Najnudniejsza książka świata

Wstęp

Podczas wieloletnich studiów prowadzonych w Instytucie Badań Bezcelowych zajmowaliśmy się m.in. istotnym zagadnieniem bezsenności i niewystarczającej ilości snu. Jeśli zależy Wam na odpowiedniej ilości snu, ważne jest możliwie największe ograniczenie stymulacji umysłowej. Najbardziej pożądanym stanem ducha jest znudzenie, zmęczenie i brak zainteresowania. Podczas naszych badań analizowaliśmy stany hipnotyczne, somnambulizm, letarg wywołany stereotypami oraz środki farmakologiczne spowalniające funkcjonowanie umysłu i ograniczające liczbę bodźców. W trakcie trwającego pięć lat eksperymentu profesor McCoy prosił badanych o spędzanie piętnastu godzin dziennie w zaciemnionym pokoju i medytowanie przy dźwiękach białego szumu. Nikt nie wytrwał do końca, ale wstępne rezultaty dotyczące snu okazały się wysoce zachęcające.

Gdy niektóre z tradycyjnych metod ułatwiających zasypianie (np. liczenie owiec lub wsłuchiwanie się w szum fal oceanu) przyniosły niejednoznaczne efekty w warunkach laboratoryjnych, doszliśmy do wniosku, że najskuteczniejszą strategią dającą powtarzalne wyniki jest czytanie książki aż do osiągnięcia stanu wystarczającej senności. Należy jedynie unikać lektur, które nadmiernie ekscytują lub intrygują, bowiem ostatnią rzeczą, jakiej pragniemy, gdy szykujemy się do snu, jest silne pobudzenie umysłu. Wiele powieści i książek będących literaturą faktu odznacza się pewną zdolnością do zafascynowania czytelnika i sprowokowania niepożądanych ciągów myślowych, które, niepoddane kontroli, mogą przerodzić się szybko w stan natarczywej bezsenności.

W odpowiedzi na dokonane odkrycia zebraliśmy garść krótkich tekstów. Gwarantujemy, że każda strona jest pozbawiona podniet. Usunęliśmy wszelkie elementy, które mogłyby rzucić Czytelnikowi jakieś wyzwanie lub stymulować go. Postaraliśmy się ułożyć i zaprojektować tekst w taki sposób, by zamroczył umysł, wywołując stan hipnotycznej senności i rozleniwienia. Wszystkie artykuły zostały opracowane przez zespół wysokiej klasy nudziarzy, pozbawionych uczuć trutni oraz specjalistów w zniechęcająco jałowych dziedzinach badań naszej akademii. Gwarantujemy, że ilustracje i projekty profesora McCoya, będące kolejnym przejawem sennego zagubienia, wprawią Czytelnika w stan silnego letargu. Podczas przeprowadzonych eksperymentów teksty te uśpiły 97 procent badanych w ciągu dziesięciu minut, w 58 procentach przypadków i 73 procentach warunków (w zakresie dopuszczalnego błędu!). Dlatego zebraliśmy je w książce, żywiąc szczerą nadzieję, że uznacie te materiały za równie nudne podczas czytania, tak jak uznaliśmy my, gdyśmy je zbierali.

prof. K. McCoy i dr Hardwick

Kryzys polityczny w Belgii, 2007–2011

Kryzys polityczny w Belgii, przypadający na lata 2007–2011, był tamtejszym okresem niestabilności. Wywołały go sprawy związane z reformą państwa oraz dylemat, czy rejon Brukseli Halle-Vilvoorde powinien być jednym okręgiem wyborczym, czy zostać podzielony na dwa. Po wyborach w 2007 roku musiało upłynąć 196 dni negocjacji, zanim zdołano stworzyć koalicję. Po wyborach 2010 roku zadanie to zabrało już 541 dni. W trakcie negocjacji różni belgijscy politycy przewodniczyli dyskusji, występując w wielu rolach politycznych. Bart De Wever z Nowego Sojuszu Flamandzkiego przewodniczył obradom w okresie od 17 czerwca 2010 do 8 lipca 2010 roku w roli informateura. W Belgii tytuł formateur jest używany na oznaczenie osoby, która prowadzi negocjacje w sprawie zawiązania koalicji rządowej. Zadanie informateura polega na prowadzeniu rozmów wstępnych, które położą podwaliny pod przyszłą rolę formateura.

Po De Weverze Elio Di Rupo z Partii Socjalistycznej został preformateurem, czyli człowiekiem, który również przygotowuje pole formateurowi, ale nie jest informateurem ze względu na to, że może on zostać formateurem, a nawet samym premierem (a informateurzy są zwykle uważani za aktualnych lub potencjalnych pomocników formateura). Di Rupo przewodniczył rozmowom do 3 września 2010 roku, kiedy to został zastąpiony przez Danny’ego Pietersa i André Flahauta, którzy piastowali urzędy przewodniczącego Senatu i przewodniczącego Izby Reprezentantów. Łącznie określano ich mianem mediatorów, zamiast nazywać formateurami, informateurami lubpreformateurami. Gdy 5 października 2010 roku rozmowy zakończyły się fiaskiem, De Wever ponownie objął przewodnictwo nad negocjacjami, jednak tym razem nie nazywano go informateurem, aleclarificatorem. Od 21 października 2010 do 26 stycznia 2011 roku mediatorem był Johan Vande Lanotte i rozmowy toczyły się w dalszym ciągu.

Dziewiętnaście nudnych rzeczy do pomyśleniaStopniowy rozwój pleśniObserwowanie schnięcia farbyKonferencja i seminarium na temat władz lokalnychDoroczne spotkanie Towarzystwa FilatelistycznegoNużące wędrówki do ponurych miejscZróżnicowanie materiału glebowegoStanie w kolejce w urzędzie pocztowymBiurowy dzień szkoleń w dziedzinie baz danychFormularz odpisu od dochodu, część 52-A, punkt 7Wyścigi ślimakówRóżne odcienie beżuNiedzielne popołudnie w 1975 rokuMiejski system kanalizacyjnyBadania ilościowePrzedłużająca się rozgrywka w MonopolyLiczenie włosów bujnej brodySzum linii wysokiego napięciaPuste działki w strefie przyległej do miastaSąsiedzki komitet do spraw śmieciBiurokracja w Cesarstwie Bizantyńskim

(fragment z książki Bizancjum: Pełny przewodnik po strukturze administracyjnej państwa prof. L. Tedioso)

Służba cywilna w Cesarstwie Bizantyńskim stanowiła element politycznej kultury Bizancjum, a jednocześnie byt od niej odrębny. Choć spełniała funkcję administracyjną, była też wyrazem zarządczego podejścia do administracji. Z upływem lat biurokrację tamtejszą wielokrotnie reorganizowano, co opisałem szczegółowo na stronach 17, 18, 835, 739 i 1008. Służbę cywilną można podzielić na trzy części: administrację pałacową, ulokowaną na dworze, władze prowincji odpowiedzialne za zarządzanie prowincjami oraz centralną służbę cywilną, zajmującą się centralnym kierowaniem biurokracją administracyjną. Szacuje się, że w skład służby cywilnej wchodziło co najmniej 600 urzędników publicznych z 13 różnych urzędów i departamentów państwa. Członkowie administracji cywilnej dzielili się na kritai, urzędników sądowych, i sekretikoi, urzędników finansowych. Sekretikoi byli nadzorowani przez generalnego rewidenta nazywanego sakellariosem. Z koleisekretikoi podlegali nadzorcom departamentów zwanych logothetēs. Dla przykładu logothetē tou genikou był ministrem finansów odpowiedzialnym za biurokrację administracji finansowej, która ze swej strony nadzorowała sakellariosa z biura finansowego, a ten kirtai z biura finansowego w ramach biurokracji cywilnej. Podobnie logothetē tou dromou kontrolował pocztę. Kritai, którzy zajmowali się sprawami związanymi z pocztą oraz innymi zagadnieniami podobnej wagi, odpowiadali przed sekretikoi od poczty ze służby publicznej. Z kolei sekretikoi zdawał sprawę przedlogothetē tou dromou.

Znajdź różnicęHipnoza wielopoziomowa

Zamknij oczy. Idziesz betonową ścieżką. Po lewej stronie widzisz betonowy mur, po prawej betonowy mur. Po lewej, tuż obok ciebie, stoją: mały niebieski samochód i duży szary, a potem biały, czerwony i zielony, z rowerem z tyłu. Obok tego ostatniego zaparkował srebrny wóz i duży czarny z lśniącymi kołami. Spójrz w prawo. Widzisz duży szary samochód obok średniej wielkości niebieskiego i czerwonego, który stoi obok dużego białego vana. Idziesz dalej betonową ścieżką, pamiętając o betonowych ścianach z jednej i z drugiej strony. Docierasz do wybetonowanego zbocza i zaczynasz schodzić po betonie, który jest szary, szary, bardzo szary i wije się w dół, coraz bardziej w dół. Stoisz ponownie na betonowej ścieżce. Po lewej stronie masz betonowy mur, po prawej betonowy mur. Po lewej, na wprost ciebie, jest czerwony samochód obok białego samochodu i dużego srebrnego samochodu z nalepkami na szybie. Za nimi stoją trzy czarne samochody jeden za drugim, a po nich zielony i małe czerwone auto. Po lewej zaparkował biały wóz, a po nim czerwony van obok małego auta z dziecięcym fotelikiem. Za nim stoi żółty samochód, a dalej dwa srebrne i duży czarny motocykl. Wciąż idziesz betonową ścieżką. Docierasz do kolejnego zbocza. Zaczynasz schodzić, pamiętając o szarych ścianach z jednej i z drugiej strony. Schodzisz coraz niżej i niżej, aż droga zaczyna zataczać koło. Dochodzisz do betonowej ścieżki. Po lewej stronie masz betonowy mur, po prawej betonowy mur. Na wprost ciebie stoi czarny wóz z bagażnikiem na dachu, a po nim duży niebieski van z przyciemnionymi szybami. Tuż obok widzisz biały samochód, dalej jeden zielony i cztery srebrne. Pierwszy srebrny samochód jest bardzo mały, drugi duży i lśniący, a trzeci, ten średniej wielkości, od jakiegoś czasu nie był myty. Z kolei czwarty jest mały i ma poduszkę na przednim fotelu. Dalej stoi duży niebieski samochód i inny biały, i mały czarny van. Idziesz ścieżką, która wije się w dół…

30 rodzajów śniegu

śnieg ziarnisty

krupy śnieżne

śnieżny nawis

śnieżna skorupa

śnieżne kryształki

zaspy palcowe

szreń

puch świeży

tuman śniegu

krupa lodowa

śnieg ziarnisty

śnieg świeży

śnieg stary

śnieg wieloletni

śnieg mokry

puch świeży

puch zsiadły

szreń łamliwa

zastruga

śnieg z deszczem

śnieżna breja

gips przewiany

gips zbity

śnieżny most

śnieg kopny

śnieżny szkwał

śnieżna zawieja

śnieg zmrożony płatkowy

śnieżna pokrywa

śnieżysty śnieg

Statystyki sportowe

Podczas meczu finałowego World Series w 1886 roku, w którym Saint Louis Browns zmierzyli się z Chicago White Stockings, popełniono 63 błędy.

Najdłuższy mecz tenisowy w historii został rozegrany przez Johna Isnera i Nicolasa Mahuta na Wimbledonie w 2010 roku. Trwał on 11 godzin i 5 minut i został rozłożony na trzy dni.

Podczas mistrzostw świata w piłce ręcznej mężczyzn w 1958 roku reprezentacja Norwegii zdobyła 67 goli.

Na igrzyskach olimpijskich w 1996 roku reprezentacja Korei Południowej zdobyła jeden medal w łucznictwie.

Najdłuższy mecz reprezentacji narodowych krykieta został rozegrany pomiędzy drużynami Republiki Południowej Afryki i Anglii. Spotkanie rozpoczęło się 3 marca 1939 roku, a zakończyło 12 dni później, po 43 godzinach i 16 minutach gry (1981

runów

i 5447

ballów

). Wynik był remisowy.

W mistrzostwach świata kobiet w unihokeju najwięcej tytułów mistrzowskich zdobyła reprezentacja Szwecji. Oprócz Szwecji zwyciężały jedynie Finlandia i Szwajcaria.

We Flandrii Zachodniej i okolicznych prowincjach gra się w odmianę kul (gry polegającej na toczeniu kul po trawie) zwaną

tra-bowls

.

Zwycięzca mistrzostw świata w grze papier, kamień, nożyce otrzymuje nagrodę w wysokości 10 000 dolarów.

W 2011 roku zawody w gapieniu się rozegrane w australijskim Terytorium Północnym wygrał Fergal „Szkaradny” Fleming, który wpatrywał się w rywala bez mrugnięcia okiem przez 40 minut i 59 sekund.

Jedna z najdłuższych rozgrywek pokerowych odbyła się w Bird Cage Theatre w Tombstone, w stanie Arizona, w latach 1881–1889. Trwała ona 8 lat, 5 miesięcy i 3 dni.

W kwietniu 1962 roku podczas mistrzostw świata i Wielkiej Brytanii w kulki zastąpiono gliniane kulki szklanymi.

Podczas igrzysk olimpijskich w 1956 roku z powodu kwarantanny konkurs indywidualny w ujeżdżaniu koni odbył się w Szwecji zamiast w Melbourne. Brązowy medal zdobyła Liselott Linsenhoff z Niemiec Zachodnich, dosiadająca Adulara.

Wirujące kręgi umysłuNajnowsze zmiany w systematyce mięczaków

Od czasu publikacji systematyki ślimaków (Gastropoda) przez Boucheta i Rocroi wprowadzono liczne drobne korekty w klasyfikacji ślimaków i brzuchonogów. Klussmann-Kolb i współpracownicy wnieśli ważny wkład polegający na przeklasyfikowaniu Euthyneura. W wyniku pracy Jörgera i jego zespołu przeklasyfikowana została ważna grupa Heterobranchia. Oczywiście jedno z najbardziej ekscytujących nowych badań dotyczyło klasyfikacji Conoidea, ale do tego wrócimy później.

Niedawno dowiedziono, że wymarły takson Helcionelloida nie jest prawdziwym Gastropoda, więc paleozoiczne mięczaki zajmujące niepewną pozycję zostały przeklasyfikowane na odrębną klasę w ramach ślimaków, dzięki czemu uniknięto zamieszania. W obrębie rodziny czareczek (Patellogastropoda) badania Nakano i Ozawy z 2007 roku doprowadziły do niewielkich przesunięć. Acmaeidae zostały włączone do identycznych Lottioidea, ale utworzono nową rodzinę Eoacmaeidae. W celu zwiększenia precyzji w tej dziedzinie systematyki mięczaków trzy inne rodziny (Daminilidae, Lepetopsidae, Neolepetopsidae) zaliczane są obecnie do klasy Lottioidea.

W przypadku Vetigastropoda ważne okazały się prace Geigera z 2009 roku. Podrodzina Depressizoninae zmieniła nazwę na rodzinę Depressizonidae. Również dwie inne grupy wcześniej uważane za podrodziny (Larocheinae z rodziny Scissurellidae oraz Temnocinclinae z rodziny Sutilizonidae) zostały uznane za rodziny, co wymusiło zmiany terminologiczne. Larocheinae są teraz znane jako Larocheidae, a Temnocinclinae jako Temnocinclidae.

Inna ważna nowość dotyczy podrodziny Neomphaloidea zaliczanej do grupy Vetigastropoda, bo świeże odkrycia w dziedzinie filogenezy mięczaków dowiodły, iż w rzeczywistości należą one do własnej grupy Neomphalina. Jeśli jednak chodzi o związki łączące Neomphalina i Vetigastropoda, pozostało jeszcze wiele do zrobienia, bowiem dotychczasowe badania nie są rozstrzygające.

Oczywiście są też Neritimorpha. W 2007 roku Bandel zidentyfikował pewną liczbę nowych rodzin w ramach Neritopsoidea zaklasyfikowanego do rzędu Neritoina, który sam w sobie jest nadrzędem Cycloneritimorpha (w ramach, rzecz jasna, podklasy Neritimorpha). Prowadzi to w sposób logiczny do zaliczenia Natisopsinae (które Bouchet i Rocroi w 2005 roku uznali za Neritopsidae) do rodziny Naticopsidae. W ten sposób nadrodzina Neritopsoidea obejmuje teraz rodziny Neritopsidae, Fedaiellidae, Delphinulopsidae, Cortinellidae, Palaeonaricidae i Naticopsidae. Na kolejnych stronach omówimy znaczenie systematyki Caenogastropoda w połączeniu z poprawioną relacją pomiędzy rodziną Provannidae i nadrodziną Abyssochrysoidea. Zastanowimy się również nad podniesieniem podrodziny Semisulcospirinae do pozycji rodziny (z inną nazwą) Semisulcospiridae. W związku ze wspomnianymi zmianami w systematyce mięczaków należy pamiętać, że wszystkie klasyfikacje mogą jeszcze w przyszłości podlegać przekształceniom.

Fazy wzrostu ostrokrzewu (Ilex aquifolium)Rozstaw torów: zarys ogólny

Od czasu wynalezienia lokomotywy parowej w XIX wieku układano tory o różnym rozstawie (rozstaw toru to odległość pomiędzy szynami). George Stephenson zbudował linię kolejową między Stockton a Darlington o rozstawie szyn 1420 mm i podczas prób linii Killingworth Wagonway zastosował ten sam rozstaw odpowiadający rozstawowi szyn wagoników kopalnianych o nazwie Willington Way.

W ówczesnym Zjednoczonym Królestwie stosowano różne rozstawy szyn w różnych liniach kolejowych. Linia Penydarren Tramroad w Południowej Walii miała rozstaw 1320 mm. Szkockie linie Monkland i Kirkintilloch Railway wybrały rozstaw szyn 1370 mm. Linie Dundee i Newtyle Railway, także w Szkocji, stosowały rozstaw 1380 mm. Linie Redruth i Chasewater Railway postawiły na rozstaw szyn 1210 mm. Tory linii Arbroath i Forfar Railway miały rozstaw 1670 mm. Tory Ulster Railway natomiast – 1870 mm. Jednak po otwarciu linii Stockton i Darlington Railway wiele linii kolejowych, m.in. Liverpool i Manchester Railway, zaczęło stosować ten sam rozstaw szyn co one lub nieco większy (1435 mm), który uznano za rozstaw standardowy. Stał się on znany jako rozstaw wąski w przeciwieństwie do szerokiego, używanego przez linie Great Western Railway (początkowo 2130 mm, a później 2140 mm). Spierano się o to, który rozstaw szyn jest lepszy – węższy czy szerszy – choć niektóre linie kolejowe w dalszym ciągu używały innych; na przykład Eastern Counties Railway kładła tory o rozstawie 1520 mm.

W miarę rozprzestrzeniania się linii kolejowych na świecie w dalszym ciągu stosowano różne rozstawy szyn. Do najbardziej rozpowszechnionych należały rozstaw 1060 mm (używany w Afryce Południowej i Środkowej, na Filipinach, w Japonii oraz części Australii), rozstaw rosyjski (1520 mm, stosowany w Armenii, Azerbejdżanie, na Białorusi, w Finlandii, Estonii, Gruzji, Kazachstanie, Kirgistanie, Łotwie, Litwie, Mołdawii, Mongolii, Rosji, Tadżykistanie, Turkmenistanie, na Ukrainie i w Uzbekistanie), rozstaw fiński (1524 mm, używany w Finlandii), rozstaw irlandzki (1620 mm, stosowany w Irlandii, Brazylii i pewnych częściach Australii), rozstaw iberyjski (1660 mm, stosowany w Hiszpanii i Portugalii) oraz rozstaw indyjski (1670 mm, obowiązujący w Indiach, Pakistanie, Bangladeszu, na Sri Lance, w Argentynie i części Stanów Zjednoczonych). Standardowy rozstaw torów był stosowany w Albanii, Argentynie, Australii, Austrii, Belgii, Bośni i Hercegowinie, Bułgarii, Chinach, Chorwacji, Czarnogórze, Danii, Dżibuti, Etiopii, Francji, Grecji, Holandii, Kanadzie, Korei Południowej, na Kubie, w Indonezji, w Izraelu, Liechtensteinie, Luksemburgu, Macedonii, Meksyku, Niemczech, Korei Północnej, Norwegii, Panamie, Peru, Polsce, Republice Czeskiej, Rumunii, Serbii, Słowacji, Słowenii, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych, Urugwaju, Wenezueli, na Węgrzech, we Włoszech oraz na pewnych liniach w Indiach, Japonii i Tajwanie.

Także w Stanach Zjednoczonych istniało pewne zróżnicowanie w rozstawie szyn kolejowych. Standardowy rozstaw wynosił tam 1430 mm i był szeroko stosowany przez linie Baltimore i Ohio Railroad oraz Boston & Albany. Z kolei linie Pennsylvania Railway miały nieco inny rozstaw, wynoszący 1440 mm. W liniach Erie Lackawanna rozstaw szyn był większy i wynosił 1820 mm. Kanadyjskie linie kolejowe używały rozstawu 1670 mm. Na terenie południowych stanów USA najbardziej rozpowszechniony był rozstaw 1520 mm. Planowano, że linie transkontynentalne będą miały rozstaw 1520 mm, ale wprowadzono zmiany i zdecydowano się na standardowy rozstaw – 1430 mm.

Wśród innych ciekawych rozstawów, które nie są już stosowane, można wymienić rozstaw 1940 mm używany w Holandii w latach 1839–1864, rozstaw 1750 mm istniejący przez krótki czas w Indonezji, rozstaw 1500 mm na Ukrainie – przy kijowskich tramwajach – a także rozstaw 1060 mm w Polsce w 1911 roku, na trasie Częstochowa–Herby.

Liczenie owiecNajnudniejsze wpisy w interesujących dziennikach

Krzysztof Kolumb

Sobota, 4 czerwca 1492 roku

Kierujemy się na południe-południowy zachód.

Prezydent Harry S. Truman

3 marca 1947 roku

Przyjemnie spędziłem dzień.

Poszedłem spać. Odebrałem telefon we wtorek o 2.30 rano.

Miły ranek, ale w Teksasie i Oklahomie niebo jest pochmurne.

Samuel Pepys

17 czerwca 1660 roku (częściowo kopia)

Długo leżałem w łóżku…

Ludwig Wittgenstein

10 kwietnia 1934 roku

Siedziałem, obserwując przez okno wolno przesuwające się chmury. Później zasnąłem.

George Orwell

2 września 1938 roku

Ładnie i całkiem ciepło.

Generał Joseph W. Stilwell

1 sierpnia 1943 roku

Rano biuro. Zwyczajna robota. Po południu drzemka. Czytam wieczorem. Porządny odpoczynek.

Słownik nudy(z Nowym Apatiotezaurusem)

Apatia – stan bezczynności wywołany obojętnością, brakiem entuzjazmu, letargiem

Apatyczność– obojętność, niedbalstwo, letargiczny brak zainteresowania

Bierność– brak zainteresowania, zaangażowania, kontaktu, troski lub entuzjazmu

Ennui –stan znudzenia, często wywołany monotonią i ogólnym poczuciem bezsensu

Jednostajność– usypiający brak różnorodności, monotonia

Letarg– zmęczenie, emocjonalna inercja, poczucie ociężałości lub obojętności

Monotonia– brak różnorodności, nuda wywołana ciągłym powtarzaniem

Nijakość – brak charakterystycznych lub interesujących cech, poczucie bezsensu i znudzenia

Nuda – właściwość przypisywana rzeczom monotonnym, nużącym lub nieinteresującym

Nudność– nuda, monotonia, znużenie itd.

Obojętność – brak kontaktu, zaangażowania lub zainteresowania

Ospałość– stan nużącego letargu

Taedium Vitae – stan skrajnego letargu, znudzenia wszystkim

Zastój – miejsce lub okres stagnacji, nudy lub ospałości

Zmęczenie– brak energii, znużenie i senna gnuśność

Znudzenie– zob. nudność

Znużenie – zmęczenie, wyczerpanie, letarg, wyjałowienie, bezsenność

Idź spaćJak zbudowano piramidy?

Egipskie piramidy to budowle o kształcie ostrosłupa wzniesione w Egipcie. Piramid jest ponad sto, głównie na piaszczystych terenach pustynnych. Uczeni całe wieki spekulowali, w jaki sposób je zbudowano. Dziś możemy ujawnić prawdziwą historię ich powstania.

Najpierw architekci opracowywali szczegółowe plany piramidy. Następnie plany te trafiały do rąk budowniczych, których zadaniem było postępowanie zgodnie z otrzymanymi wskazówkami. Pojedynczy kamienny blok ciągnięto mozolnie po pustynnym piasku i ustawiano w odpowiednim miejscu. Następnie po piasku ciągnięto powoli kolejny pojedynczy kamienny blok i umieszczano go przy pierwszym, według planu. Później po piasku ciągnięto trzeci kamienny blok i ustawiano go starannie na miejscu, cal po calu, obok drugiego, który spoczywał przy pierwszym, tam gdzie go umieszczono. Potem po piasku ciągnięto powoli czwarty blok i starannie zostawiano go w wyznaczonym miejscu. Później ciągnięto ostrożnie po piasku i umieszczano mozolnie we właściwym miejscu piąty blok. Bloki te były pierwszymi pięcioma blokami zewnętrznej ściany lub wewnętrznej struktury piramidy. Ostatecznym celem było uzyskanie kształtu piramidy, wewnątrz której znajdowały się komory i tunele oraz wewnętrzne struktury wykonane z bloków. Zatem komory wewnętrzne potrzebowały bloku stanowiącego podstawę, podobnie jak ściany zewnętrzne.

Kiedy pierwszy rząd bloków był tak długi, jak przewidywał plan, budowniczowie ciągnęli ostrożnie kolejny kamienny blok po piasku pustyni w piekącym słońcu. Musiał to być bardzo mozolny i powolny proces, gdyż za każdym razem blok przesuwano jedynie o kilka cali. Blok umieszczano obok gotowego rzędu kamiennych bloków, ale zamiast przedłużać rząd w jedną ze stron, powoli i ostrożnie wstawiano blok na miejsce prostopadle sąsiadujące z położonym rzędem, tworząc w ten sposób pierwszy element prostopadłej ściany. Następnie z trudem ciągnięto po piasku i ostrożnie umieszczano na miejscu drugi blok, obok bloku, który ustawiono wcześniej, mozolnie i ostrożnie, dokładnie według planu. Później przyciągano powoli po piasku trzeci blok. Trzeci blok nowej części podstawy piramidy umieszczano precyzyjne na miejscu obok poprzedniego bloku, który został położony obok pierwszego, w nowej części, prostopadle do poprzedniej części podstawy. Oczywiście wszystko wykonywano zgodnie ze szczegółowymi planami, do których budowniczowie regularnie zaglądali. Wystarczyło umieścić jeden blok w niewłaściwym miejscu, aby skutki okazały się katastrofalne. Bo gdyby trzeci blok nowej części został położony źle, budowniczowie musieliby ostrożnie opuścić na piasek wszystkie poprzednie bloki, żeby można było zacząć od początku.

W końcu każdy blok podstawy piramidy został właściwie i starannie położony. Choć już ta faza budowy była mozolna, kolejna miała się okazać jeszcze bardziej skomplikowana. Teraz pierwszy blok drugiej warstwy należało ciągnąć powoli i ostrożnie po piasku pustyni, w palącym żarze słońca, a później mozolnie unosić, żeby można było go postawić w odpowiednim miejscu na już gotowej warstwie kamiennych bloków. Wtedy kolejny blok ciągnięto powoli i ostrożnie po piasku i wolno unoszono, cal po calu, na odpowiednią pozycję obok pierwszego, w drugiej warstwie bloków piramidy. Blok ten musiał być ostrożnie podźwignięty, a następnie wstawiony na miejsce. Rzecz jasna nasz opis być może nie jest do końca precyzyjny. Niektóre bloki mogły być ciągnięte, gdy inne były mozolnie dźwigane i ostrożnie wsuwane na miejsce, i w ten sposób budowa trwała dalej.

Krótka historia tablicy do badania wzrokuGarść faktów o rondach

Najstarszym nowoczesnym rondem na świecie jest pochodzący z 1899 roku Brautwiesenplatz w niemieckim mieście Görlitz.

Nowojorskie rondo Columbus Circle z 1904 roku, zaprojektowane przez Williama Phelpsa Eno, to kolejny przykład wczesnego ronda.

Ruch okrężny został zastosowany także na paryskim Place de l’Étoile w 1907 roku.

Pierwsze rondo w Wielkiej Brytanii (w nowoczesnym stylu) zbudowano w Letchworth Garden City w roku 1909.

Pierwsze ronda w Australii powstały w latach pięćdziesiątych XX wieku.

Sondaż przeprowadzony w 1998 roku wśród mieszkańców amerykańskich miast, w których planowano zbudowanie rond, wykazał, że sprzeciwia się temu 68 procent społeczeństwa.

Duńskie słowo oznaczające rondo to

rundkørsel

. Węgrzy nazywają je

körforgalom

.

Frank Blackmore z brytyjskiego Transport and Road Research Laboratory jest wynalazcą minironda.

Na Wyspach Normandzkich są ronda, na których nie mają pierwszeństwa ani pojazdy, które się na nich znajdują, ani te, które się do nich zbliżają.

W nowozelandzkim mieście Nelson dochodzi przeciętnie do jednego wypadku na rondzie w ciągu roku.

Żeby zbudować trzypasmowe rondo, potrzeba okrągłego placu o średnicy od 67 do 91 metrów.

Rondo łezka nie ma okrągłego kształtu, lecz kształt przypominający kroplę wody.

Wedle ogólnej zasady ruchu lewostronnego pojazdy na rondzie poruszają się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, zaś w ruchu prawostronnym – przeciwnie do ruchu wskazówek zegara.

We Francji jest ponad 20 000 rond.

W Japonii pierwsze ronda zbudowano w 2013 roku.

W niektórych rejonach Ameryki ronda są nazywane

rotary

.

W pewnych krajach – takich jak Belgia, Polska i Słowenia – buduje się odmianę tradycyjnego dwupasmowego ronda określaną mianem ronda turbinowego.

W mieście Redditch (niedaleko Birmingham w Wielkiej Brytanii) jest ponad 40 rond.

Z dziejów indonezyjskiej poczty

Dzisiejsza nazwa indonezyjskiej poczty brzmi Pos Indonesia. Instytucja ta posiada fascynującą historię. Pierwszy znaczek pocztowy ówczesnych Holenderskich Indii Wschodnich wydrukowano 1 kwietnia 1864 roku. Znajdował się na nim wizerunek króla Niderlandów, a jego wartość nominalna wynosiła dziesięć centów. Na kolejnych znaczkach widnieli inni członkowie niderlandzkiej rodziny królewskiej, przedstawieni w jednym lub dwóch kolorach. W owym czasie znaczki drukowano głównie w Niderlandach, a konkretnie w firmie Joh. Enschedé Haarlem. Oprócz nich w obiegu znajdowały się znaczki drukowane na miejscu przez Reproductie drijf Topografische dienst. Pierwsza poczta nosiła nazwę Post-, Telegraaf- en Telefoondienst, co po holendersku oznacza usługi pocztowe, telegraficzne i telefoniczne. Instytucja ta powstała w 1906 roku i działała 49 lat jako PTT (skrót od Post-, Telegraaf- en Telefoondienst).

Po zakończeniu II wojny światowej centralny urząd pocztowy w Bandgung przeszedł pod kontrolę państwa po ogłoszeniu niepodległości przez nowy kraj – Indonezję. Poczta zmieniła później nazwę na Indonesia Post Administration, zaś pierwszy jej znaczek ukazał się w styczniu 1946 roku. Widniały na nim krowa oraz indonezyjska flaga. Ten dwukolorowy znaczek został wydrukowany w Yogyakarcie. W 1954 roku drukowanie znaczków zlecono miejscowej firmie drukarskiej Pertjetakan Kebajoran. Znaczki z tego okresu nawiązują tematyką do rolnictwa, przemysłu, opieki społecznej, rozwoju terenów wiejskich, polityki i transportu. Wśród postaci uwiecznionych na znaczkach znajdował się pierwszy prezydent Indonezji, Sukarno, oraz indonezyjscy bohaterowie, tacy jak Abdul Muis, Sultan Hasanuddin, Suryopranoto, Teungku Cik di Tiro, Tuanku Imam Bonjol, Teuku Umar, K. H. Samanhudi, Kapitan Pattimura, K. H. Ahmad Dahlan, Sisingamangaraja XII oraz Ki Hajar Dewantara.