Obietnica Następcy

TRUDI CANAVAN

OBIETNICA NASTĘPCY

PRAWO MILENIUM – KSIĘGA TRZECIA

Przełożyła Izabella Mazurek

Wydawnictwo Galeria Książki

Kraków 2017

Tytuł oryginału

Successor’s Promise: Book Three of The Millennium’s Rule

Copyright © 2017 by Trudi Canavan. All rights reserved.

Cover © Little, Brown Book Group Limited

Design & illustration: Duncan Spilling – LBBG

Images: © Shutterstock

Copyright © for the Polish translation by Izabella Mazurek, 2017

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Galeria Książki, 2017

Opracowanie redakcyjne i DTP

Pracownia Edytorska Od A do Z (oda-doz.pl)

Redakcja

Katarzyna Kierejsza

Korekta

Teresa Zielińska

Opracowanie okładki i DTP

Stefan Łaskawiec

Opracowanie wersji elektronicznej

Wydanie I, Kraków 2017

ISBN 978-83-65534-68-2

Wydawnictwo Galeria Książki

www.galeriaksiazki.pl

biuro@galeriaksiazki.pl

CZĘŚĆ PIERWSZATYENROZDZIAŁ 1

Dźwięk dało się bardziej odczuć, niż usłyszeć – niczym głęboki wstrząs przeszywający ciało od samych stóp i wibrujący w piersi. Wszyscy rzemieślnicy tworzący koła garncarskie jak jeden mąż podnieśli wzrok, a gdy wrażenie minęło, odwrócili się do Tyena.

Spoglądał na ich zaniepokojone twarze wyrażające coraz większe, niesprecyzowane przerażenie. Wszyscy zamarli, dlatego niewielki ruch w pobliżu głównych drzwi warsztatu od razu przykuł uwagę Tyena. Zobaczył szybko wyostrzający się i ciemniejący cień ludzkiej sylwetki. Była to kobieta o ponuro zaciśniętych ustach.

– Witaj, Ceramiku Furso – powiedział, a gdy pozostali zwrócili się ku będącej magiem kobiecie, na ich twarzach odmalował się szacunek; każdy dwoma palcami dotknął serca na powitanie przywódczyni. Tyen poszedł za ich przykładem.

– Witaj, Tyenie Wheelmaker – odezwała się kobieta, materializując się wśród nich. – Wielkie Targowisko zostało zaatakowane. Potrzebujemy pomocy. – Rozejrzała się. – Od was wszystkich.

Tyen skinął głową.

– A napastnicy?

– Zniknęli. – Wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze z płuc; spojrzenie miała mroczne i udręczone. – Zawaliła się połowa zadaszenia. Pogrzebała wielu ludzi.

Rzemieślnicy popatrzyli po sobie ze zgrozą. Tyen wytarł tłuste ręce w szmatę.

– Udamy się tam natychmiast.

Kiwnęła głową i zniknęła im z oczu.

– Przeniosę was – zaproponował Tyen.

Pozostali wstali od urządzeń, przy których pracowali, i dołączyli do niego na jedynym skrawku wolnej przestrzeni w pomieszczeniu, tuż przed głównym wejściem. Złapali się za ręce – kobiety i mężczyźni połączeni uściskiem dłoni.

– Gotowi?

Wokół rozległ się potwierdzający pomruk, a potem wszyscy nabrali powietrza. Tyen zaczerpnął magii z daleka, by pozostawić w mieście moc dla magów o mniejszym zasięgu. W Doum magii było pod dostatkiem, dlatego powstała luka wkrótce miała zapełnić się otaczającą ją mocą – Tyen nie chciałby pozbawiać innych magów możliwości udzielenia pomocy na miejscu katastrofy.

Kiedy odepchnął się od świata, warsztat stracił barwy, a wszelkie odgłosy ucichły. Wyczuł świeży wyłom w mocy pomiędzy światami, od strony Domu Rady – bez wątpienia właśnie stamtąd wyruszyła do nich Ceramik Fursa. Tyen miał świadomość, że jego pracownicy przetrwają w tej przestrzeni tylko tyle, na ile starczy im powietrza, dlatego przenikając przez sufit i pierwsze piętro, pośpiesznie przeniósł ich ku niebu o barwie przytłumionego błękitu.

Patrząc z góry na Albę – największe miasto w Doum, słynące z wyrobów ceramicznych – rozglądał się za znajomą łukowatą fasadą budynku Wielkiego Targowiska.

Kiedy ją odnalazł, zamarł ze zdumienia. Po słowach Fursy nie spodziewał się tak wielkich zniszczeń, chyba że od czasu jej wizyty wydarzyło się coś jeszcze. Z niezwykłego falistego dachu zbudowanego z połączonych warstw płaskich cegieł została zaledwie jedna czwarta.

Tyen ruszył wraz z ludźmi do celu.

Wielkie Targowisko mieściło się w naprawdę pięknym budynku. Wewnątrz na straganach dniem i nocą sprzedawano najlepsze towary w mieście. Dlaczego ktoś miałby to zniszczyć? – zastanawiał się Tyen. Zaatakowali mieszkańcy innego miasta czy może innego świata? Napaść na Wielkie Targowisko była atakiem na główne źródło dochodów Alby. A także na miejsce, które w ciągu ostatnich pięciu cykli stało się dla Tyena nowym domem – pokochał je bardziej niż własną ojczyznę. Poczuł narastający gniew.

Bez wątpienia Ceramicy, wybrani przez mistrzów warsztatów w Doum, wiedzieli więcej. Mógłby zajrzeć w ich umysły, lecz prawo – podobnie jak w wielu innych światach – nie dopuszczało czytania w myślach bez zezwolenia. Nauczył się odruchowo przestrzegać tej zasady, bo gdyby choć raz dał się przyłapać na jej złamaniu, przepadłaby akceptacja, której pragnął. Zyskał co prawda uznanie jako potężny mag i wynalazca pierwszych napędzanych magicznie kół garncarskich, lecz jako człowiek z zewnątrz wciąż wzbudzał pewne podejrzenia.

Miasto przemknęło pod nimi niczym rozmazana plama. W miarę jak zbliżali się do celu, zrujnowany gmach stawał się coraz większy i wyraźniejszy. Kiedy znaleźli się przy strzaskanych ścianach, pośród cieni dostrzegli wielki stos gruzu. Rumowisko połyskiwało kawałkami potłuczonej glazury. Z chaosu gdzieniegdzie wyłaniały się pozostałości straganów, lecz towary i ludzie zostali przysypani. Niektórzy dźwigali fragmenty gruzu. Pozostali leżeli na ziemi wśród ocalałych kramów, a ich ubrania były poplamione krwią; niektórzy się poruszali, inni nie.

Widok obudził w Tyenie nieprzyjemne wspomnienie zawalonej wieży oraz falę wyrzutów sumienia. Odepchnął je od siebie. Od tragedii w Strzelistym Zamku minęło wiele cykli – cykl oznaczał „rok” według miary magów i handlarzy podróżujących między światami, gdyż pojęcie roku w poszczególnych światach było inne – lecz Tyen wciąż wyraźnie pamiętał tamten dzień. Dlatego bardzo chciał się na coś przydać. Tym razem mogę jakoś pomóc – powiedział sobie. O ile mi pozwolą.

Obniżył się wraz z robotnikami w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca na lądowanie. Postanowił, że nie będzie to wnętrze budynku, na wypadek gdyby pozostała część dachu miała runąć. Fursa powiedziała, że prócz nas bliżej nie było innych magów, więc zapewne niewielu już tu dotarło. Lepiej wszystkich osłonię, bo mury mogą zawalić się na zewnątrz. Na placu przed gmachem było tłoczno od gapiów. Ze środka co chwilę wybiegali ci, którzy postanowili pomóc, rzucali gruz na nieustannie rosnący stos, a potem szybko wracali. W pobliżu nie było dostatecznie dużo przestrzeni na lądowanie, więc Tyen wybrał miejsce oddalone o dwadzieścia kroków i zaczekał, aż stojący tam ludzie zauważą ich i usuną się z drogi.

Nie trwało to długo. Na widok grupy przezroczystych postaci zebrani szybko rozsunęli się na boki. Wówczas Tyen zszedł ze swoimi ludźmi do świata. Wszyscy zaczerpnęli suchego, pylistego powietrza i zaczęli kaszleć. Niektórzy przyciskali ręce do twarzy pod wpływem nagłego powrotu fizycznych oznak emocji, nieistniejących między światami. Po kilku głębokich oddechach doszli do siebie po podróży, wyprostowali się, a dłońmi, którymi przed chwilą trzymali sąsiadów, by połączyć się z Tyenem, teraz poklepywali się i ściskali, by dodać sobie otuchy.

– Zobaczmy, co da się zrobić – powiedział Tyen i ruszył ku budynkowi.

Kiedy weszli do środka, spojrzał w górę na resztki dachu. Ocalała tylko jedna z pięciu centralnych kolumn. Zaczerpnął magii i unieruchomił powietrze nad swoimi robotnikami, tworząc osłonę – być może odrobinę przesadził, bo pod wpływem chłodu w powietrzu od razu zaczęła powstawać mgła.

– Nie ma takiej potrzeby, Tyenie Wheelmaker – odezwał się z prawej strony męski głos. – Podtrzymujemy dach.

Tyen odszukał wzrokiem mężczyznę. Był to znajomy starzec, przeciskający się teraz między robotnikami.

– Mistrzu glazurniku Rayfie. – Tyen uwolnił powietrze. – Jak możemy pomóc?

– Czy ktoś z was potrafi uzdrawiać? – spytał Rayf.

Robotnicy popatrzyli po sobie, lecz większość pokręciła głowami.

– Ja trochę się na tym znam – rzekł jeden z młodszych mężczyzn. – Nie na magii uzdrowicielskiej, ale na bandażach i zakładaniu szwów.

– Ja trochę się podszkoliłem w Faurio – powiedział Tyen. A potem rozpoznał mnie jakiś buntownik – dodał w duchu – i miałem do wyboru: zabić go albo uciec. – Opanowałem podstawy.

Rayf przeniósł wzrok na Tyena i uniósł brew.

– Potrafisz leczyć za pomocą magii?

Tyen pokręcił głową.

– To potrafią tylko wiecznie młodzi.

Spojrzenie starca wyostrzyło się na wieść o umiejętnościach Tyena. Bez wątpienia zastanawiał się, czy ten potężny cudzoziemiec się starzeje – albo raczej co dla Doum oznaczałoby, gdyby się nie starzał. Wzrok Rayfa powędrował za plecy rozmówcy i starzec zmarszczył brwi. Podszedł do Tyena i odezwał się ściszonym głosem.

– Zajrzyj w moje myśli – poprosił.

Tyen usłuchał go i dostrzegł niepokój oraz skupisko straganów za swoimi plecami. Za linią ludzi uprzątających rumowisko, między naczyniami ustawionymi na ocalałym kramie, widać było cień. W jego głębi połyskiwała para oczu skupionych na wielkim stosie gruzu.

Rayf popatrzył z powrotem na Tyena.

– Nie mogę przeczytać jego myśli. Kto to? – wyszeptał.

Tyen uwolnił zmysły w poszukiwaniu nieznajomego. Kiedy odnalazł jego umysł, zmarszczył brwi.

To potrwa wiele godzin – myślał nieznajomy. Im dłużej tu zostanę, tym większe prawdopodobieństwo, że ktoś mnie znajdzie. Dlaczego miałbym ryzykować, że trafię do więzienia, skoro nie ja zleciłem atak na to miejsce? Gdyby któryś z Ceramików rzeczywiście zginął, imperator nie targowałby się o mnie. Zostawiłby mnie na pastwę losu.

– Nazywa się Axavar – szepnął Tyen. – Pochodzi z Murai. Mag ze szkoły magii.

– Był wśród ludzi, którzy to zrobili?

Tyen pokiwał głową.

– Kazano mu dopilnować, by żaden z napastników nie zabił Ceramika. Gdyby któryś z naszych przywódców zginął, imperator podjąłby działania tylko wobec tych, którzy zlecili atak.

Rayf zmrużył oczy.

– A kto go zlecił?

– Podejrzewa kupców z Murai.

Starszy mężczyzna syknął.

– Na pewno chcieli nas ukarać za ustanowienie minimalnej ceny. Których kupców podejrzewa?

– Nie myśli o nikim konkretnym. To tylko pionek. Za młody, by mógł mieć jakąś władzę.

I zupełnie nieprzejęty tym, co tu zrobił wraz ze swoimi pobratymcami. Tyen pokręcił głową. Zabijanie ludzi za to, że nie chcą sprzedawać towarów poniżej pewnej ceny, bo muszą z czegoś żyć, było niewiarygodnie okrutne. Jeżeli Axavar miał rację, kupcy z Murai doszli do wniosku, że ich przetrwanie zależy od tego, czy zdołają sprzedać towary z Doum z rozsądnym zyskiem – choć Tyen podejrzewał, że „przetrwanie” wcale nie oznaczało konieczności zmagania się z głodem, lecz wiązało się z uszczupleniem ich potężnego majątku.

– Co mam zrobić? – spytał.

Rayf zawahał się, a na jego twarzy odmalowało się niezdecydowanie. W końcu ktoś go zawołał i starzec nieco się ożywił. Obaj się odwrócili i stwierdzili, że do budynku zbliża się kilkoro ludzi w czerwonych szatach – jedna z tych osób skierowała się ku Rayfowi, pozostałe rozproszyły się wśród rannych.

– Och, doskonale. Dotarli uzdrowiciele z Payr. – Starzec z powrotem zwrócił się do Tyena. – Idź za nim, jeśli wyjdzie. Dowiedz się, kto jeszcze odpowiada za napaść i czy stoi za tym imperator.

Tyen skinął głową. Wziął głęboki wdech i odepchnął się od świata. Zatrzymał się w miejscu, z którego ledwie był w stanie określić swoją pozycję w stosunku do pomieszczenia. Wyglądało to, jakby zniknął, chyba że ktoś dokładnie by się przyjrzał. Szerokim łukiem zaszedł Muraiczyka od tyłu.

Mężczyzna w ostatniej chwili odwrócił się i go zauważył. A potem błyskawicznie śmignął między światy i uciekł.

Tyen popędził za nim.

Zrujnowane targowisko zniknęło mu z oczu. Materia między światami została zmącona po obu stronach świeżo utworzonej przez Axavara ścieżki. Gdy Tyen zaczął go doganiać, mężczyzna przyśpieszył. Tyen mógłby go schwytać, lecz przystanął i pozwolił mu na zwiększenie odległości. Niech myśli, że uniknął pościgu, dzięki czemu uda się prosto w miejsce, do którego zamierzał dotrzeć.

Czyli zapewne do pozostałych magów, którzy brali udział w ataku. Wówczas Tyen ostrożnie się do nich zbliży, trzymając się poza zasięgiem ich wzroku. Pojedynczy muraiski mag raczej nie powinien stanowić dla Tyena zagrożenia, nie wiedział jednak, jak silni są w grupie. Poza tym musiał uważać, by nie uznali jego działań za kontratak Doum; niektórzy mogliby wrócić do Alby i zaatakować ponownie.

Minął punkt równowagi między światami, w którym niczego nie było widać, i z bieli powoli zaczęły się wyłaniać cienie. Poniżej rozciągało się miasto, które szybko stawało się coraz wyraźniejsze. Leżało u stóp klifu, z którego spływał ogromny wodospad, a tworząca się z drobinek wody mgła przesłaniała je. Miasto dzieliła rzeka, lecz obie jego części były połączone szeregiem eleganckich mostów.

Był to Glaemar, stolica najpotężniejszego kraju w świecie Murai, a zarazem siedziba imperatora władającego wszystkimi krajami z wyjątkiem kilku odległych państw, zbyt ubogich, by mogły być kuszącym celem podbojów. Tyen odwiedził ten świat mniej więcej w tym samym czasie, w którym osiedlił się w Doum, był bowiem ciekaw zamożnego i potężnego sąsiada, będącego głównym nabywcą towarów sprzedawanych przez garncarzy. W Glaemarze panował chłodniejszy klimat niż w Albie, kultura zaś była bardziej wyrafinowana – i mniej przyjazna. Bogactwo i władzę dziedziczono, ubodzy żyli w wiecznej niewoli. Zdolności magiczne dawały zaledwie skrawek wolności w obliczu nieugiętych wymagań związanych z pochodzeniem.

Ten świat za bardzo kojarzył się Tyenowi z własną ojczyzną, wielkim Imperium Lerackim, które podbiło i skolonizowało większość jego świata – choć w Belton, mieście wyposażonym w zaawansowaną kanalizację, śmierdziało znacznie mniej niż z zakrytych rowów w Glaemarze.

Axavar zanurkował ku swojemu światu, zwalniając dopiero w ostatniej chwili, by skorygować pozycję. Tyen podążał za nim w pewnej odległości, świadom, że mniejsze zdolności magiczne mężczyzny utrudniają mu zauważanie innych magów między światami. W końcu Axavar skierował się ku dużemu budynkowi z kwadratowym wewnętrznym dziedzińcem.

Tyen został na tyle wysoko nad miastem, by dla ludzi w dole stanowić jedynie punkcik. Mimo wszystko gdy zszedł do świata, stworzył wokół siebie kulę unieruchomionego powietrza, która miała zarówno pomóc mu utrzymać się w miejscu, jak i go osłonić. Zaczekał chwilę i wkrótce mógł zajrzeć w umysł Axavara.

Axavar wylądował w szkole magii. Ze wszystkich stron rozległ się odgłos kroków, gdy magowie odpowiedzieli na jego wezwanie. W jego myślach pojawiły się twarze mężczyzn i kobiet spoglądających z balkonów. Kolejne osoby przechodziły przez łukowate wejścia poniżej. Wszyscy wpatrywali się w niego, gdy udzielał mętnych wyjaśnień i przestróg.

Powiedział im, że zauważył go jakiś mag. Że być może za nim podążył. Że mógł w każdej chwili się tu znaleźć.

Axavar wyczuł ciemne linie wykwitające wokół magów, gdy ci zaczerpnęli mocy, przygotowując się na ewentualne spotkanie z intruzem. Lecz Tyen nie miał zamiaru doprowadzać do konfrontacji. Postanowił zajrzeć w ich myśli. Okazało się, że mistrz Rayf miał słuszność. Kiedy Ceramicy z Doum ustanowili ceny minimalne, kupcy z Murai postanowili dać im nauczkę – wynajęli pięciu magów z glaemarskiej szkoły i wysłali ich do Alby, by zniszczyli Wielkie Targowisko.

Wiedzieli, że imperator ukarałby ich w razie śmierci któregoś z przywódców Doum. Dla Muraiczyków śmierć mężczyzn, kobiet i dzieci pracujących przy straganach nie miała znaczenia, bo w ich kulturze sprzedawcy nie cieszyli się wysoką pozycją społeczną. Liczyli się tylko ludzie u władzy. Lecz w Doum handel kontrolowały rody garncarzy, strycharzy, dachówkarzy i innych rzemieślników – byli wśród nich krewni Ceramików. Członkowie rodów, którzy nie zostali obdarzeni zdolnościami artystycznymi, lecz mieli talent do liczb i negocjacji, byli równie ważni co twórcy, gdyż dzięki nim rzemieślnicy mogli skupić się na swoich zajęciach.

Współpracownicy Axavara wpatrywali się właśnie w dyrektorkę szkoły magii, kobietę o imieniu Oerith. Wątpiła, by pojedynczy mag z Doum ośmielił się zaatakować szkołę. Niemniej zdawała sobie sprawę, że będzie szukał informacji, a gdy dowie się, dlaczego Wielkie Targowisko zostało zniszczone, może wrócić, by zemścić się na kupcach albo nawet uderzyć na imperatora. Szkoła zostanie pociągnięta do odpowiedzialności za ujawnienie się Axavara. Chyba że Oerith szybko wszystkich ostrzeże. Nazwiska kupców, którzy zlecili atak, nie zostały przekazane magom, kontaktowali się bowiem przez pośredników, lecz imperator prawdopodobnie je znał, a nawet jeśli nie, to z pewnością je pozna, gdy dotrą do niego najnowsze wieści. Oerith nakazała wystawienie straży i gotowość do obrony, po czym odepchnęła się od świata i jej umysł przestał być widoczny.

Co mam robić? – zastanawiał się Tyen. Przez chwilę czekał na odpowiedź Velli, ale przecież dla bezpieczeństwa zostawił ją w domu.

Rayf chciał poznać nazwiska kupców. Tyen mógł przetrząsnąć umysły mieszkańców miasta, ale trwałoby to zbyt długo. Zdaniem Oerith znał je imperator.

Tyen zwrócił się ku potężnemu budynkowi usadowionemu u podnóża klifu. Gmach znajdował się przy wodospadzie, dzięki czemu jego mieszkańcy mieli dostęp do najczystszej wody. Tyen rozejrzał się w poszukiwaniu ich umysłów. Odszukanie Oerith nie zajęło mu wiele czasu, a pośród tylu ludzi trudzących się zadowalaniem imperatora jego samego także łatwo było odnaleźć. Oerith przybyła już do sali audiencyjnej. Przekazała ostrzeżenie o magu, który ścigał Axavara, i spojrzała na pięciu mężczyzn klęczących w pobliżu.

Domyśliła się, że to właśnie ci kupcy. Tyen zerknął w ich umysły i potwierdził tę informację. Poznał ich nazwiska. Mógł odejść.

Wówczas jednak ich uszami usłyszał śmiech imperatora.

Skupił się na myślach władcy i zmroziło mu krew w żyłach. Ten człowiek był rozbawiony. Nie miał zamiaru karać kupców. Zastanawiał się za to, czy trudno byłoby przeprowadzić regularny szturm na Doum.

Żar przegnał chłód, gdy gniew na nowo doszedł do głosu, lecz Tyen zapanował nad sobą.

Jeśli się wtrącę, mogę pogorszyć sytuację.

Jeśli jednak niczego nie zrobi, miejsce, w którym tak bardzo starał się zadomowić i które pokochał bardziej niż własny świat, może ulec zagładzie.

Nie wiedział jednak, jak potężni są magowie chroniący imperatora. Na pewno byli silni.

Zajrzał w umysły osób pozostających najbliżej władcy i policzył magów. Okazało się, że miewał już do czynienia z taką liczbą i przeżył. Ale jaką mocą dysponowali? Wielu zastanawiało się nad szansami Murai przeciwko Doum, gdyby doszło do konfliktu, i choć uważali się za silniejszych, żaden nie zdobył doświadczenia w walkach między światami – mimo to więcej niż kilku miało o sobie dość wysokie mniemanie.

Konfrontacja z imperatorem byłaby ryzykowna, lecz Tyen gotów był na ten krok dla dobra swojej nowej ojczyzny. Wziął głęboki wdech, odepchnął się między światy i poszybował w dół.

Nie prześlizgnął się jednak przez dach komnaty audiencyjnej. To byłoby zbyt wyzywające. Zamierzał zmusić imperatora do rozważenia, czy warto robić sobie wroga ze świata Doum, nie chciał jednak, by władca pomyślał, że sąsiad właśnie przeszedł do kontrataku. Dlatego wylądował w pewnej odległości od komnaty i podszedł do strażnika.

Mężczyzna – kapitan – drgnął na widok materializującego się Tyena.

– Chciałbym porozmawiać z imperatorem w imieniu ludu Doum.

Kapitan zmrużył oczy, wątpił bowiem, by ktoś ważny mógł wysłać takiego zaniedbanego posła.

– Kim jesteś?

– Tyen Wheelmaker z Alby. – Tyen prychnął. – Ubrałbym się stosowniej do tej okazji, lecz pilniejsza jest konieczność zażegnania niebezpieczeństwa wojny między naszymi światami. – Odepchnął się, przemknął obok strażnika, po czym wylądował i wyzywająco obejrzał się przez ramię. – Wolisz, żebym sam poszukał imperatora?

Kapitan wyprostował się.

– Nie. Zaprowadzę cię. – Gestem dał Tyenowi znać, by za nim podążył, po czym ruszył korytarzami.

Podczas poprzedniej wizyty w Glaemarze Tyen oglądał pałac z zewnątrz, nie miał jednak oficjalnego pretekstu, by wejść do środka, nie widział zatem jego wnętrza. Nie tego się spodziewał. Zamiast zwyczajowego natłoku cennych przedmiotów i zbytkownych dekoracji mających świadczyć o bogactwie i majestacie, ujrzał ogromną przestrzeń, w której panował ład. Była podzielona na poszczególne pomieszczenia nie ścianami, lecz rzędami kolumn. Łukowate przejścia wychodziły na atria, dzięki którym światło słoneczne i wilgoć mogły odżywiać niebanalnie rozmieszczone rośliny w ogromnych donicach. Na bardziej przestronnych dziedzińcach ustawiono pergole. Zabiegi te łagodziły granicę między wnętrzem a otoczeniem budynku. Ponadto wilgotna mgiełka ciągnąca się od wodospadu, roznoszona wokół łagodnymi podmuchami, nawilżała i schładzała powietrze.

Jednak w pałacu nie brakowało dzieł sztuki. Tu i ówdzie pośród kolumn stały wyszukane rzeźby i donice na rośliny pochodzące z najlepszych warsztatów garncarskich Domry, a na podłogach widniały mozaiki równie imponujące jak te, które Tyen podziwiał przy głównym wejściu do gmachu. Jeżeli te wzory pokrywały cały widoczny z góry kompleks, rozciągały się na powierzchni dużej wioski lub nawet niewielkiego miasta.

Domy wielu zamożnych rodów w Glaemarze oraz innych muraiskich miastach zapewne także zdobiono w ten sposób. Wszystko, co nadawało się dla monarchów kraju czy świata, było atrakcyjne dla ambitniejszych mieszkańców, którzy chcieli pochwalić się dobrobytem i władzą. Kiedy Tyen przyjrzał się dokładniej, zauważył, że wszystkie kafelki pokryte są szkliwem. A zatem był to nie kamień, lecz ceramika.

Nic dziwnego, że kupcy są przewrażliwieni na punkcie kontrolowania cen przez Ceramików. Już na ten jeden produkt musi być ogromny popyt, nie wspominając o wyrobach garncarskich i rurach kupowanych w Doum.

Minął dyplomatów i dworzan, biurokratów i służbę. Zauważył, że wszyscy służący są młodzi i atrakcyjni, choć noszą gładkie, proste stroje uszyte z tej samej tkaniny. W tak otwartej przestrzeni służby nie da się ukryć, więc zapewne imperator nie chce, by rzucała się w oczy.

Kilkoro ludzi w innych, bardziej zdobnych uniformach przerwało rozmowę i utkwiło wzrok w Tyenie. Niektórzy ruszyli za nim, inni pośpiesznie odeszli. Magowie, jak wyczytał w ich umysłach, którzy sprawdzali wszystkich gości cesarza. Nie spodobało im się to, co zobaczyli – cudzoziemca w stroju typowym dla Doum, którego myśli nie potrafili odczytać.

A jednak nikt go nie zatrzymał, a z ich umysłów dowiedział się, że rzeczywiście zmierza do sali audiencyjnej. W końcu dotarli do wewnętrznych ścian. Od imperatora dzieliły go już tylko ogromne drzwi. Jeden z sześciu strażników otworzył ich skrzydło. Kapitan przystanął zdziwiony, lecz wzruszył ramionami i wprowadził Tyena do środka. Usunął się na bok i dał Tyenowi znak, by szedł przed nim.

Ku zaskoczeniu Tyena w komnacie panował półmrok. Było to, w przeciwieństwie do wielu innych przestrzeni pałacu, całkowicie odgrodzone pomieszczenie, a jedyne źródło światła stanowiły płomienie lamp zawieszonych we wnękach.

Pośrodku stał mężczyzna w średnim wieku. Miał na sobie prostą szatę ze złotej tkaniny, na której udrapowano tunikę ze szkliwionych koralików. Jej skromność z początku zaskoczyła Tyena, przypomniał sobie jednak, że w Murai niewiele było złóż gliny. Prag­niecie tego, czego nie posiadacie – zadumał się – a to dawało Doum przewagę… aż do dziś.

Dwoje magów, którzy podążyli za Tyenem, kroczyło po obu jego stronach, a z ich myśli Tyen wyczytał, że mężczyźni i kobiety stojący wzdłuż tylnej ściany także są magami. Imperator został poinformowany, że nie są w stanie odczytać myśli Tyena. Wbrew ich radom władca postanowił spotkać się z posłańcem z Doum.

Jakiś ruch przykuł uwagę Tyena do pięciu wpatrzonych w podłogę mężczyzn, którzy przyklękli niedaleko. Byli dobrze ubrani, najmłodszy z nich nie dorównywał władcy wiekiem, najstarszy zaś liczył dwukrotnie więcej lat. Kupcy. Za nimi stała dyrektorka szkoły magii.

Gdy Tyen znów spojrzał na imperatora, ten uniósł brwi i podbródek, znieważony brakiem szacunku ze strony posłańca. Mając na względzie, że nie chce doprowadzić do kolejnych aktów przemocy, Tyen przybrał tę samą pozę co kupcy.

– Kto to jest? – władczo odezwał się imperator w języku murai­skim, a jego słowa odbiły się echem w pomieszczeniu.

– Tyen Wheelmaker – odparł kapitan zza pleców Tyena.

Głos imperatora wypełnił salę sceptycyzmem.

– Ceramicy wysłali sługę, by negocjował w ich imieniu?

– Nie, imperatorze Izetalo-Morazo – odparł Tyen. Potem zaś, wyczytawszy z myśli władcy, że ten zna język Podróżników, odezwał się właśnie w ich mowie. – Ceramicy wysłali mnie, bym się dowiedział, kto i dlaczego zaatakował niedawno Wielkie Targowisko w Albie. Ruszyłem za jednym z magów, mężczyzną, którego napastnicy pozostawili tam, by się upewnił, czy wśród ofiar nie ma Ceramików…

– A są? – spytał imperator, także przechodząc na język Podróżników.

– Nie wiem, imperatorze.

– Cóż, znalazłeś winowajców. Sam możesz ich spytać, co chcieli osiągnąć.

– Już się dowiedziałem.

– To po co tu przybyłeś?

Tyen spojrzał mu w oczy.

– Ci kupcy zaatakowali Doum – powiedział, nadając głosowi surowość. – To można uznać za wypowiedzenie wojny. – Zamilkł, po czym wstał. – Chciałbym się dowiedzieć, co pan, imperatorze Izetalo-Morazo, zamierza uczynić. Potępia pan ich działania?

Władca ponownie uniósł podbródek, ale nie odezwał się, lecz zastanawiał nad odpowiedzią. Tyen sposępniał, gdy zajrzał w jego umysł.

– Nie pochwalam ich – rzekł imperator. – Podjęli ogromne ryzyko i powinni byli zapytać mnie o zgodę. – Władca rzucił kupcom srogie spojrzenie, ci zaś skulili się i zaczęli rozważać, czy przypadkiem nie pomylili się w ocenie tego człowieka. – Mają jednak prawo podjąć kroki wobec faktu, że Ceramicy odmówili negocjacji.

– A zatem nie ukarze ich pan?

Imperator gwałtownie przeniósł wzrok na Tyena.

– Tylko jeśli ucierpiał któryś z Ceramików. – I zapewne będę musiał zrobić to odpowiednio ostentacyjnie – gderał w myślach. Ci Ceramicy to jakaś żałosna namiastka władców. To tylko słudzy zajmujący się rzemiosłem, którym tymczasowo powierzono władzę nad rozwydrzonym tłumem nazwanym „obywatelami”. – Proszę im przypomnieć, że sami są sobie winni – kontynuował. – Nie dotrzymali umowy. Sprzedawali towary zamówione przez Muraiczyków innym krajom. Tego nie można tolerować.

Tyen nachmurzył się.

– Skoro nie chcecie zapłacić stosownej ceny za ich czas i doświadczenie, dlaczego nie wolno im szukać klientów, którzy są gotowi ponieść takie koszty?

– Zawsze się u nich zaopatrywaliśmy – powiedział imperator. – To pradawne porozumienie wspierane przez Raena…

– Raen nie żyje.

Imperator przybrał kamienny wyraz twarzy i zacisnął usta w niezadowoleniu. Zapadła niezręczna, gniewna cisza. Tyen poruszył zakazany temat. W dodatku, z punktu widzenia historii światów, całkiem świeży.

Co to za karierowicz? – zastanawiał się imperator. Ktoś wpływowy. Ktoś na tyle potężny, że nie boi się ani mnie, ani moich magów. A jednak jego akcent brzmi obco i choć jest podobny do mieszkańców Alby, ma w sobie coś nieznajomego. Czyżby był cudzoziemcem? To chyba możliwe.

– A jakie to ma dla ciebie znaczenie? – spytał. – Przecież nie pochodzisz z ich świata.

Tyen skrzyżował ramiona na piersi.

– Doum jest moim domem, a jego mieszkańcy to moja rodzina. Zrobię, co będę musiał, by go bronić.

– W takim razie broń go. Przekonaj Ceramików, żeby zrezygnowali z tej absurdalnej polityki cenowej.

– Nigdy nie ośmieliłbym się mówić im, jak mają żyć i dbać o własne interesy – odparł Tyen. – Widzę jednak, że pana, imperatorze, nie będzie łatwo do tego przekonać. Chyba że usunę całą magię z tego świata i odizoluję go od innych na kilkaset cykli. To zapewne zaszkodzi waszemu handlowi.

Imperator utkwił wzrok w Tyenie. Oerith zrobiła krok w stronę władcy, ten jednak gestem nakazał jej zostać na miejscu.

– Tylko Raen był na tyle potężny – powiedział.

– Nie tylko.

– Zabiłby cię, gdyby cię znalazł.

Tyen wzruszył ramionami.

– Wygląda na to, że jednak mu się nie udało. To niewielki świat, czego jest pan zapewne świadom. Znam przynajmniej dwie osoby o zasięgu umożliwiającym pozbawienie go mocy, a nie zdziwiłbym się, gdyby takich magów było więcej. Nawet gdybym nie zdołał zebrać całej magii za jednym razem, i tak mógłbym stworzyć wokół Glaemaru pustkę na tyle rozległą, że jej zapełnienie potrwałoby wiele cykli. Jeśli jednak wątpi pan w prawdziwość mych słów…

Tyen uwolnił zmysły i objął całe miasto, po czym pobrał połowę magii w promieniście ułożonych pasmach. To, co zostało, szybko wypełniłoby pustkę i żaden mag będący w trakcie wykonywania ważnej czynności – na przykład unoszenia czegoś ciężkiego – nie zostałby całkowicie pozbawiony mocy.

W pomieszczeniu rozległy się zduszone okrzyki, gdy magowie wyczuli, co się stało. Nim jednak któryś z nich zdążył wpaść w panikę i zaatakować, Tyen wypuścił magię z powrotem. Wypłynęła z niego, na chwilę całkowicie spowijając pałac. Zdumienie przerodziło się w podziw. Strach w ulgę.

– Dam panu czas na ponowne rozważenie swojego stanowiska i podjęcie decyzji, czy ci ludzie – Tyen zerknął na kupców – zasługują na karę za śmierć rodzin rzemieślników i Ceramików. – Z zadowoleniem stwierdził, że władca zamierza postąpić zgodnie z jego propozycją, mimo gniewu, że ktoś śmiał mu grozić. – Dziękuję za przyjęcie, imperatorze. Życzę zdrowia i szczęścia.

Nie czekając na odpowiedź ani na odprawę, Tyen zaczerpnął magii z jej nadmiaru w pałacu i odepchnął się od świata.

Kiedy znalazł się daleko między światami, jego satysfakcja nieco przybladła i zaczął się martwić. Jak zareagują Ceramicy, gdy się dowiedzą, że bez konsultacji z nimi groził imperatorowi Murai w ich imieniu?

Rozgniewają się czy będą mi wdzięczni? Naprawiłem sytuację czy ją pogorszyłem?

Chciałby porozmawiać na ten temat z Vellą. Na myśl o ukrytej w domu książce zdał sobie sprawę, że grożąc imperatorowi, sam mógł stać się celem ataku. Rozsądek podpowiadał, że byłby w stanie się obronić, lecz imperator mógłby zemścić się w sposób, który nie wywołałby sprzeciwu Ceramików, i na przykład zniszczyć mu dom. Po wydarzeniach tego dnia postanowił, że zacznie znów nosić książkę przy sobie.

Odnalazł ścieżkę z Doum do Murai, którą przetarł wraz z Axavarem, i podążył nią w przeciwnym kierunku. Stopniowo zaczęły się wokół niego pojawiać stragany w gruzowisku Wielkiego Targowiska.

A potem wyczuł cień. Ktoś go śledził.

Z niepokojem poszybował nad światem, odciągając maga od ruin. Z ulgą stwierdził, że ten ruszył jego śladem. Wywabił szpiega z miasta i odnalazł bezludne miejsce, w którym mógł doprowadzić do konfrontacji, nie narażając innych na niebezpieczeństwo. Zszedł do świata w wyschniętym jeziorze, zachłannie łapiąc oddech; jego pozbawione powietrza ciało musiało zapłacić cenę za tak długie przebywanie w przestrzeni między światami.

Kilka kroków dalej zaczęła materializować się ludzka sylwetka. Sylwetka kobiety odzianej w długą luźną suknię. Oerith? Inny mag imperatora, który postanowił rzucić mu wyzwanie? A może ktoś, kto miał przekazać wiadomość? Czy też zaszantażować w odwecie?

Jednak oblicze nieznajomej nie przypominało twarzy mieszkańców Murai. Kobieta miała ciemniejszą skórę i proste czarne włosy. A potem ją rozpoznał i jego ciało przeszył dreszcz, niczym błyskawica. Kiedy się zmaterializowała, zaczerpnęła tchu, by się odezwać, lecz nie chwytała łapczywie powietrza, co było charakterystyczne dla nieśmiertelnych magów.

– Tyen, prawda? – zapytała kobieta, która odmówiła wskrzeszenia Raena. – Pamiętasz mnie? Choć możliwe, że nigdy ci się nie przedstawiłam. Jestem Rielle.

ROZDZIAŁ 2

Od pałacowej służby dowiedziałam się, że coś się stało – wyjaśniła Rielle – i wkrótce zobaczyłam cię oczami kogoś innego.

Zauważył, że wygląda jakoś inaczej. Poważniej, ale tego można się było spodziewać. Była wyższa, niż zapamiętał, ale może tylko dlatego że za pierwszym razem zrobiła na nim wrażenie zdesperowanej i bezbronnej. Wciąż była tak samo piękna, a kiedy się uśmiechnęła, spuścił wzrok, by przestać się na nią gapić.

– I podążyłaś za mną – ni to stwierdził, ni zapytał.

– Pewnie chciałbyś wiedzieć, że tuż po twoim odejściu imperator zaczął planować na ciebie zamach.

– Och – westchnął Tyen. – Nic dziwnego.

– Jego magowie próbowali go od tego odwieść, choć nie ze względu na swoje przekonania, lecz instynkt samozachowawczy.

Podniósł wzrok.

– Sądzisz, że im się uda?

Zacisnęła usta.

– Moim zdaniem szanse są pół na pół. Imperator nie lubi, gdy się mu grozi, ale na pewno ma świadomość, jaki jesteś silny. Być może spróbuje ukarać cię w inny sposób. Lepiej upewnij się, że i ty, i wszyscy, na których ci zależy, jesteście dobrze chronieni i macie się gdzie ukryć.

Skinął głową, a myślami od razu wybiegł ku swoim robotnikom. Traktował ich jak pracowników i zarazem przyjaciół, nie chciał, żeby któremuś stała się krzywda; nie chciał, żeby ucierpiał przez niego którykolwiekobywatel Doum. Była jeszcze Vella. Ale imperator nie mógł o niej wiedzieć.

Lecz Rielle mogła. Nie był w stanie zajrzeć w jej umysł, co oznaczało, że jest potężniejsza od niego i może czytać mu w myślach, jeśli zechce. To było niepokojące. Do tej pory miał do czynienia tylko z jednym silniejszym od niego magiem – Raenem – i zakładał, że ten znacznie przewyższa go mocą. Choć Tyen nie zaglądał w umysły większości obywateli Doum, czytał w myślach innych ludzi i od bardzo dawna nie trafił na nikogo, kto byłby w stanie go powstrzymać.

Wciąż się zastanawiał, co Rielle robiła w pałacu w Murai. Takie po prostu miał szczęście, że gdy ten jeden jedyny raz posłużył się swoją mocą, by zrobić na kimś wrażenie, w pobliżu akurat znajdował się potężniejszy mag. Gdyby jednak pracowała dla imperatora, to przecież nie ostrzegłaby go o planowanym zamachu.

Ludzie nie ostrzegają cię o zagrożeniu, jeśli źle ci życzą. Ostatnim razem jej pomogłem. O ile mi wiadomo, nie ma powodów, by mnie nienawidzić.

W przeciwieństwie do większości mieszkańców innych światów. Bo pewnie by go znienawidzili, gdyby znali prawdę.

Przestał o tym myśleć, nim zdążył wyjawić zbyt wiele, i uważnie przyjrzał się Rielle. Uśmiechnęła się, a z pewnością nie zrobiłaby tego, gdyby dostrzegła jego tajemnicę – chyba że tak dobrze potrafiła się maskować. Bardzo chciałby mieć co do niej pewność.

– Chyba jeszcze ci nie podziękowałam za pomoc w ucieczce przed Dahlim – powiedziała.

– Nie musisz. – Wzruszył ramionami. – Pomogłem ci tylko zrobić, co trzeba. Chłopak doszedł do siebie?

– I tak, i nie. – Zmarszczyła brwi. – Odzyskał rozum, ale nie ma prawie żadnych wspomnień sprzed tamtego momentu.

– Czy on…? Mam nadzieję, że znalazł porządną kryjówkę.

Byłoby lepiej, gdyby Tyen nie znał miejsca pobytu chłopca, w którego ciele miał zamieszkać Raen po wskrzeszeniu. Niedostępność umysłu Rielle zwiększała w świadomości Tyena prawdopodobieństwo napotkania potężniejszego od niego maga.

Spojrzenie, którym go obrzuciła, było pełne rozbawienia i wdzięczności.

– Tak. Jest w bezpiecznym miejscu z dobrymi ludźmi, bardzo daleko stąd. – Westchnęła. – Bałam się, że jeśli zostanie ze mną, wciągnę go w kolejne konflikty, ale przez pięć cykli udało mi się unikać problemów, więc może niepotrzebnie się martwiłam.

– I przez cały ten czas mieszkaliśmy w sąsiednich światach.

Rielle uniosła dłoń w pełnym wdzięku geście zaprzeczenia.

– Nie, w Murai jestem dopiero od kilku miesięcy. – Spojrzała ku przedmieściom Alby. – Pracuję dla zespołu twórców mozaik. Imperator złożył u nich zamówienie. Podoba im się klimat w Glaemarze, więc przyjęli zaproszenie do pałacu na czas pracy nad zleceniem.

– A zatem pracujesz dla imperatora. – Tyen uniósł brew.

Czy to znaczy, że Rielle jest jego wrogiem?

Odwróciła się w jego stronę.

– Pracuję dla rzemieślników, którzy pracują dla niego. To przyzwoici ludzie, ale ja tak naprawdę nie jestem jedną z nich. Jestem obcą osobą, która posiada przydatne zdolności.

Tyen pokiwał głową.

– Wiem, jak to jest. Choć ciężko pracowałem, by Doum stało się moim domem, czasami ludzie i tak traktują mnie jak cudzoziemca.

– Nawet po pięciu cyklach?

– Nawet po pięciu cyklach.

Sprawiała wrażenie zmartwionej.

– Zastanawiałam się, ile to może potrwać. Nie mogę wrócić do domu. Ale nie chcę ciągle być kimś obcym.

– Ja też nie mogę wrócić do siebie. – Zmarszczył brwi. – Wiesz, po co byłem w pałacu?

– Kupcy zaatakowali tutejsze targowisko. Nie podobają im się ceny ustanowione przez Ceramików na zamawiane przez nich towary. – Zamilkła na chwilę. – I bez wątpienia wyczytałeś, co planują, jeśli sprawy nie ułożą się po ich myśli.

– Nie pozwolę im zaatakować Doum – rzekł ostrzegawczym tonem. A potem się skrzywił. – O ile Ceramicy pozwolą mi temu zapobiec. Irytują się, gdy się angażuję w cokolwiek prócz kół garncarskich, i zaczynam się zastanawiać, czy przypadkiem nie woleliby, żeby Muraiczycy ich podbili, niż żebym działał w ich imieniu.

Rielle przygryzła wargę.

– Ale bycie cudzoziemcem ma też swoje zalety. Podejrzewam, że imperator byłby bardziej skłonny pójść na kompromis, gdyby nie musiał pertraktować bezpośrednio z obywatelami Doum. Poprowadziłbyś negocjacje w imieniu Ceramików, gdyby ci na to zezwolili?

Tyen zastanawiał się chwilę.

– Tak. Ale skoro imperator nie lubi, gdy mu się grozi, to czy przypadkiem właśnie nie zaprzepaściłem szansy na to, by chciał mnie wysłuchać?

– Wprost przeciwnie. Nienawidzi cię za to, że mu się przeciwstawiłeś, ale szanuje za siłę i odwagę, jakich to wymagało.

Znów się skrzywił.

– Jakoś nie nęci mnie perspektywa bezpośrednich negocjacji z imperatorem. Może Muraiczykom też przydałby się przedstawiciel. Choć nie znam żadnego, z którym wolałbym rozmawiać. – Jego serce zatrzymało się na chwilę, gdy zdał sobie sprawę, z kim najbardziej chciałby pracować. – Mogłabyś przekonać imperatora, żeby pozwolił ci negocjować w jego imieniu?

Zmarszczyła brwi.

– Nie wiem. – W jej tonie kryła się niechęć. – Chciałabym ci pomóc, ale nie mam ani doświadczenia, ani przeszkolenia w takich sprawach.

– Ja też nie – rzekł Tyen. – Ale jeśli nic nie zrobimy…

– …te dwa światy mogą znaleźć się w stanie wojny – dokończyła. – Dobrze. Zastanowię się, czy mu to zaproponować.

Tyen się uśmiechnął.

– Dziękuję. Muszę wracać do Alby, żeby przekazać, czego się dowiedziałem, i pomóc na Wielkim Targowisku.

– A ja muszę wracać do moich mozaik. Zostawiłam rzemieślników w środku debaty nad projektem. Znajdę cię w Albie?

– Tak. Pytaj o Tyena Wheelmakera. Większość ludzi potrafi wskazać mój warsztat.

Przechyliła głowę.

– Tymczasem, Tyenie Wheelmaker, życzę ci wszystkiego dobrego.

Zaczekał, aż Rielle zniknie mu z oczu, nie chciał bowiem odpychać się od świata tuż za nią, nawet jeśli udawał się w innym kierunku. Potem przeniósł się między światy i ruszył ku miastu. Gdy pojawił się na Wielkim Targowisku, jego serce przyśpieszyło, lecz nie ze strachu ani z obawy.

Rielle! Spośród tylu ludzi właśnie ona mieszka w sąsiednim świecie!

Po chwili się otrząsnął. Gdyby Dahli dowiedział się, gdzie przebywa, byłby jeszcze bardziej zadowolony niż Tyen. Lecz najwierniejszy sługa Raena w najgorszym wypadku pragnąłby ukarać ją za to, że nie chciała wskrzesić Valhana. W najlepszym zaś próbowałby ją zmusić, żeby zdradziła, gdzie jest chłopak potrzebny, by dopełnić dzieła wskrzeszenia.

Baluka, przywódca buntowników – a raczej Odnowicieli, bo pod taką nazwą byli teraz znani – na pewno chciałby wiedzieć, że jego była narzeczona żyje i ma się dobrze. Jednak wolałby nie znać miejsca jej pobytu, nie był bowiem potężnym magiem, a gdyby ktoś wyczytał tę informację z jego myśli, w końcu mógłby dotrzeć do niej Dahli.

U Tyena tajemnica była bezpieczna, a on z radością jej dotrzyma. Ta dziewczyna go zaciekawiła. Wiedział, że przed śmiercią Rae­na mieszkała w jego pałacu i że Dahli nauczył ją posługiwania się magią oraz zdradził jej sekret wiecznej młodości. Gdy Tyen ujrzał ją po raz pierwszy, właśnie miała wskrzesić Raena, kiedy jednak okazało się, że musiałaby poświęcić umysł niewinnego chłopaka, ocaliła go, ryzykując przy tym życie. Tyen podążył wtedy za nią, by pomóc jej uciec przed Dahlim.

Wzbudziła w nim podziw tą decyzją. Widocznie miała własne zasady i odwagę, by się ich trzymać, nawet jeśli ktoś miałby okrzyknąć ją zdrajczynią. Może zrozumiałaby decyzje, które on sam musiał podjąć. Czasami wyobrażał sobie, że znów się spotkają, zostaną sprzymierzeńcami, przyjaciółmi, a gdy ponosiła go wyobraźnia – że może połączy ich coś więcej.

Pierwsza część tych wyobrażeń właśnie się spełniła.

Uśmiechnął się. Kiedy jednak stanął przy straganach na Wielkim Targowisku, jego dobry nastrój się ulotnił. Od chwili jego odejścia nie dokonano zbyt dużych postępów, z drugiej strony jednak nie minęło wiele czasu. Magowie uprzątali właśnie ogromne rumowisko, ostrożnie unosząc gruz kawałek po kawałku, by nie zaszkodzić nikomu, kto został tam uwięziony. Dowiedział się, że chociaż magowie nie wyczuwają pod spodem żadnego umysłu, wszyscy mają nadzieję, że przynajmniej niektórzy z pogrzebanych tam ludzi są nieprzytomni, lecz żyją. Rannych i ofiary przeniesiono w inne miejsce. Tyen znalazł mistrza Rayfa przy drzwiach, gdzie rozmawiał z Ceramikiem Fursą.

Rayf zauważył go pierwszy, powiedział coś, a wówczas odwróciła się także zasępiona Fursa.

– Tyenie Wheelmaker – odezwał się Rayf. – Udało ci się podążyć za Muraiczykiem?

Tyen zdał im relację ze wszystkich wydarzeń. Na twarzy Fursy odmalowała się dezaprobata, gdy usłyszała o groźbie Tyena.

– To ryzykowny blef.

– To nie blef – odparł Tyen.

Spojrzał jej w oczy i wytrzymał jej wzrok. Zmrużyła powieki, on zaś nie musiał zaglądać w jej myśli, by wiedzieć, że mu nie uwierzyła.

– Tylko Raen mógł dokonać czegoś takiego – rzekła drwiącym tonem.

– Chciał, by ludzie tak sądzili – odparł Tyen.

– Słyszałem, że zabijał każdego, kto dysponował zbliżoną mocą, lecz zbyt małym doświadczeniem i umiejętnościami, by mu zagrozić – powiedział Rayf.

Odwrócił się do Tyena, taksując go wzrokiem.

– Chyba że przeciągnął kogoś takiego na swoją stronę i wyszkolił na sługę – dodała Fursa, mrużąc oczy.

– Podczas dwudziestu cykli nieobecności Raena narodziło się wielu potężnych magów – oznajmił Tyen. – Nie jestem jedynym, którego nie zdołał się pozbyć. – Po tych słowach wzruszył ramionami. – Poza tym Murai to dość mały świat. Wcale nie trzeba zaczerpnąć wiele magii, by znacząco wpłynąć na tamtejszą moc. Gdybym chciał, mógłbym bardzo utrudnić życie imperatorowi.

Fursa odwróciła wzrok, mocno zaciskając usta.

– Mimo wszystko – powiedziała, wciąż patrząc w inną stronę – nie powinieneś był mu grozić bez porozumienia z nami.

Tyen pokiwał głową.

– Zrobiłem to, bo rozważał coś jeszcze gorszego. – Powiódł dłonią dookoła. – Ale zapewniam, że nie będę już działał na własną rękę. – Powiedział im o Rielle, lecz przedstawił ją tylko jako znajomego maga z innego świata, który zajmuje się projektowaniem mozaik, po czym przekazał jej propozycję. – To bardzo prostolinijna osoba.

– Trafiła w sedno. – Rayf pokiwał głową. – Kompromis jest mało prawdopodobny, jeśli imperator będzie rozmawiał bezpośrednio z nami, gdyż rodacy mogą potraktować to jako oznakę jego słabości. Jeśli jednak negocjacje poprowadzą przedstawiciele obu stron, będzie mógł zdystansować się od ich decyzji. – Uśmiechnął się do Fursy. – Podobnie jak Rada.

Fursa skrzyżowała ręce na piersi.

– Owszem, lecz Rada musi zdecydować, kto będzie nas reprezentował. Być może znajdą się lepsi kandydaci.

Tyen zdusił westchnienie i zerknął ku magom przekopującym się przez gruzy.

– W tej chwili mogę jedynie zaproponować swoją pomoc. Powiadomcie mnie, proszę, o swojej decyzji, bez względu na to, jaka ona będzie. Wiecie, gdzie mnie szukać. – Spojrzał na Rayfa. – Zapewne mógłbym zająć się teraz czymś bardziej pożytecznym.

Starzec rozejrzał się po budynku.

– Nie jest to konieczne, mamy wszystko pod kontrolą.

Nie takiej odpowiedzi spodziewał się Tyen, kiedy jednak przyjrzał się dokładniej temu, co działo się na Wielkim Targowisku, zdał sobie sprawę, że podczas ich rozmowy przybyła kolejna duża grupa magów, a cała powierzchnia ogromnego gruzowiska falowała, gdy ostrożnie usuwali kolejne cegły. W pobliżu krążyli uzdrowiciele, gotowi pomóc ocalałym, lecz na ich twarzach malowało się ponure przekonanie, że ich usługi się nie przydadzą.

Tyen pokiwał głową.

– Rzeczywiście. W takim razie lepiej nie będę przeszkadzał.

Popatrzył na Fursę i przyłożył palce do serca, z szacunkiem skinął głową Rayfowi, a potem odepchnął się w górę przez pozostałości sklepienia. Rozejrzał się za znajomym kształtem dachu własnego domu i skierował w jego stronę. Zanurkował przez sufit, lecz zatrzymał się na piętrze u szczytu schodów, zamiast wracać do warsztatu, w którym czekały niedokończone koła. Kiedy otoczyło go powietrze, poszukał w pobliżu umysłów innych osób. Warsztat był opustoszały, gdyż jego pracownicy wciąż pomagali na targowisku. Sąsiedzi byli skupieni na pracy, domowych obowiązkach, handlu i wymianie informacji na temat ataku. Nie obserwowali go szpiedzy. Nikt nie zwracał na niego najmniejszej uwagi.

Jedyną osobą, która mogłaby mnie bezkarnie obserwować, jest Rielle.

Odepchnął od siebie tę myśl, lecz zawahał się i ponownie rozważył taką możliwość. Nietrudno byłoby jej odszukać to miejsce. Stał się na tyle znany dzięki stworzeniu napędzanych magią kół, że każdy, kto popytałby na ulicach, odnalazłby go bez trudu.

Ale po co miałaby go obserwować?

Czyżby ostrzegła go przed zamachem tylko po to, by wzbudzić w nim zaufanie? A może gdy doradziła, by zadbał o bezpieczeństwo bliskich, wyczytała z jego umysłu, kim są te osoby? Poczuł ucisk w żołądku, gdy przypomniał sobie, o czym wówczas pomyślał.

Vella.

Nie pomyślał jednak o miejscu, w którym ją ukrył. Mimo wszystko popędził do toalety. Stała tam wielka drewniana skrzynia z dziurą, w której zawieszono duży lej. Uchodził on do jednej z ceramicznych rur, które do niedawna nabywali tu kupcy z Murai i sprzedawali w innych światach. Delikatnie uniósł skrzynię i lej znad rury, a potem sięgnął pod podstawę. Odór ekskrementów, który nie zanikał mimo regularnego czyszczenia, był tam nieco bardziej intensywny; Tyen uważał, by nie dotknąć dolnej części leja. W żadnym ze światów toalety nie posiadały tak zaawansowanej konstrukcji i wentylacji jak w jego ojczystym świecie i mieście.

Szukał po omacku w drewnianej skrzyni. Odetchnął z ulgą, gdy jego palce trafiły na znajome zawiniątko. Zdjął je z haczyka, wetknął pod ramię i ustawił siedzisko na miejscu. A potem na nim usiadł. Odwinął materiał – w środku znajdował się woreczek, w nim zaś twardy, lecz elastyczny przedmiot. Przez dziurki w tkaninie widać było znajomą skórę okładki.

Zaraz po osiedleniu się w Doum rozmawiał z Vellą przynajmniej raz dziennie, rozdarty między koniecznością zachowania jej w bezpiecznym ukryciu a potrzebą rozmowy z kimś znajomym. Nie chciał także pozostawiać jej bez świadomości, bo w takim była stanie, gdy nie dotykał jej żaden człowiek.

Kiedy jednak zaczął ubierać się w tutejsze stroje, by lepiej się zaaklimatyzować, noszenie Velli przy sobie zaczęło stanowić pewien problem. W Doum było ciepło i przez cienkie tkaniny prześwitywały ukryte pod nimi przedmioty. Kiedy ludzie zaczęli dopytywać, co nosi pod koszulą, wiedział, że powinien znaleźć inną kryjówkę.

Im bardziej rozwijał się jego warsztat, tym mniej miał czasu, by z nią rozmawiać. Zamiast codziennie, rozmawiał z nią co dwa dni, potem co trzy lub cztery, a odstępy te stopniowo się wydłużały. Gdy jednak czekał zbyt długo, zaczynały dręczyć go bezsenność i niepokój, czy wciąż jest na swoim miejscu. Ich pogawędki stały się nieregularne i odbywały się w środku nocy.

Gdy wyjął ją z worka, jak zawsze poczuł jej ciepło. Wezbrała w nim czułość, ale i pewne wyrzuty sumienia. Choć traktował swoich pracowników jak przyjaciół, żaden nie był mu tak bliski jak Vella. Chciałby mieć więcej czasu na te rozmowy. Przypomniał sobie o obietnicy przywrócenia jej ludzkiej postaci – nie mógł pochwalić się w tej kwestii zbyt wieloma sukcesami, gdyż większość źródeł wiedzy na ten temat znajdowała się obecnie w rękach ludzi, którzy uważali Tyena za szpiega i zdrajcę.

Vella poznawała jego myśli, gdy tylko zetknęła się z jego skórą, nie musiał więc opowiadać, co się wydarzyło od czasu ich ostatniej rozmowy. Otworzył ją i spojrzał na znajome, niezapisane strony. Po chwili zaczęły pojawiać się na nich słowa.

Witaj, Tyenie. Widzę, że to dzień złych wieści.

Tak, choć nie było tak źle.

Rzeczywiście. A jednak zastanawiasz się, czy możesz zaufać Rielle.

W zasadzie nie mam powodów do podejrzeń, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że nie powinienem brać niczego za pewnik. Spotkałem ją wcześniej tylko raz. Wiem o niej tyle, ile powiedzieli mi i myśleli o niej Dahli i Baluka. Poza tym jeśli będę prowadził negocjacje w imieniu Doum, a imperator wybierze Rielle na swojego przedstawiciela, muszę traktować ją tak, jak potraktowałbym każdą inną osobę na jej miejscu.

To rozsądne.

Odmówiła poświęcenia młodego człowieka, by wskrzesić Raena, co świadczy o tym, że kieruje się moralnością, ale wcześniej postanowiła do niego dołączyć. Nie rozumiem, jak ktoś mógłby to zrobić, nie idąc przy tym na kompromis.

Dahli nie mógł czytać w jej myślach. Może tylko udawała pokorną sługę.

Raen wyczytałby to z jej umysłu.

Czyżby? Dowiedziałeś się przecież z myśli Dahlego, że Valhan nie zawsze był w stanie zajrzeć w jej umysł.

Gwałtownie nabrał powietrza, gdy mu o tym przypomniała. W takim razie nic dziwnego, że Rielle mogła czytać w myślach Tyena. To z kolei oznacza, że Raenowi czasem się to udawało. Trudno uwierzyć, że zdołałaby ukryć brak lojalności, biorąc pod uwagę, jak trudno jest nie myśleć o rzeczach, które chce się zataić przed innymi.

Może była lojalna, ale potem zmieniła co do niego zdanie.

Albo on nie zwracał na to uwagi, dopóki była mu posłuszna. Przygryzł policzek. Ciekawe, czyby mi powiedziała, gdybym zapytał. Zmarszczył brwi. Choć takie wścibstwo byłoby niegrzeczne. Nie chciałbym jej rozgniewać, bez względu na to czy spotkamy się podczas negocjacji, czy nie.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, być może Baluka będzie w stanie lepiej opisać ci jej charakter.

Musiałbym przyznać, że ostatnio się z nią widziałem, a to mogłoby mu się nie spodobać.

Nie musisz mu o tym wspominać. Wystarczy podsunąć temat, by zaczął o niej mówić.

Pokiwał głową. To nie będzie trudne. Lubi wspominać. Zabębnił palcami o jej okładkę. W takim razie odwiedzę Balukę.

Podniósł wzrok, skupiając go gdzieś poza drzwiami toalety, i zaczął obmyślać plan. By spotkać się z Baluką, musiałby zostawić wiadomość w jednym z kilku umówionych miejsc w innych światach. Musiałby ubrać się w strój, który nie kojarzyłby się w tak oczywisty sposób z Doum, by nikt się nie zorientował, gdzie Tyen teraz mieszkał. Ponownie spojrzał na kartkę. Vellę lepiej byłoby zabrać ze sobą, na wypadek gdyby imperator Murai lub tamtejsi kupcy kazali komuś przeszukać lub zniszczyć jego dom.

Zamknął książkę, wsunął ją z powrotem do worka i przewiesił sobie przymocowany do niego sznurek przez szyję. Wyszedł z toalety, przemknął do swojej sypialni i otworzył skrzynię z ubraniami. Pod koszulami i spodniami, które nosił na co dzień, leżały stroje, które zakładał, gdy podróżował do innych światów. Celowo były mało charakterystyczne i zaprojektowane tak, by łatwo pozwalały wtopić się w tłum. Tłum zwykłych ludzi, rzecz jasna – nie dało się bowiem przewidzieć, jakie stroje są modne wśród osób zamożnych i wpływowych.

Wybrał koszulę z długimi rękawami, podniszczone spodnie, ciepłe skarpety i skórzane buty oraz długą wełnianą kurtkę. Kiedy się ubrał, sprawdził ukryte kieszenie kurtki. W jednej z nich znalazł kilka kamieni szlachetnych, które wciąż stanowiły najpewniejszą walutę w różnych światach – tym bardziej kiedy sojusze i pokój, o które zadbał Raen, przepadły.

Odwrócił się do drzwi, lecz zawahał się i spojrzał na biurko.

– Żuczku.

Z górnej szuflady dobiegło stłumione brzęczenie. Szuflada otworzyła się i wychynęła z niej para czułków, a potem cały mechaniczny owad.

– Wyjdź. Zamknij szufladę. Do mnie.

Insektoid wybiegł na blat i zamknął szufladę. Osłony skrzydeł się otworzyły, misterne skrzydełka zamigotały i poniosły niewielkie urządzenie ku wyciągniętej dłoni. Tyen włożył owada do wewnętrznej kieszeni. Przez kilka warstw tkanin poczuł lekkie wibracje.

– Cicho – nakazał.

Wibracje ustały.

Ostatnimi czasy Żuczek służył przede wszystkim za stróża rzeczy Tyena. Tyen nie kazał mu strzec Velli, gdyż zbyt wielu ludzi wiedziało, że owad pilnuje cennych przedmiotów, zorientowaliby się więc, że książka jest wartościowa. Skoro pogodził się z myślą, że ktoś mógłby włamać się do jego domu lub zniszczyć go, wolał zapewnić Żuczkowi bezpieczeństwo, zabierając go ze sobą, niż poświęcić insektoida dla paru klejnotów i monet.

Zszedł na parter i zostawił wiadomość dla robotników, by na resztę dnia zrobili sobie wolne. Rozejrzał się po pracowni i gdy stwierdził, że nic nie wymaga szczególnej uwagi, odepchnął się od świata.

Nie chciał tworzyć ścieżki prowadzącej bezpośrednio z warsztatu, dlatego kilka razy poszybował nad miastem, nim udał się do jednego z sąsiednich. Powrócił do świata na zatłoczonym targu, by nieco zaczerpnąć tchu, po czym skierował się w dół.

Otoczył go szarawy mrok. Niewielu magów z własnej woli przeniosłoby się pod ziemię. Niewielu magów, którzy nie są nieśmiertelni – poprawił się w myślach. Aby tego dokonać, musiał przemieszczać się na tyle szybko, by wydostać się po drugiej stronie świata, zanim się udusi.

Dla nieśmiertelnych magów taki wyczyn nie stanowił zagrożenia. Dzięki wiedzy, która zapewniała im wieczną młodość, potrafili także się leczyć, mogli zatem po wylądowaniu naprawić szkody wywołane brakiem powietrza. Lecz nawet zmysły nieśmiertelnych buntowały się przed zapuszczaniem się zbyt głęboko pod ziemię. Coś takiego po prostu wzbudzało poczucie zagrożenia.

Tyen coraz bardziej się rozpędzał. Nim dotarł na drugą stronę, nabrał takiej prędkości, że wystrzelił spod ziemi w nocne niebo, zanim zdążył zareagować i się zatrzymać. Znów zmienił kierunek i obniżył się nad ziemię.

Znalazł się nad wodami oceanu, musiał więc stworzyć pod stopami platformę z unieruchomionego powietrza, by mieć na czym stanąć, żeby złapać oddech po zmaterializowaniu się w świecie. Kiedy już nie kręciło mu się w głowie i przestał odruchowo chwytać powietrze, zrobił jeszcze kilka oddechów przed kolejnym etapem podróży. Zorientował się w swoim położeniu po układzie gwiazd i wrócił między światy.

Ląd był niedaleko – półwysep, na którego brzegach znajdowały się wioski rybackie. W świątyni na szczycie cypla znalazł to, czego szukał: oficjalny portal dla podróżnych z innych światów. Takie punkty pomagały zlokalizować bezpieczne ścieżki wiodące między światami. Niemal wszyscy kapłani w świątyni spali. Poszybował ku miejscu, z którego opuszczano świat – do prostego kamiennego kręgu – i odepchnął się, podążając znajomym, dobrze przetartym szlakiem. Spowity w mroku widok przerodził się w czystą biel, w tej zaś zaczęły pojawiać się kształty i cienie, gdy minął punkt równowagi i zbliżył się do kolejnego świata.

Wylądował w innej świątyni, tym razem zrujnowanej, pośród okrytych śniegiem gór. Zimne powietrze wypełniło mu płuca. Podążył dalej, ku kolejnemu światu i niewielkiej grocie z ołtarzem, w której zgromadziło się kilkoro wyznawców, potem poszybował do ogromnej, pustej jaskini, w której ścianie widniał zniekształcony posąg. Ślady na podłożu wskazywały, że wiodą stąd cztery kolejne ścieżki. Wybrał jedną z nich i udał się w dalszą drogę, tym razem do świata spowitego we mgle.

Stamtąd przeskakiwał do kolejnych, z jednego oficjalnego portalu do drugiego. Zdarzało mu się mijać po drodze innych podróżnych. Wszyscy go unikali. Magowie wciąż nie ufali spotkaniom w bieli, choć już od ponad pięciu cykli nikt nie egzekwował wprowadzonego przez Raena ograniczenia w podróżowaniu między światami. Niektórzy nie byli w stanie wyzbyć się towarzyszącego im całe życie strachu przed napotkaniem cienia wśród bieli i karą śmierci za złamanie zasady ustanowionej przez władcę światów. Ci, którzy nie mogli już zdać się na opiekę Raena, obawiali się spotkań z ludźmi, których skrzywdzili, lub zagrożenia ze strony złodziei i band magów okradających podróżników albo dopuszczających się gorszych rzeczy.

Jak mawiał Baluka, kres rządów Raena wyzwolił zarówno ciemiężonych, jak i oprawców bez sumienia. W wielu światach sojuszników Raena zastąpili nowi tyrani. Za ich sprawą Odnowiciele mieli pełne ręce roboty – wymierzali sprawiedliwość i ustanawiali nowe prawa. Rewolucja nie wszystkim przyniosła dobrobyt i wolność; nawet ci, którzy liczyli na większe korzyści po śmierci Raena, poddali się złości i rozczarowaniu. Wymagali od Odnowicieli więcej, niż ci byli w stanie dać, Tyen zaś wcale nie zazdrościł Baluce konieczności uspokajania ich czy nawet zadowalania.

Postanowił zaczerpnąć tchu w ogrodzie skrywającym się w ciemnościach nocy. Baluka bardzo by się ucieszył na wieść, że Rielle żyje i ma się dobrze. Należy mu się ta informacja. Mógłbym spytać Rielle, czy nie ma nic przeciwko temu, ale może lepiej, żeby nie wiedział, że mam z nią kontakt. Baluka był magiem o przeciętnej mocy – dostatecznie silnym, by podróżować między światami, lecz nie na tyle, by zachować wieczną młodość. Z tego powodu wielu magów mogłoby poznać jego myśli.

Tyen wiedział, że jego wahanie bierze się z nawyku niewyjawiania tego, czego wyjawiać nie musiał. Wyrobił go sobie, gdy zaczął szpiegować. Czasami jednak miał wątpliwości, czy zasłużył na przydomek Szpiega, który mu nadano, gdy sojusznicy Raena rozsiewali plotki mające osłabić buntowników. Nie zajmował się zdobywaniem informacji dla żadnej ze stron – Dahli i Baluka oczekiwali po prostu, że powie im o tym, o czym według niego powinni wiedzieć. Przez pięć ostatnich cykli spełniał oczekiwania obu. Przekazywał także jednemu wieści na temat drugiego, tak by każdy był przekonany, że to właśnie po jego stronie stoi Tyen.

A po której stoję stronie? Nie był tego do końca pewien. Może po żadnej. Może po swojej. Nie, gdybym był tak samolubny, po co miałbym się przejmować mieszkańcami Doum? Albo przemocą i niesprawiedliwością w innych światach? Albo tym, że Vellę uwięziono w książce wbrew jej woli?

Gdyby ktoś spytał, powiedziałby, że utrzymuje kontakt z Dahlim, by znać jego zamiary, a z Baluką, by mieć powód utrzymywania kontaktu z Dahlim. Ale ta sytuacja miała drugie dno.

Gdyby Dahli znalazł sposób na wskrzeszenie Valhana, wszyscy magowie musieliby opowiedzieć się po jego stronie albo uciec i się ukryć – o ile znaleźliby miejsce, dokąd wpływy Raena nie sięgały. Tyen dowiedziałby się o tym jako pierwszy. Mógłby ostrzec ludzi.

Metoda wskrzeszenia Valhana mogłaby także przywrócić cielesną postać Velli, choć Tyen nigdy nie poświęciłby w tym celu drugiego człowieka. Ponieważ Dahli mógł znaleźć sposób, który by tego nie wymagał, Tyen znalazł pretekst do spotkań z nim – przyznał się, że ma kontakt z Baluką, i obiecał, że będzie przekazywał informacje na jego temat.

Baluka zaś sądził, że Tyen szpieguje Dahlego w interesie Odnowicieli. Tyen nie miał skrupułów co do szpiegowania Dahlego, lecz działania przeciwko Baluce wzbudzały w nim wyrzuty sumienia. Prócz Velli Baluka był osobą najbliższą definicji przyjaciela. Tyen z niecierpliwością czekał na spotkania z nim i lubił wspominać dawne czasy. Z wielką pieczołowitością dbał o to, by przekazywane przez niego informacje nie zaszkodziły przyjacielowi.

Kiedy Rielle dowie się o tym wszystkim z moich myśli, zrozumie – wmawiał sobie.

Minął jeszcze trzy światy, po czym zatrzymał się w ciemnym pomieszczeniu. Za pomocą krztyny magii wprawił w ruch drobinkę powietrza, aż się rozjarzyła. Zobaczył wokół siebie znajomą piwnicę. Zbutwiałe drewniane półki wyglądały jeszcze bardziej niepewnie niż ostatnim razem. Zanurkował pod nimi, wszedł po skrzypiących schodach i otworzył drzwi u ich szczytu. Jego uszy zaatakował gwar, gdy znalazł się w wąskiej, zatłoczonej uliczce. Przenikliwy zapach miejskiej krzątaniny wypełnił jego nozdrza. Nie dało się stwierdzić, jaka to pora dnia, lecz intuicja podpowiadała mu, że wczesny ranek. Nie miało to jednak znaczenia. Bywał tu o różnych porach i tłok zawsze był taki sam.

Pozwolił, by fala ludzi zabrała go z dala od miejsca, w którym zszedł do świata, a potem, gdy zbliżał się do celu, przepchnął się ku bocznym uliczkom i przez niewielki ryneczek w alejkę tak wąską, że wszyscy musieli bokiem mijać idących w przeciwnym kierunku. Natłok ludzi był tak uporczywy, że łatwiej było dotrzeć na koniec alejki i dołączyć do idących w przeciwną stronę, a potem skręcić we właściwe miejsce – w tym wypadku do pubu – niż próbować przebić się przez falę przechodniów.

W środku było cicho, przy stołach stało zaledwie kilku klientów. Przejrzał ich umysły, podchodząc do baru… i zamarł z dłonią nad dzwonkiem.

To on! – myślał jeden z nich, a serce podskoczyło mu w piersi ze strachu, ale i z poczucia triumfu. To Szpieg. Nasz informator miał rację!

Kiedy mężczyzna odwrócił się, by dać znać towarzyszowi obserwującemu to wszystko z drugiego końca pomieszczenia, Tyen odepchnął się od świata.

W przestrzeni między światami natychmiast pojawiły się trzy cienie. Tyen poszybował ku najbliższej często używanej ścieżce, lecz pościg deptał mu po piętach. Kiedy dotarł do wybranego szlaku, z pełną mocą ruszył przez kilka kolejnych światów.

Cienie zniknęły już przy drugim. Mimo wszystko nie zwolnił tempa. Trzymał się oficjalnych szlaków, więc łowcy mogli się domyślić, w którym kierunku podążył, lub wyśledzić go, zaglądając w umysły ludzi w pobliżu portali, którzy mogli go zauważyć. Dziesięć światów dalej zatrzymał się i zszedł z kamiennego kręgu w gęsty las. Przez niemal sto kroków przedzierał się przez gęstwinę. Unikanie sojuszników Raena nauczyło go już, że najlepszym sposobem na zmylenie pościgu jest podróżowanie bez użycia magii. Tu jednak nie zaszedłby zbyt daleko. Musiał posłużyć się innym fortelem.

Odepchnął się nieco, a potem zatrzymał i uwolnił zmysły. Zaczerpnął odrobinę mocy z przestrzeni między światami i wygładził bruzdę, którą stworzył swoim przybyciem. Następnie przemieścił się głębiej w przestrzeń i ponownie zatarł za sobą ślad. W rezultacie powstała powierzchnia przypominająca zagrabiony piasek, która wkrótce miała się wyrównać. Tylko mag świadom, że zacieranie śladów jest możliwe, mógł to dostrzec.

A jedynym znanym Tyenowi magiem potrafiącym tego dokonać był Raen. Nawet Vella nie znała tej sztuczki. Potrzebował całego cyklu na eksperymentowanie, nim opanował tę umiejętność, lecz i tak szło mu kiepsko w porównaniu do zmarłego władcy.

On miał więcej czasu na ćwiczenia – pocieszył się. Mnie też po tysiącu cykli szłoby całkiem nieźle.

Zatrzymał się jeszcze dwukrotnie, by powtórzyć tę czynność, a potem udał się do kolejnego świata, żeby zaczerpnąć tchu. Kiedy doszedł do siebie, pomyślał o magu, który go rozpoznał. Mężczyzna był zaskoczony, ale tylko tym, że Tyen rzeczywiście pojawił się w miejscu, w którym kazano mu go oczekiwać. Ogarnęły go strach, nienawiść i wyrachowanie. Tyen był zaintrygowany. Nie czekali na niego, by zemścić się za szpiegowanie buntowników, raczej wpadli na pomysł, że mógłby im przynieść jakieś zyski. Może chcieli go porwać. Może tylko zanieść komuś jego zwłoki. A może dowiedzieli się, że ma książkę, w której zawarto sekret wiecznej młodości, i liczyli na to, że mu ją odbiorą.

Może wspólnymi siłami daliby radę.

Tyen jednak w to wątpił. Nie zgubiłby ich tak łatwo, gdyby dysponowali wystarczającą mocą. Bardziej powinien martwić się tym, że ktoś im zdradził, gdzie go zastaną. Ten człowiek mógł o tym wiedzieć wyłącznie od Baluki. Albo wyczytał to z jego myśli, albo Baluka sam mu powiedział.

Skoro znali jedno miejsce, w którym Tyen zostawiał wiadomości, mogli znać pozostałe. Mógłby sprawdzić, czy ktoś czeka na niego w kryjówkach, lecz samo zbliżenie się do nich byłoby teraz niebezpieczne. Chciałby dowiedzieć się czegoś więcej o Rielle, lecz nie było to niezbędne do pomocy mieszkańcom Doum. Nie warto ryzykować.

W końcu jednak będzie musiał się dowiedzieć, kto za tym stoi. Pewnego dnia być może zechce przekazać Baluce coś ważnego. Musiał zatem znaleźć inny sposób, by skontaktować się z przyjacielem. Sfrustrowany i zmartwiony odepchnął się od świata i krętymi ścieżkami ruszył w długą podróż powrotną do Doum.

ROZDZIAŁ 3

Glina była chłodna i lepka. Pachniała dziwną czystością jak na coś, co wykopano z ziemi, z drugiej strony jednak została przecież poddana fachowej obróbce, nim trafiła do warsztatu Tyena. Usunięto z niej kamienie i zanieczyszczenia organiczne oraz bąbelki powietrza. Wystarczyło ją jedynie lekko zagnieść, żeby nadawała się do pracy. Zaniósł materiał na solidny stół, który właśnie do tego mu służył, po czym zaczął ugniatać go nasadą dłoni.

Myślami odpłynął ku zmartwieniom związanym z ostatnimi wydarzeniami oraz ku perspektywom na przyszłość. Od ataku na Wielkie Targowisko minęły trzy dni i nie dotarły do niego żadne wieści od Rady. Trzy dni. Czy poważnie potraktowano zagrożenie ze strony Murai? Wyobrażał sobie, jak w muraiskich kupcach wciąż wrą chciwość i pragnienie utarcia nosa twórcom z Doum, a w imperatorze płonie żądza podboju.

Jeżeli Rada uznała to zagrożenie za poważne, to czy nie informowała Tyena o niczym, bo jako cudzoziemcowi nie ufała mu na tyle, by powierzyć mu negocjowanie w jej imieniu? Gdyby wybrała swojego przedstawiciela spośród obywateli Doum, to czy imperator odmówiłby współpracy, jak sądziła Rielle? Spojrzał w dół. Glina była już miękka i jednolita. Odkleił ją od stołu, a potem zaczął ugniatać dodatkowo w dłoniach.

Dlaczego Rielle jeszcze mnie nie odwiedziła? Może imperator, podobnie jak tutejsza Rada, nie chciał, by w jego imieniu przemawiał ktoś obcy. Rielle nie była przekonana do tego pomysłu i mog­ła nie zaproponować władcy swoich usług. Tyen liczył jednak na to, że bez względu na rezultat Rielle osobiście przekaże mu wieści. Chciał ją jeszcze raz zobaczyć, musiał jednak przyznać, że myśl ta wzbudza w nim zarówno zapał, jak i niepokój.

Jest najpotężniejszym magiem, o jakim słyszałem. Potężniejszym ode mnie. A to oznacza, że potencjalnie jest niebezpieczna, zwłaszcza że nie jestem w stanie czytać w jej myślach, a ona może czytać w moich. Powinienem jej unikać. Mam zbyt wiele tajemnic. Na pewno w końcu się dowie, że krążące o mnie plotki są prawdziwe. Przeważnie.

A jednak gdyby rzeczywiście dowiedziała się o tym z jego myśli, poznałaby także motywy jego postępowania. Zrozumiałaby, że nie miał wyboru i działał w dobrej wierze.

Poza tym była jedyną znaną mu osobą podobną do niego. Nie tylko dlatego, że oboje byli potężnymi magami i potrafili czytać w myślach niemal każdej napotkanej osoby. Wiedział, że tak jak on pochodzi ze świata, którego nie dało się magicznie opuścić, gdyż był niezwykle ubogi w magię, a Raen zagarnął resztki tej mocy. Tyen podejrzewał również, że jedyne zasobne źródło magii w jego ojczystym świecie zostało opróżnione, gdy odszedł stamtąd po przygodzie z Kilrakerem, a Strzelisty Zamek runął.

Była zbiegiem, podobnie jak on. W ojczystych światach uznano ich za zdrajców. Oboje byli młodzi i niedoświadczeni w porównaniu z większością nieśmiertelnych magów z innych światów.

Gdyby przywódcy Murai i Doum o tym wiedzieli, nigdy nie wybraliby nas na swoich przedstawicieli.

Westchnął. Co zatem zrobią? Czy imperator weźmie pod uwagę groźbę Tyena, czy ją zignoruje? Czy Rada zabroni Tyenowi dotrzymać słowa i pozbawić Murai magii, jeżeli imperator zaatakuje, a przywódcy Doum wybiorą wojnę, by nie korzystać z pomocy cudzoziemca?

Uformował glinę w gładką, idealną kulę. Oszacował jej ciężar w dłoni oraz odległość od koła. Huknięcie nią o obrotową tarczę zawsze dawało mu satysfakcję. Zwłaszcza gdy, tak jak teraz, dobrze wycelował i glina lądowała na samym środku. Zaczerpnął odrobinę magii i skierował moc do kotła zamontowanego pod podłogą. Tłoki i zębatki zaczęły pracować, a ich energia poprzez ruchome ramię została przekazana do koła garncarskiego. Glina zaczęła się obracać.

Tyen zmoczył dłonie i szmatę, po czym wycisnął solidną porcję wody na kulę gliny. Dodał wody raz jeszcze, a potem, dla pewności, kolejny raz. Oparł łokcie o kolana, pochylił się i ścisnął obracającą się masę między dłońmi.

Jakie mam prawo, żeby się wtrącać? – zadał sobie pytanie. Czy pięć cykli zamieszkiwania w świecie usprawiedliwia wyrządzenie krzywdy innemu światu tylko po to, by ten pozostał taki, jaki mi się podoba?

Nie mógł wrócić do domu, nie miał więc wyboru i musiał ułożyć sobie życie gdzieś indziej, lecz wszędzie, gdzie się znalazł, wszędzie, gdzie ludzie byli w stanie przeżyć lub dobrze prosperować, uważali się za panów danej ziemi. To pozostawiało tylko dwa wyjścia: żyć według ich zasad lub je ignorować. Wybrał sobie miejsce, którego zasady mu odpowiadały, licząc na to, że w końcu zyska zaufanie i akceptację mieszkańców.

Pięć cykli było niczym w porównaniu do niezliczonych pokoleń, przez które miejscowi rzemieślnicy rozwijali swoje umiejętności i styl. Przecież ci ludzie na pewno woleliby ochronę zaprzyjaźnionego maga niż walkę w obliczu inwazji Muraiczyków, uważających ich za nic nieznaczących sługusów.

Być może najpierw spróbują obronić się samodzielnie. Obywatele Doum nie lubią mieć wobec nikogo zobowiązań – czy to finansowych, czy w postaci przysług. Podziwiam ich za to, nawet jeśli jest to irytujące.

Może dobrze by było zapewnić ich, że jedynym, czego oczekuje w zamian, jest spokojne życie w ich świecie. Mógłby zrobić to listownie. A może lepiej byłoby osobiście?

Regularnie dodając wody do gliny, delikatnie, lecz stanowczo uformował materiał w kształt gładkiej kopuły. Kiedy uznał, że jest idealnie symetryczna, zaczął ją ściskać, by się wydłużyła, a potem zgniótł ponownie w kulę i tak jeszcze kilka razy. Podobnie jak ugniatanie proces ten nadawał glinie bardziej jednolitą konsystencję, lecz zarazem wymagał większych ilości wody. Stopniowo glina stawała się coraz bardziej miękka i plastyczna.

A jeśli Rada zgodzi się, bym przystąpił do pertraktacji?

Jego dłonie drgnęły i musiał ponownie skupić się na symetrycznym uformowaniu materiału.

Jak to ujęła Rielle? „Nie mam ani doświadczenia, ani przeszkolenia w takich sprawach”. On także nie miał. Choć przez chwilę przewodził buntownikom, niewiele było okazji do negocjowania wśród ludzi, których łączył wspólny cel i gdzie nie było miejsca na kompromisy. Z drugiej strony Rielle przez pewien czas żyła wśród Podróżników, którzy umieli dobrze się targować. Czy to zapewniłoby jej przewagę podczas negocjacji? Może blefowała, twierdząc, że się na tym nie zna. Jednak jej największym atutem pozostawała zdolność czytania w umysłach.

Którą z informacji wyczytanych z jego myśli mogłaby wykorzystać przeciwko niemu? Że posiada magiczną książkę, w której zawarto ogromną wiedzę? Baluka i Dahli o niej wiedzieli. Każdy mag silniejszy od Baluki także mógł się o tym dowiedzieć, zaglądając w jego umysł. Tyen nie sądził, by jej istnienie udało się zachować w tajemnicy. Aby nie stracić Velli, postanowił się ukrywać i polegać na swojej magicznej przewadze. Rielle dzięki swojej sile mogłaby mu ją jednak odebrać. Pozostało mu mieć nadzieję, że tego nie zrobi.

Mogłaby zdradzić imperatorowi, że Tyen to szpieg Raena, skoro jednak porozumienia z Valhanem były dla władcy korzystne, Tyen mógł jedynie zyskać w jego oczach. Rielle mogłaby powiedzieć o tym Baluce, lecz Tyen potrafiłby wytłumaczyć się przed przyjacielem. Był pewien, że Baluka by zrozumiał. No, przynajmniej na to liczył. Wątpliwe, by Rielle zaryzykowała spotkanie z Baluką, skoro szpiedzy Dahlego mogli obserwować Odnowicieli.

Jakie miał możliwości, by zyskać nad nią przewagę? Mógłby zdradzić Dahlemu miejsce jej pobytu. Mógłby powiedzieć imperatorowi, że nie dopuściła do wskrzeszenia Raena.

Nie mogę mu powiedzieć. Nigdy by się do mnie nie odezwała. Nie mogę nawet zagrozić, że mu o tym powiem. Nie dysponował żadnymi atutami.