Muzyka świata

Muzy­ka ‌świa­ta to moja za­cza­ro­wa­na ‌kra­ina ko­lo­ro­wych i pełnych ‌ma­gii dźwięków.

War­to się ‌z nią za­przy­jaźnić, po­zwo­lić ocza­ro­wać ‌i ra­zem z dziećmi uczyć ‌się wsłuchi­wa­nia ‌w to, ‌co ‌drze­mie ‌w ser­cu ‌świa­to­wej or­kie­stry.

Jest piękna, ‌prze­pełnio­na ‌emo­cja­mi, ma­rze­nia­mi, po­mysłami ‌i brzmie­niem za­cza­ro­wa­nych in­stru­mentów ‌z naj­od­le­glej­szych zakątków świa­ta. Kul­tu­ro­wa ‌różno­rod­ność ‌jest naj­wspa­nialszą in­spi­racją, ‌z której można czer­pać ‌nie­ustan­nie. Sza­cu­nek i po­dziw ‌dla tego ‌bo­gac­twa dają możliwość ‌po­zna­nia jej du­szy.

Chwyćcie ‌się więc za ręce, ‌by ‌wy­ru­szyć w cu­downą ‌mu­zyczną podróż!

ROZ­DZIAŁ 1Bab­cia ‌He­len­ka i śpioch

Bab­cia ‌He­len­ka miesz­kała w nie­wiel­kim ‌mia­stecz­ku, na jed­nej ‌z wąskich bru­ko­wa­nych uli­czek. ‌Do­mek był ‌mały, ale ‌wyjątko­wy – ‌ja­snożółte ‌ścia­ny, bie­lut­kie okna ‌i za­dba­ny traw­nik strzeżony ‌przez biały płot. ‌Przed do­mem ‌stał ‌rozłożysty sta­ry ‌kasz­ta­no­wiec, na który każdego ‌lata wdra­py­wał się ‌mały Leon.

Za­nim jed­nak ‌przyszło ‌lato, ‌wio­sna wy­bu­chała nie­spo­dzie­wa­nie zie­le­nią ‌i ciepłymi ‌po­dmu­cha­mi wia­tru, ‌a wte­dy w mia­stecz­ku na ‌pla­cu za­czy­nała ‌try­skać ‌wesoło fon­tan­na. Pan ‌Józef roz­sta­wiał skrzyn­ki ‌na ‌swo­im stra­ga­nie ‌z ko­lo­ro­wy­mi owo­ca­mi i wa­rzy­wa­mi, pani ‌Ha­lin­ka rozkładała ‌tęczo­we pa­ra­so­le, ‌by przy ‌małych sto­li­kach dzie­cia­ki mogły paćkać bu­zie lo­da­mi, po­lewą cze­ko­la­dową z gofrów i bitą śmie­taną ze złoci­stych ru­rek. Mnia­aam! Cu­kier­nia pani Ha­lin­ki była ulu­bio­nym miej­scem Le­ona w mia­stecz­ku. Chłopiec przy­jeżdżał do bab­ci, gdy tyl­ko przy­cho­dziło lato. Co roku przy­jeżdżał większy, sil­niej­szy i mądrzej­szy. Jed­no się tyl­ko nie zmie­niało – Leon był strasz­li­wym śpio­chem. Jak dotąd prze­spał wszyst­kie wscho­dy słońca, po­ran­ne pta­sie tre­le, orzeźwiającą chłodną rosę na tra­wie i na­wet donośne pia­nie ko­gutów!

Bab­cia He­len­ka w pe­wien piękny lip­co­wy po­ra­nek po­sta­no­wiła obu­dzić wnucz­ka, by po­ka­zać mu, jak piękne jest lato o brza­sku. Mu­si­cie wie­dzieć, że bab­cia Le­ona była ab­so­lut­nie wyjątkową osobą. Owszem, uwiel­biała sie­dzieć w swym wy­god­nym fo­te­lu i go­dzi­na­mi czy­tać książki. Czy­tała tak dużo, że Leon sądził, iż przeczy­tała już z całą pew­nością wszyst­kie książki świa­ta co naj­mniej kil­ka razy. Owszem, uwiel­biała po­pi­jać złocistą her­batę i opo­wia­dać nie­sa­mo­wi­te hi­sto­rie ze swo­je­go dzie­ciństwa w Pol­sce i da­le­kim Ka­zach­sta­nie. Ale oprócz tego bab­cia He­len­ka ko­chała mu­zykę. Wciąż nuciła, śpie­wała, słuchała, a na­wet cza­sa­mi, gdy miała wyjątko­wo do­bry hu­mor, wy­cho­dziła o świ­cie na traw­ni­czek przed do­mem, by potańczyć po po­ran­nej ro­sie wokół rozłożyste­go kasz­ta­now­ca. A bry­kała przy tym jak młoda kózka! Mu­sie­li­byście pew­nie to zo­ba­czyć, by uwie­rzyć…

Bab­cia He­len­ka miała jesz­cze jedną ta­jem­nicę. I jeśli za­raz obie­ca­cie, że ni­ko­mu nie po­wie­cie, zdradzę Wam ją w wiel­kim se­kre­cie…

ROZ­DZIAŁ 2 Ta­jem­ni­ca bab­ci He­len­ki

Powtórzcie głośno i wyraźnie: ZA NIC W ŚWIE­CIE NIE ZDRADZĘ TA­JEM­NI­CY BAB­CI HE­LEN­KI, NA­WET SZEP­TEM I NA UCHO!

Otóż bab­cia He­len­ka należała do Ogólnoświa­to­we­go Taj­ne­go Sto­wa­rzy­sze­nia Babć. W skrócie OTSB. Do OTSB należały wspa­niałe, mądre i do­bre bab­cie z całego świa­ta – ze wszyst­kich kon­ty­nentów. Były bab­cie z Eu­ro­py, Azji, Ame­ry­ki Północ­nej i Ame­ry­ki Południo­wej, Afry­ki, Au­stra­lii i te, które bywały na An­tark­ty­dzie z wy­pra­wa­mi na­ukowców i ba­da­czy – bo tam nie ma rdzen­nych miesz­kańców. Były bab­cie lepiące pol­skie pie­ro­gi, robiące pud­ding, ba­klavę, spa­ghet­ti, bur­ri­tos, żabie udka, ma­ry­no­waną ośmior­nicę, były skośno­okie z Chin, i te w barw­nych stro­jach z Peru i te o skórze w ko­lo­rze gorz­kiej cze­ko­la­dy z Afry­ki, okry­te burką lub fo­czym fu­trem, o włosach si­wych jak pajęcza nit­ka lub całkiem czar­nych, długich lub krótkich, bab­cie drob­niut­kie, wy­so­kie i te pulch­ne jak pączki… Po pro­stu wszyst­kie bab­cie, ja­kie je­steście so­bie w sta­nie wy­obra­zić!

Czer­wo­ny te­le­fon z białą słuchawką, który stał na sto­li­ku z ko­ron­kową ser­wetką, w jedną chwilę łączył bab­cię He­lenkę z naj­od­le­glej­szy­mi zakątka­mi na świe­cie. Wy­star­czyło pod­nieść błyszczącą słuchawkę, wy­brać od­po­wied­ni nu­mer i za­raz gdzieś, na dru­gim końcu świa­ta, na tym sa­mym lub zupełnie in­nym kon­ty­nen­cie roz­le­gał się nie­cier­pli­wy dzwo­nek te­le­fonu u którejś z dziel­nych babć.