Strona główna » Obyczajowe i romanse » Och, Elvis!

Och, Elvis!

4.00 / 5.00
  • ISBN:
  • 9788379769513

Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).

Kilka słów o książce pt. “Och, Elvis!

Staruszki, które ukradły urnę i zniknęły!

Chociaż Joanna jest już po trzydziestce, wciąż mieszka z matką i ciągle słyszy, że powinna wreszcie znaleźć męża. Od lat cały swój wolny czas poświęca podopiecznym domu spokojnej starości, w którym pracuje. Nie jest tam jednak tak spokojnie, jak mogłoby się wydawać. Gdy jedna ze staruszek umiera, jej szalone przyjaciółki chcą wykraść urnę i spełnić ostatnie marzenie Alicji – zabrać ją na grób Elvisa w Memphis. Policjanci ignorują sprawę, więc Joanna musi sama odnaleźć siwowłose złodziejki. Pomaga jej wnuk Alicji, którego gryzą wyrzuty sumienia, bo nie zdążył spędzić z babcią zbyt wiele czasu. Trzeba mu tylko wytłumaczyć, dlaczego Joanna nie upilnowała urny…

Czy żywiołowym staruszkom uda się zrealizować ten szalony plan?

Polecane książki

"Szalona miłość" to debiutancka powieść Roberta Fujaka pokazująca w sposób oryginalny i przewrotny miłość między dwojgiem ludzi, gdzie, niczym w telewizyjnych operach mydlanych, cały świat sprzysięga się, by przeszkodzić ich związkowi. Mamy tu do czynienia ze specyficznym podejściem do reguł pisa...
Praca opisuje i analizuje świadomość, myśli, sądy. poglądy, uczucia, wierzenia i wyobrażenia społeczeństw z różnych grup społecznych wielu kontynentów, które autor poznał w bezpośrednich badaniach naukowych....
Znana i lubiana amerykańska aktorka wybiera się na odpoczynek do miasteczka Somoethville na zachodnim wybrzeżu USA. Spotka tam intrygującego Węgra, świętującego zdobycie prestiżowej nagrody. Piękna Ava z Ameryki i Kristof z Europy na pozór nie mają nic wspólnego, jednak zbiegiem okoliczności ich...
Piotrek biegał w dzieciństwie po zamarzniętej rzece i wpadł tam na stół zastawiony kartami do gry. Wokół, nie wiadomo skąd, grała ciepła, stara muzyka. W popielniczce żarzył się jeszcze czyjś papieros. Już o tym nie pamięta, choć powinien. Teraz kocha kobietę, której nie potrafi uratować. O tym nie ...
Druga część trylogii autorstwa Josepha Delaney’a, kontynuacja bestsellerowej serii „Kroniki Wardstone”. Tom Ward, razem ze swą pomocnicą Jenny, kontynuuję misję stracharza walcząc z boginami, wiedźmami i innymi sługami ciemności. Korzystając z pomocy Grimalkin, Tom i Jenny przygotowują się do starci...
Historia wojennej bohaterki, która uwodząc wojskowych, poznawała tajemnice wroga „Znakomicie napisana biografia oparta na solidnych materiałach źródłowych. Daje do myślenia”. Library Journal Niezwykła biografia „największej pomijanej milczeniem bohaterki” w dziejach II wojny światowej. Opowieść ...

Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Marika Krajniewska

Copyright © Maria Krajniewska, 2018

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2018

Redaktor prowadząca: Adriana Biernacka

Redakcja: Karolina Borowiec

Korekta: Kamila Markowska / panbook.pl

Pro­jekt okład­ki: Anna Damasiewicz

Fotografie na okładce: © alexroz|Depositphotos, © lifeonwhite|Depositphotos

Konwersja: Grzegorz Kalisiak

ISBN 978-83-7976-951-3

CZWARTA STRONAGrupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fre­dry 8, 61-701 Po­znań

tel.: 61 853-99-10

fax: 61 853-80-75

redakcja@czwartastrona.pl

www.czwartastrona.pl

Rozdział I

Warszawa 2017

Without a song a man ain’t got a friendWithout a song the road would never bendWithout a song…

Elvis Presley*

Zardzewiałe skrzypnięcie drapało pod czaszką. Przynajmniej takie miała wrażenie, jej koleżanki też.

– Nie wytrzymam, no zejdź wreszcie z tej starowinki! – Gienia siedziała na jedynej desce, która pozostała w piaskownicy, by chronić zamki, wieżowce i podziemne parkingi przed nachalnym atakiem chuliganów z podwórka. Do ich grona zaliczały się też psy, koty i gołębie, czyli okoliczni milusińscy.

Gienia od zawsze lubiła piasek, zresztą nie tylko. Skamieliny w każdej postaci serdecznie ją bawiły. Często wynosiła z domu farbki i zupełnie nie zwracając uwagi na liczne wybałuszone oczy gapiów w różnym wieku, oddawała się sztukom magicznym. Zaczarowywała kamienie, które zmieniały się w biedronki, mrówki, żabki, a nawet wiewiórki i koty. I zawsze, za każdym razem, niezależnie od tego, jakie dzieło sztuki zmalowała na kamieniu, dorysowywała serce. Czerwone, strukturalne, prawie że tętniące życiem. Bo kamień nie jest bez serca, powtarzała.

– Marudzisz jak ta baba z warzywniaka za rogiem. A sama skrzypisz jeszcze lepiej od tej huśtawki, starowinko! – Alicja roześmiała się zachrypniętym głosem. Zatrzymała huśtawkę i zeszła z niej, przytrzymując kwiecistą sukienkę. Stojąc na błotnistej ziemi, poprawiła słomkowy kapelusz, wyciągnęła z kieszeni błyszczyk i użyła go zgodnie z przeznaczeniem, wykrzywiając usta w nierówne „O”. Cmoknęła nie wiadomo kogo przed sobą i powędrowała na zjeżdżalnię.

– Czy tobie całkiem odbiło? – żachnęła się Marysia, nie odrywając wzroku od rozłożonej przed nosem gazety.

– Odbiło? Nie mnie, ja przynajmniej się dobrze bawię i niczego nie wstydzę. Odbija to tobie co dzień rano. Chyba te gazety kupujesz dla tego gościa. – Alicja zjeżdżała ze zjeżdżalni, ciesząc się, że część, na której właśnie usiadła w swojej kwiecistej sukience, została niedawno wymieniona na plastikową, nowiutką, czerwoną. Dawniej musiała na plac zabaw zakładać stare dresy, ponieważ każdy zjazd groził pojawieniem się nowej dziury na tym, co miała na sobie. Od tych wakacji wszystko się zmieniło.

– Jakiego znowu gościa, Alka? O czym ty do mnie rozmawiasz? – Maria wlepiała oczy w gazetę, co chwila pogwizdując ze zdumienia, podziwu lub oburzenia. Jej koleżanki dawno nauczyły się rozpoznawać rodzaje gwizdnięć i już o nic nie pytały.

– Niczego się nie wstydzisz, mówisz? – prychnęła Gienia. – To czemu jesteśmy tu o piątej pięćdziesiąt trzy rano?

– Bo do kościółka trzeba biec… – burknęła pod nosem, jednocześnie pogwizdując, Marysia, zapowiadając odpowiedź swojej przyjaciółki.

– Bo do kościółka trzeba biec! – Głośno i wyraźnie wyrecytowała Alicja.

– No tak, a różaniec w torebce, w kieszonce z zameczkiem – zanuciła Gienia, odkładając plastikową łopatkę i otrzepując dłonie. – A myślałam, że o tej porze ludzie przez okna nie patrzą, bo śpią.

– Śpią, śpią, ale do kościółka trzeba biec. – Maria odłożyła wreszcie gazetę i przeciągnęła się dyskretnie, czując na sobie promienie letniego słońca, kojarzące jej się z błogim lenistwem, na które wreszcie mogła sobie pozwolić. Po wielu latach mogła. I w dupie miała, czy ktoś patrzy na nie z okien o piątej pięćdziesiąt trzy, na trzy stare baby bawiące się w najlepsze na podwórkowym placu zabaw, między starymi kamienicami na warszawskim Żoliborzu.

– O jakim kolesiu mówiłaś, moja droga?

– Tym z kiosku, Szczepanie. – Alicja znów skorzystała z błyszczyka i jej usta ponownie rozchyliły się w nieudolnym „O”.

– On jest co najmniej dwadzieścia pięć lat młodszy ode mnie! – oburzyła się Marysia, choć głęboko w sercu uśmiechnęła się do tej myśli.

– A czemu byś nie miała być jak Madonna? – Gienia próbowała wygramolić się z piaskownicy, rozcierając swoje reumatyczne kolana. Skrzywiła się, ponieważ mimo upływu lat nie zdołała przyzwyczaić się do schorzenia, cierpiała. Nie umiała, za namową pana doktora, młodego i jurnego jak jeleń skaczący na łonie natury, przywyknąć i godnie znosić bólu.

– Nie bluźnij. – Alicja rzuciła w koleżankę zwiniętą w rulon gazetą, którą wcześniej czytała Maria.

– Jezu Chryste! Zaczyna się! Jej chodziło o wokalistkę. Ty ze swoim kościółkiem już całkiem zgłupiałaś! – Maria oblizała usta. Słońce o tej porze już bezlitośnie wysuszało starą skórę.

– Nie oblizuj! Masz błyszczyk. – Alicja rzuciła koleżance swoją torebkę. – A co ta wasza Madonna?

– Sypia z młodszymi mężczyznami – Gienia usiadła na huśtawce, tej skrzypiącej, której dźwięku nie mogła znieść tak samo jak swojego reumatycznego bólu.

– No widzisz, Mryśka, ty też możesz być jak Madonna. – Alicja wyraźnie się ucieszyła. Podeszła do huśtawki i zaczęła delikatnie bujać Gienię. Ta ostatnia podkurczyła nogi w starych, podartych już, ale jedynych wygodnych sandałach i przymknęła powieki.

– To nie znaczy, że mam od razu pakować się do łóżka ze Szczepanem z kiosku. – Marysia schowała pożyczony błyszczyk i podeszła do koleżanek. Druga huśtawka była zepsuta od siedmiu lat. Stanęła przy Alicji, chwyciła pomarszczoną dłonią drugi pręt działającej huśtawki i przyłączyła się do rytmicznego kołysania.

Skrzypnięcia wykonywały znajomą arię. Myśli trzech kobiet zsynchronizowały się z rdzawą melodią. Jest taka sama jak my trzy, myślały wszystkie. Alicja, która zaraz pogna do kościółka, a potem będzie musiała wrócić do swojego pokoju w domu spokojnej starości. Marysia, która przejdzie się dostojnie przed kioskiem i puści oko z opadającą powieką Szczepanowi, tak dla zabawy, bo przecież wiek już nie ten. Gienia, która kulejąc, dobrnie do sklepiku za rogiem, zajrzy do portmonetki, aby sprawdzić, czy z emerytury starczy na dziesięć deko galaretki w czekoladzie, i pójdzie do domu, by zamknąć się w dwupokojowym mieszkaniu i przerobić żuka Frania na wiewiórkę Hankę, i koniecznie domalować jej większe, czerwieńsze serce.

– Przed śmiercią chcę odwiedzić grób Elvisa – powiedziała Alicja, schodząc z huśtawki, która nadal skrzypiała w głowach trzech babć.

– Idź już, idź! – Maria delikatnie pchnęła Alicję do jej coniedzielnej krainy czarów. Ciężkie drzwi bezgłośnie wciągnęły siedemdziesięciojednolatkę do środka. Maria została na zewnątrz. Zerknęła na ponurą budowlę, wyjęła z kieszeni błękitną chusteczkę z wyhaftowaną trupią czaszką i uśmiechnęła się po raz kolejny do swojego dzieła, wycierając nim zwilżone czoło i dekolt.

– Niestandardowy wzór, pani Mario. – Szczepan z kiosku ukłonił się, przechodząc obok. – Może wody? Dziś taki upał…

– Dziękuję, pędzę załatwiać sprawunki. – Maria mimo szorstkiej odpowiedzi w duchu przemieniła się w młodą Marysię, wymazując momentalnie z metryki co najmniej pięćdziesiąt lat. Oddalając się od Szczepana z kiosku, w myślach zaczęła nawet nucić Dwudziestolatków, zapominając o pajęczynie zmarszczek, które w takich momentach, a nie było ich już za wiele, stawały się niewidzialne.

Niewidzialne – to słowo, o którym z kolei bardzo często myślała Gienia, zawsze kiedy opuszczała swoje cztery kąty, zastawione kamieniami o wielkich sercach, i wychodziła na ulicę, by pobyć trochę wśród żywych ludzi, którym jednak jakoś tak zazwyczaj tych serc brakowało. W kieszeni znoszonych sztruksowych ogrodniczek nosiła czerwoną temperę, dzięki której nabierała przekonania, że w każdej chwili przecież może domalować serca: przechodniom, kasjerkom, kierowcom autobusów, dzieciakom na deskorolkach. Nigdy jednak tego nie zrobiła, choć prawą rękę zazwyczaj trzymała w kieszeni, miętosząc palcami tubkę z farbą.

– No, co tak długo? – Gienia podniosła się z ławeczki, obok której żwawym krokiem przeszła Marysia.

– Ty masz dwadzieścia lat, ja mam dwadzieścia lat…

– Odbiło nieco? Zaczekaj, ja nie mam dwudziestu, ale za to mam reumatyzm, no zaczekaj!

Maria zatrzymała się w połowie drogi i westchnęła. Czar prysł, lat znów przybyło, zmęczenie i spiekota momentalnie dały się we znaki.

– Wszystko popsułaś tym swoim reumatyzmem – burknęła, obejmując ramieniem Gienię.

– Idź, ty jej powiedz. – Gienia zatrzymała się kilka kroków od dwupiętrowego budynku z szarej cegły, z którego łypały na przechodniów świeżo odmalowane drewniane okna. Łypały na błękitno i fioletowo, co dodawało temu miejscu uroku, choć okoliczni mieszkańcy starali się raczej to miejsce omijać szerokim łukiem. Tuż przy wejściu widniała tabliczka z napisem „Dom Spokojnej Starości Patrycja”. Co ciekawe, żadna kobieta z personelu ani żadna pensjonariuszka mieszkająca w tym przybytku nie nosiła dumnie brzmiącego imienia Patrycja.

– Tchórz! – warknęła Maria i weszła do środka, zostawiając przyjaciółkę spiekocie porannego słońca. – No dobra, miejmy to już za sobą – wydukała pod nosem, dodając sobie otuchy. Tym samym przyznała się przed sobą samą, że również tchórzy, gdy tylko przekracza próg „Patrycji”.

– Z wielką przyjemnością – usłyszała za sobą nieco ponury, stanowczy głos. Znała go już od kilku lat, ale wciąż nie potrafiła się przyzwyczaić ani do jego brzmienia, ani do tego, że miał w zwyczaju pojawiać się znienacka.

Maria odwróciła się powoli, pilnując swojego wyrazu twarzy. Bardzo jej zależało na tym, aby wyglądać naturalnie, na pewną siebie. Choć dawno minęły czasy, kiedy dbała o to, jak zostanie odebrana przez rozmówcę, w tym miejscu, przy tej kobiecie, lekko się płoszyła. Próbowała się nawet zastanawiać nad przyczyną, ale nie umiała jej sensownie uargumentować. „Nie zawracaj sobie tym głowy” – mawiała zazwyczaj Alicja, dlatego Maria faktycznie szybko przestała się nad tym rozwodzić.

– No, gdzie jest nasza uciekinierka? – Na Marię patrzyły olbrzymie zielone oczy.

Olbrzymie zielone oczy na drobnej twarzy należały do Joanny, na którą towarzystwo mieszkające w domu opieki mówiło „Mała Mi”. Mała, owszem, była; co najwyżej metr pięćdziesiąt cztery. Z premedytacją nie nosiła butów na obcasie, koturnie czy nawet grubej podeszwie, jednak nadrabiała miną i spojrzeniem, które nawet z tej nikłej wysokości było spojrzeniem „z góry”.

Olbrzymie zielone oczy zamrugały niecierpliwie. Drobne usta na drobnej twarzy wygięły się w podkówkę, jak u małych dzieci na ułamek sekundy przed obwieszczeniem całemu dorosłemu światu, że stała się tragedia i należy się spodziewać wrzasku wniebogłosy.

– No?

– A gdzie może być w niedzielę rano? Naprawdę pani tego nie wie? – Maria złożyła dłonie jak do modlitwy i przymknęła powieki, po czym szybko przeżegnała się i machnęła na odchodne Małej Mi.

– Myślałam, że coś się zmieniło, skoro się tu pani pofatygowała.

– Nie chciałam, żeby się pani niepokoiła.

Drzwi otworzyły się na moment, by wpuścić odrobinę świeżego powietrza i wypuścić zmęczoną Marię, na którą w cieniu starego orzecha czekała Gienia.

Joanna stała przez chwilę na korytarzu, nie mogąc zdecydować, co robić dalej. „Nie chciałam, żeby się pani niepokoiła” – powiedziała. „Żeby się nie niepokoiła” – powiedziała. Joanna nie była do takiej troski przyzwyczajona. Do tego stopnia, że nawet splunąć chciała byle gdzie, ale nie wypadało. Zwłaszcza że drzwi do pokojów nagle się otworzyły i z każdych po kolei gapiły się na nią oczy. Rozmaite. Rozmaite stare oczy. Wyblakłe, zmęczone, tylko czasem radosne. Przez chwilę, może dwie.

– Nie ma! – warknęła Joanna i poszła do swojego pokoju. – Nie ma się na co gapić – powiedziała po cichu, zamykając za sobą drzwi.

Usiadła przy biurku – zwykłym, drewnianym, popisanym przez dziecko, do którego wcześniej ten mebel należał. Nie jej dziecko, ona takowego nie miała. Posiadała za to biurko, przy którym to nie jej dziecko rysowało obrazki nie dla niej. Rozdzwonił się telefon, tak nagle i niespodziewanie, jak tylko stacjonarne telefony starej daty rozdzwonić się potrafiły. Odebrała i zamknęła oczy.

– Wszystkiego najlepszego. Życzę ci, żebyś spotkała wreszcie miłość swojego życia, no i żebyś pracę zmieniła. – Głos w słuchawce już od pierwszego zdania zabrnął za daleko. Tak jak miała w zwyczaju jego właścicielka. Jak miała w zwyczaju od zawsze, czyli od kiedy Asia skończyła dwa lata i nauczyła się odtwarzać w pamięci zasłyszane słowa, odczuwane emocje, zapamiętane myśli, utrwalone czyny.

– Mamo…

– Moja droga, masz już trzydzieści pięć lat, wszystko tyka, wszystko tyka.

– Mamo…

– Teraz o tobie mówimy, nie przerywaj. Zawsze to robiłaś. Miałaś manię przerywania, zwłaszcza jak starsi rozmawiali. Dopiero zaczynałam mówić coś cioci Stasi, a ty już byłaś przy spódnicy i przerywałaś; nawet jak nie umiałaś mówić, to też przerywałaś. Ale o czym to ja… Ach tak, słuchaj! Z okazji twoich kolejnych już urodzin bardzo ci życzę przystojnego, bogatego, no wiesz, takiego, co by się wreszcie tobą zajął. Jak będziesz wracać, kup masło i mleko, i może coś słodkiego. Chciałam ci upiec szarlotkę, bo przecież lubisz, ale nie ma masła ani mleka, ani mąki nie ma, a przecież z samych jabłek nie zrobię.

– Mamo…

– Dobra, muszę kończyć, pogadamy, jak wrócisz.

– Przecież masz sklep pod blokiem, mamo… – Z telefonu wydobywały się długie sygnały. – I mąka tam jest, i masło, mleko też. Mamo.

Joanna odłożyła słuchawkę i złożyła głowę na biurku. Nie będzie dziś płakać. Tak sobie postanowiła już rano, przed wyjściem do pracy, kiedy matka jeszcze spała. Nie ufała jednak samej sobie, i dobrze na tym wychodziła. Poczuła łzę na policzku. Szybkim ruchem wytarła ją rękawem i walnęła pięścią w stół. Ktoś zapukał do drzwi.

– Wejść! – krzyknęła, nerwowo strzepując niewidzialne pyłki z biurka.

Drzwi otworzyły się po cichu. Bez zbędnych skrzypnięć i bez zbędnych słów do środka weszła dziewczynka z cienkim warkoczem i piegami na poważnej buzi. Zupełnie niedziecięcej, zupełnie niestereotypowej. Była blada i chuda. Miała na sobie koszulę w kratę i krótkie czerwone spodenki. W dłoni trzymała kilka świeżo ściętych róż. Róż, które Joanna co dzień widywała na podwórku „Patrycji”. Róż, które starannie podlewał i pielęgnował woźny Stach.

– Skąd je masz? I po co żeś je ścięła? Stach wie?! – ryknęła niespodziewanie Joanna.

– To dla pani z okazji urodzin. – Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko, czym wprawiła Joannę w osłupienie.

– Nie musiałaś niszczyć krzewu… – zaczęła Joanna tonem pedagoga szkolnego, którego tak bardzo nie lubiła u swojej matki. Odwróciła się do okna, odruchowo spoglądając na zniszczony krzew. Stał przy nim Stach, machając swoją wielką dłonią i rozpływając się w uśmiechach. Obok róż, tuż za dyżurką Stacha, pod krzakiem bzu stał stolik, a na nim blacha z szarlotką, w samym środku której tkwiła świeczka.

– Stach zaprasza na ciastko urodzinowe. – Dziewczynka wciąż się uśmiechała, trzymając mozolnie pielęgnowane przez mężczyznę kwiaty.

– Dziękuję – wydukała Joanna. – Dziękuję.

Nie ma co się dziwić. Odkąd pamiętała, Stach miał talent do cukiernictwa. Był nawet szefem kuchni w „Patrycji”, ale do czasu, w ośrodku przeszli bowiem na catering, co było pierwszą rewolucyjną decyzją Joanny, która zapoczątkowała długotrwałe, ożywione dyskusje patrycjuszy. Od tamtego właśnie zdarzenia mówili, że jest wredna. Tak, taka się tu czuła. Wredna. Mała i wredna. Zwolniła kucharki, a szefa kuchni „awansowała” na woźnego. Cóż, tylko tak mogła zachować Stacha. Jedynego człowieka, który się uśmiechał na jej widok. I zdejmował kaszkiet, kłaniając się tak nisko, jak tylko na to pozwalał zwyrodniały kręgosłup.

* Fragment przemówienia Elvisa Presleya podczas rozdania nagród The Ten Outstanding Young Americans.

Rozdział II

Warszawa 2017

It’s a long lonely highway when you’re travellin’ all aloneAnd it’s a mean old world when you got no-one to call your ownAnd you pass through towns too small to even have a name, oh yes

Elvis Presley, (It’s a) Long Lonely Highway

Kłuło w lewym boku, poniżej linii żeber. Zbliżała się do domu swojej matki, w którym tymczasowo przebywała. Lubiła o mieszkaniu w dwupokojowym lokum na dziewiątym piętrze bielańskiego blokowiska myśleć w kategoriach tymczasowości, choć spędzała w tym miejscu trzydziesty szósty rok swojego życia. Coraz rzadziej miała też odwagę marzyć o własnych czterech kątach.

– Kupiłaś? – usłyszała, zanim zamknęła za sobą drzwi i przekręciła klucz w zamku. Usiadła na szafce z butami w przedpokoju i potarła czoło. – Nie słyszę, kupiłaś?

Sznuk pytał właśnie następną osobę. Joanna nie wychwyciła odpowiedzi, usłyszała natomiast kolejne pytanie prowadzącego teleturniej, a w ślad za nim niecierpliwy pomruk:

– Kupiłaś czy nie?

– Nie – westchnęła Joanna, wchodząc do kuchni.

– Dlaczego nie kupiłaś? – Matka pojawiła się w sześciu metrach kwadratowych ciasno zabudowanych szafkami każda z innej parafii i przybrała pozycję przyczajonej hieny.

Mój Boże, przeszło przez myśl Joannie, to przecież moja matka. Czy ja ją w ogóle kocham? – zapytała sama siebie, czując obrzydzenie do odpowiedzi, którą przygotował jej umysł.

– Jadłam już dziś urodzinowe ciasto, w pracy – wydukała z poczuciem winy.

– Myślisz tylko o sobie! Kogo ja wychowałam?!

Matka krzątała się po kuchni, lawirując pomiędzy szafkami, otwierając szufladki, wyciągając, chowając, wsypując, wlewając, mieszając. Dwie kawy stanęły na kuchennym stoliku.

– No! Opowiadaj! – zarządziła.

– Mamo, ja nie chcę kawy. Późno już. – To była nieudolna próba podzielenia się swoim zdaniem. O jej nieudolności Joanna doskonale wiedziała.

– Pewnie, że późno. Mogłaś przyjść wcześniej, tobyś teraz nie marudziła. Słuchaj, ty chyba nie zdajesz sobie sprawy, że z taką postawą to ty sobie męża nie znajdziesz. No i co, stuknęła trzydziestka piątka! Toć to już staropanieństwo, moja droga.

Matka patrzyła przenikliwie. Unikanie jej spojrzenia nie miało najmniejszego sensu; dorwałaby słownie. Ciskając uwagę za uwagą, bijąc na alarm, przypominając, jak bardzo córka nie spełniła oczekiwań, a przecież powinna.

– Nic nie mówisz, jak zwykle. Nie rozmawiasz z matką.

Teraz przeżuwała kromkę chleba z masłem. Dokładnie przeżuwała. A mogła przecież w tej chwili robić szarlotkę urodzinową i potem przeżuwać pyszne kruche ciasto zamiast chleba z masłem.

– Mogłaś pomyśleć też o mnie, może ja też chcę szarlotki? Z córcią zjeść. W urodziny. Okazja jest, choć w sumie smutna to okazja. Trzydzieści pięć lat. Boże drogi! Szmat czasu. A ty wiesz, że Mariusz się Kryśce oświadczył. Widzisz, ona kasjerka, a on notariusz. No i popatrz, jak go omotała. Pastę do zębów u niej kupił. Przy kasie. On w kolejce stał, a ona do niego: chodź pan bez kolejki, przecież masz pan tylko jeden produkt. I szybciutko go obsłużyła. I teraz już pracować nie będzie musiała. Nie to co ty, dziecko drogie.

Joanna słuchała. Słuchała z pokorą, jak zawsze, zwyczajnie. Nie zadając pytań, nawet samej sobie. Te, które już padły, zawisły w powietrzu i wyparowały, nie doczekawszy się odpowiedzi, a inne jakoś przestały przychodzić do głowy. Słuchała bezszelestnie, tak jakoś bezpańsko. Zwiesiwszy nos na kwintę. Słuchała uroczyście, urodzinowo. I myślała o szarlotce, na którą nie kupiła mąki.

– Jadłam już – wymamrotała – szarlotkę w pracy. Stach zrobił. Specjalnie dla mnie zrobił i mąkę kupił. I jabłka obrał. Takie były grubo krojone, nie starte. Startych nie lubię. Ty wiesz przecież, że startych nie lubię, bo ich nie czuć pod zębami, na języku nie czuć ich głębi. Nie czuć ich, matka, słyszysz?!

Po raz pierwszy podniosła głos. Dziś. To był wyjątkowy dzień. Jej urodziny.

Godzinę później nadal siedziała w kuchni. Przez okno sączyła się ciemnoróżowa poświata zachodzącego słońca. Wcale nie pomarańczowa. Joanna cieszyła się, bo lubiła róż – wszelkie jego odmiany. Zupełnie odwrotnie niż jej matka, która na róż miała uczulenie. Córka wciąż przechowywała różowe lusterko, które pożyczyła z przedszkola, ale nigdy już nie miała odwagi go oddać. Pożyczyła po cichu. Po cichu nosiła w kieszeni. Po cichu też chowała z powrotem, potłuczone przez matkę. Po cichu wyjmowała codziennie wieczorem przed snem i patrzyła na jedyny różowy przedmiot w całym otoczeniu. Jej własny, choć kradziony. Po cichu ciesząc się z jego posiadania i wciąż na nowo wzbudzając w sobie poczucie winy wobec pani przedszkolanki, wobec innych dzieci, których pozbawiła tak magicznego przedmiotu, i co najgorsze – wobec swojej matki. Po cichu, od trzydziestu już lat.

Ciemny róż zalewał kuchnię. Oblewał ją też rumieńcem. Siedziała nieruchomo, jakby na coś czekała. Istotnie tak było. Na zbawienie, czekała na zbawienie co najmniej piętnaście lat, bojąc się jednocześnie, że moment ocalenia wreszcie nadejdzie. Co wtedy? Jak jej to powie? Jak oznajmi matce, że odchodzi? Mogła to przecież zrobić dawno temu. Chociażby wtedy, kiedy awansowała na dyrektorkę tej cholernej „Patrycji”. Pensjonariusze-patrycjusze byli wniebowzięci tym awansem, cieszyli się bardziej niż ona sama. Co niektórzy jeszcze się ostali, żyją lepiej lub gorzej, ale chyba całkiem nieźle jej życzą, skoro własnymi starczymi siłami odpicowali dwa pokoiki z osobną łazienką na poddaszu starego budynku. Stach nawet ogrzewanie załatwił. A ona nic, nawet nie pomyślała, że mogłaby się tam wprowadzić. Jakże to tak? A matka? Tylko wazonik tam zaniosła z konwaliami, żeby tym wszystkim bezimiennym staruszkom było miło, a potem zamknęła drzwi na klucz od zewnątrz i nigdy więcej tam nie zaglądała. A darczyńcy nawet się nie obrazili, dalej chadzają swoimi ścieżkami, „dzień dobry” mówią, czasem pytają, jak leci i czy nie potrzebuje pomocy. Zazwyczaj takie pytania padają z ust mieszkańców z najdłuższym stażem, tych, co to do nich nikt w soboty nie wpada. Siedzą sobie w cieniu drzew i w karty grają albo w domino. A potem idą z powrotem i pytają. Czasem o politykę, o imigrantów ostatnio. Ale głównie o to, jak jej leci i czy nie potrzebuje pomocy. Tak jakby ewentualną pomoc mogliby ofiarować. Może i mogą, kto wie? Choć Witold spod czwórki pyta zazwyczaj przy zmianie pampersów. Rzadko chodzi, zazwyczaj leży i pyta, czy w czymś nie pomóc.

Kieszeń zawibrowała. Włożyła rękę do środka i wyjęła telefon. Biały był, ładny, z porysowanym ekranem. To nic nie szkodzi, przyzwyczaiła się. Przypominał pajęczą sieć, a Joanna lubiła pająki. Darzyła je wielkim szacunkiem, sama nie wiedziała dlaczego.

– Mów – powiedziała bez żadnego zabarwienia emocjonalnego, nawet nie westchnęła, gdy spojrzała na wyświetlacz. Nie spodziewała się usłyszeć od Stacha żadnej innej nowiny niż zazwyczaj. Nie myliła się.

– Szukałeś na placu zabaw? – Nie udawała, że się zamartwia, przejmuje. Nie umiała. – Trzeba zadzwonić do… – westchnęła. Poczuła zmęczenie. Wreszcie wspomnienie smaku szarlotki zrobiło miejsce na zmęczenie. Wpuściło je do umysłu i odsunęło się na bok, tak jak się człowiek usuwa na skraj łóżka, kiedy drugi człowiek, ukochany człowiek, najdroższy człowiek śpi na tym łóżku i nie chcesz go budzić, ale tylko poczuć jego oddech na własnym policzku. – Późno już jest. Dobrze, zaraz przyjadę.

Jak to się mogło znowu stać? – zastanawiała się, wkładając mokasyny na płaskiej podeszwie. Nie były różowe, choć takie bardzo jej się podobały. Nie miała odwagi na róż. Nie w tym domu, nie z tą matką. Mokasyny były szare i wygodne.

– Nic, tylko praca i praca, to nic dziwnego, że…

Wyszła, więc nie usłyszała dalszego ciągu. Udawała sama przed sobą, że go nie zna i nigdy wcześniej nie słyszała. Nawet spróbowała w myślach wytworzyć swoistą ciekawość: jakież to słowa mogły dalej paść? Hm? Ciekawe?

Nie, to ciekawe nie było. Zeszła po schodach, przeskakując na końcu każdego półpiętra przez trzy stopnie. Była w tym dobra. Wyjęła z piwnicy zardzewiałą gdzieniegdzie, choć poczciwą damkę, z którą się raczej nie rozstawała, niezależnie od pory roku, i ruszyła do pracy. Na zegarze w kuchni wybiła dziewiąta. Był wieczór.

Matka spojrzała na zegar z wyrzutem. Na kogoś lub na coś musiała przecież. Z wyrzutem spojrzeć musiała w takich okolicznościach. A jak inaczej? I tak całe życie. Nikt jej nie rozumiał i zrozumieć nie chciał, ani mąż, niech go diabli, ani własna córka. Stara panna, mój Boże, to nawet ta Kryśka z „Motylka” chłopa przygarnęła, i to nie byle jakiego, mój Boże.

– Mój Boże, a ty co tu robisz? – spytała Maria, stojąc w drzwiach w samej koszuli nocnej i z rozpuszczonymi siwymi, cieniutkimi włosami do ramion.

– Z wizytą przyszłam – odparła Alicja, wchodząc do środka.

– No widzę. Czy coś się stało? – Maria spojrzała na komódkę w przedpokoju, sprawdzając, gdzie leży jej komórka.

– Już chcesz na mnie donieść? – Alicja się roześmiała, zauważywszy wzrok przyjaciółki.

– Nie lunatykujesz, to dobrze. – Marysia poczłapała do kuchni. – Zieloną? – zapytała, wstawiając wodę na herbatę.

– Miętę. Albo rumianek. Albo wódkę.

– Co? – Maria zajrzała do pokoju, w którym Alicja stała przy kredensie i patrzyła na stare czarno-białe zdjęcie.

– Dlaczego nie trzymasz zdjęć Michała? Ani swoich rodziców? Ani Henryka nie trzymasz? Tylko to stoi. Jedno jedyne…

– No i co? Nie muszę chyba pytać cię o pozwolenie, czy mogę trzymać na widoku zdjęcia moich przyjaciółek?

– A Michał? Heniek?

– Jaki Heniek? Nie pamiętasz już, co to był za wybryk natury?

– Mówisz o moim mężu! I swoim też…

– O tym samym, przez którego ci się źle żebra zrosły.

– To był wypadek.

– Ty stara sklerotyczko, zapomniałaś już, jak zamykał mnie w komórce, jak tylko chciał się zabawić z kolejną nową koleżanką z pracy? To już nie wypadek. Krople mi podaj. Masz na pewno w torebce. Po co ty tu przyszłaś teraz, co?

– Wódkę masz? – Alicja schyliła się i wydobyła z kredensu napoczętą butelkę bolsa. – Ile my ją pijemy? Szósty rok jedną flaszkę?

Maria uśmiechnęła się łagodnie.

– A Michał, no nie mam Michała, nie mam już Michała. Po co go trzymać na widoku? Oczy co dzień ranić. W serduchu go mam, poharatanym. Polej. Do naparstka. Jak zawsze.

– Do Gieni dzwoń, pogadać trzeba! – zarządziła Alicja, nalewając wódkę do dwóch kieliszków.

– Do naparstka, powiedziałam – bezgłośnie wyszeptała Maria, sięgając po telefon. Zanim wybrała numer trzeciej muszkieterki w podeszłym wieku, poczłapała do łazienki, usiadła na sedesie i gdy tylko usłyszała przeciągłe „helou”, zamiast standardowego „halo” wyszeptała: – Es o es.

– Dlaczego literujesz mi tak proste słowo? Bolognese nie umiałabym zapisać, ale nie sos.

– Gienia, es o es, a nie sos.

– Co? A! O tej porze? Już jadę!

– No. Tylko może idź, a nie jedź, ciemno już.

Gienia przyjechała. Na swojej hulajnodze, którą ubóstwiała tak samo jak malowanie kamieni. Jechała ostrożnie, oświetlając sobie drogę lampką, i tylko nogę zmieniała, gdy jedna zdecydowanie dawała się we znaki. Sprytnie to sobie wymyśliła. Jedna boli, druga odpoczywa – i na odwrót. To się nie mieściło w głowie. Lekarzowi się nie mieściło. Marii z Alicją też się nie mogło w dwóch głowach pomieścić. A Gienia miała to, za przeproszeniem, gdzieś. Liczyła też na to, że gdzieś ją będzie miała polska współczesna młodzież, która jak już wyjdzie z zakamarków Internetu, to spluwa hurtowo pod monopolowym 24h.

I nie przeliczyła się. Egzotyczny to był dla młodzieży widok – babcia na hulajnodze. Jedyne, na co mogli sobie pozwolić w stosunku do tak ekscentrycznego zachowania seniorki, to śmiech i rzucanie czymś spożywczym, a że w stanie spod monopolowego 24h trafność ich rzutów naprawdę pozostawiała wiele do życzenia, Gieni nie udało się nigdy zdiagnozować tego spożywczego czegoś.

Weszła bez pukania i zamknęła za sobą drzwi na klucz. Hulajduszę – tak mówiła na swój pojazd – zostawiła w przedpokoju.

– O, naparstki! Nieźle. Co świętujemy? – Weszła do salonu i spojrzała na twarze pozostałych. Dzióbek Marii ją rozbawił, Alicja wyglądała na zrelaksowaną.

– Znów jechałaś. Przecież ty nawet prawa jazdy nie masz. – Alicja wydała z siebie piskliwy dźwięk; można by podejrzewać, że to śmiech. Maria, zerkając na przyjaciółkę wlewającą w siebie zawartość naparstka, swój szybko wylała za kołnierz. Dosłownie. I przykryła się po szyję ręcznikiem. – Pocę się – objaśniła. Tak na wszelki wypadek.

– Ja to sobie wszystko zaplanowałam. W najdrobniejszych detalach. – Alicja uśmiechała się tajemniczo. Tak tajemniczo, jak tylko potrafiła. Maria patrzyła na tę znajomą od dziesięcioleci twarz, porównując ją w myślach z twarzą, którą widziała, patrząc na Alicję wieki temu. Poznały się całe wieki temu. Wtedy ta twarz była jędrna, opalona, a migdałowe oczy uwodziły wszystkich mężczyzn bez wyjątku.

– Dobroci ci przybyło, Alka – powiedziała na głos, choć starała się zatrzymać tę myśl dla siebie.

– Ile razy mam cię przepraszać?

– Nie o to chodzi. Nie przepraszaj, przecież wiesz.

– Wiem, jędzą byłam nie z tej ziemi. Ani nawet nie z tamtej. – Alicja wystawiła w górę koślawy kciuk, wskazując na sufit.

– A to, to się dopiero okaże, moja droga. – Gienia wlała sobie do naparstka odpowiedni płyn i rozsiadła się w fotelu. – No, to cóż sobie zaplanowałaś?

Alicja zrobiła głęboki wdech. Wydawało się, jakby miętosiła powietrze w ustach, zanim wypuściła je ze świstem, kasłając na samym końcu. Maria z Gienią spojrzały po sobie, wywracając oczami. Jedna starymi, ale wciąż wielkimi i okrągłymi, druga również nie pierwszej młodości, ani nawet nie drugiej, ale wąskimi szparkami, wydłużonymi po zewnętrznej cienką linią zmarszczek.

– No dobra, napijmy się! – zarządziła niespodziewanie, napełniając swój osobisty ulubiony naparstek.

– Powiesz wreszcie, o co chodzi? I Gieni nie polewaj, żeby po pijaku nie prowadziła.

Odkąd przekroczyły pewien wiek nieco starszy, jak to nazywały, czyli siedemdziesiątkę, zazwyczaj spotykały się rano. Wieczory były zarezerwowane na książki, telenowele i łykanie leków. Spotkania pod hasłem „SOS” zdarzały się rzadko. Zazwyczaj wtedy, gdy Alicja zwiewała ze swoich czterech ciasnych ścian w „Patrycji”. A zwiewała, bo miała powód. Zawsze. Trzy miesiące temu powodem była wiewiórka, która nagle zjawiła się na parapecie Alicji. Ta później twierdziła, że wiewiórka się do niej uśmiechała. Pewnie chciała stworzyć swoją wersję wydarzeń, aby wyprzeć pierwszą reakcję, jaką były strach i ucieczka. Ucieczka małymi kroczkami, liliputkami w domowych ciapkach. Patrycjusze ochrzcili Alicję tą właśnie Alicją, która niegdyś biegła za króliczkiem. Byli zachwyceni, że mają taką samą, ale własną, i to w podeszłym wieku, zupełnie jak oni. Kibicowali jej zawsze, zwłaszcza kiedy uciekała, i zazwyczaj wyczekiwali takich chwil z utęsknieniem. Przynajmniej coś się działo. Przynajmniej mogli popatrzeć na rozwścieczoną, coraz bardziej zmęczoną i szarą twarz Małej Mi. To budziło ich do życia. Do życia wspólnego, bo każdy z osobna już dawno swoje pochował pod dachem „Patrycji”, dobijając samodzielnie swoje małe gwozdki do jakże uroczo nazwanej trumienki. „Wasze życie jest w waszych rękach” – mawiała Maria, kiedy miała jeszcze siłę i ochotę wpadać na partyjki tysiąca do świetlicy w „Patrycji”. Ochotę nadal miewała. Siły odeszły jak wody płodowe, szybko i znienacka.

Trzy naparstki stały napełnione na małym stoliku. Obok nich dumnie wypinały zaokrąglone boki pączki z dziką różą. Jeden nadgryziony, pozostałe nietknięte. Powietrze wcale nie było gęste od zniecierpliwienia, ale Maria nie mogła się powstrzymać, by co kilka sekund nie wywracać oczami.

– Nie wybałuszaj! – rozkazała ze spokojem Alicja.

– A właśnie, że będę! Jezus Maria, weź wreszcie mów, bo idę spać.

– Nigdzie nie pójdziesz, zanim mnie nie oddasz w dobre ręce Małej Mi. Zauważyłaś, że coś nie dzwoni?

– Alka, daj spokój, mów! – Gienia siedziała, patrząc w ścianę, miętosząc palcami schowany w kieszeni kamień, ozdobiony brązową farbą. Tak naprawdę nie był to kamień. To była sowa. Z czerwonym sercem.

– Za trzy dni wyruszamy o świcie. Jedziemy na grób Elvisa. I teraz cisza. Ani mru-mru. Żadnego słowa. Ani mi się waż, Maryśka. Nie chcę nic słyszeć. Wyruszamy za trzy dni. W niedzielę, wychodzimy jak do kościoła i zmykamy. Mam wszystko zaplanowane… I już. A teraz wychodzę, dobrej nocy. Idę prosto do „Patrycji”. Nie musicie dzwonić do Małej Mi.

Rozdział III

Warszawa 2017

I gotta rock for my pillow ‘neath a weeping willowAnd the cool grass for my bed.

Elvis Presley, (It’s a) Long Lonely Highway

Alicja pewnie nie zdawała sobie sprawy z tego, że swoim wieczornym zniknięciem z domu spokojnej starości zrobiła prezent Joannie, która to rozpędzając się – fakt, bez przesady, jak na możliwości „starej panny” przystało – na swoim jednośladzie, odrzucała domowe myśli, z każdym kilometrem coraz bardziej. Szarlotkę by zjadła. Tę od Staszka. Dobra była, bez cynamonu. Że też pamiętał, przecież to sto lat temu było. Widok jej zapłakanej i zakichanej miny oblepionej cynamonem pomylonym z kakao był z pewnością bezcenny. A on chyba własnych dzieci nie ma. Żony chyba też nie, mój Boże, pomyślała Joanna, stara, nikomu niepotrzebna – wiadomo dlaczego, nikim się nie interesuje. Ignorantka.

Metalowy posmak w ustach, taki znajomy. Zazwyczaj pojawiał się wraz z poczuciem winy. A to właśnie ono smakowało najgorzej. Odrobina krwi z przegryzionej wargi, obgryzione paznokcie. Nie wyrosła z tej młodzieńczej przypadłości, co nie oznaczało bynajmniej, że wciąż pozostawała w młodzieńczym wieku. Stara i głupia, ot co. A starość z głupotą w parze iść nie powinny. Bo albo stara, ale pozbawiona tej głupoty, albo głupia, no ale młoda i najlepiej z cyckami i nogami do szyi. Cycki to w sumie całkiem dobra rzecz. Zwłaszcza wtedy, kiedy… No właśnie. Kiedy to było ostatnio? Nawet nie próbowała sobie przypomnieć. Doskonale za to pamiętała z kim, choć zdecydowanie wolałaby akurat o tym nie pamiętać. Szybko było. Gwałtownie. Przedmiotowo. I często bolało. Kojarzyło jej się z lodowatą powierzchnią tramwajowych szyb o świcie, gdy kolejne pojazdy szynowe opuszczały zajezdnię, a ona zziębnięta stała na przejściu dla pieszych i licząc od dziesięciu do jednego, oczekiwała na zapalenie się zielonego światła. Para buchała z ust. W nosie zamarzały włoski. Najgorzej było mieć katar. Podczas seksu z nim też. Wtedy nie bardzo było czym oddychać, bo usta zasłaniał dłonią albo taśmą klejącą. Mówił, że to ekscytujące i jeśli chce zatrzymać przy sobie jakiegokolwiek faceta, to powinna być posłuszna. Chyba nie chce zostać sama? No chyba nie chciała, jednak jakoś tak się złożyło…

Rzuciła rower w krzaki pod blokiem, zupełnie niespecjalnie, tak wyszło. Szanowała przecież zieleń. Zwłaszcza prawie przezroczyste, chude i niezgrabne rabatki patrycjuszki Małgorzaty. A także jej siostry Klaudii. Klaudii nigdy nie udało się Joannie poznać, ale chude i wycieńczone rabatki, tak chude i wycieńczone jak sama osiemdziesięciodziewięcioletnia Małgośka z Alzheimerem, szanowała i starała się ich nie zadeptać. Małgośka dużo opowiadała o swojej rodzonej siostrze. Nawet się do niej zwracała, zwłaszcza kiedy na nią patrzyła. Wówczas przypominała sobie o jej istnieniu. A zdarzało się to wtedy, kiedy była akurat w hallu i przechodziła koło szafy, którą ktoś otworzył i zapomniał zamknąć. I wtedy Małgośka, zaglądając do środka, zatrzymywała się, gapiła się na lustro zawieszone na wewnętrznej stronie drzwi i na chwilę nieruchomiała. A potem następował potok słów:

– Kochana moja, najmilsza, nareszcie wpadłaś z wizytą, wiesz, ja tu jestem już od tak dawna, nikt mnie poza tobą nie odwiedza, Staszek przynosi jabłka, ale to tylko w środy, on chyba się we mnie podkochuje, hi hi hi, ale wiesz, nie mów o tym nikomu, bo tu plotkarskie towarzystwo jest, gadają bez przerwy i zmyślają jak ta Zośka, co przed wojną ciągle w oknie sterczała i cycki wystawiała na zewnątrz, żeby Józka zbałamucić, a on, pamiętasz, jaki był honorowy, nie dawał się, nie wpadł w jej sidła, jaka ona niezadowolona była, o matko jedyna, przecież kto by pomyślał, do czego ona zdolna będzie, tylko żeby na nią spojrzał. A Józio, kochany Józio, patrzył w zupełnie przeciwną stronę. Tam, dokąd zabrali Halinkę. Jego Halinkę z warkoczykami. Za warkocz ciągnęli, zabierając. Żydówkę jedną. Ciągnęli i po cyckach bili, pasem bili. Później wyjechał, Józek nasz kochany. A ta cycata z okna za nim pojechała. On nieszczęśliwy był, ja wiem. Ty się nie przejmuj. Pamiętam, że też żeś przez niego kilka nocy nie przespała. Taki to nasz Józek był…

W tym momencie zazwyczaj personel zamykał drzwi. Małgorzata przenosiła mętny wzrok na ścianę, potem na okno, podchodziła do niego, poprawiała idealnie wykrochmaloną firanę i szła dalej, szurając ciepłymi kapciami, bez celu, bez słowa, bez swojej siostry, o której istnieniu już nie pamiętała.

Pod blokiem Marii rabatki były bujne, żywe, kolorowe. Rower spadł przez przypadek, ale Joanna nie miała zamiaru go podnosić. Spieszyła się. To ją usprawiedliwiało. Pokonała szybko schody i stanęła pod drzwiami. Najpierw nacisnęła klamkę i poczuła jej chłód. Potem zapukała w drewniane drzwi i w odpowiedzi usłyszała ciszę. Oparła czoło o framugę. Ze świstem wypuściła powietrze. Zapukała raz jeszcze.

– No to będzie zabawa – ogłosiła pustej klatce schodowej, na której właśnie w tej chwili zgasło światło. Powoli zeszła po schodach.

– Jestem zmęczona – powiedziała, podnosząc rower, który w odpowiedzi wydał zgrzyt, ocierając się ramą o okalające rabatkę kamienie.

Szły ramię w ramię, dwie z nich, trzecia wyprzedzała je na hulajduszy. Wyprzedzała wcale nie dużo. Za każdym starczym odbiciem się nogą od chodnika, kiedy odjeżdżała na kilka metrów w przód, zatrzymywała się i czekała, aż dojdą. Wyglądało na to, że ich cienie, rzucane w świetle mijanych latarni, były bardziej żwawe niż one. Ten sam schemat od ilu to już lat? – zadała sobie w myślach pytanie Maria, trzymająca pod rękę Alicję, która stanowczo przesadziła dziś z naparstkami.

– Sześć i pół. – Gienia zatrzymała się na środku chodnika i odwróciła twarz do przyjaciółek.

– Co?

– Sześć i pół roku, jak łazimy po nocy i odprowadzamy uciekinierkę – uściśliła Genowefa.

– Coś wam się nie podoba? – Alicja spróbowała wyszarpnąć rękę z uścisku Marii, lecz nieugięta staruszka, doskonale znająca zapędy swojej przyjaciółki, trzymała przedramię kurczowo przy żebrach. Własnych, rzecz jasna. A trzymać kurczowo potrafiła. Zwłaszcza jak się jakiś skurcz trafił, tak jak teraz na przykład. Ręka Alicji została na jakiś czas zakleszczona. Nie było rady, oburzenie musiało zelżeć.

Maria zachichotała.

– To nie jest śmieszne. – Resztki oburzenia Alicji pakowały manatki i ulotniły się na wydechu.

– Wazon mi się przypomniał – wydukała Maria.

Gienia zatrzymała hulajduszę i oparła ją o ławkę. Dom spokojnej starości „Patrycja” majaczył za okazałą brzozą, szumiącą uprzejmie na wietrze. Dziewczyny usiadły. Maria i Gienia doskonale zdawały sobie sprawę z tego, że Alicji niespieszno było do swojego „królestwa”, przeciągały więc czas, aby opiekunowie dostrzegli je z okna i przestali siać panikę, o ile w ogóle zauważyli jej nieobecność i tę panikę siać zaczęli.

– W kwiaty był, bordowe. Lubiłaś go, co? – Maria spoważniała.

– Na urodziny mi kupił – przypomniała Alicja.

– Dobrze, że nie na zaręczyny. Bo gustu nie miał. – Uszczypliwość zawisła w powietrzu.

– No, nie powiedziałabym, kiedyś mi sukienkę przywiózł z Niemiec, z falbanami i bufiastymi rękawami. W kratkę. Wtedy takich tu nie mieli. – Genowefa zagryzła wargę.

– Raz się mu zdarzyło – skwitowała Marysia.

– Oj, Maryśka, daj mu już spokój, bo się biedny w grobie przewraca – wtrąciła Gienia, zastanawiając się, który to już raz słyszy tę historię.

– A niech się trochę pogimnastykuje, gnojek jeden! – Maria nie dawała za wygraną. Założyła koślawą nogę na nogę i poprawiła kolanówki.

– Zaczyna się… – Alicja wywróciła oczami, wiedząc że to i tak nic nie pomoże. Faktycznie się zaczynało, i to na dobre. Teraz cała nadzieja, niestety, w Małej Mi: że wyjrzy przez okno, że zauważy, że wrzaśnie na całą okolicę i wystraszy kogo trzeba, jak strach na wróble skrzeczące ptaszyska.

– Nie zapominaj się, moja droga, mówisz o moim bracie! – Gienia kipiała. To znaczy: spróbowała się zagotować. Zazwyczaj próbowała, ale słabo jej to wychodziło. Nie udało jej się przejść najniższego poziomu, choć ćwiczyła tę sztukę od ponad siedemdziesięciu lat.

– No patrzcie ją, o bracie ja mówię! A kto ze mną na jego ślub polazł i talerze wszystkich gości potłukł? – Maria w tym momencie zazwyczaj triumfowała.

Gdyby latarnia świeciła jaśniej, zauważyć by się dało pomarszczone rumieńce na policzkach Gieni, i Alicji też.

– To było najpiękniejsze wesele w moim życiu – przyznała Gienia łagodnie.