Kristin

Tytuł oryginału norweskiego: KRISTINProjekt okładki: Tadeusz SzlaużysIlustracje na okładce: Agencja 123RFRedakcja: Elżbieta SkrzyńskaRedaktor prowadzący serii: Magdalena WytrębowiczKorekta: NORDI-PRESS sc.Copyright © 2002 by Frid Ingulstad Published by agreement with CAPPELEN DAMM AS For the Polish edition Copyright © 2018 by NORDI-PRESS sc. All Rights ReservedWydanie IKsiążka ta nie może być kopiowana, publikowana lub przechowywana jako źródło danych i przekazywana w jakiejkolwiek formie zapisu – ani w części, ani w całości – bez pisemnej zgody posiadacza praw, Nordi-Press sc.ISBN 978-83-8004-257-5Wydawca:NORDI-PRESS sc 05-420 Józefów, ul. Gołębia 73www.nordipress.plKonwersja:eLitera s.c.

1

Dwór Skovly w Ribe, lato roku 1133

– Co się stało?

Kristin usiadła na łóżku gwałtownie wyrwana ze snu. Jej matka stała nad nią ze świecą w jednej dłoni, drugą ręką potrząsała córkę za ramię. W szalu pośpiesznie narzuconym na nocną koszulę sprawiała wrażenie śmiertelnie przerażonej.

– Ubieraj się! – rzuciła nerwowo. – Musimy uciekać z kraju!

– Uciekać z kraju? – powtórzyła bezwiednie Kristin. – Dlaczego?

– Nie zwlekaj, Kristin! Wyjaśnię ci wszystko, kiedy znajdziemy się na pokładzie okrętu.

Kristin zerwała się z pościeli i zaczęła narzucać na siebie ubranie wiszące na oparciu krzesła. Jej matka pośpieszyła do swojej alkowy.

– Mam się spakować? – krzyknęła za nią Kristin.

– Nie, każda chwila jest droga.

Wybiegłszy na podwórze, Kristin dostrzegła zarys ciemnych postaci szybko opuszczających domek dla służby. Matka i cztery panny służebne dźwigały naręcza ubrań i sprzętów, które w pośpiechu zdążyły unieść ze sobą.

– Biegnij na przystań!

W głosie matki dziewczynka wyczuła ton histerii.

Ruszyła pędem na nabrzeże. Nigdy dotąd nie widziała jej w takim stanie, uznała więc, że musiało zajść coś wyjątkowego. Kiedy znalazła się nad wodą, ujrzała kolejne sylwetki ludzi biegających w popłochu i oświetlających sobie drogę pochodniami. Załoga szykowała okręt, wnoszono na pokład baryłki z prowiantem.

Ktoś chwycił dziewczynkę za ramię.

– Wsiadaj na okręt, Kristin!

– Ciotka Ingeborg? Wyruszasz z nami?

– Nie. Doszły mnie słuchy o tych zdarzeniach, przybyłam więc, by się z wami pożegnać. Niech Bóg ma cię w swojej opiece, moje dziecko. Będę się za was modlić.

– Dokąd płyniemy? – spytała przestraszona Kristin.

– Nie powiedziano ci? Do Norwegii, do Konghelle. Król Magnus i Kristina zaopiekują się wami. Tam będziecie bezpieczne.

– Co się stało?

– Twój ojczym pomścił śmierć Knuta, mojego męża, i zabił królewskiego syna.

– Zabił Magnusa?

– Tak. Śpiesz się, moje dziecko. Ludzie króla są na waszym tropie.

W tej samej chwili stanęła przy nich matka dziewczynki i gromadka służących.

– Wchodź na pokład, córko! – krzyknęła desperacko Malmfrid. – Drużyna królewska zmierza do Skovly!

Kristin wbiegła po wąskiej kładce na okręt. Kobiety podążyły za nią. Potem zjawiło się jeszcze kilku parobków taszczących skrzynie i inne sprzęty.

Kristin obejrzała się za siebie i na pokładzie rufowym dostrzegła niewyraźną w półmroku postać mężczyzny wydającego stanowczym tonem polecenia.

– Erik? – krzyknęła z wyraźną ulgą w głosie. – Sądziłam, że jeszcze nie wróciłeś do domu!

– Nie frasuj się, dziewczyno – odrzekł spokojnie Erik. – Stary wilk morski ze mnie. Bywałem w gorszych opresjach.

– Przypłynąłeś dzisiejszej nocy?

– Przypłynąłem nocą, wyruszamy nocą. Zejdź pod pokład i postaraj się złapać odrobinę snu. Dzisiaj morze jest niespokojne.

Kristin ani myślała o odpoczynku. Mimo strachu i niepewności wydarzenia ostatnich chwil wydały się jej nadzwyczaj ekscytujące.

Mężczyźni zajęli miejsca na swoich skrzynkach przy obu burtach i wysunęli wiosła przez otwory w poszyciu. Wygaszono wszystkie latarnie i okręt wolno odbił od brzegu. Tu też zapadła ciemność. Kristin nie widziała ciotki Ingeborg, ale niestrudzenie machała jej na pożegnanie.

Matka wydała z siebie westchnienie ulgi.

– Bogu dzięki! – powiedziała. – Tak się bałam, że dopadną nas na lądzie.

– Zdawało mi się, że znacznie ich wyprzedziłem – oznajmił Erik. – Pewności jednak mieć nie mogłem.

– Zabiłeś Magnusa? – spytała Kristin, wzdrygając się z przerażenia.

Nigdy nie lubiła chełpliwego potomka króla Nilsa, wiedziała jednak, że matka darzyła sympatią ciotkę Margret i bała się, że będzie się gniewać.

– Musiałem. – Erik zachowywał spokój. – Musiałem pomścić brata. Tak już jest. Gdyby Magnus nie napadł na Knuta trzy lata temu, sprawy przybrałyby inny obrót.

– Dlaczego tak postąpił? – spytała Kristin. Pamiętała dobrze Knuta, męża Ingeborg, który zawsze sprawiał na niej wrażenie człowieka uprzejmego i dowcipnego.

– Magnus obawiał się, że Knut nastaje na jego władzę – odrzekł ponuro Erik.

– Czy ukryjemy się w Konghelle? – Kristin nie potrafiła ukryć podniecenia.

Nie była na dworze królewskim w Konghelle od chwili, kiedy kilka lat wcześniej opuścili Norwegię. Niewiele pamiętała z tamtego miejsca. Nie potrafiła sobie zresztą przypomnieć twarzy własnego ojca, ale on rzadko bywał w domu. Matka niechętnie o nim opowiadała.

– Jesteś pewien, że nie nadciągną drogą morską? – wtrąciła niespokojnie Malmfrid.

– Nie obawiaj się. Wysłali oddział konny. Kiedy dotrzemy do ujścia rzeki, wstanie świt. Wtedy postawimy żagiel i uciekniemy na pełne morze. Jesteśmy bezpieczni, Malmfrid.

– Bogu dzięki! – powtórzyła matka, lecz w jej głosie nie wyczuwało się pewności. Niespokojnie zerkała ku brzegom rzeki, obawiając się, że ujrzy zbrojnych jeźdźców. Wciąż mogliby dosięgnąć okręt strzałami z łuków.

Wszystko przebiegło tak, jak przewidział Erik. O poranku znaleźli się przy ujściu rzeki, postawili żagiel i skierowali się na morze.

Kristin była w siódmym niebie. Nie znała większej przyjemności, niż czuć pokład pod stopami. Od przybycia do Ribe odbywała jedynie krótkie przejażdżki w górę i w dół rzeki, ale podróż z Norwegii utkwiła jej mocno w pamięci. Wtedy też wiał silny wiatr, a okręt ślizgał się po grzbietach fal.

Roześmiała się i spojrzała na matkę.

– Nie cieszysz się? – spytała zadowolona. – Ludzie króla już nas nie dopadną.

Matka uniosła kąciki ust ku górze, ale w jej oczach Kristin nie dojrzała radości. Może źle znosiła podróż morską, a może rozpamiętywała śmierć Magnusa. Kristin cofnęła się myślą do pogrzebu jego matki. Malmfrid płakała wtedy cały dzień, choć Erik nie odstępował jej ani na krok. Może to i dobrze, że ciotka Margret odeszła z tego świata i nie musiała opłakiwać śmierci własnego dziecka.

Wiatr sprzyjał im aż do północnego przylądka Jutlandii. Żeglowali nieprzerwanie w dzień i w nocy, Erik bowiem nie odważył się przybić do lądu na odpoczynek. Towarzyszyło im rozgwieżdżone niebo i srebrne światło księżyca. Ojczym nauczył Kristin jak znajdować kurs, kierując się na gwiazdę, którą nazywał przewodnią. Kiedy zostawili za sobą ostatni skrawek lądu, wiatr ucichł i mężczyźni wzięli się do wioseł. Dzień dłużył się, dopiero o zachodzie słońca przyszedł nagły podmuch i wydął żagiel. Kristin śledziła kaprysy pogody z zachwytem i odmawiała zejścia pod pokład.

Erik śmiał się dobrodusznie.

– Nadawałabyś się na dziewicę z tarczą – żartował.

– A kim ona jest? – spytała Kristin.

– Dowódcą na własnej łodzi wikińskiej.

– W takim razie chcę zostać dziewicą z tarczą – oznajmiła zdecydowanie.

– Wikingowie nie ruszają już na wyprawy – stwierdziła matka.

– Są jeszcze tacy – rzekł Erik, badawczo wpatrując się w horyzont.

– Myślisz o tych pirackich statkach, które ponoć łupią wybrzeże? – spytała matka.

Erik nie odpowiedział.

Kristin też umilkła. Słyszała o piratach. Zwano ich Wenedami. Mieszkali w kraju położonym niedaleko Danii i grabili okoliczne ziemie. Nawet tak doświadczony wojownik jak jej ojczym nie sprostałby całej flocie przeciwników.

– Czy daleko stąd do Konghelle? – spytała niespokojnie.

– Już całkiem blisko. Musimy tylko przepłynąć Skagerrak.

– Co poczniemy, ja, moja matka i służące, jeśli zjawią się piraci? – dopytywała się. – Wszak nie potrafimy walczyć.

– Ukryjemy was pod deskami w poszyciu statku.

– Zmieścimy się tam wszystkie?

– Jeśli położycie się blisko siebie.

– A co się stanie, gdy przegracie?

– Nie przegramy. Zapomniałaś już, że pobiłem całą chłopską armię Magnusa Mocnego?

Kristin uśmiechnęła się uspokojona wyjaśnieniami ojczyma.

Piątego dnia zbliżyli się do Konghelle. Kristin stała oparta o burtę i wpatrywała się w zarys lądu. Wspomnienia wróciły z nagłą siłą. Oto wieża kościoła strzelająca nad wały grodziska. I miasto, którego wąskie zaułki prowadziły w dół do portu. Z tyłu niewielkie pagórki, po których wraz z matką odbywała konne przejażdżki.

Ojciec wzniósł to miasto, tak przynajmniej twierdziła matka. Teraz wyrosło na najważniejszą osadę handlową w Norwegii. W gruncie rzeczy smutkiem napawał ją fakt, że nie znała ojca bliżej. Ten wielki wojownik wziął udział w wyprawie krzyżowej i odegnał pogan od Chrystusowego grobu.

Kristin cieszyła się na spotkanie ze swoją kuzynką i imienniczką. Kristina była córką Ingeborg. Obu dziewczynkom nadano to samo imię po babce z Rusi, lecz zmieniono nieco jego brzmienie. Kristin wolała tę nową formę. Upłynął już rok od wesela, które ciotka Ingeborg wyprawiła w swej posiadłości w Ribe. Kristinę wydano za Magnusa, przyrodniego brata Kristin, który z Haraldem Gille podzielił królestwo Norwegii. Kristina miała wtedy ledwie siedemnaście lat i z lękiem wkraczała w stan małżeński. Uważała Magnusa za ponuraka. Kristin nie podzielała jej opinii. W końcu miała z Magnusem wspólnego ojca. Magnusa zrodziła zaś Borghild, najlepsza przyjaciółka jej matki.

– Zastanawiam się, jak się ma Kristina – powiedziała z niepokojem.

Matka stanęła przy niej.

– Mam nadzieję, że dobrze – odrzekła niepewnie.

– Czy Magnus nie jest dla niej miły?

– Z pewnością. Bywa jednak… trudny w pożyciu. Nie on jeden zresztą.

Okręt przybił do nabrzeża. Erik podszedł do kobiet.

– Wierzę, że Kristina i Magnus przyjmą nas z otwartymi ramionami – powiedział.

Matka spojrzała nań bez słowa, ale jej wzrok wyrażał zwątpienie.

– A może być inaczej? – spytała niedowierzająco Kristin.

– Ależ skąd! – zapewniła ją matka. – Kristina bardzo cię lubi.

– Tylko nie zwracaj się już do niej po imieniu – przestrzegł Erik. – Nazywaj ją królową Kristiną. A swego przyrodniego brata tytułuj królem.

Wysłano gońca przodem i już po chwili nabrzeże zaroiło się od konnych. Kristin wdrapała się na grzbiet bułanego ogiera, który dumnym krokiem podążył ciasnymi uliczkami ku jej rodzinnemu gniazdu.

Wkrótce przekroczyli bramę i wjechali na dziedziniec. Kristin rozglądała się wokół, wypatrując kuzynki. Spodziewała się, że ta wybiegnie jej na powitanie.

Ujrzała ją jednak dopiero wtedy, gdy całym orszakiem weszli do wysokiej, pogrążonej w półmroku halli. Kristina zajmowała dostojne miejsce obok wysokiego siedziska, które zajmował Magnus. Kristin ogarnęło zwątpienie. Dlaczego kuzynka nie zerwała się na równe nogi na ich widok?

Matka i Erik przywitali się uprzejmie z parą królewską i zdali relację z wydarzeń, które zaszły w Danii. Dopiero wtedy Kristin doszła do głosu. Podbiegła do kuzynki.

– Kristino! – zawołała radośnie.

Wreszcie oblicze królowej rozjaśnił szeroki uśmiech.

– A więc nie pozbyłam się ciebie, mimo że uciekłam aż do Norwegii? – rzuciła żartobliwie.

Matka, Erik i Kristin skwitowali śmiechem tę uwagę. Król Magnus zachował powagę.

– Witamy was w naszych progach – rzekł sztywno. – To zawsze był twój dom, Malmfrid, i jego drzwi stoją przed tobą otworem.

– Dziękuję – odpowiedziała Malmfrid, chyląc pokornie głowę. – Wierzyłam w ciebie, Magnusie. Zawsze okazywałeś mi przychylność.

Tego samego wieczora Kristin stała się mimowolnym świadkiem rozmowy matki z Erikiem. Umieszczono ich troje w jednej z nowych izb gościnnych. Malmfrid sądziła zapewne, że córka śpi.

– Nie uważasz, że Magnus zachował się dziwnie? – spytała.

Erik nie odpowiedział od razu.

– Nie znam go zbyt dobrze – odrzekł w końcu. – Okazał nam gościnność.

– A jednak coś mi mówi, że nie uczynił tego z dobrej woli – ciągnęła matka. – W jego oczach nie było cienia uśmiechu, a w słowach zabrakło szczerości.

– Z tego co słyszałem, nigdy nie był zbyt wylewny.

– Mimo to zawsze darzył mnie przyjaźnią, zapewne przez wzgląd na Borghild, którą miłuję. A dzisiejszego wieczora odniosłam wrażenie, że z trudem ukrywał niechęć. Zauważyłeś zapewne, że Kristina spoziera nań z lękiem? Biedactwo, małżeństwo jej nie służy.

Kristin leżała cicho jak trusia i z szeroko rozwartymi oczyma przysłuchiwała się matczynym wynurzeniom. Dlaczego Magnus miałby nie cieszyć się z przyjazdu krewnych? Dlaczego był przyczyną lęków własnej żony?

Erik ziewnął przeciągle.

– Na razie nic nam nie grozi. Musimy jednak mieć baczenie na wszystko – powiedział spokojnie. – Podróż nas utrudziła. Teraz przyznaję, że obawiałem się napaści Wenedów. Śpij dobrze, Malmfrid.

– Dobranoc, Eriku. Rada jestem, że mam cię przy sobie – zakończyła matka z westchnieniem ulgi.

Następnego ranka Kristin niewiele sobie robiła z nocnej rozmowy. Radość z pobytu na królewskim dworze zagłuszyła wszelkie niepokoje. Wspomnienia z dzieciństwa wróciły z nagłą siłą. Dwór nie zmienił się wiele, dobudowano izby gościnne, a wejście do halli wyposażono w bogato rzeźbione kolumny. Powstała nowa sala posiedzeń, a w oborze trzymano więcej krów. Wśród dziewek rozpoznawała sporo znajomych twarzy. Panny służebne składały ręce na jej widok i wykrzykiwały ze zdumieniem:

– Jakżeś urosła, Kristin! I jakżeś urodziwa! Szczęściarzem ten, kto cię dostanie. A może już cię komuś obiecano?

Kristin śmiała się.

– Nie wyjdę za mąż, zostanę dziewicą z tarczą!

Brały to za dobry żart. Nie wiedziały, że Kristin spędziła noc na rozmyślaniach. Postanowiła sobie, że nie wyjdzie za kłótliwego zrzędę, choćby miał być samym królem! Wolałaby ubogiego, w którego oczach zawsze gości uśmiech. A jeśli nie znajdzie takiego, zostanie dowódcą własnego okrętu i ruszy w świat. Może na krucjatę do Ziemi Świętej, tak jak uczynił ojciec.

Dopiero trzeciego dnia pobytu kuzynki znalazły chwilę dla siebie. Wybrały się na spacer do zielnego ogródka. Był piękny letni dzień, ptaki szczebiotały wesoło w liściach drzew.

Kristin zatrzymała się i spojrzała poważnie na kuzynkę.

– Nie jesteś szczęśliwa, nieprawdaż, Kristino? – spytała. – Widzę to po tobie, a moja matka ma takie samo mniemanie. Powiedziała, że boisz się Magnusa.

Kristina pobladła.

– Cicho! – szepnęła przerażona i rozejrzała się bojaźliwie wokół.

Kristin nie dała za wygraną.

– Ciotka Ingeborg wyraziła nadzieję, że dobrze ci się wiedzie w Norwegii. Nie mogę jej okłamywać. Muszę wiedzieć, jaką dać odpowiedź, kiedy zapyta.

Ku przerażeniu Kristin oczy kuzynki napełniły się łzami.

– Przekaż matce, że nic mi nie dolega. Po śmierci ojca była taka nieszczęśliwa. Chcę oszczędzić jej dodatkowych cierpień.

Kristin zakłopotała się.

– Może poproszę Erika, by pomógł ci w ucieczce? – spytała pod wypływem nagłego impulsu.

Kristina pogłaskała ją pieszczotliwie po policzku.

– Słodka jesteś. Tak się cieszę, że przybyliście do nas. Mam nadzieję, że zatrzymacie się na dłużej.

Kristin spojrzała na kuzynkę z wahaniem, a jej myśli pobiegły do nocnej rozmowy Erika z matką.

– Nie wiem, czy Magnus zechce udzielić nam gościny – powiedziała ostrożnie.

– Dlaczego tak sądzisz? – Kristina nie ukrywała zdumienia.

– Bo zachowuje się dziwnie.

– Nie frasuj się tym. Magnus już taki jest – rzuciła pośpiesznie Kristina.

W tej samej chwili dostrzegły go w oddali. Obserwował je bacznie. Nawet z tej odległości Kristin zauważyła, że jest wzburzony. Kristina zebrała nerwowo suknie i pośpieszyła do małżonka.

Od tamtego spaceru Kristin nie spotkała się więcej z kuzynką w cztery oczy. Domyślała się, że Magnus zakazał żonie dalszych spotkań, nie wiedziała jednak, czym się powodował.

Przez kilka dni chodziła nerwowo, oczekując wizyty Kristiny. Matka dostrzegła to zachowanie i usiłowała dodać jej otuchy.

– Kristina jest królową. Nie może poświęcać ci tyle czasu, co kiedyś. Poszukaj sobie nowego towarzystwa.

Rozczarowana Kristin wybrała się na spacer do stajni. Zagroda była prawie pusta, znalazła w niej jedynie piękną klacz z małym źrebięciem, starego ogiera i trzy wierzchowce. Drużyna królewska używała koni codziennie.

Kristin podeszła do jednego z trzech wierzchowców. Koń zaniepokoił się na jej widok, ale dziewczyna poklepała go uspokajająco po szyi.

Z tyłu dobiegło ją chrząknięcie. Kristin odwróciła się szybko i ujrzała chłopca. Chudy i blady, w za dużym ubraniu, mógł mieć tyle lat co ona.

– Kim jesteś? – spytała zaskoczona.

Chłopiec nie odpowiedział.

– Jak się nazywasz? – ciągnęła Kristin niezrażona.

On nadal milczał.

– Skoro nie masz imienia, będę wołała na ciebie Nikt – roześmiała się Kristin.

– Jestem Jon – rzucił pośpiesznie. – Jon Loptsson.

– Loptsson… – powtórzyła Kristin, smakując słowo. – Syn księdza Lopta?

Chłopiec pokiwał głową i dodał:

– Wychowanek Solveig i księdza Andrzeja.

– Księdza Andrzeja z kościoła Świętego Krzyża? – dopytywała się Kristin. – Nie było cię tutaj, kiedy wyjeżdżałam – mówiła, przyglądając się mu badawczo. – A ja byłam wtedy o wiele młodsza.

– Wiem. Opowiadała mi o tobie Solveig. Jesteś córką króla Sigurda Jerozolimskiego.

Kristina potwierdziła dumnie.

– A wiesz, że relikwię krzyża Jezusowego, która znajduje się w kościele, mój ojciec dostał od samego patriarchy Jerozolimy?

– Uhm… – mruknął i spuścił wzrok.

– Ile masz lat?

– Jedenaście.

– Nie wyglądasz na tyle.

– Chorowałem i przestałem rosnąć. Solveig mówi, że muszę więcej jeść.

– Co tutaj robisz?

– Pomagam stajennym przy koniach.

– Mogę zostać z tobą?

Jon zaśmiał się nieoczekiwanie.

– No co ty! Nie.

– Dlaczego?

– Bo jesteś dziewczyną. I… – zawahał się.

– Kim jeszcze?

– Siostrą króla – dodał zakłopotany.

– I cóż z tego? Magnus tu się nie zjawi.

Z rozmysłem nazwała króla po imieniu, by pokazać Jonowi, że nie boi się przyrodniego brata.

Jon spojrzał na dziewczynkę ze zdumieniem.

– Odważysz się? – zapytał z podziwem.

– Oczywiście. Niczego się nie boję. Na morzu roiło się od piratów, a nie bałam się ani przez chwilę.

– Doprawdy? – Chłopak miał oczy jak dwa talarki.

– Tak. Wenedowie łupią królestwa Dunów, Szwedów i Norwegów. Napadają na statki, zabijają kobiety i dzieci, a mężczyzn zamieniają w niewolników. Potem zabierają złoto i sprzęty i nasyceni, wracają do domu.

– Tak jak wikingowie – wzdrygnął się Jon.

Kristin spojrzała na niego wyniośle.

– Kiedy dorosnę, zostanę wodzem wikingów.

Jon roześmiał się ostrożnie. Coś mu podpowiadało, żeby nie okazywać nadmiernej wesołości, bo Kristin, królewska córa, nie jest taka jak wszystkie.

– Śmiej się! Zapytaj Erika, a powie ci, że są takie kobiety. Nazywają je dziewicami z tarczą.

Jon nie mógł wyjść z podziwu.

– Dostaniesz od niego okręt?

– Z pewnością. – Kristin ponownie zmierzyła chłopca dumnym wzrokiem. – Jeśli wyrośniesz na prawdziwego mężczyznę, zabiorę cię ze sobą. Zostaniesz moim szyprem.

– Mówisz poważnie? – Chłopiec rozwarł szeroko oczy ze zdumienia.

– Nigdy nie rzucam słów na wiatr.

Oblicze chłopca rozjaśnił szeroki uśmiech.

– A teraz weźmy się do pracy, Jonie Loptssonie – zakomenderowała Kristin. – Wyczeszmy tego konia. Ja z tej strony, ty z drugiej, a przy okazji pogawędzimy sobie trochę.

Od tego dnia Kristin i Jon Loptsson pozostawali nierozłączni. Każdego ranka spotykali się w umówionym miejscu i spędzali razem resztę dnia. Kristin uznała, że Magnus nie powinien o tym wiedzieć i nigdy nie wymieniała imienia chłopca, kiedy spożywali razem posiłki. Nie wspomniała też o nim ani słowem wobec Kristiny, kuzynka bowiem spełniała karnie mężowskie polecenia. Tylko matce zwierzyła się z tajemnicy. Malmfrid uśmiechnęła się i powiedziała:

– To dobrze, że znalazłaś sobie towarzysza zabaw.

– Zostanie moim szyprem na okręcie, kiedy dorośnie – oznajmiła Kristin.

Matka śmiała się pogodnie.

– Więc nie wyjdziesz za niego?

Kristin rzuciła jej poważne spojrzenie.

– Kto wie? Wolę jego, niż kogoś takiego jak Magnus.

Twarz Malmfrid pokrył cień. Kristin miała silną wolę. Zapewne okaże ją, kiedy przyjdzie czas na swaty.

2

Mijały tygodnie, jesień nadciągała szybkimi krokami. Pewnej nocy podniesione głosy matki i Erika wyrwały Kristin z głębokiego snu.

– Tylko patrzeć, jak się zacznie – perorował ojczym. – Znasz Magnusa, Malmfrid. Od samego początku darzył Haralda Gille niechęcią. Wszyscy spodziewają się nieszczęścia.

– No właśnie – odrzekła matka. – Chciałabym zaufać Magnusowi, ale coś mi nie pozwala.

– Nie mamy powodów, by mu ufać. Z tego co słyszałem o Haraldzie, to człowiek bardziej spolegliwy. Nie wiem, co uczynię, jeśli będę musiał wybierać, po czyjej stronie stanąć.

– Odkryłam dziś coś niepokojącego – ciągnęła ostrożnie matka. – Duński okręt, który przybił do nabrzeża, przywiózł jakieś pakunki dla Magnusa. Uczyniłam coś, czego nie powinnam była robić. Podkradłam się do drzwi i usłyszałam przemowę posłańców. Wnoszę z niej, że król Nils przesłał Magnusowi kosztowne podarunki.

– Nie może być! – Erik nie ukrywał wzburzenia. – Czyżby Nils usiłował przeciągnąć Magnusa na swoją stronę? W takim razie nie jesteśmy już tu bezpieczni!

Tym razem matka zachowała spokój.

– Magnus nie wyrządzi nam krzywdy. Nie zapominaj, że jest mężem mojej siostrzenicy, a Kristin to jego przyrodnia siostra.

– W walce o koronę nie zważa się na takie względy – odrzekł ponuro Erik. – Musimy zachować szczególną ostrożność, Malmfrid. Jeśli zajdzie taka potrzeba, znów ruszymy w drogę!

Następnego dnia Kristin natknęła się na Jona. Chłopiec wyczuł od razu, że coś się święci. Jego przyjaciółka, zazwyczaj gadatliwa i roześmiana, nie odezwała się ani słowem.

– Co się stało? – zapytał, nic nie pojmując.

– Znów muszę uciekać.

– Uciekać? – powtórzył Jon ze zdumieniem. – Dlaczego?

– Nie mogę powiedzieć.

– Przecież nie powtarzam plotek.

– Wiem, ale możesz wygadać się przez sen. Jeśli Magnus się dowie, przejrzy nasze plany i wyśle na nas Wenedów.

– Opowiadasz bajki, Kristin. Wenedowie to nasi nieprzyjaciele, a jesteś wszak siostrą Magnusa. Solveig wciąż powtarza, że masz bujną wyobraźnię. Nie kłamiesz, ale opowiadasz rzeczy nieprawdziwe.

– Nie musisz wierzyć – ucięła Kristin.

Tego samego wieczora Kristin odganiała sen, czekając, aż matka i Erik podejmą rozmowę. Nie musiała czekać długo.

– Miałaś rację, Malmfrid. Magnus coś knuje. Widziałem, że przekazał Duńczykom gruby list.

– Wiem o tym. Zamieniłam kilka słów z Kristiną na osobności.

– Nie rób tego więcej! – wystraszy! się Erik. – Kristina jest w mocy swego męża. Nigdy nie odważy się stanąć po naszej stronie.

– Mylisz się. Nie uczyni tego otwarcie, ale z pewnością ostrzeże nas przed niebezpieczeństwem.

– Tak powiedziała?

– Nie, ale dała mi to do zrozumienia. Spytałam, czy to prawda, że Nils przesłał dary Magnusowi. Kristina skinęła głową, wyraźnie zakłopotana. Powiedziała, że nie pierwszy raz Nils nakłania Magnusa do zdrady. Kiedy zapytałam, czy zdołał go przekonać, opuściła wzrok i szepnęła: „Nie wiem, lecz nie czuję się bezpieczna”.

– Jezu Chryste! – jęknął Erik. – A my weszliśmy prosto w sidła! – Zamilkł na chwilę, a potem ciągnął: – Powinniśmy wysłać posłańców do naszych przyjaciół w Danii i poprosić, by przysłali po nas statek. Jeśli Magnus ma złe zamiary, to najpierw zniszczy nasz okręt.

– Ale jakże tego dokonać? – spytała przestraszona matka.

– Kristina nam pomoże.

– A jeśli Nils dowie się o naszym powrocie?

– Nie może. Musimy zawierzyć przyjaciołom.

Zapadła cisza.

– Nie sądziłam, że zawiodę się na mężu Kristiny i synu Borghild – wyrzekła po chwili zadumana Malmfrid.

– Takie jest życie – westchnął Erik. – Gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą.

Kristin leżała cichutko jak trusia. Jutro o wszystkim opowie Jonowi.

W następnych dniach w królewskim grodzie nie zaszło nic szczególnego. Kristin nie mogła się nadziwić, że matka i Erik zasiadają w halli i wesoło gawędzą z Magnusem. Czasami korciło ją, by wypytać matkę o wszystko, ale się powstrzymywała. Matka przestałaby prowadzić nocne rozmowy z mężem, a ona nie mogłaby powtarzać Jonowi tych fascynujących historii.

Opowiedziała chłopcu o złocie i cennych kamieniach, które król Nils przesłał Magnusowi, by zdobyć jego przychylność i skłonić do zdrady. Nie rozumiała tego słowa zbyt dobrze, wiedziała jedynie, że znów czeka ich ucieczka do Danii na okręcie przyjaciół matki i Erika.

– Może postanowił was zabić. – Jon aż zadrżał z przejęcia. – Tak robią Wenedowie.

Kristin spojrzała nań z przestrachem.

– Znam takie miejsce w stajni, gdzie możesz się ukryć – dodał pośpiesznie, widząc lęk malujący się na twarzy dziewczynki. – Solveig i ksiądz Andrzej nie pisną słowem. Mój ojciec też będzie milczał.

– Nawet jeśli Magnus nakaże im mówić?

Jon zakłopotał się.

– W takim razie nic im nie powiem – rzucił. – Podzielę się z tobą moją strawą.

– Ale wtedy nie urośniesz i nie zostaniesz moim szyprem na okręcie wikingów.

Jon aż jęknął zawiedziony.

Parę wieczorów później coś się zaczęło dziać. Kristin, matka i Erik położyli się na spoczynek. Żar w palenisku dopalał się, kiedy rozwarły się drzwi i jakaś postać wślizgnęła się do izby.

Matka uniosła się na posłaniu.

– Kto tam? – krzyknęła przestraszona.

– Ciiii! To ja, Kristina.

Kristin nie poruszyła się. Jeśli dorośli domyślą się, że nie śpi, nie będą rozmawiać w jej obecności.

Tymczaem Kristina wyrzucała z siebie słowa.

– Magnus postanowił wysłać was w odosobnione miejsce i trzymać pod strażą, póki król Nils się o was nie upomni.

Matka jęknęła z przerażenia.

– Posłałaś wieści do naszych przyjaciół w Danii? – spytał Erik.

– Tak.

– Dziękuję, Kristino. Wracaj do siebie. Jeśli Magnus dowie się o wszystkim, znajdziesz się w niebezpieczeństwie. Poszukamy jakiegoś rozwiązania.

Kristina wymknęła się z izby.

Serce dziewczynki biło pośpiesznym rytmem. Co będzie, jeśli Magnus wykryje nieposłuszeństwo żony? Pewnie odda ją katu!

Schowała głowę pod koc, złożyła dłonie i modliła się:

– Święty Olafie, nie pozwól Magnusowi zabić Kristiny, nie pozwól mu wziąć nas do niewoli!

Następnego ranka odkryła ze zdumieniem, że ojczym nie podniósł się z łóżka.

– Erik jest chory – wyjaśniła matka, ale nie wyglądała na zaniepokojoną.

– Chory? – spytała zdumiona dziewczynka. Erik nigdy nie cierpiał na żadne dolegliwości. Powiadał o sobie, że jest silny jak wół.

Kiedy zeszli do halli na posiłek, matka straciła uprzedni spokój.

– Nie rozumiem, co się stało – powiedziała nerwowo. – Erik nigdy nie chorował.

Magnus obrzucił ją ukradkowym spojrzeniem.

– Co mu dolega?

– Jest gorący jak piec, ciężko sapie i zdaje się nie słyszeć, co do niego mówię.

– Musimy posłać po znachorkę – orzekła zaniepokojona Kristina.

Kristin pobiegła do stajni i zdała Jonowi relację z ostatnich wydarzeń. Opowiedziała mu o nocnej wizycie królowej, o tym, że mają ich przenieść w jakieś sekretne miejsce, i o nagłej głuchocie Erika.

– Słyszałam jednak, jak Erik rozmawia z matką, a jego głos brzmiał tak jak zawsze – tłumaczyła zadyszana. – Pewnie udaje.

Jon spojrzał na nią niedowierzająco.

– Udaje? – spytał.

– Tak, udaje, żeby Magnus nie mógł go przenieść w inne miejsce i wydać na pastwę króla Nilsa.

– A ty i twoja matka?

– Jesteśmy tylko kobietami – odrzekła rezolutnie dziewczynka. – Królowi Nilsowi na nic się nie przydamy. Przynajmniej póki nie dorosnę i nie zostanę dowódcą własnego okrętu – dodała szybko.

Erik udawał chorobę przez wiele dni. Nie zaszły żadne nowe wydarzenia. Magnus zrobił się bardziej gderliwy niż zazwyczaj.

Nadszedł deszczowy dzień. Od morza ciągnęły podmuchy lodowatego wiatru. Kristin chodziła ponura, bo Jon w ogóle się nie pojawił.

– Może zachorował – zastanawiała się Malmfrid.

– Tak jak Erik? – spytała Kristin, patrząc matce prosto w oczy.

Malmfrid odwróciła wzrok.

– Tak.

– Erik nie jest chory, tylko udaje.

Matka rozejrzała się z przerażeniem i ścisnęła mocno Kristin za ramię.

– Nie mów tak! – rzuciła gniewnie. – To niebezpieczne! Potem wszystko ci wyjaśnię – dodała pojednawczo. – Połóż się. Wyglądasz na znużoną.

Kristin uczyniła, jak jej kazano.

Tego samego dnia zjawiła się Kristina. Matka i Erik byli jeszcze na nogach.