Gwiazdka z nieba i jeszcze więcej

Sarah DessenGWIAZDKA Z NIEBA I JESZCZE WIĘCEJ

Tłumaczenie:
Janusz Maćczak

Dla Jaya i Sashy, którzy są moim światem

1

Oni już nadjechali.

– …albo daję słowo, że natychmiast zawrócimy i pojedziemy z powrotem do Paterson! – krzyczała kobieta za kierownicą podjeżdżającego koło mnie bordowego minivana.

Miała głowę odwróconą w kierunku tylnego siedzenia, na którym dostrzegłam troje dzieci – dwóch chłopców i dziewczynkę – spoglądających na nią. Nabrzmiała żyła na jej szyi przypominała grubą, wyraźną autostradę międzystanową na mapie trzymanej przez mężczyznę siedzącego obok niej w fotelu pasażera.

– Nie żartuję. Mówiłam wam – dorzuciła.

Dzieci nic nie odpowiedziały. Kobieta jeszcze przez chwilę piorunowała je wzrokiem, a potem odwróciła się i spojrzała na mnie. Nosiła wielkie okulary przeciwsłoneczne w oprawce ozdobionej sztucznymi diamencikami. Między kolanami trzymała duży plastikowy kubek napoju, z którego sterczała słomka ze śladami szminki.

– Witam na plaży – powiedziałam do niej moim najlepszym tonem pracownicy Agencji Wynajmu Nieruchomości Colby. – Czy mogę…

– Wskazówki zamieszczone na waszej stronie internetowej są nic niewarte – poinformowała mnie. Zobaczyłam, jak za jej plecami jedno z dzieciaków walnęło pięścią drugie, które wydało stłumiony wrzask. – Odkąd zjechaliśmy z międzystanowej, zabłądziliśmy już trzy razy.

– Przykro mi to słyszeć – odparłam. – Gdyby zechciała pani podać mi swoje nazwisko, dam pani klucze i wskażę drogę do wynajętego domu.

– Webster – przedstawiła się.

Odwróciłam się i sięgnęłam do niewielkiego rattanowego pojemnika, w którym znajdowały się koperty przeznaczone dla moich dzisiejszych klientów. Miller, Tubman, Simone, Wallace… Webster.

– Heron’s Call – odczytałam z koperty, po czym otworzyłam ją, aby się upewnić, że w środku są obydwa klucze. – To wspaniała posiadłość.

W odpowiedzi kobieta wysunęła rękę przez okno samochodu. Podałam jej klucze oraz torbę plażową z firmowymi upominkami – piórem Agencji Colby, reklamową pocztówką, przewodnikiem po okolicy i tanim termosem do napojów – o której wiedziałam, że ekipa sprzątaczy najprawdopodobniej znajdzie ją nietkniętą, kiedy rodzina już się wymelduje.

– Życzę miłego tygodnia – powiedziałam. – I udanego wypoczynku na plaży!

Kobieta posłała mi kwaśny uśmiech, o którym trudno było orzec, czy wyrażał prawdziwe podziękowanie, czy tylko współczucie dla mnie. Ostatecznie przecież stałam w czymś w rodzaju piaskownicy pośrodku parkingu, a za samochodem tej kobiety czekały już trzy inne pojazdy pełne ludzi prawdopodobnie równie jak ona zniecierpliwionych. Kiedy po długiej podróży dotarło się wreszcie do raju, bycie przedostatnim w kolejce nie jest wcale zabawne.

Co nie znaczy, że miałam czas o tym rozmyślać, kiedy bordowy minivan odjeżdżał i drogowe światła sygnalizacyjne zamigotały, wpuszczając go na główną szosę. Było dziesięć po trzeciej i czekał już następny samochód, niebieski sedan z bagażnikiem na dachu. Kopnięciem wytrząsnęłam z pantofli tyle piasku, ile zdołałam, i zrobiłam głęboki wdech.

– Witam na plaży – rzekłam, gdy samochód podjeżdżał do mnie. – Czy mogę prosić o państwa nazwisko?

*   *   *

– No i jak ci poszło? – spytała moja siostra Margo, kiedy dwie godziny później weszłam do biura agencji spocona i zmęczona.

– Mam piasek w butach – oznajmiłam, idąc prosto do automatu z chłodzoną wodą.

Napełniłam kubek i wypiłam duszkiem, a potem jeszcze kolejne dwa.

– Jesteś na plaży, Emaline – zauważyła.

– Nie, jestem w biurze – skorygowałam ją i otarłam usta grzbietem dłoni. – Plaża leży w odległości trzech kilometrów. Ludzie wkrótce tam dotrą. Nie rozumiem, dlaczego my też musimy mieć tutaj piasek.

– Ponieważ – odparła chłodnym tonem osoby, która spędziła dzień w klimatyzowanym pomieszczeniu – jesteśmy pierwszymi przedstawicielkami Agencji Colby, z jakimi stykają się nasi goście. Chcemy, aby poczuli, że w momencie, gdy skręcają na nasz parking, są już naprawdę na wakacjach.

– I dlatego muszę sterczeć w tej piaskownicy?

– To nie piaskownica – zaprzeczyła, a ja przewróciłam oczami, ponieważ obie wiedziałyśmy, że to jest piaskownica. – To wydma, która ma przywodzić na myśl majestatyczne wybrzeże oceanu.

Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć. Odkąd Margo ukończyła przed rokiem Uniwersytet East, zdobywając dyplomy z hotelarstwa i biznesu, była wprost nieznośna. Moja rodzina od ponad pięćdziesięciu lat posiada Agencję Wynajmu Nieruchomości Colby; nasi dziadkowie założyli ją tuż po ślubie. Radziliśmy sobie doskonale, dopóki nie zjawiła się Margo ze swoją piaskownicą, wydmą czy cokolwiek to jest. Ale ona do tej pory jako jedyna w naszej rodzinie zdobyła stopień naukowy, więc może robić, co zechce.

I dlatego przed kilkoma tygodniami umieściła na naszym biurowym parkingu tę piaskownicę, polinezyjską chatę czy coś w tym rodzaju. To drewniana budka o powierzchni metr dwadzieścia na metr dwadzieścia, ze ściankami sięgającymi mi do pasa, na dodatek z wywrotką piasku wysypanego wewnątrz i wokoło. Nikt oprócz mnie nie zakwestionował sensowności tego pomysłu. Ale przecież nikt inny nie musi pracować w tej budce.

Usłyszałam stłumiony chichot i rozejrzałam się. Jasne, to moja babka siedząca za biurkiem i rozmawiająca przez telefon. Mrugnęła do mnie, a ja nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu.

– Nie zapomnij o spotkaniach z VIP-ami! – zawołała, gdy ruszyłam do drzwi i po drodze wrzuciłam kubek do kosza. – Musisz zacząć punktualnie o piątej trzydzieści. I sprawdź dwa razy talerze z owocami i serami, zanim je im zawieziesz. Przygotowała je Amber, a wiesz, jaka ona jest.

Amber to moja druga siostra. Skończyła szkołę fryzjerską, pracuje w naszej agencji tylko z musu i manifestuje to, robiąc wszystko jak najbardziej niedbale.

– Się zrobi – odpowiedziałam.

Margo westchnęła z irytacją. Mówiła mi dziesiątki razy, że takie wyrażenia brzmią nieprofesjonalnie, jak slang kierowców ciężarówek. Właśnie dokładnie o to mi chodziło.

Gabinet mojej babki mieścił się we frontowej części budynku, z wielkim oknem wychodzącym na szosę, która teraz była zapchana pojazdami zmierzającymi w kierunku plaży. Babka nadal rozmawiała przez telefon, lecz kiedy zobaczyła mnie w progu, skinęła na mnie ręką, żebym weszła.

– No tak, Roger, naprawdę cię rozumiem – mówiła, gdy zgarnęłam z fotela jakieś broszury i usiadłam po drugiej stronie biurka.

W jej gabinecie jak zwykle panował bałagan, walały się sterty papierów, folderów oraz kilka otwartych opakowań czekoladek marki Rolo. Babka zawsze otwierała jedno pudełko, następnie gdzieś je zawieruszała i otwierała następne, a potem kolejne.

– Ale rzecz w tym – ciągnęła – że klamki drzwiowe w domach do wynajęcia szybko się zużywają. Zwłaszcza klamki od tylnych drzwi prowadzących na plażę. Możemy je naprawiać, o ile się da, ale czasami po prostu musisz je wymienić.

Roger coś odpowiedział, jego głos zadudnił w słuchawce. Babka poczęstowała się czekoladką, a potem podsunęła mi pudełko. Przecząco pokręciłam głową.

– Otrzymałam zgłoszenie, że po zamknięciu drzwi odpadła zewnętrzna klamka. Goście nie mogli dostać się z powrotem do domu. – Babka słuchała przez chwilę, po czym powiedziała: – Owszem, niewątpliwie mogliby wleźć przez okno. Ale kiedy ktoś płaci pięć patyków za tydzień, ma prawo oczekiwać jakichś wygód.

Roger odpowiadał, a babka gryzła czekoladkę. Upodobanie do słodyczy to nie najzdrowsze przyzwyczajenie, ale lepsze niż papierosy – nałóg, który porzuciła dopiero przed sześcioma laty. Matka twierdziła, że za czasów jej dzieciństwa w tym gabinecie stale wisiała chmura nikotynowego dymu niczym lokalna aura. O dziwo, nawet po licznych sprzątaniach, wymienieniu zasłon i dywanu, w gabinecie wciąż czuło się papierosowy dym. Woń była nikła, lecz wyczuwalna.

– Oczywiście. Kiedy jest się właścicielem nieruchomości, ciągle pojawiają się tego rodzaju sprawy – powiedziała babka. Odchyliła się do tyłu w fotelu i potarła szyję. Roger zaczął mówić coś jeszcze, ale przerwała mu: – Świetnie! Dzięki za telefon.

Rozłączyła się i potrząsnęła głową. Zobaczyłam przez okno za jej plecami, że na parking wjeżdża następny minivan.

– Niektórzy ludzie – odezwała się, wyjmując z pudełka drugą czekoladkę – po prostu nie powinni posiadać domów plażowych.

To jej ulubiona mantra, którą powtarzała niemal równie często jak zwrot: „Niektórzy ludzie po prostu nie powinni wynajmować domów plażowych”. Mówiłam jej ciągle, że należałoby wyhaftować tę sentencję i oprawić w ramki, chociaż nie moglibyśmy powiesić jej nigdzie w biurze.

– Jeszcze jedna zepsuta klamka? – spytałam.

– To już trzecia w tym tygodniu. Wiesz, jak to jest. Początek sezonu urlopowego. To oznacza szkody i kłopoty. – Zaczęła grzebać w papierach na biurku, zrzucając je na podłogę. – Jak ci poszło przyjmowanie gości?

– Świetnie – odpowiedziałam. – Tylko dwie rodziny wcześnie przylatujących ptaszków, a obydwa wynajęte przez nich domy były już sprzątnięte.

– I zajmujesz się dziś także grubymi makrelami?

Uśmiechnęłam się. Kwestia VIP-ów to kolejny z najnowszych genialnych pomysłów Margo. Za dodatkową opłatą goście wynajmujący te domy, które nazywamy plażowymi pałacami – najwytworniejsze posiadłości z windami, basenami i wszelkimi udogodnieniami – są przez nas podejmowani serami, owocami i butelką wina. Margo przedstawiła ten projekt na porannym piątkowym zebraniu – kolejnym wynalazku, jaki wprowadziła, w gruncie rzeczy zmuszającym nas do wysiadywania raz na tydzień przy stole konferencyjnym i dyskutowania o rozmaitych sprawach, które dawniej omawialiśmy po prostu w trakcie pracy. Tamtego dnia wręczyła nam wydrukowany program, którego jeden z punktów głosił: „Podejmowanie VIP-ów”. Babka przyjrzała się kartce bez okularów, mrużąc oczy, i spytała: „Czy chodzi o grube makrele?”. Ku irytacji Margo to określenie się przyjęło i teraz reszta z nas już nie nazywa tych ważnych gości inaczej.

– Właśnie do nich jadę – oznajmiłam teraz. – Masz dla mnie jakieś specjalne instrukcje?

Babka w końcu znalazła notatkę, której szukała, i szybko przebiegła ją wzrokiem.

– Człowiek wynajmujący rezydencję Dune’s Dream to nasz stały dobry klient – powiedziała. – Ten od Bon Voyage jest nowy, podobnie jak ten od Casa Blue. A Sand Dollars wynajął ktoś na dwa miesiące.

– Na dwa miesiące? – spytałam z niedowierzaniem. – Naprawdę?

Sand Dollars to jedna z naszych najdroższych posiadłości; wielki dom na przylądku, na samym skraju miasteczka. Nawet tygodniowy pobyt tam zrujnowałby budżet większości ludzi.

– Tak – potwierdziła babka. – Dopilnuj więc, żeby dostał dobry poczęstunek.

Skinęłam głową i wstałam. Gdy byłam już przy drzwiach, powiedziała:

– I posłuchaj, Emaline.

– Tak?

– Wyglądałaś dzisiejszego popołudnia milutko w tej piaskownicy. Ten widok wzbudził we mnie dawne wspomnienia.

Uśmiechnęłam się, a Margo wrzasnęła zza drzwi:

– To wydma, babciu!

Przeszłam korytarzem do magazynu i wzięłam cztery talerze przygotowane wcześniej przez Amber. Oczywiście sery i owoce leżały na nich bezładnie pomieszane, jakby Amber rzucała je z pewnej odległości. Uporządkowanie tego bałaganu, tak aby talerze jako tako wyglądały, zajęło mi dobry kwadrans. Następnie zaniosłam je do samochodu, w którym było milion stopni gorąca, chociaż zaparkowałam go w cieniu. Mogłam tylko położyć talerze w stertę na fotelu pasażera, skierować na nie wszystkie wyloty klimy i mieć nadzieję, że jakoś zniosą tę jazdę.

W pierwszym domu, Dune’s Dream, nikt nie otworzył, chociaż dzwoniłam do drzwi i przez zewnętrzny domofon. Obeszłam obszerny taras i zerknęłam w głąb terenu posiadłości. Ujrzałam poniżej grupę ludzi zgromadzonych wokół basenu oraz parę idącą na plażę długą alejką wyłożoną deskami. Nacisnęłam klamkę; okazało się, że drzwi nie są zamknięte na klucz, więc weszłam do środka.

– Halo! – zawołałam przyjaznym tonem. – Jestem pracownicą Agencji Colby i przyjechałam z poczęstunkiem dla VIP-ów.

Kiedy musisz wejść do cudzego domu, nawet jeśli mieszkańcy dopiero się tam wprowadzili i to zaledwie na tydzień, wiesz, że trzeba nie tylko oznajmić swoją obecność, ale uczynić to głośno i kilkakrotnie. Wystarczy, że raz zaskoczysz kogoś niekompletnie ubranego, a uczysz się, by nigdy więcej tego nie zrobić. Owszem, ludzie na wakacjach zwykli spędzać czas swobodnie, lecz to nie znaczy, że ja chcę to oglądać.

– Agencja Colby! Poczęstunek dla VIP-ów! – powtórzyłam.

Odpowiedziała mi cisza. Weszłam szybko do kuchni na drugim piętrze, skąd rozciągał się wyjątkowo efektowny widok na okolicę. Na olbrzymiej wyspie stołu z nakrapianego granitu ustawiłam talerze, butelkę schłodzonego wina i położyłam kartę z wypisanym odręcznie powitaniem w imieniu Agencji Colby oraz przypomnieniem, żeby goście skontaktowali się z nami, jeżeli będą czegokolwiek potrzebować. Potem wyszłam i pojechałam do następnego domu.

W Bon Voyage zastałam drzwi zamknięte; goście najprawdopodobniej wybrali się do miasteczka na wczesną kolację. Zostawiłam talerz i wino w kuchni; mikser był jeszcze podłączony do gniazdka, a karafka w zlewie pachniała jakimś słodkim, tropikalnym koktajlem. Czułam się zawsze dziwnie, wchodząc do tych domów, w których już zamieszkali goście, zwłaszcza jeśli byłam tam wcześniej tego samego dnia rano, aby skontrolować efekty pracy ekipy sprzątaczy. Aura energii w całym domu wydawała się odmienna, jak różnica między czymś wyłączonym i włączonym.

W Casa Blu drzwi otworzyła mi niska, mocno opalona kobieta ubrana w bikini, które szczerze mówiąc, było zbyt śmiałe jak na jej wiek. Co nie znaczy, że wiedziałam, ile ona ma lat, ale nawet ja, osiemnastolatka, nie odważyłabym się włożyć takiego skąpego różowego kostiumu plażowego. Kobieta miała na twarzy warstwę białego kremu, a w ręce trzymała jaskrawożółty kubek z piwem.

– Jestem z Agencji Colby – oznajmiłam. – Mam dla pani powitalny poczęstunek.

Kobieta wypiła łyk piwa.

– Świetnie – odrzekła bezbarwnym, nosowym głosem. – Niech pani wejdzie.

Podążyłam za nią na piętro, usiłując nie patrzeć na jej pupę w kusych majtkach, gdy wchodziłyśmy po schodach.

– Czy to striptizer? – zapytał ktoś, gdy weszłam na podest. To była druga kobieta, mniej więcej w tym samym wieku czterdziestu kilku lat, ubrana w górę bikini, powłóczystą spódnicę i gruby złoty, pleciony naszyjnik. Na mój widok roześmiała się. – Chyba nie!

– To ktoś z agencji wynajmu nieruchomości – wyjaśniła ta w różowym bikini jej oraz trzeciej kobiecie w kusym szlafroku, uczesanej w potargany kok, która ze szklanką wina w ręku spoglądała z tarasu na dół. – Przywiozła powitalny poczęstunek.

– Ach tak – powiedziała kobieta w szlafroku. – Myślałam, że to on jest prezentem dla nas.

Wszystkie wybuchnęły śmiechem, a kobieta, która mnie przyprowadziła, podeszła do tamtych dwóch na tarasie i też spojrzała w dół. Postawiłam na stoliku talerz i butelkę wina, oparłam o nią kartę i już miałam ulotnić się dyskretnie, gdy usłyszałam, jak jedna z kobiet powiedziała:

– Elinor, czy nie skosztowałabyś z rozkoszą tego faceta?

– Aha – odrzekła zagadnięta. – Słuchajcie, powinnyśmy wrzucić ziemię do basenu, żeby musiał wrócić jutro i znowu go oczyścić.

– I pojutrze – dodała ta w powłóczystej spódnicy.

Wtedy wszystkie znowu się roześmiały i trąciły się szklankami.

– Życzę przyjemnego pobytu! – zawołałam, wychodząc, ale oczywiście mnie nie usłyszały.

W połowie drogi w dół po schodach do frontowych drzwi zerknęłam przez jedno z wielkich okien i dostrzegłam obiekt ich pożądania: wysokiego, mocno opalonego faceta z jasnymi kręconymi włosami. Był bez koszuli, z nagim torsem, i dzierżył długą, wyglądającą nadzwyczaj fallicznie szczotkę do czyszczenia basenu. Gdy wychodziłam za drzwi i zamykałam je cicho, wciąż jeszcze słyszałam okrzyki zachwytu tych kobiet.

Kiedy znalazłam się znowu w samochodzie zaparkowanym na podjeździe, związałam włosy w koński ogon jedną z gumek wiszących na dźwigni skrzyni biegów i siedziałam przez chwilę, przyglądając się morskim falom. Miałam do odwiedzenia jeszcze tylko jedno miejsce i mnóstwo czasu, więc nadal tam byłam, gdy facet od czyszczenia basenu wyszedł za ogrodzenie i ruszył z powrotem do swojej ciężarówki stojącej obok mojego auta.

– Hej! – zawołałam, gdy wlazł na odkrytą platformę i zwijał dwa gumowe węże. – Mógłbyś zarobić w tym tygodniu kupę forsy, jeżeli nie masz zbyt sztywnych zasad moralnych i lubisz starsze kobiety.

Błysnął w uśmiechu białymi zębami.

– Tak myślisz?

– Pożarłyby cię, gdyby miały szansę.

Znowu się uśmiechnął, zeskoczył na ziemię, zatrzasnął tylną klapę platformy i podszedł do mojego otwartego okna. Nachylił się, tak że głowę miał na wysokości mojej.

– Nie są w moim typie – oświadczył. – Poza tym jestem już zajęty.

– Szczęściara z niej – powiedziałam.

– Powinienem jej to powtórzyć. Ona uważa, że to ja mam szczęście.

Wykrzywiłam się.

– Myślę, że obydwoje je macie.

Pochylił się i pocałował mnie. Poczułam na jego wargach nikły smak słodyczy. Kiedy cofnął głowę, powiedziałam:

– Wiesz, nikogo nie nabierzesz. Mógłbyś równie dobrze nosić w pracy koszulę.

– Na dworze jest gorąco! – odrzekł, ale ja tylko przewróciłam oczami i uruchomiłam silnik.

Odkąd zaczął regularnie biegać i wyrzeźbił sobie muskulaturę, prawie nigdy nie nosił koszuli. To nie pierwszy dom, w którym wpadł lokatorkom w oko.

– A więc nadal jesteśmy umówieni na dzisiejszy wieczór? – spytał.

– A co jest dziś wieczorem?

– Emaline! – Potrząsnął głową. – Nawet nie próbuj udawać, że zapomniałaś.

Zastanowiłam się intensywnie. Bez rezultatu. Wtedy zanucił pierwsze takty marsza weselnego, a ja jęknęłam:

– Och, racja. Ta impreza z grillem.

– Przyjęcie z okazji ślubu – skorygował mnie. – Znane też jako nieustająca od dwóch miesięcy obsesja mojej matki.

Ups. Jednak mogę powiedzieć na swoją obronę, że było to już trzecie z czterech zaplanowanych przyjęć przed ślubem Brooke, siostry Luke’a. Odkąd zaręczyła się ubiegłej jesieni, w jego domu nie mówiło się o niczym innym. Ponieważ spędzałam tam wiele czasu, odnosiłam wrażenie, jakbym była zmuszana do uczestniczenia w intensywnym kursie języka, którego wcale nie mam ochoty się nauczyć. Poza tym, ponieważ Luke i ja byliśmy ze sobą od dziewiątej klasy liceum, wszyscy stale żartowali, że my będziemy następni albo wręcz, że rodzice Luke’a powinni zorganizować obydwa śluby za jednym zamachem. Ha, ha, bardzo śmieszne.

– O siódmej – powiedział teraz, całując mnie w czoło. – A więc do zobaczenia. I przyrzekam, że będę w koszuli.

Uśmiechnęłam się i wrzuciłam wsteczny bieg. Wróciłam długim podjazdem na główną szosę i pojechałam na cypel wyspy, do rezydencji Sand Dollars.

To jeden z nowszych domów, których wynajmem się zajmowaliśmy, i prawdopodobnie najładniejszy. Miał osiem sypialni, dziesięć i pół łazienek, basen z gorącymi natryskami, a w suterenie salę projekcyjną z autentycznymi kinowymi fotelami i systemem przestrzennego dźwięku. W istocie był tak nowy, że jeszcze przed dwoma tygodniami na terenie posiadłości stały przenośne toalety, a przedsiębiorca budowlany w pośpiechu kończył inspekcję przeprowadzonych robót, żeby zdążyć przed sezonem urlopowym. Podczas gdy wykonawcy sporządzali listę niezbędnych poprawek i przeprowadzali ostatnie prace, aby oddać budynek do użytku, Margo i ja rozmieszczałyśmy sprzęt kuchenny i komplety naczyń zakupione przez dekoratorkę wnętrz w markecie Park Mart i pozostawione w licznych torbach w garażu. Dziwnie jest urządzać i wyposażać od razu cały dom. Wszystko było w nim nowe, bez żadnej historii. Każdy dom do wynajęcia wydaje się anonimowy, jednak w tym wyjątkowo mocno to odczuwałam. Do tego stopnia, że pomimo roztaczających się stamtąd pięknych widoków, zawsze przechodziły mnie tam ciarki z niepokoju. Lubię, żeby rzeczy miały jakąś przeszłość.

Gdy zajechałam na podjazd, ujrzałam oznaki intensywnej aktywności. Przed frontem budynku stały zaparkowane SUV oraz biała furgonetka z przyciemnionymi szybami. Furgonetka miała otwarte tylne drzwi, a w środku dostrzegłam sterty pojemników Rubbermaid i kartonowych pudeł, najwyraźniej w trakcie wyładowywania.

Wzięłam poczęstunek dla VIP-ów i wysiadłam z samochodu. Kiedy wchodziłam schodami do frontowych drzwi, otworzyły się i wyszło z nich dwóch chłopaków mniej więcej w moim wieku. Po chwili rozpoznaliśmy się nawzajem.

– Witaj, Emaline! – zawołał Rick Mason, były przewodniczący naszej klasy w liceum.

Za nim zobaczyłam Trenta Dobasha, który grał w szkolnej drużynie futbolowej. Nie przyjaźniłam się z nimi, ale nasza szkoła była tak mała, że chcąc nie chcąc, znało się każdego.

– Fajnie cię tu spotkać – rzekł Rick Mason.

– Wynajmujesz tę posiadłość? – spytałam zszokowana.

– Chciałbym – odparł kpiącym tonem. – Surfowaliśmy niedaleko stąd i zaproponowano nam po stówie za wyładowanie tych gratów.

– Ach, tak – powiedziałam, kiedy mnie mijali i schodzili do otwartej furgonetki. – Jasne. Co jest w tych pudłach?

– Nie mam pojęcia – odrzekł. Podniósł jeden z pojemników i podał Trentowi. – Niech sobie w nich będą nawet narkotyki albo broń. Nie obchodzi mnie to, o ile dostanę swoją zapłatę.

Właśnie tego rodzaju nastawienie czyniło z Ricka takiego kiepskiego przewodniczącego klasy. Z drugiej strony, jego jedyną rywalką do tej funkcji była dziewczyna, która niedawno przeprowadziła się z Kalifornii, nielubiana przez wszystkich, więc nie mieliśmy wielkiego wyboru.

Za otwartymi frontowymi drzwiami w wielkim salonie krzątał się jeszcze jeden chłopak, rozkładając rzeczy, które już wniesiono. Ten jednak, jak zorientowałam się na pierwszy rzut oka, nie pochodził stąd. Przede wszystkim, nosił czarne dżinsy marki Oyster z logo O na tylnych kieszeniach; nie wiedziałam nawet, że takie dżinsy produkuje się też dla facetów. Ponadto miał wełnianą czapkę naciągniętą na uszy, chociaż był początek czerwca. Luke i wszyscy jego kumple nie uznają żadnych innych spodni oprócz szortów, bez względu na temperaturę; faceci z plaży nawet w zimie nie wkładają zimowych ubrań.

Zapukałam w otwarte drzwi, ale mnie nie usłyszał, zajęty otwieraniem jednego z pojemników. Spróbowałam ponownie, tym razem mówiąc:

– Jestem z Agencji Colby. Przywiozłam poczęstunek dla VIP-ów.

Odwrócił się do mnie, spojrzał na wino i talerz serów.

– Świetnie – rzucił, nadal zaabsorbowany pracą. – Postaw to gdziekolwiek.

Weszłam do kuchni, w której przed paroma tygodniami odrywałam nalepki z cenami od łopatek kuchennych i durszlaków. Umieściłam na ladzie tacę, wino i powitalną kartę. Odwracałam się już do wyjścia, gdy kątem oka dostrzegłam jakiś szybki ruch, a potem usłyszałam wrzask:

– Nie obchodzi mnie, która jest godzina, potrzebuję tej dostawy dzisiaj! Tak ustaliłam, tego oczekiwałam i nie zaakceptuję żadnego innego terminu!

Z początku ta krzycząca osoba poruszała się zbyt szybko, bym mogła się jej przyjrzeć. Po chwili jednak zwolniła na tyle, że dostrzegłam kobietę w czarnych dżinsach, czarnym swetrze z krótkimi rękawami i balerinach. Włosy miała bardzo jasne, niemal białe. Przyciskała do ucha komórkę.

– Zamówiłam cztery stoły i chcę cztery stoły. Mają tu być w ciągu godziny i potrącę sobie z rachunku stosownie do opóźnienia. Płacę zbyt wielkie pieniądze, by tolerować takie bzdury!

Spojrzałam na gościa w dżinsach Oyster, wciąż zajętego przy pojemnikach na drugim końcu pokoju. Nie wydawał się ani trochę speszony tym zajściem. Ja jednak stałam odrętwiała, jak zawsze, kiedy widzi się z bliska kogoś szalonego. Nie potrafisz odwrócić wzroku, nawet jeśli wiesz, że powinnaś.

– Nie, to mi nie pasuje. Nie. Nie. Dzisiaj albo odwołuję zamówienie.

Teraz, kiedy ta kobieta stała nieruchomo, zauważyłam jej zaciśnięte szczęki, kanciaste rysy twarzy i wydatne kości policzkowe. Sprawiała wrażenie odpychającej, kolczastej, jak te drapieżne rośliny, które widuje się na pustyniach.

– Doskonale. Oczekuję więc do jutra rano zwrotu zaliczki na moją kartę kredytową albo odezwie się do was mój adwokat. Do widzenia.

Dźgnięciem palcem gwałtownie wyłączyła komórkę. Potem zobaczyłam, że cisnęła ją przez pokój. Komórka roztrzaskała się o ścianę pomalowaną całkiem niedawno, w weekend Dnia Pamięci, pozostawiając na niej czarną rysę. Cholera.

– Idioci – oznajmiła kobieta głosem, który zabrzmiał donośnie nawet w tym wielkim pokoju. – Do diabła z tą firmą Prestige wypożyczającą sprzęt na przyjęcia. Już w chwili gdy przekraczaliśmy granicę między północą a południem Stanów, wiedziałam, że to będzie jak praca w Trzecim Świecie.

Ten facet spojrzał na nią, a potem na mnie, co sprawiło, że ona oczywiście dopiero teraz mnie zauważyła.

– Co to za jedna? – burknęła.

– Z agencji nieruchomości – odpowiedział. – Przyniosła coś dla VIP-ów.

Kobieta sprawiała wrażenie zdziwionej, więc wskazałam na wino i talerz i wyjaśniłam:

– Powitalny poczęstunek. Od Agencji Colby.

– Byłoby lepiej, gdybyś przywiozła stoły – warknęła. Podeszła do talerza i podniosła przykrycie. Spojrzała badawczo na talerz, zjadła winogrono i potrząsnęła głową. – Doprawdy, Theo, zaczynam się zastanawiać, czy przyjazd tutaj nie był błędem. Co mi strzeliło do głowy?

– Znajdziemy inną firmę wypożyczającą stoły – odrzekł tonem świadczącym jasno, że przywykł do takich jej tyrad.

Podniósł już komórkę i teraz oglądał uszkodzenia, ignorując zniszczoną ścianę, a także mnie.

– Gdzie? To głucha prowincja. Prawdopodobnie w promieniu setek mil nie ma drugiej takiej wypożyczalni. Boże, muszę się napić. – Wzięła przyniesioną przeze mnie butelkę i spod przymrużonych powiek przyjrzała się etykietce. – Oczywiście, tani australijski sikacz.

Przyglądałam się, jak otwiera kolejne szuflady, zapewne szukając korkociągu. Z czystej złośliwości pozwoliłam jej szperać we wszystkich niewłaściwych miejscach, zanim w końcu podeszłam do barku przy spiżarni i wyjęłam korkociąg.

– Proszę. – Podałam go jej, a potem wzięłam pióro i papier, które zawsze zostawiamy razem z wizytówką biura. – Ta wypożyczalnia Prestige często zawala zamówienia. Powinna pani zadzwonić do firmy Everything Island. Są otwarci do ósmej.

Zapisałam numer telefonu i podsunęłam jej kartkę. Kobieta tylko popatrzyła na nią, potem na mnie, ale jej nie wzięła.

Ruszyłam w kierunku schodów, po których Rick i Trent wnosili z łomotem następne pudła. Żadne z tamtych dwojga przybyszów nie odezwało się do mnie ani słowem. Przywykłam do tego. To był teraz ich dom, a ja stanowiłam dla nich tylko takie samo tło jak widok oceanu za oknami. Ale kiedy spostrzegłam na małym wiklinowym koszu przy drzwiach nalepkę z ceną, jednak przystanęłam i ją oderwałam.

2

Drzwi mojej sypialni były otwarte. Znowu.

– Więc mówię jej – usłyszałam głos mojej siostry Amber i poczułam, że już skacze mi ciśnienie. – Rozumiem, że pragniesz wyglądać jak modelka. Ja chciałabym wygrać główną nagrodę na loterii, żebym nie musiała wykonywać tej pracy. Proponuję więc, żebyśmy obie ograniczyły nasze oczekiwania, dobrze?

– Mam nadzieję, że naprawdę tego nie powiedziałaś – wymamrotała moja matka.

Przysięgłabym, że usłyszałam szelest przewracanych stron. Jeżeli przeglądała ten numer czasopisma „Hollyworld”, którego nawet nie rozfoliowałam, słowo daję, że eksploduję.

– Zamierzałam powiedzieć. Ale zamiast tego obcięłam jej grzywkę, tak jak chciała, chociaż wygląda z nią o jakieś trzydzieści pięć lat starzej.

– Nie mów.

– Wiesz, co mam na myśli.

– Naprawdę?

Walnęłam dłonią w uchylone drzwi i otworzyłam je szeroko. Oczywiście, obie siedziały na moim łóżku. Mama istotnie czytała mój egzemplarz „Hollyworld”, a Amber – paradując z włosami ufarbowanymi znów na nowy kolor, tym razem marchewkowopomarańczowy – właśnie piła z wielkiego kubka dietetyczną colę. Między nimi stała otwarta puszka orzeszków.

– Wynoście się – powiedziałam cicho. – Natychmiast.

– Och, Emaline… – zaczęła Amber.

Mama miała więcej rozsądku; już odłożyła czasopismo z powrotem do szuflady i teraz grzebała pośród mojej kołdry – którą niedawno wyprałam! – szukając pokrywki od puszki orzeszków. Kiedy nie zdołała jej znaleźć, dała za wygraną i wstała ze skruszoną miną.

– Wiesz, jak jest teraz na piętrze – powiedziała.

– To mnie nic nie obchodzi – odparłam. Podeszłam do telewizora, w którym leciała powtórka jakiegoś reality show z kandydatkami na modelki, i wyłączyłam go. – To mój pokój. Mój pokój! Nie wolno wam tak po prostu wchodzić tu i bałaganić.

– Nie bałaganiłyśmy – zaoponowała mama, omijając mnie w drodze do drzwi. – Siedziałyśmy tylko i rozmawiałyśmy.

Zignorowałam ją i podeszłam do łóżka, na którym moja siostra nadal siedziała. Poszperałam pod poduszką, aż znalazłam pokrywkę od puszki orzeszków. Uniosłam ją w górę niczym dowód rzeczowy.

Mama westchnęła.

– Byłam głodna.

– Więc jedz w kuchni.

– Nie mamy kuchni! – zaprotestowała Amber. W końcu ruszyła się z łóżka, chociaż jak zwykle ociągała się z wyjściem. – Byłaś ostatnio na górze, panno Prywatne Wejście? Tam jest jak w strefie działań wojennych.

– Nie mam prywatnego wejścia, wchodzę przez garaż – sprostowałam.

– Nieważne! W kuchni tata wszystko powyrywał. Nie ma miejsca, żeby usiąść, nie ma gdzie postawić telewizora…

Jakby na poparcie jej słów, z góry dobiegł głośny odgłos sprężarki, sprawiając, że wszystkie podskoczyłyśmy. Tata od tak dawna zajmuje się stolarstwem, że żadne hałasy nie robią już na nim wrażenia. Jednak reszta nas wciąż reaguje nerwowo jak kotki, kiedy on włącza pistolet do gwoździ.

– A co z twoim pokojem? – zapytałam Amber.

Mama, mijając mnie, przystanęła na moment i schowała metkę mojej koszuli, która zapewne wystawała przez całe popołudnie. No, wspaniale!

– Za duży w nim bałagan – odpowiedziała Amber, idąc powoli do drzwi i po drodze zrzucając niechcący z biurka stertę złożonych porządnie upranych rzeczy.

– Ciekawe dlaczego – rzuciłam, lecz zignorowała tę uwagę.

Westchnęłam i schyliłam się, żeby pozbierać rzeczy z podłogi. Mama po chwili, wciąż milcząc, dołączyła do mnie. Amber z tymi swoimi włosami koloru palików drogowych wyszła z domu, wzdychając melodramatycznie. Chociaż jest ode mnie starsza, kiedyś była najmłodszym dzieckiem. Nawet po tylu latach ciągle zachowuje się jak niemowlę i wszyscy przypisujemy to jej niemożności pogodzenia się z tym, że jest średnią córką.

– Jesteś w złym humorze – odezwała się wreszcie matka.

To typowe dla niej podejście i styl bycia. Podczas gdy moje siostry i ja mamy skłonność do głośnego, pretensjonalnego zachowania, matka bywa zazwyczaj cicha i małomówna. Wydaje się, jakby trud wychowywania nas wyssał z niej całą energię.

– Za wiele dziś na mnie nawrzeszczano – odpowiedziałam jej, wstając. – I wiesz, jak bardzo nie znoszę, kiedy tu włazicie.

– Przepraszam – rzekła i w pojednawczym geście podsunęła mi orzeszki.

Przecząco pokręciłam głową, ale nie potrafiłam się powstrzymać i wyłowiłam z mieszanki koktajlowej migdał.

– Żadnej eksploatacji odkrywkowej – upomniała mnie, racząc się garścią orzeszków. Wybieranie wyłącznie najlepszych rzeczy to coś, co ją wyjątkowo mierzi. – Czy dziś wieczorem idziesz na tę imprezę zaręczynową?

Na piętrze znowu rozległy się kolejno dwa trzaski pistoletu do gwoździ.

– Tak, Brooke i Andy’ego.

– Maureen niewątpliwie nie posiada się z radości.

– Owszem. Planowanie ślubu to jak narkotyk, a ona stale pożąda działki.

– Przestań, Emaline – zaprotestowała mama, ale z uśmiechem.

Ona i matka Luke’a dorastały razem w Colby, chociaż moja mama jest od niej młodsza o siedem lat. Wszyscy jednak wiedzą, że pani Templeton należała do grupy cheerleaderek i chodziła z kapitanem szkolnej drużyny futbolowej, natomiast moja mama w wakacje po trzeciej klasie liceum zaszła w ciążę z obcym chłopakiem, turystą. Ludzie w małym miasteczku niczego nie zapominają.

– Mówię serio – powiedziałam. – Powinnaś posłuchać, co oni wszyscy wygadują o mnie i Luke’u. Jakby oczekiwali, że na ślubie Brooke oznajmimy o naszych zaręczynach.

Mama szeroko otworzyła oczy, a jej dłoń z orzeszkami znieruchomiała w pół drogi do ust.

– Nawet nie żartuj na ten temat – rzekła rzadkim u niej surowym tonem.

– A ty nie wysiaduj w moim pokoju – zripostowałam.

– Tych przewin nie da się porównać – upierała się, wciąż mierząc mnie karcącym spojrzeniem. – Cofnij to, co powiedziałaś.

– Mamo, doprawdy! W twoim wieku żądasz jak dziecko cofania słów? Daj spokój.

– Zrób to.

Nie żartowała. Tak właśnie jest z osobami, które rzadko wpadają w złość: kiedy już to czynią, to na poważnie.

Odchrząknęłam.

– Przepraszam. To był tylko głupi żart. Oczywiście Luke i ja nie zaręczymy się tego lata.

– Dziękuję ci – powiedziała mama i zjadła orzeszek.

– Zamierzamy zdecydowanie zaczekać do pierwszego roku studiów – ciągnęłam. – Uważam, że powinnam przywyknąć do trybu nauki w college’u, zanim zacznę snuć jakiekolwiek życiowe plany.

Matka tylko spojrzała na mnie w milczeniu, gryząc następny orzeszek. No tak, to wcale nie było zabawne.

– Mamo, daj spokój – powiedziałam, ale zignorowała mnie i wyszła na korytarz. Z góry dobiegł kolejny hałas. – Przepraszam. Ja po prostu…

Nadal szła w kierunku, skąd dochodziły odgłosy pistoletu do gwoździ.

– …zachowuję się głupio – dokończyłam.

Po chwili odwróciła się. Z tej odległości nikt by się nie domyślił, że ma już trzydzieści sześć lat. Z długimi kasztanowymi włosami, takimi jak moje, i gibką figurą, którą zawdzięczała regularnym ćwiczeniom, wyglądała raczej na osobę dobiegającą trzydziestki albo nawet jeszcze młodszą. Dlatego znacznie częściej brano ją za siostrę Amber i Margo niż za ich macochę, a kiedy my wszystkie trzy byłyśmy dziećmi, ludzie stojący w kolejkach w supermarketach czy bankach stale rzucali na nią charakterystyczne spojrzenia, usiłując odgadnąć jej wiek.

– No wiesz – odezwała się wreszcie. – Denerwuję się tylko dlatego, że chcę, abyś miała w życiu wszystko, czego mnie nie udało się osiągnąć.

– Gwiazdkę z nieba i jeszcze więcej – powiedziałam, a ona skinęła głową.

To nasze powiedzenie z czasów, zanim na scenie pojawili się tata, Amber i Margo, z czasów których w gruncie rzeczy nawet nie pamiętam. Ale później mama często opowiadała mi o książeczce, którą każdego wieczoru czytała mi na głos, kiedy byłam niemowlęciem, historii o matce niedźwiedzicy i jej małym synku, który nie mógł usnąć.

– A jeśli zrobię się głodny? – zapytał.

– Przyniosę ci przekąskę – odpowiedziała.

– A jeśli zachce mi się pić?

– Przyniosę ci wodę.

– A jeśli się przestraszę?

– Odpędzę wszystkie złe potwory.

W końcu zapytał:

– A jeśli to nie wystarczy? Jeśli będę chciał czegoś jeszcze?

A ona odpowiedziała:

– Czegokolwiek zapragniesz, znajdę sposób, by to dla ciebie zdobyć. Dam ci gwiazdkę z nieba i jeszcze więcej.

Mama zawsze mówiła, że właśnie tak się czuła jako nastoletnia samotna matka wychowująca mnie bez niczyjej pomocy. Nie miała nic, ale chciała dla mnie wszystkiego. Wciąż chce.

Teraz wskazała na mnie wolną ręką.

– Zachowuj się dobrze na tym przyjęciu. Tam chodzi o Brooke i Andy’ego, a nie o ciebie i twoje opinie.

– Wiesz – odparłam, gdy znowu odwracała się ode mnie, żeby wyjść – wbrew temu, co sądzisz, w gruncie rzeczy nie uważam, że wszystko kręci się wokół mnie.

Odpowiedziała tylko prychnięciem i już jej nie było. Kiedy wchodziła po schodach, pistolet do gwoździ nadal hałasował, ale chwilę później ucichł. Zapadła cisza, w której usłyszałam, jak mama coś powiedziała i tata się roześmiał. Typowe. Możemy z niej żartować, ale kiedy tych dwoje jest razem, ona zawsze żartuje z nas.

– Słyszałam to! – krzyknęłam, chociaż wcale tak nie było.

Dobiegł mnie kolejny wybuch śmiechu.

Wróciłam do swojego pokoju i oceniłam szkody, co było łatwe, gdyż tego ranka, jak zawsze, zostawiłam go w idealnym porządku: zasłane łóżko, zamknięte szuflady, czysta podłoga, pusty blat biurka. Teraz spostrzegłam na biurku klucze i okulary przeciwsłoneczne Amber, a pod nocnym stolikiem japonki mamy. Poza tym na podłodze przy koszu na śmieci leżała zgnieciona kula papieru. Westchnęłam, podeszłam i podniosłam ją. Już miałam wrzucić papier do kosza, ale rozpoznałam charakter pisma mamy, więc rozprostowałam arkusik.

To była kartka z jednego z reklamowych notesów Agencji Colby leżących wszędzie w naszym domu; zwykle używamy ich, ilekroć trzeba coś zapisać. Widniała na niej notatka nakreślona schludnym charakterem pisma mamy: Dzwonił twój ojciec. 16.15.

Spojrzałam na zegarek. Była 18.30, co oznaczało, że miałam niecałe pół godziny, zanim będę musiała wyjść, by spotkać się z Lukiem i udać się na przyjęcie. Ale to było ważniejsze. Wzięłam kartkę i poszłam na górę.

Pierwsze co zobaczyłam, kiedy wkroczyłam do strefy działań wojennych, jaką obecnie stała się nasza kuchnia, to tatę wstrzeliwującego gwóźdź w listwę przy drzwiach spiżarni. Kuchnia była ogołocona z mebli od czasu, gdy zaczął wymieniać podłogę. Mama przyglądała się temu, siedząc na nowej zmywarce do naczyń, która niepodłączona pełniła funkcję mebla, bezpiecznej wysepki i prowizorycznego składziku.

Bum! – wystrzelił pistolet do gwoździ, aż podskoczyłam. Mama spojrzała na mnie; najwyraźniej sądziła, że weszłam na górę, aby kontynuować naszą wcześniejszą rozmowę. Ale kiedy pokazałam notatkę, wyraz jej twarzy się zmienił.

– Zamierzałam ci – bum! – o tym powiedzieć – wyjaśniła.

– Ale tego nie zrobiłaś.

Bum!

– Wiem. Zapomniałam. Wyleciało mi z głowy, kiedy weszłaś taka zirytowana z powodu…

Bum! Bum!

Powstrzymałam ją, unosząc rękę.

– Tato! – wrzasnęłam. Rozległ się kolejny trzask. – Tato!!!

Wtedy wreszcie przestał wstrzeliwać gwoździe, odwrócił się i mnie zobaczył.

– O, cześć, Emaline – rzekł z uśmiechem. – Jak ci minął dzień?

– Możesz to przerwać przynajmniej na chwilkę?

– Mam przestać pracować? – upewnił się.

– Proszę, mógłbyś?

Rzucił spojrzenie na mamę, która zatuszowała zdenerwowanie, wsadzając sobie do ust następną garść orzeszków.

– Jasne – odpowiedział, spokojny jak zawsze.

Odłożył pistolet do gwoździ i wziął z blatu zmywarki napój Mountain Dew. Mama i ja milczałyśmy, gdy otworzył butelkę i wypił duży łyk. Popatrzył na mamę, na mnie, potem znów na nią.

– Rany. Czy coś mnie ominęło?

– Nic – odparła, a równocześnie ja wyjaśniłam:

– Nie powiedziała mi o telefonie od mojego ojca.

Tata spojrzał na nią ze znużeniem.

– Znowu? – rzekł. – Naprawdę?

– Zapomniałam – powiedziała do nas obojga. – Wyleciało mi z głowy.

Popatrzyłam na tatę, jasno wyrażając miną powątpiewanie. Odstawił butelkę.

– Ale jednak otrzymałaś tę wiadomość, prawda? – zapytał mnie.

– Tylko dlatego, że rzuciła zgniecioną kartkę na podłogę w moim pokoju.

Wzruszył ramionami, jakby uważał, że to właściwie bez różnicy.

– Ważne, że już o tym wiesz.

Wypuściłam powietrze z płuc i potrząsnęłam głową. Tych dwoje zawsze trzyma ze sobą. Dla taty nigdy nie będę miała racji na tyle, by w jakiejkolwiek sprawie stanął po mojej stronie.

– Po prostu nie rozumiem, dlaczego w tej kwestii zachowujesz się tak dziwacznie – zwróciłam się do mamy.

– Owszem, rozumiesz – rzekł tata.

Przez chwilę wszyscy milczeliśmy. Słyszałam tylko telewizor w pokoju Amber, który potrafi grać całkiem głośno, gdyby was to ciekawiło.

– Zapisałam tę wiadomość – powiedziała w końcu mama – a potem zaniosłam kartkę na dół, żeby ci zostawić. Ale kiedy usłyszałam, że wchodzisz, cisnęłam ją do kosza, bo sądziłam, że osobiście ci o tym powiem. Jednak…

Rzecz w tym, że wiedziałam, że to prawda. Mamie było przykro. W realnym życiu ona jest kompetentną, odpowiedzialną matką, żoną, córką. Ale gdy w grę wchodzi mój ojciec, mama sprawia wrażenie, jakby znowu miała osiemnaście lat, i tak też się zachowuje.

Spojrzałam na notatkę.

– Czy powiedział, o co mu chodzi?

Przecząco pokręciła głową.

– Chciał tylko, żebyś w wolnej chwili zadzwoniła do niego.

– Dobrze. – Spojrzałam na zegarek. 18.40. Cholera. – Muszę iść. Już jestem spóźniona.

– Baw się dobrze! – zawołała za mną mama, gdy skierowałam się z powrotem do mojego pokoju.

Te słowa były z jej strony gestem pojednawczym, wprawdzie odrobinę spóźnionym, ale skinęłam głową i pomachałam do niej, żeby wiedziała, że między nami wszystko w porządku.

Oboje milczeli, gdy schodziłam po schodach i ruszyłam korytarzem do swojego pokoju. Jednak kiedy tam weszłam, usłyszałam przez sufit ich stłumione głosy; mama wyjaśniała, że po prostu nigdy nie potrafi przekazywać mi wiadomości od ojca. O czymkolwiek później rozmawiali, trwało to krótko. Kiedy brałam prysznic, z góry znowu dobiegał hałas pistoletu do gwoździ.

*   *   *

Słowa „ojciec” i „tata” różną się od siebie. I to nie tylko liczbą liter.

Aż do dziesiątego roku życia tego nie wiedziałam. Nie wiedziałam też zbyt wiele o tym, skąd się wzięłam, oprócz tego, że mama urodziła mnie, kiedy chodziła do ostatniej klasy liceum, i dlatego była o tyle młodsza od matek wszystkich moich przyjaciółek. A potem pewnego dnia w piątej klasie nasz nauczyciel, pan Champion, stanął przed tablicą i napisał na niej tytuł pracy domowej: Moje drzewo genealogiczne. I wtedy w jednej chwili sprawy się skomplikowały.

Zawsze uwielbiałam wszystko, co dotyczyło szkoły – od wypożyczania ze szkolnej biblioteki maksymalnie dozwolonej liczby książek, po porządne prowadzenie zeszytów. Już jako dziesięciolatka traktowałam wszystkie przydzielane mi zadania bardzo poważnie, toteż nie byłam zadowolona z tego, że miałabym na szczycie mojego drzewa genealogicznego umieścić obok mamy mojego ojczyma, chociaż adoptował mnie, kiedy miałam trzy lata.

– Ono ma przedstawiać moją prawdziwą, genetyczną rodzinę – powiedziałam mamie, gdy to zaproponowała. – Potrzebuję szczegółowych informacji.

Zorientowałam się, że nie była tym zachwycona. Ale muszę jej przyznać, że podała mi fakty. O niektórych słyszałam już wcześniej, inne były dla mnie nowe. Kwestia zasadnicza polegała jednak na tym, że dotychczasowe relacje mamy nie były zbyt wyczerpujące, dopóki nie uświadomiłam sobie, że moje drzewo genealogiczne nie będzie wyglądało tak jak u innych.

Mama poznała mojego ojca, kiedy miała siedemnaście lat, tuż po skończeniu trzeciej klasy liceum. Pracowała podczas wakacji w biurze naszej agencji wynajmu nieruchomości. On był starszy od niej o rok, wybierał się na jesieni do college’u, a przyjechał tutaj z Connecticut, aby spędzić lato u swojej ciotki mieszkającej w pobliskim North Reddemane. W każdych innych okolicznościach nigdy by się nie spotkali. Ale to było lato na plaży i standardowe reguły, istniejące zarówno wówczas, jak i obecnie, nie w pełni obowiązywały.

Oboje różnili się od siebie pod każdym możliwym względem. On miał bogatych rodziców – ojciec był lekarzem, a matka pracowała w pośrednictwie handlu nieruchomościami – i uczęszczał do prywatnej szkoły, w której uczył się łaciny i grał w lacrosse, kanadyjską odmianę hokeja na trawie. Ona była drugą z trzech córek w rodzinie wywodzącej się z klasy robotniczej, posiadającej niewielką firmę, która działała głównie w sezonie letnim, i zawsze z trudem zarabiającej na życie. Była uznaną pięknością i umawiała się tylko ze szkolnymi sportowcami, obiektami westchnień wszystkich dziewcząt. On był inteligentny, niemal przemądrzały. Nie mieli ze sobą nic wspólnego, ale pewnej nocy ona poszła na imprezę z najlepszą przyjaciółką, której chłopak przyprowadził ze sobą wygadanego gościa z Północy Stanów; obaj pracowali sezonowo na zmywaku w Shrimpboats, miejscowej knajpie serwującej owoce morza. To właśnie był mój przyszły ojciec. Mama wcale nie szukała chłopaka, a ostatecznie dostała mnie.

To nie była tylko przelotna przygoda na jedną noc. Widziałam zdjęcia. Zakochali się w sobie, przez całe lato byli nierozłączni. W połowie sierpnia on wyjechał do domu, aby przygotować się do rozpoczęcia nauki w college’u, ale najpierw ustalili konkretne plany podróży, by możliwie jak najszybciej móc znów się spotkać. Nastąpiło smutne, pełne łez rozstanie, po którym przez parę tygodni dzwonili do siebie, płacąc słone rachunki za połączenia międzystanowe. Typowy wakacyjny romans. A później moja mama nie dostała miesiączki.

Nagle skończył się romans czy choćby tylko związek i zaczęła się sytuacja kryzysowa. Jego rodzice byli zdruzgotani, on przerażony – i to, co było jedynie relacją między dwojgiem ludzi, stało się sprawą o wiele bardziej skomplikowaną. Odbywano rozmowy telefoniczne, dyskutowano ustalenia. Mama nigdy nie opowiedziała mi szczegółów, ale wiedziałam, że w obydwu rodzinach istniały osoby, które nie chciały, aby mnie urodziła. Ostatecznie jednak to zrobiła.

Przez pierwszy okres ciąży ona i mój ojciec regularnie się kontaktowali. Ale po kilku miesiącach, gdy jej brzuch urósł, zaczęli się od siebie oddalać. Może doszłoby do tego tak czy inaczej, nawet bez perspektywy narodzin dziecka; a może ta perspektywa powinna była zapobiec rozstaniu. Muszę przyznać mamie, że nigdy nie obwiniała o to wyłącznie mojego ojca. Mówiła mi zawsze, że był taki młody, przebywał daleko w college’u, a jego rodzice zdecydowanie nie aprobowali tej sytuacji. Dzieliły ich setki mil, a łączyło jedynie wspomnienie tamtego lata. Byłoby mu wystarczająco trudno zidentyfikować się z jej światem – który koncentrował się wokół kupowania niemowlęcych ubranek oraz czytania książek o ciąży i porodzie – nawet gdyby kumple nie wyciągali go stale na popijawy w pubach.

Do czasu moich narodzin ich i tak już rzadkie kontakty całkowicie się urwały. On formalnie uznał swoje ojcostwo, ale zobaczył mnie dopiero wtedy, gdy miałam sześć miesięcy, kiedy przyjechał wraz z rodzicami z wizytą, która najwyraźniej była dla wszystkich ogromnie krępująca.

Mama powiedziała, że kiedy trzymała mnie na rękach, jego ojciec nawet na nas nie patrzył, tylko spoglądał gdzieś w bok, jakby usiłował ominąć nas wzrokiem. Dla niego uosabialiśmy życiową katastrofę syna, która jeśli zostanie zaakceptowana, jeszcze bardziej pogrąży całą ich rodzinę. Co do mojego ojca, był nerwowy i zdystansowany, całkiem inny niż chłopiec, którego mama poznała przed rokiem. Powiedziała mi, że o dziwo, dopiero kiedy w końcu stanął przed nią, zrozumiała z całą pewnością, że już go straciła. Po tamtej wizycie nie widziała go przez dziesięć lat.

Zawsze mówiła, że jedyną dobrą stroną tych odwiedzin była dyskusja o finansowym wsparciu dziecka. Mama, podobnie jak jej rodzice, wzdragała się na myśl o jakiejkolwiek jałmużnie, ale chodziła do liceum, a pieluchy i utrzymanie dziecka sporo kosztowały, więc ustalono comiesięczną sumę i tryb jej przekazywania. Mój ojciec mógł być nieodpowiedzialny, ale pieniądze – w formie czeku podpisywanego przez sekretarkę jego ojca – przychodziły regularnie. Po ukończeniu liceum mama podjęła pracę na pełny etat w Agencji Wynajmu Nieruchomości Colby. Każdego ranka zostawiała mnie u mojej ciotecznej babki Sylvie, która kołysała mnie i karmiła, oglądając seriale w telewizji. Mama mówiła później, że to był najcięższy okres w jej życiu.

Taki więc był mój ojciec. Co do mojego taty, pojawił się w naszym życiu, kiedy miałam dwa lata. Wdowiec z dwiema małymi córeczkami poznał moją mamę podczas randki w ciemno urządzonej przez ich wspólnych przyjaciół. Oboje byli młodzi i samotnie wychowywali małe dzieci, więc zdawało się, że doskonale do siebie pasują. Lecz jej wydało się odstręczające jego poczucie humoru i sposób, w jaki jadł, on zaś uznał ją za snobkę, która zbyt rzadko się uśmiecha. Jednak sześć miesięcy później mamie zepsuł się samochód na wąskiej, dwupasmowej szosie biegnącej przez Colby, a mój tata jako pierwszy zatrzymał się, by jej pomóc.

Odtąd byli już razem. Tata zawsze mawia, że mojej mamie wystarczyło zobaczyć go z narzędziami w ręku, by zakochać się w nim bez pamięci. A mama twierdzi, że on nie całkiem się myli.

I tak oto staliśmy się rodziną. Miałam wtedy dwa lata, Amber cztery, a Margo sześć. Nie zachowałam właściwie żadnych wspomnień z czasów, kiedy nie były jeszcze moimi siostrami, podobnie jak one nie pamiętają zbyt wiele z okresu, zanim moja mama stała się także ich mamą. Po ich ślubie wprowadziliśmy się do tego domu, który tata od tamtego czasu stale rozbudowuje i rozwala na kawałki. Nawet bez nieustannych prac budowlanych panuje w nim hałaśliwy rozgardiasz, nigdy spokój. Ale o tym już wiedziałam.

Tak więc podczas gdy mój tata towarzyszył mi przez większość dzieciństwa, mój ojciec był dla mnie raczej kimś w rodzaju yeti czy potwora z Loch Ness. Docierały do mnie świadectwa ludzi, którzy go widzieli, twierdzili, że istnieje, ale miałam tylko pośrednie dowody: stare zdjęcia, czyjeś dawne rozmowy, czeki, które mama przestała przyjmować, kiedy mój tata mnie adoptował. Potem jednak pan Champion napisał na tablicy te trzy słowa i postanowiłam wypełnić puste miejsca w moim życiu.

– Chcę do niego napisać – oświadczyłam mamie tamtego dnia, kiedy wróciłam ze szkoły z zadaną pracą domową. – Zadać mu kilka pytań.

– Och, kochanie – odrzekła, przybierając ten poważny, znużony wyraz twarzy, który pojawiał się zawsze w tych rzadkich chwilach, kiedy poruszałyśmy ten temat. – Nie wydaje mi się to dobrym pomysłem.

– To mój ojciec – powiedziałam. – To część mojego życia. Muszę ją poznać.

Pamiętam, że popatrzyła na tatę, szukając wsparcia. Milczał chwilę – nigdy nie odzywał się bez namysłu – po czym rzekł:

– Emaline, on może ci nie odpisać. Musisz być na to przygotowana.

– Będę – zapewniłam. Mama rzuciła mi powątpiewające spojrzenie. – Będę – powtórzyłam stanowczo. – Musisz pozwolić mi przynajmniej spróbować.

W końcu się zgodziła i siedziała w milczeniu naprzeciw mnie, gdy najpierw sporządzałam brudnopis – w kwestiach dotyczących szkoły zawsze byłam perfekcjonistką – a potem pisałam ostateczną wersję listu. Włożyłam list do koperty i patrzyłam, jak mama przeglądała notes, aż znalazła adres, który widniał dawniej w prawym górnym rogu wszystkich przychodzących czeków. Odczytała go na głos, ja zapisałam, po czym razem zaniosłyśmy list do skrzynki.

Cała sprawa mogła się na tym skończyć. Nikogo, w tym także mnie, zbytnio by to nie zaskoczyło. Ale po dwóch tygodniach nadeszła koperta z moim imieniem i nazwiskiem. W środku znajdował się list napisany na maszynie na arkuszu grubego papieru. U góry widniało: JOEL PENDLETON. A więc koniec z potworem z Loch Ness. Ojciec był realny.

Droga Emaline!

Ogromnie Ci dziękuję za Twój list. Bardzo często myślę o Tobie, zastanawiam się, jak sobie radzisz i jaka jesteś, ale nigdy nie sądziłem, że mam prawo się tego dowiedzieć. Z radością odpowiem na pytania związane z twoim szkolnym zadaniem, a skoro jesteś tak zainteresowana, chętnie opowiedziałbym też trochę o sobie. Wiem, nie mogę oczekiwać, że będę dla Ciebie ojcem. Ale mam nadzieję, że może kiedyś moglibyśmy zostać przyjaciółmi.

W dalszej części listu podał mi wszystkie fakty dotyczące jego rodziny, jakich potrzebowałam – odpowiadając wyczerpująco na każde z moich pytań – a potem przeszedł do informacji o sobie. Pracował jako niezależny dziennikarz i jak oznajmił, był już od sześciu lat żonaty z cudowną kobietą o imieniu Leah. Mieli dwuletniego synka, Benjiego. Może pewnego dnia mogłabym go poznać. Na ostatniej stronie, tuż przed odręcznym podpisem, zamieścił swój adres mejlowy. Nie dodał, żebym do niego napisała ani że czeka na wiadomość ode mnie. Ten adres był tylko propozycją.

Właśnie wtedy po raz pierwszy zobaczyłam na twarzy mamy ten szczególny wyraz, mieszaninę niepokoju i smutku. Teraz widziałam go niedawno z drugiego końca pokoju. Mój ojciec tak bardzo ją zranił. Najbardziej lękała się tego, że dopuści go do nas na tyle, by mógł tak samo skrzywdzić mnie.

Ukończyłam wtedy szkolne zadanie, oddałam je i dostałam szóstkę. Potem umieściłam tę pracę w specjalnej, przeznaczonej do tego teczce (już jako dziecko byłam maniaczką szkolnego pedantyzmu; kto kiedyś miał tę cechę, zostaje mu to na zawsze). List od ojca przechowywałam w szufladzie nocnej szafki; co jakiś czas wyjmowałam go i oglądałam. Papier listowy był gruby, z wytłoczonym monogramem ojca. Miałam wrażenie, że w jego świecie nawet papier jest odmienny. W końcu po kilku tygodniach otworzyłam w komputerze pocztę, wstukałam podany przez ojca adres i napisałam do niego: podziękowałam mu za pomoc i poinformowałam, że dostałam dobry stopień. Już po kilku godzinach nadeszła odpowiedź.

To wspaniała wiadomość, napisał. Czego jeszcze uczysz się w szkole?

W istocie właśnie od tych ostatnich sześciu słów zaczęła się nasza relacja, czymkolwiek była czy będzie. Wspólny grunt stanowiła szkolna nauka, o której wiedział bardzo dużo, więcej niż mama i tata czy nawet niektórzy z moich nauczycieli. Matematyka, historia, literatura, fizyka i chemia – dysponował wiedzą z wszystkich tych dziedzin i był zawsze chętny do dzielenia się ze mną swoimi opiniami, podawania linków do artykułów, tytułów książek, których przeczytanie powinnam rozważyć. Nauka stała się naszą płaszczyzną porozumienia i zanim się obejrzałam, już regularnie ze sobą korespondowaliśmy.

Po kilku miesiącach i licznych wymienionych mejlach napisał, że wraz z żoną i synkiem przyjeżdża do North Reddemane i że mają nadzieję spotkać się ze mną, jeżeli moi rodzice się zgodzą. Kiedy powiedziałam o tym mamie, przygryzła usta i znowu zobaczyłam na jej twarzy ten szczególny wyraz.

Wszyscy uważali, że nie powinna mi pozwolić. Jej rodzina twierdziła, że mój ojciec nic dla nas nie zrobił, więc zasługuje na takie samo obojętne potraktowanie, i że spotkanie z nim tylko zdezorientuje mnie i zaburzy. Ale mama przeczytała wszystkie mejle i pomimo swych obaw zrozumiała, że te jego listy wypełniają we mnie jakąś pustkę, z której istnienia mogliśmy nawet nie zdawać sobie sprawy. Tak więc dwa miesiące później nadszedł list i zorganizowano tę wizytę. Mój ojciec z żoną i Benjim zatrzymali się u jego starszej już obecnie ciotki i zaplanowaliśmy, że spotkamy się wszyscy w restauracji Shrimpboats. W dzień poprzedzający to zdarzenie mama była tak zdenerwowana, że wciąż wymiotowała – czego nie widziałam u niej nigdy wcześniej ani później. Widocznie przeszłość wpływa na wszystko, nawet na nasz układ trawienny.

Gdy nadszedł ten ustalony dzień, zjawiliśmy się w restauracji i zaprowadzono nas do stolika przy oknie. Czekali tam już wysoki mężczyzna w okularach i kobieta z pulchnym chłopczykiem na kolanach. Zapamiętałam z tego spotkania tylko to, jak bardzo ojciec różnił się od tego ze swoich mejli. Wydawał się zakłopotany, skrępowany i nie odrywał wzroku ode mnie. Gapił się na mnie otwarcie niemal od momentu, gdy się przywitaliśmy (sztywne uściski dłoni, mamrotane grzecznościowe formułki), aż do tej błogosławionej chwili po mniej więcej półtorej godziny, kiedy wreszcie się rozstaliśmy. Miałam wrażenie, jakby spotkaniem ze mną usiłował mi wynagrodzić zachowanie swojego ojca sprzed lat.

Jego żona, szczerząca się w uśmiechu, przyjazna brunetka kierowała rozmową; mówiła bez przerwy, wypełniając wszystkie momenty niezręcznej ciszy. Chłopczyk Benji, mój przyrodni brat, był milutki i uważał za zabawne wszystko, co robiłam. Jadłam krewetki smażone w cieście. Mój tata opowiadał zdecydowanie nazbyt obszernie o przemyśle budowlanym. Mama piła piwo imbirowe i wpatrywała się w drzwi toalety. A potem spotkanie się skończyło. Pożegnaliśmy się, ojciec wręczył mi zapakowaną paczuszkę, którą otworzyłam z niejakim zażenowaniem na oczach wszystkich. To był egzemplarz Przygód Hucka Finna, ulubionej książki ojca z czasów, kiedy był w moim wieku.

– Być może ci się nie spodoba – powiedział tonem usprawiedliwienia. – Nic nie szkodzi. Po prostu spróbuj przeczytać i przekonaj się.

W drodze do domu siedziałam z tą książką na kolanach i przyglądałam się z tylnego siedzenia, jak mama oddycha głęboko, opierając głowę o boczną szybę. Tata zdjął rękę z kierownicy i pokrzepiająco ścisnął jej ramię.

– A więc na tym koniec – powiedział, a ona skinęła głową.

No cóż, nie całkiem. Przeczytanie Przygód Hucka Finna zajęło mi tydzień, a kolejny obmyślenie, co mam napisać ojcu o tej książce. Ostatecznie postanowiłam po prostu być szczera i oświadczyłam, że wydała mi się nudna, napisana dziwacznym językiem i za dużo w niej jest o rzece. Zastanawiałam się, czy go tym urażę albo czy jego dziwne zachowanie podczas naszego spotkania oznacza, że w ogóle mi nie odpisze. Jednak już następnego dnia nadeszła odpowiedź:

Co jeszcze pomyślałaś?

Jak się okazało, tamten lunch nie był końcem naszych kontaktów. Ale też nie zapoczątkował żadnej wspaniałej relacji. Stanowił raczej rodzaj uchylenia odrobinę drzwi i wpuszczenia wąskiej smugi światła. Wprawdzie nie na tyle, by widzieć wyraźnie, ale odtąd nigdy już nie znaleźliśmy się znowu w całkowitej ciemności.

Wymienialiśmy regularnie mejle, dyskutując o tym, czego się uczyłam i co czytałam. Każdego lata przyjeżdżał z rodziną na kilka dni do North Reddemane. Graliśmy w minigolfa, znowu jedliśmy krewetki smażone w cieście, a gdy Benji dorósł, zwiedzaliśmy razem z nim oceanarium i Muzeum Morskie. Na moje urodziny przychodziły kartki, a na Gwiazdkę starannie zapakowane prezenty (wiedziałam, że pakowała je Leah). Przez cały ten czas jednocześnie walczyłam z siostrami, spotykałam się z przyjaciółkami i robiłam wszystkie inne rzeczy tworzące moje prawdziwe życie, bardzo szczęśliwe, które wiodłam bez ojca i jego spraw. A potem podczas wakacyjnej wizyty ojca, kiedy miałam szesnaście lat, coś się zmieniło.

Zaczęło się od zwykłej uwagi rzuconej przy stole w restauracji U Igora, jedynego włoskiego lokalu w miasteczku. (Mój tata przysięgał, że ich slogan reklamowy brzmi: „Dla tych, którzy mają już dosyć jadania owoców morza!”, chociaż w istocie tak nie było.) Ojciec wypił łyk wina, spojrzał na mnie i spytał:

– A więc, czy w ogóle zastanawiałaś się nad pójściem do college’u?

Zamrugałam zaskoczona.

– Ee… jeszcze nie – odparłam. – Przygotowania do egzaminów zaczną się w szkole dopiero w przyszłym roku.

– Ale przecież zamierzasz podjąć naukę w college’u, prawda? – naciskał.

Był dla mnie pod wieloma względami kimś nieznajomym, ale wiedziałam jedno – w świecie, z którego pochodził, wyższe wykształcenie traktowano jako niezbędne. Inaczej niż w mojej rodzinie, w której w tamtym czasie nikt jeszcze nie ukończył college’u. Ta różnica była wyraźnie widoczna w przypadku Benjiego; kiedy usiedliśmy przy stoliku, chciał kredki zaproponowane mu przez kelnerkę, lecz zamiast tego powiedziano mu, żeby zajął się słowną układanką, którą Leah nosiła wszędzie ze sobą.

– Stawiaj sobie wyzwania – rzekła do niego, otwierając układankę i podsuwając mu ją przez stół.

Zerknęłam na przyrodniego brata, obserwowałam jego twarz, gdy przyglądał się uważnie małym kwadracikom. Kiedy znowu spojrzałam na ojca, spostrzegłam, że wpatruje się we mnie jak podczas pierwszego spotkania, lecz wydawało się, że teraz w odmienny sposób. To była nasza sprawa, wspólny przedmiot zainteresowania. Może to dziwne, że istniał tylko jeden. Ale podjęłam ten temat.

– Tak – odpowiedziałam. – Oczywiście. To znaczy, taki mam plan.

– To dobrze. – Z zadowoleniem pokiwał głową. – Miło mi to słyszeć.

Tydzień później nadeszła pierwsza książka. Wydaje mi się, że nosiła tytuł Zdaj test: Przygotowanie uczniów szkół średnich do egzaminu na wyższe studia, chociaż przez następne miesiące przysłał mi tyle innych, że trudno było mi wszystkie spamiętać. Książki o zdawaniu egzaminów, pisaniu ważkich esejów, sporządzaniu wyróżniających się podań o przyjęcie na studia. Poradniki dotyczące wyboru college’u, kalkulowania swoich szans, zapewnienia sobie miejsca w rezerwowej uczelni. Te książki stopniowo wypierały moje powieści i czasopisma, aż wreszcie zajęły całą półkę, która dosłownie uginała się pod ich ciężarem. Nie byłam głupia. Wiedziałam, że każdą książką, wszystkimi zawartymi w nich słowami ojciec buduje dla mnie drogę wyrwania się z miasteczka Colby.

Problem w tym, że chociaż byłam dobrą uczennicą, jednak uczelni, do których według ojca powinnam złożyć podania – Dartmouth, Cornell, Columbia – mój szkolny doradca nawet mi nie proponował. Poza tym istniała też kwestia pieniędzy, z którymi zawsze było u nas krucho.

– Nie martw się – mawiał ojciec, ilekroć zdobyłam się na odwagę, by poruszyć ten temat. – Zostaw sprawę finansów mnie. Skoncentruj się jedynie na tym, by dostać się na studia.

Była to jednak poważna obietnica jak na kogoś, czyje zachowanie wobec mnie w przeszłości pozostawiało wiele do życzenia. Tego zwłaszcza moja mama nie mogła zignorować. Nasze kontakty mejlowe to jedno; w tej sytuacji ojciec przynajmniej znajdował się daleko, w gruncie rzeczy istniał dla mnie wyłącznie w cyberprzestrzeni. Ale pieniądze i obietnice były czymś rzeczywistym. Podobnie jak rozczarowanie, którego doznam, jeśli nie zdoła ich dotrzymać.

– Po prostu nie chcę, żebyś robiła sobie nadzieje – powiedziała mi. – Kiedy poznałam Joela, wiele przyrzekał, lecz później niewiele z tych przyrzeczeń zrealizował.

– Mamo, on był wtedy w moim wieku! – przypomniałam jej. – Czy chciałabyś, aby osądzano cię na podstawie tego, jak postępowałaś jako osiemnastolatka?

– Nie miałam zbyt wielkiego wyboru – odrzekła. – Urodziłam dziecko.

To prawda. A ja żyłam w tym samym świecie, z którego ona pochodziła. Uczyniła wszystko co w jej mocy, abym w żadnym razie nie musiała doświadczyć tego samego, co niegdyś ona. Na szczęście w tej sprawie poparło mnie kilka osób.

– Przestań się zamartwiać – mówiła jej kilkakrotnie moja babka, kiedy podsłuchiwałam ich rozmowy zza zamkniętych drzwi, które miały mi to uniemożliwić. – Skoro on chce umieścić ją na studiach i zapłacić za to, pozwól mu. Wszystko inne Emaline zawdzięcza tobie.

– Nie chcę, żeby przeżyła rozczarowanie – odparła mama. – Bycie rodzicem w istocie polega na niedopuszczaniu do tego, by dziecko powtórzyło twoje błędy.

– Ludzie się zmieniają, Emily. On jest już dorosłym mężczyzną – powiedziała babka. – Zresztą, bez względu na to co się wydarzy, Emaline ma ciebie i Roba. Nic jej się nie stanie.

Lektury książek, pisanie zadanych rozprawek i ciężka praca – wszystko to przyniosło efekty. Przyjęto moje podania do trzech z pięciu uczelni, w których je złożyłam, a ta, którą wybrałam jako rezerwową, Uniwersytet East, zaproponowała mi pełne stypendium. Ale dopiero kiedy nadszedł mejl z uczelni będącej moim pierwszym wyborem – Uniwersytetu Columbia – pozwoliłam sobie wreszcie na westchnienie ulgi. Pierwsze, co zrobiłam, to otworzyłam komputer i wstukałam adres mejlowy ojca.

Columbia, napisałam w okienku tematu. A poniżej, bez żadnego powitania czy wstępu, tylko: Dostałam się. I kliknęłam „wyślij”.

Spodziewałam się szybkiej odpowiedzi, gdyż ojciec, podobnie jak ja, nieustannie sprawdzał swoją skrzynkę mejlową. Ale odpisał dopiero po mniej więcej pięciu godzinach. Wspaniała wiadomość, głosił mejl. Gratulacje.

Wprawdzie ojciec nigdy w trakcie naszej korespondencji nie był zbyt wylewny, jednak w reakcji na tę szczególną wiadomość oczekiwałam trochę więcej ekscytacji czy czegokolwiek. Wcześniej wypisywał całe strony na temat Przygód Hucka Finna. A teraz tylko te trzy słowa.

Usiłowałam jednak o tym nie myśleć, gdy wciskałam klawisz odpowiedzi. Podziękowałam i napisałam, że przyślę mu kilka linków dotyczących rekrutacji i kwestii finansowych, które musimy rozstrzygnąć. Żadnej reakcji. W istocie, następna wiadomość od niego nadeszła dopiero po trzech tygodniach.

Emaline,

Bardzo mi przykro Ci to zakomunikować, ale z powodu nieprzewidzianych okoliczności nie będę w stanie realizować dopłat do Twojego czesnego na Columbii. Zawsze miałem nadzieję i zamiar wspomożenia Cię, jednak wyniknęły pewne sprawy, które to uniemożliwiają. Liczę, że zrozumiesz.

„Dopłat?”, pomyślałam. Nie tylko zrywał umowę, ale przedstawiał ją całkiem inaczej niż dotychczas. Ponadto nie mogłam nie zauważyć tego tonu – pełnego dystansu, niemal bezdusznego – brzmiącego bardzo podobnie do odpowiedzi, jakie otrzymałam od uczelni, które odrzuciły moje podanie. Brakowało tylko zwrotu: „Z żalem informujemy…”

A więc tak to wyglądało. Miałam niewielkie szanse dostania się na Columbię. Jednak przyjęto mnie tam, ale teraz ta szansa znowu się oddalała. Zostałam wyrolowana. Co gorsza, było za późno, by składać podanie o finansową pomoc, której jak wcześniej zakładałam, nie będę potrzebować. I chociaż teoretycznie moglibyśmy wziąć pożyczkę, potrafiłam myśleć tylko o moim tacie, który nigdy nie kupował nic na kredyt, co miesiąc w pełni regulował rachunki i oczekiwał, że my wszyscy będziemy unikać robienia długów równie starannie, jak unikamy pedofilów i zwierząt chorych na wściekliznę. Mogłam sobie wyobrazić jego minę, gdybym mu powiedziała, że musimy pożyczyć mniej więcej tyle, ile zarabiał przez cały rok. Na szczęście nie musiałam tego zrobić. Kiedy następnego wieczoru po kolacji on i mama posadzili mnie obok siebie i oznajmili, że jest wykluczone, byśmy mogli sobie pozwolić na moje studia na Columbii, nie byłam zaskoczona. Ostatecznie przecież nigdy mi tego nie obiecywali.

Tak więc pozostawał Uniwersytet East. Miałam tam zapewnione pełne stypendium. To dobra uczelnia. Nie trzeba mieć stopnia magistra, by wiedzieć, że była w porządku. Tamtego wieczoru usiadłam przy biurku i popatrzyłam na półkę pełną książek przygotowujących do studiów, stojących w równym rzędzie. Wskutek nieustannych cięć budżetu liceum było ich więcej niż w całym zbiorze książek z tej dziedziny w mojej szkolnej bibliotece. Gdy o tym myślałam, przez głowę przemknął mi obraz mamy sprzed osiemnastu lat, otrzymującej świadectwo ukończenia liceum, podczas gdy ja jako niemowlę przyglądałam się temu, trzymana na rękach przez moją babkę. Jakże odmienne były nasze życia, jej wtedy i moje teraz. Tak wiele pragnęła dla mnie: gwiazdki z nieba i jeszcze więcej. Ale być może obecnie wystarczy gwiazdka.

Tak więc naprawdę wydawało się stosowne, że w rogu okna widziałam błyszczącą gwiazdę, gdy weszłam na stronę internetową Uniwersytetu Columbia i powiadomiłam, że tej jesieni nie będę uczęszczać na ich zajęcia. Po całej tej ciężkiej pracy, jaką wykonałam, to było takie proste. Tylko parę kliknięć, kilka uderzeń w klawisze i koniec.

Co do mojego ojca, nie nadeszły więcej od niego żadne mejle, żadne wyjaśnienia; po prostu zniknął, znów stał się dla mnie kimś w rodzaju yeti. Czasami przyłapywałam się na tym, że wątpię nawet w jego istnienie, choć wiedziałam przecież, że kiedyś oglądałam go na własne oczy.

A chociaż jeszcze przez pewien czas zachowałam w skrzynce mejlowej wstępną wiadomość z Uniwersytetu Columbia o przyjęciu mnie na studia, jej widok w gruncie rzeczy nie budził smutku. Smucił mnie natomiast brak mejli od ojca. Jakże żałosna wydawałam się sobie, gdy logowałam się na konto, mając nadzieję, że w nowych wiadomościach ujrzę adres ojca. Dziwnie było ofiarować szkolnej bibliotece wszystkie książki od niego, gdy już ich nie potrzebowałam.

Przede wszystkim jednak czułam się oszukana, bo uwierzyłam w obiecanki ojca, chociaż mama właśnie przed tym mnie ostrzegała. On nawet z oddali zdołał mnie oszukać, a ja mu zaufałam, naiwnie i ochoczo. W chwilach mniej masochistycznego nastroju przypominałam sobie, że mnie, dziewczynę z liceum w miasteczku Colby, przyjęto do jednej z najlepszych uczelni w kraju. To musi mieć jakieś znaczenie. Nie byłam tylko pewna jakie.

Życie toczyło się dalej. I była przy mnie osoba, która wiedziała, że to co najlepsze, nigdy nie znika bezpowrotnie. Stale opowiadała z dumą każdemu, kto chciał słuchać, o moim stypendium w świetnej uczelni East. Kiedy siedziałam na sofie i oglądałam telewizję, mijając mnie, ściskała mi ramię. Uśmiechała się do mnie z drugiej strony stołu, gdy Amber wygadywała jakieś typowe dla siebie bzdury. Przystawała przed zamkniętymi drzwiami mojej sypialni – tylko na moment, jednak zawsze wystarczająco długi, abym wiedziała na pewno, że ona tam jest.