Kradzież stulecia

Tytuł oryginału: Taken

Projekt okładki: Izabela Surdykowska-Jurek

Copyright © 2011 Barbara Freethy

All rights reserved

Copyright © for the Polish translation Wydawnictwo BIS 2017

ISBN 978-83-7551-534-3

Wydawnictwo BIS

ul. Lędzka 44a

01-446 Warszawa

tel. 22 877-27-05, 22 877-40-33; fax 22 837-10-84

e-mail:bisbis@wydawnictwobis.com.pl

www.wydawnictwobis.com.pl

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Dla Terry, Kristen i Logan.

Jesteście najwspanialsze!

Podziękowania

Pisanie książki nie jest pracą zespołową. Otrzymałam jednak ogromną pomoc ze strony moich piszących przyjaciółek stowarzyszonych w Romance Writers of America w oddziale San Francisco. Muszę tu wymienić zwłaszcza osoby z Fog City Divas: Candice Hern, Dianę Dempsey, Carol Grace, Julię Annę Long, Barbarę McMahon, Kate Moore i Lynn Hanna.

Zwykle zadają więcej pytań, niż jestem w stanie odpowiedzieć, ale dzięki tym pytaniom powieść staje się lepsza. Chciałabym także podziękować Christie Ridgway za jej wsparcie na odległość.

I wreszcie ważne podziękowania należą się mojej wspaniałej agentce, Andrei Cirillo, i zespołowi z Agencji Literackiej Jane Rotrosen za ich nieograniczoną pomoc i zwracanie uwagi na szczegóły.

Wstęp

Zdrowie mojej żony.

Nick Granville posłał Kayli Sheridan olśniewający uśmiech i uniósł kieliszek szampana.

Kayla stuknęła się z nim kieliszkiem. Gdy spojrzała w te cudowne, niebieskie oczy mężczyzny, którego poślubiła, poczuła przypływ prawdziwej radości. Z trudem mogła uwierzyć, że jest mężatką, ale godzinę wcześniej ślubowała miłość temu człowiekowi. Wsunął obrączkę na jej palec, założył jej na szyję diamentową kolię i przysiągł, że pozostanie przy niej na zawsze. Było to dokładnie to, czego pragnęła. Jako dziecko rozwiedzionych rodziców dzieliła czas pomiędzy dwa domy, dwa zestawy rodziców, dwa miasta. I miała za sobą zbyt wiele różnych pożegnań. Ale to się już skończyło. Teraz jest panią Granville i zadba o trwałość swojego małżeństwa.

Szampan połaskotał ją w przełyku. W głowie szumiało ze szczęścia.

– Nie mogę uwierzyć, że jestem taka szczęśliwa – wymruczała. – W głowie mi się kręci.

– Lubię, kiedy tracisz równowagę – odpowiedział.

– Znajduję się w takim stanie, od kiedy cię poznałam – wyznała. – Ślub z tobą jest najbardziej impulsywną, brawurową decyzją w życiu. – Zerknęła na pierścionek z dwukaratowym brylantem. Kamień był ogromny, rzucający się w oczy i piekielnie drogi. Nie sądziła, że kiedykolwiek będzie nosić taki pierścionek. Wyobrażała sobie coś oprawionego w staromodne srebro. Nawet w najśmielszych marzeniach kamień nie był tak duży. Miała nieprawdopodobne szczęście. A Nick był bardzo szczodrym człowiekiem. Rozpuszczał ją od pierwszej randki.

– Dobrze ci wychodzi impulsywne zachowanie – stwierdził Nick. – Lepiej, niż mi się wydawało, kiedy się poznaliśmy.

– Bo masz na mnie zły wpływ – zażartowała.

Uśmiechnął się szerzej.

– Już mi to mówiono. Życie powinno sprawiać radość. Dobrze się bawisz, prawda?

– Oczywiście. Dzisiejszy dzień był idealny. Kaplica była śliczna. Kapłan wygłosił piękne kazanie o miłości i małżeństwie. Bałam się, że będzie to miało charakter pospiesznego ślubu, ale nie. A ten pokój jest wprost niebywały. – Machnęła ręką, rozglądając się po apartamencie hotelowym dla nowożeńców. Pokój skąpany był w miękkim świetle świec zapachowych, które zamówił Nick. Na każdym stoliku stały obłędnie kolorowe bukiety kwiatów, płatki róż wyznaczały romantyczną ścieżkę do sypialni, a na srebrnej tacy czekał na nią ulubiony deser – oblane czekoladą truskawki. Nie mogła sobie życzyć bardziej romantycznego otoczenia do rozpoczęcia nowego życia.

– Sprawiłeś, że jestem taka szczęśliwa, Nick. Dałeś mi dokładnie to, czego pragnęłam.

Skinął głową.

– Czuję zupełnie to samo. – Pochylił się i delikatnie pocałował ją w usta w zapowiedzi tego, co wydarzy się dalej. – Przyniosę trochę lodu. – Posłał jej znaczące spojrzenie. – Sądzę, że będziemy mieli ochotę na szampana… później.

Dreszcz oczekiwania przebiegł jej po plecach.

– Tylko wracaj szybko.

Wziął wiaderko do lodu i ruszył w stronę drzwi. Przy wyjściu zatrzymał się i wyciągnął z kieszeni staromodny zegarek kieszonkowy, który parę minut wcześniej podarowała mu jako prezent ślubny.

– Jeszcze raz ci dziękuję za zegarek. To wiele dla mnie znaczy – oświadczył.

– Babcia powiedziała mi, że powinnam go dać mężczyźnie, którego pokocham. A to ty jesteś tym mężczyzną.

Kayla chciała usłyszeć z jego ust, że też ją kocha, ale Nick tylko uśmiechnął się do niej, pomachał ręką i wyszedł z pokoju.

To, że nie powiedział, iż ją kocha, nie miało jednak znaczenia. Ożenił się z nią. I tylko to było istotne. Mając dwadzieścia lat, najdłużej spotykała się z chłopakiem bojącym się poważniejszego zaangażowania, który nie potrafił wykrzesać w sobie odwagi, by się oświadczyć. Nick niemal od razu powiedział jej, że zamierza zostać jej mężem. Urzekła ją jego miłość i głębokie przekonanie, że są dla siebie stworzeni. A teraz, zaledwie trzy tygodnie po pierwszej randce, była jego żoną. Ledwo mogła w to uwierzyć. Trzy tygodnie! Była to zdecydowanie najbardziej szalona rzecz, jaką zrobiła w życiu.

Kayla, zbyt niespokojna, żeby siedzieć, wstała i wyjrzała przez okno. Luksusowy apartament dla nowożeńców znajdował się na dwudziestym piątym piętrze i oferował spektakularny widok na jezioro Tahoe i otaczające je góry Sierra Nevada. Była zaledwie o cztery godziny jazdy od San Francisco, ale miała wrażenie, że oddaliła się tysiące mil od domu. Całe jej dotychczasowe życie uległo zmianie podczas prostej ceremonii ślubnej, na której świadkami byli dwaj obcy ludzie. Żałowała tylko, że nikt z rodziny jej i Nicka nie był obecny na ślubie. Ale przeszłość zostawiła za sobą. Ten wieczór był początkiem czegoś nowego.

Odwróciła się od okna i weszła do sypialni. Zdjęła sukienkę i włożyła prześwitujące body z czerwonego jedwabiu, które nie pozostawiało niczego wyobraźni. Potem zaczęła szczotkować opadające na ramiona, gęste, kręcone, ciemne włosy, które zdawały się nigdy nie układać tak, jak chciała. Jej najlepsza przyjaciółka Samantha powiedziała, że takie potargane, falowane fryzury znów zaczynają być modne, więc być może po raz pierwszy w życiu włosy Kayli były na topie.

Przez pełną niepewności chwilę zastanawiała się, czy nie przesadziła z czerwonym body, czy nie powinna się zdecydować na dessous z białego jedwabiu. Ale wyrafinowane białe fatałaszki, których zakup rozważała, skojarzyły jej się z bielizną, jaką nosiłaby jej mama, ona zaś zdecydowanie nie była swoją mamą.

Kayla uśmiechnęła się do tej myśli. Nic nie mogła na to poradzić, że podobało jej się własne odbicie w lustrze. Jej piwne oczy błyszczały, policzki się zaróżowiły. Wyglądała jak zakochana kobieta. I właśnie tak się czuła. Ponownie, ignorując wszelkie wątpliwości, jakie krążyły jej po głowie, powiedziała sobie, że podjęła właściwą decyzję. Cisza panująca w pokoju sprawiła, że głosy w jej głowie się zintensyfikowały. Mogła usłyszeć zszokowane, pełne niesmaku słowa swojej matki: „Oszalałaś, Kaylo? Nie możesz wyjść za mąż za człowieka, którego poznałaś trzy tygodnie wcześniej. To głupota. Pożałujesz tego”. A jej przyjaciółka Samantha błagała ją: „Poczekaj, aż wrócę z Londynu. Musisz się zastanowić, Kaylo. Co tak naprawdę wiesz o tym człowieku?”.

Kayla była przekonana, że wie wystarczająco wiele. A to małżeństwo dotyczyło jej i Nicka, nikogo więcej. Odwróciła się od lustra, rozpyliła w powietrzu trochę perfum i przeszła przez pachnącą mgiełkę. Rozważając, czy ma czekać na Nicka w łóżku, czy też nie, wypróbowała na satynowej kołdrze parę seksownych pozycji. Czuła się kompletnie absurdalnie. Usiłowała zapanować nad nerwami. Przecież już wcześniej uprawiali seks. I było dobrze. A tej nocy będzie jeszcze lepiej, bo się pobrali, bo się kochali, bo związali się ze sobą na dobre i na złe.

Kiedy wstała z łóżka, pokój wydał jej się taki spokojny. Zaczęła się zastanawiać, co zabiera Nickowi tyle czasu. Maszyna do robienia lodu stała niezbyt daleko od ich apartamentu, a Nick wyszedł przynajmniej kwadrans temu. Pewnie musiał zbiec po schodach na dół, żeby przynieść jakiś deser albo więcej szampana. Na tę myśl się uśmiechnęła. Zawsze wiedział, jak sprawić, żeby czuła się kochana i hołubiona.

Przeszła do saloniku i usiadła na kanapie. Włączyła telewizor i zaczęła przełączać programy. Mijały minuty.

Kiedy zerknęła na zegarek, zorientowała się, że upłynęła godzina.

Ogarnęło ją nieprzyjemne uczucie. Wstała i zaczęła krążyć po pomieszczeniu. Po chwili, wobec jej narastającego zaniepokojenia, pokój stał się za mały. Miała okropne uczucie, że coś jest nie tak. Wróciła do sypialni, ściągnęła bieliznę i przetrząsnęła walizkę w poszukiwaniu dżinsów i bluzki. Przez cały czas nie traciła nadziei, że usłyszy kroki albo głos Nicka.

Nic. Cisza.

Chwyciła klucz i wyszła z apartamentu, kierując się do najbliższej maszyny do robienia lodu. Nie było tam Nicka. Zajrzała w drugi koniec korytarza, na piętro powyżej i na piętro poniżej. Serce zaczęło jej bić pospiesznie. Znów sprawdziła apartament, a potem zjechała windą na dół, żeby rozejrzeć się w kasynie, w sklepikach, w restauracji i barze. Na parkingu porsche Nicka stało w tym samym miejscu, gdzie je zostawili. Zatrzymała się przy telefonie w holu i zadzwoniła do ich apartamentu. Nadal nie było odpowiedzi.

Kayla zdała sobie sprawę z tego, że płacze, gdy jakaś starsza kobieta zatrzymała ją przy windzie, pytając, czy wszystko jest w porządku.

– Mój mąż. Nie mogę znaleźć mojego męża – mruknęła.

Kobieta posłała jej uśmiech pełen współczucia.

– Skąd ja to znam. Wróci, kiedy skończą mu się pieniądze, skarbie. Oni wszyscy tak robią.

– On nie jest hazardzistą. To nasza noc poślubna. Poszedł po lód.

Kayla wsiadła do drugiej windy, pozostawiając za sobą kobietę, na której twarzy malowało się niedowierzanie. Kayli nie obchodziło, co sobie myślała kobieta. Nick nie poszedłby grać w noc poślubną. Kiedy jednak wróciła do apartamentu, był on równie pusty jak przed jej wyjściem.

Nie wiedziała, co robić. Usiadła i czekała.

Gdy wybiła północ, a Nick był nieobecny od niemal pięciu godzin, Kayla zadzwoniła do recepcji i zgłosiła zaginięcie męża. Hotel przysłał George’a Benedicta, starszego mężczyznę, pracującego w ochronie hotelu. Po omówieniu zaistniałej sytuacji zapewnił ją, że zaczną szukać Nicka. Ale wyraz jego twarzy powiedział jej, że nie będą się zanadto starali. Było jasne, że zdaniem pana Benedicta Nick albo grał w karty gdzieś na dole i stracił poczucie czasu, albo po prostu uciekł od niej. Obie te możliwości wydały jej się bez sensu.

Kayla nie spała przez całą noc. W myślach analizowała dziesiątki możliwych scenariuszy, co się mogło stać z Nickiem. Może został obrabowany, uderzony w głowę, może stracił przytomność. Może właśnie teraz siedział w szpitalu z zanikiem pamięci, nie wiedząc, kim jest. Miała nadzieję, że nie stało się nic gorszego. Brak wiadomości oznaczał dobre wiadomości, prawda?

W końcu usiadła zwinięta na krześle pod oknem, obserwując zachodzący księżyc i słońce wschodzące nad jeziorem.

Była to najdłuższa noc w jej życiu.

Tuż przed dziewiątą rano rozległo się pukanie do drzwi. Pobiegła, żeby je otworzyć, z nadzieją, że w korytarzu zobaczy Nicka, który z nieśmiałym uśmiechem na twarzy przedstawi jej jakieś zwariowane wyjaśnienie. Ale nie był to Nick. W drzwiach stał facet z ochrony z poprzedniego wieczoru, George Benedict. Miał poważny wyraz twarzy i posępne spojrzenie.

Przyłożyła rękę do nagle pospiesznie bijącego serca i zapytała:

– Co się stało?

Wyciągnął do niej czarną, wizytową marynarkę. Zwiędnięta, zmarniała czerwona róża zwieszała się z klapy.

– Znaleźliśmy to w męskiej toalecie przy holu wejściowym. Czy to marynarka pani męża?

– Tak… tak mi się wydaje. Nie rozumiem. Gdzie jest Nick?

– Tego jeszcze nie wiemy, ale to było w kieszeni.

Wyciągnął dłoń, na której spoczywała masywna, złota obrączka ślubna.

Wzięła od niego obrączkę i z przerażeniem przeczytała prosty napis wygrawerowany po wewnętrznej stronie: MIŁOŚĆ NA ZAWSZE, taki sam, jaki znajdował się na jej obrączce ślubnej. Nie mogła oddychać, nie mogła mówić.

To była obrączka Nicka, ta sama, którą wsunęła na jego palec, gdy przyrzekała, że spędzi z nim resztę życia.

– Nie – szepnęła.

– Widziałem już to wcześniej – łagodnie powiedział starszy mężczyzna. – Pospieszny ślub w kaplicy przy kasynie, a potem przychodzą wątpliwości…

Dostrzegła w jego oczach współczucie, którego nie mogła zaakceptować.

– Myli się pan. Musi się pan mylić. Nick mnie kocha. Chciał się ze mną ożenić. To był jego pomysł. Jego pomysł – powtórzyła rozpaczliwie.

Zacisnęła w pięść palce wokół obrączki. Jej mąż nie uciekł od niej… prawda?

Rozdział pierwszy

Dwa tygodnie później

Nick Granville był szczęśliwy, że wrócił do domu. Co prawda nie pozostawił swojego serca w San Francisco, jak to mówiły słowa piosenki, ale brakowało mu wąskich, stromych uliczek i wspaniałych widoków na zatokę. Kiedy postawił walizki na błyszczącej drewnianej podłodze w salonie swojego piętrowego domu, głęboko wciągnął powietrze do płuc i powoli je wypuścił. Chociaż ostatnie trzy miesiące, które spędził w afrykańskiej dżungli, były wspaniałe, to praca inżyniera budującego mosty w odległych zakątkach kuli ziemskiej nauczyła go doceniać proste radości życia, takie jak gorący prysznic, filiżanka dobrej kawy i miękkie łóżko. I jak najszybciej zamierzał się nimi cieszyć.

Przeszedł przez pokój, żeby szeroko otworzyć okna. Zaskoczył go widok otwartych okiennic. Ekipa sprzątająca musiała zapomnieć je zamknąć. Wynajął firmę sprzątającą, która w czasie jego nieobecności raz w miesiącu miała odkurzać. Niewątpliwie wykonali dobrą robotę. W pomieszczeniu nie panował taki zaduch, jakiego się spodziewał, ale i tak otworzył okno, wpuszczając do środka świeży, marcowy powiew wiatru.

Wybrał ten niewielki dom, bo okna wychodziły na zatokę i, co ważniejsze, na most Golden Bridge. Mosty były jego pasją. Był naprawdę uzależniony. Na ścianach jego salonu wisiało mnóstwo zdjęć jego ulubionych mostów. Sam się przyłożył do budowy kilku z nich. W tych solidnych budowlach było coś, co sprawiało, że krew zaczynała mu szybciej krążyć w żyłach. Jeszcze w szkole średniej postanowił, że zostanie inżynierem i z determinacją podążył tą edukacyjną ścieżką. Nie było łatwo. Wiele rzeczy go rozpraszało, miał wiele obowiązków, które pojawiły się, gdy jego ojciec porzucił rodzinę. Pomyślał z uśmiechem, że to już przeszłość. Teraz jego życie wyglądało tak, jak tego chciał. I to było najważniejsze.

Odwrócił się od okna i dostrzegł aparat telefoniczny. Lampka automatycznej sekretarki migała czerwonym światłem. Wcisnął guzik i zaczął słuchać pierwszej nagranej wiadomości. Z głośnika rozległ się kobiecy głos.

– Nick, tu Kayla. Gdzie jesteś? Proszę, zadzwoń do mnie, gdy tylko będziesz mógł.

Kayla? Kim była Kayla? Sekretarka zapiszczała.

– Nick, to znowu ja, Kayla. Nie wiem, co robić. Ochroniarz znalazł twoją marynarkę i twoją obrączkę ślubną w męskiej toalecie w hotelu. Naprawdę się martwię. Jeśli chciałeś odejść, powinieneś mi powiedzieć. Proszę, zadzwoń.

Jego marynarka i obrączka? Z wszelką pewnością nie miał żadnej obrączki ślubnej. Najwyraźniej miała zły numer i dodzwoniła się nie do tego Nicka.

– To znowu ja – odezwała się głosem pełnym paniki. – Nie wiem, czemu stale dzwonię, ale nie mam pojęcia, co robić. Policja powiedziała, że nie może mi pomóc, bo nie ma żadnych dowodów, że coś ci się stało. Policjanci uważają, że uciekłeś ode mnie. I chyba to zrobiłeś. Czy nie sądzisz, że winien mi jesteś jakieś wyjaśnienie? Kocham cię, Nick. – Głos jej się załamał. – Myślałam, że też mnie kochasz. To był twój pomysł, żeby się tak szybko pobrać.

Nick wyłączył sekretarkę. Nie miał ochoty wysłuchiwać dalszych rozpaczliwych błagań. Czuł się tak, jakby wkroczył w sam środek czyjegoś życia, a jego radość z powrotu do domu zaczęło zakłócać wrażenie, że coś jest nie w porządku.

Kiedy rozejrzał się po pokoju, jego niepokój wzrósł.

Zaczął dostrzegać różne drobne rzeczy: kolorowe czasopisma na stoliku, zwiędnięte róże w wazonie koło okna, pusty kubek po kawie na stole. Narzuta, którą zwykle przykrywał swoje łóżko, teraz przewieszona była przez oparcie brązowej skórzanej sofy.

Niepewnie przeszedł do kuchni, gdzie znalazł na blacie pudełko słodkich müsli, jakich nie jadł nigdy w życiu. W lodówce stały napoczęta butelka białego wina i otwarty karton mleka, przeterminowanego miesiąc temu. Na myśl o tym, co to mogło oznaczać, ścisnęło go w żołądku. Bez wątpienia ktoś przebywał w jego domu. Jedynymi ludźmi, którzy mieli klucze, byli jego mama i pracownicy firmy sprzątającej. Mama nigdy nie zostawiłaby w lodówce skwaśniałego mleka.

Poczuł mrowienie na karku. Powietrze wypełniały wonie, których nie potrafił do końca zidentyfikować: męska woda kolońska czy damskie perfumy? Cisza była gęsta i pełna napięcia.

Odwrócił się, mając wrażenie, że ktoś za nim stoi. Ale nikogo nie było.

Podniósł słuchawkę telefonu i zadzwonił do firmy sprzątającej.

– Tu mówi Nick Granville – powiedział kobiecie, która odebrała telefon. – Chciałbym rozmawiać z osobą, która w czasie ostatnich trzech miesięcy zajmowała się moim domem.

Usłyszał szelest przerzucanych kartek, po czym kobieta odpowiedziała:

– To była Joanna. Nie ma jej tutaj w tej chwili. Czy ma do pana zadzwonić?

– Tak. Muszę z nią porozmawiać najszybciej, jak to możliwe. To bardzo pilne. – Zakończył rozmowę i wybrał numer do swojej matki. Nie odpowiadała. Nie chciał zostawiać nagranej długiej wiadomości, więc powiedział tylko, że jest w domu i żeby oddzwoniła do niego jak najszybciej.

Przeszedł przez salon i zaczął się wspinać po schodach na górę.

Główna sypialnia znajdowała się za pierwszymi drzwiami po prawej stronie. Gdy tylko wszedł do środka, zatrzymał się. Kremowa kołdra na jego łóżku była odsunięta, prześcieradła i koce skotłowane, jakby przed chwilą ktoś wstał z łóżka. Parę ręczników z łazienki leżało na stosie na podłodze. Na stoliku przy łóżku stał pusty kieliszek do wina.

Wszystkie te szczegóły sprawiły, że ciśnienie mu podskoczyło. Jaki złodziej spałby w jego łóżku, myłby się pod jego prysznicem i trzymał jedzenie w kuchni?

Zadzwonił telefon. Złapał słuchawkę aparatu stojącego przy łóżku. Miał nadzieję otrzymać odpowiedzi na swoje pytania. To była Joanna z firmy sprzątającej.

– Czy coś jest nie w porządku, panie Granville? – zapytała. – Laurie powiedziała mi, żebym natychmiast do pana zadzwoniła.

– Owszem, i to bardzo nie w porządku – warknął. – To miejsce wygląda jak śmietnik. Wszędzie jest bałagan, na podłodze leżą ręczniki, łóżko jest nieposłane. Co się działo w moim domu, do cholery?

– Słucham? Nie rozumiem – odpowiedziała z wyraźnym zdziwieniem w głosie.

– Czego pani nie rozumie? Nie było mnie w kraju. Tylko wasza firma miała w tym czasie dostęp do mojego domu.

– Ale przecież był pan kilka tygodni temu – stwierdziła. – Wpadłam na pana tuż przed walentynkami. Nie pamięta pan? Rozmawialiśmy o tym, że wreszcie spotykamy się twarzą w twarz.

– O czym pani mówi? Przez trzy miesiące nie byłem w domu, więc nie mogła mnie pani spotkać.

Nick zastanawiał się gwałtownie. Joanna z kimś rozmawiała… Z kim? Niewątpliwie był to mężczyzna, który oświadczył, że jest Nickiem Granville. Kto mógłby to zrobić? Nick nie miał ani braci, ani przyjaciół, którzy mogliby wyciąć taki numer.

Cisza po drugiej stronie linii telefonicznej się przedłużała. W końcu Joanna powiedziała:

– Nie wiem, co powiedzieć, panie Granville. Może pan zapomniał. Powinien pan zapytać towarzyszącą panu wtedy kobietę.

Kobietę? Przypomniał sobie błagalny, rozpaczliwy głos zarejestrowany przez automatyczną sekretarkę.

– Powiedział pan, że w ten weekend bierzecie ślub – ciągnęła dalej Joanna. – Oboje wyglądaliście na bardzo szczęśliwych. Pomyślałam, że ślub w walentynki jest niezwykle romantyczny.

Nie mógł uwierzyć w to, co słyszy.

– To nie byłem ja. Nie rozmawiała pani ze mną.

– Mężczyzna, z którym prowadziłam rozmowę, przedstawił się jako Nick Granville. Nie wymyśliłam sobie tego – stwierdziła Joanna.

– Jestem pewien, że pani z kimś rozmawiała, ale to nie byłem ja. Będę musiał jeszcze panią zapytać, jak wyglądali tamci ludzie. Najpierw jednak zadzwonię na policję.

– Zrobię wszystko, żeby pomóc – odpowiedziała Joanna nerwowo. – Ale przysięgam, byłam przekonana, że tamten mężczyzna to pan.

– Jestem tego pewien.

Nick zakończył rozmowę. Kompletnie wytrąciła go z równowagi. Zawsze uważał, że potrafi szybko się pozbierać, przystosować do każdej sytuacji, nawet najbardziej niebezpiecznej czy dziwacznej. Ale to wtargnięcie do jego domu, do jego życia, naruszenie prywatności zdenerwowało go bardziej, niż chciał przyznać. Kiedy rozejrzał się po pokoju, dostrzegł na biurku komputer.

Monitor się nie świecił, ale światełko sygnalizowało, że komputer był włączony. Ktoś buszował w jego komputerze. Zbeształ się w myślach, że nigdy nie założył hasła. Ale nikt poza nim nie korzystał z tego komputera. Teraz dotarło do niego, że ktoś, kto był w jego domu, mógł mieć dostęp do jego kont bankowych, kart kredytowych i Bóg wie czego jeszcze. Pomyślał, że dawno nie zaglądał do swoich rachunków bankowych. Nie czuł takiej potrzeby. Jego dochody znacznie przewyższały wydatki, zwłaszcza gdy pracował w terenie. Mógł zostać nielicho okradziony.

Ruszył w stronę komputera. Urządzenie szumiało i brzęczało. Musiało się zawiesić.

Cholera! Wyłączył komputer i włączył ponownie. W oczekiwaniu na uruchomienie wrócił na dół do salonu i odtworzył wiadomości nagrane na automatycznej sekretarce.

– Nick, tu Kayla…

Kayla. Musiała być w to wmieszana. Cholera, jak miał ją odnaleźć?

* * *

Kayla, wpatrując się w odłamki kolorowego szkła na biurku w swojej pracowni, nie mogła przestać porównywać stłuczonego okna do swojego życia. W przypadku szkła piłka nadleciała nie wiadomo skąd, roztrzaskując okno bez ostrzeżenia. W jej życiu piłką był Nick Granville. Ostatnie dwa tygodnie przeżyła targana emocjami. W jednej chwili była wściekła na Nicka, że od niej uciekł, a w następnej martwiła się, co się z nim stało. Ogryzła sobie paznokcie do mięsa. Nie mogła jeść, nie mogła spać, nie mogła przestać o nim myśleć nawet przez dziesięć minut. Nikt poza nią zdawał się tym wszystkim nie przejmować. Zgłosiła zaginięcie Nicka policji w Nevadzie i w Kalifornii, ale w obu przypadkach, po usłyszeniu, że znała go tylko przez dwa tygodnie, policjanci zaczynali wykazywać mniejszy entuzjazm do sprawy. Nie było żadnych dowodów przestępstwa, a dalsze wypytywanie nie przyniosło wielu konkretnych szczegółów. Stało się krępująco jasne, że wiedziała bardzo mało o swoim mężu.

Kiedy policjanci cisnęli jej zgłoszenie zaginięcia męża na stos tysiąca podobnych zawiadomień, zwróciła się do prywatnego detektywa. Ten wysłuchał jej historii, z trudem zachowując powagę, i powiedział, że potrzebuje tysiąca dolarów zaliczki, aby rozpocząć poszukiwania. Chociaż kusiło ją, żeby opróżnić swój rachunek bankowy, jakiś fragment jej mózgu nagle oprzytomniał i odmówiła. Jeśli Nick nabrał ją i podstępem skłonił do małżeństwa, chociaż nie potrafiła wymyślić po co, to czy naprawdę zamierzała ponownie pozwolić się oszukać? Odwróciła się i wyszła, modląc się, żeby Nick do niej wrócił, żeby istniało jakieś szalone, lecz logiczne wytłumaczenie jego nieobecności.

Nadal na to czekała i z każdą minutą czuła się coraz bardziej głupio. Jej przyjaciele i rodzina stale przypominali jej, że przecież mówili, iż z takiego pospiesznego małżeństwa nie może wyniknąć nic dobrego. Zachęcali ją, żeby po prostu żyła jak dawniej. Ale jak miała to zrobić, skoro tak wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi?

Kayla wyciągnęła ramiona nad głowę i westchnęła ze znużeniem. Praca była jedyną rzeczą, która pozwalała jej przeżywać dni, a czasem noce. Była prawie czwarta po południu, ona zaś pracowała intensywnie od sześciu godzin, próbując zrekonstruować wzór okna.

Uda jej się wykorzystać większość starego szkła, jednak będzie musiała wytworzyć parę drobniejszych kawałeczków i dopasować w miejsca, gdzie oryginalne szkło rozprysło się na odłamki zbyt drobne, aby można było ich użyć. Był to piękny witraż z małej kaplicy na terenach Presidio, nietknięty od niemal stu lat, dopóki grupka dzieciaków z sąsiedztwa nie postanowiła zagrać w bejsbol na trawniku obok kościoła. Kayla z wielu powodów chciała idealnie odtworzyć okno, ale przede wszystkim po to, żeby udowodnić, iż nie ma rzeczy nieodwracalnie zniszczonych. Wszystko można zreperować. To właśnie powtarzał zawsze jej dziadek. A teraz, gdy jej życie legło w gruzach, pragnęła w to wierzyć bardziej niż kiedykolwiek.

Tak by chciała, żeby był teraz razem z nią. Edward Hirsch, który nauczył Kaylę sztuki robienia witraży, wiedziałby doskonale, co zrobić z tym oknem. Rodzina Hirschów prawie przez całe stulecie tworzyła i reperowała witraże w Niemczech. Edward przekazał swoje zdolności wnuczce. Pozostawił jej również swój dom i urządzoną w garażu pracownię. A właściwie to babcia scedowała na nią dom i pracownię. Po śmierci męża, z którym spędziła czterdzieści parę lat, Charlotte Hirsch zdecydowała się wyprowadzić i zacząć życie od nowa, w innym miejscu.

Chociaż Potrero Hill nie było taką modną i wyszukaną dzielnicą jak centrum San Francisco, to i tak w liczne słoneczne dni zapewniał piękne oświetlenie pracowni, która była idealna dla potrzeb Kayli. Jej dziadek traktował pracę w szkle tylko jako hobby, jako sposób dawania ujścia energii twórczej po dniu pracy w banku. Tymczasem Kayla przekształciła swoją pasję w lukratywny biznes.

Stary, wiktoriański dom również wydawał jej się prawdziwym domem, który pewnego dnia będzie idealny do założenia rodziny. Miał trzy sypialnie i dużą bawialnię w suterenie. Nick pokochał dom od pierwszego wejrzenia. Chciał zajrzeć we wszystkie zakamarki piętrowego domu. Wybrali nawet sypialnię, którą mieli przerobić na pokój dla dzieci. Rozmawiali o unowocześnieniu starej kuchni i zerwaniu wykładziny dywanowej, i odnowieniu drewnianych podłóg.

Wierzyła w niego, ufała mu, przekonana, że za jego słowami pójdą czyny. Kiedy podczas nocy poślubnej powiedział, że idzie po lód i że zaraz wróci, ani przez chwilę nie myślała, że będzie to ich ostatnia rozmowa.

Wstała, podeszła do blatu i nalała sobie kubek kawy. Upiła łyk i zorientowała się, że płyn jest ledwo ciepły. Skrzywiła się i wylała go do zlewu. Myjąc kubek, spoglądała przez okno na nieuporządkowany ogród, który nadal pozostawał jednym z jej realizowanych przedsięwzięć. Zaaranżowała kolistą rabatę dzikich kwiatów wokół starej, rozłożystej jabłoni, dodając do tego drewnianą ławeczkę i karmnik dla ptaków, żeby przywabić kolibry. W jednym rogu ogrodu stała opleciona różami pergola, a gęste krzewy zasadzone wzdłuż płotu zasłaniały sąsiednie domy. Posadziła rozmaryn i szałwię pomiędzy krzewami porzeczek i borówek. Dodała naparstnice i słoneczniki, żeby przyciągnąć motyle, a resztę ogrodu wypełniła kwiatami we wszystkich możliwych kolorach – astrami, cyniami i nagietkami. Najbardziej ukochała łatę lawendy, wylewającej się na ścieżkę biegnącą na tyły budynku.

Miała ochotę uwiecznić esencję swojego ogrodu w szkle, bała się jednak, że nie będzie potrafiła oddać jego dzikiego piękna, że nie będzie umiała w pełni uchwycić kolorystycznych niuansów w różnych porach roku. Uśmiechnęła się na wspomnienie wyrazu twarzy Nicka, kiedy po raz pierwszy zobaczył jej ogród.

Próbowała mu wyjaśnić, że w tym szaleństwie jest metoda, ale Nick tylko potrząsnął głową, patrząc na nią tak, jakby była kompletnie stuknięta. Oświadczył, że jedyną rzeczą, jakiej kiedykolwiek pragnął na podwórku, był basen. To śmieszne, jak takie strzępki pamięci o nim kazały jej teraz powątpiewać w to, czy rzeczywiście pasowali do siebie. Czy to wszystko było ogromnym błędem? Czy Nick zmienił zdanie? A może coś strasznego mu się przydarzyło?

Odwróciła się od okna i zaczęła sprzątać swój warsztat pracy, zmuszając się do zaprzestania stawiania frustrujących pytań, na które nie było odpowiedzi. Parę minut później drzwi do pracowni otwarły się niespodziewanie. Nie umiała powstrzymać mimowolnego drżenia serca. Minęło dwa i pół tygodnia, ona zaś nadal podskakiwała na każdy dzwonek telefonu, na każde pukanie do drzwi. Ale to nie jej mąż wszedł do studia, tylko wieloletnia przyjaciółka i wspólniczka w interesach, Samantha Jennings. Wysoka, jasnowłosa, pełna energii, obdarzona ironicznym poczuciem humoru Samantha była geniuszem biznesu i stworzyła kwitnącą firmę, reprezentującą różnych artystów, między innymi Kaylę. Ale ich związek rozciągał się daleko poza relacje biznesowe, ich przyjaźń datowała się od dzieciństwa.

Niestety, od ślubu Kayli ich relacje stały się napięte. Samantha spędziła poza San Francisco większość czasu, gdy Kayla i Nick byli ze sobą. Błagała, żeby Kayla nie wychodziła za mąż przed jej powrotem, ale Kayla nie chciała czekać ani sekundy dłużej, żeby dostać wszystko, o czym marzyła. Teraz zaś musiała nie tylko poskładać złamane serce, ale także ratować przyjaźń z Samanthą.

Samantha przysiadła na brzegu stołu i przyglądała się witrażowi.

– Jak ci idzie praca?

– Powoli – odparła Kayla, siadając na krześle.

Oczy Samanthy błyszczały. Nie było wątpliwości, że kipiała chęcią powiedzenia jej czegoś.

– O co chodzi? – zapytała Kayla.

– Właśnie miałam telefon z hotelu Carleton Court w Sausalito. Robią gruntowny remont i, posłuchaj, chcą, żebyś wykonała dwa witrażowe okna w hotelowym holu. Przyniesie to nie tylko wielkie pieniądze, ale również staniesz się znana jako artystka.

– Wydaje mi się, że to będzie poważne zadanie.

Kayla czuła się jednocześnie podniecona i przerażona perspektywą takiego zlecenia. Życie w zawieszeniu przez ostatni miesiąc podważyło jej ufność we własne siły, wiarę w siebie i innych ludzi.

– To duże zlecenie, ale dasz radę. Masz ogromny talent – odpowiedziała Samantha.

– Ale…

– Posłuchaj, wiem, że ostatnie dni były dla ciebie trudne, ale to ci dobrze zrobi. Mnie też.

Rozsądne słowa przyjaciółki przypomniały Kayli, że nie była sama w tym interesie i że to dzięki Samancie jakoś przetrwała czas od nieudanej nocy poślubnej.

– Kiedy mam się z nimi spotkać?

– Nie wcześniej niż za trzy tygodnie. Masz mnóstwo czasu, żeby się przygotować. Przekazali mi kilka sugestii, czego by chcieli. – Podała Kayli teczkę. – Wszystko znajduje się tutaj.

– Popatrzę na to później – obiecała.

– Dobrze – stwierdziła Samantha, stając na nogi. – Dziś wieczorem mam drugą randkę z Jeffem.

– Umawiasz się z nim po raz drugi… Jestem pod wrażeniem – rzekła z uśmiechem Kayla.

Samantha była niezwykle wybredna, jeśli chodziło o facetów. W przeciwieństwie do Kayli, nie spieszyło jej się do małżeństwa, dzieci i osiadłego życia.

– Wywarł dobre pierwsze wrażenie – stwierdziła Samantha. Przerwała, po czym z nutą niepewności w głosie zapytała: – Czy rozmawiałaś ze swoją siostrą przyrodnią o wniosku rozwodowym?

– Nie – odparła z rozdrażnieniem Kayla. – Minęły zaledwie dwa tygodnie. Policja nadal prowadzi śledztwo.

Samantha posłała jej sceptyczne spojrzenie.

– Oczywiście. Przepraszam, że na ciebie naciskam, ale powinnaś wnieść pozew o rozwód. Niech sprawy się toczą, żebyś mogła zapomnieć o tym nieszczęściu.

– Jeszcze może wrócić.

– Jeśli nawet wróci, to co? – zapytała zdumiona Samantha. – Co takiego mógłby ci powiedzieć, poza stwierdzeniem, że został porwany albo miał atak amnezji, co wyjaśniłoby, dlaczego cię zostawił bez słowa?

– Porwanie jest możliwe. A amnezja jest prawdziwą jednostką chorobową.

Samantha westchnęła z rezygnacją.

– To tylko twoja wyobraźnia, Kay. Sama dobrze o tym wiesz.

Istotnie, wiedziała i przez to czuła się jeszcze większą idiotką.

– Masz rację, ale łatwiej jest myśleć, że coś mu się stało, niż wierzyć, że uciekł ode mnie.

– Cóż, lepiej, że to zrobił teraz, niż miałby to uczynić za rok czy dwa, gdy miałabyś dziecko. Pewnie uświadomił sobie, że oboje zachowaliście się spontanicznie i popełniliście błąd, więc się wycofał. Wiesz, jacy są mężczyźni. Zawsze wybierają najłatwiejsze rozwiązanie.

– Wydaje mi się, że kompletnie nie znam mężczyzn – ze znużeniem stwierdziła Kayla.

– Ale ja znam. Następnym razem musisz więc się mnie posłuchać – oświadczyła Samantha, wygrażając palcem Kayli. – Zadzwoń do mnie w przyszłym tygodniu, to się umówimy na lunch. Ale nie dzwoń zbyt wcześnie rano – dodała, zmierzając w stronę drzwi. – Planuję kilka zarwanych nocy – powiedziała z przekornym uśmiechem.

Po wyjściu Samanthy Kayla wstała, wyłączyła światło i ruszyła ścieżką wydeptaną pomiędzy pracownią i domem. Przejrzała puste półki szafek i lodówki i doszła do wniosku, że pora znaleźć coś do jedzenia. Narzuciła krótką dżinsową marynarkę na kusy, pomarańczowy podkoszulek, ściągnęła gumkę z włosów, potrząsnęła głową i przeczesała palcami splątane pasma. Pewnie powinna się uczesać, ale co tam, nie musiała się stroić, żeby kupić pizzę.

Gdy wsiadła do samochodu, obiecała sobie, że będzie to prosta wyprawa do celu, bez żadnych przystanków, ale z każdą mijaną przecznicą narastała w niej chęć zboczenia nieco z drogi, żeby przejechać koło domu Nicka. Zresztą, szczerze mówiąc, wcale nie było to zbaczanie z drogi. Przecież i tak przejeżdżała przez całe miasto. Może to będzie jej ostatnia wycieczka, pożegnalna. Opadnięcie zasłony. Zamknięcie rozdziału w życiu.

Kierowana argumentami, które nawet w jej własnych uszach nie brzmiały prawdziwie, Kayla jechała dalej, dopóki nie dotarła do Marina Green, ogromnej połaci zieleni graniczącej z zatoką San Francisco, skąd roztaczał się imponujący widok na statki przepływające pod mostem Golden Gate. Nie wyobrażała sobie, żeby mogła wydajnie pracować, mieszkając w takim miejscu. Pokusa, żeby wychodzić na długie spacery czy po prostu wyglądać przez okno i przyglądać się zachodzącemu słońcu, które nawet teraz rozświetlało czyste, lekko pociemniałe niebo blaskiem intensywnej czerwieni, pomarańczu i różu, byłaby zbyt silna.

Gdy zahamowała na czerwonym świetle, wstrzymała oddech na widok cudownej palety barw matki natury i natychmiast wyobraziła sobie nowy witraż w tych właśnie kolorach. Miała wątpliwości, czy kiedykolwiek będzie w stanie dorównać doskonałości, którą miała przed oczami.

Próbowała zapamiętać widziane kolory, ale zaczęły gasnąć, przechodząc w noc. Nic nigdy nie pozostawało niezmienne.

Kiedy zapaliło się zielone światło, skręciła w lewo i na widok domu Nicka jej serce przyspieszyło. Od dnia ślubu sto razy przejeżdżała tą ulicą z nadzieją, że zobaczy jakieś ślady życia. I za każdym razem doznawała rozczarowania.

Aż do teraz…

Światło w oknie zaskoczyło ją tak bardzo, że musiała zamrugać, żeby upewnić się, iż dobrze widzi. Drżącymi rękoma skierowała samochód na pobliski parking i wyłączyła silnik. Serce łomotało jej w piersi. Nick wrócił. Był w domu. Dziś wieczorem go zobaczy, dostanie odpowiedzi na swoje pytania. Dlaczego więc nie mogła się ruszyć? Dlaczego zamarła ze strachu?

Nie powinna się bać. Powinna być wściekła, pełna gniewu.

Powinna wejść do jego domu i wszystko mu wygarnąć.

I właśnie to zrobi.

Wyprostowała się, wysiadła z samochodu, przeszła przez ulicę i weszła po schodkach do drzwi wejściowych. Zapukała i w odpowiedzi usłyszała odgłos ciężkich kroków. Bała się głębiej odetchnąć.

Drzwi otworzyły się gwałtownie. Przed nią stał nieznany mężczyzna.

– Kim pan jest? – zapytała zaskoczona. To nie był Nick.

To był obcy człowiek, wyższy od niej przynajmniej o głowę. Miał ciemne włosy i najbardziej zielone oczy, jakie kiedykolwiek widziała.

Dała krok do tyłu, czując instynktowną potrzebę obrony, chociaż nie wiedziała przed czym.

– Kim pan jest? – powtórzyła.

– Jestem Nick Granville.

Rozdział drugi

To nazwisko uderzyło w nią jak cios w żołądek.

Kayli opadła szczęka. Oddech stał się krótki, urywany. Musiała się przesłyszeć. Przecież nie mógł powiedzieć, że nazywa się Nick Granville.

– Nie, to nieprawda – rzuciła pospiesznie, zdecydowanie potrząsając głową. – Znam Nicka Granville’a, i to nie jest pan. – Przyglądała się jego twarzy, wypatrując jakiegoś podobieństwa. To było czyste wariactwo, bo ten mężczyzna z pewnością nie był Nickiem. Nick miał jasne włosy, szeroki uśmiech i szczupłą, muskularną sylwetkę. Ten mężczyzna był duży, szeroki w barach, opalony, o srogim spojrzeniu i z gniewnym grymasem na twarzy.

– Ależ prawda, prawda – stwierdził, nie spuszczając wzroku z jej twarzy. – A pani? Jak się pani nazywa?

– Kayla. Kayla Sheridan – wymruczała. Zdziwił ją odgłos gwałtownie wciąganego powietrza. – Co takiego powiedziałam?

– To pani jest Kaylą? Kobietą, która zostawiła z tuzin wiadomości na mojej automatycznej sekretarce?

– Na sekretarce Nicka – poprawiła go. – A pan nim nie jest. Chyba poznałabym własnego męża. Co pan robi w tym domu?

– To jest mój dom.

– Nie wiem, w co się pan bawi, ale wzywam policję – oświadczyła z największą brawurą, jaką była w stanie z siebie wykrzesać.

– Już ją wezwałem – stwierdził, kolejny raz ją zaskakując.

Zmieszana, wbiła w niego wzrok. Mówił bez sensu. Dlaczego miałby wzywać policję, jeśli to on był tu intruzem? I dlaczego stała tutaj, rozmawiając z kompletnie obcym człowiekiem, który może być niebezpieczny? Zaczęła się więc cofać, ale wyciągnął rękę i złapał ją za ramię.

– Nie tak szybko – rzucił, patrząc na nią twardym wzrokiem. – Nigdzie pani nie pójdzie.

– Proszę mnie puścić.

Próbowała się wyrwać, ale mocno ściskał ramię.

– Jak odpowie pani na parę pytań.

– Ja? To pan powinien odpowiedzieć na kilka pytań. Na przykład, co pan robi w domu mojego męża.

– Powiedziałem już, że tu mieszkam, i to od sześciu lat.

– To nieprawda.

– Dlaczego miałbym kłamać?

– Bo… no, jeszcze nie wiem, ale nadal nie mam powodu, żeby panu wierzyć.

Odsunęła na bok budzące się w niej wątpliwości. Powiedziała sobie, że znała Nicka i że mu ufa.

Jedynymi kłamstwami były słowa padające z ust tego nieznajomego. Ale ostatnie tygodnie niepewności przymgliły wspomnienie o Nicku, a jej wiara w słuszność własnych przekonań nie była już taka silna jak kiedyś.

– Jeśli chce pani dowodu, to proszę bardzo.

Nie puszczając jej ramienia, sięgnął do kieszeni i wyciągnął portfel. Otworzył go i przysunął do jej twarzy swoje prawo jazdy. Na zdjęciu przed jej oczami widoczna była twarz mężczyzny, który stał koło niej. Dokument wystawiony był na Nicka Granville’a. Wpisano dokładnie ten adres. Wszystko idealnie pasowało.

– To nie może być tak – rzekła stanowczo, ale w głowie jej wirowało. W jaki sposób dwaj mężczyźni mogli się tak samo nazywać i mieć ten sam adres zamieszkania? – To musi być jakaś pomyłka.

– Nie ma żadnej pomyłki. To ja jestem Nick Granville. To jest mój dom.

O Boże! Miała niemiłe wrażenie, że mówił prawdę. Ale jak to możliwe?

– Teraz pani kolej – ciągnął dalej. – Proszę mi opowiedzieć o mężczyźnie, którego pani poślubiła i dlaczego mieszkaliście w moim domu.

– Nie mieszkałam tutaj. Tylko Nick.

Oblizała wargi.

Wywołany emocjami ucisk w gardle sprawił, że z trudem mogła przełykać ślinę i mówić. Wiedziała, że powinna bronić Nicka, ale nie bardzo potrafiła znaleźć właściwe słowa.

– Od kiedy? – zapytał mężczyzna. – Kiedy się tu włamał?

– Nie włamał się. Miał klucz. Nieraz widziałam, jak go używał.

Ta informacja chyba go zaskoczyła. Kayla postanowiła wykorzystać tę przewagę.

– Powiedział mi, że mieszka tu od ponad roku. Nawet przywitał się z jednym z pana sąsiadów. A któregoś dnia była tutaj sprzątaczka. Z nią też rozmawiał. Zachowywała się tak, jakby był właścicielem.

– Bo nigdy mnie nie poznała osobiście – mruknął. – Wynająłem ją przez telefon.

– Tak pan twierdzi.

– To prawda. Przez ostatnie trzy miesiące pracowałem za granicą. Jestem inżynierem. Pracuję dla firmy Coopers and James – dodał, podając nazwę dużej, znanej firmy budowlanej z San Francisco. – Właśnie wróciłem z budowy mostu w Afryce.

To wyjaśniałoby te wszystkie piękne, czarno-białe fotografie mostów zdobiące ściany w domu. Nick powiedział jej, że po prostu lubi mosty. Ale ten człowiek oświadczył, że je buduje. Pewnie mógłby też to udowodnić. Telefon do firmy potwierdziłby, że jest tam zatrudniony, a to oznaczałoby, iż musiał mówić prawdę przynajmniej o swojej pracy. Jednak to jeszcze go nie uniewinniało.

– Udaje pan Nicka – oświadczyła wyzywająco. Było to jedyne sensowne wyjaśnienie, jakie była w stanie wymyślić. Prawo jazdy wystawione na nazwisko Granville było pewnie częścią jego planu wcielenia się w Nicka. – Co pan z nim zrobił? Gdzie on jest?

– Kompletnie pani zwariowała. Jest pani z nim w zmowie, prawda?

– W jakiej zmowie?

– Żeby mnie ograbić ze wszystkiego, co mam. Wiem, że korzystano z moich kart kredytowych, że okradziono moje konta bankowe. Nie określiłem jeszcze rozmiaru strat, ale uczynię to i srogo zapłacicie za wszystko, co mi zrobiliście.

Oskarżał ją o złodziejstwo? Serce zaczęło jej bić jak oszalałe.

– Nic panu nie zabrałam.

– Ale była tu pani wcześniej – ciągnął. – W łazience są damskie perfumy, a na szafce znalazłem szminkę. Wiśniową – dodał, wbijając wzrok w jej usta.

Nie mogła się opanować i oblizała tenże kolor ze swoich warg.

To był jej ulubiony kolor.

– Zakładam, że te rzeczy należą do pani – powiedział.

– Być może. Nie pamiętam, czy coś tu zostawiłam. Poprzednio byłam tu przed naszym ślubem. Nicka też tu nie było, przynajmniej w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Zostawiłam mu nagrane wiadomości i niemal codziennie przejeżdżałam koło domu. Aż do dzisiaj nie było tu nawet śladu czyjejś obecności. A teraz proszę mnie puścić.

Mocniej zacisnął nieustępliwe palce na jej ramieniu.

– Nie sądzę, żebym to zrobił. A już na pewno nie przed przyjazdem policji.

Dlaczego tak bardzo czekał na przyjazd policji, jeśli był winien oszustwa? Na to pytanie nie umiała znaleźć dobrej odpowiedzi. Ale sposób, w jaki z nią rozmawiał, sugerował, że to ona zostanie aresztowana.

Rozległ się dzwonek telefonu. Mężczyzna nawet się nie poruszył.

– Nie zamierza pan odebrać? – zapytała, zastanawiając się, kto dzwoni. W ciągu tygodni po zniknięciu Nicka przeczesywała swoją pamięć, usiłując sobie przypomnieć nazwisko któregoś z jego przyjaciół czy współpracowników, aż w końcu uświadomiła sobie, że Nick nigdy nie podzielił się z nią tymi informacjami.

– Lepiej niech pani wejdzie.

Stojący przed nią mężczyzna odwrócił się i pociągnął ją do pokoju. Próbowała się opierać, ale nie miała szans. Sięgnął po telefon i powiedział:

– Halo? Mamo, posłuchaj, zadzwonię do ciebie później. Mam teraz poważny problem.

Mamo? Jaki złodziej odbiera telefony od swojej mamy? Kayla nagle poczuła się przytłoczona całą tą sytuacją. Już nie wiedziała, co jest prawdą, a co fałszem.

– Wiem, że do ciebie dzwoniłem – ciągnął dalej. Trzymał słuchawkę telefoniczną z dala od ucha, a zirytowany damski głos był coraz głośniejszy. – Tak, tak. Rozumiem. Nie mogę teraz zapisać adresu. – Westchnął. – Dobrze, poczekaj.

Gdy próbował utrzymać słuchawkę i jednocześnie sięgnąć po długopis, puścił jej ramię. Kayla zaczęła się cofać, gdy zapisywał coś na kartce. Była już za drzwiami, kiedy usłyszała przekleństwo. Odgłos telefonu spadającego na podłogę skłonił ją do zbiegnięcia po schodach i przebiegnięcia przez jezdnię. W chwili,gdy zobaczyła go na ulicy, wskakiwała już do samochodu. Wsunęła kluczyki do stacyjki, modląc się, żeby samochód jak najszybciej zapalił. Silnik zaryczał i odjechała, omal nie przejeżdżając usiłującego ją dogonić mężczyzny po drodze.

Serce waliło jej jak młotem. Skręciła raz, potem drugi. Szybkie spojrzenie w tylne lusterko upewniło ją, że ma za sobą pustą ulicę. Nie ścigał jej, dzięki Bogu. Potrzebowała czasu, żeby przemyśleć to wszystko, zrozumieć, jeśli w ogóle było to możliwe. W głowie nadal kotłowały się jego słowa: „Jestem Nick Granville”.

Jeśli to prawda, to kim był człowiek, którego poślubiła?

* * *

– Cholera – mruknął Nick, gdy samochód Kayli zniknął z pola widzenia.

Jedyny ślad, jaki miał, przepadł. I to on sam pozwolił jej odjechać. Kim była? Złodziejką? Wspólniczką? Gdy otworzył drzwi, w jej ogromnych, piwnych oczach malowało się całkowite zaskoczenie. Kiedy powiedział jej, kim jest, patrzyła na niego tak, jakby był niebezpiecznym szaleńcem. Ale to ona zwariowała, zarzucając mu kłamstwo. O co w tym wszystkim chodziło?

Nie wiedział, co ma o niej myśleć.

Czy była ofiarą? Czy ktoś wystrychnął ją na dudka? Z pewnością nie wyglądała na wyrafinowaną złodziejkę ze swoimi ciemnymi włosami, w opiętych dżinsach i dopasowanej pomarańczowej koszulce uwydatniającej bardzo ładny biust. Zmarszczył brwi na tę rozpraszającą myśl i nakazał sobie skoncentrować się na faktach. Został okradziony. A ta kobieta przyznała, że była w tym domu z innym mężczyzną.

W myśli odtworzył rozmowę, przypomniał sobie przekonanie Kayli, że to on jest kłamcą, a tamten człowiek prawdziwym Nickiem Granville’em. Nikt jeszcze nie kwestionował jego tożsamości. Dziwnie się czuł, broniąc prawa do swojego imienia i nazwiska, dowodząc, iż naprawdę jest tym, za kogo się podawał.

Wrócił do domu i zapisał numer rejestracyjny jej samochodu na kartce leżącej przy telefonie. Miał bardzo dobrą pamięć. Przy odrobinie szczęścia Kayla doprowadzi go do człowieka, który włamał się do jego domu.

Nick zerknął na zegarek, zastanawiając się, gdzie się podziewa policja. Wezwał ich ponad godzinę temu. Nie znosił czekać na coś czy na kogoś. Cierpliwość nigdy nie należała do jego mocnych stron. Nie lubił czuć się pozbawiony kontroli, nie lubił, gdy ktoś decydował za niego. Przypomniał sobie czasy, gdy czekał na swojego ojca, który miał przyjść z wizytą.

Dziewięć razy na dziesięć ojciec w ogóle się nie zjawiał. Nick nadal czuł frustrację i gniew z tamtych dni.

Ale pozostawił to już za sobą. Teraz wiódł życie, jakiego zawsze pragnął. Kochał swoją pracę, zwłaszcza podróże, i był absolutnie pewien, że nikomu nie pozwoli bez walki sobie tego odebrać.

Zaczynało do niego docierać, że angażując się bez reszty w pracę, nie pilnował dostatecznie swoich spraw i łatwo mógł stać się celem przestępcy. Powinien zachowywać większą ostrożność. Słyszał o kradzieżach tożsamości. Wiedział, że do kart kredytowych i rachunków bankowych, zwłaszcza obsługiwanych przez internet, łatwo się włamać. Ale nie przywiązywał wagi do spraw osobistych i teraz zapłaci za to wysoką cenę. Nadal nie wiedział, ile mu ukradł złodziej, a może złodzieje. Na jego karty kredytowe dokonano zakupów na tysiące dolarów, a stan kont bankowych był znacznie niższy, niż być powinien. Nie miał zielonego pojęcia, czy uda mu się odzyskać choćby część sprzeniewierzonych pieniędzy, ale będzie się starał. Zbyt ciężko pracował, zarabiając pieniądze, żeby pozwolić im się rozpłynąć.

Przemierzając w tę i z powrotem salon, odtwarzał słowo po słowie rozmowę z Kaylą. Czy zostawiła mu jakieś podpowiedzi? Czy powiedziała coś, co pomoże mu się domyślić, kto był w jego domu?

Podała mu swoje pełne imię i nazwisko. Jak brzmiało? Kayla Sheridan. Tak, właśnie. Nick złapał z półki w kuchni książkę telefoniczną i zaczął ją kartkować. Znalazł. Serce zabiło mu mocniej, gdy zobaczył jej nazwisko, adres i numer telefonu. To było zdumiewająco łatwe.

Po raz pierwszy od początku tego całego koszmaru poczuł przypływ podniecenia.

* * *

Kiedy godzinę później rozległ się dzwonek przy drzwiach, Kayla nadal się trzęsła. Wyjrzała przez okno i ujrzała srebrne porsche. Zakotłowało jej się w brzuchu. To był Nick – jej Nick? A może ten drugi facet?

Powoli podeszła do drzwi wejściowych i zerknęła przez judasza. Serce jej zamarło. Jak ją odnalazł?

Głęboko zaczerpnęła powietrza i otworzyła drzwi temu samemu wysokiemu, ciemnowłosemu mężczyźnie o gniewnym spojrzeniu zielonych oczu, który był w domu Nicka. Płócienne spodnie i zapinaną na guziki koszulę, które miał wcześniej na sobie, zastąpił wytartymi dżinsami opinającymi długie, szczupłe nogi i grafitowym swetrem z rękawami podciągniętymi do łokci. Ciemnobrązowe włosy były mokre po niedawnej kąpieli pod prysznicem, a policzki gładko wygolone. Ciemna opalenizna świadczyła, że musiał spędzać wiele czasu na słońcu. W jego wyglądzie nie było nic miękkiego. Miał ostrą, nieustępliwą twarz z mocno zarysowaną dolną szczęką. Z opartymi na biodrach, zaciśniętymi w pięści dłońmi wyglądał, jakby gotów był kogoś pobić. Miała nadzieję, że nie ją.

– Co pan tu robi? – zapytała nieufnie.

– Mam lepsze pytanie. Co pani sądzi o moim nowym samochodzie? – zapytał ociekającym sarkazmem głosem. – Znalazłem go w garażu, gdzie zwykle trzymam mojego czarnego jeepa. Widziałem też przelew z mojego konta bankowego na rachunek dealera samochodowego – dodał.

– Nie bardzo wiem, co chciałby pan ode mnie usłyszeć – powiedziała.

– Wie pani, kto kupił ten samochód?

– Mój mąż. Byłam z nim, gdy go kupował. Powiedział, że najwyższy czas wybrać sobie samochód dla przyjemności.

– Och, nie wątpię, że miał z tego sporo przyjemności. A co się stało z moim samochodem?

– Odsprzedał go. Stwierdził, że jest zbyt praktyczny.

Mężczyzna spiorunował ją wzrokiem.

– Gdzie on jest? Gdzie jest człowiek, który mnie ograbił?

Nie chciała przyznać, że Nick cokolwiek ukradł. Ale niewątpliwie powinien wiele rzeczy wyjaśnić.

– Nie wiem. Gdybym wiedziała, rozmawiałabym teraz z nim, nie z panem.

Wbił w nią twarde spojrzenie, sprawdzając, czy mówi prawdę. Chciała odwrócić wzrok, ale nie mogła. Nie chciała sprawiać wrażenia, że coś ukrywa.

– Rozmawiałem z policją – odezwał się chwilę później. – Podałem im pani nazwisko.

– W porządku. – Wyprostowała się, odchylając do tyłu ramiona. – Po zniknięciu Nicka, natychmiast po powrocie znad jeziora Tahoe, zgłosiłam jego zaginięcie.

– Udała się pani na policję? – zapytał zdumiony.

– Oczywiście – warknęła. – Mój mąż przepadł bez śladu. Myślałam, że przytrafiło mu się coś złego.

– Wzięliście ślub nad jeziorem Tahoe? Pozwoli pani, że zgadnę. W jednej z tych kaplic weselnych dla zmotoryzowanych?

W jego ustach zabrzmiało to bardzo tandetnie.

– To nie tak. Po prostu chcieliśmy mieć prostą, szybką uroczystość.

– Dlaczego? Jest pani w ciąży?

– Nie! Oczywiście, że nie!

– Tylko pytam. To rozsądne pytanie.

– Ale nie w ustach kompletnie obcego człowieka – odparowała.

– Och, trudno powiedzieć, żebyśmy byli sobie zupełnie obcy, Kaylo – wycedził głosem pełnym goryczy. – Kiedy wzięłaś ślub, tak czy inaczej przyjęłaś moje nazwisko. Byłaś w moim domu, pewnie spałaś w moim łóżku, korzystałaś z mojego prysznica…

– Proszę, przestań.

Przycisnęła dłoń do brzucha. Miała wrażenie, że jeszcze chwila, a zwymiotuje. W co się wplątała?

Nick wsunął ręce do kieszeni. Spojrzał na ulicę, a potem zwrócił wzrok na nią.

– Kiedy więc ten facet prysnął… kiedy wróciłaś znad Tahoe?

Oblizała wargi, świadoma tego, że jej odpowiedź tylko pogorszy sytuację. Jednak nie było sensu zaprzeczać temu, czego może się dowiedzieć z raportów o zaginionych osobach.

– Zniknął podczas naszej nocy poślubnej. Wyszedł, żeby przynieść trochę lodu, i już nie wrócił.

– Odszedł podczas nocy poślubnej?

– Nie każ mi tego jeszcze raz powtarzać.

– Jak dawno to się stało?

– Ponad dwa tygodnie temu.

– Co zrobiła policja, kiedy im powiedziałaś?

– Nic. Poinformowali mnie, że skoro nie ma dowodów zbrodni, to najprawdopodobniej doszedł do wniosku, że nie chce tego małżeństwa. Powiedzieli, że nie mają czasu się tym zajmować. I że mają setki ważniejszych spraw.

– Mnie powiedzieli to samo. Najwyraźniej kradzież tożsamości jest kwitnącym interesem. Nie wydaje mi się, żeby przemierzali ulice w poszukiwaniu mojego złodzieja.

– Wiem, że mi nie uwierzysz, ale chciałabym, żeby to zrobili – oświadczyła. – Ja też chcę bowiem wiedzieć, co się dzieje. Chcę wiedzieć, co się stało z moim mężem.

– Jeśli chciałaś poznać prawdę, to dlaczego wcześniej uciekłaś przede mną? – zakwestionował jej stwierdzenie.

– Przestraszyłeś mnie. I czułam się zagubiona – przyznała. – Chcesz, żebym uwierzyła, że jesteś Nickiem Granville’em, że wszystko, co uważałam za należące do mojego męża, w rzeczywistości było… jest twoją własnością. – Zaplotła ręce na piersiach. – Trudno jest przestać wierzyć w kogoś, kogo się kocha. Ale jeśli mężczyzna, którego poślubiłam, udawał ciebie albo cię okradł, powinnam o tym wiedzieć.

– Musimy więc zacząć współpracować – powiedział. – Chcę, żebyś mi opowiedziała wszystko, co wiesz. Muszę znać każdy szczegół, bez względu na to, jak nieistotny by ci się wydawał.

– To zajmie trochę czasu.

– Zacznijmy więc od razu. Nie chcę tracić ani sekundy więcej. Ślady już nie są świeże, a nie mogę pozwolić na to, żeby zatarły się jeszcze bardziej. Zamierzam odzyskać swoje życie najszybciej, jak się da.

Skinęła głową.

– Wejdź więc do środka. Muszę cię jednak uprzedzić, że niewiele wiem. Doszłam do tego wniosku w ostatnim czasie.

– Wiesz, jak wyglądał. Od tego możemy zacząć. Chcę sobie wyobrazić tego człowieka.

Podskoczyła, uświadomiwszy sobie, że może zrobić więcej, niż tylko opisać swojego męża.

– Mam zdjęcie.

Odsunęła się od drzwi i chwyciła torebkę leżącą na pobliskim stoliku.

Wszedł za nią do środka i zamknął za sobą drzwi wejściowe.

– Zrobiliśmy sobie zdjęcie ślubne – dodała, grzebiąc w torebce. Gdy przeglądała zdjęcia, natrafiła na śmiejące się niebieskie oczy Nicka i poczuła dziwne uczucie ulgi, że może udowodnić jego istnienie i ich ślub. To jej się nie przyśniło. To się wydarzyło naprawdę. Wysunęła fotografię z foliowej koszulki i podała mu.

Spojrzał na zdjęcie.

– Cholera!

– Co się stało? – zapytała.

– Znam tego człowieka.

Nick wpatrywał się w fotografię. Czy wzrok płatał mu figle? Chociaż twarz wydawała się starsza, trudno było pomylić rozjaśnione słońcem jasne włosy, sprytne oczy i porozumiewawczy uśmiech. Nie spodziewał się, że jeszcze kiedykolwiek go zobaczy. A teraz miał go przed oczami, na kodakowym papierze.

– Co masz na myśli? Skąd go znasz? – dopytywała się Kayla.

Podniósł na nią wzrok.

– Nazywa się Evan Chadwick. Studiowaliśmy razem.

Palący gniew rozlał mu się w żyłach, sprawiając, że ręce zaczęły mu się trząść, a w żołądku poczuł kamień. Miał ochotę rozedrzeć zdjęcie na pół. Chciał podrzeć w drobne strzępy obraz twarzy Evana, ale nie mógł tego zrobić. To zdjęcie było dowodem, który będzie mu potrzebny później, kiedy odnajdzie tego człowieka.

– Razem studiowaliście? – powtórzyła zdumiona. – Przyjaźnisz się z… z mężczyzną, którego poślubiłam?

– Nie przyjaźnię się, nie. Jesteśmy wrogami. – Tak mocno zaciskał usta, że z trudem wydobywał słowa.

– Dlaczego? Co się stało?

– Dużo – rzucił krótko. – Na pierwszym roku studiów dzieliłem z Evanem mieszkanie. Pół roku zajęło mi zorientowanie się, kim był naprawdę.

– Nie rozumiem. Co masz na myśli, mówiąc, kim był? – zapytała zdezorientowana.

– Evan był oszustem, szulerem. Wkręcił się na studia dzięki podrobionym papierom. A kiedy już się znalazł na uczelni, zaczął organizować mniejsze i większe gry hazardowe, które przynosiły mu pieniądze i go podniecały. Nie jestem pewien, co mu się bardziej podobało, zysk czy sam hazard. Chociaż właściwie to nieprawda: wiem dobrze. Evan lubił nabijać ludzi w butelkę. Przyjemność sprawiało mu wystrychnięcie kogoś na dudka. Czuł się wtedy potężny, wszechwładny, większy i lepszy, niż był. – Nick poczuł smak żółci na języku. Fala wściekłości przetoczyła się przez jego ciało. Wydawało mu się, że zamknął rozdział zatytułowany Evan Chadwick. Wierzył, że wygrał ostatnią rundę, ale najwyraźniej gra jeszcze się nie skończyła. Evan czekał, przyczajony, na właściwy moment, żeby uderzyć – czekał długie dwanaście lat.

– Ten opis nie pasuje do człowieka, którego poślubiłam – stwierdziła Kayla z nutą powątpiewania w głosie.

Nie była pierwszą kobietą broniącą Evana. Jego młodsza siostra Jenny mówiła kiedyś bardzo podobnie. I miała takie samo zdezorientowane spojrzenie jak teraz Kayla.

– Evan świetnie umiał spełniać oczekiwania innych.

Nick świadomie mówił pozbawionym emocji głosem, chociaż w środku się w nim gotowało. Musiał przekonać Kaylę. Musiał przeciągnąć ją na swoją stronę, bo inaczej nigdy do niczego nie dojdą.

– Evan był jak kameleon. Potrafił się wszędzie dopasować, sprawiać wrażenie, że znajduje się we właściwym otoczeniu. Kiedyś udawał, że jest profesorem, który przyjechał na uniwersytet z gościnnymi wykładami. Poszedł na herbatę z członkami wydziału i zachowywał się tak, jakby naprawdę był czterdziestoparoletnim profesorem astrofizyki. Wiedział, jak sprawić, żeby ludzie mu ufali, a potem ich zdradzał. Tak funkcjonował wtedy i wygląda na to, że nadal tak działa.

Kayla przyglądała mu się przez długą chwilę. Widział niezdecydowanie w jej oczach, ale przynajmniej zastanawiała się, a nie przyjmowała postawy obronnej.

– Co jeszcze o nim wiesz? – zapytała.

– A ty? – odpowiedział pytaniem na pytanie. – Poślubiłaś go kilka tygodni temu. Pewnie jesteś lepiej poinformowana niż ja.

Zawahała się. Podejrzewał, że miała ochotę go zbyć. Chciała wierzyć w swoje wyśnione małżeństwo. Wcale go to nie dziwiło. Evan zawsze wiedział, jak znaleźć ufną istotę. Zawsze też wybierał piękne kobiety. Kayla, ubrana w dżinsy i podkoszulek, bez makijażu, jeśli nie liczyć czerwonego śladu szminki na ustach, była naturalną pięknością: wspaniałe włosy, delikatne kości, jasna cera, ogromne, szeroko otwarte oczy i zaokrąglenia we wszystkich właściwych miejscach. Odchrząknął, próbując okiełznać błądzące myśli. Zawsze pociągały go brunetki, ale nie zamierzał dać się oczarować Kayli.

Niepotrzebne mu były takie komplikacje.

– Dobrze – odezwała się w końcu. – Porozmawiajmy o tym. Nie mówię, że wierzę we wszystko, co mówiłeś, przynajmniej na razie. Ale posłucham. I powiem ci, co wiem.

– Dobry pomysł.

– Mam nadzieję. Ostatnio bardzo mi ich brakowało.

Kayla machnęła ręką w stronę dużego pokoju.

– Może usiądziesz? Czuj się swobodnie. Przyniosę coś do picia.

Kiedy wyszła do kuchni, odetchnął z ulgą, że go nie wyrzuciła na zbity pysk. Była jego jedynym tropem prowadzącym do Evana. Musiał dowiedzieć się wszystkiego, co wiedziała.

Kiedy wszedł do pokoju, od razu uderzyło go wrażenie ciepła jej domu. Na drewnianej podłodze leżały kolorowe dywaniki, pod oknami stały sofy z miękkimi poduszkami, wszędzie też pełno było kwiatów – na gzymsie nad kominkiem, na stoliku, na starym pianinie stojącym pod pięknym witrażowym oknem, które zdawało się łapać światło wschodzącego księżyca. Na stosiku kolorowej włóczki, wydostającej się ze stojącego na podłodze wiklinowego koszyka, leżały druty.

Pokój sprawiał wrażenie zamieszkanego i wygodnego. To był dom rodzinny w otoczeniu innych rodzinnych domów. Ciekaw był, czy Kayla mieszka tu sama. Dom nie robił wrażenia przeznaczonego dla jednej osoby. Nie wyglądał też jak dom, jaki Evan sam wybrałby do zamieszkania. Był zbyt staroświecki, zbyt przytulny.

Nad czym on się, do diabła, zastanawia? Co go obchodzi Kayla poza oczywistymi sprawami?

Nick, nagle zmęczony, usiadł na kanapie. Podróż powrotna do domu była długa. A wydarzenia paru ostatnich godzin sprawiły, że na odpoczynek nie miał ani chwili. Wyciągnął przed siebie nogi, opadł na poduszki i głęboko odetchnął. Wcale nie poczuł się lepiej. Wściekłość buzowała, pożerając go żywcem. Gdyby dziś wieczorem natknął się na Evana, pewnie by go zamordował. Oczyma wyobraźni widział, jak zaciska dłonie na szyi Evana, wyduszając z niego życie. Ogrom wzburzenia był dla niego zaskoczeniem. Nigdy jeszcze do nikogo nie czuł takiej nienawiści. Ale Evan już wcześniej go oszukał i najbardziej rozwścieczało go to, iż znów to uczynił. Ale tym razem drań zapłaci! Nie ujdzie mu płazem.

Gdy Kayla weszła do pokoju, Nick uniósł głowę. Podała mu kieliszek czerwonego wina, a sama usiadła w fotelu naprzeciwko. Zaplotła palce i zapytała:

– Jak myślisz, dlaczego Nick, to znaczy Evan, udawał ciebie?

– Tego właśnie muszę się dowiedzieć. Najwyraźniej Evan wiedział, że nie ma mnie w kraju. Pewnie doszedł do wniosku, że mam trochę pieniędzy. – Nick upił nieco wina, po czym rozmyślnie odstawił kieliszek na stolik. Chociaż otumanienie mózgu alkoholem było kuszącą perspektywą, to potrzebował trzeźwego umysłu.

– Jeśli Nick… to znaczy Evan… Dziwnie się czuję, gdy go tak nazywam – zaczęła Kayla. – Jeśli cię okradał, to dlaczego był ze mną? Dlaczego mnie poślubił?

– Musiał czegoś od ciebie chcieć.

Zmarszczyła brwi, słysząc te słowa.

– Niewiele mam. I nic mi nie zabrał.

– Może skłonił cię do udzielenia mu pełnomocnictwa do dysponowania twoim kontem bankowym albo poprosił o pożyczkę czy coś takiego?

– Nie. Naprawdę nie było na to czasu, bo zniknął zaraz po ślubie.

Nick był zdumiony, że Evan ożenił się z Kaylą. Dlaczego tak postąpił?

– Opowiedz mi jeszcze raz, co się wydarzyło, gdy go widziałaś ostatniego wieczoru.

Pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach.

Kayla wzięła głęboki oddech.

– Poszedł po lód i już nie wrócił. Szukałam go w całym hotelu. Wezwałam ochronę. Następnego dnia znaleźli w łazience koło kasyna jego marynarkę. W kieszeni była jego obrączka. I tyle. Nie wiedziałam, czy ktoś go obrabował, czy został porwany, czy skrzywdzony. Właściwie nadal nie wiem, co mu się przydarzyło. Wiem tylko, że przepadł.

– Zastanawia mnie, dlaczego musiał zniknąć tamtej nocy – wtrącił Nick. – Czy coś się wydarzyło pomiędzy wami? Pokłóciliście się?

– Nie. Wszystko było cudownie.

Nick przyglądał się, jak Kayla bawi się srebrnym łańcuszkiem na szyi. Jego uwagę przykuło błyszczące, brylantowe serduszko.

– To nowe? – zapytał. – Ten wisiorek?

Przestała poruszać ręką i szeroko otworzyła oczy.

– Tak. Nick… chciałam powiedzieć Evan… mi kupił. To był prezent ślubny.

– To wyjaśnia rachunek ze sklepu jubilerskiego.

– Nie wiedziałam, że to nie były jego pieniądze.

Opuściła rękę, a poczucie winy zaróżowiło jej policzki. Chwilę później odpięła zameczek i rzuciła wisiorek na stojący pomiędzy nimi stolik, jakby nie mogła znieść go na swojej szyi ani minuty dłużej.

– Może mógłbyś go zwrócić i dostać z powrotem pieniądze – zaproponowała.

Nie zadał sobie trudu, żeby wziąć naszyjnik do ręki.

– Opowiedz mi więcej o waszym związku. Jak długo się znaliście?

Znów się zaczerwieniła.

– Jakiś miesiąc – mruknęła.

– Miesiąc? – zapytał, pewien, że musiał się przesłyszeć. – Mówisz poważnie? Wyszłaś za mąż za człowieka, którego znałaś zaledwie parę tygodni?

Wierciła się w fotelu, krzyżując i rozprostowując nogi.

– Owszem. Wiem, że się pospieszyłam, ale miałam wrażenie, że tak będzie dobrze. Po raz pierwszy w życiu chciałam zaryzykować, skoczyć na główkę. Chciałam poczuć, że żyję, że balansuję na krawędzi. Nie powiesz mi nic, czego wcześniej bym nie słyszała. Byłam głupią, impulsywną, lekkomyślną idiotką… Czy coś pominęłam?

Jej oczy gorzały gniewem. Pod pokrywką łagodności dostrzegł błysk stali.

– Nie sądzę – stwierdził ostrożnie. – Kiedy poznałaś Evana?