Nikt się nie spodziewał

 

 

 

 

Copyright © Joanna Dorota Bujak, 2016

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2016

 

 

Redaktor prowadząca: Klaudia Bryła

Redakcja: Marta Buczek

Korekta: Alicja Wojciechowska / panbook.pl

Projekt typograficzny, skład i łamanie: Stanisław Tuchołka / panbook.pl

Projekt okładki: Izabella Marcinowska

 

Fotografia na okładce: Ivan Bliznetsov / istockphoto.com

 

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

 

 

Wydanie elektroniczne 2016

 

eISBN 978-83-7976-440-2

 

 

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

 

 

 

 

 

 

Brzozowy Zaułek

Niemal cały Brzozowy Zaułek – niedawno wytyczona na obrzeżach małego podwarszawskiego miasteczka uliczka – tonął w mroku, mimo że kilka mrugających latarni oświetlało skąpo pas asfaltu oraz chodnika.

Ponadhektarowy obszar, pokryty do niedawna głównie trawą i urozmaicony jedynie lubiącymi piaszczystą glebę drzewami, w ciągu roku zamieniono w osiedle domków jednorodzinnych w iście amerykańskim stylu. Budowano szybko i efektywnie, wykorzystując głównie prefabrykaty oraz drewno. Dzięki tej metodzie już niespełna cztery miesiące po osadzeniu fundamentów domy nadawały się do przyjęcia pierwszych lokatorów. Wzdłuż Brzozowego Zaułka znajdowało się czternaście posesji, z czego trzynaście było nowych, natomiast jedna istniała tutaj na długo przed wykupieniem ziemi przez inwestora. Był to mały biały domek usytuowany na samym końcu mającej kształt łuku ulicy.

Domek powstał w latach pięćdziesiątych. Otaczał go stary sad pełen jabłoni, grusz oraz śliwek węgierek. Mieszkała w nim – wraz z trzema kotami i spasionym jamnikiem – wiekowa już Staszka Puchaczowa, która z powodu licznych schorzeń miała problemy ze snem. Czasami budziła się około trzeciej w nocy, siadała przy drzwiach balkonowych na piętrze w sypialni w swoim ulubionym bujanym fotelu i głaszcząc po grzbiecie któregoś z kotów, uważnie obserwowała pogrążoną w półmroku ulicę. Wspominała wtedy czasy, kiedy wokół ongiś pylistej drogi rosła jedynie gęsta trawa i kępy młodych brzóz.

Tej nocy Staszka powtórzyła swój rytuał. Tradycyjnie łyknęła z gwinta nalewkę domowej roboty, „tak dla ogrzania styranych kości”, po czym zasiadła w swoim ulubionym „najlepszym punkcie obserwacyjnym”. Mrucząc coś pod nosem, wpatrywała się bezrefleksyjnie w ciemną wstęgę asfaltu. Nagle jej uwagę przykuło światło migające przy zaparkowanym dwie działki dalej samochodzie. Trzeba przyznać, że jak na swoje ponad osiemdziesiąt lat Staszka cieszyła się wyjątkowo dobrym wzrokiem. Okulary zakładała tylko do czytania. W tym momencie bezsenność i świetny wzrok okazały się wyjątkowo przydatne, bo zobaczyła rzecz zgoła niecodzienną.

Przed domem numer trzynaście, do którego zaledwie dwa tygodnie wcześniej wprowadziła się jakaś rodzina, stał teraz ciemny dostawczak. Wysoki, szczupły mężczyzna, w którym Staszka rozpoznała najemcę owej posesji, biegł w stronę bagażnika, trzymając w rękach duże, tekturowe pudło. Przy drzwiach auta nagle pojawiła się krępa kobieta. Szybko pomogła mu zapakować pudło do samochodu, po czym oboje pognali do domu, zostawiając frontowe drzwi otwarte na oścież. A to oznaczało, że najwyraźniej jeszcze nie skończyli wynosić…

Staszka z emocji poderwała się z fotela, zapominając o reumatyzmie i grubym kocie, który wylegiwał się na jej kolanach. Kocur zleciał na ziemię z głośnym miauknięciem, po czym zniknął za drzwiami sypialni, obdarzając swoją panią spojrzeniem pełnym wyrzutu.

– No, pokażcie się, dranie – szepnęła, ignorując kota. Uchyliła nieco firankę, by mieć lepszy widok na uliczkę. – Gdzie jesteście? Uciekacie, tak? Narozrabialiście? Wiedziałam, że ta ulica zaroi się teraz od bandytów, bezeceństwa i złodziejstwa…

Nie musiała długo czekać. Para po chwili pojawiła się na ganku, dźwigając coś na kształt skrzyni. Musiało być ciężkie, bo kobiecie aż uginały się nogi.

– Co do diaska? – mruknęła do siebie Staszka, przyciskając nos do szyby. – Trupa tam macie czy jak? Dranie jedne… Wiedziałam, że to tak się skończy…

Trwała na swoim posterunku, z emocji całkiem odsuwając zasłonę na bok i przywierając do szklanej tafli okna jak wielki glonojad. Mężczyzna długo się męczył, nim wcisnął skrzynię na tylne siedzenie samochodu. Tymczasem kobieta w pośpiechu zamknęła frontowe drzwi i truchcikiem ruszyła w stronę auta. W ręku trzymała sporą latarkę i zanim wsiadła do środka, zamieniła z mężczyzną kilka słów. Nagle uniosła latarkę i zaświeciła nią prosto w okno, w którym stała ciekawska staruszka.

Staszka zamarła, wciąż przyciskając twarz do chłodnej szyby. Bała się nawet zamrugać, mając wrażenie, że dopiero ruch mógłby ją zdradzić. Nie spodziewała się, że światło latarki padnie prosto na nią z mocą reflektora więziennego. W ułamku sekundy straciła całe poczucie bezpieczeństwa, jakie dawał jej dom. Teraz miała wrażenie, że stoi na balkonie, kompletnie goła i przed milionowym audytorium.

Mężczyzna zainteresował się ujawnioną przez zdradzieckie światło podglądaczką. Wziął od kobiety latarkę i wciąż świecąc nią w okno Staszki, podszedł wolno pod ogrodzenie posesji staruszki, nie spuszczając starszej pani z oka ani na moment.

Gdy zbliżał się do furtki i chwilowo przysłoniły go bujne żywotniki, Staszka odzyskała zdolność ruchu. Błyskawicznie odskoczyła od okna, chowając się za warstwą poliestrowej, wzorzystej zasłony. Rozsądek kazał jej zaszyć się w głębi domu i zadzwonić na policję. Mężczyzna wyglądał na takiego, który mógł włamać się do środka i zrobić jej krzywdę. Jednak druga, ciekawska strona jej natury była niestety znacznie silniejsza. Nie wolno opuszczać punktu obserwacyjnego, za nic w świecie! Z zapartym tchem śledziła więc wzrokiem stojącego wciąż przy bramie człowieka, modląc się w duchu do Świętej Panienki, by nie próbował forsować drzwi i zostawił ją w spokoju. Po całych – jak jej się wydawało – godzinach bezruchu mężczyzna wreszcie odwrócił się, po czym wolno odszedł, stukając obcasami niczym kobieta. Wreszcie para wsiadła do auta. Zawarczał silnik.

Staszka dopiero wtedy przypomniała sobie o niezbędnej czynności, jaką było oddychanie. Łapiąc rozpaczliwie kolejne hausty powietrza, chwyciła się za serce i wznosząc oczy ku górze, podziękowała Opatrzności za opiekę nad jej skromną osobą oraz dobre zakończenie sprawy.

Jej radość nie trwała jednak długo. Auto, zamiast oddalać się, najwyraźniej cofało i to prosto w kierunku jej działki. Tędy nie dało się wyjechać z osiedla, ponieważ Brzozowy Zaułek nosił taką nazwę nie bez kozery. Mająca kształt łuku ulica kończyła się ślepo uroczym laskiem, za którym były już tylko łąki, wąski potoczek i wiejskie zagrody. Nie dało się tędy przejechać. W tym miejscu należało zawrócić, minąć wszystkie czternaście domów i wjechać na skrzyżowanie.

– Co oni robią, do cholery? Oby im tylko nie przyszło do głowy zniszczyć niedawno odnowionego parkanu, który kosztował mnie dwie ostatnie emerytury! – jęknęła Staszka.

Dostawczak zatrzymał się dokładnie pod bramą Staszki, wjeżdżając przy tym na chodnik. Okno kierowcy otworzyło się i błyskająca bielą ręka wrzuciła coś pomiędzy sztachety furtki. Następnie pojazd ruszył z piskiem opon, tym razem już w odpowiednim kierunku, i zniknął za zakrętem, pogrążając uliczkę w dziwnie złowrogiej ciszy.

– A niech mnie – mruknęła staruszka, wciąż zaciskając prawą dłoń na klatce piersiowej.

Tym razem już bez obawy, że ktoś ją zauważy, uchyliła drzwi balkonowe i zerknęła w dół. Tuż przy bramie zobaczyła kulkę papieru. Na ciemnym, betonowym chodniku świeciła ona niemal fluorescencyjną bielą, zupełnie jakby wołała, by przybiec i wziąć ją do rąk. Wtedy ujawni najbardziej niesamowitą tajemnicę na świecie!

– Nie jestem głupia – mruknęła Staszka w stronę kulki i wolnym krokiem wróciła do łóżka. – Nie pójdę! Co to to nie.

Okryła starannie nogi najpierw kołdrą, a potem grubym kocem, po czym ułożyła się na wznak, podciągając pościel aż pod brodę. Zza chmur wyjrzał księżyc i tajemniczą poświatą pobielił ulicę, dojrzewające owoce na jabłoniach w sadzie oraz wnętrze sypialni Staszki Puchaczowej. Gdzieś w rosnącym tuż za płotem brzozowym zagajniku zahuczała sowa. Po drugiej stronie potoku zaczął ujadać pies.

– No świetnie! – warknęła Staszka, zrywając się z łóżka z takim impetem, że aż chrupnęło jej w stawie biodrowym.

Mrucząc pod nosem, wcisnęła spuchnięte stopy w ciepłe kapcie z baraniego futra przywiezione kilka lat temu z Zakopanego, narzuciła na długą koszulę nocną wełniany szlafrok, po czym zapalając wszystkie światła po drodze, ruszyła dziarsko na dół.

Gdyby jakiemuś detektywowi przyszło do głowy, by tej wrześniowej nocy za pomocą satelity zerknąć o czwartej dwadzieścia na Brzozowy Zaułek, zobaczyłby rzecz zgoła niecodzienną i niewątpliwie wymagającą głębszego zbadania: przygarbiona starsza pani maszerowała środkiem chodnika, ubrana w kwiecistą koszulę nocną, wściekle kolorowy szlafrok oraz siatkę na głowie podtrzymującą rząd wielkich, gąbkowych wałków. Dotarła do ogrodzenia, po czym podniosła z ziemi zmięty skrawek papieru. Podeszła nieco bliżej latarni znajdującej się na chodniku tuż obok jej bramy i podnosząc wyżej papier, starała się coś z niego wyczytać. Nagle przeżegnała się z przerażoną miną, wznosząc rozszerzone strachem oczy ku górze, jakby szukała wsparcia sił wyższych.

 

 

 

 

 

 

Witamy na Brzozowym Zaułku

Kiedy wprowadziliśmy się na Brzozowy Zaułek, nie miałam pojęcia, że dzięki poznanym tutaj osobom, przez serię zdarzeń i zbiegów okoliczności, moje życie potoczy się właśnie tak, a nie inaczej…

Widocznie los chciał, bym pewnego popołudnia, po kolejnym spięciu z wyjątkowo upierdliwym facetem wynajmującym nam mieszkanie, wybrała się z dziećmi na spacer. Klnąc pod nosem i kopiąc ze złości leżące na chodniku kamyczki, wpadłam z hukiem na jakiś krzywy słup, bo młodszy syn nagle mocno pociągnął mnie za rękę.

– Mamo, patrz! Piękne domki! – sapnął z podniecenia, celując krągłym paluszkiem w gigantyczną reklamę rozpiętą na murze myjni samochodowej po drugiej stronie ulicy, wzdłuż której spacerowaliśmy wolnym krokiem.

– Tak, Benku. Widzę… – mruknęłam, rozcierając obolały policzek i starając się skupić wzrok na tym, co mi pokazywał, bo oczy zaszły mi łzami. – Rzeczywiście, rzucają na kolana… zwłaszcza cena.

– A co to znaczy „tylko dwa tysiące złotych za metr”? – zapytał Maks, mój dzielny ośmioletni drugoklasista. – Że można kupić na przykład tylko pięć metrów, jak ma się dziesięć tysięcy złotych?

Maks posiadał wyjątkową zdolność błyskawicznego liczenia w pamięci nawet wielocyfrowych liczb. Nie dało się go okantować podczas dzielenia pomiędzy nim a jego młodszym bratem paczki cukierków czy worka resoraków. Kiedyś dostał od cioci dziesięć euro, które chciał wymienić na złotówki, bo od jakiegoś czasu zbierał na wymarzoną hulajnogę. Zażądał sprawdzenia w Internecie kursu walut, po czym przeliczył, ile powinien dostać od taty. Wyliczył co do grosza! Swoją drogą miał szczęście, bo tego dnia kurs euro do złotego mieścił się akurat w liczbie całkowitej – póki co ułamki były jeszcze dla Maksa niepoliczalne.

– Mamo, może zamieszkamy w takim domku? Jest ładny i duzy – spytał Benek, stojąc uparcie w miejscu, choć pociągnęłam go lekko w stronę sklepu mięsnego, gdzie mieliśmy kupić kawałek kurczaka na rosół.

– Nie mówi się duzy, tylko duży – poprawił go Maks tonem znawcy. – Naucz się wreszcie mówić jak człowiek!

– Duzy – powtórzył malec, starając się bezskutecznie wypowiedzieć poprawnie trudny dla niego wyraz.

– Ciołek – mruknął Maks.

– Mamo! On o mnie źle mówi – jęknął Benek. – On mówi bzydko!

Maks przewrócił oczami.

– Brzydko, nie bzydko – poprawił znów młodszego brata.

– Przestańcie, dobrze? – upomniałam chłopców, wycierając sfatygowaną chusteczką oczy.

– Mamo, te domki są ładne. Naprawdę ładne – zmienił temat Maks, czując zapewne, że zaraz może dostać karę za przezywanie młodszego braciszka.

Dopiero wtedy zatrzymałam się i uważniej spojrzałam na reklamę. Przedstawiała sielankową wizję jakiegoś osiedla wolnostojących domków otoczonych uroczym brzozowym laskiem. Na wykoszonych trawnikach przed domkami bawiły się uśmiechnięte dzieci ze swoimi przeszczęśliwymi rodzicami. Nieco przeskalowany spaniel biegł za zdecydowanie przeskalowanym tęczowym motylkiem, natomiast jadący cadillakiem przystojniak machał przyjaźnie do idącej chodnikiem starszej pani. Co prawda, gość miał taką sztucznie lubieżną minę, jakby zamierzał tę babcię przelecieć, ale raczej nie był to zamierzony efekt – widocznie w bibliotece wizualizacyjnej programu, w którym wykonano ów billboard, możliwości przedstawiania mimiki twarzy były mocno ograniczone.

„Domy w amerykańskim stylu” – wrzeszczał czerwony nagłówek. Reszty informacji nie mogłam rozczytać przez wciąż łzawiące oczy.

– Wizja jak z folderu jakiejś sekty religijnej… – mruknęłam, kręcąc głową. – Kogoś chyba nieco poniosło. Przecież pies ma rozmiary młodego słonia. A taki motyl ważyłby z pół kilograma. Wątpię, by przy takich cienkich skrzydłach był w stanie unieść odwłok…

– Ale tu jest ładnie – przerwał mi młodszy synek. Starszy skwapliwie mu przytaknął. – Bardzo ładnie.

– No! I są balkony… – westchnął Maks. – Każdy miałby swój pokój. Nie musiałbym słuchać, jak Benek beczy o wszystko. Bo to jest beksa!

– Wcale nie! Nie jestem beksa! Ty jesteś! – uniósł się malec.

– Przestańcie – powiedziałam odruchowo, starając się zdusić kłótnię w zarodku. – Wiecie co? Może to nawet nie jest głupi pomysł?

Myślałam, że ostatnie zdanie pozostało w moich myślach, lecz najwyraźniej ludzkie dzieci mają genialny słuch albo wręcz potrafią czytać w umyśle rodzica.

– Zrób zdjęcie i pokaż tacie – zasugerował mądrze Maks. – Jemu też na pewno te domki będą się podobały.

Wyłuskałam z kieszeni kurtki telefon i szybko wykonałam kilka fotografii, starając się, by adres strony internetowej oraz numer do firmy deweloperskiej były dobrze widoczne.

Jeszcze tego samego dnia pojechaliśmy po krótkiej dyskusji na TO osiedle. Muszę przyznać, że główna uliczka zrobiła na nas duże wrażenie. Wzdłuż Brzozowego Zaułka stały ładne, piętrowe domy z poddaszami, częściowo obłożone ciemnoczerwonym klinkierem, częściowo otynkowane na różne odcienie. Dachy błyszczały grafitowymi dachówkami, kominy – tą samą czerwienią co klinkierowe podmurówki. Przed domami zieleniły się niewielkie trawniki otoczone niskimi białymi płotkami. Na niektórych działkach rosły kępy brzózek – pozostałość po dawnym brzozowym lasku. Na tyłach każdego domu znajdowały się też spore ogródki. Podobało nam się, że każda nieruchomość różniła się czymś od innych – odcieniem ścian, dodatkową okładziną, ilością okien, nadbudówką nad garażem czy daszkiem wysuniętym nad tarasem w taki sposób, by można było odpoczywać w jego cieniu. Dzięki tym prostym zabiegom ulica nie wyglądała jednorodnie. Co więcej, takie drobne, lecz utrzymane w jednym stylu detale architektoniczne były miłe dla oka.

– Mamy do sprzedania już tylko jeden dom – powiedziała nam agentka nieruchomości. Była to szczupła blond panienka o ostrym profilu i z niemal centymetrową warstwą podkładu nie do końca ukrywającego drobne, ciemne krosty. – Ostatni, widoczny z tego miejsca. Ten zaraz za zakrętem.

Machała ręką jak cepem, eksponując przy tym długie, krwistoczerwone paznokcie.

– W środku nie ma niczego wolnego? – zapytałam z nadzieją w głosie.

– Hm, sprawa wygląda następująco. Nie mamy jeszcze potwierdzenia kredytowego od osoby, która zarezerwowała tę posesję. – Ręką wskazała dom znajdujący się przy zakręcie uliczki. Na furtce dumnie wisiał wykonany z blachy numer dziesięć. – Ale na razie nie mogę państwu nic obiecać.

– Jest najładniejszy – stwierdziłam, patrząc na zarezerwowany dom. Tuż pod jego oknami rosły cztery przytulone do siebie brzozy, trochę dalej natomiast, w najbliższym rogu działki, wielka sosna otoczona dwoma mniejszymi. Zza domu też wychylało się kilka drzewek. Okna kuchenne, salonowe i dwóch sypialni na piętrze wychodziły na ulicę. Do domu dobudowano także garaż, nad którym znajdowała się (według agentki) duża, dwuczęściowa łazienka. Dopełnieniem tych dobrych wiadomości był fakt, że sąsiednie posesje zamieszkiwały dzieciate pary mniej więcej w naszym wieku. No po prostu coś wspaniałego! Chyba niczego nigdy bardziej nie pragnęłam niż kupienia właśnie tego domu!

Ku naszej samolubnej radości, następnego dnia okazało się, że osoba, która zarezerwowała tę posesję, miała problemy z bankiem i była zmuszona zrezygnować z zakupu nieruchomości. Prawdę mówiąc, powód tej decyzji kompletnie nas nie interesował. To po prostu było przeznaczenie! Najwyraźniej mieliśmy zamieszkać właśnie tutaj. Dwa dni później agentka ostatecznie potwierdziła, że dom numer dziesięć jest do kupienia, a miesiąc po tym telefonie już dostaliśmy w banku kredyt. Sprawy potoczyły się błyskawicznie, ale może to i lepiej, bo nie było czasu na długie rozważanie tych wszystkich za i przeciw. Po prostu zależało nam, by jak najszybciej uwolnić się od upierdliwego właściciela wynajmowanego wówczas mieszkania, który czepiał się dosłownie wszystkiego – od kompletnie niewidocznej ryski na ścianie po pranie wieszane przeze mnie na kaloryferze, które – jego zdaniem – mogło zniszczyć „wspaniałą, PRL-owską tapetę”. Nie będę kłamać, baliśmy się kredytu jak diabli – że raty będą za wysokie, że nie damy rady go spłacać – w końcu oficjalnie pracował tylko Tomek. Ja zajmowałam się dziećmi. Na szczęście okazało się, że co miesiąc będzie on kosztował mniej niż czynsz za wynajem. To nas ostatecznie przekonało. Wprawdzie nadal mieliśmy wydawać dużo na mieszkanie, ale przynajmniej na swoje. No i nie musieliśmy już nikogo pytać, czy możemy wbić gwóźdź w ścianę lub przemalować pokój. Wolnoć, Tomku, w swoim domku!

I tak w ciągu miesiąca staliśmy się posiadaczami piętrowego domu usytuowanego na dziesięcioarowej działeczce, częściowo porośniętej młodymi brzózkami.

Na parterze domu znajdował się obszerny salon, kuchnia, wielka garderoba, łazienka i spory pokój na biuro. Na poddaszu natomiast mieściły się trzy duże pokoje z balkonami i przepastnymi szafami oraz ogromna i pusta jeszcze łazienka. Niedoszły właściciel na szczęście zlecił wykończenie kuchni i położenie podłóg. Najwyraźniej jednak problem kredytowy zaczął się przed montażem górnej łazienki albo po prostu niezamontowany sprzęt został przez niego zabrany.

Za kolejny cud związany z domem uznaliśmy dorwanie ekipy, która w trzy tygodnie położyłaby płytki oraz osadziła wannę, prysznic, toaletę i umywalki. Tu znów dopisało nam szczęście: nasz zaprzyjaźniony pan złota rączka – Andrzejek – zdążył nas „upchnąć” pomiędzy kolejnymi zleceniami. Na wybór płytek i sprzętu łazienkowego mieliśmy jeden wieczór. Nigdy w życiu nie robiliśmy tak błyskawicznych zakupów jak wtedy…

Wreszcie nadszedł ten wymarzony dzień. Trzynastego sierpnia przewieźliśmy większość naszego dobytku w wynajętej ciężarówce. Wiekowa maszyna zatrzymała się z bolesnym jękiem na naszym nowym, niewielkim podjeździe. Z jej środka wyskoczyło dwóch młodych chłopaków z firmy przeprowadzkowej i sprawnie zabrali się za przenoszenie łóżka, kilku mebli i licznych pudeł z drobiazgami. Wkrótce salon zapełnił się wieloma pakunkami, choć mój mąż Tomek dzielnie monitorował napływające z ciężarówki kolejne elementy wyposażenia.

– To łóżko idzie na górę, do pokoju z prawej strony – zarządzał, sam nosząc tylko lekkie rzeczy. – Bardzo proszę uważać, żeby nie obić ściany! Są świeżo malowane.

– Panie, nie wiem, czy wykręcimy… – bronili się pracownicy, ale po krótkiej naradzie ustawili deski w taki sposób, że udało się je wnieść bezkolizyjnie po dość wąskich, zabiegowych schodach.

– Rasowy dyrektor z ciebie – mruknęłam, kiedy młodzieńcy z jękiem dźwigali ciężkie drewniane półki do naszej sypialni.

– Jak te wszystkie rzeczy zmieściły się w tamtym mieszkaniu? – zapytał Maks, patrząc na kompletnie zagracony salon, który metrażowo był większy niż całe nasze poprzednie lokum.

– Mama to sprytnie utykała po kątach – wytłumaczył Tomek, delikatnie wypychając syna na taras. – Nie przeszkadzajcie, bawcie się na podwórku. I pilnuj brata! Byleby przeżył to w jednym kawałku…

– Miała zmniejszacz? – zapytał niespodziewanie Benek.

– Raczej upychacz – szepnął mu Tomek do ucha, nim zasunął za nim drzwi.

Przez szybę zobaczyłam, jak mały biegnie za swoim starszym bratem w kierunku kępy brzóz rosnących w rogu ogródka.

– Przynajmniej będą mieli gdzie się wyszaleć – westchnęłam, zaglądając do jednego z pudełek, by sprawdzić, do jakiego pomieszczenia należy je przenieść. – Tutaj są noże, tasaki i deski do krojenia.

– Upiorny zestaw. Lepiej od razu odstaw je do kuchni – wzdrygnął się Tomek. – Ja mam książki. Zanieść je na górę czy zostawić tutaj?

Przez pół nocy zajęci byliśmy likwidacją stosu pudeł pełnych przeróżnych drobiazgów potrzebnych (lub niekoniecznie) w codziennym życiu. Chcieliśmy przede wszystkim rozpakować rzeczy chłopców, by mogli spędzić w przyzwoitych warunkach pierwszą noc w swoich nowych pokojach. Około trzeciej nad ranem nie miałam nawet siły, by podrapać się pod okiem.

– Idziemy spać? – zapytał błagalnym tonem Tomek. – Zaraz padnę na twarz. Na tym kartonie.

– Nie waż się – mruknęłam, wpychając ostatnie garnki do szafki. – W środku są kieliszki. Nasze ulubione!

– Nawet ulubione kieliszki mi nie przeszkadzają…

Na niepościelone łóżko padliśmy dopiero o czwartej, kiedy udało mi się znaleźć pudło z naszą kołdrą i poduszkami. O wyszukaniu poszewek nawet nie chciałam myśleć. Miałam nadzieję, że chwilę wypocznę, jednak ledwie naciągnęłam na siebie skrawek poszewki, poczułam ciepłe ręce Tomka leniwie błądzące po moim udzie.

– Chyba sobie żartujesz! – szepnęłam, walcząc z opadającymi powiekami. – Przecież powiedziałeś, że padasz na ryj.

– Nie na ryj, tylko na twarz. – Jego ciepły oddech delikatnie musnął moje ucho. – Na TO zostawiłem sobie trochę ekstra energii. Trzeba ochrzcić nowe miejsce. Na szczęście. Ależ masz gorące uda…

– Wypchaj się! Będziemy uszczęśliwiać się jutro, jeśli będę w stanie poruszać odnóżami. Dobranoc – jęknęłam.

Nic nie odpowiedział, tylko uparcie błądził dłonią po moim ciele.

– Panie Winiarski! Czy zrozumiałeś moją ostatnią wypowiedź? – fuknęłam. – Idziemy spać! Dzisiaj nic z tego nie będzie. Nieczynne, rozumiesz? Game over! Po zabawie!

Chyba też był potwornie wykończony, bo zazwyczaj dłużej stawiał opór. Tym razem jednak tylko mruknął coś pod nosem i obrócił się do mnie plecami. W takiej sytuacji zazwyczaj przytulałam się do jego wypiętego zadka i szepcząc czułe słówka, starałam się go udobruchać, ale tym razem spasowałam. Po prostu musiałam wreszcie choć trochę odpocząć.

 

 

 

 

Nasz pierwszy poranek na Brzozowym Zaułku był ciepły i słoneczny. Oczywiście obudziły nas dzieci, wskakując do naszego łóżka tuż po siódmej. Młodszy syn i tak był wyrozumiały, bo zazwyczaj w nowych miejscach wstawał tuż po szóstej rano.

– Mamo, nie mogę znaleźć skarpetek, a chciałbym się ubrać i iść do ogródka – powiedział Maks na powitanie.

– I ja też! – krzyknął Benek, wpadając za nim jak bomba do sypialni i moszcząc się wygodnie pomiędzy mną a Tomkiem. – I jeszcze nie mam spodni. Normalnie żadnych. Nawet piłkarskich.

– Jest środek nocy – jęknęłam, zakrywając twarz kołdrą.

– Nieprawda – stwierdził Maks, podchodząc do okna i brutalnym pociągnięciem unosząc do góry rolety. Ostry blask słońca zalał cały pokój.

– Aha, i jestem głodny! – dodał Benek, kładąc mi na policzku ciepłe, pulchne i lepkie łapki. – Baaardzo głodny. Chcę jeść. Mój brzuszek chce jeść. Bardzo!

– To nic nowego – mruknął Tomek.

– Bo Be to chodzący przewód pokarmowy. – Maks usłyszał kiedyś te słowa w filmie i zawsze je powtarzał, kiedy jego brat chciał jeść. Czyli mniej więcej co pół godziny. Nawet nie mieliśmy już siły się z tego śmiać.

– A może pójdziecie na dół i pogracie sobie na tabletach? Albo na padzie? – zaproponowałam w nadziei, że zyskam jeszcze kilka minut świętego spokoju. – Dzisiaj wyjątkowo możecie zrobić to przed śniadaniem. I w piżamach!

– Huurrraaa! – Chłopcy z radosnym wrzaskiem wypadli na korytarz. Z nieskrywaną ulgą słuchałam, jak zbiegają po schodach, plaskając gołymi stópkami.

– Uff – westchnęłam, moszcząc się w ramionach męża.

Niestety moja radość trwała zaledwie kilka sekund. Po chwili dudnienie stóp ponownie nasiliło się i chłopcy z impetem wpadli do sypialni.

– Są jak bumerangi – stwierdził Tomasz. – Im bardziej chcesz się ich pozbyć, tym szybciej wracają.

– Nie podłączyliście konsoli. W ogóle telewizor nie działa. Nic nie działa! – oświadczył z wyrzutem Maks.

– Szlag by to trafił – warknęłam w poduszkę. – Trudno, zajmijcie się czymś innym. Idźcie sprawdzić, czy przez noc urosła trawa w ogródku!

– Ale ja tak chciałem graaać! – zaczął ryczeć Benek. – I nawet nam pozwoliłaaaaaś! Mamy przecież tę nową grę od wujka… Obiecałaś! Mammooooo!

– Uroczo. – Tomek z grymasem na twarzy podniósł się z posłania. – Teraz muszę iść na dół, szukać w kartonach sprzętu, podłączać go i w ogóle pieprzyć się z tym całym kramem!

– Hamuj się… – szepnęłam do niego. – Tu są dzieci!

– Wcale nie byłaś lepsza – odparował. – Ja przynajmniej nie używam wyrażeń typu „szlag by trafił”.

– A co to znaczy? – zainteresował się Benek. – Mnie też może trafić ten szlak? A to taki duży szlaczek? Kolorowy? Jak w zeszycie Maksa? On jest bardzo zły, jak rysuję szlaczki. Nawet płacze!

– To kłamstwo! – przerwał oburzony Maksymilian.

– Szlag, nie szlak – powiedziałam, zanim dotarło do mnie, co mówię.

– A to coś innego? No co to jest? – Benedykt należał do tych dzieci, które muszą o wszystkim wiedzieć. Niedoinformowanie było dla niego największa karą.

– Nic, kochanie. To brzydkie słowo. Nie używaj go nigdy, dobrze? – powiedziałam, starając się zwracać do niego z uśmiechem.

Nie było innego wyjścia: musiałam wstać. Najpierw przygotowałam świeże ubrania dla chłopców, czyli takie nieoznakowane pasami zaschniętych gilów na rękawach i warstwą kurzu na nogawkach. Kiedy po znalezieniu odpowiednich spodenek i koszulek udało mi się w końcu zamknąć w łazience, stanęłam na chwilę przed dużym lustrem i wzięłam głęboki wdech. Widziałam odbicie średniego wzrostu kobiety o nieco krągłej sylwetce. Kasztanowe, kręcone włosy sięgające ramion okalały bladą twarz udekorowaną kilkunastoma piegami. Szaroniebieskie oczy były teraz prawie niewidoczne z powodu spuchniętych z niewyspania powiek. Spojrzałam w lustro z naiwną nadzieją, że przeprowadzka pomoże mi stracić kilka kilo. Niestety nic z tego. Niczego nie straciłam, zyskałam za to szare, brzydkie wory pod oczami. Cóż, trudno. Może następnym razem się uda…

Ziewnęłam i wcisnęłam się leniwie w wygodny, cienki dres idealny do dalszej pracy. Zjedliśmy szybkie śniadanie i unieruchomiliśmy dzieci przed telewizorem. Rozpakowywania ciąg dalszy czas zacząć! Kolejne godziny minęły nam na porządkach. Nawet nie mieliśmy już siły ze sobą rozmawiać. Wymienialiśmy jedynie krótkie informacje związane z miejscem przeznaczenia poszczególnych rzeczy. Około południa naszą walkę o podłączenie pralki w dolnej łazience przerwał dzwonek do drzwi, który brzmiał jak chiński gong.

– Słonko, otwórz, bo ja jestem w samych bokserkach – sapnął Tomek, który właśnie z trudem dokręcał wszystkie rurki, wciśnięty między pralkę a ścianę.

Zanim, klnąc pod nosem, wyswobodziłam się zza maszyny, do łazienki wbiegł Maksymilian.

– Mamo, za drzwiami stoją jakieś panie, otworzyć? Widziałem przez te kolorowe szybki w drzwiach, że to są panie, wiesz?

– To super, ale lepiej ja otworzę – mruknęłam, otrzepując z kurzu dresową bluzę. – Co mówiliśmy na temat otwierania obcym osobom?

To było moje pierwsze spotkanie z nowymi sąsiadkami. Stały w miejscu, w którym powinna być wycieraczka, wówczas nadal ukryta wśród nierozpakowanych gratów, i z zaciekawieniem rozglądały się po obłożonym pakunkami ganku.

– Dzień dobry – powiedziałam grzecznie, gdy tylko otworzyłam drzwi.

Z uniesionymi brwiami czekałam, aż się przedstawią i powiedzą, w jakiej sprawie przyszły.

– Dzień dobry. Witamy nowych sąsiadów! – powiedziała jedna z nich, drobna, piegowata kobieta z rudym irokezem na głowie, ubrana w wąskie dżinsy i za szeroką czarną bluzę z polaru. W rękach trzymała niewielki koszyczek przykryty kraciastą serwetką. – Nazywam się Marzena Kosowska i mieszkam prawie naprzeciwko, w domu z numerem dziewięć. – Palcem wskazała piętrowy dom z zielonymi okiennicami i pięknym podjazdem. – To moja przyjaciółka, Kasia Wrońska, mieszka obok mnie.

– Pod jedenastką – dodała Kasia, wyciągając do mnie rękę i ściskając ją ciut za mocno.

Była krągłą, ciemnowłosą kobietą o szczerym uśmiechu. Sprawiała wrażenie osoby statecznej, wyrozumiałej, lecz zarazem skorej do żartów.

– Miło mi poznać nowych sąsiadów – powiedziałam z uśmiechem. – Nazywam się Iwona. Iwona Winiarska.

– Na powitanie przygotowałyśmy ciasteczka – kontynuowała Marzena nieco zakłopotanym tonem. – Widziałam, że mają państwo dzieci. Chyba dwóch chłopców? Czy się nie mylę?

Spojrzałam na nie ze zdziwioną miną.

– Marzena mieszkała w Stanach przez kilka lat, stąd ten pomysł na amerykańskie powitanie – wytłumaczyła natychmiast Kasia. – Mówiłam jej, że pewnie to onieśmieli nowych mieszkańców. U nas nie ma takich, że tak powiem, tradycji.

– Nie, skądże – wymamrotałam, starając się ukryć zmieszanie. – Cieszę się, że… jesteście tutaj.

Nie wiedziałam, co należy zrobić. Zaprosić je do środka w ten bajzel? Może usiąść na zewnątrz na schodach? No i co zrobić z ciastkami? Może najlepiej wyjąć jedno przy nich i zacząć jeść, żeby widziały, że mi smakują? A tu człowiek walczy na kolejnej diecie, żeby zgubić kilka nadprogramowych kilogramów… Trudna sprawa.

– Bardzo się cieszymy, że na naszej ulicy będzie więcej dzieci – dodała Marzena. – Ja mam pięcioletniego synka Dawida, drugie natomiast, jak widać, w drodze.

Poklepała się po brzuchu, którego krągłość pod grubym polarem zauważyłam dopiero, gdy to powiedziała.

– Gratuluję. – Uśmiechnęłam się uprzejmie. – Dobrze mieć parkę. Dzieci lepiej się rozwijają, gdy jest ich… kilkoro.

– Ja też mam parkę – westchnęła Katarzyna. – Misia ma już cztery latka, Adaś dopiero zaczyna trzeci miesiąc. Straszny z niego łakomczuch.

A więc to tak? Teraz czas na licytację, kto ma więcej dzieciaków? Jak każda matka, oczywiście dałam się w to wciągnąć. Przecież nie jestem gorsza – moje łono wydało na świat dwóch chłopaków!

– Ja mam dwóch synów… – Nim zdążyłam dokończyć, moi chłopcy wepchnęli się przede mnie i wyciągnęli łapki po trzymany przez Marzenę koszyczek. – Benek ma pięć lat, a Maksymilian prawie osiem.

– Co to za ciasteczka? – zainteresował się młodszy. – Nie są z ziarnami?

Ostatnie pytanie zadał podejrzliwym tonem, stając na palcach, by lepiej widzieć zawartość przyniesionego przez kobiety koszyka.

– Nie – odpowiedziała natychmiast Marzena. – Są z grubym cukrem i marmoladą truskawkową.

– To mogą być. – Benek nie wybrzydzał, jeśli chodziło o przysmaki. Wyjątek stanowiły ciastka z dodatkiem otrębów, ziaren czy ciemnej mąki. – Bo mama wpycha nam takie niedobre ciastka. Tata mówi, że są z wiórami. Chyba sama ich nie lubi i dlatego nam je daje.

Wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia.

– No, mały, bierz ciastko i zmykaj. – Wepchnęłam go do środka. Maks podążył za nim, żując bez przekonania końcówkę ciasteczka. Bałam się, że i on powie coś niewłaściwego.

– Dzieci są szczere aż do bólu – zachichotała Kasia, kręcąc głową.

– Czasami ta dziecięca szczerość bywa dość kłopotliwa – mruknęłam. – Może wejdziecie do środka? Wprawdzie wciąż mamy pełno pudeł…

– Nie, nie będziemy przeszkadzać – weszła mi w słowo Marzena. – Chciałyśmy tylko się przywitać i powiedzieć, że jeśli będzie trzeba ci w czymś pomóc, to mieszkamy nieopodal.

– Okej. Bardzo dziękuję. Jak już się do końca rozpakujemy, to może umówimy się na jakieś małe spotkanie? – Nie bardzo wiedziałam, co powinnam im zaproponować w takiej sytuacji. Przeprowadzaliśmy się już kilka razy i jeszcze nigdy sąsiedzi nie przywitali mnie domowymi wypiekami. W naszym kraju nowych sąsiadów traktuje się na początku raczej nieufnie. Czekamy na okazję, żeby przypadkiem na nich trafić i ewentualnie zagadać. Zwykle dopiero po takim spotkaniu można stwierdzić, czy będziemy się mijać z grzecznym dzień dobry, zaprzyjaźnimy bliżej czy wręcz przeciwnie – staniemy się wrogami. A tu proszę! Zaczęło się bardzo miło.

– Pierwszy dzień w nowym miejscu i już masz dwie koleżanki? – zapytał Tomek, obejmując mnie w pasie i całując w szyję. – Szybka jesteś.

Zanim zamknęłam drzwi, jeszcze przez chwilę patrzyłam, jak sąsiadki wolno przechodzą przez pustą ulicę i rozmawiając ze sobą, stają przy furtce domu z numerem jedenaście.

– Pewnie chciały sprawdzić, jacy jesteśmy – westchnęłam, zamykając za sobą drzwi – ale muszę przyznać, to było bardzo miłe.

– Masz na myśli zachowanie naszych nowych sąsiadek czy mojego buziaka?

– Jedno i drugie, skarbie. Dobrze wiedzieć, że mieszkają tutaj ludzie w naszym wieku. No i że są dzieci. Będziemy mieli szansę na nieco odpoczynku, jeśli nasi chłopcy zajmą się gnębieniem kogoś innego niż my.

– Na to bym akurat nie liczył – odparł Tomek. – Bierzmy się za rozkładanie pudeł. Nie wiem, gdzie schować pojemnik z zapasową pościelą. Chyba mamy za mało pokoi.

– Wariat. – Roześmiałam się.

Nasz nowy dom składał się z niewielkiej piwnicy, parteru i poddasza. Na parterze znajdował się ganek, mały korytarz z szafą na ubrania, pokój idealny na biuro, łazienka oraz duży salon połączony z kuchnią. Poddasze mieściło trzy pokoje. Przy każdym z nich były obszerne garderoby. Na końcu korytarza natomiast znajdowała się przestronna łazienka z dużą wanną i prysznicem. W porównaniu z poprzednim lokum (dwa mikroskopijne pokoiki oraz kuchnia bez okna), ten dom wydawał się nam nieprawdopodobnie duży. Przestrzeń salonu sprawiała wrażenie, że nie da się jej zagracić. Nic bardziej mylnego – góra pakunków, worków i pudeł wprawdzie znacznie zmalała od wczoraj, ale na środku pomieszczenia wciąż tkwiła spora sterta nierozpakowanych rzeczy.

– Co z tym zrobimy? – Tomek podrapał się po głowie.

– To wygląda jak stos – stwierdził Maks tonem znawcy. – Może to podpalić?

– Niezły pomysł – zażartował mój mąż. – Bo to chyba same zapchajdziury…

– Przestań! – Szturchnęłam go.

– No co? To dowcip był… – zreflektował się Tomek.

Jednak było już za późno. W oczach naszego dziecka zauważyliśmy TEN błysk. Byłam przekonana, że w jego główce od razu zrodziła się odpowiednia koncepcja. Zaczęłam się zastanawiać, gdzie w naszym nowym domu można znaleźć zapalniczkę i zapałki.

Nasz starszy syn uwielbiał eksperymentować. Chciał wszystko sprawdzać: co dany sprzęt ma w środku, jak działa magnes albo czy rzeczywiście da się rozpalić ogień za pomocą dwóch patyczków. Tak więc lepiej było dmuchać na zimne.

– Trzeba się koniecznie pozbyć tego stosu przed wieczorem, bo w przeciwnym razie Maks gotów zejść tutaj w nocy i urządzić ognisko godne Nerona – powiedziałam grobowym tonem.

– Robi mi się niedobrze, gdy patrzę na te kartony. – Tomasz z niechęcią zabrał się do pracy. – Sam chętnie puściłbym tę kupę śmieci z dymem.

– Plus jest taki, że jeszcze dzisiaj będziemy rozpakowani – starałam się go pocieszyć. – Przynajmniej z grubsza.

– Lepiej już nic nie mów – mruknął, dodając ciszej kilka soczystych epitetów.

Przez kolejne godziny opróżnialiśmy resztę paczek, pudełek i ruskich toreb wypchanych po brzegi pierdołami, o których istnieniu już dawno zapomnieliśmy. Wyciągając jakieś nigdy nieużywane pasiaste skarpetki z palcami, byłam gotowa wrzucić całą torbę do śmietnika. Kilka minut później, gdy natknęłam się na czapkę z pięcioma pomponami, której nikt nigdy nie miał na głowie, wizja urządzenia ogniska, o którym wspominał Maks, stała się niesamowicie kusząca.

– Szlag by trafił te wszystkie głupie duperele – rzuciłam, pakując je do wielgachnego worka na śmieci. – Nie zamierzam zagracać nimi nowego domu. Przecież nigdy w życiu tego nie użyjemy.

Wolną ręką uniosłam włochate nauszniki w kształcie kobiecych piersi. Tomek akurat upychał swoje ubrania do naszej wspaniałej garderoby. Wychylił się zza zasuwanych drzwi i posłał mi złośliwy uśmieszek.

– Czyli nasz synek miał rację co do tego ogniska?

– Nie kuś mnie – warknęłam. – Po co w ogóle to pakowaliśmy?

– Nie my, lecz TY.

– Tere fere!

Ze złością wrzuciłam do worka kolejną fantastyczną i kompletnie nieprzydatną rzecz – rękawiczki dla zakochanych, składające się z dwóch połączonych ze sobą rękawic.

– Co za kretyn wymyśla takie rzeczy? – dodałam z frustracją, podnosząc parasolkę z zamontowaną przy rączce latarką. – I skąd my to do cholery mamy?

– To? W mojej firmie kiedyś takie rozdawali. – Tomek wzruszył ramionami. – Też bym tego nie kupił. Chociaż to śmieszne nawet. Ta parasolka ze światłem jest fajna. Można sobie pójść razem na romantyczny spacerek, kiedy na dworze szaleje mróz, jest minus trzydzieści, ciemno… a my oświetlamy sobie drogę taką oryginalną parasolką…

– Niesamowicie romantyczne. – Kolejna rzecz powędrowała do śmieci. – Ubawiłam się po pachy. Zaraz padnę trupem ze śmiechu. Nie ma to jak spacerek przy trzydziestostopniowym mrozie, wietrze i śniegu. Gile wiszą ci do pasa, nos zamienia się w lód, gałki oczne zamarzają, bo powieki już dawno przywarły do oczodołów. Doprawdy esencja romantyzmu. Już na samą myśl zaczynam zamarzać.

– Lepiej nie – powiedział Tomek, wpychając ostatnie koszulki na ich nowe miejsce. – Zaplanowałem dzisiaj ostry wieczór.

– Skarbie, bardzo cię kocham, ale nie wiem, czy będę miała siłę rozłożyć nogi – wyznałam ze znużeniem. – Jestem wykończona.

– Jak zwykle… – westchnął nieco przesadnie.

– Cały dzień rozpakowujemy te pieprzone pudełka – jęknęłam.

– Zauważyłem. Ale czy nie powinniśmy, że tak powiem, poświęcić naszego nowego miejsca zamieszkania? Być może tutaj przyjdzie nam dokonać żywota.

Jego odpowiedź zaskoczyła mnie. W naszym związku to zdecydowanie Tomek był tym, który twardo stąpa po ziemi. To zatwardziały realista, znajdujący ukojenie w cyferkach, tabelach, liczbach, co jest dla mnie zupełnie niezrozumiałe. Ja bujam w obłokach niczym balonik, on jest tym, który trzyma sznurek. Gdy uniosę się za wysoko, ściąga mnie na ziemię. I chwała mu za to! Jednak tego rodzaju stwierdzenia się nie spodziewałam. W odpowiedzi podeszłam tylko do niego i poklepałam po plecach.

Kilka godzin później, kiedy nasze dzieci już słodko spały, skończyliśmy w końcu wszystko rozpakowywać. Około trzeciej w nocy, po ekspresowym prysznicu, wczołgałam się wreszcie do łóżka. Tomek na szczęście był równie zmęczony i już zdążył zasnąć. Zasypiając, myślałam o naszym nowym domu i świeżo poznanych znajomych. Czy będzie nam tu dobrze? Czy nasze dzieci będą tu szczęśliwie dorastać? Czy poznamy prawdziwych przyjaciół?

Brzozowy Zaułek cicho trwał w mijającym czasie. Tajemniczo ciemne domy otoczone ogródkami tonęły bez ruchu w granatowej ciemności, oświetlone jedynie delikatnym, srebrzystym blaskiem księżyca. Niejeden z nich skrywał tajemnicę, niejednemu z tych skrawków ziemi powierzono sekret ukryty tak głęboko, że prawie nie do wydobycia.

Prawie…

A jednak…

 

 

 

 

 

 

Mieszkańcy Brzozowego Zaułka

Wszystkich zagracających dom pakunków udało nam się pozbyć dopiero trzy dni później. Sąsiadki, które nas odwiedziły w dniu przeprowadzki, oglądałam tylko przez okno – kiedy zawoziły dzieci do szkoły, jechały na zakupy, odwiedzały się nawzajem. Wydawało mi się, że zarówno one, jak i ich mężowie i dzieci są ze sobą bardzo zżyci. Czasami widywałam je w towarzystwie innych kobiet mieszkających na naszym osiedlu. Z boku wydawali się tworzyć jedną, wielką rodzinę.

Pewnego późnego popołudnia, stojąc w kuchni i czyszcząc dziecięce talerzyki oraz kubeczki z resztek kakao, obserwowałam, jak moje sąsiadki stoją pod domem naprzeciwko i żywo rozprawiają z nieznaną mi kobietą. Każda z nich trzymała kubek i coś z niego popijała. Pewnie kawę. Pozazdrościłam im tej pogawędki. Moje rozmyślania szybko jednak przerwali chłopcy walczący o jakiś samochodzik.

– Dzieci, przestańcie się kłócić! – rzuciłam ze znużeniem w stronę salonu, gdzie na dywanie mieli rozłożone zabawki.

Oczywiście nic to nie dało. Wkrótce Benek zaczął popłakiwać. Pewnie jak zwykle oberwał od starszego brata.

– Bo będzie kara! – To było drugie zdanie, które wypowiadałam w takich sytuacjach. Niestety zbyt rzadko wcielałam te słowa w czyn, co najprawdopodobniej czyniło moje groźby niezbyt wiarygodnymi. Z salonu dobiegło głośne plaśnięcie, po czym płacz Benka znacznie się nasilił.

– Mamooooo, on mnie biiijjjeeeee!

Matka dwójki chłopców jest w stanie określić po rodzaju wycia, czy sytuacja jest poważna. Ta nie była. Owszem, dzieciak oberwał, ale po natężeniu płaczu dało się poznać, że krew nie tryska na wszystkie strony i żaden organ nie uległ perforacji. Tak więc spokojnie domyłam ostatni kubek, wytarłam ręce ścierką i robiąc groźną minę, niechętnie weszłam do salonu. Na dywanie siedział zapłakany Benek, a tuż obok niego Maks z niewinną miną trzymał w drobnych łapkach trzy spore resoraki.

– Dlaczego Benek płacze? – zapytałam, siląc się na gniewny ton.

– On mi pozwolił bawić się swoim fordem! – krzyknął Maks.

– Nieprawda. – Mały rozpłakał się na dobre. – On nie pozwala mi niczego dotykać. Chce, żebym tylko patrzył! A to jest moja zabawka. Jak ja nie mogę się bawić, to on też nie!

Benek miał rację, ale jeśli chodzi o wspólne zabawy autkami, Maks znał tylko jedną metodę – ja się bawię, a ty patrz, zachwycaj się i pod żadnym pozorem niczego nie dotykaj, bo dostaniesz w zęby.

– Ja nic nie mogę! Nic! – jęczał Benedykt. – On ma wszystko! To samolub!

Wytknął palcem starszego brata i spojrzał na mnie załzawionymi oczami, równocześnie wciągając głośno smarki.

– Maks, zasady są proste. Jeżeli Benek chce się teraz bawić swoim autkiem, to po prostu mu je oddaj – tłumaczyłam. – Wiesz, że on pobawi się minutę czy dwie, a potem sam ci je odda.

– Właśnie – chlipnął Benedykt.

– Ale mamo – napuszył się Maks – wczoraj Benek pozwolił mi się bawić!

– Ale to było wczoraj – powiedziałam z naciskiem. – Dzisiaj natomiast on chce się bawić swoim samochodzikiem. Czy możesz mu oddać jego zabawkę?

Maks wykrzywił buzię.

– Masz – wrzasnął nagle, rzucając autko przed siebie. – Weź sobie! Zjedz je! Żarłoku jeden!

Zabawka, zanim z hukiem rąbnęła o podłogę, uderzyła Benka w stopę.

– Synku! Jak ty się zachowujesz? – podniosłam głos. – Przecież tak nie wolno! Niszczysz zabawkę! Na dodatek nie twoją!

Tymczasem Benek rozpłakał się jeszcze bardziej.

– On rzuca moim autkiem! – jęczał boleśnie, tonąc w kolejnej fali łez. – Ja nie psuję twoich zabawek! Jesteś świnia! – krzyknął w stronę brata.

– Sam jesteś świnia! – odparował Maks.

– Nie, ty jesteś… większa świnia!

W tym momencie poczułam, że zaraz eksploduję. Kochałam moich chłopców nad życie, ale w tym momencie miałam ochotę rozerwać ich na strzępy.

– Wiecie co? Mam tego dość!

Obróciłam się na pięcie, wpadłam do kuchni i oparłam o zlew. Potrzebowałam chwili spokoju. Sapiąc ze złości, zerknęłam na drogę. Po drugiej stronie ulicy moje sąsiadki wciąż rozmawiały, gestykulując żywo. Jedna z nich roześmiała się, odchylając głowę do tyłu. Pewnie wymieniały się jakimiś anegdotami, kiedy ja użerałam się z dwójką wrzeszczących małolatów…

Zanim pomyślałam o tym, co robię, złapałam pierwszy lepszy kubek z szafki, nalałam do niego wody z kranu i z rozmachem otworzyłam drzwi wejściowe.

– Dokąd idziesz? – zdziwił się Maks, który właśnie zmierzał demonstracyjnie do swojego pokoju z obrażoną miną.

– Mam powyżej uszu waszych kłótni o głupie drobiazgi – warknęłam, ściskając mocno klamkę. – Wychodzę. Sami sobie radźcie!

Trzasnęłam drzwiami i ruszyłam w stronę sąsiadek. Pierwsze metry pokonałam niesiona złością i zdeterminowana, by moje dzieci nauczyły się same rozwiązywać konflikty – przynajmniej niektóre. Jednak im bliżej ulicy byłam, tym mniej miałam pewności, że postępuję słusznie. W dodatku pchałam się na spotkanie sąsiadek bez zaproszenia i to z kubkiem kranówki w ręku. Jestem kompletną idiotką! Chyba zupełnie mi odbiło! Gdzie mój rozum?

Będąc już na chodniku, szybko wykonałam zwrot w tył, by jednak wrócić do domu. Miałam nadzieję, że mój występ nie został zauważony przez sąsiadki dzięki kępie brzóz rosnących tuż przy moim płocie. Niestety myliłam się.

– O, jesteś! – Usłyszałam ciepły głos za moimi plecami. – Zapraszamy do nas na ekspresowe spotkanko!

Nie było odwrotu. Musiałam przecież wyjść z tego żenującego przedstawienia z twarzą. Znów wykonałam półobrót i obdarzyłam stojące nieopodal kobiety najbardziej promiennym uśmiechem, na jaki było mnie w tej chwili stać. Chyba nie wypadł zbyt przekonująco, bo spojrzały na mnie tak, jakby doskonale znały powód mojej ucieczki z domu. Wolnym krokiem, ściskając kubek tak mocno, że chyba tylko cudem nie pękł, podeszłam bliżej obserwującej mnie grupki.

– Nie znasz jeszcze Emilki Kropidlickiej – powiedziała Kasia, wskazując elegancko ubraną i bardzo zgrabną szatynkę.

– Miło mi. – Uścisnęłam jej idealnie wypielęgnowaną dłoń. – Iwona Winiarska.

Przy jej delikatnej skórze moja łapa była jak papier ścierny. Czas zacząć dbać o ręce…

Gdybym miała opisać, jak według mnie wygląda dziewczyna z marzeń sennych większości mężczyzn, to zapewne opisałabym kobietę taką jak Emilia. Była wysoka, szczupła, lecz z krągłościami tam gdzie trzeba oraz miała długie, brązowe włosy, wielkie oczy i piękne usta. Niewątpliwie przyciągała wzrok każdego przedstawiciela płci przeciwnej. Ubrana w różowo-biały, wygodny dres wyglądała jak truskawka w czekoladzie.

– Jak ci minęły pierwsze noce w nowym domu? – zapytała Marzena, żeby jakoś zacząć rozmowę.

– Rozpakowywaliśmy rzeczy całą noc. Kolejną – westchnęłam. – Na szczęście to już prawie koniec. Mniej więcej wszystko jest na swoim miejscu, nie licząc kilku pudeł w garażu, ale to już drobiazgi Tomka, więc on sam musi się tym zająć.

– I tak szybko wam poszło – stwierdziła Emilia. – Ja do dzisiaj mam kilka kartonów w sypialni, a mieszkam tutaj ponad pół roku.

– Bo jesteś leniwa – zażartowała Marzena.

– Nie jestem leniwa, tylko ciężko pracuję. Odkąd mój prawie eksmąż się wyprowadził, muszę sama zarabiać na utrzymanie domu. A wierzcie mi, bardzo nie chcę go sprzedać. Czuję się tutaj dobrze i jakoś tak… bezpiecznie.

– Rozumiem cię – powiedziała Kasia, upijając nieco swojej aromatycznej kawy. – Prawda jest taka, że nigdzie nie znajdziesz tak fajnych sąsiadek.

– To na pewno…

Naszą pogawędkę przerwało zamieszanie pod domem sąsiadującym z moją działką. Wielki, ciemnowłosy mężczyzna na podjeździe wsiadał ze złością na motocykl. W drzwiach domu pojawiła się szczupła, ładna kobieta ubrana jedynie w długą, bawełnianą i zdecydowanie zbyt obcisłą tunikę.

– Jedź sobie, jedź! – wrzasnęła donośnie, wygrażając mężczyźnie dorodnym pękiem włoszczyzny.

Widocznie zabierała się właśnie za przygotowanie rosołu.

– Wracaj do domu – burknął ciemnowłosy motocyklista, starając się odpalić silnik. – Znalazłabyś sobie jakieś pożyteczne zajęcie, dzieci nakarmiła, zamiast uprzykrzać mi życie.

– A ty co? Znowu będziesz się szlajał? – odgryzła mu się, schodząc ze schodów.

– Co za szowinistyczna świnia – szepnęła Marzena, pochylając się w moją stronę.

Bez słowa przyznałam jej rację.

– Zagórscy są małżeństwem od kilkunastu lat – wytłumaczyła mi Kasia. – Ona jest nauczycielką matematyki w gimnazjum. Pewnie dlatego ma tak donośny głos. – Zachichotała. – Antoni natomiast prowadzi niewielki zakład, w którym naprawia motocykle, auta, podobno też i drobny sprzęt elektroniczny. Złota rączka. Tak dorabia.

– Żona chyba go nie lubi – stwierdziłam, przyglądając się kolejnej ostrej wymianie zdań między zwaśnionymi małżonkami.

– Bo on ma duże powodzenie…

Marzena przytaknęła Kasi nieco zbyt entuzjastycznie.

– No co ty?! – prychnęłam. – On cię kręci?

– Przystojny jest i tyle – Marzena lekko się zarumieniła – ale oczywiście daleko mu do mojego kochanego Łukaszka.

– Oczywiście – powtórzyła Emilia ironicznym tonem. – Poza tym masz to.

Poklepała Marzenę po odstającym brzuszku.

– Zagórscy mają trójkę dzieci – opowiadała dalej Kasia. – Prawie szesnastoletnią Elwirę, dwunastoletniego Franka i dziesięciolatka Ignasia. Mimo to Tosiek lubi od czasu do czasu skoczyć, że tak powiem, w bok. Przynajmniej Agata tak twierdzi. Jego żona.

– Oj, nie przesadzaj – wtrąciła Marzena. – Nikt nigdy nie widział go z żadnym „bokiem”. Ludzie tak zawsze gadają, gdy mężczyzna jest przystojny i spędza dużo czasu poza domem. Jeszcze jak do tego dodać motor, to już w ogóle…

– No, ale jedną kochankę na pewno miał, bo kilka osób widziało, jak chodził do niej z kwiatami – powiedziała Emilia, cały czas obserwując scenę na działce Zagórskich i kiwając głową.

Pani Zagórska za chwilę potwierdziła jej słowa. Podeszła do motocykla męża i wciąż wymachując bukietem włoszczyzny, zdecydowanie zbyt głośno wyrażała swoją opinię na temat zaistniałej sytuacji.

– A wiesz, co ja zrobiłam? Poszłam do tej twojej! Tak! I wiesz co jej powiedziałam?! – ryknęła mu do ucha. – Powiedziałam tej kurwie, że jest kurwą!

Ostatni wyraz wypowiedziała ze szczególnym podkreśleniem wszystkich głosek.

– Gdyby powstał wiersz ułożony z samych wulgaryzmów, Agata Zagórska zwyciężyłaby wszystkie konkursy recytatorskie. – Kasia dopiła swoją kawę. – Nie ma co, jest świetna w przeklinaniu. Co za dykcja!

– Mam wesołych sąsiadów – mruknęłam niezadowolona, upijając nieco smakującej chlorem kranówki. – Oby ci mieszkający z drugiej strony nie byli równie krzykliwi. A właśnie, znacie lokatorów spod ósemki?

Kobiety wymieniły szybkie spojrzenia.

– Są spokojni… Generalnie – oświadczyła Marzena. – O, patrzcie!

Przerwała, wskazując brodą wciąż rozgrywającą się scenę zazdrości. Antoniemu wreszcie udało się odpalić silnik. Z rury wydechowej motoru wydostał się kłąb spalin, wywołując u stojącej za nim Agaty nagły atak kaszlu.

– Ty dupku! – Nadal się krztusząc, zaczęła okładać Antoniego wiechciem zieleniny. – Ja ci zrobię rosołek! Z domestosem! Żołądek ci rozpuści i może mózg też! Och, zapomniałam! Przecież ty już nie masz mózgu. Piwo go upłynniło!

– Oby moje dzieci tego nie słyszały – skomentowałam, kręcąc głową. – Jeszcze gotowe sprawdzić, czy domestos rzeczywiście tak działa.

Moje sąsiadki obserwowały tę burzliwą scenę bez słów.

– Wrócę, skarbie, gdy się uspokoisz – burknął Antoni i ostro ruszył. Agata wciąż za nim biegła, tłukąc niezmordowanie jego głowę i gruby kark wiązką włoszczyzny.

– Nie wracaj! Niech ci ta zdzira ugotuje obiadek!

Mężczyzna docisnął pedał gazu i minął nas, posyłając nam uśmiech godny gwiazdy filmowej.

– Witam sąsiadeczki! Miłego dnia życzę!

Na samym czubku jego głowy tkwił fragment naci pietruszki, za uchem zwisało trochę pora, a z tylnego zderzaka motoru smętnie powiewał duży liść selera.

– Miłego… – wydusiła z siebie Kasia, tłumiąc śmiech.

Tymczasem Zagórska zauważyła, że ma widownię. Nie przywitała się z nami, tylko – otrzepując ubranie z resztek zieleniny – szybko weszła do domu i z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi, zostawiając na podjeździe pojedyncze kępki włoszczyzny.

– Oni tak często? – zapytałam, wskazując palcem dom Zagórskich.

– Aż tak pokazowo, to nie – przyznała Marzena. – Czasami wieczorami słychać, jak dyskutują w ogrodzie za domem. Niekiedy kłócą się w drodze do samochodu.

– Teraz zaczynam żałować, że nie wybrałam jednak innego domu – westchnęłam.

– Nie martw się. – Emilia machnęła ręką. – Tu właściwie w każdym domu coś się dzieje.

– Wyobraźnia cię trochę ponosi – stwierdziła Marzena dziwnie ostrzegawczym tonem.

– Nie mam racji? – zaperzyła się Emilia. – A kto mieszka pod dwójką?

Pozostałe kobiety wzruszyły ramionami.

– No kto? – zapytałam, choć nie byłam pewna, czy chcę poznać odpowiedź.

Boże, nie pozwól, żeby to był jakiś ekswięzień, pedofil albo dealer! Jako matka dwóch małych chłopców takich opcji bałam się najbardziej.

– Paula tam mieszka – wyjaśniła krótko Kasia. – Prowadzi dość, powiedzmy, swobodny tryb życia.

– Podobno, przynajmniej niektórzy tak mówią, przyprowadza facetów do domu. No wiesz, na godziny – szepnęła Emilia. – Ma taką figurę, że każdy mężczyzna się ślini na jej widok jak głodny pies.

– No pięknie. – Wychyliłam się za zakręt i zerknęłam na schludny domek usytuowany tuż przy wyjeździe z Brzozowego Zaułka.

– Pod trójką natomiast mieszka starsza pani. Nazywa się Helena Wąs. Jest miła, ale uważaj na nią: jak jej zdradzisz jakąś tajemnicę, w ciągu godziny będzie ją znało calutkie osiedle i okolica. Jest samotna i chyba przez to jedyną jej rozrywką jest włażenie w cudze życie z butami.

– Dom numer cztery należy do Moniki Małeckiej – wtrąciła Marzena. – Babka w porządku, choć klnie jak szewc i lubi imprezy. Jest graficzką i dziennikarką. Artystka pełną gębą.

– Pod piątką mieszka Lena Parys z mężem – mówiła dalej Kasia, wskazując palcem seledynowy dom z przybudówką. – Jest bardzo sympatyczna, tylko ciągle trafia na beznadziejnych facetów. Teraz się będzie rozwodzić. Znowu…

– No niestety. I to już drugi raz – dodała Emilia. – Ma dwójkę dzieci. Każde z innym… Szóstkę zamieszkują Garbarscy. Oboje mają około czterdziestu lat…

– …i starają się o dziecko, ale ona nie może. – Katarzyna uzupełniła wypowiedź Emilii, kiwając przy tym głową ze smutkiem. – Jeżdżą teraz podobno do domu dziecka, bo chcą adoptować dziewczynkę.

– Pod siódemką też mieszka bezdzietne małżeństwo, ale im to chyba odpowiada – powiedziała Marzena. – Cały dzień ich nie ma, to bardzo zajęci przedsiębiorcy. Tylko jak na razie nikomu nie udało się dowiedzieć, czym oni się tak właściwie zajmują.

– No i kobieta jest czarna – wtrąciła Emilia.

– Jak czekolada. I ma duże… gabaryty. Wiesz, o co mi chodzi? – Kasia uniosła brwi. – Jest jak prawdziwy monster truck, tyle że na dwóch nogach.

– Jej mąż też do szczupłych nie należy – skwitowała Marzena.

– To fakt…

Podrapałam się po głowie, wodząc zdezorientowanym wzrokiem po wszystkich wskazywanych posesjach.

– Następne domy i ich mieszkańców już znasz – uśmiechnęła się Emilia. – Pod ósemką twoi cisi sąsiedzi, pod dziewiątką Marzena ze swoją familią.

– My, dziesiątka – zaśmiałam się.

– No właśnie. – Kasia zajrzała do pustego kubka. – Ja pod jedenastką i dwunastka Zagórskich…

– A kto mieszka pod numerem trzynastym? – zapytałam, wskazując ręką w kierunku zasłoniętego drzewami budynku.

– Nikt. Na razie stoi pusty – odparła Marzena. – Pewnie ten stan długo się nie utrzyma, bo ciągle ktoś ten dom ogląda. Ale wiesz, jak trudno dostać teraz przyzwoity kredyt.

– Masz rację.

– No i tyle. – Emilia rozłożyła ręce.

– Wcale nie – zaprzeczyła Kasia. – Jest jeszcze sędziwa Puchaczowa.

– Puchaczowa? – zdziwiłam się. – A któż to taki?

– To osiedle powstało całkiem niedawno. – Kasia postawiła kubek na murku przy bramie. Stałyśmy akurat przy płocie Marzeny, skąd miałam świetny widok na całą uliczkę. – Na końcu Brzozowego Zaułka, za zakrętem, stoi sobie pewien stary domek.

– Jest bardzo zadbany. Wygląda uroczo z tym wiekowym sadem – wtrąciła Emilia – i otoczony jest ślicznym laskiem brzozowo-sosnowym. Za nim natomiast jest łąka i potoczek.

– Racja – przytaknęła Marzena. – Często tam chodzimy z dzieciakami. Do tego lasku.

– W tym małym dworku mieszka sobie pewna mało sympatyczna staruszka, Stanisława Puchacz – mówiła dalej Kasia takim tonem, jakby opowiadała dziecku bajkę. – Wszyscy jej krewni poumierali na różne choroby albo poginęli w wypadkach, więc gdy została sama, postanowiła sprzedać tę ziemię. Kupił to hurtem deweloper i zbudował osiedle domków jednorodzinnych.

– Och, jak ładnie to powiedziałaś – rozpromieniła się Emilia.

– Ta kobieta została całkiem sama? – Zrobiło mi się bardzo żal sędziwej staruszki.

– Mieszkał z nią przez jakiś czas jej brat czy kuzyn – przypomniała sobie Emilia. – Zmarł kilka lat temu. A że stara Puchaczowa nie miała siły zajmować się ziemią, musiała ją sprzedać.

– Biedna – westchnęłam.