Niczemu winne

Wszyst­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Żad­na część ni­niej­szej książ­ki nie może być re­pro­du­ko­wa­na w ja­kiej­kol­wiek for­mie i w ja­ki­kol­wiek spo­sób bez pi­sem­nej zgo­dy wy­daw­cy.

Pro­jekt okładki i stron ty­tu­ło­wych

Ilo­na Go­styń­ska-Rym­kie­wicz

Redakcja

Ju­sty­na No­sal-Bart­ni­czuk

Re­dak­cja tech­nicz­na, skład, łamanie oraz opra­co­wa­nie wer­sji elek­tro­nicz­nej

Grze­gorz Bociek

Korekta

Bar­ba­ra Ka­szu­bow­ska

Ni­niej­sza po­wieść to fik­cja li­te­rac­ka. Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń rze­czy­wi­stych jest w tej książ­ce nie­za­mie­rzo­ne i przy­pad­ko­we.

Wy­da­nie I po­pra­wio­ne, Ka­to­wi­ce2017

Ku­pu­jąc tę książ­kę, prze­ka­zu­jesz 1 PLN na rzecz Fun­da­cji SOS Bok­se­rom – www.sos­bok­se­rom.pl

Wy­daw­nic­two Sza­ra Go­dzi­na s.c.

biu­ro@sza­ra­go­dzi­na.pl

www.sza­ra­go­dzi­na.pl

Dys­try­bu­cja: DIC­TUM Sp. z o.o.

ul. Ka­ba­re­to­wa 21, 01-942 War­sza­wa

tel. 22-663-98-13, fax 22-663-98-12

dys­try­bu­cja@dic­tum.pl

www.dic­tum.pl

© Co­py­ri­ght by Wy­daw­nic­two Sza­ra Go­dzi­na, 2017

ISBN 978-83-65684-53-0

Mo­jej Ma­mie

za czter­dzie­ści ki­lo­gra­mów psiej Mi­ło­ści

Za­zdrość ro­dzi się z po­żą­da­nia cu­dzej wła­sno­ści. Na­to­miast smu­tek – z utra­ty tego, co się już raz po­sia­da­ło.

Jodi Pi­co­ult, W imię mi­ło­ści

Nie ma nie­win­nych. Cho­ciaż moż­na być w róż­nym stop­niu od­po­wie­dzial­nym.

Stieg Lars­son, Dziew­czy­na, któ­ra igra­ła z ogniem

PROLOG

Krew, sper­ma, łzy i kro­pla mo­czu pod wo­al­ką mi­ło­ści i okrusz­ków szczę­ścia. Pla­ma mle­ka na bluz­ce, ślad szmin­ki i jed­na kre­ska pod okry­wą na­dziei. Za­sad­ni­czo dwa jaj­ni­ki i zwy­kle droż­ne ja­jo­wo­dy, choć nie za­wsze. Zwo­je isto­ty sza­rej moc­no po­fał­do­wa­ne, kry­ją­ce w każ­dej szcze­li­nie emo­cje i wspo­mnie­nia. Pom­pa ssą­co-tło­czą­ca. Sil­na, nie­zwy­cię­żo­na. Ulo­ko­wa­na za przy­cią­ga­ją­cą spoj­rze­nia bro­nią bądź przy­nę­tą, za­leż­nie od oko­licz­no­ści. Nie­mniej – ku roz­pa­czy ogó­łu – nie za­wsze owa broń ma po­kaź­ny ka­li­ber. In­stynkt, prze­czu­cie, em­pa­tia. Gniaz­do roz­pu­sty i bólu. Wa­bik w pod­brzu­szu. Lep na trut­nie. Pu­łap­ka za ko­ron­ko­wą bie­li­zną. Wul­kan. Wul­kan emo­cji spo­czy­wa­ją­cy na nie­rów­nym pod­ło­żu wspo­mnień. Prze­su­nię­ta gra­ni­ca bólu – za ho­ry­zont, za mo­rze, za las. Ta, co jest przed, w trak­cie albo po, więc albo już krwa­wi, albo za­raz za­cznie. Ta, co nie sika na sto­ją­co i za czę­sto wy­ba­cza. Ta, co chce wie­le, ale wciąż za dużo daje, a zbyt mało przyj­mu­je. Ta, co ma kom­plek­sy i noc­ne na­pa­dy de­mo­nów. Ko­bie­ta, któ­ra chce tyl­ko ko­chać i być ko­cha­na. Nie­do­ce­nia­na, nie­szczę­śli­wa, nie­mą­drze na­iw­na. Ty, ja i ona. Pła­czą­ca i ze szczę­ścia, i ze smut­ku. Pła­czą­ca na wi­dok szcze­nia­ków w re­kla­mie, ceny przy bluz­ce i dziec­ka sta­wia­ją­ce­go pierw­sze kro­ki.

Ko­bie­ta.

Czy to nie brzmi dum­nie? A obok psia łapa. Czte­ry. Wszyst­kie w gó­rze. Ko­bie­ta, pies i jej ma­rze­nia. Przy nich fa­cet – wier­ny bądź nie, praw­dzi­wy bądź nie­re­al­ny, wy­ima­gi­no­wa­ny. W ło­nie dziec­ko – wy­ma­rzo­ne, znie­na­wi­dzo­ne lub nie­ist­nie­ją­ce. W pier­siach mle­ko, si­li­kon lub kom­plek­sy. W gło­wie bu­rza, któ­ra pio­ru­nem razi i po­wa­la na zie­mię. Na twa­rzy ma­ska. Per­fek­cyj­nie wy­ma­lo­wa­na.

Ko­bie­ta.Su­per­he­ro.

Synu!

Świat to nie­bez­piecz­ne miej­sce rzą­dzą­ce się swo­imi pra­wa­mi. Nie miesz­ka­ją w nim ani spo­kój, ani spra­wie­dli­wość. Pew­ność i za­ufa­nie stra­ci­ły dach nad gło­wą. Z gło­du tu nie umrzesz. Owo­ce ży­cia na­kar­mią Cię smut­kiem i ża­lem. Na­po­ją Cię zdra­dą. Nie­raz do two­ich drzwi za­pu­ka bez­sil­ność. Nie odej­dzie, je­śli udasz, że nie sły­szysz jej od­gło­sów. Bę­dzie wa­ro­wać pod Two­im do­mem na­wet wte­dy, gdy bę­dziesz dzie­lić go ze szcze­rą mi­ło­ścią. Żad­ne psy jej nie wy­stra­szą, nie prze­go­nią. Straż­ni­cy snów na­stro­szą ogon, gdy po­czu­ją jej obec­ność.

Synu, to, co pięk­ne z ze­wnątrz, może gnić od środ­ka. To, co de­li­kat­ne, może po­ka­zać pa­zu­ry. Pla­ster na du­szę może Cię od­pa­rzyć. Ser­ce bę­dzie nie­raz pę­kać. Ono jest jak pan­cer­na szy­ba, na któ­rej smu­tek od­ci­śnie się w po­sta­ci pa­ję­czy­ny. Na tę sieć zła­piesz emo­cje. Wy­ssiesz z nich siłę. Bę­dziesz nie­znisz­czal­ny, bo Two­ją tar­czą będę ja. Mat­ka. Nie obie­cam, że Cię obro­nię. Nie przy­rzek­nę, że ni­g­dy nie za­pła­czesz. Pusz­czę Cię wol­no w świat. Nie za­mknę Cię w zło­tej klat­ce, choć przy­znam, że cza­sem bym chcia­ła. Po­zwo­lę Ci żyć, Ko­cha­nie. Roz­wi­jać skrzy­dła i szy­bo­wać po­nad ludz­ką za­wi­ścią. Z dumą spoj­rzę, jak się uno­sisz nad zwy­kłe przy­ziem­ne pro­ble­my i jak od­ry­wasz się od nie­unik­nio­ne­go. I będę cze­kać na Cie­bie.

Ni­g­dy zbyt moc­no nie za­snę. Ni­g­dy nie za­mknę drzwi. Na­wet je­śli ze­chcesz wy­rzu­cić klucz do mo­je­go ser­ca, ja o To­bie nie za­po­mnę. Ko­chać Cię nie prze­sta­nę. Usły­szę, je­śli na pal­cach przej­dziesz pod moim oknem. Wsta­nę, by Cię wy­słu­chać, otrzeć łzy i z Two­ich skrzy­deł wy­jąć wszyst­ko, co prze­szko­dzi w la­ta­niu. Oczysz­czę piór­ka, w któ­re pod moim okiem ob­ro­śniesz. Otu­lę Cię mi­ło­ścią, okry­ję przy­jaź­nią i spoj­rzę okiem bel­fra. Dam Ci po ła­pach, je­śli bę­dzie trze­ba, i zbyt czę­sto po­wiem „uwa­żaj”. Bo je­stem Two­ją mat­ką.

Wca­le nie mu­sia­łam no­sić Cię pod ser­cem, ro­dzić w bó­lach ani uczyć sta­wiać pierw­sze kro­ki, by nią zo­stać. I bez tego je­steś moim sy­nem. Bę­dziesz nim na za­wsze, na­wet je­śli od­dzie­lą nas dwa me­try zim­nej roz­pa­czy. Ży­cie to śmier­tel­na cho­ro­ba, na któ­rą nie ma le­kar­stwa. Nie ma od­trut­ki dla żalu. Nie ma szcze­pień przed smut­kiem. Nie ma nic na pew­no i nic cał­kiem na­praw­dę, prócz tego, jak ko­cha Cię mat­ka. Jak ko­chać Cię bę­dzie już za­wsze.

Znam Cię. Uczy­łam się Cie­bie na pa­mięć. Chło­nę­łam wie­dzę o To­bie. I po­peł­nia­łam błę­dy. Cze­ka­łam na Cie­bie w oko­pach smut­ku. Szu­ka­łam Cię w świe­cie bez uczuć. Chcę, że­byś wie­dział, gdzie by­łam. Chcę, że­byś znał o mnie praw­dę. Chcę, że­byś po­znał swą mat­kę. Dla­te­go spi­szę swo­ją hi­sto­rię. Tu, w tej ste­ryl­nej sali. Za­mknię­ta w pła­czą­cych ścia­nach pach­ną­cych śmier­tel­nym smut­kiem. Ka­wa­łek tej opo­wie­ści sam stwo­rzy­łeś. Po­sta­wi­łeś au­to­graf. Pod­pi­sa­łeś się łzą, krwią, zie­mią i zie­lo­ną kred­ką na­dziei.

Synu, mu­szę Cię pro­sić o jed­no – że­byś nie bał się ko­chać i być ko­cha­nym. Że­byś swo­jej mę­sko­ści szu­kał w ludz­kich od­ru­chach. W gło­wie i w ser­cu. Ni­g­dy po­ni­żej pasa. Że­byś wy­cią­gał dłoń z ciem­ne­go dołu, gdzie ko­rze­ni się smu­tek, i ze szczy­tu, któ­ry się­ga nie­ba.

Synu, nic nie ze­rwie ży­cio­wej pę­po­wi­ny. Na­wet dro­ga do in­ne­go świa­ta nie po­chło­nie mat­czy­nej mi­ło­ści. I na­wet je­śli je­steś u Boga albo wy­ro­słeś pod ser­cem in­nej ko­bie­ty, bę­dziesz moim sy­nem. Je­steś nim.

PAŹDZIERNIK

Mia­łam sen. Szłam przez ciem­ny, smut­ny las, bro­dząc w śnie­gu po ko­la­na. By­łam prze­ra­żo­na obec­no­ścią drzew, któ­re pró­bo­wa­ły chwy­cić swo­imi ko­ści­sty­mi szpo­na­mi mój naj­więk­szy skarb, de­li­kat­nie ru­sza­ją­cy się pod ser­cem. Otu­la­łam brzuch dłoń­mi, szep­cząc: „Ci­chut­ko, ko­cha­nie… Je­stem tu. Nie od­dam cię ni­ko­mu”.

Tak bar­dzo chcia­łam go ochro­nić, otu­lić mat­czy­ną mi­ło­ścią, któ­ra bę­dzie tar­czą bro­nią­cą przed łza­mi. Te jed­nak na­pły­nę­ły mi do oczu i spo­koj­nym, po­wol­nym ru­chem po­le­cia­ły w dół. Z po­licz­ków na brzuch, a póź­niej na ośnie­żo­ną zie­mię. Nie­win­ną biel za­bar­wi­ła krwa­wa roz­pacz. Kro­pel­ka, dwie, aż sta­łam w ra­żą­cej w oczy czer­wie­ni. Nie mia­łam już kogo chro­nić, kogo otu­lać. Pod ser­cem to mniej­sze już nie biło. Nie roz­py­chał się nikt. Krwa­we łzy spły­wa­ły szyb­ciej, na­pę­dza­ne pa­ni­ką, lę­kiem i bó­lem. Aż usły­sza­łam ci­che wo­ła­nie: „Mamo! Ma­mu­siu!”. Pierw­szy raz się do mnie zwró­cił. Bie­głam za de­li­kat­nym gło­si­kiem, szu­ka­jąc go mię­dzy drze­wa­mi. Mil­cząc i prze­ły­ka­jąc łzy, skła­da­łam nie­me obiet­ni­ce, że go od­naj­dę.

I od­na­la­złam.

W ma­łej bia­łej tru­mien­ce cze­kał na mnie cał­kiem sam. Nie usły­szał, jak wy­szep­ta­łam, że je­stem, że będę już za­wsze. Nie zo­ba­czył mnie przez za­mknię­te po­wie­ki. Nie dał się ogrzać ani obu­dzić. Spał… A kie­dy za­trza­snę­ło się wie­ko od jego wiecz­ne­go łó­żecz­ka, obu­dzi­łam się jako mama anioł­ka. Otar­łam łzy i uło­ży­łam dło­nie na brzu­chu. Pu­stym. Po­zba­wio­nym mi­ło­ści.

Bu­dzik. Czwar­ta dwa­dzie­ścia. Boże, jak ob­my­śli­łeś dobę, sko­ro wsta­wać trze­ba w środ­ku nocy?! Wy­ty­ka­jąc Stwór­cy jego błę­dy, le­ża­łam w cie­płym, pach­ną­cym snem łóż­ku i wsłu­chi­wa­łam się w ta­niec drzew za oknem. Za owe ko­ją­ce du­szę od­gło­sy ten na gó­rze ma u mnie du­że­go plu­sa. Ob­li­cza­łam w gło­wie, czy mogę so­bie po­zwo­lić na za­mknię­cie oczu choć na se­kund­kę… wy­pusz­cze­nie psów, prysz­nic, ma­ki­jaż, śnia­da­nie… Jezu! Z mat­my ni­g­dy nie by­łam or­łem, ale ten ra­chu­nek jest pro­sty. Uła­twi­łam go jesz­cze bar­dziej, do­ty­ka­jąc zim­ną sto­pą roz­grza­ne­go cia­ła uko­cha­ne­go. Kal­ku­lo­wa­łam. Do­li­czy­łam do mo­ich po­ran­nych obo­wiąz­ków wy­pra­so­wa­nie mu ko­szu­li i za­dba­nie o to, by ze mną zjadł to, co przy­go­tu­ję, żeby móc ce­le­bro­wać na­sze siłą wy­szar­pa­ne z po­go­ni za ka­rie­rą dwa­na­ście mi­nut.

Każ­de­go dnia two­rzy­łam nowy ra­chu­nek. Tak­że su­mie­nia. Pa­trzy­łam jesz­cze wte­dy na męża, jak spo­koj­nie śpi, uśmie­cha­jąc się i krą­żąc po kra­inach ma­rzeń. Za­sta­na­wia­łam się, co ma te­raz pod po­wie­ka­mi. Ja­kie ob­ra­zy prze­la­tu­ją mu przez gło­wę? Może ja? Może nie do koń­ca ubra­na, ale po­ma­lo­wa­na, pach­ną­ca i uśmiech­nię­ta? Uwo­dzi­ciel­ska? Jak­by go kie­dy­kol­wiek uwo­dzić trze­ba było… Mi­nę­ło tyle lat. Tyle się wy­da­rzy­ło. Cza­sem my­śla­łam, że łez już nie mam. Że wszyst­kie wy­la­łam. Tyle lat! A my wciąż by­li­śmy w sie­bie wpa­trze­ni. Za­ko­cha­ni. Szczę­śli­wi chy­ba.

Czę­sto sły­sza­łam, że taki mąż to skarb. Że ko­cha mnie bar­dzo i to go­łym okiem wi­dać. Że Pana Boga za pię­ty zła­pa­łam. Jed­nak ja nie czu­łam, że­bym go choć pal­cem do­tknę­ła. Już wte­dy mia­łam w gło­wie tyle my­śli, a w ser­cu tyle emo­cji. I taką pust­kę w pod­brzu­szu. Zwy­czaj­nie się ba­łam, że pod tą przy­kryw­ką mę­skie­go ide­ału tkwi coś nie­do­bre­go. My­śla­łam o tym czę­sto. Ni­g­dy na głos tego nie mó­wi­łam, jak­by mil­cze­nie mia­ło mnie ustrzec przed naj­gor­szym, jak­bym mo­gła prze­mil­czeć całe zło. Może czu­łam, że nie za­słu­ży­łam na szczę­ście? Może na­dal tak czu­ję? Nie wiem. Może to ja­kiś prze­jaw in­tu­icji?

Wciąż na nie­go pa­trzy­łam. Po tym wszyst­kim, co się dzia­ło, ba­łam się, że go stra­cę. Ko­cha­łam go zbyt moc­no. Lo­ko­wa­łam w nim wszyst­kie te uczu­cia, któ­re po­win­nam prze­ka­zać ko­muś in­ne­mu. Ko­muś, kogo nie mia­łam, a za kim bar­dzo tę­sk­ni­łam. Czu­łam, że tra­ge­die zbli­ży­ły nas do sie­bie. Ale czy nisz­czą­cy domy hu­ra­gan może sca­lić ro­dzi­nę? Czy brak ży­we­go spo­iwa może łą­czyć?

Z woj­ny mię­dzy ser­cem a ro­zu­mem wy­cią­gnął mnie sy­gnał w te­le­fo­nie. Alarm usta­wio­ny na cy­klicz­ne scho­dze­nie na zie­mię. Jak co rano za­ło­ży­łam uśmiech szczę­śli­wej żony na twarz i wy­ca­ło­wa­łam psie głów­ki, my­śląc o tym, dla­cze­go to wła­śnie ja ni­g­dy nie będę mo­gła wsta­wać o świ­cie do pła­czą­ce­go dziec­ka. Ja… speł­nio­na ko­bie­ta suk­ce­su, za­ra­bia­ją­ca wię­cej niż trzy prze­cięt­ne Po­lki ra­zem wzię­te, no­szo­na przez przy­stoj­ne­go męża na rę­kach, roz­sy­py­wa­łam się na myśl o bra­ku pła­czu, krzy­ku i od­gło­su grze­chot­ki. Z tą my­ślą i z lo­do­wa­ty­mi sto­pa­mi za­bra­łam moje dzie­ci z ogo­na­mi do ogro­du. Otwo­rzy­łam im oszklo­ne drew­nia­ne drzwi i za­pa­rzy­łam kawę, za­chwy­ca­jąc się wi­do­kiem dwóch bie­ga­ją­cych psów. Po to wła­śnie było mi po­trzeb­ne wiel­kie okno w kuch­ni. I te ta­ra­so­we drzwi.

Otwie­ra­łam wszyst­ko i po­zwa­la­łam na to, żeby za­pach ży­cia ude­rzał mnie swo­im pięk­nem. Ob­raz pry­wat­ne­go świa­ta zie­le­nią prze­ła­my­wał czy­stą biel ser­ca domu. Za­wsze wte­dy mar­z­łam, ale i tak sta­łam w prze­cią­gu i chło­nę­łam wi­do­ki.

Wzię­łam szyb­ki prysz­nic, któ­ry nie­bez­piecz­nie się prze­dłu­żył, na­ło­ży­łam ma­ki­jaż i owi­nię­ta je­dy­nie w gru­by swe­ter za­ło­żo­ny na bie­li­znę, ze­szłam do kuch­ni, by zro­bić śnia­da­nie. Ką­tem oka kon­tro­lo­wa­łam ze­ga­rek. Ze­gar w za­sa­dzie. Ogrom­ny. Ty­ka­ją­cy pra­wie tak gło­śno, jak ten mój bio­lo­gicz­ny. Ko­bie­cy. Tik-tak, tik-tak… Ma­ciek wciąż spał. Po­kro­iłam moz­za­rel­lę, ma­li­no­we po­mi­do­ry, któ­re już nie sma­ko­wa­ły jak te praw­dzi­we la­tem, i szpi­na­ko­we buł­ki upie­czo­ne wie­czo­rem. Ko­cha­łam za­pach pie­cze­nia w domu. Wa­run­ko­wał ro­dzin­ne cie­pło. Domy, w któ­rych uży­wa się pie­kar­ni­ka, pach­ną czu­ło­ścią i tro­ską. Zu­peł­nie jak ten mój – ro­dzin­ny – od­da­lo­ny o po­nad czte­ry­sta ki­lo­me­trów. Chy­ba wła­śnie po za­pa­chu tra­fi­ła­bym do nie­go naj­szyb­ciej. Ro­ga­li­ki z różą i owsia­ny chleb. Taką won­ną dro­gą mo­gła­bym tam biec. Uśmiech­nę­łam się na samą myśl o tym. Swo­je bia­ło-czer­wo­ne da­nie skro­pi­łam tru­flo­wą oli­wą i po­sy­pa­łam świe­żą ba­zy­lią. Go­to­we. Po­noć ta oli­wa obok tru­fli na­wet nie sta­ła. Sto pro­cent na­tu­ry kłó­ci się ze sło­wem „aro­ma­ty­zo­wa­na”. Prze­szło mi przez myśl, że mo­dy­fi­ko­wa­ne ge­ne­tycz­nie po­mi­do­ry po­psi­ka­łam per­fu­ma­mi. A mia­ło być szyb­ko i zdro­wo, cho­le­ra!

Zszedł. Wresz­cie! Za­pach kawy wy­mie­szał się wła­śnie z jego wodą. Tę lu­bię naj­bar­dziej.

– Cześć, pięk­na – po­wie­dział, wtu­la­jąc się we mnie i dra­piąc po­li­czek mę­skim za­ro­stem.

– Cześć… – od­po­wie­dzia­łam prze­cią­gle, sia­da­jąc na ku­chen­nym bla­cie z kub­kiem kawy.

Luź­ny swe­ter zsu­nął się z ra­mie­nia, od­sła­nia­jąc ka­wa­łek pier­si. Uda­łam, że nie za­uwa­żam, i pa­trzy­łam na nie­go tak, jak po­win­no się pa­trzeć wy­łącz­nie na tego je­dy­ne­go.

– Prze­stań! – mó­wił w cha­rak­te­ry­stycz­ny spo­sób, uśmie­cha­jąc się.

Wie­dzia­łam, co zna­czy ten uśmiech. Po­pa­trzy­łam na ze­ga­rek. Cho­le­ra! Za­po­mnij, skar­bie, po­my­śla­łam.

– O co ci cho­dzi?

– Z chę­cią bym cię uświa­do­mił. – Lu­stro­wał mnie wzro­kiem, wy­raź­nie za­do­wo­lo­ny.

Lu­bi­łam, gdy tak pa­trzył. Lu­bi­łam, gdy wi­dział wię­cej, niż ja sama do­strze­ga­łam. Sia­da­łam mu na ko­la­nach, wtu­la­łam się. Zwy­czaj­nie cie­szy­łam się, że go mam.

– Nie idź ni­g­dzie… – mru­czał. – Zrób­my so­bie wol­ne.

– A co po­wiem w pra­cy?

– Że je­steś cho­ra. I mu­sisz zo­stać w łóż­ku. Zo­sta­nę two­im pie­lę­gnia­rzem.

– Ku­szą­ce. – Prze­cią­gnę­łam się, od­sła­nia­jąc wię­cej cia­ła. – I nie wy­pu­ścił­byś mnie z tego łóż­ka?

– Może je­dy­nie do kuch­ni po za­strzyk ener­gii – przy­znał.

– Ty chcesz cho­rą wy­ko­rzy­sty­wać?

– O tak! Zdro­wą też bym cię chciał wy­ko­rzy­stać. Po­zwo­lisz? – Po­ca­ło­wał mnie.

Mó­wią, że szczę­śli­wi cza­su nie li­czą, więc w mi­ło­ści wska­zów­ki po­win­ny sta­nąć w miej­scu. Tym­cza­sem ty­ka­ją. Prze­py­cha­ją się na tar­czy. Na przy­jem­no­ści trze­ba za­pra­co­wać, a z ży­ciem cięż­ko o ko­rzyst­ną umo­wę. Ja by­łam na śmie­ciów­ce z bar­dzo za­do­wa­la­ją­cym wy­na­gro­dze­niem, ale bez moż­li­wo­ści sko­rzy­sta­nia z pa­kie­tu ro­dzin­ne­go. On przy­słu­gu­je tyl­ko pa­rom, któ­re prócz sie­bie mają jesz­cze ko­goś. Ten do­da­tek nie ma ani wiel­kich pier­si, ani czte­rech łap, choć po­noć w Sta­nach moż­na wziąć już urlop ma­cie­rzyń­ski na wy­cho­wa­nie szcze­nia­ka. U nas od za­wsze pa­nu­je bar­dziej „ty dzie­ci nie masz, to mo­żesz się tym za­jąć”. Mo­głam. Chcia­łam. Może ktoś z góry pa­trzył na moje ziem­skie po­czy­na­nia i sta­wiał mi plu­si­ki. Wie­dzia­łam już, jaką wy­bra­ła­bym na­gro­dę.

– Ko­cha­nie – mru­cza­łam – ale ja w tam­tym ty­go­dniu tak cho­ro­wa­łam.

– Pa­mię­tam. Strasz­nie by­łaś roz­pa­lo­na. – Po­wo­li za­czął zsu­wać mój ob­szer­ny swe­ter.

– Póź­niej… Póź­niej za­cho­ru­ję.

Do­pi­łam ostat­ni łyk kawy, pa­trząc w jego brą­zo­we oczy, i z gra­cją po­bie­głam się ubrać. Od­pro­wa­dzał mnie wzro­kiem. Po­żą­dli­wym. Pa­trzył tak od lat. Bez cie­nia wąt­pli­wo­ści, bez gra­ma żalu. Za­sta­na­wia­łam się jed­nak, jak dłu­go w ko­bie­cie moż­na wi­dzieć tyl­ko ko­chan­kę, na­wet je­śli na­zy­wa się ją żoną. Czy nie na­dej­dzie taki czas, kie­dy bę­dzie chciał zo­ba­czyć we mnie mat­kę? Może już chciał? A może, kie­dy to na­stą­pi, po­wie mi: „Wy­bacz, nie wi­dzę dla nas przy­szło­ści”.

Ja już nie­raz tra­ci­łam tę zdol­ność. Śle­płam na to, co może być. Co może być do­bre­go, bo złe stro­ny wi­dzia­łam bez prze­rwy. W lu­strze już od ja­kie­goś cza­su nie było tego, co chcia­ła­bym, co po­win­nam zo­ba­czyć. Ko­bie­ty pra­gną mieć pła­ski brzuch. Ja mia­łam. W su­mie chwi­la­mi wklę­sły. A wo­la­łam mieć wy­pu­kły. Kształt­ny. Za­ry­so­wa­ny pod bluz­ką. Go­dzi­na­mi oglą­da­ła­bym go w lu­strze. Szu­ka­ła­bym jego od­bi­cia na­wet w skle­po­wych wy­sta­wach. By­łam pew­na, że tak by było. Prze­cież parę lat temu, gdy się nam uda­ło, na chwi­lę uda­ło, szu­ka­łam go pod bluz­ką. Do­ty­ka­łam. Gła­dzi­łam. Ro­słam ra­zem z nim. W siłę, w szczę­ście, w mi­łość. Wte­dy czu­łam, że los spła­ca dług, jaki u mnie za­cią­gnął. Że mi­ni­mal­ne ru­chy skar­bu skry­te­go pod ser­cem wy­na­gra­dza­ją mi te gwał­tow­ne, nisz­czą­ce mnie sprzed lat. Ale o nich póź­niej. Pra­wie sześć lat temu mia­łam w so­bie tyle mi­ło­ści. Tyle uczuć. Tyle ich było wo­kół. A po­tem… po­tem nic już nie mia­łam. I ba­łam się, że on to wi­dzi. Ba­łam się, że nie mam nic.

Sta­łam w gar­de­ro­bie i prze­glą­da­łam się w lu­strze. Pięk­nym, oku­tym w zło­te ramy. Ogrom­nym. Ta­kim, w któ­rym zmie­ści­ła­bym się i ja, i mój brzuch, i Ma­ciej. Jed­nak od­bi­ja­łam się w nim sama. Wi­dzia­łam sza­rą po­stać. Prze­gra­ną. Smut­ną, zmę­czo­ną ży­ciem i pro­ble­ma­mi. Mia­łam dro­gie ciu­chy, skra­pia­łam się rów­nie kosz­tow­ny­mi per­fu­ma­mi i mo­głam każ­de­go dnia przez co naj­mniej trzy mie­sią­ce za­kła­dać inne buty. A może i dłu­żej. Ko­bie­ty bu­tów nie li­czą.

Prze­pych miał mi po­pra­wić hu­mor. Ja­koś mnie do­war­to­ścio­wać. Tym­cza­sem met­ki bę­dą­ce ozna­ką luk­su­su od­ci­na­łam, bo mnie gry­zły. O dzi­wo w szpil­kach ku­pio­nych kie­dyś na ba­za­rze cho­dzi­ło mi się wy­god­niej niż w tych z czer­wo­ny­mi po­de­szwa­mi, któ­re są nie­osią­gal­nym ma­rze­niem wie­lu ko­biet. Mia­łam pie­nią­dze, by je wy­da­wać, ale nie lu­bi­łam tego ro­bić. Bo po co? Nie prze­pa­da­łam za tym, ale i tak to ro­bi­łam, bo w su­mie co mi szko­dzi­ło?

Pa­trzy­łam tak w swo­je od­bi­cie. Sta­wa­łam bo­kiem i kła­dłam dło­nie na brzu­chu. Kil­ka razy zda­rza­ło mi się za­ło­żyć więk­szą ko­szu­lę i wsu­nąć pod nią po­dusz­kę. Ukła­da­łam wte­dy pal­ce na moim wi­docz­nym ma­rze­niu i pła­ka­łam, bo czu­łam chłód pod ma­te­ria­łem. Może nie chłód, ale z pew­no­ścią brak cie­pła. Brak ży­cia tam w środ­ku. Gła­dzi­łam tę po­dusz­kę i pła­ka­łam. Nikt o tym nie wie­dział, do cza­su aż Ma­ciek w ta­kiej chwi­li sta­nął w drzwiach.

– Co ty ro­bisz? – za­py­tał. Taki znie­sma­czo­ny. Taki oschły.

– Nic – ucię­łam te­mat. Sta­ra­łam się uciąć.

– Prze­cież wi­dzę.

– To po co się głu­pio py­tasz?

Wy­cią­gnę­łam tę po­dusz­kę i rzu­ci­łam mu ją w twarz, prze­ły­ka­jąc ner­wo­wo śli­nę, czu­jąc, że gar­dło mi się za­ci­ska. Że po­wie­trza za­czy­na bra­ko­wać. Rzu­ci­łam, jak­by to była jego wina. A prze­cież nie była. Wściekł się. Jesz­cze chwi­lę przed tym, gdy przez kil­ka mie­się­cy pod ko­szul­ką czu­łam fak­tycz­ne, żywe, wy­ma­rzo­ne cie­pło, re­ago­wał ina­czej na moje wy­bu­chy, któ­re wte­dy mia­ły nie­co inne pod­ło­że. Po­dob­ne, ale jed­nak inne. Wów­czas, przed cią­żą, jako para z dłu­gim sta­żem, kłó­ci­li­śmy się. Ta­le­rze la­ta­ły. Go­dzi­li­śmy się w sy­pial­ni, choć i o to cza­sem była woj­na. Nie ro­zu­miał mnie. Nie umiał po­jąć mo­ich blo­kad.

– Nie mogę pła­cić za cu­dze błę­dy! – krzy­czał.

– A ja mogę? – wrzesz­cza­łam na nie­go, pła­cząc.

Nie od­po­wia­dał. Bo co miał­by po­wie­dzieć? Pła­ci­łam od lat. Cena była sło­na. Za­sta­na­wia­łam się, czy kie­dyś uda mi się wyjść z tego na czy­sto. Na zero. Po­wie­dzieć so­bie: „Było, mi­nę­ło. Łez już wy­star­czy”.

Nikt o tym nie wie­dział, bo i mało kto znał moją prze­szłość. Tę, któ­rą ukry­wa­łam, choć­by ob­cią­ga­jąc ko­szul­kę w dół, za po­ślad­ki. Albo chro­ni­łam pod zbyt du­ży­mi blu­za­mi, gdy by­łam młod­sza. Albo… gar­biąc się cho­ciaż­by. Pra­wie nikt nie znał praw­dy o mnie, a ja sta­ra­łam się ze wszyst­kich sił za­po­mnieć o niej i ode­przeć świa­do­mość, że wła­śnie pa­mięć o tym, co było, od­bie­ra mi szan­sę na roz­glą­da­nie się za śpiosz­ka­mi.

Daw­niej, jesz­cze przed moim… na­szym anioł­kiem, krzy­cze­li­śmy dużo. By­wa­ło gło­śno. Agre­syw­nie. Przy­po­mi­na­ło to si­ło­wa­nie się na wrzask. Na ha­łas. Star­cie dwóch ty­ta­nów. A krzyk to prze­cież ozna­ka sła­bo­ści. Mia­ra jego. Więc by­li­śmy sła­bi. Za­ko­cha­ni i sła­bi. Słab­si niż to, co się sta­ło, kie­dy jesz­cze się nie zna­li­śmy. Słab­si niż to, co stać się nie mo­gło, od­kąd się po­zna­li­śmy, mimo że ma­rzy­li­śmy o tym obo­je, mimo że się sta­ra­li­śmy.

Po­tem prze­sta­li­śmy się wy­dzie­rać. Ka­ko­fo­nię emo­cji za­pa­ko­wa­li­śmy w małą, bia­łą tru­mien­kę i po­cho­wa­li­śmy wraz z na­szą na­dzie­ją. Z na­szym przed­wcze­śnie uro­dzo­nym szczę­ściem. Po­kie­re­szo­wa­nym. W każ­dym ra­zie kłót­nie za­ko­pa­li­śmy pod zie­mią na miej­skim cmen­ta­rzu mo­je­go ro­dzin­ne­go mia­sta. Bo to do­bre miej­sce na sen. Na­wet wiecz­ny. Ci­cho, spo­koj­nie, ma­gicz­nie. Tyl­ko szum fal. Mor­ska ko­ły­san­ka…

Gdy w sza­fach zo­sta­ła tyl­ko głę­bo­ka czerń, nie mia­łam siły na sprzecz­ki. A Ma­ciek? On chy­ba nie miał ocho­ty. Zmie­nił się. Jak­by chciał mi to wy­na­gro­dzić.

– Lau­ra, na któ­rą idziesz do pra­cy? – Usły­sza­łam z dołu.

Jego głos wy­cią­gnął mnie z le­tar­gu. Znów za­pa­trzy­łam się w lu­stro. Po­dusz­kę ści­ska­łam w dło­niach i wbi­ja­łam w nią pa­znok­cie. Zmie­rzy­łam swo­je od­bi­cie nie­na­wist­nym spoj­rze­niem. Atła­so­wy ja­siek ci­snę­łam w kąt.

– Na ósmą! – krzyk­nę­łam.

– Jest już dwa­dzie­ścia po siód­mej! Spóź­nisz się!

– Bie­gnę!

Po­pra­wi­łam ko­szu­lę. Ob­cią­gnę­łam ją. Wy­tar­łam śla­dy sła­bo­ści spod oczu i się uśmiech­nę­łam. Gdy­bym sie­bie nie zna­ła, na­bra­ła­bym się na ten gry­mas. Inni się na­bie­ra­li. Nie tyl­ko obcy. Ma­ciej też. Zresz­tą na­wet wte­dy. Zbli­ży­łam się do nie­go i wy­szep­ta­łam:

– Go­rą­ca, pra­gną­ca two­je­go cia­ła… ko­szu­la cze­ka na cie­bie w gar­de­ro­bie. Wy­pra­so­wa­na i go­to­wa, że­byś ją wy­ko­rzy­stał. Bierz… ją!

– Lau­ra… jak mo­żesz? – od­po­wie­dział z cza­ru­ją­cym uśmie­chem i dia­bli­ka­mi w oczach, po czym ude­rzył mnie w opię­ty dro­gi­mi dżin­sa­mi ty­łek. Ty­łek, któ­ry zde­cy­do­wa­nie nie wy­glą­dał jak po­ślad­ki ma­muś­ki, ale to nie było po­cie­sza­ją­ce.

Przy­kle­iłam do twa­rzy uśmiech nu­mer pięć ścią­gnię­ty z pół­ki pod­pi­sa­nej „szczę­śli­wa ko­bie­ta, któ­ra ma wszyst­ko i nic już jej nie trze­ba”. Nic, na­wet dziec­ka.

Gów­no praw­da, po­my­śla­łam wte­dy.

– Lecę, a wie­czo­rem za­pra­szasz mnie na rand­kę, ko­cha­nie. Mo­żesz so­bie po­czy­tać Pięć­dzie­siąt twa­rzy Greya. Tak in­spi­ra­cyj­nie – rzu­ci­łam na od­chod­nym, uśmie­cha­jąc się.

Za­mknę­łam drzwi. Za­trza­snę­łam je tak moc­no, że zrzu­ci­łam coś jesz­cze prócz odro­bi­ny tyn­ku przy fu­try­nie. Ten uśmiech. Ten fał­szy­wy, sztucz­ny wy­raz twa­rzy. Po­czu­łam się taka pu­sta! Idąc na ob­ca­sach w stro­nę sa­mo­cho­du, trzy­ma­łam się za brzuch, żeby go ochro­nić, na wy­pa­dek gdy­bym się po­tknę­ła. Za pu­sty brzuch. Prze­peł­nio­ny je­dy­nie ża­lem i nie­za­go­spo­da­ro­wa­ną mi­ło­ścią.

Tata mi za­wsze po­wta­rzał, że grunt to do­bra in­we­sty­cja – lo­ka­ta, ka­pi­tał, nie­ru­cho­mo­ści, sztu­ka. Więc siłą rze­czy i te uczu­cia chcia­łam gdzieś umie­ścić. Dać tam, gdzie za­pro­cen­tu­ją. Roz­da­łam je po ka­wał­ku, a mia­łam co dzie­lić. Prze­wią­za­ne nit­ką żalu pa­kun­ki z uczu­cia­mi wrę­cza­łam tym, któ­rzy mnie ota­cza­li. Ma­ciek chęt­nie brał. Jemu już zbyt wie­le da­łam. In­we­sty­cje nie za­wsze przy­no­szą po­żą­da­ny zysk. Szcze­gól­nie je­śli go­spo­da­ru­je się mi­ło­ścią.

W sa­mo­cho­dzie włą­czy­łam mu­zy­kę. Nie lu­bi­łam ci­szy, bo kie­dy mnie ota­cza­ła, sły­sza­łam w gło­wie smut­ne brzmie­nie prze­szło­ści. Sły­sza­łam nie­my płacz mo­je­go dziec­ka. Tego, któ­re nie zdą­ży­ło wziąć pierw­sze­go od­de­chu. Nie sa­mo­dziel­nie. Mój sy­nek miał się na­zy­wać Mi­ko­łaj. Z sen­ty­men­tu. Bo był tak wy­cze­ka­ny jak ten gru­dnio­wy bro­dacz w czer­wie­ni. Był moim da­rem od losu. W za­sa­dzie miał nim być.

– Bę­dzie­my mie­li syna… – po­wta­rzał Ma­ciej, krę­cąc gło­wą z nie­do­wie­rza­niem i uśmie­cha­jąc się. – Syna, ro­zu­miesz? – py­tał, a ja by­łam naj­szczę­śliw­sza.

Wła­śnie z po­cząt­kiem paź­dzier­ni­ka do­wie­dzia­łam się, że od paru ty­go­dni mam dwa ser­ca. Mia­łam.

– I na nim się nie skoń­czy – od­po­wia­da­łam pew­na tego, że te­raz już bę­dzie do­brze.

Jed­nak nie było.

Ci­sza sta­wa­ła się dla mnie zbyt gło­śna. Nie umia­łam się skon­cen­tro­wać. Wo­la­łam wy­peł­niać prze­strzeń w gło­wie czymś in­nym, neu­tral­nym, mniej oso­bi­stym. Od za­wsze wo­la­łam cu­dze pro­ble­my. Stąd psy­cho­lo­gia.

– Nie ro­zu­miem, jak mo­żesz chcieć cią­gle słu­chać o smut­nych rze­czach. Pa­trzeć na ludz­kie łzy. Po co się ka­to­wać, ko­cha­nie? – py­ta­ła mama przed mo­imi stu­dia­mi, w trak­cie i po. Pyta na­dal, a ja wciąż od­po­wia­dam pół­praw­dą:

– Chcę im po­ma­gać, mamo!

Tak na­praw­dę od daw­na chcia­łam po­móc so­bie. Chwy­ta­łam się brzy­twy. Ostat­niej de­ski ra­tun­ku. Ła­pa­łam ją kur­czo­wo. Do­ra­dza­łam in­nym, a po­tem prze­no­si­łam te zło­te rady na sie­bie. Przy­naj­mniej pró­bo­wa­łam. Wy­cho­dzi­ło mi to… bo­kiem.

– Psy­cho­lo­gia to bzdu­ra – mó­wił oj­ciec.

– Więc będę za­ra­biać na cu­dzej głu­po­cie – od­po­wia­da­łam.

No i za­ra­bia­łam. Ład­nie. I co z tego, sko­ro nie mo­głam tego wy­dać? To zna­czy mo­głam, ro­bi­łam to, ale nowa para bu­tów za­wsze oka­zy­wa­ła się przej­ścio­wą ra­do­ścią. Ma­leń­kim okrusz­kiem szczę­ścia, któ­ry upy­cha­łam w po­ko­ju prze­zna­czo­nym do wy­peł­nia­nia go słod­kim kwi­le­niem. Chcia­łam te małe po­wo­dy do uśmie­chu tam po­zle­piać w jed­ną ca­łość. W coś du­że­go. W coś, co wy­peł­ni pust­kę i tę prze­klę­tą ci­szę, ale prze­cież buty nie umia­ły… ga­wo­rzyć. Na­wet pła­kać nie mo­gły. Więc pła­ka­łam ja. Za sie­bie, za Mać­ka, za mamę, za Mi­ko­ła­ja. Pła­ka­łam, aż łzy się skoń­czy­ły. Po­tem już rzad­ko ście­ra­łam roz­ma­za­ny tusz. Pła­ka­łam bez łez. Krzy­cza­łam bez­dź­więcz­nie. Jak moje dziec­ko, któ­re­go pła­czu usły­szeć nie mo­głam.

Do­je­cha­łam do pra­cy. Po­pra­wi­łam biust, żeby się le­piej ukła­dał w sta­ni­ku. Po­cią­gnę­łam usta ma­to­wą szmin­ką i wy­pro­sto­wa­łam na­szyj­nik, któ­ry za­ło­ży­łam. Do­sta­łam go w pią­tek wie­czo­rem od Mać­ka. Po­dob­no bez oka­zji. Po­dob­no z mi­ło­ści. Z wdzięcz­no­ści, że ma taką żonę. Dziw­ne, bo bez­in­te­re­sow­ny męż­czy­zna jest tak praw­dzi­wy jak ta tru­flo­wa oli­wa z rana. I jak te po­mi­do­ry, któ­re mogą mieć gen ziem­nia­ka.

– Za co, ko­cha­nie, masz mi być wdzięcz­ny? – za­py­ta­łam go wte­dy, szcze­rze nie ro­zu­mie­jąc.

– Za ca­ło­kształt – od­po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się i gry­ząc mi pła­tek ucha.

Nie ode­zwa­łam się. Gła­dzi­łam pal­cem ka­mie­nie na no­wej bły­skot­ce.

– Za to, że mnie ko­chasz, mimo że na to nie za­słu­ży­łem – do­po­wie­dział.

– To chy­ba ja nie za­słu­gu­ję na cie­bie…

Przy­tu­lił mnie wte­dy tak moc­no. Tak dziw­nie smut­no.

– Nie, skar­bie. Ty za­słu­gu­jesz na wię­cej. Na ko­goś lep­sze­go.

Są­dzi­łam, że lep­sze­go nie ma. Że się taki jesz­cze nie uro­dził albo w za­sa­dzie, że zbyt krót­ko żył. W Mać­ku wi­dzia­łam ku­mu­la­cję do­wo­dów na jego wy­jąt­ko­wość. Był mie­sza­ni­ną czu­ło­ści, ro­man­tycz­no­ści i bez­in­te­re­sow­no­ści. Przy­naj­mniej tak mi się wy­da­wa­ło. Był je­dy­nym fa­ce­tem, któ­re­mu bez­gra­nicz­nie ufa­łam. Być może je­dy­nym, któ­re­mu ufa­łam w ogó­le po tym wszyst­kim, co się kie­dyś wy­da­rzy­ło. Dbał o mnie. Roz­piesz­czał mnie. To się każ­de­mu rzu­ca­ło w oczy. Tyl­ko do mamy w pew­nym mo­men­cie prze­sta­ło tra­fiać.

– Je­steś zbyt do­bra – mó­wi­ła.

– I mimo wszyst­ko szczę­śli­wa – od­po­wia­da­łam. Bo do szczę­ścia nic mi nie bra­ko­wa­ło. Nic, ale nie ni­ko­go.

Nie wy­obra­ża­łam so­bie sie­bie u boku ko­goś in­ne­go, a jego przy in­nej ko­bie­cie na­wet przez mo­ment zo­ba­czyć nie chcia­łam. Na­wet w my­ślach. By­łam w nim sza­leń­czo za­ko­cha­na. Do tego stop­nia, że re­gu­lar­nie mu­sia­łam to­czyć nie­rów­ną wal­kę z za­zdro­ścią. Czę­sto bez po­wo­du. Na­wet gdy stał w roz­cią­gnię­tych dre­sach w ko­lej­ce po kar­ton mle­ka dla mnie. To wła­śnie dla­te­go póź­niej przez pół go­dzi­ny krzy­cza­łam, że mia­ło być bez lak­to­zy i nie UHT, choć w su­mie za­po­mi­na­łam mu o tym po­wie­dzieć, kie­dy wy­cho­dził. Uwa­ża­łam, że spo­koj­nie mógł­by być mniej przy­stoj­ny i chwi­la­mi mnie de­ner­wo­wa­ły te jego po­cią­ga­ją­ce rysy twa­rzy. Mia­łam w domu żywy lep na biu­ścia­ste mu­chy. Przy­nę­tę na zło­te ryb­ki, któ­re z chę­cią speł­nią wszyst­kie ży­cze­nia, by­le­by ich mój ry­bak z sie­ci nie wy­pu­ścił. Ja się da­łam zło­wić. Nie za­uwa­ży­łam na­wet, kie­dy wy­jął mnie z wody i prze­ło­żył do szkla­nej kuli. A ry­bek się w kuli nie ho­du­je! I, cho­le­ra, przez lata my­śla­łam, że to ja go trzy­mam na ha­czy­ku, kar­miąc czosn­kiem i ce­bu­lą, kie­dy wy­cho­dził z ko­le­ga­mi póź­nym wie­czo­rem. Któ­ra by się sku­si­ła na taki aro­mat? Po­noć aż sie­dem­dzie­siąt dwie go­dzi­ny moż­na zio­nąć czosn­kiem.

– Ale ja wy­cho­dzę, Lau­ra. Prze­cież będę śmier­dzieć – mó­wił.

– Za­po­mnia­łam, że się umó­wi­łeś. Prze­pra­szam. Mogę ci zro­bić coś in­ne­go… – od­po­wia­da­łam ze smut­ną miną, pod któ­rą krył się lek­ki triumf i nie­me „o to cho­dzi­ło”.

– Nie, nie. Zjem to. Bar­dzo smacz­ne.

I jadł. Jesz­cze mu do­kład­kę ser­wo­wa­łam, a po­tem z uśmie­chem pa­trzy­łam, jak za­my­ka za sobą drzwi, bo wie­dzia­łam, że jego za­pach nie sprzy­ja ro­man­som.

Pięk­ny jest ten na­szyj­nik. Ma w so­bie ułam­ko­wy do­wód na to, że na coś za­słu­gu­ję. Nie­raz o tym za­po­mi­na­łam. Zwy­kle za­po­mi­na­łam. Może by­łam zbyt za­ję­ta pa­mię­ta­niem o prze­szło­ści? Może roz­trzą­sa­nie tego, co było, zaj­mo­wa­ło mi zbyt wie­le cza­su?

Wcho­dząc do bu­dyn­ku, uśmiech­nę­łam się prze­ko­nu­ją­co i sztucz­nie, tak jak to mia­łam w zwy­cza­ju. Baś­ka sie­dzia­ła w re­cep­cji, pod­pie­ra­jąc bro­dę.

– Ty to masz szczę­ście – rzu­ci­ła, wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze. Zmar­twio­na. Za­zdro­sna.

– Ja? Dla­cze­go? – Szcze­rze się zdzi­wi­łam.

– Nowy na­szyj­nik, co? – od­po­wie­dzia­ła py­ta­niem i wska­za­ła na moją mia­rę oso­bi­stej war­to­ści.

– Nowy – przy­zna­łam. – Ale od sta­re­go męża. – Mru­gnę­łam okiem.

– No wła­śnie. Czy ty nie masz cza­sem zbyt wie­le? Przy­stoj­ny mąż i taki za­ko­cha­ny! Dom pięk­ny, sa­mo­chód dro­gi, buty. Kur­wa, no… – Fak­tycz­nie mi za­zdro­ści­ła.

– Dom może cie­szyć, ko­cha­na, gdy w nim miesz­ka­ją ci, któ­rzy po­win­ni. – Chcia­łam już odejść, za­mknąć się w swo­im ga­bi­ne­cie i po­cze­kać na daw­kę cu­dzych kło­po­tów. Chcia­łam się nimi na­kar­mić, na­sy­cić. Prze­jeść się. Bo póki co stru­łam się wła­sny­mi.

– Daj spo­kój. Każ­da ci za­zdro­ści. Mąż świa­ta poza tobą nie wi­dzi – wzdy­cha­jąc, skie­ro­wa­ła wzrok na moje szpil­ki – i Lo­uis Vu­it­ton miesz­ka z tobą, i Isa­bel Ma­rant. Szczę­ścia­ra!

Uśmiech­nę­łam się i po­gła­dzi­łam pal­cem opra­wio­ne zdję­cie jej có­recz­ki sto­ją­ce koło mo­ni­to­ra.

– Szczę­ścia nie ku­pisz. Ty je uro­dzi­łaś. Masz żywy po­wód do dumy. Po­myśl o tym.

We­szłam do ga­bi­ne­tu i – za­miast za biur­kiem – usia­dłam na ko­zet­ce. Uświa­do­mi­łam so­bie, że do­ty­ka­jąc fo­to­gra­fii, bar­dzo uwa­ża­łam, żeby ro­bić to opusz­kiem pal­ca, a nie pa­znok­ciem.

Otwo­rzy­ły się drzwi i moja bez­na­dzie­ja sku­mu­lo­wa­na na ko­zet­ce uj­rza­ła świa­tło dzien­ne. Wsta­łam, żeby od­sło­nić okna. Uśmiech­nę­łam się jesz­cze do Baś­ki, któ­ra po­ja­wi­ła się w pro­gu.

– Za dzie­sięć mi­nut masz pa­cjent­kę. W za­sa­dzie dwie. Mat­ka z cór­ką.

– Okej.

– Po­trze­bu­jesz cze­goś?

– Kawy! Bła­gam.

Po chwi­li wró­ci­ła z pa­ru­ją­cym kub­kiem. Po­sta­wi­ła go przed moim no­sem, szep­cząc „Po­wo­dze­nia” i prze­wra­ca­jąc ocza­mi. Za­wsze tak ro­bi­ła, kie­dy miał się po­ja­wić ktoś trud­ny. Nie, że cięż­ki przy­pa­dek, tyl­ko cha­rak­ter wa­żą­cy spo­ro. Za­wsze mnie tym roz­śmie­sza­ła i zwy­kle chwi­lę póź­niej do śmie­chu mi nie było. W ta­kich sy­tu­acjach mia­łam ocho­tę otwie­rać pa­cjen­tom okno i pro­po­no­wać za­ba­wę w sa­mo­lot. Ni­g­dy jed­nak tego nie zro­bi­łam. Otwie­ra­łam je sze­ro­ko, to praw­da. Słu­cha­jąc tego, co mówi czło­wiek le­żą­cy na ko­zet­ce bądź sie­dzą­cy po dru­giej stro­nie biur­ka, pa­trzy­łam w stro­nę tego otwo­ru w ścia­nie i uśmie­cha­łam się na myśl, że fak­tycz­nie ten, któ­ry mi pła­ci, mógł­by sko­rzy­stać. Cza­sem na­praw­dę po­wi­nien. Spro­wa­dza­łam ich na zie­mię. Nie­ste­ty ni­g­dy nie do­słow­nie.

Nie cac­ka­łam się. Nie uda­wa­łam prze­ję­tej. W pra­cy nie mia­łam ma­ski. I to się spraw­dza­ło. Czu­łam, że kie­dyś na­stą­pi prze­ło­mo­wy mo­ment i za tę szcze­rość za­pła­cę. W moim za­wo­dzie bar­dziej etycz­ne jest uda­wa­nie. By­cie bier­nym. Po­zo­ro­wa­nie słu­cha­nia i bra­nie za to pie­nię­dzy. Ja wsłu­chi­wa­łam się na­praw­dę i prze­ży­wa­łam to, co mó­wił do mnie inny czło­wiek. O ile miał się z cze­go wy­ża­lić.

Kie­dy we­szły dwie ko­bie­ty, otak­so­wa­łam je z góry na dół. Jed­na mniej wię­cej w moim wie­ku, dru­ga star­sza o ja­kieś trzy­dzie­ści lat. Młod­sza zmę­czo­na. Nie­wy­spa­na o po­ran­ku. Smut­na. O dzi­wo, do niej uśmiech­nę­łam się szcze­rze i wska­za­łam jej miej­sce w fo­te­lu. Ład­ne były te fo­te­le. Śliw­ko­we, nie­co w ba­ro­ko­wym sty­lu. Dru­ga mia­ła za­cię­ty wy­raz twa­rzy i spoj­rze­nie ci­ska­ją­ce pio­ru­na­mi. No­si­ła gło­wę wy­so­ko. Pa­trzy­ła z góry, z za­pi­sa­ną w ry­sach wyż­szo­ścią. Krzy­żo­wa­ła ręce na pier­si.

We­szły. Młod­sza usia­dła na wska­za­nym miej­scu, star­sza sta­ła i nie zwra­ca­ła uwa­gi na moją su­ge­stię, by i ona za­ję­ła fo­tel. Wsta­łam więc i po­da­łam jej dłoń.

– Dzień do­bry. Lau­ra Wilk, psy­cho­log. Na­pi­ją się pa­nie cze­goś? – za­py­ta­łam naj­bar­dziej sym­pa­tycz­nie, jak umia­łam.

– Nie, dzię­ku­ję! – od­par­ła star­sza zde­cy­do­wa­nym to­nem. – Nie przy­szłam tu, żeby pić.

– Mamo… – Młod­sza zła­pa­ła ją za rękę i pa­trząc w pod­ło­gę, prze­szła do me­ri­tum: – Na­zy­wam się Mar­ta Wi­śniew­ska, a to moja mama, Te­re­sa. Od dłuż­sze­go cza­su bo­ry­ka­my się z pew­nym pro­ble­mem. W za­sa­dzie… od za­wsze.

– No, mamy pro­blem. To praw­da – wtrą­ci­ła się star­sza. Zro­bi­ła to ner­wo­wo. Cham­sko. Ja­koś tak z go­ry­czą. – Wy ma­cie pro­blem, że ja żyję! Czy­ha­cie tyl­ko, żeby wszyst­ko po mnie za­brać. Żeby mnie okraść. Ale ja się nie dam. Sły­szysz? – Spoj­rza­ła na cór­kę. Smut­ną cór­kę. – Ja się na tam­ten świat nie wy­bie­ram!

– Mamo, pro­szę…

– Dziec­ko, po­słu­chaj uważ­nie – mó­wi­ła, cały czas sto­jąc i za­ci­ska­jąc pię­ści. – Ja już dłu­żej nie dam się wy­ko­rzy­sty­wać. Ni­ko­mu! Już nie!

– Może pani usią­dzie – prze­rwa­łam i de­li­kat­nie skie­ro­wa­łam ją na miej­sce.

Usia­dła. Wy­glą­da­ła, jak­by się brzy­dzi­ła. Bez prze­rwy po­cie­ra­ła dło­nie. Roz­glą­da­ła się po ga­bi­ne­cie, mru­żąc oczy.

– Na po­czą­tek mu­si­my się na coś umó­wić. Chcia­ła­bym po­znać obie stro­ny, ale że­by­śmy się do­brze zro­zu­mia­ły, nie mogą so­bie pa­nie prze­ry­wać. Pro­ściej bę­dzie, je­śli bę­dzie­my mó­wić do sie­bie na ty, do­brze, Te­re­so? – Ko­bie­ta za­trzy­ma­ła na mnie wzrok. – Mar­to? – upew­ni­łam się.

– Oczy­wi­ście. Czy mogę pro­sić o wodę?

Po­da­łam jej szklan­kę.

Mia­ła spra­co­wa­ne dło­nie. Za­nie­dba­ne. I smut­ne oczy. Nie wiem, co one wi­dzia­ły w ży­ciu. Przy­pusz­cza­łam, że zbyt wie­le. I że cięż­ko mieć taką mat­kę. Tego by­łam pew­na.

Pa­cjent­ki opo­wie­dzia­ły mi hi­sto­rie. Każ­da inną, mimo że mó­wi­ły o tym sa­mym. Wer­sja mat­ki z có­rek ro­bi­ła po­two­ry – oprócz Mar­ty mia­ła jesz­cze dwie, a w za­sa­dzie trzy, ale jed­nej się wy­rze­kła. Twier­dzi­ła, że całe ży­cie lu­dzie ją oszu­ku­ją. Każ­dy bez wy­jąt­ku. Że ją okra­da­ją. Że cze­ka­ją na jej śmierć, by resz­tę jej ode­brać. W za­sa­dzie nie cze­ka­ją, a chcą ją za­bić. Mar­ta krę­ci­ła gło­wą, zmę­czo­na za­prze­cza­niem i tłu­ma­cze­niem. Te­re­sa opi­sy­wa­ła swo­je ży­cie z ma­ską mę­czen­ni­cy. Ja te ma­ski zbie­ra­łam. Ko­lek­cjo­no­wa­łam. Roz­po­zna­wa­łam. Tę two­rzy­ła ob­łu­da. By­łam jak Ja­qu­en H’ghar i jak on wie­dzia­łam, że za ży­cie moż­na za­pła­cić tyl­ko śmier­cią.

– A raz, pro­szę pani – zwró­ci­ła się do mnie, ma­cha­jąc mi pal­cem przed no­sem – gdy by­łam sama w domu, do­bi­jał się do mnie taki ogrom­ny pan. On mnie chciał za­bić. Ja pa­trzy­łam przez wi­zjer i krzy­cza­łam, żeby ucie­kał, bo po po­li­cję za­dzwo­nię. Ale wie pani, co mi po­li­cja po­mo­że! To nie­do­raj­dy są. Oni mo­gli być z nim w zmo­wie. Ja nie wiem, co by się sta­ło…

– Mamo, to był twój zięć. Jaj­ka ci przy­niósł. Wiej­skie.

– No wi­dzi pani? Mó­wi­łam, że to zięć! To zięć mnie chciał za­bić. Naj­pierw mnie okradł, a po­tem chciał do­bić, że­bym nie pi­snę­ła słów­kiem.

– Co on ci ukradł, Te­re­so?

– A on to się na­kradł przez te wszyst­kie lata.

– Opo­wiedz mi o tym. Skąd wiesz, że to on ci coś za­brał? Zła­pa­łaś go na go­rą­cym uczyn­ku?

– Nie mu­sia­łam – prych­nę­ła ze śmie­chem. Z cham­skim, szy­der­czym śmie­chem. – To jest pro­stak, a do tego na­cią­gacz. Sie­dzi pod tym kra­wa­tem i uda­je, że pra­cu­je. Mar­ta, ja ci mó­wię, ty le­piej go zo­staw. On cię oszu­ku­je. Za­ra­bia wię­cej, niż ci mówi. Okra­da i cie­bie.

– Wi­dzia­łam umo­wę, mamo. Znam wy­so­kość jego pen­sji.

– Dziec­ko, to jest spre­pa­ro­wa­ne! Na ja­kim świe­cie ży­jesz? Co ty my­ślisz, że umo­wy nie moż­na pod­ro­bić? Że oszu­kać nie może? Prze­cież on pod sto­łem wy­pła­tę do­sta­je. Boże, jaka ty je­steś głu­pia i na­iw­na. I wi­dzi pani – spoj­rza­ła na mnie – to jest niby moja cór­ka? Pani to ro­zu­mie? Taka dur­na. Ja pani po­wiem, że to i tak do­brze, że ona ma ta­kie­go męża, bo gdy była młod­sza, to my­śla­łam, że w naj­lep­szym ra­zie na kie­row­cę tira tra­fi, co ją bę­dzie tłukł po mor­dzie.

Tak wła­śnie wy­glą­da­ły moje dni w pra­cy. Tym ra­zem okno otwo­rzy­łam sze­rzej i pa­trzy­łam w jego stro­nę szcze­gól­nie za­chę­ca­ją­co. Pod­czas tej roz­mo­wy ła­pa­łam się za pu­sty brzuch i my­śla­łam o tym, jaki świat jest nie­spra­wie­dli­wy. Ko­bie­ty prze­peł­nio­ne mi­ło­ścią by­wa­ją nie­zdol­ne do roz­ro­du. Te, któ­re mogą i ro­dzą, czę­sto nie po­win­ny. A abor­cja? Le­piej jest za­bić, kie­dy inne nie mogą mieć dzie­ci, czy uro­dzić i tłam­sić, nisz­czyć, ży­cie de­mo­lo­wać? Le­piej jest to ży­cie ode­brać ma­leń­stwu skry­te­mu w bez­piecz­nym gniazd­ku czy zni­ko­me po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa za­bie­rać mu, gdy już jest po tej gor­szej stro­nie brzu­cha? Kto bar­dziej krzyw­dzi? Kto robi wię­cej szko­dy? Ba­łam się ta­kich my­śli. Ba­łam się od­po­wie­dzi. Na­wet szu­ka­nie ich mnie prze­ra­ża­ło. Mia­łam pro­blem ze zna­le­zie­niem rów­no­wa­gi. Mało było ży­wych po­twier­dzeń na to, że ro­dzą te, któ­re po­win­ny. Te, któ­re po­tra­fią ko­chać, pie­lę­gno­wać i wy­cho­wać na mą­dre­go, szczę­śli­we­go czło­wie­ka. Wy­cho­wy­wać na orła, któ­ry roz­kła­da skrzy­dła i leci do celu, na­pa­wa­jąc się ra­do­ścią z szy­bo­wa­nia. Ko­bie­ty ro­dzi­ły nie­lo­ty. Pod­ci­na­ły im skrzy­dła. Czy nie le­piej by­ło­by, żeby to ro­bi­ły, za­nim pi­sklę­ta wy­fru­ną z ich brzu­chów?

Ze stra­chu przed ci­szą, któ­ra dla mnie była za gło­śna, i przed ta­ki­mi py­ta­nia­mi ucie­ka­łam w pra­cę. Swo­je oba­wy le­czy­łam cu­dzym lę­kiem, a ból za­gry­za­łam cier­pie­niem ko­goś in­ne­go. Pra­co­wa­łam, żeby mieć mniej cza­su na ży­cie. Wol­ne chwi­le wy­peł­nia­łam mę­żem lub Kac­prem – sy­nem sio­stry, mo­imi zwie­rzę­ta­mi i mamą. Wciąż było go za dużo, więc za­py­cha­łam go pra­ca­mi w domu, za­ku­pa­mi i fit­nes­sem. Wy­my­śla­łam re­mon­ty, wyj­ścia i kur­sy. Wszyst­ko, co wy­peł­ni­ło­by pust­kę. Bez­sku­tecz­nie. Ale pró­bo­wa­łam.

Daw­niej doba była zbyt krót­ka. Czas ucie­kał mi za szyb­ko. Za wcze­śnie się ściem­nia­ło. Po­tem doba mia­ła aż dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny. Za wie­le jak na jed­ną pra­wie ko­bie­tę. Pra­wie. Bo prze­cież w peł­ni nią nie by­łam. Pra­co­wa­łam rów­nież po to, by mnie było stać na moje ży­cie. Na ku­po­wa­ne szczę­ście. Bóg so­bie drwił. Ja cza­su mia­łam za wie­le, a mat­ki ma­rzą o chwi­li spo­ko­ju. Każ­dą go­rą­cą kawę i cie­pły obiad bym im od­da­ła za nie­prze­spa­ne noce i peł­ną pie­lu­chę. Pra­co­wa­łam, by nie mieć kie­dy żyć. Inni – ci, co mają czas – nie mają za co żyć. Coś za coś. Coś kosz­tem cze­goś. My­śla­łam o tym przy oknie. Tym otwar­tym, by po­móc se­lek­cji na­tu­ral­nej. By oczy­ścić at­mos­fe­rę. Zie­mię. Gło­wę.

W świe­cie peł­nym py­tań naj­lep­szą od­po­wie­dzią po­win­na być mi­łość. Moja wła­śnie się do­bi­ja­ła, wy­sy­ła­jąc mi wia­do­mość. Nie tę ubra­ną w zna­czek, a je­dy­nie w wir­tu­al­ną ko­per­tę, na któ­rej w polu nadaw­cy pod­pi­sał się mój mąż.

Ja­kieś pla­ny na wie­czór, Ko­cha­nie?

Nie­spe­cjal­nie – od­pi­sa­łam.

To może dasz się za­pro­sić na rand­kę?

Nie wiem, co na to mój mąż – wy­stu­ka­łam z uśmie­chem.

Są­dzę, że nie miał­by nic prze­ciw­ko.

W ta­kim ra­zie nie­mą­drze by­ło­by nie sko­rzy­stać.

Cóż, fak­tycz­nie, kie­dy po tylu la­tach związ­ku mąż za­pra­sza wła­sną żonę, to nie po­win­na od­ma­wiać. Ży­je­my w świe­cie, w któ­rym ko­bie­ta musi się cie­szyć, że nie skie­ro­wał tego py­ta­nia do in­nej. Może nie­ko­niecz­nie młod­szej, bo to jesz­cze nie ten mo­ment, nie ten wiek, ale do płod­nej. Szczę­śliw­szej i uśmiech­nię­tej.

Sta­ra­łam się uśmie­chać. By­wa­ło, że nie mu­sia­łam uda­wać. Ma­ciej bar­dzo się sta­rał, żeby tak było. W za­sa­dzie śmia­li­śmy się każ­de­go po­ran­ka i wie­czo­ra, a no­ca­mi naj­gło­śniej. I na­gle przy­cho­dził taki mo­ment, kie­dy prze­sta­wa­łam się śmiać. Za­sty­ga­łam. Pa­trzy­łam gdzieś na ścia­nę lub w pod­ło­gę. Gdzieś. Nie wiem, cze­go tam szu­ka­łam. Nie wiem, kogo chcia­łam do­strzec. Po pro­stu śmie­jąc się, za­trzy­my­wa­łam wzrok na źle za­go­spo­da­ro­wa­nej prze­strze­ni. Na wnę­trzu zbyt ste­ryl­nym. Zbyt bez­pł­cio­wym. Bra­ko­wa­ło mi błę­ki­tu albo choć­by różu na moim dy­wa­nie, któ­ry aż się pro­sił, żeby na nim po­le­żeć z ma­łym stwo­rze­niem, któ­re chwi­lę wcze­śniej ugnia­ta­ło mi pę­cherz od środ­ka. Po chwi­li znów się uśmie­cha­łam. Już mniej praw­dzi­wie. Wy­da­wa­ło mi się, że gdy­by­śmy mie­li dziec­ko, by­li­by­śmy zbyt szczę­śli­wi, żeby świat mógł to znieść.

Ko­cha­li­śmy się. Dba­li­śmy o ten zwią­zek. Po tylu la­tach czu­łam, że się do­tar­li­śmy. Wie­dzia­łam, że on wciąż na mnie po­lu­je. Wciąż je­stem jego zwie­rzy­ną, na któ­rą ma ocho­tę. Sta­ra­li­śmy się. Ja dba­łam o na­szą ja­ski­nię, on zno­sił do niej po­ży­wie­nie opa­ko­wa­ne w płó­cien­ne tor­by. Bo i eko by­li­śmy. W ogó­le ta­kie świa­do­me z nas mał­żeń­stwo. Z GMO mie­li­śmy za­tar­gi. Pa­ła­li­śmy do nie­go nie­na­wi­ścią. Z glu­te­nem tyl­ko cza­sem ro­man­so­wa­li­śmy. Rzad­ko w za­sa­dzie. Ciast­ka, piz­za czy nor­mal­ne, „ludz­kie” pie­ro­gi – ta­kie, że jak się robi cia­sto, to nie trze­ba po kuch­ni rzu­cać mię­sem z kur­wa­mi w skła­dzie – to były na­sze grze­chy. Małe grzesz­ki. Z ge­ne­tycz­ny­mi mo­dy­fi­ka­cja­mi łą­czy­ła nas je­dy­nie hi­po­kry­zja, bo przy­my­ka­li­śmy oko na to, że po­mi­dor nie sma­ku­je po­mi­do­rem, choć ko­bie­ta na tar­gu gwa­ran­to­wa­ła, że to owoc na­tu­ry. Ba­na­ny je­dli­śmy co­dzien­nie. Ta­kie z plam­ka­mi. Bo to zdro­wo. Prze­sta­li­śmy je ku­po­wać, kie­dy ra­zem z owo­ca­mi przy­tasz­czy­li­śmy do domu do­dat­ko­wych lo­ka­to­rów. Nie­ty­po­wi go­ście ukry­li się pod po­zo­sta­ło­ścią ko­ko­nu. Na szczę­ście ża­den z nich nie wy­sta­wił swo­ich ośmiu koń­czyn, bo wte­dy ra­czej ja bym z domu wy­szła no­ga­mi do przo­du. Na­stra­szo­no nas naj­groź­niej­szym pa­ją­kiem – wa­łę­sa­kiem bra­zy­lij­skim – któ­ry w go­dzi­nę wy­sy­ła czło­wie­ka na tam­ten świat. Po­dob­no po­wo­du­je cho­ler­nie bo­le­sną erek­cję. Cóż, jad ten mógł­by być wstrzy­ki­wa­ny pe­do­fi­lom i gwał­ci­cie­lom. My na ta­kie do­zna­nia ocho­ty nie mie­li­śmy, więc od tam­tej pory ba­na­ny nie były mile wi­dzia­ne. Za­miast nich w kuch­ni za­wi­ta­ły ole­je ko­ko­so­wy i lnia­ny. Ryby – przy­naj­mniej dwa razy w ty­go­dniu. Z mię­sa nie re­zy­gno­wa­li­śmy. Chcia­łam, bo mi zwie­rząt szko­da, ale wła­śnie z uwa­gi na nie zo­sta­li­śmy przy tej for­mie biał­ka. Bo prze­cież swo­je do­mo­we sta­do kar­mi­łam mię­sem. Na­wet ba­wo­ła w ku­lecz­kach im do mi­ski sy­pa­łam. By­le­by były zdro­we i dłu­go żyły, bo ich śmier­ci ba­łam się strasz­nie. Prze­ży­łam to wie­lo­krot­nie. Ob­co­wa­łam ze śmier­cią. Pró­bo­wa­łam się za­przy­jaź­nić. Po­zna­łam ją jako dziec­ko.

Pa­mię­tam jak dziś, co czu­łam, gdy tu­li­łam się do za­sty­ga­ją­ce­go cia­ła mo­jej psiej przy­ja­ciół­ki. Tej naj­lep­szej. Naj­szczer­szej. Łap­czy­wie wtu­la­łam się w nią, pła­cząc. Tak jak­bym chcia­ła za­brać ka­wa­łek jej ze sobą. Jak­bym pra­gnę­ła ze śmier­cią pójść na noże. Woj­nę jej wy­po­wie­dzieć. Mia­łam może sześć lat. Le­ża­łam z czwo­ro­noż­ną przy­ja­ciół­ką na pod­ło­dze, na jej ko­cy­ku. Zwy­kle spa­ła na łóż­ku, ale wte­dy, pod ko­niec, wo­la­ła być sama. Przy­go­to­wać nas. Tak to pa­mię­tam. W każ­dym ra­zie na tym kocu w żaby le­ża­ły­śmy. Ro­dzi­ce na­zwa­li ją Wiza, bo wi­dzie­li w niej ja­kąś prze­pust­kę do lep­sze­go świa­ta. Nie cho­dzi­ło o pie­nią­dze, bo nie po to za­kła­da­li ho­dow­lę. Oni mie­li mi­sję. Chcie­li udo­sko­na­lać rasę. Dbać o ide­al­ny kwa­dra­to­wy kształt syl­wet­ki i mor­dy. I żeby bruz­da mię­dzy ocza­mi nie była zbyt głę­bo­ka. Mie­li w gło­wie wszyst­ko. Po­sta­wę, roz­staw uszu. No i zdro­wie przede wszyst­kim. Chcie­li wy­eli­mi­no­wać cho­ro­by. Cho­ciaż po czę­ści. Rak, cho­re ser­ce, sta­wy. Wal­czy­li z tym na dro­dze se­lek­cji i do­bo­ru. Mama śmia­ła się, że i mnie męż­czy­znę będą do­bie­rać ta­ki­mi ka­te­go­ria­mi. Mó­wi­ła, że go prze­świe­tlą i po­cho­dze­nie spraw­dzą, ma­te­riał ge­ne­tycz­ny zba­da­ją, a na ślub się zgo­dzą tyl­ko wte­dy, gdy znaj­dą od­po­wied­nie­go re­pro­duk­to­ra. Sama go zna­la­złam. W za­sa­dzie on mnie zna­lazł. Da­le­ko szu­kać nie mu­siał, bo miesz­ka­li­śmy cał­kiem bli­sko sie­bie.

Rok po tym, jak mój świat ru­nął, po­ja­wił się on. Ma­ciej. To było szes­na­ście lat temu, więc do­kład­nie tyle samo prze­ży­łam z nim, ile prze­trwa­łam bez nie­go. No, ale mło­dych z tego nie było. Jak­bym ci­che ruje mia­ła.

Za­baw­ne.

Ko­cha­łam ro­dzin­ny dom za to, że było w nim tyle mi­ło­ści. Tej psiej, bez­wa­run­ko­wej. Nie za te wszyst­kie me­da­le i pu­cha­ry z wy­staw, choć dużo ich się ze­bra­ło. Mama na­wet zmie­ni­ła wy­strój, bo zło­te do­wo­dy na suk­ces źle wy­glą­da­ły na tle brzo­skwi­nio­wych ścian. I do­brze, bo nie zno­si­łam tego ko­lo­ru. Był taki mdły i de­pre­syj­ny jak my­dło na od­dzia­le pa­to­lo­gii cią­ży.

Ro­dzi­ce wy­ło­ży­li ścia­ny klin­kie­rem i po­sta­wi­li re­ga­ły z li­te­go drew­na. Ta­kie su­ro­we. Pięk­ne. Psy bie­ga­ły po ca­łym domu. Były wszę­dzie. One i ich sierść. Bo choć bar­dzo krót­ka, to i tak fru­wa­ła i ście­li­ła dy­wa­ny szczę­ścia. By­li­śmy bar­dzo szczę­śli­wi. Czę­sto wy­cią­ga­li­śmy tę sierść z je­dze­nia czy z pi­cia. Bra­li­śmy mały wło­sek na dłoń i po ko­lo­rze, dłu­go­ści oraz twar­do­ści od­ga­dy­wa­li­śmy, do kogo na­le­ży. Żół­te, prę­go­wa­ne i bia­łe. Te bia­łe uwiel­bia­łam. Może dla­te­go, że ozna­cza­ły de­fekt. Ta­kie umasz­cze­nie da­wa­ło em­bar­go na roz­mna­ża­nie. W Niem­czech szcze­nia­ki tej ma­ści są od razu usy­pia­ne. Śle­py miot prze­gry­wa z jed­ną strzy­kaw­ką wy­peł­nio­ną pen­to­bar­bi­ta­lem. Hi­tle­row­ska po­li­ty­ka je eli­mi­nu­je, za­nim wy­ro­sną z nich głu­che lub śle­pe psy z aler­gią, a pre­dys­po­zy­cje do cho­rób prze­ka­żą da­lej. Za­wsze uwa­ża­łam, że one mogą żyć – jeść bez­zbo­żo­wą kar­mę z wy­so­kiej pół­ki, uczyć się funk­cjo­no­wa­nia z wy­łą­czo­nym któ­rymś zmy­słem – choć nie po­win­ny być uży­wa­ne do roz­ro­du. Nie po­win­ny mieć w so­bie tego, co choć­by za spra­wą ciąż uro­jo­nych i ro­po­ma­ci­cza może zra­ko­wa­cieć. Dla­te­go bia­ła­sy były u nas ste­ry­li­zo­wa­ne i ka­stro­wa­ne. Tak bar­dzo bym chcia­ła zro­bić to samo z tym, któ­ry po­cią­gnął mnie ze sobą na strasz­nie smut­ną dro­gę pro­wa­dzą­cą w dół, ku sa­mo­za­gła­dzie. Przez cier­pie­nie. Przez ból i wstyd. Sta­ra­łam się go nie na­zy­wać po imie­niu.

Pa­tryk – do dziś nie zno­szę tego zlep­ku li­ter. W moim domu ra­czej nie wy­po­wia­da­ło się go. Cza­sem tyl­ko, gdy ktoś bar­dzo po­trze­bo­wał, żeby wy­rzu­cić z sie­bie ka­wa­łek bólu, pa­da­ło to imię. Cier­pie­nie ro­dzi­ców utka­ne było z do­my­słów i pół­praw­dy. Moje – z nie­moż­no­ści uwol­nie­nia się przed praw­dą cał­ko­wi­tą. Szcze­gó­ło­wą.

Mia­łam pięt­na­ście lat, gdy się to za­czę­ło. Gdy mnie znie­wo­li­ło. Kie­dy sama na tę nie­wo­lę po­zwo­li­łam. Na wię­zie­nie. I na­gle, czte­ry lata póź­niej, kie­dy z bia­łym bok­se­rem by­łam w lecz­ni­cy, zo­ba­czy­łam klu­czyk po­trzeb­ny do tego, żeby otwo­rzyć drzwi celi, by wyjść na słoń­ce, na po­wie­trze, na wol­ność. Przez chwi­lę mia­łam w dło­ni skal­pel. Ostry. Ro­bią­cy ta­kie rany, jak te, któ­re mam w gło­wie i w ser­cu. Ka­stra­cja. To sło­wo sta­ło się dla mnie sy­no­ni­mem gwał­tow­ne­go zwro­tu. Szan­sy. Kary. Ze­msty. Za­mia­ny miejsc. Na­gle ja mo­głam być wil­kiem, a on po­tul­ną owiecz­ką. Uśmie­cha­ła­bym się tak, jak on wte­dy. Skró­ci­ła­bym go o jaja. Nie by­ła­bym de­li­kat­na. Em­pa­tię za­cho­wu­ję dla psów, dla kota, dla zwie­rząt w ogó­le.

Pa­tryk po­noć był ze­zwie­rzę­co­ny. Lu­dzie mó­wi­li, że zszedł na psy. Gów­no praw­da. Ża­den pies by tego nie zro­bił. On był czło­wie­kiem, bo tyl­ko lu­dzie zdol­ni są tak ra­nić. Był czło­wie­kiem po­zba­wio­nym czło­wie­czeń­stwa. I ser­ca. I skru­pu­łów. Ja też bym ich nie mia­ła, gdy­bym tyl­ko mo­gła. Może wte­dy uwol­ni­ła­bym się od żalu i wsty­du. Może wy­ba­czy­ła­bym so­bie, zdję­ła­bym psy­chicz­ne blo­ka­dy z jaj­ni­ków, któ­re w wy­ni­ku za­ko­rze­nio­ne­go stra­chu nie chcą współ­pra­co­wać.

Czy­li dziś masz wol­ne od ga­rów – do­pi­sał Ma­ciej po go­dzi­nie od ostat­nie­go ese­me­sa.

Rand­ka z wła­snym mę­żem. Tro­chę to zbo­czo­ne.

Pra­gnę­łam flir­tu, śmie­chu i na­mięt­no­ści. Śred­nio raz w ty­go­dniu wy­cho­dzi­li­śmy do knaj­py. Naj­czę­ściej do dro­giej i ro­man­tycz­nej. Pięk­ny wy­strój, świe­ce, je­dze­nie – to ostat­nie bo­ga­te w sma­ki i ubo­gie ob­ję­to­ścio­wo. Ilo­ścio­wo. Mi­ni­mal­ne por­cje przy­po­mi­na­ją­ce dzie­ła sztu­ki oszczęd­ne­go ar­ty­sty lą­do­wa­ły na du­żych ta­ler­zach. Do­pra­wio­ne były ide­al­nie. Moc­no. Na ko­niec bra­li­śmy do­kład­kę.

Ra­chun­ki były wy­so­kie, ale dla mnie te chwi­le były bez­cen­ne. Za­kła­da­li­śmy na sie­bie coś wy­jąt­ko­we­go i pa­trzy­li­śmy so­bie w oczy w pięk­nym miej­scu, któ­re za­my­ka na mo­ment drzwi do pro­zy ży­cia. Trzy­ma­li­śmy po­ziom, choć Mać­ko­wi cza­sem zda­rza­ło się tra­cić fa­son. Od­zy­wał się w nim pro­stak, idio­ta, któ­ry po­tra­fił­by za­py­tać o ke­czup do ka­wio­ru w czte­ro­gwiazd­ko­wej re­stau­ra­cji. Nie było mi wstyd. Może po­win­no? Ba­wi­ło mnie to. Przez lata do­pa­try­wa­łam się w tym cze­goś uro­cze­go.

– Wiecz­ny chło­piec! Może ci jesz­cze mię­sko po­kro­ję? – żar­to­wa­łam i wpa­try­wa­łam się w nie­go jak w ob­raz.

Głu­pia. Za bar­dzo go ko­cha­łam. Zde­cy­do­wa­nie za bar­dzo. Ta mi­łość mnie ośle­pia­ła. A może to wca­le nie uczu­cie da­wa­ło mi po oczach? Może to strach? Pa­ra­li­żu­ją­ca oba­wa? Lęk przed sa­mot­no­ścią? Żal do męż­czyzn? Może zwy­czaj­nie ba­łam się za­ufać ko­muś in­ne­mu i do­pu­ścić go do sie­bie? Kur­czo­wo więc trzy­ma­łam się tego, któ­re­go od­wa­ży­łam się po­znać i na­uczy­łam się ko­chać. Dla wła­sne­go do­bra i dla swo­je­go bez­pie­czeń­stwa. Może nie wi­dzia­łam jego dzie­cin­no­ści i la­bil­no­ści przez wdzięcz­ność. Tak, ona mo­gła mi przy­sło­nić oczy. Prze­cież mnie kie­dyś za­trzy­mał. Zła­pał. Pod­niósł z zie­mi. Wziął w ra­mio­na i nie pu­ścił. Przez te lata tak się wy­ry­wa­łam, szar­pa­łam się z nim jak ryba na ha­czy­ku. Ra­ni­ło mnie to. Przy­nę­ta wbi­ja­ła mi się w ser­ce i przy­po­mi­na­ła o tym, żeby ko­chać tego, któ­ry za­słu­gu­je na za­ufa­nie. Tyl­ko czy ja mu tak na­praw­dę ufa­łam?

Jego do­tyk mnie nie pa­rzył. Nie pa­ra­li­żo­wał. Nie ogra­ni­czał. Cie­szy­łam się, że mia­łam go przy so­bie, że go mo­głam w nocy do­tknąć, że przy­je­chał­by, gdy­bym go po­trze­bo­wa­ła. Ale czy ja bez­gra­nicz­nie mu wie­rzy­łam? Czy wie­rzy­łam w nie­go? W su­mie… nie pa­mię­tam tak do­brze. Mia­łam z tyłu gło­wy ko­mu­ni­kat „Uwa­żaj!”, ale chy­ba nie słu­cha­łam roz­sąd­ku, choć po­win­nam.

Daw­niej, za­nim prze­pro­wa­dzi­li­śmy się do sto­li­cy, miesz­ka­li­śmy nad mo­rzem. Ja w Chła­po­wie, a on tam, gdzie za­czy­na­ły się więk­sze skle­py – we Wła­dy­sła­wo­wie. Ra­zem spę­dzi­li­śmy trzy lata po są­siedz­ku jako para. Wi­dy­wa­li­śmy się co­dzien­nie. Nie chcie­li­śmy się roz­sta­wać. To było tak świe­że. Tak do­bre. Wsta­wa­łam wte­dy z uśmie­chem na ustach i za­po­mi­na­łam o tym, co mnie spo­tka­ło. Przy­kry­wa­łam to dłu­gi­mi roz­mo­wa­mi na pia­sku, na tra­wie, na łóż­ku w moim po­ko­ju. Wie­dział o wszyst­kim. Pra­wie nic nie prze­mil­cza­łam. Po pierw­sze dla­te­go, że py­tał, jak to było przed nim. Po dru­gie – nie chcia­łam mieć ta­jem­nic. Po trze­cie chy­ba pra­gnę­łam zrzu­cić to z sie­bie. Cza­sem le­piej jest po­zbyć się cię­ża­ru, choć­by się nim przy­ci­ska­ło ko­goś do zie­mi. Ude­rzył wte­dy pię­ścią w ścia­nę i prze­pra­szał, że nie było go przy mnie. Wy­rzu­cał so­bie, że nie ode­zwał się wcze­śniej. Że nie od­wró­cił losu.

– Wiesz, że na­wet mały ro­ba­czek spo­tka­ny na dro­dze może ura­to­wać ci ży­cie? – za­py­tał.

– Może je też ode­brać – od­po­wie­dzia­łam.

– Nie. Zo­bacz. Za­trzy­mu­jesz się przed przej­ściem, bo mu­cha wpa­dła ci do oka i uni­kasz wej­ścia wprost pod koła sa­mo­cho­du. Może gdy­bym wte­dy…

– A je­śli ta mu­cha wle­ci do oka kie­row­cy? – prze­rwa­łam mu. – Prze­stań. To nie two­ja wina!

Tam­te­go dnia, od mo­men­tu go­dzi­ny szcze­ro­ści, sple­tli­śmy się moc­niej. Trwa­lej. Przy­rze­kli­śmy so­bie per­ma­nent­ny brak kłamstw. Na­wet tych ma­lut­kich. Mia­ło być praw­dzi­wie, czy­li bez nie­do­mó­wień i bez ta­jem­nic. Pa­mię­tam, jak to so­bie obie­cy­wa­li­śmy. Sie­dzie­li­śmy na klat­ce scho­do­wej, na zim­nych stop­niach. My­śla­łam o tym, co te scho­dy wi­dzia­ły. Co czu­ły. Ile szep­tów sły­sza­ły. Ile ta­kich spo­wie­dzi jak ta moja. Ile ta­kich wy­rzu­tów jak te jego. Moje zresz­tą też. Gdzie pro­wa­dzi­ły buty tych, któ­rzy po nich cho­dzi­li? No i jak się w nich cho­dzi­ło? Czy zbie­ga­ły tu ra­do­sne dzie­ci, czy ci­cho na pal­cach scho­dzi­ły ko­bie­ty, któ­re w za­ci­szu domu są gła­ska­ne pię­ścią pi­ja­ne­go męża? A może zbie­ga­li po nich za­ko­cha­ni fa­ce­ci, gu­biąc róże na be­to­nie?

Róże. Pa­mię­tam tę pierw­szą – czer­wo­ną – od Mać­ka. Za­su­szy­łam ją. Po­dob­no to przy­no­si pe­cha. Nie by­łam prze­sąd­na. Te­raz już sama nie wiem.

Wte­dy było zu­peł­nie ina­czej. Nie cho­dzi­li­śmy na rand­ki. Po pro­stu ze sobą by­li­śmy. Jak zle­pie­ni. Nie­roz­łącz­ni. Samo prze­by­wa­nie ra­zem było owia­ne ja­kąś ma­gią. On był w tam­tych cza­sach cza­ru­ją­cy. A może wi­dzia­łam go ta­kim, ja­kim wi­dzieć chcia­łam? Nie­waż­ne. Wolę pa­mię­tać to tak, że mnie ocza­ro­wy­wał. Wów­czas jesz­cze nie cho­dzi­li­śmy do knajp. Nie było gdzie ani za co. Na pal­cach jed­nej ręki zli­czę ciast­ko w ka­wiar­ni lub piz­zę. Do re­stau­ra­cji cho­dzi­my te­raz. To były nie­licz­ne sy­tu­acje, któ­re na upar­te­go pod rand­ki pod­cią­gnę. Nie było kwia­tów i świe­czek. Kina nie było. Za to był sos czosn­ko­wy, któ­ry nie prze­szka­dzał w ca­ło­wa­niu. Wca­le nie prze­szka­dzał. Były ta­nie wino i pa­pie­ro­sy. Śmiech, przy­jaźń, roz­mo­wy i wkra­cza­nie w tę część do­ro­sło­ści, do któ­rej kie­dyś tak się zra­zi­łam. Da­łam mu się pro­wa­dzić tą dro­gą. Była dla mnie cięż­ka. I to też był po­wód, dla któ­re­go za­pro­si­łam go do swo­je­go mrocz­ne­go świa­ta. Nie chcia­łam, żeby po­my­ślał, że to jego wina, kie­dy po­wiem „nie”. Nie mo­głam zgo­dzić się na to, by my­ślał, że to przez nie­go pła­czę, bo zro­bił coś nie tak.

Póź­niej nie pła­ka­łam. O Pa­try­ku my­śla­łam rza­dziej i głów­nie nocą. Dnie spę­dza­łam z Ma­cie­jem, a noce z prze­szło­ścią. To były dłu­gie, cięż­kie i dusz­ne go­dzi­ny. Otwie­ra­łam okno na oścież, żeby zła­pać świe­że po­wie­trze, któ­re nie mia­ło jego za­pa­chu. Sia­da­łam na pa­ra­pe­cie. Pięk­ny mia­łam ten pa­ra­pet. Tata mi go zro­bił z li­te­go drew­na, tak jak chcia­łam. Po­więk­szył i po­ło­żył ma­te­rac, a po­tem za­rzu­cił go po­dusz­ka­mi, któ­re uszy­ła mama. Zwy­kle sie­dzia­łam tam z psem, któ­ry mo­krym no­sem ma­lo­wał ob­ra­zy na szy­bie, i czy­ta­łam książ­kę. Przez to okna mia­łam za­wsze umo­ru­sa­ne sztu­ką mi­ło­ści. Mu­zy­ki słu­cha­łam. Ry­so­wa­łam. Na­wet nie­źle mi to wy­cho­dzi­ło. No i pi­sa­łam wier­sze. Wier­sze do Boga, do losu, do mamy, do Ma­cie­ja i do Pa­try­ka. Wier­sze do sio­stry, żeby nie była tak głu­pia jak ja. Do sie­bie. Po­tem te wier­sze pa­li­łam w umy­wal­ce. Śmier­dzia­ło w ca­łym domu.

– Lau­ra, co tak cuch­nie? – py­ta­ła mama.

– Sztu­ka, ma­muś. Uro­dzi­ło się ar­tyst­kę, to się te­raz wdy­cha opa­ry kre­atyw­no­ści – od­po­wia­da­łam.

Uśmie­cha­łam się. To była moja sztu­ka prze­trwa­nia. Pa­le­nia za sobą mo­stów. A te mo­sty wy­ra­sta­ły znów spod zie­mi i łą­czy­ły dwa lądy. Zie­mię obie­ca­ną i pie­kiel­ną ot­chłań.

Jed­nak gdy tak nocą otwie­ra­łam okno, to wca­le nie słu­cha­łam mu­zy­ki. Nie ry­so­wa­łam i nie czy­ta­łam. Nie za­pra­sza­łam psa do to­wa­rzy­stwa. Nie świe­ci­łam świa­tła. Pa­trzy­łam w dal. W ciem­ność. Na drze­wa, na ka­wa­łek mo­rza w od­da­li, na świa­tło la­tar­ni, na nie­bo. Szu­ka­łam czy­jejś obec­no­ści. Może dzia­dzia, któ­ry od­szedł? Chcia­łam, żeby był przy mnie ktoś, kogo nie mogę skrzyw­dzić praw­dą o so­bie. Jesz­cze wte­dy nie wie­dzia­łam, że ta praw­da po­chło­nie wię­cej za parę lat, że nie po­zwo­li mi się od­ro­dzić, wy­da­jąc na świat swo­je szczę­ście. Nie my­śla­łam o tym. Pa­trzy­łam tyl­ko w dal i w dół z okna na pię­trze, na pod­da­szu. Chy­ba wła­śnie wte­dy okno za­czę­ło mi się ko­ja­rzyć ze śmier­cią. Ze sko­kiem. My­śla­łam o tym jako na­sto­lat­ka, któ­ra stra­ci­ła ra­dość. Część mnie chcia­ła zejść na zie­mię, a część ma­rzy­ła, by po niej twar­do stą­pać, a nie się o nią roz­bić. Pa­trzy­łam w dół. I w tym dole czę­sto zo­sta­wa­łam.

– Nie mogę pa­trzeć, gdy moje dziec­ko jest tak smut­ne – mó­wi­ła mama. – Po­myśl o Ka­ro­li­nie. Żyj. Ona bie­rze z cie­bie przy­kład. Za­mknij tam­te drzwi.

Za­my­ka­łam te do swo­je­go po­ko­ju, by po­stać przy oknie albo za­snąć. Naj­le­piej na za­wsze. Szłam do ła­zien­ki i prze­krę­ca­łam klu­czyk, by po­pa­trzeć w lu­stro i za­py­tać od­bi­cie, po co się tu po­ja­wia. A po­tem przy­cho­dził Ma­ciek. Na­zy­wał mnie księż­nicz­ką, więc się uśmie­cha­łam. Jak księż­nicz­ka. I za­my­ka­łam okno. Wpa­try­wa­łam się w su­fit, śmie­jąc się.

Tego wie­czo­ru, kie­dy umó­wi­łam się na rand­kę z mę­żem, nie mia­łam już szes­na­stu lat. Nie mia­łam też wy­li­czo­nych pie­nię­dzy, ogra­ni­czeń, je­śli cho­dzi o wy­bór lo­ka­lu. Nie mia­łam też tam­te­go okna. Mia­łam inne. Po­sia­da­łam spo­ro okien – wy­star­cza­ją­co, by wy­bie­rać, przy któ­rym po­stać w dusz­ną noc. Mia­łam też męża, a po­noć za mąż trze­ba wyjść, kie­dy nic in­ne­go w ży­ciu nie wyj­dzie. Ma­rzy­łam o mi­łym wie­czo­rze we dwo­je i o pięk­nej nocy. Gwieź­dzi­stej.

Wró­ci­łam do domu. Mać­ka nie było. Wy­szłam z psa­mi do ogro­du, a w za­sa­dzie do mo­je­go pry­wat­ne­go la­sku. Kwia­tów prze­cież nie mia­łam. Wszę­dzie były igla­ki. Ro­śli­ny przy psach to prze­ży­tek. Jesz­cze by któ­reś tru­ją­ce były jak kon­wa­lia ma­jo­wa, hia­cyn­ty, tu­li­pa­ny i bluszcz. Poza tym miej­sce zaj­mu­ją, owa­dy wa­bią, a prze­cież zwie­rzę­ta mogą być uczu­lo­ne. Raz już prze­ży­łam wstrząs ana­fi­lak­tycz­ny mo­je­go psa po kon­tak­cie z psz­czo­łą. Pa­mię­tam jego bla­de ślu­zów­ki, płyt­ki, przy­spie­szo­ny od­dech, puch­ną­cą w oczach mord­kę i ten ogon, któ­ry na­gle prze­stał mer­dać. Ni­g­dy wię­cej nie chcia­łam ro­bić sztucz­ne­go od­dy­cha­nia, poić psa moc­ną kawą i drżą­cy­mi rę­ka­mi otwie­rać am­puł­ko­strzy­kaw­ki z ad­re­na­li­ną, któ­ra wła­śnie na taką sy­tu­ację cze­ka­ła w lo­dów­ce. Wo­la­łam ten lek wy­rzu­cać nie­wy­ko­rzy­sta­ny, gdy koń­czył się ter­min przy­dat­no­ści, i za­stę­po­wać go no­wym – z na­dzie­ją, że i on się zmar­nu­je. Kwia­tów więc nie było. I do­brze. Mia­łam so­sny, srebr­ne świer­ki i jo­dły ko­re­ań­skie. Mo­drzew rósł, bo mi się z dzie­ciń­stwem ko­ja­rzył. Z dział­ką dzia­dzia. I tuje ro­sły. Lu­bi­łam pa­trzeć, jak się ko­ły­szą na wie­trze. Dużo drzew sa­dzi­łam sama, gdy tyl­ko się tu wpro­wa­dzi­li­śmy. To było ja­kieś sześć lat temu. Tak, sześć. Chwi­lę przed tym, jak cią­żo­we­go te­stu nie wy­wa­li­łam do ko­sza, tyl­ko tu­li­łam do pier­si. Scho­wa­łam go. Po­ło­ży­łam w szka­tuł­ce na ko­mo­dzie. Mam go przy so­bie. I zdję­cia. Ale nie ta­kie do al­bu­mu. Nie. Te się trzy­ma w ukry­ciu, bo nie ma dal­sze­go cią­gu.

W al­bu­mach upy­cha­łam skraw­ki dzie­ciń­stwa, hi­sto­rię z Mać­kiem i zwie­rzę­ta. Ślub­ne fo­to­gra­fie na pla­ży i w le­sie. To był pięk­ny ślub! Cu­dow­ny. Ide­al­ny i do­piesz­czo­ny. Zdję­cia z cza­sów, gdy wpro­wa­dzi­li­śmy się do War­sza­wy. Stu­dio­wa­li­śmy i ła­pa­li­śmy lep­sze, bo bo­gat­sze ży­cie – sza­leń­stwo, za któ­re po­ko­cha­łam sto­li­cę. Ale nie tak, jak Chła­po­wo. Nie jak Wła­dy­sła­wo­wo. Wo­la­łam mo­rze. Było ta­kie na­tu­ral­ne, do­bre, nie­spo­koj­nie pięk­ne. Tam by­łam sy­re­ną. Tu… oglą­da­łam jej po­mnik i tę­sk­ni­łam za swo­im ogo­nem. Łu­skę – na szczę­ście – od za­wsze mia­łam w port­fe­lu.

Ni­g­dy bied­ni nie by­li­śmy. Ro­dzi­ce mie­li co wy­da­wać i mie­li na kogo. Mnie tego dru­gie­go bra­ko­wa­ło.

– Ku­pi­li­by­ście coś so­bie – mó­wi­łam im jako dziec­ko i jako na­sto­lat­ka.

– Wolę, że­by­ście wy, ty i Ka­ro­li­na, mia­ły – od­po­wia­da­ła mama.

Mia­ła ra­cję. Ona mo­gła ze wszyst­kie­go zre­zy­gno­wać, tyl­ko nie z nas. Trwa­ła przy dzie­ciach na­wet wte­dy, gdy Ka­ro­li­na za­czę­ła głu­pieć i się pusz­czać. Bab­cia na­zy­wa­ła ją la­ta­wi­cą. Mó­wi­ła, że z brzu­chem przyj­dzie. No i się nie po­my­li­ła, z tym że kie­dy moja sio­stra wpa­dła, nie mia­ła już kil­ku­na­stu lat, cho­ciaż umy­sło­wo zbyt doj­rza­ła nie była. Tego okre­su do­brze nie pa­mię­tam. Jak przez mgłę go wi­dzę, bo wte­dy ja swój brzuch stra­ci­łam.

Za­szła w cią­żę za­raz po po­grze­bie Mi­ko­ła­ja. Dłu­go jej brzu­cha nie wi­dzia­łam, bo przy­sła­niał mi go ob­raz bia­łej tru­mien­ki. Chwil po na­ro­dzi­nach jej syna też zbyt do­brze nie pa­mię­tam. Mam w gło­wie tyl­ko taką sce­nę, jak zo­sta­wia Kac­pra i wrzesz­czy:

– Zaj­mij­cie się nim! To jest wasz psi obo­wią­zek!

– Je­steś mat­ką! Do­ro­śnij! Ka­ro­li­na, uspo­kój się! – krzy­cza­ła mama.

Od­bie­ra­ła ją z róż­nych miejsc – na­ćpa­ną, pi­ja­ną i brud­ną. Moja sio­stra ucie­ka­ła z domu. Nie wra­ca­ła. Mama opie­ko­wa­ła się Kac­prem. Kac­prem i mną. Bo ja wte­dy po­trze­bo­wa­łam jej naj­bar­dziej na świe­cie. Po­trze­bo­wa­łam mat­ki, bo wła­śnie sama prze­sta­łam nią być, za­nim się nią w ogó­le sta­łam. Chy­ba że mat­ką się jest od mo­men­tu, kie­dy się po­czu­je mi­łość do dziec­ka i kie­dy się do nie­go za­czy­na mó­wić. W ta­kim ukła­dzie rze­czy­wi­ście by­łam mat­ką. Za­wsze nią będę. Mó­wi­łam do nie­go, obej­mu­jąc go dło­nią przez po­wło­ki brzu­cha. Tyl­ko że póź­niej już pust­ki do­ty­ka­łam, a od­zy­wa­łam się bez słów. Ci­cho. Bez­dź­więcz­nie. Tyl­ko w gło­wie pro­wa­dzi­łam z nim roz­mo­wę.

– Chcia­ła­bym cię tu za­brać, syn­ku – po­wie­dzia­łam zbyt gło­śno, gdy by­li­śmy na sa­fa­ri dwa lata temu. Po­wie­dzia­łam to na głos. Wy­szep­ta­łam.

– Co mó­wisz? – za­py­tał Ma­ciek, po­pra­wia­jąc mi wło­sy.

– Nic ta­kie­go. Po pro­stu chcia­ła­bym tu być…

– No i je­steś – prze­rwał mi i po­ca­ło­wał mnie w czo­ło.

– Być z Mi­ko­ła­jem. Za­brać go tu. Po­ka­zać mu te lwy. Tę ży­ra­fę. – Roz­ma­rzy­łam się.

– Lau­ra, pro­szę cię. – Chciał uciąć, za­po­mnieć. Nie wiem sama, co chciał. – On tu jest. Nie czu­jesz? Daj mi rękę. – Po­da­łam. – Wy­cią­gnij przed sie­bie i do­tknij.

– Tu nic nie ma. – Po­krę­ci­łam gło­wą.

– Nie ma? A co czu­jesz? – za­py­tał.

– Po­wie­trze. – Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi.

– To jest nasz syn. Jest po­wie­trzem. Tle­nem. Ota­cza nas. Jest przy nas.

Roz­czu­lił mnie. Może wte­dy na­wet się w nim moc­niej za­ko­cha­łam?

– Jest – po­wie­dzia­łam tyl­ko i wtu­li­łam gło­wę w pierś męża.

– A tu­taj – przy­ło­żył moją dłoń do oko­li­cy swo­je­go ser­ca – tu­taj, ko­cha­nie, on ma swój dom. I tu. Tu ma naj­pięk­niej­szy. – Przy­krył moją ręką zbyt moc­no bi­ją­ce ser­ce prze­peł­nio­ne mi­ło­ścią do nie­go i do na­sze­go syna. Do każ­de­go prze­szłe­go, ewen­tu­al­ne­go, nie­do­stęp­ne­go.

Do­bie­gły do mnie psy. Do­tknę­ły zim­ny­mi no­sa­mi. Wró­ci­łam na zie­mię. Znów by­łam przed moim pu­stym do­mem i mia­łam mieć rand­kę z wła­snym mę­żem.

Wzię­łam prysz­nic, zmy­wa­jąc z sie­bie cię­żar dnia. Sta­łam naga przed tym, co się mia­ło tego dnia wy­da­rzyć. Owi­nę­łam się ręcz­ni­kiem. Skro­pi­łam per­fu­ma­mi nad­garst­ki, miej­sce za uchem i mię­dzy pier­sia­mi.

– Nie­ład­nie pach­nie? – za­py­ta­łam, śmie­jąc się do pry­cha­ją­cych psów. – Nie­ład­nie? Co? – Za­czę­łam je czo­chrać, dra­pać i gła­skać.

Sie­dzia­ły przy mnie, gdy ro­bi­łam ma­ki­jaż.

Ko­bie­ta na Cie­bie cze­ka