Strona główna » Obyczajowe i romanse » Książę w lśniącej zbroi

Książę w lśniącej zbroi

4.00 / 5.00
  • ISBN:
  • 978-83-7551-594-7

Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).

Kilka słów o książce pt. “Książę w lśniącej zbroi

Lady Olympia Hightower za moment poślubi księcia. Księcia o nie najlepszej reputacji, ale panna w pewnym wieku nie powinna wybrzydzać. Pragmatyczna Olympia na pewno wykonałaby ten krok… gdyby nie kilka łyków brandy, które zmieniają jej ogląd rzeczywistości. Ucieczka w deszczu wydaje się nagle bardzo rozsądnym rozwiązaniem, niechby i w towarzystwie przyjaciela niedoszłego pana młodego, także księcia o nie najlepszej reputacji. Ripley czuje się w obowiązku zadbać o bezpieczeństwo i dobre imię narzeczonej przyjaciela. Problem w tym, że wspólna eskapada nieoczekiwanie się wydłuża, a Olympia już przed laty wpadła mu w oko…

Polecane książki

W historii autorstwa Marcina Legawca unoszą się opary alkoholu i halucynogennych narkotyków. W takiej atmosferze bardzo łatwo sprawy wymykają się spod kontroli i można popełnić błąd. Błąd, który może przekreślić całą przyszłość, sprowadzając ją do więziennej celi. W końcu za zabicie człowieka nie wy...
Poradnik do gry przygodowej Psychonauts zawiera kompletny opis przejścia gry, wraz z lokalizacjami wszystkich sejfów, bagaży, przedmiotów Scavenger Hunt, kart PSI, porady dotyczące rozgrywki i wiele innych interesujących rzeczy.Psychonauts - poradnik do gry zawiera poszukiwane przez graczy tematy i ...
Poradnik do gry Star Wars: The Force Unleashed II pozwoli Ci bezproblemowo ukończyć kampanię, podpowie najodpowiedniejsze techniki walki z różnymi rodzajami przeciwników oraz wskaże miejsca ukrycia wszystkich holocronów w grze.Star Wars: The Force Unleashed II - poradnik do gry zawiera poszukiwane p...
Dwójka przyjaciół, Dominika i Mariusz, dostaje zaproszenie do wzięcia udziału w reality-show. Wraz z dziesiątką innych gwiazd trafia do naszpikowanego pułapkami domu-labiryntu. Zadaniem uczestników programu jest rozwiązywanie kolejnych zagadek kryminalnych, które doprow...
Mnisi i anachoreci odgrywali różnorakie role w społeczeństwie późnośredniowiecznej Bułgarii. Klasztory i pustelnie były „przystanią zbawienia”, zapewniały odpowiednie warunki do prowadzenia prawdziwie chrześcijańskiego życia. Mnisi - najbliżsi Bogu spośród ludzi („ziemscy aniołowie i niebiańscy ludz...
Książka popularnonaukowa napisana przez wybitnego botanika. Autorka, prof. dr hab. Leokadia Witkowska-Żuk, szczegółowo opisuje szatę roślinną polskich lasów, jej bogactwo i zróżnicowanie.W książce przedstawiono:• fitosocjologiczny podział zbiorowisk leśnych Polski• charakterystykę wszystkich zespołó...

Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Loretta Chase

Tytuł oryginału: A Duke in Shining Armor

Projekt okładki: Karandasz

Copyright © 2017 by Loretta Chekani

All rights reserved.

Copyright © for the Polish translation Wydawnictwo BIS 2018

ISBN 978-83-7551-594-7

Wydawnictwo BIS

ul. Lędzka 44a

01-446 Warszawa

tel. 22-877-27-05, 22-877-40-33

e-mail:bisbis@wydawnictwobis.com.pl

www.wydawnictwobis.com.pl

Skład wersji elektronicznej: Kamil Raczyński

konwersja.virtualo.pl

Mojej kuzynce Valerie Kerxhalli, która stawiła czoło własnemu życiowemu wyzwaniu z całą odwagą, pomysłowością, wdziękiem i dobrym humorem, jakie cechują prawdziwą bohaterkę.

Dziękuję:

May Chen, mojej redaktorce, która czyta mi w myślach, gdy mnie samą to przerasta, podnosi mnie na duchu i przyczynia się do tego, że piszę lepszą książkę, niż się spodziewam;

Nancy Yost, mojej agentce, która zajmuje się interesami, zarazem inspirując mnie, wspierając i podsuwając niesamowite pomysły, natychmiast przeze mnie zawłaszczane;

Susan Holloway Scott, tej drugiej dziewczynie od historii dla dziwaków, literackiej powiernicy i pokrewnej duszy, która dzieli ze mną moje udręki i radości;

dr. Bruce’owi Hubbardowi, który raz jeszcze pomógł mi nawigować między światami medycyny dziewiętnastego i dwudziestego pierwszego wieku;

Larry’emu Abramoffowi, który zbudował podnóżek i ocalił mi życie (jak również przypuszczalnie moją pisarską karierę);

Glorii Abramoff, która zadeklarowała, że mogę przechowywać rzeczony podnóżek u nich w domu (i przypuszczalnie ocaliła moje małżeństwo);

Cynthii, Vivian i Kathy, moim siostrom, które wspierały mnie od samego początku, zarówno w sprawach związanych, jak i niezwiązanych z pisaniem, i dotąd tego nie zarzuciły – z ekstrapodziękowaniem dla Cynthii, która podczas spacerów pomogła mi rozwiązać niejeden fabularny problem, tkwi przy mnie na spotkaniach autorskich i zawsze chętnie wybierze się na zakupy;

Walterowi, mojemu mężowi, który cierpliwie przeprowadza ze mną burze mózgów – nawet jeśli poprzednim razem nie słuchałam – zabiera mnie w cudowne miejsca i używa innych męskich sztuczek, bylebym tylko nie uciekła od książki.

Za wszystkie błędy i nietrafne sądy, jakie zostały tutaj zaprezentowane, odpowiadam, co przykre, wyłącznie ja sama.

Prolog

Londyn

Wczesny ranek, 11 czerwca 1833 roku

Książę Ashmont nie był najlepszym księciem – tak po prawdzie, był raczej koszmarnym. Dlatego też nikogo w najmniejszym stopniu nie zaskoczyłby widok księcia pijanego jak bydlę – czyli dziesięć razy bardziej pijanego niż świnia – schodzącego chwiejnie po schodach klubu Crockforda w asyście jednego z dwóch swoich najlepszych przyjaciół.

Tym przyjacielem był Hugh Philemon Ancaster, siódmy książę Ripley. Na tle jasnowłosego, niebieskookiego, przystojnego jak anioł Ashmonta Ripley był po prostu ciemny. Bynajmniej nie wyglądał niczym utkany z marzeń i pajęczej nici, a kobiety nie śledziły jego ruchów z owym wyrazem rozmarzenia, na który mógł liczyć Jego Anielska Twarz.

Jeśli chodzi o twarz Ripleya, jak ktoś to kiedyś ujął, w dobry dzień przywodziła na myśl wilka, który stoczył zbyt wiele walk.

Co więcej, choć nieznacznie starszy tytuł stawiał go o oczko lub dwa ponad Ashmontem, Ripley upił się zaledwie jak świnia. Nadal odróżniał górę od dołu. Dlatego też kiedy Jego Książęca Wysokość książę Ashmont zdradził zamiar ruszenia chwiejnie w dół pochyłości, ku Pałacowi Świętego Jakuba, Ripley pociągnął go w przeciwnym kierunku.

– Tędy – powiedział. – Postój dorożek jest tam.

– No tak – mruknął Ashmont. – Nie mogę się spóźnić na ślub. Nie na ten. Sam go biorę. Z Olympią. Muszę tam być. Obiecałem.

– Będziesz – zapewnił Ripley, prowadząc przyjaciela na drugą stronę ulicy.

Wieść o ślubie spadła nań niespodziewanie, a wybór panny młodej przyprawił o szok: lady Olympia Hightower, właśnie ona. Sądziłby, że jest ostatnią dziewczyną na świecie gotową poślubić Ashmonta – czy w ogóle któregokolwiek z ich trójki, skoro o tym mowa.

Nie żeby Ripley dobrze ją znał. Lub przynajmniej choć trochę. Zostali sobie przedstawieni, owszem, lata temu. Działo się to w czasach, gdy szanujące się osoby nadal przedstawiały Ripleya i jego dwóch przyjaciół niewinnym dziewczętom. Ale książęce trio nie takiego rodzaju dziewcząt pragnęło. Szlachetnie wychowane panny stanowiły materiał na żonę, a książęcych kompanów dzieliły od małżeństwa długie lata, majaczyło gdzieś w zamglonej, odległej przyszłości.

Owa przyszłość nadeszła, zanim Ripley się obejrzał.

Najpierw książę Blackwood, drugi z jego wesołych kompanów, ponad rok temu, na kilka dni przed wyjazdem Ripleya na kontynent, poślubił jego siostrę. A teraz ślub brał Ashmont. Ripley usłyszał szczęśliwe wieści ledwie parę godzin po swym wczorajszym powrocie do Londynu.

Poprawka, wrócił przedwczoraj, gdyż dzisiaj stało się już wczoraj. Przyszedł do Crockforda, gdyż miał chęć na przyzwoity posiłek, a tutejszy Ude tylko minimalnie ustępował osobistemu kucharzowi Ripleya, Chardotowi, którego podczas przeprawy przez kanał zmogło paskudne przeziębienie.

Chardot towarzyszył mu wszędzie, gdyż otrzymywał za to sowite wynagrodzenie, a Ripley lubił komfort. W dzieciństwie zmuszany, bez żadnego rozsądnego powodu, żyć jak nędzarz, teraz żył jak król.

Ripley rozważał właśnie, czy – biorąc pod uwagę całokształt – nie zrobiłby lepiej, zostając za granicą, kiedy wąski dziedziniec wypluł czterech mężczyzn, z których jeden wpadł na Ashmonta z siłą na tyle dużą, by wyszarpnąć go z lekkiego uchwytu Ripleya i pchnąć na witrynę sklepu.

Ashmont odbił się od niej z zaskakującą energią.

– Ty niezdarny, cholerny półgłówku! Muszę się ożenić, przeklęty dupku!

Po czym grzmotnął typa pięścią w twarz.

Jeden z kompanów mężczyzny usiłował ingerować. Ripley z westchnieniem złapał go od tyłu za kołnierz. Tamten zamachnął się na niego, toteż Ripley poczuł się zobowiązany wrzucić go do rynsztoka.

Dalszy rozwój wydarzeń można uznać za typowy w przypadku Ashmonta: dużo przekleństw i brudnej walki, wypadający z klubów mężczyźni, którzy głośno robili zakłady, kobiecy krzyk niedaleko.

A potem było po wszystkim. Wrogowie leżeli rozciągnięci na trotuarze. Ripley nie trwonił czasu na ich liczenie lub identyfikację. Zgarnął Ashmonta z ogrodzenia, na które ten się osunął, i powlekli się razem na róg. Na znak Ripleya w ich kierunku potoczyła się niemrawo pierwsza dorożka z kolejki. Wrzucił Ashmonta do rozklekotanego pojazdu i podał woźnicy adres Ashmont House.

Służący nie spali, czekając na Ashmonta, do czego już nawykli. Zanieśli księcia po schodach na górę do sypialni, bez ceregieli rozebrali go i umyli. Drobne słabostki pana nie były dla nich nowością.

Kiedy już Ripley zyskał pewność, że Jego Książęca Wysokość znalazł się bezpiecznie w łóżku, wyszedł.

Musiał się wykąpać, zdrzemnąć i zmienić ubranie.

Za kilka godzin miał uczestniczyć w ślubie.

Rozdział 1

Newland House, Kensington

Późne przedpołudnie, 11 czerwca 1833 roku

Gdyby panna młoda była pijana – ale nie była – znaczyłoby to jedynie, że świętuje.

Już za momencik lady Olympia Hightower spełni wszystkie marzenia swojej rodziny. Własne także, no cóż… w większości.

Zostanie księżną Ashmont.

Jako że balansowała u progu dwudziestego szóstego roku życia, powinna dziękować swej szczęśliwej gwieździe, że zdobyła serce… podziw… cokolwiek… mężczyzny zaliczanego do grona najbardziej niepoprawnych rozpustników jak Anglia długa i szeroka, książęcego tria znanego jako Ich Łajdackie Mości.

Zwężonymi oczami popatrzyła w lustro.

Skryte za okularami w złotych oprawkach oczy, które jakoś nie potrafiły się zdecydować, czy są szare, zielone czy niebieskie, na moment skoncentrowały się na majestatycznym odbiciu, które było nią. Czy może ją odzwierciedlało. Nieważne.

Twarz w kształcie serca okalały wymyślnie ukręcone pejsy barwy pospolitego brązu. Głowę wieńczyła korona z kunsztownie ułożonych warkoczy, nakrytych obfitością marszczonej koronki, przyozdobionej kwiatami pomarańczy. Welon z blondy spływał kaskadami na obnażone ramiona i dalej po obszernych, obszytych koronką rękawach, sięgając poniżej talii.

Zmierzyła wzrokiem swoją postać.

Cztery kokardy maszerowały w dół, aż do ostrego zakończenia gorseciku. Poniżej wzdymały się marszczone spódnice z tłoczonego jedwabiu.

Ogromna strata pieniędzy, które lepiej byłoby spożytkować na Eton dla Clarence’a lub stopień oficerski dla Andrew, lub cokolwiek innego dla jednego z chłopców. Poza swoim dziedzicem – Stephenem, lordem Ludfordem – hrabia Gonerby musiał łożyć na jeszcze pięciu synów, któremu to zagadnieniu nie poświęcał ani jednej myśli. W przeciwieństwie do swej córki nie był człowiekiem praktycznym.

Stąd też jej aktualne nieprzyjemne położenie, w którym nie sposób doszukać się czegokolwiek nieprzyjemnego. Tak twierdzili wszyscy wkoło. Nie ma nic nieprzyjemnego w byciu księżną.

Tak czy owak, praktyczność nijak się miała do tej tutaj ślubnej ekstrawagancji. Należało wyrzucić pieniądze na Olympię, na jedną tylko suknię dla niej, ponieważ, według ciotki Lavinii, była to inwestycja w przyszłość.

Przyszła księżna nie może wystąpić na własnym ślubie w jakimś starym łachu. Garderoba panny młodej powinna być kosztowna i modna, acz nie nazbyt krzykliwa, ponieważ wypada, by przyszła księżna wyglądała kosztownie i modnie, acz nie nazbyt wyzywająco.

Po ślubie to już całkiem inna sprawa. Księżna może wysypać na siebie całą zawartość szkatułki z biżuterią, a nigdy nie będzie przesadnie wystrojona.

Po naniesieniu kilku poprawek, z inną kompozycją na głowie i większą ilością diamentów lub pereł, lub jednych i drugich, Olympia założy tę suknię na kolejny Salon, kiedy to jej matka albo może ciotka Lavinia, markiza Newland, przedstawi nową księżną Ashmont królowej.

Nie tylko to wydarzy się po ślubie.

Olympię czekała jeszcze noc poślubna, która według mamy nie będzie nieprzyjemna, choć rodzicielka cokolwiek mętnie opisała szczegóły. Jednakże po nocy poślubnej nastąpi małżeństwo, całe długie lata tegoż. Z Ashmontem.

Przyszła księżna Ashmont podniosła filiżankę z zaprawioną brandy herbatą, którą lady Newland przyniosła jej dla ukojenia przedślubnych nerwów. Filiżanka była pusta.

– Nawet nie myśl o ucieczce – przestrzegła ją ciotka, gdy dostarczała herbatę z wkładką.

Wykluczone. Na to było już za późno, nawet gdyby Olympia należała do tego rodzaju dziewcząt, które wycofują się lub uciekają, nie mówiąc o ucieczce przed życiową szansą. Miała sześciu braci. Dla chłopców fakt, że jest się drugą pod względem starszeństwa, ani trochę się nie liczy. Trzeba dominować albo zostaje się zdominowaną.

Niektórzy twierdzili, że Olympia, jak na dziewczynę, jest nieco zbyt dominująca. Ale ten aspekt straci znaczenie, kiedy zostanie księżną.

Nachyliwszy się, wydobyła spod toaletki butelkę brandy, którą podkradła Stephenowi. Odkorkowała ją i wlała do ust, wedle własnej oceny, ledwie naparstek płynu. Na powrót zamknęła butelkę, odstawiła ją na toaletkę i powiedziała sobie, że postępuje słusznie.

Jaką miała alternatywę? Upokorzyć pana młodego, który nie zrobił nic – przynajmniej Olympii – żeby na to zasłużyć? Skompromitować rodzinę? Trwale zrujnować się w oczach towarzystwa? I wszystko to dlaczego? Z powodu mdlącej sensacji w brzuchu, która z pewnością nie była niczym więcej niż zwykłymi przedślubnymi nerwami.

Tylko kobieta szalona uciekałaby przed małżeństwem z jednym z najprzystojniejszych, najbogatszych i najpotężniejszych mężczyzn w królestwie. To znaczy Ashmont mógłby być potężny, gdyby chciało mu się zawracać tym sobie głowę, on jednak…

Straciła wątek, ponieważ zapukano do drzwi.

– Błagam – jęknęła. – Modlę się.

Nalegała na kilka chwil w samotności. Musiała się pozbierać i przygotować na tę gigantyczną zmianę w swoim życiu, jak wyjaśniła matce i ciotce. Wymieniły spojrzenia i wyszły. Niedługo potem ciotka Lavinia przyniosła herbatę z wkładką.

– Dziesięć minut, kochanie – dobiegł z korytarza głos matki.

Już tylko dziesięć minut?

Olympia ponownie odkorkowała butelkę i pociągnęła kolejny łyk.

Prawie dwadzieścia sześć lat na karku, napomniała się. Nigdy więcej nie otrzyma propozycji takiej jak ta, przenigdy. Zakrawało na cud, że dostała tę. I wiedziała, co robi, kiedy mówiła „tak”.

To prawda, że Lucius Wilmot Beckingham, szósty książę Ashmont, był poniekąd dupkiem, w dodatku tak niedojrzałym, że dziewięcioletni Clarence w zestawieniu z nim wydawał się królem Salomonem. I tak, było najzupełniej oczywiste, że Jego Książęca Wysokość nie dochowa Olympii wierności.

Niemniej Ashmont był przystojny i jeśli się przyłożył, potrafił oczarować dziewczynę do utraty zmysłów, a do tego, by oczarować Olympię, wyraźnie się przyłożył. Chyba ją lubił. No i nie czyhały na nią żadne szokujące odkrycia. Charakter księcia był doskonale znany każdemu, kto czytywał plotkarskie rubryki modnych periodyków.

Liczyło się, że ją poprosił. A Olympię ogarniała już desperacja.

– Księżna – powiedziała do lustra. – Z taką pozycją możesz zmienić świat, albo chociaż jego część. Kobieta nie zdoła bardziej zbliżyć się do bycia mężczyzną, chyba że zostając królową, i to nie zaledwie żoną króla, ale samodzielną władczynią. Nawet wówczas… Och, nieważne. Tobie to nie grozi, moja mała.

Gdzieś w głowie Olympii, a może w jej sercu lub brzuchu, złośliwy głosik, szalenie podobny do głosu kuzynki Edwiny, skomentował: Miłość życia również ci nie grozi. Nie przybędzie po ciebie żaden piękny książę na białym koniu. Ani nawet namiętny lord. Czy choćby prosty subiekt, skoro o tym mowa.

Zdusiła ten głos, jak wielekroć chciała udusić kuzynkę Edwinę.

Ta Olympia, która pielęgnowała fantazje o książętach i namiętnych dżentelmenach, była naiwnym stworzeniem, rozpoczynającym swój pierwszy sezon w Londynie z głową pełną karmionych powieściami romantycznych wyobrażeń.

Przez siedem lat z rzędu ogłaszano ją Najnudniejszą Dziewczyną Sezonu. Przez siedem lat nie otrzymała ani jednej propozycji małżeństwa. Czy też, ściśle mówiąc, nie otrzymała żadnej propozycji, którą młoda dama przy zdrowych zmysłach, nieważne jak zdesperowana, byłaby skłonna zaakceptować lub – jak to się stało w przypadku pewnego starszego wiekiem adoratora – którą pozwolono by jej zaakceptować.

Kiedy zatem Ashmont poprosił ją o rękę, co mogła odpowiedzieć?

Mogła odpowiedzieć „nie” i zmierzyć się z przyszłością zaawansowanej w latach starej panny, zdanej na łaskę braci, ledwie zdolnych utrzymać siebie i swoje rodziny. Lub mogła powiedzieć „tak” i za jednym zamachem rozwiązać mnóstwo problemów. Wybór był tak prosty. Nie ma sensu tego komplikować.

Pociągnęła kolejny łyk brandy. I jeszcze jeden.

Znów rozległo się pukanie do drzwi, głośniejsze i bardziej niecierpliwe.

– Tak należy postąpić i zrobię to – szepnęła do swojego odbicia w lustrze – ponieważ ktoś musi.

Napiła się ponownie.

***

– Co ją zatrzymuje, u diabła? – irytował się Ashmont.

Goście pracowicie szeptali. Na każdy dobiegający spoza salonu dźwięk głowy odwracały się ku drzwiom, przez które miała wejść panna młoda.

Jak dotąd żadna panna młoda się nie pokazała. Musiało być już ponad pół godziny po wyznaczonym czasie.

Ripley chwilę wcześniej poszedł zapytać matkę panny młodej, czy lady Olympia źle się czuje. Lady Gonerby popatrzyła na niego w oszołomieniu i jedynie pokręciła głową. Wyjaśnienia udzieliła mu jej siostra, lady Newland.

– Coś z suknią – odparł teraz Ripley. – Ciotka poszła na górę z pokojówką i przybornikiem do szycia.

– Z przybornikiem?!

– Domyślam się, że coś się oberwało.

– A co mnie to, do cholery, obchodzi? – burknął Ashmont. – I tak to potem rozerwę.

– Wiesz, jakie są kobiety – łagodził Ripley.

– Robienie zamieszania wokół błahostek nie pasuje do Olympii.

– Suknia ślubna to nie błahostka – zaoponował Ripley. – Wiem coś o tym. Suknia mojej siostry kosztowała mnie więcej niż klaczka od Pershore’a.

Jego siostra nie uczestniczyła w wydarzeniu. Jak doniósł mu Blackwood, Alice udała się do Camberley Place, jednej z posiadłości Ripleya, by doglądać ich ulubionej cioci.

– Co za nudy – skomentował Ashmont. – Nie znoszę tych cholernych rytuałów.

Lord Gonerby opuścił salon. Wrócił moment później.

– Przepraszam za zwłokę – rzekł jowialnie. – Jakiś kłopot z rąbkiem sukni albo falbaną, jeśli dobrze zrozumiałem. Posłałem po szampana. Jaki sens cierpieć pragnienie, gdy igły są w ruchu.

Moment później weszli kamerdyner i dwaj lokaje, każdy z tacą pełną kieliszków.

Ashmont wychylił jeden, potem kolejny i następny, szybko po sobie.

Ripley również pił, ale niewiele. Po części wynikało to z faktu, że do tej pory nie wydobrzał po aktywnościach minionej nocy. Najwidoczniej się starzał, nie wzgardziłby bowiem jeszcze godziną lub dwiema snu po wydłużonej rundzie hazardu i picia, zwieńczonej uliczną burdą, po której przyszło mu wykonać aż nazbyt dobrze znaną ciężką pracę – wydostać Ashmonta z zamieszania i odstawić do domu, do łóżka.

Drugim powodem jego abstynencji było zadanie, którego się podjął.

Minionej nocy w klubie Crockforda Ashmont poprosił – czy raczej nalegał – żeby jeden z dwóch jego przyjaciół nadzorował przebieg wielkiego dnia.

– Jeden z was musi dopilnować, żebym stawił się na czas, z obrączką – argumentował. – No i licencją i całą resztą. Wszyscy sądzą, że spartaczę sprawę. Nie spartaczę.

– Ja już przerabiałem ślub – oznajmił Blackwood. – Mój własny. Tym razem chciałbym ograniczyć się do roli obserwatora.

Zepchnąwszy zadanie na Ripleya, Blackwood uśmiechnął się i przegonił ich machnięciem ręki, sugerując, że powinni obaj udać się do domu i zażyć nieco snu.

Jeżeli Blackwood wiedział cokolwiek więcej na temat nagłej skłonności Ashmonta do nałożenia sobie okowów, nic o tym nie wspomniał. Choć niespecjalnie miałby kiedy. Minionej nocy mówił wyłącznie Ashmont, a jego opowieść dokumentnie zbiła Ripleya z pantałyku.

Po pierwsze, Ashmont zdobył narzeczoną w pełni uczciwie, tradycyjną metodą zalotów i proszenia o rękę. Innymi słowy, panna młoda nie była w ciąży. Po drugie, co równie zadziwiające, Ashmont nakłonił atrakcyjną, uchodzącą za dobrą partię i pozostającą przy zdrowych zmysłach dziewczynę, żeby go przyjęła. Tymczasem Ripley do niedawna gotów byłby założyć się o dużą sumę, że w całej Anglii nie znajdzie się szlachetnie urodzona panna na tyle zdesperowana, żeby przyjąć Ashmonta – albo której rodzina by na to pozwoliła, gdyby książęca prezencja i wdzięk jednak pokonały panieński rozsądek.

W swych nieczęstych listach Ashmont chwalił się, że patronki Almacka zakazały mu wstępu na tamtejsze zgromadzenia, król powiadomił, iż Jego Książęca Wysokość nie jest mile widziany na królewskich porannych przyjęciach, a większość dostojnych pań domu w Londynie skreśliła go z listy zapraszanych gości. Od przystojnego, wypłacalnego księcia osiągnięcia tej miary wymagały nieco zachodu.

Najwyraźniej jednak ścieżki Ashmonta i lady Olympii przecięły się kilka tygodni temu niedaleko hotelu Clarendon. Czyjś wredny piesek, zapaławszy momentalną niechęcią do Jego Książęcej Wysokości, usiłował zedrzeć mu z nogi but. Ashmont, jak zwykle w stanie znacznego upojenia, przy próbie strząśnięcia psa potknął się i byłby upadł na ulicę – prosto pod rozpędzoną otwartą dorożkę, jako że te tradycyjnie poruszają się z dużą prędkością.

– Ale oto pojawiła się rączka parasolki – wyjawił Ripleyowi. – Zaczepiła o moje ramię, odciągając mnie do tyłu. I po chwili chwiałem się na chodniku, próbując odzyskać równowagę. Tymczasem pies ujadał na całego. A ona powiedziała: „Szsz” albo coś w tym rodzaju i stuknęła o chodnik czubkiem parasolki. I wyobraź sobie, że pies umilkł i czmychnął! – Ashmont roześmiał się na to wspomnienie. – A ona spytała: „Wszystko w porządku, książę?”. Jej pokojówka coś tam mamrotała, ani chybi usiłując odciągnąć swoją panią ode mnie. Sądziłem, że nic mi nie jest, ale lady Olympia spojrzała w dół i oznajmiła, że mam paskudnie rozdarty but. Popatrzyłem. Faktycznie był rozdarty. Zawyrokowała, że nie mogę tak chodzić po Londynie: Bóg jeden wie, co mogłoby mi wpaść do buta i przywrzeć do stopy, powiedziała. No i wtedy, wyobraź sobie, zaproponowała: „Mój powóz za chwilę tu będzie. Zabierzemy pana do domu”. Co też zrobiła, chociaż jej pokojówce było to bardzo nie w smak. Tak jak stangretowi i lokajowi, ale cóż mogli począć. Lady Olympia Hightower! Uwierzysz? Ja nie mogłem. Ile to razy widywaliśmy ją przy różnych okazjach?

Mnóstwo, pomyślał Ripley. Dosyć wysoka dziewczyna, w okularach, ale niebrzydka. Niezła figura. Nie, świetna figura. Była jednak wychowaną pod kloszem panną z bardzo dobrej rodziny, ponoć molem książkowym. Prawie jakby miała na tym wspaniałym biuście nalepkę TRUCIZNA, z czaszką i skrzyżowanymi piszczelami.

– Była miła – powiedział Ashmont. – Absolutnie nie w tym mizdrzącym się stylu sentymentalnych dziewczyn, ale rzeczowa i spokojna, trochę jak mężczyzna. Wyznam, że mnie ujęła. I na nic się zdało gadanie stryja Freda, gdy później mu o niej wspomniałem, jak to nie jestem jej wart, że nie dorównuję jej intelektualnie i inne argumenty przeciw. „To zależy od niej, czyż nie?”, powiedziałem mu. A później przystąpiłem do zalotów. Potworna harówka, mówię ci. No, ale w końcu się zgodziła, prawda? A lord Fred jak się zdumiał, kiedy mu powiedziałem. Nawet poklepał mnie po ramieniu i stwierdził: „Jednak cię nie doceniłem”.

Ashmont wpadł w euforię, że choć raz pokonał stryja-manipulatora. Niemniej według Ripleya lord Frederick Beckingham dostrzegł sposobność i wykorzystał ją jak najlepiej. Powiedzenie Ashmontowi, że nie może czegoś mieć albo zrobić, stanowiło pewny sposób, by nakłonić go do działania.

Nie żeby w ostatecznym rozrachunku grało to rolę, skoro Ashmont był zadowolony, a dziewczyna wiedziała, w co się pakuje. A musiała wiedzieć, jeśli opinie o jej inteligencji odpowiadały prawdzie.

Problem w tym, że ślub ewidentnie nie przebiegał tak gładko, jak powinien. Ashmonta znudziło czekanie, a znudzony Ashmont stawał się niebezpieczny.

Ripley zerknął na szwagra. Blackwood – ciemnowłosy jak Ripley, ale bardziej wymuskany i zdecydowanie przystojniejszy – pytająco uniósł ciemną brew. Ripley wzruszył ramionami.

Blackwood podszedł do nich niespiesznie.

– Nie pojmuję tego zamieszania o rąbek sukni – skomentował Ashmont. – Jest u dołu, zgadza się? No właśnie.

– Jeśli potknie się na nim i runie na twarz…

– Złapię ją – oznajmił Ashmont.

Ripley spojrzał na Blackwooda.

Popatrzyli obaj na Ashmonta. Znajdował się wyraźnie pod wpływem. Ledwie utrzymywał się w pionie.

Jeżeli panna młoda wkrótce się nie pojawi, zdarzy się jedno z dwojga: w najlepszym wypadku pan młody straci świadomość i niewdzięcznie osunie się na podłogę. W najgorszym zainicjuje bójkę.

– Dosyć tego – wybełkotał Ashmont. – Idę po nią.

Ruszył ku drzwiom, ale się potknął. Blackwood złapał go za ramię.

– Dobry pomysł – stwierdził. – Nie ma sensu tu tkwić.

Pochwycił spojrzenie Ripleya. Ripley zajął miejsce po drugiej stronie i wspólnie wyprowadzili przyjaciela z salonu.

Jako że gości przyciągnęły tace z szampanem, w korytarzu napotkali jedynie służbę.

– Dokąd? – zapytał Blackwood.

– Na dół – odparł Ripley.

– Nie dół – zaprotestował Ashmont. – Ona jest na górze. Tam. – Wskazał w górę, kreśląc palcem w powietrzu chwiejne zawijasy.

– Pech – rzekł Ripley. – Przynosi pecha, gdy zobaczy się pannę młodą przed ślubem.

– No cóż, spodziewałem się zobaczyć ją na ślubie – skomentował Ashmont.

Poprowadzili go ku schodom, a następnie, z pewnymi trudnościami, na dół.

– Tędy – rzekł Ripley.

Wprawdzie był już kiedyś w Newland House, ale wieki temu. Nie pamiętał rozkładu pokojów na parterze. W tego typu starym domu spodziewałby się pokoju śniadaniowego lub jadalni oraz, przypuszczalnie, biblioteki. Niemniej charakter pokoju nie miał znaczenia.

Musieli odizolować Ashmonta od alkoholu, a także osób, z którymi potencjalnie zechciałby się pokłócić, czyli mniej więcej wszystkich obecnych.

Ripley i Blackwood poprowadzili przyjaciela ku drzwiom zlokalizowanym w bezpiecznej odległości od głównych schodów. Ripley je otworzył.

Pierwszym, co zobaczył, była biel, całe połacie bieli, jakby chmura wślizgnęła się do pomieszczenia pełniącego funkcję – co zarejestrował jak przez mgłę – biblioteki. Chmury nie noszą jednak białych satynowych pantofelków i pończoch ze szlaczkiem, no i zwykle nie stoją na schodkach bibliotecznych.

– Ups – powiedział Blackwood.

– Do diabła, Olympio – odezwał się Ashmont. – Co tu robisz, do cholery?

Usiłował wyrwać się przyjaciołom.

– Zabierz go stąd – polecił Ripley.

– Nie, żadne zabierz, szlag by was – sprzeciwił się Ashmont. – Muszę z nią pomówić. Nie spartolę tego.

W swym obecnym stanie dokładnie tyle by zdziałał.

Ripley posłał Blackwoodowi ich wyćwiczone spojrzenie: „To co robimy?”.

– To pech – przypomniał Ashmontowi Blackwood. – Zobaczenie panny młodej przed ślubem przynosi pecha.

Kiedy ciągnął protestującego Ashmonta z powrotem na korytarz, rzucił przez ramię do Ripleya:

– Odpowiadasz za szczegóły związane ze ślubem. Zrób coś.

– Obrączka – odrzekł Ripley. – Licencja. Gotówka. O tym była mowa. Nie o pannie młodej.

– Zrób coś – powtórzył Blackwood.

***

Ripley ponownie otworzył drzwi.

Na pobliskich schodkach bibliotecznych nikogo nie zastał. Jakiś dźwięk przyciągnął jego spojrzenie do okien. Ujrzał roztrzepotaną biel. Wybranka Ashmonta siłowała się z okienną zasuwką.

Ripley swobodnym krokiem przeciął pokój.

– Zabawne – skomentował. – Czy nie powinna pani być na ślubie?

– Tak, wiem – odparła. – Wspomógłby pan spłonioną pannę młodą. Zasuwka się zacięła.

Wychwycił woń brandy zmieszaną z kwiatowym zapachem.

Choć jego mózg nie był aktualnie w szczytowej formie, Ripley stosunkowo łatwo podsumował sytuację: pijana panna młoda przy oknie podejmuje próbę wydostania się na zewnątrz.

Rysował się tu pewien problem.

– Dlaczego? – zapytał Ripley.

– Skąd mam wiedzieć, czemu się zacięła? – odpowiedziała pytaniem. – Czy wyglądam na hydraulika? Czy jak tam się zwie. Szklarza. – Pokiwała głową. – Człowieka od okien.

– Nie będąc człowiekiem od okien, mogę nie mieć dostatecznych kwalifikacji, żeby służyć pani pomocą w takiej sprawie.

– Niech pan zaskoczy sam siebie. Jestem damą w opałach. A pan…

Odwróciła głowę, by nań popatrzeć. Zagapiła się na węzeł jego halsztuka, mniej więcej na wysokości jej wzroku. Potem zmrużyła oczy i przesunęła spojrzenie wyżej.

Wokół skrytych za okularami szarych oczu odcinały się czerwone obwódki.

Niedawno płakała.

Oczywiste, że Ashmont powiedział lub zrobił coś, co ją zdenerwowało. Żadna nowość. Jego język często wyrywał się daleko przed mózg. Choć nie tylko jego, takt nie zaliczał się do mocnych stron żadnego z ich tria.

– Niech to szlag – powiedziała. – Pan. Wrócił pan.

– Ach, zauważyła pani.

Odczuwał dziwne zadowolenie. Ale też szampan zwykle wywierał taki efekt, również spożywany w małych dawkach.

– Ma pan ponad metr osiemdziesiąt wzrostu – stwierdziła, odchylając w tył głowę. – Stoi pan przede mną. Może słabo widzę, ale nie jestem ślepa. Rozpoznałabym pana nawet bez okularów i z bardziej odległej… z większej odległości. I wolałabym, żeby pan się tam znalazł. Daleko. – Przegoniła go gestem. – Niech pan sobie idzie. Chcę tylko zaczerpnąć świeżego powietrza. W… eee… Ogrodach Kensington.

– W sukni ślubnej – uzupełnił.

– Przecież jej nie zdejmę i nie założę z powrotem jak peleryny – wyjaśniła z bezgraniczną cierpliwością, z jaką ludzie zwracają się przeważnie do niezbyt lotnych dzieci. – To skomplikowane zadanie.

– Pada deszcz – odparł z taką samą cierpliwością.

Spojrzała na okno. Krople deszczu spływały w dół po szkle, rysując kręte ścieżki.

Odprawiła go majestatycznym gestem.

– Mniejsza z tym, skoro zamierza się pan rozwodzić nad każdą drobnostką.

Powróciła do walki z zasuwką. Która tym razem ustąpiła.

Otworzyła okno.

– Adieu – powiedziała.

Po czym z furkotem satyny i koronki wygramoliła się na zewnątrz.

***

Ripley przez chwilę stał i dumał.

Chciała iść, on zaś uważał przetrzymywanie kobiet wbrew ich woli za niehonorowe.

Mógł się cofnąć i poinformować Ashmonta, że narzeczona mu ucieka.

Mógł się cofnąć i powiedzieć o tym jakiemuś mężczyźnie z jej rodziny.

Nie była problemem Ripleya.

Była problemem Ashmonta.

Tak, Ashmont wyznaczył Ripleya, by czuwał nad przebiegiem ślubu. Tak, wydawało się, że Ashmontowi nietypowo zależy na tym, by ślub się udał. I, tak, Ripley obiecał zająć się wszystkim: pilnować obrączki, w miarę potrzeby dostarczać monety, upewnić się, że Ashmont robi to, co powinien.

Odzyskiwanie panny młodej nie wchodziło w zakres umowy.

Nie powinno być takiej potrzeby.

Tylko dlatego, że była pijana i płakała…

– Do diabła! – mruknął.

Wyszedł przez okno.

***

Ripley spostrzegł chmurę białej satyny i koronki na moment przed tym, jak zniknęła między wysokimi krzewami i drzewami.

Przyspieszył kroku, zerkając zarazem w okna domu. Nic nie wskazywało na to, by akurat ktoś przez nie wyglądał. Goście weselni zebrali się po przeciwnej stronie rezydencji. Doskonale. Jeśli Ripley prędko sprowadzi ją z powrotem, załatwią sprawę tak, że nikt się nie zorientuje.

Rozejrzał się, ale nie dostrzegł ogrodników. Widocznie bawili się z kompanami lub chronili przed deszczem.

Ripley miał świadomość, że pada, ale rejestrował ów fakt niejako na drugim planie. Choć docierało do niego bębnienie kropli po liściach, trawie i ścieżkach, koncentrował się na pannie młodej, która przemieszczała się w żwawym tempie, jeśli się wzięło pod uwagę warstwy satyny i koronki, baloniaste rękawy i wszystkie pozostałe czynniki.

Nie krzyczał, gdyż na razie nie biegła, przynajmniej nie pełnym pędem, a nie chciał jej do tego sprowokować lub przestraszyć na tyle, żeby zrobiła coś jeszcze bardziej niedorzecznego, aczkolwiek w tej chwili nie miał pomysłu, co by to mogło być.

Jej strój nie sprzyjał sportowym wyczynom – co skądinąd odnosiło się do kobiecych ubrań w ogólności – a miejsce przypominało tor przeszkód. Ogrody Newland House, gęsto obsadzone roślinnością, były wiekowe. Niektóre z tutejszych drzew powiewały gałęziami nad głową królowej Anny. Na śliskim gruncie, ubrana w tę kieckę i bardziej niż trochę wstawiona, panna młoda miała wielkie szanse zaplątać się w krzaki bądź potknąć o własne spódnice lub stopy.

W każdym razie doganiał ją w miarowym tempie.

Znajdował się już na tyle blisko, by zobaczyć, jak stopy wyślizgują się spod niej i kręci młynka ramionami, walcząc o odzyskanie równowagi. Minimalnie się spóźnił, żeby ją złapać, nim przegrała bitwę i klapnęła w błoto.

Chwycił ją pod ramiona i dźwignął do pionu.

Wykręcała mu się. Przez kilka tysięcy warstw sukni i bielizny poczuł, jak jej pupa wchodzi w kontakt z jego pachwiną, co na moment go rozkojarzyło.

Był mężczyzną. Jego pierwsza myśl brzmiała: Wyjątkowy tyłeczek.

Nieważne, powiedział sobie. Rób, co do ciebie należy, i odprowadź ją z powrotem.

– Bardzo przepraszam – rzekł. – Czyżbym się pomylił? Życzyła pani sobie, żebym pozostawił ją leżącą w błocie?

– Niszczy mi pan rękawy!

Deszcz lał mu się na głowę.

Jego kapelusz został w domu. Bez niego Ripley czuł się nagi. Bardziej nagi, niż gdyby faktycznie stał tutaj nago.

Czuł się też mokry.

Puścił ją.

– Suknię i tak już pani zniszczyła – stwierdził. – Smugi błota i plamy z trawy na plecach. Można by pomyśleć, że oddawała się pani miłosnym figlom w krzakach. Na pewno dostarczy to wszystkim powodów do ekscytacji. Ashmont podekscytuje się bez wątpienia. A ponieważ jestem jedynym osobnikiem płci męskiej w pobliżu, to mnie wyzwie na pojedynek. I będę musiał kurować go z ran. Ponownie.

– Niech go pan trzaśnie w twarz – poradziła. – On panu odda. Wówczas nie będzie mógł pana wyzwać, nie będąc stroną poszkodowaną.

Długi welon lepił się do jej włosów i ramion. Loki po bokach rozprostowywały się stopniowo, a stroik na głowie się przekrzywił.

Przez jej twarz przemknął spazm i Ripley spodziewał się wodospadów łez, ona wszakże zacisnęła zęby i wysunęła brodę.

– Może pan już iść – oznajmiła. – Absolutnie nic mi nie dolega. Potrzebuję tylko chwili, żeby… eee… pomodlić się… w związku z tą uroczystą okazją, która odmieni moje życie na zawsze i na lepsze. Zatem… au revoir.

Popatrzył znów w stronę domu.

Co takiego zrobił Ashmont? Jak bardzo źle lub głupio postąpił? Czy należało pozwolić jej iść, dokądkolwiek zmierzała?

Nie, umowa tego nie obejmowała. Myślenie nie wchodziło w zakres obowiązków Ripleya. Jego zadaniem było zadbać o to, żeby ślub przyjaciela przebiegł gładko. Co oznaczało, że musiał odzyskać pannę młodą.

Ripley odwrócił się znów ku niej, akurat w porę, by zobaczyć, jak oddala się biegiem i wpada na ścieżkę pomiędzy gęsto nasadzonymi rododendronami. W mgnieniu oka ją przesłoniły, jeśli nie liczyć mignięć bieli tu i ówdzie.

Poczekała, aż Ripley odwróci się do niej plecami – no dobrze, aż odwróci głowę – i uciekła.

Całkiem… pomysłowe.

Tak czy owak, nie wchodziło w grę, by radośnie podążyła swoją drogą.

Jeśli nie chciała Ashmonta, będzie musiała wyjaśnić to sobie z nim osobiście.

To znaczy, kiedy oboje wytrzeźwieją.

Ripley ruszył za nią.

***

Choć weselnicy istotnie zebrali się w pobliżu szampana, w zachodniej, frontowej części domu, najstarszy brat panny młodej, lord Ludford, szukał siostry.

Newland House wzniesiono na początku siedemnastego wieku i od tamtej pory wielokrotnie rozbudowywano i modernizowano. Budynek, rozparty na sporej części przynależnego do niego terenu, przywodził na myśl labirynt zaprojektowany przez szaleńca. Ponieważ lady Newland i lady Gonerby były siostrami, rodziny żyły ze sobą blisko. Liczne potomstwo obu dam dokazywało swobodnie w domu jednej lub drugiej, przez co w tej rezydencji każdy czuł się jak u siebie. Jako że Ashmontowi pilno było się pobrać, a w Gonerby House trwał akurat remont, damy uzgodniły, że ślub odbędzie się tutaj.

Ludford przypuszczał, że obawiały się, iż jeśli każą Ashmontowi czekać zbyt długo, gotów się rozmyślić. Jeżeli chodzi o Ludforda, odpowiadałoby mu takie rozwiązanie. Uważał, że Ashmont nie zasługuje na Olympię. Jeśli przypadkiem uciekła, Ludford jej nie winił. Przeciwnie, byłaby to mądra decyzja. Aczkolwiek także niepokojąca. Przyzwoite dziewczyny, takie jak Olympia, nie powinny wypuszczać się z domu same. Mogły im się przydarzyć potworne rzeczy.

Dlatego miał nadzieję, że siostra ukrywa się gdzieś na terenie rezydencji.

Olympia, która nieraz spędzała tutaj całe tygodnie w towarzystwie kuzynek, miała liczne sekretne miejsca, gdzie chroniła się, żeby studiować takie czy inne starożytne tomiszcze lub uczyć się na pamięć katalogu książek na sprzedaż. Zakładał, że tak właśnie postąpiła dzisiaj, choć nie miał pojęcia dlaczego.

Podobnie jak jego ojciec, Ludford nie zwykł myśleć w sposób skomplikowany. Kiedy spostrzegł, że zniknęła jego butelka, natychmiast wziął pod lupę młodszych braci.

Zwykle wystarczyło solidnie nimi potrząsnąć, żeby uzyskać wyznanie. Tym razem wydawali się autentycznie zdumieni. Mały Clarence chyba coś wiedział lub podejrzewał, lecz o cokolwiek chodziło, nie chciał tego wyjawić, a był równie uparty jak Olympia.

Ludford odszukał teraz Clarence’a w pokoju dziecięcym, dokąd chłopca zesłano w następstwie jakiejś zabawy, która doprowadziła do zbicia kieliszków z szampanem. Andrew, współsprawca przestępstwa, został z nim rozdzielony i gnił obecnie w sali lekcyjnej.

Ludford gwałtownie otworzył drzwi pokoju dziecięcego.

– Ty coś wiesz, pętaku – oznajmił. – I lepiej się przyznaj albo…

Urwał, gdyż Clarence, czerwony na twarzy, odwrócił się od okna, przez które właśnie wyglądał.

Tak, powinien się przestraszyć, gdy Ludford napadł na niego w ten sposób. O to przecież chodziło. Tyle że Clarence odskoczył od okna jak oparzony.

– Nie wiem! – krzyknął. – Nic nie wiem! I nie zmusisz mnie!

Ludford dopadł do okna akurat w porę, by zobaczyć błysk bieli w zaroślach i księcia Ripleya zmierzającego w tamtym kierunku, nie biegiem wprawdzie, ale też nie w charakterystycznym dlań leniwym tempie.

Ludford pędem opuścił pokój dziecięcy.

***

W księżycową noc Ripley z nie lada przyjemnością ścigałby wesołą wdówkę po krętych ogrodowych ścieżkach, w gąszczu wysokich zarośli, które rzucały dodatkowe wyzwanie.

Tyle że to nie była księżycowa noc, a lady Olympia Hightower nie była wesołą wdówką.

Mignięcia bieli parły naprzód miarowo i z zaskakującą szybkością, znacznie go wyprzedzając.

Kiedy dał nura w którąś z kolei ścieżkę, białe przebłyski zniknęły całkowicie. Później przez szum padającego deszczu przebiły się ciche brzęki. Podążał dalej, aż wreszcie gęstwina krzewów ustąpiła miejsca niewielkiej otwartej przestrzeni przed żelazną furtką w wysokim murze.

Furtką, z którą lady Olympia właśnie się siłowała.

Przeszedł kilka kroków po rozmiękłej od deszczu ziemi i znalazł się przy niej.

Na moment zaprzestała wysiłków i obejrzała się przez ramię.

– O – powiedziała. – Pan. – Zdyszała się wskutek niedawnych trudów, pierś jej falowała. – To draństwo jest zamknięte.

– Oczywiście, że jest zamknięte – stwierdził. – Nie można przecież dopuścić, żeby plebs szwendał się po ogrodzie i tratował rododendrony.

– Pal sześć rododendrony! Jak się stąd wydostać?

– Może się nie da? – zasugerował.

Pokręciła głową.

– Musimy poszukać innej drogi na zewnątrz.

– My? – podchwycił. – Nie. Pani i ja to nie „my”.

Zesztywniała nagle, oczy jej się rozszerzyły.

Także to usłyszał.

Głosy zbliżające się, jak zgadywał, tą samą trasą, którą i on niedawno pokonał.

– Mniejsza z tym – oznajmiła. – Za późno. Musi mi pan pomóc przejść przez mur.

– Nie. Nie mogę.

– Owszem, może pan. Stoi pan tutaj i co innego ma do roboty? Niechże choć raz w życiu przyda się pan na coś i pomoże mi przejść przez mur. I to tak w miarę szybko. – Tupnęła nogą. – Teraz!

Fragmenty jej koafiury się rozsypały, kosmyki mokrych brązowych włosów kleiły się jej do twarzy. Konstrukcja na czubku głowy przesunęła się jeszcze bardziej w bok, a między kwiaty pomarańczy zabłąkały się liście i opadłe płatki rododendronów. Welon oplatał jej szyję. Czubek wąskiego nosa miała upaćkany błotem.

– Przez mur – rzekł, grając na czas.

– Tak, tak. Nie dam rady wpiąć się po bluszczu w tej sukni… a już na pewno nie w tych butach. Szybciej! Nie słyszy ich pan?

Próbował obmyślić taktykę opóźniającą, ale jego mózg nie palił się do pomocy. Potem dotarły doń bezładne krzyki i nawoływania, przywodzące na myśl ujadanie ogarów i wściekłą tłuszczę. Wtedy w jego głowie coś się przestawiło.

Od czasów Eton Ripley i jego dwaj kompani umykali przed przedstawicielami władzy, jak również zagniewanymi rolnikami, pastorami, kupcami i, ogólnie, wszelkiego rodzaju godnymi szacunku osobami, nie wspominając o stręczycielach, kieszonkowcach, szulerach tudzież innych już nie tak poważanych personach.

– Szybciej! – ponagliła.

Splótł dłonie i się nachylił. Postawiła na nich ubłocony pantofel, brudną ręką podparła się o mur dla równowagi, po czym wybiła się w górę. Następnie z łatwością, która zaskoczyłaby Ripleya, gdyby na tym etapie cokolwiek było jeszcze w stanie go zaskoczyć, wspięła mu się na ramiona i sięgnęła do muru.

W każdym razie zakładał, że tak zrobiła.

Widok, jaki przypadł mu w udziale – przedni, acz krótkotrwały – ograniczał się do nogi w pończosze i podwiązki. Następnie świat nad jego głową wypełniły biała satyna i półhalki, i zapach kobiety. Z ledwością wystarczyło mu trzeźwości umysłu, żeby przytrzymać ją za kostki i ustabilizować.

– Wyżej – powiedziała. – Nadal nie sięgam. Wyżej! Szybko!

Głosy się zbliżały.

Chwycił jej stopy i wypchnął ją w górę, sobie nad głowę. Ciężar rozpłynął się, kiedy znalazła punkt oparcia na szczycie muru. Ripley zobaczył tylne partie jej nóg, kiedy gramoliła się na mur i siadała na nim. Moment później zniknęła mu z oczu.

Głosy były już bardzo blisko.

Przed chwilą postąpił bez namysłu i teraz również się nie zastanawiał. Kiedy dziewczyna zniknęła za murem, uczepił się gęstego bluszczu i wspiął po nim na szczyt, a następnie opuścił po drugiej stronie.

Spojrzał w prawo, potem w lewo.

Chmura białej satyny i koronek sunęła szybko w dół Horton Street.

Pobiegł za nią.

Rozdział 2

Ripley dogonił pannę młodą na głównej ulicy Kensington. Zwolniła, ale się nie zatrzymała.

– Dorożka – powiedziała, skinieniem głowy wskazując pobliski postój. – Ma pan pieniądze?

– Najpierw pomoc w pokonaniu muru – utyskiwał. – Teraz pieniądze.

– A jednak pan tu jest. Nadal. Znowu.

– Tak. Ponieważ…

– Potrzebuję. Pieniędzy. Na. Dorożkę. – Zamachała w kierunku pojazdów, wołając: – Tutaj!

Woźnica pierwszej z ustawionych w kolejce dorożek przyjrzał się jej z zainteresowaniem, nic jednak nie wskazywało na to, by zamierzał się ruszyć.

Dlaczego miałby to robić? Wyglądała jak uciekinierka z domu dla obłąkanych.

Sam Ripley również prezentował się więcej niż odrobinę ekscentrycznie, bez kapelusza, rękawiczek czy laski.

Nadal wszakże był księciem, jednym z najbardziej niesławnych i rozpoznawalnych arystokratów w Anglii.

No i, jak powiedziała, znajdował się na miejscu. To Ashmont powinien tu być, ale go zabrakło, a ktoś musiał się nią zaopiekować. Po prostu nie puszcza się samopas chowanej pod kloszem młodej kobiety, zwłaszcza zaś młodej kobiety należącej do głupiego przyjaciela, który nie potrafił jej upilnować.

Świetnie jest szaleć i dokazywać, nie przejmując się wytwornym towarzystwem. Kiedy jednak człowiek prosi dziewczynę o rękę, nie powinien dawać jej najmniejszego powodu do tego, żeby nie pojawiła się na ślubie.

Szczyt niedbalstwa, ot co. Ashmont był zepsuty, na tym polegał problem. Nigdy nie musiał się wysilać w relacjach z kobietami.

Najwyższa pora, żeby zaczął.

Ripley położył ciężko dłoń na ramieniu dziewczyny.

– Przystańmy na chwilę, żeby się zastanowić.

– Cały czas się zastanawiam – odparła. – Zastanawiam się, gdzie ta przeklęta dorożka? Dlaczego nie podjeżdżają?

– Rozważmy, jak pani wygląda – zasugerował. – No, wie pani. Suknia ślubna. Welon i tak dalej. Robią dziwne wrażenie, nie sądzi pani?

– Mało mnie to obchodzi.

– Domyślam się. Spróbujmy jednak sprawiać wrażenie bardziej spokojnych i rozsądnych.

– Jestem rozsądna. – Zacisnęła pięści. – I absolutnie spokojna.

– Dobrze. Doskonale. A teraz podejdźmy do tematu krok po kroku. Dokąd proponuje pani się udać?

Wykonała zamaszysty gest.

– Daleko.

– Daleko – powtórzył.

Przytaknęła, a kopiec włosów, koronek i czego tam jeszcze przesunął się bardziej na bok jej głowy.

– Dobrze – powiedział. – Zawsze to jakiś początek.

Po prostu będzie musiał myśleć za nich oboje, zniechęcająca perspektywa. Nie lubił myśleć nawet za samego siebie.

Uniósł rękę i skinął.

Pierwsza w kolejce kryta dorożka ruszyła ku nim niemrawo, podczas gdy Olympia prawie że podskakiwała z niecierpliwości.

Kiedy pojazd zatrzymał się przy nich, Ripley otworzył drzwi.

Wspinając się na stopień, straciła równowagę i zaczęła przechylać się w tył.

Pchnął ją lekko do przodu, w rezultacie czego runęła na słomę na podłodze dorożki. Przyglądał się jej, gdy się podnosiła – przez emocjonującą chwilę wypinając pupę – i opadała na siedzenie. Wygładziła spódnice, poprawiła okulary i spiorunowała Ripleya wzrokiem.

Z jakiegoś powodu nastrój mu się poprawił.

– Dokąd waszmość każą? – zapytał woźnica.

– Wasza Książęca Wysokość – skorygowała. – Nie rozpoznaje pan tej ponadprzeciętnej arogancji? Czy nie jest oczywiste, że to książę?

Nastrój Ripleya poprawił się jeszcze odrobinę.

Jeśli woźnica ją usłyszał, nijak tego nie okazał.

– Battersea Bridge – polecił Ripley.

Wspiął się do pojazdu.

Most znajdował się kawałek na południe stąd. Dzięki temu Ripley zyska trochę czasu. Żeby postanowić, co chce zrobić. Zarazem odległość nie była na tyle znaczna, by uniemożliwić mu odstawienie panny młodej z powrotem w rozsądnym czasie, gdyby zdecydował się na takie właśnie rozwiązanie.

Zaletę Battersea Bridge stanowił fakt, że nie będzie to pierwsze miejsce, które przyjaciołom Ripleya przyjdzie do głowy sprawdzić.

– Czy może chodzi pani o jakieś konkretne „daleko”? – zagadnął.

– Cicho – odparła. – Myślę.

Powóz ruszył z hałasem.

– Dziwne – skomentował Ripley. – Wprawdzie nie komunikowaliśmy się szczególnie intensywnie, na ile jednak zaobserwowałem, myślenie i pani jesteście jak dwa obce kraje. W stanie wojny.

Pokręciła głową i pogroziła mu palcem w sposób charakterystyczny dla osób pod wpływem.

– Tym mnie pani nie uciszy – stwierdził. – Ale skoro już pani myśli, może będzie łaskawa pomyśleć o udzieleniu wyjaśnień.

– Na temat czego?

Wskazał jej brudną suknię ślubną i brudne wnętrze dorożki.

– Tego. Ucieczki. Ponieważ nadal czuję się odrobinę zdezorientowany i bynajmniej nie taki pewien, że to najlepszy pomysł. Rozważam, czy nie polecić woźnicy, żeby zabrał nas z powrotem.

– Nie – powiedziała.

– Ale na pewno doskonale pani rozumie, jaki to kuszący koncept.

– Nie.

– Proszę posłuchać. Miałem dosyć ciężki poranek.

– Pan!

– Tak. Przebiega zupełnie inaczej, niż powinien.

– Witam w klubie.

– Widzi pani, nie spodziewałem się, że będę się wlókł w ślimaczym tempie rozpadającą się dorożką na Battersea Bridge – wyjaśnił. – Czy dowolny inny most. Żywię mocne przekonanie, że nie powinienem pomagać pijanej pannie młodej, która w ostatniej chwili postanawia uciec z własnego ślubu.

– Nie jestem pijana – obruszyła się. – I nie pan jeden miał ciężki poranek. Jeśli nie chce mi pan pomagać, nic pana tutaj nie trzyma, niech pan każe woźnicy stanąć i wysiada.

– Nie tak całkiem nic mnie nie trzyma. Jestem… tym, no… Specjalnym wysłannikiem pana młodego. Albo pani stróżem. Niech będzie, że druhną. Rzecz w tym, że powierzył mi to zadanie i zapewne powinien pogodzić się z ryzykiem, że je sknocę. Niemniej wiem tyle, że nie można pani pozwolić szwendać się samej. W przeciwnym razie cofnąłbym się po kapelusz. Albo nie. Mógłbym po prostu wrócić, a panią zostawić komu innemu. Ale to nie wchodziło w rachubę, jak właśnie wyjaśniłem, ze względu na wspomniane zadanie. Co za sens przynosić obrączkę, licencję, pieniądze i tak dalej, kiedy panna młoda wybywa nie wiadomo dokąd.

Podniosła wzrok na jego głowę.

– Ma pan mokre włosy.

Spłynęło to po nim. Przywykł do rzucanych bez związku pijackich komentarzy.

– Wszystko jest mokre – stwierdził.

– Tak.

– Proszę się nie martwić. Nie rozpuszczę się.

– Akurat o to bym się nie martwiła. Rzecz w tym… – Na chwilę zamknęła oczy, najwyraźniej jednak podążanie za biegiem myśli ją przerosło, otworzyła je bowiem na powrót i powiedziała: – Kiedy wyrzuci mnie pan przy tym moście…

– Inny mężczyzna, taki, któremu marzyła się spokojna ceremonia ślubna, dobry szampan i wyśmienite weselne śniadanie… bo Newlandowie mają doskonałego kucharza, wie pani.

Patrzyła na niego lodowato.

– Taki typ – ciągnął Ripley – kiedy ominąłby go ów jakże wyczekiwany posiłek, do czego należy dodać jeszcze lekkie niewyspanie, otóż taki typ mógłby odczuć pokusę, żeby zrzucić panią z tego mostu. Do rzeki, gwoli ścisłości. Ja wszakże…

– Tak, pan jest druhną.

– Ja nie mam w zwyczaju topić kobiet, to zamierzałem powiedzieć.

– Popłynę łodzią – oznajmiła tonem, jakim zwykle obwieszcza się dekrety lub wyroki śmierci. – Do cioci Delii. Do Twickenham.

Zamrugał.

– Nadzwyczajne. Ma pani plan.

– Tak. Potrzebowałam tylko umysłowej stymulacji w postaci pańskiego stymulującego towarzystwa.

– Istnieje jakaś szansa, by panią zastymulować do tego, by mi pani powiedziała, przed czym konkretnie ucieka? – zagadnął. – Albo lepiej, jakaś szansa, że zmieni pani zdanie, jak przystało na dobrą dziewczynę, i zawróci? Jakaś szansa na coś, och, wie pani, graniczącego ze zdrowym rozsądkiem?

– Kości zostały rzucone – oznajmiła owym tonem od dekretów i wyroków śmierci. – Proszę być tak dobrym i zdjąć mi z głowy to szkaradzieństwo.

Ponieważ nie był w dostatecznym stopniu pijany – czy też wcale, znienacka bowiem jakby skrajnie wytrzeźwiał – zajęło mu chwilę zinterpretowanie jej prośby. Rozkazu.

– Pani włosy? – zapytał. – Nie są umocowane na stałe?

– Czy to dzieło architektury wygląda na umocowane na stałe? Ześlizguje się i ciągnie te włosy, które faktycznie są moje. Jest szalenie niewygodne i zupełnie do mnie nie pasuje. Z piasku loków nie ukręcisz. Usiłowałam im to wyjaśnić, ale nikt mnie nie s-słuchał.

– Chciała pani chyba powiedzieć „bicza”…

Wybuchnęła płaczem.

Oj!

***

Niektórych mężczyzn łzy wpędzają w panikę.

Ripley się do nich nie zaliczał.

Gdyby ta tutaj rozszlochana niewiasta była jego siostrą, dałby się jej wypłakać na swoim ramieniu, zniszczyć mu surdut i halsztuk tudzież usmarować różem chusteczkę. Później wręczyłby jej pieniądze i powiedział, żeby coś sobie kupiła.

Gdyby była jego kochanką, obiecałby jej rubinowy lub diamentowy naszyjnik, w zależności od tego, jak wiele łez by się polało i w jakim tempie.

Niemniej tej tutaj rozszlochanej niewiasty nie mógł porównać z siostrą lub którąkolwiek z kochanek, ani nawet z własną matką. Przynależała do całkiem odmiennego gatunku. Między innymi była narzeczoną Ashmonta. Ashmont nigdy wcześniej takowej nie posiadał. A ponieważ chodziło o zupełnie nową kategorię Sytuacji z Rozszlochaną Niewiastą, Ripley potrzebował chwili, żeby określić kierunek działań.

Zdecydował się na podejście energiczne.

– Uszy do góry – rzekł. – Wystarczyło pani determinacji, żeby przejść przez mur. Zachowuje się pani, jakby uciekała po raz pierwszy w życiu. To nie koniec świata.

– Owszem, koniec – chlipnęła. – Wszystko zniszczyłam. Clarence nigdy nie pójdzie do Eton, Andrew nie zostanie oficerem, nikomu nie zdołam pomóc, a w dodatku nie będę nawet miała tej biblioteki!

Ripley nie miał pojęcia, o czym ona mówi, i nie widział potrzeby męczenia mózgu, by takie pojęcie zyskać. Jak często kobiety mówią z sensem? Jak kształtowały się szanse, że to akurat taki przypadek?

– Kości nie zostały rzucone – powiedział owym dodającym animuszu tonem, jakim przemawia się do dżokeja przed wyścigiem. – Może pani zawrócić. Ashmont jest tak pijany, że uwierzy we wszystko, co mu powiemy. A jutro będzie pamiętał wydarzenia jedynie w ogólnym zarysie. Powiem mu, że przez przypadek się pani upiła i…

– Nie jestem p-pijana.

– Proszę mi wierzyć, rozpoznaję ten stan. Jest pani więcej niż wstawiona. Przegrała pani walkę ze stopniem dorożki. Oto, co mu powiemy. Powiemy, że przez przypadek napiła się pani brandy, biorąc ją za… hm… z czym, u diaska, można pomylić brandy?

– Z h-herbatą – chlipnęła. – Była w herbacie. Na początku.

– Na początku – powtórzył.

Przytaknęła. Z gigantycznego rękawa wydobyła misterny kwadracik koronki, zdjęła okulary i przetarła rzeczonym skrawkiem oczy i nos. Na powrót nałożyła okulary i szturchnęła mostek małym palcem, żeby przesunąć je na właściwe miejsce.

– Ale wypiłam tamto. Resztkę z butelki Stephena. – Zmięła w dłoni domniemaną chusteczkę. – Wykradłam ją wczoraj wieczorem. Po tym, jak mama opowiedziała mi o nocy poślubnej. To znaczy mniej więcej opowiedziała. Niektóre aspekty pozostają dla mnie niejasne. Pomyślałam jednak, że brandy wzmocni moją determinację. W obliczu Nieuniknionego.

– Szkoda, że mama bardziej się nie przyłożyła do tych wyjaśnień – skomentował Ripley. – To Ashmont, wie pani, nie jakiś niedoświadczony dureń.

– Tak, jest doświadczonym durniem.

– W każdym razie nie ma się czego obawiać – zapewnił. – Ludzie robią to nieustannie. Konsekwencje nader rzadko bywają śmiertelne.

– Konsekwencjami są dzieci – odparła ponuro. – Powinnam była sama zbadać temat, zamiast polegać na mamie. Nie jestem pewna, czy mama pojmuje związek. Między aktem małżeńskim a dziećmi. Miała ich aż nadto. Na jej miejscu zatrzymałabym się po trzech. Albo po trzech chłopcach. To dobra, bezpieczna liczba, zgodzi się pan?

Nie uważał za dobry, bezpieczny pomysł, by oddawać się rozmyślaniom nad aktem małżeńskim. Upłynęło nietypowo dużo czasu, odkąd miał kobietę, aktualnie zaś nic nie zdziała w tej kwestii. Tymczasem jego umysł, tak podatny na wpływy swego mniejszego odpowiednika poniżej pasa, aż nazbyt ochoczo snuł wyobrażenia, jak błyskawicznie naprawić to niedopatrzenie.

Ripley zmusił się do koncentracji na jej słowach. Na szczęście zmieniła temat.

– Nie mogłam pojąć, czemu poprosił o rękę akurat mnie – mówiła właśnie. – Wątpię, by czuł się zdesperowany. Zdziwiłby się pan, jak wiele dziewcząt z chęcią przymknie oko na słabostki mężczyzny, kiedy jest on księciem. Lub może by się pan nie zdziwił.

Pewnie znalazłoby się mnóstwo takich dziewcząt, żadna wszakże nie byłaby odpowiednią księżną dla Ashmonta. Przy wszystkich brakach Ashmont miał swoją dumę – prawdę mówiąc, miał jej wręcz za dużo, żeby wychodziło mu to na dobre. Nawet w pijackim zamroczeniu nie poślubiłby dziewczyny, która nie byłaby atrakcyjna, dobrze urodzona i całkowicie sprawna umysłowo. Nie wybrałby głupiej, nudnej lub swarliwej. Mówiąc krótko, chciał perfekcji. Nie grało roli, czy na nią zasługuje.

– Powiedziałam sobie, żeby nie zaglądać w zęby darowanemu koniowi – dodała.

– Jakiemu darowanemu koniowi? – zdumiał się Ripley. – Podoba mu się pani. Czy to nie wystarczy?

Pokręciła głową.

– Nie widzę w tym sensu.

Najwidoczniej jej wada wzroku była drastyczna. Gdyby nie nalepka TRUCIZNA, Ripley dobrałby się do niej lata temu.

– Jak najbardziej ma to sens – odparł. – Gdyby była pani mężczyzną, rozumiałaby pani. A tak…

– No a dzisiaj poszłam do biblioteki, żeby zbadać temat…

– Czekała pani do dnia ślubu – odkrył. – Nie, nie po prostu do dnia, ale dokładnie do momentu, kiedy powinna była pani wypowiadać słowa przysięgi małżeńskiej.

Poczekała do chwili, gdy kompletnie się wstawiła, do którego to stanu, co oczywiste, nie nawykła.

– Starałam się o tym nie myśleć, ale ta kwestia mnie dręczyła – wyjaśniła. – Czy kiedykolwiek starał się pan o czymś nie myśleć?

– Rzadko muszę się starać.

– Po prostu zażyczy pan sobie i to znika?

– Tak.

– Dobrze być księciem – podsumowała.

– Istotnie.

Znacznie, znacznie lepiej, niż być synem księcia, jak pokazywało doświadczenie Ripleya i jego przyjaciół. Nie miał pewności, czy ich ojcowie byli najgorszymi pośród brytyjskiej arystokracji, ale zdecydowanie plasowali się w czołówce wyścigu po ten tytuł.

– Ja tak nie potrafię – stwierdziła. – To jak próby powstrzymania komara brzęczącego koło ucha. A rzeczy, w których nie dostrzegam sensu, przypominają najbardziej uparte komary. Znalazłam tylko książkę o hodowli zwierząt, no i dopiero wtedy, wreszcie, dodałam dwa do dwóch. Albo dwa do dwóch i dwóch, i jednej. Jest nas siedmioro, w tym tylko jedna dziewczyna. Czyli oni… ktokolwiek namówił go lub podstępem nakłonił do ożenku… na pewno argumentowali: „Weź choćby tę dziewczynę od Gonerbych. Trudno o lepszą klacz zarodową. Pierwszorzędne szanse na dziedzica i jakiś przychówek ekstra na wypadek nieszczęścia”.

– Ponieważ znam Ashmonta, uważam tę teorię za wysoce nieprawdopodobną. – Choć, oczywiście, rozpłód nastąpi, stanowi bowiem częstą konsekwencję spółkowania, chyba że zachowuje się wielką ostrożność. – Przypisuje mu pani o wiele więcej przemyśleń, niż kiedykolwiek by poświęcił tej kwestii. Na ile rozumiem, przykuła pani jego uwagę, gdyż zachowała się wobec niego miło.

– Miło! – wykrzyknęła. – Trudno, żebym spokojnie patrzyła, jak rozjeżdża go dorożka.

– Wykazała się pani bystrością umysłu, a także niejaką biegłością.

– Mam sześciu braci! Nieustannie do czegoś wpadają albo z czegoś wypadają. Zadziałałam instynktownie.

– Ashmontowi wydało się to miłe, zwłaszcza fakt, że zawiozła go pani do domu. Najwyraźniej w trakcie podróży dobrze się pani przyjrzał, no i zawładnęła pani jego wyobraźnią. Ponieważ jest pani dziewczyną z wyższych sfer, małżeństwo stanowi wymóg.

Przy czym ta dziewczyna z wyższych sfer zagwarantuje Ashmontowi o wiele bardziej ekscytujące życie, niż mógłby się spodziewać.

Zaprzeczyła gestem.

– Wiem, że było coś więcej. Nie jestem typem kobiety, dla której mężczyźni tracą głowy.

Owszem, prawdopodobnie było coś więcej. Ashmont przypuszczalnie zapomniałby o incydencie, gdyby nie pokrętne metody jego stryja Freda. Ripley nie zamierzał jednak oświecać jej w tej kwestii. Mógłby podsunąć jej kilka wskazówek, jak radzić sobie z Ashmontem… ale nie. Była inteligentną dziewczyną. Szybko załapie.

– Zdziwiłaby się pani – stwierdził.

– Należę do kobiet, które poślubia się ze względów praktycznych – upierała się. – Żeby zarządzały kłopotliwym gospodarstwem domowym. Przejęły stery. Zapewniły dziedzica i jakiś przychówek ekstra. Kiedy wszystko inne zawiedzie.

– Ashmont nie myśli w ten sposób.

Wyglądała przez okno.

– Ale w-wie pan… – Łzy znów zaczęły ściekać jej po nosie. – Mieliśmy nasze nieszczęścia, ponieważ powinno być nas dziewięcioro, a mama i papa ciężko to przeżyli. No i powątpiewałam, na ile w takiej sytuacji Ashmont byłby pocieszeniem. Ach, i wiem, co jeszcze by tamci namawiacze powiedzieli Ashmontowi. P-powiedzieliby: „Nie obawiaj się kukułczego jaja. Nie ma n-najmniejszych w-wątpliwości, że nikt nigdy jej n-nie t-tknął”.

Znów łkanie.

Ripley zapukał palcem wskazującym w kolano. Łzy lały się nadal.

Nie czuł się w pełni komfortowo.

– Widzę, że osiągnęliśmy fazę rozrzewnienia – skomentował.

– Tak, dla pana to pewnie żadna nowość. – Przetarła twarz bezużytecznym skrawkiem koronki. – Ale mało mnie obchodzi, jak pan to nazywa, no i nie oczekiwałam współczucia czy choćby zrozumienia.

– Staram się, jak mogę – zapewnił. – Ale mój mózg, wie pani.

– Tak, wiem. Jak i jego, mniej więcej… chociaż mniej trudno sobie wyobrazić. W każdym razie sądziłam, że zdobędę się na to poświęcenie… choć rozumiem, że zdaniem większości ludzi niedorzecznością jest mówić o zostaniu księżną jako o poświęceniu.

– Sam byłbym jednym z tych ludzi.

– Nie obchodzi mnie pańska opinia.

– Czuję się zdruzgotany.

– Nie wiem, po co w ogóle się tłumaczę – stwierdziła. – Bez wątpienia powiedział wszystko, co należy, potrafi też być niebezpiecznie przekonujący, a z kolei ja miałam swoje powody, żeby się zgodzić. Sądziłam, że jestem gotowa. Ale małżeństwo to Wielka Niewiadoma. Wydaje ci się, że go znasz, zwłaszcza kogoś takiego jak on, o kim od zawsze plotkuje całe miasto, ale czy rzeczywiście możesz go znać? Wiem, co pan powie.

– Wątpię. – Nadal miał nikłe pojęcie, o czym ona mówi.

– Powie pan, że powinnam była go zapytać, dlaczego mnie wybrał… i proszę nie opowiadać, że wpadłam mu w oko, bo coś takiego jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło.

Był pewien, że podobała się wielu mężczyznom. Nie rozumiał natomiast, dlaczego żaden do tej pory nie zagarnął jej dla siebie. Nie wszyscy mężczyźni byli tacy jak książęce trio. Wielu autentycznie chciało się ożenić i poświęcało mnóstwo czasu i wysiłku na poszukiwanie tej właściwej dziewczyny, która ich zechce.

Wyjął swoją chusteczkę i jej podał.

– Tak, cóż, Ashmont nie jest taki jak inni.

Wyjrzał przez okno dorożki. Nadal padało.

Nerwy przedślubne, powiedział sobie. Tylko o to chodziło, naprawdę.

Popatrzył na jej uwalaną błotem suknię i noski ubłoconych pantofli. Obliczył odległość rzeką do Twickenham i czas, jaki zabierze podróż, nie uwzględniając przeszkód, przy czym nie był na tyle głupi, by zakładać, że żadne się nie pojawią.

Mimo to jej plan był wykonalny. Ripley kalkulował, że są wyśmienite szanse na to, iż odstawi ją bezpiecznie w ręce ciotki w ciągu najbliższych godzin, sporo przed zmrokiem. Jej reputacja przetrwa. W rzeczy samej, ucieczka od Ashmonta może nawet ją wzmocni. Podobnie jak pogoń Ashmonta za nią, co z pewnością nastąpi. Jako osobnik zaborczy i uparty, Ashmont zrobi, cokolwiek okaże się konieczne, żeby odzyskać narzeczoną. A towarzystwo z zachwytem powita fakt, że jakaś dama wreszcie utarła mu nosa. Bez wątpienia spodoba się to lordowi Frederickowi.

Nawykły do tego, że kobiety o złej reputacji mdleją na jego widok, Ashmont zawalił sprawę, która powinna być najprostsza pod słońcem. Nigdy nie musiał się wysilać, w przeciwieństwie do Ripleya i Blackwooda. Prawda, żaden z ich trójki nie miał wcześniej wiele do czynienia z przyzwoitymi kobietami, które najwyraźniej stanowią znacznie większe wyzwanie. Tym lepiej. Czas najwyższy, żeby jakaś kobieta zmusiła słodkiego czarusia do wysiłku.

Ta tutaj ewidentnie nakłoniła go do starań przy zalotach. I ślubie. I zmusi go również do pracy nad małżeństwem.

Co do odzyskania narzeczonej, Jego Książęcą Wysokością trzeba będzie nieznacznie pokierować, ale samo zadanie nie powinno nastręczyć trudności.

Lady Olympia nie wydawała się całkiem przeciwna małżeństwu z Ashmontem. Gdyby nie brandy, zapewne byłoby już po sprawie. Niemniej napoje wyskokowe działają na niektórych w taki właśnie sposób: drobne problemy nadymają się do kolosalnych rozmiarów. A rozwiązania podsuwane przez upojony mózg wydają się genialne.

Akurat Ashmont jak mało kto wiedział, jak mogło do tego dojść.

I czy nie będzie zabawnie obserwować jego wysiłki, by zapanować nad wybranką – tą konkretną?

– Pani ciocia jest osobą godną szacunku, mam nadzieję – odezwał się. – Nie jakąś ekscentryczką albo nazbyt osobliwą starowinką? Nie podpala poduszek, kiedy coś ją najdzie? Nie prowadza się z lokajami albo stajennymi? To znaczy, ostentacyjnie.

Otarła oczy i nos.