Jack Reacher. Nigdy nie wracaj

Okładka

O książce

Strona tytułowa

O autorze

Tego autora

Strona redakcyjna

O autorze

Dedykacja

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

55

56

57

58

59

60

61

62

63

64

65

66

67

68

69

Przypisy

O książce

Jeśli kiedykolwiek w swoim dorosłym życiu Jack Reacher miał coś, co przypominało dom, to właśnie przed tym stoi. Po długiej drodze z Dakoty Południowej, podczas której kilkakrotnie otarł się o śmierć, dotarł do siedziby 110. jednostki żandarmerii wojskowej, w której służył kilkanaście lat wcześniej.

Do odbycia tej podróży skłoniła go major Susan Turner, obecnie dowodząca tą jednostką, okazuje się jednak, że kobieta zniknęła, a na jej miejscu siedzi urodzony biurokrata – podpułkownik Morgan. To właśnie przed takimi ludźmi Reacher uciekał, odchodząc z armii.

Ale Armia Stanów Zjednoczonych najwyraźniej tak łatwo nie odpuszcza, bo Morgan ma dla niego trzy wiadomości. Jedną gorszą od drugiej.

Po pierwsze, właśnie został przywrócony do służby czynnej.

Po drugie, czeka go proces o zabójstwo.

Po trzecie, wniesiono przeciwko niemu pozew o ustalenie ojcostwa.

LEE CHILD

Brytyjski pisarz, od 1998 r. mieszkający w Nowym Jorku. W 2009 r. wybrany na prezesa stowarzyszenia Mystery Writers of America. Studiował prawo, potem pracował w teatrze i telewizji Granada. Zwolniony po 18 latach w wyniku restrukturyzacji, zainwestował w karierę literacką. W 1997 r. ukazała się jego pierwsza powieść – Poziom śmierci. Książka zdobyła Anthony Award za najlepszy debiut kryminalny i zapoczątkowała serię thrillerów ze wspólnym bohaterem, byłym żandarmem wojskowym Jackiem Reacherem, do której należąm.in.: Echo w płomieniach, Siła perswazji, Jednym strzałem (powieść zekranizowana jako Jack Reacher z Tomem Cruise’em w roli tytułowej), Elita zabójców, Jutro możesz zniknąć, 61 godzin, Czasami warto umrzeć, Ostatnia sprawa, Poszukiwany, Nigdy nie wracaj, Sprawa osobista. Książki Lee Childa publikowane są w 43 krajach. Tom Cruise ponownie wcielił się w Reachera w adaptacji Nigdy nie wracaj.

www.leechild.com

Tego autora

Jack ReacherPOZIOM ŚMIERCIUPROWADZONYWRÓG BEZ TWARZYPODEJRZANYECHO W PŁOMIENIACHW TAJNEJ SŁUŻBIESIŁA PERSWAZJINIEPRZYJACIELJEDNYM STRZAŁEMwydanie specjalne z opowiadaniem „Nowa tożsamość Jamesa Penneya”BEZ LITOŚCIELITA ZABÓJCÓWNIC DO STRACENIAJUTRO MOŻESZ ZNIKNĄĆ61 GODZINCZASAMI WARTO UMRZEĆOSTATNIA SPRAWAwydanie specjalne z opowiadaniem „Drugi syn”POSZUKIWANYNIGDY NIE WRACAJSPRAWA OSOBISTAZMUŚ MNIESTO MILIONÓW DOLARÓWorazNAJLEPSZE AMERYKAŃSKIE OPOWIADANIA KRYMINALNE 2010(współautor)

Tytuł oryginału:NEVER GO BACK

Copyright © Lee Child 2013All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2014

Polish translation copyright © Andrzej Szulc 2014

Redakcja: Beata Słama

Zdjęcie na okładce: Prazis/Shutterstock

Projekt graficzny okładki i serii: Mariusz Banachowicz

ISBN 978-83-7985-391-5

WydawcaWYDAWNICTWO ALBATROS ANDZRZEJ KURYŁOWICZ S.C.Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawawww.wydawnictwoalbatros.comFacebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, 88em.eu

Jack Reacher: CV

Imię i nazwisko: Jack Reacher

Narodowość: amerykańska

Urodzony: 29 października 1960 roku w Berlinie

Charakterystyczne dane: 195 cm; 99–110 kg; 127 cm w klatce piersiowej

Kolor włosów: ciemny blond

Kolor oczu: niebieski

Ubranie: kurtka 3XLT, długość nogawki mierzona od kroku 95 cm

Wykształcenie: szkoły na terenie amerykańskich baz wojskowych w Europie i na Dalekim Wschodzie; Akademia Wojskowa West Point

Przebieg służby: 13 lat w żandarmerii armii Stanów Zjednoczonych; w 1990 zdegradowany z majora do kapitana, zwolniony do cywila w randze majora w 1997 roku

Odznaczenia służbowe: Srebrna Gwiazda, Medal za wzorową służbę, Medal Żołnierza, Legia Zasługi, Brązowa Gwiazda, Purpurowe Serce

Ostatni adres: nieznany

Czego nie ma: prawa jazdy; dokumentu ze zdjęciem; osób na utrzymaniu

Moim czytelnikom,z serdecznymi podziękowaniami

1

Ostatecznie wsadzili Reachera do samochodu i zawieźli do oddalonego o półtora kilometra motelu, gdzie nocny recepcjonista dał mu pokój, w którym było wszystko, czego Reacher się spodziewał, bo nocował już w takich pokojach tysiąc razy. Był tam wspólny dla obu pokoi hałaśliwy grzejnik, przy którym trudno zasnąć i który pozwala zaoszczędzić na prądzie, były wkręcone wszędzie, dające tę samą oszczędność niskowatowe żarówki, cienka wykładzina dywanowa, która wysycha parę godzin po wypraniu, dzięki czemu pokój można wynająć tego samego dnia. Nie żeby prano ją zbyt często. Wykładzina była w ciemny deseń, który świetnie maskował plamy. Podobnie jak narzuta na łóżku. Wszystko wskazywało na to, że prysznic będzie przerdzewiały, a brodzik na wpół zatkany, ręczniki cienkie, mydło mikroskopijne, a szampon tani. Meble były drewniane, ciemne i porysowane, telewizor mały i stary, zasłony szare od brudu.

Wszystko zgodnie z oczekiwaniami. Nic, czego by nie widział już tysiąc razy.

Ale tak czy owak dziadostwo.

Więc nie chowając nawet klucza do kieszeni, obrócił się na pięcie i wyszedł z powrotem na parking. Było chłodno i trochę wilgotno. W połowie wieczoru, w połowie zimy, w północno-wschodnim zakątku Wirginii. Niedaleko toczył leniwie wody Potomac. Za nim, na wschodzie, był Dystrykt Kolumbii, bijący od niego blask rozjaśniał chmury. Stolica kraju, w którym działy się najróżniejsze rzeczy.

Samochód, którym go podwieźli, już odjeżdżał. Reacher patrzył, jak tylne światła giną we mgle. Po chwili zniknęły i świat ucichł i zastygł w bezruchu. Ale tylko na minutę. Nagle pojawił się inny samochód, sunący dziarsko i żwawo, jakby dobrze wiedział, dokąd zmierza. Skręcił na parking. Zwykły sedan, w ciemnym kolorze. Prawie na pewno rządowy. Kierował się w stronę recepcji, ale kiedy jego reflektory omiotły nieruchomą postać Reachera, ruszył w jego stronę.

Goście. Cel wizyty nieznany, wiadomość dobra lub zła.

Auto zatrzymało się równolegle do budynku, w takiej samej odległości od Reachera, jak ta, która dzieliła go od drzwi pokoju, zostawiając mu miejsce wielkości bokserskiego ringu. Wysiedli z niego dwaj mężczyźni. Mimo chłodu ubrani byli tylko w opięte białe podkoszulki oraz sportowe spodnie podobne do tych, jakie sprinterzy ściągają tuż przed biegiem. Obaj mieli mniej więcej metr osiemdziesiąt wzrostu i ważyli dziewięćdziesiąt kilo. Mniejsi od Reachera, ale niewiele. Obaj byli żołnierzami. To nie ulegało wątpliwości. Reacher poznał to po ich uczesaniu. Żaden cywilny fryzjer nie byłby tak pragmatyczny ani tak brutalny. Nie pozwoliłyby na to prawa rynku.

Facet, który siedział na miejscu pasażera, obszedł maskę i dołączył do kierowcy. Obaj stanęli ramię przy ramieniu. Obaj mieli na nogach adidasy, duże, białe i bezkształtne. Żaden nie był ostatnio na Bliskim Wschodzie. Ani śladu opalenizny, ani śladu znużenia i napięcia w oczach. Obaj byli młodzi, gdzieś w okolicy trzydziestki. Formalnie rzecz biorąc, Reacher mógłby być ich ojcem. Wyglądali na podoficerów. Prawdopodobnie starszych szeregowców albo kaprali, nie sierżantów. Nie mogli być sierżantami. Nie byli wystarczająco bystrzy. W gruncie rzeczy nie byli wcale bystrzy. Mieli puste, tępe twarze.

– Jack Reacher? – odezwał się facet, który siedział na miejscu pasażera.

– Kto chce wiedzieć? – odpowiedział pytaniem Reacher.

– My.

– A kim jesteście?

– Twoimi doradcami prawnymi.

Co było oczywiście nieprawdą. Reacher wiedział o tym. Wojskowi prawnicy nie podróżują parami i nie oddychają przez usta. Ci faceci nie byli prawnikami. A zatem zła, a nie dobra wiadomość. W takim przypadku najlepiej podjąć natychmiastową akcję. Dość łatwo zamarkować nagłe zrozumienie, skwapliwie podejść z wyciągniętą w powitalnym geście ręką, dość łatwo sprawić, by skwapliwie wyciągnięta ręka niepowstrzymanie uniosła się do ciosu, łokieć mocno trafił w twarz faceta po lewej stronie, a prawa stopa uderzyła w ziemię, tak jakby celem całego tego ćwiczenia było zabicie wyimaginowanego karalucha, podczas gdy w rzeczywistości energia wygenerowana przez tupnięcie pozwala skierować ten sam łokieć w gardło faceta po prawej stronie, raz, dwa, trzy, łup, trzask, prask, gra skończona.

Dość łatwo. I to jest zawsze najbezpieczniejsze wyjście. Stara mantra Reachera: zastosuj odwet, zanim nastąpi atak. Zwłaszcza kiedy przeciwnik ma przewagę liczebną, kiedy jest młodszy i ma więcej energii.

Ale. Nie był pewien. Nie do końca. Jeszcze nie. I nie mógł popełnić takiej pomyłki. Nie w tym momencie. Nie w tych okolicznościach. Czuł, że powinien się hamować. Pozwolił, by chwila minęła.

– I jak brzmi wasza porada prawna? – zapytał.

– Zachowanie niezgodne z honorem oficera – stwierdził facet. – Okryłeś hańbą jednostkę. Sąd wojenny zaszkodziłby nam wszystkim. Więc wynoś się stąd w podskokach. I nigdy nie wracaj.

– Nikt nic nie mówił o sądzie wojennym.

– Jeszcze nie. Ale wkrótce o nim usłyszysz. Więc nie przeginaj pały.

– Mam rozkaz tu zostać.

– Wcześniej nie mogli cię znaleźć. Teraz też nie znajdą. Wojsko nie korzysta z usług łowców ludzi. A żaden łowca i tak nie trafi na twój ślad. Biorąc pod uwagę to, jak żyjesz.

Reacher milczał.

– Więc taka jest nasza porada prawna – podsumował facet.

– Odnotowałem – mruknął Reacher.

– Chodzi nie tylko o to, żebyś ją odnotował.

– Tak?

– Oferujemy ci zachętę.

– Jakiego rodzaju?

– Za każdym razem, kiedy cię tu znajdziemy, skopiemy ci dupę.

– Naprawdę?

– Zaczynając od dzisiaj. Żebyś miał ogólne pojęcie, co masz robić.

– Kupowaliście kiedyś jakieś urządzenie elektryczne? – zapytał Reacher.

– A co to ma do rzeczy?

– Widziałem kiedyś jedno w sklepie. Ma z tyłu żółte ostrzeżenie. Piszą tam, że niewłaściwe użycie grozi śmiercią lub kalectwem.

– I co z tego?

– Przyjmijmy, że do mnie jest dołączone takie ostrzeżenie.

– Nie boimy się ciebie, stary.

„Stary”. Reacherowi stanął przed oczyma ojciec. W jakimś słonecznym miejscu. Pewnie na Okinawie. Stan Reacher, urodzony w Lakonii w stanie New Hampshire, kapitan piechoty morskiej, stacjonujący w Japonii wraz z żoną i dwoma nastoletnimi synami. Reacher i jego brat mówili na ojca „stary” i w ich oczach rzeczywiście był stary, mimo że musiał mieć wtedy dziesięć lat mniej, niż Reacher miał tego wieczoru.

– Zabierajcie się stąd – powiedział. – Wracajcie tam, skąd przyjechaliście. To wszystko was przerasta.

– My tak tego nie widzimy.

– Kiedyś tak zarabiałem na życie – dodał. – Ale pewnie o tym wiecie?

Bez odpowiedzi.

– Znam wszystkie ruchy – zaznaczył. – Niektóre sam wymyśliłem.

Bez odpowiedzi.

Reacher nadal trzymał w ręku klucz. Ogólna zasada: nie atakuj faceta, który właśnie zamknął za sobą drzwi. Pęk kluczy jest lepszy, ale nawet pojedynczy klucz może być skuteczną bronią. Oprzyj główkę o wnętrze dłoni, ustaw trzonek między palcem wskazującym i środkowym i masz całkiem porządny kastet.

Ale. To byli tylko głupi gówniarze. Nie było powodu, by się unosić. Ani łamać im kości.

Reacher schował klucz do kieszeni.

Ich adidasy wskazywały, że nie mieli zamiaru go kopać. Nikt nie wymierza kopniaków w miękkich sportowych butach. To nie ma sensu. Chyba że zamierza się kopać wyłącznie w celu uzyskania punktów. Tak jak to się odbywa w jednej z tych fetyszystowskich sztuk walki, której nazwa przypomina chińską potrawę. Taekwondo i tak dalej. Sprawdza się świetnie na olimpiadzie, ale beznadziejnie na ulicy. Unosząc nogę jak pies przy hydrancie, człowiek aż się prosi, żeby spuścić mu manto. Prosi się, żeby go przewrócić i skopać do nieprzytomności.

Czy ci faceci w ogóle o tym wiedzieli? Czy przyjrzeli się jego stopom? Reacher miał na nich ciężkie buciory. Wygodne i trwałe. Kupił je w Dakocie Południowej i zamierzał nosić przez całą zimę.

– Wchodzę do środka – oznajmił.

Bez odpowiedzi.

– Dobranoc – dodał.

Bez odpowiedzi.

Reacher wykonał płynnie ćwierć obrotu, zrobił pół kroku w stronę drzwi i tak jak się spodziewał, dwaj faceci rzucili się na niego, poruszając się chaotycznie i o wiele szybciej niż on i mając zamiar go złapać.

Reacher odczekał chwilę, pozwalając im się rozpędzić, a potem wykonał ćwierć obrotu z powrotem. W tym momencie poruszał się już tak samo szybko jak oni, sto dziesięć kilogramów zderzających się ze stu osiemdziesięcioma, i obracał się nadal, celując szerokim lewym sierpowym w faceta po lewej stronie. Cios zgodnie z planem trafił go prosto w ucho, jego głowa poleciała w bok i odbiła się od ramienia partnera, którego Reacher walnął prawym hakiem w podbródek. Uderzenie dosięgło celu jak na rysunku instruktażowym i głowa faceta poleciała w górę i do tyłu prawie w tym samym momencie i w taki sam sposób, w jaki głowa jego partnera poleciała na bok. Jakby obaj byli lalkami, a lalkarz kichnął.

Nadal jednak trzymali się na nogach. Facet z lewej kołysał się niczym marynarz na okręcie, ten z prawej zataczał się do tyłu. Mężczyzna z lewej z trudem zachowywał równowagę i miał zupełnie odsłonięty korpus. Reacher walnął go w splot słoneczny, na tyle mocno, że zabrakło mu tchu, ale nie aż tak mocno, by spowodować trwały uraz neurologiczny. Facet zgiął się wpół, przykucnął i złapał za kolana. Reacher ominął go i podszedł do tego z prawej strony, który zobaczył go i próbował trafić prawym prostym. Reacher odparował uderzenie lewym przedramieniem i znów zastosował cios w splot słoneczny.

Facet zgiął się wpół, tak samo jak kolega.

Ustawienie ich twarzami w odpowiednią stronę i popchnięcie obcasem buta, najpierw jednego, potem drugiego, w stronę samochodu nie nastręczyło już większych trudności. Walnęli całkiem mocno głowami w drzwi i legli na ziemi. Na karoserii pozostały płytkie wgłębienia. Obaj nadal byli przytomni i spazmatycznie łapali powietrze.

Rano czekał ich ból głowy i konieczność tłumaczenia się z uszkodzeń samochodu. I na tym koniec. Biorąc pod uwagę okoliczności, obszedł się z nimi całkiem łagodnie. Miłosiernie. Uprzejmie. Nawet delikatnie.

Stary.

Mógłby być ich ojcem.

Przebywał w Wirginii dopiero od niecałych trzech godzin.

2

Reacher w końcu tam dotarł, pokonując całą drogę z zasypanej śniegiem Dakoty Południowej. Ale nie tak szybko. Dwa razy zatrzymało go coś w Nebrasce, a potem też szło mu niesporo. Długo czekał w Missouri, nim zabrał go srebrny ford prowadzony przez kościstego faceta, który nawijał przez całą drogę z Kansas City do Columbii, a potem nagle umilkł. W Illinois było szybkie porsche, jak się domyślał, kradzione, a potem na stacji benzynowej dwaj faceci z nożami. Chcieli, żeby im oddał pieniądze, i zdaniem Reachera, nie wyszli jeszcze ze szpitala. Na dwa dni utknął w Indianie, a potem trafił mu się poobijany niebieski cadillac, prowadzony powoli przez dystyngowanego starszego dżentelmena w muszce tak samo niebieskiej jak jego samochód. W Ohio spędził cztery dni w małym miasteczku i w końcu zabrał się czerwonym silverado, którym podróżowała młoda para z psem, szukająca przez cały dzień pracy. Na którą, zdaniem Reachera, mogli liczyć tylko oni dwoje. Psu niełatwo będzie znaleźć jakieś zatrudnienie. Niewykluczone, że zawsze będzie na cudzym garnuszku. To był duży, bezużyteczny kundel jasnej maści, mniej więcej czteroletni, ufny i przyjazny. I chociaż był środek zimy, chętnie dzielił się sierścią. Pod koniec Reacher cały był pokryty złotym puchem.

Potem nastąpił bezsensowny wypad na północny wschód do Pensylwanii, ale nie udało mu się złapać okazji w innym kierunku. Spędził dzień w pobliżu Pittsburgha, a następnie dzień w pobliżu Yorku, i w końcu czarny, mniej więcej dwudziestoletni facet zawiózł go białym, mniej więcej trzydziestoletnim buickiem do Baltimore w stanie Maryland. Generalnie wolno to trwało.

Ale z Baltimore poszło już jak z płatka. Baltimore przycupnęło na międzystanowej autostradzie numer dziewięćdziesiąt pięć i następnym przystankiem był Dystrykt Columbii. Ta część Wirginii, do której zmierzał Reacher, położona była w gruncie rzeczy w obrębie Waszyngtonu, niewiele dalej na zachód od cmentarza Arlington niż Biały Dom na wschód. Reacher dojechał z Baltimore autobusem. Wysiadł na dworcu za Union Station i przeciął miasto, najpierw idąc K Street do Washington Circle, potem Dwudziestą Trzecią do pomnika Lincolna, i w końcu przez most do cmentarza. Przy jego bramie był przystanek autobusowy. Lokalnej linii, głównie dla ogrodników. Generalnie celem Reachera było Rock Creek, jedno z wielu w tym rejonie miejsc o takiej nazwie, ponieważ wszędzie było dużo skał i strumieni, a osadnicy mieszkali daleko od siebie i mieli podobne nazewnicze nawyki. W epoce peruk, bryczesów do kolan oraz wszechobecnego błota Rock Creek było z pewnością małą wioską zamieszkaną przez kolonizatorów, ale później stało się kolejnym anonimowym skrzyżowaniem na mającym dwieście pięćdziesiąt kilometrów kwadratowych obszarze zabudowanym drogimi domami i tanimi kompleksami biurowymi. Wyglądając przez okno autobusu, Reacher rozpoznawał stare widoki, odnotowywał nowe nabytki i czekał.

Jego celem był przysadzisty budynek wzniesiony mniej więcej sześćdziesiąt lat wcześniej w dawno już zapomnianym celu przez pobliski departament obrony. Może czterdzieści lat później złożyła na niego ofertę żandarmeria wojskowa, jak się okazało, przez pomyłkę. Jakiś oficer miał na myśli inne Rock Creek. Ale i tak dostał ten budynek. Przez pewien czas stał pusty, a potem przydzielono go nowo sformowanej 110. specjalnej jednostce żandarmerii wojskowej.

Było to najbliższe pojęciu domu miejsce, jakie Reacher kiedykolwiek posiadał.

Wysiadł z autobusu w odległości dwóch przecznic, na rogu, u stóp długiego wzniesienia, które pokonywał kiedyś tyle razy. Droga przed nim była trzypasmowa, wysadzana starymi drzewami, z chodnikami z popękanych betonowych płyt. Budynek dowództwa stał po lewej stronie, na szerokiej działce za wysokim kamiennym murem. Widać było tylko jego dach z szarych łupków, po północnej stronie pokryty mchem.

Z trzypasmówki prowadził do niego wjazd biegnący między dwoma ceglanymi filarami, które w czasach Reachera pełniły funkcję czysto dekoracyjną, ponieważ nie było między nimi bramy. Teraz jednak została zamontowana. Na kolumnach osadzono ciężkie stalowe wrota ze stalowymi kółkami, które toczyły się po wpuszczonych w stary asfalt zakrzywionych szynach. W teorii było to spowodowane wymogami bezpieczeństwa. Ale nie w praktyce, bo wrota były otwarte. Za nimi, tuż za kręgiem zataczanym przez kółka, stała budka wartownika, która również była nowa. Pełnił w niej wartę starszy szeregowiec w mundurze ACU, który zdaniem Reachera przypominał piżamę, cały workowaty i we wzorki. Późne popołudnie przechodziło we wczesny wieczór i robiło się coraz ciemniej.

Reacher podszedł do budki wartownika i szeregowiec posłał mu pytające spojrzenie.

– Przyszedłem odwiedzić waszą komendant – powiedział Reacher.

– Ma pan na myśli major Turner? – spytał facet.

– Ilu macie tutaj komendantów?

– Tylko jedną, proszę pana.

– Ma na imię Susan?

– Tak jest, proszę pana. Zgadza się. Major Susan Turner, proszę pana.

– To właśnie z nią chcę się widzieć.

– Jakie mam podać nazwisko?

– Reacher.

– Jakiego rodzaju ma pan sprawę?

– Osobistą.

– Proszę chwilę zaczekać. – Facet podniósł słuchawkę telefonu i zawiadomił kogoś wyżej. Pan Reacher z wizytą do major Turner. Rozmowa trwała o wiele dłużej, niż Reacher się spodziewał. W którymś momencie wartownik zasłonił dłonią słuchawkę. – Jest pan tym samym Reacherem, który był tu kiedyś dowódcą? – zapytał. – Majorem Jackiem Reacherem?

– Tak.

– I rozmawiał pan przez telefon z major Turner, przebywając gdzieś w Dakocie Południowej?

– Tak.

Facet przekazał dwie twierdzące odpowiedzi i przez chwilę słuchał swojego rozmówcy. W końcu odłożył słuchawkę.

– Może pan wejść, proszę pana – powiedział. Miał chyba zamiar udzielić mu wskazówek, ale zreflektował się. – Zna pan chyba drogę – dodał.

– Chyba tak – potwierdził Reacher i ruszył do środka. Po przejściu dziesięciu kroków usłyszał za sobą głośny zgrzyt i obejrzał się.

Wrota zamykały się za nim.

• • •

Stojący przed nim budynek utrzymany był w klasycznym stylu departamentu obrony z lat pięćdziesiątych. Długi i niski, z kamienia, cegły i łupków, z zielonymi metalowymi futrynami okien i zielonymi okrągłymi poręczami przy prowadzących do wejścia schodach. Lata pięćdziesiąte to był złoty wiek dla departamentu obrony. Kolosalny budżet. Siły lądowe, marynarka wojenna, siły powietrzne i piechota morska dostawały wszystko, czego chciały. A nawet więcej. Na parkingu stały samochody. Kilka wojskowych sedanów, zwyczajnych, ciemnych i porządnie zużytych, i kilka prywatnych pojazdów w jaśniejszych kolorach, ale na ogół starszych. Obok małego czerwonego roadstera stał samotny humvee, wielki ciemnozielono-czarny i złowrogi. Reacher zastanawiał się, czy roadster nie należy do Susan Turner. Wydawało mu się to całkiem prawdopodobne. Przez telefon robiła wrażenie kobiety, która może jeździć czymś takim.

Wspiął się po kilku kamiennych schodkach do drzwi. Te same schodki, te same drzwi, choć od tamtego czasu odmalowane. Zapewne więcej niż raz. Armia ma tony farby i zawsze chętnie jej używa. Za drzwiami wszystko wyglądało z grubsza tak samo jak zawsze. Po prawej stronie holu schody na pierwsze piętro, po lewej recepcja. Dalej hol przechodził w korytarz, który biegł wzdłuż całego budynku, z drzwiami po lewej i prawej stronie. W drzwiach były szybki z trawionego szkła. Na korytarzu paliło się światło. Była zima i w budynku stale panował półmrok.

W recepcji siedziała kobieta w takiej samej piżamce ACU jak facet przy bramie, ale z dystynkcjami sierżanta na naszywce pośrodku piersi. Niczym tarcza strzelnicza, pomyślał Reacher. Cel, pal! Znacznie bardziej wolał stary wzór munduru w leśny kamuflaż. Kobieta była czarna i chyba nie ucieszył jej jego widok. Sprawiała wrażenie bardzo poruszonej.

– Jack Reacher do major Turner – powiedział.

Kobieta kilka razy otworzyła i zamknęła usta, jakby miała mu mnóstwo do powiedzenia.

– Lepiej niech pan idzie na górę do jej gabinetu – odezwała się w końcu. – Wie pan, gdzie to jest?

Reacher pokiwał głową. Wiedział, gdzie to jest. To był kiedyś jego gabinet.

– Dziękuję, sierżant – powiedział.

Wszedł po schodach. Takie same sfatygowane kamienne płytki, taka sama metalowa poręcz. Chodził tymi schodami tysiące razy. Zakręcały raz, kończyły się dokładnie nad środkiem holu i wychodziły na długi korytarz pierwszego piętra. Paliły się tam światła. Podłoga wyłożona była takim samym linoleum. W drzwiach gabinetów po prawej i po lewej stronie tkwiły takie same szybki z trawionego szkła jak na parterze.

Jego gabinet był trzeci po lewej stronie.

To znaczy gabinet Susan Turner.

Sprawdził, czy koszula nie wystaje mu ze spodni i przeczesał palcami włosy. Nie miał pojęcia, co powiedzieć. Spodobał mu się jej głos przez telefon. To wszystko. To był głos interesującej osoby. Chciał się z nią spotkać. Po prostu. Dał dwa kroki do przodu i stanął. Mogła go wziąć za wariata.

Ale kto nie ryzykuje, ten traci. Wzruszył ramionami i szedł dalej. Trzeci gabinet po lewej. Drzwi były takie same jak kiedyś, tyle że pomalowane. Lite na dole, przeszklone na górze. Deseń na półmatowym trawionym szkle dzielił wszystko na pionowe prążki. Na ścianie przy klamce wisiała tabliczka w korporacyjnym stylu z napisem „Komendant jednostki, major S.R. Turner”. Za czasów Reachera napis był odbity z szablonu na drewnie pod szybą i jeszcze bardziej lapidarny: „Komendant mjr Reacher”.

Zapukał.

Usłyszał niewyraźny głos. To mogło być „wejść”. Odetchnął głęboko, otworzył drzwi i wszedł do środka.

Spodziewał się jakichś zmian. Nie było ich jednak zbyt wiele. Takie samo linoleum na podłodze, ciemne i niezbyt starannie wyfroterowane. Takie samo biurko, stalowe jak pancernik, pomalowane, lecz tu i tam starte do gołego metalu, nadal wgniecione w miejscu, gdzie pod koniec swojego urzędowania walnął w blat głową pewnego faceta. Takie same krzesła, to za biurkiem i to przed nim, praktyczne meble z połowy ubiegłego stulecia, które teraz można by opchnąć za dużą forsę w hipsterskim sklepie w Nowym Jorku albo San Francisco. Takie same szafki na akta i taka sama lampa: zawieszona na trzech krótkich łańcuszkach biała szklana misa.

Różnice były w większości łatwe do przewidzenia i wynikające z upływu czasu. Na biurku stały trzy konsole telefoniczne, podczas gdy wcześniej był tam jeden ciężki i czarny aparat z tarczą. Tam, gdzie przedtem leżały tacki na dokumenty przychodzące i wychodzące oraz ryza papieru, stały dwa komputery, stacjonarny i laptop. Mapa na ścianie była nowa i aktualna, a pod sufitem paliła się zielonkawym niezdrowym światłem fluorescencyjna, energooszczędna żarówka. Postęp, nawet w departamencie sił zbrojnych.

Tylko dwie rzeczy w gabinecie były zaskakujące i trudne do przewidzenia.

Po pierwsze, osoba siedząca za biurkiem nie była majorem, lecz podpułkownikiem.

Po drugie, nie była kobietą, lecz mężczyzną.

3

Mężczyzna siedzący za biurkiem miał na sobie typowy mundur polowy armii USA z pikselowym kamuflażem. Tyle że na nim wyglądał on gorzej niż na innych. Niczym kostium przebierańca. Niczym coś, co wkłada się na Halloween. Nie dlatego, że facet był szczególnie nieforemny, ale ponieważ sprawiał wrażenie poważnego, piastującego kierownicze stanowisko biurokraty, którego najskuteczniejszą bronią jest zaostrzony ołówek, a nie karabin M16. Miał stalowe oprawki okularów i stalowoszare włosy ostrzyżone i uczesane jak u ucznia. Jego dystynkcje i naszywki potwierdzały, że naprawdę jest podpułkownikiem armii Stanów Zjednoczonych i że nazywa się Morgan.

– Przepraszam, pułkowniku – powiedział Reacher. – Szukam major Turner.

– Siadajcie, Reacher – odparł facet, który nazywał się Morgan.

Dominująca osobowość jest czymś rzadkim i cennym, w armii nader pożądanym. A facet, który nazywał się Morgan, miał ją rozwiniętą w bardzo dużym stopniu. Jego głos, podobnie jak włosy i oprawki okularów, był stalowy. Nie wredny, nie chełpliwy i nie napastliwy. Po prostu bazujący na przekonaniu, że każdy rozsądny człowiek zrobi dokładnie to, co każe mu Morgan, ponieważ nie ma wyboru.

Reacher usiadł na krześle dla gościa, bliżej okna. Krzesło miało sprężyste metalowe nóżki i najpierw ugięło się lekko, a potem odgięło pod jego ciężarem. Pamiętał to uczucie. Siadywał na nim wcześniej z takiego czy innego powodu.

– Proszę mi dokładnie wyłuszczyć cel pańskiej wizyty – poprosił Morgan.

W tym momencie Reacher zaczął się obawiać, że usłyszy smutną wiadomość: Susan Turner nie żyje. Prawdopodobnie zginęła w Afganistanie. Albo w wypadku drogowym.

– Gdzie jest major Turner? – zapytał.

– Nie tu – odparł Morgan.

– Więc gdzie?

– Być może do tego dojdziemy. Ale najpierw muszę wiedzieć, skąd bierze się pańskie zainteresowanie.

– Jakie zainteresowanie?

– Major Turner.

– Nie jestem nią zainteresowany.

– Wymienił pan jej nazwisko przy bramie.

– To sprawa osobista.

– To znaczy?

– Rozmawiałem z nią przez telefon. Wydała mi się interesującą osobą. Pomyślałem, że wpadnę i zaproszę ją na kolację. Regulamin polowy nie zabrania jej się zgodzić.

– Ani, co całkiem możliwe, odmówić.

– W rzeczy samej.

– O czym rozmawialiście przez telefon? – zapytał Morgan.

– O tym i owym.

– A dokładnie?

– To była prywatna rozmowa, pułkowniku. I nie wiem, kim pan jest.

– Jestem komendantem sto dziesiątej jednostki specjalnej.

– Nie major Turner?

– Już nie.

– Sądziłem, że to stanowisko powinien objąć ktoś w randze majora, a nie podpułkownika.

– To tymczasowe dowództwo. Moją specjalnością jest rozwiązywanie problemów. Przysłano mnie, żebym tu posprzątał.

– Coś było tutaj nieposprzątane? To chce mi pan powiedzieć?

Morgan zignorował to pytanie.

– Wybrał się pan tu specjalnie, żeby spotkać się z major Turner? – zapytał.

– Niespecjalnie – odparł Reacher.

– Czy zażądała, żeby pan się tutaj zjawił?

– Niespecjalnie – powtórzył Reacher.

– Tak czy nie?

– Ani jedno, ani drugie. Moim zdaniem taka była niesprecyzowana intencja obu stron. Gdybym był przypadkiem w tej okolicy. Coś w tym rodzaju.

– I tak się złożyło, że przebywa pan w tej okolicy. Dlaczego?

– A dlaczego nie? Muszę gdzieś przebywać.

– Twierdzi pan, że jechał tu aż z Dakoty Południowej, opierając się na niesprecyzowanej intencji?

– Spodobał mi się jej głos – odparł Reacher. – Ma pan z tym jakiś problem?

– Jeśli się nie mylę, jest pan bezrobotny?

– Aktualnie tak.

– Od jak dawna?

– Od zakończenia służby w wojsku.

– To niewybaczalne.

– Gdzie jest major Turner? – zapytał Reacher.

– Nie rozmawiamy o major Turner – odparł Morgan.

– W takim razie o czym rozmawiamy?

– Rozmawiamy o panu.

– O mnie?

– Zupełnie bez związku z major Turner. Ale to ona wyciągnęła pańskie akta. Może pan ją zaciekawił. Przy pańskich aktach była adnotacja. Kiedy je wyciągnęła, powinno to było zwrócić naszą uwagę. Co zaoszczędziłoby nam trochę czasu. Niestety, tak się nie stało i adnotację zauważono dopiero, kiedy je zwróciła. Ale lepiej późno niż wcale. Bo w końcu się pan pojawił.

– O czym pan mówi?

– Zna pan niejakiego Juana Rodrigueza?

– Nie. Co to za jeden?

– W swoim czasie interesowała się nim sto dziesiąta. Teraz nie żyje. Zna pan kobietę o nazwisku Dayton? Candice Dayton?

– Nie. Ona też nie żyje?

– Nie, pani Dayton na szczęście nadal żyje. Chociaż, jak się okazuje, jej życie nie jest usłane różami. Na pewno pan jej nie pamięta?

– O co w tym wszystkim chodzi?

– Masz kłopoty, Reacher.

– Z jakiego powodu?

– Sekretarz armii otrzymał dokument obdukcji, z którego wynika, że pan Rodriguez zmarł wskutek pobicia, do którego doszło szesnaście lat temu. Biorąc pod uwagę, że w takich wypadkach nie obowiązuje przedawnienie, stał się ofiarą zabójstwa.

– Twierdzi pan, że sprawcą był któryś z moich ludzi? Szesnaście lat temu?

– Nie, wcale tego nie twierdzę.

– To dobrze. A co sprawia, że życie pani Dayton nie jest usłane różami?

– To mnie nie interesuje. O tym porozmawia z panem ktoś inny.

– W takim razie powinien się pan pośpieszyć. Skoro nie zastałem major Turner, nie zabawię tu długo. W okolicy nie ma zbyt wielu innych atrakcji.

– Zatrzyma się pan na dłużej – odparł Morgan. – Czeka nas długa i interesująca rozmowa.

– Na jaki temat?

– Dowody wskazują, że to pan pobił pana Rodrigueza przed szesnastu laty.

– Bzdura.

– Dostanie pan adwokata. Jeżeli to bzdura, na pewno to panu powie.

– Bzdura w tym znaczeniu, że pan i ja nie odbędziemy długiej i interesującej rozmowy. I nie będę miał adwokata. Jestem cywilem, a pan jest dupkiem w piżamie.

– Rozumiem, że nie zamierza więc pan z nami dobrowolnie współpracować?

– Dobrze pan zrozumiał.

– Zna pan dział dziesiąty Kodeksu Stanów Zjednoczonych?

– Oczywiście, pewne jego paragrafy.

– Zatem wie pan zapewne, że zgodnie z treścią jednego z tych paragrafów, gdy ktoś w pana stopniu odchodzi z wojska, nie przechodzi automatycznie do cywila. Nie od razu i nie ostatecznie. Staje się rezerwistą. Nie ma obowiązków, ale może być w każdej chwili powołany.

– Przez ile lat? – zainteresował się Reacher.

– Miał pan certyfikat bezpieczeństwa.

– Świetnie to pamiętam.

– Pamięta pan, jakie papiery musiał pan podpisać, żeby go dostać?

– Z grubsza. – Reacher pamiętał, że w pomieszczeniu było kilku facetów, wszyscy poważni i w sile wieku. Prawnicy, notariusze, pieczęcie i pieczątki.

– Było tam sporo rzeczy drobnym drukiem – ciągnął Morgan. – Skoro miał pan poznać sekrety rządu, to chyba oczywiste, że rząd chciał mieć nad panem pewną kontrolę. Wcześniej, w trakcie i później.

– Jak długo później?

– Większość tych rzeczy jest tajna przez sześćdziesiąt lat.

– To komiczne.

– Niech pan się nie martwi – odparł Morgan. – Przepisy nie mówiły, że ma pan być rezerwistą przez sześćdziesiąt lat.

– To dobrze.

– Mówiły coś gorszego. Mówiły, że pozostaje pan w rezerwie bezterminowo. Niestety Sąd Najwyższy wyciął nam psikusa, kwestionując te przepisy. Zobowiązał nas do respektowania trzech standardowych wymogów obowiązujących w całym dziale dziesiątym.

– To znaczy?

– Żebyśmy mogli pana skutecznie przywrócić do służby, musi pan cieszyć się dobrym zdrowiem, mieć poniżej pięćdziesiątego piątego roku życia i kwalifikować się do odbycia szkolenia.

Reacher nie odezwał się.

– Jak pańskie zdrowie? – zapytał Morgan.

– Nie narzekam.

– Ile ma pan lat?

– Daleko mi jeszcze do pięćdziesięciu pięciu.

– Nadaje się pan do szkolenia?

– Wątpię.

– Ja też. Ale to możemy sprawdzić empirycznie w trakcie służby.

– Mówi pan serio?

– Najzupełniej. Niniejszym przywracam pana oficjalnie do czynnej służby wojskowej – oznajmił Morgan.

Reacher się nie odezwał.

– Znowu jest pan w armii Stanów Zjednoczonych. Teraz pański tyłek należy do mnie.

4

Obyło się bez wielkich fanfar. Żadnej procedury przyjęcia albo ponownego przyjęcia. Morgan wypowiedział tylko formułkę i zaraz potem w pokoju zrobiło się trochę ciemniej, bo na korytarzu stanął facet i zasłonił światło wpadające przez panel z trawionego szkła. Reacher widział go, całego w pionowych prążkach, wysokiego, barczystego wartownika, stojącego w pozycji spocznij, plecami do drzwi.

– Jestem zobowiązany poinformować pana – powiedział Morgan – że przysługuje mu procedura odwoławcza. Może się pan z nią zapoznać. Dostanie pan adwokata.

– Naprawdę?

– To zupełnie logiczne. Będzie pan próbował odwołać się od decyzji powołującej pana do wojska. Z czego wynika, że rozpocznie pan służbę. Co oznacza, że dostanie pan to, co uzna za stosowne dać panu armia. Ale sądzę, że okaże pan odrobinę rozsądku.

– Nie pamiętam żadnego Juana Rodrigueza.

– W tej sprawie również dostanie pan adwokata.

– Co przytrafiło się temu facetowi?

– To pan mi powie – odparł Morgan.

– Nie mogę. Nie pamiętam go.

– Zostawił go pan z urazem mózgu, który doprowadził w późniejszym czasie do jego zgonu.

– Co to był za jeden?

– Zaprzeczanie na dłuższą metę nic panu nie da.

– Niczemu nie zaprzeczam. Mówię panu, że nie pamiętam tego faceta.

– Tę dyskusję może pan odbyć ze swoim adwokatem.

– A kim jest Candice Dayton?

– O tym również porozmawia pan z adwokatem. Ale innym.

– Dlaczego innym?

– Bo to inny rodzaj sprawy.

– Czy jestem aresztowany?

– Nie – odparł Morgan. – Jeszcze nie. Prokuratorzy podejmą tę decyzję, kiedy uznają to za stosowne. Do tego czasu podlega pan moim rozkazom. Na razie zachowa pan swój dawny stopień. Administracyjnie jest pan przydzielony do tej jednostki. Ma pan rozkaz traktować ten budynek jako miejsce swojej służby i pojawiać się tutaj codziennie przed ósmą rano. Nie wolno panu opuszczać tego rejonu. Przez rejon rozumiem obszar w promieniu ośmiu kilometrów od tego biurka. Zostanie pan zakwaterowany w miejscu, które przydzieli panu armia.

Reacher nie odezwał się.

– Ma pan jakieś pytania, majorze? – zapytał Morgan.

– Czy będę musiał nosić mundur?

– Na tym etapie nie.

– Cóż za ulga.

– To nie są żarty, Reacher. Potencjalne zagrożenia są poważne. To znaczy dla pana. W najgorszym razie dostanie pan dożywocie w Leavenworth za morderstwo z premedytacją. Choć zważywszy, że minęło już szesnaście lat, bardziej prawdopodobne wydaje się dziesięć lat za zabójstwo. To, co pana czeka w jednostce, też nie wygląda zachęcająco, jeśli wziąć pod uwagę, że będziemy musieli ustosunkować się do faktu, że popełnił pan przestępstwo. Pana zachowanie zostanie prawdopodobnie uznane za nielicujące z honorem oficera, co pociągnie za sobą kolejne zwolnienie z wojska, tym razem karne. Ale wszystkiego dowie się pan od adwokata.

– Kiedy?

– Stosowny departament został już zawiadomiony.

• • •

W starym budynku nie było aresztu ani odpowiednio zabezpieczonych pomieszczeń. Nigdy ich nie było. Wyłącznie gabinety. Reacher wciąż siedział na krześle dla gościa, kompletnie ignorowany. Za drzwiami stał wartownik w pozycji spocznij. Morgan przestał się nim interesować i zaczął stukać w klawisze, pisać i przewijać strony na laptopie.

Reacher próbował sobie przypomnieć Juana Rodrigueza. Przed szesnastu laty dowodził sto dziesiątą już od dwunastu miesięcy. To był początek jego urzędowania. Nazwisko Rodriguez miało latynoskie brzmienie. Reacher znał wielu Latynosów, w wojsku i w cywilu. Pamiętał, że zdarzało mu się któregoś z nich uderzyć, w wojsku i w cywilu, ale żaden nie nazywał się Rodriguez. A jeśli Rodriguezem interesowali się w sto dziesiątej, z pewnością zapamiętałby jego nazwisko. Zwłaszcza w tamtym wczesnym okresie, kiedy każda sprawa była ważna. Sto dziesiąta była czymś w rodzaju eksperymentu. Każde posunięcie obserwowano. Każdy wynik oceniano. Każdy fałszywy krok kończył się wiwisekcją.

– Jaki był domniemany kontekst? – zapytał.

Żadnej reakcji ze strony Morgana. Facet stukał, pisał i przewijał. Więc Reacher spróbował przypomnieć sobie kobietę, Candice Dayton.

Znał wiele kobiet, w wojsku i w cywilu. Candice to dość popularne imię. Podobnie jak nazwisko Dayton. Ale połączone ze sobą nic mu nie mówiły. Zdrobnienie też. Candy Dayton? Candice Dayton? Nie przypominał sobie. Ale nie pamiętał wszystkiego. Nikt nie pamięta wszystkiego.

– Czy Candice Dayton była w jakiś sposób związana z Juanem Rodriguezem? – zapytał.

Morgan podniósł wzrok, jakby zdziwiło go, że ma gościa w swoim gabinecie. Albo jakby zapomniał. Nie odpowiedział na pytanie. Podniósł tylko słuchawkę jednego ze skomplikowanych telefonów, zamówił samochód i kazał Reacherowi zaczekać przy biurku sierżanta na dole.

• • •

Trzy kilometry dalej mężczyzna, którego tylko trzy osoby na świecie znały jako Romea, wyjął komórkę i wystukał numer mężczyzny, którego tylko dwie osoby na świecie znały jako Juliet.

– Został powołany do służby – oznajmił. – Morgan umieścił to właśnie w komputerze.

– I co teraz będzie? – zapytał Juliet.

– Za wcześnie prorokować.

– Zwieje?

– Normalny człowiek by zwiał.

– Gdzie go zakwaterują?

– Chyba w tym samym motelu co zawsze.

• • •

Sierżant za biurkiem na parterze była tak samo małomówna jak wcześniej. Reacher oparł się o ścianę i w milczeniu czekał. Dziesięć minut później do budynku wszedł starszy szeregowiec. Zasalutował i poprosił Reachera, żeby mu towarzyszył. Oficjalnie i grzecznie. Reacher domyślał się, że dopóki mu czegoś nie udowodnią, jest uznany za niewinnego. Przynajmniej przez niektórych. Na zewnątrz stał sfatygowany wojskowy sedan z zapalonym silnikiem. Obok niego przytupywał wyraźnie skrępowany młody porucznik. Otworzył tylne drzwi i Reacher wsiadł do samochodu. Porucznik zajął miejsce pasażera, a szeregowiec kierowcy. Półtora kilometra dalej skręcili pod motel, starą pogrążoną w mroku ruderę przy pustej o tej porze podmiejskiej trzypasmówce. Porucznik podpisał papiery, nocny recepcjonista dał Reacherowi klucz i szeregowiec odwiózł porucznika z powrotem.

A potem pojawił się drugi samochód z facetami w podkoszulkach i sportowych spodniach.

5

W sportowych spodniach nie było żadnych kieszeni i nie miały ich również podkoszulki. Żaden z mężczyzn nie nosił nieśmiertelnika. Ich samochód też był czysty. Nie było w nim nic oprócz wojskowego dowodu rejestracyjnego leżącego w schowku na rękawiczki. Żadnej broni, żadnych rzeczy osobistych, żadnych ukrytych portfeli, karteluszków ani paragonów za benzynę. Tablice rejestracyjne miały standardowe oznaczenia rządowe. Z wyjątkiem dwóch nowych wgnieceń w drzwiach, samochód nie odbiegał od normy.

Facet z lewej strony blokował drzwi kierowcy. Reacher przeciągnął go dwa metry po asfalcie. Mężczyzna nie stawiał oporu. Życie to nie serial telewizyjny. Kiedy uderzysz faceta mocno w bok głowy, nie zerwie się od razu z ziemi i nie rzuci do walki. Będzie godzinę albo dłużej leżał oszołomiony, nękany torsjami i zdezorientowany. Lekcja, której nauczono się dawno temu: ludzki mózg o wiele gorzej znosi przesunięcie z boku na bok niż z przodu do tyłu. Jak większość rzeczy, to prawdopodobnie dziedzictwo ewolucji.

Reacher otworzył drzwi od strony kierowcy i wsiadł do samochodu. W stacyjce tkwił kluczyk. Przesunął fotel do tyłu i uruchomił silnik. Przez dłuższą chwilę siedział, wpatrując się w przednią szybę. „Wcześniej nie mogli cię znaleźć. Teraz też nie znajdą. Wojsko nie korzysta z usług łowców ludzi. A żaden łowca i tak nie trafi na twój ślad. Biorąc pod uwagę to, jak żyjesz”.

Poprawił lusterko, wcisnął lekko hamulec i przestawił dźwignię na jazdę. „Zachowanie nielicujące z honorem oficera, co pociągnie za sobą kolejne zwolnienie z wojska, tym razem karne”. Zdjął nogę z hamulca i odjechał.

• • •

Pojechał prosto do starego budynku dowództwa i zaparkował pięćdziesiąt metrów przed nim na trzypasmówce. W samochodzie było ciepło i nie gasił silnika, żeby nie zmarznąć.

Obserwując budynek przez przednią szybę, nie zobaczył żadnej aktywności. Nikt nie wjeżdżał ani nie wyjeżdżał. Za jego czasów sto dziesiąta pracowała dwadzieścia cztery godziny na dobę, przez siedem dni w tygodniu, i nie widział powodu, żeby coś się pod tym względem miało zmienić. Nocny wartownik powinien przez cały czas być na posterunku, nocny oficer dyżurny w środku, a inni oficerowie powinni zakończyć służbę, kiedy tylko wykonają swoją robotę, co mogło się zdarzyć w każdym dowolnym momencie. Normalnie. Ale nie tego dnia. Nie w kryzysowym momencie i z pewnością nie kiedy w dowództwie jest fachman od rozwiązywania problemów. Nikt nie mógł wyjść przed Morganem. Wojskowa zasada numer jeden.

Morgan wyjechał godzinę później. Reacher zobaczył go całkiem wyraźnie. Zwykły sedan przejechał przez bramę, skręcił w trzypasmówkę i minął Reachera w zaparkowanym samochodzie. Reacher spostrzegł Morgana siedzącego w swojej piżamce i okularach, z przylizanymi gładko włosami, patrzącego prosto przed siebie i trzymającego obie ręce na kierownicy niczym wybierająca się do sklepu babcia. Zerknął we wsteczne lusterko i zobaczył, jak tylne światła Morgana znikają za szczytem wzniesienia.

Czekał.

I rzeczywiście w ciągu kwadransa nastąpił prawdziwy exodus. Z jednostki wyjechało pięć kolejnych samochodów, dwa skręcając w lewo, trzy skręcając w prawo, cztery prowadzone solo, jeden z trzema osobami na pokładzie. Wszystkie były pokryte kropelkami nocnej rosy i za wszystkimi snuły się białe obłoczki spalin z zimnych silników. W końcu zniknęły w oddali po prawej i lewej stronie, spaliny rozwiały się i znowu zapadła cisza.

Reacher zaczekał jeszcze dziesięć minut. Na wszelki wypadek. Ale nie zdarzyło się nic więcej. Oddalony o pięćdziesiąt metrów budynek stał ciemny i cichy. Nocny strażnik, pełniący wartę w swoim własnym świecie. Reacher wrzucił bieg, zjechał powoli na dół i skręcił w stronę bramy. W budce był nowy żołnierz. Młody facet o nieprzeniknionym stoickim spojrzeniu. Reacher zatrzymał się i opuścił szybę.

– Słucham? – zapytał chłopak.

Reacher podał mu swoje nazwisko.

– Zgłaszam się do służby zgodnie z rozkazem – powiedział.

– Słucham? – powtórzył chłopak.

– Jestem na waszej liście?

Chłopak sprawdził.

– Tak, proszę pana – odparł. – Major Reacher. Ale miał się pan zgłosić jutro rano.

– Kazano mi się stawić przed godziną ósmą zero zero.

– Tak, panie majorze. Ale teraz jest godzina dwudziesta trzecia. Wieczorem.

– Czyli zgłosiłem się przed godziną ósmą zero zero. Zgodnie z rozkazem.

Chłopak nie odpowiedział.

– To kwestia chronologii – wyjaśnił Reacher. – Chcę jak najszybciej zabrać się do pracy, dlatego jestem trochę wcześniej.

Bez odpowiedzi.

– Jeśli chcecie, możecie zapytać pułkownika Morgana. Na pewno dotarł już na kwaterę.

Bez odpowiedzi.

– Albo możecie zapytać sierżant dyżurną.

– Tak jest, panie majorze – powiedział chłopak. – Tak właśnie zrobię.

Zadzwonił, przez chwilę słuchał i odłożył słuchawkę.

– Sierżant prosiła, żeby pan się do niej zgłosił, majorze – powiedział.

– Możecie być pewni, że to zrobię, żołnierzu – odparł Reacher.

Przejechał przez bramę i zaparkował obok małego czerwonego roadstera, który nadal stał na parkingu, dokładnie w tym samym miejscu co wcześniej. Wysiadł, zamknął samochód i podszedł do wejścia. W holu panowały cisza i spokój. Różnica jak między dniem i nocą, dosłownie. Ale za biurkiem zobaczył tę samą sierżant. Kończyła to, co miała do zrobienia przed zejściem ze służby, siedząc na wysokim stołku i stukając w klawiaturę. Sporządzając pewnie dzienny raport. Sprawozdawczość to ważna rzecz, wszędzie w całym wojsku. Przestała stukać w klawisze i podniosła wzrok.

– Czy zapisujecie tę wizytę w oficjalnym raporcie? – zapytał Reacher.

– Jaką wizytę? Powiedziałam szeregowcowi przy bramie, żeby też tego nie robił.

Nie była już taka małomówna. Nie kiedy jednostkę opuścił komendant przywieziony w teczce. Robiła wrażenie młodej, ale niesamowicie skutecznej, podobnie jak sierżanci na całym świecie. Na naszywce nad jej prawą piersią widniało nazwisko Leach.

– Wiem, kim pan jest – powiedziała.

– Spotkaliśmy się wcześniej? – zapytał Reacher.

– Nie, panie majorze, ale cieszy się pan tu pewną sławą. Był pan pierwszym komendantem tej jednostki.

– Wie pani, dlaczego znowu mnie powołano?

– Tak jest, panie majorze. Powiedziano nam.

– Jakie były reakcje?

– Mieszane.

– A jaka jest pani reakcja?

– Na pewno jest jakieś sensowne wytłumaczenie. Poza tym szesnaście lat to szmat czasu. Co wskazuje, że sprawa jest polityczna. A sprawy polityczne są na ogół rozdmuchiwane. Nawet jeśli ta nie jest, facet na pewno sobie na to zasłużył.

Reacher nie skomentował tego.

– Zastanawiałam się, czy pana nie ostrzec, kiedy wszedł pan wcześniej. Najlepiej było od razu wziąć nogi za pas. Naprawdę chciałam pana zawrócić. Ale dostałam wyraźny rozkaz, żeby tego nie robić. Przykro mi.

– Gdzie jest major Turner? – zapytał Reacher.

– To długa historia – odparła Leach.

– Jak się zaczyna?

– Odkomenderowano ją do Afganistanu.

– Kiedy?

– Wczoraj, w środku dnia.

– Dlaczego?

– Są tam nasi ludzie. Wyłonił się pewien problem.

– Jakiego rodzaju?

– Nie wiem.

– No i?

– W ogóle tam nie dotarła.

– Wiecie to z całą pewnością?

– Nie ma co do tego wątpliwości.

– Więc gdzie jest?

– Nikt tego nie wie.

– Kiedy pojawił się tutaj pułkownik Morgan?

– Kilka godzin po wyjeździe major Turner.

– Ile godzin?

– Mniej więcej dwie.

– Czy podał powód swojego przybycia?

– Należało się domyślać, że major Turner została odwołana ze stanowiska.

– Żadnych konkretów?

– W ogóle żadnych informacji.

– Czy skrewiła? – zapytał Reacher.

Leach nie odpowiedziała.

– Możecie mówić otwarcie, sierżant Leach.

– Nie, panie majorze, nie skrewiła. Wykonywała naprawdę dobrze swoją robotę.

– Więc to wszystko, co pani wie? Kilka domysłów i osoby, które zapadły się pod ziemię?

– Jak na razie.

– Żadnych plotek? – zapytał Reacher. Sierżanci stanowili zawsze ważne ogniwo sieci. Zawsze tak było i zawsze będzie. To prawdziwe wylęgarnie plotek. Tabloidy w mundurach.

– Coś obiło mi się o uszy – przyznała Leach.

– Co takiego?

– To może nie być nic ważnego.

– Ale?

– Może być zupełnie niezwiązane.

– Ale?

– Ktoś mi powiedział, że w więzieniu w Fort Dyer mają nowego więźnia.

6

Fort Dyer to baza wojskowa położona bardzo blisko Pentagonu. Leach poinformowała Reachera, że osiem lat po jego wymustrowaniu połączono ją w ramach redukcji kosztów z bazą piechoty morskiej w pobliżu Helsington House. Nowo powstała placówka otrzymała logiczną, choć niezbyt zgrabną nazwę: Połączona Baza Dyer-Helsington House. Za czasów Reachera zarówno Dyer, jak i Helsington House miały wysoki status, a ich personel składał się w większości z ważnych szych. W związku z tym miejscowe wojskowe konsumy przypominały bardziej Saksa przy Piątej Alei niż Wal-Mart. A słyszał, że sklep piechoty morskiej był jeszcze lepiej zaopatrzony. Dlatego nowa połączona wersja nie mogła cieszyć się mniejszym prestiżem. Dlatego w miejscowym areszcie zamykano najprawdopodobniej wyłącznie ważnych więźniów. Nie było tam raczej miejsca dla kogoś, kto awanturował się po pijaku, czy dla drobnych złodziejaszków. Typowym lokatorem mógł być za to major żandarmerii wojskowej. I dlatego plotka, która dotarła do Leach, mogła być prawdziwa. Więzienie Dyer zlokalizowane było na północny zachód od Pentagonu. Po drugiej stronie cmentarza. Mniej niż osiem kilometrów od siedziby sto dziesiątej. O wiele mniej.

– Armia i piechota morska w tym samym miejscu? – zdziwił się Reacher. – Jak oni to wytrzymują?

– Politycy zrobią wszystko, żeby zaoszczędzić parę groszy – odparła Leach.

– Możecie mnie tam zapowiedzieć?

– Jedzie pan tam? Teraz?

– W tej chwili nie mam nic lepszego do roboty.

– Ma pan jakiś pojazd?

– Chwilowo tak.

• • •

Noc była spokojna i ciemna, okolica podmiejska i jazda do Fort Dyer trwała niespełna dziesięć minut. Dużo więcej czasu zajęło dostanie się do środka. Fuzja miała miejsce niecałe cztery lata po jedenastym września i bez względu na to, ile zaoszczędzono pieniędzy, nie ucierpiały na tym środki bezpieczeństwa. Główna brama znajdowała się po południowej stronie kompleksu i robiła wrażenie. Zapory przeciwczołgowe ograniczały ruch do wąskiego pasa blokowanego przez trzy kolejne wartownie. Reacher był w sfatygowanym cywilnym ubraniu i nie miał wojskowej legitymacji. Właściwie żadnego dowodu tożsamości poza zniszczonym i pogniecionym amerykańskim paszportem, którego ważność już dawno wygasła. Ale siedział w rządowym samochodzie, i to już na samym wstępie robiło dobre wrażenie. A wojsko ma komputery, w których gdzieś od połowy tego wieczoru figurował jako oficer w czynnej służbie. Wojsko ma poza tym sierżantów, a Leach otworzyła przed nim telefonicznie wiele drzwi. W Dyer mieli też własne biuro śledcze i ku pewnemu zaskoczeniu Reachera wciąż służyli tam ludzie, którzy znali pamiętających jego nazwisko. W rezultacie już czterdzieści pięć minut po tym, jak zatrzymał się przy pierwszej barierce, stanął przed obliczem kapitana żandarmerii w biurze więzienia.

Kapitan był poważnym czarnym facetem koło trzydziestki. Z naszywki na jego mundurze ACU wynikało, że nazywa się Weiss. Sprawiał wrażenie porządnego, uczciwego i w miarę przyjaźnie nastawionego.

– To zwykła sprawa osobista, kapitanie – oznajmił mu w związku z tym Reacher. – Nie można jej w żadnym wypadku nazwać oficjalną. A ja jestem w tym momencie chyba lekko toksyczny, więc powinien pan zachować dużą ostrożność. Nie powinien pan odnotowywać nigdzie tej wizyty. Albo w ogóle ze mną nie rozmawiać.

– Toksyczny w jakim sensie? – chciał wiedzieć Weiss.

– Wygląda na to, że coś, co zrobiłem przed szesnastu laty, wróciło i ugryzło mnie w tyłek.

– A co pan zrobił?

– Nie pamiętam. Ale bez wątpienia ktoś mi to wkrótce przypomni.

– W komputerze stoi, że właśnie został pan znowu powołany do wojska.

– Zgadza się.

– Nigdy o czymś takim nie słyszałem.

– Ja też nie.

– Nie brzmi to dobrze. Jakby komuś naprawdę zależało, żeby mieć pana pod swoją jurysdykcją.

Reacher pokiwał głową.

– Też tak to widzę. Jakby deportowali mnie z cywila. Żeby dać mi w kość. Ale procedura była o wiele prostsza. Nie było żadnego przesłuchania.

– Myśli pan, że chcą pana wziąć w obroty?

– W tej chwili na to wygląda.

– Czego pan ode mnie chce?

– Szukam major Susan Turner ze sto dziesiątej jednostki żandarmerii.

– Po co?

– Jak już powiedziałem, to sprawa osobista.

– Związana z pańskimi obecnymi problemami?

– Nie. W żaden sposób.

– Ale pan też służył w sto dziesiątej, prawda?

– Na długo przedtem, zanim major Turner miała z nią jakąkolwiek styczność.

– Więc nie ma pan zamiaru wpływać na jej zeznania ani pouczać świadka?

– W żadnym wypadku. Interesuję się nią z zupełnie innego powodu.

– Jest pan jej przyjacielem?

– Miałem nadzieję, że może do tego dojść w przyszłości. Albo i nie, w zależności od tego, jakie wyrobię sobie o niej zdanie, kiedy się spotkamy.

– Jeszcze się pan z nią nie spotkał?

– Przebywa tutaj?

– W celi – odparł Weiss. – Od wczorajszego popołudnia.

– O co się ją oskarża?

– O wzięcie łapówki.

– Od kogo?

– Nie wiem.

– Za co?

– Nie wiem.

– W jakiej wysokości?

– Jestem zwykłym klawiszem – odparł Weiss. – Wie pan, jak to wygląda. Nie mówią mi, jakie są zarzuty i tak dalej.

– Mogę się z nią zobaczyć?

– Godziny odwiedzin już się skończyły.

– Ilu ma pan dzisiaj podopiecznych?

– Tylko ją.

– Więc nie jest pan zbyt zajęty. A ja jestem tu nieoficjalnie. Nikt się nie dowie.

Weiss otworzył zielony segregator. Notatki, procedury, rozkazy, część napisana na komputerze, część odręcznie.

– Wygląda na to, że się pana spodziewała – powiedział. – Przekazała prośbę przez swojego adwokata. Wymieniła pana z nazwiska.

– Czego dotyczy prośba?

– Właściwie można to nazwać instrukcją.

– Jakiej treści?

– Ona nie chce się z panem widzieć.

Reacher nie odezwał się.

Weiss zajrzał do segregatora.

– Cytuję: na wyraźną prośbę oskarżonej nie udzielać pod żadnym pozorem prawa odwiedzin majorowi Jackowi Reacherowi, oficerowi armii USA w stanie rezerwy, byłemu dowódcy sto dziesiątej jednostki żandarmerii.

7

Wydostanie się z połączonej bazy trwało tylko trochę krócej niż dostanie się do środka. Przy każdej wartowni sprawdzono tożsamość Reachera i przeszukano bagażnik samochodu, żeby sprawdzić, czy jest tym, za kogo się podaje, i czy niczego nie ukradł. Po pokonaniu ostatniej bariery wrócił tą samą krętą trasą co lokalny autobus. Zatrzymał się jednak wcześniej i podjechał do krawężnika. W pobliżu było dużo wjazdów na autostrady. Na trzysta dziewięćdziesiątą piątą, która wiodła na południowy zachód. Na George Washington Memorial Parkway prowadzącą na północny zachód. Na sześćdziesiątkęszóstkę prosto na zachód. Na międzystanową numer trzysta sześćdziesiąt pięć na wschód, gdyby miał takie życzenie. Wszystkie były niezatłoczone i szybkie. Za rogatkami rozpościerał się wielki kraj. Była autostrada numer dziewięćdziesiąt pięć, biegnąca w górę i w dół wzdłuż Wschodniego Wybrzeża, a także odległe o pięć dni drogi Zachodnie Wybrzeże i rozległy, niezaludniony interior.

„Wcześniej nie mogli cię znaleźć. Teraz też cię nie znajdą”.

„Kolejne zwolnienie z wojska, tym razem karne”.

„Ona nie chce się z panem widzieć”.

Reacher włączył się do ruchu i pojechał z powrotem do motelu.

• • •

Dwaj faceci w podkoszulkach zniknęli. Najwyraźniej pozbierali się i dokądś powlekli. Reacher zaparkował ich samochód przy krawężniku dwieście metrów dalej. Zostawił kluczyk w stacyjce i niezamknięte drzwi. Albo ukradną go jacyś menele, albo wrócą po niego dwaj faceci. Naprawdę było mu wszystko jedno.

Pokonał na piechotę ostatni odcinek i wszedł do dziadowskiego pokoju. Nie mylił się. Prysznic był przerdzewiały, brodzik na pół zatkany, ręczniki cienkie, mydło mikroskopijne, a szampon tani. Ale umył się najlepiej, jak potrafił, a potem położył do łóżka. Materac przypominał siennik, do którego wsunięto zwiniętą folię, a pościel była wilgotna od długiego nieużywania. Specjalnie mu to jednak nie przeszkadzało. Nastawił budzik w głowie na siódmą, wciągnął powietrze, wypuścił je i zasnął.

• • •

Romeo znowu zadzwonił do Juliet.

– Właśnie próbował skontaktować się z Turner w Dyer. Oczywiście bezskutecznie – powiedział.

– Nasi chłopcy pewnie nie zastali go w motelu – odparł Juliet.

– Nie ma się czym przejmować.

– Mam nadzieję.

– Dobranoc.

– Tak, dobranoc.

• • •

Reacherowi nie dane było spać do siódmej. O szóstej obudziło go dziarskie pukanie do drzwi. Nie brzmiało groźnie, ale rzeczowo. Puk, puk, pukpuk, puk. Szósta rano i już ktoś był radosny jak skowronek. Wstał z łóżka, wyciągnął spodnie spod materaca i je włożył. W pokoju było zimno jak w psiarni. Widział swój oddech. Grzejnik przez całą noc był wyłączony.

Poczłapał boso po lepkiej wykładzinie i otworzył drzwi. Dłoń w rękawiczce, która miała zapukać ponownie, szybko się cofnęła. Dłoń należała do ręki, ręka do ciała w wojskowym mundurze wyjściowym z naszytymi wszędzie insygniami Wojskowego Biura Śledczego. Adwokat.

Kobieta adwokat.

Z naszywki po prawej stronie kurtki wynikało, że nazywa się Sullivan. Nosiła mundur tak, jak się nosi strój biznesowy. W dłoni, która nie pukała, trzymała teczkę. Nie odzywała się. Nie była zbyt niska, ale na linii jej oczu znalazła się naga pierś Reachera ze starą blizną po kuli kalibru trzydzieści osiem, która najwyraźniej ją zafascynowała.

– Słucham? – powiedział Reacher.

Za kobietą stał jej samochód, ciemnozielony sedan krajowej produkcji. Niebo nadal było czarne.

– Major Reacher? – zapytała.

Sama też była w randze majora, z krótkimi ciemnymi włosami i oczyma, które nie były ani ciepłe, ani chłodne. Oceniał, że może mieć trzydzieści kilka lat.

– W czym mogę pani pomóc? – zapytał.

– Raczej odwrotnie.

– Wyznaczono panią na mojego obrońcę?

– To kara za moje grzechy.

– W sprawie odwołania, w sprawie Juana Rodrigueza czy w sprawie Candice Dayton?

– Niech pan zapomni o odwołaniu. Za miesiąc dostanie pan pięć minut przed kilkoma sędziami, ale pan nie wygra. To się nigdy nie zdarza.

– W takim razie Rodriguez czy Dayton?

– Rodriguez – odparła Sullivan. – Powinniśmy się tym zaraz zająć – dodała, ale nie ruszyła się z miejsca. Jej wzrok powędrował w stronę jego brzucha, ku kolejnej bliźnie, mającej już ponad ćwierć wieku, brzydkiej rozgwieździe ze zgrubieniami po źle założonych szwach, na którą nakładała się kolejna, od noża, o wiele świeższa, ale i tak stara.

– Wiem – powiedział. – Z estetycznego punktu widzenia jestem do niczego. Ale tak czy owak niech pani wejdzie.

– Nie, dziękuję – odparła. – Poczekam w samochodzie. Porozmawiamy przy śniadaniu.

– Gdzie?

– Dwie przecznice stąd jest bistro.

– Pani płaci?

– Za siebie. Nie za pana.

– Dwie przecznice stąd? Mogła pani przywieźć kawę.

– Mogłam, ale nie przywiozłam.

– Widzę, że niewiele będę miał z pani pożytku. Proszę dać mi jedenaście minut.

– Jedenaście?

– Tyle czasu zajmuje mi poranna toaleta.

– Większość ludzi powiedziałaby „dziesięć”.

– W takim razie są albo ode mnie szybsi, albo nieprecyzyjni.

Reacher zamknął jej drzwi przed nosem, poczłapał do łóżka i zdjął spodnie. Wyglądały nie najgorzej. Kładąc je pod materacem, osiągał efekt najbardziej zbliżony do prasowania. W łazience odkręcił prysznic. Umył zęby, wszedł pod strumień letniej wody i zużył resztkę mydła i szamponu. Wytarł się wilgotnymi ręcznikami, ubrał i wyszedł na parking. Jedenaście minut, co do sekundy. Był człowiekiem hołdującym rutynie.

Major Sullivan przestawiła swój samochód. To był ford, taki sam model jak ten srebrnego koloru, którym podróżował przed kilku dniami przez Missouri. Otworzył drzwi od strony pasażera i wsiadł. Sullivan wyprostowała się, wrzuciła bieg i wyjechała powoli i ostrożnie z parkingu. Spódnica od munduru sięgała jej do kolan. Na nogach miała czarne nylony i zwyczajne, sznurowane, czarne półbuty.

– Jak się pani nazywa? – zapytał Reacher.

– Zakładam, że potrafi pan czytać – odparła.

– Miałem na myśli imię.

– A czy to ma jakieś znaczenie? Będzie pan się do mnie zwracał „major Sullivan”.

Powiedziała to w sposób, który nie był ani nieprzyjazny, ani przyjazny. I nie był zaskakujący. Jakiekolwiek stosunki osobiste nie wchodziły w grę. Wojskowi prawnicy byli pilni, inteligentni i profesjonalni i mieli na uwadze wyłącznie interes armii.

Bistro rzeczywiście znajdowało się dwie przecznice dalej, ale były to długie przecznice. W lewo, a potem w prawo, aż do pasażu handlowego przy kolejnej trzypasmówce. Był tam sklep z artykułami przemysłowymi, niesieciowa apteka, zakład ramiarski, sklep z bronią oraz gabinet dentystyczny. Bistro stało oddzielnie, na samym końcu, i miało osobny parking. Wystrój otynkowanego na biało budynku kazał Reacherowi przypuszczać, że właściciel jest Grekiem i karta dań będzie miała milion pozycji. Co sprawiało, że jego zdaniem była to restauracja, nie bistro. Bistra to parszywe, obskurne, ogołocone ze wszystkiego miejsca, bezwzględne jak karabin szturmowy.

Zajęli boks w bocznym skrzydle i kelnerka przyniosła nieproszona kawę, co poprawiło nieco opinię Reachera o lokalu. Karta dań była wielostronicową laminowaną księgą, niewiele mniejszą od blatu stołu. Reacher znalazł na drugiej stronie naleśniki i jajka, i nie szukał dalej.

– Rekomenduję ugodę sądową – zaczęła Sullivan. – Zażądają pięciu lat, my zaproponujemy rok i zgodzimy się na dwa. Tyle może pan odsiedzieć. Dwa lata pana nie zabiją.

– Kim była Candice Dayton? – zapytał Reacher.

– To nie moja sprawa. O niej porozmawia z panem ktoś inny.

– A kim dokładnie był Juan Rodriguez?

– Kimś, kogo uderzył pan w głowę i kto zmarł w wyniku odniesionego urazu.

– Nie pamiętam go.

– Nie powinno się czegoś takiego mówić w tego rodzaju sprawach. Sprawia to wrażenie, jakby walił pan w głowę tyle osób, że nie odróżnia pan jednej od drugiej. Może to skłonić do poszerzenia śledztwa. Ktoś mógłby zechcieć sporządzić listę. I z tego, co słyszałam, mogłaby się okazać całkiem długa. Sto dziesiąta często stosowała wtedy zbójeckie metody.

– A jakie stosuje dzisiaj?

– Być może bardziej cywilizowane. Ale zdecydowanie niegodne polecenia.

– Takie jest pani zdanie?

– Takie jest moje doświadczenie.

– Wie pani coś o sytuacji, w jakiej znalazła się Susan Turner?

– Znam jej adwokata.

– I co?

– Wzięła łapówkę.

– Mamy co do tego pewność?

– Jest wystarczająco dużo dowodów elektronicznych, żeby zatopić krążownik. Przedwczoraj o dziesiątej rano założyła konto na Kajmanach, a o jedenastej wpłynęło na nie sto tysięcy dolarów. O dwunastej została aresztowana, można powiedzieć, na gorącym uczynku. Sprawa wydaje mi się dość oczywista. I dość typowa dla jednostki sto dziesiątej.

– Wygląda na to, że generalnie niezbyt pani lubi mój dawny oddział. Co może się okazać pewnym problemem. Bo mam prawo do kompetentnej obrony. Na mocy szóstej poprawki i tak dalej. Uważa pani, że nadaje się do tej sprawy?

– Nie dostanie pan nikogo innego, więc niech pan się z tym pogodzi.

– Powinienem zobaczyć przynajmniej zgromadzone przeciwko mnie dowody. Nie sądzi pani? W szóstej poprawce też jest chyba coś na ten temat.

– Szesnaście lat temu nie wypełnialiście zbyt dużo papierów.

– Ale trochę ich wypełniliśmy.

– Wiem – odparła Sullivan. – Widziałam to, co z nich pozostało. Poza innymi rzeczami sporządzaliście dzienne raporty. W jednym jest mowa o tym, że idzie pan porozmawiać z panem Rodriguezem. Mam poza tym dokument z izby przyjęć szpitala okręgowego potwierdzający, że przyjęto go tam między innymi z powodu urazu głowy.

– I to wszystko? Nie widzę związku. Po tym, jak od niego wyszedłem, mógł spaść ze schodów. Mogła go potrącić ciężarówka.

– Lekarze z izby przyjęć odnieśli takie wrażenie.

– To słabe dowody – uznał Reacher. – W gruncie rzeczy żadne. A ja nic nie pamiętam.

– A mimo to pamięta pan schody, z których mógł spaść pan Rodriguez.

– To spekulacje. Hipoteza. Figura retoryczna. Podobnie jak słowa o ciężarówce. Nic przeciwko mnie nie mają.

– Mają oświadczenie – powiedziała Sullivan. – Złożone przez pana Rodrigueza pod przysięgą jakiś czas później. Wskazuje pana jako osobę, która go pobiła.

8

Sullivan postawiła teczkę na winylowej kanapce, wyjęła z niej opasłe akta i położyła je na stole.

– Przyjemnej lektury – powiedziała.

Lektura oczywiście przyjemna nie była. Był to długi i koszmarny opis długiego i koszmarnego śledztwa w sprawie długiego i koszmarnego przestępstwa. Tłem była operacja Pustynna Tarcza, która została przeprowadzona pod koniec lat dziewięćdziesiątych i stanowiła przygotowanie do operacji Pustynna Burza, czyli pierwszej wojny w Zatoce, kiedy to prezydent Iraku Saddam Husajn napadł na swojego sąsiada, niepodległe państwo Kuwejt. Pół miliona mężczyzn i kobiet z wolnego świata przez sześć długich miesięcy zbierało się, by skopać dupę Saddamowi, co ostatecznie zajęło tylko sto godzin. Następnie pół miliona mężczyzn i kobiet wróciło do domu.