Labirynt Białego Królika

Erica SpindlerLabirynt Białego Królika

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Poniedziałek, 28 lutego 2005 r.

1.30

Nowy Orlean, Luizjana

Stacy Killian obudziła się, gotowa do działania. Dźwięki, które przerwały jej sen, znowu się powtórzyły.

Pif-paf!

Strzały.

Usiadła na łóżku, opuszczając nogi na podłogę, i jednocześnie sięgnęła po glocka czterdziestkę, którego trzymała w nocnej szafce. Dziesięć lat przepracowanych w policji sprawiło, że zawsze tak reagowała na ten dźwięk.

Szybko sprawdziła magazynek, podeszła do okna i wychyliła się zza zasłonki. Księżyc oświetlał wyludnione podwórko: parę rachitycznych drzew, zniszczona huśtawka, zagródka, ale bez Cezara, szczeniaka labradora jej sąsiadki, Cassie.

Cisza. Bezruch.

Stacy przeszła boso z sypialni do sąsiadującego z nią pokoju, wciąż trzymając przed sobą broń. Wynajmowała pół stuletniego bliźniaka, zaprojektowanego w sposób charakterystyczny dla czasów, kiedy nie znano jeszcze klimatyzacji.

Spojrzała w lewo, a potem w prawo, starając się objąć wzrokiem wszystkie szczegóły: stosy książek, z których korzystała przy pisaniu eseju na temat „Mont Blanc” Shelleya, otwarty laptop i do połowy wypita butelka taniego, czerwonego wina. Cienie. Ich głębie i spokój.

Tak jak się spodziewała, w pozostałych pokojach nie znalazła niczego podejrzanego. Dźwięki, które ją obudziły, pochodziły spoza jej części domu.

Podeszła do drzwi wejściowych, otworzyła je ostrożnie i wyszła na ganek. Stare deski zaskrzypiały pod jej stopami, lecz poza tym w całym sąsiedztwie panowała niczym niezmącona cisza. Zadrżała, kiedy owionęło ją chłodne i wilgotne tchnienie nocy.

Wyglądało na to, że wszyscy wokół spali. Tylko gdzieniegdzie paliły się światła. Stacy przyjrzała się uważnie ulicy. Spostrzegła kilka nieznanych samochodów, co nie było niczym niezwykłym w dzielnicy zamieszkanej głównie przez studentów. Auta wyglądały na puste.

Stała ukryta za drzwiami, wsłuchując się w ciszę. Nagle usłyszała metaliczny dźwięk padającego na ziemię kosza. A potem śmiech. Dzieciaki, zrozumiała. Zabawiają się w kowbojów.

Stacy zmarszczyła brwi. Czy to możliwe, że obudził ją właśnie ten dźwięk, zmieniony w odgłos strzału przez sen i instynkt, któremu już nie ufała? Jeszcze rok temu taka myśl w ogóle nie przyszłaby jej do głowy, ale wtedy była gliną i pracowała w Wydziale Zabójstw policji w Dallas. Wciąż pamiętała zdradę, która nie tylko pozbawiła ją pewności siebie, ale też zmusiła do porzucenia pracy w policji i zmiany trybu życia.

Ścisnęła mocniej glocka. Skoro i tak już wyszła na zewnątrz, powinna doprowadzić sprawę do końca. Włożyła zabłocone chodaki, których używała do prac w ogrodzie, i zeszła przed dom. Zaczęła obchodzić swoją część, kierując się na tył posesji. Wszystko wyglądało normalnie.

Ręce zaczęły jej drżeć. Poczuła narastający strach. Bała się, że coś z nią nie tak. Czyżby naprawdę sfiksowała?

Coś podobnego zdarzyło się jej już w tym roku. I to dwukrotnie. Pierwszy raz tuż po przeprowadzce. Obudziły ją, jak jej się zdawało, strzały, i postawiła na nogi wszystkich sąsiadów.

Wtedy również, tak jak teraz, okazało się, że w okolicy nie dzieje się nic szczególnego. Fałszywy alarm nie nastawił do niej przychylnie okolicznych mieszkańców. Większość była wściekła.

Ale nie Cassie. To ona zaprosiła ją na filiżankę czekolady.

Stacy spojrzała na jej część bliźniaka. W jednym z tylnych okien paliło się światło.

Patrzyła na nie, starając się sobie przypomnieć, co ją przed chwilą obudziło. Strzały były na tyle głośne, że mogły dobiegać jedynie z bezpośredniego sąsiedztwa.

Dlaczego od razu to do niej nie dotarło?!

Przerażona podbiegła do schodów Cassie, potknęła się, ale zaraz wyprostowała, wciąż starając się wmówić sobie, że nic się nie stało. Pewnie jej się tylko wydawało, przecież ostatnio mało spała, a sąsiadka pewnie śpi sobie teraz spokojnie w swoim łóżku.

Kiedy dotarła do drzwi, zapukała głośno. A potem jeszcze raz.

– Cassie! To ja, Stacy. Możesz otworzyć?!

Kiedy nikt nie odpowiedział, przekręciła gałkę.

Drzwi się otworzyły.

Pchnęła je nogą, mocno trzymając glocka obiema dłońmi. Gdy weszła do środka, powitała ją całkowita cisza.

Zawołała raz jeszcze. W jej głosie pobrzmiewały nadzieja i strach.

Chociaż mówiła sobie, że instynkt ją zwodzi, wiedziała, że to nieprawda.

Cassie leżała twarzą do dołu na podłodze w salonie, częściowo na owalnym dywanie. Otaczała ją duża, ciemna kałuża. Krew, pomyślała Stacy. Dużo krwi. Bardzo dużo.

Zaczęła drżeć. Z trudem przełknęła ślinę, próbując się uspokoić i zmusić ciało do posłuszeństwa. Powinna teraz zachowywać się jak rasowa policjantka.

Podeszła do przyjaciółki i przykucnęła, czując, że wreszcie osiągnęła ten stan, o który jej chodziło. Skupiła się na tym, co się stało. Na niczym więcej.

Sprawdziła puls, a kiedy okazało się, że serce przestało bić, zaczęła uważnie przyglądać się ciału. Wyglądało na to, że Cassie postrzelono dwukrotnie, raz między łopatki, a potem jeszcze w tył głowy. Resztki kręconych, ściętych na pazia blond włosów zabarwiły się na czerwono od krwi. Była kompletnie ubrana, miała na sobie dżinsy, błękitny T-shirt i klapki. Stacy poznała koszulkę, jedną z ulubionych Cassie. Z przodu umieszczono napis: „Marzyć. Kochać. Żyć”.

Poczuła, jak łzy napływają jej do oczu, ale zapanowała nad nimi. W ten sposób nie pomoże przyjaciółce. Jeśli zachowa spokój, być może uda jej się złapać mordercę.

Z odległego pokoju dobiegł jakiś dźwięk.

Beth.

Albo morderca.

Stacy mocniej ścisnęła glocka, chociaż ręce znowu zaczęły jej drżeć, a serce waliło jak oszalałe. Wyprostowała się i ruszyła dalej.

Znalazła Beth na progu sypialni. W przeciwieństwie do Cassie leżała na plecach i miała otwarte, puste oczy. Ubrana była w różową piżamę w biało-szare kotki.

Ją również zastrzelono. Dwoma strzałami w klatkę piersiową.

Uważając, by nie zniszczyć śladów, Stacy zbadała jej puls. Też nie żyła.

Wyprostowała się i ruszyła w kierunku, z którego dobiegał hałas. Było to skamlenie dochodzące zza drzwi łazienki.

Cezar!

Podeszła tam i zawołała cicho psa. Odpowiedział radośnie, a Stacy uchyliła nieco drzwi. Labrador zaraz przypadł do jej stóp.

Kiedy wzięła go na ręce, zauważyła, że nabrudził w łazience. Ciekawe, jak długo był zamknięty? Czy zrobiła to sama Cassie, czy też ten, kto ją zabił? I dlaczego? Przyjaciółka zamykała psa na noc, a także kiedy wychodziła z domu. Szczeniak wetknął głowę pod ramię Stacy.

Sprawdziła jeszcze, czy nikogo nie ma w domu, chociaż czuła, że morderca już uciekł. Zapewne zrobił to zaraz po tym, jak się obudziła. Nie słyszała, by ktoś otwierał samochód czy uruchamiał silnik, co mogło, chociaż nie musiało znaczyć, że odszedł pieszo.

Powinna zadzwonić pod 911, chciała jednak najpierw zapamiętać wszystkie szczegóły. Spojrzała na zegarek. Dyżurny natychmiast skieruje tu wóz policyjny, jeśli jakiś jest w pobliżu. W najgorszym wypadku będzie miała trzy minuty, w najlepszym – nawet piętnaście.

Sceneria zbrodni wskazywała na to, że Cassie zabito pierwszą, a dopiero potem Beth, która zapewne usłyszała strzały i chciała sprawdzić, co się stało. Przypuszczalnie nie rozpoznała huku broni, a jeśli nawet, to wmówiła sobie coś innego.

Dlatego właśnie, zamiast iść na spotkanie ze śmiercią, nie zadzwoniła po pomoc ze stojącego obok łóżka telefonu. Stacy podeszła do niego i podniosła słuchawkę przez brzeżek swojej piżamy. Usłyszała ciągły sygnał.

Wciąż intensywnie myślała o tym, co tu zaszło. Nie wyglądało na to, by ktoś obrabował dom. Drzwi nie były uszkodzone. Cassie sama wpuściła mordercę. To był przyjaciel – lub przyjaciółka – albo przynajmniej ktoś znajomy. Ktoś, na kogo czekała. Być może morderca sam ją poprosił, by zamknęła psa.

Odłożyła wszystkie pytania na później i wybrała numer 911.

– Dwie osoby zabite – powiedziała drżącym głosem, kiedy zgłosił się dyżurny. – 1174 City Park Avenue.

A potem przytuliła Cezara do piersi, usiadła na podłodze i się rozpłakała.

ROZDZIAŁ DRUGI

Poniedziałek, 28 lutego 2005 r.

1.50

Porucznik Spencer Malone zatrzymał swego wypieszczonego, dwudziestoośmioletniego czerwonego chevroleta camaro przed bliźniakiem na City Park Avenue. Pierwszym właścicielem auta był jego brat, John. Ten wóz był jego ukochanym dzieckiem, dumą i radością aż do czasu, kiedy się ożenił i miał już prawdziwe dzieci, które trzeba było wozić do przedszkola, na pikniki i do przyjaciół.

Teraz chevrolet stał się dumą i radością Spencera.

Porucznik spojrzał przez szybę na dom. Policjanci już zabezpieczyli miejsce przestępstwa – podniszczony ganek był otoczony żółtą taśmą. Jeden z funkcjonariuszy stał tuż za nią i zapisywał tych, którzy tu przyjeżdżali.

Spencer zmrużył oczy i rozpoznał mężczyznę, który pracował w policji od trzech lat i w swoim czasie należał do jego najbardziej zagorzałych krytyków.

Connelly! Ten gnój!

Spencer wciągnął głęboko powietrze, chcąc zapanować nad gniewem, z powodu którego zbyt często miał kłopoty. Wszyscy wiedzieli, że jest w gorącej wodzie kąpany, co zresztą powstrzymywało jego awans i omal nie zakończyło policyjnej kariery.

Porywczość i niedopasowanie. Bez dwóch zdań, fatalne połączenie.

Spencer potrząsnął głową, chcąc odpędzić te myśli. Teraz to on tutaj rządził. Prowadził śledztwo i wiedział, że nie może go spieprzyć.

Wysiadł akurat w chwili, kiedy pod domem zatrzymał się porucznik Tony Sciame. W nowoorleańskiej policji śledczy nie mieli stałych partnerów i pracowali w systemie rotacyjnym. Kiedy coś się działo, wyznaczano oficera odpowiedzialnego za śledztwo, a ten dobierał sobie partnera, który akurat był wolny. Jednak liczyły się również przyjaźń i doświadczenie.

Większość śledczych wybierała oczywiście kogoś, kogo znała i lubiła. Spencerowi, z różnych powodów, pracowało się dobrze właśnie z Tonym. Można powiedzieć, że doskonale uzupełniali swoje braki.

Przy czym Spencer miał ich znacznie więcej niż Tony, który był starym wyjadaczem. Przepracował w policji trzydzieści lat, z czego dwadzieścia pięć właśnie w Wydziale Zabójstw. Od trzydziestu dwóch lat był szczęśliwym mężem (miał po kilogramie nadwagi za każdy rok) oraz nieco krócej ojcem, przy czym jedno z jego dzieci już się usamodzielniło, dwoje studiowało na Uniwersytecie Stanowym w Baton Rouge, a tylko najmłodsze mieszkało jeszcze z rodzicami. Ponadto Tony miał do spłacenia kredyt hipoteczny i brzydkiego kundla wabiącego się Frodo.

Chociaż pracowali z sobą od niedawna, koledzy już przezywali ich Flip i Flap. Spencer wolałby, gdyby porównano ich z Gibsonem i Gloverem (on byłby, rzecz jasna, zbuntowanym przystojniakiem, Melem Gibsonem), ale koledzy jakoś nie chcieli tego kupić.

– Cześć, Patyk – przywitał go Tony.

– Witaj, Pulpet! – odgryzł mu się.

Spencer lubił kpić z tuszy starszego kolegi, a ten odwzajemniał mu się epitetami typu Patyk, Smarkacz czy Narwaniec. Jednak Spencer, który pracował w policji już od dziewięciu lat, nie był żółtodziobem. Dosłużył się stopnia porucznika i trafił do Wydziału Zabójstw, co w ich branży znaczyło, że to on ma prawo kpić z innych.

Tony zaśmiał się i pogładził brzuch.

– Jesteś zazdrosny?

– Skoro tak sądzisz… – Wskazał wóz ekipy technicznej. – Byli pierwsi.

– Nadgorliwe dupki.

Ruszyli razem. Tony spojrzał na bezgwiezdne niebo, mrużąc oczy.

– Zaczynam być za stary do tej cholernej roboty. Zadzwonili akurat w chwili, jak robiliśmy z Betty awanturę naszej najmłodszej, że wróciła za późno.

– Biedna Carly.

– Akurat! Ta dziewczyna to prawdziwa diablica! Widzisz? – Wskazał niemal łysy czubek swojej głowy. – Wszystkie się do tego dołożyły, ale Carly najbardziej… Zresztą sam zobaczysz.

Spencer zaśmiał się.

– Mam sześcioro rodzeństwa. Wiem, jakie potrafią być dzieciaki, dlatego sam nie zdecydowałem się, żeby zostać ojcem.

– Jak uważasz. A tak swoją drogą, jak ma na imię?

– Kto?

– Ta, z którą miałeś dziś randkę.

Prawdę mówiąc, spędził wieczór z braćmi, Percym i Patrickiem. Wypili parę piw i zjedli hamburgery w barze U Shannona. Spencer odniósł przy tym prawdziwy sukces, wygrywając w bilard z Patrickiem, który w rodzinie miał opinię najlepszego gracza.

Ale Tony chciał usłyszeć co innego. Przecież bracia Malone’owie uchodzili w policji nowoorleańskiej za największych podrywaczy.

– Nie zdradzam prywatnych tajemnic na służbie, stary.

Dotarli do Connelly’ego. Spencer spojrzał mu w oczy i natychmiast wszystko do niego wróciło. Pracował wtedy w Jednostce Dochodzeniowej Piątej Dzielnicy i był odpowiedzialny za pieniądze dla informatorów. Tysiąc pięćset dolców to nie tak dużo, ale wystarczyło, by posłać go na męki, kiedy okazało się, że forsa zniknęła. Zawieszono go bez prawa do pensji i postawiono w stan oskarżenia.

Dopiero później oczyszczono go z zarzutów. Okazało się, że za wszystko odpowiadał jego bezpośredni zwierzchnik, porucznik Moran. Powierzył mu te pieniądze, bo „mu ufał”, bo „wiedział, że można na nim polegać”, chociaż Spencer pracował pod jego komendą dopiero sześć miesięcy.

Pewnie wydawało mu się, że znalazł odpowiedniego kozła ofiarnego.

Gdyby nie solidarność klanu Malone’ów, Moranowi pewnie by się udało. Gdyby sąd uznał Spencera winnym, nie tylko wyrzucono by go z policji, ale jeszcze trafiłby do więzienia.

A tak stracił tylko półtora roku życia.

Te wspomnienia ciągle bolały. Najgorsze zaś było to, jak wielu kolegów zwróciło się przeciwko niemu, w tym również ten szczur, którego miał przed sobą. Do tego czasu myślał o policji jak o jednej wielkiej rodzinie, solidarnej i połączonej na dobre i na złe.

Jego życie było jedną wielką zabawą. Laissez les bon temps rouler, jak to w Nowym Orleanie.

Jednak porucznik Moran zdołał wywrócić to do góry nogami. Zamienił jego życie w piekło, a także pozbawił iluzji dotyczących pracy i kolegów po fachu.

Zabawy przestały go już pociągać. Spencer we wszystkim doszukiwał się drugiego dna.

Żeby powstrzymać go przed wytoczeniem policji procesu, szefostwo wypłaciło mu zaległe pobory i przesunęło do Wydziału Wsparcia Dochodzeniowego.

To była jego wymarzona praca!

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych nastąpiła decentralizacja, w wyniku której wydziały takie jak obyczajówka czy zabójstwa oddzielono od centrali i rozparcelowano po dzielnicach miasta. Powstały Jednostki Dochodzeniowe, w których policjanci zajmowali się wszystkim, poczynając od włamań przez przestępstwa obyczajowe aż po mniej skomplikowane zabójstwa. Jednak dla najlepszych śledczych – tych z olbrzymim doświadczeniem, prawdziwej śmietanki – stworzono Wydział Wsparcia Dochodzeniowego. Miał on siedzibę w centrali i zajmował się ważnymi zabójstwami – zwykle nierozwikłanymi w ciągu roku – a także przestępstwami na tle seksualnym, seryjnymi morderstwami i porwaniami dzieci.

Niektórzy uważali decentralizację za prawdziwy sukces, jednak inni uznawali ją za żenującą porażkę – zwłaszcza gdy szło o morderstwa. W każdym razie z pewnością udało się w ten sposób zaoszczędzić sporo pieniędzy.

Spencer zdecydował się przyjąć tę łapówkę od szefostwa, gdyż był rasowym policjantem. Tropienie przestępców uważał nie tylko za pracę, ale również za coś, co określało jego osobowość. Nigdy nawet nie myślał, że mógłby znaleźć sobie coś innego. Po co? Miał tę robotę we krwi. Jego ojciec, wuj i ciotka pracowali w policji, a także kilku kuzynów i czworo rodzeństwa. Jego brat, Quentin, po szesnastu latach odszedł ze służby, by studiować prawo, ale wciąż pozostawał w „rodzinnym interesie” i jako prokurator pomagał skazywać przestępców złapanych przez innych Malone’ów.

– Witaj, Connelly – powiedział sucho. – Jak widzisz, zmartwychwstałem. Zdziwiony?

Policjant spojrzał w bok.

– Nie wiem, o czym pan mówi, panie poruczniku.

– Akurat. – Spencer pochylił się w jego stronę. – Wolałbyś ze mną nie pracować, co?

Connelly cofnął się trochę.

– Nie, panie poruczniku.

– To dobrze, bo już tu zostanę.

– Tak jest.

– Co tutaj mamy?

– Dwie osoby zabite. – Głos Connelly’ego drżał lekko. – Obie to kobiety, studentki Uniwersytetu Nowoorleańskiego. – Zajrzał do swoich notatek. – Cassie Finch i Beth Wagner. Zabójstwo zgłosiła sąsiadka, Stacy Killian. Czeka na ganku.

Spencer spojrzał w tamtym kierunku i ujrzał młodą kobietę ze szczeniakiem na rękach. Była to wysoka i, jak mu się zdawało, atrakcyjna blondynka. Pod dżinsową kurtką miała chyba piżamę.

– Co powiedziała?

– Wydawało jej się, że usłyszała strzały, więc przyszła sprawdzić, co się stało.

– Bardzo mądrze – mruknął Spencer. – Tacy już są ci cywile.

Ruszyli w stronę ganku. Tony zerknął na niego z zaciekawieniem.

– Chcesz z nim wyrównać rachunki, Patyk? Masz rację, to kawał gnoja!

Tony nigdy się nad nim nie znęcał, chociaż stało się to wówczas ulubioną rozrywką wielu policjantów. Wspierał go i, podobnie jak cały klan Malone’ów, wierzył w jego niewinność. Spencer doskonale wiedział, że nie było to łatwe, zwłaszcza kiedy zaczęły się pojawiać „dowody” jego przestępstwa.

Byli nawet tacy, którzy do tej pory nie wierzyli w niewinność Spencera czy też winę porucznika Morana, do której przyznał się w liście napisanym tuż przed samobójstwem. Krążyły plotki, że to Malone’owie go wrobili, korzystając ze swoich układów w policji.

Spencer wściekał się, kiedy o tym myślał. Nie chciał, nawet nieświadomie, przyczynić się do niesławy swojej rodziny, a w dodatku denerwowały go szepty na korytarzach i ukradkowe spojrzenia.

– Zobaczysz, wkrótce będzie lepiej – powiedział Tony, jakby czytał jego myśli. – Policjanci mają krótką pamięć. Moim zdaniem to z powodu zatrucia ołowiem.

– Tak myślisz? – Spencer uśmiechnął się. Właśnie dotarli na szczyt schodów. – Ołów jest pewnie w niebieskiej farbie.

Przeszli przez ganek. Spencer poczuł na sobie spojrzenie Stacy Killian, ale go nie odwzajemnił. Jeszcze będą mieli czas, by ją przesłuchać.

Weszli do domu. Spencer rozejrzał się po wnętrzu, czując lekkie podniecenie.

Zawsze chciał się zajmować zabójstwami. Jako dziecko przysłuchiwał się rozmowom ojca i wujka Sammy’ego, kiedy dyskutowali o pracy, a potem z podziwem patrzył na swoich braci, Johna i Quentina. Kiedy nastąpiła decentralizacja, bardzo chciał znaleźć się w Wydziale Wsparcia Dochodzeniowego.

To był szczyt jego marzeń. Najlepsza robota w mieście.

Jednak przełożeni mieli wątpliwości, czy nadaje się do tej pracy, ale w końcu zmienili zdanie pod wpływem „nieprzewidzianych okoliczności”. A on miał zbyt słabą wolę, by odrzucić tę moralnie dwuznaczną propozycję.

Zaczął uważnie przyglądać się mieszkaniu. Nie różniło się od tych, jakie zwykle zajmowali studenci. Dosyć zapuszczone, ze starymi, niepasującymi do siebie meblami, pełnymi popielniczkami i walającymi się na stole i podłodze puszkami po dietetycznej coli. Od razu było widać, że mieszkają tu dziewczyny. Faceci piliby raczej piwo miller lite albo pochodzącą z Luizjany abitę.

Pierwsza ofiara leżała twarzą do podłogi z dużą raną w głowie. Koroner Ray Hollister włożył już jej ręce do plastikowych torebek.

Spencer spojrzał na młodego śledczego. Pamiętał, że pracuje w Szóstej Dzielnicy, ale nie mógł sobie przypomnieć, jak się nazywa.

Tony miał lepszą pamięć.

– Cześć, Bernie. To ty wyciągnąłeś nas z łóżka?

– Przykro mi, ale pomyślałem, że im szybciej się tym zajmiecie, tym lepiej. – Rozejrzał się nerwowo po pokoju.

Widać było, że brak mu doświadczenia, pewnie zajmował się do tej pory co najwyżej przestępczymi porachunkami.

– To mój partner, Spencer Malone.

Gdy oczy policjanta zalśniły na chwilę, Spencer domyślił się, że już o nim słyszał.

– Bernie St. Claude.

Uścisnęli sobie dłonie.

Koroner uniósł wzrok.

– Widzę, że wszyscy są już na miejscu.

– Nocni kowboje – z kwaśną miną mruknął Tony. – Prawdziwi wybrańcy losu. Pracowałeś już z Malone’em, Ray?

– Tak, ale nie z tym. – Wskazał Spencera. – Witam w klubie nocnych marków.

– Bardzo mi miło.

Dwaj technicy tylko westchnęli ciężko.

Tony uśmiechnął się do Spencera.

– Najgorsze jest to, że on rzeczywiście tak myśli. Hamuj swój zapał, Patyk, bo zaczną o tobie gadać.

– Całuj mnie w nos, Pulpet – rzekł pogodnie Spencer, a potem spojrzał na koronera. – Co ustaliliście?

– Sprawa wygląda dosyć prosto. Strzelano do niej dwa razy. Jeśli pierwsza kula jej nie zabiła, to druga z całą pewnością tak.

– Ale dlaczego?

– To już wasza sprawa, nie moja.

– Zabójstwo na tle seksualnym? – spytał Tony.

– Wygląda na to, że nie, ale sekcja wszystko wykaże.

– Jasne… Zajmiemy się drugą ofiarą.

– Bawcie się dobrze.

Jednak Spencer nie ruszał się z miejsca, tylko patrzył na opryskaną krwią ścianę obok ofiary. Czerwone ślady przypominały wachlarz.

– Morderca siedział, kiedy strzelał – powiedział nagle, obracając się do partnera.

– Skąd wiesz?

– Sam zobacz. – Spencer obszedł ciało i zbliżył się do ściany. – Krew najpierw trysnęła w górę.

– Cholera!

– Ślady ran potwierdzają tę teorię – włączył się Hollister.

Podekscytowany Spencer rozejrzał się dookoła. Jego wzrok spoczął na krześle przy biurku.

– Siedział lub siedziała właśnie tu. – Podszedł do krzesła, by jednak nie zatrzeć śladów, tylko przy nim kucnął. Wyobraził sobie całe zajście. Ten, kto strzelał, siedzi właśnie w tym miejscu, a ofiara obraca się do niego tyłem. Pif-paf i koniec!

Co tutaj robił? Dlaczego chciał ją zabić?

Spojrzał na zakurzone biurko i dostrzegł na nim prostokątny odcisk.

– Popatrz, Tony. Miała tu chyba laptop.

Tuż za biurkiem znajdowały się gniazdka elektryczne i telefoniczne, wyglądało więc to prawdopodobnie.

Tony skinął głową.

– Możliwe. Ale to mogły też być książki albo zeszyty czy choćby gazeta.

– Tak, ale zabrano to stąd całkiem niedawno.

Spencer włożył gumowe rękawiczki i przeciągnął palcem po prostokątnym kształcie. Kiedy okazało się, że nie ma na nim kurzu, pokazał fotografowi, z którego punktu ma zrobić zdjęcie biurka i krzesła.

– Niech dokładnie sprawdzą to miejsce – rzucił Tony.

– Jasne. – Spencer skinął głową.

Przeszli dalej, do drugiej ofiary. Ją również zastrzelono, ale w zupełnie inny sposób. Morderca trafił dwukrotnie w klatkę piersiową, dlatego denatka leżała na plecach w drzwiach sypialni. Miała zakrwawioną piżamę, spoczywała w kałuży krwi.

Spencer podszedł do niej i sprawdził puls, a potem zerknął na Tony’ego.

– Pewnie spała, a kiedy usłyszała strzały, chciała sprawdzić, co się stało.

Tony zamrugał oczami i popatrzył dziwnie na Spencera.

– Carly też ma taką piżamę. Bardzo ją lubi. – Był to zwykły zbieg okoliczności, ale dotknął go do żywego.

– Musimy dopaść skurwysyna!

Tony wyprostował się, rozejrzał dokoła i powiedział:

– To nie był napad rabunkowy ani morderstwo na tle seksualnym. Nie ma też śladów włamania.

Spencer zmarszczył brwi.

– Więc dlaczego ją zabito?

– Właśnie, dlaczego… Może pani Killian będzie nam to mogła wyjaśnić.

– Chcesz ją przesłuchać?

Tony uśmiechnął się lekko.

– Ty dużo lepiej radzisz sobie z kobietami. Zajmij się nią.

ROZDZIAŁ TRZECI

Poniedziałek, 28 lutego 2005 r.

2.20

Stacy zadrżała i przytuliła mocniej Cezara. Malutki szczeniak pisnął na znak protestu. Pomyślała, że powinna go gdzieś zamknąć. Bolały ją ręce, a piesek mógł lada moment się obudzić i nabrać ochoty do zabawy.

Nie mogła go jednak wypuścić. Jeszcze nie.

Potarła policzkiem o jego miękką, jedwabistą główkę. Przed przyjazdem policji zdążyła zajrzeć do siebie, odłożyć glocka i wziąć kurtkę. Miała pozwolenie na broń, ale wiedziała z doświadczenia, że uzbrojony świadek na miejscu przestępstwa budzi natychmiastowe podejrzenia.

Nigdy jeszcze nie była świadkiem przestępstwa, chociaż w zeszłym roku omal tak się nie stało. Jej siostra, Jane, tylko cudem uszła z życiem, a ona dotarła do niej dosłownie w ostatniej chwili. Właśnie wtedy Stacy pomyślała, że ma już dosyć pracy w policji. Krwi. Okrucieństwa. I śmierci.

Nagle stało się dla niej jasne, że pragnie żyć normalnie. Chce poznać zwykłych ludzi, wreszcie założyć rodzinę i mieć dzieci. Jednocześnie zdawała sobie sprawę, że nie osiągnie tego przy dotychczasowym trybie życia. Praca w policji miała niewiele wspólnego z tym, co normalne. Czuła się tak, jakby naznaczono ją brudem całego świata i jakby każdy mógł to dostrzec.

Musiała więc zmienić swoje życie.

No i proszę, znowu poczuła ten brud. Śmierć szła za nią trop w trop.

Tyle że tym razem zginęły Cassie i Beth.

Nagle poczuła gniew. Gdzie, do licha, podziali się policjanci?! Dlaczego są tacy powolni? Jeśli będą działać w tym tempie, to morderca zdąży uciec na drugi koniec kraju!

– Pani Killian?

Obróciła się. Tuż za nią stał młody śledczy, którego widziała wcześniej. Pokazał jej odznakę.

– Jestem porucznik Malone. To pani nas wezwała, prawda?

– Tak.

– Jak się pani czuje? Może chce pani usiąść?

– Nie, dziękuję.

– Miły szczeniak. – Wskazał Cezara. – To chyba labrador, prawda?

– Tak, ale… Należał do Cassie. – Nie spodobało jej się drżenie własnego głosu i szybko opanowała emocje. – Może zajmiemy się sprawą?

Uniósł lekko brwi, zdziwiony taką gruboskórnością. Pewnie uznał ją za zimną i nieczułą, co nie było zgodne z prawdą.

Wyjął notes ze spiralnym złączem, taki, jak kiedyś sama miała.

– Proszę mi opowiedzieć dokładnie, co się stało.

– Spałam. Nagle odniosłam wrażenie, że ktoś strzelał, więc poszłam do przyjaciółek, żeby sprawdzić, co się dzieje.

Na jego twarzy pojawił się grymas, który szybko zniknął.

– Mieszka tu pani?

– Tak.

– Sama?

– Wydaje mi się, że to nieistotne, ale tak, jestem sama.

– Jak długo?

– Wprowadziłam się na początku stycznia.

– A przedtem?

– Mieszkałam w Dallas. Przeniosłam się tu, by studiować na Uniwersytecie Nowoorleańskim.

– Jak dobrze znała pani ofiary?

Ofiary. Skrzywiła się lekko, słysząc to słowo.

– Byłam przyjaciółką Cassie. Beth wprowadziła się tu dopiero tydzień temu. Koleżanka, z którą wcześniej mieszkała, zrezygnowała ze studiów.

– Uważała ją pani za swoją dobrą przyjaciółkę? Przecież znałyście się niespełna dwa miesiące. To niezbyt długo.

– No tak, ale świetnie się rozumiałyśmy.

Porucznik nie wyglądał na przekonanego.

– Powiedziała pani, że obudziły panią strzały. Skąd pani wiedziała, że są to właśnie strzały, a nie petardy czy wóz z zepsutym tłumikiem?

– Wiedziałam, że to broń. – Spojrzała gdzieś w przestrzeń, a potem znów na niego. – Przez dziesięć lat pracowałam w policji w Dallas.

Zobaczyła, że znów uniósł lekko brwi. Zapewne ta informacja sprawiła, że musiał przewartościować wszystkie sądy na jej temat.

– I co dalej?

Opowiedziała o tym, jak wyszła od frontu, okrążyła budynek i zobaczyła światło w oknie.

– Dopiero wtedy dotarło do mnie, że strzelano bardzo blisko… Właśnie w sąsiedztwie…

W drzwiach za nimi pojawił się drugi śledczy. Porucznik Malone też go zauważył i obrócił się w jego stronę. Skorzystała z okazji, by lepiej im się przyjrzeć. Stary wyjadacz i nowicjusz, duet znany z wielu hollywoodzkich filmów.

Jednak osobiście nie uważała takiego połączenia za zbyt szczęśliwe. Często okazywało się, że starszy policjant jest już wypalony, a młodemu, mimo entuzjazmu, brakuje doświadczenia, by poprowadzić śledztwo.

Starszy śledczy podszedł do nich.

– Porucznik Sciame – przedstawił się.

Na dźwięk jego głosu Cezar otworzył oczy i pomachał ogonem. Odłożyła psiaka i uścisnęła dłoń śledczego.

– Stacy Killian.

– Pani Killian pracowała w policji.

Porucznik Sciame spojrzał na nią łagodnymi, brązowymi oczami. Jest inteligentny, pomyślała. Być może rzeczywiście się wypalił, ale potrafi jeszcze myśleć.

– Naprawdę? – spytał, potrząsając jej dłonią.

– Śledcza, specjalistka pierwszego stopnia. Wydział Zabójstw policji w Dallas. Proszę mi mówić Stacy.

– Jestem Tony. Co robisz w naszym pięknym mieście?

– Studiuję literaturę.

– Rozumiem, miałaś dosyć. Sam parę razy myślałem, żeby odejść ze służby, ale teraz wolę poczekać na emeryturę.

– Dlaczego studia? – rzucił Spencer

– A dlaczego nie?

– Literatura to coś zupełnie innego niż praca w policji.

– Właśnie o to chodziło.

Tony wskazał część domu, w której mieszkała Cassie.

– Dobrze się wszystkiemu przyjrzałaś?

– Tak.

– I co o tym myślisz?

– Najpierw zabito Cassie, a Beth po tym, jak wstała, by sprawdzić, co się dzieje. To nie był napad rabunkowy ani morderstwo na tle seksualnym, chociaż o tym musi zdecydować anatomopatolog. Morderca najprawdopodobniej znał Cassie. Wpuściła go… albo ją… i zamknęła Cezara.

– Mówiłaś, że byłaś jej przyjaciółką – zauważył Malone.

– Tak, ale to nie ja ją zabiłam.

– A przynajmniej tak twierdzisz. Znalazłaś się jednak pierwsza na miejscu zbrodni…

– Co automatycznie czyni mnie podejrzaną. Standardowe postępowanie śledcze.

Tony skinął głową.

– Masz broń, Stacy?

Nie zdziwiło jej to pytanie. Była za nie nawet wdzięczna. Zaczęła mieć nadzieję, że ci dwaj śledczy poradzą sobie jednak z tą sprawą.

– Glocka czterdziestkę.

– A, tak jak my. A pozwolenie?

– Mam, oczywiście. Chcecie je zobaczyć?

Malone potwierdził, więc wzięła szczeniaka i ruszyła do drzwi. Poszli za nią, co również stanowiło część standardowego postępowania. Nawet nie usiłowała protestować. Żaden szanujący się policjant nie pozwoli, by świadek, a zarazem pierwszy podejrzany, poszedł sam po broń, którą trzyma w domu. Ani też po nic innego. Świadek, który próbuje to zrobić, w dziewięciu przypadkach na dziesięć ucieknie tylnymi drzwiami albo wyjdzie z pistoletem i zacznie strzelać.

Zostawiła Cezara w swojej sypialni, a następnie pokazała glocka i pozwolenie na broń. Obaj śledczy zaczęli od oględzin pistoletu. Zaraz też zauważyli, że nie strzelano z niego ostatnio. Po chwili Tony zwrócił Stacy broń.

– Czy Cassie miała jakiegoś chłopaka?

– Nie.

– Jakichś wrogów?

– Nie wiem o żadnych.

– Może chodziła do klubów?

– Grała tylko w erpegi. No i jeszcze szkoła. To wszystko.

Malone zmarszczył brwi.

– Erpegi?

– Role-playing games, gry fabularne, takie jak Dungeons & Dragons czy Vampire: the Masquerade, chociaż grała też w inne.

– Przepraszam, ale nie rozumiem – wtrącił Tony. – To są gry planszowe czy na wideo?

– Ani jedno, ani drugie. Każda z tych gier ma określone postaci i scenariusz, o którym decyduje mistrz.

Tony podrapał się po głowie.

– Czy to jest gra na żywo?

– Nie, nie – odparła z uśmiechem. – Nie grywam w to, ale Cassie opowiadała, że w erpegi gra się w wyobraźni. Gracz jest kimś w rodzaju aktora, który odgrywa kolejne sekwencje scenariusza bez kostiumów, efektów specjalnych czy scenografii. Oczywiście powiadamia innych uczestników o wymyślonych przez siebie posunięciach. Grę można rozgrywać w czasie rzeczywistym lub przez maile.

– Dlaczego nie grałaś? – wtrącił porucznik Malone.

– Wprawdzie Cassie zapraszała mnie do swojej grupy, ale nie odpowiadało mi to, co mówiła o grze. Że wszędzie czai się niebezpieczeństwo i że się działa na krawędzi życia i śmierci. Nie chciało mi się w to bawić. Miałam tego dosyć w policji.

– Znasz innych graczy z jej grupy?

– Nie, raczej nie.

– Raczej? – powtórzył zdziwiony Malone.

– Przedstawiła mi paru znajomych. Czasami widuję ich na uniwerku, ale to wszystko. A, bywa, że grają w Caf? Noir.

– Caf? Noir? – włączył się Tony.

– To kawiarnia w Esplanade. Cassie spędzała tam dużo czasu, ja zresztą też. Uczyłyśmy się.

– Kiedy ją ostatnio widziałaś?

– W piątek, zaraz po szko…

Nagle poczuła, jak zjeżyły jej się włosy. Przypomniała sobie ostatnie spotkanie z Cassie. Przyjaciółka była bardzo podniecona, ponieważ spotkała kogoś, kto grał w erpega o nazwie Biały Królik. I ta osoba obiecała ją poznać z Wielkim Białym Królikiem. Cassie była z nim już umówiona.

– Czy coś ci się przypomniało? – spytał porucznik Malone.

Powiedziała im wszystko, ale nie wyglądali na szczególnie zainteresowanych.

– Wielki Biały Królik? – powtórzył Tony. – A co to takiego?

– Mówiłam już, że w to nie gram, ale w erpegach jest zawsze ktoś, kto pełni rolę mistrza. Na przykład w Dungeons&Dragons to Dungeon Master, który kontroluje całą grę.

– A w tej grze to Wielki Biały Królik – domyślił się Tony.

– Właśnie. Nie spodobało mi się to, że ma się z nim spotkać. Cassie była bardzo ufna. Zbyt ufna. Powiedziałam jej, że to przecież zupełnie obca osoba, więc lepiej, gdyby spotkała się z nią w publicznym miejscu.

– A co ona na to?

„Czy sądzisz, że jakiś fan gier zdenerwuje się i mnie zastrzeli?” – skwitowała jej obawy Cassie.

– Roześmiała się. Powiedziała, że jestem zbyt podejrzliwa.

– Poszła na to spotkanie?

– Nie mam pojęcia.

– Podała może nazwisko albo imię tej osoby?

– Nie, ale nie pytałam.

– A ta osoba, która ją umówiła? Gdzie mogła poznać tego Wielkiego Białego Królika?

– Nie powiedziała, ale też jej o to nie spytałam – odparła zdenerwowana. – Chyba był to facet, chociaż nawet tego nie jestem pewna.

– Coś jeszcze?

– Miałam złe przeczucia.

– Kobieca intuicja? – wtrącił Malone.

– Raczej instynkt policjanta – odrzekła poirytowana.

Zauważyła, że usta Tony’ego zadrżały, jakby z rozbawienia. Zaraz się jednak opanował i spytał:

– A co z jej współlokatorką? Też w to grała?

– Nie.

– Czy twoja przyjaciółka miała komputer?

– Tak, laptop. – Spojrzała na niego zdziwiona. – Dlaczego o to pytasz?

Nie odpowiedział, tylko indagował dalej:

– Czy grywała w te gry na komputerze?

– Zdaje się, że czasami, ale głównie w rzeczywistym czasie ze swoją grupą.

– Więc można w nie grać w Internecie?

– Chyba tak. – Spojrzała na śledczych. – Ale co to ma…?

– Dzięki, Stacy. Bardzo nam pomogłaś.

– Zaraz. – Złapała Tony’ego za rękaw. – Jej komputer zniknął, prawda?

– Przykro mi, Stacy, ale nie możemy udzielać informacji. – Powiedział to takim tonem, jakby naprawdę tego żałował.

Ona zrobiłaby tak samo, ale mimo to była wkurzona.

– Powinniście sprawdzić Białego Królika. Popytać na uniwerku, kto w to gra i co się z tym wiąże.

– Na pewno to zrobimy. – Malone zamknął notes i dodał oficjalnym tonem: – Bardzo dziękujemy za pomoc.

Już zamierzała zapytać, czy poinformują ją o postępach śledztwa, ale w porę się powstrzymała. To oczywiste, że tego nie zrobią. Gdyby nawet się zgodzili, to tylko po to, by się jej pozbyć.

Patrząc za nimi, pomyślała, że nie ma prawa do tych informacji. Nie jest już przecież policjantką, a Cassie nie należała do jej rodziny. Ci faceci mogą być dla niej najwyżej mniej lub bardziej uprzejmi.

Po raz pierwszy od roku zrozumiała konsekwencje swojej decyzji. Była sama. Nie należała już do „niebieskiego kręgu”, jak mówiono o policji ze względu na kolor mundurów.

Zupełnie sama.

Stacy Killian – osoba prywatna.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Poniedziałek, 28 lutego 2005 r.

9.20

Spencer i Tony weszli do głównej siedziby policji. Znajdowała się ona w przeszklonym ratuszu przy 1300 Perdido Street, gdzie mieściło się również biuro burmistrza, centrala nowoorleańskiej straży pożarnej i rada miasta, a także wiele innych urzędów. Jednak Wydział Wewnętrzny policji oraz laboratorium kryminalne znajdowały się gdzie indziej.

Wpisali się do książki i pojechali na swoje piętro. Po wyjściu z windy Tony skierował się do baru z przekąskami, a Spencer ruszył dalej, by sprawdzić nowe wiadomości.

– Cześć, Dora – powiedział do recepcjonistki. Mimo iż zatrudniał ją urząd miasta i nie należała do policji, nosiła mundur, który opinał ciasno jej pełne kształty. Kiedy się pochylała, można było dostrzec fragmenty różowej koronki. – Coś dla mnie?

Podała mu żółte kartki z informacjami, a potem przyjrzała mu się z uznaniem, jednak nie zwrócił na to uwagi.

– Pani kapitan u siebie?

– Czeka na ciebie, przystojniaku.

Gdy posłał jej zdziwione spojrzenie, Dora zachichotała.

– Wy, biali, zupełnie nie macie poczucia humoru.

– I wyczucia stylu – dorzucił Rupert, który przechodził obok.

– Właśnie – podchwyciła Dora. – Tylko popatrz na Ruperta.

Spencer spojrzał na śledczego, który miał na sobie śnieżnobiałą koszulę, kolorowy krawat i elegancki, włoski garnitur, a potem na swoje dżinsy, zwykłą koszulę z supermarketu i tweedową marynarkę.

– No i co? – spytał.

Recepcjonistka westchnęła ciężko.

– Przecież pracujesz teraz w elitarnej jednostce, złotko. Powinieneś się odpowiednio ubierać.

– Hej, Patyk, jesteś gotowy?

Spencer rozłożył ręce w bezradnym geście.

– Niestety, mam teraz bezpłatne konsultacje u wizażystki.

– Aa, wykład. – Tony uśmiechnął się do niego. – Może się przyłączę?

– To nie ma sensu. – Pogroziła Tony’emu palcem. – Jesteś beznadziejnym przypadkiem.

– Kto? Ja? – Wyciągnął ręce w jej stronę. Jego brzuch sterczał nad wyświechtanymi, niegniotącymi się spodniami i wypychał niezbyt czystą koszulę z krótkim rękawkiem.

Dora pokręciła z obrzydzeniem głową, a potem przekazała mu informacje. Następnie zwróciła się do Spencera:

– Zajrzyj do mnie, a sam siebie nie poznasz – rzekła kusząco.

– To ma byś zachęta? – Malone podrapał się po głowie. – Jeszcze się nad tym zastanowię.

– Radzę się zdecydować, złotko – rzuciła jeszcze za nim. – Kobiety lubią facetów, którzy mają styl.

– Ona ma rację, złotko – drażnił się z nim Tony. – Posłuchaj starego kumpla. Sam wiem najlepiej.

– Niby skąd? – Spencer uśmiechnął się. – Nie sądzę, żeby kobiety wciąż atakowały ciebie swoimi wdziękami.

– No właśnie. A wszystko dlatego, że się źle ubieram.

Zatrzymali się przed otwartymi drzwiami gabinetu kapitan O’Shay. Spencer zapukał we framugę.

– Pani kapitan, czy możemy prosić o chwilę rozmowy?

Patti O’Shay uniosła głowę i pokazała gestem, żeby weszli.

– Witam. Słyszałam, że byliście dzisiaj zajęci.

– Mamy dwa zabójstwa – powiedział Tony, siadając na krześle.

Patti O’Shay była jedną z trzech kobiet w randze kapitana w nowoorleańskiej policji. Szczupła i poważna, potrafiła być w razie potrzeby twarda, chociaż sprawiedliwa. Musiała pracować bardzo ciężko, by dochrapać się swego stanowiska, dwa razy ciężej niż mężczyzna, walczyła bowiem z uprzedzeniami i męską sitwą. Do Wydziału Wsparcia Dochodzeniowego trafiła rok wcześniej i wielu przepowiadało, że zostanie zastępcą szefa.

Tak się też składało, że była siostrą matki Spencera.

Było mu trudno pogodzić się z tym, że jego przełożona jest tą samą kobietą, która w dzieciństwie nazywała go „Boo” i dawała mu ciasteczka, gdy mama nie patrzyła. Poza tym, jako jego matka chrzestna, bardzo poważnie traktowała swoje obowiązki.

Jednak już na początku służby dała mu wyraźnie do zrozumienia, że w pracy jest wyłącznie jego szefową. I tyle.

Spojrzała uważnie na swojego chrześniaka.

– Czy nie wydaje ci się, że Jednostka Dochodzeniowa pospieszyła się, wzywając nas?

– Nie wydaje mi się. – Spencer wyprostował się. – Sprawa wygląda dosyć poważnie.

Przeniosła wzrok na porucznika Sciamego.

– A ty co o tym sądzisz, Tony?

– Zgadzam się ze Spencerem. Lepiej zająć się tym teraz, zanim tamci zgubią ślad.

– Obie ofiary, młode kobiety, zostały zastrzelone – wtrącił Spencer.

– Jak się nazywały?

– Cassie Finch i Beth Wagner. Studentki Uniwersytetu Nowoorleańskiego.

– Wagner wprowadziła się tam dopiero tydzień temu – dodał Tony. – Biedna dziewczyna, po prostu miała kurewskiego pecha.

Pani kapitan nie zwróciła uwagi na wulgaryzm, ale Spencer aż syknął.

– Nie był to raczej napad rabunkowy – rzucił szybko. – Chociaż zniknął jej laptop. Nie był to też gwałt.

– Więc o co poszło?

Tony wyciągnął przed siebie nogi.

– Niestety nie miałem czasu, żeby zajrzeć dziś rano do mojej kryształowej kuli, Patti.

– Bardzo zabawne – mruknęła z przekąsem. – Masz chociaż jakąś teorię? Czy może za mało zjadłeś, żeby zmuszać umysł do wysiłku?

Spencer natychmiast się włączył:

– Wygląda na to, że najpierw zastrzelono Finch. Znała, zdaje się, zabójcę i wpuściła go do środka. Wagner była przypadkową ofiarą. Oczywiście to tylko przypuszczenia.

– Jakieś tropy?

– Parę. Sprawdzimy uniwerek i inne miejsca, w których bywały. Pogadamy z ich znajomymi, wykładowcami i chłopakami, jeśli ich miały.

– Dobrze. Coś jeszcze?

– Skończyliśmy sprawdzanie sąsiedztwa. Poza kobietą, która zadzwoniła z informacją, nikt niczego nie słyszał.

– Sprawdziliście ją?

– Wydaje się czysta. To była policjantka, pracowała w Wydziale Zabójstw w Dallas.

Patti zmarszczyła lekko brwi.

– Sprawdzę ją w naszym komputerze i zadzwonię do Dallas.

– Zrób to koniecznie. Czy koroner powiadomił najbliższą rodzinę?

– Tak. – Sięgnęła po słuchawkę, dając tym samym znak, że uważa spotkanie za skończone. – Nie lubię podwójnych morderstw – rzuciła jeszcze. – Zwłaszcza kiedy sprawca nie zostaje złapany, jasne?

Skinęli głowami, wstali i podeszli do drzwi.

– Spencer – powiedziała cicho.

Obejrzał się za siebie.

– Uważaj, nie bądź zbyt porywczy.

– W porządku, ciociu – rzekł z uśmiechem. – Wszystko jest pod kontrolą, słowo ministranta.

Kiedy wychodzili, usłyszał za sobą zduszony śmiech. Ciotka pewnie sobie przypomniała, jak fatalnym był ministrantem.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Poniedziałek, 28 lutego 2005 r.

10.30

Spencer wszedł do Caf? Noir, mieszczącej się w budynku usytuowanym na trójkątnej działce. Już w drzwiach uderzył go kuszący zapach kawy i świeżych ciasteczek. Na śniadanie zjadł tylko hot doga, którego kupił w przydrożnym fast foodzie zaraz po wschodzie słońca.

Miłe wrażenie popsuł jednak fakt, że z zasady nie cierpiał tak zwanych eleganckich lokali. Czemu ma płacić trzy dolce za filiżankę kawy? Czy tylko dlatego, że jej nazwa brzmi obco? Dlaczego kawa petit jest lepsza od małej, a grand od dużej? Kogo oni chcieli w ten sposób oszukać?

Kiedyś popełnił błąd i zamówił kawę americano. Wydawało mu się, że będzie to po prostu zwykła, amerykańska kawa, ale pomylił się srodze. Dostał dwie miniaturowe filiżaneczki: jedną z kawą espresso, a drugą z wodą.

Smakowało jak kocie siki.

Postanowił więc zaoszczędzić nieco grosza i napić się kawy po powrocie do pracy. Rozejrzał się dookoła i stwierdził, że kawiarnia nie wyróżnia się spośród wielu innych tego typu lokali. Królowały „ekologiczne” kolory oraz zbyt duże sofy i fotele, poprzedzielane stolikami, przy których można było rozmawiać lub pracować. Był tu nawet wielki, stary kominek.

No i co z tego? – pomyślał zgryźliwie. Przecież to Nowy Orlean, w którym, jak wiadomo, zazwyczaj panują siarczyste mrozy…

Spencer podszedł do kontuaru i powiedział kelnerce, że chciałby się widzieć z kierownikiem albo właścicielem. Wyglądająca na studentkę dziewczyna z uśmiechem wskazała wysoką, smukłą blondynę, która uzupełniała zapasy w bufecie.

– To właścicielka, Billie Bellini.

Grzecznie podziękował, podszedł do szefowej lokalu i spytał:

– Pani Bellini?

Obróciła się i spojrzała na niego. Była naprawdę piękna. Jedna z tych, które mogły do woli przebierać w mężczyznach. Zapewne z tego korzystała. Nie spodziewał się, że ktoś taki może być właścicielem kawiarni.

Skłamałby, gdyby stwierdził, że pozostał nieczuły na jej wdzięki, chociaż wcale nie preferował kobiet o takim typie urody. Poza tym jako kochanka zapewne byłaby zbyt droga dla kogoś takiego jak on.

Uśmiechnęła się lekko.

– Tak, słucham?

– Porucznik Spencer Malone z policji. – Pokazał odznakę.

Jedna z jej cudownych brwi uniosła się nieco.

– Czym mogę panu służyć, panie poruczniku?

– Czy zna pani Cassie Finch?

– Tak. To moja stała klientka.

– Stała klientka? Co to znaczy?

– Że spędza tu dużo czasu. Wszyscy ją tu znają. – Zmarszczyła czoło. – Dlaczego pan o nią pyta?

Nie odpowiedział, tylko zadał kolejne pytanie:

– A Beth Wagner?

– Współlokatorkę Cassie? Prawie jej nie znam. Była tu raz. Cassie mi ją przedstawiła.

– A Stacy Killian?

– To też stała klientka. Przyjaźnią się, ale pewnie już pan to wie.

Spencer spojrzał na jej dłoń. Na serdecznym palcu znajdowała się obrączka ze sporym diamentem. Wcale go to nie zaskoczyło.

– Kiedy ostatnio widziała pani Cassie Finch?

– O co chodzi? – zaniepokoiła się. – Czy Cassie coś się stało?

– Nie żyje. Zamordowano ją dziś w nocy.

– To… to niemożliwe! – Zakryła dłonią pełne usta.

– Bardzo mi przykro.

– Prze… przepraszam. – Sięgnęła na oślep po krzesło, opadła na nie bezwładnie. Potrzebowała chwili, żeby się pozbierać. Kiedy jednak znowu na niego spojrzała, w jej oczach nie było łez. – Zajrzała tu wczoraj po południu.

– Jak długo siedziała?

– Mniej więcej od trzeciej do piątej.

– Sama?

– Tak.

– Rozmawiała z kimś?

Billie Bellini zacisnęła mocno dłonie.

– Tak, ze wszystkimi podejrzanymi.

– Słucham?

Chrząknęła, żeby przeczyścić gardło.

– Przepraszam… Rozmawiała z tymi co zawsze, zresztą też stałymi klientami. No, ze swojej paczki.

– Czy Stacy Killian też tu była?

W jej oczach znowu pojawił się strach.

– Nie. Czy… czy nic jej nie jest?

– O ile wiem, miewa się dobrze. – Zrobił krótką przerwę. – Bardzo by mi pani pomogła, gdyby podała pani nazwiska przyjaciół Cassie. Tych z jej paczki.

– Tak, oczywiście.

– Czy miała jakichś wrogów?

– Nie, nie sądzę.

– Może z kimś się pokłóciła?

– Nie. – Załamał się jej głos. – Trudno mi uwierzyć, że to się stało.

– O ile wiem, grała w erpegi – rzekł tonem eksperta, a kiedy nie zaprzeczyła, dodał: – Czy zawsze miała z sobą laptop?

– Tak, zawsze.

– Nigdy nie widziała jej pani bez niego?

– Nigdy, panie poruczniku.

– Chciałbym jeszcze porozmawiać z pani pracownikami.

– Tak, jasne. Nick będzie o drugiej, a Josie o piątej. To jest Paula. Czy mam ją poprosić?

– Tak. – Wyjął z kieszeni wizytówkę. – Proszę do mnie zadzwonić, jeśli coś się pani przypomni.

Okazało się, że Paula wiedziała jeszcze mniej niż jej chlebodawczyni, lecz mimo to Spencer również jej wręczył wizytówkę. Następnie wyszedł z kawiarni i odetchnął czystym, rannym powietrzem. W radiu podali, że temperatura dojdzie do dwudziestu stopni. Sądząc po tym, jak już się ociepliło, było to bardzo prawdopodobne.

Malone poluzował krawat i ruszył do wozu.

– Panie poruczniku! Spencer, zaczekaj!

Zatrzymał się i obejrzał za siebie. W jego kierunku, zatrzasnąwszy drzwiczki swego samochodu, niemal biegła Stacy Killian.

– Witam koleżankę – powiedział kpiąco.

Ona jednak nie zwróciła uwagi na jego ton.

– Dowiedziałeś się czegoś ciekawego? – Wskazała kawiarnię.

– W każdym razie wiem już co nieco – odparł wymijająco. – Czym mogę ci służyć?

– Sprawdziłeś Białego Królika?

– Jeszcze nie.

– Mogę zapytać, dlaczego?

Spojrzał na zegarek, a potem znowu na nią.

– O ile się nie mylę, śledztwo trwa dopiero osiem godzin.

– A każda kolejna godzina zmniejsza prawdopodobieństwo rozwiązania sprawy.

– Dlaczego zrezygnowałaś z pracy w Dallas, Stacy?

– Co takiego?

Od razu zauważył, że cała zesztywniała, a po jej twarzy przebiegł cień.

– To chyba proste pytanie. Dlaczego odeszłaś z policji?

– Potrzebowałam zmiany.

– Tylko dlatego?

– Nie wiem, co to ma do rzeczy.

Spencer zmrużył oczy.

– Pytam, bo wygląda na to, że chcesz za mnie odwalić robotę.

Stacy zaczerwieniła się aż po korzonki włosów.

– Cassie była moją przyjaciółką. Nie chcę, żeby morderca pozostał bezkarny.

– Ja też. Dlatego pozwól mi zająć się moją pracą.

Kiedy chciał ją minąć, złapała go za ramię.

– Biały Królik to najlepszy trop.

– To ty tak twierdzisz. Ja nie jestem przekonany.

– Cassie poznała kogoś, kto miał ją wprowadzić w tę grę. Miała się z nim spotkać.

– Być może to tylko przypadek. Przecież wciąż spotykamy nowych ludzi. Również nieznajomych, którzy coś nam dostarczają, pytają o godzinę albo ulicę, lub też z jakichś powodów chcą nas poznać, jednak nie wszyscy są mordercami.

– Ale niektórzy tak. Poza tym zginął jej komputer, prawda? Jak sądzisz, dlaczego?

– Morderca uznał go za swoją zdobycz albo stwierdził, że mu się przyda. A może ten laptop jest w naprawie?

– W niektóre gry gra się przez Internet. Może też w Białego Królika?

Malone potrząsnął głową.

– To naciągane teorie, Stacy. Sama wiesz najlepiej…

– Dziesięć lat pracowałam w policji…

– Ale to się skończyło – przerwał jej. – Teraz nie jesteś już na służbie i nie powinnaś mieszać się do śledztwa. Więc lepiej nie wchodź mi w drogę. Następnym razem mogę już nie być taki miły.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Poniedziałek, 28 lutego 2005 r.

11.10

Stacy, gotując się ze złości, weszła do Caf? Noir. Głupi, arogancki gliniarz! Jej zdaniem źli policjanci dzielili się na trzy kategorie. Do pierwszej należeli nieuczciwi, co nie wymaga żadnych wyjaśnień. Do drugiej lenie, którzy nie robili nic poza absolutnym minimum. Zaś trzecia grupa składała się z takich pewnych siebie dupków jak ten Malone. Praca dla nich to sprawa honoru. Widzą tylko to, co sami chcą widzieć i potrafią narażać partnerów tylko po to, żeby zrobić większe wrażenie na publiczności.

Za nic też nie podejmą tropu wskazanego przez kogoś innego.

To prawda, że Stacy nie miała wiele na poparcie swych przeczuć. Po prostu instynkt mówił jej, że ta gra może być ważna dla sprawy.

Wraz z upływem lat nauczyła się ufać swoim przeczuciom i nie miała zamiaru pozwolić, by jakiś bezczelny, niezbyt doświadczony gliniarz zawalił sprawę. Nie chciała też siedzieć i czekać z założonymi rękami na wyniki śledztwa.

Wciągnęła głęboko powietrze, próbując się uspokoić i skupić na przyszłości.

Musi pogadać z Billie, która na pewno będzie zdruzgotana.

Przyjaciółka stała za kontuarem. Metr osiemdziesiąt bez obcasów, blond włosy i doskonała sylwetka – wszyscy zwracali uwagę na jej urodę. Stacy ze zdziwieniem odkryła jakiś czas temu, że Billie jest też bardzo inteligentna i ma nieco zgryźliwe poczucie humoru.

Właśnie spojrzała w jej stronę. Stacy od razu zauważyła, że płakała.

Podeszła do kontuaru, wyciągnęła dłoń na powitanie i powiedziała:

– Mnie też to bardzo dotknęło.

Billie uścisnęła mocno jej rękę.

– Przed chwilą była tu policja. Wprost nie mogę uwierzyć w to, co się stało.

– Ja też.

– Pytali o ciebie, Stacy. Dlaczego…

– Bo to ja znalazłam Cassie i Beth, a potem zadzwoniłam na policję.

– To okropne!

Stacy poczuła, że ma łzy w oczach, ale zapanowała nad wzruszeniem.

– Czy możesz mi powiedzieć wszystko, co wiesz o Cassie?

Billie spojrzała w stronę kelnerki.

– Będę w swoim biurze, Paulo. Zawołaj mnie, jeśli będę potrzebna.

Dziewczyna popatrzyła na nie nieco zamglonymi, przekrwionymi oczami. Widomy znak, że porucznik Malone też z nią rozmawiał.

– Dobrze – rzuciła drżącym głosem. – Poradzę sobie.

Billie wskazała Stacy drogę przez magazyn do swojego biura. Kiedy weszły do środka, zostawiła drzwi nieco uchylone.

– Jak się czujesz?

– Po prostu świetnie. – Stacy, chociaż wiedziała, że nie powinna być uszczypliwa, to jednak nie potrafiła się opanować. Ta sprawa była jeszcze zbyt świeża. Musiała wyrzucić z siebie żal i frustrację.

Cassie była jedną z najmilszych osób, jakie znała, a jej śmierć wydawała się całkowicie bezsensowna.

Westchnęła ciężko i popatrzyła na Billie.

– Mogłam ją ocalić.

– Ale jak…?

– Mieszkam tuż obok. Mam broń, dziesięć lat pracowałam w policji. Powinnam była wyczuć, co się święci.

– Nawet ty nie potrafisz przewidzieć przyszłości – rzekła łagodnie Billie.

Stacy zacisnęła pięści. Wiedziała, że Billie ma rację, ale wolała przyjąć winę za to, co się stało, niż żyć z poczuciem całkowitej bezsilności.

– Powiedziała mi o Białym Króliku, a ja miałam w związku z tym złe przeczucia. Ostrzegałam ją…

Billie zdjęła papiery z jedynego krzesła, które było w biurze, i poprosiła ją, by usiadła. Sama zajęła miejsce w foteliku za biurkiem.

– Opowiedz mi o tym – poprosiła, a następnie słuchała, co jakiś czas wycierając łzy.

Kiedy Stacy skończyła, Billie potrzebowała paru chwil, żeby się pozbierać.

– To okropne – powiedziała w końcu drżącym głosem. – Kto to mógł zrobić? I dlaczego? Przecież Cassie jest…

Była!

Czas przeszły!

Billie potknęła się na tym słowie. To, co się wydarzyło, za bardzo bolało. Stacy czuła to samo, zebrała się jednak w sobie i przejęła inicjatywę.

– Czy słyszałaś kiedyś o Białym Króliku?

Billie pokręciła głową.

– Jesteś pewna?

– Całkowicie.

– Cassie była bardzo podekscytowana tą grą – rzekła zamyślona. – Powiedziała, że ktoś ją umówił z mistrzem.

– Kiedy?

– Nie mam pojęcia. Spieszyłam się na zajęcia i myślałam, że… że jeszcze się spotkamy… – Głos jej się załamał.

Tak, chciała się z nią później spotkać i porozmawiać o całej sprawie. To piekielne przeczucie nie dawało jej spokoju.

– Myślisz, że to właśnie on mógł ją zabić? – spytała Billie.

– Jeśli nawet nie, to może mieć coś wspólnego z jej śmiercią. Cassie była zbyt ufna. Mogła nawet zaprosić zupełnie obcą osobę do domu.

– Tak, wiem… Ten Biały Królik mógł być oszustwem. Jeśli ktoś dowiedział się, że Cassie gra nałogowo w erpegi, to skorzystał z tego, żeby się do niej dostać.

– Ale po co? – Stacy wstała i zaczęła się przechadzać po ciasnym wnętrzu. Była zbyt poruszona, by spokojnie siedzieć. – Wyglądało na to, że morderca najpierw zastrzelił Cassie, a dopiero później Beth, i to tylko dlatego, że tam była. Nie okradł ich ani nie zgwałcił. – Urwała i spojrzała na Billie. – Policja pytała mnie, czy Cassie miała komputer.

– Mnie też.

– I o co jeszcze?

– Z kim się spotykała i czy miała wrogów. I czy z kimś chodziła.

Zwykłe pytania, pomyślała Stacy.

– A o Białego Królika?

– Nie.

Stacy przycisnęła dłonie do oczu. Czuła pulsowanie w skroniach.

– Pewnie o komputer pytali dlatego, że zniknął.

– Tak, a przecież wszędzie brała go z sobą. – Oczy Billie zalśniły na moment. – Spytałam ją nawet kiedyś, czy z nim sypia, a ona zaśmiała się i powiedziała, że tak.

– Właśnie! Z tego wniosek, że to morderca go zabrał. Pozostaje jeszcze pytanie, dlaczego to zrobił.

– Bo nie chciał, żeby ktoś przejrzał jego zawartość. Było tam coś, co mogło naprowadzić policję na ślad mordercy.

– Też tak uważam. W ten sposób znowu wracamy do tej piekielnej gry. – Stacy zagryzła wargi.

– Co teraz zrobisz?

– Postaram się dowiedzieć czegoś o Białym Króliku. Pogadam z ludźmi z paczki Cassie. Może coś o tym wiedzą.

– Też o to popytam. Przychodzi tu sporo graczy, ktoś na pewno będzie coś wiedział.

Stacy pochyliła się w stronę przyjaciółki.

– Billie, uważaj. Gdybyś odniosła wrażenie, że dzieje się coś dziwnego, natychmiast dzwoń do mnie albo do porucznika Malone’a. Będziemy próbowały wytropić kogoś, kto zabił już dwie osoby. Może więcej. Tacy ludzie nie cofają się przed niczym.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Wtorek, 1 marca 2005 r.

9.00

Uniwersytet Nowoorleański stoi na osiemdziesięciohektarowej działce położonej w doskonałym miejscu nad jeziorem Pontchartrain. Założono go w 1956 roku na miejscu dawnej bazy marynarki wojennej, by służył studentom z największej aglomeracji w Luizjanie.

Wprawdzie nie mógł się równać z najlepszym w okolicy Uniwersytetem Stanowym Luizjany w Baton Rouge czy prestiżowym nowoorleańskim Tulane University, ale miał zupełnie przyzwoitą reputację, szczególnie gdy chodziło o inżynierię morską oraz zarządzanie hotelami i restauracjami, natomiast prawdziwą wizytówką uczelni była sztuka filmowa.

Stacy zostawiła wóz na parkingu dla studentów i ruszyła w stronę pobliskiego Centrum Uniwersyteckiego. Był to budynek, w którym kwitło życie towarzyskie, zwłaszcza że większość studentów mieszkała poza kampusem i musiała dojeżdżać. Jeśli ktoś nie był na zajęciach lub w bibliotece, można go było znaleźć właśnie tutaj.

Stacy miała nadzieję, że znajdzie tu przyjaciół Cassie.

Weszła do budynku, znalazła stolik i rzuciwszy plecak, rozejrzała się po niskim wnętrzu. Nie spodziewała się tłoku, jak się zresztą okazało, słusznie. Więcej osób pojawi się tu wraz z końcem pierwszych zajęć, a prawdziwy szczyt nastąpi koło południa, w porze lunchu.

Kupiła kawę i bułkę, które zaniosła do stolika. Wyjęła z plecaka „Frankensteina” Mary Shelley, którego miała przeczytać na zajęcia, ale nie otworzyła książki.

Posłodziła kawę i wypiła parę łyków, zastanawiając się, jak najlepiej nawiązać kontakt ze znajomymi Cassie. Powinna dowiedzieć się jak najwięcej o Białym Króliku i wypytać o wieczór poprzedzający śmierć przyjaciółki. Musi ustalić fakty, by ruszyć dalej ze śledztwem.

Poprzedniego wieczoru rozmawiała z matką Cassie. Zadzwoniła, by złożyć jej wyrazy współczucia i zapytać, co z Cezarem. Kobieta wciąż była w szoku i odpowiadała automatycznie na pytania. Powiedziała, że jak tylko koroner wyda ciało, zabierze je do Picayune w stanie Missisipi. Spytała Stacy, czy pomoże jej przy zorganizowaniu nabożeństwa żałobnego, a ona pomyślała, że najlepiej byłoby je urządzić w kaplicy na terenie kampusu.

Oczywiście zgodziła się. Cassie miała wielu przyjaciół, którzy na pewno będą chcieli ją pożegnać.

A policja sprawdzi, kto zjawi się w kaplicy.

Było wiadomo, że mordercy, zwłaszcza ci, którzy zabijali, by poczuć dreszczyk emocji, pokazywali się na pogrzebach swoich ofiar. Czuli też potrzebę odwiedzania ich grobów i miejsc, gdzie dokonali przestępstwa. W ten sposób dostarczali sobie dodatkowych podniet.

Czy Cassie i Beth zabito właśnie z tego powodu? Stacy wątpiła, by było tak w istocie. Żadne z morderstw nie miało rytualnego charakteru, co jednak nie do końca wykluczało taką możliwość. Już wcześniej nauczyła się, że każda reguła ma wyjątki – zwłaszcza gdy w grę wchodziły ludzkie nawyki.

Nagle zauważyła dwie osoby z paczki Cassie. Przypomniała sobie nawet ich imiona: Ella i Magda. Dziewczyny śmiały się i rozmawiały o czymś z ożywieniem, idąc z tacami do stolika.

Jeszcze nic nie wiedziały.

Stacy wstała i podeszła do nich. Kiedy ją poznały, uśmiechnęły się.

– Cześć, Stacy. Co słychać?

– Cześć. Mogę się przysiąść? Chciałam was o coś spytać.

Spoważniały, widząc wyraz jej twarzy. Ella wskazała wolne miejsce. Stacy usiadła. Najpierw zamierzała wypytać o grę. Kiedy powie, co się stało, dziewczyny przez jakiś czas nie będą mogły pozbierać myśli.

– Czy słyszałyście o grze Biały Królik?

– Przecież nie interesują cię erpegi – zauważyła Ella. – Dlaczego pytasz?

– A więc słyszałyście. – Kiedy nie odpowiedziały, dodała z naciskiem: – To bardzo ważne. Chodzi o Cassie.

– Cassie? – Ella spojrzała na zegarek. – Powinna już tu być. W niedzielę wieczorem wysłała do nas maila z informacją, że ma dla nas niespodziankę.

Niespodziankę?

Białego Królika!

Stacy pochyliła się w ich stronę.

– O której to zrobiła?

Zastanawiały się przez chwilę. Ella odpowiedziała pierwsza:

– Do mnie koło ósmej. A do ciebie? – Spojrzała na Magdę.

– Chyba też o ósmej.

– Słyszałyście o tej grze?

Spojrzały na siebie.

– Ale jeszcze nie grałyśmy – zaznaczyła Magda.

– To… to bardzo radykalna gra – wtrąciła Ella, która wyraźnie była gadułą. – I całkowicie tajna. Żeby w nią grać, trzeba mieć osobę wprowadzającą. Nikt nie zna członków grupy.

– Muszą dochować tajemnicy – dodała Magda.

– A co z Internetem? – spytała Stacy. – Nie ma tam żadnych informacji o Białym Króliku?

– Informacje są. – Ella westchnęła. – Ale nie udało mi się znaleźć podręcznika gracza. A tobie, Magda?

– Też do niego nie dotarłam.

Nic dziwnego, że Cassie była tak podniecona, pomyślała Stacy. Prawdziwa gratka!

– Czy gra się w nią przez Internet, czy w czasie rzeczywistym?

– Myślę, że jedno i drugie. Tak jak w przypadku większości gier. – Ella zmarszczyła brwi. – Ale Cassie zawsze wolała grać w czasie rzeczywistym. Lubimy się spotykać.

– Tak jest dużo przyjemniej – włączyła się Magda. – Wysyłanie maili jest dla tych, co nie mogą sobie znaleźć grupy albo brakuje im czasu na prawdziwą grę.

– Albo chodzi im tylko o dreszczyk emocji i nic więcej – dodała Ella.

– To znaczy?

– No wiesz, tylko o to, żeby przechytrzyć i pokonać przeciwników.

– Czy Cassie mówiła wam, że spotkała kogoś od Białego Królika?

– Mnie nie. – Ella spojrzała na Magdę. – A tobie?

Dziewczyna potrząsnęła przecząco głową.

– Czy możecie mi powiedzieć coś jeszcze o tej grze?

– Niezbyt wiele. – Ella znów spojrzała na zegarek. – To dziwne, że Cassie jeszcze nie przyszła. – Zerknęła na przyjaciółkę. – Sprawdź swoją ko…

Właśnie w tym momencie pojawiła się Amy, która również należała do ich grupy. Zawołała je po imieniu i ruszyła w ich stronę. Jej chmurna mina wskazywała, że wie już o Cassie. Stacy zaczęła się szykować na scenę, która niebawem miała nastąpić.

– O mój Boże! – jęknęła Amy. – Właśnie dowiedziałam się o Cassie. Ona… ona… – Uniosła drżącą dłoń do zapłakanych oczu.

– Co takiego? – spytała Magda. – Co się stało?

Amy pociągnęła nosem.

– Nie żyje!

Ella skoczyła na równe nogi. Jej krzesło przewróciło się z trzaskiem. Wszyscy obecni w barze spojrzeli w ich stronę.

– To nieprawda! Przecież z nią rozmawiałam!

– Ja też! – zawołała Magda. – Jak…

– Dziś rano była w akademiku policja. Z wami też chcą porozmawiać.

– Policja? – powtórzyła przestraszona Magda. – Nie rozumiem.

Amy opadła na krzesło i znowu wybuchła płaczem.

– Ktoś zamordował Cassie – wyjaśniła cicho Stacy. – W niedzielę w nocy.

Magda tylko otworzyła ze zdziwienia usta i patrzyła na nią wielkimi oczami. Jednak Ella natarła z twarzą wykrzywioną żalem i gniewem.

– Kłamiesz! Kto mógłby skrzywdzić Cassie?

– Właśnie chcę to ustalić.

Na moment przy stoliku zapanowała cisza. Dziewczyny patrzyły bezmyślnie na Stacy. W końcu w oczach Elli pojawił się błysk zrozumienia.

– To dlatego pytałaś nas o Białego Królika? Myślisz, że…

– O grę? – spytała Amy, wycierając łzy.

– Widziałam się z Cassie w piątek – wyjaśniła Stacy. – Powiedziała mi, że poznała kogoś, kto gra w tę grę. Miał ją poznać z Wielkim Białym Królikiem. Wspominała ci o tym, Amy?

– Mhm. Rozmawiałam z nią w niedzielę wieczorem. Wydawała się naprawdę szczęśliwa. Mówiła, że szykuje dla nas niespodziankę.

– Dostałyśmy maile z tą samą wiadomością – powiedziała Magda.

– Coś jeszcze?

– W pewnym momencie powiedziała, że powinna kończyć, bo musi otworzyć drzwi.

Stacy poczuła, że serce zabiło jej szybciej. To musiał być morderca.

– Powiedziała, komu?

– Nie.

– To może przynajmniej dała do zrozumienia, czy to facet, czy kobieta?

Amy ze zmartwioną miną pokręciła głową.

– O której to było?

– Powiedziałam już policji, że dokładnie nie pamiętam, ale koło wpół do dziesiątej.

O tej porze Stacy zajmowała się esejem. Potem zadzwoniła Jane, jej siostra, i gadały o małej Annie, którą niedawno urodziła. Stacy niczego nie widziała ani nie słyszała.

– Jesteś pewna, że nie powiedziała nic więcej?

– Tak. Teraz żałuję… Gdybym tylko… – Amy pociągnęła nosem i znowu zaczęła płakać.

Ella zaczerwieniła się i spojrzała podejrzliwie na Stacy.

– Skąd tyle wiesz o tym wszystkim?

Opowiedziała im o tym, jak się obudziła i poszła sprawdzić, co się stało.

– To ja znalazłam Cassie i Beth.

– Pracowałaś w policji, prawda?

– Tak.

– A teraz prowadzisz własne śledztwo? Chcesz sobie przypomnieć dawne dni? – spytała z wyrzutem.

Stacy zdziwiła się, słysząc te słowa.

– Niezupełnie. Dla policji Cassie to jeszcze jedna ofiara, a dla mnie była kimś bliskim. Dlatego chcę sprawdzić, co mogę zrobić w tej sprawie.

– Jej morderca nie ma nic wspólnego z erpegami!

– Skąd wiesz?

– Wszyscy nas wytykają palcami – powiedziała Ella drżącym głosem. – Jakby gry mogły nas zamienić w zombi albo seryjnych morderców. To głupota! Lepiej pogadaj z tym wariatem, Bobbym Gautreaux.

Stacy zmarszczyła brwi.

– Nie słyszałam o nim.

– Nic dziwnego. – Magda kołysała się na krześle. – Chodził z Cassie w zeszłym roku. Zerwała z nim, a on nie przyjął tego zbyt dobrze.

– Nie przyjął zbyt dobrze? – powtórzyła Ella, przedrzeźniając ją. – Najpierw groził, że popełni samobójstwo, a potem, że ją zabije!

– Ale to było w zeszłym roku – szepnęła Amy. – Był rozżalony, rozgorączkowany…

– Nie pamiętacie, co nam mówiła parę tygodni temu? – rzuciła Ella. – Wydawało jej się, że ją śledzi.

Oczy Amy rozszerzyły się ze strachu.

– O Boże! Zapomniałam!

– Ja też – rzuciła Magda. – Co teraz zrobimy?

Spojrzały na nią przestraszone, niepewne. Jednak Stacy powinna wiedzieć, co robić w takich przypadkach.

– Co o tym myślisz? – spytała bliska paniki Magda.

Że to wszystko zmienia!

– Powinnyście zadzwonić na policję i o tym powiedzieć. Choćby teraz.

– Ale Bobby naprawdę ją kochał – zapewniła Amy. – Na pewno nie zrobiłby jej nic złego. Płakał, kiedy go rzuciła. Chciał nawet…

Stacy uniosła dłoń i powiedziała tak łagodnie, jak tylko potrafiła:

– Możesz mi wierzyć lub nie, ale miłość popycha do zbrodni równie mocno jak nienawiść. Statystycznie rzecz biorąc, więcej mężczyzn niż kobiet popełnia tego typu zbrodnie, a ofiarami przemocy w rodzinie są prawie zawsze kobiety. W dodatku to głównie mężczyźni prześladują byłe partnerki i mają do nich różnego rodzaju pretensje.

– Naprawdę myślisz, że Bobby za nią chodził? Ale dlaczego czekał aż rok, żeby… – Urwała, nie mogąc dokończyć zdania.

Niewypowiedziane słowa zawisły w powietrzu. Stacy mogła bez trudu odpowiedzieć na to pytanie.

– Niektórzy faceci to bezmyślne bestie, które działają natychmiast, ale inni mają na tyle rozumu, by spokojnie poczekać i w tym czasie przemyśleć strategię. Być może Bobby Gautreaux należy do tej drugiej kategorii.

– Zaraz się porzygam – jęknęła Magda i ukryła twarz w dłoniach.

Amy objęła ją ramieniem.

– Wszystko będzie dobrze – zapewniła.

Była to oczywista nieprawda. Nikt już nie mógł wskrzesić Cassie.

– Gdzie mogę go znaleźć? – spytała Stacy.

– Studiuje inżynierię – odparła Ella.

– Zdaje się, że mieszka w którymś akademiku – dodała Amy. – Przynajmniej mieszkał w zeszłym roku.

– Jesteś pewna, że wciąż jest studentem?

– Widziałam go w tym roku na uniwerku… nawet wczoraj, tu, w centrum.

Stacy wstała i spakowała książkę.

– Zadzwońcie do porucznika Malone’a.

– Co chcesz zrobić? – spytała Magda.

– Poszukam Bobby’ego Gautreaux. Chcę z nim pogadać, zanim zrobi to policja.

– O Białym Króliku? – spytała zaczepnie Ella.

– Między innymi. – Stacy zarzuciła plecak na ramię.

Ella też wstała.

– Daj spokój graczom. To ślepy trop. – Wrogo spojrzała na Stacy. Wydało jej się dziwne, że przyjaciółka Cassie bardziej niż jej śmiercią przejmuje się erpegiem.

– Możliwe. Ale nie porzucę go, dopóki nie wyjaśnię tej sprawy.

Ella nagle zmiękła. Skinęła niepewnie głową i opadła na krzesło. Stacy patrzyła na nią jeszcze przez chwilę, wreszcie zaczęła się zbierać do wyjścia. Jednak Magda chwyciła ją za rękaw.

– Nie zostawiaj tego policji, dobrze? Pomożemy ci, jeśli będzie trzeba.