Obsesyjna miłość

Dominik Florianowicz

Obsesyjna miłość

© Copyright by

Dominik Florianowicz & e-bookowo

Grafika na okładce: shutterstock

Projekt okładki:

e-bookowo

Korekta:

Patrycja Żurek

ISBN 978-83-7859-572-4

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: wydawnictwo@e-bookowo.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2015

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

Jak wygląda świat, kiedy życie sta­je się tęsknotą?

Wygląda pa­piero­wo, kruszy się w pal­cach, rozpada.

Olga Tokarczuk

Część 1 Pogrążony w mroku1

Gdy patrzyłem w jej oczy, widziałem tamto dawno zapomniane światło. Takie samo. Identyczne. I właściwie bez żadnej różnicy. Doskonale skrojone usta, jakby krawiec szyjący z tego człowieczego materiału wyjątkowo znał się na rzeczy. Ciemne brwi i rzęsy, nie za długie, ale gęste, obramowujące oczy jak żółte płatki słonecznika okalają jego wnętrze. Jaśniała jedynym w swoim rodzaju światłem. Delikatna skóra. Na twarzy lekko widoczne rumieńce. Uszy trochę odstające, ale dodające jej osobliwego uroku. Dłonie szczupłe. Kiedy chwytała nimi szklankę z drinkiem, oplatając ją palcami, dziwiłem się, że kobieta może mieć tak kształtne a jednocześnie tak małe dłonie. Czy z takimi rączkami da się żyć? Widocznie tak. Nie sprawiało jej to żadnego kłopotu. Oczywiście była drobna i z tą drobnością kłóciły się jej włosy, które jakby żyły swoim życiem. Ciemne jak noc i błyszczące. Białe zęby również połyskiwały, gdy się uśmiechała, i przyciągały uwagę patrzącego. I chyba ten uśmiech podziałał na mnie tak nostalgicznie. Nagle odwróciłem od niej wzrok i przechyliłem szklankę koniaku, zamawiając od razu jeszcze jedną. Musiałem chwilę odczekać. Uspokoić się. Najlepiej wypić jeden lub dwa drinki, aby ręce przestały się trząść. Zresztą, czemu nagle drgają, przecież minęło tyle miesięcy od tamtego czasu. Bywało, że nie mogły się uspokoić, nie potrafiły utrzymać nawet jednej rzeczy. Nic. Po prostu drżały. Nawet podczas snu, domyślam się, nie zachowywały spokoju.

Oddychałem mocno. Wciągałem nowe powietrze. Wypiłem kolejny koniak. Na wszelki wypadek zamówiłem następny ostatni już. Gdzieś w głowie odezwał się ostrzegawczy głos: „Nie powinieneś tego robić. Zapomnij.”

Ale jak tu miałem zapomnieć, kiedy głowa nie pozwalała, ręce znowu drżały, a serce trzymała w silnym uścisku Tęsknota? Przecież nie można nakazać człowiekowi po prostu przestać żyć, bo właśnie dla mnie zapomnienie mogło oznaczać tylko śmierć.

Nie chciałem jeszcze umierać. Miałem trzydzieści dwa lata. Całe życie przed sobą. Dlatego właśnie starałem się pamiętać. Nie, co ja piszę! Nie musiałem się starać. Po prostu pamiętałem. A pamięć zżerała mnie tak bardzo, że już nie potrafiłem racjonalnie myśleć. Byłem więźniem w cielesnej skorupie, niepotrafiącej żyć właściwie. Już chyba nie potrafiłem nic. Może tylko pić…

Odważyłem się zerknąć na nią, a wtedy zamarłem. Znowu się uśmiechała. Jej ładna koleżanka nieustannie coś szczebiotała, ona siedziała spokojnie, cicho i tylko ten uśmiech pojawiał się na twarzy. Czasem dodała coś od siebie. Widocznie koleżanka potrzebowała się wygadać. A może taka już była jej natura, przecież wiem, jak to w życiu z ludźmi bywa…

Nagle dziewczyna siedząca obok niej przybliżyła usta do jej ucha i coś zaszeptała. Odwróciła się po chwili i nasze spojrzenia się zetknęły. Nagle jakby czas się zatrzymał. Coś boleśnie zakłuło mnie w sercu, ścisnęło w żołądku. Zachciało mi się płakać, ale jednocześnie wiedziałem, że muszę się opanować. Pospiesznie chwyciłem szklankę i wyciągnąłem w jej stronę, unosząc ją w geście pozdrowienia. Podniosła drinka i uczyniła to samo. Napiła się. Napiłem się ja. Przełknąłem. Zapiekło w gardle. Niech piecze, przynajmniej czuję, że jeszcze żyję.

Spojrzałem na swoją drżącą rękę. Cała w strupach, jeszcze nie zagoiły się niedawne rany. Co tu się dziwić, pomyślałem. Przecież jak tylko się zagoją, zaraz sprawiam, że powstają nowe.

Moje ręce były zgrabiałe jak ręce starego robotnika. Bicie o ściany zrobiło swoje i były teraz w opłakanym stanie, sine i obolałe, ale Bóg mi świadkiem, że od miesięcy był to jedyny sposób na przetrwanie. W przeciwnym razie, gdybym nie odczuwał bólu w przynajmniej jednej części ciała, nie wierzyłbym, że jeszcze żyję. Jeśli bolało, było dobrze…

Nigdy nie byłem zwolennikiem samookaleczania, ale kiedy zdarzyło się TAMTO, jakoś samo to przyszło. Pewnego dnia, nie wiedząc, co z sobą robić, starając się ze wszystkich sił znaleźć gdzieś kawałek nadziei na przyszłość, uderzyłem pięścią o ścianę. Potem jeszcze raz i dopiero kiedy polała się krew, uzmysłowiłem sobie, że nie powinienem tego robić. Ale kolejnej nocy to powtórzyłem, by koncentrować się na bólu, nie na sercu pragnącym wyskoczyć z piersi i przestać bić.

W tym momencie zacząłem się wstydzić pokaleczonych rąk, na szczęście dziewczyna siedziała w bezpiecznej odległości, czyli nie mogła nic zauważyć. Czym prędzej zapłaciłem za wypity alkohol i ruszyłem do wyjścia. Dusiłem się w tym pomieszczeniu, musiałem jak najprędzej odetchnąć świeżym powietrzem. Idąc w stronę wyjścia, odpiąłem guzik koszuli i rozciągnąłem krawat, czując, jak pot perli się na mojej skroni. Dziewczyna spojrzała zdziwiona. Uśmiechnąłem się niepewnie, skinąłem jej głową i opuściłem to miejsce.

Po co ja tu właściwie przyszedłem?, ganiłem się w myślach. Przecież i tak nic z tego nie będzie, zresztą cokolwiek by się zdarzyło, nie wróci mi to utraconego czasu. Wybrałem się na poszukiwania, a tymczasem nie da się go wrócić. Czas zagubiony jest zagubiony. Nie ma go. Zniknął. Przestał istnieć.

Więc dlaczego tu byłem?

Oparłem się plecami o mur budynku i zamknąłem oczy. Wdychałem głęboko powietrze, jak ryba wyjęta dopiero co z wody, i nie mogłem uzyskać spokoju. Jakby w tlenie nie było tlenu. Jak mam zacząć oddychać?, pytałem w myślach i ogarniała mnie coraz większa panika. Musiałem stąd odejść, opuścić to przeklęte miejsce, gdzie zaprowadziła mnie ciekawość i tęsknota. Nie powinienem był się tu pokazywać, ta kobieta nie miała prawa mnie widzieć. Ja nie miałem prawa do jej świata, ponieważ do niego nie należałem. Już dawno temu uzyskała ode mnie immunitet, właściwie miała go od zawsze, jednakże teraz niewiele brakuje, a straci go, co obojgu nam nie przyniesie nic dobrego.

Pospiesznie ruszyłem w stronę hotelu. Musiałem zamknąć się w pokoju, położyć na łóżku, wziąć zimny prysznic i może znowu uderzyć pięścią w ścianę…

Kiedy już znalazłem się wewnątrz budynku, uspokoiłem się trochę. Nie zwracałem uwagi na ludzi, omijałem ich, jakby byli cieniami, niewartymi spojrzenia rzeczami, dekoracją wnętrza hotelu, które nic dla nas nie znaczą. Gdyby się tylko nie poruszali i stali w miejscu…

Rzuciłem się na łóżko, ale chociaż starałem się wyrzucić z siebie wszystkie złe myśli, nie mogłem przestać o niej myśleć. Jej widok wypalił w mojej głowie dziurę, dusza rwała się do niej, aczkolwiek umysł mówił, że nie mam do tej kobiety prawa, że nie jest mi przeznaczona i nigdy nie da mi tego, czego oczekuję. A jednak głowa nie chciała przestać myśleć. Zaczynałem gotować się wewnątrz.

Wstałem z jękiem i zerwałem ubranie, oddychając głośno. Popatrzyłem na siebie nagiego w lustrze. Zobaczyłem silnego, dobrze zbudowanego mężczyznę o płowych włosach. Gdyby zobaczył mnie ktoś z czasów młodości, nie poznałby mnie. Wyrosłem dwa razy bardziej, w niczym nie przypominałem chucherka, jakim byłem w szkole. Teraz stałem się mężczyzną w sile wieku, takim, jakiego nawet sam siebie nie widziałem w wyobraźni. Siłownia i dieta zrobiły ze mnie człowieka niemalże doskonałego. Ale na cóż ta powierzchowna doskonałość?, pytałem się w myśli, kiedy środek zeżarty jest przez niszczącą tęsknotę?

Gdyby ktoś mi się przyjrzał, jak pewnie przyglądała mi się dziś ona, zauważyłby jedynie pustą ramę obrazu, który skrywał w sobie obraz człowieka rozbitego wewnętrznie, gnębionego poczuciem słabości, niepewności jutra i lęku; tęskniącego do czegoś, co go scali, postawi z powrotem na nogi i pozwoli odbudować wiarę w siebie.

Ale jak tu pozbierać się do kupy, kiedy cały świat już od miesięcy leży w gruzach?

Odkręciłem zimną wodę i wszedłem pod prysznic. Lodowaty strumień lał się na moje ciało. Zamknąłem oczy i nie czułem nic. Zanim zdałem sobie sprawę, że łkam jak dziecko, stałem zdrętwiały z chłodu, trzęsąc się jak osika.

Nie przejmując się ociekającą wodą przeszedłem przez pokój i znowu położyłem się do łóżka. Chciałbym zniknąć. Wszystko bowiem było nie tak, jak miało być. Nic w moim życiu nie pasowało do siebie. Moje plany uległy zmianie, co tam zmianie, raczej raptownemu unicestwieniu z dnia na dzień. I teraz ja, ofiara życia, przeszłości i niefortunnego losu, który się ze mnie naigrawał, miałem doczekać jeszcze starości, aczkolwiek nie wiedziałem jak, nie widząc przed sobą sensu i nadziei?

Tęsknota wypalała we mnie tak wielką ranę, że nie byłem zdolny do normalnego funkcjonowania.

W pewnym momencie, nie potrafiąc już sobie poradzić z nękającymi mnie myślami, otworzyłem szufladkę i wyciągnąłem tabletki na sen, połknąłem dwie i zapiłem wodą. Musiałem chociaż na chwilę zasnąć, a bez pomocy by się to nie udało.

Moja ostatnia myśl należała do niej: jakie miała doskonałe usta, przecież jeszcze niedawno je całowałem, a ona nawet o tym nie wiedziała…

2

Przebudzenia nigdy nie należą do przyjemnych. Nie, kiedy uświadamiamy sobie, że słońce dawno przestało świecić i pozostaje nam już tylko żyć w świecie pozbawionym jego dobrych promieni. Dojście do siebie zabiera mi za każdym razem wiele czasu. Leżę z przesłoniętymi rękoma oczami, by nie patrzeć na jaskrawy dzień. Przecież i tak nie dojrzałbym wokół siebie nic, co mogłoby ucieszyć mój wzrok. Czasami starałem się nie oddychać, ponieważ z każdym oddechem wdychałem nową palącą tęsknotę. Ale i ten zabieg na niewiele się zdawał, ponieważ ciało rządziło się swoimi prawami i nalegało, by otworzyć usta i wciągnąć w płuca nowy wdech. Ganiłem się w myślach za słabą wolę, najlepiej by przecież było, gdybym tych ust już nie otwierał. Instynkt jednak okazywał się silniejszy. Krew potrzebowała pożywienia.

W pierwszym odruchu zdrowego rozsądku chciałem wyskoczyć z łóżka i nie myśląc, spakować rzeczy, wynieść się stąd jak najdalej, byle tylko opuścić to miejsce i więcej nie wracać. To mogło okazać się jedynym dobrym wyjściem z sytuacji. Niestety, zaraz stanęła mi przed oczami ona i już wiedziałem, że nie zrobię żadnego kroku do tyłu. Jeżeli pójdę to tylko przed siebie, nie będę się cofał. Przyjeżdżając tu, koło zaczęło się toczyć, nie miałem sił, by je teraz zatrzymywać.

Zanim to sobie uświadomiłem, już wychodziłem z hotelu. Szedłem w określone miejsce, do restauracji, w której pracowała dziewczyna z baru. Usiadłem przy stoliku i starając się utrzymać nerwy na wodzy, rozsiadłem się tak, aby wyglądać, na spokojnego i uwolnionego. Tymczasem wewnątrz aż mnie ściskało. Co będzie, jeśli ma dzisiaj wolne?

Nie miała. Była w pracy, co zrozumiałem, gdy pojawiła się przede mną z kartą dań w ręce i uśmiechem na twarzy.

– Dzień dobry – przywitała się uprzejmie.

– Dzień dobry – odpowiedziałem po odchrząknięciu.

Spojrzała uważniej, zmarszczyła nagle brwi i zapytała:

– Czy myśmy się wczoraj nie widzieli?

Zaschło mi w gardle. Pamiętała mnie.

– Tak. Siedziała pani z siostrą w barze „Tłusta panda”.

Pokręciła głową, pokazując rząd równych białych zębów.

– Od razu pana poznałam. To nie była siostra. To moja przyjaciółka.

– Przepraszam, wydawało mi się, że widzę podobieństwo.

Uśmiechnęła się tak, że zabolało mnie serce. Uśmiech ten znałem przecież od lat, tylko ona nie zdawała sobie z tego sprawy.

– Przyjechał pan do Krakowa na wakacje?

Był lipiec i afrykańskie ciepło na dworze. Zdawało się, że ludzie przyjeżdżają tu tylko na wakacje.

– Tak – wydukałem, starając się mówić jak najmniej, aby wszystkiego nie zniszczyć.

– Pozostawię pana samego, proszę w spokoju wybrać śniadanie. Mam nadzieję, że podoba się panu miasto.

– Proszę nie odchodzić. – Chwyciłem ją za rękę. Odwróciła się i spojrzała na mnie ze zdziwieniem, od razu więc ją puściłem i poranioną dłoń schowałem pod stołem. – Przepraszam.

– Nic mi się przecież nie stało. Ale panu chyba tak? – Skinęła głową na moje ręce.

– Uprawiam boks. – Wyrzuciłem z siebie kłamstwo, które nie było tak do końca nieprawdą. Przecież okładanie ściany pięściami niewiele różniło się od boksu.

– Sportowiec? Miło to słyszeć. W dzisiejszych czasach ludzie lubią dbać o siebie. Ci, co nie lubią, raczej mają mniej szans na powodzenie.

– W czym?

– W życiu.

Na chwilę nasze oczy się spotkały i patrzyliśmy na siebie w skupieniu. Wreszcie ona znowu uśmiechnęła się.

– Więc czym mogę panu służyć?

– A co mi pani proponuje?

Między nami nawiązało się porozumienie, nie ulegało wątpliwości. Wyczuwałem też, że jej się to podoba.

– Proponuję coś, czego nie znajdzie pan w menu. Coś świeżego i zdrowego. Tylko dla stałych gości.

– Nie jestem stałym gościem, niestety. – Udałem zasmucenie.

– Ale zawsze może nim pan być. – Mrugnęła okiem.

Przełknąłem ślinę.

– Dobrze. Niech będzie.

– Coś do picia?

– Whisky. Z lodem.

Skinęła głową i odeszła, znikając w kuchni. Kiedy stamtąd wyszła, zajęła się moją whisky, którą przyniosła do stolika. Na szczęście ludzie jakoś nie garnęli się dziś na śniadania, co bardzo mi odpowiadało.

– Zawsze pije pan tak po ranu? – zagadnęła.

– Tylko jeśli spotykam piękne kobiety.

– Które może nie lubią, kiedy mężczyzna pije.

– Prawdziwy mężczyzna zawsze pije. Gdybym był jakimś kundlem, chcącym zrobić na kimś wrażenie, pewnie bym nie pił. Na szczęście teraz nie jest mi to potrzebne.

– A to z jakiego powodu? Przecież jestem kobietą. – Podjęła grę.

Postanowiłem zaryzykować.

– Z tego, że na pani wrażenie zrobiłem już wczoraj.

Zarumieniła się.

– Ma pan bardzo wysokie mniemanie o sobie.

– Tyko wtedy, kiedy w moim pobliżu znajduje się piękna kobieta.

Rozejrzała się, udając zdziwienie.

– A stoi? Jakoś nie zauważyłam, sala jest pusta.

Roześmiałem się. Była urocza.

– Czy wszystkie piękne kobiety w Krakowie nie zdają sobie sprawy ze swojej atrakcyjności? Jeżeli tak, pewnie zostanę tu na dłużej.

– Niestety nie mam pojęcia, wiem tylko, jeżeli chodzi o mnie, że nieczęsto klienci prawią mi komplementy o – spojrzała na zegarek – dziewiątej rano.

– Więc jestem dziś pierwszy?

– I pewnie ostatni.

– Nie sądzę.

– Proszę mi zaufać – odpowiedziała i zniknęła obsłużyć klienta, który przed chwilą usadowił się przy jednym z okien.

Patrzyłem, jak się porusza. Oczywiście chodziła inaczej niż to sobie wyobrażałem, ale przecież nie mogłem się spodziewać niczego innego. Za to jej ruchy, nie wszystkie, ale niektóre, były mi bardzo znajome.

Kobieta znowu weszła do kuchni, a kiedy z niej wyszła, niosła na tacy moje jedzenie. Patrzyłem, jak stawia na stole duży talerz z sałatką i grzankami.

– To specjalna sałatka z łososiem, cykorią i świeżym ananasem. Co znajduje się w dresingu, tego niestety nie mogę panu powiedzieć, tajemnica kucharza.

Specjał rzeczywiście wyglądał ciekawie i od razu miałem ochotę się na niego rzucić jak zwierzę, czując wilczy głód.

– Dziękuję, wygląda apetycznie.

– W takim razie smacznego.

Odeszła, a ja ruszyłem na zapas z jedzeniem. Nie trwało mi długo, a talerz ział pustką. W dresingu wyczuwałem limonkę, oliwę, czosnek i jakieś zioła, niestety nie wiedziałem jakie. Smakowało.

– Ma pani wyjątkowe kubki smakowe. Dawno nie jadłem czegoś równie dobrego.

– Gdyby częściej pan do nas zaglądał, odkryłby pan jeszcze wiele nieznanych smaków.

– Nie wątpię…

Zarumieniła się znowu, musiałem powstrzymać się, by jej nie dotknąć, nie pogładzić po policzku.

– Czy… – odezwałem się, ale potem znowu poczułem wyrzuty sumienia i zamilkłem. Nie powinienem tego robić.

– Tak?

– Czy dałaby się pani zaprosić po pracy na drinka?

– Po pracy będę miała worki pod oczami, pewnie zrobią mi się dodatkowe zmarszczki i będę spocona od biegania po sali. Czyli… coś mniej więcej tak, jakbym miała o dwadzieścia lat więcej.

– Nie szkodzi. Nie mam nic przeciwko dojrzałym kobietom.

Popatrzyła uważniej.

– Naprawdę mnie pan chce zaprosić na drinka?

– Nie zapraszałbym pani, gdyby było inaczej.

– Kończę pracę po dziesiątej.

– Może być.

– Mogę się trochę spóźnić, wszystko zależy od klientów.

– Poczekam.

– Mogę też… – Zaczęła wymyślać kolejny argument.

– Nieważne – przerwałem jej. – Po prostu poczekam. Cokolwiek się zdarzy.

Odetchnęła.

– W takim razie nie mam nic przeciwko temu.

– Więc poproszę o rachunek.

Po wyjściu z restauracji skierowałem się nad rzekę. Musiałem przez chwilę pobyć sam na świeżym powietrzu. Pomimo że nie było jeszcze południa, słońce przypiekało, jakbym leżał na grillu. Z chęcią zrzuciłbym z siebie ubranie i wskoczył do Wisły, ale kolor wody w tym miejscu nie nastrajał do pływania.

Usiadłem nad brzegiem, na zielonej trawie i zamknąłem oczy. Co takiego zrobiłem? Czy naprawdę się z nią umówiłem? Powinienem jak najprędzej wziąć nogi za pas i zwiewać, gdzie pieprz rośnie. Nic tu po mnie. Wszystko mogę jedynie jeszcze bardziej pogmatwać, a już i tak miałem mocno porozwalane życie. Jeżeli zabrnę w ślepą uliczkę, może się zdarzyć, że zranię nie tylko siebie, ale również ludzi wokół. Ją pewnie najbardziej. Oczywiście nic z tego nie musiało się zdarzyć, ale przecież gołym okiem było widać, że pomiędzy nami coś się dzieje.

Tak bardzo chciałem jej dotknąć…

Jej obraz stał mi przed oczami i nie mogłem go wymazać z pamięci. Coś na kształt gorączki zaczęło mnie palić od środka. Chciałem, chociaż na jedną chwilę, rozpalić taki płomień, by znów sobie wszystko przypomnieć…

Jeżeli czegoś czasem mocno chcemy, żadna cena nie wydaje się wygórowana. Dopiero kiedy to osiągniemy, możemy zdać sobie sprawę, że za drogo nas to kosztowało, ale z początku nie interesują nas koszty. Najważniejsze jest dopiąć celu.

Nie wiem, jak przeżyłem cały dzień, pamiętam tylko, że czekanie było dla mnie bolesną udręką, zanim wreszcie znalazłem się przed restauracją w oczekiwaniu na jej wyjście.

Zauważyłem, że wewnątrz i w przylegającym do knajpy ogródku jest pełno ludzi. Czy uda jej się w takim razie wyjść? A może jednak zrezygnuje? Może nie puszczą jej tak wcześnie? Może…

Wyszła dokładnie dziesięć minut po dwudziestej drugiej. Wesoła, uśmiechnięta, z krótką spódniczką i białą koszulką. Jej buty na obcasie wydzwaniały przy każdym kroku.

– Mam nadzieję, że długo nie czekasz.

– Dopiero co przyszedłem, jakieś pół godziny temu.

Roześmiała się.

Poszliśmy usiąść w jedną z ustronnych uliczek, aby nie zagłuszał nas zgiełk tłumów, jakich teraz w mieście było jeszcze więcej niż za dnia. Usiedliśmy w ogródku i zamówiliśmy po drinku.

– Siedzimy, pijemy, a nawet się nie znamy – zauważyła.

Była w błędzie, aczkolwiek nie do końca.

– Masz rację. Jestem Konrad. – Wyciągnąłem rękę.

– Hanka. – Podała mi dłoń.

– Więc, Haniu – zagaiłem, kiedy już wymieniliśmy uściski dłoni – co byś mi chciała o sobie powiedzieć?

– Właściwie nie opowiadam o sobie obcym ludziom – stwierdziła.

– Znamy się już dwa dni – przypomniałem.

– Co nie oznacza, że nie jesteś obcy.

– Możemy więc rozmawiać o bardziej… nieosobistych sprawach. Żadnych lat, rodzinnych tajemnic. Jeżeli kogoś zabiłaś, również mi o tym nie mów. Zostawmy to na moment, kiedy już się lepiej poznamy.

– Czyli planujesz się jeszcze ze mną spotykać?

– Może…

– Wakacyjne romansiki jednak nie wchodzą w grę. Nie jestem dziewczyną na jeden dzień.

– Mam nadzieję. Gdybyś była, nie siedzielibyśmy dziś razem.

Rozluźniła się, spoglądając na mnie z lekko przekrzywioną głową.

– Kim ty właściwie jesteś?

– Mężczyzną?

Roześmiała się.

– Oj, proszę cię, tyle to wiem. Kim jesteś lub co tu robisz, tak naprawdę?

– Nie wiem – powiedziałem i była to prawda. – Po prostu postanowiłem tu przyjechać, coś mnie ciągnęło, nigdy bowiem nie byłem w Krakowie, co cię pewnie zdziwi i… i tyle.

– Spodobało ci się tu?

– Tak. Miasto posiada dziwną siłę. Jest tu coś magicznego. Wydaje mi się, że każdy kąt zieje tajemniczą historią i pachnie polskimi smakami.

– Może obwarzankami. – Prychnęła.

– Też. Obwarzankami też.

– Masz rację. – Westchnęła, rozmarzając się w jednej chwili. – Kraków to najpiękniejsze miasto na ziemi. Nigdzie nie można znaleźć takiej atmosfery jak tutaj. Wiele podróżowałam i odkrywałam, jednak nigdy nie udało mi się wczuć w duszę żadnego z miast tak bardzo jak tutaj. To miasto żyje samo w sobie, oddycha. Jest jedyne w swoim rodzaju.

– Widzę, że naprawdę je kochasz.

– Tak, aczkolwiek wychowałam się na wsi, na szczęście niedaleko stąd. Jeżeli raz postawisz tu nogę, już zawsze będziesz nosić w sobie tęsknotę, by wrócić.

– Chyba masz rację. Już za nim tęsknię.

Roześmiała się znowu, a miała tak radosny i zarażający śmiech, że jej zawtórowałem.

– A ty? – zapytała. – Skąd cię przywiał wiatr?

– Z Olkusza.

– I nigdy nie byłeś w Krakowie? Nie żartuj.

– Nie. Jakoś tak się złożyło.

– Przynajmniej teraz to nadganiasz.

– Staram się, jak mogę.

Wypiliśmy drinki i zamówiliśmy jeszcze jedną rundę. Przez chwilę Hanka wpatrywała się we mnie uważnie.

– Co mi się tak przyglądasz?

– Bo jesteś cały taki… taki duży.

– Wyrosło mi się, mama karmiła mnie piersią. Aż do komunii.

– Żartujesz? – wykrzyknęła, aż spojrzeli na nas wszyscy ludzie siedzący wokół.

– Oczywiście.

– Wariat. – Pokręciła głową.

– Wszyscy mi to mówią.

– Więc pewnie jakaś prawda w tym jest.

– Trzeba się przekonać.

– Już się przekonałam.

Siedzieliśmy na chwilę w milczeniu.

– Nie czeka na ciebie w domu mąż i dzieci? – zapytałem.

– Mam dopiero dwadzieścia dziewięć lat. Nie te sprawy mi w głowie.

– Zegar biologiczny i te sprawy…

– Mam jeszcze czas. Na wszystko przyjdzie pora. A ty?

– Też mam czas, wiele czasu. Jestem facetem.

– Zauważyłam…

Zapłaciłem rachunek i poszliśmy wolno w stronę jej domu. Gdy staliśmy pod kamienicą, popatrzyła na mnie i powiedziała:

– Dziękuję ci za miły wieczór, Konradzie.

– Powtórzymy go jeszcze?

– Jeśli będziesz chciał?

– A ty? – zapytałem z nadzieją w głosie. – Czy będziesz chciała?

Znowu przekrzywiła głowę z szelmowskim uśmiechem, mówiąc:

– Może…

– Zrozumiem, jeżeli nie…

– Jutro o tej samej porze?

Spadł mi ciężar z serca.

– Tak.

– W takim razie dobranoc.

– Dobranoc.

Podała mi rękę i zniknęła za drzwiami. Spokojnie ruszyłem w stronę hotelu.

3

Kopałem sobie grób i nic nie mogło mnie przed tym powstrzymać. W ciągu nocy budziłem się wiele razy, przewracając na wszystkie strony. Oblewał mnie zimny pot. Raz usłyszałem czyjś krzyk, więc po przebudzeniu otworzyłem szeroko oczy i wpatrywałem się w ciemność. Nikogo tu nie było, przecież do hotelowego pokoju nikt by się nie dostał, ale krzyk nie dawał mi spokoju. Pakuj się i wynocha, szeptało mi coś w myślach. To nie może skończyć się dobrze, idziesz w stronę destrukcji, a kiedy stanie się najgorsze, zniszczysz nie tylko siebie, ale również osoby znajdujące się wokół. Czułem, że to, do czego starałem się dążyć, nie było dobre, ale tęsknota, która zżerała mnie od wewnątrz, kazała mi przeć do przodu i nie poddawać się. Nie osiągnę spełnienia, dopóki nie dostanę tego, czego chcę.

Pewne rzeczy w życiu, jakkolwiek by się to miało skończyć, po prostu muszą się zdarzyć.

Od