Strona główna » Sensacja, thriller, horror » Kod Leonardo Da Vinci

Kod Leonardo Da Vinci

5.00 / 5.00
  • ISBN:
  • 978-83-8110-000-7

Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).

Kilka słów o książce pt. “Kod Leonardo Da Vinci

JEŻELI UMRĘ, PRAWDA ODEJDZIE WRAZ ZE MNĄ NA ZAWSZE… MUSZĘ PRZEKAZAĆ TAJEMNICĘ. Podczas podróży służbowej po Francji profesor historii Robert Langdon odbiera nocą pilny telefon: kustosz Luwru zostaje brutalnie zamordowany w muzeum. Obok ciała, policja odkrywa szereg trudnych do rozszyfrowania kodów i potrzebuje pomocy Langdona, aby je odczytać. Kiedy profesor i francuski kryptolog Sophie Neveu, próbują rozwikłać dziwne zagadki, wpadają na trop, który prowadzi do dzieła słynnego artysty i wynalazcy Leonarda da Vinci. Z czasem pojawia się coraz więcej wskazówek, Langdon i Neveu muszą rozszyfrować kod i szybko ułożyć elementy układanki zanim tajemnica przepadnie na zawsze…

Polecane książki

Celem opracowania jest przybliżenie warunków, od spełnienia których uzależnione jest udzielenie ochrony tymczasowej, jak też wskazanie charakteru prawnego powyższej instytucji w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Ponadto doniosłym zagadnieniem podniesionym w pracy jest również wskazanie, że instyt...
Od nagłej i niespodziewanej śmierci ginęli carowie, królowie, książęta. Poznaj najbardziej zagadkowe zejścia z tego świata polskich i europejskich monarchów! Przemysł II, Władysław Warneńczyk, Napoleon, car Aleksander, książę Kentu… Śmierć tych i innych władców otacza aura tajemniczości. Żegnali się...
    Żyjemy w czasach, w których zachodzą najbardziej  dynamiczne zmiany w historii. Dzisiaj innowacyjna zmiana modelu działania jest jednym z najważniejszych czynników wpływających na sukces lub porażkę. Według ekspertów osiemdziesiąt procent firm stara się przetrwać i rozwijać, stosując przestarzał...
W swojej najnowszej książce Nancy Fraser śledzi ewolucję amerykańskiego ruchu feministycznego od lat 70. ubiegłego wieku i zapowiada nową, radykalną i egalitarną, fazę feministycznej myśli i praktyki. Feminizm wyrósł fermentu wokół Nowej Lewicy i wkroczył w życie jako ruch wyzwolenia kobiet. Dołączy...
Mateusz Zarzecki w książce "Przedszkolne zabawy z elementami karate" dokonał przeglądu literatury i przedstawił w skrócie historię karate, jako sztukę walki, ale także prężnie rozwijającą się dyscyplinę sportową. W książce zwrócono uwagę na rozwój karate na świecie, jak i w Polsce, krótko omówiono ...
Królestwo Solarii było przez wieki spokojną krainą, w której panowała harmonia, a jej mieszkańcy żyli dostatnio i szczęśliwie pod opieką sprawiedliwego władcy. Źródłem dobrobytu Solarii było siedem słońc, których energia dawała ludziom siłę, zdrowie i szczęście. ...

Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Dan Brown

Tytuł oryginału:THE DA VINCI CODE: YOUNG ADULT ADAPTATION

Copyright © 2016 by Dan Brown

All rights reserved. Published in the United States by Delacorte Press, an imprint of Random House Children’s Books, a division of Penguin Random House LLC, New York. This work is based on The Da Vinci Code, copyright © 2003 by Dan Brown, first published by Doubleday, an imprint of the Knopf Doubleday Publishing Group, a division of Penguin Random House LLC, in 2003. Subsequently published with illustrations by Broadway Books, an imprint of the Knopf Doubleday Publishing Group, a division of Penguin Random House LLC, in 2004.

Copyright © 2016 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia DragaCopyright © 2016 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Ilustracja: Penguin BooksWykonanie okładki: Monika Drobnik-Słocińska

Korekta: Anna Just, Aneta IwanRedakcja historyczna: prof. Zbigniew Mikołejko

ISBN: 978-83-8110-000-7

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowicetel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28e-mail:info@soniadraga.plwww.soniadraga.plwww.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2016

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Poświęcam Blythe…Znowu bardziej niż kiedykolwiek

Ta książka to powieść. Nazwy, postacie, miejsca i zdarzenia są wytworem wyobraźni autora i są fikcyjne. Wszelkie podobieństwo do rzeczywistych osób, żywych lub martwych, zdarzeń lub miejsc jest całkowicie przypadkowe.

Drogi Czytelniku,

Zawsze uwielbiałem tajemnice i kody.

Jest coś magicznego w chwili, w której nagle dostrzegasz coś, co skrywała zasłona tajemnicy, a teraz widzisz to czarno na białym.

Kiedy miałem dziesięć lat, pierwszy raz natknąłem się na kod – był to rząd dziwnych symboli nabazgranych na skrawku papieru przywiązanego do gałęzi choinki. Kiedy w końcu udało mi się go złamać, okazało się, że wiadomość była od rodziców, którzy w ten sposób oznajmiali niespodziankę – za kilka godzin jedziemy wszyscy na wakacje.

Od tamtego poranka byłem zafascynowany kodami – tajnymi wiadomościami, które trzeba rozszyfrowywać, zanim zrozumie się ich znaczenie. Całe życie odkrywałem ten tajemniczy świat, a kilka lat temu podczas mojej podróży stanąłem twarzą w twarz z najbardziej tajemniczym kodem, na jaki zdarzyło mi się natknąć.

Kod był starożytny… i zagadkowy. A najlepsze jest to, że przez lata krył się w pełnym świetle dnia i cały świat mógł go bez trudu zobaczyć.

Według legendy ten kod chroni zdumiewającą tajemnicę. Mówiono, że ten sekret jest tak szokujący, że jeśli go poznać, człowiek już nigdy nie zobaczy rzeczywistości w tym samym kształcie. Inni twierdzili, że to tylko mit… szepty we mgle. Tak czy owak, książka, którą trzymasz w ręku, opowiada historię mężczyzny i kobiety ruszających w podróż po to, by rozszyfrować ten kod i odkryć zasłonę tajemnicy. Niezależnie od tego, czy w nią uwierzysz czy nie, mam nadzieję, że ta podróż zainspiruje cię do poszukiwania własnej prawdy, jakakolwiek by ona była.

Dan Brown

FAKTY

Zakon Syjonu – Prieuré de Sion – tajne stowarzyszenie działające w Europie, założone w roku 1099, naprawdę istnieje. W 1975 roku w Bibliotece Narodowej w Paryżu odkryto zwoje pergaminu, Les Dossiers Secrets, ujawniające tożsamość wielu członków Prieuré de Sion, m.in. sir Isaaca Newtona, Botticellego, Victora Hugo oraz malarza i wynalazcy Leonarda da Vinci.

Opus Dei to żarliwie religijne stowarzyszenie katolików, które niedawno było na cenzurowanym po doniesieniach prasowych o bardzo niebezpiecznych praktykach. Ostatnio, kosztem 47 milionów dolarów, zbudowano siedzibę Opus Dei w Nowym Jorku.

Wszystkie opisy dzieł sztuki, obiektów architektonicznych, dokumentów oraz tajnych rytuałów zamieszczone w tej powieści odpowiadają rzeczywistości.

Prolog

Muzeum Luwru w Paryżu, 22.46

Mecenas sztuki i kustosz, Jacques Saunière, przeszedł chwiejnym krokiem pod przypominającym wejście do skarbca łukowatym sklepieniem Wielkiej Galerii Luwru. Po kilku krokach rzucił się do przodu, próbując złapać najbliższy obraz, który pojawił się w jego polu widzenia – płótno Caravaggia. Chwycił mocno pozłacaną ramę, pociągnął dzieło siedemnastowiecznego mistrza i zerwał je ze ściany, po czym upadł bez sił na podłogę, przykryty olejnym obrazem.

Tak jak się spodziewał, tuż obok z hukiem opadła stalowa krata, zamykając wejście do sali. Parkiet zadrżał od impetu uderzenia. Gdzieś daleko zabrzmiał dzwonek alarmu.

Kustosz leżał przez chwilę, próbując złapać oddech i ocenić sytuację. Jeszcze żyję. Wyczołgał się spod płótna i potoczył wzrokiem po ogromnej przestrzeni sali, szukając miejsca, w którym mógłby się ukryć.

Nagle zmroził go dochodzący z bliska głos.

– Nie ruszaj się.

Kustosz zamarł w miejscu na czworakach i powoli odwrócił głowę.

Zaledwie parę metrów dalej, za prętami kraty majaczyła potężna sylwetka napastnika. Był szeroki w barach i wysoki, skórę miał jasną jak duch i rzednące białe włosy. Różowe tęczówki oczu naznaczone były pośrodku czerwienią. Albinos wyciągnął z kieszeni marynarki pistolet i wymierzył przez kraty wprost w kustosza.

– Nie powinieneś był uciekać. – Miał trudny do rozpoznania akcent. – Teraz mów, gdzie to jest.

– Już mówiłem – wymamrotał Saunière, klęcząc bezbronny na podłodze Wielkiej Galerii. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz!

– Łżesz. – Mężczyzna patrzył na niego nieruchomo, tylko jego niesamowite oczy rzucały groźne błyski. – Ty i twój zakon jesteście w posiadaniu czegoś, co nie należy do was. Powiedz, gdzie to jest ukryte, a ocalisz życie. – Wycelował broń w głowę kustosza. – Czy to tajemnica, za którą jesteś gotów umrzeć?

Saunière’owi zabrakło powietrza.

Mężczyzna przechylił głowę, patrząc przez muszkę pistoletu.

Saunière uniósł ręce w geście obrony.

– Czekaj – powiedział powoli. – Powiem ci to, co chcesz wiedzieć. – Kilka następnych słów wymówił bardzo starannie. Ćwiczył to kłamstwo tyle razy.

Kiedy skończył, jego dręczyciel uśmiechnął się chytrze.

– Tak. To samo powiedzieli mi pozostali.

Saunière się skulił. Pozostali?

– Ich też znalazłem – pochwalił się olbrzym. – Całą trójkę. Potwierdzili to, co mi właśnie powiedziałeś.

To niemożliwe! Prawdziwa tożsamość kustosza, jak i tożsamość jego trzech seneszalów, była tajemnicą niemal tak świętą, jak odwieczny sekret, którego strzegli. Saunière zdał sobie teraz sprawę, że jego seneszale, trzymając się ustalonej procedury, wypowiedzieli przed śmiercią to samo kłamstwo.

Napastnik znów wymierzył w niego broń.

– Kiedy ciebie już nie będzie, ja zostanę jedynym człowiekiem na świecie, który zna prawdę.

Prawda. W jednej chwili do kustosza dotarła groza sytuacji. Jeżeli umrę, prawda odejdzie wraz ze mną na zawsze. Instynktownie próbował podnieść się i uciec.

Rozległ się huk wystrzału i kustosz poczuł rozchodzące się po ciele fale gorąca, kiedy kula utkwiła w jego brzuchu. Upadł na twarz… Walczył z bólem. Powoli przetoczył się na plecy i spojrzał przez kraty na człowieka, który na niego napadł.

Mierzył teraz w jego głowę.

Saunière zamknął oczy, jego myśli wirowały, w sercu mieszał się strach i żal.

Tępe uderzenie iglicy pistoletu przetoczyło się echem przez korytarz.

Kustosz otworzył oczy.

Mężczyzna spojrzał na broń niemal z rozbawieniem. Sięgnął po kolejny nabój, lecz po chwili namysłu uśmiechnął się spokojnie, patrząc na brzuch Saunière’a.

Kustosz skierował wzrok w dół i na białej lnianej koszuli zobaczył otwór po kuli. Otaczał go niewielki krąg krwi kilka centymetrów poniżej mostka. Mój żołądek.

Był na wojnie i wiedział, że z taką raną pożyje najwyżej piętnaście minut.

– Nie mam tu już nic do roboty – powiedział mężczyzna.

I oddalił się.

Jacques Saunière, teraz sam w wielkiej sali, raz jeszcze obrócił głowę w kierunku kraty, która nie podniesie się jeszcze co najmniej przez dwadzieścia minut. Znalazł się w pułapce. Zanim ktoś do niego dotrze, będzie martwy. Mimo to strach, który opanował go teraz, był silniejszy niż strach przed śmiercią.

Muszę przekazać tajemnicę.

Podniósł się z trudem, mając w oczach postacie trzech zamordowanych braci. Myślał o pokoleniach, które były przed nimi… O misji, którą im powierzono.

Nieprzerwany łańcuch wiedzy.

I nagle, mimo wszystkich środków ostrożności… Mimo zabezpieczeń… Jacques Saunière został jedynym łącznikiem, samotnym strażnikiem jednej z największych tajemnic w historii ludzkości. Drżąc, zdołał stanąć na nogach.

Muszę znaleźć jakiś sposób…

Był uwięziony we wnętrzu Wielkiej Galerii i wiedział, że na całym świecie jest tylko jedna jedyna osoba, której może przekazać pochodnię wiedzy. Spojrzał w górę i powiódł wzrokiem po ścianach swojego wspaniale wyposażonego więzienia. Kolekcja najsłynniejszych obrazów świata – postacie na obrazach uśmiechały się do niego jak starzy przyjaciele.

Zaciskając z bólu powieki, zebrał wszystkie siły i myśli. Miał przed sobą dramatyczne zadanie, któremu musi poświęcić każdą pozostałą sekundę życia.

Rozdział 1

Robert Langdon budził się powoli.

W ciemności dzwonił telefon – dźwięk dzwonka był przytłumiony i obcy. Pomacał ręką w ciemności, szukając lampy przy łóżku, i nacisnął włącznik. Mrużąc oczy, rozejrzał się i stwierdził, że jest w wypełnionej miękkimi pluszami renesansowej sypialni umeblowanej osiemnastowiecznymi antykami, ściany zdobią ręcznie malowane freski, a pośrodku stoi gigantyczne mahoniowe łoże z czterema filarami.

Gdzie ja jestem?

Na żakardowym szlafroku zwisającym z filara łóżka były wyhaftowane słowa: HOTEL RITZ PARIS.

Powoli mgła zaczęła opadać. Usiadł i rzucił zmęczone spojrzenie w kierunku wysokiego lustra wiszącego po drugiej stronie pokoju. Człowiek, który na niego patrzył, był jakiś obcy – rozczochrany i zmęczony, jego zwykle bystre spojrzenie zamglone i niepewne. Ślad ciemnego zarostu kładł się cieniem na jego silnej szczęce, a siwizna wdzierała się coraz głębiej w gęstwinę czarnych włosów.

Langdon odebrał telefon.

– Halo?

– Monsieur Langdon? – odezwał się głos w słuchawce. – Mam nadzieję, że pana nie obudziłem.

Skołowany Langdon spojrzał na budzik stojący przy łóżku. Wpół do pierwszej w nocy. Spał od godziny, ale czuł się tak, jakby przez rok leżał w trumnie.

– Tu recepcja, monsieur. Przepraszam, że o tej porze zawracam panu głowę, ale ma pan gościa. Twierdzi stanowczo, że sprawa jest bardzo pilna.

Langdonowi kręciło się w głowie i wciąż nie mógł się dobudzić. Jakiego gościa? Skupił wzrok na pogniecionym druku leżącym na nocnym stoliku.

AMERYKAŃSKI UNIWERSYTET W PARYŻU

ma zaszczyt zaprosić Państwa na

SPOTKANIE Z ROBERTEM LANGDONEM

PROFESOREM SYMBOLIKI RELIGIJNEJ

Z UNIWERSYTETU HARVARDA, USA

Langdon jęknął. Dzięki książkom o obrazach i symbolach religijnych stał się, chcąc nie chcąc, sławny w świecie sztuki, a ilustrowany slajdami wykład na temat symboliki pogańskiej ukrytej w kamieniach katedry w Chartres, który wygłosił tego wieczoru, poruszył chyba co bardziej konserwatywnych słuchaczy. Pewnie jakiś naukowiec religioznawca poszedł za nim do hotelu, a teraz próbuje rzucić mu rękawicę.

– Przykro mi – powiedział Langdon – ale jestem bardzo zmęczony i…

– Mais, monsieur – mówił dalej recepcjonista z naciskiem, obniżając głos do nerwowego szeptu. – Pański gość to ktoś bardzo ważny. Już jest w drodze do pana pokoju.

– Posłał pan kogoś do mojego pokoju?

– Przepraszam, monsieur, ale taki człowiek jak ten pan… Moje kompetencje nie sięgają aż tak daleko, żeby go powstrzymać.

– Kto to taki?

Recepcjonista już się rozłączył.

Niemal natychmiast ktoś zaczął walić ciężką pięścią w drzwi.

Langdon niepewnie zsunął się z łóżka, poczuł, że jego stopy toną głęboko w pluszowym dywanie. Włożył szlafrok i podszedł do drzwi.

– Kto tam?

– Pan Langdon? Muszę z panem porozmawiać. – W angielszczyźnie człowieka stojącego za drzwiami słychać było silny francuski akcent, głos był zdecydowany i władczy. – Porucznik Jérôme Collet. Direction Centrale Police Judiciaire.

Langdon stanął jak wryty. Centralne Biuro Śledcze? Dlaczego DCPJ, we Francji mniej więcej to, czym w Stanach Zjednoczonych jest FBI, miałoby do niego jakiś interes?

Nie zdejmując łańcucha, Langdon uchylił lekko drzwi. Twarz patrząca na niego z drugiej strony należała do szczupłego mężczyzny o nieokreślonych rysach. Był wysoki, miał na sobie mundur.

– Mogę wejść? – spytał agent.

Langdon wahał się chwilę, niepewny, co ma zrobić, podczas gdy nieruchome oczy nieznajomego przyglądały mu się badawczo.

– A o co właściwie chodzi?

– Mój przełożony chciałby skorzystać z pańskiej wiedzy.

– Teraz? – wydusił Langdon. – Jest już po północy.

– Czy to prawda, że dziś wieczorem miał pan umówione spotkanie z kustoszem Luwru?

Langdon się zaniepokoił. Rzeczywiście, miał się spotkać z niezwykle cenionym w świecie historyków sztuki Jacques’em Saunière’em, umówili się na drinka wieczorem po wykładzie, lecz Saunière się nie pojawił.

– Tak. Skąd pan o tym wie?

– Znaleźliśmy pańskie nazwisko w jego kalendarzu.

– Mam nadzieję, że nie stało się nic złego.

Agent westchnął złowieszczo i wsunął przez uchylone drzwi zdjęcie. Kiedy Langdon je zobaczył, poczuł, że cały sztywnieje.

– Zrobiono je mniej niż godzinę temu. W Luwrze.

Kiedy Langdon przyglądał się temu dziwacznemu obrazowi, jego pierwsze uczucia – wstręt i wstrząs – ustąpiły miejsca wzbierającej fali gniewu.

– Mieliśmy nadzieję, że pan nam pomoże odpowiedzieć na pytanie, kto mógł to zrobić, zważywszy na pańską wiedzę z dziedziny symboli i na planowane na dziś wieczór spotkanie.

Langdon przyglądał się zdjęciu, jego przerażenie mieszało się ze strachem.

– Ten symbol i sposób, w jaki ciało jest tak dziwnie…

– …ułożone – podsunął agent.

Langdon przytaknął i oderwawszy oczy od fotografii, poczuł chłód na całym ciele.

– Nie potrafię sobie wyobrazić, kto mógł mu zrobić coś takiego.

– Pan nie rozumie, panie Langdon – powiedział agent z ponurym wyrazem twarzy. – To, co widać na zdjęciu… – urwał. – Monsieur Saunière sam to sobie zrobił.

Rozdział 2

Niecałe dwa kilometry dalej olbrzymi albinos o imieniu Sylas, kulejąc, wchodził przez frontową bramę do luksusowej rezydencji z piaskowca przy rue la Bruyère. Na udzie miał zaciśnięty kolczasty pas cilice. Wszyscy prawdziwi wyznawcy Drogi go nosili – skórzany pas nabijany ostrymi metalowymi kolcami, które wcinając się w skórę, powodują ból – to nieustające przypomnienie cierpienia Chrystusa na krzyżu. Kolce wbijały się w ciało Sylasa, lecz jego dusza śpiewała z radością dla Pana.

Sylas wszedł cicho po schodach, nie chcąc nikogo obudzić. Drzwi do jego sypialni były otwarte – tutaj nie używa się kluczy. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.

Pokój miał spartański wystrój – drewniana podłoga, sosnowa toaletka, w rogu materac, który służył mu za łóżko. W tym tygodniu był tu gościem, ale przez wiele lat, dzięki błogosławieństwu Pana, miał swój kąt w podobnym sanktuarium w Nowym Jorku.

Pan dał mi schronienie i cel w życiu.

Dziś wieczór Sylas nareszcie poczuł, że zaczął spłacać swój dług. Pospiesznie podszedł do toaletki, znalazł telefon komórkowy w dolnej szufladzie i wybrał numer.

– Tak? – odezwał się w słuchawce męski głos.

– Wróciłem, Nauczycielu.

– Mów – rozkazał głos, w którym było słychać zadowolenie, że są jakieś wiadomości.

– Całej czwórki już nie ma. Trzech seneszalów… i wielkiego mistrza.

Nastąpiła chwila ciszy, jakby przerwa na modlitwę.

– W takim razie rozumiem, że masz tę informację?

– Cała czwórka była zgodna. Niezależnie od siebie. – Sylas zawiesił głos, wiedząc, że informacja, którą wydobył ze swoich ofiar, będzie zaskakująca.

Cała czwórka potwierdziła istnienieclef de voûte… Legendarnego zwornika, klucza sklepienia.

Rozmówca na chwilę wstrzymał oddech, a kiedy znów się odezwał, w jego głosie wyczuwało się oczekiwanie.

Klucz sklepienia…

Zgodnie z legendą bractwo jest w posiadaniu kamiennej mapy – clef de voûte… czyli zwornika lub klucza sklepienia. Jest to rzeźbiona kamienna tablica, która wskazuje ostatnie miejsce ukrycia największej tajemnicy bractwa… Informacji o takim znaczeniu, że dla jej ochrony istnieje całe bractwo.

– Kiedy już zdobędziemy klucz – powiedział Nauczyciel – będziemy tylko o krok od sukcesu.

– Jesteśmy bliżej, niż się wydaje, Nauczycielu. Klucz jest tutaj, w Paryżu.

– W Paryżu? To nie do wiary. To byłoby zbyt proste.

Sylas opowiedział o wydarzeniach tego wieczoru… O tym, jak jego cztery ofiary na chwilę przed śmiercią w desperackim wysiłku odkupienia swojego bezbożnego życia wyznały mu tajemnicę. Wszyscy powiedzieli dokładnie to samo – że klucz jest przemyślnie ukryty w pewnym konkretnym miejscu w jednym z najstarszych kościołów Paryża – w kościele Saint-Sulpice.

– Pośród murów domu Bożego – oburzył się Nauczyciel. – Jakże nas przedrzeźniają.

– I tak było przez wieki.

Nauczyciel umilkł, jakby chciał przez chwilę nacieszyć się triumfem. W końcu odezwał się znowu:

– Oddałeś wielką posługę Bogu. Czekaliśmy na tę chwilę wieki. Teraz musisz zdobyć ten klucz. Natychmiast. Dziś w nocy.

Nauczyciel wyjaśnił, co trzeba zrobić.

Kiedy Sylas odłożył słuchawkę, przeszedł go dreszcz oczekiwania. Godzina – powiedział do siebie, wdzięczny, że Nauczyciel dał mu czas, by odbyć niezbędną pokutę, zanim wejdzie do domu Bożego. Muszę oczyścić duszę z moich dzisiejszych grzechów.

Ból jest dobry – szeptał.

Rozdział 3

Rześkie kwietniowe powietrze wpadało z łopotem przez otwarte okno citroena ZX, kiedy samochód przejeżdżał obok budynku Opery Paryskiej i przecinał na ukos plac Vendôme. Robert Langdon, siedząc na fotelu pasażera, czuł, jak miasto przemyka obok niego, a on próbował zebrać myśli. Dzięki szybkiemu prysznicowi i goleniu zdołał odzyskać jako taki wygląd, ale nie udało mu się uciszyć lęków. Wciąż miał w pamięci przerażający obraz ciała kustosza Luwru.

Jacques Saunière nie żyje.

Langdona opanowało głębokie poczucie straty po śmierci kustosza. Saunière miał wprawdzie opinię odludka, lecz cieszył się powszechnym uznaniem i szacunkiem za bezgraniczne oddanie sztuce i Langdon z radością myślał o dzisiejszym spotkaniu

Miasto szykowało się do snu – uliczni sprzedawcy popychali wózki z kandyzowanymi owocami, kelnerzy wynosili worki ze śmieciami na krawężniki, para spóźnionych kochanków obejmowała się i przytulała, żeby nie zmarznąć w podmuchach wiatru, w których czuło się zapach kwitnącego jaśminu. Citroen władczo przepływał przez ten chaos, a podwójny dźwięk syreny przecinał ruch uliczny jak ostry nóż.

– Le capitaine był zadowolony, kiedy się dowiedział, że wciąż jeszcze jest pan w Paryżu – powiedział agent, przerywając milczenie po raz pierwszy od chwili, kiedy wyszli z hotelu. – Szczęśliwy zbieg okoliczności – stwierdził, kierując radiowóz ku północnemu wjazdowi do słynnych ogrodów Tuileries, które Langdon zawsze uważał za ziemię uświęconą. Były to ogrody, w których malarz Claude Monet, prekursor impresjonizmu, eksperymentował z formą i z kolorem.

Agent wyłączył wyjącą syrenę i Langdon odetchnął, rozkoszując się nagłą ciszą. Citroen skręcił ostro w lewo, zmierzając w kierunku zachodnim, ku głównemu bulwarowi parku. Objechawszy okrągły staw, przejechał przez opuszczoną drogę i znalazł się na szerokim prostokącie trawy tuż za nią. Widzieli teraz koniec ogrodów Tuileries, wyjazd z nich akcentował ogromny kamienny łuk.

Arc du Carrousel.

Fanatycy sztuki oddawali cześć temu miejscu. Z esplanady na końcu Tuileries można było bowiem zobaczyć cztery największe muzea sztuki… po jednym w każdym punkcie wyznaczonym przez kompas. Z prawych okien samochodu, wyglądając na południe przez Sekwanę i Quai Voltaire, Langdon widział ostro oświetloną fasadę starego dworca kolejowego – teraz czcigodne Musée d’Orsay. Patrząc w lewo, widział szczyt dachu ultramodernistycznego Centrum Pompidou, w którym mieściło się muzeum sztuki nowoczesnej. Z tyłu za nim, na zachód, wyrastał nad linią drzew starożytny obelisk Ramzesa, który wskazuje na Musée du Jeu de Paume.

Prosto przed nim, w kierunku wschodnim, pod kamiennym łukiem, Langdon widział teraz monolit renesansowego pałacu, który stał się najsłynniejszym muzeum sztuki na świecie.

Musée du Louvre.

Luwr, który ma kształt ogromnej podkowy, jest najdłuższym budynkiem w Europie, dłuższym niż trzy wieże Eiffla, gdyby je położyć na ziemi jedną za drugą. Budynek wyrastał jak cytadela na tle paryskiego nieba, zapierając dech w piersiach, a ponad dziewięćdziesiąt tysięcy metrów kwadratowych otwartej przestrzeni między skrzydłami budowli nie robiło takiego wrażenia jak majestat szerokości jej fasady. Langdon przeszedł kiedyś wzdłuż całej długości murów Luwru, pokonując prawie pięć kilometrów.

Mimo że według szacunków turyście, który chciałby dokładnie obejrzeć wszystkie sześćdziesiąt pięć tysięcy trzysta dzieł sztuki znajdujących się w tym budynku, zajęłoby to jakieś pięć tygodni, większość zwiedzających wybiera skróconą wersję, którą Langdon nazywał „Sprintem przez Luwr” – biegiem przez muzeum, żeby zobaczyć trzy najsłynniejsze dzieła – Mona Lizę i marmurowe rzeźby Wenus z Milo i Nike.

Kierowca podjechał i trzymając w dłoni małą krótkofalówkę, wypowiedział po francusku kilka słów, co brzmiało jak wystrzały z karabinu maszynowego.

Monsieur Langdon est arrivé. Deux minutes.

Agent zwrócił się do Langdona:

– Spotka się pan z kapitanem przy głównym wejściu.

Kierowca ryknął silnikiem i przejechał przez krawężnik. Główne wejście do Luwru górowało w oddali.

La pyramide.

Wejście – modernistyczna szklana piramida wysokości dwudziestu jeden metrów, zaprojektowana przez urodzonego w Ameryce chińskiego architekta I. M. Pei, stała się niemal tak sławna, jak samo muzeum, choć była bardzo kontrowersyjna.

– Podoba się panu nasza piramida? – spytał agent.

Langdon zmarszczył brwi. Było to oczywiście pytanie podchwytliwe. Jeżeli się powiedziało, że piramida się podoba, zyskiwało się uznanie pozbawionego gustu prowincjusza, a jeżeli się mówiło, że nie, dotknięci czuli się Francuzi.

– Mitterrand był bardzo odważnym człowiekiem – odparł Langdon wymijająco.

Nieżyjący już prezydent Francji, który zamówił budowlę, cierpiał, jak mówiono, na „kompleks faraona”, i zapełniał Paryż egipskimi obeliskami, sztuką starożytną i dziełami sztuki znad Nilu.

– Jak się nazywa kapitan? – spytał Langdon, zmieniając temat.

– Bezu Fache – odparł kierowca, podjeżdżając pod główne wejście do piramidy. – My nazywamy go le Taureau.

Langdon spojrzał na niego, zastanawiając się, czy każdy Francuz nosi przedziwne przezwisko wzięte ze świata zwierząt.

– Nazywacie waszego zwierzchnika Byk?

Agent, zdziwiony, uniósł brwi.

– Mówi pan po francusku lepiej, niż się pan do tego przyznaje, monsieur Langdon.

Mój francuski jest do niczego, pomyślał Langdon, ale moja wiedza na temat zodiaku jest całkiem niezła. Taurus zawsze był Bykiem. Astrologia jest wszędzie taka sama.

Agent zatrzymał samochód między dwoma fontannami, przed olbrzymimi obrotowymi drzwiami z boku piramidy.

– Miałem rozkaz zostawić pana tutaj. Mam inne sprawy do załatwienia.

Langdon westchnął ciężko, wysiadł z samochodu i podszedł do głównego wejścia, gdy tymczasem samochód ruszył z piskiem opon i odjechał. Następnie podniósł dłoń, żeby wybić ręką szybę, ale gdzieś z ciemności poniżej wyłoniła się sylwetka człowieka, który zaczął wchodzić po kręconych schodach. Mężczyzna był potężnie zbudowany, zwalisty, ciemnowłosy, poruszał się na potężnie umięśnionych nogach. Dał Langdonowi znak, żeby wszedł do środka.

– Nazywam się Bezu Fache – oznajmił, kiedy Langdon przepchnął się przez obrotowe drzwi. – Jestem kapitanem policji i pracuję w Centralnym Biurze Śledczym. – Jego gardłowy, niski głos współgrał z sylwetką… przypominał pomruki nadciągającej burzy.

Langdon wyciągnął rękę w geście powitania.

– Robert Langdon.

Olbrzymia dłoń Fache’a ścisnęła rękę Langdona z siłą imadła.

– Panie Langdon – hebanowe oczy Fache’a patrzyły prosto w oczy Langdona – proszę za mną.

Rozdział 4

Kiedy kapitan Bezu Fache szedł, wyglądał jak rozwścieczony wół – szerokie ramiona odchylał do tyłu, a podbródek mocno przyciskał do klatki piersiowej.

Langdon schodził za kapitanem po słynnych marmurowych stopniach do zatopionego głęboko w ziemi atrium pod szklaną piramidą. U stóp schodów przeszli między dwoma uzbrojonymi policjantami z karabinami maszynowymi. Sygnał był jasny – tej nocy nikt tu nie wchodzi ani stąd nie wychodzi bez błogosławieństwa kapitana Fache’a.

Langdon czuł rosnący niepokój. Obecność Fache’a nie była ani miła, ani przyjazna, a atmosfera panująca w samym Luwrze o tej porze przypominała atmosferę pogańskiej świątyni. Schody, niczym wejście do kina, oświetlone były małymi punktowymi lampkami zatopionymi po bokach stopni. Langdon słyszał echo swoich kroków odbijające się od szkła nad głową. Kiedy spojrzał w górę, zobaczył prześwitujące strumienie wody bijącej z fontanny o przezroczysty dach.

– Podoba się to panu? – spytał Fache, wskazując podbródkiem piramidę.

Langdon westchnął, zbyt zmęczony, żeby podjąć grę.

– Tak, wasza piramida jest wspaniała.

– Blizna na twarzy Paryża – jęknął Fache.

Pierwsze starcie. Langdon wyczuł, że jego dzisiejszego gospodarza trudno będzie zadowolić. Zastanawiał się, czy Fache miał pojęcie, że ta piramida, na wyraźne życzenie prezydenta Mitterranda, została zbudowana z sześciuset sześćdziesięciu sześciu bloków szkła, a to dziwne żądanie było stałym gorącym tematem rozmów ludzi rozkochanych w konspiracji, którzy utrzymywali, że 666 to liczba szatana.

Langdon postanowił nie poruszać tego tematu.

Kiedy schodzili coraz niżej do podziemnego foyer, z półcieni zaczęła się wyłaniać potężniejąca podziemna przestrzeń. Zlokalizowana dziewiętnaście metrów poniżej poziomu ulicy, nowa kondygnacja Luwru o powierzchni ponad sześciu tysięcy metrów kwadratowych rozciągała się jak niekończąca się grota. Zbudowana z marmuru o ciepłym kolorze ochry, współgrającym kolorystycznie z miodowym odcieniem kamiennej fasady Luwru, ta podziemna sala zazwyczaj wibrowała światłem słońca i głosami turystów. Tej nocy jednak była opuszczona i ciemna, a cała przestrzeń emanowała atmosferą podziemnej krypty i chłodu.

– Gdzie są strażnicy muzeum? – spytał Langdon.

– En quarantaine – odburknął Fache takim tonem, jakby Langdon chciał swoim pytaniem zakwestionować zasadność jego decyzji. – Rzecz jasna, pozwolenie na wejście uzyskał ktoś, kto nie powinien był się tu znaleźć. Wszyscy nocni strażnicy Luwru są w skrzydle, gdzie ich przesłuchujemy. Teraz aż do rana za bezpieczeństwo muzeum odpowiadają moi agenci.

Langdon skinął głową, przyspieszając kroku, żeby nie zostawać w tyle za Fache’em.

– Czy znał pan dobrze Jacques’a Saunière’a? – spytał kapitan.

– Właściwie wcale go nie znałem. Nigdy się nie spotkaliśmy.

Fache wyglądał na zdziwionego.

– Dzisiaj wieczorem mieliście się spotkać po raz pierwszy?

– Tak. Zaplanowaliśmy spotkanie w recepcji Amerykańskiego Uniwersytetu zaraz po moim wykładzie, ale się nie pojawił.

Kiedy Fache zapisywał coś w notesie, Langdon kątem oka zobaczył mniej znaną piramidę Luwru – la pyramide inversée – ogromne, odwrócone do góry nogami okno dachowe, które zwisało z sufitu jak stalaktyt.

– Kto poprosił o spotkanie? – spytał nagle Fache, prowadząc Langdona w górę po kilku schodach. – Pan czy on?

Pytanie wydawało się dziwne.

– Poprosił pan Saunière – odparł Langdon, kiedy wchodzili do tunelu. – Kilka tygodni temu jego sekretarka skontaktowała się ze mną przez e-mail. Napisała, że kustosz dowiedział się, że w tym miesiącu będę miał wykład w Paryżu, i chce ze mną coś omówić.

– Co?

– Nie wiem. Przypuszczam, że kwestie związane ze sztuką. Mieliśmy wspólne zainteresowania.

Fache spojrzał na niego sceptycznie.

– Nie domyślał się pan, o czym będzie rozmowa?

Nie domyślał się. Kiedy poproszono go o spotkanie, był ciekaw, jednak nie czuł się na tyle swobodnie, żeby żądać szczegółów. Powszechnie uwielbiany Jacques Saunière bardzo pilnie strzegł swojej prywatności i rzadko spotykał się z ludźmi; Langdon był wdzięczny za samą możliwość poznania go.

– Panie Langdon, czy mógłby pan przynajmniej spróbować zgadnąć, na czym ofierze morderstwa mogło zależeć, co Saunière chciał z panem omówić tego wieczoru, kiedy go zabito? To może nam pomóc.

Obcesowość tego pytania była dla Langdona dosyć krępująca.

– Naprawdę nie potrafię sobie wyobrazić. Nie pytałem. Czułem się zaszczycony, że w ogóle się ze mną skontaktował. Zawsze podziwiałem prace pana Saunière’a. Często korzystam z jego tekstów podczas zajęć na uczelni.

Fache odnotował to w notesie. Byli już w połowie drogi przez tunel wejściowy do skrzydła Denona, gdzieś na końcu Langdon widział dwie windy, teraz nieruchome.

– Pojedziemy windą – powiedział Fache. – Jak pan z pewnością wie, do galerii piechotą jest spory kawałek. – Policjant przygładził czarne włosy wielką jak kotlet dłonią. – Mieliście panowie wspólne zainteresowania? – spytał Fache.

– Tak. Szczerze mówiąc, prawie cały ubiegły rok poświęciłem na opracowanie książki pokrewnej dziedzinie wiedzy, w której pan Saunière był niezaprzeczalnie ekspertem. Spodziewałem się, że będę mógł go wysondować.

– Przepraszam?

Widać zwrot, którego Langdon użył, był niezrozumiały.

– Cieszyłem się, że będę mógł się dowiedzieć, co myśli na ten temat.

– Rozumiem. A cóż to za temat?

Langdon zawahał się, niepewny, jak to ująć.

– W zasadzie rzecz jest poświęcona artystycznym wyobrażeniom Wielkiej Bogini, pojęciu świętości kobiecej oraz związanej z nim sztuce i symbolice.

– A Saunière był biegły w tej materii?

– Jak nikt na świecie.

– Rozumiem.

– Może Jacques Saunière wiedział o istnieniu pańskiej pracy? – zasugerował Fache. – I poprosił pana o spotkanie, żeby zaproponować pomoc?

Langdon pokręcił głową.

– Prawdę mówiąc, nikt jeszcze nie wie o mojej książce. Nie jest skończona i nie pokazywałem jej nikomu oprócz mojego wydawcy.

– Więc pan i Saunière – podjął Fache, kiedy winda ruszyła – nigdy się nie spotkaliście? Nigdy z sobą nie rozmawialiście i nie korespondowaliście? Nie wymienialiście e-maili?

Kolejne dziwne pytanie.

– Nie. Nigdy.

Fache przekrzywił głowę, jakby odnotowując ten fakt w pamięci. Milcząc, patrzył wprost przed siebie na chromowane drzwi.

Langdon starał się skupić myśli na czymkolwiek, byle nie na czterech ścianach, które go otaczały. W odbiciu błyszczących drzwi windy ujrzał spinkę do krawata kapitana policji – srebrny krzyżyk z trzynastoma wtopionymi w niego kawałkami czarnego onyksu. Zauważył to z niejakim zdziwieniem. Ten symbol znany był jako crux gemmata – krzyż z trzynastoma klejnotami – ideogram chrześcijański, symbolizujący Chrystusa i jego dwunastu apostołów. Langdon jakoś nie spodziewał się, że kapitan francuskiej policji będzie tak otwarcie manifestował swoje przywiązanie do Kościoła. Z drugiej jednak strony byli we Francji, a chrześcijaństwo w tym kraju to religia tak powszechna, jak powszechne jest prawo do narodzin.

Winda zatrzymała się raptownie. Zdziwiony Langdon podniósł wzrok i w odbiciu chromowanych drzwi dostrzegł, że Fache na niego patrzy.

Langdon czym prędzej wyszedł do holu, chcąc jak najszybciej znaleźć się w szerszej przestrzeni, i zdziwiony zatrzymał się w pół kroku.

Fache odwrócił się i rzekł przez ramię:

– Rozumiem, panie Langdon, że nigdy nie widział pan Luwru po zamknięciu?

Chyba nie, pomyślał Langdon, próbując zorientować się w ciemnościach.

Zazwyczaj starannie oświetlone, teraz galerie były zadziwiająco ciemne. Świeciły przytłumione małe żaróweczki zatopione w podłodze, raz po raz rozświetlanej plamami czerwonego światła rozlewającymi się pod stopami.

Kiedy Langdon spojrzał w mroczny korytarz, zdał sobie sprawę, że powinien był się tego spodziewać. W zasadzie wszystkie większe galerie sztuki nocą wykorzystują czerwone oświetlenie techniczne – umieszczone bardzo nisko, nieinwazyjne lampki, które utrzymują obrazy we względnej ciemności, aby spowolnić efekt blaknięcia spowodowany zbytnią ekspozycją na promienie światła.

– Tędy – rzucił Fache, skręcając ostro w prawo i mijając połączone galerie.

Langdon szedł za nim, powoli przyzwyczajając wzrok do ciemności. Z lewej i z prawej strony materializowały się z półcieni ogromne płótna olejne, jak odbitki wyłaniające się z wywoływacza w jakiejś ogromnej ciemni… Kiedy przechodzili przez kolejne sale, śledziły ich oczy postaci przedstawionych na obrazach. Umocowane wysoko na ścianach i dobrze widoczne kamery przemysłowe posyłały zwiedzającym bardzo jasny komunikat: Widzimy cię. Niczego nie dotykaj.

– Są prawdziwe? – spytał Langdon, gestem głowy wskazując kamery.

Fache pokręcił głową.

– Oczywiście, że nie.

Langdon nie był zdziwiony. Gdyby chcieć monitorować setki metrów kwadratowych galerii, Luwr musiałby zatrudnić setki dodatkowych pracowników do przeglądania nagranego materiału. Większość wielkich muzeów korzystała teraz z systemu „bezpieczeństwa przez zatrzymanie”. Zamiast nie wpuszczać złodziei do środka, starała się ich tam zatrzymać. Urządzenia służące do tego celu włączano po zamknięciu muzeum. Gdyby jakiś intruz zdjął ze ściany obraz, podzielone na sektory wyjścia odcięłyby daną galerię, zamykając się wokół niej, a złodziej znalazłby się za kratami, nim pojawiłaby się policja.

Dźwięk głosów odbijał się echem w wyłożonym marmurem korytarzu. Wydawało się, że odgłosy dochodzą z wielkiej niszy leżącej po prawej stronie. Wylewało się z niej na korytarz jaskrawe światło.

– Biuro kustosza – powiedział kapitan.

Kiedy podeszli do niszy, Langdon zajrzał w głąb krótkiego korytarza, do luksusowo urządzonego gabinetu Saunière’a – ściany wyłożone emanującym ciepło drewnem i obrazy starych mistrzów. Po pomieszczeniu kręciło się kilku tajniaków, rozmawiając przez telefony i pisząc coś w notesach. Jeden siedział przy biurku Saunière’a i stukał w klawiaturę laptopa. Wyglądało na to, że osobiste biuro Saunière’a stało się na tę noc tymczasowym punktem dowodzenia DCPJ.

– Messieurs – zawołał Fache i obecni odwrócili się w jego kierunku. – Ne nous dérangez pas sous aucun prétexte. Entendu?

Langdon nieraz już wywieszał na klamkach drzwi pokoi hotelowych tabliczki z napisem NE PAS DERANGER, więc złapał sens rozkazów kapitana. Fache’owi i Langdonowi miano nie przeszkadzać pod żadnym pozorem.

Wszyscy kiwnęli głowami, że rozumieją.

Zostawiając za sobą małe zgromadzenie agentów, Fache poprowadził Langdona ciemnym korytarzem. Trzydzieści metrów przed nimi wyłaniało się z ciemności wejście do cieszącej się największą popularnością części Luwru – la Grande Galerie – wydającego się nie mieć końca pawilonu, w którym zgromadzono najcenniejsze dzieła sztuki włoskich mistrzów. Langdon zorientował się już, że właśnie tutaj leżało ciało Saunière’a; na zdjęciu widać było jak na dłoni słynny parkiet Wielkiej Galerii.

Kiedy podeszli, Langdon zobaczył, że wejście blokuje potężna stalowa krata, która wyglądała, jakby miała powstrzymać armię średniowiecznych rycerzy.

– Nowe środki bezpieczeństwa – wyjaśnił Fache, kiedy się do niej zbliżyli.

Langdon podszedł i zajrzał przez stalową kratownicę do słabo oświetlonych pomieszczeń Wielkiej Galerii.

– Pan pierwszy, panie Langdon – powiedział Fache.

Langdon odwrócił się do niego.

Fache wskazał gestem podłogę u podstawy stalowej kraty uniesionej na blisko sześćdziesiąt centymetrów.

– Niech się pan prześlizgnie pod spodem.

Langdon spojrzał na wąską przestrzeń u swoich stóp, w którą miał się wczołgać, a potem na masywną żelazną bramę. On chyba żartuje. Stalowa krata wyglądała jak gilotyna, gotowa w każdej chwili zmiażdżyć intruza.

Fache mruknął coś pod nosem po francusku i spojrzał na zegarek. Potem ukląkł i przesunął pod kratą najpierw masywne ramiona, a potem resztę ciała. Wstał po drugiej stronie i spojrzał na Langdona przez stalowe pręty.

Langdon westchnął. Położył się na brzuchu, dłonie oparł płasko na wypolerowanym parkiecie i podciągnął się do przodu. Kiedy się przesuwał, kołnierz jego tweedowej marynarki zahaczył o pręt kraty, a on przywalił w nią tyłem głowy.

Bardzo sprytnie, Robercie, pomyślał, prześlizgując się niezręcznie na drugą stronę. Kiedy wstał, zrodziło się w nim podejrzenie, że to będzie bardzo długa noc.

Rozdział 5

Nowa kwatera główna i centrum konferencyjne Opus Dei mieści się przy Lexington Avenue numer 243 w Nowym Jorku. Ma ponad dwanaście tysięcy metrów kwadratowych powierzchni i jest wieżowcem zbudowanym z czerwonej cegły i wapienia z Indiany. Zaprojektowała ją firma architektoniczna Nay & Pinska, w budynku jest ponad sto sypialni, sześć jadalni, biblioteki, pokoje wypoczynkowe, sale konferencyjne i biura. Na drugim, ósmym i szesnastym piętrze znajdują się kaplice ozdobione rzeźbionym kamieniem i marmurem. Piętro siedemnaste to piętro wypoczynkowe. Mężczyźni wchodzą do budynku przez główne drzwi przy Lexington Avenue. Kobiety przebywają tu zawsze oddzielnie od mężczyzn i wchodzą od strony bocznej uliczki.

Trochę wcześniej tego samego wieczoru w ciszy i spokoju swojego mieszkania z widokiem na światła Nowego Jorku biskup Manuel Aringarosa spakował małą torbę podróżną i włożył zwykłą czarną sutannę. Na palcu miał pierścień z czternastokaratowego złota z purpurowym ametystem, wielkimi diamentami i ręcznie wykonaną ozdobą w kształcie laski biskupiej.

Jako prałat Opus Dei, biskup Aringarosa spędził ostatnie dziesięć lat swojego życia, niosąc dobrą nowinę Dzieła Bożego – Opus Dei. Kongregacja założona w 1928 roku przez hiszpańskiego księdza José Marię Escrivę de Balaguer propagowała powrót do tradycyjnych wartości opisanych w dziele Escrivy zatytułowanym Droga. Teraz, kiedy ponad cztery miliony egzemplarzy Drogi krąży po wszystkich kontynentach przetłumaczone na czterdzieści dwa języki, Opus Dei wyrasta na ruch ogólnoświatowy. Jego bursy, ośrodki naukowe, a nawet uniwersytety można odnaleźć niemal w każdym mieście. Papież, będący głową Kościoła katolickiego, wraz ze swoimi kardynałami dał organizacji pełne poparcie i błogosławieństwo. Bogactwo i potęga Opus Dei oznaczały jednak, że jak magnes ściągała na siebie podejrzliwość.

– Dla wielu Opus Dei jest ideologicznym praniem mózgów – oskarżają często dziennikarze. – Dla innych ultrakonserwatywnym tajnym stowarzyszeniem katolickim. Kim właściwie jesteście?

– Opus Dei nie jest ani jednym, ani drugim – tłumaczył cierpliwie biskup. – Należymy do Kościoła katolickiego. Jesteśmy zgromadzeniem katolików, którzy wybrali możliwie najbardziej rygorystyczne przestrzeganie doktryny katolickiej. Istnieją tysiące zwyczajnych członków Opus Dei, którzy są w związkach małżeńskich, mają rodziny i szerzą Dzieło Boże w swoich społecznościach. Inni wybierają życie w ascezie, w murach naszych domów zakonnych. Są to wybory osobiste, ale wszyscy w Opus Dei mamy jeden cel – ulepszanie świata poprzez czynienie Dzieła Bożego. Jest to z pewnością cel wzniosły.

Rozsądek jednak rzadko brał górę. Media uwielbiały skandale, a Opus Dei, jak większość dużych stowarzyszeń, miała w swoich szeregach kilka zbłąkanych dusz, których działania rzucały cień na wszystkich. Media mówiły teraz, że Opus Dei to „mafia Boga” i „sekta Chrystusa”.

Boimy się tego, czego nie rozumiemy, myślał Aringarosa. Pięć miesięcy temu zatrzęsły się podstawy władzy organizacji, a Aringarosa wciąż nie mógł się po tym ciosie podnieść.

Nie wiedzą, z kim wszczynają wojnę – szeptał do siebie Aringarosa, wyglądając przez okno samolotu w nieprzeniknioną ciemność oceanu. Przez chwilę jego wzrok spoczął na powierzchni okna i ujrzał odbicie swojej twarzy – o ciemnej cerze, pociągłej, z wydatnym płaskim i krzywym nosem, który kiedyś, gdy był młodym misjonarzem, złamała w Hiszpanii brutalna pięść. Teraz jednak nikt nie zważał na jego fizyczne niedoskonałości. Aringarosa żył zanurzony w świecie ducha, a nie ciała.

Kiedy odrzutowiec przeleciał nad wybrzeżem Portugalii, telefon komórkowy w kieszeni sutanny Aringarosy zaczął wibrować. Tylko jeden człowiek miał numer tego telefonu, ten sam człowiek, który go przesłał.

Podekscytowany biskup odezwał się cicho:

– Tak?

– Sylas zlokalizował klucz sklepienia – powiedział jego rozmówca. – Jest w Paryżu. W murach kościoła Saint-Sulpice.

Aringarosa uśmiechnął się.

– Jesteśmy więc blisko.

– Możemy go zdobyć natychmiast. Potrzebujemy jednak twoich wpływów, księże biskupie.

– Oczywiście. Powiedz, co mam zrobić.

Siedemset kilometrów dalej albinos o imieniu Sylas stał pochylony nad miednicą i zmywał plecy – jeszcze jeden z jego rytuałów. Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty, obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję1 – modlił się słowami psalmu.

Przez ostatnie dziesięć lat wyznawał Drogę, oczyszczając się z grzechów… Odbudowując życie… Wymazując akty przemocy z poprzedniego życia.

Słowo Jezusa to słowo pokoju… Nieuciekanie się do przemocy… słowo Miłości. Tego uczono Sylasa od początku i te nauki zachowywał w sercu. Lecz wrogowie Chrystusa próbują teraz zniszczyć właśnie te nauki i tę prawdę. Ci, którzy grożą Bogu siłą, będą siłą zwalczani. Niewzruszoną. Jak skała. Dziś Sylasa wezwano do boju.

Rozdział 6

Prześlizgnąwszy się pod stalową kratą, dostał się do Wielkiej Galerii mieszczącej najsłynniejsze zbiory sztuki włoskiej. Po obu stronach galerii nagie ściany wyrastały w górę na ponad dziesięć metrów i znikały gdzieś w ciemnościach. Rzednący blask czerwonych lampek rozpraszał się, pnąc ku sufitowi, a lampki rzucały nienaturalne, rudawe światło na imponującą kolekcję obrazów Leonarda da Vinci i innych wielkich mistrzów.

Kiedy wzrok Langdona zaczął błądzić po intarsjowanej podłodze, która zdaniem znawców jest absolutnie zachwycająca, jego oczy nagle zatrzymały się na przedmiocie leżącym kilka metrów na lewo, otoczonym ze wszystkich stron taśmą policyjną, przedmiocie, którego nie powinno tam być. Odwrócił się do Fache’a.

– Czy to jest… Caravaggio?

Fache skinął głową, nawet nie patrząc.

Obraz, jak oceniał Langdon, był wart powyżej dwóch milionów dolarów, a tu walał się na podłodze jak stary plakat.

– A cóż to płótno robi na podłodze?

Fache spojrzał na niego niechętnie, najwyraźniej nieporuszony tym faktem.

– To jest miejsce zbrodni, panie Langdon. Niczego nie dotykaliśmy. Płótno zerwał ze ściany kustosz Luwru. Właśnie tak włączył system alarmowy. Sądzimy, że kustosza napadnięto w jego biurze, uciekł do Wielkiej Galerii i włączył system bezpieczeństwa, zrywając ten obraz ze ściany. Krata natychmiast opadła, odcinając tu wszelki dostęp. To jest jedyne wejście i wyjście z galerii.

Langdon nie od razu zrozumiał.

– To znaczy, że kustoszowi udało się uwięzić napastnika tutaj, w Wielkiej Galerii?

Fache pokręcił głową.

– Brama systemu alarmowego oddzieliła Saunière’a od napastnika. Zabójca był po jej drugiej stronie, w holu, i strzelił do Saunière’a przez kraty. – Fache wskazał palcem na pomarańczowe oznaczenie zwisające z jednego z prętów. – Saunière zmarł tutaj sam.

Langdon wyjrzał na olbrzymi pawilon rozciągający się przed nimi.

– Więc gdzie jest jego ciało?

Fache poprawił spinkę do krawata w kształcie krzyżyka i ruszył do przodu.

– Jak pan prawdopodobnie wie, Wielka Galeria jest dosyć długa.

Jej długość, o ile Langdon dobrze pamiętał, wynosiła ponad czterysta metrów. Idąc korytarzem za Fache’em, miał wrażenie, że nie okazuje szacunku wielkiej sztuce, nie zatrzymując się i niemal przebiegając obok tylu arcydzieł. Wciąż jednak nie widział ciała.

– Jacques Saunière dotarł aż tutaj?

– Pan Saunière został trafiony w brzuch. Umierał bardzo powoli. Może piętnaście lub dwadzieścia minut. Bezsprzecznie był człowiekiem o wielkiej sile fizycznej i duchowej.

Langdon odwrócił się, nie dowierzając.

– Ochrona dotarła tu dopiero po piętnastu minutach?

– Ależ skąd. Ochrona Luwru natychmiast zareagowała na alarm. Okazało się, że Wielka Galeria jest odcięta. Słyszeli przez bramę, że ktoś tam jest, porusza się na końcu korytarza, ale nie widzieli kto. Postępowali zgodnie z procedurą i zadzwonili do nas. Byliśmy na stanowiskach w piętnaście minut. Kiedy dotarliśmy na miejsce, unieśliśmy kratownicę, by można się było pod nią przecisnąć, i posłałem sześciu uzbrojonych agentów do środka. Przeczesywali całą długość galerii, żeby przyskrzynić intruza.

– I co?

– Nie znaleźli nikogo. Oprócz… – pokazał palcem jakieś miejsce daleko w wielkim holu – niego.

Langdon podążył wzrokiem za wyciągniętym palcem Fache’a. Stojąca trzydzieści metrów dalej pojedyncza lampa na przenośnym statywie była skierowana na podłogę, tworząc rażąco białą plamę jaskrawego światła pośrodku ciemnoczerwonej galerii. W jego kręgu, jak owad pod mikroskopem, leżało ciało kustosza.

Kiedy podchodzili do ciała, Langdon poczuł nagły chłód. Jego oczom ukazał się jeden z najdziwniejszych widoków, jakie kiedykolwiek zdarzyło mu się oglądać.

Marmurowo białe, nagie ciało Jacques’a Saunière’a leżało na parkiecie w takiej samej pozycji, w jakiej widział je na fotografii.

Saunière położył się na plecach dokładnie na długiej osi pomieszczenia. Ramiona i nogi miał rozrzucone na boki jak dziecko, które robi orła na śniegu. Jego ubranie było starannie złożone.

Tuż pod mostkiem Saunière’a krwawy ślad oznaczał miejsce, gdzie kula weszła w ciało. Rana była mała i prawie nie krwawiła, widać było tylko plamkę zaschniętej krwi.

Lewy palec wskazujący Saunière’a również był zakrwawiony, ponieważ, jak widać, moczył go w ranie i posługując się krwią jak atramentem i własnym ciałem jak płótnem, narysował na swojej skórze symbol – pięć prostych przecinających się linii, tworzących pięcioramienną gwiazdę.

Pentagram.

Langdon czuł pogłębiający się niepokój.

Sam to sobie zrobił.

– Panie Langdon? – Znów spoczęły na nim ciemne oczy Fache’a.

– To jest pentagram. – Głos Langdona rozległ się dudniącym echem w pustej przestrzeni. – Jeden z najstarszych symboli świata. Rysowano go już cztery tysiące lat przed Chrystusem.

– I co on oznacza?

Langdon zawsze się wahał, kiedy zadawano mu tego typu pytanie. Opowiedzieć komuś, co symbol „oznacza”, to tak jak opowiedzieć, jakie uczucie powinna wzbudzać w nim piosenka…

– Symbole mają różne znaczenie w różnych okolicznościach – powiedział Langdon. – Pentagram jest przede wszystkim pogańskim symbolem religijnym.

Fache skinął głową.

– Kult diabła.

– Nie – skorygował Langdon, natychmiast zdając sobie sprawę, że źle dobrał słowa.

Obecnie termin „pogański” stał się niemal synonimem kultu diabła – a to wielkie nieporozumienie. Słowo to pochodzi od łacińskiego paganus, co oznacza mieszkańca wsi. „Poganie” to w dosłownym znaczeniu nieuczeni ludzie ze wsi, wyznający pradawny kult.

– Pentagram – tłumaczył Langdon – to przedchrześcijański symbol, który wiąże się z kultem przyrody. Starożytni dzielili świat na dwie części – męską i żeńską. Ich bogowie i boginie zmierzali ku równowadze mocy. Yin i yang, jak mówią o tym mędrcy wschodu. Kiedy między pierwiastkiem męskim i żeńskim panowała równowaga, świat żył w harmonii. Kiedy zaś równowaga była zachwiana, świat pogrążał się w chaosie. – Langdon wskazał brzuch Saunière’a. – Ten pentagram przedstawia żeńską połowę wszechrzeczy, pojęcie, które historycy religii zwą „sakralnością żeńską” albo „boską boginią”. Saunière, jak niewielu, znał to pojęcie.

– Saunière narysował sobie symbol bogini na brzuchu?

Langdon musiał przyznać, że to wydaje się dziwne.

– Pentagram symbolizuje Wenus, boginię kobiecej miłości cielesnej i urody.

Fache rzucił spojrzenie na nagiego mężczyznę i sapnął.

– Wczesne religie odwoływały się do boskiego porządku przyrody. Bogini Wenus i planeta Wenus były jednym i tym samym – dodał Langdon.

Fache sprawiał teraz wrażenie jeszcze bardziej zakłopotanego, jakby z dwojga złego wolał koncepcję kultu diabła.

– Panie Langdon – powiedział nagle Fache – pentagram zapewne odnosi się również do diabła. Pokazują to wasze amerykańskie horrory filmowe.

Langdon zmarszczył brwi. Dzięki ci, Hollywood. Pięcioramienna gwiazda stała się teraz najprawdziwszym symbolem kiczu w filmach o satanistach. Zawsze go irytowało, kiedy widział symbol w tym kontekście.

– Zapewniam pana, że mimo tego, co ogląda pan na filmach, postrzeganie pentagramu jako symbolu szatana jest błędem. Jego symbolika została zniekształcona w ciągu tysięcy lat. I to przy użyciu przemocy.

– Chyba nie chwytam.

Langdon spojrzał na krzyżyk Fache’a, niepewny, jak ubrać w słowa swoją następną myśl.

– Chodzi o Kościół, panie kapitanie. Symbole są bardzo odporne, ale Kościół katolicki w pierwszych latach swojego istnienia zniekształcił pentagram. Rzym chciał wykorzenić religie pogańskie i nawrócić masy na chrześcijaństwo, a Kościół rozpętał kampanię pomówień przeciwko pogańskim bogom i boginiom, pokazując ich uświęcone symbole jako symbole zła.

– Proszę mówić dalej.

– To rzecz bardzo zwyczajna w czasach niepokojów – kontynuował Langdon. – Nowa, kształtująca się władza przeważnie przejmuje istniejące symbole i z czasem degraduje je, by zmienić ich znaczenie. W zmaganiach między symbolami pogańskimi a symbolami chrześcijańskimi poganie przegrali; trójząb Posejdona stał się widłami diabła, szpiczasty kapelusz mądrej starej kobiety stał się symbolem wiedźmy, a pentagram Wenus znakiem szatana.

– Interesujące. – Fache wskazał głową na ciało ułożone w kształt orła na śniegu. – A jeżeli chodzi o sposób ustawienia rąk i nóg? Jak pan to interpretuje?

Langdon wzruszył ramionami.

– Powtórzenie. Powtórzenie symbolu jest najprostszym sposobem podkreślenia jego znaczenia. Jacques Saunière ułożył swoje ciało na kształt znaku pięcioramiennej gwiazdy.

Fache powiódł wzrokiem po pięciu wierzchołkach, które tworzyły ramiona, nogi i głowa Saunière’a, i znowu przyczesał dłonią czarne, błyszczące włosy.

– A jego nagość? – Kiedy wymówił to słowo, aż się wzdrygnął, widać było, że odstręcza go widok starzejącego się męskiego ciała. – Dlaczego zdjął ubranie?

Dobre pytanie, pomyślał Langdon. Cały czas się nad tym zastanawiał, od chwili kiedy pierwszy raz zobaczył zdjęcie.

– Panie Fache, z pewnością nie potrafię wyjaśnić panu, dlaczego Saunière narysował ten symbol na swoim ciele ani dlaczego w ten sposób się położył, ale mogę powiedzieć jedno, że ktoś taki jak Jacques Saunière na pewno uważał pentagram za znak bogini.

– A pisanie własną krwią?

– Widać nie miał nic innego, czym mógłby napisać to, co chciał napisać.

Fache milczał chwilę.

– Sądzę, że pisał krwią, żeby policja mogła zastosować pewne procedury daktyloskopijne. – Wskazał na coś palcem.

– Nie rozumiem.

– Niech pan spojrzy na jego lewą dłoń.

Langdon okrążył ciało i przykucnął, odnotowując ze zdziwieniem, że kustosz ściska w ręku gruby pisak.

– Saunière trzymał go, kiedy znaleźliśmy ciało – wyjaśnił Fache, zostawiając Langdona i odchodząc na kilka metrów do przenośnego stołu zastawionego przyrządami daktyloskopijnymi, kablami i najprzeróżniejszą elektroniką. – Jak panu mówiłem – kontynuował, szukając czegoś na stole – niczego nie dotykaliśmy. Zna pan ten rodzaj pisaka?

Langdon przyklęknął i pochylił się, żeby zobaczyć oznaczenie firmowe. STYLO DE LUMIÈRE NOIRE.

Zdziwiony, podniósł wzrok.

Tak zwany pisak znaków wodnych lub czarnego światła to specjalistyczny marker, używany przez pracowników muzealnych, konserwatorów zabytków i policję ścigającą fałszerstwa, do niewidzialnego znakowania przedmiotów. Był napełniony atramentem opartym na alkoholu, niekorodującym i fluorescencyjnym, widocznym jedynie w świetle ultrafioletu. Pracownicy muzealni nosili takie pisaki przy sobie podczas codziennych obchodów i oznaczali nimi ramy obrazów kwalifikujących się do konserwacji.

Kiedy Langdon wstał, Fache podszedł do reflektora i wyłączył światło. Cała galeria nagle pogrążyła się w ciemności.

Langdon przez chwilę nic nie widział i czuł rosnącą niepewność. Sylwetka Fache’a pojawiła się oświetlona jaskrawym fioletem. Podszedł bliżej, trzymając w ręku przenośne źródło światła.

– Jak pan wie – powiedział Fache, którego oczy błyszczały w fioletowym świetle – policja wykorzystuje oświetlenie czarnym światłem na miejscu zbrodni do poszukiwania śladów krwi i innych dowodów sądowych. Proszę więc wyobrazić sobie nasze zdziwienie… – Nagle skierował światło na ciało.

Langdon, zaskoczony, cofnął się o krok.

Ostatnie słowa kustosza muzeum, wypisane jego ręką świetlistym pismem, widniały teraz tuż obok jego ciała. Kiedy Langdon przyglądał się pobłyskującemu tekstowi, poczuł, że mgła spowijająca cały ten wieczór zagęszcza się.

Jeszcze raz przeczytał napis i spojrzał na Fache’a.

– Cóż to, u diabła, ma znaczyć?!

Oczy Fache’a płonęły biało.

– To jest właśnie pytanie, monsieur, na które musi nam pan odpowiedzieć.

Rozdział 7

Skromne mieszkanko w murach kościoła Saint-Sulpice mieściło się na drugim piętrze samego kościoła, na lewo od balkonu dla chóru. Już od ponad dziesięciu lat było domem dla sześćdziesięcioletniej siostry Sandrine Bieil, która urządziła się na górze całkiem wygodnie; miała łóżko, telefon i dwupalnikową kuchenkę.

Siostra Sandrine była odpowiedzialna za wszystkie niereligijne aspekty funkcjonowania kościoła – utrzymanie budynku, zatrudnianie dodatkowego personelu i przewodników, bezpieczeństwo po zamknięciu bram i dostawy produktów takich jak wino i opłatki komunijne.

Już spała, kiedy obudził ją natarczywy dźwięk telefonu. Zmęczona, podniosła słuchawkę.

– Soeur Sandrine. Eglise Saint-Sulpice.

– Witam, siostro – odezwał się po francusku męski głos.

Siostra Sandrine usiadła na łóżku. Która godzina? Chociaż rozpoznała głos przełożonego, była zdziwiona, gdyż od piętnastu lat nigdy nie budził jej w środku nocy. Opat był człowiekiem bardzo religijnym, który szedł do domu i kładł się spać zaraz po wieczornej mszy.

– Proszę mi wybaczyć, jeżeli siostrę obudziłem – powiedział, a w jego głosie słychać było nutę zdenerwowania i niepewności. – Muszę siostrę prosić o przysługę. Właśnie miałem telefon od bardzo wpływowego amerykańskiego biskupa. Może siostra o nim słyszała? Manuel Aringarosa.

– Prałat Opus Dei? – Oczywiście, że słyszałam. Kto w Kościele o nim nie słyszał?

Myśląc o Opus Dei, czuła się niepewnie – a poglądy stowarzyszenia na temat kobiet były w najlepszym razie średniowieczne. Siostra Sandrine była wstrząśnięta, dowiedziawszy się, członkinie Opus Dei są zmuszane do sprzątania męskich kwater bez wynagrodzenia, gdy mężczyźni uczestniczą w mszy; kobiety śpią na drewnianych podłogach, natomiast mężczyźni mają sienniki… wszystko to dodatkowa pokuta za grzech pierworodny. Wiedziała też, że Opus Dei w ostatnich latach wzrosło w siłę, tuż po tym, jak ta bogata organizacja religijna miała ponoć przekazać miliard dolarów Watykańskiemu Instytutowi Studiów Religijnych – znanemu powszechnie jako Bank Watykański.

– Biskup Aringarosa prosił mnie o przysługę – oznajmił opat nerwowym głosem. – Jeden z członków Opus Dei jest dziś wieczorem w Paryżu… I zawsze marzył o tym, by zobaczyć kościół Saint-Sulpice.

– Nocą? Ale kościół jest znacznie bardziej interesujący w ciągu dnia.

– Zgadzam się z siostrą, ale proszę o osobistą przysługę. Proszę go oprowadzić. Będzie tam około… Powiedzmy, około pierwszej. To jest za dwadzieścia minut.

Siostra Sandrine zmarszczyła brwi.

– Oczywiście. Z przyjemnością.

Opat podziękował jej i odłożył słuchawkę.

Spuściła nogi z łóżka i powoli wstała, jej bose stopy zmroził chłód kamiennej podłogi. Chłód przeniknął całe jej ciało, poczuła nagły strach.

Kobieca intuicja?

Siostra Sandrine, pokorna służka Boga, nauczyła się znajdować uspokojenie w pocieszających głosach, które przemawiają w jej duszy. Dziś w nocy te głosy były jednak tak ciche, jak pusty kościół wokół niej.

Rozdział 8

Langdon nie mógł oderwać oczu od jaśniejącego purpurą tekstu napisanego pisakiem na parkiecie. Ostatni przekaz od Jacques’a Saunière’a w niczym nie przypominał przedśmiertnego przesłania i przekraczał granice wyobraźni Langdona. Brzmiał on:

13-3-2-21-1-1-8-5

Miano czorta li dolina na video.

Chociaż Langdon nie miał najmniejszego pojęcia, co to mogło oznaczać, zrozumiał przeczucie Fache’a, że pentagram ma coś wspólnego z kultem szatana.

Miano czorta?

Saunière wręcz przywołuje postać szatana. Równie dziwaczny jest ten ciąg liczb.

– Część tego ciągu wygląda jak szyfr numeryczny.

– Tak – potwierdził Fache. – Nasi kryptolodzy już nad tym pracują. Uważamy, że te liczby mogą stanowić klucz i dać odpowiedź, kto go zabił. Może to numer do jakiejś centrali telefonicznej albo identyfikator ubezpieczenia zdrowotnego. Czy liczby te mają dla pana jakieś znaczenie symboliczne?

Langdon raz jeszcze spojrzał na liczby. Dla niego wyglądały na zupełnie przypadkowe. Gdy posługiwano się liczbami w ramach systemu symboli, zwykle miały jakiś sens – na przykład układały się w progresję lub wzór. Ale wydawało się, że nic tutaj – pentagram, tekst, liczby – w żaden sposób się ze sobą nie łączy.

– Wysunął pan wcześniej przypuszczenie – powiedział Fache – że to, co Saunière tutaj zrobił, było próbą przesłania nam jakiejś wiadomości… Na temat kultu Wielkiej Bogini czy coś w tym guście… Jak ta wiadomość wpisuje się w pańską hipotezę? – Przerwał. – Mam wrażenie, że ten tekst to coś w rodzaju oskarżenia.

Langdon próbował wyobrazić sobie ostatnie minuty życia kustosza Luwru w pułapce, samotnie umierającego w Wielkiej Galerii muzeum. To wydawało się logiczne.

– Przypuszczam, że może to być oskarżenie wysunięte pod adresem mordercy.

– A moim zadaniem jest przypisać tej osobie nazwisko. Pozwoli pan, że spytam, panie Langdon. Pańskim zdaniem, oprócz tych liczb, co jest w tej wiadomości najdziwniejsze?

Najdziwniejsze? Umierający mężczyzna zabarykadował się w galerii, narysował na swoim ciele pentagram i wypisał na podłodze tajemnicze oskarżenie. Co w tym wszystkim nie jest dziwne?

– Saunière był Francuzem – odezwał się Fache sucho. – Mieszkał w Paryżu. A jednak uważał, że tę wiadomość należy napisać…

– Po angielsku – dokończył Langdon, zdając sobie teraz sprawę, o co chodziło kapitanowi.

Fache skinął głową.

– Précisément. Ma pan jakiś pomysł dlaczego?

Langdon wiedział oczywiście, że Saunière mówił bezbłędnie po angielsku, jednak powód, dla którego wybrał ten język, żeby napisać ostatnie w życiu słowa, był dla Langdona absolutnie zagadkowy. Wzruszył ramionami.

Fache raz jeszcze wskazał pentagram na brzuchu Saunière’a.