Kim naprawdę jesteś?

Diana PalmerKim naprawdę jesteś?

Tłumaczenie:
Małgorzata Tyszowiecka

Niebezpieczna miłość

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Był ciepły letni wieczór. Marcus Carrera stał na balkonie kasyna „Bow Tie” na Paradise Island i palił cygaro, zatopiony w myślach. Jeszcze niedawno był biznesmenem o podejrzanych koneksjach oraz reputacji, która budziła strach nawet wśród największych twardzieli. Teraz wszystko miało się zmienić. Wprawdzie pozostał tym samym mężczyzną, miał jednak nadzieję, że udało mu się raz na zawsze zerwać z gangsterską przeszłością.

Carrera miał sieć kasyn w Stanach i na Bahamach, choć najczęściej jako cichy wspólnik. „Bow Tie”, kombinacja hotelu z kasynem, była jego oczkiem w głowie. To tutaj podejmował wytwornych gości – gwiazdy ekranu i estrady, milionerów, a nawet paru krętaczy pierwszej wody. Sam zgromadził na koncie ładne parę milionów, i choć od dawna zawierał już wyłącznie transakcje legalne, musiał jeszcze przez jakiś czas podtrzymywać krążącą o nim złą opinię. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie mógł o tym nikomu powiedzieć.

Cóż, może nie była to do końca prawda. Mógł powiedzieć Smithowi. Był to jego osobisty ochroniarz, ekswojskowy wszelkich możliwych formacji, i ogólnie rzecz biorąc, typ nie do zdarcia. Smith trzymał u siebie dwumetrową iguanę imieniem Kruszynka i ta para stała się czymś w rodzaju symbolu Paradise Island. Marcus odnosił czasami wrażenie, że jego gości w równym stopniu przyciągał tajemniczy pan Smith ze swoją pupilką, jak możliwość uprawiania hazardu w luksusowym hotelu wśród złotych piasków.

Przeciągnął się tak energicznie, że zatrzeszczały mu stawy. Był straszliwie zmęczony. Jego życie, którego nawet w najlepszym okresie nie można było nazwać spokojnym, w ostatnich czasach pełne było ciężkich stresów. Coraz częściej odnosił wrażenie, jakby miał rozdwojenie jaźni. Jednak ilekroć wspominał samotny grób w Chicago, uświadamiał sobie, że nie żałuje swojej decyzji. Jego jedyny brat padł ofiarą bezlitosnego króla narkotyków, który prał na Bahamach brudne pieniądze. Biedny Carlo miał zaledwie dwadzieścia osiem lat i osierocił żonę z dwójką małych dzieci. Po jego śmierci Marcus wziął ich pod swoje skrzydła, ale nie był w stanie przywrócić im męża i ojca. Co za cholerna głupota, dać się zabić dla pieniędzy! Co gorsza, bankier od brudnych pieniędzy, który wystawił Carla na przynętę, wciąż przebywał na wolności, a ostatnio dogadał się z pewnym gangsterem z Miami i wspólnie próbowali wykupić kasyna na Paradise Island. Marcus był pewny, że – w przeciwieństwie do niego – nie zamierzali prowadzić ich w sposób legalny.

Zaciągnął się pachnącym cygarem, hawańskim, jednym z najlepszych. Dostał je od Smitha, którego przyjaciele z CIA często jeździli na Kubę i mogli tam legalnie kupować cygara. Dawali je później w prezencie znajomym, również Smithowi, a ten przekazywał je swojemu szefowi. Smith nie pił, nie palił i rzadko przeklinał. Na myśl o nim Marcus pokręcił głową i zaśmiał się cicho. Co za zagadkowa figura ten jego ochroniarz. Prawdę mówiąc, byli do siebie bardzo podobni.

Uniósł głowę i zapatrzył się w dal. Chłodny wiatr znad oceanu rozrzucił jego czarne, kręcone włosy, poprzetykane nitkami siwizny. Marcus dobiegał czterdziestki, ale nie wyglądał na swoje lata. Był eleganckim mężczyzną mimo potężnej postury. Mierzył ponad metr dziewięćdziesiąt, ale ruchy miał pełne gracji, a w razie potrzeby potrafił być szybki. Nie nosił biżuterii prócz roleksa na lewym nadgarstku oraz sygnetu z rubinem na serdecznym palcu. Jego oliwkowa cera interesująco kontrastowała z nieskalaną bielą koszuli. Ubrany był w czarny smoking, a kanty eleganckich spodni były ostre jak żyletka. W noskach czarnych, skórzanych półbutów, w świetle księżyca odbijały się palmy, niczym w lustrze. Paznokcie miał starannie utrzymane i nieskazitelnie czyste. Świeżo ogolony i uczesany, zawsze pilnował, by każdy włosek był na swoim miejscu. Można powiedzieć, że dbał o siebie w sposób wręcz obsesyjny.

Często myślał, że to dlatego, iż cierpiał tak straszliwy niedostatek w dzieciństwie. On i jego brat Carlo jako synowie ubogich imigrantów od najmłodszych lat musieli pracować w niewielkim warsztacie samochodowym, który ojciec prowadził wraz z parą wspólników. Ojciec wpajał im szacunek do pracy, więc szybko pojęli, że tylko harując, zdołają wydźwignąć się z biedy.

Niestety, ojciec zadarł z miejscową bandą i został pobity niemal na śmierć, gdy nie zgodził się na urządzenie w swoim garażu dziupli dla skradzionych samochodów. Marcus miał wtedy dwanaście lat i był za młody, by podjąć legalną pracę. Carlo, młodszy od niego o cztery lata, chodził jeszcze do podstawówki. Gdyby nie matka, która najęła się za sprzątaczkę w sąsiedztwie, nie mieliby co włożyć do garnka.

Wkrótce też okazało się, że nie są w stanie płacić czynszu, skutkiem czego wylądowali na bruku. Obaj wspólnicy ojca oświadczyli wówczas, że zawarli tylko ustną umowę, więc nie mają wobec niego żadnych zobowiązań. A Carrerów nie było stać na adwokata.

Od tamtej pory wiedli bardzo nędzną egzystencję. Ojciec po pobiciu nie odzyskał przytomności i wegetował przykuty do łóżka. Po kilku miesiącach zmarł na skrzep, osierocając żonę i dwóch małoletnich synów.

Po jego śmierci matka, załamana i upokorzona, musiała zwrócić się do opieki społecznej. Gdy zaczęła podupadać na zdrowiu, pojawiła się groźba, iż sąd skieruje chłopców do rodzin zastępczych. Marcus postanowił zrobić wszystko, by do tego nie dopuścić. Niestety, nie mieli w Stanach ani rodziny, ani przyjaciół, ani nikogo, kogo mogliby poprosić o pomoc.

Wtedy Marcus zaciął zęby i zwrócił się do szefa lokalnej mafii. Swoją determinacją potrafił go przekonać, że warto na niego postawić. Został kurierem i niemal z dnia na dzień zrobił wielkie pieniądze. Wystarczyło na wygodne mieszkanie dla matki i brata, a nawet na ubezpieczenie.

Matka wiedziała, czym się parał, i próbowała go od tego odwieść. Ale on, nad wiek dojrzały, zdołał ją przekonać, że to, co robił, nie było tak naprawdę nielegalne. Powtarzał jej też, że nie chce chyba, by znów popadli w nędzę, a sąd odebrał jej dzieci.

Przerażona wizją rozpadu rodziny, matka zaczęła co rano chodzić na mszę i modlić się za duszę syna, który zszedł na złą drogę.

Kiedy Marcus skończył dwadzieścia lat, był już świetnie urządzony – choć osiągnął to wbrew prawu. Zdążył też dopaść szefa bandy, która pobiła jego ojca, i wyrównał z nawiązką porachunki. Wykupił także garaż, w którym pracowali dawni wspólnicy ojca i bez pardonu wyrzucił ich na bruk. Wtedy odkrył, że zemsta może być słodka.

Matka nigdy nie pochwalała tego, co robił. Umarła, zanim zarobił pierwszy milion, modląc się do samego końca, by zszedł ze złej drogi. Początkowo miał wyrzuty sumienia, że ją zawiódł, ale z czasem przestał się tym dręczyć. Brata umieścił w dobrej szkole i dopilnował, by zdobył wykształcenie, co jemu nie było dane. I nigdy nie oglądał się za siebie.

Kobiety pojawiały się w jego życiu, by szybko zniknąć, gdyż tryb życia, jaki prowadził, wykluczał założenie rodziny. Cieszyło go za to szczęście Carla, który ukończył szkoły, został prawnikiem i ożenił się z ukochaną z dzieciństwa, Celią. A gdy na świecie pojawił się bratanek, a później bratanica, z radością wszedł w rolę dobrego wujka i bezwstydnie ich rozpieszczał.

Raz tylko pozwolił sobie na to, by się zakochać. Erin pochodziła z niezwykle bogatej, wpływowej rodziny i była bardzo piękna. Zafascynował ją swoją reputacją człowieka groźnego i tajemniczego i lubiła pokazywać go swoim znudzonym znajomym.

Niestety, sama nie polubiła ani Carla, ani przyjaciół Marcusa, wywodzących się jeszcze z dawnych chicagowskich czasów – ludzi równie mało obytych jak on sam. Marcus nie lubił opery, nie potrafił rozmawiać o literaturze, nie tracił też czasu na plotki. Gdy raz wspomniał o powiększeniu rodziny, Erin go wyśmiała. Powiedziała mu, że jeszcze przez wiele lat nie planuje dzieci, bo chce się bawić, podróżować i poznawać uroki świata. A jeśli kiedyś zapragnie dziecka, to na pewno nie z kimś, komu nawet nie chce się udawać, że jest cywilizowanym człowiekiem. Wtedy właśnie dotarło do niego, że Erin ceni sobie wyłącznie urok nowości, a on był dla niej co najwyżej ciekawostką przyrodniczą. I to go dobiło.

Koniec nadszedł dość nieoczekiwanie, na przyjęciu urodzinowym dla Erin, które wydał w jednym ze swoich największych hoteli w Miami. Gdy w pewnym momencie znikła mu z oczu, poszedł jej szukać i nakrył ją, pijaną i roznegliżowaną, wymykającą się z hotelowego pokoju nie z jednym, lecz z dwoma gwiazdorami rocka, których sam zaprosił. Tak skończył się jego piękny sen o miłości. Przyłapana na gorącym uczynku Erin wyśmiała go i powiedziała, że lubi odmianę. Wtedy życzył jej szczęścia i odszedł, nie oglądając się za siebie.

Po tym wszystkim przestał się interesować kobietami i znalazł sobie inne hobby. Ci, którzy z niego początkowo pokpiwali, przestali się śmiać, gdy zaczął zgarniać nagrody na międzynarodowych konkursach. Przy okazji poznał wiele kobiet o zręcznych rękach i polubił ich towarzystwo. Większość z nich była jednak sporo od niego starsza lub zamężna. A te wolne spoglądały na niego niechętnym okiem, gdy słyszały jego nazwisko i związane z nim plotki. Wtedy wreszcie dotarło do niego, że porządni ludzie nie chcą się zadawać z bandytą. Niedawno więc podjął decyzję. Był to zwrotny punkt w jego życiu. Nie mógł jednak na razie nikomu o tym powiedzieć.

Miał już po uszy bycia czarnym charakterem i dojrzał wreszcie do tego, by zmienić swój wizerunek. Niestety, było to niemożliwe jeszcze przez kilka miesięcy. Będzie musiał odegrać swoją rolę do końca. W obecnej chwili najpilniejszym zadaniem było nawiązanie kontaktów z łącznikiem, który zatrzymał się w hotelu w Nassau. Nikt nie mógł go zobaczyć z tym człowiekiem, a choć Smith pilnie dbał o jego bezpieczeństwo, używanie telefonu czy nawet komórki niosło ze sobą spore ryzyko. Był jeszcze jeden problem. Człowiek, któremu miał pomóc w pewnych nielegalnych transakcjach, miał się zgłosić do niego tego wieczoru, lecz się do tej pory nie pokazał.

Nim cofnął się do pokoju, zgasił niechętnie cygaro, gdyż w hotelu i kasynie nie wolno było palić. W zasadzie nie powinien narzekać, bo to on wydał zakaz po tym, jak gościł przez tydzień bratową z dziećmi. Jego bratanek, Julio, dostał ataku kaszlu od dymu tytoniowego we foyer. Wezwany lekarz rozpoznał u chłopca astmę. A ponieważ Marcus czuł się odpowiedzialny za Julia i Cosimę, zabronił palenia na terenie całego kompleksu. Decyzja ta nie przysporzyła mu popularności, ale on nigdy nie dbał o popularność. Sam przy tym rzadko palił, a jeśli już, to tylko cygaro. Papierosy dawno przestały mu smakować, a nałogi z zasady potępiał.

Wrócił do swojego luksusowego gabinetu. Smith, marszcząc brwi, wpatrywał się w rząd monitorów, kontrolujących okolice kasyna i hotelowe wnętrza. Był to człowiek w średnim wieku, o imponującej posturze oraz groźnym wyglądzie. Czaszkę golił na łyso, a w jego zielonych oczach w najmniej spodziewanych momentach zapalały się kpiące błyski.

– Zerknij na to, szefie – powiedział.

Marcus stanął obok niego i nawet nie musiał pytać, na który monitor popatrzeć. Natychmiast zobaczył drobną blondynkę, napastowaną przez dwa razy od niej większego mężczyznę. Próbowała z nim walczyć, ale bez skutku. Kiedy napastnik się odwrócił, Marcus zobaczył jego twarz.

– Mam się tym zająć? – zapytał Smith.

Marcus wyprostował się.

– Potrzebuję ruchu bardziej niż ty – rzucił, po czym wszedł do prywatnej windy i nacisnął guzik.

Delia Mason walczyła z całych sił, ale pijany mężczyzna nie chciał jej puścić. Wstyd tym większy, że ponad rok ćwiczyła karate. Jednak nawet to jej nie pomogło, gdyż nie zdołała mu się wyrwać. Jej zielone oczy miotały błyskawice, próbowała go ugryźć, ale on nawet nie poczuł jej zębów. A przecież nie miała najmniejszej ochoty na tę randkę. Na Bahamy przyjechała z siostrą i szwagrem, w świeżej jeszcze żałobie po śmierci matki. Liczyła na to, że dojdzie do siebie, ale jak na razie nie mogła powiedzieć, by pobyt był udany. Zwłaszcza teraz.

– Lubię babki z biglem – wysapał napastnik, wsuwając jej rękę pod krótką czarną spódniczkę.

– Nienawidzę facetów, którzy nie rozumieją, co to znaczy „nie”! – syknęła, próbując trafić go kolanem w krocze.

Mężczyzna roześmiał się tylko chrapliwie i przycisnął ją do ściany budynku. Zaczęła krzyczeć, dokładnie w chwili, gdy jego mokre wargi zaatakowały jej usta. Wykonywał przy tym obsceniczne ruchy i głośno stękał. Nigdy dotąd nie czuła się bardziej bezsilna i przerażona. Od początku nie miała ochoty na spotkanie z tym typem, ale jej bogaty szwagier wmawiał jej, że musi mieć towarzystwo, jeśli chce się wybrać do miasta. Barb też nie podobał się ten mężczyzna, ale Barney upierał się, że Fred Warner to dżentelmen. Fred był bankierem. Powiedział im, że tak czy inaczej ma pewien interes w kasynie, więc chętnie połączy przyjemne z pożytecznym i weźmie ze sobą Delię. Później, czekając na nią w barze, wypił dla kurażu kilka kieliszków. Narzekał też, że musi spędzić noc z grzechotnikiem, żeby ratować swoje interesy. Delia uznała, że bredzi bez sensu, i chciała się w ostatniej chwili wycofać. Jednak Barney tak nalegał…

Wbiła zęby w dolną wargę Warnera. Zawył z bólu, a potem odwinął się i uderzył ją w twarz. Sparaliżowało ją na moment i już zaczęła w duchu szykować się na najgorsze, gdy kątem oka spostrzegła jakiś cień. Sekundę później Fred okręcił się wokół własnej osi i runął na ziemię.

Nieskazitelnie elegancki mężczyzna o marsowym obliczu podszedł bliżej. Choć słusznej postury, poruszał się z gracją.

– Ty sukinsynu! – ryknął Fred, próbując się podnieść. – Zabiję cię!

– Proszę, spróbuj – zachęcił go mężczyzna.

Zanim jej wybawca zdążył wykonać ruch, Delia zamachnęła się i wyrżnęła Freda w szczękę swoją torebką.

– Auuu! – zawył, łapiąc się za policzek.

– Żałuję, że to nie kij bejsbolowy, ty pociotku skunksa! – rzuciła, czerwona ze złości.

– Pożyczę pani jeden ze swoich – zaproponował Marcus, pełen podziwu dla jej odwagi.

Fred obrzucił go złym wzrokiem.

– Co ty sobie wyobrażasz? Że kto ty jesteś? – wybełkotał, przysuwając się bliżej. Wtedy olbrzymia pięść Marcusa trafiła go w żołądek, a on osunął się z jękiem na kolana.

– To było miłe z pana strony! – Delia posłała nieznajomemu uśmiech. – Dzięki!

Dopiero teraz Marcus zauważył jej podartą sukienkę i znów się zasępił.

– Co pani tu robi z tym Casanovą dla ubogich? – zapytał.

– Mój szwagier załatwił mi taką asystę – odparła z pogardą. – Kiedy opowiem Barb, co ten typ próbował mi zrobić, wyrzuci męża przez okno. Jak mógł podsunąć mi takie towarzystwo?!

– Kto to jest Barb?

– Moja starsza siostra, Barbara Cortero. Jest żoną Barneya Cortera, właściciela hoteli.

Marcus uniósł nieznacznie brwi. Czyżby szczęście znów się do niego uśmiechnęło?

Delia patrzyła na niego z zachwytem.

– Jestem panu taka wdzięczna. Znam zasady samoobrony, a nie potrafiłam sobie z nim poradzić. Przegryzłam mu wargę, ale to go nie powstrzymało. Wściekł się tylko i uderzył mnie. – Krzywiąc się, dotknęła obolałego policzka.

– Uderzył panią? – groźnym głosem zapytał Marcus. – Tego nie widziałem!

– Żałosny amant – orzekła, patrząc na pijanego Freda, który trzymając się za żołądek, leżał u ich stóp i głucho jęczał.

Marcus wyjął telefon komórkowy.

– Smith? – powiedział. – Zejdź tu i odstaw pewnego gościa do jego hotelu, ale w jednym kawałku – dorzucił. – Niepotrzebne nam teraz dodatkowe kłopoty.

Wysłuchał odpowiedzi, zaśmiał się cicho, wyłączył komórkę i spojrzał na Delię.

– Trzeba będzie zszyć sukienkę – stwierdził. Zdjął smokingową marynarkę i narzucił jej na ramiona. Rozgrzana od jego potężnego ciała, pachniała cygarem i drogą wodą kolońską.

Delia obrzuciła go spojrzeniem. Był bardzo przystojny, nawet z dwiema białymi bliznami, przecinającymi śniady policzek. Spod czarnych brwi spoglądały na nią duże, głęboko osadzone piwne oczy. Budowę miał atletyczną i wyglądał groźnie.

– Co za blizny – mruknęła, wpatrując się w niego jak urzeczona.

On także jej się przyglądał, a ciekawość mieszała się w jego wzroku z rozbawieniem. Taka drobna, a walczyła jak lwica. Był pod wrażeniem.

Winda otworzyła się i z kabiny wyszedł Smith. Potężne muskuły zdawały się rozsadzać marynarkę, kiedy się do nich zbliżał.

– Dokąd mam go dostarczyć? – zapytał schrypniętym głosem.

Marcus spojrzał na Delię i uniósł pytająco brwi.

– Zatrzymaliśmy się w „Colonial Bay”, w Nassau – wyjaśniła.

Marcus dał znak Smithowi. Ten chwycił Freda za rękę i pociągnął go na nogi.

– Puść mnie albo cię podam do sądu! – zagroził mu Fred.

– Molestowanie seksualne to poważne przestępstwo – rzekł zimno Marcus.

– Nie macie dowodów! – wrzasnął Fred.

– Wszędzie są kamery, więc wszystko zostało zarejestrowane na taśmie – dorzucił Marcus.

Fred wbił w niego wzrok. Alkoholowa mgła przesłaniała mu oczy. Zamrugał i grymas przerażenia wykrzywił jego twarz.

– Carrera! – wykrztusił.

– Pamiętasz mnie? Nie do wiary! Jaki ten świat mały.

Fred głośno przełknął ślinę.

– Tak. To prawda. – Wyprostował się. – Przyjechałem tu, żeby z tobą pogadać – powiedział, chwiejąc się na nogach.

– Tak? To wróć, kiedy wytrzeźwiejesz – ostro odparł Marcus, rzucając mu wymowne spojrzenie.

Fred spróbował wziąć się w garść.

– Tak, jasne. Oczywiście. Posłuchaj, ta sprawa z tą małą, to… nieporozumienie. Trochę za dużo wypiłem. A ona sama się o to prosiła…

– Ty kłamco! – oburzyła się Delia.

– Mamy taśmy – powtórzył Marcus.

Fred poddał się. Spojrzał niepewnie na Marcusa.

– Ale nie użyjesz ich przeciwko mnie, prawda? Przecież jesteśmy niejako rodziną.

Marcus chciał zaprzeczyć, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język.

– Jeszcze jeden taki numer, a będziesz naprawdę potrzebował rodziny, żeby ci wyprawiła pogrzeb. Rozumiemy się?

Fred pobladł.

– Tak jest. Jasne. – Wyrwał się z rąk Smitha. – Chciałem się trochę zabawić. Gdyby nie to, że byłem pijany, nie tknąłbym jej nawet palcem! Przepraszam!

– Zabierz go stąd – zwrócił się Marcus do Smitha, a gdy pijany Fred nadal przepraszał i próbował się usprawiedliwić, uciszył go jednym wymownym spojrzeniem.

– Ja… ja do ciebie zadzwonię… – wyjąkał Fred.

Marcus skinął nieznacznie głową, tak by Delia tego nie zauważyła, a potem ujął ją pod rękę.

– Chodźmy. Trzeba wziąć igłę i nitkę i zszyć pani sukienkę, bo nie może pani wrócić w tym stanie do hotelu.

Delia nadal nie potrafiła połapać się w tym wszystkim. Wyglądało na to, że Fred zna jej wybawcę, a nawet się go boi. Co więcej, wymieniali porozumiewawcze sygnały. Kim jest ten przystojny, potężnie zbudowany brunet?

– Ależ ja pana nie znam – powiedziała, kręcąc głową.

– Najpierw szycie, potem prezentacja. Ze mną jest pani absolutnie bezpieczna.

– To samo mówił mój szwagier – przypomniała, otulając się szczelniej marynarką Marcusa. – Że z Fredem będę absolutnie bezpieczna.

– Tak, ale ja nie muszę atakować kobiet w ciemnych alejkach. Powiem nawet, że bywa odwrotnie.

Mówiąc to, uśmiechał się, a ona pomyślała, że podoba jej się jego uśmiech. Wzruszyła ramionami, a kąciki jej pełnych ust także uniosły się w górę.

– W porządku. Dzięki.

– Przyszedłem tu tylko po to, żeby panią wesprzeć – powiedział, prowadząc ją do windy. – Gdyby miała pani broń, sama znakomicie poradziłaby pani sobie z tym typem.

– Nie jestem tego taka pewna – stwierdziła. – On był nieludzko silny.

– Jak prawie wszyscy pod wpływem alkoholu czy narkotyków.

– Nie wiedziałam – zająknęła się lekko.

– To pani pierwsze doświadczenie z pijakiem? – zapytał, gdy winda wiozła ich w górę, do jego biura.

– No, niezupełnie – wyznała – ale czegoś takiego nigdy dotąd nie przeżyłam. Mam wrażenie, że pijacy ciągną do mnie jak pszczoły do miodu. W zeszłym miesiącu poszłam na przyjęcie z Barb i Barneyem. Jakiś pijany facet uparł się, żeby ze mną zatańczyć, a potem zwymiotował na środku pokoju. A na urodzinach Barb gość, który wypił za dużo, przyczepił się do mnie i przez cały wieczór wtykał mi paczkę papierosów. A ja nie palę – dorzuciła z westchnieniem.

Marcus zaśmiał się cicho.

– To przez tę pani buzię. W pani wzroku jest tyle współczucia. Żaden mężczyzna nie potrafi oprzeć się takiemu spojrzeniu.

W jej zielonych oczach zamigotały iskierki.

– Naprawdę? Pan nie wygląda mi na człowieka, który potrzebuje czyjegokolwiek współczucia.

– Na ogół rzeczywiście nie potrzebuję – odparł. – Jesteśmy na miejscu.

Odsunął się, żeby wypuścić ją z windy.

Wysiadła i rozejrzała się dokoła, zaskoczona. Puszysty dywan miał kolor szampana, meble były mahoniowe, a zasłony dobrano kolorem do dywanu i mebli. Na ustawionych wzdłuż ściany monitorach można było obejrzeć wnętrze każdego pomieszczenia w kasynie. Był też barek z wysokimi stołkami obitymi skórą, komputery, telefony i faksy. Delia, która nie przepuściła ani jednego filmu z Jamesem Bondem, pomyślała, że pomieszczenie to przypomina centralę szpiegowską.

– No, no – powiedziała cicho. – Jest pan szpiegiem?

Roześmiał się i pokręcił głową.

– Nie zdałbym egzaminu. Nie lubię martini.

– Ja też nie – przyznała się z uśmiechem.

Marcus wskazał jej drzwi, za którymi znajdowała się olbrzymia łazienka.

– Na drzwiach wisi szlafrok. Proszę się w niego przebrać, kiedy zdejmie pani sukienkę, a ja postaram się o igłę z nitką i zajmę się naprawą.

Zawahała się i spojrzała na niego zalęknionym wzrokiem.

– Przecież wszędzie są kamery – powiedział. – Nic takiego nie uszłoby mi na sucho. Szef ma oczy z tyłu głowy.

– Szef? – powtórzyła. – Ach, rozumiem. Właściciel kasyna, tak?

Marcus skinął głową.

– A pan jest…? – omal nie powiedziała „wykidajłą”, jednak ten człowiek prezentował się zdecydowanie zbyt elegancko, by być ochroniarzem. – Jest pan pracownikiem ochrony? – poprawiła się.

– Coś w tym rodzaju – odparł. – Proszę się przebrać. Miała pani dość przygód jak na jeden wieczór. Proszę się nie obawiać, jestem ostatnią osobą, która chciałaby panią skrzywdzić.

Delia poczuła wyrzuty sumienia. Zazwyczaj wierzyła ludziom. Można nawet powiedzieć, że była zbyt łatwowierna. Ale to był rzeczywiście ciężki wieczór.

– Jeszcze raz dziękuję – powiedziała.

Zamknęła drzwi, zdjęła sukienkę i została tylko w pończochach i czarnej halce. Szybko narzuciła na siebie szlafrok, zastanawiając się, skąd to zaufanie do obcego człowieka. Jeśli rzeczywiście jest pracownikiem ochrony, to musi być szefem, bo to on mówił temu drugiemu, Smithowi, co ma robić. W jego obecności czuła się bezpieczna, chociaż był taki potężny i szorstki. Ale żeby pracować w kasynie, trzeba być autentycznym twardzielem.

Wyszła z łazienki, owinięta szlafrokiem, który był pewnie o pięć numerów za duży i ciągnął się za nią po ziemi jak tren. Jej wybawca siedział na biurku, miał na nosie okulary. Obok stało pudełko z przyborami do szycia oraz szpulka czarnych nici. A on już nawlekał igłę.

Może był kiedyś w wojsku? Znała paru takich i wiedziała, że byli bardzo praktyczni. Potrafili wszystko w domu naprawić, szyć i gotować. Sięgnęła z uśmiechem po igłę, a on w tej samej chwili wyciągnął rękę po sukienkę.

– Umie pan szyć? – zapytała.

Skinął głową.

– Musieliśmy się z bratem nauczyć. Wcześnie straciliśmy rodziców.

– Tak mi przykro – powiedziała, i była to prawda. Swojego ojca nigdy nie poznała, gdyż urodziła się już po jego śmierci, a matka zmarła niedawno na raka. Dlatego potrafiła go zrozumieć.

– Taaak – mruknął.

– Sama mogę to zrobić.

– Nie, proszę, ja się przy tym odprężam.

Wobec tego usiadła w fotelu, a on pochylił ciemną głowę nad robótką. Jego palce, choć takie wielkie, zręcznie radziły sobie z igłą – ściegi były krótkie, równe i prawie niewidoczne. Zaimponował jej. Rozejrzała się ciekawie i wiedziona impulsem wstała, gdy ujrzała wiszącą na ścianie tkaninę. Nie była to zwykła zasłona. Dostrzegła to, gdy podeszła bliżej. Wzór, jeden z najnowszych, był jej dobrze znany. Sama miała kawałek takiej tkaniny u siebie w domu. Popatrzyła z podziwem na piękny patchworkowy gobelin zawieszony na drążku – szachownicę czarnych i białych prostokątów. To niewiarygodne, że znalazła tak oryginalny egzemplarz w biurze ochrony w kasynie.

– Co za unikalny wzór – powiedziała. – Choć mogłabym przysiąc, że już go gdzieś wcześniej widziałam – dodała po namyśle. – Uwielbiam ten ostry kontrast czerni i bieli. I co za różnorodność ściegów. Jest tu łańcuszek i…

– Pani zajmuje się robieniem patchworków. – Było to raczej stwierdzenie niż pytanie.

– Tak. Latem prowadzę kursy w Jacobsville, w centrum rekreacyjnym.

– A jaki wzór lubi pani najbardziej?

– Drezdeński – odpowiedziała, zdumiona, że mężczyzna może interesować się tak typowo damską dziedziną.

Marcus odłożył sukienkę, otworzył szufladę biurka i wyjął album z fotografiami. Ku jej zdumieniu nie przedstawiały ludzi, tylko dziesiątki patchworków o tak pięknych wzorach, że aż rwały oczy.

Odłożyła album i popatrzyła na Marcusa.

– Ależ to istne cuda! – wykrzyknęła.

– Dziękuję – powiedział z uśmiechem.

Wytrzeszczyła na niego oczy.

– To pana dzieło? Pan zajmuje się robieniem patchworków?

– Nie tylko je robię, ale i wygrywam konkursy. Krajowe, a nawet międzynarodowe. – Wskazał na czarno-biały gobelin na ścianie. – Za ten dostałem w zeszłym roku pierwszą nagrodę w krajowym konkursie. – Wymienił nazwę popularnego programu telewizyjnego. – Byłem ich gościem w lutym i tam go właśnie pokazywałem.

– To niewiarygodne – stwierdziła ze śmiechem. – Nie mogłam pojechać na ten konkurs, ale oglądałam później nagrodzone patchworki w Internecie. To stąd go pamiętam! Nic też dziwnego, że pana twarz wydała mi się znajoma. Przecież co roku oglądam w telewizji ten konkurs. Widziałam pana w tym programie.

Marcus uniósł brwi.

– Jaki ten świat mały – zauważył.

– Prawda? Przepraszam, ale nie zapamiętałam pańskiego nazwiska. Pamiętam za to pana twarz. Widziałam, jak pan zaszywał czarno-białe elementy. Jestem pełna podziwu. To nie jest męska domena. Nawet w dzisiejszych czasach.

Marcus roześmiał się.

– Doganiamy was, moje panie – rzucił z błyskiem w oku. – Wraz ze mną startują w tego typu konkursach strażnik z Teksasu oraz oficer policji. Czasami jeździmy we trójkę na pokazy.

– Jest pan naprawdę dobry – przyznała i znów zaczęła przeglądać album.

– Chciałbym obejrzeć pani prace – powiedział.

Roześmiała się.

– To nie ten sam poziom, niestety. Ja tylko uczę, jak szyć patchworki, ale nigdy nie dostałam za nie nagrody.

– A co pani robi, kiedy nie prowadzi pani kursów?

– Przeróbki krawieckie, także dla lokalnej pralni. Szyję też trochę dla małego butiku. Nie są to żadne wielkie pieniądze, ale bardzo lubię moją pracę.

– To znacznie ważniejsze niż to, ile pani zarabia.

– Też tak uważam. Jedna z moich przyjaciółek wyszła za mąż i urodziła dziecko, a potem nagle odkryła, że jako prawniczka może świetnie zarabiać w dużym mieście. Wobec tego zabrała dziecko i pojechała do Nowego Jorku, gdzie szybko doszła do dużych pieniędzy. Jednak ogromnie tęskniła za mężem, ranczerem, a dla dziecka też nie miała czasu. Jak się można domyślić, skończyło się to rozwodem. – Potrząsnęła głową. – Czasami się wydaje, że coś jest nam potrzebne do szczęścia, a kiedy to dostajemy, okazuje się, że byliśmy w błędzie. Patrząc na nią, doszłam do wniosku, że nie chcę żyć pod ciągłą presją, choćbym miała zarabiać krocie.

– Jak na swój wiek, jest pani bardzo dojrzała. A przecież nie może pani mieć więcej niż… dwadzieścia lat? – rzucił.

Uniosła brwi i ze śmiechem rzuciła:

– Tak pan myśli?

ROZDZIAŁ DRUGI

Ile, wobec tego, ma pani lat? – zapytał, sięgając po sukienkę i igłę.

– Dżentelmen nie zadaje damie takich pytań – powiedziała z wyrzutem Delia.

Roześmiał się ze wzrokiem utkwionym w robótce.

– W życiu nikt nie nazwał mnie dżentelmenem. Może mi pani spokojnie powiedzieć. Zresztą i tak będę nalegał.

– Mam dwadzieścia trzy lata.

Popatrzył na nią z pobłażliwym uśmiechem.

– Czyli jest pani jeszcze dzieckiem.

– Czyżby? – rzuciła, lekko urażona.

– Ja niedługo skończę trzydzieści osiem lat, ale pod wieloma względami jestem jeszcze starszy.

Poczuła żal. Szkoda, jest taki przystojny. Coś dziwnego działo się z nią w jego obecności. Było to całkiem nowe i niespodziewane doznanie. Słyszała o takich odczuciach od przyjaciółek, ale jej się to dotąd nie przydarzyło.

– Żadnych uwag? – zapytał, podnosząc wzrok znad szycia.

– Nie przedstawił mi się pan.

– Carrera – odparł, patrząc jej uważnie w twarz. – Marcus Carrera – podkreślił, ale ona zachowywała się tak, jakby nic nie mówiło jej to nazwisko. – Nie słyszała pani o mnie?

– Jest pan sławny? – zapytała.

– Raczej niesławny – odpowiedział. Skończył szyć, odgryzł zębami nitkę i oddał jej sukienkę.

Wzięła ją i nagle owionął ją chłód. Kiedy ją na siebie włoży, ich spotkanie dobiegnie końca. Pewnie już go więcej nie zobaczy.

– Jak brzmi to powiedzenie o statkach, które się mijają w nocy? – mruknęła pod nosem.

Zacisnął wargi, odłożył okulary na biurko i obrzucił ją uważnym spojrzeniem. Wyglądała tak niewinnie, a w jej oczach podziw mieszał się z lękiem. Nie pamiętał, by jakiejś kobiecie udało się zrobić na nim wrażenie w takim tempie. Zwłaszcza takiej jak ta, wyraźnie z innego świata. Chociaż jej kontakty mogły okazać się dla niego bardzo przydatne, nie zamierzał się angażować uczuciowo. Nie mógł sobie na to pozwolić.

– Jak się pani nazywa? – zapytał cicho.

– Delia Mason.

– Pochodzi pani z Południa? – domyślił się.

– Z Teksasu – wyjaśniła z uśmiechem. – Mieszkam w małym miasteczku, Jacobsville, pomiędzy San Antonio a Victorią.

– Mieszkała tam pani przez całe życie? – pytał dalej.

– Jeszcze nie – odparła z szelmowskim uśmiechem.

Roześmiał się cicho.

– A pan skąd pochodzi? – zapytała, przyciskając sukienkę do piersi. – Bo chyba nie z Bahamów?

Potrząsnął głową.

– Z Chicago – powiedział.

– Nigdy tam nie byłam – przyznała z westchnieniem. – Mówiąc szczerze, to mój pierwszy wyjazd poza granice Teksasu.

Marcusowi trudno było w to uwierzyć.

– Ja byłem wszędzie.

Uśmiechnęła się.

– Jaki ten świat jest wielki.

– Owszem. – Patrzył na jej owalną twarz o zielonych oczach i kremowej cerze. Usta miała pełne i słodkie. Zatrzymał na nich wzrok i nagle coś w nim drgnęło.

Delia poruszyła się zmieszana.

– Lepiej pójdę się ubrać. – Zawahała się. – Czy taksówki jeżdżą o tej porze?

– Jeżdżą przez całą noc, ale pani nie będzie potrzebowała taksówki – oznajmił, zamykając pudełko z przyborami do szycia. Przyszło mu do głowy, że sam mógłby ją odwieźć, lecz zaraz pomyślał, że głupio zaczynać coś, czego nie można dokończyć. Ten mały teksański fiołek nigdy nie zakwitnie na jego ciernistej ścieżce. Nie poradziłaby sobie, nawet gdyby była starsza i bardziej doświadczona. Poczuł nagłą irytację, a jego głos zabrzmiał bardziej szorstko, niżby chciał, gdy dodał: – Powiem Smithowi, żeby odwiózł panią do hotelu.

Krępowała ją perspektywa jazdy w towarzystwie tajemniczego, groźnego pana Smitha, ale nie zamierzała protestować. Była wdzięczna Carrerze za to, że zadbał o jej powrót. Stąd do Nassau trzeba było iść kawał drogi, i to przez most.

– Dzięki – mruknęła i poszła do łazienki, żeby się przebrać.

Powiesiła szlafrok na drzwiach, a potem przejrzała się w lustrze. Przeraził ją widok siniaka na policzku. Nałożyła grubą warstwę pudru, ale i tak można się było domyślić, że dostała w twarz.

Zrobiła, co mogła, by zatuszować ślady, a potem wyszła z łazienki. Marcus stał na balkonie, z rękami w kieszeniach, i patrzył na morze. Potężna sylwetka rysowała się na tle nocnego nieba. Nic dziwnego, że pracował w ochronie. Już sam jego wzrost wystarczał, by onieśmielić rozrabiaków, nie mówiąc o oczach, których spojrzenie potrafiło być groźniejsze niż słowa.

Wiatr rozwiewał mu ciemne, falujące włosy. Sprawiał wrażenie człowieka bardzo samotnego. Delii nagle zrobiło się go żal, choć pewnie całkiem niepotrzebnie. Pomyślała też, że prawdopodobnie wolałby tego nie wiedzieć. Człowiek taki jak on nie zniósłby litości. Miał to wypisane na twarzy.

Na myśl o tym, że go już nigdy nie zobaczy, ponownie poczuła żal. Niedawno straciła matkę, więc to niedobry czas, by wiązać się z mężczyzną. Jednak on miał w sobie coś, co ją pociągało i sprawiało, że nagle zapragnęła nowych doznań. Westchnęła. Chyba postradała zmysły. Mężczyzna, którego dopiero co poznała, nie powinien aż tak na nią działać.

Ostatnimi czasy los nie szczędził jej przeżyć. Wciąż nie mogła przeboleć śmierci matki, poprzedzonej długą i ciężką chorobą. Przykra też była świadomość, że matka nigdy jej nie kochała. A przynajmniej nie tak jak kochała Barb – śliczną i utalentowaną, która zrobiła taką świetną partię. Delia była tylko skromną szwaczką, nieatrakcyjną i pozbawioną charyzmy znacznie starszej siostry. Życie w cieniu Barb było bardzo przykre. Delia często czuła się jak marna kopia, pozbawiona własnej osobowości. Matka miała dziesiątki propozycji, jak ulepszyć nieudaną córkę, ale ona nie skorzystała z żadnej, gdyż była zadowolona i z siebie, i ze swojego samotnego życia. Brakowało jej tylko miłości matczynej i choćby cienia akceptacji. Niestety, spotykała się wyłącznie z krytyką. I to przez całe życie. Raz po raz zadawała sobie pytanie, czym zasłużyła na taką niechęć matki. Często odnosiła wrażenie, jakby była za coś karana. Nie skarżyła się, więc nikt nie wiedział, a już najmniej Barb, jak trudno jej było wytrzymać w domu i wciąż robić to, czego od niej oczekiwano.

Jednak teraz, patrząc na nieznajomego mężczyznę, miała ochotę na odrobinę szaleństwa. Naszła ją chęć, by złamać wszelkie zasady i uciec na koniec świata. Nie mogła zrozumieć, skąd się wzięły te dziwne pragnienia, skoro zawsze była osobą tak konwencjonalną. Może to prawda, że nowe znajomości budzą w człowieku tłumione emocje. A jeśli tak jest, to ten mężczyzna miał na nią zdecydowanie zły wpływ, bo nigdy dotąd nie czuła potrzeby łamania zasad.

Jakby wyczuwając obecność Delii – bo poprzez szum wiatru nie mógł słyszeć jej cichych kroków, gdy wychodziła na balkon – Marcus odwrócił się nagle i przeszył ją badawczym spojrzeniem. Bez słowa podeszła do niego i patrząc na ocean, wsłuchała się w przytłumiony szum fal. Wiatr otoczył ich ciepłym uściskiem.

– Jest pani bardzo cichą osobą – zauważył.

Roześmiała się nerwowo.

– Tak, to cała ja. Przez całe życie próbowałam wtopić się w tło.

– Może pora, żeby to zmienić – powiedział.

Spojrzała na niego i serce szybciej zabiło jej w piersi. Przywodził jej na myśl ruiny, mroczne, tajemnicze miejsca, ulewy i burze. Ich spojrzenia się spotkały.

– Czemu pani tak się we mnie wpatruje? – zapytał.

– Bo nigdy dotąd nie spotkałam kogoś takiego jak pan – odparła szczerze. – Jestem tylko dziewczyną z małego miasteczka na prowincji. Nigdzie nie byłam i nie zrobiłam w życiu nic ciekawego. Nigdy też nie byłam w kasynie, ale… ale… – Urwała, szukając słów na objaśnienie tego, co czuła.

Marcus przysunął się bliżej.

– Ale wydaje się pani, że zna mnie pani od zawsze – podpowiedział jej.

– No… tak… – przyznała niepewnie.

Wyciągnął rękę i delikatnie musnął palcami jej policzek, a ją przeszedł dreszcz – od głowy aż po drobne stopy na wysokich obcasach.

– A niech to! – wyrwało mu się.

– Coś nie tak? – zapytała z niepokojem.

– Jestem o tyle starszy, że powinienem wiedzieć lepiej – wypowiedział na głos swoje myśli.

Był zmieszany, a nawet zirytowany, więc nie spodziewała się, że nagle weźmie ją w objęcia. Pochylił głowę i wpatrzył się w jej miękkie, rozchylone usta.

– Co mi tam! Już północ i zaraz zgubi pani pantofelek…

Nie zdążyła pojąć sensu słów, gdy jego gorące wargi zawładnęły jej ustami. Odruchowo zaczęła się wyrywać, lecz nagle zalała ją fala tak wielkiej rozkoszy, że aż zadrżała – i to nie ze strachu. Przytuliła się do muskularnego torsu i zaczęła wdychać zapach cygar i wody kolońskiej. Czuła oddech Marcusa na policzku, a ich pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny…

Tulił ją, wystawiając się na podmuchy wiatru. Należało zaprotestować. Nie powinna pozwalać sobie na pocałunki z obcym mężczyzną. Co więcej, nie powinna nawet być tu z nim w tej chwili.

Jednak te argumenty nie przemawiały do Delii. Nagle poczuła się tak, jakby dotarła do domu po długiej i smutnej podróży. Zamknęła oczy i pozwoliła, by ukołysały ją jego ramiona. Jeszcze nigdy nie doświadczyła takiej bliskości. Matka nie okazywała jej cieplejszych uczuć, choć Barb bywała czasami serdeczna. Już samo to, że ktoś trzyma ją w ramionach, było zupełnie nowym przeżyciem.

Marcus był przerażony tym, co zrobił, a także tym, że mu na to pozwoliła. Sądząc po jej reakcji, nie wiedziała nic o mężczyznach. Nie umiała się nawet całować. A jednak mu zaufała. Nie protestowała, nie wyrywała się, nie opierała. Była jak ciepły, mały kotek w jego ramionach i budziła w nim nieznane dotąd uczucia.

– Głupio zrobiłem – odezwał się po chwili głuchym głosem.

– Dla mnie nie wygląda pan na głupca – wymruczała rozmarzona.

Powoli ją odsunął. Wzrok miał, podobnie jak ona, zamglony.

– Niech mnie pani posłucha – zaczął, wciąż trzymając wielkie dłonie na jej ramionach. – Należymy do dwóch różnych światów. Nie mogę zaczynać czegoś, czego nie będę mógł dokończyć.

– To nie moja wina – odpowiedziała, a w jej oczach zamigotały iskierki. – Nie mam zwyczaju uwodzić na balkonie obcych mężczyzn.

Zmarszczył brwi. Dziewczyna była bystra, miała poczucie humoru i podobała mu się, nawet bardzo. Nie można powiedzieć, żeby dzięki temu było mu łatwiej. W tym momencie nie mógł sobie, niestety, pozwolić na związek z kobietą. Zwłaszcza jej typu – kruchą i wrażliwą, którą mógłby mimowolnie narazić na niebezpieczeństwo. Jeśli zamarzył mu się romans, to czas był po temu wyjątkowo nieodpowiedni.

– W zasadzie nie mam nic przeciwko byciu uwodzonym – powiedział. – Niestety, aktualnie zdecydowanie nie jestem do wzięcia.

Cofnęła się, zażenowana, i spłonęła rumieńcem.

– Przepraszam! – wykrztusiła. – Nie pomyślałam o tym!

– Po co te miny – rzucił ostro, tłumiąc w sobie wstyd. – Chodźmy. Smith panią odwiezie.

– Mogę wrócić taksówką – odparła, owijając się szczątkami dumy jak niewidzialnym płaszczem.

– Niech pani nie mówi głupstw – uciął szorstko.

Delia nie ukrywała, że wizja jazdy do Nassau w towarzystwie pana Smitha trochę ją krępuje.

– Chyba się go pani nie boi? – zapytał cicho Marcus. – Mnie się pani nie boi, a jestem od niego pod wieloma względami sto razy gorszy.

– Naprawdę? – zapytała z powagą.

Roześmiał się mimo woli.

– Przecież nic pani o mnie nie wie – odrzekł, patrząc na nią z rozbawieniem. – To miłe uczucie – dorzucił po chwili. – Już dawno nikt nie czuł się tak dobrze w mojej obecności. Takie przynajmniej odnoszę wrażenie.

– Ale teraz zaczynam się trochę denerwować.

Uśmiechnął się szeroko.

– Chyba jednak nie za bardzo.

Przysunęła się bliżej i popatrzyła mu w oczy.

– Myślę, że już wszystko wiem.

– Tak?

– Jest pan szefem pana Smitha.

Marcus milczał.

– Jest pan wykidajłą – oświadczyła.

Zastrzeliła go tą rewelacją. Patrzył na nią z narastającym rozbawieniem.

– Nie ma się czego wstydzić – zapewniła go z powagą. – Ktoś przecież musi dbać o porządek i spokój w takim miejscu. Mój ojciec był zastępcą szeryfa. Nawet go nie pamiętam, bo urodziłam się po jego śmierci. Nadal przechowujemy jego pas, broń i odznakę.

– Na co umarł? – zapytał Marcus.

– Zginął w trakcie rutynowej kontroli drogowej. Okazało się, że kierowca był zbiegłym mordercą.

– To prawdziwy pech!

Pokiwała głową.

– Zostałyśmy we trójkę – mama, Barb i ja, chociaż Barb miała wtedy prawie siedemnaście lat. – Westchnęła. – Barb jest śliczna i mądra. Wyszła za Barneya, który ma mnóstwo pieniędzy, i jest od tej pory nieziemsko szczęśliwa.

– A pani została z mamą, tak? – domyślił się Marcus.

– Mama umarła w zeszłym miesiącu na raka żołądka. To dlatego tu jestem. Barb doszła do wniosku, że powinnam odpocząć, więc Barney pogadał z właścicielem pralni, dla której wykonuję poprawki, a potem wsadzili mnie do samolotu. Liczę na to, że po powrocie nadal będę miała pracę. Nie zdaje pan sobie sprawy, jak trudno o płatne zajęcie w małym miasteczku. Co miesiąc muszę płacić rachunki, a nie mam prawie żadnych oszczędności, więc ta praca jest dla mnie bardzo ważna. – Uśmiechnęła się smutno. – Barb nic o tym nie wie. Wyszła za mąż za Barneya zaraz po maturze, kiedy miałam dwa lata, i nigdy nie pracowała.

– Szczęściara z tej Barb – stwierdził, śledząc grę uczuć na delikatnej twarzy Delii. – Jak się domyślam, Barb pomagała pani podczas choroby matki?

Pokiwała głową.

– Płaciła wszystkie rachunki za leczenie i lekarstwa, a nawet za pielęgniarkę, która zajmowała się mamą w dzień, kiedy ja byłam w pracy. Nie poradziłybyśmy sobie bez pomocy Barb.

– Czy sama pielęgnowała matkę?

– Przyjechała do nas na te ostatnie miesiące. Razem z Barneyem doszli do wniosku, że to dla mnie zbyt wielkie obciążenie, więc nawet zatrudnili osobną pielęgniarkę na noce. Ale na ogół siedziała przy mamie Barb, aż do samej śmierci. Mama nie chciała, żebym przy niej była. Mama i Barb były sobie bardzo bliskie. Ze mną było inaczej – dorzuciła szczerze. – Mnie nie bardzo lubiła.

Marcus zrewidował opinię na temat starszej siostry. Wyraźnie zrobiła to, co do niej należało.

– A czy jesteście sobie z siostrą bliskie?

Roześmiała się.

– Bardziej nawet niż matka z córką. Barb jest niesamowita. Jest starsza ode mnie o szesnaście lat.

– To bardzo duża różnica wieku – zauważył.

– Wiem coś o tym. Barb wciąż widzi we mnie dziecko, a nie osobę dorosłą.

– Ile lat miała pani matka, kiedy panią urodziła? – zapytał.

– Czterdzieści osiem – odparła ze śmiechem. – Mówiła, że moje urodziny były cudem.

– Hm.

– A ile lat miała pana mama, kiedy pan się urodził? – zainteresowała się Delia.

Roześmiał się.

– Szesnaście. W dawnych czasach i w starym kraju kobiety wcześnie wychodziły za mąż. To rodziny ułożyły jej małżeństwo z ojcem. Widywali się tylko w towarzystwie, wzięli ślub w kościele. Po raz pierwszy pocałowali się dopiero po ślubie – tak mi przynajmniej mówił ojciec.

Zdziwiła się, że użył hiszpańskiego słowa na określenie przyzwoitki.

– Myślałam, że jest pan Włochem – powiedziała.

Potrząsnął głową.

– Moi rodzice pochodzili z południa Hiszpanii. Jestem pierwszym pokoleniem urodzonym w Ameryce.

– Mówi pan po hiszpańsku?

Skinął głową.

– Lepiej czytam, niż mówię. Rodzice chcieli, żebyśmy z bratem dobrze opanowali angielski, by lepiej niż oni wtopić się w to społeczeństwo.

Uśmiechnęła się ze zrozumieniem i weszła do biura. Marcus ruszył jej śladem, starannie zamykając za sobą drzwi balkonowe.

– Pojadę z panią do hotelu – odezwał się po chwili. Podniósł słuchawkę i wydał komuś polecenie, by go zastąpił przez pewien czas.

W drzwiach odwróciła się i po raz ostatni spojrzała na przepiękny czarno-biały patchwork.

– Istne cudo! – powiedziała z podziwem.

– Dzięki. Chętnie obejrzałbym pani prace.

– Przykro mi, ale nawet nie mam ze sobą zdjęć.

– Może któregoś dnia wybiorę się do Teksasu – rzucił od niechcenia.

Uśmiechnęła się.

– Będzie mi miło.

Nagle spoważniał.

– A może wcale nie, kiedy dowie się pani czegoś więcej o mnie.

– To niemożliwe.

– Jest pani optymistką. A ja nie.

– Zauważyłam – powiedziała z wymowną miną.

Marcus roześmiał się cicho i otworzył przed nią drzwi do holu.

Smith czekał obok olbrzymiej czarnej limuzyny, zaparkowanej przy głównym wejściu do kasyna i hotelu.

Na ten widok Delia wykrzyknęła:

– Nie może pan mnie odwieźć tym wozem! Jak szef się dowie, wyrzuci pana!

– Nie sądzę. – Marcus spojrzał wymownie na Smitha, który z trudem powstrzymywał się od śmiechu. – Proszę wsiadać.

Delia przesunęła się na środek, żeby zrobić Marcusowi miejsce. Smith zamknął drzwiczki i usiadł za kierownicą. Delia szeroko otwartymi oczami wodziła po luksusowym wnętrzu.

– Można by tu grać w kręgle!

– To wygodny wóz, kiedy trzeba się przedzierać przez tłumy turystów – przyznał Marcus. – Napije się pani czegoś?

Wskazał na mały barek, gdzie mroził się szampan, kilka puszek piwa oraz inne napoje.

– Nie, dziękuję. Czy to telewizor? – spytała Delia, wskazując na płaski ekran pod sufitem.

– Telewizja satelitarna, radio, odtwarzacz, telefon…

– To niesamowite – westchnęła. – Niesamowite!

– Przecież pani siostra wyszła za bogatego faceta – przypomniał jej. – Nigdy nie jechała pani limuzyną?

– Nie. Oni przylatują do San Antonio, a potem wynajętym samochodem przyjeżdżają do Jacobsville. A u siebie jeżdżą jaguarem.

– Nie odwiedza pani siostry, żeby pojeździć limuzyną? – zażartował.

– Gdzie? W Nowym Jorku? – Potrząsnęła głową. – Zazwyczaj jeździłyśmy na wakacje nad morze, do Galveston. Nigdy w życiu nie byłam w Nowym Jorku. Barney dużo podróżuje, a Barb zawsze mu towarzyszy, więc rzadko bywają w domu. Nie jeżdżę nawet do San Antonio, chyba że po to, by uzupełnić zapasy. Dużo czasu spędzam w domku, który dzieliłyśmy z mamą. Miałyśmy kilka kurczaków oraz psa, który wabi się Sam.

– Kto się nimi teraz zajmuje?

– Sąsiadka – odpowiedziała. – Sama oddałam na czas wyjazdu do psiej przechowalni. On nie znosi podróży i trzeba go ciągle pilnować.

– Jakiej jest rasy?

Uśmiechnęła się.

– Owczarek niemiecki – czarny podpalany. Mam go od ośmiu lat. Jest naprawdę sympatyczny.

– A koty?

Potrząsnęła głową.

– Mama miała alergię. Psa też nie można było trzymać w domu.

Smith skręcił w główną drogę, prowadzącą w kierunku mostu, którym jechało się do Nassau. Marcus rozparł się wygodnie na skórzanej kanapie.

– Nigdy w życiu nie widziałem kurczaka z bliska, chyba że w telewizji – powiedział.

Uśmiechnęła się.

– Jak pan przyjedzie do Teksasu, będzie mógł pan sobie jednego oswoić.

– Naprawdę da się oswoić kurczaka?

– Oczywiście – odparła ze śmiechem.

Podobał mu się jej śmiech. Sam od dawna nie śmiał się szczerze. Żył w ciągłym zagrożeniu, samotny i podejrzliwy. Spotykał kobiety, które wyglądały jak chodząca cnota, a potrafiły oszukać mężczyznę i oskubać go do czysta.

– Co pani robiła w klubie? – zapytał nieoczekiwanie.

– Fred powiedział, że musi omówić pewne sprawy z właścicielem kasyna, więc możemy pójść tam równie dobrze jak w każde inne miejsce na tej wyspie – odparła z westchnieniem. – A potem obleciał go strach i zaczął pić – ciągnęła. – Podejrzewam, że jest zamieszany w nielegalne interesy i drży o swoją skórę. – Spojrzała na Marcusa. – Pewnie nie powinnam tego mówić. Właściciel kasyna to pański szef, prawda?

– Coś w tym rodzaju – przyznał.

– Fred wlał w siebie tyle alkoholu, że z trudem trzymał się na nogach. Już wtedy myślałam o tym, żeby wrócić do hotelu, bo stał się bardzo nieprzyjemny. W samochodzie zaczął się do mnie dobierać, więc po przyjeździe do klubu chciałam wezwać taksówkę. Kiedy Fred to usłyszał, wściekł się i przypomniał, że postawił mi drogą kolację. Mówił, że jestem mu za to coś winna – dorzuciła. Ścisnęła mocniej torebkę i spojrzała na Marcusa. – Chyba rzeczywiście nie mam pojęcia o życiu. Czy mężczyźni naprawdę spodziewają się, że każda kobieta pójdzie z nimi do łóżka tylko dlatego, że zaprosili ją do restauracji? Jeżeli to prawda, od dziś sama płacę za wszystko!

Na widok jej oburzonej miny roześmiał się cicho.

– Mogę mówić tylko za siebie, ale ja nigdy nie uważałem, że można kotletem zapłacić za seks.

Uśmiechnęła się, choć wciąż była zirytowana.

– To dowód, że nie spotykam się z mężczyznami zbyt często, prawda? – rzuciła. – Nawet po maturze musiałam kłócić się z Barb i mamą, jeżeli chciałam wyjść z chłopakiem. Za każdym razem, kiedy miałam randkę, mama dzwoniła do Barb. Mówiły mi, że mężczyźni to krętacze, że będą prawić słodkie słówka, byle zaciągnąć dziewczynę do łóżka, a kiedy się okaże, że zaszła w ciążę, wezmą nogi za pas. – Pokręciła głową. – Bóg jeden wie, skąd takie podejrzenia. Barb wyszła przecież za Barneya tuż po maturze, a mama po śmierci taty nie miała już nikogo.

– Naprawdę? – zdumiał się Marcus.

– Myślę, że miała dość staroświeckie zasady. Mówiła, że byli z tatą tacy szczęśliwi, że żaden mężczyzna nie mógłby mu dorównać. Poświęciła się mojemu wychowaniu i działalności dobroczynnej.

– Nie sądziłem, że są jeszcze na świecie takie kobiety – powiedział szczerze.

– A jaka była pańska matka?

Uśmiechnął się.

– Należała do tego typu kobiet, które całują zadrapania i siniaki i pieką swoim dzieciom ciasteczka. Zaharowywała się na śmierć, żeby kupić nam książki i zeszyty do szkoły – dorzucił z posępną miną.

– Była ładna?

– Co to ma do rzeczy? Czemu pani pyta?

– Bo jest pan bardzo przystojny – odparła, oblewając się rumieńcem.

– Dziękuję. – Marcus zaśmiał się cicho. – Pani także wygląda nieźle.

– Ach nie, nie jestem ładna – powiedziała. – Nie mam co do tego żadnych złudzeń.

Wyciągnął rękę i dotknął jasnego pasma, które wymknęło się spod spinki.

– Czy pani ma bardzo długie włosy? – zapytał nagle.

– Do pasa – odparła. – Właściciel pralni, dla której wykonuję poprawki, mówi, że kiedy je rozpuszczę, wyglądam jak Alicja w krainie czarów. Dlatego na ogół upinam je w kok albo wiążę w koński ogon.

– Nie myślała pani o tym, żeby je ściąć?

– Z krótkimi włosami wyglądam okropnie. Jak chłopak.

– Słucham?

Speszona pochyliła głowę.

– Coś kiepsko u mnie z biustem.

Marcus wybuchnął śmiechem.

– Nie umiem tego lepiej wyrazić – tłumaczyła się czerwona jak burak.

Marcus popatrzył na nią z życzliwym współczuciem.

– Mężczyźni mają różne gusty. W moim środowisku kobiety były pulchne. Mówi się, że pociąga nas to, do czego nie jesteśmy przyzwyczajeni. I tak też jest ze mną… – Urwał, a widząc, że go nie rozumie, dodał: – Nie podobają mi się kobiety o obfitych biustach.

– Naprawdę? – zapytała z nadzieją w oczach.

Pokiwał głową.

– Nigdy też nie spotkałem dziewczyny, która hoduje kurczęta, a tym bardziej takiej, która prócz tego zna wszystkie rodzaje ściegów.

Uśmiechnęła się.

– A ja nigdy dotąd nie spotkałam ochroniarza, który robiłby patchworki – odparła.

Niech trwa przy swoich złudzeniach, uznał Marcus. Na wystawach i konkursach nie przyznawał się, kim jest. Mówił tylko, że jest biznesmenem z Chicago. Jako człowiek, którego nazwisko i twarz w pewnych kręgach były dobrze znane, lubił choć na jednym polu zachować anonimowość.

– Chciałaby pani obejrzeć wieżę Sinobrodego?

– Tego pirata? – zapytała.

– Tak, dokładnie. – Nachylił się i konspiracyjnym szeptem dorzucił: – Ale go tam nie ma.

Roześmiała się.

– To dobrze, wolę ją zwiedzić, kiedy nie straszy tam jego duch. – Obróciła w rękach torebkę. – No to kiedy? – zapytała, nie patrząc na Marcusa.

Zawahał się. Czekało go spotkanie, na które nie miał najmniejszej ochoty. Oczywiście będzie musiał na nie pójść, czy chce, czy nie chce.

– Jestem umówiony na lunch. Może jutro, powiedzmy między pierwszą a drugą?

Delia w jednej chwili się rozpromieniła.

– Bardzo chętnie – odparła onieśmielona.

– Będę czekał w foyer. – Znów się zawahał. – Kiedy Fred będzie się tłumaczył przed pani siostrą, może pani usłyszeć parę dziwnych rzeczy na mój temat. Niech pani mu nie wierzy, a przynajmniej proszę poczekać z osądem, póki mnie pani lepiej nie pozna. Dobrze?

Zdziwiła ją ta prośba, ale odpowiedziała:

– Dobrze.

– I jeszcze jedno – dodał, kiedy zatrzymali się przed hotelem. – Jeżeli Fred zarzuci pani kłamstwo i powie, że nic takiego nie miało miejsca – a może tak być – proszę powiedzieć siostrze i szwagrowi, że kamery zarejestrowały wszystko na taśmie, którą w każdej chwili mogę im udostępnić. To wystarczy jako dowód przed sądem.

– Uważa pan, że powinnam podać Freda do sądu? – zapytała.

Rozdarty między tym, co uważał za słuszne, a tym, co musiał zrobić, uznał w końcu, że nie może sobie pozwolić na to, by Fred w tym momencie wylądował w więzieniu.

– Nie – skłamał – ale nie powinna pani już nigdy spotykać się z nim sam na sam.

– Nie zamierzam.

Smith wysiadł i otworzył drzwiczki od strony Delii. Goście wychodzący z hotelu przystanęli i z ciekawością patrzyli na czarną limuzynę.

– Pewnie biorą nas za gwiazdy rocka – roześmiała się Delia.

– Niech sobie myślą, co chcą. Na pewno nic pani nie jest? – zapytał Marcus.

– Nie, wszystko w porządku – odpowiedziała, pieszcząc wzrokiem jego twarz. – Jeszcze raz dziękuję.

– Nie ma za co. Zobaczymy się jutro.

– Między pierwszą a drugą, w foyer – dorzuciła.

Smith podał jej rękę i pomógł wysiąść, a na koniec obdarzył ją szerokim uśmiechem.

Zarumieniła się, bo nadal ją onieśmielał.

– Dobranoc – zwróciła się do Marcusa.

Uśmiechnął się.

– Dobranoc, aniołku.

Jak na skrzydłach przemknęła obok gapiących się turystów, weszła do hotelu i pofrunęła prosto do windy.

Gdy własnym kluczem otworzyła drzwi i weszła do hotelowego apartamentu, zastała ogromnie zdenerwowaną Barb.

– Gdzieś ty była, kochanie?! – wykrzyknęła, załamując wypielęgnowane ręce. A potem podbiegła do niej i omal nie udusiła jej w spazmatycznym uścisku. – Mało nie umarłam na serce, kiedy Fred zawiadomił nas, że zostałaś porwana przez jakiegoś gangstera!

– Fred rzucił się na mnie w ciemnej alejce – powiedziała ze złością Delia, wskazując opuchnięty policzek. – A kiedy zaczęłam się opierać, uderzył mnie w twarz!

Barb głośno jęknęła.

Barney, jej mąż, wszedł do pokoju, ubrany w smoking. Światła lampy odbijały się w jego łysiejącej czaszce.

– Nareszcie wróciłaś – rzekł, mrużąc ciemne oczy. – Fred martwił się o ciebie…

– Fred rzucił się na mnie… – zaczęła Delia.

– Ależ kochanie, przecież wiesz, że to nieprawda – łagodniejszym tonem ciągnął Barney. – Fred wyjaśnił mi, że się zdenerwowałaś, bo był troszkę podchmielony…

– Popatrz na mój policzek! – wybuchnęła z furią. – Chciał mnie zgwałcić, a kiedy zaczęłam się bronić, uderzył mnie z całej siły w twarz!

Barney zawahał się. W jego oczach błysnął gniew.

– Fred powiedział, że to właściciel kasyna nabił ci sińca.

– Cały ten incydent został zarejestrowany na taśmie – poinformowała sucho Delia. – Szef hotelowej ochrony mówi, że możecie to sobie obejrzeć. Oboje. W każdej chwili.

Tytuł oryginału:

Carrera’s Bride

That Burke Man

Pierwsze wydanie:

Silhouette Special Edition, 2004

Silhouette Books, 1995

Opracowanie graficzne okładki:

Robert Dąbrowski

Redaktor prowadzący:

Małgorzata Pogoda

Korekta:

Jolanta Spodar

© 2004, 1995 by Diana Palmer

© for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 1996, 2005, 2014

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Books S.A.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Wyłącznym właścicielem nazwy i znaku firmowego wydawnictwa Harlequin jest Harlequin Enterprises Limited. Nazwa i znak firmowy nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Harlequin Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-0615-0

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com