Gdy wiarołomca powraca

Tytuł oryginału: When the Rogue Returns

Projekt okładki: Iza Szewczyk

Zdjęcie na okładce: https://pl.fotolia.com

Autor zdjęcia: mikhail_kayl

Copyright © 2014 by Deborah Gonzales

All rights reserved, including the right to reproduce this book or portions thereof in any form whatsoever. For information, address Pocket Books Subsidiary Rights Department, 1230 Avenue of the Americas, New York, NY 10020.

Copyright © for the Polish translation Wydawnictwo BIS 2016

ISBN 978-83-7551-513-8

Wydawnictwo BIS

ul. Lędzka 44a

01-446 Warszawa

tel. 22 877-27-05, 22 877-40-33; fax 22 837-10-84

e-mail:bisbis@wydawnictwobis.com.pl

www.wydawnictwobis.com.pl

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Prolog

Amsterdam, 1818

Zapadły już ciemności. Osiemnastoletnia Isabella Cale mocniej objęła szyję niedawno poślubionego męża, Victora, który właśnie wnosił ją na rękach do jej dawnej sypialni w domu siostry, Jacoby. Isa nie chciała tutaj przyjeżdżać, lecz tak było bezpieczniej, niż gdyby Jacoba pielęgnowała ją w ich mieszkaniu. Nie chciała, by siostra znalazła imitację brylantów, które Isa schowała przed mężem. A Victor nie chciał zostawiać Isy samej w domu podczas choroby.

Westchnęła. Miała nadzieję, że dostatecznie przekonująco udała chorą. A także że Victor nigdy nie odkryje podstępu. Ciężko jej było udawać przez cały dzień, bo powinna siedzieć w pracowni jubilerskiej, a teraz zatroskanie w spojrzeniu Victora czyniło to jeszcze trudniejszym. Po zaledwie tygodniu małżeństwa oszukiwanie męża było ostatnią rzeczą, której pragnęła.

Nie miała jednak wyjścia. Robiła to dla jego dobra. Oraz swojego.

– Jesteś pewna, że wyzdrowieje? – spytał Jacobę Victor, z czułością układając Isę w jej starym łóżku.

– Potrzebuje tylko odpoczynku i pielęgnacji. – Jacoba przykryła siostrę kołdrą. – Od dzieciństwa nękają ją anginy. Minie tydzień, nim wyzdrowieje. Dobrze, że ją tu przyniosłeś. Nie powinna być sama.

Dawniej kojące słowa starszej siostry sprawiały, że czuła się bezpiecznie. Było tak zawsze, zanim przed sześcioma laty zmarł ich ojciec, zegarmistrz. Zanim czeladnik ojca, Gerhart Hendrix, poślubił Jacobę i wziął je obie do siebie. I zanim Gerhart oddał się hazardowi.

Isa i Jacoba nie były już sobie tak bliskie jak dawniej.

– Nie jestem aż tak chora, żeby umrzeć, kiedy będziesz w pracowni – powiedziała do Victora schrypniętym głosem.

Victor tymczasowo wynajął się do ochrony u jubilera, u którego ona cięła i szlifowała diamenty. Godziny pracy nie pozwalały im spędzać zbyt wiele czasu ze sobą, więc to, że została z nim dzisiaj w domu, odczuła jak czyste błogosławieństwo. Gdybyż tylko nie musiała udawać choroby!

Piękne orzechowe oczy Victora pociemniały.

– Przykro mi cię zostawiać, ale tutaj przynajmniej zaopiekuje się tobą Jacoba.

Och, jakże chciała nie tchórzyć aż tak i zdobyć się na to, by wyznać mu prawdę! Gdyby jednak potem zmienił o niej zdanie, czułaby się zdruzgotana. Lepiej było przemilczeć kłopotliwe kwestie.

Jeśli uda jej się zwieść siostrę i szwagra udawaną chorobą przez tę jedną noc, jutro będzie po wszystkim. Victor nigdy się nie dowie o szalonym pomyśle jej rodziny, by wykraść ze sklepu jubilera komplet królewskich klejnotów z brylantami.

Kiedy pochylił się, by pocałować ją w czoło, kręcony kosmyk ciemnokasztanowych włosów przesłonił mu oczy.

– Wolałbym nie zostawiać cię tu samej, ale ma przybyć gwardia pałacowa i…

– Wiem – rzekła szybko, by nie wyjawił, że królewskie brylanty już jutro opuszczą pracownię jubilera. Nie mogła dopuścić do tego, by Jacoba dowiedziała się, że można je wykraść tylko dzisiejszej nocy. – Długo nie zagrzejesz tam miejsca, pracuj zatem, póki możesz. – Jego rola miała się skończyć jutro rano, z chwilą przekazania klejnotów gwardzistom.

– Znajdę sobie następną pracę, nawet jeśli jubiler mnie nie zatrzyma – powiedział nieco obruszony. – O to się nie martw.

– Nie martwię się wcale – pośpieszyła z zapewnieniem. Był bardzo dumny, a ona nie chciała sprawić mu przykrości. Poza tym kto by nie zatrudnił Victora? Jubiler zaś był starym przyjacielem jego matki. Z pewnością znajdzie sposób, by go zatrzymać. – Wierzę w ciebie.

Victor zdawał się tylko trochę udobruchany jej słowami.

– Czegoś się lękasz. To pewne.

– Nie opowiadaj głupstw. – Czyżby była aż tak łatwa do przejrzenia? Och, Boże, musiała go skłonić, by wyszedł, nim ona zdradzi się bardziej. Zmusiła się, by zabrzmieć bardziej szorstko: – Jeśli zaraz nie wyjdziesz, spóźnisz się. – Jego zmiana rozpoczynała się o dwudziestej, kiedy jubiler wychodził do domu. – Nie martw się. Jestem w dobrych rękach, u Jacoby. – O mało nie udławiła się tym kłamstwem.

Chyba nie zauważył, bo tylko otulił ją kołdrą.

– Przyjdę po ciebie rano, kiedy skończę pracę, moja Mausi.

Syknęła, słysząc niemieckie spieszczenie. Victor często używał obcych słów – mówił bowiem płynnie po niderlandzku, flamandzku, niemiecku, angielsku i francusku, co robiło na niej duże wrażenie. Nie lubiła jednak, gdy nazywał ją myszką.

Pewnie dlatego, że w gruncie rzeczy była myszką, i to pod każdym względem. Wyglądała jak mysz – miała nieokreślonego koloru ciemne włosy, które nie chciały się kręcić, pospolite brązowe oczy i biodra, które były o wiele za szerokie w stosunku do małego biustu. Zachowywała się także jak mysz. O wiele bardziej wolała szlifować diamenty albo projektować biżuterię, niż dobijać się o swoje lub wywoływać zamieszanie. I właśnie dlatego znalazła się w tarapatach.

Dlatego także leżała w milczeniu, kiedy Victor poszedł do drzwi. Powinna go zawołać, powiedzieć mu prawdę i zmierzyć się z konsekwencjami. Swoim zwyczajem wolała jednak trochę poudawać i tym sposobem jakoś przebrnąć przez tę noc. A potem na zawsze uwolnić się od machinacji swojej rodziny.

Nigdy już nie wykona żadnej imitacji. Tej także by nie zrobiła, gdyby Jacoba i Gerhart nie przekonali jej, że sprzedadzą ją jako kopię i i na jej talencie do wykonywania imitacji brylantów zarobią dobre pieniądze. Gdyby wiedziała, że wpadną na pomysł użycia jej do popełnienia przestępstwa…

Jęknęła i obróciła się na bok, nie przestając patrzeć na Victora, który wychodził właśnie z Jacobą na korytarz, by szeptem wydać jej instrukcje, jak ma zadbać o jego żonę. Jakiż przystojny, ten jej mąż, i jaki dobry! Przerażała ją myśl, że mógłby odkryć niecne plany Hendriksów i jej w nich udział.

Poczuła, że ma ściśnięte gardło. Jakim cudem udało jej się zwrócić na siebie uwagę? O ile ona była myszką, to w nim drzemał lew. Liczne blizny mówiły o tym, jak wiele wycierpiał podczas trzech lat służby w armii pruskiej. Zaś okropności bitwy pod Waterloo na trwałe pozostawiły w jego czystych orzechowych oczach wyraz bólu. Podejrzewała, że miał jeszcze inne mroczne sekrety. Nie mówił o dzieciństwie ani o rodzinie – żył nadchodzącym dniem, przezwyciężając w ten sposób wszelkie cierpienia ze swojej przeszłości.

Tymczasem ona leżała tutaj, udając chorobę. Och, dlaczego nie dane jej były większa odwaga i brak skrupułów, by przeciwstawić się Gerhartowi, ilekroć prawił jej kazanie, jak to po śmierci ojca uratował ją i Jacobę od pewnego upadku. Była to prawda, tylko dlaczego musiała oznaczać dla Isy rezygnację ze szczęścia i bezpieczeństwa? I dlaczego dziewczyna nie potrafiła zwyczajnie głośno o tym powiedzieć?

Dlatego że Gerhart krzyczałby wtedy na nią i na Jacobę, a ona nie znosiła krzyku. Ani lodowatych spojrzeń. Ani też wypominania, że nie miałaby posady, gdyby Gerhart nie zachęcał jej do rozwijania talentu do wytwarzania biżuterii i cięcia diamentów, który odziedziczyła po ojcu.

Westchnęła w poduszkę.

– Ach, nie śpisz jeszcze. – Usłyszała Jacobę, która wróciła do pokoju, skradając się cicho jak kot.

Isa stężała.

– Jeszcze nie. Czuję się jednak fatalnie, słabo mi i wszystko mnie boli. A gardło dokucza nieznośnie. – Stłumiła poczucie winy i popatrzyła z ukosa na siostrę, o siedem lat starszą, która była zawsze dla niej jak matka.

Dawniej.

Jacoba położyła rękę na czole Isy.

– Zdaje się, że masz gorączkę.

Tak się dzieje, kiedy leży się pod stosem ciężkich kołder. Zaczęła się modlić, żeby nie zdradził jej pot na czole.

– Nie mogę się rozgrzać – skłamała ochrypłym szeptem. – Zawsze zaczyna się od dreszczy…

– Pamiętam.

Siostra obrzuciła ją surowym spojrzeniem, jakby przejrzała grę. Isa wstrzymała oddech. Od kiedy tylko jubiler skończył pracę, Jacoba i Gerhart naciskali na nią, żeby podłożyła imitację w miejsce oryginału. Żądali, by ukradła mężowi klucze podczas snu i otworzyła sejf, kiedy jubiler wyjdzie na obiad.

Miała zdradzić męża i wszystko, w co wierzyła.

Zwodziła ich już od wielu dni. Wczoraj wieczorem Gerhart zagroził, że przedstawi sprawę Victorowi i namówi go do podmiany. Isa nie mogła na to pozwolić. Victor na pewno by się przeraził.

Lepiej już, żeby Gerhart się na nią wściekł, że rozchorowała się ostatniego dnia, kiedy mogła podmienić klejnoty. Z czasem przeboleje stratę okazji. A może, jak poprzednio zamierzał, uda mu się sprzedać imitację jakiejś zamożnej damie, która zapragnie mieć klejnoty identyczne jak narzeczona królewicza.

Jacoba chyba uwierzyła w udawaną chorobę Isy, bo wyraz jej twarzy złagodniał.

– Cóż, spróbuj zasnąć. Przyniosę ci coś na ból gardła.

– Dziękuję – mruknęła Isa i skrzywiła się, nie starając się tego nawet ukryć.

Nie znosiła medykamentów Jacoby. Jednak kiedy siostra pokazała się znów z jakąś szatańską miksturą, Isa wiedziała, że musi wypić ją do dna, bo w przeciwnym razie siostra nabierze podejrzeń.

Zdziwiło ją trochę, że siostra usiadła potem na brzegu łóżka i wycierała jej czoło zmoczonym zimną wodą ręcznikiem, póki nie zapadła w sen.

*

Zdawało jej się, że obudziła się po chwili, ale do sypialni wsączało się już światło pochmurnego ranka. Nagle poczuła się zagubiona. Gdzie ona jest? Dlaczego nie w swoim mieszkaniu? I gdzie jest Victor?

Usiadła raptownie, gdy zdarzenia ostatniego wieczoru spłynęły z powrotem do jej pamięci. O szóstej rano, kiedy Victor kończył zmianę, zawsze było ciemno. Sądząc po świetle, musiało być sporo po siódmej. Powinien już tu być. Powiedział przecież, że po nią przyjdzie zaraz po pracy.

Gdzieś w korytarzu otworzyły się i zamknęły drzwi. Usłyszała jakieś głosy. Zanim zdołała zrobić więcej, niż spuścić nogi z łóżka, do sypialni weszli Gerhart i Jacoba.

– Zrobiliśmy to, Iso! – zawołała Jacoba cała zarumieniona, z błyszczącymi oczami, jakby spłatała komuś dobrego figla. – Mamy je!

Kiedy Isa wlepiła w siostrę nic nierozumiejące spojrzenie, jej przysadzisty szwagier wydobył z kieszeni naszyjnik i zaprezentował w słabym porannym świetle.

– Jest teraz nasz. Wyjmiemy z niego brylanty i sprzedamy w Paryżu. Znam kupca, który dobrze nam za nie zapłaci…

– Przestań! – zakrzyknęła Isa i poczuła dławiące ją przerażenie. – Co chcesz przez to powiedzieć? Masz prawdziwe brylanty?

– Jasne. – Gerhart i jego żona wymienili spojrzenia. – Skoro zachorowałaś, musieliśmy poradzić sobie sami. Nie sądziłaś chyba, że pozwolimy, by zmarnowała się taka okazja? Sami podmieniliśmy klejnoty.

Myśli przelatywały jej szybko przez głowę.

– Ale jak… Victor wam pozwolił…

– A tak. – Jacoba podeszła i opiekuńczo objęła ją ramieniem. – Opowiedziałam mu o planie, a on zgodził się pomóc w zamian za kolczyki. Poszliśmy po imitację do twojego mieszkania, a potem on sam podmienił klejnoty w pracowni.

Izę przeszył zimny dreszcz. Czy to właśnie był temat gorączkowej, prowadzonej szeptem rozmowy w korytarzu? Czyżby Jacoba naprawdę powiedziała Victorowi o planie?

– Podzieliliśmy się z przyjemnością – wtrącił Gerhart. – Zważywszy twój udział w tej sprawie… oraz jego. Sprzedaż samych tylko kolczyków zabezpieczy wam dość pieniędzy, żeby…

– On by tego nie zrobił! – wykrzyknęła Isa. Gardło miała ściśnięte z przerażenia. Odepchnęła Jacobę, wstała, by się z nimi zmierzyć. – Nigdy nie dopuściłby się kradzieży. Znam go.

– Zapewne nie aż tak dobrze, jak ci się zdaje. – Gerhart podszedł do okna i odsunął zasłony, by wpuścić więcej bladego zimowego światła. – Powiedziałem ci, że posłucha głosu rozsądku, jeżeli tylko poruszysz sprawę.

Czyż to możliwe? Czyżby aż tak się pomyliła w ocenie męża?

– Czekałam, żeby mu o tym powiedzieć aż do…

– Tak, wiemy – przerwała ostro siostra. – Z pewnością po prostu zapomniałaś nam powiedzieć o gwardii pałacowej, która dziś rano miała przyjechać po klejnoty. Nie zamierzałaś dopuścić do tego, by uciekła nam taka okazja.

– Oczywiście, że nie – wymamrotała, nie umiejąc spojrzeć siostrze w oczy. To nie powinno się zdarzyć.

– Dzięki Bogu Victor sam wspomniał, że odchodzi z pracy – rzekła Jacoba. – Inaczej stracilibyśmy okazję bezpowrotnie.

Wielkie nieba!

– Gdzie jest Victor? – Isa podeszła do drzwi. Musiała się dowiedzieć, czy rzeczywiście zrobił tę niesłychaną rzecz.

– Wyjechał. – Gerhart włożył naszyjnik z powrotem do kieszeni płaszcza. – Jemu najbardziej grozi schwytanie, więc po pracy musiał udać się prosto do Antwerpii. Nikt nie spodziewa się jego obecności w pracowni aż do wieczora, a możliwe, że w ogóle nikt się go już nie spodziewa, zważywszy, że miał pracować do dzisiaj. Tymczasem…

– Mówicie, że Victor mnie zostawił? – Rzuciła się na nich, a w uszach jej zaszumiało. – Mój mąż mnie opuścił?

– Niezupełnie – powiedziała Jacoba ze współczuciem i troską. – Kiedy sprzeda kolczyki w Antwerpii, dołączy do nas w Paryżu. Bo tam pojedziemy teraz z naszyjnikiem, bransoletą i broszą. Victor zaproponował, żebyśmy się rozdzielili, w razie gdyby groził nam pościg. Będą poszukiwali dwóch par podróżujących razem. Nikt nie będzie się spodziewał, że ty pojedziesz z nami, a on sam, inną drogą.

– Poza tym twoje imitacje przejdą nawet najdokładniejszą kontrolę – rzekł Gerhart. – Lepiej jednak, żebyśmy byli jak najdalej w razie wpadki. Jubiler nie będzie się ciebie spodziewał w pracowni aż do jutra, bo szczęśliwie dla nas Victor powiedział mu, jak bardzo jesteś chora. To daje nam czas, by się znaleźć jak najdalej stąd.

– A najcudowniejsze w tym wszystkim jest to, że twoje brylanty są tak doskonałe, iż nikt nic nie zauważy i nikt nigdy nie dowie się o kradzieży! – zawołała z zachwytem Jacoba. Nienaturalny błysk w jej oczach sprawił, że Isa zadrżała. – Victor zostawił właścicielowi waszego mieszkania list wyjaśniający, że otrzymaliście oboje dobre posady we Frankfurcie. Jubiler także się z tego ucieszy, zważywszy, że praca dla Victora się skończyła. To doskonały plan!

– Tylko że ja nie chciałam w nim brać udziału! – wykrzyknęła Isa.

Gerhart popatrzył na nią spod zmrużonych powiek.

– Nie to powiedziałaś wcześniej. Mówiłaś, że czekasz na sprzyjającą chwilę.

Zaschło jej w gardle.

– Cóż, ja… kłamałam. Nie chcę być złodziejką. Chciałam zawsze tylko szlifować brylanty, projektować biżuterię i prowadzić przyzwoite życie.

– Jakie przyzwoite życie myślisz prowadzić przy boku męża bez pracy? – wypaliła Jacoba. – Ile czasu popracowałabyś, nim jubiler przyjąłby na twoje miejsce mężczyznę? A wtedy co? – Oderwała wzrok od Isy z niesmakiem. – Twój mąż przynajmniej poznał się na mądrości naszego planu.

Isa dumnie zadarła podbródek, postanawiając, że nie będzie już myszą.

– Nie mogę po prostu uwierzyć w to, że Victor mógł się zgodzić na…

– Przecież nie ma go tutaj, prawda? – wytknęła Jacoba. – A słyszałaś, że obiecał po pracy zaprowadzić cię do domu. Minęło już wiele czasu od chwili, kiedy powinien to zrobić.

Prawda tych słów ugodziła ją mocno.

– Nadal nie wierzę…

– A wydaje ci się, że jak dobraliśmy się do brylantów, głupia gąsko? – Gerhart przypadł do niej ze złością. – Sami raczej nie otworzyliśmy sejfu. Trzeba pięciu ludzi, żeby go podnieść z miejsca, a zamki są skomplikowane. Można je otworzyć tylko kluczami. Kluczami, które miał Victor.

Krew zatętniła Isie w uszach.

Gerhart pozwolił, by te słowa do niej dotarły, po czym dodał chłodno:

– Był bardzo szczęśliwy, że może pomóc, kiedy zrozumiał, iż to jedyny sposób zapewnienia utrzymania jego żonie.

Znajdę pracę, nawet jeśli jubiler mnie nie zatrzyma. Nie martw się.

Łzy napłynęły Isie do oczu. Czyżby to ona była przyczyną, że uczynił tak okropną rzecz? Przejął się jej zmartwieniem, czy znajdzie sobie następną pracę?

– A ja spodziewałbym się – rzekł dobitnie Gerhart – że będziesz wdzięczna za wszelkie nasze starania, żeby cię utrzymać. A zamiast tego stoisz tutaj i się mażesz…

– Gerharcie, kochanie – odezwała się uspokajającym tonem Jacoba – może pójdziesz spakować nasze rzeczy i pozwolisz mi porozmawiać z siostrą?

Gerhart popatrzył potępiająco na Isę, która stała, wbijając palce w brzuch w bezowocnym wysiłku zduszenia lęku, który wzbierał w środku. Burknął gniewnie i wyszedł.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Jacoba podeszła do Isy.

– Najmilsza moja, lubię Victora tak samo mocno jak ty, ale musisz przyznać, że słabo go znasz. Prawie nie mówił o swoim poprzednim życiu. Weźmy te wszystkie języki, którymi się posługuje, czy kiedykolwiek wyjaśnił, skąd zna ich aż tyle?

Isa przełknęła. Nigdy o to nie spytała. Wydawał się człowiekiem podróżującym po świecie, takim, który potrafił nauczyć się rzeczy pozostających poza jej zasięgiem, chociaż był od niej starszy tylko o dwa lata.

– Był żołnierzem w pruskim wojsku – odpowiedziała.

– To wyjaśnia znajomość niemieckiego. A gdzie nauczył się angielskiego? A francuskiego? Na pewno nie jako żołnierz w pruskim wojsku. Zaryzykuję stwierdzenie, że podczas wojny robił rzeczy, które wymagają… specjalnych umiejętności.

Ponieważ ją samą ciekawiła jego małomówność, nie mogła odrzucić takiej możliwości.

– Poza tym – ciągnęła Jacoba – żołnierze są praktyczni. Skoro nigdy nie powiedziałaś mu o naszym planie, skąd wiesz, czyby się na niego nie zgodził?

Te słowa przeszyły ją celnie. Nie powiedziała. Kierowała się wyłącznie instynktem, który mówił jej, że Victor nigdy niczego by nie ukradł. Czy jednak mogła być tego pewna? Może wierzyła mu ślepo, bo miała o nim bardzo wysokie mniemanie?

Co gorsza, faktów nie dało się zanegować. Jacoba i Gerhart nie włamaliby się do sejfu bez Victora. A spojrzenie na zegarek wskazywało, że była już ósma. Gdyby miał zamiar po nią przyjść, już dawno powinien tutaj być.

To bolało najbardziej.

– Nawet się nie pożegnał – wyszeptała Isa.

Jacoba wzięła ją za podbródek.

– A czemu miałby to robić, głuptasku? Zobaczycie się za parę tygodni. To rozstanie tylko na chwilę. Musi uciec jak najdalej od jubilera, zanim nadejdzie pora, kiedy będą się go tam spodziewać. – Pochyliła się, by dotknąć głowy Isy. – My zresztą musimy zrobić to samo. Gerhart spakował kufry, trzeba się pośpieszyć do portu.

Serce jej drgnęło.

– Nie mogę pójść wpierw do siebie?

– Nie ma na to czasu. Statek do Calais odpływa niebawem. Ledwo na niego zdążymy, a następny będzie dopiero za wiele godzin. – Jacoba ścisnęła jej rękę. – Nie martw się, dałam Victorowi adres hotelu, w którym zatrzymamy się w Paryżu, i ośmielę się twierdzić, że kiedy tam dojedziemy, będzie już na ciebie czekał list od męża. A drugi nadejdzie zaraz potem.

Isa się zawahała, lecz czy miała jakiś wybór? Nie mogła już wrócić do pracowni. Nawet jeśli nigdy się nie wyda, że wysłano do pałacu imitację, ona będzie o tym wiedziała i będzie ją to dręczyć tak długo, póki nie powie komuś prawdy.

Poza tym nie mogła ryzykować wydania Victora. Ani też swojej rodziny. Była wściekła, że utraciła kontrolę nad wszystkim, ale stało się. Nie chciała widzieć, jak idą do więzienia, albo, co gorsza, na szubienicę!

Sama też mogłaby skończyć w więzieniu lub na szubienicy już tylko za to, że sporządziła kopie. Ta myśl mroziła jej duszę.

– W porządku? – ponagliła siostra.

Potaknęła. W gorączkowej krzątaninie przed podróżą przysięgła sobie jednak, że nigdy już nie pozwoli, by ją zmuszono do uczynienia czegoś tak odrażającego.

A kiedy jej mąż przyjedzie do Paryża, odkryje, jakiego rodzaju człowieka właściwie poślubiła.

*

Minęły cztery miesiące, a Victor nie przyjechał. Nie przysłał też ani słowa. W jej łonie rosło jego dziecko. Wielkie nieba, co robić?

Czując się fatalnie, siedziała w salonie eleganckiego paryskiego domu i czekała na pocztę. Nie była pewna, z jakiego powodu właściwie cierpi. Wyraźnie Victorowi przytrafiło się coś okropnego. Lżej jej było uwierzyć w to, niż myśleć, że ją po prostu porzucił.

Promień popołudniowego słońca wpadł przez odsłonięte jedwabne zasłony i zalśnił na nowym pozłacanym zegarze Jacoby, zatańczył na niedawno nabytym przez Gerharta perskim dywanie i zamigotał na kryształowym wazonie koło jej ręki. Nie cieszyły jej jednak wszystkie te kosztowne nowe nabytki.

Westchnęła, wzięła do ręki francuskie wydanie ,,Gazette” i jęła je przeglądać. Jeden z artykułów zajął ją na dłużej. Jej francuski nie był jeszcze najlepszy, ale odcyfrowała, że miejscowy jubiler o nazwisku Angus Gordon wyjeżdża z Paryża, by udać się do ojczystej Szkocji. Zmarła właśnie jego francuska małżonka, a on zapragnął wrócić do ojczyzny.

Jej uwagę przyciągnęła wzmianka, że człowiek ów zdobył sławę, wytwarzając imitacje ekskluzywnych klejnotów.

Zaklęła pod nosem, czyniła to ostatnio coraz częściej. Gdyby jej siostra i szwagier nie byli tak niecierpliwi, mogliby rozwinąć podobny interes w Amsterdamie.

Nie, to by im nigdy nie wystarczyło. Gerhart już napomykał, że Isa powinna zrobić kolejne imitacje, by je sprzedać jako oryginały. Żeby mogli sobie wynająć jeszcze wystawniejszy dom w lepszej dzielnicy Paryża, z lepszą perspektywą na społeczny awans.

Podejrzewała, że chciał po prostu mieć więcej pieniędzy na zakłady w zawodach zapaśniczych. Myślał, że zawsze będzie wygrywał, bo kiedyś sam przez krótki czas był zapaśnikiem, nim doznał kontuzji kolana. Sama myśl, że miałaby znów dokonać oszustwa tylko po to, by dostarczyć Gerhartowi pieniędzy na hazard, mroziła jej krew w żyłach.

Do salonu weszła Jacoba i machinalnie przerzuciła stos listów. Wyglądała teraz na zupełnie obcą osobę z krótkimi włosami okalającymi twarz. Z tego samego powodu Gerhart zapuścił brodę.

Isa szybko złożyła gazetę i zapytała:

– Jest coś do mnie?

Słysząc drżenie w jej głosie, siostra podniosła głowę.

– Same rachunki. – Podeszła do stolika. – Moja droga, nie mogę patrzeć, jak się zadręczasz. Nie cieszy cię, że możesz sobie kupić, co zechcesz, i chodzić do teatru, kiedy masz ochotę?

– To ty zawsze o tym marzyłaś, nie ja. – Isie zadrżały teraz także ręce. – Ja po prostu chcę Victora.

Coś na kształt poczucia winy przemknęło przez twarz Jacoby, nim przybrała niewzruszoną minę.

– No cóż, to oczywiste, że on nie przyjedzie. Wziął kolczyki i wyjechał, łobuz. Nic na to nie możemy poradzić. Nie mamy nawet jak go szukać.

Prawda tego oświadczenia bardzo mocno uderzyła w Isę.

– Nie musielibyśmy go szukać, gdybyście ty i Gerhart nie poszli do niego za moimi plecami. Prawdopodobnie tak nim wstrząsnęła wiadomość, że jego ukochana żona jest oszustką, że…

– A nie przyszło ci do głowy, że być może ożenił się ze swoją ukochaną tylko dlatego, iż pracowała u jubilera? – wypaliła Jacoba.

Isa zbladła. Nie, to jej nie przyszło do głowy. A powinno.

Jacoba zaklęła, po czym szybko usiadła obok siostry, biorąc ją za rękę.

– Przykro mi, siostrzyczko, nie powinnam była tego mówić.

Żal dławił ją w gardle. Jacoba zaledwie wypowiedziała na głos obawy, do których Isa nie chciała się przyznać sama przed sobą. Pora była spojrzeć prawdzie w oczy. W końcu nigdy nie mogła pojąć, czemu mężczyzna taki jak Victor – szlachetny i mężny – uznał ją za godną swojej ręki. Nie była ani wysoka, ani elegancka. Nie była blondynką jak Jacoba. Nie gotowała dobrze, czego zazwyczaj życzyli sobie mężczyźni, a zamiast tego uwielbiała spędzać godziny na oglądaniu wydawnictw z wzorami biżuterii i eksperymentować ze śmierdzącymi chemikaliami.

– Czy naprawdę sądzisz, że poślubił mnie z powodu… mojej posady? – zdołała wykrztusić.

– Oczywiście. Jubiler nieustannie wychwalał cię pod niebiosa. Victorowi pewnie przyszło do głowy, że jeśli ożeni się z tobą, będzie miał zapewniony dłuższy pobyt. Jubiler musiał mu znaleźć jakieś zajęcie, choćby tylko po to, żeby zatrzymać ciebie.

Isie pękało serce. Nigdy nie pomyślała o tym w ten sposób, ale miało to sens. Czy zatem zawsze była dla niego myszką, kimś, kogo można bez przeszkód odepchnąć, kiedy już dostanie się to, czego się chce? Czy zawsze była tylko wygodnym środkiem do celu?

Jak mogła tego nie widzieć?

Teraz jednak już dostrzegła. Rozkochał ją w słodkich pocałunkach i opętał pomysłem, że zdolna jest ukoić powojenne cierpienia żołnierza. Nie widziała, jaki był naprawdę. Wystarczyło tylko pomachać mu przed nosem brylantowymi kolczykami, by zaprzedał duszę diabłu.

I porzucił ledwie co zawarte małżeństwo.

– Przykro mi, że mówię o tym tak otwarcie – powiedziała cicho Jacoba. – Myślałam jednak, że do tej pory już się tego domyśliłaś. – Uścisnęła rękę Isy. – Zasługujesz na kogoś lepszego niż Victor Cale.

Isa przez długą chwilę patrzyła na siostrę, po czym dumnie uniosła podbródek. Tak, zasługiwała. Na męża, który za powściągliwością nie skrywa niskich pobudek. I który nie ucieknie bez pożegnania.

Oraz nie będzie z jej rodziną planował kolejnych kradzieży.

– Chciał cię tylko wykorzystać – dodała Jacoba.

Tak jak ty iGerhart? – prawie powiedziała Isa.

Zaczęło jej świtać w głowie, że zasługuje na coś lepszego niż wykorzystywanie przez siostrę i szwagra. Miała dziecko, którym musiała się zająć. Pozwalać się wykorzystywać samej to było jedno, ale pozwalać, by wykorzystywano także jej dziecko, to całkiem co innego. A oni na pewno znajdą na to sposób.

– Mam ci coś przynieść? – spytała Jacoba z łagodną dobrocią, która zawsze prowadziła ją do celu. – Musisz zachować siły dla dziecka. Może brzoskwinie, które tak lubisz?

– Tak, dziękuję – wyszeptała.

Kiedy Jacoba wyszła, Isa wróciła do czytanego artykułu. Pan Gordon powiedział gazecie, że jedyną rzeczą, której żałuje w Paryżu, jest to, że musi zostawić tutaj swoich uczniów. Nie chcą bowiem jechać z nim do kraju tak dzikiego i ubogiego jak Szkocja. Teraz będzie musiał przyuczyć nowych w Edynburgu, a to zabiera czas.

Serce zaczęło jej bić mocniej. Wyrwała stronę z artykułem i wrzuciła resztę gazety do ognia, aby Jacoba i Gerhart nie domyślili się, że ma jakieś plany.

A miała? Pomysł, że mogłaby przekonać zupełnie obcego człowieka do zabrania jej ze sobą do Szkocji i zatrudnienia w swojej pracowni, był – delikatnie mówiąc – szalony. Jak miała tego dokonać?

Zamieniając serce w stal i tłumiąc wszelkie lęki. Wyjazd wymagał siły i odwagi. A ona musiała wyjechać. Nie mogła ryzykować pozostania z rodziną ani chwili dłużej, jeśli pragnęła dla siebie uczciwego życia.

Ojciec zostawił jej pierścień z rubinem po matce. Powinna uzyskać za niego tyle, by wystarczyło na koszty podróży, gdyby pan Gordon nie zechciał ich opłacić. No i miała swój talent. Wszystko, co musiała teraz zrobić, to pokazać jubilerowi, na co ją stać, i uczciwie postawić sprawę, czego potrzebuje. Jeśli ów człowiek w ogóle ma serce, może zmięknie, gdy mu powie, że jej mąż, żołnierz, nie żyje.

Co było niemal prawdą. Victor umarł, przynajmniej dla niej, podobnie jak jej poprzednie życie i wszystko, co się dla niej liczyło. Gdyby chciał, toby ją odnalazł. Do tej pory jednak nie zadał sobie tego trudu.

Łzy zapiekły ją w oczach. Z trudem je powstrzymała. Nie wolno jej uronić ani jednej łzy więcej. Nie będzie dłużej czekania i ukrywania się przed życiem. Jeśli ma ocalić siebie i dziecko, musi odrzucić taką postawę.

Nie będzie już więcej Mausi.

Rozdział I

Londyn, wrzesień 1828

Victor Cale przechadzał się po foyer biura detektywistycznego Mantona w bezpretensjonalnym domu przy Bow Street i modlił się, by jego wieloletni przyjaciel Tristan Bonnaud był tu dzisiaj. Tristan miał przekonać Dominicka Mantona, właściciela poważnej firmy detektywistycznej, by wypróbował talenty śledcze Victora.

Nie chodziło o to, że brakowało mu stosownych umiejętności – biegle władał sześcioma językami, miał uczciwy cel, a za sobą kawałek śledczej roboty. Za zaletę mógł sobie poczytywać także i to, co ostatnio odkrył – że jest spokrewniony z Maximilianem Cale’em, księciem Lyonsem, jednym z najzamożniejszych i najbardziej wpływowych ludzi w Anglii.

Co najważniejsze, Tristan nie wyciągnie przeciwko przyjacielowi przestępstw jego ojca. To sprawiło mu ulgę. Czasami bowiem czuł, że postępki ojca nosi na sobie jak piętno, choć Max o nich ledwie napomknął. W rzeczy samej Max potraktował swojego nowo odnalezionego kuzyna bardzo dobrze.

I w tym tkwił kłopot. Max postanowił wprowadzić kuzyna do wyższych sfer, gdzie Victor nie czuł się najlepiej. Dzieciństwo spędzone w obozowiskach wojskowych w Anglii i trzy lata w wojsku pruskim nie przygotowały go bowiem do takiego życia. Jak i jego krótkie, lecz nieszczęśliwe małżeństwo ze złodziejką i kłamczuchą.

Zmarszczył brwi.

– Pan Manton prosi.

Victor odwrócił się i spojrzał na lokaja Dominicka Mantona, pana Skrimshawa, prężącego się w jaskrawołososiowej kamizelce, błękitnych kozakach i fraku tak obficie wyhaftowanym złotem, że wyglądał jak żołnierz powracający z wojny różnorakich mód.

– Nie przyszedłem tutaj widzieć się z Domem – zaprotestował Victor.

– Chodźmy, panowie, mitrężymy czas na błahostkach. – Po tym zwięzłym i dziwacznym stwierdzeniu Skrimshaw skierował się na schody, wyraźnie oczekując, że Victor pośpieszy za nim.

Dopiero wtedy Victor przypomniał sobie, że Skrimshaw nie tylko czasami grywał w teatrze, ale także miał zamiłowanie do cytowania tekstów z ról. Wolałby, aby miał raczej zamiłowanie do zwyczajnego mówienia i ubierania się. Frak tego człowieka boleśnie kłuł w oczy. Może zresztą był to kostium teatralny. Ze Skrimshawem nigdy nie było wiadomo.

Kiedy lokaj otworzył przed nim drzwi do gabinetu Doma, Victor z ulgą odnotował, że czekają na niego obaj – Dom i Tristan. Ilekroć widział obu przyrodnich braci razem, uderzało go rodzinne podobieństwo. Obaj mieli włosy czarne jak atrament, chociaż Tristan nosił je dłuższe i dziko pokręcone, a Dom ostrzyżony był krócej, niż nakazywała moda. Tristan miał oczy błękitne, a Dom zielone, ale takiej samej wielkości i kształtu. I obaj prezentowali ten sam stopień atrakcyjności, bowiem kobiety po przekroczeniu tego progu rumieniły się i jąkały.

I tutaj podobieństwo się kończyło, bowiem Tristan lubił żartować, wypić dobrą brandy i zadawał się z tyloma kobietami, z iloma się dało bez zawalania pracy detektywa.

Dom zaś kochał pracę i nic poza tym. Robił wszystko, by jego firma cieszyła się opinią najlepszej w tej branży. Widocznie żarty, brandy i ładne kobiety były na tej drodze niedopuszczalną przeszkodą.

Dlatego nie zdziwił się, że to Tristan wystąpił pierwszy i poklepał Victora po ramieniu.

– Jak się masz, stary druhu? Nie widzieliśmy się dobrych parę tygodni, prawda?

– Parę. – Victor rzucił spojrzenie na Doma, który nie wstał z miejsca. Wyraz jego twarzy nie zdradzał niczego.

Wolałby, żeby Doma tu nie było. W jego obecności czuł się niezręcznie.

– Siadaj, proszę – zaprosił Tristan, po czym sam oparł się o biurko i skrzyżował ramiona. – Powiedz nam, z czym przychodzisz.

Victor westchnął i usiadł w fotelu. Skoro powiedziało się A, trzeba powiedzieć i B.

– Z prostą sprawą. Chciałbym, żebyście wzięli mnie do siebie jako śledczego. – Kiedy obaj mężczyźni zdawali się zdziwieni, rozwinął pośpiesznie: – Nie będziecie musieli nic mi płacić, wystarczy, że pokryjecie wydatki. Max daje mi podstawowe utrzymanie. Potrzebuję jednak jakiegoś zajęcia.

Już dość czasu spędził, grając rolę, jakiej oczekiwano od zaginionego kuzyna księcia. Wolał wrócić do świata detektywów, aby podjąć na nowo poszukiwania żony, która go zdradziła.

Tristan wymienił spojrzenia ze starszym bratem.

– Zmęczył cię już książęcy żywot?

– Powiedzmy raczej, że nikt nie przestrzegł mnie przed tym, co się za nim kryje. Nie robię nic, tylko uczęszczam na obiady, przyjęcia i bale, gdzie bombarduje się mnie pytaniami o życie za granicą. Tymczasem nie mogę odpowiedzieć na żadne, aby nie ściągnąć skandalu na ród książąt Lyons. – Victor uniósł się lekko w fotelu. – A kiedy ludzie mnie nie przesłuchują, zaczynają rozmawiać o modzie albo o najświeższym zakładzie w księdze zakładów klubu White’a. Albo, co jeszcze gorsze, czy walc jest naprawdę moralnie naganny.

– Co takiego? Nie masz opinii na temat moralnych następstw popularności walca? – zakpił Tristan. – Zaskoczyłeś mnie.

– W ogóle nie lubię tańczyć – burknął Victor. Zwłaszcza że nie umiał. Chociaż teraz stanowczo powinien się już nauczyć.

– Ja też przeklinam tańce – wtrącił Dom. – Chociaż to podstawowy sposób na poznanie dam z dobrego towarzystwa.

– Victor nie potrzebuje sposobów na poznawanie dam – zauważył ironicznie Tristan. – Same się na niego rzucają. Zawsze tak było. A on zawsze je ignorował. Rzecz jasna, teraz, skoro jest kuzynem księcia, niegdyś odsuniętym, stał się znacznie lepszą partią.

Poza drobnym faktem, że był już żonaty – chociaż nikt o tym nie wiedział. I nigdy się nie dowie.

Napiął się, gdy w wyobraźni zobaczył obraz Isy, młodziutkiej, słodkiej i uwielbianej. To wszystko jednak było tylko grą. Od samego początku ona i jej fałszywa rodzinka manipulowali nim, by wykorzystać do przestępstwa.

Nawet po tylu latach nadal słyszał śledczych w amsterdamskim więzieniu. Wykorzystała cię, ty beznadziejny głupcze! Aty jej jeszcze bronisz.

Bronił… Na początku. Milczał przez całe śledztwo, sądząc, że nie mogła brać w tym wszystkim udziału. Dopiero po wielu latach dojrzał, by przyznać się przed sobą, że nie mogło być inaczej.

Teraz więc szukał jej wszędzie i ilekroć nadarzała się okazja. Zawiesił poszukiwania po przyjeździe do Londynu w nadziei, że jego angielska rodzina zdoła sprawić, by o niej zapomniał i rozpoczął nowe życie.

Jednak nie potrafił. Niesprawiedliwość tego, w jaki sposób żona go potraktowała, zżerała mu duszę. Musiał ją odnaleźć, bo bardzo tego potrzebował. Wytłumaczył sobie, że to dlatego, iż nie chce, by wiadomość o tym związku z przeszłości wypłynęła nieoczekiwanie i zniszczyła kuzyna, lecz w głębi duszy wiedział, że to kłamstwo. Odszukanie Isy było jedynym sposobem, by zaznać spokoju. Bowiem nadal, po wszystkich tych latach, śniła mu się po nocach.

Zagryzł zęby. Całą winę za to ponosił przeklęty książę i jego nowo poślubiona księżna, a także ich nieustanne umizgi i gruchanie. Max i Lisette kochali się tak intensywnie, jakby gołębie uwiły gniazdo na baldachimie nad ich łożem. Victor szczerze się cieszył szczęściem kuzyna, czasem jednak zżerała go zazdrość.

Zazdrość? Cóż za bzdura! Jedyne, czego mógł im zazdrościć, to ustatkowanego życia, ponieważ jego takie nie było. Jeśli nie znajdzie Isy, do śmierci pozostanie z nią w związku. Mógłby prawdopodobnie się rozwieść – prawo holenderskie było bardziej elastyczne niż angielskie – nie chciał jednak dawać jej wolności, gdy sam pozostawał niewolnikiem wspomnień. Poza tym wolał mieć mężowską władzę nad swoją nieposłuszną żoną w dniu jej odnalezienia. Zamierzał ją bowiem doprowadzić przed oblicze sprawiedliwości.

Podstępne głosy z przeszłości wdarły się we wspomnienia: Powiedz prawdę – to twoja żona zrobiła imitację iukradła prawdziwe brylanty.

Cholerni śledczy zapewne mieli słuszność. A on powinien zadbać, by za to zapłaciła, choćby miał na to poświęcić całe życie.

– Chodzi o to – rzekł krótko – że nie mam serca do przyjęć i tym podobnych rzeczy. Potrzebuję odmiany.

Potrzebował także nauczyć się sposobów odnajdowania ludzi, z czego słynął właśnie Dominick. Victor trochę podpatrzył u Tristana prowadzącego sprawy w Antwerpii, ale nie dość. Teraz, kiedy miał możliwości finansowe, mógł rozszerzyć poszukiwania. A Dominick i Tristan mogliby nawet mu w tym pomóc, gdyby dowiódł swojej przydatności.

– Mamy taką jedną sprawę, którą zamierzałeś odrzucić – przypomniał Dominickowi Tristan.

– Dlaczego odrzucasz sprawę? – spytał Victor.

– Bo jest dziwna – odparł Dom. – Dobrze płacą, ale nie wiem, jak się do niej zabrać. A w dodatku zajmie sporo czasu, nie wspominając o podróżach.

– Victor jest do niej wprost stworzony – zauważył Tristan. – Mówi po niderlandzku, mieszkał w Belgii… A poza tym doskonale wychwytuje kłamstwo w prawdzie.

– Powiedz, co wiesz o Edynburgu? – spytał Dom.

Victor zamrugał.

– To miasto w Szkocji, pełne cholernie dobrych żołnierzy, którzy robią cholernie dobrą whisky. A czemu pytasz?

– A jak bardzo chciałbyś spróbować tej cholernie dobrej whisky prosto z destylatora?

– Chciałbym bardzo, jeśli to oznacza ofertę wysłania mnie do Szkocji, bym zajął się sprawą. – Krew szybciej popłynęła Victorowi w żyłach.

– A twój kuzyn wie, co chcesz robić? – spytał z naciskiem Dom.

– Czy to ma znaczenie? – odparł Victor.

Tristan się roześmiał.

– Dom nie pali się do wciągania księcia w nasze sprawy bardziej, niż to absolutnie konieczne. Nadal zżyma się na to, że ludzie mówią o naszej agencji jako o książęcych detektywach, choć od tamtych wydarzeń minęło już tyle miesięcy.

Max musiał spreparować oględną bajeczkę na użytek prasy o tym, jak wraz z Lisette odnaleźli Victora, wskutek czego prasa połączyła firmę z nazwiskiem księcia Lyonsa. To coraz bardziej złościło Dominicka.

– A jak ty byś się czuł – burknął – gdyby cała twoja ciężka praca w budowaniu renomy firmy została ni stąd, ni zowąd przypisana księciu, który niczego w ogóle nie zrobił?

– Niczego? – zaprotestował Tristan. – Dał nam świetne recenzje w prasie, co nam sprowadza ciągle nowych klientów. – Nagły błysk zalśnił w jego oczach. – Nie wspominając już o tym, że zapewnia nam bezpłatną pracownicę biura.

– Oby Lisette nigdy nie usłyszała, że nazywasz ją pracownicą biurową – odparował Dom. – Bo będziesz prowadził śledztwa na końcu świata.

Wprawdzie wychodząc za Maksa, Lisette została księżną, ale była też przyrodnią siostrą Doma i siostrą Tristana. Świetnie się czuła, prowadząc braciom biuro i traktując to jako rozrywkę.

Firma detektywistyczna Mantona była firmą rodzinną pod każdym względem.

Victor zlekceważył wzajemne docinki braci.

– Pozwólcie, że sam zajmę się Maksem. Zapewniam, że nie będzie się sprzeciwiał mojemu zaangażowaniu w śledztwa. On ma swoje życie, a ja swoje.

Dom zdawał się sceptyczny, ale Tristan był po jego stronie.

– Daj spokój, Dominicku, co się złego stanie, jeśli dasz szansę Victorowi? I tak miałeś odrzucić tę sprawę, a teraz już nie musisz tego robić. – A kiedy Dom zdawał się wahać, dodał: – Poza tym wiesz, że jesteśmy dłużnikami Victora. Gdyby nie on i książę, nadal siedziałbym we Francji i tęskniłbym za domem.

Starszy brat westchnął głęboko.

– Dobrze. Ale tylko jedna sprawa, a potem zobaczymy.

– Dziękuję – powiedział Victor. Ciężar spadł mu z piersi.

– Przestaniesz mi dziękować, kiedy zobaczysz, jaka to sprawa. – Dom poszukał właściwych akt w stercie dokumentów, po czym wręczył je Victorowi.

– To robota zupełnie bez smaku, z gatunku tych, którymi nie cierpię się zajmować: sprawdzenie kandydatki na żonę syna zlecone przez matkę intrygantkę.

Victor zauważył podpis na liście.

– Klientka jest baronową?

– Owdowiałą baronową. Odziedziczyła majątek i tytuł. To lady Lochlaw. Jest niezadowolona z ostatniej wybranki syna, Ruperta, mówiącej po niderlandzku wdowy o nazwisku Sophie Franke, która utrzymuje, że pochodzi z Belgii.

Franke? Takie było panieńskie nazwisko matki Victora. Dziwne.

– Dama uważa, że wdowa zdradza podejrzany brak wiedzy o Belgii – powiedział Tristan. – Zważywszy na twój długi pobyt w tym kraju, powinieneś umieć ocenić, czy kłamie.

Victor przejrzał dalej list i serce zaczęło mu bić mocniej.

– Pani Franke zarabia na utrzymanie projektowaniem imitacji brylantowych klejnotów? – Zcałą pewnością nie. Czy to możliwe?

– Tak jest – potwierdził Dom. – Potem przeczytasz akta dokładniej, ale głównie chodzi o to, że według danych służby celnej dziesięć lat temu przekroczyła granicę Szkocji, dokąd przyjechała z Francji z jubilerem, swoim partnerem w rzemiośle. Tymczasem Eugene Vidocq wysłany w tej sprawie do Francji, odkrył, że pod podanym przez nią na granicy adresem w Paryżu nigdy nie wynajmowano mieszkań ani pokoi. Nie znaleźliśmy ani jednego dowodu pobytu pani Sophie Franke we Francji, dopóki ta kobieta nie wsiadła na statek w Calais, by popłynąć do Edynburga. Widzisz teraz, w czym tkwi problem.

Doskonale widział. Z podnieceniem przerzucał papiery.

– Czy gdzieś jest jakaś wzmianka o wieku tej kobiety i o jej wyglądzie?

– Dlaczego o to pytasz? – Tristan podniósł brwi ze zdziwienia. – Czy jej wygląd ma znaczenie dla sprawy?

– Może tak – rzekł Victor. Chociaż nie takie, jak myślisz, cwany lisie.

– Baronowa opisała ją jako chciwą syrenę ze szponami zatopionymi w ciele jej syna – rzekł krótko Dom. – Przypuszczam zatem, że jest raczej ładna. A co do wieku, baronowa nic nie wspomina, możliwe, że nie wie, ale zważywszy, że młody baron ma tylko dwadzieścia dwa lata, jego przyjaciółka nie może być wiele starsza.

– Tak, ale ta kobieta jest wdową po żołnierzu – zauważył Tristan. – Belgowie nie walczyli w żadnej wojnie od czasów Napoleona, a to już trzynaście lat. W zależności od tego, kiedy zginął jej mąż, może mieć grubo po trzydziestce.

Wdowa po żołnierzu. Podniecenie Victora wzmogło się niepomiernie. Oznaczało to, że Isa trzymała się na tyle blisko prawdy, na ile mogła.

– Mogła młodo wyjść za mąż.

Mogła też wiedzieć, że jej małżonek żołnierz będzie szukał na niej zemsty.

Jakie było prawdopodobieństwo, że istnieją dwie mówiące po niderlandzku kobiety, które zajmują się projektowaniem biżuterii, wykazują zdolności do wykonywania imitacji brylantów i  miały mężów żołnierzy? Czas też się mniej więcej zgadzał. Isa, porzuciwszy go, mogła uciec do Paryża. A fakty mówiły, że pani Franke ukrywała miejsce swego pochodzenia i prawdziwe nazwisko. A także nosiła nazwisko panieńskie jego matki.

A jednak nie miało to sensu. Isa, którą, jak mu się zdawało, znał – nieśmiała, wahająca się i we wszystkim polegająca na swojej rodzinie i na nim – nigdy nie znalazłaby w sobie siły, aby przeprawić się przez morze i założyć interes ze wspólnikiem.

A Isa z jego podejrzeń – podstępna złodziejka dbająca tylko o pieniądze – nie osiedliłaby się na całych dziesięć lat w takim miejscu jak Edynburg. Zostałaby raczej na kontynencie, aby wieść wystawne życie pod przybranym nazwiskiem. Ze swoim talentem mogłaby popełniać dalsze kradzieże, a to wymagałoby ciągłego podróżowania.

Zatem jak pani Franke mogła być Isą?

– Wdowa po żołnierzu, czy też nie, musi być dość młoda, żeby dać Lochlawom dziedzica.

Victor zamarł.

– Zatem baronowa rzeczywiście wierzy, że jej syn i ta kobieta zamierzają się pobrać? – Ironia tej sytuacji bardzo go poruszyła.