­tów kol­ce z ty­ta­nu i ko­run­du. Na­stęp­nie się­gnął po ku­szę z kom­po­zy­tu i wy­strze­lił lin­kę, ce­lu­jąc w słup elek­trycz­ny za środ­ko­wym po­jaz­dem. Po­cią­gnął, żeby spraw­dzić, czy się pew­nie trzy­ma. Krzy­ki sta­wa­ły się co­raz gło­śniej­sze. Re­be­lian­ci byli pię­tro ni­żej.

Pierw­szy trans­por­ter skrę­cił w jego stro­nę, pró­bu­jąc ob­je­chać ogrom­ne bry­ły be­to­nu, gra­ni­tu i ma­ka­da­mu od­rzu­co­ne siłą wy­bu­chu. Za­bój­ca do­strzegł sła­by błysk dwóch płyt szkła two­rzą­cych przed­nią szy­bę. Był to je­den z pro­ble­mów, z któ­ry­mi Ro­sja­nie nie zdo­ła­li so­bie po­ra­dzić: ku­lo­od­por­na szy­ba była tak cięż­ka, że trze­ba było ją umie­ścić w dwóch ra­mach. Je­dy­nym czu­łym punk­tem trans­por­te­ra był cien­ki pa­sek me­ta­lu łą­czą­cy obie pły­ty.

Chwy­cił so­lid­ne me­ta­lo­we kół­ko uprzę­ży i przy­piął się do na­prę­żo­nej liny. Re­be­lian­ci wpa­dli na dach i sta­nę­li w od­le­gło­ści trzy­dzie­stu me­trów od nie­go. Do­strze­gł­szy za­bój­cę, od­wró­ci­li się, żeby otwo­rzyć ogień. Ru­szy­li w jego stro­nę, po­ty­ka­jąc się o cien­ką me­ta­lo­wą lin­kę roz­cią­gnię­tą ni­sko nad po­wierzch­nią da­chu. Po­wie­trzem wstrzą­snę­ła ko­lej­na eks­plo­zja ła­dun­ku C4, któ­ry umie­ścił tam po­przed­niej nocy.

Nie obej­rzaw­szy się, żeby oce­nić znisz­cze­nia, za­bój­ca jesz­cze raz spraw­dził lin­kę, a na­stęp­nie sko­czył z da­chu. Ze­śli­zgnął się w dół, uno­sząc nogi tak, by kol­ce na bu­tach tra­fi­ły w spo­je­nie mię­dzy pły­ta­mi przed­niej szy­by. Te­raz wszyst­ko za­le­ża­ło od pręd­ko­ści i kąta ude­rze­nia. Gdy­by choć nie­znacz­nie chy­bił, szy­ba by wy­trzy­ma­ła, a on sam zła­mał­by nogę.

Siła ude­rze­nia spra­wi­ła, że za­drża­ły mu ko­la­na. Po­czuł szarp­nię­cie krę­go­słu­pa, gdy kol­ce z ty­ta­nu i ko­run­du prze­bi­ły spo­je­nie ni­czym me­ta­lo­wą pusz­kę, a po­zba­wio­ne pod­par­cia szy­by wgię­ły się do we­wnątrz. Wpadł do trans­por­te­ra, wbi­ja­jąc do środ­ka ku­lo­od­por­ne szkło. Ka­wa­łek ude­rzył kie­row­cę w szy­ję, nie­mal od­ci­na­jąc mu gło­wę. Za­bój­ca sko­czył w lewo. Ochro­nia­rza na przed­nim sie­dze­niu obry­zga­ła krew kie­row­cy. Się­gał po broń, ale na­past­nik ujął jego gło­wę w po­tęż­ne dło­nie i zła­mał kark, za­nim tam­ten zdą­żył wy­strze­lić.

Dwaj po­zo­sta­li, sie­dzą­cy na od­chy­la­nych fo­te­lach za kie­row­cą, za­czę­li strze­lać na oślep, lecz za­ma­cho­wiec za­sło­nił się cia­łem kie­row­cy, któ­re przy­ję­ło kule. Zza pro­wi­zo­rycz­nej osło­ny od­dał dwa strza­ły bro­nią ochro­nia­rza, tra­fia­jąc w czo­ła obu jego ko­le­gów.

Po­zo­stał mu je­dy­nie Cha­lid Mu­rat. Przy­wód­ca Cze­cze­nów otwo­rzył drzwi kop­nia­kiem i wy­krzy­ki­wał coś wście­kle do swo­ich lu­dzi. Za­bój­ca rzu­cił się na nie­go, po­wa­la­jąc po­tęż­ne­go męż­czy­znę, jak­by był szczu­rem wod­nym. Mu­rat ugryzł go z ca­łej siły, nie­mal po­zba­wia­jąc ucha, lecz nie zro­bi­ło to na nim wra­że­nia. Spo­koj­nie i me­to­dycz­nie, nie­mal ra­do­śnie, oplótł szy­ję cze­czeń­skie­go wa­taż­ki i pa­trząc mu w oczy, we­pchnął kciuk w chrząst­kę pier­ście­nio­wa­tą dol­nej czę­ści krta­ni. Gar­dło Mu­ra­ta wy­peł­ni­ła krew, du­sząc go i po­zba­wia­jąc siły. Za­trze­po­tał rę­ka­mi, tłu­kąc za­bój­cę po twa­rzy i gło­wie. Na próż­no. To­nął we wła­snej krwi. Po chwi­li płyn wy­peł­nił jego płu­ca, a od­dech stał się cięż­ki i ury­wa­ny. W koń­cu zwy­mio­to­wał czer­wo­ną po­so­ką, a oczy prze­krę­ci­ły mu się w oczo­do­łach.

Opu­ściw­szy bez­wład­ne cia­ło, za­bój­ca prze­lazł na przed­nie sie­dze­nie, wy­rzu­ca­jąc drzwia­mi zwło­ki kie­row­cy. Włą­czył bieg i na­ci­snął pe­dał gazu, za­nim któ­ryś z oca­la­łych re­be­lian­tów zdą­żył za­re­ago­wać. Trans­por­ter ru­szył na­przód ni­czym wy­ści­go­wy koń wy­pusz­czo­ny z bram­ki, pod­ska­ku­jąc na gru­zie i as­fal­cie. Chwi­lę póź­niej znik­nął Cze­cze­nom z oczu, wjeż­dża­jąc w lej po eks­plo­zji.

Zna­la­zł­szy się pod zie­mią, za­bój­ca włą­czył wyż­szy bieg, kie­ru­jąc po­jazd w wą­ski ka­nał bu­rzo­wy po­sze­rzo­ny przez Ro­sjan, któ­rzy za­mie­rza­li go wy­ko­rzy­stać do prze­pro­wa­dze­nia za­ska­ku­ją­ce­go ata­ku na po­zy­cje re­be­lian­tów. Po­sy­pa­ły się iskry, gdy pan­cer­ne osło­ny otar­ły się o za­krzy­wio­ne be­to­no­we ścia­ny. Mimo to był bez­piecz­ny. Za­koń­czył re­ali­za­cję swo­je­go pla­nu, tak jak go roz­po­czął: z ze­gar­mi­strzow­ską pre­cy­zją.

• • •

Po pół­no­cy ciem­ne chmu­ry od­pły­nę­ły. Cięż­kie od pyłu po­wie­trze ustą­pi­ło miej­sca czer­wo­na­wej po­świa­cie, któ­rej peł­ga­ją­ce świa­tło raz po raz prze­ry­wa­ły tlą­ce się pło­mie­nie.

Po­środ­ku sta­lo­we­go mo­stu sta­li dwaj męż­czyź­ni. W dole, środ­kiem rze­ki, prze­su­wa­ły się zwę­glo­ne szcząt­ki tej nie­ma­ją­cej koń­ca woj­ny.

– Za­da­nie wy­ko­na­ne – po­wie­dział pierw­szy. – Cha­lid Mu­rat zo­stał usu­nię­ty w spo­sób, któ­ry od­bi­je się gło­śnym echem.

– Nie spo­dzie­wa­łem się ni­cze­go in­ne­go, Cha­nie – od­rzekł dru­gi. – Swo­ją do­sko­na­łą re­pu­ta­cję w du­żym stop­niu za­wdzię­czasz za­da­niom, któ­re ci zle­ci­łem. – Męż­czy­zna był wyż­szy od za­bój­cy o do­bre dzie­sięć cen­ty­me­trów. Sze­ro­ki w ra­mio­nach, o dłu­gich no­gach. Je­dy­ną rze­czą, któ­ra psu­ła jego wy­gląd, była dziw­nie szkli­sta i po­zba­wio­na wło­sów skó­ra z le­wej stro­ny twa­rzy i szyi. Wi­dać było, że jest uro­dzo­nym przy­wód­cą i że le­piej z nim nie za­dzie­rać. Spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka, któ­ry czu­je się rów­nie swo­bod­nie na wiel­kich sa­lo­nach wła­dzy i w świe­tle re­flek­to­rów, jak i w ciem­nych za­uł­kach ro­ją­cych się od ban­dy­tów.

Chan nadal my­ślał o tym, co zo­ba­czył w oczach ko­na­ją­ce­go Mu­ra­ta. Każ­dy umie­ra­ją­cy pa­trzył in­a­czej. Chan wie­dział, że tak musi być, bo ży­cie każ­dej ofia­ry było wy­jąt­ko­we, a cho­ciaż wszy­scy zgrze­szy­li, znisz­cze­nia wy­wo­ła­ne grze­chem spra­wia­ły, że róż­ni­li się je­den od dru­gie­go ni­czym nie­po­wta­rzal­ne płat­ki śnie­gu. Co kry­ło się w oczach umie­ra­ją­ce­go Mu­ra­ta? Nie był to lęk. Do­strzegł w nich ra­czej zdzi­wie­nie. Gniew i coś wię­cej, coś głęb­sze­go. Smu­tek, że nie zdo­łał do­pro­wa­dzić do koń­ca dzie­ła swo­je­go ży­cia. Po­my­ślał, że ana­li­za ostat­nie­go spoj­rze­nia za­wsze po­zo­sta­je nie­peł­na. Czy kry­ło się w nim prze­czu­cie zdra­dy? Czy Mu­rat wie­dział, kto zle­cił prze­pro­wa­dze­nie za­ma­chu?

Spoj­rzał na Stie­pa­na Spal­kę, któ­ry trzy­mał pę­ka­tą ko­per­tę z pie­niędz­mi.

– Two­ja za­pła­ta – po­wie­dział Spal­ko. – Plus pre­mia.

– Pre­mia? – Wzmian­ka o pie­nią­dzach przy­wró­ci­ła go do rze­czy­wi­sto­ści. – Nie było mowy o pre­mii.

Spal­ko wzru­szył ra­mio­na­mi. W czer­wo­na­wej po­świa­cie księ­ży­ca jego po­li­czek i szy­ja lśni­ły jak krwa­wa masa.

– Zli­kwi­do­wa­nie Cha­li­da Mu­ra­ta było dwu­dzie­stym pią­tym zle­ce­niem, któ­re dla mnie wy­ko­na­łeś. Je­śli chcesz, na­zwij to po­da­run­kiem z oka­zji okrą­głej rocz­ni­cy.

– Jest pan nie­zwy­kle szczo­dry, pa­nie Spal­ko. – Chan we­tknął ko­per­tę do kie­sze­ni, nie za­glą­da­jąc do środ­ka. Gdy­by to zro­bił, oka­zał­by złe ma­nie­ry.

– Pro­si­łem, że­byś mó­wił mi Stie­pan. Ja zwra­cam się do cie­bie Chan.

– To co in­ne­go.

– Jak to?

Chan stał w mil­cze­niu, chło­nąc ota­cza­ją­cą ich ci­szę. Ci­szę, któ­ra gro­ma­dzi­ła się w nim, czy­niąc go wyż­szym i szer­szym w ra­mio­nach.

– Nie mu­szę tego panu tłu­ma­czyć, pa­nie Spal­ko.

– Daj spo­kój. – Jego roz­mów­ca wy­ko­nał po­jed­naw­czy gest. – Nie je­ste­śmy ob­cy­mi ludź­mi. Mamy wspól­ne ta­jem­ni­ce bar­dzo in­tym­nej na­tu­ry.

Mil­cze­nie za­czę­ło na­ra­stać. Gdzieś na przed­mie­ściach Gro­zne­go wy­buch roz­świe­tlił noc. Do­le­cia­ła ich ka­no­na­da ręcz­nej bro­ni ma­szy­no­wej ni­czym dźwięk dzie­cin­nych pe­tard.

W koń­cu Chan się ode­zwał:

– W dżun­gli na­uczy­łem się dwóch rze­czy, od któ­rych za­le­ży ży­cie i śmierć. Po pierw­sze, na­le­ży po­le­gać wy­łącz­nie na so­bie. Po dru­gie, trze­ba prze­strze­gać naj­drob­niej­szych kon­we­nan­sów, bo zna­jo­mość wła­sne­go miej­sca w świe­cie jest je­dy­ną rze­czą, któ­ra od­róż­nia na­sze po­stę­po­wa­nie od anar­chii pa­nu­ją­cej w dzi­czy.

Spal­ko ob­ser­wo­wał go dłuż­szą chwi­lę. W oczach Cha­na od­bi­ja­ło się nie­spo­koj­ne mi­go­ta­nie po­ża­rów, na­da­jąc mu dzi­ki wy­gląd. Wy­obra­ził go so­bie w dżun­gli jako ofia­rę nie­do­stat­ku, chci­wo­ści i wy­uz­da­nej żą­dzy krwi. Azja Po­łu­dnio­wo-Wschod­nia była od­ręb­nym świa­tem. Bar­ba­rzyń­skim, mo­ro­wym ob­sza­rem, na któ­rym obo­wią­zy­wa­ły spe­cy­ficz­ne pra­wa. Chan nie tyl­ko prze­żył, ale tak­że świet­nie so­bie po­ra­dził, co Spal­kę za­wsze in­try­go­wa­ło.

– Wo­lał­bym, żeby łą­czy­ła nas re­la­cja przed­się­bior­ca–klient.

Chan po­krę­cił gło­wą.

– Śmierć ma cha­rak­te­ry­stycz­ną woń. Czu­ję ją od pana.

– A ja od cie­bie. – Na twarz Spal­ki wkradł się po­wol­ny uśmiech. – Za­tem zga­dzasz się, że łą­czy nas coś szcze­gól­ne­go.

– Je­ste­śmy ludź­mi wie­lu se­kre­tów, czyż nie? – skwi­to­wał Chan.

– I kul­tu śmier­ci. Obaj ro­zu­mie­my jej moc. – Spal­ko ski­nął po­ta­ku­ją­co gło­wą. – Mam to, o co pro­si­łeś. – Wy­cią­gnął czar­ną tecz­kę.

Chan spoj­rzał mu w oczy. Po­zor­na życz­li­wość Spal­ki za­bar­wio­na była pro­tek­cjo­nal­no­ścią, któ­rą Chan uwa­żał za nie­zno­śną. Z uśmie­chem przy­jął ob­ra­zę, ukry­wa­jąc wście­kłość za nie­prze­nik­nio­ną ma­ską twa­rzy. Na­uczył się tego daw­no temu. W dżun­gli ode­brał tak­że inną lek­cję: po­dej­mo­wa­nie dzia­łań pod wpły­wem chwi­li, a czę­sto sil­nych emo­cji, zwy­kle pro­wa­dzi­ło do błę­dów, któ­rych nie dało się na­pra­wić. Cier­pli­we ocze­ki­wa­nie, aż sil­ne emo­cje opad­ną, było klu­czem do sku­tecz­nej ze­msty. Wziął tecz­kę i otwo­rzył do­ssier. W środ­ku zna­lazł po­je­dyn­czą kart­kę cien­kie­go pa­pie­ru z trze­ma krót­ki­mi aka­pi­ta­mi wy­dru­ko­wa­ny­mi gę­stą czcion­ką oraz zdję­ciem przy­stoj­ne­go męż­czy­zny. Po­ni­żej fo­to­gra­fii wid­nia­ło na­zwi­sko: Da­vid Webb.

– To wszyst­ko?

– Dane ze­bra­no z wie­lu źró­deł. – Gład­ka od­po­wiedź Spal­ki upew­ni­ła Cha­na, że tam­ten wcze­śniej ją prze­ćwi­czył.

– To on?

Spal­ko ski­nął gło­wą.

– Nie ma żad­nych wąt­pli­wo­ści.

– Przy­najm­niej do tej pory.

Są­dząc po roz­bły­skach wy­bu­chów, wy­mia­na ognia po­now­nie się wzmo­gła. Do­le­cia­ły ich sal­wy moź­dzie­rzy, któ­re wy­wo­ła­ły deszcz ognia. Księ­życ przy­brał jesz­cze głęb­szą czer­wo­ną bar­wę.

Chan zmru­żył oczy, nie­na­wist­nie za­ci­ska­jąc dłoń w pięść.

– Nig­dy nie zdo­ła­łem wpaść na jego ślad. Są­dzi­łem, że nie żyje.

– W pew­nym sen­sie jest mar­twy – od­parł Spal­ko.

• • •

Pa­trzył, jak Chan prze­cho­dzi na dru­gą stro­nę mo­stu.

Wy­cią­gnął pa­pie­ro­sa i za­pa­lił, wcią­ga­jąc dym w płu­ca i nie­chęt­nie go wy­pusz­cza­jąc. Kie­dy męż­czy­zna o azja­tyc­kich ry­sach twa­rzy znik­nął w mro­ku, Spal­ko się­gnął po ko­mór­kę i wpro­wa­dził za­gra­nicz­ny nu­mer.

– Otrzy­mał do­ssier – rzu­cił do te­le­fo­nu, gdy tyl­ko usły­szał głos po dru­giej stro­nie li­nii. – Wszyst­ko go­to­we?

– Tak, pro­szę pana.

– Świet­nie. Roz­pocz­niesz ope­ra­cję o pół­no­cy two­je­go cza­su.

Księ­ga pierw­szaRoz­dział 1

Da­vid Webb, pro­fe­sor lin­gwi­sty­ki Uni­wer­sy­te­tu Geo­r­ge­town, ugi­nał się pod ster­tą prac se­me­stral­nych, któ­re trze­ba było oce­nić. Szedł za­tę­chły­mi tyl­ny­mi ko­ry­ta­rza­mi ogrom­ne­go Au­dy­to­rium He­aly’ego do ga­bi­ne­tu The­odo­re’a Bar­to­na, dzie­ka­na wy­dzia­łu. Był spóź­nio­ny, dla­te­go wy­brał skrót, któ­ry od­krył daw­no temu – wą­skie, sła­bo oświe­tlo­ne przej­ście, o któ­rym wie­dzia­ło nie­wie­lu i rów­nie nie­wie­lu z nie­go ko­rzy­sta­ło.

Re­gu­lar­ne od­pły­wy i przy­pły­wy ży­cia aka­de­mic­kie­go wy­wie­ra­ły na nie­go zba­wien­ny wpływ. Czas w Geo­r­ge­town od­mie­rza­ły ko­lej­ne se­sje. Su­ro­wa zima, któ­ra na­de­szła tego roku, nie­chęt­nie ustą­pi­ła miej­sca nie­śmia­łej wio­śnie, by za­koń­czyć się skwa­rem i wil­go­cią to­wa­rzy­szą­cym koń­co­wym ty­go­dniom dru­gie­go se­me­stru. Ja­kaś cząst­ka Web­ba sprze­ci­wia­ła się spo­koj­ne­mu by­to­wa­niu, po­wra­ca­jąc my­śla­mi do po­przed­nie­go ży­cia w taj­nej służ­bie rzą­du Sta­nów Zjed­no­czo­nych i ka­żąc pod­trzy­my­wać kon­takt z daw­nym sze­fem, Ale­xan­drem Con­kli­nem.

Webb miał za­miar skrę­cić za róg, gdy usły­szał ostre gło­sy i szy­der­czy śmiech. Na ścia­nie mi­gnę­ły zło­wro­gie cie­nie.

– Su­kin­sy­nu, do­sta­niesz taki wy­cisk, że ję­zyk ci wy­le­zie ty­łem gło­wy!

Bo­ur­ne rzu­cił trzy­ma­ne w ręku pa­pie­ry i sko­czył przed sie­bie. Za za­krę­tem uj­rzał trzech mło­dych Mu­rzy­nów z za­ka­sa­ny­mi rę­ka­wa­mi kur­tek, ota­cza­ją­cych groź­nym pół­ko­lem ja­kie­goś Azja­tę i przy­pie­ra­ją­cych go do ścia­ny. Czar­ni wy­glą­da­li agre­syw­nie: lek­ko ugi­na­jąc ko­la­na i roz­luź­nia­jąc ra­mio­na, przyj­mo­wa­li taką po­sta­wę, jak­by całe ich cia­ło za­mie­nia­ło się w zło­wro­gą broń od­bez­pie­czo­ną i go­to­wą do strza­łu. W mgnie­niu oka roz­po­znał, że ich ofia­rą jest Rong­sey Siv, jego ulu­bio­ny stu­dent.

– Do kur­wy nę­dzy! – wark­nął je­den z na­past­ni­ków o znisz­czo­nej twa­rzy i zu­chwa­łym, bun­tow­ni­czym spoj­rze­niu. – Przy­nie­śli­śmy to­war, żeby wy­mie­nić go na bły­skot­ki!

– Nig­dy nie mamy ich do­syć! – do­dał dru­gi z or­łem wy­ta­tu­owa­nym na po­licz­ku, ob­ra­ca­jąc na pal­cu ogrom­ny to­por­ny zło­ty sy­gnet. – Wiesz, o ja­kie bły­skot­ki nam cho­dzi, śmie­ciu?!

– Tak, śmie­ciu! – przy­tak­nął pierw­szy, spo­glą­da­jąc groź­nie na ofia­rę. – Wy­glą­dasz, jak­byś gów­no wie­dział!

– Chce nas po­wstrzy­mać – za­uwa­żył ten z wy­ta­tu­owa­nym po­licz­kiem, po­chy­la­jąc się nad Rong­sey­em. – No, gnoj­ku? Co chcesz zro­bić? Użyć pie­przo­ne­go kung-sru, żeby nas za­ła­twić?

Za­re­cho­ta­li ha­ła­śli­wie, pa­ro­diu­jąc cio­sy wschod­nich sztuk wal­ki i mie­rząc w Rong­seya, któ­ry sku­lił się jesz­cze bar­dziej przy ścia­nie.

Trze­ci Mu­rzyn o po­kaź­nych mię­śniach, naj­ro­ślej­szy z na­past­ni­ków, wy­cią­gnął kij ba­se­bal­lo­wy zza ob­szer­nej poły dłu­gie­go płasz­cza.

– No, da­waj! Wy­cią­gnij ręce, gnoj­ku! Po­ła­mie­my ci wszyst­kie knyk­cie! – Ude­rzył ki­jem zło­żo­ną w ku­bek dłoń. – Chcesz, że­by­śmy to zro­bi­li za jed­nym za­ma­chem czy kost­ka po ko­st­ce?

– Daj spo­kój! – prze­rwał mu kom­pan o znisz­czo­nej twa­rzy. – Gość nie ma wy­bo­ru! – Się­gnął po wła­sny kij i ru­szył groź­nie w stro­nę Rong­seya.

Webb wkro­czył do ak­cji, gdy na­past­nik przy­mie­rzał się do cio­su. Po­ja­wił się tak bez­sze­lest­nie, a tam­ci byli tak po­chło­nię­ci my­ślą o ska­to­wa­niu Rong­seya, że za­uwa­ży­li jego obec­ność do­pie­ro wów­czas, gdy ich do­padł.

Chwy­cił kij Mu­rzy­na o wy­mi­ze­ro­wa­nej gę­bie, za­nim spadł na gło­wę Rong­seya. Fa­cet z wy­ta­tu­owa­nym po­licz­kiem, sto­ją­cy z pra­wej stro­ny Web­ba, blu­znął prze­kleń­stwa­mi i za­mach­nął się pię­ścią, któ­ra bły­snę­ła sy­gne­ta­mi o ostrych kra­wę­dziach, mie­rząc w że­bra prze­ciw­ni­ka.

W mgnie­niu oka z ukry­te­go mrocz­ne­go miej­sca w gło­wie Web­ba wy­ło­nił się Bo­ur­ne, przej­mu­jąc nad nim kon­tro­lę. Od­pa­ro­wał bi­cep­sem cios, jed­no­cze­śnie ro­biąc krok do przo­du i ude­rza­jąc łok­ciem w mo­stek na­past­ni­ka. Męż­czy­zna upadł, chwy­ta­jąc się za klat­kę pier­sio­wą.

Trze­ci zbir, więk­szy od swo­ich kom­pa­nów, za­klął pod no­sem, od­rzu­cił kij i wy­cią­gnął nóż sprę­ży­no­wy. Rzu­cił się na Web­ba, któ­ry ru­szył do ata­ku, wy­mie­rza­jąc krót­kie, moc­ne ude­rze­nie w we­wnętrz­ną stro­nę nad­garst­ka na­past­ni­ka. Nóż upadł na po­sadz­kę i od­le­ciał. Webb wsu­nął lewą nogę pod kost­kę tam­te­go i uniósł ją w górę. Ro­sły zbir ru­nął na ple­cy, prze­krę­cił się na brzuch i za­czął co­fać.

Bo­ur­ne wy­rwał kij ba­se­bal­lo­wy z łap­ska tego ze znisz­czo­ną twa­rzą.

– Pie­przo­ny gli­na! – jęk­nął zbir. Nie­na­tu­ral­nie roz­sze­rzo­ne i roz­bie­ga­ne źre­ni­ce su­ge­ro­wa­ły, że jest na ja­kichś pro­chach. Wy­cią­gnął broń – ta­nią splu­wę, bo­ha­ter­kę so­bot­nich nocy – i wy­ce­lo­wał w Web­ba.

Webb za­mie­rzył się ki­jem ze śmier­tel­ną pre­cy­zją i ude­rzył ło­tra mię­dzy oczy. Fa­cet za­to­czył się do tyłu i stęk­nął, a splu­wa wy­ko­na­ła sze­ro­ki łuk w po­wie­trzu.

W tym mo­men­cie zza rogu wy­pa­dła dwój­ka uni­wer­sy­tec­kich ochro­nia­rzy za­alar­mo­wa­nych od­gło­sa­mi bój­ki. Prze­bie­gli obok Web­ba, na­cie­ra­jąc na oprysz­ków, któ­rzy rzu­ci­li się do uciecz­ki, nie pa­trząc za sie­bie. Dwóch mniej po­szko­do­wa­nych wle­kło kum­pla o znisz­czo­nej twa­rzy. Wy­pa­dli tyl­ny­mi drzwia­mi na ja­sne po­po­łu­dnio­we słoń­ce, czu­jąc na ple­cach od­dech ochro­nia­rzy.

Mimo in­ter­wen­cji ochro­ny Webb był go­tów ulec pra­gnie­niu Bo­ur­ne’a i rzu­cić się w po­ścig za na­past­ni­ka­mi. Jak­że ła­two Bo­ur­ne bu­dził się z psy­chicz­nej drzem­ki, jak ła­two przej­mo­wał nad nim kon­tro­lę. Może dla­te­go, że tego pra­gnął? Webb wziął głę­bo­ki od­dech, za­pa­no­wał nad sobą i spoj­rzał na Rong­seya Siva.

– Pro­fe­sor Webb! – krzyk­nął chło­pak, pró­bu­jąc od­zy­skać głos. – Nie wie­dzia­łem… – Na­gle zo­rien­to­wał się, że nie wie, co po­wie­dzieć. Wy­trzesz­czył duże ciem­ne oczy za szkła­mi oku­la­rów. Na jego twa­rzy ma­lo­wał się jak zwy­kle spo­kój, ale w oczach chło­pa­ka Webb do­strzegł cały lęk tego świa­ta.

– Już do­brze – mruk­nął, ota­cza­jąc Rong­seya ra­mie­niem. Nad pro­fe­sor­skim dy­stan­sem wzię­ła górę sym­pa­tia do uchodź­cy z Kam­bo­dży. Nie mógł na to nic po­ra­dzić. Rong­sey mu­siał sta­wić czo­ło wie­lu prze­ciw­no­ściom – pod­czas woj­ny stra­cił nie­mal całą ro­dzi­nę. Rong­sey i Webb prze­by­wa­li w tej sa­mej dżun­gli po­łu­dnio­wo-wschod­niej Azji i choć Webb pró­bo­wał, jak mógł, nie zdo­łał się uwol­nić od wspo­mnień tam­te­go skwar­ne­go i wil­got­ne­go świa­ta. Od wspo­mnień, któ­re do­ku­cza­ły mu jak po­wra­ca­ją­ca go­rącz­ka. Prze­szedł go dreszcz, jak­by przy­śnił mu się sen na ja­wie.

– Loak sok­sap­ba­ee chea tay? Wszyst­ko w po­rząd­ku? – spy­tał w ję­zy­ku Khme­rów.

– Nic mi nie jest, pro­fe­so­rze – od­po­wie­dział Rong­sey w tym sa­mym na­rze­czu. – Nie wie­dzia­łem… To zna­czy, skąd pan…?

– Wyjdź­my na ze­wnątrz – za­pro­po­no­wał Webb. Wie­dział, że spóź­ni się na spo­tka­nie z Bar­to­nem, lecz było mu to obo­jęt­ne. Pod­niósł nóż sprę­ży­no­wy i pi­sto­let. Kie­dy spraw­dzał me­cha­nizm bro­ni, odła­ma­ła się igli­ca. Ci­snął bez­u­ży­tecz­ną splu­wę do śmiet­nicz­ki, ale nóż wsu­nął do kie­sze­ni.

Za za­krę­tem ko­ry­ta­rza Rong­sey po­mógł mu ze­brać roz­rzu­co­ne pra­ce stu­den­tów. Kie­dy skoń­czy­li, ru­szy­li w mil­cze­niu bocz­ny­mi ko­ry­ta­rza­mi, któ­re sta­wa­ły się co­raz bar­dziej za­tło­czo­ne, w mia­rę jak zbli­ża­li się do fron­to­wej czę­ści bu­dyn­ku. Webb znał ten spe­cy­ficz­ny ro­dzaj mil­cze­nia. Po bru­tal­nym zaj­ściu mu­siał mi­nąć pe­wien wy­peł­nio­ny na­pię­ciem czas, by czło­wiek zdo­łał po­wró­cić do rów­no­wa­gi. Naj­bar­dziej dziw­ne i nie­po­ko­ją­ce było to, że do in­cy­den­tu do­szło na te­re­nie gwar­ne­go kam­pu­su w środ­ku mia­sta.

Wy­szli z ko­ry­ta­rza i wmie­sza­li się w tłum stu­den­tów tło­czą­cych się w drzwiach Au­dy­to­rium He­aly’ego. Na po­sadz­ce w cen­tral­nej czę­ści holu lśnił ota­cza­ny czcią herb Uni­wer­sy­te­tu Geo­r­ge­town. Więk­szość stu­den­tów omi­ja­ła go sze­ro­kim łu­kiem, bo le­gen­da gło­si­ła, że ten, kto na nie­go na­dep­nie, nig­dy nie ukoń­czy stu­diów. Rong­sey za­cho­wał się tak, jak­by rów­nież wie­rzył w ten prze­sąd, ale Webb bez naj­mniej­sze­go wa­ha­nia prze­szedł po go­dle uczel­ni.

Wy­szli na ze­wnątrz i sta­nę­li w ja­snym wio­sen­nym słoń­cu, przy­glą­da­jąc się drze­wom i Old Qu­an­dran­gle, sta­re­mu czwo­ro­kąt­ne­mu dzie­dziń­co­wi, wdy­cha­jąc woń świe­żych kwia­tów. Z tyłu wzno­si­ło się ogrom­ne Au­dy­to­rium He­aly’ego z im­po­nu­ją­cą gre­go­riań­ską fa­sa­dą z czer­wo­nej ce­gły, dzie­więt­na­sto­wiecz­ny­mi man­sar­do­wy­mi okna­mi, da­chem kry­tym łup­kiem i cen­tral­ną wie­żą ze­ga­ro­wą zwień­czo­ną igli­cą.

Khmer zwró­cił się do Web­ba.

– Dzię­ku­ję, pa­nie pro­fe­so­rze. Gdy­by nie pan…

– Chcesz o tym po­ga­dać, Rong­sey? – spy­tał de­li­kat­nie Webb.

Oczy stu­den­ta były mrocz­ne i nie­prze­nik­nio­ne.

– O czym tu ga­dać?

– To za­le­ży od cie­bie.

Rong­sey wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Dam so­bie radę, pro­fe­so­rze Webb. Na­praw­dę. Nie pierw­szy raz mnie zwy­my­śla­li.

Webb przy­glą­dał mu się chwi­lę. Na­gle ogar­nę­ła go fala emo­cji, nie­mal wy­ci­ska­jąc łzy z oczu. Pra­gnął ob­jąć ra­mie­niem i przy­tu­lić tego chło­pa­ka, obie­cać, że już nig­dy nie spo­tka go nic złe­go. Zda­wał so­bie jed­nak spra­wę, że bud­dyj­skie wy­cho­wa­nie Khme­ra nie po­zwo­li mu przy­jąć ta­kie­go ge­stu. Kto wie, co się dzia­ło za tą przy­po­mi­na­ją­cą twier­dzę fa­sa­dą? Webb spo­tkał wie­lu ta­kich jak Rong­sey, zmu­szo­nych przez woj­nę i kul­tu­ro­wo uwa­run­ko­wa­ną nie­na­wiść do tego, by byli świad­ka­mi śmier­ci, upad­ku cy­wi­li­za­cji i tra­ge­dii z ro­dza­ju tych, któ­rych więk­szość Ame­ry­ka­nów nig­dy nie zdo­ła po­jąć. Czuł sil­ne po­kre­wień­stwo z Rong­sey­em, emo­cjo­nal­ną więź za­bar­wio­ną ogrom­nym smut­kiem, świa­do­mo­ścią, że rany, któ­re nosi w swo­im wnę­trzu, nig­dy do koń­ca się nie za­go­ją.

Obaj mie­li świa­do­mość tych nie­na­zwa­nych, mil­czą­co za­ak­cep­to­wa­nych uczuć. Z lek­kim, nie­mal smut­nym uśmie­chem Rong­sey jesz­cze raz ofi­cjal­nie po­dzię­ko­wał Web­bo­wi i tak się roz­sta­li.

• • •

Webb stał sa­mot­nie w tłu­mie mi­ja­ją­cych go w po­śpie­chu stu­den­tów i pro­fe­so­rów, wie­dząc, że tak na­praw­dę nig­dy nie bę­dzie sam. Mimo szcze­rych wy­sił­ków agre­syw­na oso­bo­wość Ja­so­na Bo­ur­ne’a po­now­nie dała o so­bie znać. Od­dy­chał wol­no i głę­bo­ko, pró­bu­jąc się skon­cen­tro­wać przy uży­ciu tech­nik, któ­rych na­uczył go za­przy­jaź­nio­ny psy­chia­tra, Mo Pa­nov, by stłu­mić sta­rą toż­sa­mość Bo­ur­ne’a. Naj­pierw sku­pił uwa­gę na bez­po­śred­nim oto­cze­niu – błę­kit­nych i zło­ci­stych od­cie­niach wio­sen­ne­go po­po­łu­dnia, sza­rych ka­mie­niach i czer­wo­nej ce­gle, z któ­rej wznie­sio­no bu­dyn­ki wo­kół czwo­ro­kąt­ne­go pla­cu, na prze­cho­dzą­cych obok stu­den­tach, we­so­łych twa­rzach dziew­cząt, śmie­chu chłop­ców i po­waż­nych roz­mo­wach pro­fe­so­rów. Chło­nął każ­dy szcze­gół, za­ko­twi­cza­jąc się w cza­sie i prze­strze­ni. Do­pie­ro gdy mu się to uda­ło, skon­cen­tro­wał się na swo­im wnę­trzu.

Wie­le lat temu pra­co­wał w służ­bie za­gra­nicz­nej w Phnom Penh. Jego żoną była wów­czas nie Ma­rie, ale Taj­ka o imie­niu Dao. Mie­li dwo­je dzie­ci, Jo­shuę i Alys­sę. Miesz­ka­li w domu nad brze­giem rze­ki. Ame­ry­ka pro­wa­dzi­ła wte­dy woj­nę z Wiet­na­mem Pół­noc­nym, ale dzia­ła­nia prze­nio­sły się tak­że na te­ren Kam­bo­dży. Pew­ne­go po­po­łu­dnia, kie­dy był w pra­cy, a jego ro­dzi­na ką­pa­ła się w rze­ce, ostrze­lał ich sa­mo­lot, za­bi­ja­jąc wszyst­kich.

Webb nie­mal osza­lał z bólu. Uciekł ze swo­je­go domu i Phnom Penh, prze­no­sząc się do Saj­go­nu jako męż­czy­zna bez prze­szło­ści i przy­szło­ści. Alex Con­klin zna­lazł przy­bi­te­go, nie­mal obłą­ka­ne­go Da­vi­da Web­ba na uli­cach Saj­go­nu i uczy­nił pierw­szo­rzęd­nym agen­tem spe­cjal­nym. W Saj­go­nie Webb na­uczył się za­bi­jać, ukie­run­ko­wu­jąc swo­ją wście­kłość na in­nych. Kie­dy oka­za­ło się, że je­den z człon­ków siat­ki Con­kli­na – wy­bu­cho­wy wiecz­ny włó­czę­ga Ja­son Bo­ur­ne – jest ob­cym szpie­giem, to Webb wy­ko­nał eg­ze­ku­cję. Cho­ciaż póź­niej znie­na­wi­dził tę toż­sa­mość, czę­sto się z nią iden­ty­fi­ko­wał. Ja­son Bo­ur­ne oca­lił ży­cie Web­bo­wi wię­cej razy, niż ten po­tra­fił zli­czyć. Za­baw­na myśl, gdy­by nie na­le­ża­ło jej ro­zu­mieć tak do­słow­nie.

Wie­le lat póź­niej, kie­dy obaj wró­ci­li do Wa­szyng­to­nu, Con­klin zle­cił mu dłu­go­fa­lo­we za­da­nie. Zo­stał uśpio­nym agen­tem, przyj­mu­jąc na­zwi­sko Ja­so­na Bo­ur­ne’a, czło­wie­ka, któ­ry od daw­na nie żył, o któ­rym wszy­scy za­po­mnie­li. Przez trzy lata, gdy Webb od­gry­wał rolę Bo­ur­ne’a, stał się zna­nym mię­dzy­na­ro­do­wym za­bój­cą, żeby wy­tro­pić nie­uchwyt­ne­go ter­ro­ry­stę.

Nie­ste­ty, w Mar­sy­lii sy­tu­acja przy­bra­ła zły ob­rót. Zo­stał po­strze­lo­ny i wrzu­co­ny w ciem­ne od­mę­ty Mo­rza Śród­ziem­ne­go, gdy jego wro­go­wie uzna­li, że nie żyje. Jed­nak nie umarł, bo wy­cią­gnę­ła go z wody za­ło­ga ku­tra ry­bac­kie­go. Wy­ku­ro­wał go le­karz pi­jak, prak­ty­ku­ją­cy w por­to­wym mie­ście, gdzie wy­sa­dzi­li go na ląd. Je­dy­ny pro­blem po­le­gał na tym, że w sta­nie sil­ne­go szo­ku, ba­lan­su­jąc na gra­ni­cy ży­cia i śmier­ci, utra­cił pa­mięć. A gdy za­czął ją od­zy­ski­wać, wró­ci­ły wspo­mnie­nia Bo­ur­ne’a. Do­pie­ro póź­niej od­krył praw­dę, z po­mo­cą Ma­rie, swo­jej przy­szłej żony. Przy­po­mniał so­bie, że na­zy­wał się Da­vid Webb. Jed­nak w tym cza­sie toż­sa­mość Ja­so­na Bo­ur­ne’a za­pu­ści­ła już głę­bo­kie ko­rze­nie, sta­ła się zbyt po­tęż­na i prze­bie­gła, by umrzeć.

W ten spo­sób był jed­no­cze­śnie dwie­ma oso­ba­mi: Da­vi­dem Web­bem, pro­fe­so­rem lin­gwi­sty­ki z nową żoną i dwój­ką dzie­ci, oraz Ja­so­nem Bo­ur­ne’em, nie­zwy­kle sku­tecz­nym szpie­giem wy­szko­lo­nym przez Ale­xa Con­kli­na. Cza­sa­mi, w sy­tu­acjach kry­zy­so­wych, Con­klin ko­rzy­stał z umie­jęt­no­ści Bo­ur­ne’a, choć Webb nie­chęt­nie zgła­szał się na służ­bę. Praw­da była jed­nak taka, że Webb miał nie­wiel­ką kon­tro­lę nad toż­sa­mo­ścią Bo­ur­ne’a. Naj­lep­szym do­wo­dem to, co sta­ło się przed chwi­lą z Rong­sey­em i trze­ma zbi­ra­mi, któ­rzy na nie­go na­pa­dli. Bo­ur­ne umiał dać znać o swo­im ist­nie­niu w spo­sób, na któ­ry Webb nie miał naj­mniej­sze­go wpły­wu, mimo pra­cy, któ­rą wy­ko­na­li ra­zem z Pa­no­vem.

• • •

Chan ob­ser­wo­wał Da­vi­da Web­ba i kam­bo­dżań­skie­go stu­den­ta roz­ma­wia­ją­cych po dru­giej stro­nie dzie­dziń­ca. Wszedł do bu­dyn­ku znaj­du­ją­ce­go się po prze­kąt­nej Au­dy­to­rium He­aly’ego i do­stał się scho­da­mi na trze­cie pię­tro. Był ubra­ny jak inni stu­den­ci. Nie wy­glą­dał na swo­je dwa­dzie­ścia sie­dem lat, więc nie zwró­cił ni­czy­jej uwa­gi. Wło­żył spodnie kha­ki i dżin­so­wą kurt­kę, a na ra­mię za­rzu­cił przy­du­ży ple­cak. Jego te­ni­sów­ki nie wy­da­wa­ły żad­ne­go dźwię­ku, gdy szedł ko­ry­ta­rzem, mi­ja­jąc ko­lej­ne sale wy­kła­do­we. Przed ocza­mi miał wy­raź­ny ob­raz tego, co uj­rzał na dzie­dziń­cu. Od­mie­rzał kąty, ana­li­zo­wał układ drzew, któ­re mo­gły mu przy­sło­nić cel.

Sta­nął przed szó­sty­mi drzwia­mi, na­słu­chu­jąc do­la­tu­ją­ce­go ze środ­ka gło­su pro­fe­so­ra. Wy­kład z ety­ki wy­wo­łał iro­nicz­ny uśmiech na jego twa­rzy. Do­świad­cze­nie na­uczy­ło go, że ety­ka była rów­nie mar­twa jak ła­ci­na. Pod­szedł do ko­lej­nych drzwi, a gdy oka­za­ło się, że sala jest pu­sta, wszedł do środ­ka.

Szyb­ko za­mknął za sobą drzwi i prze­su­nął za­su­wę, a na­stęp­nie pod­szedł do rzę­du okien wy­cho­dzą­cych na dzie­dzi­niec. Otwo­rzył jed­no z nich i przy­stą­pił do pra­cy. Z ple­ca­ka wy­cią­gnął ka­ra­bin wy­bo­ro­wy Dra­gu­no­wa SWD 7,62 mi­li­me­tra z roz­kła­da­ną kol­bą. Za­ło­żył ce­low­nik optycz­ny i oparł broń na pa­ra­pe­cie. Spo­glą­da­jąc przez lu­ne­tę, wy­szu­kał Da­vi­da Web­ba. Tym ra­zem stał sa­mot­nie przed Au­dy­to­rium He­aly’ego. Na lewo znaj­do­wa­ły się drze­wa. Co chwi­la wi­dok za­sła­niał mu prze­cho­dzą­cy stu­dent. Chan wziął głę­bo­ki od­dech i wol­no wy­pu­ścił po­wie­trze, ce­lu­jąc w gło­wę Web­ba.

• • •

Webb po­ru­szył gło­wą, wciąż pró­bu­jąc strzą­snąć z sie­bie na­tręt­ne wspo­mnie­nia prze­szło­ści i sku­pić uwa­gę na bez­po­śred­nim oto­cze­niu. Ze­rwał się wiatr, li­ście drzew za­szu­mia­ły, ich czub­ki bły­snę­ły w pro­mie­niach słoń­ca. Sto­ją­ca w po­bli­żu dziew­czy­na przy­ci­snę­ła książ­ki do pier­si i ro­ze­śmia­ła się z usły­sza­ne­go dow­ci­pu. Z otwar­te­go okna do­la­ty­wa­ły dźwię­ki mu­zy­ki pop. Webb, któ­ry nadal za­sta­na­wiał się nad tym, co chciał­by po­wie­dzieć Rong­sey­owi, od­wró­cił się, żeby wejść na scho­dy Au­dy­to­rium He­aly’ego, gdy na­gle usły­szał stłu­mio­ny od­głos strza­łu. Za­re­ago­wał in­stynk­tow­nie, kry­jąc się w cęt­ko­wa­nym cie­niu drzew.

Ktoś do cie­bie strze­la! – krzyk­nął zna­jo­my głos Bo­ur­ne’a, wy­nu­rza­jąc się z głę­bin pod­świa­do­mo­ści. Ru­szaj! Cia­ło Web­ba drgnę­ło, gdy ko­lej­na wy­ci­szo­na tłu­mi­kiem kula odłu­pa­ła korę z pnia drze­wa obok jego twa­rzy.

Strze­lec wy­bo­ro­wy. Za­czął my­śleć jak Bo­ur­ne, kie­dy jego cia­ło sta­ło się ce­lem ata­ku.

Przed ocza­mi Webb miał sza­rą co­dzien­ność, ale tuż obok ist­nia­ła al­ter­na­tyw­na i jak­że od­mien­na rze­czy­wi­stość. W jego gło­wie ni­czym na­palm eks­plo­do­wał świat Ja­so­na Bo­ur­ne’a – świat pe­łen ta­jem­nic i se­kre­tów, spe­cjal­nych upraw­nień i śmier­tel­nych za­gro­żeń. W cią­gu jed­ne­go ude­rze­nia ser­ca zo­stał wy­dar­ty ze zwy­kłe­go by­to­wa­nia Da­vi­da Web­ba, od­dzie­lo­ny od wszyst­kie­go i wszyst­kich, któ­rych ko­chał. Na­wet przy­pad­ko­we spo­tka­nie z Rong­sey­em na­le­ża­ło te­raz do in­ne­go ży­cia. Cho­wa­jąc się za pniem, tak by snaj­per go nie do­strzegł, na­ma­cał pal­cem wska­zu­ją­cym ślad po kuli. Spoj­rzał w górę. Ja­son Bo­ur­ne prze­śle­dził tra­jek­to­rię lotu kuli, za­trzy­mu­jąc wzrok na jed­nym z okien trze­cie­go pię­tra w bu­dyn­ku po prze­kąt­nej dzie­dziń­ca.

Obok prze­cho­dzi­li stu­den­ci Geo­r­ge­town, roz­ma­wia­jąc, kłó­cąc się i pro­wa­dząc oży­wio­ne dys­ku­sje. Oczy­wi­ście, ni­cze­go nie za­uwa­ży­li, a gdy­by na­wet przy­pad­kiem coś usły­sze­li, obce dźwię­ki nie mia­ły­by dla nich żad­ne­go sen­su i zo­sta­ły­by szyb­ko za­po­mnia­ne. Wy­szedł zza osło­ny drzew i bły­ska­wicz­nie wmie­szał się w tłum stu­den­tów. Parł przed sie­bie, sta­ra­jąc się po­ru­szać w tem­pie prze­chod­niów. Byli te­raz jego tar­czą, osła­nia­jąc Web­ba przed wzro­kiem snaj­pe­ra.

Spra­wiał wra­że­nie na pół przy­tom­ne­go. Był jak lu­na­tyk, któ­ry mimo swo­je­go sta­nu wi­dzi i wy­czu­wa wszyst­ko z naj­wyż­szą in­ten­syw­no­ścią. Jego świa­do­mość prze­sy­ca­ła po­gar­da dla cy­wi­lów za­miesz­ku­ją­cych zwy­czaj­ny świat, tak­że dla Da­vi­da Web­ba.

• • •

Od­daw­szy dru­gi strzał, zi­ry­to­wa­ny Chan się­gnął po ple­cak. Taki stan du­cha był mu do tej pory nie­mal cał­ko­wi­cie obcy. Go­rącz­ko­wo my­ślał, oce­nia­jąc to, co się przed chwi­lą wy­da­rzy­ło. Za­miast spa­ni­ko­wać i ru­szyć jak prze­ra­żo­na owca do Au­dy­to­rium He­aly’ego, Webb ukrył się spo­koj­nie za drze­wa­mi, któ­re za­sła­nia­ły go przed wzro­kiem za­bój­cy. Już to było zu­peł­nie nie­praw­do­po­dob­ne, nie­pa­su­ją­ce do po­sta­ci opi­sa­nej w la­ko­nicz­nym do­ssier do­star­czo­nym przez Spal­kę. A na do­da­tek, wy­ko­rzy­stu­jąc ślad po kuli, Webb okre­ślił tra­jek­to­rię lotu. Te­raz, kry­jąc się za stu­den­ta­mi, zmie­rzał pro­sto do bu­dyn­ku, z któ­re­go strze­la­no. To nie­praw­do­po­dob­ne. Fa­cet ata­ko­wał, za­miast rzu­cić się do uciecz­ki.

Lek­ko zde­ner­wo­wa­ny nie­ocze­ki­wa­nym ob­ro­tem spraw, Chan po­spiesz­nie zło­żył ka­ra­bin i wsu­nął go do ple­ca­ka. Webb do­padł scho­dów. Bę­dzie na miej­scu w cią­gu kil­ku mi­nut.

• • •

Bo­ur­ne wy­nu­rzył się ze stru­mie­nia prze­chod­niów i wbiegł do bu­dyn­ku. Zna­la­zł­szy się w środ­ku, ru­szył scho­da­mi na trze­cie pię­tro. Skrę­cił w lewo. Siód­me drzwi z le­wej: sala wy­kła­do­wa. Ko­ry­tarz wy­peł­niał gwar stu­den­tów z ca­łe­go świa­ta – Afry­ka­nów, Azja­tów, La­ty­no­sów i Eu­ro­pej­czy­ków. Każ­da twarz, któ­ra mi­gnę­ła mu prze­lot­nie przed ocza­mi, zo­sta­ła za­re­je­stro­wa­na w pa­mię­ci Ja­so­na Bo­ur­ne’a.

Ci­chy szmer roz­mów prze­ry­wa­ły wy­bu­chy śmie­chu, jak­by chcia­ły za­dać kłam temu, że w po­bli­żu czai się śmier­tel­ne za­gro­że­nie. Zbli­żyw­szy się do drzwi, Bo­ur­ne wy­cią­gnął nie­daw­no skon­fi­sko­wa­ny nóż sprę­ży­no­wy, opla­ta­jąc go dło­nią tak, by ostrze wy­sta­wa­ło mię­dzy dru­gim i trze­cim pal­cem ni­czym szpi­ku­lec. Jed­nym płyn­nym ru­chem otwo­rzył drzwi, zwi­nął się jak kula i wto­czył do środ­ka. Za­trzy­mał się za cięż­kim dę­bo­wym biur­kiem w od­le­gło­ści trzech me­trów od drzwi. Uniósł ostrze, go­to­wy na wszyst­ko.

Pod­niósł się ostroż­nie. Spo­glą­da­ła na nie­go pu­sta sala wy­peł­nio­na je­dy­nie kre­do­wym py­łem i pla­ma­mi słoń­ca. Chwi­lę roz­glą­dał się wo­kół z roz­sze­rzo­ny­mi noz­drza­mi, jak­by wdy­chał woń snaj­pe­ra, re­kon­stru­ował jego po­stać z po­wie­trza. Pod­szedł do okien. Jed­no z nich było otwar­te. Czwar­te z le­wej. Sta­nął w nim, spo­glą­da­jąc w miej­sce mię­dzy drze­wa­mi, gdzie jesz­cze przed chwi­lą roz­ma­wiał z Rong­sey­em. Strze­lec przy­cza­ił się tu­taj. Bo­ur­ne wy­obra­ził so­bie, jak tam­ten opie­ra lufę o pa­ra­pet i zbli­ża oko do po­tęż­ne­go ce­low­ni­ka, mie­rząc w kie­run­ku prze­ciw­le­głe­go koń­ca dzie­dziń­ca. Gra świa­teł i cie­ni, na­gły wy­buch śmie­chu, wy­mia­na słów. Opie­ra pa­lec na spu­ście i na­ci­ska spo­koj­nym ru­chem. Paf! Paf! Je­den strzał, a po nim dru­gi.

Bo­ur­ne przyj­rzał się uważ­nie pa­ra­pe­to­wi, a na­stęp­nie pod­szedł do me­ta­lo­wej ryn­ny bie­gną­cej po­ni­żej ścia­ny z ta­bli­ca­mi i wziął w pal­ce szczyp­tę kre­do­we­go pyłu. Wró­ciw­szy do okna, de­li­kat­nie zdmuch­nął pro­szek na pa­ra­pet. Nie uka­zał się ani je­den od­cisk li­nii pa­pi­lar­nych. Ktoś wy­tarł całą po­wierzch­nię. Ukląkł i obej­rzał pod­ło­gę pod oknem. Nie zna­lazł ni­cze­go – żad­ne­go nie­do­pał­ka, wło­sa ani łu­ski po po­ci­sku. Skru­pu­lat­ny za­bój­ca znik­nął rów­nie spryt­nie, jak się po­ja­wił. Ser­ce Web­ba wa­li­ło, my­śli go­rącz­ko­wo wi­ro­wa­ły mu w gło­wie. Kto chciał go za­bić? Z pew­no­ścią nikt z jego obec­ne­go ży­cia. Naj­gor­szą rze­czą, jaka mu się ostat­nio przy­da­rzy­ła, była sprzecz­ka z Bo­bem Dra­kiem, dzie­ka­nem wy­dzia­łu ety­ki, któ­re­go upodo­ba­nie do roz­mów na te­mat wspo­mnia­nej dys­cy­pli­ny było ty­leż le­gen­dar­ne, co iry­tu­ją­ce. Nie, za­gro­że­nie po­cho­dzi­ło ze świa­ta Ja­so­na Bo­ur­ne’a. Jego prze­szłość kry­ła w so­bie wie­lu kan­dy­da­tów na za­bój­ców, tyl­ko ilu z nich zdo­ła­ło­by wy­śle­dzić Ja­so­na Bo­ur­ne’a prze­isto­czo­ne­go w Da­vi­da Web­ba? Wła­śnie to py­ta­nie naj­bar­dziej go mar­twi­ło. Cho­ciaż pra­gnął wró­cić do domu i po­roz­ma­wiać z Ma­rie, wie­dział, że je­dy­ną oso­bą, któ­ra po­sia­da wy­star­cza­ją­cą wie­dzę o mrocz­nym ży­ciu Bo­ur­ne’a i może mu po­móc, jest Alex Con­klin, czło­wiek, któ­ry ni­czym ilu­zjo­ni­sta stwo­rzył Bo­ur­ne’a, nie wie­dzieć skąd.

Pod­szedł do wi­szą­ce­go na ścia­nie te­le­fo­nu, pod­niósł słu­chaw­kę i wpro­wa­dził swój kod do­stę­pu. Kie­dy po­łą­czył się z mia­stem, wy­brał pry­wat­ny nu­mer Ale­xa Con­kli­na. Con­klin, któ­ry pra­co­wał obec­nie na pół eta­tu dla CIA, po­wi­nien być w domu. Nie­ste­ty, li­nia była za­ję­ta.

Mógł po­cze­kać, aż Alex skoń­czy roz­mo­wę – choć znał go i miał świa­do­mość, że po­trwa to co naj­mniej pół go­dzi­ny – albo po­je­chać do jego domu. Otwar­te okno jak­by z nie­go szy­dzi­ło. Wie­dzia­ło wię­cej niż on o tym, co tu za­szło.

Wy­szedł z sali i ru­szył w stro­nę scho­dów. Mi­mo­wol­nie lu­stro­wał twa­rze mi­ja­nych osób, pró­bu­jąc od­na­leźć ko­goś, kogo wi­dział, idąc do po­ko­ju.

Prze­biegł dzie­dzi­niec i do­tarł do sa­mo­cho­du sto­ją­ce­go na par­kin­gu. Miał za­miar otwo­rzyć drzwi, gdy na­gle się za­wa­hał. Prze­pro­wa­dził szyb­kie, lecz skru­pu­lat­ne oglę­dzi­ny i uznał, że nikt przy nim nie maj­stro­wał. Za­do­wo­lo­ny, usiadł za kół­kiem, uru­cho­mił sil­nik i wy­je­chał z kam­pu­su.

• • •

Alex Con­klin miesz­kał w wiej­skiej po­sia­dło­ści w Ma­nas­sas, w sta­nie Wir­gi­nia. Kie­dy Webb do­tarł do przed­mieść Geo­r­ge­town, nie­bo na­bra­ło głęb­szej bar­wy. Wo­kół pa­no­wał upior­ny spo­kój, jak­by mi­ja­na oko­li­ca wstrzy­ma­ła od­dech.

Tak jak wów­czas, gdy prze­ista­czał się w Bo­ur­ne’a, Webb jed­no­cze­śnie ko­chał i nie­na­wi­dził Con­kli­na. To on trzy­mał w ręku klu­cze do prze­szło­ści Bo­ur­ne’a. Mu­siał z nim po­mó­wić, bo Alex był je­dy­ną oso­bą, któ­ra mo­gła się do­my­ślić, jak ktoś tro­pią­cy Ja­so­na Bo­ur­ne’a zdo­łał do­trzeć do Da­vi­da Web­ba z Uni­wer­sy­te­tu Geo­r­ge­town.

Gdy wy­je­chał z mia­sta i zna­lazł się na te­re­nach wiej­skich, naj­pięk­niej­sza część dnia już mi­nę­ła. Nie­bo prze­sło­ni­ły gę­ste chmu­ry, a wiatr hu­lał po zie­lo­nych wzgó­rzach Wir­gi­nii. Do­dał gazu. Po­tęż­ny sil­nik ryk­nął i sa­mo­chód przy­spie­szył.

Ja­dąc krę­tą au­to­stra­dą, na­gle uświa­do­mił so­bie, że od mie­sią­ca nie wi­dział Mo Pa­no­va. Mor­ris był psy­cho­lo­giem pra­cu­ją­cym dla Agen­cji, po­le­co­nym mu przez Con­kli­na, któ­ry sta­rał się ule­czyć po­kie­re­szo­wa­ną psy­chi­kę Da­vi­da, raz na za­wsze stłu­mić toż­sa­mość Bo­ur­ne’a i po­móc mu od­zy­skać utra­co­ne wspo­mnie­nia. Dzię­ki tech­ni­kom Mo bu­dzi­ła się w nim pa­mięć wy­da­rzeń, któ­re uwa­żał za bez­pow­rot­nie stra­co­ne w stru­mie­niu świa­do­mo­ści. Była to jed­nak żmud­na i wy­czer­pu­ją­ca pra­ca. Prze­ry­wa­nie spo­tkań pod­czas eg­za­mi­nów se­me­stral­nych, gdy jego ży­cie na­bie­ra­ło sza­lo­ne­go tem­pa, uwa­żał za uspra­wie­dli­wio­ne.

Zje­chał z au­to­stra­dy i ru­szył na pół­noc­ny wschód dwu­pa­smo­wą as­fal­to­wą dro­gą. Cze­mu po­my­ślał o Pa­no­vie wła­śnie w tej chwi­li? Bo­ur­ne na­uczył się ufać swo­im zmy­słom i in­tu­icji. Po­ja­wia­ją­cy się ni stąd, ni zo­wąd Mo był swe­go ro­dza­ju dro­go­wska­zem. Z czym Pa­nov mu się obec­nie sko­ja­rzył? Ze wspo­mnie­nia­mi? Tak, ale z czym jesz­cze? Bo­ur­ne po­now­nie do­szedł do gło­su. Ostat­nim ra­zem on i Pa­nov roz­ma­wia­li o ci­szy. Mo wy­ja­śnił mu, że ci­sza jest uży­tecz­nym na­rzę­dziem w pra­cy nad pa­mię­cią. Umysł musi być sta­le czymś za­ję­ty, więc nie lubi ci­szy. Gdy­by uda­ło się uci­szyć świa­do­my umysł, utra­co­ne wspo­mnie­nia mo­gły­by się wy­nu­rzyć i wy­peł­nić wol­ną prze­strzeń. W po­rząd­ku, po­my­ślał Bo­ur­ne, ale cze­mu miał­bym my­śleć o ci­szy wła­śnie w tej chwi­li?

Od­krył to do­pie­ro wów­czas, gdy skrę­cił w dłu­gi ład­ny pod­jazd pro­wa­dzą­cy do domu Con­kli­na. Snaj­per zde­cy­do­wał się na tłu­mik, bo nie chciał, by ktoś go za­uwa­żył. Tłu­mik miał jed­nak pew­ne wady. W przy­pad­ku bro­ni da­le­kie­go za­się­gu jak ta, któ­rej użył za­bój­ca, w znacz­nym stop­niu ob­ni­żał cel­ność strza­łu. Fa­cet po­wi­nien był mie­rzyć w tu­łów Bo­ur­ne’a – więk­szy, a za­tem ła­twiej­szy do tra­fie­nia – ale wy­brał gło­wę. Nie była to ro­zum­na de­cy­zja, je­śli chciał go za­bić. Co in­ne­go, je­śli za­mie­rzał go je­dy­nie na­stra­szyć lub ostrzec. Nie­zna­ny strze­lec miał sil­ne ego, nie był jed­nak szpa­ne­rem. Nie po­zo­sta­wił żad­nych do­wo­dów swo­jej zręcz­no­ści. Mimo to re­ali­zo­wał kon­kret­ny cel, nie było co do tego wąt­pli­wo­ści.

Bo­ur­ne mi­nął dużą sta­rą sto­do­łę i kil­ka za­bu­do­wań go­spo­dar­czych, ma­ga­zy­nów i skła­dzi­ków. Jego oczom uka­za­ła się re­zy­den­cja. Wzno­si­ła się po­środ­ku wy­so­kich so­sen, brzóz i ce­drów – sta­rych drzew li­czą­cych oko­ło sześć­dzie­się­ciu lat, wy­prze­dza­ją­cych ka­mien­ny dom o bli­sko de­ka­dę. Po­sia­dłość na­le­ża­ła do nie­ży­ją­ce­go ge­ne­ra­ła za­an­ga­żo­wa­ne­go w taj­ne i ra­czej mało chwa­leb­ne ope­ra­cje. W re­zul­ta­cie re­zy­den­cja – a wła­ści­wie cała po­sia­dłość – była po­łą­czo­na sie­cią pod­ziem­nych tu­ne­li, wejść i wyjść. Bo­ur­ne do­my­ślał się, że Con­kli­na mu­sia­ło ba­wić miesz­ka­nie w miej­scu kry­ją­cym w so­bie tyle ta­jem­nic.

Kie­dy pod­je­chał do drzwi, uj­rzał nie tyl­ko bmw se­rii 7 Con­kli­na, ale tak­że sto­ją­ce­go obok ja­gu­ara Mo Pa­no­va. Stą­pa­jąc po wy­sy­pa­nej żwi­rem ścież­ce, na­gle po­czuł, że ulży­ło mu na ser­cu. W środ­ku było dwóch naj­lep­szych przy­ja­ciół, ja­kich miał, a na do­da­tek obaj byli w pew­nym sen­sie straż­ni­ka­mi jego prze­szło­ści. Wspól­nie roz­wią­żą tę za­gad­kę, jak roz­wią­za­li wcze­śniej inne. Ru­szył fron­to­wy­mi scho­da­mi i na­ci­snął dzwo­nek. Żad­nej od­po­wie­dzi. Przy­ło­żył ucho do po­le­ro­wa­nych te­ko­wych drzwi i usły­szał do­cho­dzą­ce z wnę­trza gło­sy. Po­ru­szył klam­ką i stwier­dził, że drzwi są otwar­te.

W jego gło­wie za­dźwię­czał alarm. Przez chwi­lę stał w pół­otwar­tych drzwiach, na­słu­chu­jąc dźwię­ków do­bie­ga­ją­cych z wnę­trza domu. To nic, że w tej oko­li­cy pra­wie nie sły­sza­no o prze­stęp­czo­ści. Daw­ne na­wy­ki nie umie­ra­ją. Nad­mier­nie wy­czu­lo­ne po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa na­ka­za­ło­by Con­kli­no­wi za­mknię­cie fron­to­wych drzwi, na­wet je­śli był w domu. Otwo­rzyw­szy sprę­ży­no­wiec, Bo­ur­ne wszedł do środ­ka, świa­do­my, że w domu może cza­ić się wróg – je­den z człon­ków ze­spo­łu wy­sła­ne­go z mi­sją jego li­kwi­da­cji.

Oświe­tlo­ny kan­de­la­bra­mi hol pro­wa­dził do sze­ro­kich drew­nia­nych scho­dów, a te – do otwar­tej ga­le­rii bie­gną­cej na ca­łej sze­ro­ko­ści foy­er. Z pra­wej stro­ny znaj­do­wał się sa­lon, z le­wej – sala te­le­wi­zyj­na z bar­kiem i głę­bo­ki­mi skó­rza­ny­mi ka­na­pa­mi w mę­skim sty­lu. Za nią było mniej­sze po­miesz­cze­nie, któ­re Alex prze­ro­bił na ga­bi­net.

Bo­ur­ne po­dą­żył za dźwię­ka­mi do­cho­dzą­cy­mi z sali te­le­wi­zyj­nej. Na du­żym ekra­nie uj­rzał te­le­ge­nicz­ne­go ko­men­ta­to­ra CNN sto­ją­ce­go przed wej­ściem do ho­te­lu Oskjuh­lid. Na­pis na pa­sku in­for­mo­wał, że dzien­ni­karz na­da­je swo­ją re­la­cję z Rey­kja­vi­ku na Is­lan­dii.

– …nie­pew­ność zwią­za­na z nad­cho­dzą­cym szczy­tem w spra­wie ter­ro­ry­zmu ab­sor­bu­je uwa­gę wszyst­kich miesz­kań­ców.

W po­ko­ju nie było ni­ko­go, ale na sto­li­ku sta­ły dwie sta­ro­mod­ne szklan­ki. Bo­ur­ne pod­niósł jed­ną z nich i po­wą­chał. Wy­czuł za­pach whi­sky sin­gle malt ze Spey­si­de, któ­ra doj­rze­wa­ła w becz­kach po sher­ry. Bo­ga­ty aro­mat ulu­bio­nej whi­sky Con­kli­na zdez­o­rien­to­wał go, przy­wo­dząc wspo­mnie­nie uli­cy Pa­ry­ża. Była je­sień, na Champs-Ely­se­es spa­da­ły ogni­ste li­ście kasz­ta­nów. Stał w oknie biu­ra. Webb za­czął się zma­gać z tym ob­ra­zem. Wspo­mnie­nie było bar­dzo sil­ne, miał wra­że­nie, jak­by go w sie­bie wcią­ga­ło, jak­by fak­tycz­nie prze­by­wał w Pa­ry­żu. Z tru­dem przy­po­mniał so­bie, że jest w Ma­nas­sas, w sta­nie Wir­gi­nia, w domu Ale­xa Con­kli­na. Sy­tu­acja nie przed­sta­wia­ła się zbyt do­brze. Ze­brał się w so­bie, pró­bu­jąc za­cho­wać czuj­ność, ale wspo­mnie­nie wy­wo­ła­ne za­pa­chem whi­sky było sil­niej­sze. Tak bar­dzo pra­gnął się do­wie­dzieć. Wy­peł­nić luki w pa­mię­ci. Po­now­nie zna­lazł się w pa­ry­skim biu­rze. Czy­im biu­rze? Z pew­no­ścią nie Con­kli­na, bo Alex nig­dy nie miał biu­ra w Pa­ry­żu. Od­wró­cił się i w ułam­ku se­kun­dy uj­rzał twarz, któ­ra wy­da­ła mu się zna­jo­ma.

Od­pę­dził na­tręt­ne ob­ra­zy. Okru­chy wspo­mnień po­wra­ca­ją­ce zmien­ny­mi przy­pły­wa­mi mo­gły go do­pro­wa­dzić do obłę­du. Sy­tu­acja wy­da­wa­ła się lek­ko po­dej­rza­na, więc nie mógł po­zwo­lić, by co­kol­wiek roz­pro­szy­ło jego uwa­gę. Co Mo po­wie­dział o bodź­cach przy­wo­łu­ją­cych wspo­mnie­nia? Że mo­gły być ob­ra­zem, dźwię­kiem lub za­pa­chem. Na­wet do­tknię­ciem. Gdy ja­kieś wspo­mnie­nie zo­sta­nie przy­wo­ła­ne, bę­dzie mógł po­now­nie do nie­go do­trzeć, wy­ko­rzy­stu­jąc bo­dziec, któ­ry je wy­zwo­lił. Te­raz jed­nak mu­siał od­na­leźć Ale­xa i Mo.

Spoj­rzał na mały no­tat­nik le­żą­cy na sto­le i wziął go do ręki. Wy­da­wał się pu­sty, ale ktoś wy­rwał pierw­szą kart­kę. Gdy po­pa­trzył na pa­pier pod nie­co in­nym ką­tem, do­strzegł lek­kie wgłę­bie­nia. Ktoś – przy­pusz­czal­nie Con­klin – na­pi­sał „NX 20”. Wsu­nął no­tes do kie­sze­ni.

– Od­li­cza­nie się za­czę­ło. Za pięć dni usły­szy­my, czy na­sta­nie nowy świat, czy pra­wo­rząd­ni oby­wa­te­le będą po­tra­fi­li żyć ze sobą w po­ko­ju i har­mo­nii. – Pre­zen­ter glę­dził da­lej, by po chwi­li za­milk­nąć i ustą­pić miej­sca re­kla­mie.

Bo­ur­ne wy­łą­czył te­le­wi­zor pi­lo­tem i w domu za­pa­no­wa­ła ci­sza. Być może Con­klin i Mo po­szli na spa­cer. Była to ulu­bio­na me­to­da re­lak­sa­cyj­na Pa­no­va – spa­ce­ro­wa­nie i jed­no­cze­sne pro­wa­dze­nie roz­mo­wy. Mo bez wąt­pie­nia chciał­by, żeby star­szy pan otrzy­mał swo­ją co­dzien­ną por­cję ćwi­czeń. Tyl­ko cze­mu nie za­mknę­li drzwi?

Bo­ur­ne wró­cił po swo­ich śla­dach do foy­er i ru­szył scho­da­mi, sa­dząc po dwa stop­nie. Oba po­ko­je go­ścin­ne były pu­ste, po­zba­wio­ne śla­dów wska­zu­ją­cych, że ktoś nie­daw­no w nich miesz­kał, po­dob­nie jak przy­le­ga­ją­ce do nich ła­zien­ki. Ru­szył ko­ry­ta­rzem i zaj­rzał do sy­pial­ni Con­kli­na – po spar­tań­sku urzą­dzo­ne­go po­ko­ju pa­su­ją­ce­go do woj­sko­we­go. Łóż­ko było małe i twar­de, nie­wie­le więk­sze od pry­czy. Nie zo­sta­ło po­ście­lo­ne, co wska­zy­wa­ło, że Alex spę­dził w nim ostat­nią noc. Jak przy­sta­ło na mi­strza ta­jem­nic, po­miesz­cze­nie zdra­dza­ło bar­dzo nie­wie­le in­for­ma­cji o go­spo­da­rzu. Bo­ur­ne pod­niósł fo­to­gra­fię w srebr­nej ram­ce przed­sta­wia­ją­cą ko­bie­tę o dłu­gich krę­co­nych wło­sach, ja­snych oczach i lek­ko iro­nicz­nym uśmie­chu. W tle roz­po­znał kró­lew­skie ka­mien­ne lwy zdo­bią­ce fon­tan­nę przed ko­ścio­łem Świę­te­go Sul­pi­cju­sza. Pa­ryż. Odło­żył zdję­cie i zaj­rzał do ła­zien­ki. Tak­że tu nie zna­lazł ni­cze­go in­te­re­su­ją­ce­go.

Z dołu do­le­cia­ły dwa ude­rze­nia ze­ga­ra w ga­bi­ne­cie Con­kli­na ob­wiesz­cza­ją­ce peł­ną go­dzi­nę. Był to sta­ry ze­gar okrę­to­wy o me­lo­dyj­nym dźwię­ku przy­po­mi­na­ją­cym dzwon. Dla Bo­ur­ne’a jego ton miał jed­nak zło­wiesz­czą wy­mo­wę. Od­niósł wra­że­nie, jak­by dźwięk dzwo­nu su­nął ku nie­mu przez cały dom ni­czym czar­na fala. Ser­ce za­bi­ło mu moc­niej.

Ru­szył ko­ry­ta­rzem, mi­ja­jąc kuch­nię i wty­ka­jąc gło­wę do środ­ka. Na ku­chen­ce stał czaj­nik, ale bla­ty z nie­rdzew­nej sta­li były nie­ska­zi­tel­nie czy­ste. W lo­dów­ce chrzę­ści­ła ma­szy­na, kro­jąc lód na kost­ki. Wte­dy ją za­uwa­żył. La­skę Con­kli­na z po­le­ro­wa­ne­go je­sio­nu ze srebr­ną gał­ką. Alex po­włó­czył nogą od cza­su nie­przy­jem­ne­go in­cy­den­tu za gra­ni­cą. Nig­dy nie wy­brał­by się bez niej na spa­cer.

Ga­bi­net Con­kli­na był z le­wej stro­ny – wy­god­ny obi­ty drew­nia­ny­mi pa­ne­la­mi po­kój w na­roż­nej czę­ści domu, z okna­mi wy­cho­dzą­cy­mi na traw­nik i drze­wa. Po­środ­ku wy­bru­ko­wa­ne­go ka­mie­nia­mi ta­ra­su znaj­do­wał się mały ba­sen, za któ­rym roz­cią­gał się mie­sza­ny las z prze­wa­gą so­sen, zaj­mu­ją­cy więk­szą część po­sia­dło­ści. Bo­ur­ne ru­szył w kie­run­ku ga­bi­ne­tu, czu­jąc, jak na­ra­sta w nim na­pię­cie. Prze­stą­pił próg po­ko­ju i znie­ru­cho­miał.

Jesz­cze nig­dy nie do­świad­czył rów­nie sil­ne­go we­wnętrz­ne­go roz­dar­cia – ja­kaś cząst­ka jego jaź­ni od­dzie­li­ła się od po­zo­sta­łej, przyj­mu­jąc rolę obiek­tyw­ne­go ob­ser­wa­to­ra. Czy­sto ana­li­tycz­na część jego umy­słu od­no­to­wa­ła, że Alex Con­klin i Mo Pa­nov leżą na ja­skra­wym per­skim dy­wa­nie. Krew z ran po­strza­ło­wych na ich gło­wach spły­wa­ła na dy­wan, na­są­cza­jąc go i two­rząc ka­łu­że na drew­nia­nej pod­ło­dze. Lśni­ła, więc była jesz­cze świe­ża. Con­klin wpa­try­wał się w su­fit ocza­mi za­snu­ty­mi mgłą. Na za­czer­wie­nio­nej twa­rzy ma­lo­wał się gry­mas gnie­wu, jak­by głę­bo­ko skry­wa­na żółć wy­do­sta­ła się na po­wierzch­nię. Gło­wa Mo była od­wró­co­na. Może pró­bo­wał się od­wró­cić, gdy pa­dał? Jego twarz wy­krzy­wiał cha­rak­te­ry­stycz­ny gry­mas stra­chu. W ostat­niej chwi­li uj­rzał nad­cho­dzą­cą śmierć.

Alex! Mo! Do­bry Jezu! Emo­cjo­nal­na tama w jed­nej chwi­li ru­nę­ła. Bo­ur­ne osu­nął się na ko­la­na ogar­nię­ty prze­ra­że­niem i szo­kiem. Cały świat za­drżał w po­sa­dach. Alex i Mo nie żyli – nie mógł w to uwie­rzyć, cho­ciaż miał przed sobą ma­ka­brycz­ny do­wód. Już nig­dy z nimi nie po­mó­wi, nie bę­dzie mógł sko­rzy­stać z ich bo­ga­tej wie­dzy. Przed ocza­mi prze­su­nął mu się sze­reg ob­ra­zów, wspo­mnień Ale­xa i Mo, dra­ma­tycz­nych mo­men­tów, któ­re ra­zem prze­ży­li, wy­peł­nio­nych prze­mo­cą i śmier­cią, a tak­że chwil spo­ko­ju, bez­tro­ski i po­cie­sze­nia wy­pły­wa­ją­cych z bli­sko­ści, jaka łą­czy lu­dzi, któ­rzy do­świad­cza­li tych sa­mych nie­bez­pie­czeństw. Dwa ży­cia wy­dar­te prze­mo­cą, prze­mo­cą po­zo­sta­wia­ją­cą po so­bie je­dy­nie gniew i strach. Drzwi do jego prze­szło­ści za­trza­snę­ły się z bru­tal­ną osta­tecz­no­ścią. Bo­ur­ne i Webb po­grą­ży­li się w ża­ło­bie. Bo­ur­ne pró­bo­wał wziąć się w garść, od­su­nąć na bok hi­ste­rycz­nie emo­cjo­nal­ną re­ak­cję Web­ba. Nie bę­dzie pła­kał. Opła­ki­wa­nie zmar­łych było luk­su­sem, na któ­ry nie mógł so­bie obec­nie po­zwo­lić. Mu­siał trzeź­wo my­śleć.

Za­jął się ana­li­zo­wa­niem miej­sca zbrod­ni, ko­ja­rząc fak­ty, pró­bu­jąc od­two­rzyć to, co się sta­ło. Pod­szedł bli­żej, sta­ra­jąc się nie na­stą­pić na krew ani w ża­den inny spo­sób nie za­trzeć śla­dów. Alex i Mo zo­sta­li śmier­tel­nie po­strze­le­ni, naj­wy­raź­niej z bro­ni, któ­ra le­ża­ła na dy­wa­nie mię­dzy nimi. Każ­dy do­stał jed­ną kul­kę. Ro­bo­ta za­wo­dow­ca, a nie in­tru­za, któ­ry wła­mał się do domu. Bo­ur­ne do­strzegł błysk ko­mór­ki w dło­ni Ale­xa. Wy­glą­da­ło to, jak­by z kimś roz­ma­wiał, gdy zo­stał za­mor­do­wa­ny. Czy sta­ło się to wów­czas, kie­dy Bo­ur­ne pró­bo­wał się do nie­go do­dzwo­nić? Cał­kiem moż­li­we. Wy­gląd krwi, zsi­nie­nie ciał i brak po­śmiert­ne­go stę­że­nia pal­ców wska­zy­wa­ły, że zgi­nę­li nie wię­cej niż go­dzi­nę temu.

Do­la­tu­ją­cy z od­da­li dźwięk prze­rwał jego my­śli. Sy­re­ny! Bo­ur­ne wy­biegł z ga­bi­ne­tu i sko­czył do fron­to­we­go okna. Pod­jaz­dem mknę­ła ka­wal­ka­da ra­dio­wo­zów po­li­cji sta­nu Wir­gi­nia z mi­ga­ją­cy­mi ko­gu­ta­mi. Znaj­do­wał się w domu, w któ­rym były zwło­ki dwóch osób, i nie miał żad­ne­go sen­sow­ne­go ali­bi. Zo­stał wro­bio­ny. Na­gle po­czuł, że za­ci­ska się wo­kół nie­go pę­tla spryt­nie za­sta­wio­nej pu­łap­ki.

Roz­dział 2

Ka­wał­ki ukła­dan­ki za­czę­ły two­rzyć lo­gicz­ny ob­raz w jego gło­wie. Strza­ły snaj­pe­ra, któ­re od­da­no na te­re­nie kam­pu­su, nie mia­ły go za­bić, lecz je­dy­nie zwa­bić w to miej­sce, skło­nić, żeby przy­je­chał do Con­kli­na. Tyle że Con­klin i Mo zo­sta­li wcze­śniej za­bi­ci. Ktoś nadal tu był, ob­ser­wu­jąc i cze­ka­jąc na nie­go, by we­zwać po­li­cję, kie­dy tyl­ko się zja­wi. Czy był to ten sam czło­wiek, któ­ry strze­lał do nie­go na dzie­dziń­cu Uni­wer­sy­te­tu Geo­r­ge­town?

Po chwi­li na­my­słu chwy­cił ko­mór­kę Ale­xa i po­biegł do kuch­ni. Otwo­rzył wą­skie drzwi i spoj­rzał na po­grą­żo­ne w mro­ku scho­dy pro­wa­dzą­ce do piw­ni­cy. Sły­szał trzask po­li­cyj­nych ra­dio­sta­cji, zgrzyt żwi­ru na pod­jeź­dzie i wa­le­nie do drzwi. Do­le­cia­ły go go­rącz­ko­we gło­sy.

Pod­szedł do ku­chen­nych sza­fek i po chwi­li zna­lazł la­tar­kę Con­kli­na. Po­now­nie sko­czył w stro­nę scho­dów i za­mknął za sobą drzwi. Ogar­nę­ły go nie­prze­nik­nio­ne ciem­no­ści. Sku­pio­ne świa­tło la­tar­ki od­sło­ni­ło stop­nie, któ­ry­mi za­czął scho­dzić szyb­ko i bez­sze­lest­nie. Czuł za­pach be­to­nu, sta­re­go drew­na i far­by, a tak­że ole­ju opa­ło­we­go, któ­rym ogrze­wa­no dom. Od­szu­kał właz pod scho­da­mi. Któ­re­goś chłod­ne­go śnież­ne­go po­po­łu­dnia Con­klin po­ka­zał mu pod­ziem­ny tu­nel, któ­rym ge­ne­rał do­sta­wał się do pry­wat­ne­go he­li­kop­te­ra ma­ją­ce­go lą­do­wi­sko obok staj­ni. Bo­ur­ne sły­szał de­ski skrzy­pią­ce mu nad gło­wą. Gli­nia­rze we­szli do domu. Być może już zna­leź­li cia­ła. Trzy sa­mo­cho­dy, dwóch za­bi­tych. Nie­ba­wem zi­den­ty­fi­ku­ją ta­bli­ce re­je­stra­cyj­ne jego wozu.

Po­chy­lił się i wszedł do ni­skie­go ko­ry­ta­rza, za­my­ka­jąc za sobą drzwi. Po­nie­wcza­sie po­my­ślał o sta­ro­mod­nej szklan­ce z whi­sky, któ­rą pod­niósł. Lu­dzie z ze­spo­łu kry­mi­na­li­stycz­ne­go znaj­dą jego od­ci­ski pal­ców. Od­ci­ski pal­ców i sa­mo­chód za­par­ko­wa­ny na pod­jeź­dzie…

My­śle­nie o tym te­raz nie mia­ło naj­mniej­sze­go sen­su. Mu­siał ucie­kać. Po­chy­lo­ny, prze­ci­skał się cia­snym tu­ne­lem. Po trzech me­trach ko­ry­tarz się po­sze­rzył tak, że mógł iść nor­mal­nie. Wy­czuł w po­wie­trzu wil­goć. Nie­da­le­ko sły­chać było wol­ne ka­pa­nie wody. Mu­siał wyjść poza fun­da­men­ty domu. Przy­spie­szył kro­ku i nie­ca­łe trzy mi­nu­ty póź­niej do­tarł do ko­lej­nych scho­dów. Były me­ta­lo­we, po­dob­ne do uży­wa­nych przez woj­sko. Wspiął się po nich i na­parł ra­mie­niem na ko­lej­ny właz. Po­czuł po­dmuch świe­że­go po­wie­trza, stłu­mio­ne, spo­koj­ne świa­tło wie­czo­ru i szum owa­dów. Był na skra­ju lą­do­wi­ska.

Pas star­to­wy po­kry­wa­ły ga­łę­zie – nie­któ­re uschłe, inne jesz­cze z li­ść­mi. Ro­dzi­na szo­pów czmych­nę­ła w stro­nę ma­łej roz­pa­da­ją­cej się wia­ty na skra­ju pasa. Miej­sce spra­wia­ło wra­że­nie po­rzu­co­ne­go. Nie cho­dzi­ło mu jed­nak o he­li­kop­ter. Od­wró­cił się i sko­czył w gę­sty so­sno­wy las.

Za­mie­rzał obejść po­sia­dłość sze­ro­kim łu­kiem i do­trzeć do au­to­stra­dy w wy­star­cza­ją­cej od­le­gło­ści od po­li­cyj­ne­go kor­do­nu, któ­rym z pew­no­ścią oto­czo­no re­zy­den­cję Con­kli­na. Naj­bliż­szym ce­lem był jed­nak stru­mień prze­pły­wa­ją­cy uko­śnie przez po­sia­dłość. Wie­dział, że gli­nia­rze nie­ba­wem spro­wa­dzą psy. Na su­chej zie­mi po­zo­sta­wi za­pach, to oczy­wi­ste, ale w wart­kiej wo­dzie na­wet psy stra­cą trop.

Prze­dzie­ra­jąc się przez gę­stwi­nę ostrych krza­ków, do­tarł do ma­łe­go wzgó­rza i sta­nął mię­dzy dwo­ma ce­dra­mi, bacz­nie na­słu­chu­jąc. Sta­rał się za­pa­mię­tać nor­mal­ne dźwię­ki oto­cze­nia, by na­tych­miast wy­czuć od­głos in­tru­za. Wie­dział, że wróg czai się gdzieś w po­bli­żu. Czło­wiek, któ­ry za­mor­do­wał jego przy­ja­ciół, ze­rwał cumy daw­ne­go ży­cia. Pra­gnie­nie wy­tro­pie­nia za­bój­cy zma­ga­ło się z ko­niecz­no­ścią wy­mknię­cia się po­li­cji. Cho­ciaż ma­rzył tyl­ko o tym, by do­paść tam­te­go, wie­dział, że musi się zna­leźć poza kor­do­nem po­li­cji, za­nim pier­ścień cał­ko­wi­cie się za­ci­śnie.

• • •

Chan wszedł mię­dzy so­sny ro­sną­ce na te­re­nie po­sia­dło­ści Ale­xan­dra Con­kli­na i po­czuł się tak, jak­by wró­cił do domu. Za­mknę­ło się nad nim głę­bo­kie zie­lo­ne skle­pie­nie, ota­cza­jąc go przed­wcze­snym zmierz­chem. Nad gło­wą wi­dział pro­mie­nie słoń­ca prze­ni­ka­ją­ce przez gór­ne ko­na­ry, ale na dole pa­no­wał głę­bo­ki mrok, w któ­rym bę­dzie mógł sku­tecz­nie wy­tro­pić ofia­rę. Śle­dził Web­ba, gdy ten je­chał z uni­wer­sy­tec­kie­go kam­pu­su do domu Con­kli­na. Sły­szał już wcze­śniej to na­zwi­sko, wie­dział, że Alex Con­klin był le­gen­dar­nym szpie­giem. Za­sko­czy­ło go jed­nak, że Da­vid Webb wła­śnie do nie­go po­sta­no­wił się zwró­cić. Skąd taki fa­cet miał­by znać Con­kli­na? I cze­mu tyle ra­dio­wo­zów za­je­cha­ło przed re­zy­den­cję kil­ka mi­nut po Web­bie?

Z od­da­li do­bie­ga­ło uja­da­nie, więc do­my­ślił się, że po­li­cjan­ci spu­ści­li psy. Przed sobą wi­dział Web­ba prze­dzie­ra­ją­ce­go się przez las, jak­by do­sko­na­le go znał. Ko­lej­ne py­ta­nie bez oczy­wi­stej od­po­wie­dzi. Chan ru­szył w ślad za nim, za­sta­na­wia­jąc się, do­kąd zmie­rza. Chwi­lę póź­niej usły­szał szum stru­my­ka i bły­ska­wicz­nie skon­sta­to­wał, o co cho­dzi jego zdo­by­czy.

Przy­spie­szył kro­ku i do­tarł do stru­mie­nia przed Web­bem. Wie­dział, że tam­ten pój­dzie w dół, z nur­tem, od­da­la­jąc się od miej­sca, z któ­re­go do­la­ty­wa­ło szcze­ka­nie psów. Wła­śnie wte­dy uj­rzał ogrom­ną wierz­bę i na jego twa­rzy po­ja­wił się uśmiech. Moc­ne drze­wo z roz­ło­ży­stą sie­cią ga­łę­zi było do­kład­nie tym, cze­go po­trze­bo­wał.

• • •

Czer­wo­na­we świa­tło wcze­sne­go wie­czo­ru mi­go­ta­ło mię­dzy ga­łę­zia­mi drzew ni­czym ogni­ste igły. Bo­ur­ne do­strzegł kar­ma­zy­no­we pla­my, któ­re za­pło­nę­ły na kra­wę­dziach li­ści.

Zbo­cze po dru­giej stro­nie wzgó­rza było stro­me, a te­ren sta­wał się bar­dziej ka­mie­ni­sty. Usły­szał ci­chy szmer prze­pły­wa­ją­ce­go nie­opo­dal stru­mie­nia i ru­szył ku nie­mu ile sił w no­gach. Top­nie­ją­cy śnieg w po­łą­cze­niu z wcze­sny­mi wio­sen­ny­mi desz­cza­mi spo­wo­do­wał, że woda wez­bra­ła. Bez wa­ha­nia wszedł do lo­do­wa­tej toni, bro­dząc w dół stru­mie­nia. Im dłu­żej bę­dzie szedł ko­ry­tem, tym le­piej. Psy stra­cą trop i się zgu­bią. Im da­lej wyj­dzie na brzeg, tym trud­niej im bę­dzie po­now­nie pod­jąć jego za­pach.

Czu­jąc się przez chwi­lę bez­piecz­ny, po­my­ślał o swo­jej żo­nie, Ma­rie. Po­wi­nien się z nią skon­tak­to­wać. W obec­nych oko­licz­no­ściach nie mógł wró­cić do domu. Gdy­by to zro­bił, na­ra­ził­by ro­dzi­nę na nie­bez­pie­czeń­stwo. Ale mu­siał za­dzwo­nić do Ma­rie, żeby ją ostrzec. Agen­ci CIA z pew­no­ścią po­ja­dą do jego domu, a gdy ni­cze­go nie znaj­dą, za­trzy­ma­ją Ma­rie, żeby ją prze­słu­chać, za­kła­da­jąc, że wie, gdzie prze­by­wa mąż. Ist­nia­ła jesz­cze bar­dziej prze­ra­ża­ją­ca moż­li­wość, że czło­wiek, któ­ry go wro­bił, bę­dzie chciał się po­słu­żyć jego ro­dzi­ną. Czu­jąc na­gły przy­pływ nie­po­ko­ju, wy­cią­gnął ko­mór­kę Con­kli­na i wpro­wa­dził nu­mer Ma­rie. Wy­brał wia­do­mość tek­sto­wą i na­pi­sał jed­no sło­wo: „Dia­ment”. Ta­kie ha­sło usta­li­li, uma­wia­jąc się, że uży­ją go je­dy­nie w sy­tu­acji naj­wyż­sze­go za­gro­że­nia. Ha­sło było dla Ma­rie sy­gna­łem, że ma za­brać dzie­ci i nie­zwłocz­nie wy­je­chać do ich kry­jów­ki. Mie­li w niej po­zo­stać, nie po­dej­mu­jąc żad­nych prób kon­tak­tu, do­pó­ki Bo­ur­ne nie prze­śle sy­gna­łu „nie­bez­pie­czeń­stwo mi­nę­ło”. Te­le­fon Ale­xa brzęk­nął krót­kim sy­gna­łem. Na ekra­nie uka­za­ła się wia­do­mość od Ma­rie: „Pro­szę o po­wtó­rze­nie”. Nie tak mia­ła za­re­ago­wać. Wte­dy zro­zu­miał, cze­mu żona ma wąt­pli­wo­ści. Prze­słał SMS z ko­mór­ki Ale­xa, a nie wła­snej. Po­now­nie wy­stu­kał ko­mu­ni­kat.

DIA­MENT. Tym ra­zem du­ży­mi li­te­ra­mi. Cze­kał, nie mo­gąc zła­pać tchu. Chwi­lę póź­niej na­de­szła od­po­wiedź. KLEP­SY­DRA. Bo­ur­ne ode­tchnął z ulgą. Ma­rie zro­zu­mia­ła. Wie­dział, że wia­do­mość była praw­dzi­wa. Za chwi­lę za­wo­ła dzie­ci, wsa­dzi je do kom­bi i od­je­dzie, zo­sta­wia­jąc wszyst­ko za sobą.

Mimo to nie mógł się uwol­nić od nie­po­ko­ju. Czuł­by się znacz­nie le­piej, gdy­by usły­szał jej głos, gdy­by mógł wy­ja­śnić, co się sta­ło. Po­wie­dzieć, że nic mu nie jest. Męż­czy­zna, któ­re­go zna­ła – Da­vid Webb – stał się po­now­nie Bo­ur­ne’em. Ma­rie nie­na­wi­dzi­ła i lę­ka­ła się Ja­so­na Bo­ur­ne’a. Cze­mu mia­ło­by być in­a­czej? Pew­ne­go dnia Bo­ur­ne mógł stać się je­dy­ną oso­bą, któ­ra po­zo­sta­nie w cie­le Da­vi­da Web­ba. Czy­ja by­ła­by to ro­bo­ta? Ale­xan­dra Con­kli­na!

Nig­dy nie prze­sta­wa­ło go zdu­mie­wać i dzi­wić, że po­tra­fił da­rzyć mi­ło­ścią i nie­na­wi­ścią tego sa­me­go czło­wie­ka. Ludz­ki umysł w ta­jem­ni­czy spo­sób umiał po­mie­ścić w so­bie skraj­nie prze­ciw­staw­ne emo­cje – za­ak­cep­to­wać złe ce­chy, o któ­rych ist­nie­niu wie­dział, i ob­da­rzyć dru­gą oso­bę ser­decz­ny­mi uczu­cia­mi. Nie­mniej Bo­ur­ne był prze­ko­na­ny, że po­trze­ba ko­cha­nia i by­cia ko­cha­nym jest dla każ­de­go czło­wie­ka spra­wą nad­rzęd­ną.

My­ślał o tym wszyst­kim, po­su­wa­jąc się ko­ry­tem stru­mie­nia, któ­ry mimo wart­kie­go nur­tu był kry­sta­licz­nie czy­sty. Mała ryb­ka ucie­kła w po­pło­chu, prze­ra­żo­na jego wi­do­kiem. Raz lub dwa do­strzegł sre­brzy­sty tu­łów pstrą­ga o otwar­tym ko­ści­stym pyszcz­ku, jak­by cze­goś szu­kał. Chwi­lę póź­niej do­tarł do za­ko­la, nad któ­rym zwi­sa­ły ga­łę­zie ogrom­nej wierz­by, o ko­rze­niach chci­wie szu­ka­ją­cych wody. Nad­sta­wił uszu, usi­łu­jąc wy­ło­wić naj­słab­szy szmer, naj­mniej­szy znak nad­cią­ga­ją­ce­go po­ści­gu, ale od­no­to­wał je­dy­nie szum stru­mie­nia.

Atak nad­szedł z góry. Ni­cze­go nie usły­szał, do­strzegł jed­nak na­głe po­ru­sze­nie świa­tła. Spa­da­ją­cy na nie­go cię­żar spra­wił, że po­grą­żył się w wo­dzie. Po­czuł miaż­dżą­cy na­cisk na tu­łów i klat­kę pier­sio­wą. Kie­dy pró­bo­wał za­czerp­nąć od­de­chu, na­past­nik ude­rzył jego gło­wą o gład­kie ka­mie­nie na dnie stru­mie­nia. Ko­lej­ny cios w ner­ki wy­ci­snął mu z płuc całe po­wie­trze.

Za­miast się na­prę­żyć i od­po­wie­dzieć na atak, Bo­ur­ne cał­ko­wi­cie się roz­luź­nił. Przy­cią­gnął do sie­bie łok­cie i w chwi­li gdy jego cia­ło było naj­bar­dziej bez­wład­ne, prze­krę­cił się i wy­giął tu­łów. Nie­mal jed­no­cze­śnie jego ręka wy­strze­li­ła do przo­du, by zdać cios kra­wę­dzią dło­ni. Na­cisk ze­lżał, po­zwa­la­jąc Bo­ur­ne’owi wy­nu­rzyć się i zła­pać od­dech. Woda spły­wa­ła mu na oczy, za­ma­zu­jąc ob­raz, więc do­strzegł tyl­ko kon­tur na­past­ni­ka. Ude­rzył po­now­nie, ale tra­fił w po­wie­trze.

Wróg znik­nął rów­nie szyb­ko, jak się po­ja­wił.

• • •

Chan