Godzina diabła

Grupa Literacka Ailes

Godzina diabła

© Copyright by Literacka Grupa Ailes & e-bookowo

Projekt okładki: Anna Tuziak

Foto: Monika Bochenko

Modelka: Żaneta Trzcińska

ISBN e-book 978-83-7859-855-8

Patronat:

Patrycja Socha – agencja-runa.pl

Aleksandra Jesiołowska – aleksandrowemysli.blogspot.com

Hubert Szewczyk – maasonpl.blogspot.com,

Wioleta Sadowska – subiektywnieoksiazkach.pl

Beata Matuszewska – recenzje-beaty.blogspot.com

Paulina Balcerzak – citeofbooks.blogspot.com

Oliwia Bogusz – wysnioneksiazki.blogspot.com

Natalia Zaczkiewicz – bookparadise.pl

Martyna Kubacka – zakochaniwslowach.blogspot.com

Michalina Janczak – michalinowebuki.blogspot.com

Justyna Leśniewicz – ksiazkomiloscimoja.pl

Daria Błaszczyk – zaczytana-brunetka.blogspot.com

Lis W.A. Mikulska – lisiapisanina.blogspot.com

suomianne.blogspot.com

porozmawiajmy-o-ksiazkach.blogspot.com

Orestes Kowalski @veganheropl

I Fundacja Pomocy Zwierzętom ROKA

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: wydawnictwo@e-bookowo.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2017

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

1. Under – Monika Bochenko

Słońce przedzierające się przez toń wody malowało na piasku migotliwe cienie. Dno było gładkie i jasne. To sen – miałem pewność. Nie czułem delikatnego dotyku prądu, nie czułem naporu setek ton cieczy wokół mnie. Szedłem swobodnie pod półprzejrzystą, turkusową kopułą, a stopy nie zostawiały śladów na niemal białym podłożu – moje ciało było gdzieś daleko, uśpione, nieruchome. Tylko ja znajdowałem się tutaj. Ja jako ulotna cząstka świadomości. Istniały dwie opcje: naprawdę spacerowałem lub utkwiłem w czyimś śnie… Obie zdarzały się z równą regularnością. Obu szczerze nienawidziłem.

Spokojnie, spokojnie… Usiłowałem skupić myśli. To znowu gdzieś tu było. To… Szept… Anioły nie mają płci, prawda? Nawet te upadłe? Nazywałem ten byt Szeptem, bo według mnie słowo „anioł” wydawało się nie na miejscu. To był cichy chichot. Bezcielesny. Zawsze przy mnie. Jeśli mam Anioła Stróża, to ten nigdy mi się nie pokazał. Wiem jednak, że posiadam swojego prywatnego Kusiciela, ten zwodniczy Szept. Widziałem go, słuchałem słów, które sączył mi do ucha… A może myślałem tak o tej istocie, bo Ona tak je nazywała? Czy to był Anioł? Może kiedyś tak, ale teraz? Teraz istota ta stała się moim prywatnym koszmarem…

Woda wokół mnie przypominała matowe, płynne szkoło. Słońce nade mną stało w zenicie. Szedłem pośród chropowatych skał, pokrytych setkami stworzeń, co do których na pierwszy rzut oka ciężko było stwierdzić, czy są roślinami, czy też może zwierzętami. Wspaniały, podwodny, skalny ogród. Nad nim wielobarwne ryby, krążyły niczym motyle nad parkową rabatą. Zamknąłem oczy, próbując złowić znajomy Szept, ale słyszałem tylko krzykliwe głosy mew gdzieś nad powierzchnią.

Powoli brnę przez nieskończony błękit, który w oddali ciemniał aż do granatu… Zadrżałem: przeraża mnie ciemność i wam też radzę: zacznijcie się jej bać. Gdzieś tam w mroku siedział Szept. Wiedziałem, byłem pewien…

Ta dziwna obecność przyciągała mnie jak magnes. Wiedziałem, dokąd iść. Spośród skał pokrytych rafą wyrosły bryły o większej regularności – stworzone z kamieni przed wiekami obciosanych ludzką ręką. Strzaskane, porośnięte algami kolumny leżały zagłębione w złotym piasku. Tu było tak cicho i pusto: żadnych ryb, mewy ucichły… Po moich plecach prześlizgnął się dreszcz. Gdzieś w oddali niewyraźnie widziałem omszałe maszty statków, które zaległy niczym na cmentarzysku… Zimno, zimno…

— Piekła nie ma, niebo nie istnieje, sny to tylko zbłąkane impulsy elektryczne w mózgu… — Usłyszałem głos. Kobiecy. — Świat sprowadzony do nieskończonej liczby atomów i bezprzewodowego Internetu… — Śmiech. Pozornie miękki, ale mi przywodził na myśl tłuczone szkło.

Stała pośród zatopionych ruin. W eleganckim beżowym prochowcu, ze staromodnym kapeluszem na głowie i kwiecistą apaszką wokół szyi. Ubranie delikatnie falowało w wodzie, unoszone przez prąd. Włosy miała jasne, kręcone, niczym poszarpana aureola wokół twarzy. Tylko te oczy – czarne jak bezdenne jeziora…

— Czego chcesz? — wycedziłem.

— A czy to ważne? — Wzruszyła niedbale ramionami. — Tego, co zwykle…

— Dlaczego tu jestem?

— A dlaczego nie? — Podeszła do mnie, a jej stopy wzbijały chmury drobniutkiego pisaku, który zalegał na dnie. Wyciągnęła dłoń i musnęła mój policzek. Zbliżyła się… Jej wargi dotknęły moje…

To było jak uderzenie… Zabrakło mi tchu, zakręciło się w głowie. Wszystko zniknęło…

— Uparty jesteś… — Rudowłosy chłopiec w krótkich spodenkach patrzył na mnie czarnymi, demonicznymi ślepiami.

Staliśmy na pokładzie promu. Maszyneria buczała cicho gdzieś pod nami. Środek nocy – ławeczki przyspawane do powierzchni były puste. Morze kołysało się lekko, poruszając tony stali.

— Tik-tak, tik-tak… — chłopiec zanucił.

— Dlaczego tu jestem? Co tutaj robimy…? — dopytywałem, rozglądając się gorączkowo. Niedobrze. Bardzo niedobrze…

— Tik-tak, tik-tak… — nie odpowiedział. — Tik-tak, tik-tak, dwieście trzydzieści dziewięć dusz na pokładzie… Tik-tak, tik-tak… Wystarczy zardzewiała śrubka… Tik-tak, tik-tak… Cmentarz jest pod nami… Tik-tak, tik-tak… I kolejny pójdzie pod wodę… Tik-tak, tik-tak… Plac zabaw dla rybek… Tik-tak, tik-tak…

Usiadłem gwałtownie, zanosząc się kaszlem – brakowało mi tchu, oczy zaszły łzami. Dłonie drżały – ze strachu i nadmiaru kofeiny. Na stoliku, pośród brudnych kubków po kawie, czerwone cyferki budzika pokazywały dwie minuty po trzeciej. Usnąłem na całe dziesięć, góra piętnaście minut.

— Spocznie pod powierzchnią… — Cień głosu rozległ się w mojej głowie.

Z całej siły wbiłem paznokcie w skórę na przedramieniu, zostawiając na niej czerwone ślady. Nigdy nie wiedziałem, czy ze mnie kpi, czy mówi prawdę. Nie dostrzegłem nazwy statku… Szept przychodził i zostawiał mi strzępki informacji. Wchodziłem do snów, które lęgną się w wypaczonych umysłach, bezcieleśnie podróżowałem jak cień po miejscach, których nigdy wcześniej nie widziałem…

Zacisnąłem zęby i wyszedłem na korytarz: zalało mnie ostre światło jarzeniówek, nozdrza zaatakowała woń lizolu. Było tak cicho — moje kroki zdawały się przeraźliwie głośne. Sale po obu stronach miały białe, solidne drzwi kontrastujące z bladozielonymi ścianami.

Przechodząc, zaglądałem do kolejnych pomieszczeń przez maleńkie, przeszklone okienka. Większość pacjentów już spała. Większość, ale nie ona. Siedziała na metalowym krześle na środku pokoiku w żółtej koszuli nocnej. Czarne włosy miała rozczochrane, ręce poorane głębokimi zadrapaniami. Patrzyła tępo w okienko. Kiedy stanąłem przed jej drzwiami, mętny wzrok dziewczyny skupił się na mnie – w czekoladowych oczach zalśniła inteligencja. Wiedziałem, że nie powinienem, ale wszedłem do sali.

— Witaj, Rosie…

— Mmm, pan doktor… — Posłała mi uśmiech. — Co pan tutaj robi o tak późnej porze? Nie może pan spać?

— Nie, niespecjalnie… — mruknąłem.

— Coś ci pokazały, prawda? Co Anioły ci pokazały?

— Nic…

— Kłamiesz… — Zachichotała. — Aż tak bardzo się boisz, że zamkną cię w pokoju bez klamek? — Pochyliła się w moją stronę. — Dwieście trzydzieści dziewięć… Dwieście trzydzieści dziewięć…

— Skąd…? Cholera, nie mam pewności, że…

— Czyż nie na tym polega wiara? — Wyszczerzyła zęby w uśmiechu, który nie był już miły. — Możesz ich uratować…

— On chce mnie… — warknąłem. — Nie wiem, czy tamci istnieją… Nie wiem, gdzie są…

— Jak nie chcesz ich ratować, to sam się zabij! — prychnęła. — Zabij się. Zabij się. Zabij się. Zabij się… — Popatrzyła mi w oczy. — Anioły tego chcą. Zabij się. Zabij się. Jesteś nieprzydatny…

Wyszedłem, trzaskając drzwiami. Nie zawsze mówiły prawdę. Czasami mógłbym… Czasami… Te wszystkie katastrofy, seryjne zabójstwa… Co miałem zrobić? Co powiedzieć? Jeżeli ten statek istniał, nie znałem nawet jego nazwy… Jeżeli… Cholera, kogo miałbym powiadomić?!

W oddali usłyszałem kroki. Drżącymi dłońmi wyciągnąłem z kieszeni fartucha paczkę papierosów, wyjąłem jednego i odpaliłem. Paskudny nałóg – ostatnio paliłem coraz więcej. Z lubością wciągnąłem dym do płuc, czując, jak napięte mięśnie zaczynają się rozluźniać…

— Wie pan, co się stanie, gdy Jane pana przyłapie? — Młoda rudowłosa dziewczyna zachichotała przyjaźnie.

— Przypuszczam, że spróbuje mi urwać łeb. — Mrugnąłem do niej. — Nic jej nie mów, Nancy. Może w ten sposób pozostanę w jednym kawałku.

— Mmm, rozważę to. — Zamrugała kokieteryjnie. — Zgoda, ale wisi mi pan kawę.

— Jasne. Jaką tylko chcesz… — Zmusiłem się do uśmiechu.

— Trzymam pana za słowo, doktorze… — Odwróciła się. Obcisły fartuch ściśle opinał kuszące krągłości jej ciała.

— Nancy! — zawołałem za nią.

Odwróciła głowę i spojrzała na mnie. Wzdrygnąłem się. Z twarzy Nancy patrzyły oczy, które wcale nie należały do młodej pielęgniarki. Były nieludzkie, smoliście czarne…

— Tik-tak, tik-tak… — zaszczebiotała, uśmiechając się. — Tik-tak…

2. To tylko stary zegar – Zuzanna Bukowska

(Praca wygrana w konkursie)

To tylko stary zegar. To tylko stary… zegar. To tylko… zegar. Stary zegar. Zegar. Tylko zegar.

Och! Jak wszyscy potwornie się mylili…

***

Osiemnastego grudnia na dworze wciąż nie można było się doszukać ani jednego płatka śniegu. Biorąc pod uwagę ogólny klimat i wygląd poprzednich zim, nie budziło to niczyjego zdumienia. Dla nastolatki, która dawno przestała wierzyć w świętego Mikołaja, biały puch również nie był priorytetem. A jednak tamtej nocy ciągle o nim myślałam i zajmował mnie do tego stopnia, że nie potrafiłam w żaden sposób zasnąć.

Przewracałam się z boku na bok, poprawiałam prześcieradło i co najmniej pięć razy obracałam poduszkę na różne strony, ale sen nie chciał przyjść. Mimo niemal wiosennej aury na dworze było mi zimno i chociaż coraz wyżej podciągałam kołdrę, mróz ciągle z łatwością kąsał skórę okrytą tylko cienką koszulą. I nie mogłam wypędzić z głowy śniegu.

Wreszcie zaakceptowałam porażkę i postanowiłam podwyższyć temperaturę w pomieszczeniu. Z trudem wyszłam z łóżka, po czym owinięta pierzyną podreptałam do grzejnika, który, jak na złość, znajdował się na drugim końcu pokoju.

— Gdzie leziesz? — Moja bardzo sympatyczna siostra uniosła lekko głowę, wbijając we mnie nieprzytomne spojrzenie. Włosy sterczały jej na wszystkie strony, jakby wsadziła palec do gniazdka i popieścił ją prąd.

— Śpij — syknęłam. Nie miałam ochoty tłumaczyć jej, że komuś może być chłodno, gdy na dworze jest dwanaście stopni.

W drodze przez pokój uderzyłam małym palcem o nogę od stołu i zaklęłam siarczyście. Zaczęłam kicać, próbując zachować równowagę, kiedy balansowałam na jednej stopie. W tym czasie moja siostra całkiem się rozbudziła.

— Co cię znowu opętało, Aśka? — Podrapała palcem nos i usiadła, jednocześnie spuszczając nogi na ziemię.

I w tym momencie coś cicho pisnęło, a moja siostra wrzasnęła tak, że spokojnie mogłaby obudzić umarłego. O ile wcześniej dawałam radę stać, tak teraz przeraziłam się i wyrżnęłam jak długa.

— Szczur! Szczur! Aśka, szczur! — Siostra zaczęła rozpaczliwie machać rękami i na oślep szukać włącznika w lampce nocnej. Strąciła przy tym swoje okulary, zeszyt i jeszcze kilka drobiazgów leżących na szafce, a domniemany gryzoń zapiszczał przeraźliwie.

Coś małego przemknęło mi tuż przed nosem; zauważyłam jedynie parę czerwonych oczek. Przeszedł mnie dreszcz, więc błyskawicznie wstałam z podłogi, zawadzając po drodze głową o blat stołu. Gwiazdki zamigotały mi przed oczami, po czym znowu upadłam. Miałam ogromną ochotę na wydarcie się na cały głos, ale w tym momencie zabłysło światło i zamarłam jak zwierzę, na które padły promienie reflektorów.

— Co tu się dzieje? Co to za wrzaski? — Mama właśnie wtargnęła do pokoju i nie wyglądała na zadowoloną. Stała w progu z rękami zaplecionymi na piersiach, a brązowe loki, będące dumą wszystkich dziewcząt z rodu Chalińskich, latały wokół jej głowy.

Zza ramienia kobiety nieśmiało wyglądał zaspany ojciec, którego również zwabiły hałasy.

— Małgośka widziała szczura i się wydarła. — Nie omieszkałam poinformować rodziców o tym, że te niekontrolowane wrzaski wydawała moja siostrzyczka. — A ja się przewróciłam.

— Szczur? Dziewczyny, już kompletnie zgłupiałyście. Jaki szczur? Gdzie? — Mama rozejrzała się po pokoju, a ja odruchowo też omiotłam spojrzeniem okolicę.

Z poziomu podłogi miałam świetny widok na wszystkie zakamarki, ale nie zdołałam zauważyć tego czegoś, co chwilę wcześniej błyskało na mnie czerwonymi oczkami. Wstałam powoli i poczłapałam do łóżka. W sumie mogłam mieć przywidzenia, bo uległam panice. Rozmasowałam bolącą głowę i padłam na poduszki.

— Trzeba przeszukać pokój. — Gośka wstała z materaca i pochyliła się, żeby zajrzeć pod łóżko. — Słowo daję! Spuściłam nogi i nadepnęłam na szczura. Aśka, słyszałaś przecież pisk!

Zmarszczyłam brwi, po czym oparłam ciało na łokciu. Skrzyżowałam spojrzenie z zaintrygowanym wzrokiem mamy, a w tym czasie Gośka przeczesywała szpary pod meblami. Tata ziewał wyraźnie zmęczony.

— Niby coś słyszałam… Ale, tak na logikę, skąd tu szczur? — spytałam, wzruszając ramionami. Chociaż mieszkaliśmy w domku na wsi, nigdy nie mieliśmy problemów z gryzoniami. Nawet myszy ani razu nie widziałam!

— Poza tym najwyraźniej teleportował się gdzieś, bo jakoś go tu nie ma. — Tata pokręcił głową. — Idę spać.

Zniknął w korytarzu, a mama wzruszyła ramionami.

— Przyśniło wam się. Zalecam mniej horrorów, kochane licealistki, a więcej podręczników. — Zostawiła nam zapalone światło i wyszła, zamykając cicho drzwi.

Małgośka od razu wdrapała się na swoje łóżko i owinęła kołdrą.

— Nic mi się nie przyśniło. Tobie też nie. Słyszałaś pisk!

— No dobra, słyszałam. — Miałam ochotę uwierzyć w wersję z koszmarem, ale przecież ja wtedy nie byłam nawet zaspana! Rąbnięcie w małego palca skutecznie mnie rozbudziło. — I chyba go nawet widziałam. Skubany, miał czerwone oczka i przebiegł mi tuż przed nosem.

— Ha! — Gośka w tryumfalnym geście wycelowała we mnie wskazujący palec. — On gdzieś tu jest. Musimy go znaleźć, bo nie zasnę ze świadomością, że w nocy mogą po mnie łazić jego małe łapki.

Mimo dziarskiej miny dziewczyna nie wstała z miejsca, a ja też nigdzie się nie wybierałam. Siedziałyśmy chwilę w pokoju oświetlonym mdłym światłem energooszczędnej żarówki.

Nie mogłam powstrzymać wzroku od zerkania na podłogę, jakby w każdej chwili mogły po niej przebiec całe tabuny szczurów. Po raz pierwszy, odkąd skończyłam przedszkole, miałam wrażenie, że coś czyha pod moim łóżkiem.

Żadna z nas nie miała ochoty na poszukiwanie gryzonia.

W końcu zebrałam się w sobie i wstałam. Ostrożnie podeszłam do drzwi, tym razem uważnie patrząc, gdzie stawiam nogi i położyłam palce na wyłączniku światła.

— Czekaj! — Moja siostra pisnęła. — A szczur?

Mówiła o czymś jeszcze, ale ja zamarłam, bo usłyszałam cichy szelest i jakby… skrobanie. Nie miałam pojęcia, jakim cudem przebiło się przez gadaninę Gośki, ale było w nim coś takiego, że od razu zesztywniałam i uniosłam dłoń, żeby uciszyć siostrę.

Gdy umilkła, chrobot dotarł do moich uszu o wiele wyraźniej.

— Skąd to? — Oczy Małgośki zaczęły przypominać spodki. — Założę się, że to ten gryzoń…

Znowu machnęłam na nią ręką, żeby zamknęła usta i nasłuchiwałam. Z każdą kolejną sekundą byłam bardziej pewna, że dźwięk nie pochodził z tego pomieszczenia, ale też nie dobiegał z korytarza. Wzdrygnęłam się, gdy uzmysłowiłam sobie jego źródło.

— To z łącznika — mruknęłam.

Na samym początku z naszego pokoju dawało się przejść do sypialni brata i jako małe dzieci razem z siostrą często tamtędy przemykałyśmy, jednak od pięciu lat, czyli od czasu, kiedy Michał wyjechał na studia, nikt nie zaglądał do starego korytarzyka.

Zostawiłam zapalone światło i podkradłam się do mapy świata, z której pomocą ukryłyśmy odrapane, brązowe drzwi. Zdjęłam papierzysko, najciszej jak mogłam, i rzuciłam na biurko, a potem dziarsko złapałam za klamkę.

— Ty naprawdę chcesz tam wejść? — Małgośka przechyliła ciało w moją stronę, ale wciąż nie postawiła na podłodze nawet małego paluszka.

— Ktoś musi — burknęłam. — Ja chcę jeszcze pospać tej nocy.

— Jest dopiero kwadrans po trzeciej, masz szansę. — Gośka usadowiła się wygodniej na materacu i przyglądała moim poczynaniom spod grzywki skołtunionych włosów.

Odetchnęłam głębiej i pociągnęłam za drzwi, które przeraźliwie skrzypnęły… i właśnie w tej chwili zgasło światło.

Miałam wrażenie, że z łącznika powiał wiatr. Moje zęby zaszczękały z zimna, a przenikliwy mróz szczypnął ciało. Miałam ochotę natychmiast zatrzasnąć drzwi, ale w tym momencie światło z powrotem się zapaliło.

Spojrzałam na siostrę i zobaczyłam, że zbladła.

— Co to było? — wyszeptała.

Pokręciłam głową, dając znak, że nie mam pojęcia, a potem weszłam powoli do korytarzyka. Zostawiłam szeroko otwarte drzwi i tylko dzięki blaskowi padającemu z pokoju nie potknęłam się już w czasie stawiania pierwszego kroku.

Łącznik nie był duży, miał wymiary kwadratu o boku długości dwóch metrów, ale przestrzeń zmniejszały pudła upchnięte w każdym kącie. Na wszystkim zalegała gruba warstwa kurzu, który pod wpływem przeciągu uderzył mnie prosto w nos. Zakaszlałam i zamachałam ręką przed twarzą, żeby się go pozbyć.

Skrobanie umilkło w chwili, gdy weszłam do środka. Zamarłam, licząc, że szczur znowu ujawni miejsce swojego pobytu. Spojrzałam na boki, usiłując wyłowić z półmroku charakterystyczny blask czerwonych oczek.

W momencie, gdy patrzyłam na stary stojący zegar, chrobot powrócił. I dochodził dokładnie z tamtej strony…

Zegar miał swoje lata. Ozdobna skrzynia, na której wyrzeźbiono roślinne motywy, była przeżarta przez korniki, a mosiężne wahadło odmierzające czas dawno pokrył brud. Tarcza ze wskazówkami pękła na długo przed moim narodzeniem, a większość liczb została zatarta i godziny trzeba było się raczej domyślać.

Zmrużyłam oczy i podeszłam bliżej. Wbijałam wzrok w podłogę, bo moje stopy były bose, a nie miałam ochoty sprawdzać na własnej skórze, jak to jest nadepnąć na szczura. Wreszcie napotkałam spojrzeniem krawędź drewnianego pudła. To dziwne, ale… niczego tam nie było. Spodziewałam się, że zwierzak będzie siedział gdzieś na dole…

Dźwięk rozbrzmiał ponownie, a ja uniosłam głowę, żeby rzucić okiem na cały zegar. Chrobot chyba dobiegał z mechanizmu…

Mechanizm! No jasne!

Odetchnęłam z ulgą.

— To tylko stary zegar! — Odwróciłam głowę i krzyknęłam do siostry. — Coś się zepsuło w środku i dlatego wydaje takie dziwne dźwięki.

— To gdzie ten szczur?! — Głos mojej siostry był już bardziej zirytowany niż przestraszony.

Wzruszyłam ramionami, mimo że nie mogła tego zobaczyć i ostatni raz spojrzałam na zegar.

Zachłysnęłam się powietrzem i cofnęłam o krok.

„przyjdę o 3”

Na pokrytej kurzem szybce, oddzielającej wahadło od reszty świata, ktoś nabazgrał dwa słowa i cyfrę.

Tylko tyle.

Nie było ani dużej litery, ani kropki na końcu, a całość wydawała się pisana w pośpiechu. Mogłam przysiąc, że jeszcze przed chwilą warstwa brudu była nienaruszona.

— Gośka… — mój głos drżał. — Chodź tu…

— Masz go? — Usłyszałam skrzypnięcie materaca i odgłos kroków, niezawodnie świadczący o nadciągającej odsieczy.

— Nie… — Mówiłam zbyt cicho, by siostra mogła mnie usłyszeć. Wpatrywałam się z nieskrywanym przerażeniem w dziwne słowa.

— Co ty zno… — Małgośka urwała w połowie i usłyszałam, jak stanęła tuż za mną. Czułam jej płytki, szybki oddech na karku. — Myślisz, że to jakiś kawał Michała? — zapytała po długiej chwili.

— Nie było go tu od pięciu lat. Jak niby miał to napisać? — Podrapałam się po głowie, a moje włosy zafalowały jak wzburzone morze.

— Nie podoba mi się to. — Siostra wyraźnie spuściła z tonu. Miała rozszerzone oczy, a palce kurczowo zaciskała na ramionach. — Ktoś obcy to zrobił?

Przyłożyłam dłoń do czoła i pokręciłam głową. Znów zrobiło mi się zimno i zadrżałam, jednak tym razem nie miało to nic wspólnego z przeciągiem.

— Niby kto? Wpuszczałaś tu jakichś pacjentów psychiatryka?

Gośka westchnęła, po czym położyła mi dłoń na ramieniu. Kiedy na nią spojrzałam, była blada i zmęczona.

— Wiesz co, tak w zasadzie to mam gdzieś tego szczura. Dość tego, idziemy spać. To pewnie tylko czyjś żart.

Pokiwałam głową i dałam się wyprowadzić z łącznika. Gdy zamknęłam za sobą drzwi, dziwny chrobot na chwilę umilkł, ale potem znów zabrzmiał i jak dla mnie był dwa razy głośniejszy.

— To pewnie świetny dowcip naszej mamy. Chce nam wybić z głowy oglądanie horrorów po nocach — mruknęłam, usiłując przekonać samą siebie.

Siostra zapaliła lampkę, a ja zgasiłam światło i pomknęłam do łóżka. Zakopałam się pod kołdrą, a Małgośka posłała mi pocieszający uśmiech. Potem pstryknął przełącznik i zapanowała ciemność.

***

Dalej miałam problemy z zaśnięciem i wciąż było mi zimno, bo ostatecznie zapomniałam o grzejniku. Długo leżałam i wpatrywałam się w sufit, a gdy wreszcie odpłynęłam w objęcia Morfeusza, ciągle czułam zmęczenie.

W nocy prześladowały mnie jakieś spaczone sylwetki i głośne chichoty, aż wreszcie otworzyłam oczy zlana potem, dygocząc ze strachu. Mogłam przysiąc, że odzyskałam świadomość, bo coś zapiszczało cienko tuż przy moim uchu, jednak kiedy zaczęłam machać rękami wokół głowy, nie natrafiłam na żadną złowrogą bestię. Po spojrzeniu błędnym wzrokiem na blady cyferblat budzika, zorientowałam się, że jest dopiero szósta pięćdziesiąt cztery. Spokojnie mogłam spać dłużej, bo dziś wypadała sobota.

Na początku zamknęłam oczy i zamierzałam znów usnąć, ale nie byłam już w stanie. Kąsał mnie mróz, a myśli raz po raz wracały do śniegu, który powinien padać, ale najwyraźniej postanowił sobie zrobić wakacje.

Ostatecznie poddałam się, wstałam szybko, przekradłam cicho przez pokój i podkręciłam grzejnik. Wracając, coś mnie tknęło i zabrałam do łóżka laptop, który natychmiast uruchomiłam. Miałam ochotę od razu sprawdzić nurtujące mnie pytanie, jednak najpierw zmusiłam palce do wystukania na klawiaturze nazwy swojej poczty. Usiłowałam zachować pozory normalności, ale po kilkunastu minutach zrezygnowałam i wpisałam w wyszukiwarkę: „Godzina trzecia w nocy”. Na końcu dodałam znak zapytania.

Pierwszą pozycją, jaka wyskoczyła mi na ekranie, była „godzina szatana”. Poczułam, że zbladłam, ale zdecydowanie kliknęłam link i szybko znalazłam się na stronie poświęconej zjawiskom paranormalnym.

Notka nie była obszerna, ale przyprawiła mnie o ciarki. Figurowało w niej zaledwie kilka prostych zdań, a napisała je jakaś dziewczyna o pseudonimie Berith.

Wiele osób skarży mi się ostatnio na nocne pobudki dokładnie o trzeciej nad ranem. Często towarzyszą temu dziwne odgłosy lub zjawiska, a moich przyjaciół dręczy niepokój. Godzina trzecia w nocy jest inaczej nazywana „godziną szatana” i właśnie wtedy demony są najbardziej aktywne. Są różne teorie, które tłumaczą czas zachodzenia tego zjawiska. Niektórzy twierdzą, że to odwrotność godziny piętnastej, czyli czasu, w jakim zmarł Jezus Chrystus. Inni podają, że w ten sposób stwory kpią z Trójcy Świętej. Nie wiem, która teoria jest właściwa, ale rozmawiałam ze znajomym, którego zawsze o tej samej porze budził odgłos tłukącego się szkła…

Nie doczytałam do końca, bo w połowie trzasnęłam ekranem. Zacisnęłam dłonie na pościeli i nakazałam sercu spokój.

Za dużo horrorów, za dużo horrorów! Spróbowałam wbić sobie te słowa do głowy. Chciałam z całych sił zapomnieć i jeszcze na chwilkę pójść spać.

Nie udało mi się.

***

Przez cały dzień chodziłam jak zombie, a w czasie zakupów z przyjaciółką nie mogłam się w ogóle skupić na ubraniach w galerii handlowej. Chciałam tylko wrócić do domu i porozmawiać szczerze z mamą, której nie dałam rady złapać rano.

Moja siostra smacznie spała, gdy wychodziłam i nawet nie próbowałam jej budzić. Przed dwunastą nie wstawała z łóżka, zbyt zakopana w pościeli. Z nią też musiałam pogadać. Trzeba było złapać szczura albo przynajmniej odkryć, gdzie on się chował i uzgodnić plan rozmowy z rodzicami.

Około szesnastej wróciłam do domu, obładowana siatkami pełnymi rzeczy, które wcisnęła mi przyjaciółka, i głośno trzasnęłam drzwiami w przedpokoju. Upuściłam torby i dwoma kopnięciami zrzuciłam buty, a potem pobiegłam do pokoju.

— Gośka! — krzyknęłam i bezceremonialnie wlazłam bez pukania.

Na podłodze leżał szczur.

Martwy szczur.

Z wrażenia aż się potknęłam i ledwie zdołałam złapać framugę. Szczęka opadła mi do samej ziemi, a po plecach znów przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Zamrugałam, żeby zdobyć pewność, że to nie halucynacje, a potem ostrożnie przekroczyłam próg.

— Gośka?! — wrzasnęłam i rozejrzałam się niepewnie, ale w środku nikogo nie zobaczyłam. Pokój był nienaruszony, a wszystkie sprzęty stały na swoich miejscach.

Nagle na szafce nocnej dostrzegłam okulary siostry. Strach chwycił mnie za gardło.

— Małgośka?! Jeśli w tej chwili mnie wkręcasz, to wyrzucę cię przez okno! Przysięgam! — Podeszłam do mebla i ostrożnie wzięłam szkiełka w szafirowej oprawce. Siostra nigdzie bez nich nie chodziła…

Wbiłam wzrok w szczura. Gryzoń leżał na podłodze i nie miałam żadnych wątpliwości, że pożegnał się z życiem. Zrobiłam kilka kroków w jego stronę, myśląc, co zrobić… a wtedy znów usłyszałam chrobot.

Zaklęłam paskudnie i pobiegłam w kierunku łącznika. W mojej głowie powstawały coraz to straszniejsze wizje, a gdy wreszcie zacisnęłam palce na klamce, wstrzymałam oddech z nerwów.

Gwałtownym ruchem otworzyłam drzwi i wpadłam do środka, gotowa roznieść zegar na strzępy, byle skrobanie wreszcie umilkło. W twarz uderzył mnie podmuch lodowatego wiatru, a włoski na karku stanęły dęba.

„przyszedłem o 3”

Stanęłam gwałtownie i cofnęłam o krok. Zmienił się tylko czas zdania, a cała reszta: krzywe pismo, brak jakichkolwiek zasad, wszystko zostało. Jednak moje serce dosłownie stanęło.

— Jaja sobie robicie! — krzyknęłam na cały głos i podskoczyłam do przodu. Miałam ochotę założyć rękawice bokserskie i potraktować zegar prawym sierpowym.

Jednym ruchem przetarłam zakurzoną szybkę, chcąc się pozbyć tego napisu. Miałam dość. Dość zabawy w kotka i myszkę! Dość głupich żartów! Zniszczyłam litery zamaszystym pociągnięciem i… zamarłam.

Zza szyby patrzyła na mnie blada twarz Małgorzaty Chalińskiej. Mojej siostry. Jej oczy były rozszerzone z przerażenia, skóra blada jak u ducha, a ręce desperacko przyklejały się do szyby, na wprost mojej twarzy.

Krzyknęłam ze strachu i upadłam, a tuman kurzu zawirował wokół mnie.

Mrugnęłam.

Siostra zniknęła.

Napis na szybie pozostał, ale słowa znów się zmieniły.

„jest moja”

***

Kiedy rodzice wrócili tamtego dnia do domu, na podłodze w pokoju córek zastali martwego gryzonia o czerwonych, pustych oczach.

A gdy zajrzeli przez otwarte drzwi do korytarzyka, zobaczyli dziewczynę skuloną na podłodze, zwiniętą w kłębek i zaciskającą ręce na ramionach z taką siłą, że leciała jej krew, która tworzyła małą kałużę na parkiecie.

Ich córka ciągle mamrotała coś pod nosem, a gdy pochylili się nad nią, odkryli, że powtarzała imię siostry.

Nikt nie zwrócił uwagi na koślawe słowo nabazgrane na zegarze.

„wrócę”

***

Od tamtej pory minęły dwa lata.

Rok temu udało mi się przekonać rodziców, że już wszystko ze mną w porządku. Zaufali mi na tyle, bym mogła używać noża w czasie posiłków i spać sama w pokoju. Kilka miesięcy wcześniej lekarz pozwolił ograniczyć moje leki.

Policja do dziś nie zdołała znaleźć mojej siostry.

Na początku próbowali ze mną rozmawiać. Długo zadawali pytania, zawsze te same, ale gdy wciąż opowiadałam im o zegarze, zrezygnowali. Wreszcie zostawili mnie samej sobie, żebym mogła bujać się na krześle i z przerażeniem patrzeć na tykający zegar.

Do dziś śpię w tym samym pokoju. Do dziś nikt nie naprawił mechanizmu i słyszę chrobot.

Co noc wstaję z łóżka o trzeciej, żeby sprawdzić, czy na zegarze nie widać nowych słów. Zawsze po pierwszym kwadransie za szybą ukazuje mi się blada twarz siostry, a ja zaczynam krzyczeć. Rodzice co noc znajdują mnie w tej samej pozycji.

Klęczę, obejmuję ciało ramionami i dotykam czołem brudnej podłogi.

— To tylko stary zegar — mówią i próbują mnie uspokoić.

Wiele razy chcieli go wyrzucić, ale nie pozwalam im. Nie chcę stracić ostatniej więzi z siostrą.

W moją historię nie wierzy nikt. Właściwie… prawie nikt. Tylko Berith nie potraktowała mnie, jakbym była wariatką. Pomogłam jej zrozumieć, że nie tylko trzecia w nocy jest przeklęta. Od dwóch miesięcy jesteśmy w stałym kontakcie, a ona próbuje zorganizować kogoś, kto mógłby do mnie przyjść i mi pomóc.

Ostatnio przedstawiła mi pewien plan.

Dziś w nocy go zrealizuję.

***

Jak zwykle budzę się o trzeciej. Za kilkanaście godzin wypadnie dokładnie druga rocznica zniknięcia Gosi. Według Berith dzisiaj jej duch będzie najbliżej świata żywych i dostanę najlepszą szansę na działanie.

Dziewczyna ostrzegła mnie, że nie odzyskam siostry. Nic nie przywróci jej życia, ale może uda mi się ją uwolnić, by nie musiała codziennie mnie nawiedzać.

Jestem skrajnie zdesperowana. Tonę. Od dwóch lat wciąż tonę. Czuję, że złapałabym się brzytwy, gdyby tylko rodzice trzymali ją w moim zasięgu. Wszystko będzie lepsze od tego bezwartościowego istnienia i conocnego horroru.

Dlatego, kiedy wstaję, równiutko trzy godziny po północy, od razu sięgam ręką pod poduszkę i wyciągam spod niej młotek ukradziony ojcu. Od jakiegoś czasu swobodnie chodzę po domu i wczoraj z łatwością wyciągnęłam to narzędzie ze skrzynki taty. Mam nadzieję, że zdążę je odnieść przed porankiem.

Dzisiaj nie będę bezczynnie siedzieć i krzyczeć. Dziś mam zamiar wziąć sprawy w swoje ręce.

Wychodzę z łóżka i na paluszkach bez zapalania światła przemykam do łącznika. Na początku rodzice próbowali zasłaniać, a nawet zastawiać czymś drzwi, jednak każdej nocy i tak dostawałam się do korytarzyka, więc w końcu zrezygnowali.

Przechodzę przez wejście, a lodowaty przeciąg uderza mnie w twarz. Jestem już zaprzyjaźniona z tym uczuciem. Towarzyszy mi za każdym razem. Tak samo jak kurz osiadający na rzęsach. Jesteśmy starymi znajomymi.

Siadam na podłodze w samej koszuli, a na kolanach kładę młotek. Zaciskam ręce na drewnianej rączce i czekam. Zastygam niczym posąg i jedynie oddech poruszający moją piersią świadczy o tym, że jeszcze nie umarłam.

Drżę z zimna. Na dworze jest lodowato, ale wciąż nie spadł śnieg. Zupełnie jak dwa lata temu…

Kwadrans mija niczym mgnienie oka. Szyba starego zegara w jednym momencie jest zupełnie pusta i nieożywiona, a już po chwili z drugiej strony widzę przerażone oczy mojej siostry. Jej skóra jest chorobliwie blada, jasna jak księżyc, a worki pod oczami przypominają kreski narysowane czarną kredką.

Zawsze wygląda tak samo…

Zrywam się z krzykiem. Nie obchodzi mnie, że rodzice usłyszą. Mam tylko tę jedną szansę. Nie będę czekać kolejnego roku.

Młotek unosi się i drży lekko w moich palcach, a potem z trzaskiem rozbija szybę. Towarzyszy temu przeciągły jęk, który wydaje moja udręczona dusza.

Koniec. Jakikolwiek. Byle koniec.

Jestem pewna, że duch mojej siostry z krzykiem wyleci na zewnątrz. Albo chociaż wrzaśnie czy w jakikolwiek inny sposób zamanifestuje odzyskanie wolności.

Nie dzieje się kompletnie nic. Odłamki szkła pryskają na boki i odgłos ich uderzania o podłogę to jedyny dźwięk, jaki rozbrzmiewa w głuchej ciszy. Nie słyszę nawet własnego oddechu, który wstrzymałam z nerwów.

Nic.

Siostra znika, jakby nigdy nie istniała. Zegar straszy pustą wnęką.

To już? Coś się stało? Uwolniłam duszę siostry czy jedynie odebrałam jej możliwość przychodzenia do mnie?

Jestem na skraju ogromnej przepaści. Jeśli to wszystko było na nic, zaraz z niej runę. A upadek będzie długi, bolesny i przepełniony krzykiem.

Z trudem robię kolejny krok naprzód i pomimo przerażenia zaglądam do pustego wnętrza zegara. Mechanizm wciąż cicho i upiornie skrzypi.

Pusto.

Nie obchodzą mnie ostre pozostałości szyby, więc kładę ręce na brzegach wnęki. Szkło tnie gołą skórę. Po chwili wbija się jeszcze głębiej, gdy zaciskam pięści. W ciemności daję radę dostrzec niewyraźny zarys liter wyskrobanych w starym drewnie.

Moje serce staje. Krew przestaje krążyć w żyłach. Wszystkie mięśnie napinają się w oczekiwaniu na ostatni cios.

Kiedy do mózgu dociera znaczenie poszczególnych wyrazów, moje ciało czuje porażkę. Nie walczę z upadkiem, który zgina moje nogi i rzuca mną o podłogę.

Zdanie wciąż stoi mi przed oczami, więc zaciskam powieki.

Wyobrażam sobie spadający śnieg. Biały puch, który szczelnie pokrywa moją skórę i ukrywa mnie przed światem.

Jednak słowa wracają i nie potrafię ich niczym stłumić.

„przyjdę o 3”

To nie jest tylko stary zegar.

3. Tessa Brown – D. B. Foryś

Kiedy otworzyłam oczy, w pokoju szalał wiatr. Z niedowierzaniem dostrzegłam niewyraźną postać siadającą na mnie okrakiem. Szybko zaczęłam się szamotać, aby ją z siebie zrzucić. Próbowałam miotać rękoma, wierzgać nogami, wstać. Nie przyniosło to żadnego rezultatu. Moje ciało zostało sparaliżowane, jak gdyby dosłownie zamieniło się w kamienny posąg. Pragnęłam krzyknąć. Uciec. Cokolwiek! Nie mogłam zrobić kompletnie nic!

Źrenice powoli dostosowywały się do wszechogarniającego mroku. Odkryłam, że zjawa w rzeczywistości była kobietą. Nienaturalnie szczupłą i przerażającą, ale kobietą. Gdy starałam się rozchylić usta, by wydać z siebie jakiś dźwięk, obdarzyła mnie smutnym uśmiechem. Przyłożyła palec do warg, jakby chciała poprosić o zachowanie ciszy.

Przestałam. Rozluźniłam nieco stwardniałe mięśnie. Przełknęłam gorzką ślinę. Wpatrywałam się w nią, wyczekując reakcji. Liczyłam na to, że jeśli wykonam jej polecenie, może zniknie.

Nie zniknęła. Mijały kolejne sekundy, a ona wciąż tu była. Obserwowała mnie nieprzeniknionym wzrokiem. Górowała nade mną, raz za razem unosząc się, opadając i nachylając coraz bliżej. Mogłabym wręcz poczuć na sobie jej oddech, gdyby taki posiadała. Zimny pot oblał moją skórę. Cholerny strach przenikał cały organizm. Zagłuszał myśli. Pozbawiał wszystkich racjonalnych pomysłów na to, jak uciec od tego, czego właśnie doświadczałam.

Od dziecka cierpiałam na fasmofobię1, aczkolwiek przez ostatnie kilka lat zdołałam ją w sobie zagłuszać, zważywszy na to, kim jestem oraz z czym wiąże się moje zajęcie. Polowanie na demony i wszelkiego rodzaju kreatury z Podziemi parokrotnie zaprowadziło mnie do miejsc, w których musiałam radzić sobie z duchami. Nigdy jednak w tak bezpośredniej konfrontacji.

Teraz leżałam nieruchomo, badając twarz znajdującą się zaledwie cale od mojej. Grobową, zatrważającą, nieodgadnioną. Odniosłam wrażenie, że serce lada moment zamierzało wyskoczyć mi z piersi. Nie miałam bladego pojęcia, co tu robiła ani czego ode mnie oczekiwała. Buzująca krew niemal rozsadzała czaszkę.

Dlaczego? Dlaczego musiała przybyć akurat tutaj?!

Zamrugałam, chcąc w jakiś sposób dać znać, że zrozumiałam i będę posłuszna, choć tak naprawdę marzyłam wyłącznie o tym, aby wrzeszczeć na całe gardło. Zwiać stąd jak najdalej!

Mara wirowała w powietrzu, lustrując pomieszczenie. Wyglądała, jakby się obawiała, iż w każdej chwili ktoś mógłby nas zauważyć. Panicznie zerkała za siebie – płochliwa, niesamowicie rozproszona, wcale niezainteresowana mną. Kiedy już powoli zaczynałam wierzyć, że odpuści i powędruje dalej, nagle opadła, żeby przycisnąć policzek do mojego.

Poczułam jedynie chłód. Żadnej fizycznej interakcji, jakiej się doznaje, dotykając żyjącego człowieka. Zesztywniałam jeszcze bardziej, o ile było to w ogóle możliwe. Wstrzymałam oddech w oczekiwaniu na to, co miało nastąpić, wtedy niespodziewanie istota zawyła, po czym zniknęła, pozostawiając po sobie raptem mglistą, szarawą pomrokę.

Błyskawicznie zerwałam się do pozycji siedzącej, by zapalić nocną lampkę. Obracałam głowę we wszystkie strony, usiłując dojrzeć cokolwiek nienaturalnego, ale po moim gościu z Zaświatów nie pozostał najmniejszy ślad. Łapałam drobinki powietrza, omalże zachłystując się nimi, i próbowałam uspokoić drżenie rąk. Tyle już w życiu widziałam. Demony, opętania, różnego rodzaju zjawiska paranormalne, mimo to wciąż nie umiałam przywyknąć do istnienia duchów. Było w nich coś, co sprawiało, że traciłam zimną krew. Zawsze towarzyszył im ziąb oraz uczucie przeszywającej pustki, które odbijały się echem w moich wnętrznościach. Pobudzały wszelkie możliwe instynkty samozachowawcze, a te podpowiadały tylko jedno: uciekaj!

Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego odwiedziła właśnie mnie. Mieszkałam tu już od kilkunastu miesięcy, więc ze stuprocentową pewnością mogłam wykluczyć jej przynależność do tego miejsca. Gdyby należała do bytów stałych, zamanifestowałyby swoją obecność w ten czy inny sposób znacznie wcześniej. Dodatkowo tak intensywne ukazywanie się ludziom, drętwota oraz cała ta otoczka, wymagało sporej siły, którą musiała rozwijać w sobie przez bardzo długi czas.

Na tym właściwie kończyła się moja wiedza na temat zjaw. Choć zazwyczaj wyznawałam zasadę „poznaj swojego wroga” prawie niczym mantrę, jakoś tę kwestię skrzętnie omijałam przez lata, biorąc pod uwagę lęk związany z duchami. I nie planowałam tego zmieniać. Przynajmniej nie w najbliższej przyszłości.

***

Wstałam dopiero w południe, jak przez mgłę wspominając wydarzenia z ubiegłej nocy. Potężna dawka kofeiny oraz pół paczki wypalonych papierosów uspokoiły moje zszargane nerwy, utwierdzając w przekonaniu, że powinnam możliwie najszybciej o wszystkim zapomnieć. Ostatecznie przecież nie miałam żadnych powodów, aby przypuszczać, że cokolwiek z tego zamierzało jeszcze kiedyś się powtórzyć. Może to jedynie psikus? Czy parszywe duchy lubiły robić takie rzeczy? Jeśli tak, żywiłam głęboką nadzieję, iż zastanowią się trzykrotnie, zanim postanowią znowu mnie odwiedzić.

Jako że za polowanie na demony nie dostawałam nawet symbolicznego dolara, parę razy w tygodniu pracowałam w jednym z pasadeńskich pubów. Tego dnia robota mijała podejrzanie zbyt szybko. Ruch był niewielki. Grupka stałych bywalców sączyła piwo przy stolikach, bez entuzjazmu wlepiając wzrok w ekran telewizora. Szef już dawno poszedł do domu, zostawiając zamknięcie baru mnie. Nie miałam nic przeciwko pracy do późna. Wręcz przeciwnie – uwielbiałam noc. Jestem w połowie demonem, więc leży to jakoby w mojej naturze, jednakże tym razem coś usilnie ściskało żołądek, przywołując uczucie dziwnego lęku, który za cholerę nie chciał odejść.

Co prawda Andy nie płacił mi za kelnerowanie ani bieganie od stolika do stolika i udawanie, że czerpałam z tego przyjemność, ale akurat wtedy nie mogłam znaleźć dla siebie miejsca. Krążyłam między salą a zapleczem, wyszukując czegokolwiek, co zdołałoby odciągnąć moje myśli od oczywistego. Niestety jak na złość niewiele znalazłam do zrobienia. Uzupełnienie braków w alkoholach, przyniesienie czystych kufli czy przetarcie utytłanych od krążków cebulowych blatów nie zajęło dłużej niż godzinę. Szlag.

Wróciłam za ladę. Usiadłam na taborecie, przywarłam plecami do ściany i skrzyżowałam nogi w kostkach, potem pogrążyłam się w lekturze codziennej gazety. Zawsze sprawdzałam lokalne doniesienia o zaginionych osobach, ponieważ był to najprostszy sposób na zlokalizowanie demona. Te mendy działały wciąż według jednego, utartego schematu, nawiedzając pierwszego lepszego człowieka, który im się nawinął. Nie zwracały uwagi na to, że zostawiają po sobie ślady. Cóż, ja nie zamierzałam narzekać na ich brak logicznego myślenia.

— Czekałem na ciebie dziś rano — przemówił znajomy głos. Tak bardzo skupiłam się na czytaniu, że nawet nie zauważyłam, iż do baru przyszedł ktoś jeszcze.

— Wybacz, Leo. Kompletnie wyleciało mi to z głowy. — Potarłam brew, odkładając prasę na bok. — Miałam nieplanowane towarzystwo wczorajszej nocy. — Podeszłam bliżej i oparłam łokieć o kontuar.

— Czułem, że coś się stało. Jak dotąd nigdy nie przegapiłaś ustalonego spotkania. — Dostrzegłam niepokój w jego zielonych oczach, kiedy zbliżył twarz do mojej. — Demony? — zniżył ton, aby nikt oprócz mnie nie mógł tego usłyszeć.

— Gorzej… — stęknęłam.

Nabrałam powietrza, następnie opowiedziałam mu w skrócie o swoim nieproszonym gościu. Pominęłam większość szczegółów, ograniczając się głównie do ogólnego zarysu sytuacji. Nie należałam do osób lubiących marudzić czy zrzucać własne problemy na innych, lecz Leonardo był kimś, kogo z braku lepszego słowa nazwałabym przyjacielem. Nie spotykaliśmy się zbyt często, nie chadzaliśmy na drinki ani żadne tego typu zabawy, lecz znałam go od kilku lat oraz darzyłam zaufaniem. Zdawał sobie sprawę z mojej fobii, dlatego mogłam mu się wyżalić, nie wychodząc przy okazji na histeryczkę.

— Ja niewiele wiem o duchach. — Przejechał dłonią po rozczochranych włosach. — Natomiast znam kogoś, kto z pewnością ci pomoże.

— Dzięki, ale myślę, że to na razie nie będzie konieczne — stwierdziłam z westchnieniem. — Nie spodziewam się powtórki z rozrywki.

— Jak wolisz, Tessa, tylko uważaj na siebie. — Rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie. — Nie jesteś niezniszczalna. Nie zapominaj o tym.

— Wiem, wiem… — Zbyłam go niedbałym machnięciem ręki. Nie chciałam już dyskutować o tamtej upiornej wizycie z innego świata. — Powiedz, że masz coś dla mnie. — Posłałam mu nieznaczny uśmiech.

Leo to także właściciel lokalu, w którym zaopatrywałam się w broń na demony. Znał chyba wszelkie istniejące na tej planecie rośliny posiadające toksyczne właściwości dla przedstawicieli Podziemi. Potrafił zrobić z nich prawdziwe cuda. Był bez wątpienia ekspertem w swoim fachu.

— Tak. — Sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki i wręczył mi nieduży woreczek. — Dorzuciłem coś ekstra, więc powinno starczyć na dłużej. Raptem szczypta sprawi, że zyskasz dostateczną ilość czasu na odprawienie egzorcyzmu.

— Świetnie! — Od razu zajrzałam do sakiewki. Wyczułam w niej odrobinę szałwii ananasowej, konwalii, kasztanów oraz, jeśli oczywiście się nie myliłam, domieszkę głogu. Choć każde z osobna było bezwartościowe, większość z nich można wręcz znaleźć w co drugiej kuchni, Leo dodawał jeszcze jakieś swoje sekretne składniki, które wiązały je ze sobą, nadając całości niezwykłej mocy. — Czynisz moje życie o wiele łatwiejszym.

— I obyś zawsze o tym pamiętała. — Pogroził mi palcem, mrugając wesoło. — Muszę już lecieć. Do zobaczenia wkrótce, Tess.

— Do zobaczenia.

Z wiadomych powodów odwlekałam powrót do domu. Wizyta Leo dała mi ku temu idealną wymówkę. Gdy skończyłam pracę, postanowiłam pokręcić się po okolicy i, o ile dopisze szczęście, wypróbować swoją nową zdobycz. Demony wbrew pozorom nie były szczególnie trudne do rozszyfrowania. Przybywały tu głównie po to, aby nawiązywać pakty, kolekcjonować dusze, którym zgodnie z cyrografem wygasał termin pobytu na Ziemi, lub, niczym pieprzony Dżin z butelki, spełniać ludzkie życzenia – rzecz jasna nie za darmo. Uwielbiały też, czego pewnie nigdy nie zrozumiem, napawać się urokami natury. Praktycznie każdy z nich przed wycieczką do Podziemi odwiedzał park czy inne skupisko zieleni miejskiej. Nie mnie to oceniać.

Zlokalizowanie demona trwało krócej, niż zakładałam. Zupełnie jakby los stał tego dnia po mojej stronie. Zwolniłam kroku, by przez dłuższą chwilę poobserwować swój „cel”. Wysoki, maksymalnie czterdziestoletni mężczyzna, o przeciętnej budowie ciała oraz stosunkowo pospolitej urodzie dreptał alejkami Allendale. Wyglądał niegroźnie. Gdyby nie specyficzny swąd siarki, za nic bym nie zgadła, że wybierze właśnie kogoś takiego.

Wzięłam głęboki wdech, rozciągnęłam mięśnie szyi, potem, upewniwszy się, iż nie mieliśmy towarzystwa, doskoczyłam do niego i obsypałam ociupiną zawartości woreczka.

Nieszczęśnik syknął, następnie wyrzucił z siebie wiązankę siarczystych, niecenzuralnych słów. Tylko tyle mógł. Doskonale wiedziałam, że nie był w stanie zrobić mi nawet znikomej krzywdy. Ziołowa mieszanka sparaliżowała go na amen. Choćby usilnie próbował, nie zdoła wykonać najmniejszego ruchu.

— Krzycz sobie do woli. I tak na niewiele ci się to przyda — oświadczyłam triumfalnie. — Jak tam noc mija?

— Mijała fantastycznie, dopóki się nie pojawiłaś! — warknął, łypiąc na mnie złowrogo. — Czego chcesz?

— Generalnie niczego konkretnego. — Ziewnęłam. — Tak sobie wyszłam na spacer zaczerpnąć świeżego powietrza, a tu mi nagle demon z nieba spadł.

— Aha, jasne. — Prychnął. — Bo ci uwierzę…

— Przyrzekam! — Zrobiłam niewinną minę, przykładając dłoń w okolicy serca. — Miałeś pecha po prostu. Prawdę powiedziawszy, jestem wręcz lekko zażenowana tym, że tak łatwo mi poszło. Liczyłam na jakąś dobrą walkę. Te egzorcyzmy są dość długie, zawiłe i… nudne… — Westchnęłam, przysiadając na brzegu stojącej nieopodal ławki.

— Dopadła cię monotonia, powiadasz? — zapytał cicho, na co potwierdzająco kiwnęłam głową. — Nie przejmuj się. Też tak niekiedy mam. Na pocieszenie zdradzę ci pewien sekret.

— Doprawdy? — Uniosłam brew. Już ja wiedziałam, jak demony chętnie wyjawiały swoje tajemnice. Nie pisnąłby sylaby nawet po długich torturach, więc pewnie wprost skręcał się od środka, aby rzucić jakąś nic niewartą plotką.

— Przysięgam na własny grób! — oświadczył, jakby takie zapewnienie miało jakąkolwiek wartość, wypływając z jego ust. — Kroi się niemałe zamieszanie. Jeśli fortuna postanowi ci sprzyjać, może wpadniesz w samo centrum.

— Już to widzę… — Skrzyżowałam ręce na piersiach. — Gdybyście coś szykowali, nie mówiłbyś o tym z własnej woli.

— Źle mnie zrozumiałaś, skarbie. — Uśmiechnął się kpiąco. — To nie będzie nasza sprawka.

— Co chcesz przez to powiedzieć? — dociekałam zaintrygowana. Jeżeli w grę wchodził ktoś, kto nie wypełznął z Podziemi, wówczas jego słowa rzeczywiście mogłyby zawierać krztynę prawdy. Kiedy na Ziemi pojawiał się nowy wróg, zajmując ich terytorium, demony z ochotą trąbiły o tym na prawo i lewo. Czekały, aż inni odwalą za nich brudną robotę.

— Nic konkretnego — zakomunikował z dumą, niewątpliwie zauważając, że zyskał moje zainteresowanie. — Sama się przekonasz za parę dni.

— Niby z czym będzie związane to domniemane „zamieszanie”? — Nie dawałam za wygraną. Parszywiec zgrywał niedostępnego, lecz oboje świetnie wiedzieliśmy, iż z trudem trzymał język za zębami.

— Powiem tylko, że już niebawem zatęsknisz za tą rutyną, na którą tak strasznie narzekałaś. — Zaśmiał się wesoło. — Teraz wybacz, skoczę sprawdzić, czy nie ma mnie gdzieś indziej.

— Zaczekaj…! — Nie zdążyłam nawet zareagować. Oczy mojego rozmówcy błysnęły bursztynowym blaskiem, a on zadrżał, obwieszczając mi swój powrót do Podziemi. Upłynął czas działania proszku, z kolei ja jak zwykle dałam się wciągnąć w głupie rozmowy, zamiast pokazać gnidzie, gdzie jej miejsce.

Zacisnęłam palce w pięści. Do cholery z tymi demonami i ich paplaniem od rzeczy! W jedenastu na dziesięć przypadków pozyskane od nich informacje to jedynie stek bzdur niewarty choćby funta kłaków, ale satysfakcja, która malowała się na jego facjacie, dała mi powód, aby przypuszczać, że powinnam zwrócić na to szczególną uwagę. Dodatkowo ten wczorajszy duch mógł nie być tak całkiem przypadkowy…

Do mieszkania wróciłam niecałą godzinę później. Jak tylko przekroczyłam próg, szybko tego pożałowałam. Pośrodku pokoju zamajaczyła znajoma postać. Choć poprzedniej nocy panowała ciemność, zdążyłam się jej w miarę dobrze przyjrzeć. Nasze twarze dzieliły w końcu raptem cale.

Cofnęłam się instynktownie. Momentalnie zaczęłam szarpać za klamkę, by prędko wrócić na korytarz. Zawyłam z bezsilności. Wyjściowe drzwi za nic nie chciały ustąpić. Wpadłam w pułapkę!

Odwróciłam się przodem do kobiety, przyciskając plecy do ściany. Tym razem wnętrze kawalerki oświetlał blask żarówki, który teraz migotał na całego. Sprawiał, że moją skórę na przemian oblewał wrzątek i lód.

— Czego tu szukasz? — wydukałam drżącym głosem.

Z niechęcią spojrzałam na swoją towarzyszkę. Zauważyłam w niej coś, co wcześniej mi umknęło. Była przeźroczysta, a to wbrew powszechnemu stereotypowi wcale nie należy do charakterystycznych cech duchów.

Nie odpowiedziała. Rozejrzała się tylko dookoła, jak gdyby wyszukiwała kogoś jeszcze. Przełknęłam ślinę. Istota nie wyglądała, jakby zamierzała zrobić mi krzywdę, ale i tak nic nie mogłam poradzić na to, w jaki sposób reagowało na nią moje ciało. Miałam wrażenie, że krew aż wrzała w żyłach. To odczucie znacznie bardziej się nasiliło, kiedy podeszła bliżej.

Stanęła w odległości zaledwie kroku. Wyraźnie dostrzegłam jej siną cerę, podkrążone oczy, smutny wzrok. Automatycznie napięłam wszystkie mięśnie, mocniej przywierając do muru. Zamierzałam krzyknąć, lecz przeszkodził mi w tym potężny huk, po którym mara zaczęła rozpływać się w powietrzu.

Wyciągnęła rękę w moją stronę, niejako prosząc, żebym za nią złapała. Mrugnęłam, wtedy zniknęła. Światło przestało pobłyskiwać. Temperatura powróciła do poprzedniego poziomu. Poczułam natychmiastową ulgę.

Szlag! Byłam idiotką, wmawiając sobie, że jej wczorajsza wizyta to jedynie przypadek. W głębi duszy doskonale wiedziałam, iż zwiastowała nadciągające kłopoty, ale cholernie nie chciałam dopuszczać tego do świadomości. Nie pomagało również to, że nie miałam fioletowego pojęcia o duchach ani tym, co sobą reprezentowały. Na nieszczęście dla mnie nadszedł czas, aby odłożyć na bok uprzedzenia i dowiedzieć się o nich jak najwięcej, bo słowa demona nagle zaczęły nabierać coraz większego sensu.

Następnego dnia zadzwoniłam do Andy’ego, by poinformować, iż będę niedostępna przez kolejnych kilka wieczorów. Z ogromną ochotą wpadłabym w wir pracy, żeby zapomnieć o całym tym szaleństwie, lecz zdawałam sobie sprawę, że to wyłącznie odwlekanie nieuniknionego. Choćbym bardzo tego pragnęła, nie zdołam przed nią uciec. Prędzej czy później nieznajoma odwiedzi mnie ponownie. Nie mogłam dłużej temu zaprzeczać.

Przeszukałam praktycznie każde dostępne podanie oraz witrynę w Internecie poświęconą duchom lub zjawiskom paranormalnym, aby możliwie najlepiej przygotować się na nadchodzącą noc. Najgorsze było to, że im więcej wiedziałam, tym mocniej nasilała się moja fasmofobia. Ezoteryka, mistyczna wiedza i owiane tajemnicą okultystyczne rytuały przyprawiały o gęsią skórkę. Dotąd umknęło mi, jak wiele istniało rodzajów bytów pozagrobowych. Już na samą myśl, że za parę godzin zamierzałam z własnej woli stanąć naprzeciw jednego z nich, sprawiała, iż zaczynałam poważnie kwestionować stan swojego zdrowia psychicznego. Kto normalny bez przymusu pchałby się w paszczę lwa?

Kiedy słońce zaczęło zmierzać ku zachodowi, przygotowałam komplet tego, co według przykazań łowcy duchów było niezbędne do nawiązania kontaktu z duszami zmarłych. Wypełniłam pomieszczenie sporą ilością świec, pozamykałam drzwi i okna, rozstawiłam chrześcijańskie figurki, a także zaopatrzyłam się w tabliczkę Ouija – skoro zjawa nie chciała lub w jakiś dziwaczny sposób nie mogła ze mną porozmawiać, zawsze istniała szansa, że to zdoła rozwiązać jej usta. Na uspokojenie zszarganych nerwów wypiłam też szklaneczkę whisky, bo chyba nie dałabym rady zrobić tego wszystkiego na trzeźwo.

Czas oczekiwania doprowadzał mnie niemalże do stanu paranoi. Każde stuknięcie, nawet najcichszy dźwięk czy szelest przypisywałam wizycie z Zaświatów, lecz widmo pojawiło się dopiero po trzeciej w nocy. Wstrząsnął mną silny dreszcz, gdy dostrzegłam je w drugiej części pokoju. Znów było niewyraźne. Sprawiało wrażenie zlęknionego, choć to w mojej głowie szalała teraz burza.

Płomienie świec falowały i podrygiwały, a ja ściskałam w dłoni niewielki krzyż znajdujący się w kieszeni spodni. Wolną ręką wskazałam na duchową tabliczkę, po czym położyłam palce na wskaźniku.

Nie miałam granatowego pojęcia, jak brzmiało imię zmory, więc podarowałam sobie opisywane w instrukcji przywitanie. Przeszłam od razu do przebiegu rozmowy. Na wstępie zalecano sprawdzenie intencji ducha, dlatego zapytałam, skąd pochodziła. Zamilkłam w oczekiwaniu, czy wybierze odpowiednie pole na planszy, tym samym udowadniając, że to cholerstwo naprawdę działało.

Plastikowy przyrząd zawibrował pod moimi opuszkami, potem powoli zawędrował na napis „inne miejsce”, mijając kolejno: „czyściec”, „niebo” i „piekło”. Musiałam przyznać, że pomimo palącego strachu poczułam odrobinę satysfakcji, iż godziny przygotowań nie poszły na marne, a później także nieznaczną ulgę, kiedy na pytanie, czy zamierza mnie skrzywdzić, udzieliła przeczącej odpowiedzi.

— Dlaczego tu jesteś? — wydukałam, uważnie obserwując tabliczkę. Oprócz wyrazów „tak”, „nie” i „żegnaj”, widniał na niej jeszcze ciąg cyfr oraz alfabet spisany w dwóch rzędach, z którego mogła układać słowa.

Tym razem nie wydarzyło się nic. Nie wybrała żadnej z liter, wskaźnik ani drgnął. Spojrzałam na marę, wyczekując jakiegoś odzewu.

— Potrzebujesz pomocy? Szukasz czegoś? Lub kogoś? — wyrzucałam z siebie pytania, jedno za drugim, jednak ona wciąż milczała.

Zaklęłam cicho zirytowana tym, że nagle postanowiła odmówić współpracy. W pomieszczeniu robiło się coraz zimniej. Gdy otworzyłam usta, wypłynął z nich okrągły obłok pary. Szumiało mi w uszach, myśli pędziły jak szalone. Zostawiłam planszę w spokoju, skoro ona i tak nie zamierzała więcej z niej korzystać, następnie, zadziwiając samą siebie, podeszłam w kierunku kobiety.

Bałam się. Nogi odmawiały posłuszeństwa, pot oblepił już poniekąd każdy skrawek skóry, pulsowanie w skroniach osiągnęło nowy, nieznany dotąd poziom, ale nie pozwoliłam, by strach dyktował warunki. Za daleko to zaszło, żeby teraz się wycofywać.

— Czego ode mnie chcesz?! — krzyknęłam, stając naprzeciw niej. Przybrałam najbardziej zaciętą minę, jaką tylko potrafiłam. — Mów albo się stąd wynoś i więcej nie wracaj. Inaczej sama znajdę sposób, jak cię wygonić raz a porządnie!

Podskoczyłam, kiedy warknęła. Najwyraźniej nie należała do fanów ultimatum. Przefrunęła przez moje ciało, zupełnie jakbym była niematerialna. Poczułam dojmujący chłód. Zachwiałam się, głęboko nabierając powietrza. Złapałam równowagę, potem odszukałam wzrokiem jej twarz. W tej chwili nie wyglądała już na przestraszoną. Raczej na niesamowicie zawziętą i wściekłą.

Przeniknęła przeze mnie ponownie, a ja odniosłam wrażenie, że wnętrzności przebiły dziesiątki tępych noży. Zawróciła. Wzięła szeroki zamach, w którego efekcie runęłam na ziemię.

Uderzyłam głową o twarde podłoże. Kaszlnęłam, gdy zacisnęła palce na mojej szyi. To było cholernie dziwne, wręcz nieprawdopodobne. Nie czułam jej dotyku, mimo to zaczęłam się krztusić, jak gdyby rzeczywiście zamierzała pozbawić mnie życia. Nie mogłam złapać tchu. Dusiłam się!

Do oczu napłynęły łzy, gardło piekło niczym potraktowane ogniem, trzewia cięły serie niewidzialnych ostrzy. Wywijałam nogami i rękami, by spróbować ją jakoś odgonić. Starałam się uwolnić, zrzucić zmorę z siebie, przepędzić, ale nie potrafiłam. Moje dłonie przepływały przez jej mgliste oblicze, nie wyrządzając najmniejszej krzywdy.

Wbiłam paznokcie w drewnianą podłogę, następnie zrobiłam ostatnią rzecz, która mogła mi pomóc: zajrzałam w głąb swojego organizmu, żeby przywołać demoniczną naturę. Nienawidziłam tej części swojej osobowości, gardziłam nią i bezustannie zagłuszałam, lecz w tym momencie była ostatnią możliwością ratunku. Ryknęłam z pasją, aby moje tęczówki przybrały bladożółtą barwę. Pozwoliłam, by nadnaturalna moc przejęła kontrolę.

Zjawa się cofnęła. Spojrzała na mnie z lekką trwogą, jednak to ostudziło jej wściekłość wyłącznie na krótką chwilę. Ona również zawyła. Naparła z całą swoją siłą.

Świece zgasły, pozostawiając pomieszczenie w kompletnej ciemności. Wiatr zawiał z taką potęgą, że postrącał przedmioty stojące na szafkach. Zabrakło mi tchu, kiedy coś przebiło okolicę mojego serca. Ból był tak potężny, iż mogłabym go porównać do zderzenia z pędzącym pociągiem. Zacisnęłam wargi, próbując powstrzymać krzyk, wtedy nieoczekiwanie wszystko ucichło.

Gdy się przebudziłam, zdałam sobie sprawę, że od czasu konfrontacji z duchem minęło wiele godzin, a ja najzwyczajniej w świecie straciłam przytomność. Mieszkanie wyglądało, jakby przefrunęła przez nie trąba powietrzna, pustosząc i niszcząc, co tylko znalazła w swoim zasięgu.

Wstałam, odpychając się od poprzewracanych mebli, żeby wśród panującego zgiełku odszukać telefon. Nie mogłam już dłużej ignorować niebezpieczeństwa oraz wierzyć, że poradzę sobie w pojedynkę. Drżącą dłonią wybrałam numer Leonardo. Potrzebowałam pomocy. Rozpaczliwie!

***

— Co to za gość? — podpytywałam, niespiesznie zajmując miejsce obok Leo na zapleczu jego sklepu. Z zaciekawieniem rozejrzałam się po wnętrzu. Przyjaciel nigdy wcześniej mnie tu nie zapraszał, zawsze załatwialiśmy interesy przy ladzie. Najwyraźniej teraz uznał, że sytuacja wymagała odosobnienia.

Rzędy regałów pokrywały większość ścian, półki uginały się pod ciężarem mnóstwa słoiczków, puszek czy butelek zawierających bliżej nieokreślone specyfiki, na środku pokoju stał dość spory, owalny stół, na którym zalegały różnorodne kolby, krystalizatory, próbówki oraz lejki w każdym kształcie i rozmiarze. Wyglądało to na profesjonalny zestaw małego alchemika.

— Medium, przecież ci wspominałem. — Wzruszył ramionami, udzielając nonszalanckiej odpowiedzi, jak gdyby fakt, że facet jest nekromantą, miał wyrażać więcej niż tysiąc słów.

— A coś jeszcze?! — warknęłam, gdyż jego spokój zaczynał działać mi na nerwy. — Skąd się znacie? Co potrafi? Można mu zaufać?

— Z miasta, dużo i tak — odparł na jednym wdechu, na końcu wypuszczając powietrze z irytacją. Wygładził materiał koszulki, po czym przystawił do ust kubek parującego płynu.

— A jakieś konkrety?! — Uderzyłam dłonią o blat. — Moje życie wisi na włosku, tymczasem ty popijasz sobie kawusię w najlepsze, totalnie ignorując to, że ja tutaj odchodzę od zmysłów!

— Może piję kawę, bo jestem wykończony i zmęczony, ponieważ od kilku godzin kombinuję, jak uratować twój tyłek? — zapytał retorycznie. — Może nie spałem przez całą noc, zamartwiając się o ciebie? O tym nie pomyślałaś?

— Ojej, to prawda? — Podeszłam bliżej, żeby go uścisnąć. Od razu zrobiło mi się wstyd, że tak na niego naskoczyłam.

— Ani jedno zdanie…

— Leo, kurwa! — wybuchnęłam z wściekłością. Zamierzałam już zacząć swój wywód na temat jego lekceważącego podejścia, ale powstrzymał mnie skrzekliwy dźwięk otwieranych drzwi.

Wyprostowałam się. Wbiłam wzrok w futrynę, wyczekując nadejścia nieznajomego. Odczuwałam lekkie zdenerwowanie, jako że miałam zerowe pojęcie, kogo za moment zobaczę. Nie przepadałam za niespodziankami. Szczególnie wtedy, gdy w grę wchodziło moje bezpieczeństwo.

Mężczyzna przekroczył próg, obdarzając nas wesołym uśmiechem. Przelotnie przywitał się z Leo, przystanął naprzeciw mnie, wyciągnął dłoń i… Puścił mi oczko?!

— To ma być to twoje potężne medium?! — Obróciłam głowę w kierunku Leonardo. — Przecież on jest niewiele starszy niż ja!

— A czego oczekiwałaś? — przemówił towarzysz z wyraźnym rozbawieniem. — Jakiegoś podstarzałego szamana z plemienia Bladych Twarzy?

— Nie… tego! — zawołałam, machając ręką w powietrzu. Chłop w niczym nie przypominał zawodowca, prędzej podrzędnego spirytystę, który na widok prawdziwego ducha, zwiałby w podskokach. Sporo brakowało mu do trzydziestki. Starannie odprasowane ubrania, lśniące czystością białe adidasy oraz podążający za nim zapach piżmowej wody po goleniu przemawiały za tym, że raczej nie parał się pracą fizyczną. — Już jestem trupem…

Usiadłam na sofie i ukryłam twarz w dłoniach.

— Nie dramatyzuj. — Przysiadł obok mnie. — Skoro już nie żyjesz, to przecież bardziej ci nie zaszkodzę.

— Ha, ha, ha. Bardzo śmieszne. — Prychnęłam. Spojrzałam na niego spod rzęs, pocierając czoło. — Naprawdę potrafisz rozmawiać ze zjawami?

— Od dziecka — zapewnił z powagą. — Teraz przestań użalać się nad sobą i opowiadaj, w czym rzecz.

Ostatecznie postanowiłam odłożyć dumę na bok. Przez dobre pół godziny wyjaśniałam mu sytuację z trzech poprzednich nocy, nie pomijając nawet najmniejszego szczegółu, a on słuchał z zainteresowaniem, potakując raz za razem i rzucając od czasu do czasu jakieś chaotyczne pytanie.

Nie potrafiłam stwierdzić, czy rzeczywiście znał się na swoim fachu, czy tylko udawał wszechwiedzącego, lecz jego cwaniacka postawa z pewnością nie wzbudzała mojego zaufania. Zachowywał się tak, jakby pozjadał wszelkie rozumy tego świata, z kolei ładna buźka sugerowała bardziej, że wykorzystywał bajeczkę o duchach jako tekst na podryw, niż faktycznie był takim genialnym specjalistą, za jakiego próbował uchodzić.

— Powinniśmy pojechać do ciebie — zawyrokował, kiedy umilkłam.

— Do mnie? — zdziwiłam się. — Nie możesz wezwać tego draństwa gdzieś indziej?

— Rozmawiasz z medium, nie z magikiem — syknął. — Myślisz, że odwalę tu jakieś hokus-pokus i wyciągnę zmorę z kapelusza? Muszę wyczuć jej energię, odczytać aurę oraz masę innych rzeczy, których nie zamierzam ci tłumaczyć, bo i tak byś tego nie zrozumiała.

— Sugerujesz, że jestem głupia?

— Ty to powiedziałaś — mruknął.

— Nie wiem, za kogo się uważasz, ale z pewnością nie jesteś taki świetny, jak ci się wydaje — oświadczyłam twardo. — Zgrywasz wielkiego znawcę, rzucasz na prawo i lewo wyłącznie sobie znaną terminologią, myśląc, że brzmisz na supermądrego, lecz twoje zachowanie wywiera całkowicie odwrotny skutek. Wychodzisz na palanta, który ocenia ludzi po pozorach. Wszystkie kobiety…

— O! I kto tu ocenia po pozorach? — Parsknął śmiechem, przerywając moją wypowiedź. — Wiesz, nie znam cię i nie chciałem być niemiły, a w dodatku przyjaźnisz się z Leo, ale skoro nalegasz… — Mlasnął. — Tak, uważam, że jesteś głupia. Kto, pytam, kto normalny wzywa ducha w pojedynkę, co?! Każde źródło podaje, aby absolutnie nigdy nie działać samemu, za to ty właśnie tak zrobiłaś. Poza tym – plansza Ouija?! One tego nienawidzą! Zjawy należy traktować z szacunkiem. Gdybyś zapomniała, kroczyły kiedyś po tym samym świecie, co teraz ja czy ty; nie wzięły się z powietrza! Kolejne, aczkolwiek równie ważne jak pozostałe – w żadnym wypadku nie można grozić duchowi. To tylko je rozwściecza. — Spojrzał na mnie niezbyt przychylnie. — Nawet nie zamierzam wymieniać dalej, bo okazałaś się na tyle nierozsądna, że złamałaś praktycznie wszelkie najważniejsze zasady. Brakowało jedynie tego, żebyś była pod wpływem alkoholu…

— A… nie można? — szepnęłam skrępowana.

— Boże, dziewczyno! — wrzasnął, łapiąc się za głowę. — To jakiś cud, że wciąż żyjesz!

— Okej, dobra, dowiodłeś swego — burknęłam zmieszana i skierowałam się do drzwi. — Jedziesz czy nie?

W drodze do mojego mieszkania pokłóciliśmy się jeszcze przynajmniej kilkanaście razy. Remiel, gdyż takie imię nosił mój towarzysz, na wszystkie możliwe sposoby próbował udowodnić, jak mało wiedziałam o jego świecie. Kiedy dotarliśmy do celu, miałam go już serdecznie dosyć. Wyłącznie to, że był moją ostatnią nadzieją na pozbycie się tej parszywej zmory, powstrzymywało mnie przed roztrzaskaniem mu czegoś na łbie.

Usiadłam na brzegu kanapy, tupałam nogą i paliłam uspokajającego papierosa, podczas gdy Remi nawiązywał kontakt z duchową społecznością. Stał z przymkniętymi oczami, mrucząc pod nosem jakąś śmieszną inkantację, która przypominała popularną dziecięcą wyliczankę. Z trudem zdusiłam parsknięcie, bo brzmiał raczej żałośnie niż mądrze, ale finalnie uznałam, że pozostawię to bez komentarza.

— Nie chce rozmawiać — oznajmił jakiś kwadrans później i od razu ruszył do wyjścia. — Do zobaczenia jutro.

— Wiedziałam, żeś dupa, a nie medium! — wrzasnęłam do jego pleców. Próbowałam go sprowokować, żeby zawrócił, lecz nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. — Nie zostawiaj mnie samej, proszę! Cierpię na fasmofobię!

— Żartujesz, prawda? — Zatrzymał się w pół kroku. — Leo mówił, że jesteś łowcą demonów!

— No i? Nie bez powodu użyto tu słowa „demony” — wycedziłam. — Poluję na kreatury z Podziemi. Od duchów trzymam się z daleka.

— Właśnie widzę… — stęknął, przymykając powieki na moment. — Dobra, niech stracę — dodał z nieskrywaną niechęcią. — Chodź ze mną.

— Dokąd?

— Do baru — jęknął. — Skoro mam cię niańczyć, potrzebuję czegoś mocniejszego…

Dopiero po czterech drinkach rozluźniłam się na tyle, aby móc z nim w miarę swobodnie rozmawiać. Nie lubiłam opowiadać o swoim życiu obcym ludziom, ale Remiel okazał się jedną z tych osób, które nie przyjmowały żadnych wymówek. Musiałam przyznać, że dość dobrze czułam się w jego towarzystwie. Możliwe, iż wypity alkohol też zrobił swoje, lecz nie była to taka katorga, jak na początku zakładałam.

Dyskutowaliśmy o roli medium, polowaniu na demony, wymienialiśmy się historiami z przeszłości oraz żartowaliśmy przez dobre dwie godziny. Nie sprawiło to, że całkiem zapomniałam o problemach, jednakże zdołałam chociaż trochę odciągnąć od nich myśli. Do czasu oczywiście.

— Dobra, teraz jak na świętej spowiedzi, bo inaczej rozgrzeszenia nie będzie. — W pewnej chwili Remi zmrużył oczy i odchylił się na krześle, obserwując mnie z zainteresowaniem. — Co to za ściema z tym twoim lękiem? Wiesz, do eksperta mi daleko, ale osoba cierpiąca na fasmofobię raczej nie wzywa duchów z własnej woli.

— Może z tą fobią lekko przesadziłam… — Podrapałam się po policzku. — Po prostu ich nie cierpię. Są paskudne, nieprzewidywalne i przerażające.

— Aha… — Zmarszczył brwi. — I dlatego mnie zmusiłaś, żebym robił za twoją opiekunkę?

— Co w tym złego? — burknęłam. — Zwyczajnie nie chciałam zostać sama. Chyba aż taka wielka krzywda cię nie spotkała?

— A jaka jest prawda?

— Prawda? — powtórzyłam. — Prawda jest taka, że…

Cholera! Co niby miałam mu powiedzieć? Że polowałam na demony, bo w połowie sama się do nich zaliczałam? Bo choć z przyjemnością wiodłabym normalne życie, nie widziałam dla siebie takiej możliwości? Bo mój dom nawiedzał duch, a ja przez ostatnie trzy dni wykorzystałam całą odwagę, jaką posiadałam, i szczerze potrzebowałam odrobiny towarzystwa?

— …że na mnie lecisz — dokończył, nie czekając na moją odpowiedź.

— Cooo?!

— Spokojnie, możesz się przyznać. — Machnął ręką. — Przecież doskonale widziałem, jak mnie obczajałaś, kiedy myślałaś, że nie patrzę.

— Wcale nie! — oburzyłam się. — Może wyglądasz jak takie jakby ciacho, ale to nie znaczy, że na ciebie lecę! Jesteś nadętym dupkiem i tak dla twojej wiadomości, między nami nigdy do niczego nie dojdzie!

— Doprawdy? — zapytał jakieś trzy kwadranse później, gdy obściskiwaliśmy się na tylnym siedzeniu jego samochodu.

— Och, stul dziób i ściągaj spodnie.

Zaśmiał się, lecz nie powiedział już nic więcej, zbyt zajęty składaniem pocałunków na mojej szyi. Jasne, wiedziałam, że sama sobie przeczyłam. Zamiast posłać go do diabła, robiłam coś zupełnie odwrotnego, ale ostatnio naprawdę wiele przeszłam. Duchy były wstrętne i odrażająco upiorne, a on całował tak dobrze…

Przejechałam dłońmi po jego torsie, przyciskając go mocniej do siebie. Zerwałam z niego koszulkę, by przytulić się do nagiej skóry. Właśnie tego teraz potrzebowałam. Chwilowego odwrócenia uwagi od zmartwień i zatracenia w przyjemności, co było pomysłem niesamowicie głupim, aczkolwiek idealnym na ten moment.

Remiel błądził opuszkami po moich biodrach, potem odchylił mi głowę, wplatając palce we włosy, jednocześnie szepcząc do ucha nieprzyzwoite słowa. Jęknęłam cicho, pozwalając, aby mnie pieścił, dotykał oraz robił wszystko, na co tylko miał ochotę. Całowaliśmy się żarliwie, coraz bardziej zapominając o rzeczywistości i pogrążając w rozkoszy. Objęłam go w pasie nogami, żeby przywarł jeszcze bliżej. Jego ciepłe usta szybko powędrowały w dół, zmierzając do pępka, następnie ku krawędzi bielizny. Językiem potrafił zdziałać cuda!

— Co ty wyprawiasz? — wyszeptałam zachrypniętym głosem, kiedy Remi nagle odskoczył, po czym zaczął wnikliwie obserwować okolicę mojego mostka.

Nie odpowiedział. Zapalił lampkę w podsufitce, oślepiając mnie na kilka sekund. Zamrugałam parokrotnie, by przyzwyczaić wzrok do niespodziewanej zmiany oświetlenia, wówczas zauważyłam coś niepokojącego. Remiel otworzył szerzej oczy, jak gdyby sam nie wierzył w to, co zobaczył.

— O jasny gwint! — zawołał wystraszony. — Tessa, ty zostałaś naznaczona!

— Co?! — Zerwałam się momentalnie. Zaczęłam wyszukiwać czegoś niezwykłego na swoim ciele, lecz niczego tam nie dostrzegłam. — O czym ty mówisz? Tu nic nie ma!

— Jest — oznajmił, wciągając na siebie koszulkę. — Może ty tego nie widzisz, ale ja tak. Ubieraj się, musimy jechać.

— Dokąd?

— Do twojego mieszkania — rzucił, przechodząc na przednie siedzenie. — Powinniśmy jak najszybciej porozmawiać z tamtą zmorą.

— W jaki sposób? — Złapałam za swoją bluzkę. — Przecież mówiłeś, że nie chce gadać.

— Zatem ją zmusimy.

— A nie mogliśmy zrobić tego od razu, bo…? — zapytałam zirytowana, bacznie obserwując jego twarz we wstecznym lusterku.

— Bo myślałem, że przesadzałaś. Ludzie często koloryzują, przypisują zjawom nawet najcichszy dźwięk, wmawiają sobie wizyty niedawno zmarłych krewnych, za którymi tęsknią. — Uruchomił silnik i ruszył z piskiem opon. — Zazwyczaj jedynie pięć procent doniesień o nawiedzeniach okazuje się prawdziwe. Twój przypadek właśnie taki jest.

— Więc co? — dociekałam. — Twierdzisz, że jakiś duch mnie naznaczył?

— Dokładnie — przytaknął. — Zrobił sobie z ciebie pomost. Fizyczne połączenie pomiędzy twoją duszą a swoim światem.

— Po jaką cholerę?

— Żeby nie zagubić drogi — wyjaśnił. — Z niewiadomych dla mnie przyczyn zwrócił się właśnie do ciebie. Musiał dostrzec w tobie coś nadnaturalnego i uznał, że zdołasz mu pomóc, lecz ty oczywiście spartaczyłaś sprawę.

— Niczego nie spartaczyłam! — wrzasnęłam, przeciskając się na przód. — Próbowałam z nim rozmawiać, ale nie chciał mówić. Nie jestem jasnowidzem!

— To teraz nieistotne. — Wrzucił wyższy bieg. — Mamy ważniejszą kwestię. Skoro posunął się do tak radykalnych czynów, możemy napotkać niemałe komplikacje.

— Co masz na myśli? — Zapięłam pas. Remi szarżował po bocznych uliczkach, sprawiając, że bujało mną na wszystkie kierunki.

— Coś musiało wydarzyć się w Zaświatach — odparł, dociskając pedał gazu. — Coś tak przerażającego, że zjawy zaczęły szukać ratunku na Ziemi. To również dla nas nie wróży niczego dobrego, a już z pewnością nie dla ciebie, bo jeżeli ten duch przepadnie lub zatraci się w próżni…

— …pochłonie także i mnie. — Przełknęłam ślinę. — Możemy coś zrobić? Przeszkodzić w tym? Jakoś nie bardzo spieszy mi się do umierania.

— Najpierw musimy odkryć, z czym mamy do czynienia, potem to zatrzymać — powiedział z zadziwiającym spokojem. — Co niestety wcale nie będzie takie proste.

Gdy dojechaliśmy na miejsce, powoli zaczynało świtać. Według Remiela to najgorsza pora na wzywanie duchów, ale czas grał tutaj kluczową rolę. Mój towarzysz przez dobre dwadzieścia minut krążył po pomieszczeniach i wyszukiwał punktu, który posiadał najsilniejszą więź ze światem umarłych. Nie rozumiałam absolutnie niczego z tej procedury, lecz fakt, że tym razem nie musiałam mierzyć się z tym sama, lekko mnie uspokajał.

Remi mrużył oczy, bredził coś niewyraźnie, później w milczeniu rozglądał się dookoła. Ja również nie mówiłam ani słowa, nie chcąc zepsuć całego tego mistycznego procesu. Niespodziewanie przypomniałam sobie demona, który z uśmiechem zapewniał, że już niebawem zatęsknię za nudą.

Och, tęskniłam! I to cholernie!

— Weles — rzekł Remi po chwili, przerywając tym samym nieomal niezmąconą ciszę. — Słyszałaś kiedyś o kimś imieniem Weles?

— Nie sądzę… — zamyśliłam się na moment. — A powinnam?

— Nie wiem, ale musimy to jak najszybciej sprawdzić.

***

— Weles. Słowiański bóg magii, kupców i bogactwa, w folklorze przedstawiany jako władca Zaświatów. Według wierzeń sprawował pieczę nad duszami zmarłych — Leo odczytał na głos, gdy usiedliśmy na tyłach jego sklepu.