Strona główna » Obyczajowe i romanse » Niewinna

Niewinna

4.00 / 5.00
  • ISBN:
  • 978-83-66074-17-0

Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).

Kilka słów o książce pt. “Niewinna

Druga część namiętnej trylogii Domniemanie niewinności

Aubrey okłamała Andrew, złamała podstawową zasadę, której on był wierny całe życie. Chodziło tylko i wyłącznie o szczerość. Gdyby zrobiła to inna kobieta, już dawno wyrzuciłby ją ze swego życia. Jednak ona jest dla niego wyjątkowa.

Andrew z nikim nie był tak blisko jak z Aubrey i dlatego stara się nie dopuścić jej do przeszłości, która ma pozostać nietknięta i niewidoczna dla nikogo.

Jednak gdy w ich życiu pojawia się tajemnicza kobieta, Aubrey zaczyna odkrywać prawdę o Andrew. Na jaw wychodzi coraz więcej kłamstw, które pokazują, że milczenie może być gorsze od prawdy.

Co tak naprawdę wydarzyło się sześć lat temu w życiu Andrew? Czy kłamstwa zniszczą jego związek z Aubrey??

__

Whitney Gracia Williams kolejny raz zaskakuje! Kiedy już myślisz, że nie istnieje pikantniejszy kochanek od Jake’a z Turbulencji, do gry wkracza jeszcze bardziej grzeszny i namiętny Andrew, który potrząśnie twoim ciałem i duszą. Obezwładniająca proza.

__

O autorce

Whitney G. – optymistka przed trzydziestką, która ma obsesję na punkcie dalekich podróży, herbaty i pysznej kawy. Przy okazji jest bestsellerową pisarką „The New York Times” i „USA Today” oraz współautorką „The Indie Tea” – inspirującego bloga poświęconego tematyce romansów. Kiedy nie czatuje z czytelniczkami na fanpage’u, spędza czas na dopieszczaniu swojej strony internetowej. A jeśli nie robi nawet tego, to prawdopodobnie zanurza się w świat kolejnej zwariowanej książki, którą tworzy.

Polecane książki

Modyfikowana genetycznie pszenica jest co prawda wydajniejsza, ale jednocześnie ma znacznie więcej glutenu. Nic zatem dziwnego, że obecnie aż jedna na trzy osoby może wykazywać wrażliwość na to białko. Lekarze nie podejrzewają, że za chroniczne zmęczenie, kłopoty z trawieniem i nastrojem, bóle głowy...
Wypracowania - Stefan Żeromski „Wierna rzeka” Opisy wypracowań: Charakterystyka pani Rudeckiej.  Pani Rudecka była jedną z bohaterek powieści S Żeromskiego pod tytułem „Wierna rzeka”. On a i jej mąż byli właścicielami dworku w Niezdołach, w którym mieszkała...
Wiedza statystyczna jest cenna dla przedstawicieli wszystkich zawodów, ponieważ przed podjęciem działań należy najpierw stawiać pytania, a następnie uzyskiwać właściwe informacje. W dzisiejszym świecie istnieje potrzeba myślenia statystycznego. Jesteśmy otoczeni wyzwaniami różnorodnych banków danych...
W poradniku tym  pokażę ci, jak możesz zarobić 100% na swoim rachunku transakcyjnym w ciągu jednego roku, handlując tylko raz w tygodniu.Brzmi zbyt dobrze, aby mogło być prawdziwe? Cóż, nie jest, jeśli po prostu nauczysz się handlować jak snajper i odpowiednio zarządzasz swoimi...
Książka jest kolejnym tomem opracowywanych przez Autora od ponad 20 lat obszernych omówień wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Przez bardzo staranny, fachowy wybór, obejmujący 71 najbardziej reprezentatywnych orzeczeń wydanych w 2012 r. Autor pokazuje dorobek orzecznictwa, o...
Kompendium wiedzy o Prince of Persia: The Two Thrones zawiera dokładny opis przejścia wszystkich etapów gry, prezentuje dostępną broń i przeciwników, zapoznaje z magicznymi mocami oraz ukrytymi bonusami.Prince of Persia: Dwa Trony - poradnik do gry zawiera poszukiwane przez graczy tematy i lokacje j...

Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Whitney G.

Prolog

Nowy Jork

Sześć lat temu…

Andrew

Już trzeci tydzień z rzędu to odpychające miasto od rana zalewa nieustający deszcz. Niebo zasnute było ohydną szarością chmur, a rozświetlające je co kilka sekund zygzaki błyskawic nie wydawały się już cudem natury; były zbyt przewidywalne.

Z parasolem nad głową podszedłem do kiosku i sięgnąłem po „New York Timesa”, starając się zebrać siły na to, co znajdę w środku.

– Jak pan sądzi, ile lasek facet może puknąć w ciągu całego życia? – spytał kioskarz, wydając mi resztę.

– Nie wiem – odparłem. – Przestałem liczyć.

– Przestał pan liczyć? A co, dojechał pan do dziesięciu i uznał, że już wystarczy i można się ustatkować? – Wskazał na złotą obrączkę, którą nosiłem na palcu lewej ręki.

– Nie. Najpierw się ustatkowałem, a potem zacząłem pukać laski.

Uniósł brwi, wyraźnie zszokowany, po czym odwrócił się i zaczął przestawiać cygara na wystawie.

Kilka miesięcy temu rozbawiłaby mnie ta jego próba podjęcia rozmowy i z żartobliwym śmiechem odpowiedziałbym: „Więcej, niż kiedykolwiek przyznamy”, ale już nie umiałem się śmiać.

Moje życie przypominało przygnębiającą serię oglądanych w kółko slajdów – noce w hotelach, zimne poty, zniszczone wspomnienia i deszcz.

Ten cholerny deszcz.

Wetknąłem gazetę pod pachę i odwróciłem się, zerkając na obrączkę na palcu.

Nie nosiłem jej od dawna i nie miałem pojęcia, co mnie opętało, by ją dzisiaj włożyć. Zdjąłem ją i przyjrzałem się jej po raz ostatni, kręcąc głową nad jej bezużytecznością.

Przez ułamek sekundy chciałem ją zachować, aby przypominała mi o człowieku, którym kiedyś byłem. Ale tamta wersja mnie była żałosna – naiwna – i chciałem jak najszybciej o niej zapomnieć.

Gdy zapaliło się zielone światło, przeszedłem przez ulicę, a gdy tylko znalazłem się na chodniku, wrzuciłem obrączkę tam, gdzie powinna się znaleźć wiele miesięcy temu.

Do ścieku.

Dowód uniewinniający

Dowód wskazujący na to, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu.

Obecnie

Andrew

Gorąca kawa, która właśnie przesączała się przez moje spodnie i parzyła mi skórę, była dokładnie tym powodem, dla którego nigdy nie pieprzyłem się dwa razy z tą samą kobietą.

Wzdrygnąłem się i głęboko wciągnąłem powietrze.

– Aubrey…

– Jesteś żonaty, do cholery.

Zignorowałem te słowa i odchyliłem się na krześle.

– W interesie twojej przyszłej, krótkotrwałej i miernej kariery prawniczej wyświadczę ci dwie olbrzymie przysługi: po pierwsze przeproszę cię za ponowne pieprzenie się z tobą i zapewnię, że nie powtórzy się to nigdy więcej. Po drugie udam, że nie zaatakowałaś mnie przed chwilą tą pieprzoną kawą.

– Daruj sobie. – Rzuciła mój kubek na podłogę, rozbijając go na drobne kawałki. – Właśnie, że to zrobiłam. I kusi mnie, aby to powtórzyć.

– Pani Everhart…

– Pierdol się – rzuciła, mrużąc oczy, po czym wypadła z gabinetu, dodając: – Mam nadzieję, że fiut ci odpadnie.

– Jessico! – Wstałem, aby sięgnąć po rolkę papierowych ręczników. – Jessico?

Żadnej odpowiedzi.

Podniosłem słuchawkę telefonu, aby do niej zadzwonić, kiedy nagle wkroczyła do gabinetu.

– Tak, panie Hamilton?

– Zadzwoń do Luksusowej Pralni Chemicznej i każ im przywieźć do kancelarii jeden z moich garniturów. A potem przynieś mi nowy kubek kawy i akta pani Everhart z kadr. I powiedz panu Bachowi, że się spóźnię na to spotkanie o szesnastej.

Czekałem na jej zwykłe: „Natychmiast, proszę pana” albo: „Już się tym zajmuję, panie Hamilton”, ale nic takiego nie powiedziała. Milczała, rumieniąc się i wlepiając wzrok w moje krocze.

– Może pomogę panu to wyczyścić? – Jej usta wygięły się w uśmiechu. – Mam bardzo gruby ręcznik w szufladzie biurka. Jest bardzo miękki… i delikatny.

– Jessico…

– Jest ogromny, prawda? – W końcu spojrzała mi w oczy. – Naprawdę nikomu nie pisnęłabym ani słowa. To byłby nasz mały sekret.

– Pieprzona pralnia chemiczna, nowy kubek kawy, akta pani Everhart i wiadomość dla pana Bacha, że się spóźnię. Natychmiast.

– Ten opór mnie podnieca… – Wyszła, rzuciwszy ostatnie spojrzenie na moje spodnie.

Westchnąłem i zacząłem wycierać plamę. Już od chwili, w której dowiedziałem się, że sfałszowała swoją tożsamość na LawyerChat, powinienem był wiedzieć, że Aubrey jest impulsywna, niestabilna i niezdolna do normalnego zachowania. Nie powinienem był jej mówić, że pragnę jej cipki i przeklinałem się za to, że wczoraj pojechałem do jej mieszkania.

Nigdy więcej…

Właśnie odrywałem kawałek papierowego ręcznika, gdy w gabinecie rozległ się znajomy głos.

– Dzień dobry… Miło cię znów zobaczyć – usłyszałem.

Uniosłem głowę z nadzieją, że to jakaś halucynacja – że tak naprawdę w drzwiach nie stoi ta kobieta z uśmiechem na ustach. Że nie wkracza do mojego gabinetu z wyciągniętą ręką, jakby to nie z jej powodu moje życie wywróciło się do góry nogami sześć lat temu.

– Uściśnie pan moją dłoń, panie Hamilton? – Uniosła brwi. – Chyba takim nazwiskiem się teraz posługujesz, prawda?

Wbiłem w nią długie, intensywne spojrzenie. Jej włosy, kiedyś jedwabiste i czarne, teraz były obcięte krótko, na bob, a jasnozielone oczy, choć równie łagodne i kuszące jak kiedyś, nie robiły już na mnie wrażenia.

Wszystkie wspomnienia, które próbowałem stłumić, nagle stanęły mi przed oczami, a krew w żyłach aż zawrzała.

– Panie Hamilton? – powtórzyła.

Sięgnąłem po telefon.

– Ochrona?

– Żarty sobie, kurwa, stroisz? – Wyrwała mi słuchawkę i odłożyła ją z trzaskiem. – Nawet nie zapytasz, po co przyszłam?

– Nie, bo to by znaczyło, że mnie to obchodzi.

– Wiedziałeś, że większość skazańców w pierwszym dniu odsiadki dostaje paczki lub przekazy pieniężne, a przynajmniej ktoś do nich dzwoni? – Zacisnęła szczękę. – Ja dostałam pozew o rozwód.

– Mówiłem, że do ciebie napiszę.

– Mówiłeś, że nie odejdziesz. Że mi wybaczasz, że będziesz na mnie czekał i że zaczniemy od nowa, gdy tylko wyjdę…

– Zniszczyłaś mnie, Avo. – Rzuciłem jej gniewne spojrzenie. – Zniszczyłaś mnie, a te wszystkie pieprzone brednie powiedziałem ci tylko dlatego, że tak mi kazał mój prawnik.

– Więc już mnie nie kochasz?

– Nie odpowiadam na pytania retoryczne – odparłem. – I nie trzeba być geografem, by wiedzieć, że Karolina Północna leży poza granicami Nowego Jorku, więc łamiesz warunki zwolnienia warunkowego. Jak myślisz, co się stanie, kiedy dowiedzą się, że tu jesteś? Może każą ci odsiedzieć wyrok, na który tak cholernie zasługujesz?

– Podkablowałbyś mnie? – wykrztusiła.

– Rozjechałbym cię własnym samochodem.

Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale otworzyły się drzwi i weszli strażnicy.

– Proszę pani? – Szef ochrony, Paul, odchrząknął wymownie. – Muszę panią prosić o opuszczenie terenu biura.

Ava spojrzała na mnie gniewnie.

– Serio? Naprawdę pozwolisz im mnie stąd wywlec, jakbym była jakąś bestią?

– To kolejne pytanie retoryczne. – Usiadłem w fotelu, dając Paulowi znak, by ją wyprowadził.

Mówiła coś jeszcze, ale ja już nie słuchałem. Była dla mnie nikim i chciałem jak najszybciej wymazać z pamięci jej twarz, więc musiałem znaleźć sobie w sieci jakąś chętną na wieczorne bzykanie.

Uchylanie się

Niuansowy mechanizm stosowany w celu ominięcia prawdy lub uniknięcia kary.

Aubrey

Andrew był uosobieniem dupka, ale mimo całej wściekłości, jaką do niego czułam, nie mogłam przestać o nim myśleć.

Przez pół roku naszych rozmów nigdy nie wspomniał o żonie. A gdy zapytałam, czy kiedykolwiek wyszedł poza swoją zasadę „jedna kolacja, jedna noc, zero powtórek”, odpowiedział: „raz” i szybko zmienił temat.

Odtwarzałam tamtą rozmowę w myślach przez całą noc, powtarzając sobie, że to pieprzony kłamca i że muszę o nim zapomnieć.

– Panie i panowie zebrani w La Monte Art Gallery… – powiedział do mikrofonu instruktor baletu, przerywając tok moich myśli. – Czy mogę prosić o uwagę?

Pokręciłam głową i spojrzałam na pełną salę. Dzisiejszy wieczór miał być krokiem milowym w mojej karierze, popisem tancerzy z miejskiego college’u. Wszyscy wykonawcy głównych ról mieli zatańczyć dwuminutowe solo na cześć swojej szkoły oraz wydarzenia, które miało nastąpić za kilka miesięcy.

– Jako kolejna wystąpi przed państwem pani Aubrey Everhart. – W jego głosie słuchać było dumę. – Gra rolę Odetty/Odylii w przedstawieniu Jezioro łabędzie przygotowywanym przez Uniwersytet Duke’a i mogą mi państwo wierzyć… – urwał, a szmer na widowni przycichł – …że należy do najbardziej utalentowanych tancerek, jakie w życiu widziałem.

Jeden z fotografów z pierwszego rzędu zrobił mi zdjęcie, oślepiając mnie na chwilę błyskiem flesza.

– Jak większość z państwa wie – ciągnął instruktor – współpracowałem z najlepszymi tancerzami, spędziłem wiele lat w Rosji, ucząc się od największych mistrzów, a po zakończeniu długiej i wspaniałej kariery w Nowojorskim Zespole Baletowym zająłem się nauczaniem tych, którzy wcześniej nie wykorzystali swego talentu.

Rozległ się głośny aplauz. Wszyscy na widowni wiedzieli, kim jest Paul Petrova, i nawet jeśli większość ludzi z branży nie rozumiała, dlaczego chce uczyć w Durham, nikt nie ośmielał się kwestionować jego decyzji.

– Mam nadzieję, że przyjdą państwo obejrzeć pierwsze wiosenne widowisko baletowe Uniwersytetu Duke’a – mówił, powoli przechodząc na drugi koniec sceny. – A teraz pani Everhart i jej partner Eric Lofton zaprezentują krótki duet z Serenady Balanchine’a!

Publiczność znów zaczęła bić brawo, a światła na widowni przygasły. Zaczęły grać skrzypce, a mnie i Erica oświetliło miękkie światło reflektora punktowego.

Gdy salę wypełniły krótkie, łagodne dźwięki, wspięłam się na palce, starając się tańczyć tak delikatnie, jak wymagała tego muzyka. Jednak ani na chwilę nie mogłam przestać myśleć o Andrew – który mnie całował, pieprzył i cały czas okłamywał.

„Nigdy cię nie okłamałem, Aubrey. Z jakiegoś dziwnego powodu ci ufam…”

Eric wyciągnął ku mnie ręce, a ja odepchnęłam go i wirowałam po scenie, dopóki się do mnie nie zbliżył. Ujął moją twarz w dłonie – jakby błagał, abym została, ale ja znów się od niego odwróciłam i zaczęłam kręcić wielokrotne piruety.

Byłam zła i zraniona, ale ani przez chwilę nie próbowałam tłumić tych uczuć, tańcząc en pointe i popisując się swoimi umiejętnościami.

Gdy tylko ucichły dźwięki skrzypiec, publiczność wydała chóralne westchnienie i rozległ się najgłośniejszy aplauz tego wieczoru.

– No, no! – wyszeptał Eric, kłaniając się obok mnie. – Po czymś takim już nikt nie będzie pieprzył głupot na twój temat i dziwił się, że dostałaś główną rolę…

– Ludzie gadali coś na mój temat? – Uniosłam brwi, ale dobrze znałam odpowiedź. W końcu kto to widział, aby jakaś studentka przedostatniego, a nie ostatniego roku dostała główną rolę.

– Brawo, pani Everhart. – Pan Petrova podszedł do mnie. – Jestem przekonany, że swoim wiosennym występem porwie pani publiczność!

Zerwała się kolejna burza oklasków, a on odsunął mikrofon od ust.

– Gdzie są pani rodzice? Chciałbym, aby wyszli na scenę do wspólnego zdjęcia.

– Wyjechali z miasta – skłamałam. Tak naprawdę nawet nie próbowałam ich zapraszać na swój występ.

– Wielka szkoda – powiedział. – Na pewno są z pani bardzo dumni. Może pani już zejść ze sceny.

– Dziękuję.

W garderobie przebrałam się w krótką, białą jedwabną sukienkę i włożyłam na głowę szarą opaskę z piór. Uśmiechnęłam się, widząc swoje odbicie w lustrze. Nikt nie odgadłby, że w środku jestem emocjonalnym wrakiem.

Wyjęłam telefon i zauważyłam nową wiadomość głosową z GBH. Skasowałam ją, bo wiedziałam, że chodzi o moją czterodniową nieobecność w pracy. Wtedy nagle coś mnie tknęło i po raz enty w tym tygodniu wpisałam w wyszukiwarce „Andrew Hamilton” – z nadzieją, że tym razem coś wyskoczy.

Nic. Znowu.

Poza