Malfetto. Północna Gwiazda. Tom 3

Tytuł oryginału: THE MIDNIGHT STAR. A YOUNG ELITES NOVELTłumaczenie: ALEKSANDRA STANRedaktor prowadzący: AGNIESZKA SKÓRZEWSKARedakcja: MONIKA PRUSKAKorekta: MAGDALENA WIŚNIOWSKA, ANNA KIJANIALiternictwo na okładce: MARTA ŻURAWSKA-ZARĘBADTP: BERNARD PTASZYŃSKICopyright © 2016 by Xiwei Lu
Map illustration copyright © 2014 by Russell R. Charpentier
All rights reserved including the right of reproduction in whole or in part in any form.
This edition published by arrangement with G.P. Putnam’s Sons, a division of Penguin Young Readers Group, a member of Penguin Group (USA) LLC, a Penguin Random House Company.
© Copyright for this edition by Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o., Warszawa 2017
All rights reservedWydanie IWszystkie prawa zastrzeżone. Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentów książki możliwe jest tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy.ISBN 978-83-8073-494-4Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o.
Al. Jerozolimskie 94, piętro 12, 00-807 Warszawa
Tel. +48 22 379 85 50, Faks: +48 22 379 85 51
e-mail:wydawnictwo@zielonasowa.plwww.zielonasowa.plKonwersja:eLitera s.c..

Zobacz także inne książki Marie Lu:

REBELIANT

WYBRANIEC

PATRIOTA

Dla tych, którzy na przekór wszystkiemu wybrali dobro.

Widziałem ją raz.

Przechodziła przez naszą wioskę, przez pola usłane martwymi żołnierzami, po tym, jak jej wojska zalały Dumor. Za nią podążały inne Mroczne Piętna, a następnie odziani w biel Inkwizytorzy niosący biało-srebrne sztandary Białej Wilczycy. Wszędzie, dokąd szli, niebo ciemniało i pękała ziemia. Chmury gromadziły się za armią niczym stwór – żywy, czarny i wijący się w furii. Zupełnie tak, jakby przybyła sama bogini Śmierci.

Zatrzymała się, by przyjrzeć się jednemu z naszych umierających żołnierzy. Wił się w konwulsjach na ziemi, ale nie spuszczał z niej oczu. Wykrztusił coś w jej stronę. Odpowiedziała mu tylko spojrzeniem. Nie wiem, co zobaczył w jej wzroku, ale napiął mięśnie i kopał nogami w ziemię, jakby starał się od niej oddalić. Na próżno. Wtedy zaczął krzyczeć. Do końca życia nie zapomnę tego dźwięku. Ona skinęła na Zsyłającego Deszcz, który zsiadł z konia, by przebić mieczem umierającego mężczyznę. Jej twarz nie zmieniła wyrazu. Zwyczajnie pojechała dalej.

Nigdy więcej jej nie widziałem. Ale nawet teraz, jako starzec, pamiętam ją wyraźnie, jakby stała przede mną. Była uosobieniem lodu. Był czas, że ciemność spowijała świat, i ta ciemność miała królową.

Relacja świadka z oblężenia Dumoru przez królową Adelinę

Wioska Pon-de-Terre

28 marzien 1402

Tarannen, Dumor

Morskie Krainy

Moritas była zamknięta w Zaświatach przez innych bogów. Jednak Amare, bóg miłości, ulitował się nad młodą boginią o mrocznym sercu. Przynosił jej prezenty z krainy żywych, kosze promieni słonecznych, szklane słoje ze świeżym deszczem. Amare – jak miewał w zwyczaju – zakochał się w Moritas, a jego wizyty doprowadziły do narodzin Formidite i Caldory.

Mordove Senia, Badania nad starożytnymi i współczesnymi mitami

Adelina Amouteru

Od miesiąca prześladuje mnie koszmar. Ten sam co noc.

Śpię w swoich królewskich komnatach pałacu Estenzii, gdy budzi mnie skrzypnięcie. Siadam na łóżku i rozglądam się. Deszcz bije o szyby. Violetta śpi obok. Wkradła się do komnat na dźwięk grzmotu. Pod kołdrą jej ciało jest skulone tuż przy moim boku. Znów słyszę skrzypnięcie. Drzwi od pokoju są lekko uchylone i powoli się otwierają. Za nimi jest coś przerażającego, ciemność pełna pazurów i kłów, której nigdy nie widzę, ale której obecność zawsze czuję. Jedwab moich ubrań staje się zimny nie do wytrzymania, jakbym była po szyję zanurzona w zimowym morzu, i nie mogę powstrzymać dreszczy. Potrząsam Violettą, ale ta ani drgnie.

Wyskakuję z łóżka i biegnę zamknąć drzwi, ale nie mogę – cokolwiek jest po drugiej stronie, jest zbyt silne. Zwracam się do mojej siostry.

– Pomóż mi! – wołam rozpaczliwie. Wciąż się nie rusza, a ja zdaję sobie sprawę, że nie śpi, lecz jest martwa.

Budzę się przerażona, w tym samym łożu, w tej samej komnacie, z Violettą śpiącą obok mnie. „To tylko koszmar” – mówię sobie. Leżę tak chwilę, drżąc. Wtem słyszę skrzypnięcie i widzę, jak drzwi ponownie zaczynają się otwierać. Znów wyskakuję z łóżka, by je zamknąć, wołając Violettę. Znów okazuje się, że moja siostra nie żyje. Potem znów obudzę się w łóżku i zobaczę otwierające się drzwi.

Obudzę się po stokroć, zagubiona w szaleństwie tego koszmaru, aż słońce wlewające się przez okna w końcu wypali tę scenę. Mimo to, nawet godziny później, nie mogę być pewna, czy wciąż nie śnię.

Boję się, że pewnej nocy w ogóle się nie obudzę. Będę skazana na biegnięcie do tych drzwi raz za razem, uciekając przed koszmarem, w którym jestem na zawsze zgubiona.

Rok temu to moja siostra Violetta jechałaby u mego boku. Dziś są to Sergio i moja Inkwizycja. To ta sama odziana w biel, bezwzględna armia, którą Kenettra znała od zawsze – oczywiście z tą różnicą, że teraz służą mnie. Gdy odwracam się, by na nich spojrzeć, widzę śnieżnobiałą rzekę lśniących płaszczy na tle ponurego nieba. Obracam się w siodle i wracam do przyglądania się mijanym spalonym domostwom.

Wyglądam inaczej, niż gdy objęłam tron. Włosy znów mam długie, srebrzyste niczym mieniący się metal. Nie noszę też maski ani iluzji skrywającej blizny na twarzy. Zamiast tego włosy mam ściągnięte w pleciony kok przetykany klejnotami. Mój długi, ciemny płaszcz powiewa za mną. Widać mnie doskonale.

Chcę, by lud Dumoru napatrzył się na swoją nową królową.

Przemierzając opuszczony plac świątynny, nareszcie znajduję tego, którego szukałam. Magiano opuścił mnie i resztę moich kenettrańskich wojsk zaraz po wkroczeniu do miasta Tarannen, niewątpliwie szukając resztek skarbów pozostawionych w domach uciekinierów. Weszło mu to w nawyk wkrótce po mojej koronacji, gdy po raz pierwszy zwróciłam swój wzrok na kraje i państwa sąsiadujące z Kenettrą.

Gdy się zbliżamy, przejeżdża przez pusty plac i ściąga konia do kłusu obok mnie. Sergio rzuca mu poirytowane spojrzenie, ale nic nie mówi. Magiano mruga w odpowiedzi. Liczne, długie warkocze ma dziś związane wysoko na głowie, a nieład niedopasowanych szat zamienił na złoty napierśnik i ciężki płaszcz. Jego zbroja jest bogato zdobiona i upstrzona klejnotami, tak że na pierwszy rzut oka można by powiedzieć, że to on jest tu władcą. Źrenice ma zwężone, w południowym słońcu wyraz jego twarzy zdaje się wręcz rozleniwiony. Przez ramię ma przewieszone różne instrumenty muzyczne. Ciężkie sakwy pobrzękują po bokach jego konia.

– Wszyscy wyglądacie wspaniale tego ranka! – woła wesoło do moich Inkwizytorów. Ci chylą głowy w odpowiedzi na jego przybycie. Wiedzą, że okazanie Magiano braku szacunku oznacza natychmiastową śmierć z moich rąk.

Unoszę brew.

– Szukałeś skarbów? – pytam.

Przytakuje żartobliwie.

– Zajęło mi cały ranek, by obrobić jedną dzielnicę tego miasta – odpowiada nonszalanckim głosem, w zamyśleniu uderzając palcami struny lutni przypiętej przed sobą. Nawet ten mały gest brzmi jak idealna harmonia. – Musielibyśmy tu zostać tygodnie, żebym zebrał wszystkie pozostawione kosztowności. Tylko popatrz. Nigdy nie widziałaś czegoś tak dobrze wykonanego w Merroutas, co?

Przysuwa konia bliżej. Teraz z przodu jego siodła widzę owinięte materiałem pęki roślin. Żółty oset. Niebieskie stokrotki. Mały, poskręcany czarny korzeń. Natychmiast rozpoznaję zioła i powstrzymuję uśmiech. Bez słowa odwiązuję swoją manierkę od siodła i podaję ją Magiano tak, by nikt nie zauważył. Tylko Sergio to widzi, ale odwraca wzrok i żłopie wodę ze swojej butelki. Skarży się na pragnienie już od kilku tygodni.

– Źle spałaś zeszłej nocy – mruczy Magiano, zabierając się do pracy. Rozgniata rośliny i miesza je z moją wodą.

Rano uważnie zamaskowałam iluzją ciemne kręgi pod oczami, ale Magiano zawsze wie, kiedy mam koszmary.

– Dziś będę spać lepiej, dzięki temu. – Wskazuję na miksturę, którą dla mnie przygotowuje.

– Znalazłem czarny korzeń. – Podaje mi z powrotem manierkę. – Tu w Dumorze rośnie jak zielsko. Powinnaś wieczorem wziąć kolejny, jeśli chcesz… trzymać je na wodzy.

Głosy. Teraz słyszę je bez przerwy. Ich paplanina jest jak chmura dźwięku tuż za moimi uszami, zawsze obecna, nigdy niemilknąca. Szepczą do mnie, gdy budzę się rano i gdy idę spać. Czasem mówią bez sensu. Innym razem opowiadają krwawe historie. Teraz się ze mnie nabijają.

„Jak uroczo – drwią, gdy Magiano oddala się nieco, wracając do brzdąkania na lutni. – Nie przepada za nami, co? Zawsze chce nas trzymać z daleka od ciebie. Ale nie chcesz się nas pozbyć, prawda, Adelino? Jesteśmy częścią ciebie, zrodzoną w twym umyśle. No i niby dlaczego taki słodki chłopak miałby cię kochać? Nie widzisz? Próbuje zmienić to, kim jesteś. Tak samo jak twoja siostra.

Czy w ogóle ją pamiętasz?”

Zaciskam zęby i biorę łyk napoju. Gorzki smak ziół rozlewa mi się po języku, ale chętnie go przyjmuję. Mam dziś wyglądać na królową najeźdźców. Nie mogę pozwolić iluzjom wyrwać się spod kontroli przed nowymi poddanymi. Od razu czuję, jak zioła zaczynają działać – głosy są przytłumione, jakby odsunęły się w tył – a reszta świata nabiera ostrości.

Magiano brzdąka kolejny akord.

– Tak sobie myślałem, mi Adelinetta – kontynuuje swym zwykłym, lekkim tonem – że zebrałem zdecydowanie zbyt wiele lutni, świecidełek i tych cudnych malutkich szafirowych monet. – Przerywa, by obrócić się w siodle i wygrzebuje trochę złota z ciężkich nowych toreb. Wyciąga kilka krążków z maleńkimi niebieskimi kamieniami pośrodku; każdy z nich równa się dziesięciu złotym kenettrańskim talentom.

Śmieję się do niego, co wzbudza poruszenie u kilku Inkwizytorów za nami. Tylko Magiano może tak łatwo przywołać moją radość.

– Cóż to? Wielki książę złodziei jest przytłoczony zbyt wielkim bogactwem?

Wzrusza ramionami.

– Co zrobię z pięćdziesięcioma lutniami i dziesięcioma tysiącami szafirowych monet? Jeśli założę jeszcze coś złotego, spadnę z konia.

Ścisza trochę głos.

– Pomyślałem, że mogłabyś zamiast tego rozdać ich trochę swoim nowym obywatelom. Nie musi to być dużo. Kilka monet dla każdego, może garść złota z twoich skrzyń. I tak są przepełnione, zwłaszcza odkąd Merroutas ci się poddało.

Mój dobry humor natychmiast pryska, budzą się głosy w mojej głowie. „Każe ci kupić wierność nowych poddanych. Miłość jest na sprzedaż, nie wiedziałaś? Przecież kupiłaś uczucie Magiano. To jedyny powód, dla którego wciąż tu z tobą jest, nieprawdaż?”

Biorę kolejny łyk z manierki i głosy znów się rozpływają.

– Chcesz, bym okazała tym Dumorejczykom życzliwość.

– Myślę, że mogłoby to zmniejszyć częstotliwość ataków na ciebie, owszem. – Magiano przestaje grać na lutni. – W Merroutas był skrytobójca. Potem widzieliśmy początki tej grupy buntowników – Saccorystów, tak? – kiedy twoje siły pojawiły się w Domacce.

– Nie podeszli mnie nawet na milę.

– Mimo to zabili kilku twoich Inkwizytorów w środku nocy, spalili twoje namioty, ukradli broń. I nigdy ich nie znalazłaś. Co z incydentem w północnej Tamourze – po tym, jak ją zajęłaś?

– Który incydent masz na myśli? – Mój ton staje się zimny i zdawkowy. – Intruz czekający w moich namiotach? Wybuch na pokładzie mojego statku? Martwy naznaczony chłopiec porzucony przed obozowiskiem?

– Te też – odpowiada Magiano, machając ręką w powietrzu. – Ale myślałem o tym, jak zignorowałaś listy od tamurańskiej rodziny królewskiej, Złotej Triady. Zaproponowali ci rozejm, mi Adelinetta. Ich północne pasmo ziemi za uwolnienie więźniów i zwrot pól uprawnych nad ich jedyną większą rzeką. Oferowali ci bardzo hojną zamianę, a ty odesłałaś ich ambasadora z kwitkiem, niosącego twój herb zanurzony we krwi ich poległych żołnierzy. – Spojrzał na mnie surowo. – Zdaje mi się, że proponowałem coś subtelniejszego.

Potrząsam głową. Już się o to kłóciliśmy, gdy pojawiłam się w Tamourze, i nie mam zamiaru tego znów roztrząsać.

– Nie przybyłam zjednywać sobie przyjaciół. Nasze siły podbiły ich północne terytoria niezależnie od układów. Reszta Tamoury będzie następna.

– Tak, kosztem jednej trzeciej twojej armii. Co się stanie, gdy spróbujesz zająć to, co zostało z Tamoury? Kiedy Beldyjczycy znów cię zaatakują? Królowa Maeve cię obserwuje, jestem pewien. – Nabiera głęboko powietrza. – Adelino, jesteś teraz Królową Morskich Krain. Zaanektowałaś Domaccę i północną Tamourę w Słonecznych Krainach. W którymś momencie twoim celem nie powinno być zajmowanie nowych terenów, tylko utrzymanie porządku na tych, które już masz. I nie osiągniesz tego, rozkazując Inkwizytorom, by wywlekali nienaznaczonych cywili i przypalali ich gorącym żelazem.

– Masz mnie za okrutną.

– Nie. – Magiano waha się chwilę. – Może troszeczkę.

– Nie przypalam ich z okrucieństwa – mówię spokojnie. – Robię to, by przypomnieć im, co zrobili nam. Naznaczonym. Szybko zapomniałeś.

– Nigdy nie zapominam – odpowiada. Tym razem słychać ostrą nutę w jego głosie. Zbliża dłoń do boku, gdzie wciąż doskwiera mu rana z dzieciństwa. – Ale wypalanie twojego herbu na nienaznaczonych nie sprawi, że będą wobec ciebie lojalniejsi.

– To sprawia, że się mnie boją.

– Strach działa najlepiej przy odrobinie miłości – mówi Magiano. – Pokaż im, że jesteś przerażająca, ale i szczodra. – Złote obręcze w jego warkoczach dźwięczą. – Daj się ludziom trochę pokochać, mi Adelinetta.

Moją pierwszą reakcją jest zawziętość. Zawsze idzie o „miłość” z tym nieznośnym złodziejem. Muszę wyglądać na silną, by panować nad armią, a myśl o rozdawaniu złota tym, którzy palili naznaczonych na stosie, jest dla mnie odpychająca.

Ale Magiano ma trochę racji.

Po mojej drugiej stronie Sergio, Zsyłający Deszcz, jedzie dalej bez słowa. Jego skóra ma blady odcień, a on wygląda, jakby nie otrząsnął się do końca z przejmującego zimna sprzed kilku tygodni. Stara się nie okazywać tego bardziej niż milczeniem i tym, jak otula ramiona płaszczem nawet przy tak łagodnej pogodzie.

Bez słowa odwracam się od Magiano. On też patrzy przed siebie, ale w kącikach jego ust czai się uśmiech. Wie, że rozważam jego propozycję. Jak udaje mu się tak czytać w moich myślach? To mnie tylko bardziej irytuje. Przynajmniej jestem mu wdzięczna za to, że nie wspomniał o Violetcie. Nie potwierdził na głos tego jednego powodu, dla którego każę Inkwizytorom wyciągać nienaznaczonych na ulice. Wie, że prowadzę poszukiwania. To jej szukam.

„Dlaczego wciąż chcesz ją znaleźć? – drażnią mnie szepty. – Dlaczego? Dlaczego?”

Zadaję sobie to pytanie bez przerwy. Moja odpowiedź jest zawsze taka sama. „Bo to ja decyduję, kiedy może odejść. Nie ona”.

Nieważne jednak, ile razy odpowiem szeptom, nie przestają pytać, bo mi nie wierzą.

Dotarliśmy już do wewnętrznych dzielnic Tarannen i choć wyglądają one na opuszczone, Sergio nie spuszcza wzroku z budynków otaczających rynek. Ostatnio powstańcy znani jako Saccoryści – od domaccańskiego słowa oznaczającego anarchię – kilkakrotnie zaatakowali nasze wojska. Przez to Sergio nieustannie wypatruje ukrywających się buntowników.

Do głównego rynku wiedzie wysoki kamienny łuk pokryty misternymi rzeźbieniami przedstawiającymi różnokształtne księżyce, cofające się i dopełniające. Przejeżdżam pod nim z Sergiem i Magiano i zatrzymuję się przed morzem dumorskich jeńców. Prostuję się w siodle i unoszę podbródek, nie pozwalając sobie na okazanie wycieńczenia.

Oczywiście żaden z tych Dumorejczyków nie jest naznaczony. Ci zakuci w łańcuchy niczym się nie wyróżniają, zupełnie jak ludzie, którzy rzucali we mnie zgniłym jedzeniem czy krzyczeli, domagając się mojej śmierci. Unoszę dłoń do Sergia i Magiano, a oni ustawiają swe konie po obu stronach placu przodem do tłumu.

Inkwizytorzy także się rozpraszają. Jeńcy cofają się na nasz widok, przyglądając się mi niepewnie. Jest tak cicho, że gdybym zamknęła oko, mogłabym udawać, że stoję na tym placu całkiem sama. Czuję jednak chmurę przerażenia okrywającą tłum; ich opór i wątpliwości uderzają we mnie falami. Szepty w mojej głowie są jak wygłodniałe węże rzucające się na pierzchające myszy – chętne żywić się ich strachem.

Kieruję mojego ogiera kilka kroków do przodu. Moje spojrzenie wędruje od tłumu ku dachom. Wciąż łapię się na bezwiednym szukaniu jakiegoś śladu Enzo, czuwającego tam jak zwykle. Więź, która splata mnie z nim, napina się, jakby gdzieś za morzem wiedział, że Dumor upadł pod potęgą mej armii. I dobrze. Mam nadzieję, że wyczuwa mój triumf.

Znów zwracam uwagę na jeńców.

– Ludu Dumoru. – Mój głos niesie się po placu. – Jestem Królowa Adelina Amouteru. Teraz jestem waszą królową. – Przenoszę wzrok z jednej osoby na drugą. – Jesteście wszyscy częścią Kenettry i możecie uważać się za jej obywateli. Bądźcie dumni, należycie do narodu, który wkrótce będzie rządził wszystkimi innymi. Nasze imperium rozrasta się, a wy możecie rosnąć wraz z nim. Od dziś będziecie przestrzegać praw Kenettry. Nazywanie osoby naznaczonej malfetto będzie karane śmiercią. Zniesławienie, znieważenie czy złe traktowanie osoby naznaczonej, niezależnie od powodu, ściągnie egzekucję nie tylko na was, lecz także na całą waszą rodzinę. Zapamiętajcie: naznaczeni zostali namaszczeni rękami bogów. Mają nad wami władzę i są nietykalni. W zamian za waszą lojalność każdy z was otrzyma w darze pięć dumorskich safftonów i pięćdziesiąt kenettrańskich talentów.

Ludzie szepczą zaskoczeni, a gdy spoglądam w bok, widzę, jak Magiano patrzy na mnie z uznaniem.

Sergio zeskakuje z konia i rusza w tłum z małą grupką swoich najemników. Wybierają ludzi to tu, to tam i wyciągają ich do przodu, gdzie Zsyłający Deszcz sprawia, że padają przede mną na kolana. Przez wytypowane postaci przepływa strach. Słusznie.

Mierzę ich wzrokiem z góry. Zgodnie z oczekiwaniami, Sergio i jego zespół wybrał grupę silnych, umięśnionych mężczyzn i kobiet. Drżą z opuszczonymi głowami.

– Macie szansę dołączyć do mojej armii – mówię im. – Jeśli tak się stanie, będziecie trenować pod okiem moich kapitanów. Pojedziecie ze mną do Słonecznych i Niebiańskich Krain. Będziecie żywieni, zbrojeni i ubrani, a wasze rodziny będą bezpieczne.

By podkreślić moje słowa, Magiano zeskakuje ze swojego ogiera i podchodzi do wybrańców. Przy każdym z nich teatralnie grzebie w jednej z toreb i rzuca im pod nos po ciężkiej sakiewce złotych kenettrańskich talentów. Ludzie tylko się na nie gapią. Jeden z nich łapie swój woreczek monet tak gorączkowo, że te rozsypują się, błyszcząc w świetle.

– Jeśli odmówicie, wraz z rodziną zostaniecie wtrąceni do lochu. – Zniżam głos. – Nie będę tolerować potencjalnych buntowników wśród ludu. Przysięgnijcie mi wierność, a dopilnuję, by ta obietnica była warta poświęceń.

Kątem oka widzę, jak Sergio porusza się niespokojnie. Przenosi wzrok na brzeg placu. Sztywnieję. Nauczyłam się rozpoznawać, kiedy Sergio wyczuwa niebezpieczeństwo. Mruczy coś do kilku ludzi i oddalają się w cień, znikając za drzwiami.

– Czy przyrzekacie? – Magiano pyta tłum.

Jeden po drugim odpowiadają bez wahania. Gestem każę im powstać, a patrol Inkwizytorów odprowadza ich na bok. Przyprowadzają mi kolejne sprawne kobiety i silnych mężczyzn. Powtarzamy tę samą scenę. Kolejna grupa. Mija godzina.

Ktoś w jednej grupie odmawia. Kobieta pluje mi w twarz i wyzywa mnie po dumorsku słowem, którego nie rozumiem. Spoglądam na nią zimno, ale ona nie cofa się. „Nieposłuszna”.

– Chcesz, żebyśmy się ciebie bali – warczy na mnie po kenettrańsku z mocnym akcentem. – Myślisz, że możesz przyjść i zniszczyć nasze domy, zabić naszych bliskich i sprawić, byśmy płaszczyli ci się pod nogami. Myślisz, że sprzedamy ci dusze za kilka monet. – Unosi podbródek. – Ale ja się ciebie nie boję.

– Doprawdy? – Przechylam głowę z zaciekawieniem. – A powinnaś.

Rzuca mi wyzwanie z uśmiechem.

– Nie umiesz sama przelać naszej krwi. – Kiwa głową na Sergia, który już zaczął wyciągać miecz. – Jeden z twoich sługusów robi to za ciebie. Jesteś królową tchórzy chowającą się za swoją armią. Ale nie potrafisz zgnieść naszego ducha pod swoim butem Róży – nie wygrasz.

Kiedyś mogłam przestraszyć się podobnych słów, ale teraz tylko wzdycham. „Widzisz, Magiano? Tak to jest, kiedy okazuję życzliwość”. Podczas gdy kobieta kontynuuje swoją przemowę, zeskakuję z konia. Sergio i Magiano obserwują mnie w milczeniu.

Kobieta wciąż mówi, choć zatrzymuję się tuż przed nią.

– Nadejdzie dzień, że cię obalimy – ciągnie. – Zapamiętaj moje słowa. Będziemy nawiedzać twoje koszmary.

Zaciskam pięści i rzucam na jej ciało iluzję bólu.

– Ja jestem koszmarem.

Oczy kobiety wyłażą z orbit. Wydaje z siebie zduszony krzyk, gdy upada, i drapie paznokciami ziemię. Za nią cały tłum jednocześnie odwraca głowę od tego widoku. Przerażenie bijące od niej płynie prosto do mnie, a głosy w mojej głowie wybuchają wrzaskiem, przepełniając moje uszy swoim zachwytem. „Wspaniale. Dalej. Niech ból sprawi, że jej serce będzie biło tak szybko, aż pęknie”. Więc słucham ich. Mocniej zaciskam pięści. Myślę o nocy, kiedy po raz pierwszy odebrałam życie, gdy stałam nad ciałem Dantego. Kobieta wije się w konwulsjach, rzuca oczami szaleńczo na wszystkie strony, widząc nieistniejące potwory. Szkarłatne krople lecą z jej ust. Odsuwam się o krok, by krew nie dotknęła brzegu mojej sukni.

W końcu kobieta zastyga, tracąc przytomność.

Spokojnie odwracam się do nieruchomej jak posągi reszty jeńców. Ich przerażenie można by kroić nożem.

– Ktoś jeszcze? – Mój głos niesie się echem po rynku. – Nie?

Odpowiada mi cisza.

Pochylam się. Woreczek monet, który Magiano rzucił kobiecie, leży nietknięty obok jej ciała. Podnoszę go delikatnie dwoma palcami. Podchodzę z powrotem do swojego ogiera i siadam w siodle.

– Jak widzicie, dotrzymuję słowa – wołam do reszty tłumu. – Nie wykorzystujcie mojej hojności, a ja nie wykorzystam waszej słabości. – Rzucam sakiewkę najbliższemu Inkwizytorowi. – Zakujcie ją. I znajdźcie jej rodzinę.

Moi żołnierze odciągają nieprzytomną kobietę, a przede mnie zostaje wprowadzona nowa grupa. Tym razem każdy akceptuje złoto w milczeniu i chyli przede mną czoło. Kiwam głową z aprobatą. Dalsze postępowanie przebiega już bez incydentów. Jeśli nauczyłam się czegokolwiek ze swojej przeszłości i teraźniejszości, to tego, że strach ma moc. Można okazać poddanym całą życzliwość świata, a oni i tak będą żądać więcej. Ci, którzy się boją, nie walczą o swoje. Dobrze o tym wiem.

Słońce wspina się wyżej po niebie, a dwie kolejne grupy ślubują mi wierność.

Niespodziewanie coś ostrego błyska w świetle. Patrzę w górę. „Igłowata broń ciśnięta z dachu”. Instynktownie ciągnę za nici mocy i okrywam się iluzją niewidzialności. Nie jestem jednak dość szybka. Lecący sztylet wycina głęboką ranę w moim ramieniu. Siła uderzenia targa mnie do tyłu, niewidzialność mruga i przestaje działać.

Słyszę krzyk jeńców, a następnie dźwięk stu mieczy wyciąganych z pochew, gdy Inkwizytorzy dobywają broni. Magiano jest przy mnie, nim zdążę wyczuć jego obecność. Sięga ku mnie, gdy chwieję się w siodle, ale gestem każę mu odejść.

– Nie – udaje mi się wystękać. Nie mogę pozwolić, by ci Dumorejczycy widzieli, jak krwawię. To wszystko, czego potrzebują, by powstać.

Czekam na więcej strzał lub sztyletów skierowanych z dachów, jednak one nie nadlatują. Zamiast tego w rogu rynku pojawia się Sergio ze swoimi ludźmi. Ciągną ze sobą cztery, nie, pięć osób. Saccoryści. Mają ubrania w kolorze piasku, by stapiać się ze ścianami.

Mój gniew znów rośnie, a ból w krwawiącym ramieniu tylko mnie napędza. Nie czekam, aż Sergio ich przyprowadzi. Atakuję. Sięgam ku górze, tworzę iluzję, używając strachu tłumu i własnej siły. Niebo przybiera dziwny, głęboki odcień błękitu i czerwienieje. Ludzie kulą się, krzycząc. Sięgam ku buntownikom i zsyłam na nich iluzję duszenia się. Garbią się do przodu, wciąż trzymani przez ludzi Sergia, a następnie wyginają się w tył, czując, jak oddech jest wyciągany z ich piersi. Zaciskam zęby i wzmacniam iluzję.

„Powietrze nie jest powietrzem, tylko wodą. Toniecie na środku tego rynku i nie ma powierzchni, na którą moglibyście się wydostać”.

Sergio ich puszcza. Padają na kolana, walcząc o oddech i wijąc się po ziemi. Rozciągam iluzję, docierając do reszty jeńców na placu. Uderzam z całej siły.

Sieć bólu okrywa wszystkich pojmanych. Siedzą i krzyczą, drapiąc własne ciała, jakby przypalały je rozżarzone pogrzebacze, rwąc włosy, jakby między nimi chodziły mrówki gryzące ich głowy. Przyglądam się temu cierpieniu i pozwalam, by dzielili mój ból, aż cofam iluzję.

Szloch przetacza się przez tłum. Nie ośmielam się zacisnąć ręki na krwawiącym ramieniu; zamiast tego posyłam jeńcom twarde spojrzenie.

– Proszę. Sami się przekonaliście. Nie będę tolerować nieposłuszeństwa. – Serce wali mi w piersi. – Jeśli zdradzicie mnie lub moich ludzi, dopilnuję, żebyście błagali o śmierć.

Kiwam głową na żołnierzy, by wystąpili i okrążyli płaczących buntowników. Dopiero wtedy, w wirze białych szat Inkwizytorów, odwracam wierzchowca i opuszczam plac. Róże podążają za mną. Gdy wychodzę z pola widzenia, opuszczam ramiona i zsiadam z konia.

Magiano łapie mnie i opieram się o jego pierś.

– Do namiotów – mruczy, otaczając mnie ramieniem. Jego napięta mina jest pełna niewypowiedzianego zrozumienia. – Trzeba ci zszyć tę ranę.

Opieram się na nim, wycieńczona nagłą utratą krwi i wirem iluzji. Kolejna próba zamachu. Któregoś dnia mogę nie mieć tyle szczęścia. Gdy następnym razem wkroczymy do zajętego miasta, mogą zaskoczyć mnie, nim ktokolwiek z Róż zdąży zareagować. Nie jestem jak Teren – moje iluzje nie ochronią mnie przed ostrzami.

Będę musiała wyplenić tych powstańców, zanim staną się prawdziwym zagrożeniem. Będę musiała dawać przykład ich egzekucjami. Będę musiała być bardziej bezwzględna.

Tak teraz wygląda moje życie.

Raffaele Laurent Bessette

Huk spienionych fal przypomina Raffaele’owi burzliwe noce w estenzjańskim porcie. Jednak tu, w Tamourze, jednej ze Słonecznych Krain, nie ma kanałów czy gondoli, które odcumowane chwiejnie dryfowały wzdłuż kamiennych murów. Jest za to plaża pokryta czerwonym i złotym piaskiem oraz pas ziemi porośnięty niskimi zaroślami i rzadkimi drzewami. Wysoko na wzniesieniu znajduje się rozłożysty pałac, którego czarna od nocy sylwetka góruje nad oceanem. Jedynie słynne wejście do budowli jest oświetlone blaskiem latarni.

Dziś ciepły wiosenny wiatr wpada przez okno jednego z apartamentów, a świece powoli się dopalają. Enzo Valenciano siedzi zgarbiony w złoconym krześle, opierając ręce na kolanach. Ciemne loki opadają mu na twarz, mocno zaciska zęby. Oczy ma zamknięte z bólu, jego policzki są mokre od łez.

Raffaele klęczy przed nim, ostrożnie zwijając biały materiał bandaży sięgających księciu aż po łokcie. Zapach spalonego ciała i mdła woń maści wypełniają pokój. Za każdym razem, gdy Raffaele ściąga opatrunek z ramienia Enzo, szarpiąc za poparzoną skórę, ten zaciska zęby jeszcze mocniej. Mokra od potu koszula wisi na nim luźno. Raffaele zwija bandaże. Czuje unoszące się nad księciem cierpienie, które pali go w serce tak, jakby sam był ranny.

Pod opatrunkiem ramiona Enzo to plątanina niewygojonych oparzeń. Stare blizny i rany, które zawsze pokrywały ręce księcia, posunęły się wyżej, pogorszone przez jego spektakularny wyczyn podczas bitwy przeciw Adelinie w porcie Estenzii. Zniszczenie niemal całej beldyjskiej floty Królowej Maeve mocą ognia miało swoją cenę.

Kawałek skóry odchodzi z bandażem. Enzo wydaje z siebie cichy jęk.

Raffaele wzdryga się na widok spalonego ciała.

– Chcesz chwilę odpocząć?

– Nie. – Enzo odpowiada przez zęby.

Raffaele słucha. Powoli, mozolnie ściąga ostatni opatrunek z prawego przedramienia. Obie ręce księcia są teraz odsłonięte.

Westchnąwszy, Raffaele sięga do tyłu po miskę chłodnej, czystej wody i stawia ją na kolanach Enzo.

– Proszę, namocz.

Enzo zanurza ręce w wodzie. Powoli wypuszcza powietrze. Chwilę siedzą w ciszy, pozwalając, by mijały kolejne minuty. Raffaele przygląda się Enzo uważnie. Dzień po dniu książę stawał się coraz bardziej wycofany, coraz częściej tęsknie spoglądał na morze. W powietrzu wisi nowa energia, której Raffaele nie umie rozpoznać.

– Wciąż czujesz z nią więź? – pyta w końcu.

Enzo przytakuje. Instynktownie odwraca się do okna, w stronę oceanu. Mija długa chwila, nim odpowiada.

– Czasami jest spokojnie – mówi. – Ale nie dzisiaj.

Raffaele czeka na dalsze słowa, lecz Enzo znów staje się milczący i skoncentrowany na oceanie. Raffaele zastanawia się, czy w myślach Enzo jest Adelina, czy wspomnienie dziewczyny z odległej, szczęśliwszej przeszłości.

Chwilę później Raffaele zabiera miskę z wodą, delikatnie osusza ręcznikiem ramiona Enzo i smaruje maścią poparzoną skórę. Jest to stare remedium, o które prosił na Dworze Fortunaty, gdy pokiereszowany Enzo odwiedzał go nocą. Teraz nie ma już dworu. Królowa Maeve wróciła do Beldain, by lizać rany i odtworzyć flotę. Sztylety za to przybyły tu, do Tamoury, czy raczej do tego, co z niej zostało. Inkwizytorzy Białej Wilczycy rozsiani po wzgórzach północnej Tamoury nie ustępują ani na krok.

– Jakieś wieści o Adelinie? – Enzo pyta, gdy Raffaele sięga po świeże bandaże.

– Stolica Dumoru upadła pod naporem jej armii. Rządzi teraz całymi Morskimi Krainami.

Enzo znów spogląda na ocean, jakby szukając więzi, która nieustannie łączy go z Białą Wilczycą. Jego wzrok wydaje się bardzo odległy.

– Niedługo zwróci uwagę na tę część Tamoury – mówi w końcu.

– Nie zdziwiłbym się, gdyby jej okręty pojawiły się w pierwszej kolejności przy naszej granicy – zgadza się Raffaele.

– Czy Złota Triada spotka się z nami jutro?

– Tak. – Raffaele zerka na księcia. – Tamurańska rodzina królewska mówi, że ich armia wciąż jest osłabiona po ostatnim oblężeniu Adeliny. Chcą ponownie z nią negocjować.

Enzo ostrożnie porusza palcami lewej ręki i krzywi się z bólu.

– A co ty o tym sądzisz?

– To strata czasu. – Raffaele kręci głową. – Adelina odrzuciła ich poprzednią propozycję bez chwili zastanowienia. Nie ma nic na wymianę – bo czy mogą jej zaproponować coś, czego nie będzie w stanie po prostu wziąć sobie siłą?

Znów zapada między nimi cisza, która być może jest jedyną odpowiedzią na pytanie Raffaele’a. Kontynuując nakładanie świeżego opatrunku, stara się on ignorować fale na zewnątrz. „Szum morza za oknem. Para świec płonących w ciemności. Pukanie do drzwi”.

Wspomnienie, nieproszone i nieustępliwe, przebija się przez mur, którym Raffaele otoczył swoje serce po śmierci i wskrzeszeniu Enzo. Już nie bandażuje ran księcia, ale stoi i czeka przestraszony w swojej sypialni na Dworze Fortunaty, lata temu, przyglądając się morzu zamaskowanych ludzi.

Wydawało się, że całe miasto przybyło na debiut Raffaele’a. Szlachcice i szlachcianki o szatach z tamurańskich jedwabi i kenettrańskiej koronki stali rozproszeni po komnacie; ich twarze częściowo skryte za barwnymi maskami, ich śmiech mieszający się z dzwonieniem kieliszków i szuraniem pantofli. Pozostali dworzanie poruszali się między gośćmi w ciszy i z gracją, podając napoje i talerzyki chłodnych winogron.

Raffaele stał na środku pokoju, skromny młodzieniec ubrany i wyszykowany do perfekcji, o włosach niczym ciemna satyna, w powłóczystych złoto-białych szatach, z czarnym pudrem podkreślającym kształt jego oczu w kolorze klejnotów, przyglądając się morzu zainteresowanych licytujących. Pamięta, jak trzęsły mu się ręce, jak przyciskał jedną do drugiej, by uspokoić ich drżenie. Był wyszkolony w przywoływaniu emocji na swoją twarz, umiał przedstawić tysiąc drobnych różnic w ułożeniu ust czy brwi, niezależnie od tego, czy odzwierciedlały jego prawdziwe emocje. W tej chwili biły od niego błogi spokój, nieśmiały wdzięk i delikatna radość. Zdawał się cichy jak śnieg i pozbawiony strachu.

Raz po raz nici energii w komnacie zmieniały położenie. Raffaele automatycznie odwracał głowę w ich kierunku, niepewny tego, co wyczuwał. Na początku sądził, że rozum płatał mu figle, dopóki nie zorientował się, że moc koncentrowała się wokół młodego nieznajomego sunącego przez tłum. Oczy Raffaele’a podążały za nim, oczarowane siłą, jaka zdawała się otaczać mężczyznę.

Licytacja zaczęła się od wysokiej stawki, która poszybowała jeszcze wyżej. Leciała w górę, aż Raffaele nie mógł odróżnić liczb, a obraz i dźwięk wokół niego zaczęły zlewać się w jedno. Pozostali mieszkańcy dworu szeptali między sobą na widowni. Nigdy wcześniej nie słyszał rzucanych na aukcji na przemian tak wysokich kwot i sama obcość tej sytuacji sprawiła, że serce biło mu szybciej, a ręce drżały mocniej. Przy tym tempie nie będzie w stanie stosownie odpłacić się zwycięzcy.

I wtedy, gdy licytowanie ograniczyło się do kilku osób, młody służący ukryty w tłumie podwoił najwyższą ofertę.

Spokojny wyraz twarzy Raffaele’a złamał się po raz pierwszy, a szmery rozeszły się po komnacie. Signora ponownie wywołała ofertę do przebicia, ale nikt jej nie odpowiedział. Raffaele stał w milczeniu, starając się opanować drżenie, podczas gdy służący wygrał aukcję.

Tego wieczoru Raffaele zapalił kilka świec niepewnymi rękoma i usiadł samotnie na brzegu swojego łóżka. Pościel była jedwabna, obwiedziona złotą nicią i koronką, a zapach nocnych lilii unosił się w powietrzu. Minuty ciągnęły się niemiłosiernie. Nasłuchiwał kroków za drzwiami swojej komnaty i powtarzał w myślach lekcje, które starsi kawalerowie do towarzystwa wpajali mu przez lata.

Po czasie, który zdawał się wiecznością, usłyszał z korytarza dźwięk, na który tak czekał. Chwilę później rozległo się ciche pukanie do drzwi.

– Będzie dobrze – szepnął Raffaele, nie do końca wierząc w swoje słowa. Wstał i głośniej powiedział:

– Proszę.

Otworzyła służąca, a do środka wszedł młody zamaskowany mężczyzna, prezentując grację doświadczonego drapieżnika. Drzwi zamknęły się za nim dokładnie w chwili, gdy sięgnął, by zdjąć maskę.

Raffaele otworzył szeroko oczy ze zdumienia. Był to ten sam nieznajomy, którego spostrzegł w tłumie. Z zażenowaniem zauważył, że mężczyzna był przystojny: ciemne kręcone włosy miał związane nisko na karku, czarne rzęsy okalały jego oczy o tęczówkach przetykanych szkarłatem. Był wysoki i nie uśmiechał się. Energia, którą Raffaele wyczuł podczas aukcji, teraz otaczała nieznajomego warstwami. „Ogień. Płomienie. Ambicja”. Raffaele się zarumienił. Wiedział, że powinien zaprosić mężczyznę, by podszedł bliżej, by usiadł na łóżku, ale w tej chwili nie potrafił myśleć.

Młodzieniec postąpił kilka kroków. Zatrzymawszy się przed Raffaelem, założył ręce za plecami i skinął głową. Ten poczuł nęcącą go kolejną zmianę w energii i nie mógł się powstrzymać przed odwzajemnieniem spojrzenia nieznajomego. Raffaele zmusił się do posłania mu uśmiechu, jednego z tych wyuczonych przez lata.

Nieznajomy przemówił jako pierwszy.

– Spostrzegłeś mnie w tłumie. Widziałem, jak wodzisz za mną oczami. Dlaczego?

– Myślę, że coś mnie przyciągało – odparł Raffaele. Opuścił spojrzenie i znów pozwolił sobie na rumieniec. – Jak ci na imię, panie?

– Enzo Valenciano. – Głos nieznajomego był miękki i głęboki – jak jedwab skrywający stal.

Raffaele natychmiast wrócił wzrokiem do mężczyzny. „Enzo Valenciano”. Czy nie było to imię zniesławionego księcia Kenettry? Dopiero teraz, w przyćmionym świetle komnaty, Raffaele zauważył, że włosy jego gościa lśniły tak ciemną czerwienią, że aż wydawały się czarne. Skaza.

Były książę koronny.

– Wasza Wysokość? – wyszeptał Raffaele, zbyt zaskoczony, by ponownie się ukłonić.

Młodzieniec skinął głową.

– Obawiam się, że nie mam zamiaru skonsumować twojego debiutu.

Scena rozpływa się na dźwięk stukania do drzwi. Raffaele i Enzo spoglądają na nie równocześnie, a Raffaele wypuszcza długi oddech, odsuwając wspomnienie w głąb swej pamięci.

– Tak? – woła.

– Raffaele? – odpowiada nieśmiały głos. – To ja.

Wkłada ręce w rękawy szaty.

– Wejdź.

Drzwi otwierają się i do środka niepewnie wchodzi Violetta. Patrzy Raffaele’owi w oczy, następnie zerka na Enzo siedzącego z łokciami opartymi na kolanach.

– Przepraszam, że przeszkadzam. Raffaele’u, coś dziwnego dzieje się na nabrzeżu. Pomyślałam, że możesz chcieć to zobaczyć.

Więc Violetta też wyczuła coś złowróżbnego. Raffaele marszczy brwi. Dziewczyna wygląda dziś blado, jej oliwkowa cera nabrała popielatego odcienia, pełne usta są ściągnięte w cienką linię, a włosy skrywa tamurański zawój. Odnalazła Sztylety dzięki swojej mocy prawie rok temu, całkiem sama. Znalezienie słów, by wytłumaczyć Raffaele’owi, co się stało z jej siostrą, zajęło Violetcie tydzień, a kolejny minął, gdy błagała ich przez łzy, by spróbowali pomóc Adelinie. Od tamtej pory nie opuszczała Raffaele’a, współpracując z nim, gdy sprawdzał jej naturę i uczył ją, jak skupiać swoją umiejętność wyczuwania energii innych. Była dobrą, wręcz fantastyczną uczennicą.

Tak bardzo przypomina mu Adelinę. Jeśli sobie na to pozwoli, Raffaele z łatwością wyobraża sobie, że patrzy na młodszą Królową Morskich Krain, zanim się od niego odwróciła. Kiedy jeszcze mógł jej pomóc. Ta myśl zawsze go zasmucała. „To moja wina, co stało się z Adeliną. Moja wina, że już jest za późno”.

– Przyjdę za chwilę. Poczekaj na mnie na zewnątrz – rzecze.

Violetta wychodzi na korytarz, a Raffaele kończy bandażować ręce Enzo i sam, zmęczony, pociera swój kark. Zbyt wiele nocy z rzędu spędził w ten sposób, tygodniami i miesiącami próbując na próżno wyleczyć poparzenia księcia. Za każdym razem, gdy rany już zaczynały się goić, ich stan szybko znów się pogarszał.

– Spróbuj się przespać – mówi Raffaele.

Enzo nie odpowiada. Ma twarz wymęczoną i pobladłą z bólu. Jest, ale jakby go nie było.

Kiedy pierwszy raz stracili go na arenie? Dwa lata temu? Wydaje się, jakby całe wieki minęły, odkąd Raffaele widział księcia naprawdę żywego, gdy ogień jego mocy płonął jasnym szkarłatem. Nie chce dawać Enzo więcej powodów do cierpienia. Nie chce, by wiedział, jak bardzo jego obecność – pół wśród żywych, pół w Zaświatach – rani tych, którzy go kochają. Zamiast tego Raffaele podchodzi do drzwi i cicho opuszcza pokój.

Noc jest ciepła, przedsmak lata w Słonecznych Krainach, a upał dnia wciąż unosi się w korytarzach. Idą z Violettą pod latarniami, w milczeniu przechodząc przez światła i cienie. Przy każdych drzwiach Raffaele wyczuwa energię jednego ze Sztyletów, zajmującego dany pokój. Michel, który po śmierci Gemmy zamykał się na całe dnie, by zatracać się w swoich obrazach. Lucent, której komnatę wypełniają fale zakłóceń. Raffaele czuje, że jeszcze nie śpi. Możliwe, że spogląda z okna w dół na brzeg morza. Kości Wicher robią się coraz pustsze i wciąż jest obolała. To sprawiło, że stała się zgorzkniała i kłótliwa. Maeve początkowo została z nimi, błagając Lucent, by razem wróciły do Beldain. Próbowała przekupstw i rozkazów, ale Wicher odmówiła. Chciała pozostać ze Sztyletami aż do śmierci. Po jakimś czasie Maeve była zmuszona poprowadzić swoje wojsko do domu, ale listy beldyjskiej królowej przychodziły co tydzień. Pytała o zdrowie Lucent, czasem załączając zioła czy leki. Nic nie pomagało. Raffaele wie, że nigdy nie pomoże. Chorobę Wicher spowodowało coś wewnątrz jej własnej energii.

Ostatni pokój należał do Leo, łysego chłopaka niedawno zwerbowanego do Sztyletów, który miał moc zatruwania. Teraz komnata jest pusta. Leo zmarł miesiąc wcześniej. Lekarz powiedział, że to przez niedoleczoną infekcję płuc, ale Raffaele zastanawia się nad innym możliwym powodem – ciało Leo obróciło się przeciw sobie i zatruło go od wewnątrz.

Jaka słabość ujawni się wkrótce w nim samym?

– Słyszałam o ostatnim podboju Adeliny – mówi Violetta, gdy podchodzą do schodów prowadzących poza zamek.

Raffaele jedynie przytakuje.

Dziewczyna spogląda na niego ukradkiem.

– Myślisz, że…?

Jak ona bardzo się stara. Raffaele czuje, jak jego serce lgnie do niej, chcąc zaoferować pocieszenie, ale tymczasem może tylko chwycić ją za rękę i dać jej chwilową ulgę, poruszając nici jej emocji.

– Ale… Słyszałam, że oferuje szczodrą zapłatę obywatelom Dumoru – kontynuuje Violetta. – Jest bardziej wielkoduszna. Może gdybyśmy znaleźli sposób…

– Nie da się jej pomóc – odpowiada Raffaele miękkim głosem. Mówił jej to już wielokrotnie. Sam nie jest pewien, czy w to wierzy, nie do końca, ale nie mógłby robić Violetcie nadziei, wiedząc, że może się to źle skończyć. – Przykro mi. Trzeba skupić się na obronie Tamoury przed kolejnym ruchem Adeliny. Musimy się jej postawić.

Violetta spogląda w tył ku wybrzeżu.

– Oczywiście – mówi, jakby przekonywała samą siebie.

Nie jest taka jak inni. Łączy się z klejnotami, oczywiście – ze strachem, empatią i radością – ale nie ma żadnej widocznej skazy. Jej umiejętność odbierania mocy innym niepokoi go. Mimo to Raffaele nie może nic poradzić na więź, która jest między nimi, komfort wynikający z tego, że ona też potrafi czuć świat, który ich otacza.

Tej nocy nie widać żadnego z trzech księżyców ani gwiazd; chmury otulają niebo. Raffaele oferuje Violetcie ramię, gdy starannie wybierają drogę w dół kamienistej ścieżki. W powietrzu unosi się elektryczność i szczypie jego skórę. Gdy wychodzą zza rogu, widzą brzeg i białą pianę rozbijającą się w otchłań czerni.

Teraz czuje, co martwiło Violettę. Tuż przy linii wody, tam gdzie piasek jest zimny i mokry, zakłócenie jest wyjątkowo silne, jakby wszystkie nici świata były napięte. Fale kropią go słoną wodą. Noc jest tak ciemna, że nie są w stanie niczemu się przyjrzeć. Wielkie, groźne masy skał leżą nieopodal, widoczne jedynie jako ciemne kształty. Raffaele patrzy na nie, czując lęk. W powietrzu unosi się ostry zapach.

„Coś jest nie w porządku”.

– Tu jest śmierć – szepcze Violetta, jej ręka drży na ramieniu Raffaele’a. W oczach dziewczyny widać taki sam blask jak wtedy, gdy mówi o Adelinie.

Raffaele przeszukuje wzrokiem horyzont. Tak, coś jest bardzo nie w porządku, nienaturalna energia przenika nabrzeże. Jest jej tyle, że nie umie powiedzieć, skąd przyszła. Skupia się na ciemnej plamie w oddali. Przygląda się jej przez chwilę.

Seria błyskawic przecina niebo, kreśląc szlaki od chmur do morza. Violetta wzdraga się, czekając na grzmot, ale ten nie nadchodzi, a cisza jeży Raffaele’owi włosy na karku. Nareszcie, po całej wieczności, niski huk wstrząsa ziemią. Mężczyzna wiedzie oczami w dół białych fal rozbijających się o brzeg, po czym znów zatrzymuje się na czarnych sylwetkach skał.

Błyskawica uderza ponownie. Tym razem blask przez krótką chwilę oświetla brzeg. Raffaele cofa się o krok, dostrzegając, że czarne sylwetki to nie skały, lecz baliry, przynajmniej tuzin, wyrzucone na brzeg i martwe.

Violetta zakrywa usta dłońmi. Przez moment Raffaele może tylko stać w miejscu. Wielu żeglarzy opowiadało historie o tym, gdzie umierają baliry – jedni mówili, że płynęły coraz niżej i niżej, aż tonęły w odmętach Zaświatów. Inni twierdzili, że wyskakują z wody i płyną coraz wyżej i wyżej, aż pochłoną je chmury. Czasem znajdowano zbielałe żebro wyrzucone na brzeg. Sam Raffaele jednak nigdy nie widział martwej baliry. Na pewno nie w ten sposób.

– Nie zbliżaj się – ostrzega szeptem Violettę. Z każdym jego krokiem zapach w powietrzu staje się ostrzejszy. Już wyraźnie daje się rozpoznać smród gnijącego mięsa. Raffaele dociera do pierwszej baliry, wyciąga do niej rękę. Waha się przez chwilę, nim delikatnie dotyka dłonią jej ciała.

Zwierzę drga raz. To niemowlę, nie jest jeszcze martwe.

Raffaele’a ściska w gardle, łzy napływają mu do oczu. Coś okropnego zabiło te stworzenia. Wyczuwa jeszcze skażoną energię w żyłach młodego, czuje jego słabość, gdy nabiera kolejny świszczący haust powietrza.

– Raffaele – woła Violetta.

Gdy ten odwraca się przez ramię, widzi, jak dziewczyna wchodzi w wodę, w fale rozmywające się o plażę. Brzeg jej sukni jest przemoczony, ona sama drży z zimna. „Wynoś się stamtąd” – Raffaele chce ją ostrzec.

– To przypomina energię Adeliny – odzywa się w końcu Violetta.

Raffaele robi niepewny krok w stronę oceanu. I jeszcze jeden. Idzie naprzód, aż jego pantofle zatapiają się w mokrym piasku. Gwałtownie wciąga powietrze.