Matka Sanepid

Aleksandra MichalakMatka Sanepid
Wy­daw­nic­two Re­la­cja

Alek­san­dra Mi­cha­lakMat­ka Sa­ne­pid

www.mat­ka­sa­ne­pid.pl
Re­dak­cja i ko­rek­ta:
Ka­mi­la Wrze­siń­ska

Pro­jekt okład­ki:
Ma­ria Ryll

Wszyst­kie pra­wa za­strze­żo­ne.

ISBN:
978-83-65087-03-4www.mamania.pl
Gru­pa Wy­daw­ni­cza Re­la­cja Sp. z o.o.
Ma­ma­nia

Sło­wi­cza 27a
02-170 War­sza­wa
Po­dzię­ko­wa­nia

Mat­ka Sa­ne­pid nie by­ła­by sobą, gdy­by nie ist­nie­nie paru osób, któ­re spo­tka­ła na swo­jej dro­dze. Oczy­wi­ście tata z mamą i sio­stra – to wia­do­mo. Od­cho­wa­li, na­kar­mi­li, wy­kształ­ci­li, pu­ści­li w świat, przy­ję­li z po­wro­tem, a sio­stra nie pro­te­sto­wa­ła. Ale to pan Sta­ni­sław Jan­ke, po­eta, pro­za­ik, tłu­macz, twór­ca li­te­ra­tu­ry ka­szub­skiej, przed dzie­się­cio­ma laty jako pierw­szy po­znał się na moim ta­len­cie. Po­wie­dział swo­jej cór­ce Sła­wi­nie o tym, że po­win­nam pu­bli­ko­wać, a ona prze­ka­za­ła to mnie. Sła­wi­na Jan­ke zresz­tą pod­po­wie­dzia­ła mi wte­dy, że­bym za­nio­sła swo­je cv do lo­kal­nej re­dak­cji Dzien­ni­ka Bał­tyc­kie­go. Nie wiem, czy dzi­siaj swo­ich słów nie ża­łu­je, ale Sła­wi­na spo­tka­na przez mo­je­go męża w po­cią­gu po­wie­dzia­ła: „Ja wszyst­ko wiem. Czy­tam blo­ga!”. Jak ona czy­ta, to może nie jest tak źle.

Po­dzię­ko­wa­nia na­le­żą się też pani Gra­ży­nie Wi­śniew­skiej, któ­ra przyj­mo­wa­ła mnie do pra­cy w Dzien­ni­ku Bał­tyc­kim i pani Ma­rii To­kar­skiej, któ­ra każ­dy tekst prze­ra­bia­ła set­ki razy i po­wta­rza­ła, że „te­ma­ty trze­ba ge­ne­ro­wać!”. Ob­da­rzy­ły mnie du­żym za­ufa­niem, da­jąc mi re­dak­cyj­ny apa­rat i klu­cze, a pra­ca z nimi była naj­faj­niej­szym eta­pem mo­je­go mło­dzień­cze­go ży­cia, kie­dy to jesz­cze mó­wi­łam, że ni­g­dy nie będę mieć dzie­ci, bo śmier­dzą. Tro­chę się wte­dy po­my­li­łam, bo mam dzie­ci, a i prze­wi­nię­te cza­sa­mi na­wet mają przy­jem­ny za­pach.

Po­dzię­ko­wać mu­szę też swo­je­mu mę­żo­wi za bar­dzo czyn­ny wkład w po­ja­wie­nie się có­rek. Cy­tu­jąc Jo­an­nę Ko­łacz­kow­ską: „Ta­aaak, to ja chcia­łam tę cią­żę, ja! A ty po­wie­dzia­łeś: chcesz, to rób, ja się nie wtrą­cam! I ro­bi­łam. Przez go­dzi­nę, ale zro­bi­łam!”. Żart taki. Z ka­ba­re­tu Hra­bi.

Cór­kom dzię­ku­ję za ich cha­rak­te­ry, tu­pa­nie, po­bud­ki noc­ne i po­ran­ne, za sto­sy pie­luch, góry pra­nia, po­ma­lo­wa­ne fla­ma­stra­mi ścia­ny. Ogól­nie za do­star­cza­nie na bie­żą­co ma­te­ria­łów do tej po­zy­cji.

Po­dzię­ko­wa­nia na­le­żą się też dziew­czy­nom z ga­ze­to­we­go fo­rum Mar­có­wek 2011, któ­re mi ka­za­ły blo­ga za­ło­żyć. Pew­nie im tro­chę fo­rum za­śmie­ca­łam 😉 Chu­s­to­fo­rum za pacz­ki żyw­no­ścio­we i nie­usta­ją­ce „No kto da radę, jak nie ty?”. Mar­cjan­nie Sto­piń­skiej, któ­ra pod ko­niec 2011 roku po­wie­dzia­ła zna­mien­ne sło­wa: „A może kie­dyś książ­kę wy­dasz?”. Kasi Wie­czo­rek, Do­ro­cie Ba­rań­skiej i Syl­wii Ko­łecz­ko za ca­ło­do­bo­we wspar­cie mimo dzie­lą­cych nas sied­miu­set ki­lo­me­trów, Asi Mi­sch­ke za kaw­ki na par­te­rze, Mar­cie Ba­ry­le za weki, po­moc w pa­ko­wa­niu, po­moc w wy­pa­ko­wy­wa­niu, ta­blicz­ki cze­ko­la­dy, prze­pis na krup­nik i ta­nie za­ku­py oraz Oli Kący za psy­cho­te­ra­pię przez te­le­fon i za to, że cią­gle po­wta­rza mi „Oluś, ale ty po­myśl…”.

I wszyst­kim moim czy­tel­ni­kom, któ­rzy kli­ka­ją „Lu­bię to!” i wir­tu­al­nie po­ma­ga­ją od­so­lić zupę.

Fir­mie Jedo za wy­pro­du­ko­wa­nie naj­lep­sze­go wóz­ka na świe­cie, a Kasi i Mać­ko­wi Murcz­kie­wi­czom za to, że mi ten sty­ra­ny wó­zek przed dwo­ma laty od­da­li 🙂

Je­śli ko­goś nie wy­mie­ni­łam, to prze­pra­szam, ale do­sta­łam info, że po­dzię­ko­wa­nia nie mogą być dłuż­sze niż sama książ­ka. Howgh!

Mat­ka Sa­ne­pid

Ra­dość ma­cie­rzyń­stwa

Czas, któ­ry spę­dzam z mo­imi dzieć­mi, jest moją naj­więk­szą ra­do­ścią. To, że wsta­je­my ra­zem o pią­tej trzy­dzie­ści spra­wia, że dzień mam dłuż­szy, wi­dzę czę­sto pięk­ne wscho­dy słoń­ca nad le­śnym wzgó­rzem i mam czas na szyb­ki prysz­nic oraz na zro­bie­nie pysz­ne­go śnia­da­nia dla czte­rech osób.

Od­kąd mam dzie­ci, bar­dzo dużo cza­su spę­dzam na świe­żym po­wie­trzu. Ca­ły­mi go­dzi­na­mi bie­gam po pla­cu za­baw, par­ku, ścią­gam cór­ki ze zjeż­dżal­ni, huś­ta­wek, wy­da­ję drob­ne na watę cu­kro­wą i lody. Jest fan­ta­stycz­nie. Mam lep­szą kon­dy­cję, a od­kąd nie mam cza­su na uży­wa­nie ko­sme­ty­ków do ma­ki­ja­żu, moja cera sta­ła się ja­kaś zdrow­sza, ład­niej­sza.

I uwiel­biam tę bli­skość, gdy nio­sę na ple­cach moją uko­cha­ną śpią­cą małą có­recz­kę, a z przo­du tę star­szą, bo za­dra­pa­ła so­bie nóż­kę. I idzie­my tak do dom­ku trzy-czte­ry ki­lo­me­try, bo na au­to­bus nie mam pie­nię­dzy, gdyż drob­ne po­szły na dwa li­try socz­ku Ku­buś i Lu­bi­sie.

Te wspól­ne wie­czo­ry, kie­dy go­dzi­na­mi, na zmia­nę, usy­pia­my dzie­ci. Czu­ję wte­dy, jak bar­dzo po­trze­bu­ję swo­je­go męża, part­ne­ra w wy­cho­wa­niu dzie­ci. Ja­kie to szczę­ście, że mam wy­mów­kę na odło­że­nie na póź­niej­sze go­dzi­ny noc­ne­go sprzą­ta­nia, pra­so­wa­nia czy czy­ta­nia kry­mi­nal­nych po­wie­ści, by so­bie ot tak z dzieć­mi po­le­żeć i po­czy­tać Mu­min­ki.

Edit: Sor­ry za ten wpis. Fan­ta­zja mnie po­nio­sła…

Dla­cze­go Mat­ka Sa­ne­pid?

To ba­nal­ne bę­dzie. Je­śli spo­dzie­wa­li­ście się fa­jer­wer­ków lub hi­sto­rii żyw­cem wy­ję­tej z „Ukry­ta praw­da” lub ca­ło­dzien­nej re­la­cji na TVN 24 z dziu­ry w zie­mi, to się po­czu­je­cie za­wie­dze­ni.

Wie­cie kto to jest bab­cia sa­ne­pid? Otóż ist­nie­je ta­kie zja­wi­sko. Bab­cia sa­ne­pid wy­cho­dzi z wnucz­ką/wnucz­kiem na spa­cer i je­dy­ne ko­mu­ni­ka­ty, ja­kie prze­ka­zu­je, to:

– nie do­ty­kaj*,

– nie pod­noś*,

– nie bierz rą­czek do buzi*,

– nie bie­gaj**,

– nie skacz**,

– uwa­żaj**,

– ostroż­nie**.

Raz spa­ce­ro­wa­łam z taką bab­cią. Cór­ka Pierw­sza w tym cza­sie chla­pa­ła się w ka­łu­ży, żar­ła ka­mie­nie i na­bi­ła so­bie guza. A bied­ny Igor zdo­łał za­le­d­wie umo­czyć je­den pa­lu­szek w gę­stym błot­ku.

Gdy na­ma­wia­no mnie na pi­sa­nie blo­ga, głów­ko­wa­łam, jak go na­zwać. Bab­cią nie je­stem, a moje dzie­ci ja­da­ją ko­cie rzy­gi***, ale prze­kor­nie uzna­łam: Mat­ka Sa­ne­pid.

Na­zwa cho­dli­wa, jak się oka­zu­je. Wie­le osób my­śli, że ma ja­kieś głę­bo­kie zna­cze­nie, a tu lipa. Po pro­stu za­bra­kło in­ne­go po­my­słu. 😉

* No tak, dziec­ko po­li­że tro­chę za­raz­ków i na bank bę­dzie par­cha­te.

** Na­bi­je so­bie guza i bę­dzie brzyd­kie, a prze­cież świat mody stoi otwo­rem.

*** Prze­sa­dzi­łam. Raz Cór­ka Dru­ga zja­dła koci rzyg. Ale gdy wy­pa­dła jej w Bie­dron­ce buł­ka na pod­ło­gę i ja­kaś pani pod­nio­sła, ka­za­łam jej buł­kę dać Cór­ce Dru­giej, bo „ona nie ta­kie rze­czy już ja­dła”. Poza tym… krót­ko le­ża­ło.

Do ma­tek nie­mow­ląt

Chcę was po­grą­żyć w smut­ku i roz­pa­czy. Jako mat­ka trzy­lat­ki wiem już co nie­co o tym, co was do­pie­ro cze­ka. Dro­ga bę­dzie wy­bo­ista i peł­na cier­ni i je­że­li ktoś wam mówi, że pierw­szy rok ży­cia dziec­ka jest trud­ny a po­tem to już z gór­ki, to po pro­stu wci­ska wam kit. A wspo­mnę tyl­ko o jed­nym aspek­cie trud­ne­go ży­cia z dziec­kiem, resz­ty na­wet nie li­znę. Cho­dzi mi o sen.

Mat­ki nie­mow­ląt dzie­lą się mię­dzy in­ny­mi na te, któ­rych dzie­ci:

1) Prze­sy­pia­ją od po­cząt­ku całe noce.

2) Żrą co go­dzi­nę i pół nocy trze­ba je bu­jać.

Moja Cór­ka Pierw­sza do czwar­te­go mie­sią­ca ży­cia była tą, co żar­ła, po­tem da­łam jej bu­tlę i od siód­me­go-ósme­go mie­sią­ca ży­cia prze­sy­pia­ła całe noce. O ile „całe” li­czy­my do go­dzi­ny szó­stej rano. Za­wsze by­łam ra­czej skow­ron­kiem, więc niech bę­dzie że szó­sta rano, to w mia­rę nor­mal­na pora na wsta­wa­nie, mimo że wo­la­ła­bym po­spać jed­nak do siód­mej-ósmej. Ale niech bę­dzie. Szła spać oko­ło dzie­więt­na­stej, bu­dzi­ła się o szó­stej.

I któ­re­goś dnia jej prze­szło… Za­czę­ła bu­dzić się o dru­giej-trze­ciej w nocy i żą­dać za­ba­wy. Żad­ne spo­so­by su­per­nia­ni nie dzia­ła­ły (kie­dyś te fil­my z su­per­nia­nią ro­bi­ły na mnie wra­że­nie, te­raz wi­dzę, że więk­szość rad to był pic na wodę, albo że moje dziec­ko jed­nak jest na tech­ni­ki od­por­ne) Żad­ne tam po do­bro­ci odło­że­nie do łó­żecz­ka i cze­ka­nie w mil­cze­niu, aż za­śnie. Żad­ne czy­ta­nie ba­jek. Po­mo­gło spa­nie z Cór­ką w tym sa­mym łóż­ku albo w szczy­cie fu­rii wrzask, szar­pa­nie, od­kła­da­nie do wyra, przy­trzy­ma­nie. Z tym, że to ona wrzesz­cza­ła i szar­pa­ła, ja me­to­dą hol­din­gu zmu­sza­łam ją do spo­ko­ju. Wal­czy­łam o sen mimo zu­peł­ne­go prze­mę­cze­nia i wiel­kie­go brzu­cha z za­gro­żo­ną cią­żą w środ­ku.

Po­tem Cór­ka Pierw­sza za­czę­ła le­piej sy­piać. Le­piej ozna­cza do czwar­tej. Po pro­stu przy­cho­dzi­ła do nas do łóż­ka. Tro­chę nas roz­bu­dza­ła, ale już było le­piej. Nie­ste­ty, gdy uro­dzi­ła się Cór­ka Dru­ga, ta Pierw­sza za­czę­ła ją bu­dzić. Przy­cho­dzi­ła do sy­pial­ni i sa­pa­ła, ga­da­ła, czę­sto za­czy­na­ła hi­ste­rycz­nie ry­czeć. Chęć mor­du nam wzra­sta­ła, ale cóż było ro­bić? Trze­ba prze­trwać…

Cór­ka Pierw­sza skoń­czy­ła dwa i pół roku i prze­sta­ła przy­cho­dzić o czwar­tej. Za­czę­ła za to drzeć pasz­czę o pią­tej, że trze­ba ją przy­kryć. Mąż cho­dził do niej, przy­kry­wał, żad­ne z nas już się wy­spać nie zdo­ła­ło, a Cór­ka Pierw­sza i tak po kwa­dran­sie przy­cho­dzi­ła do nas i żą­da­ła Mi­ni­Mi­ni.

Wpa­dłam więc na ge­nial­ny po­mysł – je­że­li Cór­ka się od­kry­wa, to trze­ba jej ku­pić śpi­wo­rek. Z Pep­pą. Dzia­łał mie­siąc. Bo sko­ro Cór­ka już się nie od­kry­wa­ła, to te­raz chce wody/chle­ba/chu­s­tecz­ki/mi­sia i mąż wciąż do niej cho­dzi o czwar­tej-pią­tej rano. Da­lej – efekt jak wy­żej. Oczy­wi­ście za każ­dym ra­zem Cór­ka Pierw­sza bu­dzi młod­szą sio­strę, po któ­rej wy­raź­nie wi­dać, że czę­sto po­spa­ła­by do szó­stej, czy na­wet siód­mej…

Dla­te­go mat­ki, któ­rych dzie­ci:

1) Prze­sy­pia­ją od po­cząt­ku całe noce.

Im to przej­dzie! Prę­dzej czy póź­niej może być o wie­le go­rzej.

2) Żrą co go­dzi­nę i pół nocy trze­ba je bu­jać.

Wca­le nie bę­dzie le­piej.

Trzy­maj­cie się!

Coś opty­mi­stycz­ne­go

Je­śli wam – cię­żar­nym lub świe­żo upie­czo­nym ma­mom – ktoś po­wie:

– Karm pier­sią, bę­dziesz się wy­sy­piać, bo tyl­ko dasz cyc­ka śpią­ce­mu obok dziec­ku.

To go wal­nij­cie przez łeb i po­wiedz­cie:

– Nie­praw­da! Mat­ka Sa­ne­pid kar­mi­ła tak Cór­kę Pierw­szą i nie spa­ła w ogó­le. Tyl­ko te cyc­ki wy­cią­ga­ła i cho­wa­ła, wy­cią­ga­ła i cho­wa­ła, i tak ca­ły­mi no­ca­mi.

A jak ktoś wam po­wie:

– To daj dziec­ku mle­ko mo­dy­fi­ko­wa­ne. Dzię­ki nie­mu dziec­ko bę­dzie spa­ło dłu­żej albo na­wet za­cznie prze­sy­piać ca­aaaałą noc.

To wal­nij­cie przez łeb i po­wiedz­cie:

– Nie­praw­da! Mat­ka Sa­ne­pid tak kar­mi Cór­kę Dru­gą i nie śpi pra­wie od roku!

Bo praw­da jest taka: wy­śpi­cie się po śmier­ci i ża­den spo­sób kar­mie­nia dziec­ka tego nie zmie­ni. No, chy­ba że kne­bel, przy­wią­za­nie do łóż­ka, wy­sta­wie­nie po­tom­stwa na bal­kon. Wte­dy was wsa­dzą do ki­cia, a tam ga­szą świa­tło o dwu­dzie­stej pierw­szej i straż­nik pil­nu­je, by była ci­sza…

Hmmm.. moje my­śli po­szły chy­ba w nie­wła­ści­wą stro­nę…

No w każ­dym ra­zie… spa­nie się skoń­czy­ło! Ko­niec. Krop­ka.

Uwiel­biam te za­ba­wy ko­cha­ją­ce­go się ro­dzeń­stwa

Kie­dy Cór­ka Pierw­sza ukła­da kloc­ki, Cór­ka Dru­ga za­kra­da się od tyłu. Naj­pierw wy­cią­ga jed­ną rękę po klo­cek, do­ty­ka go pa­lusz­ka­mi. CP mówi de­li­kat­nie:

– Zo­staw, to moje.

CD nie daje za wy­gra­ną. Chwy­ta klo­cek i oglą­da go do­kład­nie.

– Nie ru­szaj, mó­wię do cie­bie! – CP wy­ry­wa przed­miot i da­lej ukła­da.

Uuuu, tu już Dru­ga my­śli, jak roz­krę­cić za­ba­wę i mieć naj­więk­szy fun. Gry­zie więc sio­strę w ra­mię, ła­pie trzy kloc­ki i spier­ni­cza przez po­kój, pisz­cząc ra­do­śnie. CP od razu za­le­wa się łza­mi, pę­dzi za kloc­ka­mi od­da­la­ją­cy­mi się w dło­ni pół­na­gie­go kra­sno­lud­ka, do­pa­da go i… obie prze­wra­ca­ją się na pod­ło­gę. CD ude­rza gło­wą w szaf­kę, CP cią­gle ry­czy o kloc­ki. Mat­ka chcia­ła­by cof­nąć czas o pięć lat i za­ło­żyć so­bie dwie spi­ra­le: wzdłuż i wszerz…

Cór­ka Pierw­sza się nie szczy­pie

Po­szły­śmy do przed­szko­la. Ta­kie­go do­mo­we­go. Wcho­dzi­my na klat­kę – ci­cho. Pu­ka­my do drzwi – ci­cho. Otwie­ra­my drzwi i krzy­czy­my – ci­cho. Kap­cie na pół­kach sto­ją, za­baw­ki są. CP roz­glą­da się do­oko­ła i mówi:

– E, chodź, mama. Same się po­ba­wi­my.

Ale za­raz przy­szły dzie­ci i pa­nie, i Cór­ka Pierw­sza przez chwi­lę ba­wi­ła się z dzieć­mi. Na­wet nie wie­cie jak mi przy­kro, że ona nie może cho­dzić do przed­szko­la. Kie­dyś cho­dzi­ła i było su­per, ale po­tem uro­dzi­ła się Cór­ka Dru­ga i za­czę­ła chlać mle­ko w prosz­ku, więc kasę na przed­szko­le prze­chla­ła.*

A dzi­siaj… ceny za przed­szko­le sko­czy­ły do ta­kich kwot, że jak­bym obie od­da­ła (a mogę i bar­dzo chcę), to bym pra­co­wa­ła za dar­mo. Cho­ciaż… cze­go się nie robi dla dzie­ci?

* Tak na se­rio to po­wód był inny, ale za dużo by­ście o mnie wie­dzie­li 😉

Te­sto­wa­nie no­wych umie­jęt­no­ści

Cór­ka Dru­ga bę­dzie pach­nia­ła hisz­pań­skim wi­nem Ma­la­ga. Nie dla­te­go, że Cór­ka po­pi­ła te­goż trun­ku (my nie­al­ko­ho­lo­wi), ale dla­te­go, że po­żar­ła pół opa­ko­wa­nia ro­dzy­nek.

Zgod­nie z za­sa­dą BLW, czy­li Bierz Lub Wy­wal, za­pro­po­no­wa­łam mie­szan­kę stu­denc­ką bez orze­chów. No ro­dzyn­ki czy­li.

Otwo­rzy­łam książ­kę na roz­dzia­le o pierw­szej po­mo­cy („Za­dła­wie­nia”), wbi­łam w ko­mór­kę nu­mer 112, wyj­rza­łam przez okno, czy sta­cja po­go­to­wia nie spło­nę­ła albo nie zo­sta­ła zli­kwi­do­wa­na od cza­su, gdy ostat­nio przez nie wy­glą­da­łam, i da­waj wy­sy­py­wać przed Cór­ką sma­ko­ły­ki. Cór­ka Dru­ga za­gar­nę­ła do buzi, śli­na jej po­cie­kła, oczy się za­szkli­ły, ro­dzyn­ki zżar­te. I pisz­czy, że jesz­cze chce. To gra­tis por­cja. Za­gar­nę­ła, wstrzy­ma­ła od­dech, od­kaszl­nę­ła, wy­plu­ła ro­dzyn­kę na pod­ło­gę, zła­pa­ła w pa­lusz­ki (chwyt pę­se­to­wy opa­no­wa­ny na piąt­kę z plu­sem!) i zno­wu do buzi. Eks­pe­ry­ment za­koń­czo­ny suk­ce­sem. Po­go­to­wie bar­dziej by się przy­da­ło, gdy pół go­dzi­ny póź­niej wy­rżnę­ła gło­wą w róg ka­bi­ny prysz­ni­co­wej…

Cór­ka Pierw­sza ta­kim eks­pe­ry­men­tom pod­da­wa­na nie była. Ja­koś Mat­ka Sa­ne­pid była bar­dziej za­cho­waw­cza.

Cór­ka Pierw­sza – dzie­ła wy­bra­ne 9

Cór­ce Dru­giej wy­pły­nę­ła za­war­tość pie­lusz­ki aż pod pa­chy. Tata ubra­ny w ga­jer trzy­ma ją w wan­nie, ja opłu­ku­ję ją prysz­ni­cem, za­ty­ka­jąc nos, obok sie­dzi Cór­ka Pierw­sza i z roz­rzew­nie­niem:

– Ale faj­na jest ta na­sza Cór­ka Dru­ga!

(faj­na Cór­ka Pierw­sza, co sio­strę wczo­raj na­kar­mi­ła szar­lot­ką…)

Uro­cze

Cór­ka Dru­ga prze­ży­ła ja­kiś to­tal­ny skok roz­wo­jo­wy. Na­gle za­czę­ła cho­dzić i się z nami do­syć ja­sno po­ro­zu­mie­wać. Osią­gnę­ła też szczyt do­sko­na­ło­ści, je­śli cho­dzi o po­ka­zy­wa­nie nie­za­do­wo­le­nia. Ot, ktoś jej coś za­bie­rze, to wyje, bije rącz­ka­mi w pod­ło­gę, cho­dzi na czwo­ra­kach do tyłu, wije się i tu­pie. Uro­cze. Ale jak dzi­siaj CP okła­da­ła ją ręką po gło­wie, to się tyl­ko uśmiech­nę­ła i za­czę­ła sama sie­bie bić po po­licz­kach. Uro­cze. I wkła­da­ła mi dzi­siaj pa­lu­cha do pęp­ka i cze­ka­ła na moją re­ak­cję. Jak wkła­da­ła pa­lusz­ki do kon­tak­tu, też cze­ka­ła na moją re­ak­cję. Uro­cze.

Za to za­ła­twia­nie chrztu idzie nam jak po gru­dzie. A to nam ja­kiś do­ku­men­tów bra­ku­je, a to chrzest­nej, a za­raz po­tem się orien­tu­ję, że w dniu, w któ­rym po­win­nam być na spo­tka­niu z księ­dzem, je­stem za­ję­ta. Jak mnie przy­szły ty­dzień nie wy­koń­czy, to bę­dzie do­brze. Byle do 26 lu­te­go, a po­tem już z gór­ki. Jak chrzest* nie po­mo­że, to trze­ba bę­dzie CD w czar­cim że­brze** wy­ką­pać albo ja­kieś grom­ni­ce w ro­gach łó­żecz­ka za­pa­lić czy coś.

* Za każ­dym ra­zem mamy ob­su­wę z chrztem. Ze­bra­nie ro­dzi­ny do kupy jest w na­szym przy­pad­ku trud­ne, więc urzą­dza­my chrzci­ny i ro­czek za jed­nym ra­zem. Ko­niec, krop­ka.

** Śmiej­cie się, ale kie­dyś au­ten­tycz­nie po­szłam do zie­lar­skie­go po czar­cie że­bro*** i wy­ką­pa­li­śmy CP. Był to okres, kie­dy wsta­wa­ła o dru­giej-trze­ciej nad ra­nem. Po­dob­no jak na dziec­ko rzu­co­ny jest urok, to pod­czas po­le­wa­nia wodą z ziel­skiem far­foc­le lecą. Nie wiem, czy le­cia­ły, bo nam już na wstę­pie wpa­dły do wan­ny i pły­wa­ły w wo­dzie. Grunt, że z tego, co pa­mię­tam, po­dzia­ła­ły… na dwie ko­lej­ne noce. Ale za każ­dym ra­zem, jak po­stra­szy­my CP, że ją wy­ką­pie­my w czar­cim że­brze, przez ja­kiś czas się le­piej za­cho­wu­je.

*** Czar­cie że­bro jest świet­ne na skó­rę aler­gicz­ną, a taką ma moja CP. Od­czy­nia­nie uro­ków mia­ło być tyl­ko tak przy oka­zji.

Za­ku­py

Lód w lo­dów­ce. W szaf­ce zup­ki chiń­skie sztuk je­den. Ka­wa­łek su­che­go chle­ba upie­czo­ne­go póź­nym wie­czo­rem. Za­rzą­dzam wy­pra­wę na za­ku­py. Praw­dzi­wą wy­pra­wę. Nie ja­kieś ta­kie „sko­czę po pa­pie­ro­sy i za­raz wró­cę”. Sklep na osie­dlu za­py­zia­ły. Wę­dli­na stę­chła, pa­pier to­a­le­to­wy dy­cha za rol­kę. Na jabł­kach musz­ki. Trzy ki­lo­me­try da­lej Bie­dron­ka, Bomi, tar­go­wi­sko. Śnieg pró­szy, na ter­mo­me­trze mi­nus dzie­sięć.

Ubie­ram cór­ki. Pierw­sza gada. Cią­gle gada…

– Za­kła­daj spodnie!

– No prze­cież za­kła­dam…

– Ale