Narzeczeni mimo woli

Tytuł oryginału: The Truth abo­ut Lord Sto­ne­vil­le

Pro­jekt okład­ki: Iza Szew­czyk

Zdję­cie na okład­ce: Istock­pho­to/Ko­va­lvs

Co­py­ri­ght © 2010 by Sa­bri­na Jef­fries, LLC

All ri­ghts re­se­rved in­c­lu­ding the ri­ght to re­pro­du­ce this book or por­tions the­re­of in any forms what­so­ever. For in­for­ma­tion ad­dress Po­cket Bo­oks sub­si­dia­ry Ri­ghts De­part­ment, 1230 Ave­nue of the Ame­ri­cas, New York NY 10020.

Co­py­ri­ght © for the Po­lish trans­la­tion Wy­daw­nic­two BIS 2012

Wszyst­kie pra­wa za­strze­żo­ne, w tym pra­wo do po­wie­la­nia ca­ło­ści lub czę­ści w ja­kiej­kol­wiek for­mie. Pro­si­my o nie­na­ru­sza­nie praw au­tor­skich.

ISBN 978-83-7551-295-3

Wy­daw­nic­two BIS

ul. Lędz­ka 44a

01-446 War­sza­wa

tel. (22) 877-27-05, 877-40-33; fax (22) 837-10-84

e-mail:bisbis@wydawnictwobis.com.pl

www.wydawnictwobis.com.pl

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Tą po­wie­ścią dzię­ku­ję Jean De­vlin za wszyst­ko, co robi.

De­dy­ku­ję ją tak­że wszyst­kim czy­tel­nicz­kom, któ­re po­ko­cha­ły Sto­ne­vil­le – wresz­cie do­cze­ka­ły­ście się opo­wie­ści o gło­wie rodu Shar­pe’ów!

Dro­gi Czy­tel­ni­ku

Na­zy­wam się He­ster Plum­tree, ale pra­wie wszy­scy mó­wią na mnie Het­ty. Od śmier­ci męża sama za­rzą­dzam ro­dzin­nym bro­wa­rem. I choć nie­któ­rzy sta­le z tego po­wo­du na­rze­ka­ją, ja za­wsze po­wta­rzam, że je­śli masz czas na ko­men­to­wa­nie ży­cia in­nych i zrzę­dze­nie, zna­czy to, że ktoś czym prę­dzej po­wi­nien zna­leźć ci za­ję­cie.

Oczy­wi­ście, gdy tyl­ko w grę wcho­dzą moje wnu­ki, mnie ta za­sa­da nie do­ty­czy. W koń­cu jako bab­cia wiem naj­le­piej, co jest dla nich do­bre, nie­praw­daż? To ja wy­cho­wy­wa­łam te dzie­ci po tym, jak ich oj­ciec – mar­kiz, oraz mat­ka, a moja cór­ka, zgi­nę­li w tra­gicz­nym wy­pad­ku. Ale nie będę się nad tym roz­wo­dzić, lu­dzie wy­star­cza­ją­co dużo o tym plot­ku­ją.

Tak po praw­dzie pra­gnę je­dy­nie pra­wnu­ków. Chy­ba nie pro­szę o zbyt wie­le? Jed­nak moje wnu­ki przy­no­szą mi tyl­ko same kło­po­ty. Weź­my, na ten przy­kład, Oli­ve­ra. Ro­zu­miem, że każ­dy sztu­bak musi się wy­szu­mieć z jed­ną czy dwie­ma tan­cer­ka­mi lub śpie­wacz­ka­mi ope­ro­wy­mi, ale Oli­ver po­sta­no­wił za­mie­nić hu­lasz­czy tryb ży­cia w swe­go ro­dza­ju na­ukę, któ­rej nie prze­sta­je zgłę­biać. Na­wet gdy przez chwi­lę nie jest po­chło­nię­ty pi­ciem lub łaj­da­cze­niem się, szma­tław­ce i tak się prze­ści­ga­ją w pod­su­wa­niu plo­tek na jego te­mat – z re­gu­ły ty­czą­cych się fry­wol­nych igra­szek z tą czy inną pół­na­gą ko­bie­tą w wan­nie peł­nej prze­my­ca­nej bran­dy. Wi­nię za ten stan rze­czy ojca Oli­ve­ra, któ­re­go styl ży­cia chło­pak prze­jął po śmier­ci ro­dzi­ców.

A o po­zo­sta­łą czwór­kę też le­piej nie py­tać: Jar­re­ta z jego ha­zar­dem, Mi­ne­rvę z jej go­tyc­ki­mi po­wie­ścia­mi, o Ga­brie­la i wy­ści­gi oraz o Ce­lię, któ­ra nie prze­pu­ści żad­nej oka­zji, by chwy­cić za pi­sto­let i strze­lać do celu. Nie bez ko­ze­ry w to­wa­rzy­stwie zwą ich Dia­blę­ta­mi z Hal­ste­ad Hall. Nie zro­zum mnie źle – to do­bre wnu­ki. Do­py­tu­ją się o moje zdro­wie, to­wa­rzy­szą mi pod­czas róż­nych wyjść i wi­zyt; a tak­że pil­nu­ją, że­bym się nie prze­pra­co­wy­wa­ła. Jed­nak sta­now­czo od­ma­wia­ją po­rzu­ce­nia swych skan­da­licz­nych na­wy­ków, a ja mam tego do­syć!

Dla­te­go ob­my­śli­łam spo­sób na zmu­sze­nie ich do ustat­ko­wa­nia się i za­cho­wy­wa­nia jak na dzie­dzi­ców przy­sta­ło. Nie spodo­ba mi się to, ale trud­ne sy­tu­acje wy­ma­ga­ją sto­so­wa­nia ra­dy­kal­nych środ­ków. Bóg mi świad­kiem, że do­cze­kam się pra­wnu­ków… i to już nie­dłu­go!

Szcze­rze od­da­na

Het­ty Plum­tree

Pro­log

Ealing, Anglia1806 rok

Oli­ver Shar­pe, szes­na­sto­let­ni dzie­dzic ty­tu­łu mar­ki­za Sto­ne­vil­le, z ser­cem w gar­dle wy­je­chał ze staj­ni w Hal­ste­ad Hall. Jego mat­ka do­pie­ro co po­pę­dzi­ła w fu­rii do dom­ku my­śliw­skie­go. Rzad­ko wi­dy­wał ją w ta­kim sta­nie, za­zwy­czaj była po pro­stu smut­na… Chy­ba że wy­trą­ci­ło ją z rów­no­wa­gi coś mo­nu­men­tal­ne­go.

Jak na przy­kład przy­ła­pa­nie wła­sne­go syna na cał­ko­wi­cie nie­god­nym za­cho­wa­niu. Oli­ver czuł, jak za­le­wa go fala upo­ko­rze­nia.

„Je­steś za­ka­łą ro­dzi­ny! – krzy­cza­ła gło­sem sła­bym z obu­rze­nia i peł­nym bólu. – Za­cho­wu­jesz się iden­tycz­nie jak oj­ciec. Niech mnie pie­kło po­chło­nie, je­śli po­zwo­lę mu cię zmie­nić w taką samą nik­czem­ną, sa­mo­lub­ną kre­atu­rę! Nie ba­cząc na nic i na ni­ko­go, goni je­dy­nie za wła­sną przy­jem­no­ścią!”.

Oli­ver nig­dy wcze­śniej nie sły­szał prze­kleństw z ust mat­ki i zmro­ził go fakt, że w tej chwi­li zło­rze­czy­ła wła­śnie przez nie­go. Czy wła­ści­wie go oce­ni­ła? Czy na­praw­dę za­czy­nał upo­dab­niać się do lek­ko­myśl­ne­go roz­pust­ni­ka, któ­ry go spło­dził? Mdli­ło go na samą myśl.

Co gor­sza, mat­ka je­cha­ła te­raz z za­mia­rem wy­li­cze­nia mę­żo­wi wszyst­kich grze­chów, a Oli­ver nie mógł temu za­po­biec, al­bo­wiem na­ka­za­ła mu nie po­ka­zy­wać jej się na oczy. Ktoś jed­nak mu­siał ru­szyć za nią. Oli­ver wi­dział mat­kę rów­nie wzbu­rzo­ną je­dy­nie wte­dy, gdy po raz pierw­szy do­wie­dzia­ła się o nie­wier­no­ści męża. Spa­li­ła wte­dy na dzie­dziń­cu ko­lek­cję ero­tycz­nych ksią­żek ojca.

Chło­piec miał wów­czas sie­dem lat. Bóg je­den wie­dział, do jak dra­stycz­nych czy­nów mo­gła się po­su­nąć te­raz, gdy wie­rzy­ła, że syn po­dą­żał w śla­dy ojca. W do­dat­ku w tym sa­mym mo­men­cie, gdy po­dej­mo­wa­li go­ści.

Ob­cho­dząc mury czę­ścio­wo ufor­ty­fi­ko­wa­ne­go dwo­ru, któ­ry słu­żył im za wiej­ską re­zy­den­cję, Oli­ver do­strzegł na pod­jeź­dzie zna­jo­my po­wóz i ser­ce pod­sko­czy­ło mu w pier­si. Bab­cia! Dzię­ki Bogu, że przy­je­cha­ła; może zdo­ła prze­mó­wić do swej cór­ki.

Oli­ver do­tarł przed dom, gdy po­wóz sta­nął, i po­spiesz­nie otwo­rzył bab­ce drzwi.

– Pro­szę, cóż za miła nie­spo­dzian­ka – po­wie­dzia­ła z cie­płym uśmie­chem i wy­sia­dła. – Cie­szę się, wi­dząc, że nie za­po­mnia­łeś wy­twor­nych ma­nier, jak wie­lu mło­ko­sów w two­im wie­ku.

Za­zwy­czaj zna­la­zł­by bły­sko­tli­wą ri­po­stę na taką uwa­gę i po­sprze­czał się z bab­cią do­bro­tli­wie przez chwi­lę. Tego dnia jed­nak nie był w sta­nie. Nie, gdy prze­peł­niał go strach.

– Mat­ka jest zła na ojca – rzekł ci­cho, po­da­jąc ko­bie­cie ra­mię i pro­wa­dząc do domu. Słu­żą­cy nie mo­gli tego usły­szeć. I tak pół świa­ta plot­ko­wa­ło o zdra­dach ojca – wszel­ka nie­dy­skre­cja by­ła­by wodą na młyn plot­ka­rzy.

– To nic no­we­go, nie­praw­daż? – od­par­ła oschle.

– Tym ra­zem to co in­ne­go. Wpa­dła w szał. Po­kłó­ci­li­śmy się, po czym mat­ka ru­szy­ła sama do dom­ku my­śliw­skie­go.

– Pew­nie po­je­cha­ła od­szu­kać męża.

– Tego się wła­śnie oba­wiam. Wiesz, jak on lubi ją pro­wo­ko­wać. Je­śli go tam znaj­dzie, nie wiem, co zro­bi.

– I do­brze. – Bab­cia po­sła­ła wnu­ko­wi fi­glar­ny uśmiech. – Może zrów­na tę cha­łu­pę z zie­mią. Wte­dy Le­wis nie bę­dzie miał do­kąd spro­wa­dzać swo­ich la­ta­wic.

– A niech to, bab­ciu, mó­wię po­waż­nie! – Gdy unio­sła brew na ta­kie słow­nic­two, chło­piec prze­łknął praw­dzi­we prze­kleń­stwo, któ­re ci­snę­ło mu się na usta. – Wy­bacz, ale tym ra­zem to cał­kiem inna hi­sto­ria. Mu­sisz je­chać za nią, po­roz­ma­wiać, uspo­ko­ić ją. To waż­ne. Mnie nie po­słu­cha.

Ko­bie­ta spoj­rza­ła na wnu­ka po­dejrz­li­wie.

– Czy jest coś, o czym mi nie mó­wisz?

– Oczy­wi­ście, że nie – od­parł, czer­wie­niąc się.

– Nie kłam wła­snej bab­ce. O co się z mat­ką po­kłó­ci­li­ście?

Jak miał wszyst­ko wy­znać, sko­ro skrę­ca­ło go na każ­dą myśl o tym, co za­szło.

– To nie ma zna­cze­nia. Po pro­stu wierz mi, że ona cię po­trze­bu­je.

Bab­cia prych­nę­ła.

– Two­ja mat­ka nig­dy mnie nie po­trze­bo­wa­ła.

– Ale, bab­ciu…

– Po­słu­chaj, Oli­ve­rze – rze­kła, po­kle­pu­jąc go po ręku, jak­by był dziec­kiem – wiem, że je­ste­ście z mat­ką zży­ci i to dla cie­bie trud­ne wi­dzieć ją wzbu­rzo­ną. Ale je­śli dasz jej tro­chę cza­su, by zdo­ła­ła ochło­nąć, przy­rze­kam, że nic jej nie bę­dzie.

– Nie, mu­sisz…

– Dość! – ucię­ła. – To była dłu­ga, trud­na po­dróż i je­stem zmę­czo­na. Po­trzeb­ne mi fi­li­żan­ka go­rą­cej her­ba­ty i po­rząd­na drzem­ka. Nie je­stem w na­stro­ju do mie­sza­nia się w kłót­nie two­ich ro­dzi­ców. – Na wi­dok de­spe­ra­cji wy­ma­lo­wa­nej na jego twa­rzy zła­go­dzi­ła nie­co ton. – Je­śli do zmro­ku nie wró­ci, obie­cu­ję że po­ja­dę za nią. Zo­ba­czysz, z pew­no­ścią nie­dłu­go bę­dzie tu z prze­pro­si­na­mi i obo­je o wszyst­kim za­po­mni­cie.

Nig­dy jed­nak nie wró­ci­ła. Tej nocy, w dom­ku my­śliw­skim, za­strze­li­ła męża, a po­tem sie­bie.

A ży­cie Oli­ve­ra już nig­dy nie było ta­kie samo.

Roz­dział I

Ealing1825

Oli­ver wpa­try­wał się w wi­dok za oknem bi­blio­te­ki w Hal­ste­ad Hall. Sza­ry, zi­mo­wy dzień je­dy­nie po­tę­go­wał jego po­nu­ry na­strój, gdy sta­rał się prze­gnać precz bo­le­sne wspo­mnie­nia, za­mknąć je, jak za­wsze, w naj­głęb­szych za­ka­mar­kach umy­słu. Tu, w domu ro­dzin­nym, było to o wie­le trud­niej­sze niż w mie­ście, gdzie mógł za­tra­cać się w ra­mio­nach kur­ty­zan i moc­nych trun­kach.

Za­po­mnie­nie jed­nak nig­dy nie trwa­ło dłu­go. Choć skan­dal zwią­za­ny z jego na­zwi­skiem wy­buchł już dzie­więt­na­ście lat temu, wciąż szep­ta­no za ple­ca­mi Oli­ve­ra, gdzie­kol­wiek się po­ja­wiał.

Tam­tej nocy bab­ka po­wie­dzia­ła go­ściom, że jej cór­ka, szu­ka­jąc od­osob­nie­nia, uda­ła się do dom­ku my­śliw­skie­go, gdzie za­snę­ła. Obu­dzo­na przez po­dej­rza­ne od­gło­sy, prze­ko­na­na, że na­szedł ją in­truz, w pa­ni­ce za­strze­li­ła męż­czy­znę. Chwi­lę póź­niej od­kry­ła, że był to jej mąż. Zszo­ko­wa­na i po­grą­żo­na w żalu uży­ła tej sa­mej bro­ni, by ode­brać so­bie ży­cie.

To była mało prze­ko­nu­ją­ca hi­sto­ria, jak na pró­bę za­tu­szo­wa­nia mor­der­stwa i sa­mo­bój­stwa, a szep­ty i plot­ki nig­dy na do­bre nie uci­chły. Szcze­gól­nie że prze­by­wa­ją­cy wte­dy w re­zy­den­cji go­ście żywo spe­ku­lo­wa­li na te­mat ca­łe­go zda­rze­nia. Tam­te­go dnia bab­cia za­bro­ni­ła Oli­ve­ro­wi i jego ro­dzeń­stwu mó­wić o tej spra­wie z kim­kol­wiek, na­wet ze sobą na­wza­jem.

Twier­dzi­ła, że mia­ło to uci­szyć plot­ki, lecz Oli­ver czę­sto za­sta­na­wiał się, czy tak na­praw­dę nie jego obar­cza­ła winą za wszyst­ko. In­a­czej, dla­cze­go te­raz mia­ła­by prze­ry­wać mil­cze­nie i wy­py­ty­wać go o kłót­nię z mat­ką? Oczy­wi­ście nie od­po­wie­dział. Na samą myśl, że miał­by wy­znać praw­dę, czuł bo­le­sny ucisk żo­łąd­ka.

Od­wró­cił się od okna, by kro­czyć po po­ko­ju wzdłuż sto­łu, przy któ­rym jego ro­dzeń­stwo ocze­ki­wa­ło na po­ja­wie­nie się se­nior­ki rodu. Wła­śnie dla­te­go uni­kał Hal­ste­ad Hall – dom za­wsze wpra­wiał go w sen­ty­men­tal­ny na­strój.

Dla­cze­go bab­ka zwo­ła­ła to prze­klę­te spo­tka­nie aku­rat tu­taj? Oli­ver przez lata trzy­mał dom za­mknię­ty. Po­miesz­cze­nia prze­sią­kły za­pa­chem wil­go­ci i ple­śni, a do tego były zim­ne ni­czym lody Ark­ty­ki. Je­dy­nie ga­bi­ne­tu nie za­kry­to przed ku­rzem, gdyż pra­co­wał w nim za­rząd­ca ma­jąt­ku. Trze­ba było wy­sprzą­tać bi­blio­te­kę tyl­ko z po­wo­du spo­tka­nia, któ­re bab­cia mo­gła prze­cież bez tru­du za­aran­żo­wać we wła­snym domu, w mie­ście.

Zwy­cza­jo­wo od­mó­wił­by jej wi­zy­ty w za­nie­dba­nym ma­jąt­ku, jed­nak po wy­pad­ku bra­ta – Ga­brie­la – ro­dzeń­stwo stą­pa­ło po cien­kim lo­dzie. Nie­ty­po­we mil­cze­nie se­nior­ki na ten te­mat po­twier­dza­ło nie­zbi­cie, że za­leź­li jej za skó­rę. Coś było na rze­czy… i z pew­no­ścią im się nie spodo­ba.

– Jak two­je ra­mię? – spy­ta­ła Gabe’a ich sio­stra, Mi­ne­rva.

– A jak są­dzisz? – od­burk­nął. Tem­blak prze­wie­szo­ny miał na po­mię­tym, czar­nym płasz­czu do kon­nej jaz­dy, a ja­sno­brą­zo­we wło­sy jak zwy­kle w nie­ła­dzie. – Boli jak dia­bli.

– Nie warcz na mnie. To nie ja omal się nie za­bi­łam.

Mi­ne­rva mia­ła dwa­dzie­ścia osiem lat. Była dwa lata star­sza od Ga­brie­la, a o czte­ry lata młod­sza od dru­gie­go w ko­lej­no­ści syna, Jar­re­ta, i o czte­ry star­sza od Ce­lii, naj­młod­szej z ro­dzeń­stwa. Jed­nak jako naj­star­sza z dziew­cząt upie­ra­ła się, by im wszyst­kim mat­ko­wać. Na­wet wy­glą­da­ła jak ich mat­ka, ze swą ja­sną, gład­ką cerą, brą­zo­wy­mi wło­sa­mi, prze­ty­ka­ny­mi ja­sny­mi pa­sma­mi ni­czym zło­tem, i z ciem­no­zie­lo­ny­mi, jak u Gabe’a, ocza­mi. Prak­tycz­nie nie było choć­by cie­nia po­do­bień­stwa po­mię­dzy nimi a Oli­ve­rem, któ­ry odzie­dzi­czył uro­dę ojca, pół-Wło­cha – ciem­ne oczy, ciem­ne wło­sy, ciem­ną kar­na­cję. A do kom­ple­tu – mrocz­ne ser­ce.

– Masz szczę­ście, że po­rucz­nik Che­twin na czas się wy­co­fał – zwró­ci­ła bra­tu uwa­gę Ce­lia. Była nie­co bled­szym wi­ze­run­kiem Oli­ve­ra, oczy mia­ła piw­ne. – Po­noć od­zna­cza się więk­szą od­wa­gą niż roz­sąd­kiem.

– W ta­kim ra­zie do­bra­li się z Gabe’em zna­ko­mi­cie – wark­nął Oli­ver.

– Daj mu już spo­kój – rzekł Jar­ret. Naj­bar­dziej z nich wszyst­kich przy­po­mi­nał obo­je ro­dzi­ców, miał czar­ne wło­sy, ale nie­bie­sko­zie­lo­ne oczy i w żad­nym ra­zie nie mógł­by, tak jak Oli­ver, ucho­dzić za Wło­cha. – Od tego głu­pie­go wy­ści­gu po­wo­zów besz­tasz go bez prze­rwy. Był pi­ja­ny. Ten stan, zda­je się, nie jest ci obcy.

Oli­ver od­wró­cił się do Jar­re­ta.

– Zga­dza się, jed­nak­że ty nie by­łeś pi­ja­ny, a mimo to po­zwo­li­łeś mu…

– Nie ob­wi­niaj Jar­re­ta – wtrą­cił Gabe. – Che­twin rzu­cił mi wy­zwa­nie. Gdy­bym od­mó­wił, wy­szedł­bym na tchó­rza.

– Le­piej być tchó­rzem niż mar­twym. – Oli­ver nie to­le­ro­wał tego typu idioctw. Nic nie było war­te, by ry­zy­ko­wać wła­sne ży­cie – ani ko­bie­ta, ani ho­nor, a z pew­no­ścią nie re­pu­ta­cja. Wiel­ka szko­da, że do tej pory nie uda­ło mu się wbić tego swo­im zi­dio­cia­łym bra­ciom do głów.

Kto jak kto, ale Gabe po­wi­nien był wie­dzieć le­piej. Ści­ga­li się naj­nie­bez­piecz­niej­szą tra­są w ca­łym Lon­dy­nie. Dwa wiel­kie gła­zy oka­la­ły dro­gę tak cia­sno, że tyl­ko je­den po­wóz mógł mię­dzy nimi prze­je­chać. Zmu­sza­ło to jed­ne­go z po­wo­żą­cych do wy­co­fa­nia się w ostat­niej chwi­li, by nie roz­bić po­jaz­du o ka­mie­nie. Wie­lu śmiał­ków nie zdo­ła­ło w porę za­re­ago­wać.

Na­zy­wa­no to „na­wle­ka­niem igły”. Oli­ver zwał to sza­leń­stwem. Fakt, Che­twin wstrzy­mał ko­nie, lecz po­wóz Gabe’a za­ha­czył bo­kiem o je­den z gła­zów. Odła­mał koło i chwi­lę póź­niej stał się plą­ta­ni­ną po­trza­ska­ne­go drew­na, roz­dar­tej skó­ry i po­skrę­ca­ne­go me­ta­lu. Dzię­ki Bogu ko­nie prze­ży­ły ka­ta­stro­fę, a Ga­briel wy­wi­nął się z niej je­dy­nie ze zła­ma­nym oboj­czy­kiem.

– Po­wi­nie­neś wie­dzieć, że Che­twin znie­wa­żył nie tyl­ko mnie. – Gabe spoj­rzał pro­wo­ku­ją­co. – Po­wie­dział, że nie zde­cy­du­ję się z nim ści­gać, po­nie­waż je­stem ta­kim sa­mym tchó­rzem, jak na­sza strze­la­ją­ca do cie­ni mat­ka.

– W jego gło­sie sły­chać było gniew. – Na­zwał ją mor­der­czy­nią z Hal­ste­ad Hall.

Wszy­scy ze­sztyw­nie­li, sły­sząc zna­jo­me oszczer­stwo, a Oli­ver za­zgrzy­tał zę­ba­mi.

– Mat­ka nie żyje od lat. Nie po­trze­bu­je, byś bro­nił jej ho­no­ru.

– Ktoś musi to ro­bić – od­parł Gabe z ka­mien­nym ob­li­czem – sko­ro ty nie masz za­mia­ru.

Do li­cha, nie miał naj­mniej­sze­go za­mia­ru bro­nić jej po tym, co zro­bi­ła. Nig­dy nie zdo­ła jej wy­ba­czyć. Ani so­bie, że do tego do­pu­ścił.

Drzwi otwo­rzy­ły się i do po­ko­ju we­szła ich bab­cia, a za nią ad­wo­kat ro­dzi­ny, Elias Bogg. Wszy­scy ze­bra­ni za­mar­li. Obec­ność urzęd­ni­ka nie wró­ży­ła ni­cze­go do­bre­go.

Gdy Bogg za­jął swo­je miej­sce, bab­cia sta­nę­ła u szczy­tu sto­łu z wy­ra­zem praw­dzi­we­go zmę­cze­nia wy­ma­lo­wa­nym na na­zna­czo­nej zmarszcz­ka­mi twa­rzy. Oli­ve­ra za­la­ła nowa fala po­czu­cia winy. Ostat­ni­mi cza­sy sie­dem­dzie­się­cio­jed­no­let­nia ko­bie­ta wy­glą­da­ła jesz­cze sta­rzej, jak gdy­by ugię­ła się pod cię­ża­rem obo­wiąz­ków i nie­co skur­czy­ła.

Pró­bo­wał ją prze­ko­nać, by zre­zy­gno­wa­ła z pro­wa­dze­nia za­ło­żo­ne­go przez ich dziad­ka bro­wa­ru. Po­win­na za­trud­nić za­rząd­cę. Jed­nak od­mó­wi­ła. Jak twier­dzi­ła, lu­bi­ła pra­co­wać. Czyż­by za­miast tego mia­ła po­zo­stać na wsi i za­jąć się ha­fto­wa­niem? Taki po­mysł bu­dził je­dy­nie jej szcze­ry śmiech.

Być może mia­ła po­wo­dy do śmie­chu. Wie­lu na­zwa­ło­by He­ster „Het­ty” Plum­tree pro­stą. Jej ro­dzi­ce pro­wa­dzi­li go­spo­dę. Po­zna­ła tam swo­je­go przy­szłe­go męża i ra­zem zmie­ni­li Bro­war Plum­tree w im­pe­rium wy­star­cza­ją­co wiel­kie, by stać ich było na naj­lep­sze szko­ły dla mat­ki Oli­ve­ra, Pru­den­ce. Wy­star­cza­ją­ce rów­nież, by Pru­den­ce usi­dli­ła zu­bo­ża­łe­go mar­ki­za.

Bab­cia za­wsze upa­ja­ła się fak­tem, iż jej cór­ka zdo­by­ła tak do­brą par­tię, przed­sta­wi­cie­la jed­ne­go z naj­star­szych ro­dów wśród an­giel­skiej ary­sto­kra­cji. Nig­dy jed­nak nie po­tra­fi­ła ze­trzeć pięt­na par­we­niusz­ki ze swych spód­nic. Świa­dec­two jej po­cho­dze­nia da­wa­ło o so­bie znać w dziw­nych mo­men­tach, na przy­kład gdy cie­szy­ła się szkla­necz­ką piwa przy obie­dzie lub gdy śmia­ła się z ru­basz­nych dow­ci­pów.

Mimo tego była zde­ter­mi­no­wa­na do­pil­no­wać, by jej wnu­ki sta­ły się tym, kim ona sama być nie mo­gła: praw­dzi­wy­mi ary­sto­kra­ta­mi. Bab­cia nie zno­si­ła ich ten­den­cji do szo­ko­wa­nia to­wa­rzy­stwa, przez któ­rą w oczach lu­dzi ucho­dzi­li za dia­bel­skie po­mio­ty okry­tej hań­bą pary. Usil­nie sta­ra­ła się pod­nieść sta­tus ro­dzi­ny, uwa­ża­ła więc, że ma pra­wo wi­dzieć re­zul­ta­ty swych wy­sił­ków w do­brych mał­żeń­stwach i pra­wnu­kach. Zło­ści­ło ją, że żad­ne z wnu­ków nie spie­szy­ło za­do­wo­lić jej w tej ma­te­rii.

Oli­ver przy­pusz­czał, że mia­ła pod­sta­wy, by tak się czuć. Choć czę­sto nie­obec­na, gdy do­ra­sta­li, za­ję­ta za­rzą­dza­niem Bro­wa­rem Plum­tree po śmier­ci męża, była je­dy­nym ro­dzi­cem, ja­kie­go jego młod­sze ro­dzeń­stwo kie­dy­kol­wiek mia­ło. Dla­te­go ją uwiel­bia­li.

Oli­ver czuł wo­bec bab­ci to samo, z wy­jąt­kiem mo­men­tów, gdy kłó­cił się z nią o fi­nan­se.

– Spo­cznij, Oli­ve­rze. – Bab­ka prze­szy­ła go ostrym spoj­rze­niem nie­bie­skich oczu. – Za­czy­nam się de­ner­wo­wać, gdy tak cho­dzisz tam i z po­wro­tem.

Lord przy­sta­nął, lecz nie za­mie­rzał usiąść. Sta­rusz­ka wy­pro­sto­wa­ła się i zmarsz­czy­ła brwi.

– Moi dro­dzy, pod­ję­łam co do was osta­tecz­ną de­cy­zję – po­wie­dzia­ła, jak gdy­by wciąż byli dzieć­mi. Po­wio­dła wzro­kiem po ze­bra­nych i kon­ty­nu­owa­ła gło­sem nie­zno­szą­cym sprze­ci­wu: – Naj­wyż­szy czas, że­by­ście się ustat­ko­wa­li. Daję wam więc rok, w cza­sie któ­re­go spra­wy mieć się będą po sta­re­mu, lecz po upły­wie wy­zna­czo­ne­go cza­su każ­de­mu z was ode­tnę fun­du­sze. Po­nad­to wy­klu­czę was z mo­je­go te­sta­men­tu. – Zi­gno­ro­wa­ła po­mru­ki obu­rze­nia. – Chy­ba że… – Za­wie­si­ła głos, by uzy­skać lep­szy efekt.

– Co masz na my­śli? – spy­tał Oli­ver przez za­ci­śnię­te zęby.

Bab­cia spoj­rza­ła mu w oczy.

– Chy­ba że przy­szedł wresz­cie czas na mał­żeń­stwo.

Po­wi­nien był się tego spo­dzie­wać. Jako trzy­dzie­sto – pię­cio­la­tek był w wie­ku, w któ­rym więk­szość męż­czyzn o jego po­zy­cji spo­łecz­nej znaj­do­wa­ło dla sie­bie mał­żon­ki. Bab­ka czę­sto ubo­le­wa­ła nad tym, że nadal nie na­ro­dził się spad­ko­bier­ca ty­tu­łu, ale kto przy zdro­wych zmy­słach był­by na tyle sza­lo­ny, żeby prze­dłu­żać ten ród? Ro­dzi­ce po­bra­li się dla pie­nię­dzy i za­koń­czy­ło się to ka­ta­stro­fą. Nie­za­leż­nie od tego, jak ską­pe sta­ły­by się fi­nan­se, Oli­ver nie miał za­mia­ru po­wta­rzać tego błę­du.

Bab­cia wie­dzia­ła o jego uczu­ciach, dla­te­go to, że ucie­ka­ła się do gróźb wo­bec resz­ty ro­dzeń­stwa, by zmu­sić go do po­słu­szeń­stwa, ode­brał jako bo­le­sną zdra­dę.

– Po­zba­wisz mo­ich bra­ci i sio­stry środ­ków do ży­cia tyl­ko po to, żeby za­kuć mnie w oko­wy mał­żeń­stwa? – wark­nął.

– Źle mnie zro­zu­mia­łeś – od­par­ła chłod­no. – Mia­łam na my­śli to, że ocze­ku­ję za­war­cia związ­ków mał­żeń­skich od ca­łej wa­szej piąt­ki. – Spoj­rza­ła na resz­tę wnu­ków.

– Nim upły­nie rok, wszy­scy mu­si­cie zna­leźć so­bie mał­żon­ków albo po­że­gna­cie się ze spad­kiem. Co wię­cej, nie będę da­lej wy­naj­mo­wać miej­skiej re­zy­den­cji, sko­ro za­trzy­my­wa­łam się tam je­dy­nie ze wzglę­du na dziew­czę­ta. Nie bę­dzie dla nich po­sa­gów, nie będę też utrzy­my­wać lon­dyń­skich ka­wa­ler­skich miesz­kań Gabe’a i Jar­re­ta ani staj­ni dla ich koni. Je­śli wy, chłop­cy, się nie po­że­ni­cie, a dziew­czę­ta nie wyj­dą za mąż, bę­dzie to ko­niec mo­je­go wspar­cia. Oli­ver, i tyl­ko on, sta­nie się za was od­po­wie­dzial­ny.

Oli­ver jęk­nął. Odzie­dzi­czo­na przez nie­go kło­po­tli­wa po­sia­dłość ja­koś so­bie ra­dzi­ła, ale da­le­ko jej było do sa­mo­wy­star­czal­no­ści.

Gabe gwał­tow­nie wstał od sto­łu.

– Bab­ciu, nie wol­no ci! Gdzie dziew­czę­ta się po­dzie­ją? Gdzie bę­dzie­my miesz­kać ja i Jar­ret?

– Tu, w Hal­ste­ad Hall, jak mnie­mam – po­wie­dzia­ła bez cie­nia skru­chy.

Oli­ver spoj­rzał na nią spode łba.

– Wiesz do­sko­na­le, że to nie­moż­li­we. Mu­siał­bym otwo­rzyć dom i od­świe­żyć go.

– Niech go ręka bo­ska bro­ni – sko­men­to­wał sar­ka­stycz­nie Jar­ret. – Poza tym Oli­ver ma do­cho­dy z po­sia­dło­ści, dzię­ki któ­rym jest w sta­nie się utrzy­mać. Na­wet je­śli resz­ta z nas za­sto­su­je się do two­jej proś­by, on nie musi, więc gdy od­mó­wi, kara spad­nie tyl­ko na nas.

– Ta­kie są moje wa­run­ki – od­par­ła chłod­no. – Nie pod­le­ga­ją ne­go­cja­cji, chłop­cze.

Nie­za­leż­nie od obaw Jar­re­ta bab­cia z pew­no­ścią wie­dzia­ła, że Oli­ver nie po­zwo­lił­by ro­dzeń­stwu cier­pieć. Wresz­cie zna­la­zła je­dy­ny spo­sób na to, by przy­wo­łać ich do po­rząd­ku – wy­star­czy­ło po­słu­żyć się uczu­cia­mi, któ­ry­mi na­wza­jem się da­rzy­li i któ­re były je­dy­ną sta­łą war­to­ścią w ich ży­ciu.

To był plan ge­nial­ny i za­ra­zem dia­bo­licz­ny. Jar­ret mógł­by po­słać ko­bie­tę do wszyst­kich dia­błów, gdy­by cho­dzi­ło je­dy­nie o nie­go, lecz nie ska­zał­by sióstr na sta­ro­pa­nień­stwo lub ży­wot gu­wer­nan­tek. Mi­ne­rva, któ­ra za­ra­bia­ła nie­co na swo­ich książ­kach, mo­gła­by zba­ga­te­li­zo­wać bab­ci­ne przy­ka­za­nia i spró­bo­wać sa­mo­dziel­nie się utrzy­mać, lecz tak­że nie po­tra­fi­ła­by ska­zać po­zo­sta­łych na ży­cie w ubó­stwie.

Każ­de z nich bę­dzie się mar­twić o po­zo­sta­łych, co ozna­cza­ło, że wszy­scy, na­wet Oli­ver, po­czu­ją się zmu­sze­ni przy­stać na po­sta­wio­ne im wa­run­ki.

– Gdy­by­ście ze­chcie­li, mo­gli­by­ście do­pro­wa­dzić do tego, żeby ta po­sia­dłość przy­no­si­ła do­chód – zwró­ci­ła im uwa­gę bab­cia. – Może gdy­by cała wa­sza piąt­ka po­dzie­li­ła mię­dzy sie­bie obo­wiąz­ki… – Urwa­ła, by spoj­rzeć na Oli­ve­ra wy­mow­nie. – Albo gdy­by wasz brat bar­dziej in­te­re­so­wał się ma­jąt­kiem, za­miast po­zo­sta­wiać go swe­mu za­rząd­cy i spę­dzać dnie na łaj­da­cze­niu się i pi­ciu, może zdo­łał­by utrzy­mać was wszyst­kich na cał­kiem wy­god­nym po­zio­mie.

Oli­ver zdu­sił ci­sną­cą mu się na usta ri­po­stę. Do­brze wie­dzia­ła, dla­cze­go z tru­dem zno­sił sam wi­dok tego miej­sca. Oj­ciec po­ślu­bił mat­kę dla pie­nię­dzy, by za­cho­wać po­zy­cję rodu, na któ­rej tak mu za­le­ża­ło, a Oli­ve­ra prę­dzej pie­kło po­chło­nie, nim po­zwo­li na to, by ten prze­klę­ty ma­ją­tek i wszyst­ko, co sobą re­pre­zen­tu­je, znisz­czy­ło go tak jak ro­dzi­ców.

– Tak się skła­da, że wiem – cią­gnę­ła bab­cia – iż Oli­ver sprze­dał ostat­nią nie­za­pi­sa­ną część ro­dzin­nych wło­ści w ra­mach spła­ty kil­ku dłu­gów, któ­re wspól­ny­mi si­ła­mi na­gro­ma­dzi­li­ście, a ja od­mó­wi­łam ich po­kry­cia. Nie­wie­le już zo­sta­ło ma­jąt­ku, któ­ry mo­gli­by­ście spie­nię­żyć.

Do dal­sze­go wy­god­ne­go i do­stat­nie­go ży­cia nie­zbęd­ne wam są środ­ki, któ­re ja mogę za­pew­nić.

A niech ją li­cho po­rwie za to, że mia­ła ra­cję. Po­zba­wio­ne miej­skiej re­zy­den­cji i ka­wa­ler­skich miesz­kań ro­dzeń­stwo nie mia­ło­by in­ne­go wy­bo­ru, jak tyl­ko prze­nieść się tu­taj. Obec­nie na­wet sam Oli­ver nie miał wła­sne­go domu – do nie­daw­na miesz­kał we wspo­mnia­nym przez bab­cię Ac­ton. Mu­siał za­trzy­mać się u bra­ci, nim wy­my­śli, co po­cząć da­lej. Jed­nak nie pla­no­wał za­go­spo­da­ro­wa­nia ro­dzin­nej po­sia­dło­ści tak, by utrzy­my­wa­ła ich wszyst­kich, jak rów­nież przy­szłych bra­tan­ków i sio­strzeń­ców.

Nic dziw­ne­go, że przez ostat­nie dwa­dzie­ścia dwa lata bab­cia z ta­kim po­wo­dze­niem za­rzą­dza­ła bro­wa­rem. Była Ma­chia­vel­lim w spód­ni­cy.

– Kto w ta­kim ra­zie miał­by odzie­dzi­czyć Bro­war Plum­tree? – spy­tał. – Chcesz po­wie­dzieć, że nie prze­ka­żesz go Jar­re­to­wi, tak jak chciał tego nasz dzia­dek?

– Mo­gła­bym zo­sta­wić in­te­re­sy two­je­mu ku­zy­no­wi De­smon­do­wi.

Jar­ret jęk­nął, a Mi­ne­rva za­wo­ła­ła:

– Nie mo­żesz od­dać bro­wa­ru De­smon­do­wi. Cał­kiem go zruj­nu­je!

Sta­rusz­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– A co mnie do tego? Będę mar­twa. A je­śli wy nie za­mier­za­cie po­dej­mo­wać sto­sow­nych kro­ków, ko­niecz­nych do tego, by ma­ją­tek po­zo­stał w ro­dzi­nie, nie ma więk­sze­go zna­cze­nia, w czy­je ręce tra­fi całe im­pe­rium, nie­praw­daż?

Ce­lia po­de­rwa­ła się z miej­sca.

– Bab­ciu, wiesz prze­cież, co zro­bi De­smond. Po­za­trud­nia dzie­ci i za­ha­ru­je je na śmierć – pro­te­sto­wa­ła z tro­ską i pa­sją, z ja­ki­mi an­ga­żo­wa­ła się na co dzień w wal­kę o po­pra­wę wa­run­ków pra­cy dzie­ci. – Wy­star­czy spoj­rzeć, jak za­rzą­dza swo­imi mły­na­mi. W żad­nym wy­pad­ku nie wol­no ci do­pusz­czać do ro­dzin­nej fa­bry­ki czło­wie­ka tego po­kro­ju.

– Mogę zo­sta­wić in­te­res, komu tyl­ko so­bie ży­czę.

– Star­sza pani spoj­rza­ła na wnu­ki ocza­mi zim­ny­mi jak stal.

To mu­siał być blef. Prze­cież rów­nie moc­no nie­na­wi­dzi­ła De­smon­da. A jed­nak nie na­le­ża­ła do osób sto­su­ją­cych tego typu sztucz­ki.

– Przy­pusz­czam, że ży­cio­wych part­ne­rów dla nas też już wy­bra­łaś? – za­py­tał gorz­ko Oli­ver.

– Nie. Tę kwe­stię po­zo­sta­wiam wam. Nie ustat­ku­je­cie się jed­nak nig­dy, je­śli ja was do tego nie zmu­szę. Zbyt dłu­go już wam po­bła­ża­łam. Czas, by­ście przy­słu­ży­li się tej ro­dzi­nie, a co za tym idzie – za­pew­ni­li ro­do­wi spad­ko­bier­ców stwo­rzo­ne­go prze­ze mnie dzie­dzic­twa.

Ce­lia cięż­ko opa­dła na krze­sło.

– Prze­cież nie mo­że­my z Mi­ne­rvą, ot tak, wy­brać so­bie na mę­żów pierw­szych lep­szych ka­wa­le­rów. To męż­czy­zna musi się oświad­czyć. A je­śli ża­den się o to nie po­ku­si?

Bab­ka prze­wró­ci­ła ocza­mi.

– Obie je­ste­ście uro­czy­mi pan­na­mi, za któ­ry­mi wszę­dzie oglą­da się mnó­stwo męż­czyzn. Gdy­byś, dro­ga Ce­lio, prze­sta­ła bić na gło­wę wszyst­kich ko­le­gów two­ich bra­ci w za­wo­dach strze­lec­kich, je­den z nich z pew­no­ścią po­pro­sił­by o two­ją rękę. A gdy­by Mi­ne­rva skoń­czy­ła z pi­sa­niem tych okrop­nych, go­tyc­kich po­wie­ści…

– Tego nie zro­bię – za­pro­te­sto­wa­ła Mi­ne­rva.

– Przy­najm­niej pisz pod pseu­do­ni­mem. Nie ro­zu­miem, dla­cze­go ko­niecz­nie masz ob­wiesz­czać wszem wo­bec, że to ty je­steś au­tor­ką tych osła­wio­nych po­wie­ści, i gor­szyć każ­de­go, kogo spo­tkasz.

Bab­cia spoj­rza­ła na Jar­re­ta i Ga­brie­la.

– A wy dwaj mo­gli­by­ście cza­sem fak­tycz­nie po­ja­wić się na balu. Jar­ret nie musi spę­dzać każ­dej nocy na ho­ry­zon­cie, a Gabe… – Wes­tchnę­ła cięż­ko. – Gdy­byś tyl­ko prze­stał ści­gać się z każ­dym głup­cem, któ­ry rzu­ci ci wy­zwa­nie, miał­byś czas na zna­le­zie­nie na­rze­czo­nej. Z całą pew­no­ścią po­tra­fi­cie ocza­ro­wać sza­no­wa­ne ko­bie­ty na tyle, by skło­nić je do mał­żeń­stwa. Zda­je się, że wa­bie­nie kur­ty­zan i ak­to­rek do wła­sne­go łoża nie spra­wia wam naj­mniej­szych kło­po­tów.

– O Boże – mruk­nął Gabe, a uszy za­czę­ły mu się czer­wie­nić. Sy­piać z pro­sty­tut­ką to jed­no, ale wy­słu­chi­wać na ten te­mat uwag wła­snej bab­ki to już zu­peł­nie inna spra­wa.

Wpa­tru­jąc się w Oli­ve­ra, sta­rusz­ka do­da­ła:

– A wszy­scy wie­my, że wasz brat ma nad wami zna­czą­ca prze­wa­gę w po­sta­ci swo­je­go ty­tu­łu.

– Tak, wy­mia­na „ty­tuł za pie­nią­dze” w przy­pad­ku na­szych ro­dzi­ców skoń­czy­ła się nie­zwy­kle ko­rzyst­nie – stwier­dził sar­ka­stycz­nie. – Wi­dzę, że z nie­cier­pli­wo­ścią ocze­ku­jesz, bym po­wtó­rzył taką trans­ak­cję.

Oli­ver zi­gno­ro­wał wy­rzu­ty su­mie­nia, któ­re za­czę­ły go ką­sać, gdy do­strzegł ból, jaki się od­ma­lo­wał na twa­rzy bab­ci. Je­śli za­mie­rza­ła ich zmu­sić do tego wszyst­kie­go, po­win­na tak­że li­czyć się z kon­se­kwen­cja­mi.

Po gło­wie ko­ła­ta­ły mu się ostat­nie usły­sza­ne od mat­ki sło­wa: „Je­steś za­ka­łą ro­dzi­ny…”. Aż zim­ny dreszcz prze­biegł mu po ple­cach. Ru­szył do drzwi i je otwo­rzył.

– Bab­ciu, ze­chcesz za­mie­nić ze mną parę słów na osob­no­ści?

– Je­śli so­bie tego ży­czysz – od­par­ła, uno­sząc siwą brew.

Gdy tyl­ko zna­leź­li się w holu, Oli­ver zwró­cił się do star­szej damy.

– Na­rzu­ce­nie ja­kiejś nie­win­nej ko­bie­cie mo­jej oso­by w roli męża ni­cze­go nie zmie­ni.

– Je­steś pe­wien? – Bab­ci­ne spoj­rze­nie tym ra­zem było ła­god­niej­sze. – Stać cię w ży­ciu na o wie­le wię­cej niż ta­kie błą­dze­nie bez celu, Oli­ve­rze.

Boże, gdy­by tyl­ko wie­dzia­ła.

– Taki wła­śnie je­stem. Czas, byś się z tym po­go­dzi­ła. Tak, jak to uczy­ni­ła moja mat­ka.

Na te sło­wa ko­bie­ta po­bla­dła.

– Wiem, że nie lu­bisz mó­wić o wy­da­rze­niach tam­te­go dnia…

– Zga­dza się – prze­rwał jej. – I to się nie zmie­ni.

Nie opo­wie o tym ni­ko­mu.

– Nie chcesz o tym roz­ma­wiać, bo to mnie uwa­żasz za wszyst­kie­mu win­ną.

– A niech to, wca­le nie! – Wi­nił je­dy­nie sie­bie. Gdy­by tyl­ko od razu po­je­chał za mat­ką. Gdy­by tyl­ko bar­dziej na­le­gał na in­ge­ren­cję bab­ci. Gdy­by tyl­ko, gdy­by… – Nie wi­nię cię za prze­szłość. Ale za to, co ro­bisz te­raz, tak.

– Z pew­no­ścią sam też wi­dzisz, że coś musi się zmie­nić.

– Dla­cze­go? Mi­ne­rva i Ce­lia prę­dzej czy póź­niej wyj­dą za mąż, a Gabe i Jar­ret sta­ra­ją się wy­szu­mieć. Z cza­sem się ustat­ku­ją.

– To­bie to się nie uda­ło.

– To co in­ne­go.

– Dla­cze­góż to?

– Skąd ta na­gła po­trze­ba przy­mu­sze­nia nas do mał­żeństw?

– Od­po­wiem na two­je py­ta­nie, je­śli i ty dasz mi od­po­wiedź.

To tego ocze­ki­wa­ła od wnu­ka – od­po­wie­dzi. Cóż, tego nig­dy się nie do­cze­ka.

– Pew­ne­go dnia, Oli­ve­rze – stwier­dzi­ła, gdy nadal mil­czał – bę­dziesz mu­siał opo­wie­dzieć o tym, co się wte­dy wy­da­rzy­ło, choć­by po to, by w koń­cu za­mknąć ten roz­dział.

– Już go za­mkną­łem. – Oli­ver od­wró­cił się na pię­cie i ru­szył do drzwi.

Gdy je otwo­rzył, ko­bie­ta za­wo­ła­ła za nim:

– Nie zmie­nię zda­nia co do swo­ich wa­run­ków. Ożeń się albo wszyst­ko stra­cisz.

Gdy Oli­ver za­marł z dło­nią na klam­ce, sta­nę­ła w pro­gu i po­pa­trzy­ła na wnu­ki.

– Dość mam już słu­cha­nia o tym, że bru­kow­ce na­zy­wa­ją was Dia­blę­ta­mi z Hal­ste­ad Hall. O tym, jak to moja naj­młod­sza wnucz­ka po raz ko­lej­ny zgor­szy­ła i prze­ra­zi­ła wszyst­kich, gdy po­ja­wi­ła się na ja­kichś za­wo­dach strze­lec­kich. – Prze­nio­sła spoj­rze­nie na Gabe’a. – Albo o tym, że mój wnuk nie­mal stra­cił ży­cie w wy­ści­gu. Ma się to wszyst­ko na­tych­miast skoń­czyć.

– A gdy­by­śmy obie­ca­li za­cho­wy­wać wię­cej dys­kre­cji? – wark­nął Oli­ver.

– To nie wy­star­czy. Być może je­śli każ­de z was bę­dzie mieć ko­goś, kto jest od was za­leż­ny, mał­żon­ka lub dzie­ci, wresz­cie na­uczy­cie się ce­nić to, co po­sia­da­cie.

– Bab­ciu, do cho­le­ry…

– Nie prze­kli­naj mi tu. To ko­niec tej dys­ku­sji. Pan Bogg wy­ło­ży wam szcze­gó­ły mo­ich rosz­czeń, i to jemu za­da­waj­cie py­ta­nia. Ja mu­szę udać się na spo­tka­nie w bro­wa­rze.

Ode­szła ko­ry­ta­rzem, po­stu­ku­jąc żywo la­ską.

Gdy tyl­ko Oli­ver wró­cił do po­ko­ju, ro­dzeń­stwo zwró­ci­ło się do pana Bog­ga.

– Ona chy­ba nie mó­wi­ła po­waż­nie?

– Jak mo­gła?

– Musi jej pan to wy­per­swa­do­wać.

Bogg roz­siadł się na za­byt­ko­wym krze­śle, któ­re za­skrzy­pia­ło w od­po­wie­dzi.

– Przy­kro mi, ale nic nie mogę zro­bić. Po wy­pad­ku lor­da Ga­brie­la wa­sza bab­ka po­wzię­ła po­sta­no­wie­nie, iż nie bę­dzie przy­glą­dać się, jak umie­ra­cie, nie wy­peł­niw­szy swych obo­wiąz­ków wo­bec rodu Shar­pe’ów.

– Wi­dzisz co na­ro­bi­łeś, Gabe? – krzyk­nę­ła Ce­lia. – Wszyst­ko ze­psu­łeś!

– Nie o nie­go cho­dzi – rzekł ze znu­że­niem Oli­ver – lecz o mnie. Ona nie chce utra­cić ty­tu­łu i po­zy­cji, któ­re z ta­kim tru­dem dla swej ro­dzi­ny wy­wal­czy­ła. Chce się upew­nić, że je­den z nas prze­dłu­ży ród.

– Dla­cze­go więc wplą­tu­je w to tak­że mnie i Ce­lię? – spy­ta­ła Mi­ne­rva.

– Za po­zwo­le­niem – wtrą­cił pan Bogg – wa­sza lor­dow­ska mość jest w błę­dzie. Bab­ka mar­twi się o was wszyst­kich. Nim sama uda się na wiecz­ny spo­czy­nek, chce mieć pew­ność, że przy­szłość wszyst­kich wnu­ków jest za­pew­nio­na.

Oli­ver od­wró­cił się gwał­tow­nie.

– Spo­czy­nek? Bab­ka jest cho­ra? – Na samą myśl ści­snę­ło go w żo­łąd­ku. – Czy jest coś, cze­go nam nie mówi? – Tłu­ma­czy­ło­by to, dla­cze­go wy­stą­pi­ła ze swo­im ul­ti­ma­tum tak na­gle.

Bogg po chwi­li po­krę­cił gło­wą.

– Jest po pro­stu zmę­czo­na cze­ka­niem, aż wa­sza piąt­ka zde­cy­du­je się dać jej pra­wnu­ki.

W to Oli­ver mógł bez tru­du uwie­rzyć. Bogg od­chrząk­nął: – Czy są jesz­cze ja­kieś py­ta­nia?

– Tyl­ko jed­no – od­parł Oli­ver. – Czy na­praw­dę nie za­strze­gła, z kim wol­no nam wejść w związ­ki mał­żeń­skie? – Przy­szedł mu do gło­wy po­mysł, jak prze­rwać tę far­sę.

– W tej kwe­stii nie po­sta­wio­no żad­nych wa­run­ków. Są jed­nak inne za­sa­dy.

Oli­ver słu­chał ko­lej­no wy­mie­nia­nych punk­tów: na przy­kład ślu­by mu­szą od­być się w An­glii, a wy­bry­ki w sty­lu ucie­czek na szyb­ki ślub do Gret­na Gre­en są cał­ko­wi­cie wy­klu­czo­ne. Naj­wy­raź­niej bab­cia mar­twi­ła się, że tego typu mał­żeń­stwo mo­gło­by zo­stać praw­nie pod­wa­żo­ne. Na szczę­ście żad­ne z wy­mie­nio­nych przez ad­wo­ka­ta wy­ma­gań nie sta­wa­ło na dro­dze pla­no­wa­ne­go przez Oli­ve­ra przed­się­wzię­cia.

Wy­peł­niw­szy swój obo­wią­zek, Bogg po­zo­sta­wił ze­bra­nych ich nie­do­li. Mi­ne­rva zwró­ci­ła się do Oli­ve­ra:

– Mu­sisz prze­ko­nać bab­cię, że to nie­do­rzecz­ne. Nie wi­dzę po­wo­du, dla któ­re­go mia­ła­bym zno­sić męża, gdy je­stem w zu­peł­no­ści po­go­dzo­na z obec­nym, sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cym mnie sty­lem ży­cia.

– Mnie tak­że nie spie­szy się do mał­żeń­stwa, za­pew­niam cię – wark­nął Jar­ret. – Ani się obej­rzy­my, a będę zmu­szo­ny za­rzą­dzać tym cho­ler­nym bro­wa­rem. A to ostat­nie, na co mam ocho­tę.

– Po­win­ni­śmy się wszy­scy prze­nieść tu­taj i udo­wod­nić, że nie po­trze­bu­je­my jej pie­nię­dzy – stwier­dzi­ła Ce­lia. – Zro­bić tak, jak za­su­ge­ro­wa­ła, dbać o in­te­re­sy wspól­nie…

– Tak, szcze­gól­nie że ty tak do­brze znasz się na za­rzą­dza­niu ma­jąt­kiem – uciął Gabe.

– Uwa­ga Ce­lii była słusz­na – wtrą­ci­ła Mi­ne­rva. – Gdy­by­śmy po­ka­za­li bab­ci, że świet­nie po­ra­dzi­my so­bie sami, może jesz­cze prze­my­śla­ła­by swo­je pla­ny. Poza tym, je­śli i tak prę­dzej czy póź­niej wszy­scy skoń­czy­my tu­taj, rów­nie do­brze mo­że­my za­cząć się do tego przy­zwy­cza­jać.

– Boże, do­po­móż. – Jar­ret po­słał Oli­ve­ro­wi har­de spoj­rze­nie. – Chy­ba nie chcesz, że­by­śmy się tu wpro­wa­dzi­li?

Oli­ver wes­tchnął.

– Naj­chęt­niej nig­dy wię­cej bym tego miej­sca nie oglą­dał. Nie­ste­ty, Ce­lia ma ra­cję. Je­śli tu za­miesz­ka­my, zmu­si­my bab­cię, by się pod­da­ła. Mo­że­my ją za­pro­sić, żeby wpa­dła z wi­zy­tą i prze­ko­na­ła się, ja­kie re­zul­ta­ty da­dzą jej nie­do­rzecz­ne kno­wa­nia, je­śli bę­dzie przy nich ob­sta­wać.

Oli­ver z tru­dem pa­no­wał nad falą obrzy­dze­nia, jaka za­le­wa­ła go na myśl o po­wro­cie do Hal­ste­ad Hall. Jed­nak gdy­by uda­ło mu się wcie­lić w ży­cie plan, wkrót­ce znów mógł­by pu­ścić prze­szłość w nie­pa­mięć.

– Tym­cza­sem mam jesz­cze jed­ne­go asa w rę­ka­wie. To ry­zy­kow­ne po­su­nię­cie, ale może zmu­si sta­rusz­kę do zdra­dze­nia się ze wszyst­ki­mi pla­na­mi. Nie prze­my­śla­ła ca­łej spra­wy wy­star­cza­ją­co do­kład­nie, co za­mie­rzam jej uzmy­sło­wić. Nadal je­stem w po­sia­da­niu pew­nych fun­du­szy po sprze­da­ży ostat­niej nie­ru­cho­mo­ści, a oto, co pro­po­nu­ję…

Roz­dział II

Na li­tość bo­ską, Fred­dy, nie ocią­gaj się – mruk­nę­ła Ma­ria But­ter­field do swe­go tycz­ko­wa­te­go ku­zy­na, idąc ubło­co­ną uli­cą. Urzęd­nik, za któ­rym po­dą­ża­li, na­rzu­cał cał­kiem żwa­we tem­po. Wy­star­czy­ło, że mu­sie­li zno­sić tę nie­szczę­sną an­giel­ską po­go­dę, a je­śli do tego zgu­bi­li trop, nig­dy nie od­naj­dą Na­tha­na Hy­at­ta. Nie mo­gła do tego do­pu­ścić po tym, jak przy­by­li aż z Dart­mo­uth w Mas­sa­chus­setts, by od­szu­kać jej na­rze­czo­ne­go.

– Je­steś pew­na, że tor­ba tego czło­wie­ka na­le­ży do Na­tha­na? – sap­nął Fred­dy.

– Po obu stro­nach wid­nie­ją ini­cja­ły, jak te, któ­re spe­cjal­nie dla nie­go za­mó­wi­łam. A czło­wiek, któ­ry miał przy so­bie tor­bę, znaj­do­wał się w tej sa­mej czę­ści mia­sta co Lon­don Ma­ri­ti­me, gdzie trzy mie­sią­ce temu po raz ostat­ni wi­dzia­no Na­tha­na. Mu­szę jej się bli­żej przyj­rzeć, żeby zy­skać cał­ko­wi­tą pew­ność.

– Niby jak? I nie myśl, że ja to zro­bię. Nie za­mie­rzam na two­je ży­cze­nie po­ty­kać się z ja­kimś an­giel­skim czor­tem.

– My­śla­łam, że sza­blę u boku no­sisz po to, by mnie chro­nić.

Od­kąd zna­leź­li się w Lon­dy­nie, Fred­dy co­dzien­nie przy­pi­nał do pasa po­chwę ze sta­rą sza­blą jej ojca. Przy­ku­wał tym uwa­gę ga­piów, al­bo­wiem w tych cza­sach nikt już nie no­sił przy so­bie tego typu bro­ni.

– To że­la­stwo ma chro­nić mnie – od­parł Fred­dy. – Sły­sza­łem, że po­je­dyn­ku­ją się tu dla za­ba­wy. Nie po to przy­by­łem taki szmat dro­gi, żeby wy­szczer­bić w bój­ce ulu­bio­ną sza­blę.

Ma­ria prych­nę­ła.

– Przy­je­cha­łeś ze mną dla­te­go, że twoi star­si bra­cia są za­ję­ci swo­imi ro­dzi­na­mi, a ciot­ka Rose na­tar­ła­by ci uszu, gdy­byś tego nie zro­bił. – Zo­ba­czy­ła, że chło­pak się ru­mie­ni, więc ła­god­niej do­da­ła: – Poza tym nie ma po­wo­dów do po­ty­czek. Prze­ko­na­my tego je­go­mo­ścia po­ko­jo­wo, żeby po­zwo­lił nam przyj­rzeć się tor­bie, gdy już się prze­ko­na­my, do­kąd zmie­rza. Mam na­dzie­ję, że do­pro­wa­dzi nas do Na­tha­na.

– Wo­lał­bym pie­kar­nię. Mi­nę­ły bli­sko trzy go­dzi­ny od ostat­nie­go po­sił­ku. – Jak­by na do­wód: za­bur­cza­ło mu w brzu­chu. – Nie są­dzi­łem, że spró­bu­jesz mnie za­gło­dzić.

Ma­ria wes­tchnę­ła. Fred­dy żył w sta­nie per­ma­nent­ne­go gło­du. Cio­cia Rose ma­wia­ła, że wszy­scy dwu­dzie­sto­jed­no­let­ni mło­dzień­cy mają wil­czy ape­tyt, jed­nak te­raz le­piej by­ło­by, gdy­by chło­pak jadł jak pta­szek, za to był groź­ny ni­czym wilk. Pa­trząc na to, w ja­kim tem­pie Fred­dy prze­ja­dał ich fun­du­sze, mu­sia­ła go uznać za kosz­tow­ne­go obroń­cę.

Jak­że ża­ło­wa­ła, że Na­than nie po­zo­stał w Ame­ry­ce, gdzie było jego miej­sce. Gdy­by tyl­ko papa nie umarł, po­my­śla­ła z ża­lem. Wciąż nie mo­gła w to uwie­rzyć. Mi­ja­jąc ko­lej­ne zmro­żo­ne ka­łu­że, wspo­mi­na­ła mi­nio­ne mie­sią­ce. Od ja­kie­goś cza­su papa nie był tak czer­stwy jak zwy­kle, lecz nie spo­dzie­wa­ła się, że jego ser­ce za­wie­dzie i męż­czy­zna umrze w swo­im ga­bi­ne­cie w wie­ku sześć­dzie­się­ciu pię­ciu lat.

Na­gle na­szła ją nie­po­ko­ją­ca myśl. Je­śli Na­than nie otrzy­mał jej ostat­nich li­stów, mógł na­wet nie wie­dzieć o śmier­ci jej ojca. Nie wie­dział, że bę­dzie te­raz je­dy­nym wła­ści­cie­lem stocz­ni New Bed­ford… Za­kła­da­jąc, że oże­ni się z nią, tak jak pla­no­wa­li.

A je­śli jej nie po­ślu­bi? Czy to dla­te­go od mie­się­cy nie mia­ła od nie­go żad­nych wie­ści? Czyż­by po­sta­no­wił sko­rzy­stać z oka­zji, by uciec przed mał­żeń­stwem?

Na miej­scu Na­tha­na każ­de­go zmę­czy­ły­by cią­głe wy­ma­ga­nia, by się spraw­dzić, nim po­ślu­bi dzie­dzicz­kę i przej­mie fir­mę. To wła­śnie dla­te­go udał się do An­glii, by wy­ne­go­cjo­wać in­trat­ną sprze­daż kli­pro­wych stat­ków przed­sta­wi­cie­lom Lon­don Ma­ri­ti­me. Może po do­tar­ciu na miej­sce zmie­nił zda­nie wzglę­dem na­rze­czeń­stwa.

Oczy Ma­rii za­czę­ły się na­peł­niać łza­mi. Nie, on by tak nie po­stą­pił. Był ho­no­ro­wym męż­czy­zną. Ich zwią­zek mógł być mniej pło­mien­ny niż in­nych za­rę­czo­nych par, ale z pew­no­ścią za­le­ża­ło im na so­bie. Mu­sia­ło mu się przy­da­rzyć coś strasz­ne­go – w żad­nym wy­pad­ku nie pró­bo­wał­by uciec od obo­wiąz­ków. Mu­sia­ła go od­na­leźć. Szcze­gól­nie te­raz, gdy stra­ci­ła naj­waż­niej­sze­go męż­czy­znę w swym ży­ciu.

Jed­nak wi­dok tor­by Na­tha­na w rę­kach in­ne­go czło­wie­ka nie wró­żył ni­cze­go do­bre­go. Na­than sam nig­dy by się z nią nie roz­stał, a za­tem ten męż­czy­zna mu­siał ją ukraść. Ser­ce Ma­rii wa­li­ło w rytm jej po­spiesz­nych kro­ków. Na­than pew­nie le­żał mar­twy po­śród ja­kichś pust­ko­wi, zgła­dzo­ny przez zdra­dziec­kich An­gli­ków. A je­śli tak, to…

Nie, nie wol­no jej było tak my­śleć, bo cał­kiem się za­ła­mie.

– Mop­sy… – ode­zwał się ści­szo­nym gło­sem Fred­dy.

– Nie na­zy­waj mnie tak. Nie je­ste­śmy już dzieć­mi.

– Poza tym Na­than uwa­żał, że to nie­sto­sow­ne wo­bec damy. Zwra­cał na tego typu spra­wy szcze­gól­ną uwa­gę, jako że wy­cho­wał się w Bal­ti­mo­re po­śród wyż­szych sfer, nim sześć lat temu prze­niósł się do pro­win­cjo­nal­ne­go Dart­mo­uth, by współ­pra­co­wać z jej oj­cem.

– Wy­bacz, Mop… Ma­rio – wy­mam­ro­tał Fred­dy.

– Cią­gle się za­po­mi­nam. – Przy­su­nął się bli­żej. – Tak so­bie my­ślę, że nie po­win­ni­śmy błą­kać się po mie­ście po zmro­ku. Ta dziel­ni­ca nie wy­da­je się zbyt sym­pa­tycz­na. A te pa­nie tam, nie­opo­dal, wy­glą­da­ją na nie­co… roz­ne­gli­żo­wa­ne.

Ma­ria była tak sku­pio­na na śle­dze­niu męż­czy­zny przed sobą, że nie zwra­ca­ła uwa­gi na oto­cze­nie. Gdy ro­zej­rza­ła się do­ko­ła, na mo­ment ser­ce za­mar­ło jej w pier­si. Ską­po odzia­ne ko­bie­ty wy­glą­da­ły z okien po­nad ich gło­wa­mi, chwa­ląc się wdzię­ka­mi wprost wy­pły­wa­ją­cy­mi z ob­fi­tych de­kol­tów. Mu­sia­ło im być okrop­nie zim­no, ale naj­wy­raź­niej nie mia­ło to więk­sze­go zna­cze­nia.

Ma­ria sta­wa­ła się co­raz bar­dziej spię­ta, w mia­rę jak jej my­śli za­czę­ły za­przą­tać wspo­mnie­nia o tym, jak to mu­sia­ła wy­cią­gać papę z tego typu miejsc.

– Ka­wa­le­rze – za­wo­ła­ła do Fred­dy’ego jed­na z ko­biet, a jej od­dech wnet za­mie­nił się w wi­docz­ną mgieł­kę – moja ki­zia-mi­zia wnet na­stro­szy piór­ka twe­go ko­gu­ci­ka.

– Z ta­kim mie­czem mógł­byś wy­pró­bo­wać moją po­chwę za je­dy­ne pół fun­ci­ka, ko­cha­necz­ku – do­da­ła ko­lej­na.

Ma­ria nie ro­zu­mia­ła, o czym mó­wią, jed­nak są­dząc po ru­mień­cach na pie­go­wa­tych po­licz­kach Fred­dy’ego, cho­dzi­ło o coś ra­czej… lu­bież­ne­go.

– Wra­caj­my do pen­sjo­na­tu – rzekł.

– Jesz­cze nie. Na­sza zdo­bycz jest tuż przed nami, mu­si­my przyj­rzeć się tej tor­bie. Dru­ga oka­zja może się już nie tra­fić.

Za­cze­ka­li, aż męż­czy­zna wej­dzie do środ­ka, po czym zbli­ży­li się do wej­ścia bu­dyn­ku. Do­by­wał się stam­tąd grom­ki śmiech, wraz ze skocz­ną me­lo­dią wy­gry­wa­ne­go na skrzyp­cach jiga. Przez otwar­te drzwi Ma­ria do­strze­gła tań­czą­ce lub grzesz­nie za­cho­wu­ją­ce się pary.

Fred­dy przy­glą­dał się bu­dyn­ko­wi, gdy tym­cza­sem do­ko­ła za­pa­la­no ulicz­ne la­tar­nie.

– Nie mo­żesz tam wejść. To nie miej­sce dla sza­no­wa­nych ko­biet.

– Widzę – Maria zadrżała, gdy zimny wiatr na moment rozwiał jej czarny redignot1. – Wygląda na to, że to burdel.

– Mop­sy! – Po­licz­ki ku­zy­na pło­nę­ły czer­wie­nią rów­nie moc­no co jego po­tar­ga­ne wło­sy. – Nie po­win­naś mó­wić ta­kich rze­czy.

– Dla­cze­go? Obo­je wie­my, że papa uczęsz­czał do ta­kich miejsc co so­bo­tę. Za to ty mógł­byś wejść. Nie zwró­cą uwa­gi na ko­lej­ne­go męż­czy­znę. Po pro­stu znajdź tę sa­kwę i sprawdź, czy na­le­ży do Na­tha­na.

– A je­śli tak? Co wte­dy?

– Wy­wab tego je­go­mo­ścia na uli­cę, że­bym mo­gła z nim po­mó­wić. Po­wiedz mu, że stoi tu jego mat­ka, któ­ra wej­dzie po nie­go, je­śli od­mó­wi wyj­ścia na ze­wnątrz. Ża­den mło­dzie­niec nie chciał­by tego.

Fred­dy zda­wał się po­wąt­pie­wać, więc Ma­ria wes­tchnę­ła.

– Je­śli zro­bisz, o co pro­szę, ku­pię ci tyle cia­stek, ile tyl­ko ze­chcesz.

– W po­rząd­ku. – Od­piął broń. – Le­piej go weź. Nie po­win­naś stać bez­bron­na na uli­cy.

Ma­rię wzru­szy­ło, że go­tów był choć na chwi­lę roz­stać się z cen­nym orę­żem.

– Dzię­ku­ję. A te­raz idź się prze­ko­nać, czy mie­li­śmy ra­cję – do­da­ła, po­py­cha­jąc go lek­ko ku drzwiom.

Fred­dy wes­tchnął cięż­ko i po­czła­pał po scho­dach. Sta­ra­jąc się nie wzbu­dzać po­dej­rzeń, Ma­ria sta­nę­ła w cie­niu i z roz­ba­wie­niem ob­ser­wo­wa­ła wa­ha­nie ku­zy­na. Każ­dy mło­dzie­niec na miej­scu Fred­dy’ego był­by go­tów na wszyst­ko w za­mian za moż­li­wość wej­ścia do domu uciech, lecz on jak zwy­kle po­tra­fił my­śleć tyl­ko o je­dze­niu. Co dziw­niej­sze, nie­za­leż­nie od ilo­ści i ob­fi­to­ści po­chła­nia­nych po­traw był sta­le chu­dy jak pa­tyk. Ona zaś, je­śli choć­by przez ty­dzień do­da­wa­ła cu­kru do her­ba­ty, prze­sta­wa­ła mie­ścić się w swo­je gor­se­ty. Jaw­na nie­spra­wie­dli­wość.

Ale prze­cież ży­cie z za­sa­dy było dla ko­biet su­row­sze. Gdy­by była męż­czy­zną, sama odzie­dzi­czy­ła­by po ojcu fir­mę i nie był­by im po­trzeb­ny udział osób trze­cich.

Nie, żeby nie lu­bi­ła Na­tha­na. Był zmyśl­ny i cał­kiem przy­stoj­ny – na­rze­czo­ny, za ja­kie­go nie­jed­na wie­le by dała. A w Dart­mo­uth mia­ła nie­wiel­kie szan­se na zna­le­zie­nie in­ne­go do­bre­go kan­dy­da­ta na męża. To było małe, ry­bac­kie mia­stecz­ko, za­miesz­ka­ne przez za­le­d­wie garst­kę wy­kształ­co­nych, nie­żo­na­tych męż­czyzn, a barw­na prze­szłość papy czy­ni­ła z Ma­rii pan­nę nie­god­ną po­ślu­bie­nia praw­dzi­we­go dżen­tel­me­na. Cza­sem za­sta­na­wia­ła się, czy Na­than w ogó­le roz­wa­żał­by mał­żeń­stwo z nią, gdy­by w grę nie wcho­dzi­ły po­wią­za­nia ze stocz­nią New Bed­ford.

Ale nie, nie po­win­na tak my­śleć. Na­than za­wsze był dla niej uro­czy. To nie była jego wina, że tych kil­ka po­ca­łun­ków, do któ­rych mię­dzy nimi do­szło, nie było zbyt po­ry­wa­ją­cych – to ona mu­sia­ła zro­bić coś nie tak. Może zbyt wie­le po nich so­bie obie­cy­wa­ła.

Może papa miał ra­cję i jed­nak czy­ta­ła za dużo po­wie­ści pió­ra Mi­ne­rvy Shar­pe? W koń­cu ża­den męż­czy­zna nie mógł być tak pe­łen fan­ta­zji i dziar­ski jak wi­ceh­ra­bia Church­gro­ve lub bo­ha­ter­ski ni­czym ksią­żę Wol­fpla­in. Ani na­wet tak fa­scy­nu­ją­cy jak nik­czem­ny mar­kiz Rock­ton.

Ma­ria się skrzy­wi­ła. Jak w ta­kiej chwi­li mo­gła my­śleć o Rock­to­nie? Wy­star­czy­ło, że w du­chu cie­szy­ła się z jego uciecz­ki przed karą pod ko­niec po­wie­ści. Wdzie­ra­nie się ta­kie­go nik­czem­ni­ka do jej my­śli, gdy po­win­na my­śleć je­dy­nie o Na­tha­nie, było da­le­ce nie­po­ko­ją­ce.

Może nie była nor­mal­ną ko­bie­tą. Z pew­no­ścią ucho­dzi­ła za bar­dziej zde­kla­ro­wa­ną, szcze­rą i pew­ną sie­bie niż inne zna­ne jej dziew­czę­ta. I tak bar­dzo lu­bi­ła czy­tać o mor­der­stwach i awan­tu­rach. Papa na­zy­wał tę skłon­ność nie­na­tu­ral­ną.

Dziew­czy­na wes­tchnę­ła. To praw­da, że inne pan­ny nie wsłu­chi­wa­ły się z za­par­tym tchem w mę­skie opo­wie­ści o wal­kach re­wo­lu­cyj­nych, ani nie wczy­ty­wa­ły się we wszel­kie za­miesz­cza­ne w ga­ze­tach do­nie­sie­nia o prze­stęp­stwach. Nie ma­rzy­ły, by pew­ne­go dnia roz­wi­kłać za­gad­kę mor­der­stwa.

Na­głe okrzy­ki: „Za­trzy­mać go! Zło­dziej!”, do­cho­dzą­ce z we­wnątrz bu­dyn­ku, gwał­tow­nie prze­rwa­ły jej roz­my­śla­nia. Och, nie, czyż­by Fred­dy… Ale prze­cież nie zro­bił­by tego…

Oczy­wi­ście, że tak. Fred­dy nie my­ślał, nim coś zro­bił.

Po­ko­naw­szy scho­dy z sza­blą w dło­ni, Ma­ria wdar­ła się do środ­ka, gdy aku­rat ja­kiś męż­czy­zna za­blo­ko­wał Fred­dy’emu dro­gę uciecz­ki. Chło­pak przy­ci­skał do pier­si sa­kwę ni­czym tar­czę.

– Mamy cię, zło­dzie­ju – rzekł męż­czy­zna.

Ser­ce pod­sko­czy­ło Ma­rii do gar­dła. Na scho­dach, kil­ka stop­ni nad Fred­dym, stał śle­dzo­ny przez nich wcze­śniej męż­czy­zna, czer­wo­ny na twa­rzy, do po­ło­wy ro­ze­bra­ny. Za nim zaś tło­czy­ła się gru­pa ga­piów, w tym ko­bie­ty o róż­nym stop­niu de­za­bi­lu.

– Pol­ly, we­zwij kon­sta­bla – za­wo­łał do jed­nej z nich.

O, nie! To ist­na ka­ta­stro­fa! Męż­czyź­ni zbli­ża­li się do Fred­dy’ego, któ­ry ją­kał się, że „chciał tyl­ko rzu­cić okiem”.

Ma­ria skie­ro­wa­ła miecz w stro­nę naj­bliż­sze­go z je­go­mo­ściów.

– Puść go! Albo przy­się­gam, że roz­pła­tam cię jak po­ma­rań­czę!

– Jak po­ma­rań­czę? – wy­ce­dził ktoś obok. – Moja dro­ga, to jest ta pani strasz­na groź­ba?

Ma­rię za­la­ła fala pa­ni­ki na wi­dok wy­so­kie­go męż­czy­zny, któ­ry zmie­rzał w ich kie­run­ku z jed­ne­go z głów­nych po­koi. Był bez ma­ry­nar­ki, ka­mi­zel­ki czy kra­wa­ta, a ko­szu­lę miał roz­cheł­sta­ną do po­ło­wy tor­su, jed­nak wład­czy spo­sób, w jaki się no­sił, mó­wił wy­raź­nie, że – nie­za­leż­nie od stro­ju – ten czło­wiek jest za­wsze pa­nem sy­tu­acji. Stał te­raz o wie­le za bli­sko.

– Cofnij się! – Maria zwróciła ostrze ku niemu, modląc się, żeby nie musiała go naprawdę użyć. Nie zdawała sobie sprawy z tego że broń jest taka ciężka. – Chcę jedynie zabrać stąd mego kuzyna, sir.

– Jej  k u z y n usiłował skraść moją sakwę, milordzie – zawołał poszkodowany.

Mi­lor­dzie? Ser­ce dziew­czy­ny za­mar­ło na uła­mek chwi­li. Ten wy­so­ki je­go­mość nie wy­glą­dał jak ele­ganc­cy męż­czyź­ni, któ­rych wy­obra­ża­ła so­bie, ba­zu­jąc na opi­sach z po­wie­ści pan­ny Shar­pe, cho­ciaż zda­wał się od­zna­czać tą samą aro­gan­cją. Jed­nak skó­rę miał ciem­niej­szą, niż mo­gła się spo­dzie­wać, a w oczach śmier­tel­nie nie­bez­piecz­ny błysk, aż ciar­ki prze­bie­gły jej po ple­cach. Je­śli rze­czy­wi­ście był lor­dem, to obo­je z Fred­dym zna­leź­li się w jesz­cze więk­szych ta­ra­pa­tach.

– Pro­szę za­brać tę ko­bie­tę, lor­dzie Sto­ne­vil­le – rzekł dru­gi z męż­czyzn – a my zaj­mie­my się tym tu­taj. Za­trzy­ma­my zło­dziei do przy­by­cia kon­sta­bla.

– Nie je­ste­śmy zło­dzie­ja­mi! – za­wo­ła­ła Ma­ria, ma­cha­jąc sza­blą to w tę, to w tam­tą stro­nę. Wzro­kiem ci­ska­ła pio­ru­ny w stro­nę oskar­ży­cie­la, nie ba­cząc na ból w omdle­wa­ją­cej pod cię­ża­rem orę­ża ręce. – To pan jest zło­dzie­jem. Ta sa­kwa na­le­ży do mego na­rze­czo­ne­go. Praw­da, Fred­dy?

– Nie je­stem pe­wien – pi­snął chło­pak. – Mu­sia­łem wy­nieść ją na ko­ry­tarz, żeby móc się le­piej przyj­rzeć. Wte­dy ten je­go­mość pod­niósł ra­ban. Nie wie­dzia­łem, co ro­bić, rzu­ci­łem się do uciecz­ki.

– Też ba­jecz­ka – prych­nął rze­ko­my wła­ści­ciel tor­by.

– Zrób­my tak, Tate – rzekł lord Sto­ne­vil­le. – Je­śli pan­na…

Gdy spoj­rzał na nią, uno­sząc czar­ną brew, bez na­my­słu od­po­wie­dzia­ła:

– But­ter­field. Ma­ria But­ter­field.

– Je­śli pan­na But­ter­field odda mi broń, obie­cu­ję roz­strzy­gnąć ten nie­wiel­ki spór ku za­do­wo­le­niu wszyst­kich za­in­te­re­so­wa­nych.

Aku­rat mo­gła za­ufać roz­ne­gli­żo­wa­ne­mu po­środ­ku bur­de­lu lor­do­wi, że roz­strzy­gnie co­kol­wiek spra­wie­dli­wie. W po­wie­ściach an­giel­scy lor­do­wie dzie­li­li się na dwie ka­te­go­rie – ho­no­ro­wych dżen­tel­me­nów i roz­pust­nych łaj­da­ków. Ten czło­wiek zda­wał się pa­so­wać ra­czej do typu nik­czem­ni­ka i hu­la­ki, a Ma­ria nie była na tyle głu­pia, by od­dać się w ręce ko­goś ta­kie­go.

– Mam lep­szy plan. – Z dzi­ko bi­ją­cym ser­cem ru­szy­ła na­przód, by przy­ło­żyć czu­bek ostrza do szyi lor­da Sto­ne­vil­le. – Albo roz­ka­że im pan nas pu­ścić, albo skoń­czy pan z tą sza­blą miast kra­wa­ta.

Na tę groź­bę męż­czy­zna ani drgnął. Wtem ujął ostrze w dłoń, a jego twarz roz­ja­śni­ło roz­ba­wie­nie.

– W żad­nym wy­pad­ku, moja dro­ga.

Ma­ria za­mar­ła, bo­jąc się, że ska­le­czy mu pal­ce.

– Proszę posłuchać uważnie, panno Butterfield – ciągnął przerażająco spokojnym tonem. – Już jest panna winna usiłowania kradzieży, nie mówiąc o ataku na szlachcica. Za obie zbrodnie czeka stryczek. Gotów jestem potraktować napaść na mnie pobłażliwie, ale tylko pod warunkiem, że odda pani broń. W zamian pozwolę pani bronić siebie i  k u z y n a względem kradzieży. – Słowo „kuzyn” wypowiedział z wyraźnym powątpiewaniem i sarkazmem. – Ustalimy fakty i jeśli uznam was za niewinnych kradzieży, będzie pani mogła wraz z towarzyszem odejść wolno. Zrozumiano?

Miał ją w gar­ści i był tego w peł­ni świa­dom. Je­śli go zra­ni, jej ży­cie stra­ci wszel­ką war­tość.

Sta­ra­jąc się nie oka­zy­wać stra­chu, Ma­ria rze­kła:

– Czy przy­się­ga pan na ho­nor dżen­tel­me­na, że pu­ści nas, je­śli wy­ja­śni­my to nie­po­ro­zu­mie­nie? – Gdy­by się zgo­dził za­cho­wy­wać roz­sąd­nie, wska­zy­wa­ło­by to, że może nie jest łaj­da­kiem. Poza tym po­zo­sta­wiał jej nie­wiel­ki wy­bór.

Lord Sto­ne­vil­le uśmiech­nął się nie­znacz­nie.

– Przy­się­gam. Na ho­nor dżen­tel­me­na.

Ma­ria zer­k­nę­ła na Fred­dy’ego, któ­ry wy­glą­dał, jak­by miał za mo­ment ze­mdleć.

– W po­rząd­ku – po­wie­dzia­ła, pa­trząc szlach­ci­co­wi pro­sto w oczy. – Za­tem zga­dza­my się.

Roz­dział III

Zna­ko­mi­cie – ode­tchnął Oli­ver. Do tej chwi­li nie był pe­wien, czy uda mu się wyjść zwy­cię­sko z tej dys­ku­sji. Ko­bie­ta od­waż­na na tyle, by gro­zić mu bro­nią, była w naj­lep­szym przy­pad­ku nie­prze­wi­dy­wal­na, a w naj­gor­szym: nie­bez­piecz­na. – Gdy do­li­czę do trzech, obo­je pu­ści­my sza­blę. Zgo­da?

Ma­ria ski­nę­ła gło­wą, a spoj­rze­nie nie­bie­skich oczu utkwi­ła w miej­scu, gdzie jej dłoń kur­czo­wo trzy­ma­ła rę­ko­jeść.

– Je­den. Dwa. Trzy – od­li­czył, a sza­bla ze szczę­kiem upa­dła na pod­ło­gę.

Por­ter i Tate na­tych­miast pu­ści­li wy­rost­ka, któ­re­go zwa­ła Fred­dym. Gdy krzyk­nął, dziew­czy­na wnet zwró­ci­ła się ku nim ze stra­chem. Oli­ver schy­lił się, by pod­nieść sza­blę, i od­dał ją Pol­ly, bur­del­ma­mie, któ­ra odło­ży­ła broń w bez­piecz­ne miej­sce.

– Wpro­wadź­cie go tu­taj – roz­ka­zał Oli­ver, wska­zu­jąc po­bli­ski sa­lon i bio­rąc pan­nę But­ter­field za ra­mię. Po­cią­gnął ją w tam­tym kie­run­ku.

– Nie ma po­trze­by uży­wać siły – syk­nę­ła Ma­ria, choć nie sta­wia­ła opo­ru.

– Pro­szę mi za­ufać. Je­śli zde­cy­du­ję się użyć siły, od razu się pani zo­rien­tu­je. – Za­trzy­mał się przy jed­nym z krze­seł. – Niech pani usią­dzie – na­ka­zał, po­py­cha­jąc ją.

– I po­wstrzy­ma chęć ata­ko­wa­nia lu­dzi choć na chwi­lę, do­brze?

– Ja wca­le…

– Co się zaś ty­czy cie­bie, mło­dzień­cze – wark­nął do Fred­dy’ego – od­daj mi sa­kwę, przez któ­rą roz­pę­ta­ła się ta awan­tu­ra.

– Tak, sir… to znaczy, milordzie.

Oli­ver wziął tor­bę od po­bla­dłe­go chłop­ca. Naj­wy­raź­niej bra­kło mu za­cie­kło­ści, któ­rą od­zna­cza­ła się jego to­wa­rzysz­ka.

Sa­kwa wy­glą­da­ła ra­czej zwy­czaj­nie – wy­ko­na­no ją z przy­zwo­itej skó­ry, opa­trzo­no zwy­cza­jo­wy­mi mo­sięż­ny­mi klam­ra­mi. Cho­ciaż za­wie­ra­ła kil­ka bank­no­tów, nie ozna­cza­ło to jesz­cze, że chło­pak za­mie­rzał ją ukraść. Więk­szość zło­dziei wzię­ła­by pie­nią­dze, a tor­bę po­zo­sta­wi­ła – choć­by po to, by nie wzbu­dzić po­dej­rzeń.

– Skąd to wzią­łeś, Tate? – spy­tał Oli­ver.

– Z lom­bar­du za ro­giem. Ku­pi­łem ją mie­sią­ce temu.

Gdy pan­na But­ter­field prych­nę­ła, Oli­ver po­słał jej groź­ne spoj­rze­nie.

– Twier­dzi pani, że tor­ba na­le­ży do jej na­rze­czo­ne­go?

– Je­śli spoj­rzy pan na ini­cja­ły – po­wie­dzia­ła wy­nio­śle – je­stem pew­na, że prze­ko­na się pan, iż są to li­te­ry „NJH”, a z boku wy­ha­fto­wa­no na­zwę stocz­ni New Bed­ford. Na­pis wy­ko­na­no na moje za­mó­wie­nie.

– Do­praw­dy? – Cho­ciaż mia­ła ra­cję co do ini­cja­łów, był to mało prze­ko­nu­ją­cy do­wód. Para prze­bie­głych ptasz­ków z New­ga­te z pew­no­ścią do­kład­nie obej­rza­ła so­bie przed­miot, któ­ry za­mie­rza­ła ukraść. Wie­dzie­li­by, jak go ozdo­bio­no.

A jed­nak nie wy­glą­da­li na ty­po­wych dla tych oko­lic rze­zi­miesz­ków. Byli na to zbyt przy­zwo­icie ubra­ni, stro­je wska­zy­wa­ły na głę­bo­ką ża­ło­bę. Wno­sząc z ich ak­cen­tu, po­cho­dzi­li z Ame­ry­ki. New Bed­ford mie­ści­ło się w Ame­ry­ce.

To mo­gło tłu­ma­czyć śmia­łość dziew­czy­ny. Sta­le sły­szał, że Ame­ry­kan­ki są za­dzior­ne. Ale za­dzior­ność to jed­no; od­wa­ga po­zwa­la­ją­ca we­drzeć się do bur­de­lu i przy­sta­wić czło­wie­ko­wi ostrze do gar­dła to zu­peł­nie co in­ne­go. Może to zło­dzie­je wyż­szej kla­sy. Je­śli tak, przy­odzia­nie czer­ni było nie­złym po­su­nię­ciem. Któż po­dej­rze­wał­by ko­bie­tę w ża­ło­bie o kry­mi­nal­ne in­kli­na­cje?

Szcze­gól­nie ko­bie­tę tak uro­dzi­wą. Pod ron­dem czep­ka z kru­czo­czar­ne­go je­dwa­biu i kre­py jej pięk­ną twarz oka­la­ły ko­smy­ki tru­skaw­ko­wo­blond wło­sów. Mia­ła uro­czo za­dar­ty no­sek, pie­go­wa­te po­licz­ki i usta stwo­rzo­ne, by uwo­dzić. Oce­nił jej syl­wet­kę okiem znaw­cy na­wy­kłe­go do roz­bie­ra­nia ko­biet i do­strzegł, że pod cięż­ki­mi war­stwa­mi ma­te­ria­łu jej płasz­cza z pew­no­ścią kry­ło się cia­ło peł­ne zmy­sło­wo­ści, z peł­ny­mi bio­dra­mi i jesz­cze ob­fit­szym biu­stem. Do­kład­nie w jego ty­pie.

Hmm…

Być może mógł ob­ró­cić wy­pad­ki na swo­ją ko­rzyść. Przez cały ty­dzień nie zdo­łał zna­leźć la­dacz­ni­cy od­po­wied­niej, by pchnąć na­przód plan.

– Puść­cie chło­pa­ka i zo­staw­cie nas sa­mych – rzekł do Por­te­ra i Tate’a.

– Hola, mi­lor­dzie, nie są­dzę, żeby… – za­czął Por­ter.

– Do­sta­ną, co im się na­le­ży – za­pew­nił go Oli­ver. – Nie bę­dzie­cie mieć po­wo­dów do na­rze­kań.

– A co z moją sa­kwą? – na­le­gał Tate.

– Pań­ską? – Pan­na But­ter­field po­de­rwa­ła się z krze­sła. – Jak pan śmie…

– Pro­szę usiąść, pan­no But­ter­field – roz­ka­zał Oli­ver i spoj­rzał na nią su­ro­wo. – Na pani miej­scu na ra­zie trzy­mał­bym ję­zyk za zę­ba­mi.

Dziew­czy­na aż po­czer­wie­nia­ła, ale zro­bi­ła, jak po­wie­dział. Oli­ver rzu­cił tor­bę Tate’owi.

– Weź ją i odejdź. Wkrót­ce dam znać, co zde­cy­do­wa­łem w spra­wie tych dwoj­ga.

Ką­tem oka do­strzegł, że Ame­ry­kan­ka za­czę­ła się wier­cić, jed­nak nic nie po­wie­dzia­ła, póki męż­czy­zna nie wy­szedł i nie za­mknął za sobą drzwi. Wte­dy ze­rwa­ła się na rów­ne nogi, żeby spio­ru­no­wać go wzro­kiem.

– Ta tor­ba na­le­ży do mego na­rze­czo­ne­go i do­brze pan to wie! Pan Tate naj­wy­raź­niej ukradł ją…

– Znam Tate’a od lat, ma­da­me. Ma swoje wady, ale nie jest złodziejem. Jeśli twierdzi, że kupił ją w lombardzie, najprawdopodobniej tak było.

– Uwie­rzy pan jemu, a nie da­mie?

– Da­mie. A jest nią pani? – Po­słał jej lek­ce­wa­żą­ce spoj­rze­nie i za­piął ko­szu­lę. – Wpa­da pani do bur­de­lu z tym mło­ko­sem jako je­dy­nym obroń­cą. Przy­sta­wia mi ostrze sza­bli do gar­dła i usi­łu­je wy­rwać stąd chło­pa­ka siłą. A po­tem ocze­ku­je, że uwie­rzę na sło­wo w pani wer­sję wy­da­rzeń je­dy­nie dla­te­go, że mam do czy­nie­nia z ko­bie­tą? – Ge­stem wska­zał nie­szczę­sne­go Fred­dy’ego, któ­ry stał stru­chla­ły z prze­ra­że­nia. – Mu­sisz mnie pani uwa­żać za rów­nie głu­pie­go co twój rze­ko­my ku­zyn.

Ma­ria po­de­szła do nie­go z rę­ka­mi na bio­drach.

– Niech pan prze­sta­nie wresz­cie szy­dzić z na­sze­go po­kre­wień­stwa. Fred­dy nie jest ja­kimś wspól­ni­kiem w zbrod­ni.

– W ta­kim ra­zie, dla­cze­go to on, a nie na­rze­czo­ny, pani to­wa­rzy­szy?

– Mój na­rze­czo­ny za­gi­nął! – Ma­ria wzię­ła głę­bo­ki od­dech, by się uspo­ko­ić. – Na­zy­wa się Na­than Hy­att i jest part­ne­rem w in­te­re­sach mego ojca. Przy­by­li­śmy do Lon­dy­nu, by go od­na­leźć. Papa zmarł po wy­jeź­dzie Na­tha­na, dla­te­go on musi wró­cić do domu i prze­jąć za­rzą­dza­nie New Bed­ford Ships. Na­pi­sa­łam do nie­go kil­ka li­stów, lecz od mie­się­cy nie od­po­wia­da. Roz­po­zna­łam tor­bę Na­tha­na, gdy zo­ba­czy­łam ją w rę­kach pań­skie­go zna­jo­me­go w po­bli­żu miej­sca, w któ­rym po raz ostat­ni wi­dzia­no mo­je­go na­rze­czo­ne­go. Po­dą­ży­li­śmy więc za tym czło­wie­kiem w na­dziei, że do­pro­wa­dzi nas do Na­tha­na.

– Aha. – Lord Sto­ne­vil­le pod­szedł do krze­sła, przez któ­re prze­wie­szo­ny był jego kra­wat, po czym za­czął wią­zać go so­bie wo­kół szyi. – A ja mam uwie­rzyć w tę baj­kę, po­nie­waż…

– Po­nie­waż to praw­da! Pro­szę spy­tać lu­dzi w Lon­don Ma­ri­ti­me! Na­than przy­był tu czte­ry mie­sią­ce temu, aby ne­go­cjo­wać z nimi w spra­wie kil­ku okrę­tów, ale po­noć per­trak­ta­cje za­koń­czo­no w cią­gu mie­sią­ca. Od tam­tej pory nikt go nie wi­dział. Za­ło­ży­li, że wró­cił do Ame­ry­ki. Wła­ści­ciel pen­sjo­na­tu, w któ­rym się za­trzy­mał, twier­dzi po­dob­nie.

Dziew­czy­na z ner­wów za­czę­ła krą­żyć po po­ko­ju.

– Nie ma jed­nak­że żad­nych do­wo­dów na to, że Na­than po­dró­żo­wał któ­rymś z tych stat­ków, a co gor­sze, go­spo­darz miał wszyst­kie moje li­sty, wciąż nie­otwar­te. – Od­wró­ci­ła się gwał­tow­nie, a jej oczy prze­peł­niał nie­po­kój. – Mu­sia­ło mu się przy­da­rzyć coś okrop­ne­go, a pań­ski zna­jo­my pew­nie wie co. Na­than nig­dy nie za­sta­wił­by tej sa­kwy. Po­da­ro­wa­łam mu ją na Gwiazd­kę… Nie roz­stał­by się z nią!

Jej roz­pacz była cał­kiem prze­ko­nu­ją­ca. Oli­ver całe ży­cie miesz­kał w Lon­dy­nie lub jego oko­li­cach i wi­dział wie­lu krę­ta­czy i na­cią­ga­czy. Nig­dy nie po­tra­fi­li do koń­ca ukryć har­do­ści pod gład­ką fa­sa­dą gra­nych przez sie­bie ról. Ona zaś…

Za­uwa­żył jej przy­spie­szo­ny od­dech i zmar­twio­ny wy­raz twa­rzy. Zda­wa­ła się isto­tą nie­win­ną w każ­dym zna­cze­niu tego sło­wa. Za­le­tą jego mrocz­ne­go ser­ca było to, że z da­le­ka po­tra­fił wy­czuć nie­wi­niąt­ko.