Naprawdę spoko!

Tytuł oryginału: COOL!Tłumaczenie: HELENA SKOWRONRedaktor prowadzący: AGNIESZKA SKÓRZEWSKA-SKOWRONRedakcja: TERESA ZIELIŃSKAKorekta: KATARZYNA KUSOJĆSkład i łamanie: BERNARD PTASZYŃSKIZdjęcie psa na okładce: DORINA AUKSZTULEWICZZdjęcie piłkarzy: © Copyright by fotolia / Bits and SplitsTekst © Copyright by Michael Morpurgo, 2002
Ilustracje © Copyright by Michael Foreman, 2002
© Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o., Warszawa 2017
All rights reservedWszystkie prawa zastrzeżone. Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentów książki możliwe jest tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy.Wydanie IISBN 978-83-8073-490-6Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o.
Al. Jerozolimskie 94, 00-807 Warszawa
Tel. +48 22 379 85 50, Faks: +48 22 379 85 51
e-mail:wydawnictwo@zielonasowa.plwww.zielonasowa.plKonwersja:eLitera s.c.

Rodzinie Foremanów

Dziesięcioletni Robbie Ainsley z Tiverton trafił dziś wieczorem do szpitala w Wonford w mieście Exeter. Znalazł się w śpiączce, potrącony przez samochód przed własnym domem. Lekarze informują, że jego stan jest poważny, ale stabilny. Policja przesłuchuje kierowcę, mężczyznę w średnim wieku.

1.

Często myślę o Szczęściarzu, mimo że nie chcę, bo Szczęściarz nie żyje. To takie smutne. Sam wybrałem mu to imię. I co z tego? Okazało się, że wcale nie miał szczęścia. Chciałbym się rozpłakać, ale nie mogę. Co gorsza, nie wiem, dlaczego nie mogę płakać. Po prostu nie mogę i już.

Czasem sobie myślę, że może to tylko zły sen, okropny koszmar, że wkrótce się obudzę, a Szczęściarz wciąż będzie żywy i wszystko będzie tak jak dawniej. Lecz koszmary się kończą, kiedy się budzisz, a ja nie potrafię się obudzić. Próbuję. Wciąż próbuję, ale nic z tego. Stąd wiem, że to nie sen, a to, co przytrafiło się mnie i Szczęściarzowi, zdarzyło się naprawdę – Szczęściarz nie żyje, a ja jestem uwięziony we własnej głowie i nie umiem się wydostać.

Nie potrafię się obudzić. Ale słyszę. Czuję dotyk i zapach. I pamiętam. Pamiętam wszystko, każdą chwilę. Była sobota, krótko po śniadaniu. Cały weekend przede mną. Mieliśmy zagrać w piłkę w parku z Martym i innymi chłopakami. W niedzielę wyjazd z Tatą. Znowu wybieraliśmy się na żagle do Salcombe. Nie mogłem się doczekać.

Telefon zadzwonił. Tata. Wiedziałem, że to Tata. Zawsze dzwonił w sobotę rano. Jak zwykle Mama nie od razu odebrała telefon. Pozwoliła mu dzwonić i dzwonić. Kiedy w końcu podniosła słuchawkę, jej głos nie brzmiał przyjaźnie. Od dawna nie rozmawiała przyjaźnie z Tatą. Szczęściarz obszczekiwał telefon. Ujadał jak szczeniak na widok prawie wszystkiego – listonosza, mleczarza, muchy na szybie i psa w telewizji. Tak naprawdę to wcale nie był szczeniakiem. Był starszy ode mnie. Po prostu nigdy nie dorósł. Uwielbiał podskakiwać i wszędzie było go pełno.

Mama trzymała telefon w ręku. Słyszałem, jak Tata mówi: „Halo? Halo!”.

– Zabierz go na spacer, Robbie – powiedziała Mama, ignorując Tatę. – Chcę zamienić słówko z twoim ojcem. – Ciągle z nim „zamieniała słówko”, ale nigdy nie udało im się dojść do porozumienia. Usiadłem, bo chciałem wiedzieć, o co tym razem chodzi.

– Robbie, rób, co mówię. Weź Szczęściarza na spacer! – Udawałem, że jej nie słyszę. – Robbie, proszę, zabierz tego psa na spacer. No dobrze, możesz sobie kupić loda.

– Spoko – powiedziałem.

Wtedy się naprawdę wściekła.

– Nie mów „spoko”. Wiesz, jak tego nie znoszę. Idź już!

– Okej, spoko – powiedziałem tylko po to, żeby ją wkurzyć. – Idziemy, Szczęściarzu. Na spacerek.

Ellie zawołała z góry, pytając, czy może ze mną iść. Powiedziałem, że nie, bo zakładanie butów zajmie jej wieki, a potem jak zwykle będzie się chciała zatrzymać, żeby nakarmić kaczki. Szczęściarz szczekał i podskakiwał jak szalony, bo przed chwilą usłyszał najwspanialsze słowo na świecie: „spacerek”. Otworzyłem drzwi wejściowe, a Szczęściarz wystrzelił na ścieżkę, wciąż ujadając. Wybieraliśmy się na spacer do parku, a on już wiedział, że będzie wspaniale.

Zazwyczaj zakładam mu smycz, a on podskakuje w miejscu, póki nie otworzę furtki. Lecz tym razem furtka była już otwarta. Ktoś zapomniał ją zamknąć. Nagle zobaczyłem kota – wielką pręgowaną kocicę pani Chilton. Wygrzewała się na słońcu i myła, siedząc na murku po drugiej stronie ulicy. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Szczęściarz smyrgnął ścieżką, przebierając krótkimi nóżkami jak szalony, jednocześnie warcząc i ujadając. Wybuchnąłem śmiechem, tak zabawnie wyglądał. Nagle przestałem się śmiać, bo zauważyłem niebezpieczeństwo, które powinienem dostrzec znacznie wcześniej. Krzyknąłem, ale było już za późno.

Szczęściarz przebiegł przez furtkę i znalazł się na ulicy, zanim zdołałem go powstrzymać. Pobiegłem za nim. Usłyszałem odgłos samochodu i pisk hamulców. Zobaczyłem, jak Szczęściarz znika pod kołami, ale nie widziałem drugiego samochodu, który we mnie uderzył. Za to go poczułem. Nawet usłyszałem własny krzyk. Leciałem w powietrzu, a potem spadałem, koziołkowałem, obracałem się.

Później znalazłem się w karetce. Jakoś nie mogłem się obudzić. Wydawało się, że wszystko we mnie przestało działać. Nie mogłem niczym poruszyć: ani palcami, ani nogami. Lecz wewnątrz, w głowie, obudziłem się. W środku byłem zupełnie przytomny.

Pamiętam, że w karetce zastanawiałem się: „Może umarłem. Może tak wygląda śmierć”. Od tej pory wiele nad tym myślałem i już nie mam takich obaw, w każdym razie nie za często. Wiem, że nie mogę być martwy, bo noga cały czas mnie boli. Głowa też. Czuję się, jakby rozdeptało mnie stado słoni. Przecież nie odczuwa się bólu, kiedy się nie żyje, prawda?

Słyszałem płacz Mamy i głos pana z karetki, który mówił jej, że nic mi nie będzie, że nie powinna się martwić i że szpital jest już niedaleko. Pamiętam, że założył mi maskę na twarz. Kiedy dojechaliśmy, poczułem na skórze chłodniejsze powietrze. Mama przez cały czas trzymała mnie za rękę. Ciągle mnie całowała i płakała, a ja chciałem otworzyć oczy i powiedzieć jej, że nic mi nie jest. Ale nie mogłem i nadal nie mogę.

Jest teraz u mnie w pokoju, razem z Ellie. Kiedyś bywały takie chwile, że nie mogłem znieść widoku mojej siostry – potrafi być taka wkurzająca. Teraz oddałbym wszystko, wszystko na całym świecie, żeby móc otworzyć oczy i znowu ją zobaczyć.

Mama i Ellie nie płaczą już tak często jak wcześniej, dzięki Bogu. Doktor Cuchnący Oddech powiedział im, że płacz tylko mnie zdenerwuje i że powinny ze mną rozmawiać, bo ja je słyszę. Ale ze sposobu, w jaki do mnie mówią, wiem, że wcale nie wierzą, że mogę je usłyszeć. Mają tylko taką nadzieję. Czasem próbują mi coś powiedzieć, jednak zazwyczaj rozmawiają nie ze mną, ale o mnie, tak jak w tej chwili.

– Ma bardzo różową buzię – mówi Ellie i dotyka mojego policzka. Czuję twardość jej małego paznokcia. – I bardzo ciepłą. – Siedzi na łóżku. Bawi się moimi palcami, jakby to były zabawki. – Jedna świnka na targ wędrowała, druga świnka w domu została… – Nie robi tego po raz pierwszy. Wyrecytuje cały wierszyk i zakończy łaskotkami. No właśnie: – A ostatnia świnka tylko biegała! – I przebiega paluszkami po mojej ręce aż do ramienia. Łaskoczą, ale nie potrafię zachichotać, jak by sobie życzyła. Chciałbym się zerwać z łóżka i łaskotać ją, łaskotać, aż pęknie ze śmiechu. Uwielbiam ją rozśmieszać. Ale nie mogę tego zrobić. Nie potrafię.

– Po co Robbiemu ta rurka w buzi, Mamo? – znowu pyta o to samo. A Mama znowu jej wyjaśnia i jeszcze raz powtarza, żeby nie dotykała moich rurek. – Dlaczego on się nie budzi, Mamo?

– Obudzi się, Ellie. Zrobi