Królowa zdrajców. Księga III Trylogii zdrajcy

OkładkaStrona tytułowaTrudi CanavanKrólowa zdrajcówKsięga trzecia
TRYLOGII ZDRAJCY

Przełożyła Izabella Mazurek

Wydawnictwo Galeria Książki • Kraków 2012

Strona redakcyjna

Tytuł oryginału: The Traitor Queen: Book Three of the Traitor Spy Trilogy

Copyright © 2012 by TRUDI CANAVAN. All rights reserved.

Copyright © for the Polish translation by IZABELLA MAZUREK, 2012

Copyright © for the Polish edition by WYDAWNICTWO GALERIA KSIĄŻKI, 2012

Autor ilustracji: STEVE STONE / ARTIST PARTNERS LTD.

Opracowanie graficzne okładki na podstawie oryginału:
WIKTOR WILK / WWW.BORN4DESIGN.PL

Opracowanie redakcyjne i DTP:
PRACOWNIA EDYTORSKA OD A DO Z / ODA-DOZ.COM.PL

Redakcja: EWA WIĄCKOWSKA

Korekta: MAŁGORZATA BIERNACKA

DTP: STEFAN ŁASKAWIEC

Wydanie I

ISBN 978-83-62170-62-3

WYDAWNICTWO GALERIA KSIĄŻKIwww.galeriaksiazki.plbiuro@galeriaksiazki.pl

Konwersja do formatu EPUB:

Legimi Sp. z o.o.

CZĘŚĆ PIERWSZAROZDZIAŁ 1
SKRYTOBÓJCY I SPRZYMIERZEŃCY

W Imardinie panuje błędne przekonanie, że prasy drukarskie zostały wynalezione przez magów. Każdy, kto nie zna zasad działania pras ani magii, za sprawą efektownych odgłosów wydawanych przez maszynę oraz jej konwulsyjnych ruchów może łatwo odnieść wrażenie, że funkcjonuje ona dzięki alchemii. Wykorzystanie magii nie jest jednak konieczne, pod warunkiem że znajdzie się ktoś chętny do obracania koła i obsługi dźwigni.

Cery poznał istotę sprawy lata temu dzięki Sonei. Wynalazca maszyny zaprezentował ją w Gildii, gdzie została skwapliwie wykorzystana jako szybki i tani sposób na kopiowanie ksiąg. Następnie usługi drukarskie zaoferowano mieszkańcom Domów nieodpłatnie, a osobom z pozostałych klas społecznych za odpowiednią cenę. Pogląd, że drukarstwo było sztuką opartą na magii, był rozpowszechniany po to, by zniechęcać innych do oferowania takich usług na własną rękę. Mit został obalony, gdy dostęp do Gildii uzyskali ludzie z niższych klas społecznych, co zaowocowało pojawieniem się sporej liczby maszyn drukarskich w całym mieście.

Zdaniem Cery’ego złą stroną takiego stanu rzeczy był rozkwit popularności romansów przygodowych. Jeden z ostatnio wydanych opisywał perypetie zamożnej dziedziczki, którą pewien przystojny Złodziej wybawił od jej opływającego w luksusy, lecz nudnego życia. Pojedynki były absurdalnie niewiarygodne, prawie zawsze na miecze, a nie na noże, a w światku przestępczym można było spotkać stanowczo zbyt wielu przystojnych mężczyzn kierujących się niepraktycznymi zasadami honoru i lojalności. Powieść przedstawiała kobiecej części Imardinu daleki od prawdy obraz półświatka.

Oczywiście Cery nie pisnął o tym ani słowa kobiecie, która leżała teraz w łóżku przy jego boku, a ulubione fragmenty tej powieści czytywała mu co wieczór, odkąd pozwoliła mu zamieszkać u siebie w piwnicy. Cadii daleko było do zamożnej dziedziczki. A ze mnie żaden oszałamiająco przystojny Złodziej. Od śmierci męża była samotna i pogrążona w smutku, a pomysł ukrywania w piwnicy Złodzieja stanowił miłą odmianę.

A on… on nie miał się już gdzie ukryć.

Odwrócił się w jej stronę. Spała, oddychając spokojnie. Zastanawiał się, czy naprawdę mu wierzyła, że jest Złodziejem, czy też nie miało to dla niej znaczenia, bo po prostu pasował do świata jej wyobraźni. Nie był ognistym, młodym Złodziejem z powieści. Brakowało mu wigoru na opisywane w niej przygody, czy to łóżkowe, czy pozostałe.

Robię się słaby. Wystarczy, że wejdę po schodach, a serce mi wali i dostaję zadyszki. Zbyt wiele czasu spędziliśmy w dusznych kryjówkach, a zbyt mało na doskonaleniu umiejętności walki.

Z sąsiedniego pokoju dobiegł go odgłos głuchego uderzenia. Uniósł głowę i spojrzał na drzwi. Czyżby Anyi i Gol się zbudzili? Sam wątpił, czy uda mu się z powrotem usnąć. Zawsze miał problemy ze snem, kiedy czuł się jak w klatce. Wyślizgnął się z łóżka, automatycznym ruchem wciągnął spodnie i podniósł płaszcz. Wsuwając jedną rękę w rękaw, drugą sięgnął do klamki i cicho ją nacisnął. Kiedy otworzył drzwi, ujrzał Anyi. Stała pochylona nad Golem, z nożem, w którym odbijały się światła lamp, gotowa do ataku. Serce podskoczyło mu w piersi z niepokoju i niedowierzania.

– Co…? – zaczął.

Na dźwięk jego słów Anyi odwróciła głowę z pozazdroszczenia godnym refleksem młodej osoby.

To nie była ona.

Równie szybko dziewczyna znów spojrzała na Gola i zamierzyła się nożem, jednak wyciągnięte w górę ręce chwyciły nadgarstek zabójczyni i zatrzymały go. Gol poderwał się z łóżka. Cery już był za drzwiami, ale zatrzymał się, gdy nowa myśl przezwyciężyła zamiar powstrzymania kobiety.

Gdzie jest Anyi?

Okazało się, że na drugiej pryczy rozgorzała już kolejna walka, tyle że tym razem to intruz był przygwożdżony do materaca i próbował odepchnąć ręce trzymające nóż tuż nad jego piersią. Cery’ego ogarnęła fala dumy. Jego córka musiała obudzić się na tyle szybko, by złapać zabójcę i obrócić jego atak przeciw niemu.

Próbowała wbić nóż w pierś napastnika, lecz jej twarz wykrzywiał grymas wysiłku. Mimo drobnej budowy zabójca miał dobrze rozwinięte mięśnie nadgarstków i szyi. Dziewczyna nie wygra tej próby sił. Przewagę dawała jej szybkość. Zrobił krok w jej stronę.

– Wynoś się stąd, Cery – warknął Gol.

Napastnik odepchnął ramiona Anyi, gdy na chwilę straciła koncentrację. Wydostała się poza zasięg jego rąk. Zeskoczyła z łóżka i przyjęła postawę do walki, błyskawicznie wyjmując z rękawa długi, cienki nóż. Zabójca jednak nie ruszył w jej kierunku. Jego wzrok powędrował ku Cery’emu.

Złodziej nie miał zamiaru zostawiać tej walki Anyi i Golowi. Być może kiedyś będzie musiał opuścić przyjaciela, ale jeszcze nie dziś. I nigdy nie opuściłby córki.

Odruchowo założył drugi rękaw płaszcza. Udając wystraszonego, zrobił krok w tył, jednocześnie sięgając do kieszeni i wsuwając dłonie w zakładane na nadgarstki paski od swojej ulubionej broni: dwóch noży. Ich pochwy były przymocowane do wnętrza kieszeni, tak aby ostrza były gotowe do cięcia od razu po wyjęciu.

Zabójca przyskoczył do Cery’ego. Anyi rzuciła się na niego jednym susem. Cery zrobił to samo. Tego napastnik się nie spodziewał. Nie spodziewał się również dwóch noży, w których zakleszczyła się jego broń. Ani dobrze wycelowanego ostrza, które prześlizgnęło się po miękkiej skórze na szyi. Zamarł z zaskoczenia i przerażenia.

Cery uskoczył w bok i uniknął strumienia krwi, który trysnął, gdy Anyi cofnęła nóż, wybiła ostrze z dłoni zabójcy i dobiła go pchnięciem w serce.

Bardzo skutecznie. Dobrze ją wyszkoliłem.

Z pomocą Gola, oczywiście. Cery odwrócił się, żeby sprawdzić, jak radzi sobie przyjaciel, i z ulgą zobaczył napastniczkę leżącą w rosnącej kałuży krwi.

Gol spojrzał na niego i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Dyszał ciężko. Tak jak ja, uświadomił sobie Cery. Anyi schyliła się i przebiegła rękami wzdłuż ciała napastnika, przeszukując jego ubranie, po czym potarła palce.

– Sadza. Zszedł kominem do domu nad nami. – Podejrzliwie spojrzała na stare kamienne schody prowadzące do drzwi piwnicy.

Cery’emu zrzedła mina. Bez względu na to, jak ci dwoje się tu dostali, a przede wszystkim – jak ich znaleźli, to już nie jest bezpieczna kryjówka. Posępnie spojrzał na martwych skrytobójców, zastanawiając się nad pozostałą garstką osób, do których mógłby się zwrócić o pomoc, oraz nad tym, jak się z nimi skontaktować.

Usłyszał delikatne westchnienie. W drzwiach stała owinięta jedynie w prześcieradło Cadia i szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w martwych skrytobójców. Wzdrygnęła się, lecz gdy na niego spojrzała, jej osłupienie przerodziło się w rozczarowanie.

– Chyba w takim razie nie zostaniesz na kolejną noc?

Cery pokręcił głową.

– Przepraszam za ten bałagan.

Skrzywiła się na widok krwi i ciał, zmarszczyła brwi i rzuciła okiem na sufit. Cery niczego nie usłyszał, ale Anyi w tej samej chwili podniosła głowę. Wszyscy wymienili pełne niepokoju spojrzenia, nie chcąc nic mówić, dopóki ich podejrzenia nie okażą się słuszne.

Cery usłyszał ciche skrzypnięcie, stłumione przez podłogę nad ich głowami.

Anyi i Gol jak najciszej zabrali buty, tobołki i lampy, po czym ruszyli za Cerym do drugiego pokoju, zamykając za sobą drzwi i blokując je starą skrzynią. Cadia zatrzymała się pośrodku pomieszczenia, westchnęła i opuściła prześcieradło, żeby się ubrać. Anyi i Gol szybko się odwrócili.

– Co mam robić? – szepnęła Cadia do Cery’ego.

Pozbierał resztę swoich ubrań, wziął lampę i chwilę się zastanowił.

– Chodź z nami.

Wyglądała raczej na zmartwioną niż podekscytowaną, kiedy przeciskali się przez klapę w podłodze, prowadzącą na dawną Złodziejską Ścieżkę. Korytarze były tu pełne gruzu i niezbyt bezpieczne. Ten odcinek podziemnej sieci został odcięty od pozostałej części, gdy Król przebudował pobliską drogę i w miejsce starych slumsów postawił nowe domy. Choć miejsce leżało poza granicami terytorium Cery’ego, Złodziej opłacił człowieka, który wykopał nowe prowadzące do niego przejście, stare ścieżki zaś zostawił w takim stanie, by wyglądały na opuszczone i w razie odnalezienia nikogo nie skusiły. Takie miejsce przydawało się, by coś ukryć, na przykład skradzione przedmioty, czasem jakieś zwłoki.

Nigdy jednak Cery nie planował, że będzie tam ukrywał… siebie. Cadia przyjrzała się zawalonemu gruzem korytarzowi z mieszaniną przerażenia i ciekawości. Cery podał jej lampę i wskazał kierunek.

– Jakieś sto kroków dalej zobaczysz kratę, wysoko na lewej ścianie. Za nią będzie alejka biegnąca pomiędzy dwoma domami. W ścianie są rowki, które ułatwiają wspinaczkę, a krata powinna otwierać się do wewnątrz. Idź do jednego z sąsiadów i powiedz, że ktoś włamał się do twojego domu. Jeśli znajdą ciała, powiedz, że to włamywacze, i podsuń myśl, że jeden zaatakował drugiego.

– A jeśli ich nie znajdą?

– Zaciągnij ciała do tunelu i nie wpuszczaj nikogo do piwnicy, póki nie wywietrzeje zapach.

Wyglądała na jeszcze bardziej zmartwioną, ale przytaknęła i wyprostowała się. Jej odwaga wzruszyła go do bólu. Miał nadzieję, że nie dopadną jej kolejni zabójcy ani nie zostanie w żaden inny sposób ukarana za udzielenie mu pomocy. Przysunął się do niej i mocno pocałował.

– Dziękuję – powiedział cicho. – To była sama przyjemność.

Uśmiechnęła się, a w jej oczach na chwilę zabłysły iskierki.

– Uważaj na siebie – powiedziała.

– Zawsze uważam. A teraz już idź.

Odeszła pośpiesznie. Nie mógł ryzykować i odprowadzić jej wzrokiem. Gol poprowadził ich naprzód, a Anyi trzymała się z tyłu, gdy przemierzali zawalone korytarze. Zrobili kilka kroków i usłyszeli za sobą jakiś trzask. Cery zatrzymał się i odwrócił.

– Cadia? – mruknął Gol. – Krata się zatrzasnęła po jej wyjściu na ulicę?

– Z takiej odległości byśmy nie usłyszeli – rzekł Cery.

– To nie był dźwięk kraty opadającej na cegły czy kamień – wyszeptała Anyi. – To było… coś drewnianego.

Po chwili usłyszeli stukot. Odgłos grzechoczących cegieł i kamieni. Po plecach Cery’ego przebiegł dreszcz.

– No dalej. Pospieszcie się. Tylko po cichu.

Gol wysoko uniósł lampę, ale na ziemi walało się tyle gruzu, że tylko chwilami udawało im się biec. Cery miał ochotę przeklinać, żałując, że nie zlecił dokładniejszego sprzątania. Na prostym odcinku tunelu Gol zaklął, poślizgnął się i zatrzymał. Wychylając się zza ramienia dryblasa, Cery zauważył, że trafili w miejsce, gdzie niedawno zawaliło się sklepienie, i znaleźli się w ślepej uliczce. Zawrócili szybko i pośpieszyli z powrotem w kierunku poprzedniej krzyżówki.

Anyi westchnęła, gdy dotarli do zakrętu.

– Zostawiamy ślady.

Cery spojrzał pod nogi i zobaczył odciski stóp na zapylonym podłożu. Nadzieja na to, że pościg ruszy tropem prowadzącym w ślepą uliczkę, legła w gruzach, gdy zdał sobie sprawę, że ślady Gola prowadzą właśnie do bocznego korytarza, niezbicie dowodząc, że zawrócili.

Ale jeśli nadarzy się kolejna okazja do zostawienia fałszywego tropu…

Niestety, nie nadarzyła się. Kiedy wreszcie dotarli do przejścia prowadzącego do głównej części Złodziejskiej Ścieżki, ogarnęła go ulga. Ponownie pożałował, że nie przewidział takiej sytuacji: zamaskował wejście do odciętych tuneli, ale nie zadał sobie trudu, by ukryć wyjście od środka, na wypadek gdyby ktoś się w nich znalazł.

Gdy zamknęli za sobą drzwi, rozejrzeli się po czystszym, lepiej utrzymanym korytarzu, w którym się znaleźli. Nie mieli jak zablokować drzwi i uniemożliwić ścigającym wyjście ze starych tuneli.

– Dokąd teraz? – spytał Gol.

– Na południowy wschód.

Teraz podążali już szybciej, zasłonili jednak lampy, aby drogę oświetlał im jak najcieńszy promień światła. Cery wolałby iść po ciemku, słyszał jednak historie o pułapkach mających chronić terytoria innych Złodziei, zastawianych przez przedsiębiorczych rabusiów lub tajemniczych Glizdów. Mimo to tempo narzucone przez Gola było ryzykownie szybkie i Cery się obawiał, że przyjaciel nie będzie w stanie uskoczyć, gdy natknie się na coś niebezpiecznego.

Wkrótce Cery dyszał ciężko, bolało go w piersi i coraz bardziej chwiał się na nogach. Gol wypuścił się nieco naprzód, lecz po chwili zwolnił i odwrócił się. Zaczekał na Cery’ego, lecz miał zachmurzoną twarz i nie szedł dalej, mimo że Cery już go dogonił.

– Gdzie jest Anyi?

Serce boleśnie podskoczyło w piersi Cery’ego. Pośpiesznie się obrócił, lecz za plecami miał tylko ciemność.

– Tu jestem – usłyszeli ściszony głos, po czym Anyi cicho wyłoniła się z mroku. – Zatrzymałam się, żeby sprawdzić, czy usłyszę pościg. – Minę miała ponurą. – Idą za nami. Więcej niż jeden. – Machnęła ręką, szybko do nich podchodząc. – Pośpieszcie się. Nie są daleko.

Cery podążył za Golem, który ruszył naprzód. Wielkolud nadał jeszcze szybsze tempo. Wybrał krętą trasę, ale nie udało im się zgubić prześladowców – co dowodziło, że znają te korytarze tak dobrze, jak on i Cery. Gol zbliżył się do korytarzy pod Gildią, jednak perspektywa spotkania z magami nie odstraszyła ścigających, którzy najwyraźniej nie mieli zamiaru pozwolić im uciec.

Dochodzili właśnie do tajnego wejścia, przez które Cery przechodził do tuneli pod Gildią. Nie odważą się tam za mną wejść. Chyba że nie wiedzą, dokąd te korytarze prowadzą. Jeśli za nami pójdą, odkryją, że Gildia nie strzeże swoich tuneli. A to oznacza, że Skellin też się o tym dowie. Nie dość, że nie będę mógł już nigdy tędy uciec, to jeszcze będę musiał ostrzec Gildię. Zasypią przejścia i pozbawią nas najbezpieczniejszej drogi do Sonei i Lilii.

Traktował należące do Gildii korytarze jak ostateczną drogę ucieczki. Gdyby tylko był inny wybór…

Około dwudziestu kroków od wejścia do Gildii usłyszeli coś za plecami, a zatem zabójcy byli blisko. Zbyt blisko nie będzie czasu na otwarcie ukrytych drzwi. Gol zwolnił kroku, by spojrzeć na Cery’ego, i pytająco uniósł brwi. Cery prześlizgnął się obok i pośpieszył w innym kierunku.

Był inny wybór. Bardziej ryzykowny. Groził jeszcze większym niebezpieczeństwem niż to, któremu umkną. Ale jeśli ścigający ośmielą się ruszyć ich śladem, to przynajmniej oni również znajdą się w niebezpieczeństwie.

Gol odgadł zamiar Cery’ego i zaklął pod nosem. Ale się nie sprzeciwił. Chwycił Cery’ego za ramię, żeby ten na chwilę zwolnił, i ponownie zajął miejsce na przedzie.

– Szaleństwo – mruknął, po czym pędem ruszył w kierunku Miasta Glizdów.

Minęła już ponad dekada – prawie dwie – odkąd dziesiątki dzieci z ulicy zadomowiły się w tunelach, po tym jak zniszczono ich dzielnicę. Szybko stały się bohaterami budzących grozę historii opowiadanych w spylunkach i żeby straszyć niegrzeczne dzieci. Mówiło się, że Glizdowie nigdy nie wychodzą na światło dzienne, że opuszczają tunele tylko nocą, przechodząc kanałami i przez piwnice, żeby podkradać jedzenie i robić ludziom psikusy. Niektórzy wierzyli, że mieszkańcy tuneli zamienili się w patykowate, blade istoty o wielkich ślepiach, dzięki którym widzą w ciemnościach. Inni powiadali, że wyglądają jak zwykłe dzieci ulicy, ale gdy otwierają usta, okazuje się, że mają długie kły. Panowało jednak zgodne przekonanie, że zapuścić się na terytorium Glizdów to jak prosić się o śmierć. Od czasu do czasu pojawiali się tacy, którzy postanawiali przekonać się o tym na własnej skórze. Większość nigdy nie wracała, nieliczni jednak pojawiali się z powrotem, krwawiąc z ran zadanych w ciemnościach przez bezszelestnych, niewidocznych napastników.

Mieszkańcy tych okolic zostawiali Glizdom podarki, mając nadzieję na uniknięcie podziemnych ataków na swoje domy. Cery, którego terytorium w jednym końcu zachodziło na tereny Glizdów, polecił swoim ludziom co kilka dni zostawiać w jednym z tuneli jedzenie w worku, na którym umieszczono obrazek małego gryzonia, ceryniego, od którego wziął swoje imię.

Minęło już trochę czasu, odkąd sprawdzał, czy nadal wypełniają jego polecenie. Jeśli nie, to prawdopodobnie i tak nie będę miał okazji ich za to ukarać.

Wkrótce zauważył oznaczenia ostrzegające o wkroczeniu na terytorium Glizdów. A potem już ich nie widział. Za plecami słyszał przyspieszony oddech Anyi. Czy ścigający ich ludzie ośmielili się nadal podążać ich śladem?

– Nie rób tego – powiedziała Anyi, ciężko dysząc, gdy zwolnił, żeby obejrzeć się za siebie. – Są… tuż… za… nami.

Zabrakło mu tchu, żeby zakląć. Wdychane i wydychane powietrze sprawiało ból. Bolało go całe ciało, a nogi chwiały się, gdy zmuszał je do dalszego biegu. Pomyślał o niebezpieczeństwie, w jakim znalazła się Anyi. To ją pierwszą zabiją, jeśli ich dogonią. Nie mógł na to pozwolić.

Coś złapało go za kostki i runął naprzód.

Ziemia nie była tak płaska ani twarda, jak się spodziewał, ale ruszała się, falowała i wydawała z siebie stłumione przekleństwa. To był Gol – niewidoczny w całkowitych ciemnościach. Lampy zgasły. Cery przeturlał się na bok.

– Zamknij się – ktoś szepnął.

– Posłuchaj go, Gol – nakazał mu Cery. Gol zamilkł.

Odgłos kroków dobiegający z korytarza stał się głośniejszy. Z ciemności wyłoniły się ruchome światła, przebijające się przez zasłonę z niedbale utkanego materiału, ale Cery nie pamiętał, żeby ją mijał. Musiała zostać opuszczona, kiedy ją minęliśmy. Kroki stały się wolniejsze, po czym ustały. Z innej strony dobiegł ich odgłos kolejnych szybkich kroków. Światła zaczęły się oddalać, gdy trzymający je ludzie pobiegli dalej.

Po długiej chwili ciszę przerwały westchnienia. Po plecach Cery’ego przebiegł dreszcz, gdy zdał sobie sprawę, że jest otoczony przez kilka osób. Nagle pojawił się wąski promień światła. To była jedna z lamp. Trzymał ją ktoś obcy.

Cery podniósł wzrok i zobaczył młodego, mierzącego go wzrokiem mężczyznę.

– Kto? – spytał mężczyzna.

– Ceryni ze Strony Północnej.

– A ci?

– Moi ochroniarze.

Mężczyzna uniósł brwi, po czym pokiwał głową. Odwrócił się do pozostałych. Cery rozejrzał się i zobaczył jeszcze sześciu młodych mężczyzn, z których dwóch siedziało na Golu. Anyi przykucnęła, gotowa do walki, a w rękach trzymała noże. Dwóch młodych mężczyzn po obu jej stronach stało w bezpiecznej odległości, choć wyglądali na gotowych do przyjęcia kilku cięć, jeśli przywódca każe im ją unieszkodliwić.

– Odłóż to, Anyi – powiedział Cery.

Usłuchała, nie spuszczając z nich wzroku. Przywódca skinął na dwóch mężczyzn, którzy zeszli z Gola, ten zaś stęknął z ulgą. Cery wstał, odwrócił się w stronę przywódcy i wyprostował się.

– Szukamy bezpiecznego przejścia.

Usta młodzieńca drgnęły w nieznacznym uśmiechu.

– Teraz się nie da. – Uderzył się kciukiem w pierś. – Wen. – Odwrócił się i powiedział do pozostałych: – Znam to imię. Ten, co zostawia jedzenie. Co robimy?

Wymienili spojrzenia, wymamrotali coś, on zaś pokręcił głową:

– Zabić? Uwolnić?

– Robal? – powiedział jeden z nich, a Wen chwilę się zastanowił.

Kiwnął głową.

– Robal – powiedział zdecydowanym tonem.

Wtedy wszyscy skinęli głowami, choć Cery nie był w stanie określić, czy podjęli tę decyzję wspólnie, czy też po prostu zaakceptowali wybór Wena.

Wen zwrócił się do Cery’ego.

– Wszyscy idziecie z nami. Zabieramy was do Robala. – Oddał Golowi lampę i spojrzał na jednego z ludzi, którzy wcześniej siedzieli na wielkoludzie. – Powiedzcie Robalowi.

Młody mężczyzna pośpiesznie zniknął w ciemności za plecami Wena. Gdy Wen zaczął iść w tym samym kierunku, Anyi wyciągnęła rękę i wzięła swoją lampę od trzymającego ją wyrostka. Dwóch chłopaków pośpiesznie dołączyło do przywódcy, a pozostali zajęli pozycje na tyłach.

Szli w milczeniu. Na początku Cery’ego ogarnęła fala ulgi, bo wreszcie nie musiał biec, choć nogi nadal mu drżały, a serce biło zbyt szybko. Zauważył, że Gol wygląda na równie zadyszanego. Kiedy mniej więcej doszedł do siebie, znów zaczął się martwić. Nigdy nie słyszał o tym, żeby ktokolwiek spotkał Glizda o imieniu Robal. Chyba że… chyba że Robal nie jest człowiekiem, tylko jakimś stworem, któremu rzucają intruzów na pożarcie.

Przestań, powiedział sobie. Gdyby chcieli nas zabić, nie ukryliby nas przed pościgiem. Zadźgaliby nas w ciemności albo zaprowadzili w ślepy zaułek.

Kiedy pokonali pewien dystans, ktoś odezwał się w ciemności przed nimi, a Wen odburknął coś w odpowiedzi. Po chwili mężczyzna wyszedł z cienia, a grupa się zatrzymała. Nieznajomy uważnie przyjrzał się Cery’emu i skinął głową.

– Jesteś Ceryni – powiedział. Wyciągnął rękę. – Jestem Robal.

Cery również wyciągnął dłoń. Nie był do końca pewny, co oznacza ten gest. Robal złapał ją na chwilę, po czym puścił i kiwnął palcem.

– Chodźcie ze mną.

Przyszła pora na kolejną podróż. Cery zauważył, że w powietrzu jest coraz więcej wilgoci, a od czasu do czasu z bocznego korytarza lub zza ścian dobiegał ich odgłos płynącej wody. Weszli do przestronnego pomieszczenia, w którym słychać było szum wody, i wszystko nabrało sensu.

Otaczał ich las kolumn, z których każda się rozszerzała, tworząc sklepione przejście łączące się z kolejnym. Cała sieć tworzyła niski sufit przypominający udrapowany materiał albo sieć farena. Nie było pod nim podłogi, a jedynie odbijająca światło powierzchnia wody. Ich przewodnik szedł właśnie po czymś, co wyglądało na szczyt grubej ściany. Wo da przepływała po obu jej stronach. Było za ciemno, żeby ocenić głębokość.

Na szczęście ścieżka była sucha i w ogóle nie była śliska. Cery obejrzał się za siebie i zauważył, że woda wpływa do tuneli, które musiały schodzić jeszcze głębiej pod miasto, sądząc po nachyleniu ich konstrukcji. Po obu stronach widać było inne szczyty ścian, ale były za daleko, żeby na nie przeskoczyć. Jedyne światło pochodziło z lamp, które nieśli ze sobą.

Ku jego zaskoczeniu, na wodzie nic się nie unosiło. Od czasu do czasu mijały ich jedynie oleiste plamy, głównie pachnące mydłem i olejkami. Na ścianach jednak były plamy pleśni, a w powietrzu czuć było niezdrową wilgoć.

Przed nimi pojawiło się skupisko świateł i Cery wkrótce zaczął dostrzegać zarys jakiegoś dużego pomostu łączącego dwie ściany. Siedziało na nim kilka osób, a w ogromnym pomieszczeniu odbijało się echem ściszone szemranie. Za pomostem Cery dostrzegł ciemne kręgi na jaśniejszym obszarze i wreszcie doszedł do wniosku, że to kolejne tunele, tym razem położone wyżej, z których woda wylewała się do ogromnego podziemnego zbiornika.

Pomost zaczął skrzypieć pod ich stopami, gdy weszli na niego za Robalem. Cery popatrzył na ludzi i zauważył, że nikt nie ma więcej niż dwadzieścia kilka lat. Dwie młode kobiety karmiły malutkie dzieci, a jakiś maluch był uwiązany sznurkiem do najbliższej kolumny, pewnie po to, żeby nie czmychnął z pomostu do wody. Wszyscy patrzyli na Cery’ego, Gola i Anyi szeroko otwartymi z zaciekawienia oczami, ale nikt się nie odezwał.

Robal spojrzał na Cery’ego i wskazał na ujścia wody.

– Ta płynie z łaźni w Gildii – powiedział. – Dalej na południe są rury kanalizacyjne, a te na północ to i kanały, i odpływy z kuchni. Ale tutaj woda jest czystsza.

Cery przytaknął. To nienajgorsze miejsce, żeby się tu osiedlić, jeśli komuś nie przeszkadza mieszkanie pod ziemią i wszechobecna wilgoć. Rozejrzał się na obie strony i zauważył inne pomosty, na których było jeszcze więcej Glizdów, oraz łączące je wąskie mostki.

– Nie miałem pojęcia, co tu jest – przyznał.

– Tuż pod twoim nosem – uśmiechnął się Robal, a Cery uświadomił sobie, że miał on całkowitą rację. Ta część terytorium Glizdów znajdowała się tuż pod terenami Cery’ego. Odwrócił się w stronę mężczyzny.

– Twoi ludzie ukryli nas przed tymi, którzy chcieli nas zabić – rzekł. – Dziękuję. Nigdy nie naruszyłbym waszego terytorium, gdybym miał inny wybór.

Robal przechylił głowę.

– A tunele Gildii?

A zatem wie, że mam do nich dostęp. Cery pokręcił głową.

– Wtedy ujawniłbym je wrogom. Musiałbym ostrzec Gildię, a nie sądzę, żeby spodobało mi się takie rozwiązanie tej sprawy. Podejrzewam, że ty też nie byłbyś zadowolony, gdyby zaczęli tu węszyć.

Mężczyzna uniósł brwi.

– Fakt. – Wzruszył ramionami i westchnął. – Gdybyśmy pozwolili znaleźć was temu, kto wysłał za wami pościg, znalazłby również i nas. Kiedy zabierze to, co należy do was, nic już go nie powstrzyma przed zagarnięciem tego, co należy do nas.

Cery z uwagą przyglądał się Robalowi. Glizdowie lepiej niż się spodziewał orientowali się w tym, co się dzieje na świecie. Mieli rację co do Skellina. Kiedy zajmie terytorium Cery’ego, będzie chciał kontrolować również Glizdów.

– Skellin albo ja. Nie za duży wybór – powiedział Cery.

Robal pokręcił głową i zachmurzył się.

– Nie zostawi nas w spokoju, tak jak ty. – Skinął głową w kierunku tuneli. – Będzie ich chciał, żeby mieć dostęp tam, dokąd prowadzą.

Do Gildii. Cery’ego przeszedł dreszcz. Przywódca Glizdów po prostu dobrze się domyślał czy raczej znał dokładne plany Skellina? Złodziej już otwierał usta, żeby zapytać, ale Robal zwrócił się w jego stronę i utkwił w nim wzrok.

– Pokazałem ci je, więc już wiesz. Ale nie możecie zostać – powiedział. – Wyprowadzimy was w bezpiecznym miejscu, ale to wszystko, co możemy zrobić.

Cery skinął głową.

– To i tak znacznie więcej, niż oczekiwałem – odparł, starając się, by jego ton wyrażał jak największą wdzięczność.

– Jeśli będziesz musiał wrócić, wypowiedz moje imię, a przeżyjesz, ale i tak znów cię stąd wyprowadzimy.

– Rozumiem.

Robal patrzył Cery’emu w oczy jeszcze przez chwilę, po czym skinął głową.

– Dokąd chcecie iść?

Cery spojrzał na Anyi i Gola. Córka wyglądała na zaniepokojoną, a Gol był blady i wyczerpany. Dokąd mieliby pójść? Nie za wiele zostało im przysług do wykorzystania i żadne miejsce, do którego mogliby łatwo dotrzeć, nie było bezpieczne. Nie mieli już sprzymierzeńców, którym mogliby zaufać ani których nie narażaliby na niebezpieczeństwo. Poza jednym. Cery odwrócił się z powrotem do Robala.

– Zabierzcie nas tam, skąd przyszliśmy.

Mężczyzna powiedział coś do chłopaków, którzy uratowali Cery’ego i jego towarzyszy. Robal gestem nakazał Cery’emu, żeby za nimi poszli, a potem odszedł bez pożegnania. Cery potraktował to jako zwyczaj wśród Glizdów i również się odwrócił.

Wędrówka poza terytorium Glizdów przebiegała wolniej, za co Cery był bardzo wdzięczny. Teraz, gdy strach i ulga mijały, czuł się zmęczony. Ogarnęło go przygnębienie. Gol również powłóczył nogami. Przynajmniej Anyi mogła się jeszcze pochwalić młodzieńczą wytrzymałością.

Cery zaczął rozpoznawać ściany, które mijali, po czym ich przewodnicy wtopili się w ciemność. Lampa, którą niósł, zabulgotała i zgasła, kiedy skończyła się w niej oliwa. Gol nie protestował, gdy Cery wziął jego lampę i poprowadził ich w kierunku przejścia do tuneli pod Gildią.

Kiedy prześlizgnęli się przez wejście i zamknęli za sobą drzwi, Cery poczuł, jak opada z niego napięcie i ustępuje lęk. Wreszcie byli bezpieczni. Odwrócił się do Anyi.

– To gdzie jest ten pokój, w którym spotykasz się z Lilią?

Wzięła lampę i poprowadziła ich długim, prostym tunelem. Skręcili i doszli do grupy pokojów połączonych krętym korytarzem. Cery’ego przeszedł dreszcz na niemiłe wspomnienie, kiedy to Mistrz Fergun uwięził go w ciemnościach. Jednak te pokoje były inne: starsze, a ich układ był jakby celowo mylący. Anyi wprowadziła ich do odkurzonego pokoju, w którym meble zastępowało kilka małych, drewnianych skrzyń, a siedzenia – sterta podniszczonych poduszek. Po jednej stronie znajdował się murowany komin. Postawiła lampę, po czym zapaliła kilka świec w niszach wydrążonych w ścianach.

– To tutaj – powiedziała. – Przyniosłabym więcej mebli, ale nie byłam w stanie wnieść niczego większego i nie chciałam przyciągać uwagi.

– Nie ma łóżek. – Gol ze stęknięciem usadowił się na jednej ze skrzynek. Cery uśmiechnął się do starego przyjaciela.

– Nie martw się. Coś wykombinujemy.

Ale wyraz twarzy Gola nie złagodniał. Cery zmarszczył brwi, zauważywszy, że przyjaciel przyciska ręce do boku pod koszulą. A potem zobaczył ciemną plamę, błyszczącą w świetle świec.

– Gol…?

Wielkolud zamknął oczy i zachwiał się.

– Gol! – krzyknęła Anyi i jednocześnie z Cerym podbiegła, by go podtrzymać. Złapali go, zanim spadł ze skrzyni. Anyi przyciągnęła kilka poduch.

– Połóż się – nakazała. – Obejrzę to.

Cery nie był w stanie powiedzieć ani słowa. Strach sparaliżował mu umysł i gardło. Skrytobójczyni musiała dźgnąć Gola w trakcie walki. A może nawet zanim się obudził? Cery widział jedynie, jak Gol uniknął kolejnego pchnięcia.

Anyi zmusiła go, żeby położył się na poduszkach, odsunęła jego rękę i uniosła koszulę. Zobaczyła małą ranę na brzuchu, z której powoli sączyła się krew.

– Tyle czasu. – Cery pokręcił głową. – Czemu nic nie powiedziałeś?

– Nie było tak źle. – Gol wzruszył ramionami i skrzywił się. – Nie bolało, dopóki nie zaczęliśmy rozmawiać z Robalem.

– Założę się, że teraz boli – powiedziała Anyi. – Jak myślisz, głęboko sięga?

– Raczej nie. Nie wiem. – Gol zakaszlał z bólem.

– Może być gorzej, niż wygląda. – Anyi przysiadła na nogach i podniosła wzrok na Cery’ego. – Pójdę po Lilię.

– Nie… – zaprotestował Gol.

– Wyszliśmy z domu Cadii zaledwie kilka godzin przed świtem – powiedział Cery. – Lilia może być już na Uniwersytecie.

Anyi przytaknęła.

– Możliwe. Ale nie dowiemy się, póki nie sprawdzimy. Popatrzyła na niego, pytająco unosząc brwi.

– Idź – odparł.

Wzięła jego rękę i przycisnęła do rany. Gol jęknął.

– Uciskaj i…

– Wiem, co robić – odpowiedział Cery. – Jeśli jej nie będzie, to przynajmniej weź coś czystego, z czego będzie można zrobić opatrunek.

– Wezmę – odparła, biorąc do ręki lampę.

Wyszła, a odgłos jej kroków stawał się coraz słabszy, gdy pośpiesznie znikła w ciemności.

ROZDZIAŁ 2
WEZWANIE

– Czy powinienem wziąć pierścień z krwawym klejnotem mojej matki? – spytał Lorkin, gdy Dannyl wszedł przez otwarte drzwi swoich pokojów w Domu Gildii.

Dannyl spojrzał na złoty pierścień w rękach Lorkina, w którym osadzono kulisty, czerwony kamień. Jeśli coś pójdzie nie tak w trakcie spotkania z Królem Sachaki, byłoby dobrze, gdybyśmy mieli jak się komunikować, pomyślał. Ale jeśli pójdzie aż tak źle, to mogą znaleźć i odebrać nam oba pierścienie, a potem je wykorzystać, żeby odwrócić uwagę, albo nawet dręczyć Osena i Soneę.

Takie właśnie ograniczenia miały krwawe klejnoty. Przekazywały myśli tego, kto je nosił, magowi, którego krwi użyto do ich stworzenia. Słabą stroną takiego rozwiązania był fakt, że twórca zawsze odczuwał myśli noszącej pierścień osoby, co było szczególnie nieprzyjemne, gdy taka osoba była torturowana.

Doświadczył tego jego stary przyjaciel i mentor, Rothen, za sprawą jednego z sachakańskich wygnańców zwanych ichanimi, w trakcie ich najazdu na Kyralię dwadzieścia lat temu. Mężczyzna schwytał Rothena, ale zamiast go zabić, stworzył klejnot, używając jego krwi. Zakładał go każdej ze swoich ofiar, tak by Rothen przeżywał odczucia przerażonych umierających Kyralian.

Gdyby odebrano im ten pierścień, to na kogo Sachakanie mieliby większy wpływ – na Czarnego Maga Soneę czy na Administratora Osena? Dannyla przeszedł dreszcz, gdyż odpowiedź była oczywista.

– Zostaw go – doradził. – Będę miał pierścień Osena. Daj mi pierścień Sonei, ukryję go na wypadek, gdyby przeczytali twoje myśli i dowiedzieli się o nim.

Lorkin spojrzał na Dannyla z dziwnym, lekko rozbawionym wyrazem twarzy.

– Nie obawiaj się, nie dadzą rady czytać mi w myślach – powiedział.

Dannyl z zaskoczeniem przyjrzał się młodemu magowi.

– Potrafisz…?

– Do pewnego stopnia. Nie miałem czasu nauczyć się oszukiwać czytającego w myślach tak dobrze, jak potrafią Zdrajcy. Gdy ktoś spróbuje zajrzeć w mój umysł, nie uda mu się, ale będzie wiedział, że mu się nie udaje.

– Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie – odparł Dannyl. Zrobił krok w stronę drzwi. – Pójdę go schować i dołączę do ciebie w pokoju pana.

Lorkin skinął głową.

Dannyl pośpiesznie wrócił do swojej kwatery, rozkazał niewolnikowi wyjść i pilnować, by nikt mu nie przeszkadzał, po czym rozejrzał się za miejscem, w którym mógłby ukryć pierścień. Lorkin potrafi blokować czytanie myśli! Ashaki Achati, doradca sachakańskiego Króla, który zaprzyjaźnił się z Dannylem, gdy ten przybył do Arvice, mówił, że Zdrajcy znaleźli na to sposób. Jak inaczej szpiedzy udający niewolników byliby w stanie ukryć swą tożsamość? Ciekawe, o czym jeszcze Lorkin mi nie powiedział.

Poczuł ukłucie frustracji. Od powrotu do Arvice Lorkin niechętnie dzielił się informacjami na temat buntowniczej społeczności, wśród której żył przez kilka ostatnich miesięcy. Dannyl rozumiał, że jego byłemu asystentowi powierzono tajemnice, których nie mógł zdradzić, nie narażając na niebezpieczeństwo życia wielu osób. A jednak sprawia wrażenie, jakby jego lojalność leżała teraz po ich stronie, nie zaś po stronie Gildii i Kyralii.

Młody mag znów zaczął nosić szaty, najwyraźniej zatem nadal uważał się za maga Gildii – mimo że kiedy spotkali się z Dannylem w górach, powiedział, że Gildia powinna traktować go tak, jakby z niej odszedł.

Nóżki podróżnego kufra Dannyla wyrzeźbiono w kształt pniaków o szorstkiej, pogiętej korze. Dannyl już wcześniej za pomocą magii wyciął jedno z zagięć i utworzył za nim małe zagłębienie, na wypadek gdyby kiedyś musiał ukryć pierścień Osena. Teraz wyjął ruchomą część, umieścił wewnątrz pierścień Sonei i z powrotem zatkał wyżłobienie. Następnie przeszedł do pokoju pana, czyli pomieszczenia, w którym w tradycyjnym sachakańskim domu głowa rodziny wita i zabawia gości.

Gildia nigdy oficjalnie nie ogłosiła, że Lorkin przestał być jej członkiem, choć owo przemilczenie wywołało niezręczną sytuację w sachakańsko-kyraliańskich stosunkach. Starszyzna nie chciała, by sądzono, że zbyt szybko odpuszcza sobie poszukiwania samowolnych magów, poza tym postanowiono oszczędzić Sonei bólu, jaki sprawiłaby jej taka decyzja. Jednakże istniało niebezpieczeństwo, że milczenie zostanie odebrane jako darowanie Lorkinowi współpracy z buntownikami, a to nadwyrężyłoby stosunki pomiędzy Krainami Sprzymierzonymi a Królem Sachaki.

Powrót do Arvice mógł złagodzić to napięcie, tyle że sachakański władca usilnie chciał poznać informacje, które Lorkin zdobył na temat wroga. Chyba jednak czeka go rozczarowanie.

Kiedy tylko Król Amakira dowiedział się o powrocie młodego maga, wydał rozporządzenie zakazujące Lorkinowi opuszczanie miasta. Dannyl spodziewał się, że zaraz po tym dostaną wezwanie do pałacu, jednak przez kilka dni nie przychodziły żadne kolejne wieści. Bez wątpienia Król chciał zasięgnąć opinii doradców.

W tym ashakiego Achatiego, sądząc po tym, że był nieobecny.

Doradca nie odwiedził ich ani nie przesłał żadnej wiadomości, odkąd on, Dannyl i Tayend wrócili z wyprawy w poszukiwaniu plemienia Duna. Na myśl o podróży w Dannylu zagotował się gniew. Tayend podstępem zmusił Achatiego, żeby zabrali go ze sobą, a potem celowo i skutecznie przeszkadzał Dannylowi i Achatiemu w nawiązaniu romansu.

Dziwne: przez to chcę z nim być jeszcze bardziej niż przed wyjazdem, mimo że wtedy się wahałem i byłem pełen wątpliwości co do politycznych skutków takiego związku.

Przez to, że argumenty Tayen da zgadzały się z początkowymi wątpliwościami Dannyla i że obecna sytuacja była dokładnie jedną z tych, w których taki romans byłby niezręczny, wcale nie było łatwiej wybaczyć Tayendowi wtrącanie się w cudze sprawy.

Dannyl wciąż miał nadzieję, że Achati był zajęty sprawą Lorkina, a nie że zrezygnował z ich znajomości.

Nie mógł też pozbyć się poczucia winy. Bez względu na to, czy zostaną kochankami, zawsze będą mieli przed sobą sekrety. Na przykład takie jak propozycja sojuszu lub umowy handlowej pomiędzy plemionami Duna a Gildią. Prawie o tym zapomniał, odkąd wrócił Lorkin. Kiedyś Gildia z ochotą skorzystałaby z możliwości poznania każdego nowego rodzaju magii, ale perspektywa podobnej wymiany ze Zdrajcami, którzy budzili większy respekt jako sojusznicy, nieco tę możliwość przyćmiła.

Dannyl nie do końca wiedział, jakie informacje Zdrajcy przekazali Gildii za pośrednictwem Lorkina. Osen postanowił, że tak będzie lepiej, na wypadek gdyby ktoś postanowił przeczytać myśli Dannyla – co nie było jednak zbyt prawdopodobne. Dannyl zmarszczył brwi. Osen musi wiedzieć, że Lorkin potrafi blokować czytanie myśli. Lorkin nie powie mi przecież niczego, co już przekazał Osenowi.

Młody mag był już w pokoju pana, gdy Dannyl się tam zjawił. On, Tayend i Mistrzyni Merria, asystentka Dannyla, siedzieli na taboretach i cicho rozmawiali. Wstali, gdy Dannyl wszedł do pokoju.

– Gotowy? – spytał Lorkina Dannyl.

Lorkin kiwnął głową.

Tayend rzucił młodemu magowi poważne spojrzenie.

– Powodzenia.

– Dziękuję, Ambasadorze – odparł Lorkin.

– Oboje wypytywaliśmy naszych sachakańskich przyjaciół o to, co według nich zrobi Król – dodał Tayend, spojrzawszy na Merrię. – Nikt nie chce zgadywać, ale wszyscy mają nadzieję, że nie będzie to coś, co mogłoby wywołać niepokój w Krainach Sprzymierzonych.

– A czy uważają, że powinienem złamać dane słowo i powiedzieć wszystko, co wiem na temat Zdrajców? spytał Lorkin.

Tayend skrzywił się.

– Tak – potwierdziła Merria, skinąwszy głową.

Usta Lorkina drgnęły w przelotnym uśmiechu.

– Cóż za niespodzianka.

Jednak pomimo pozornie dobrego humoru jego spojrzenie pozostało zawzięte. Przypominał Dannylowi Soneę. Kiedy pomyślał, jaka była uparta w jego wieku, poczuł lekką ulgę, wyobrażając sobie, jak Lorkin stawia czoła pytaniom sachakańskiego Króla i jego despotyzmowi. Miejmy nadzieję, że despotyzm to jedyne, do czego się posunie.

– Ty też na siebie uważaj – powiedziała Merria.

Dannyl zdał sobie sprawę, że patrzyła na niego, i z zaskoczenia zamrugał oczami. Odkąd wrócił, rzucała mu ponure spojrzenia, dając do zrozumienia, że wciąż mu nie przebaczyła, że nie zabrał jej ze sobą w podróż do plemion Duna. Nie do końca wiedział, jak zareagować na jej urazę, szczególnie że nie chciał się zastanawiać, co się z nim stanie, jeśli sprawy przyjmą zły obrót.

– Dam sobie radę – odparł. – Obaj damy sobie radę dodał. – Tayen d patrzył na Dannyla z troską, nad którą Dannyl również nie chciał się zastanawiać, więc odwrócił się w stronę korytarza prowadzącego przed Dom Gildii. – Nie dajmy zatem czekać Królowi.

– Racja – powiedział łagodnie Lorkin.

Dannyl rozejrzał się za Kaiem, mężczyzną, który był teraz jego osobistym niewolnikiem. Merria dowiedziała się od przyjaciółek, że niewolnicy celowo często wymieniali się obowiązkami, bo dzięki temu ich pan nie mógł tak łatwo ukarać konkretnego z nich za jakiś błąd, skoro mógł być za niego odpowiedzialny inny niewolnik. Im więcej niewolników krzątało się wokoło, tym trudniej było zapamiętać ich imiona, a skoro nie pamięta się imienia niewolnika, to trudniej wydać rozkaz jego ukarania.

Merria zażądała, by każdy mieszkaniec Domu Gildii miał tylko jednego lub dwóch niewolników. Mimo że taka zasada była bliższa posiadaniu służącego, i tak miała pewne wady. Służący zadawałby pytania. Służący odezwałby się, gdyby polecenie było niemożliwe lub ciężkie do wykonania. Służący nie rzucałby się za każdym razem na ziemię w obecności pana. Mimo że Dannyl miewał już irytująco wygadanych służących, wolałby to niż bezwarunkowe posłuszeństwo, które było dla niego krępujące.

– Powiedz niewolnikom zajmującym się powozem, że jesteśmy gotowi – polecił.

Kai pośpiesznie wykonał polecenie. Dannyl poprowadził Lorkina korytarzem do drzwi frontowych. Kiedy znaleźli się na zewnątrz, osłonił dłonią oczy przed oślepiającym słońcem. Niebo było błękitne i bezchmurne, a powietrze ciepłe i suche, co w Kyralii byłoby oznaką nadchodzącego lata. Tu była zaledwie wczesna wiosna. Jak zawsze, niewolnicy padli na ziemię. Dannyl kazał im wstać, po czym wraz z Lorkinem weszli do czekającego na nich powozu.

Jechali w milczeniu. Dannyl rozważał wszystko, co Osen polecił mu powiedzieć, i wszystko, czego mówić zabronił. Chętnie poznałby więcej szczegółów na temat planów Lorkina i Gildii – nieznajomość całej prawdy budziła w nim niepokój. Zdecydowanie zbyt wcześnie powóz skręcił w szeroką, potrójną aleję prowadzącą do pałacu, po czym zatrzymał się przed budynkiem. Niewolnicy niezdarnie zeszli z powozu i otworzyli drzwiczki.

Dannyl wysiadł i zaczekał, aż Lorkin do niego dołączy.

– Ładny – rzekł młody mag, z podziwem przyglądając się budynkowi. No tak, przecież nie widział dotąd pałacu, pomyślał Dannyl. Spojrzawszy na wypukłe białe ściany i szczyt połyskującej, złotej kopuły, przypomniał sobie, jakie wrażenie pałac zrobił na nim, gdy był tu pierwszy raz. Mająca się wkrótce odbyć rozmowa napawała go jednak zbyt wielkimi obawami, żeby w tej chwili mógł odczuwać ten sam podziw.

Zwrócił się ku wejściu i wprowadził Lorkina do środka. Szli białym korytarzem, minęli straż i weszli do ogromnej, pełnej kolumn sali, służącej jako królewski główny pokój pana. Serce Dannyla zabiło szybciej, gdy zobaczył, że było tam znacznie więcej osób niż podczas któregokolwiek z jego poprzednich spotkań z Królem. Zamiast małych, stojących tu i ówdzie dwu- lub trzyosobowych grupek, zebrał się tu mały tłum. Sądząc po bogato zdobionych krótkich kaftanach i pewnych siebie pozach, w większości byli to ashaki. Szybko ich policzył. Około pięćdziesięciu.

Przeszedł go dreszcz na myśl, że otacza go tylu czarnych magów. Skupił się na zachowaniu niewzruszonego wyrazu twarzy i dostojnego kroku, mając nadzieję, że udaje mu się ukryć strach.

Król Amakira siedział na tronie. Choć był już wiekowym mężczyzną, wyglądał na równie spiętego i czujnego jak najmłodsi z Sachakan obecnych w sali. Nie spuszczał wzroku z Lorkina, dopóki Dannyl się nie zatrzymał i nie przyklęknął na jedno kolano. Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami Lorkin poszedł w jego ślady.

– Wstań, Ambasadorze Dannylu – rzekł Król.

Dannyl wstał i powstrzymał się od spojrzenia na Lorkina, który powinien pozostać na kolanach, dopóki nie dostanie pozwolenia, by wstać. Wzrok Króla z powrotem padł na młodego maga. Jego spojrzenie było przenikliwe.

– Wstań, Mistrzu Lorkinie.

Lorkin wstał z kolan, spojrzał na Króla, po czym kulturalnie spuścił wzrok.

– Witaj z powrotem – powiedział Król.

– Dziękuję, wasza wysokość.

– Odpocząłeś już po podróży powrotnej do Arvice?

– Tak, wasza wysokość.

– Cieszę się. – Król spojrzał na Dannyla, a w jego oczach pojawiło się coś na kształt chłodnego rozbawienia. Ambasadorze, chciałbym, żeby Lorkin opowiedział, jak doszło do tego, że opuścił Arvice, żył wśród Zdrajców i wrócił tutaj.

Dannyl skinął głową.

– Spodziewałem się tego, wasza wysokość – odparł, zmuszając się do uśmiechu. Odwrócił się do Lorkina.

– Opowiedz to samo, co opowiedziałeś mnie, Mistrzu Lorkinie.

Młody mag spojrzał na Dannyla z rozbawieniem, niemal z wyrzutem, zanim zwrócił się do Króla. Dannyl powstrzymał się od uśmiechu. Jeśli opowie im to samo, co mnie, to niewiele się dowiedzą.

– W nocy, gdy opuściłem Dom Gildii – zaczął Lorkin

– do mojego łoża zakradła się niewolnica i chciała mnie zabić. Uratowała mnie inna niewolnica i przekonała, że jeśli z nią nie wyjadę, to na moje życie targną się kolejni zabójcy. Moja wybawicielka, jak już zapewne wasza wysokość się domyśla, nie była wcale niewolnicą, lecz należała do Zdrajców. Wyjaśniła mi, że społeczność, do której należy, uformowała się przed wojną sachakańską, po zjednoczeniu się grupy kobiet, które były źle traktowane w sachakańskim społeczeństwie. Wojna zapędziła je w góry, gdzie stworzyły nowe społeczeństwo, odrzucające niewolnictwo i brak równości pomiędzy mężczyznami a kobietami.

– Na ich czele stoi kobieta – przerwał Król. – Więc gdzie tu równość?

Lorkin wzruszył ramionami.

– Nie jest to układ doskonały, ale i tak bardziej sprawiedliwy niż jakikolwiek, z którym się spotkałem lub o jakim słyszałem.

– A zatem trafiłeś do ich siedziby?

– Zgadza się. Było to najbezpieczniejsze miejsce, w jakie mogłem się udać, biorąc pod uwagę czyhających na moje życie zabójców.

– Czy potrafiłbyś znaleźć to miejsce?

Lorkin pokręcił głową.

– Nie. Miałem zasłonięte oczy.

Król zmrużył oczy.

– Jak duży obszar zajmują? Ilu Zdrajców tam mieszka?

– Ja… Nie potrafię dokładnie określić.

– Nie potrafisz czy nie chcesz?

– W takim miejscu niełatwo określić liczbę osób.

– Mimo wszystko, spróbuj oszacować.

Lorkin rozłożył ręce.

– Ponad sto.

– Czy na podstawie swoich obserwacji potrafiłbyś ocenić ich siły w walce?

Lorkin ponownie pokręcił głową.

– Nigdy nie widziałem, jak walczyli. Niektórzy z nich są magami. Ale o tym było już wiadomo. Nie znam ich liczby, siły ani nie wiem, jak dobrze są wyszkoleni.

Jakiś ruch wśród ashakich w pobliżu tronu przyciągnął uwagę Dannyla, a serce zabiło mu szybciej, gdy rozpoznał Achatiego. Mężczyzna spojrzał na niego przelotnie, ale jego twarz nie zdradzała niczego prócz zamyślenia. Pochylił się do Króla i powiedział coś szeptem. Władca nie spuścił wzroku z Lorkina, lecz jego brwi lekko się uniosły.

– Co robiłeś w trakcie pobytu u Zdrajców? – zapytał.

– Pomagałem leczyć chorych.

– Zaufali cudzoziemcowi w tej kwestii?

– Tak.

– Nauczyłeś ich czegoś?

– Kilku rzeczy. Ja też się co nieco nauczyłem.

– Jaką wiedzę im przekazałeś?

– Na temat niektórych nowych leków… Ja zaś dowiedziałem się o kilku lekach od nich, choć do niektórych potrzeba roślin, które nie rosną w Kyralii.

– Dlaczego od nich odszedłeś?

Lorkin przez chwilę nie mówił nic, najwyraźniej zaskoczony, że to pytanie padło tak wcześnie.

– Chciałem wrócić do domu.

– Dlaczego nie odszedłeś wcześniej?

– Zwykle nie pozwalają cudzoziemcom odchodzić. Ale w mojej sprawie postanowili inaczej.

– Dlaczego?

– Nie mieli powodu, by mi na to nie pozwolić. Nie nauczyłem się niczego istotnego, więc nie mógłbym takich informacji ujawnić. Kiedy odszedłem, dopilnowali, żebym nigdy nie był w stanie odnaleźć drogi powrotnej.

Król przyjrzał mu się z namysłem.

– Mimo wszystko poznałeś ich siedzibę lepiej niż ktokolwiek przed tobą, poza samymi Zdrajcami. Być może nie zdajesz sobie sprawy z wagi niektórych szczegółów. Ci buntownicy stanowią zagrożenie dla naszego kraju, a pewnego dnia mogą zagrozić również innym ziemiom w tej okolicy, łącznie z waszymi. Czy zgodzisz się na odczytanie myśli?

Lorkin zamarł w bezruchu. W sali zapanowała cisza, on zaś odpowiedział:

– Nie, wasza wysokość.

– Wyznaczę do tego wyłącznie najbardziej doświadczonego maga. Nie będzie przeszukiwał twoich myśli, lecz pozwoli, abyś sam przekazał mu swoje wspomnienia.

– Doceniam to, jednak mam obowiązek chronić wiedzę, jaką przekazano mi w Gildii. Nie mogę się na to zgodzić.

Król przeniósł wzrok na Dannyla. Wyraz jego twarzy był nieprzenikniony.

– Ambasadorze, czy rozkażesz Mistrzowi Lorkinowi, by pozwolił mojemu magowi na przeczytanie myśli?

Dannyl wziął głęboki wdech.

– Z całym szacunkiem, wasza wysokość, nie mogę tego uczynić. Nie posiadam takiej władzy.

Król zmarszczył brwi.

– Masz jednak pierścień z krwawym klejnotem, który pozwala ci kontaktować się z Gildią. A zatem skontaktuj się. Zdobądź takie polecenie od kogoś, kto ma prawo je wydać.

Dannyl już otwierał usta, by zaprotestować, lecz się rozmyślił. Musi stwarzać pozory chęci do współpracy. Sięgnął do kieszeni szat, wyjął pierścień Osena i nałożył go na palec.

– Osenie?

– Dannylu – usłyszał natychmiastową odpowiedź. Administrator powiedział, że postara się nie mieć zajęć w czasie ich spotkania z Królem Sachaki, a zatem Dannyl nie wyczuł zaskoczenia, gdy się z nim skontaktował.

– Chcą, żeby Gildia rozkazała Lorkinowi poddać się czytaniu myśli.

– Och. Oczywiście. Nie wierzą w ani jedno jego słowo.

– Co mam im powiedzieć?

– Że jedynie Merin może wydać takie polecenie, ale rozważy je tylko i wyłącznie pod warunkiem, że będzie mógł porozmawiać z Lorkinem na osobności.

Po plecach Dannyla przebiegł dreszcz. Król Kyralii mógłby wyrazić swoją wolę w jaśniejszy sposób tylko wówczas, gdyby porzucił formalności i zażądał, by Amakira wysłał Lorkina do domu.

– Nie ma innego wyjścia?

– Obecnie nie ma. Sprawdź, co Amakira na to odpowie.

Dannyl zdjął pierścień i trzymając go w dłoni, spojrzał na Króla Sachaki i przekazał wiadomość Osena.

Amakira wpatrywał się w Dannyla przez chwilę, która zdawała się wiecznością. Zanim w końcu się poruszył, mięśnie jego szczęki się zacisnęły, ujawniając gniew, jaki wzbudziła w nim ta wiadomość.

– To bardzo kłopotliwa sytuacja – powiedział cicho. Zmusza mnie, bym zadał sobie pytanie, czy będę musiał zaniechać starań o współpracę pomiędzy naszymi narodami, by chronić swoich obywateli, czy przynajmniej ograniczyć swoje starania, by nie były większe niż starania Kyralii. – Ściągnął usta i spojrzał na dwóch spośród ashakich. – Zaprowadźcie Mistrza Lorkina do więzienia.

Lorkin zrobił pół kroku w tył i zatrzymał się. Gdy podeszło do niego dwóch ashakich, Dannyl wystąpił naprzód.

– Wasza wysokość, jestem zmuszony zaprotestować! krzyknął Dannyl. – W imieniu Krain Sprzymierzonych proszę o uszanowanie porozumienia…

– Albo Mistrz Lorkin wyjawi prawdę, albo pójdzie do więzienia, a Ambasador Dannyl wyjedzie z Sachaki – powiedział Król, wystarczająco głośno, by zagłuszyć słowa Dannyla.

– Niech go zabiorą.

Dannyl prawie podskoczył, gdy usłyszał w głowie głos. Uświadomił sobie, że ściskał pierścień w dłoni i klejnot dotykał jego skóry, przekazując w ten sposób Osenowi jego myśli.

– Jesteś pewny?

– Tak – odparł Administrator. – Oczywiście mieliśmy nadzieję, że do tego nie dojdzie, wolelibyśmy jednak, żeby nie skończyło się na tym, że Lorkin pójdzie do więzienia i jeszcze do tego ty zostaniesz wygnany z Sachaki. Wróć do Domu Gildii i nie dawaj spokoju Amakirze, dopóki nie wypuści Lorkina. My będziemy robić wszystko, co w naszej mocy.

Serce Dannyla zamarło, gdy dwaj ashaki minęli go i stanęli po obu stronach Lorkina.

Młody mag wyglądał na zrezygnowanego i zmartwionego, kiedy jednak napotkał wzrok Dannyla, zmusił się do nikłego uśmiechu.

– Dam sobie radę – powiedział. Po czym pozwolił, by mężczyźni wyprowadzili go z sali.

Dannyl odwrócił się z powrotem do Króla.

– Wasza wysokość, zatrzymaj go, jeśli musisz, ale nie rób mu krzywdy – ostrzegł. – W przeciwnym wypadku ustanowienie przymierza pomiędzy Krainami Sprzymierzonymi a Sachaką będzie w przyszłości znacznie trudniejsze. Byłoby szkoda.

Amakira nie spuścił wzroku, ale tym razem odezwał się ciszej.

– Wracaj do Domu Gildii, Ambasadorze. Spotkanie skończone.

Zanim Sonea otworzyła oczy, wiedziała już, że jest za wcześnie na pobudkę. Spojrzała na zasłonę w oknie sypialni i zmarszczyła brwi, widząc światło wczesnego poranka odbijające się na murze za szybą. O tej porze dnia światło różniło się od wieczornego blasku i oznaczało, że spała zaledwie godzinę lub dwie.

Musiało obudzić ją pukanie dochodzące z głównego pokoju.

Jęknęła, zakryła oczy rękami i czekała. Każdego ranka, oprócz Dni Wolnych, Czarny Mag Kallen zaglądał do niej, żeby zaprowadzić Lilię na zajęcia. Zazwyczaj nowicjuszka przygotowywała się do wyjścia na tyle cicho, żeby nie budzić Sonei. Kallen jednak zrozumiał, że powinien pukać delikatnie, dopiero gdy Sonea kilkakrotnie dobitnie poinformowała go, że zwykle pracuje na nocną zmianę w lecznicy.

Dziś najwidoczniej o tym zapomniał.

Pukanie rozległo się ponownie, tym razem jeszcze głośniej. Sonea ponownie jęknęła. Dlaczego Lilia nie otwiera? Z westchnieniem zrzuciła pościel i zmusiła się, żeby wstać. Przeczesała włosy, złapała szlafrok i zarzuciła go na siebie. Weszła do pokoju i skierowała się w stronę drzwi, po czym przekręciła klamkę za pomocą odrobiny magii.

Gdy drzwi się otworzyły, Kallen podniósł zachmurzony wzrok i spojrzał na nią, a wyraz dezaprobaty na jego twarzy jeszcze się pogłębił. Rzucił okiem na jej szlafrok, po czym spojrzał jej w oczy z tą samą miną.

– Witaj, Czarny Magu Soneo – powiedział. – Wybacz, że przeszkadzam. Czy jest tu Lilia?

Sonea spojrzała w kierunku zamkniętych drzwi do sypialni dziewczyny w drugim końcu pokoju i podeszła do nich. Zapukała cicho, potem głośniej, aż w końcu otworzyła drzwi. Pokój był pusty. Łóżko było jednak pościelone, a zatem Jonna, ciotka i zarazem służąca Sonei, już wyszła.

– Nie – odparła, wróciwszy do drzwi wejściowych. I nie, nie wiem, gdzie jest. Dam ci znać, kiedy się dowiem.

– Dziękuję. – Kallen zdecydowanie wyglądał na niepocieszonego, ale skinął głową i odszedł.

Zamknąwszy drzwi, Sonea skierowała się w stronę sypialni, przystanęła jednak. Nieobecność Lilii o tej porze nie była czymś zwyczajnym. Nieodpowiednie zachowanie lub sprawianie problemów nie leżało w jej naturze, ale trzeba jej było pilnować, gdyż bardzo łatwo było ją zwieść.

Chyba jednak już nie tak łatwo jak kiedyś. W końcu jeśli najlepsza przyjaciółka podstępem namawia cię do nauki czarnej magii tylko po to, żeby wrobić cię w popełnione przez siebie morderstwo, to zaczynasz się zastanawiać, nim komuś zaufasz. Nie wspominając o odkryciu, że dziki mag Lorandra, która pomogła dziewczynie uciec z więzienia, zamierzała odwdzięczyć się za tę przysługę, oddając Lilię swojemu synowi, niesławnemu Złodziejowi, Skellinowi, żeby mógł się nauczyć czarnej magii.

Sonea wierzyła, że Lilia świadomie nie wpakuje się w poważne kłopoty, mogło się jej to jednak zdarzyć niechcący. Sonea miała też mieć oko na Lilię, podobnie jak na pozostałych czarnych magów. Choć nie była oficjalnie opiekunką dziewczyny – tę funkcję pełnił Kallen – to jednak pozwoliła jej mieszkać u siebie, a więc wzięła za nią odpowiedzialność.

Rozejrzawszy się po pokoju, zauważyła róg kartki wystającej spod dzbanka na bocznym stoliku. Przeszła przez pokój i wzięła ją do ręki.

Wyszłam wcześnie na spotkanie z przyjaciółką. Przekaż CMK, że pójdę na zajęcia prosto stamtąd.

Lilia

Sonea westchnęła i przewróciła oczami, ale irytacja szybko minęła. Wiadomość prawdopodobnie nie była przeznaczona dla niej, tylko dla Jonny. Służąca jej nie zauważyła albo nie mogła zaczekać na Kallena, albo próbowała go znaleźć, ale jej się nie udało.

Tą przyjaciółką zapewne była Anyi, która uratowała Lilię, gdy ta miała zostać przekazana Skellinowi. Sonea nie była do końca przekonana, czy córka Cery’ego w jakiś sposób nie sprowadzi Lilii na manowce.

Cery nie pozwoli, żeby wpakowały się w kłopoty. Mimo wszystko… Ciekawe, dlaczego Lilia spotyka się z Anyi o tej porze – i gdzie. Sonea odłożyła liścik. Wiedziała, że Anyi wchodzi do jej pokojów tak jak Cery: przez ukryte przejście w pokoju gościnnym. Skoro jednak Lilia wyszła na spotkanie z Anyi, to znaczy, że umówiły się gdzie indziej, a tym już należało się martwić. Jako że Lilia dopiero niedawno została czarnym magiem, nie wolno jej było opuszczać terenu Gildii.

Może wróciła przez właz razem z Anyi. Do korytarzy pod Gildią mogli wchodzić tylko Starsi Magowie. Tłumaczono to niebezpieczeństwem związanym z niestabilnością tuneli, głównie jednak chodziło o to, że nie było dobrych powodów, dla których ktokolwiek miałby tam schodzić. Jednak nie dlatego Sonea martwiła się wyjściem Lilii.

Skellin chciał zabić Cery’ego. A to oznaczało, że jego celem był również każdy, kto Cery’emu pomaga. Jak dotąd Cery ukrywał fakt, że Anyi jest jego córką. Oficjalnie była jego ochroniarzem, a to oznaczało, że i tak wystawiała się na cel. Lilia być może obroniłaby się dzięki magii, jeżeli jednak zaatakuje ją Skellin lub jego matka, Lorandra, będzie miała kłopoty, ponieważ oboje są magami.

Czyżby wyszła, bo Cery potrzebuje pomocy? Ale przecież w takiej sytuacji by mnie poinformowała. Sonea zmarszczyła brwi. Ostatnimi czasy ciężko było znaleźć Cery’ego, a kiedy już udawało im się spotkać, widać było, jaki jest zabiedzony i niespokojny. Podejrzewała, że lekko koloryzuje, jeśli chodzi o postępy w poszukiwaniach Skellina, i że udaje mu się co najwyżej pozostawać poza zasięgiem łotra.

Westchnęła po raz trzeci i wróciła do sypialni, ale nie zasnęła. Teraz mogła już tylko leżeć, zamartwiając się o Cery’ego i Lilię. Umyła się i ubrała, zaczerpnęła odrobinę magii, aby pozbyć się zmęczenia, a gdy przygotowywała sobie filiżankę raki, ktoś ponownie zapukał do drzwi.

Już chciała znowu westchnąć, a wzdychała tego dnia zdecydowanie za często. Obejrzała się przez ramię i otworzyła drzwi za pomocą magii.

W progu stanął Administrator Osen. Sonea zamrugała zaskoczona.

– Witaj, Administratorze.

– Witaj, Czarny Magu Soneo – powiedział i uprzejmie skinął głową. – Mogę wejść?

– Oczywiście – odparła, odwracając się w jego stronę. Zamknął drzwi. – Napijesz się raki albo sumi?

Pokręcił głową.

– Mam złe, choć niezupełnie zaskakujące wieści.

Nagle poczuła, jak gdyby jej wszystkie wnętrzności zmieniły się w wodę. Lorkin.

– Bardzo złe?

Osen zacisnął usta w wyrazie współczucia.

– Nie najgorsze. Gdyby takie były, powiedziałbym od razu. Lorkin nie zgodził się na odczytanie myśli. Król Amakira zażądał, by wydać rozkaz, który by go do tego zmusił. Król Merin odmówił. Amakira wtrącił Lorkina do więzienia.

Po plecach Sonei przebiegł dreszcz. Poczuła ucisk w żołądku. Przed oczami pojawił jej się obraz Lorkina zakutego w kajdany w wilgotnej, ciemnej celi i ogarnęły ją mdłości. Wyobraziła go sobie jako wystraszonego chłopca. Ale przecież tak nie jest. Jest dorosły. Wiedział, że może do tego dojść, a mimo to nie chciał wydać Zdrajców. Muszę zaufać jego przekonaniu, że warto ich chronić. Zmusiła się, by ponownie zwrócić się do Osena.

– Co teraz? – zapytała, choć Starsi Magowie już wielokrotnie przedyskutowali tę ewentualność.

– Będziemy próbowali go uwolnić. My, czyli Gildia, nasz Król i Król Elyne. Jeżeli Lorkin rzeczywiście jest w stanie blokować odczytywanie myśli, musimy przekonać Amakirę, że najprędzej dowie się czegoś o Zdrajcach, jeśli go wypuści. I tu zaczyna się twoja rola.

Sonea przytaknęła i poczuła spóźnioną ulgę. Miała spotkać się ze Zdrajcami w imieniu Gildii, ale zadanie skomplikowało się, gdy stało się jasne, że Król Amakira nie wypuści Lorkina z Sachaki, dopóki nie wyciągnie z niego wszelkich możliwych informacji. Gildia postanowiła wysłać ją do Arvice, aby wynegocjowała uwolnienie syna. Obecne pogorszenie sytuacji Lorkina mogło wpłynąć na zmianę decyzji magów.

Ponieważ starszyzna postanowiła, że tylko czarny mag będzie na tyle poważany, by móc negocjować z Królem Sachaki, trzeba było wybrać między nią a Kallenem – Lilia była jeszcze za młoda i wciąż była nowicjuszką. Każdy wybór mógł się jednak okazać zły. Wśród Sachakan kobiety miały niższy status, a fakt, że Sonea jest matką Lorkina, mógłby skłonić ich do posłużenia się szantażem. Z kolei uzależnienie Kallena od nilu odbierało mu wiarygodność i sprawiało, że mógłby łatwo ulec przymusowi.

Może jednak świadomość, że w przeszłości zabijałam Sachakan i jestem gotowa znowu to zrobić, żeby ocalić syna, będzie dla Amakiry jakimś argumentem, żeby go uwolnić.

Oczywiście, Król Sachaki mógłby zagrozić, że skrzywdzi Lorkina, żeby ją do czegoś zmusić, jednak w takiej sytuacji nie miałaby mu wiele do zaoferowania. Nie miała cennych informacji ani nie mogła przymusić Lorkina, by je wyjawił. Mogła jedynie dać słowo, że spróbuje go przekonać, jeśli go wypuszczą.

Chyba że wcześniej złamią go podczas tortur. Ale o tym nie chciała myśleć. Spytała Osena:

– Kiedy w takim razie wyjeżdżam?

Blade światło przesączające się przez drzwi, które Lilia widziała przed sobą, oznaczało, że wraz z Anyi były prawie u celu. Omijając gruzowisko w korytarzu, podążała za przyjaciółką do przejścia i weszła do pokoju, który się za nim znajdował.

Cery siedział na jednej ze starych, drewnianych, znalezionych przez Anyi skrzyń, które służyły za stołki. Na wytartych poduszkach, na których Lilia i Anyi tak często się wylegiwały, leżał Gol. Nawet w słabym świetle świec widać było, że jest blady. Przysunęła do niego kulę światła i ją rozjaśniła. Jego skroń pokrywał pot, a w oczach dało się dostrzec gorączkę i ból.

Lilię sparaliżowały wątpliwości, gdy na niego popatrzyła. Czy znam się na uzdrawianiu na tyle, żeby go uratować?

– Po prostu… spróbuj – ponagliła ją Anyi.

Lilia rzuciła przyjaciółce przelotne spojrzenie i skinęła głową. Uklękła obok Gola. Pod dłońmi Cery’ego przyciśniętymi do brzucha przyjaciela widać było plamę krwi.

– Mam przestać uciskać? – spytał Cery.

– Ja… jeszcze nie wiem – przyznała Lilia. – Po prostu… przyjrzę się temu.

Podciągnęła koszulę Gola wyżej, położyła dłoń na jego gołej skórze, po czym przymknęła oczy i zmysłami powędrowała w głąb jego ciała.

Z początku wszystko wyglądało chaotycznie, ale skupiła się na tym, czego ją uczono lub co wiedziała z książek, a także na ćwiczeniach, które pokazywały, jak odczytywać wszystkie sygnały. Pierwszym oczywistym objawem był ból. Prawie podskoczyła, kiedy go wyczuła, ale była z siebie dumna, że utrzymała koncentrację. Ból można było łatwo złagodzić. Była to jedna z pierwszych umiejętności, które poznawali Uzdrowiciele. Kiedy już sobie z nim poradziła, zaczęła szukać innych informacji. Jej umysł powędrował w kierunku uszkodzeń – miejsc, w których ciało utraciło niezbędne płyny, a do zdrowych miejsc zaczynały przesączać się inne, toksyczne wydzieliny.

Jego jelito zostało uszkodzone poprzez pchnięcie nożem. Gdyby rana była większa, już by nie żył. Czyli muszę zacząć od naprawienia tego miejsca…

Zaczerpnęła moc i przekazała ją w uszkodzone miejsce, zasklepiając ranę, która zaczęła się goić znacznie szybciej, niż byłoby to możliwe bez jej interwencji.

Te raz muszę powstrzymać krwawienie. Zanim jednak to zrobię, muszę się zająć toksynami z jelita i krwotokiem wewnętrznym. Użyć jednego płynu, by wypłukać drugi. Miała nadzieję, że Cery i Anyi nie wpadli w panikę, gdy za pomocą magii wypychała płyny z rany. Napotkała nieco większy opór, niż się spodziewała. Wtedy uświadomiła sobie, że Cery nadal uciska ranę. Skupiła się na własnym ciele na tyle, by odzyskać kontrolę nad strunami głosowymi.

– Możesz już puścić – powiedziała.

Zauważyła, że krew zaczęła znowu płynąć, tymczasem musiała mocno się skupić, by odpowiednio zespolić i wyleczyć oddzielone ciało i skórę. Mając w pamięci ostrzeżenia nauczycieli, sprawdziła, czy od środka nie ma żadnych uszkodzeń, przez które rana nadal krwawiłaby do wewnątrz. Kilka naczyń wymagało naprawy. Poradziła sobie z tym z łatwością.

Po ostatecznym sprawdzeniu wszystkiego pozwoliła zmysłom wycofać się do własnego ciała, odetchnęła głęboko i otworzyła oczy. Twarzy Gola nie wykrzywiał już grymas bólu. Podniósł wzrok i uśmiechnął się do niej.

– Czujesz się lepiej? – zapytała.

Pokiwał głową.

– Tak. Ale… jestem zmęczony. Bardzo zmęczony. Zmarszczył brwi. – I chce mi się pić.

– To normalne. Straciłeś dużo krwi, a trucizna mogła wywołać stan zapalny.

– Ostrze było zatrute? – z niepokojem spytał Cery.

– Nie, ale przecięło jelito. Zawartość jelita działa tak samo jak trucizna, jeśli przedostanie się do innej części ciała.

Cery z namysłem przyjrzał się wielkoludowi.

– Przez jakiś czas nie będziesz się nadawał do walki. Spojrzał na Lilię. – Kiedy całkowicie dojdzie do siebie?

Wzruszyła ramionami.

– Ciężko powiedzieć, ale jeśli będzie się dobrze odżywiał i pił czystą wodę, to wyzdrowieje szybciej. – Spojrzała na Anyi. – Chodź ze mną, zobaczę, czy Jonna zostawiła coś w pokoju. Przynajmniej przyniesiemy wodę.

– Ale jesteś już spóźniona na zajęcia – zauważyła Anyi. – Powinnaś iść prosto na Uniwersytet.

– W tym? – Lilia spojrzała w dół na swoje szaty nowicjuszki. Były powycierane i brudne po tym, jak zeszła w nich przez wąską szczelinę między ścianami Domu Magów, wymykając się z kwatery Sonei do tuneli. Zwykle Anyi przynosiła jej stare ubrania na przebranie, ale tym razem tego nie zrobiła. Lilia nie mogła ich trzymać u Sonei, ponieważ mogłaby je znaleźć służąca, Jonna. Nie chciała ryzykować, że Gol umrze, zanim sama znajdzie coś, w co mogłaby się przebrać.

Anyi popatrzyła na szaty Lilii.

– Nie możesz czegoś z nimi zrobić za pomocą magii?

Lilia westchnęła.

– Mogę spróbować. Zależy, jak bardzo są zniszczone. Może mi to zająć więcej czasu niż powrót.

Anyi uważnie się jej przyjrzała.

– Nie wyglądają najgorzej. Mogłabyś powiedzieć, że się potknęłaś i wpadłaś w żywopłot.

– A co z jedzeniem i wodą?

Anyi wzruszyła ramionami.

– Ja się tym zajmę.

– Sonea będzie cały dzień u siebie.

– Ale dziś w nocy pracuje w lecznicy, prawda? Więc będzie spała.

– A jeśli nie będzie? Albo się obudzi?

– To jej powiem, że wpadłam cię odwiedzić i że jestem głodna.

– Jeśli potrzebujemy tylko wody, to znam parę miejsc, gdzie przeciekają rury – powiedział Cery. Spojrzał na Lilię surowym wzrokiem. – Ale jeśli nie pójdziesz na zajęcia albo ktoś się dowie, że byłaś w podziemiach Gildii, to będziemy mieć znacznie więcej problemów. Zostaniemy tu przez jakiś czas, Lilio, i będziemy potrzebowali twoich wizyt.

Popatrzyła na niego, a potem na Anyi. Oczywiście, miał rację. Mimo że zajęcia wydawały się mniej ważne niż bezpieczeństwo i zdrowie przyjaciół, nieobecność wywołałaby podejrzenia. Jeszcze raz przeklęła dzień, w którym dała się ponieść ciekawości i wypróbowała instrukcje dotyczące czarnej magii w książce Naki. Nikt nie zwracał na nią uwagi, kiedy była zwykłą nowicjuszką. Westchnęła i skinęła głową.

– W porządku. Ale dziś wieczorem wracam tu z kolacją dla wszystkich.

– A jak chcesz to zrobić? – zapytał Cery ze zdziwieniem.

– Cóż, Jonna zawsze mi mówi, że powinnam jeść więcej, i zostawia mi przekąski na czas nauki. Dzisiaj będę wyjątkowo głodna.