Kolonia diabła. Wydanie 2

O książce

Czy nanotechnologia to wymysł XX wieku?

Intruzi

W sercu Gór Skalistych dwóch młodych mężczyzn znajduje podziemną jaskinię z setkami zmumifikowanych zwłok dziwnymi złotymi tabliczkami, które są pokryte nieznanym pismem.

Sensacja

Organizacje chroniące dziedzictwo rdzennych mieszkańcóv Ameryki widzą w tym olbrzymie pole do działania. Tylko że sprawa nie jest taka oczywista. Dokładniejsze oględziny wykazują bowiem, że chodzi o mumie „bladych twarzy” przebranych w indiańskie stroje, a w jaskini dochodzi do eksplozji, podczas której zostają uwolnione cząstki neutrino o mocy porównywalnej z wybuchem bomby wodorowej.

Zagrożenie

W różnych częściach Ziemi budzą się wygasłe wulkany. Światu grozi zagłada. Jeśli ktoś może jej zapobiec, to tylko zespół Sigma Force z jego czołowym agentem, Graysonem Pierce’em. Zwłaszcza że szef tej jednostki, Painter Crowe, ma szczególny – osobisty – powód, by odkryć, co się za tym wszystkim kryje. A przy okazji odpowiedzieć na kilka kluczowych pytań:

Czy historię Ameryki należy napisać od nowa?Czy powstanie Stanów Zjednoczonych było rezultatem spisku?Prawdę kryją ruiny wyklętej i zapomnianej kolonii.

JAMES ROLLINS

Amerykański pisarz, z zawodu weterynarz, z zamiłowania płetwonurek i grotołaz. Absolwent University of Missouri, karierę literacką rozpoczął w 1999 r. powieścią o wyprawie do wnętrza Ziemi, Podziemny labirynt. Kolejne m.in. Ekspedycja, Amazonia oraz książki z cyklu SIGMA FORCE zapoczątkowanego w 2004 r. Burzą piaskową – których akcja toczy się często w niedostępnych rejonach świata – dżunglach, głębinach oceanów, podziemnych grotach oraz na pustyniach i lodowcach – odniosły międzynarodowe sukcesy. Obecnie trwają przygotowania do ekranizacji Mapy Trzech Mędrców.

www.jamesrollins.com

Tego autora

LODOWA PUŁAPKAAMAZONIAOŁTARZ EDENUEKSPEDYCJAPODZIEMNY LABIRYNTCykl SIGMA FORCEBURZA PIASKOWAMAPA TRZECH MĘDRCÓWCZARNY ZAKONWIRUS JUDASZAKLUCZ ZAGŁADYOSTATNIA WYROCZNIAKOLONIA DIABŁALINIA KRWIOKO BOGASZÓSTA APOKALIPSAJames Rollins, Rebecca CantrellCykl ZAKON SANGWINISTÓWEWANGELIA KRWIWkrótceNIEWINNA KREWLABIRYNT KOŚCI

Tytuł oryginału:THE DEVIL COLONY

Copyright © James Czajkowski 2011All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2014

Polish translation copyright © Łukasz Praski 2012

Redakcja: Anna Magierska

Zdjęcie na okładce: fotoslaz/Shutterstock

Projekt graficzny okładki: Mariusz Banachowicz

ISBN 978-83-7985-333-5

WydawcaWYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ S.C.Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawawww.wydawnictwoalbatros.comFacebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, 88em

Dla Taty,bo już najwyższy czas(a zbyt często pozostajesz niedoceniany)

Nauka to moja pasja, moja polityka, mój obowiązek.

THOMAS JEFFERSONW LIŚCIE DO HARRY’EGO INNESA, 1791

Podziękowania

Książka powstawała przez dwa lata, więc dług wdzięczności, jaki mam wobec osób, które przyczyniły się do jej narodzin, powinienem spłacić już dawno temu. A zatem zaczynamy. Choć wymieniam tę grupę osób w każdej książce, to i tak za mało. Są moimi pierwszymi czytelnikami, pierwszymi redaktorami i należą do kręgu moich najlepszych przyjaciół. Chciałem skorzystać z tej okazji i podziękować ludziom, którzy byli dla mnie opoką w ciągu tych dwóch lat, a są to: Penny Hill, Judy Prey, Dave Murray, Caroline Williams, Chris Crowe, Lee Garrett, Jane O’Riva, Sally Barnes, Denny Grayson, Leonard Little, Kathy L’Ecluse, J.M. Keese i Scott Smith. Szczególnie gorące podziękowania jestem winien Steve’owi Preyowi za nieocenioną pomoc przy mapach i zręczność przy pracy nad Wielką Pieczęcią Stanów Zjednoczonych. Do listy dopisuję osoby spoza tej grupy: Carolyn McCray i Davida Sylviana, którzy dodawali mi sił w dobrych i podtrzymywali mnie na duchu w złych chwilach. Wydaje mi się, że zawdzięczam też coś koledze po piórze Steve’owi Berry’emu (czuj się więc włączony do tego grona, Steve). I oczywiście świetnie wiem, co zawdzięczam wszystkim z wydawnictwa HarperCollins. Na tej liście figurują: Michael Morrison, Liate Stehlik, Seale Ballenger, Danielle Bartlett, Josh Marwell, Lynn Grady, Adrienne Di Pietro, Richard Aquan, Tom Egner, Shawn Nicholls, Joyce Wong i Ana Maria Allessi. Na koniec specjalne podziękowania, rzecz jasna, dla czterech osób, które odegrały kluczową rolę na każdym etapie powstawania powieści: dla mojej redaktorki Lyssy Keusch i jej współpracownicy Wendy Lee oraz moich agentów Russa Galena i Danny’ego Barora. I jak zawsze muszę podkreślić, że wina za wszelkie błędy faktograficzne i przekłamania, jakie znalazły się na kartach książki, spada wyłącznie na mnie.

Nota historyczna

Każde dziecko zna nazwisko Thomasa Jeffersona, architekta i autora Deklaracji Niepodległości, człowieka, który pomógł zbudować państwo z garstki kolonii Nowego Świata. W ciągu minionych dwóch stuleci napisano tomy na jego temat, ale ze wszystkich ojców założycieli Stanów Zjednoczonych tylko jego postać do dziś pozostaje owiana aurą tajemnicy i budzi kontrowersje.

Na przykład dopiero w 2007 roku złamano kod i odczytano zaszyfrowany list głęboko ukryty w jego papierach. Jefferson otrzymał go w roku 1801 od swojego kolegi z Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego, think tanku epoki kolonialnej, promującego naukę i debaty naukowe. Członków tej instytucji szczególnie interesowały dwa zagadnienia: metody opracowania szyfrów nie do złamania i badanie zagadek plemion rdzennych mieszkańców Nowego Świata.

Jefferson uległ graniczącej z obsesją fascynacji historią i kulturą Indian północnoamerykańskich. W swoim domu w Monticello zgromadził kolekcję przedmiotów kultur plemiennych, która podobno bogactwem przewyższała zbiory ówczesnych muzeów (kolekcję, która w tajemniczych okolicznościach zniknęła po jego śmierci). Liczne indiańskie relikty przysłali mu Lewis i Clark podczas swojej słynnej wyprawy przez Amerykę. Wiele osób nie wie jednak, że Jefferson w 1803 roku przesłał do Kongresu tajną wiadomość na temat ekspedycji Lewisa i Clarka. Ujawniał w niej prawdziwy cel podróży na zachód.

Na stronach książki poznacie ten cel. Bo historia założenia Ameryki kryje tajemnicę znaną tylko nielicznym. Nie ma ona nic wspólnego z wolnomularstwem, zakonem templariuszy ani żadną karkołomną teorią. Co więcej, wskazówkę można znaleźć w rotundzie Kapitolu. Na ścianie tej szacownej sali wisi słynny obraz Johna Trumbulla Deklaracja Niepodległości (jego tworzenie nadzorował Jefferson). Przedstawia wszystkie osoby, które podpisały sławny dokument, ale niewielu zwróciło uwagę na to, że Trumbull domalował pięć dodatkowych osób, których podpisy nie widnieją pod Deklaracją Niepodległości. Dlaczego? I kim oni są?

Jeśli chcecie poznać odpowiedź, czytajcie dalej.

Nota naukowa

Kolejny wielki krok w badaniach naukowych i przemyśle w nowym tysiącleciu można streścić jednym słowem: nanotechnologia. Mówiąc w skrócie, oznacza ono produkcję na poziomie atomów, w skali jednej miliardowej metra. Aby wyobrazić sobie coś tak maleńkiego, spójrzcie na kropkę na końcu tego zdania. Naukowcom z Nanotech.org udało się skonstruować probówki tak mikroskopijnej wielkości, że w takiej kropce zmieściłoby się ich trzysta miliardów.

Właśnie obserwujemy gwałtowny rozwój przemysłu nanotechnologicznego. Ocenia się, że tylko w 2011 roku w Stanach Zjednoczonych sprzedaż produktów wytworzonych dzięki nanotechnice osiągnęła wartość siedemdziesięciu miliardów dolarów. Nanoprodukty można znaleźć wszędzie: w paście do zębów, w preparatach do opalania z filtrami ochronnymi, w lukrze na ciastach, w gryzakach dla niemowląt, w skarpetach do biegania, kosmetykach, lekach, a nawet w bobslejach olimpijczyków. Obecnie nanocząsteczki zawiera niemal dziesięć tysięcy produktów.

Jakie są minusy tej rewolucji technicznej? Nanocząsteczki mogą wywoływać choroby, a nawet doprowadzić do śmierci. Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles odkryli, że nanotlenek tytanu (wchodzący w skład kremów z filtrem dla dzieci i wielu innych produktów) może spowodować uszkodzenia genetyczne u zwierząt. Udowodniono, że nanorurki węglowe (znajdujące się w tysiącach produktów codziennego użytku, na przykład w dziecięcych kaskach) gromadzą się w płucach i mózgach szczurów. W takiej mikroskali dzieją się też rzeczy dziwne i nieoczekiwane. Spójrzmy na folię aluminiową. Jest nieszkodliwa i bardzo praktyczna, gdy chcemy zapakować jedzenie, ale jeśli rozłożymy ją na nanocząstki, zmienia się w materiał wybuchowy.

Mówimy o nowych i niezbadanych obszarach. W chwili obecnej nie wymaga się jeszcze oznaczania nanoproduktów ani prowadzenia badań nad bezpieczeństwem przedmiotów zawierających nanocząstki. Przemysł ten ma jednak swoją ciemną stronę. Historia nanotechnologii zaczęła się wcześniej niż w dwudziestym wieku, znacznie wcześniej. Aby się dowiedzieć, gdzie się narodziła, i odkryć mroczne pochodzenie „nowej” nauki…

…czytajcie dalej.

Jesień 1779 rokuTerytorium Kentucky

Powoli ukazywała się czaszka potwora.

Z czarnej ziemi wystawał fragment pożółkłego kła.

Po obu stronach wykopanej dziury klęczeli w ziemi dwaj ubłoceni mężczyźni. Jednym z nich był ojciec Billy’ego Prestona, drugim jego wuj. Billy stał nad nimi, nerwowo gryząc knykieć. Dwunastolatek wybłagał zgodę na udział w tej wyprawie. Dawniej zawsze zostawiano go w Filadelfii z matką i maleńką siostrą Nell.

Na myśl o tym, że może tu stać, rozpierała go duma.

Ale w tym momencie towarzyszył jej dreszcz lęku.

Może powodem było wiszące nisko nad horyzontem słońce, które rzucało na obozowisko splątane jak sieć cienie. A może kości, które wykopywali przez cały tydzień.

Pozostali zebrali się wokół nich: czarnoskórzy niewolnicy wynoszący kamienie i ziemię, statecznie ubrani uczeni z palcami poplamionymi atramentem i oczywiście zagadkowy Francuz Archard Fortescue, przewodnik ekspedycji w głąb pustkowia Kentucky.

Ten ostatni — kościsty, o kruczoczarnych włosach i z cieniami pod oczami — wzbudzał w Billym strach, w czarnym fraku i kamizelce przypominając mu przedsiębiorcę pogrzebowego. Billy słyszał pewne pogłoski o tym chudym jegomościu: podobno wykonywał sekcje zwłok, na których przeprowadzał różne eksperymenty, podróżował do odległych zakątków świata, zbierając jakieś tajemnicze przedmioty. Mówiło się nawet, że kiedyś uczestniczył w mumifikacji zmarłego uczonego, który ofiarował nauce swoje ciało, ryzykując nieśmiertelną duszę dla tak makabrycznego przedsięwzięcia.

Ale francuski naukowiec miał bardzo dobre referencje. Został osobiście wybrany przez Benjamina Franklina na członka nowej grupy naukowej, Amerykańskiego Towarzystwa Krzewienia Wiedzy Praktycznej. Najwyraźniej w przeszłości wywarł na Franklinie duże wrażenie, choć bliższe szczegóły ich kontaktów pozostawały nieznane. Ponadto Francuz miał wpływ na nowego gubernatora Wirginii, człowieka, który polecił im przyjechać w to dziwne miejsce.

Właśnie dlatego spędzili tu tyle czasu i nadal tu byli.

W ciągu kilku minionych tygodni Billy obserwował, jak liście na pobliskich drzewach zmieniają kolor z miedzianorudego na ogniście szkarłatny. Ostatnio ranki zaczynały ich witać szronem. W nocy wiatr ogołacał drzewa, zostawiając wyciągnięte do nieba szkielety gałęzi. Codziennie rano Billy musiał zgrabiać i zamiatać góry liści z wykopaliska. Toczył z nimi bezustanną wojnę, jak gdyby las próbował ponownie zagrzebać to, co zostało wydobyte na światło słoneczne.

Nawet teraz Billy dzierżył w ręku miotłę z suchych traw, przyglądając się, jak ojciec — w zabłoconych spodniach i z podwiniętymi do łokci rękawami koszuli — usuwał resztki ziemi z zakopanego skarbu.

— Teraz bardzo ostrożnie… — ostrzegł Fortescue z silnym obcym akcentem. Odrzucił do tyłu czarne poły, by pochylić się bliżej, opierając jedną dłoń na biodrze, a drugą na rzeźbionej drewnianej lasce.

Billy zjeżył się, wyczuwając w zachowaniu Francuza protekcjonalność. Nikt lepiej niż jego ojciec nie znał lasów od wybrzeża Wirginii po najdalsze połacie Kentucky. Ojciec jeszcze przed wojną był traperem i prowadził handel z Indianami w tych okolicach. Raz spotkał nawet Daniela Boone’a.

Mimo to Billy zobaczył, jak ojcu drżą ręce, gdy za pomocą rydla i szczotki wolno i ostrożnie oczyszcza skarb z lepkiego gliniastego piasku.

— Jest — powiedział z przejęciem wuj. — Znaleźliśmy.

Fortescue górował nad klęczącymi mężczyznami.

— Naturellement. Oczywiście, że tu go zakopano. Przy głowie węża.

Billy nie wiedział, czego szukają — tylko ojciec i wuj czytali zapieczętowane listy do Francuza od gubernatora — wiedział jednak, co Fortescue ma na myśli, mówiąc o „wężu”.

Odwrócił wzrok od wykopu, aby się rozejrzeć po szerokim stanowisku archeologicznym. Badali ziemny kopiec, który wił się przez las. Miał dwa metry wysokości, dwa razy tyle szerokości i ciągnął się ponad sześćset metrów przez lasy i łagodne pagórki. Wyglądał jak grób gigantycznego węża, którego pochowano w miejscu, gdzie skonał.

Billy słyszał o takich kopcach. Podobne wały wraz z wieloma innymi usypiskami wzniesionymi rękami człowieka były rozrzucone na dzikich obszarach obu Ameryk. Ojciec twierdził, że to święte indiańskie kurhany zbudowane przez dawnych przodków tubylców. Podobno wśród samych dzikich zaginęła pamięć o budowniczych prastarych kopców, pozostały tylko legendy i mity. Wciąż nie brakowało opowieści o zaginionych cywilizacjach, starożytnych królestwach, duchach, strasznych klątwach i oczywiście o zakopanych skarbach.

Billy przysunął się bliżej, a ojciec wreszcie wykopał przedmiot owinięty w jakąś grubą skórę z nienaruszonym czarnym szorstkim futrem. Uniósł się z niej piżmowy zapach — mieszanina woni zwierzęcia i gliniastej ziemi — zagłuszając nawet zapach duszonej dziczyzny dobywający się z kociołków nad sąsiednimi ogniskami.

— Skóra bizona — uznał ojciec, spoglądając na Fortescue.

Francuz skinął głową na znak, by kontynuował.

Ojciec obiema rękami oderwał brzeg skóry, odsłaniając to, co od wieków spoczywało w ukryciu.

Billy wstrzymał oddech.

Od czasu uzyskania tych terenów rozkopano i splądrowano wiele indiańskich kurhanów. Znajdowano tam jedynie kości pochowanych ludzi, kilka grotów strzał, tarcz ze skóry i skorup indiańskich naczyń.

Dlaczego więc to wykopalisko miało być tak ważne?

Po dwóch miesiącach skrupulatnych pomiarów, rysowania map i kopania Billy nadal nie rozumiał, po co ich tu właściwie przysłano. Tak jak w wypadku rabusiów plądrujących inne kopce zespół jego ojca po skrupulatnej pracy mógł się pochwalić tylko zbiorem przedmiotów zrobionych przez Indian: łukami, kołczanami, oszczepami, ogromnym kociołkiem do gotowania, parą wyszywanych paciorkami mokasynów, fantazyjnym pióropuszem. Oczywiście znalazł też kości. Tysiące. Czaszki, żebra, kości nóg, miednice. Billy podsłuchał, jak Fortescue oceniał, że pochowano tu co najmniej setkę mężczyzn, kobiet i dzieci.

Zbieranie i opisywanie wszystkiego było żmudnym i nużącym zajęciem. Praca nad przeszukaniem całego krętego kurhanu od początku do końca trwała aż do początków zimy. Starannie zdejmowali kolejne warstwy indiańskiego kopca, przesiewając ziemię i kamienie, aż wreszcie dotarli, jak powiedział Francuz, do głowy węża.

Ojciec Billy’ego rozłożył skórę bizona. Z ust wszystkich zebranych wyrwały się stłumione okrzyki. Nawet Fortescue gwałtownie wciągnął powietrze przez ściśnięty nos.

Na wewnętrznej stronie zachowanej skóry narysowano krwawą bitwę. Na rysunku galopowały stylizowane postaci mężczyzn na koniach, wielu z nich dzierżyło tarcze. W miejscach, gdzie ostrza przebijały ciała, widniały plamy szkarłatnej farby. W górze świstały strzały. Billy mógłby przysiąc, że słyszy wrzaski i wojenne okrzyki dzikich.

Fortescue ukląkł. Mówił, przesuwając dłoń nad obrazem.

— Już było mi dane oglądać takie dzieła. Tubylcy wyprawiali skórę bizona za pomocą papki sporządzonej z mózgu zwierzęcia, a potem nakładali pigment wydrążonym kawałkiem jego kości. Ale mon Dieu, nigdy nie widziałem takiego arcydzieła. Spójrzcie, każdy koń wygląda inaczej, a ubiór każdego wojownika namalowano z dbałością o najdrobniejsze szczegóły.

Ręka Francuza wskazała przedmiot, który przez wiele lat chroniła bizonia skóra.

— I nigdy nie widziałem niczego takiego.

Czaszka olbrzyma została odsłonięta. Wcześniej wykopali złamane kły zwierzęcia wystające z pakunku owiniętego w skórę. Wydobyta teraz na światło dzienne czaszka była wielka jak dzwon kościelny. A jej powierzchnia, tak jak skóra bizona, została ozdobiona przez jakiegoś prehistorycznego artystę.

W kości wyrzeźbiono postaci i kształty, które pomalowano na tak jasny kolor, że wydawały się mokre.

— To mamut, prawda? — odezwał się z podziwem w głosie wuj Billy’ego. — Taki sam jak te znalezione pod Big Salt Lick.

— Nie, to nie mamut — odparł Fortescue, pokazując końcem laski. — Proszę spojrzeć na krzywiznę i długość kłów, na gigantyczne zęby trzonowe i przedtrzonowe. Anatomia i budowa czaszki różnią się od cech mamutów występujących w krajach Starego Świata. Szczątki takiego zwierzęcia, charakterystycznego dla obu Ameryk, sklasyfikowano jako nowy gatunek. Nazwano je mastodontem.

— Nie obchodzi mnie, jak je nazwano — oznajmił zdecydowanym tonem ojciec Billy’ego. — Chcę tylko wiedzieć, czy znaleźliśmy właściwą czaszkę.

— Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć.

Fortescue przeciągnął palcem wskazującym po kostnej krawędzi czaszki. Czubek palca zanurzył się w otworze w jej tylnej części. Billy oprawiał w życiu wystarczająco dużo jeleni i królików, by wiedzieć, że otwór wygląda na zbyt równy, by mógł powstać w naturalny sposób. Francuz zaczepił tam palec i pociągnął.

Wśród zebranych znów rozległ się szmer zaskoczenia. Kilku niewolników cofnęło się ze zgrozą. Billy szeroko otworzył oczy ze zdumienia, widząc, jak sklepienie czaszki rozdziela się na dwie połowy i otwiera niczym drzwiczki kredensu. Z pomocą jego ojca Fortescue delikatnie rozdzielił obie części — grube na pięć centymetrów i wielkie jak półmiski.

Nawet w skąpym świetle słońca wnętrze czaszki błysnęło jasnym blaskiem.

— Złoto — wykrztusił wstrząśnięty wuj.

Drogocennym metalem zostało wyłożone całe wnętrze czaszki. Fortescue przesunął palec po wewnętrznej stronie jednej z kostnych połówek. Dopiero teraz Billy zauważył wypukłości i wyżłobienia na złotej powierzchni. Wyglądało to jak szkic mapy ze stylizowanymi drzewami, rzeźbionymi górami i krętymi wstążeczkami rzek. Na metalu wyryto także nieczytelne znaki, które mogły być pismem.

Przysuwając się bliżej, Billy pochwycił słowo, które Fortescue wyszeptał z podziwem i nutą lęku:

— Hebrajski.

Otrząsnąwszy się ze zdumienia, stojący obok Billy’ego ojciec zauważył:

— Ale czaszka jest pusta.

Fortescue ponownie zajrzał do otwartej jamy czaszki wyłożonej złotem. Duża przestrzeń mogłaby pomieścić noworodka, lecz — jak zauważył ojciec — była pusta.

Francuz przyglądał się uważnie jamie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, ale z jego oczu Billy wyczytał, że w jego głowie gorączkowo kłębią się myśli i przypuszczenia.

Co takiego spodziewali się znaleźć?

Fortescue wstał.

— Zamknijcie. Owińcie z powrotem w skórę. Musimy być gotowi, żeby za godzinę przewieźć to do Wirginii.

Nikt się nie sprzeciwiał. Gdyby rozniosła się wieść o złocie, miejsce z pewnością zostałoby splądrowane. W ciągu następnej godziny słońce skryło się za horyzontem i zapalono pochodnie, a ludzie pracowali ze zdwojoną energią, aby wydobyć z ziemi ogromną czaszkę. Przygotowano wóz i konie. Ojciec Billy’ego, jego wuj i Francuz przez większą część tego czasu naradzali się z pochylonymi głowami.

Billy, udając, że pracuje, podkradł się z miotłą w dłoni na tyle blisko, by podsłuchać rozmowę. Mówili jednak zbyt cicho, by pochwycić więcej niż kilka słów.

— Może wystarczyć — powiedział Fortescue — …od tego zacząć. Jeżeli wróg znajdzie to przed nami, naszej młodej unii będzie grozić zagłada jeszcze przed jej narodzinami.

Ojciec Billy’ego przecząco pokręcił głową.

— Wobec tego lepiej byłoby od razu to zniszczyć. Puścić z dymem. Spalić kości na popiół, a złoto stopić na żużel.

— Być może będzie musiało do tego dojść, ale decyzję pozostawimy gubernatorowi.

Ojciec wyraźnie zamierzał się sprzeciwić Francuzowi, lecz nagle dostrzegł kręcącego się w pobliżu Billy’ego. Odwrócił się i podniósł rękę, chcąc odpędzić chłopca, i otworzył usta, aby coś powiedzieć.

Te słowa nie zdążyły paść.

Zanim ojciec zdążył się odezwać, z jego gardła buchnęła krew. Osunął się na kolana, chwytając za szyję. Spod podbródka sterczał grot strzały. Krew płynęła mu spomiędzy palców i z rozwartych ust.

Billy podbiegł do ojca, w jednej chwili zmieniając się z młodzieńca w przerażone dziecko.

— Tato!

W szoku przestał cokolwiek słyszeć. Świat skurczył się do postaci ojca, który patrzył na niego wzrokiem pełnym cierpienia i żalu. Nagle jego ciałem zaczęły wstrząsać drgawki, aż wreszcie runął na twarz. Plecy miał naszpikowane piórami. Za jego ciałem Billy ujrzał swojego wuja, który klęczał ze zwieszoną głową. Pierś przeszył mu na wylot oszczep, którego grot zarył się w ziemi, a drzewce podpierało martwe ciało.

Zanim Billy pojął, co widzi, co się dzieje, został uderzony z boku — nie przez strzałę ani oszczep, lecz rękę. Przewrócił się na ziemię i przetoczył. Cios przywrócił go także do rzeczywistości.

Jego uszy przeszyły wrzaski. Kwik koni. Zobaczył tańczące w blasku pochodni cienie dziesiątek atakujących i broniących się mężczyzn. Wokół nich strzały ze świstem cięły powietrze przy akompaniamencie dzikich okrzyków.

Atak Indian.

Billy zaczął się szamotać, ale Francuz przyciskał go mocno do ziemi.

— Leż, chłopcze — syknął mu do ucha Fortescue.

Francuz puścił go i zerwał się na nogi, kiedy rzucił się na niego z uniesionym tomahawkiem półnagi dziki z przerażającą czerwoną maską namalowaną na twarzy. Fortescue obrócił ku niemu nędzną, ale jedyną broń, jaką miał — swoją laskę.

Kiedy wycelował rzeźbioną dębinę w napastnika, laska rozdzieliła się tuż przy rączce. Drewniana pochwa spadła, ukazując ukryte wewnątrz ostrze szpady i uderzając w czoło dzikiego, który zachwiał się i stracił równowagę. Fortescue natarł na niego, przekłuwając mu pierś.

Rozległ się gardłowy wrzask. Fortescue wykorzystał impet napastnika i cisnął go na ziemię obok Billy’ego.

Wyswobodził ostrze.

— Do mnie, chłopcze!

Billy posłuchał. Nie mógł postąpić inaczej. Nie miał czasu myśleć. Zaczął się z trudem podnosić, lecz poczuł uścisk ręki. Zakrwawiony Indianin usiłował go zatrzymać. Billy wyrwał rękę.

Indianin padł na ziemię. W miejscu, gdzie napastnik chwycił go za rękaw, pozostał odcisk dłoni. To nie krew, uzmysłowił sobie w tym momencie Billy.

Farba.

Spojrzał na konającego dzikiego. Ręka, która go złapała, była biała jak śnieg, choć w zgięciach dłoni pozostały resztki farby.

Czyjeś palce zacisnęły się na jego kołnierzu i pociągnęły go w górę.

Billy odwrócił się do Fortescue, który nadal go trzymał.

— To… to nie Indianie — wykrztusił przez łzy, usiłując zrozumieć.

— Wiem — odrzekł Fortescue bez cienia lęku.

Wokół nich wciąż panował chaos. Zgasły dwie ostatnie pochodnie. Słychać było krzyki, modlitwy i błagania o litość.

Fortescue pochylony pociągnął Billy’ego przez obozowisko, zatrzymując się tylko po to, by zabrać rozłożoną skórę bizona, którą wcisnął do rąk chłopca. Dotarli do ukrytego głębiej w lesie i uwiązanego do drzewa konia, którego ktoś już osiodłał, jak gdyby spodziewając się napaści. Koń grzebał kopytami w ziemi i rzucał głową przestraszony krzykami i zapachem krwi.

Francuz wskazał go Billy’emu.

— Wsiadaj. Gotuj się do ucieczki.

Gdy Billy wsunął nogę w strzemię, Francuz zniknął w ciemnościach. Nie mając innego wyjścia, Billy wspiął się na siodło. Zdawało mu się, jak gdyby jego ciężar nieco uspokoił konia. Ramionami objął spocony kark wierzchowca, ale serce wciąż szaleńczo tłukło mu się w piersi. W uszach huczała krew. Chciał zatkać je rękami, by nie słyszeć potępieńczych wrzasków, ale musiał wyciągać szyję, patrząc, czy nie nadchodzą dzicy.

To nie dzicy, poprawił się w duchu.

Za jego plecami trzasnęła gałąź. Obrócił się w tę stronę i ujrzał zbliżającą się utykającą postać. Po błysku szpady i długim jak peleryna fraku poznał, że to Francuz. Billy zapragnął zeskoczyć z konia, objąć Fortescue i zmusić go, żeby zdradził mu sens tej rzezi i oszustwa.

Fortescue zbliżył się do niego. Z jego uda tuż nad kolanem sterczało złamane drzewce strzały. Gdy stanął u boku Billy’ego, wcisnął mu do rąk dwa duże przedmioty.

— Weź je. Zawiń w skórę.

Billy przyjął brzemię. Zdumiał się, widząc, że to sklepienie znalezionej czaszki olbrzymiego zwierzęcia, rozłupane na dwie części — naga kość po jednej, a złoto po drugiej stronie. Fortescue musiał je wykraść.

Ale po co?

Nie było czasu na odpowiedzi, więc złożył dwa kostne półmiski platerowane złotem i owinął w skórę bizona, którą miał na kolanach.

— Jedź — rozkazał Fortescue.

Billy ujął wodze, ale się zawahał.

— A pan?

Fortescue położył mu dłoń na kolanie, starając się go uspokoić, jak gdyby wyczuł jego paniczny, zwierzęcy strach. Powiedział zdecydowanym tonem:

— Ty i twój koń i bez mojego ciężaru macie dużo do dźwigania. Musisz stąd uchodzić jak najprędzej. Zawieź to w bezpieczne miejsce.

— Dokąd? — zapytał Billy, ściskając w dłoniach wodze.

— Do nowego gubernatora Wirginii. — Francuz odsunął się od nich. — Zawieź to do Thomasa Jeffersona.

CZĘŚĆ PIERWSZAINTRUZI1

Współczesność18 maja, 13.32Góry Skaliste, stan Utah

Wyglądało to jak brama piekła.

Dwaj młodzi mężczyźni stali na grzbiecie góry, pod którym otwierała się głęboka, ginąca w ciemnościach przepaść. Wspinaczka z miasteczka Roosevelt do tego odległego punktu wysoko w Górach Skalistych zajęła im osiem godzin.

— To na pewno to miejsce? — zapytał Trent Wilder.

Charlie Reed wyciągnął telefon komórkowy, sprawdził wskazania GPS, po czym zajrzał do indiańskiej mapy narysowanej na kawałku jeleniej skóry i zabezpieczonej w szczelnie zamkniętej przezroczystej plastikowej torebce.

— Chyba tak. Według mapy na dnie tego wąwozu powinien być mały strumień. Tam gdzie skręca na północ, powinno być wejście do jaskini.

Trent zadygotał i strząsnął śnieg z włosów. Choć na nizinach nadejście wiosny zwiastowały już wielobarwne gobeliny polnych kwiatów, tu wciąż niepodzielnie panowała zima. Powietrze było zimne, a okoliczne szczyty gór pokrywał śnieg. Na domiar złego przez cały dzień zbierały się chmury i zaczynało śnieżyć.

Trent przyjrzał się uważnie wąskiej dolinie. Wydawało się, że nie ma dna. W dole z morza mgły wynurzał się ciemny sosnowy las. Ze wszystkich stron otaczały ich surowe skały. Kiedy pakował liny i uprzęże, miał nadzieję, że nie będzie ich potrzebował.

Ale nie to go niepokoiło najbardziej.

— Może nie powinniśmy tam schodzić — powiedział.

Charlie uniósł brew.

— Przecież wspinaliśmy się cały dzień.

— A ta klątwa? Twój dziadek…

Lekceważąco machnął ręką.

— Staruszek jest już jedną nogą w grobie, a pejotl przeżarł mu mózg. — Charlie klepnął go w ramię. — No, nie ma co robić w spodnie. W jaskini jest pewnie tylko parę strzał, jakieś potłuczone garnki. Jeśli będziemy mieli szczęście, może znajdzie się nawet parę kości.

Trent nie miał innego wyjścia, więc ruszył za Charliem wąską ścieżką wydeptaną przez jelenie, którą odkryli wcześniej. Kiedy schodzili po zboczu, spoglądał krzywym okiem na szkarłatną kurtkę Charliego ozdobioną z tyłu dwoma piórami — symbolem Uniwersytetu Utah. Trent wciąż nosił sportową kurtkę ze szkoły średniej z pumą Roosevelt Union. Przyjaźnili się od podstawówki, ale ostatnio zaczęli się od siebie oddalać. Trent pracował na stałe w warsztacie blacharskim swojego ojca, natomiast Charlie właśnie skończył pierwszy rok college’u. Jeszcze tego lata miał odbyć staż w kancelarii prawnej rezerwatu Uintah.

Jego przyjaciel był wschodzącą gwiazdą, którą Trent niebawem będzie musiał oglądać przez teleskop z miasteczka Roosevelt. Zresztą nie było to nic nowego. Charlie zawsze przyćmiewał Trenta. Oczywiście nie bez znaczenia był fakt, że jego przyjaciel jako półkrwi Indianin z plemienia Ute miał odziedziczoną po swoich pobratymcach wieczną opaleniznę i długie czarne włosy. Trent z rudym jeżykiem na głowie i burzą piegów na nosie i policzkach musiał wiecznie występować w roli jego przybocznego na wszystkich szkolnych imprezach.

Choć żaden z nich nie wypowiedział tego głośno, obaj mieli świadomość, że u progu dorosłości ich przyjaźń czeka nieuchronny koniec. W ramach inicjacji postanowili więc przeżyć razem ostatnią przygodę i odnaleźć świętą jaskinię plemienia Ute.

Według słów Charliego o istnieniu tego miejsca pochówku na obszarze chronionym High Uintas wiedziała tylko garstka jego najstarszych współplemieńców. Tym, którzy wiedzieli, nie wolno było o nim mówić. Charlie dowiedział się tylko dzięki temu, że jego dziadek miał wyjątkową słabość do burbona. Wątpił, by dziadek w ogóle pamiętał, że pokazywał mu starą mapę na skórze jelenia, ukrytą w wydrążonym rogu bizona.

Trent pierwszy raz usłyszał historię o jaskini na początku szkoły średniej, gdy siedział skulony z Charliem w dwuosobowym namiociku. Trzymając pod brodą latarkę dla większego efektu, przyjaciel zakończył opowieść:

— Dziadek mówi, że Wielki Duch ciągle nawiedza jaskinię. Pilnuje wielkiego skarbu naszego ludu.

— Jakiego skarbu? — spytał z powątpiewaniem Trent. W tamtych czasach bardziej interesował go „Playboy” wykradziony z szafki ojca. Taki skarb mu wystarczał.

Charlie wzruszył ramionami.

— Nie wiem. Ale musi być przeklęty.

— Jak to?

Przyjaciel przysunął latarkę bliżej brody, diabolicznie marszcząc brwi.

— Dziadek mówi, że ktokolwiek wtargnie do jaskini Wielkiego Ducha, nigdy nie będzie już mógł wyjść.

— Dlaczego?

— Bo gdyby wyszedł, świat by się skończył.

W tym momencie obaj podskoczyli, bo stary pies Trenta przeraźliwie zawył. Potem śmiali się i gadali do późnej nocy. Na koniec Charlie lekceważąco uznał opowieść dziadka za bzdurę pełną zabobonów. Jako nowoczesny Indianin Charlie wychodził ze skóry, żeby sprzeciwiać się podobnym głupstwom.

Mimo to kazał Trentowi przysiąc, że nie zdradzi tajemnicy, i nie chciał zabrać go do miejsca zaznaczonego na mapie — aż do dziś.

— Na dole robi się cieplej — powiedział Charlie.

Trent wyciągnął przed siebie rękę. Przyjaciel miał rację. Śnieg padał gęściej, coraz grubszymi płatkami, ale w miarę jak schodzili niżej, powietrze się ocieplało, niosąc zapach przypominający zgniłe jaja. W pewnym momencie śnieg zmienił się w mżawkę. Trent wytarł dłoń o spodnie i zrozumiał, że mgła, którą zobaczył wcześniej na dnie wąwozu, to w rzeczywistości para.

Między drzewami ukazało się jej źródło: wąski strumyk płynący skalnym korytem na dnie wąwozu.

— Czuć siarkę — rzekł Charlie, pociągając nosem. Gdy dotarł do strumienia, sprawdził wodę palcem. — Gorąca. Pewnie wypływa z jakiegoś źródła geotermalnego.

Na Trencie nie zrobiło to większego wrażenia. W górach roiło się od ciepłych źródełek.

Charlie wstał.

— Trafiliśmy.

— Skąd wiesz?

— Takie ciepłe wody są święte dla mojego plemienia. Logiczne, że postanowili tu urządzić ważne miejsce pochówku. — Charlie ruszył dalej, przeskakując z kamienia na kamień. — Chodź. Już niedaleko.

Razem poszli w górę strumienia. Z każdym krokiem robiło się coraz cieplej. Woń siarki drażniła oczy i nozdrza Trenta. Nic dziwnego, że nikt nie odnalazł tego miejsca.

Trent, czując, jak łzawią mu oczy, miał ochotę zawrócić, ale Charlie nagle zatrzymał się przy ostrym zakręcie strumienia. Jego przyjaciel wykonał pełny obrót, trzymając telefon komórkowy jak różdżkę, po czym zajrzał do mapy, którą tego ranka wykradł z sypialni dziadka.

— Jesteśmy na miejscu.

Trent rozejrzał się dookoła. Nie widział żadnej jaskini. Tylko drzewa i drzewa. Wyżej śnieg zaczął już zamarzać, podczas gdy w dole wciąż siąpiła mżawka.

— Wejście musi być gdzieś niedaleko — mruknął Charlie.

— A może to tylko stara bajka.

Charlie przeskoczył na drugą stronę strumyka i zaczął nogą roztrącać rosnące tam paprocie.

— Powinniśmy przynajmniej się rozejrzeć.

Trent na odczepnego szukał po swojej stronie, oddalając się od brzegu.

— Nic nie widzę! — zawołał, gdy dotarł do granitowej ściany. — Może lepiej będzie po prostu…

Nagle, odwracając się, dostrzegł to kątem oka. Wyglądało jak jeszcze jeden cień na skalnym urwisku, ale w dolinie dmuchał lekki wiatr, szeleszcząc w gałęziach drzew i poruszając cienie.

Ten cień jednak ani drgnął.

Trent podszedł bliżej. Wejście do jaskini było niskie i szerokie jak usta zastygłe w grymasie niezadowolenia. Otwierało się ponad metr nad ziemią w skalnej ścianie, ukryte pod kamiennym gzymsem.

Nadejście przyjaciela poprzedził plusk i przekleństwo.

Trent wskazał urwisko.

— To naprawdę tutaj — rzekł Charlie i po raz pierwszy w jego głosie zabrzmiała nuta wahania.

Stali przez dłuższą chwilę, patrząc na wejście do jaskini i przypominając sobie związane z nią opowieści. Obaj zbytnio się obawiali, by ruszyć naprzód, lecz za bardzo rozpierała ich męska duma, by mogli się cofnąć.

— Wchodzimy? — zapytał w końcu Trent.

Jego słowa przerwały patową sytuację.

Charlie wyprostował się sztywno.

— Jasne, że wchodzimy.

Zanim któregoś z nich zdążył oblecieć strach, podeszli do skalnej ściany i wspięli się do otwartej paszczy jaskini. Charlie wydobył latarkę i skierował w gardziel tunelu. Daleko w głąb góry sięgał stromy korytarz.

Charlie wsadził głowę do środka.

— Chodźmy znaleźć ten skarb!

Ośmielony zuchwałością przyjaciela Trent poszedł za nim.

Korytarz szybko się zwęził, musieli więc iść jeden za drugim. Wewnątrz było jeszcze bardziej gorąco, choć przynajmniej sucho i trochę mniej śmierdziało.

Przeciskając się przez wyjątkowo wąskie przejście, Trent poczuł przez kurtkę ciepło granitu.

— Kurczę — powiedział, odsuwając się od skały. — Tu jest jak w cholernej saunie.

Twarz Charliego się rozpromieniła.

— Albo jak w szałasie potu. Może nawet ludzie z mojego plemienia urządzili tutaj taki szałas. Założę się, że gorące źródło jest tuż pod naszymi nogami.

Trent uznał, że to nie brzmi zbyt zachęcająco, ale nie było już odwrotu.

Kilka kroków dalej otworzyła się przed nimi niska sala wielkości boiska do koszykówki. Na wprost ujrzeli zagłębienie nieudolnie wykute w granicie poczerniałym od dawnego ognia.

Charlie po omacku odnalazł ramię przyjaciela. Mimo silnego uścisku Trent poczuł, że jego dłoń drży. I wiedział dlaczego.

Grota nie była pusta.

Wzdłuż ścian i na podłodze ciągnął się szereg ciał mężczyzn i kobiet zastygłych w różnych pozycjach: siedzących prosto ze skrzyżowanymi nogami albo leżących na boku. Ich skóra wyschła do kości, oczy zapadły się w głąb oczodołów, wargi odsłoniły pożółkłe zęby. Wszystkie zwłoki były obnażone do pasa, nawet kobiet, których zasuszone piersi leżały płasko nad brzuchem. Niektóre ciała przyozdabiały pióropusze albo naszyjniki z kamieni na sznurkach ze ścięgien zwierząt.

— Ludzie z mojego plemienia — wychrypiał Charlie z szacunkiem w głosie, podchodząc bliżej do jednej z mumii.

Trent ruszył w ślad za nim.

— Jesteś pewien?

W ostrym świetle latarki ich skóra wydawała się zbyt blada, a włosy za jasne. Trent nie był jednak żadnym ekspertem. Może w gorących oparach bogatych w minerały ciała nie tylko się upiekły, ale i wybieliły.

Charlie obejrzał mężczyznę z kółkiem czarnych piór na szyi. Przysunął bliżej latarkę.

— Jakby czerwone.

Nie mówił o kolorze skóry. W snopie jaskrawego światła kołtun włosów na uschniętej czaszce miał czerwonokasztanową barwę.

Trent zauważył coś jeszcze.

— Popatrz na jego szyję.

Odrzucona w tył głowa mężczyzny opierała się o granitową ścianę. Przez rozciętą pod brodą skórę wyzierała kość i wysuszona tkanka. Cięcie było proste, nie pozostawiało żadnych wątpliwości. Strupieszałe palce ściskały błyszczący metalowy nóż. Ostrze wciąż było gładkie i odbijało światło.

Charlie wolno powiódł latarką po całym pomieszczeniu. Na kamiennej posadzce i w kościstych palcach zobaczyli podobne noże.

— Wygląda na to, że popełnili samobójstwo — rzekł wstrząśnięty Trent.

— Ale dlaczego?

Trent wskazał jedyny odmienny element w jaskini. Na przeciwległym końcu czerniło się wejście do dalszego odcinka tunelu.

— Może coś tam ukrywali i nie chcieli, żeby ktokolwiek o tym wiedział?

Wpatrywali się w ciała. Trenta przebiegł dreszcz od palców stóp po czubek głowy, a ramiona pokryła mu gęsia skórka. Żaden z nich nie ruszał się z miejsca. Żaden nie miał ochoty przejść przez salę śmierci. Nawet obietnica skarbu przestała ich kusić.

Charlie odezwał się pierwszy.

— Spadajmy stąd.

Trent nie zamierzał mu się sprzeciwiać. Naoglądał się dość okropieństw jak na jeden dzień.

Charlie odwrócił się i skierował w stronę wyjścia, zabierając ze sobą jedyne źródło światła.

Trent wszedł za nim do tunelu, ale cały czas oglądał się za siebie, bojąc się, że Wielki Duch opętał jedno z martwych ciał, które poczłapie za nimi ze sztyletem w trupiej dłoni. Spoglądając do tyłu, nie patrzył pod nogi i jego but pośliznął się na jakimś skalnym odłamku. Upadł na brzuch i zsunął się po stromiźnie kilkadziesiąt centymetrów w stronę jaskini.

Charlie nie czekał. Za wszelką cenę chciał uciec. Zanim Trent zdążył się podnieść i otrzepać kolana, Charlie dotarł do wylotu tunelu i wyskoczył na zewnątrz.

Widząc, że przyjaciel go porzuca, Trent zaczął głośno protestować, lecz nagle na zewnątrz rozległ się inny krzyk, ostry i pełen złości. Był tam ktoś jeszcze. Trent zatrzymał się jak wryty. Padły jakieś słowa wypowiedziane podniesionym głosem, ale Trent nie zrozumiał żadnego z nich.

Potem huknął strzał z pistoletu.

Trent podskoczył i cofnął się dwa kroki w ciemność.

Gdy przebrzmiało echo wystrzału, zaległa głucha cisza.

Charlie…?

Dygocząc ze strachu, Trent wycofał się w głąb tunelu, oddalając od wyjścia. Oczy na tyle przywykły do mroku, że zdołał bezszelestnie dotrzeć do pieczary z mumiami. Zatrzymał się przed wejściem uwięziony między ciemnością, którą miał za plecami, a kimś czyhającym na zewnątrz.

Cisza przedłużała się, czas płynął jakby coraz wolniej.

W końcu dobiegł go odgłos szurania i sapanie.

Och, nie…

Trent chwycił się za gardło. Ktoś wchodził do jaskini. Z łomotem serca cofnął się jeszcze głębiej w mrok. Nie miał innego wyjścia, ale potrzebował broni. Przystanął, by wyciągnąć nóż z zaciśniętych palców jednego z trupów, które złamały się jak suche gałązki.

Już uzbrojony wsunął nóż za pasek i ostrożnie ruszył przez zasłaną zwłokami salę. Wyciągnął ręce przed siebie, ocierając się o sztywne pióra, suchą skórę i szorstkie włosy. Wyobrażał sobie, jak usiłują go złapać kościste ręce, lecz wbrew woli kroczył dalej.

Musiał się gdzieś ukryć.

W grę wchodziło tylko jedno miejsce.

Tunel po drugiej stronie…

Przerażała go sama myśl o nim.

W pewnym momencie jego stopa straciła oparcie. Omal nie wrzasnął, ale w porę uświadomił sobie, że trafił po prostu w wykopaną w ziemi dawną jamę na ognisko. Szybko ją przeskoczył. Próbował wykorzystać tę dziurę jako punkt orientacyjny w ciemności, lecz okazało się to zbyteczne.

Światło za jego plecami coraz bardziej jaśniało, wkradając się do pieczary.

Widząc już drogę, rzucił się biegiem przez jaskinię. Kiedy dopadł wejścia do tunelu, usłyszał za sobą głuchy łoskot. Obejrzał się przez ramię.

Z korytarza wytoczyło się ciało i wylądowało twarzą na dnie pieczary. W świetle padającym z tunelu dostrzegł pióra wyhaftowane na jasnoczerwonej tkaninie kurtki.

Charlie.

Przyciskając pięść do ust, Trent pognał w bezpieczną ciemność tunelu. Z każdym krokiem dławił go coraz większy strach.

Czy ten ktoś wie, że tu jestem?

Płaski i gładki tunel był o wiele za krótki. Zaledwie po pięciu krokach przechodził w kolejną salę.

Trent dał nura w bok i rozpłaszczył się na ścianie. Rozpaczliwie usiłował zapanować nad urywanym oddechem przekonany, że słychać go aż na zewnątrz. Zaryzykował i zerknął za siebie.

Do sali z mumiami wszedł jakiś człowiek z latarką. W skaczącym świetle było widać, jak zagadkowa postać pochyla się i ciągnie zwłoki jego przyjaciela bliżej dołu na ogień. Przybysz był sam. Morderca osunął się na kolana, odłożył latarkę i przyciągnął Charliego do piersi. Uniósł twarz w kierunku stropu i zaczął się kołysać, śpiewając coś cicho w języku Ute.

Trent stłumił okrzyk, poznając ciemną, pooraną bruzdami twarz.

Na jego oczach dziadek Charliego przyłożył lśniący pistolet do swojej głowy. Trent odwrócił się, ale o ułamek sekundy za późno. W zamkniętej przestrzeni huk był ogłuszający. Połowa czaszki starca eksplodowała krwią, fragmentami tkanek i odłamkami kości.

Pistolet z brzękiem wylądował na kamiennej posadzce. Starzec pochylił się ciężko nad ciałem wnuka, jak gdyby chciał go ochronić po śmierci. Bezwładne ramię trąciło porzuconą latarkę, kierując snop jej światła wprost na kryjówkę Trenta.

Padł przerażony na kolana, przypominając sobie ostrzeżenie dziadka Charliego: „Ktokolwiek wtargnie do jaskini Wielkiego Ducha, nigdy nie będzie już mógł wyjść”.

Przedstawiciel starszyzny plemiennej postarał się, by dla Charliego groźba się spełniła. Zapewne udało mu się dowiedzieć o kradzieży mapy i wytropić złodzieja.

Trent zasłonił twarz dłońmi, oddychając ciężko i nie mogąc uwierzyć w to, co zobaczył. Nasłuchiwał, czy na zewnątrz jest ktoś jeszcze. Panowała jednak martwa cisza. Czekał przez całe dziesięć minut.

Wreszcie upewniwszy się, że naprawdę jest sam, podniósł się na nogi i obejrzał przez ramię. Światło latarki sięgało w głąb małej sali jaskini, wydobywając z mroku to, co ukryto tu dawno temu.

Na drugim końcu pomieszczenia zobaczył ustawione jedne na drugich kamienne skrzynki wielkości pudełek na kanapki. Były nasmarowane jakąś czarną mazią i owinięte w korę. Uwagę Trenta przyciągnęło jednak to, co wznosiło się pośrodku sali.

Na granitowym cokole spoczywała masywna czaszka.

Totem, pomyślał.

Trent wpatrywał się w puste oczodoły, zwracając uwagę na wysoko sklepioną czaszkę i nienaturalnie długie kły. Każdy miał trzydzieści parę centymetrów długości. Na tyle dobrze pamiętał dawne lekcje nauki o Ziemi, by rozpoznać czaszkę tygrysa szablozębnego.

Mimo to zaskoczył go dziwny stan czaszki. Musiał komuś powiedzieć o morderstwie i o samobójstwie, ale także o tym skarbie.

Skarbie zupełnie bezsensownym.

Bez namysłu wybiegł z tunelu, zostawił za sobą mumie i pognał w kierunku dziennego światła. Przystanął przy wejściu do jaskini, przypominając sobie ostatnie ostrzeżenie dziadka Charliego o tym, co by się stało, gdyby jakiemuś intruzowi udało się wyjść z jaskini.

Świat by się skończył.

Trent ze łzami w oczach pokręcił głową. Jego najlepszego przyjaciela zabiły zabobony. Nie zamierzał pozwolić, żeby spotkało go to samo.

Jednym skokiem uciekł z groty, wracając do świata.

2

30 maja, 10.38Obszar chroniony High UintasStan Utah

Nic lepiej niż morderstwo nie przyciąga takiego cyrku.

Margaret Grantham przeszła przez prowizoryczny obóz rozbity na wysoko położonej łące, która wychodziła na wąwóz. Zasapała się nieco w rozrzedzonym powietrzu, a od zimna wciąż dawał się jej we znaki artretyzm w stawach palców. Podmuch wiatru omal nie zerwał jej czapki z głowy, ale przytrzymała ją, chowając pod nią kilka kosmyków siwych włosów.

Na obszarze kilku akrów wszędzie wyrastały namioty należące do różnych stron, od organów ścigania po media lokalne. W pogotowiu stał oddział Gwardii Narodowej, na wypadek gdyby trzeba było utrzymać porządek, ale jego obecność zwiększała tylko napięcie.

W ciągu ostatnich dwóch tygodni gromadziły się grupy rdzennych Amerykanów, którzy z całego kraju ściągali pieszo lub konno ku temu odległemu miejscu na wieść o kontrowersyjnym odkryciu. Zjeżdżali się pod różnymi szyldami: NABO, AUNU, NAG, NCAI. Pod każdym skrótem kryła się organizacja, której przyświecał tylko jeden cel — bronić praw Indian i chronić plemienne dziedzictwo. Wśród namiotów znalazło się kilka tipi zbudowanych przez bardziej tradycyjne grupy.

Margaret Grantham spojrzała krzywym okiem na helikopter lokalnej stacji telewizyjnej, który zniżał się nad otwartym polem na obrzeżach obozu. Pokręciła głową. Tak duże zainteresowanie tylko pogarszało sytuację.

Jako profesor antropologii na Uniwersytecie Brighama Younga została wezwana przez lokalny wydział Biura do spraw Indian w Utah, aby wystąpiła w roli mediatora w sporze prawnym na temat odkrycia dokonanego w tym rejonie. Ponieważ przez trzydzieści lat nadzorowała uniwersytecki program pomocy Indianom, miejscowe plemiona wiedziały, że szanuje ich poglądy. Ponadto często pracowała u boku popularnego szoszońskiego historyka i przyrodnika, profesora Henry’ego Kanosha.

Dziś nie było inaczej.

Hank czekał na nią na początku szlaku prowadzącego do połączonych jaskiń. Tak jak ona miał na sobie wysokie buty, dżinsy i roboczą koszulę khaki. Szpakowate włosy nosił związane w koński ogon. Margaret należała do wąskiego grona osób znających jego indiańskie imię Kaiv’u wuhnuh, które oznaczało Stojący na Górze. W tym momencie, stojąc u szczytu szlaku, wyglądał jak najstosowniej do swojego imienia. Miał metr dziewięćdziesiąt wzrostu, a choć zbliżał się do sześćdziesiątki, wiek nie odcisnął żadnego piętna na jego potężnej sylwetce. Granitowe rysy jego twarzy łagodziły nieco złote plamki błyszczące w orzechowych oczach.

U jego boku siedział wierny towarzysz — krępy australijski pies pasterski z jednym okiem niebieskim, a drugim brązowym. Imię psa, Kawtch, pochodziło od słowa „nie” w języku Ute. Maggie uśmiechnęła się, przypominając sobie wyjaśnienie Hanka: „Tyle razy wołałem tak do niego, kiedy był szczeniakiem, że imię przylgnęło”.

— Jakie nastroje? — zapytał Hank, kiedy stanęła przy nim i przywitali się krótkim uściskiem.

— Nie za dobre — odrzekła. — I prawdopodobnie się pogorszą.

— Dlaczego?

— Rozmawiałam wcześniej z szeryfem. Przyszedł raport z badań toksykologicznych dziadka.

Hank mocniej przygryzł koniec cygara, które ściskał w zębach. Nigdy nie palił, lubił je po prostu żuć. Używanie tytoniu kłóciło się ze zwyczajami mormonów, ale czasem należało iść na pewne ustępstwa. Choć był czystej krwi Indianinem, został wychowany na mormona jako potomek jednego z północno-zachodnich odłamów plemienia Szoszonów, które w dziewiętnastym wieku przyjęło chrzest po masakrze nad Bear River.

— I co było w raporcie? — spytał, nie wyciągając cygara z ust.

— Staruszek miał dodatni wynik badania na pejotl.

Hank pokręcił głową.

— Fantastycznie. Świetny żer dla kamer. Nabuzowany prochami Indianiec w napadzie religijnego szału zabija swojego wnuka, a potem siebie.

— Na razie nie ujawniają tej informacji, ale w końcu wyjdzie na jaw. — Westchnęła zrezygnowana. — Wystarczyły już reakcje na wstępny raport.

Pierwsi na miejscu zjawili się funkcjonariusze policji okręgowej, którzy zajęli się morderstwem młodego Ute i samobójstwem jego dziadka. Dzięki zeznaniu naocznego świadka — przyjaciela zamordowanego chłopaka — szybko wyjaśniono sprawę, a ciała przetransportowano helikopterem do kostnicy stanowej w Salt Lake City. Wstępny raport koronera złożył tragedię na karb demencji będącej następstwem notorycznego zatrucia alkoholem. Później w lokalnej i ogólnokrajowej prasie pojawiły się komentarze z sugestiami nadużywania alkoholu przez rdzennych Amerykanów, umacniające karykaturalny obraz pijanego Indianina.

Oczywiście nie pomagało to w obecnej sytuacji. Margaret wiedziała, że takie sprawy wymagają delikatności, zwłaszcza w Utah, gdzie historię Indian i białych znaczyły liczne konflikty, często krwawe.

Był to jednak dopiero początek politycznego trzęsawiska. Chodziło jeszcze o pozostałe ciała znalezione w jaskini — setki zmumifikowanych szczątków.

Hank pokazał na ścieżkę prowadzącą do groty. Jego pies ruszył przodem, wysoko unosząc puszysty ogon. Hank poszedł za nim.

— Dzisiaj rano opracowali swój raport geodeci. Widziałaś go?

Przecząco pokręciła głową, wchodząc z nim na szlak.

— Według nich wejście do groty jest na terenie federalnym, ale system jaskiń biegnie pod terytorium rezerwatu.

— Co skutecznie zaciera granice jurysdykcji.

Hank skinął głową.

— Chociaż na dłuższą metę to nie będzie miało większego znaczenia. Czytałem wniosek z Biura do spraw Indian. Cała ta ziemia od tysiąc osiemset sześćdziesiątego pierwszego roku była częścią rezerwatu Uintah i Ouray. Ale w ciągu ostatnich stu pięćdziesięciu lat granice rezerwatu często się przesuwały.

— Co oznacza, że biuro ma w ręku mocne argumenty, żeby rościć sobie prawo do tego, co znajduje się w jaskini.

— To zależy od wielu czynników: wieku zwłok, czasu pochówku, no i oczywiście od tego, czy to w ogóle szczątki Indian.

Maggie przytaknęła. Głównie po to zostali tu wezwani: aby ustalić pochodzenie rasowe ciał. Wczoraj przeprowadziła już pobieżne oględziny. Odcień skóry, kolor włosów i struktura kości twarzy wskazywały na to, że są to szczątki białych, natomiast przedmioty i strój miały wyraźnie indiański charakter. Jakiekolwiek dalsze badania — analizy DNA, testy chemiczne — były przedmiotem wojny prawnej. Nie wolno było nawet usunąć ciał, ponieważ zakazywała tego ustawa o ochronie miejsc pochówku i repatriacji rdzennych Amerykanów.

— Przerabiamy na nowo sprawę człowieka z Kennewick — powiedziała Maggie.

Hank pytająco uniósł brew.

— W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym szóstym roku w Kennewick w stanie Waszyngton odkryto nad rzeką stary szkielet. Antropolog sądowy, który pierwszy go badał, uznał, że to szczątki człowieka rasy białej.

Hank zerknął na nią i wzruszył ramionami.

— No i co?

— Metodą radiowęglową ustalono wiek zwłok na dziewięć tysięcy lat. Jedno z najstarszych ciał znalezionych w Ameryce. Wiadomość o cechach białej rasy wzbudziła ogromne zainteresowanie. Według obecnych teorii pierwsi ludzie przywędrowali do Ameryki przez pomost lądowy, który łączył Rosję z Alaską. Odkrycie dawnego szkieletu o cechach białej rasy przeczy tej hipotezie. I być może sprawi, że trzeba będzie od nowa napisać historię początków Ameryki.

— No i co się stało?

— Prawo do kości rościło sobie pięć lokalnych plemion indiańskich. Wystąpili do sądu o ponowny pochówek ciała bez żadnych badań. Do dzisiaj, dziesięć lat później, ciągle toczy się o to wojna sądowa. Później w Ameryce Północnej znajdowano kolejne szczątki ludzi rasy białej, o które toczyły się tak samo zażarte spory. — Zaczęła wyliczać na palcach. — Mumia ze Spirit Cave w Nevadzie, domniemany człowiek z Oregonu, kobieta z Arlington Springs. Większości ciał w ogóle nie zbadano jak należy. Reszta zniknęła na zawsze w anonimowych indiańskich mogiłach.

— Miejmy nadzieję, że tym razem nie będzie takiego pasztetu — rzekł Hank.

Dotarli już do dna przepaści. Kawtch czekał na nich, dysząc z wywieszonym jęzorem i wciąż prężąc w górę ogon.

Maggie skrzywiła się, czując zapach zgniłych jaj unoszący się z gorącego źródła, które ogrzewało dolinę. Jej twarz pokrywały kropelki potu. Zaczęła się wachlować ręką.

Hank zauważył, że nie czuje się najlepiej, więc szybko ruszył w kierunku wejścia do jaskini. Stali tam dwaj żołnierze Gwardii Narodowej uzbrojeni w karabiny i broń krótką schowaną w kaburach. Sprawa zyskała taki rozgłos, że obawiano się najazdu hien cmentarnych, zwłaszcza że rozeszły się plotki o ukrytym w jaskini skarbie.

Jeden z dwóch gwardzistów — młody człowiek z rudawym zarostem na dziecinnej twarzy — zrobił krok naprzód. Szeregowy Stinson pełnił tu służbę przez cały tydzień, poznał więc zbliżających się naukowców.

— Major Ryan jest już w środku — zameldował. — Nie chce sam ruszać tego przedmiotu, czeka na państwa.

— To dobrze — powiedział Hank. — I tak mamy już dość napięć.

— I kamer — dodała Maggie. — Nie wyglądałoby to za dobrze, gdyby człowiek w amerykańskim mundurze wojskowym uciekał stąd ze świętym przedmiotem Indian. Trzeba to załatwić dyplomatycznie.

— Tak właśnie pomyślał major Ryan. — Szeregowy odsunął się, robiąc im przejście i dodając pod nosem: — Ale zaczyna się niecierpliwić. Nie umiał znaleźć przyzwoitych słów na to, co tu się dzieje.

Żadna nowina.

Major Ryan był dla niej solą w oku.

Hank pomógł Maggie wejść do wysoko położonego otworu jaskini grobowej. Kiedy jego szerokie dłonie chwyciły ją mocno za biodra, oblała ją fala gorąca i słodko-gorzkich wspomnień. Te same ręce wędrowały kiedyś po jej nagim ciele podczas krótkiej schadzki, do której doszło w wyniku spędzonych razem długich wieczorów i głębokiej przyjaźni. Ostatecznie jednak okazało się, że nie odpowiada im relacja tego rodzaju. Byli lepszymi przyjaciółmi niż kochankami.

Mimo to policzki jej płonęły, gdy bez trudu wskoczył za nią w rozwartą paszczę jaskini. Wydawało się, że nie zauważył jej reakcji, i była mu za to wdzięczna, choć zrobiło się jej też odrobinę przykro.

Hank polecił psu zostać na zewnątrz. Kawtch rozczarowany zwiesił głowę.

Ruszając w głąb tunelu, usłyszeli dobiegający z groty stłumiony krzyk. Maggie i Hank spojrzeli po sobie. Hank przewrócił oczami. Major Ryan jak zwykle był niezadowolony. Dowódcy oddziału zupełnie nie obchodziło antropologiczne znaczenie odkrycia i po prostu nie podobało mu się zadanie. Maggie podejrzewała też, że w grę wchodzi podtekst rasistowski. Przypadkiem usłyszała jego komentarz na temat Indian zebranych na obozowisku: „Kiedy mieliśmy okazję, trzeba ich było zepchnąć wszystkich do Pacyfiku”.

Mimo to musiała z nim współpracować — przynajmniej do czasu, gdy skarb zostanie zabezpieczony. Między innymi dlatego pozwolono jej i Hankowi zabrać totem i przetransportować go do muzeum Uniwersytetu Brighama Younga. Był zbyt cenny, aby pozostawiać go bez straży. Środki bezpieczeństwa będzie można stopniowo zmniejszać dopiero po jego wywiezieniu i być może uspokoi się nieco wrzenie na zewnątrz groty.

Maggie dotarła do głównej sali, przystając u progu, jak gdyby znów zdumiona makabryczną sceną z udziałem zmumifikowanych szczątków. Wnętrze rozświetlały lampy zasilane akumulatorami. Salę na części dzieliły linki miernicze i żółte taśmy policyjne. Pośrodku biegło wygrodzone przejście prowadzące do tunelu po drugiej stronie.

Skierowała się w tę stronę, lecz jej uwagę jeszcze raz przyciągnęły ciała. Zachowały się w zaskakująco dobrym stanie. Stałe ciepło geotermalnego pochodzenia wysączyło z nich wszystkie płyny, wysuszając tkanki i doprowadzając do silnego stężenia soli, które zadziałały jak naturalny środek konserwujący.

Po raz tysięczny zaczęła się zastanawiać, dlaczego wszyscy ci ludzie popełnili samobójstwo. Sytuacja przywodziła jej na myśl oblężenie Masady, gdzie żydowscy powstańcy wybrali zbiorowe samobójstwo zamiast poddania twierdzy rzymskiemu legionowi, który stał u jej bram.

Czyżby tu doszło do czegoś podobnego?

Nie znała odpowiedzi. Była to jedna z wielu zagadek.

Kątem oka dostrzegła jakieś poruszenie cieni. Potknęła się i zatrzymała, patrząc na plątaninę ciał w przeciwległym rogu. Nagle serce w niej struchlało, bo jej ramienia dotknęła czyjaś ręka.

Palce zacisnęły się w uspokajającym geście.

— Co się stało? — zapytał Hank.

— Zdawało mi się, że widziałam…

Przerwał jej krzyk z tunelu:

— Nareszcie! Najwyższy czas!

Pojawiło się drgające światełko. Z tunelu wyłonił się major Ryan z latarką w dłoni. W pełnym rynsztunku i hełmie, który przysłaniał mu oczy. Zirytowany zaciskał usta.

Machnął im latarką i odwrócił się, prowadząc ich w głąb tunelu.

— Bierzmy się do roboty. Zgodnie z państwa poleceniem przygotowałem skrzynię do transportu. Będą wam pomagać dwaj moi ludzie.

— Też miło nam pana widzieć, majorze — mruknął pod nosem Hank, ruszając za nim.

Maggie zatrzymała się u wylotu tunelu, oglądając się przez ramię. Nie zauważyła już żadnego ruchu. Pokręciła głową.

Przywidziało mi się. Zaczynam się bać cieni.

— Mamy problem — powiedział Ryan, odciągając jej uwagę. — Nieszczęśliwy wypadek.

— Jaki wypadek? — zapytał Hank.

— Sami zobaczcie.

Zaniepokojona Maggie szybko ruszyła za nimi.

Co się znowu stało?

11.40

Ukryta w półmroku sabotażystka przyglądała się, jak cała trójka znika w tunelu. Powoli odetchnęła z ulgą, starając się opanować drżenie. Kiedy wsunęła plecak za dwa ciała, o mały włos nie została zauważona.

W mroku dręczyły ją wątpliwości.

Co ja tu robię?

Czekała skulona w cieniu od wczesnego ranka. Miała na imię Kai, co w języku nawaho oznaczało wierzbę. Słuchała łomotu własnego serca i próbowała czerpać siłę od swojej imienniczki, myśląc o cierpliwości i legendarnej giętkości drzewa. Powoli wyciągnęła lewą nogę, pozbywając się przykrego skurczu, ale ból pleców wciąż dawał się jej we znaki.

To już niedługo, obiecała sobie.

Ukrywała się tu od bladego świtu. Jej dwaj przyjaciele, udając pijanych awanturników, odciągnęli strażników kilka metrów od wejścia do jaskini. Wykorzystując chwilę ich nieuwagi, wynurzyła się z ukrycia i wśliznęła do tunelu za nimi.

Musiała się bezszelestnie dostać na miejsce, co było niezwykle trudnym zadaniem. Ale szczupła i gibka osiemnastolatka dobrze wiedziała, jak kluczyć w ciemnościach. Poznała tę sztukę jako dziecko, towarzysząc w tropicielskich wyprawach ojcu, choć sięgała mu raptem do kolan. Nauczył ją starych sztuczek, zanim został zastrzelony, prowadząc taksówkę w Bostonie.

Wspomnienie wywołało gniew palący do szpiku kości.

Rok po jego śmierci zwerbowała ją WAHYA, grupa bojowników o prawa Indian, która wzięła nazwę z czirokeskiego słowa oznaczającego wilka. Walczyli zażarcie i sprytnie, wszyscy byli młodzi tak jak ona, poniżej trzydziestki, i wszyscy mieli w pogardzie starsze organizacje o bardziej ugruntowanej pozycji, uznając, że płaszczą się przed władzami.

Ukryta w ciemnościach podsycała w sobie gniew, by zagłuszyć obawy. Przypomniała sobie płomienne słowa Johna Hawkesa, założyciela i przywódcy WAHYA: „Dlaczego mamy czekać, żeby rząd USA zwrócił nam nasze prawa? Dlaczego mamy zginać kolana i przyjmować nędzne okruchy?”.

O WAHYA zrobiło się już głośno za sprawą kilku drobnych wydarzeń. Spalili amerykańską flagę na schodach przed gmachem sądu w Montanie, kiedy skazano Indianina z plemienia Kruków za spożycie grzybów halucynogennych podczas ceremonii religijnej. Nie dalej niż w zeszłym miesiącu pomalowali farbą w sprayu biura kongresmana z Kolorado, który domagał się nałożenia restrykcji na kasyna w jego stanie prowadzone przez Indian.

Ale wydarzenia tutaj zdaniem Johna Hawkesa dawały jeszcze lepszą okazję, by zaistnieć na krajowym forum. Na wieść o sporze WAHYA miała wyjść z cienia i wziąć sprawy w swoje ręce, stanowczo sprzeciwiając się rządowej ingerencji w kwestie plemienne.

Nagle skierowała wzrok w stronę położonego w głębi tunelu, skąd dobiegł jakiś krzyk.

Zesztywniała. Wcześniej — przed nadejściem tych dwojga — w grocie rozległ się huk, a zaraz potem ktoś bluznął stekiem przekleństw. Najwyraźniej coś się stało. Modliła się w duchu, żeby nie utrudniło to jej zadania.

Zwłaszcza że tak długo czekała.

Kai przeniosła ciężar ciała na drugą nogę, szukając w sobie resztek cierpliwości, czekając na sygnał. Oparła rękę na plecaku wypełnionym materiałem wybuchowym C4 uzbrojonym w bezprzewodowe detonatory.

To już nie powinno potrwać długo.

11.46

— Coście zrobili?! — zagrzmiał z wściekłością Hank, a jego głos zadudnił głucho w małej grocie.

Maggie położyła mu dłoń na ramieniu, próbując go uspokoić. Gdy tylko weszli do głębszej części jaskini, natychmiast się zorientowała, o co chodzi.

Wzdłuż ściany naprzeciw wejścia stała piramida identycznych kamiennych skrzynek o pojemności około trzydziestu litrów każda. Wczoraj Maggie obejrzała jedną z nich. Przypominała jej małe ossuarium, kamienne naczynie do przechowywania kości zmarłego. Ale dopóki nie uzyskają pozwolenia od indiańskiej delegacji, zgodnie z ustawą o ochronie miejsc pochówku i repatriacji rdzennych Amerykanów nie mogli otworzyć żadnej ze skrzynek. Wszystkie były pokryte czarnym smarowidłem i owinięte w suszoną korę jałowca.

Okoliczności uległy jednak zmianie.

Patrzyła na kilka skrzynek rozsypanych na posadzce jaskini. Leżąca najbliżej niej pękła na pół, choć opakowanie z kory nie pozwoliło się jej zupełnie rozpaść.

Hank nabrał głęboko powietrza i spiorunował wzrokiem majora Ryana.

— Jest surowy zakaz dotykania któregokolwiek z tych przedmiotów. Wie pan, jakie kłopoty może nam pan ściągnąć na kark? Wie pan, na jakiej beczce prochu siedzimy?

— Wiem — warknął w odpowiedzi Ryan. — Jeden z tych bałwanów potrącił je rogiem skrzyni, kiedy ją tu wnosili. Cała sterta się posypała.

Maggie zerknęła na dwóch gwardzistów znajdujących się z nimi w jaskini. Obaj stali ze wzrokiem wbitym we własne buty, z pokorą przyjmując reprymendę. Między nimi stał otwarty kufer z zielonego plastiku wyłożony ochronną folią i gotowy do transportu odkrytego skarbu.

— No i co teraz zrobimy? — spytał cierpkim tonem Ryan.

Maggie nie odpowiedziała. Nogi same zaprowadziły ją do rozbitej kamiennej skrzyni z kośćmi. Nie mogła się powstrzymać. Uklękła przy niej.

Hank przycupnął obok.

— Lepiej zostawmy. Możemy zrobić zapis wideo i spisać protokół zniszczenia, a potem…

— Można też tylko zajrzeć do środka. — Sięgnęła po pęknięty fragment kamiennej płytki z przyklejonym wciąż kawałkiem kory. — Co się stało, to się nie odstanie.

— Maggie. — W głosie Hanka zabrzmiała złowroga nuta ostrzeżenia.

Obluzowała kamień i ostrożnie odłożyła na bok. Po raz pierwszy od wieków wewnątrz pojawiło się światło.

Wstrzymując oddech, wyciągnęła jeszcze kawałek i odsłoniła to, co kryły kamienne ścianki. W skrzynkach znajdowały się poczerniałe ze starości płyty jakiegoś metalu. Przysunęła się bliżej, przechylając głowę, by lepiej widzieć.

Dziwne…

— Jest na tym jakiś napis? — zapytał Hank, nie mogąc opanować ciekawości.

— Może to tylko plamy rdzy.

Maggie ostrożnie potarła kciukiem róg metalowej płyty. Spod czerni tłustej warstwy ukazał się znajomy odcień żółci. Wyprostowała się.

— Złoto — szepnął Hank tonem nabożnego lęku.

Spojrzała na niego, a potem na ścianę kamiennych skrzynek. Wyobraziła sobie, że w każdej tkwią podobne płyty. Serce zabiło jej mocniej. Ile tu może być złota?

Maggie wstała, próbując sobie uświadomić, jaką wartość może mieć skarb.

— Majorze — uprzedziła go — chyba zostanie pan tu ze swoimi ludźmi znacznie dłużej.

Z ust Ryana wyrwał się jęk.

— Czyli jest jeszcze więcej złota.

Maggie odwróciła się do granitowego słupa pośrodku sali. Spoczywała na nim masywna czaszka tygrysa szablozębnego. Prehistoryczny totem wymordowanego plemienia sam w sobie był wartościowym znaleziskiem — tak ważnym, że jego członkowie stopili złoto i okryli nim całą powierzchnię czaszki olbrzymiego kota.

Wolnym krokiem okrążyła cennego bożka. Przeniknął ją dreszcz lęku. Coś tu było nie tak. Nie bardzo wiedziała co, lecz była pewna, że się nie myli.

Niestety, nie miała czasu na dalsze rozważania nad tą zagadką.

— No to przynajmniej zabierzmy stąd czaszkę — rozkazał Ryan. — Skrzynkami zajmiemy się później. Chcą państwo, żeby moi ludzie wam pomogli?

Hank raptownie zerwał się z miejsca.

— Poradzimy sobie.

Skinęła głową i oboje stanęli po obu stronach złotego totemu. Maggie sięgnęła do długich złotych kłów.

— Złapię z przodu — powiedziała. — Ty chwyć tył czaszki. Na mój znak podnosimy i wkładamy do skrzyni.

— Dobra.

Uchwycili totem. Maggie zacisnęła dłonie na kłach u nasady, gdzie łączyły się z czaszką. Jej palce okazały się za krótkie, by objąć potężne ciosy.

— Raz, dwa… trzy.

Razem dźwignęli czaszkę. Choć Maggie wiedziała, że jest pokryta złotem, była cięższa, niż się spodziewała. Poczuła, że coś w środku przesuwa się jak sypki piasek. Palce świerzbiły ją z ciekawości, ale dalsze badania czaszki musiały poczekać. Trzymając ciężar, niczym dwaj robotnicy podeszli bokiem do wyłożonego pianką kufra i złożyli w nim czaszkę. Zagłębiła się w miękkiej wyściółce.

Wyprostowali się, patrząc na siebie. Hank wytarł ręce w dżinsy i pochwycił jej spojrzenie. A więc też to poczuł. Nie tylko przesuwający się w środku piasek, ale coś jeszcze dziwniejszego. Maggie spodziewała się, że tkwiąc tak długo w jaskini ogrzewanej przez źródło geotermalne, czaszka będzie ciepła. Ale mimo gorąca jej powierzchnia była zimna.

Lodowato zimna…

Wyczytała w oczach Hanka niepokój. Taki sam jak u niej.

Zanim któreś z nich zdążyło coś powiedzieć, Ryan zatrzasnął nad skarbem wieko i wskazał w stronę wyjścia.

— Moi ludzie wyniosą czaszkę z jaskini. Potem to już wasz problem.

12.12

Przyczajona Kai obserwowała, jak pochód przechodzi przez salę mumii. Prowadziła go starsza kobieta z włosami ukrytymi pod kapeluszem z szerokim rondem. Za nią kroczyli trzej żołnierze Gwardii Narodowej. Dwóch z nich dźwigało zielony plastikowy kufer.

Złota czaszka, pomyślała.

Zabierali ją, tak jak jej powiedziano. Wydawało się, że wszystko przebiega zgodnie z planem. Po wyniesieniu czaszki miała mieć grotę tylko dla siebie. Zamierzała podłożyć ładunki, zaczekać do zmierzchu, a potem się wymknąć. Kiedy jaskinia będzie pusta, miała wysadzić ją w powietrze i pogrzebać ich przodków. WAHYA wysyła czytelny komunikat. Rdzenni Amerykanie przestają prosić o zgodę rząd Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza gdy chodzi o tak podstawowe prawa jak pochówek swoich zmarłych.

Patrzyła na wysokiego mężczyznę idącego za pozostałymi. Wezbrała w niej fala złości. Znała tego człowieka jak większość Indian. Profesor Henry Kanosh był postacią budzącą kontrowersje wśród plemion i wywołującą silne reakcje. Nikt nie kwestionował, że jest oddanym zwolennikiem suwerenności Indian, a według niektórych ocen tylko dzięki jego wysiłkom obszar rezerwatów w zachodnich stanach powiększył się o dziesięć procent. Ale jak większość przodków z jego szczepu przyjął wiarę mormonów, porzucając dawne zwyczaje, aby przyłączyć się do grupy religijnej, która niegdyś prześladowała i mordowała Indian w Utah. To wystarczyło, by bardziej konserwatywni członkowie miejscowych plemion uznali go za wyrzutka. Słyszała kiedyś, jak John Hawkes nazwał go „indiańskim wujem Tomem”.

Kiedy grupa dotarła do tunelu prowadzącego do wyjścia, profesor Kanosh wskazał w głąb jaskini.

— Dopóki nie wyjaśnimy tej zagadki, nikomu nie wolno mówić o złocie. Trzymamy język za zębami. Nie potrzeba nam tutaj nowej gorączki złota.

Kai nastawiła uszu. Złoto?

Zgodnie z tym, co jej mówiono, w jaskini nie było innego złota poza tym, które pokrywało prehistoryczną czaszkę. WAHYA była skłonna pozwolić na zabranie totemu. Zaplanowano, że cenny przedmiot zostanie wystawiony w indiańskim muzeum, więc nie mieli nic przeciwko temu. Poza tym gdyby wybuch razem ze zmumifikowanymi ciałami pogrzebał złotą czaszkę, ktoś mógłby ulec pokusie i próbować ją odkopać, jeszcze raz naruszając miejsce spoczynku ich przodków.

A jeżeli jest więcej złota…?

Czekała, aż wszyscy znikną w tunelu, po czym wstała i zarzuciła plecak na ramię. Ostrożnie przeszła przez salę mumii w kierunku drugiej sali. Musiała się przekonać na własne oczy. Jeżeli jest tam skład złota, sytuacja diametralnie się zmieniała. Podobnie jak czaszka, taka żyła złota mogła zwabić masę poszukiwaczy skarbów.

Musiała poznać prawdę.

Popędziła do tunelu, a gdy wpadła w jego czarną gardziel, przeniknął ją nowy niepokój. Jeżeli odkryto tu zapas złota, gwardziści na pewno wrócą, żeby go pilnować, utrudniając jej plan ucieczki. Mogliby jej odciąć drogę. Gdyby została złapana, jak wytłumaczyłaby, po co jej plecak pełen plastycznego materiału wybuchowego? Trafiłaby za kratki na długie lata, jeśli nie dziesiątki lat.

Nagły strach zmusił ją do pośpiechu.

Kiedy dotarła do groty, włączyła kieszonkową latarkę i omiotła światłem małe ciemne wnętrze. W pierwszej chwili nie zauważyła niczego poza starymi kamiennymi skrzynkami i pustym granitowym słupem. Ale nagle coś błysnęło tuż u jej stóp, przyciągając wzrok. Na posadzce roztrzaskała się jedna ze skrzynek.

Uklękła na jedno kolano, przysuwając bliżej latarkę. W skrzynce znajdował się stos metalowych płyt grubości około centymetra. Z rogu górnej płyty ktoś starł czarny nalot, spod którego ukazało się złoto. Wyprostowała się w szoku. Oświetliła latarką ścianę skrzynek.

Co ja teraz zrobię?

Ukryta w podziemiu nie mogła wezwać pomocy przez radio. Poczuła się bezsilna i uwięziona. Musiała sama podjąć decyzję. Czując presję czasu i bojąc się powrotu gwardzistów, nie umiała logicznie rozumować. Coraz trudniej się jej oddychało. Miała wrażenie, że mrok coraz ciaśniej ją otacza.

Wzdrygnęła się na dźwięk dobiegającego z oddali krzyku. Obróciła się w stronę wyjścia. Usłyszała więcej stłumionych głosów. Ktoś wrzasnął.

Zerwała się na równe nogi.

Co się dzieje?

Kurczowo ściskając plecak, uświadomiła sobie, że precyzyjny plan WAHYA rozsypuje się jak domek z kart. Serce waliło jej młotem. Panika pokonała rozsądek. Kai pochyliła się, rozerwała pękniętą skrzynkę i chwyciła trzy złote płytki z wierzchu. Miały kształt kwadratu o boku około dwudziestu centymetrów i były zaskakująco ciężkie, więc wcisnęła je pod kurtkę, którą szybko zapięła.

Potrzebowała dla Johna Hawkesa namacalnego dowodu na to, dlaczego nie wykonała zadania. Nie będzie zadowolony, ale być może znajdą sposób wykorzystania złota, zwłaszcza jeśli rząd będzie chciał coś zataić. Przypomniała sobie, co mówił profesor Kanosh.

Trzymamy język za zębami.

Zamierzała się do tego zastosować, ale najpierw musiała się stąd wydostać. Wybiegła z powrotem do głównej sali jaskini. Coraz wyraźniej słyszała wściekłe głosy dobiegające z zewnątrz. Nie miała pojęcia, co spowodowało takie zamieszanie, miała jednak nadzieję, że w tumulcie łatwiej jej będzie uciec. Wiedziała, że musi zaryzykować, bo inaczej utknie tu aż do powrotu żołnierzy.

Pozostała jej więc jedyna nadzieja. Wykorzystać swój największy atut: wrodzoną szybkość.

Jeżeli uda mi się wyrwać i dobiec do lasu…

Tylko co czeka ją po drodze?

W jaskini zadudnił tubalny głos profesora Kanosha:

— Cofnąć się!

12.22

Maggie stała zaledwie dwa metry od wejścia do jaskini. Nie zdążyli ujść za daleko, gdy dopadł ich wędrowny cyrk.

Wycelowano w nich oślepiające reflektory kamer, osadzając ich w miejscu. Cofając się o krok, rozpoznała wyraziste rysy i bladoniebieskie oczy reportera śledczego z CNN. Towarzyszył mu gubernator Utah. Nic dziwnego, że Gwardia Narodowa nie zatrzymała tej ekipy telewizyjnej. Gubernator nie mógłby zmarnować okazji do pokazania się na ekranie, by poprawić sobie szanse na reelekcję.

Oczywiście wraz z ekipą zjawili się ci co zwykle, pragnąc się znaleźć w centrum uwagi całego kraju i wdzięcząc się do kamer.

— Kradniecie nasze dziedzictwo! — padł okrzyk z tłumu.

Dostrzegła krzykacza w ubraniu z jeleniej skóry, z wymalowaną twarzą. Trzymał nad głową iPhone i nagrywał przebieg wydarzenia. Przypuszczała, że najdalej za godzinę będzie się mogła zobaczyć na YouTube.

Maggie ugryzła się w język, wiedząc, że każda odpowiedź dolałaby tylko oliwy do ognia.