Pływak

Tytuł oryginału:

SIMMAREN

Copyright © Joakim Zander 2013,

Published by agreement with Ahlander Agency

Copyright © 2015 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2015 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt okładki: © Hummingbirds

Wykonanie okładki: Monika Drobnik-Słocińska

Redakcja: Grzegorz Krzymianowski

Korekta: Aneta Iwan, Iwona Wyrwisz

ISBN: 978-83-7999-406-9

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.

Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:info@soniadraga.pl

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2015

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Dla Liisy, Milli i Lukasa

Around us, the madness of empires continues

Jane Hirschfield

Lipiec 1980 rokuDamaszek, Syria

Za każdym razem, gdy cię obejmuję, robię to po raz ostatni. Wiem o tym od samego początku. Kiedy wróciłaś, a ja wziąłem dziecko w ramiona, potrafiłem myśleć tylko o jednym: że trzymam je na rękach ostatni raz.

Patrzysz na mnie oczami, które mają moc oczyszczania, jak obietnica deszczu, i wiem, że ty wiesz. Że wiedziałaś od samego początku, tak jak ja. O mojej zdradzie. Akurat teraz, gdy jesteśmy ze sobą tak blisko, że czujemy jej cuchnący oddech, nieregularny rytm jej serca.

Dziecko kwili w kołysce, więc wstajesz, ale ja jestem pierwszy. Podnoszę je, tulę do piersi. Przez cienki jasnoniebieski koc, który utkała twoja mama, czuję jego oddech, przyspieszony rytm serca. Serce dziecka jest też moim sercem. Nie ma wytłumaczenia dla człowieka, który porzuca kogoś, kto jest z nim połączony więzami krwi. Nie da się tego w żaden sposób usprawiedliwić. Jeśli ktoś to robi, to znaczy, że po prostu przybiera zwykłą pozę albo wspina się na różne poziomy kłamstwa. Mnie udało się opanować obie te umiejętności.

W mieście panuje niesamowity upał. Po dwóch miesiącach zabójczej suszy ulice są gorące jak lawa. Kiedy zapada wieczór, przestaje być szare albo beżowe, staje się przezroczyste, wyczerpane, wysuszone, drżące jak galareta. Nikt tu jasno nie myśli. Wszędzie śmierdzi śmieciami, spalinami, czosnkiem i kminkiem. Ale ja czuję tylko zapach dziecka. Zamykam oczy i nabieram głęboko powietrza, przyciskając nos do jego prawie całkowicie pozbawionej włosów główki. Dziecko nadal jest ciepłe. Nawet zbyt ciepłe. Gorączka nie ustępuje.

Mówisz, że trwa to już trzy dni. Słyszę, jak grzebiesz w szafkach, szukając aspiryny albo innego lekarstwa. Co za upał! Doprowadza nas do szaleństwa. Oboje wiemy, że w moim mieszkaniu żadnego lekarstwa nie znajdziesz. Zresztą po co my tu w ogóle jesteśmy?

– Daj mi kluczyki do samochodu – mówisz i machasz ręką jak sprzedawcy na bazarach, gdy proszą o pieniądze. A gdy się waham, reagujesz bardziej gwałtownie: – Daj mi te cholerne, pieprzone kluczyki!

Twój głos jest o jedną oktawę wyższy, wyczuwam w nim rozpacz.

– Chwilę, poczekaj. Nie lepiej, żebym to ja… – zaczynam.

Dziecko leży spokojnie na moich rękach. Oddycha tak płytko, że trudno to nawet zauważyć.

– A jak, do cholery, dostaniesz się do ambasady? No, jak? Przecież widzisz, że potrzebujemy czegoś na zbicie gorączki.

Niechętnie sięgam do kieszeni spodni. Tulę dziecko do piersi i upuszczam kluczyki, które z głuchym trzaskiem spadają na marmurową podłogę w przedpokoju. Upał jest tak duży, że nawet dźwięki stają się przytłumione. Opóźnia je, hamuje. Oboje pochylamy się, żeby podnieść kluczyki z podłogi. Przez chwilę nasze palce się dotykają, patrzymy sobie w oczy. Potem chwytasz kluczyki, prostujesz się i wychodzisz na klatkę schodową. Słyszę trzask zamykanych drzwi.

Stoję z dzieckiem na balkonie wychodzącym na ulicę. Kryję się w niewielkim cieniu. Czuję łagodny powiew wiatru na twarzy. Upał sprawia, że trudno jest oddychać. W powietrzu unosi się smród rozgrzanego miasta. Gdzie się podział jaśmin? Dawniej pachniało nim całe miasto.

Wisiorek, który mi kiedyś dałaś, jeszcze zanim pojawił się upał i gorączka, jeszcze przed ucieczką, parzy mnie w skórę pod koszulą. Należał kiedyś do twojej babki, a potem do matki. Chyba go tu zostawię, położę w przedpokoju na toaletce inkrustowanej macicą perłową i drewnem z krzaku róży. Kupiliśmy ją kiedyś razem na bazarze, niecały tydzień po tym, jak łączące nas więzi zaczęły się stawać coraz mocniejsze. Uważam, że nie mam prawa zabierać tego medalionu, już do mnie nie należy. Jeśli w ogóle kiedykolwiek tak było.

Wiem wszystko o tym, jak można przeżyć. W mieście znam każdą ulicę, każdą kafejkę. Znam wszystkich wąsatych właścicieli sklepików z antykami, którzy mają podejrzane znajomości, hałaśliwych sprzedawców dywanów, chłopca sprzedającego herbatę z noszonego na własnych plecach, wysokiego na metr samowara. W zadymionych pokojach piłem importowaną whisky z prezydentem i przywódcami organizacji, które oficjalnie krytykuję. Prezydent wie, jak się nazywam. Zna jedno z moich nazwisk. To ja trzymałem kasę. Pilnowałem, żeby pieniądze trafiły do właściwych ludzi, którzy wykorzystają je w najlepszy sposób, by zrealizować zadania, do których mnie wyznaczono. Gdy będziecie ze mną rozmawiać, okaże się, że mówię w waszym języku lepiej niż wy. A jeśli przerzucicie mnie nagle gdzieś indziej – na przykład do dżungli, na sawannę albo do lobby hotelu Savoy – wystarczy mi chwila, bym z miejsca zmienił się w jaszczurkę, pożółkłe źdźbło trawy albo w młodego bankiera ubranego w garnitur w białe prążki, który ma ciut przydługie włosy i barwną, ale za to wygodną przeszłość. Mgliście, za pośrednictwem innych osób, znam waszych przyjaciół z uniwerku. Za to oni nigdy mnie nie kojarzą.

Nie wiecie tego, ale jestem od was o wiele lepszy. Szybciej się zmieniam, lepiej dopasowuję. Nie utrzymuję zbyt ścisłych więzi. Jeśli już do tego dojdzie, zrywam je. A teraz? Straciłem kontrolę i pozwoliłem, żeby stały się mocne. To więzy krwi.

Gra jest odwieczna, ale ta partia dobiegła końca. Przyciskam dziecko mocniej do piersi, przestępuję niecierpliwie z nogi na nogę. Kiedy obrazy śmierci mkną przez moje synapsy, zaciskam oczy i potrząsam głową. Nieświadomie szepczę do siebie samego.

– Nie, nie, nie…

Spuchnięta twarz w otwartym ścieku przy autostradzie prowadzącej na lotnisko. Szeroko otwarte oczy. Roje much. Wszędzie te muchy.

– Nie, nie, nie…

Dlaczego nie zostawiłem go w spokoju? Przecież wszystkiego się dowiedziałem. Po co namówiłem Firasa na kolejne spotkanie, skoro ślad był świeży i jasny jak słońce? Niestety, jego wersja zawierała zbyt dużo sprzeczności, przez co trudno było w nią uwierzyć. Musiałem wysłuchać go jeszcze raz. Spojrzeć mu w pełne niepokoju oczy, sprawdzić, czy coś się w nich nie kryje. Obserwować, czy na jego twarzy nie pojawia się nagły cień, gdy niechętnie po raz kolejny powtarza wszystkie szczegóły. Musiałem sprawdzić, czy jego nerwowy tik się wzmógł, czy ustał. Zawsze pojawiają się jakieś nowe znaki, drobne niuanse. Wszystko to, co stanowi prawie niezauważalną granicę między prawdą a kłamstwem, życiem a śmiercią. Zaciskam oczy, kręcę głową i czuję, jak przenika mnie strach i poczucie winy. Powinienem był wiedzieć lepiej.

A teraz nie mam już czasu do stracenia. Samochód wynajął człowiek będący moim kontaktem i zaparkował go za rogiem. Plecak z ubraniem, pieniędzmi i nowym paszportem leży w bagażniku. Znam drogę ucieczki, jest wypisana po wewnętrznej stronie moich rzęs. Zostało mi tylko to jedno rozwiązanie: rozpłynąć się we mgle i powietrzu, stać się częścią kminku, czosnku, śmieci i spalin. Może w jakiś sprzyjający dzień stanę się nawet jaśminem?

Trzymam dziecko przed sobą. To, że ma twoje oczy, sprawia mi ulgę. Tak będzie łatwiej. Jaki człowiek porzuca własne dziecko? Nawet jeśli robi to po to, żeby je chronić. Zdrada za zdradą, kłamstwo za kłamstwem. Jak długo relatywizm może ratować ludzką duszę?

Dźwięki dobiegające z ulicy. Przy takim upale życie toczy się coraz wolniej, panuje ogólna apatia. Słyszę strzępy rozmów na trzecim piętrze. Znużone ludzkie głosy. Obserwuję pojazdy, które toczą się wymęczone po rozżarzonym asfalcie.

Nagle rozlega się rzężenie silnika, który nie chce zaskoczyć. Ktoś przekręca kluczyk, ale zapłon nie działa. I jeszcze raz:

– Wrrrrrrrrrr…

Podchodzę do poręczy na balkonie, żeby zejść ze słońca i ochronić przed nim dziecko. Czuję się tak, jakbym tkwił w zbyt gorącej łaźni, pot spływa mi po policzku. Mam zupełnie mokre pachy, plecy i klatkę piersiową. Przechylam się nad poręczą i patrzę na stare, zardzewiałe zielone renault. Stoi po drugiej stronie ulicy. W głowie czuję nagły natłok myśli. Byłem taki zadowolony, gdy udało mi się wyszukać to miejsce. Uznałem, że samochód będzie mógł tam stać tygodniami, a nawet miesiącami, a ty znajdziesz w końcu kluczyki i go przestawisz. Tylko co cię on może obchodzić?

Promienie słońca lśnią na przedniej szybie auta. Ale ja widzę tylko ciebie. Podziwiam twoje piękne blond włosy. Dzisiaj są oklapłe i potargane. To skutek bezsennych nocy i braku wody. Idziesz pochylona, twarz masz skrzywioną, jesteś poirytowana, męczy cię ból głowy, myślisz o czymś i jesteś niespokojna. Nigdy w życiu nie widziałem nikogo tak pięknego jak ty. Widzę cię ostatni raz. Czuję, jak kraje mi się serce, jakby ktoś wbijał w nie nóż.

Znowu przekręcasz kluczyk w stacyjce.

– Wrrrrrrrrrrrrrrrrrrr…

To znak, jeden z wielu. Jeden z tysięcy znaków, które nauczyłem się rozpoznawać, żeby przeżyć. Dlatego wiem, że jest już za późno, że losu nie da się już zmienić. Czuję, jak przenika mnie świadomość tego faktu. Śmiertelny strach, beznadzieja, poczucie winy, strasznej winy. Wszystko dzieje się w ułamku sekundy, w którym nerw zdąży zareagować na ból.

Eksplozja prawie rozrywa mi bębenki w uszach. Leżę na podłodze balkonu. Wybuch wcale nie jest głuchy, nie tłumi go upał. Jest straszny, majestatyczny. Przypomina odgłosy bitwy skumulowane w jednym dźwięku, w ułamku czasu. Czuję, jak spadają na mnie tysiące maleńkich, lekkich, ostrych odłamków. Jakby z nieba sypał się popiół, okruchy szkła, betonu i metalu.

Potem zapada kompletna cisza. Wydaje mi się, że leżę pod warstwą szkła, taniego betonu i zardzewiałej stali. Chyba krwawię. Myślę, co oznacza, że żyję. Szukam rąk, gdzieś tu są, czuję je pod betonem, który mnie zasypał. Zastanawiam się, co trzymam w dłoniach, na czym leżę? Udaje mi się wykonać pół obrotu. Słyszę wokół siebie dźwięk kruszonego betonu i szkła. Ostrożnie się unoszę i wspieram na łokciu, który odpowiada na impulsy z kręgosłupa.

Dziecko leży pode mną, a ja przyciskam mocno ręce do jego uszu. Patrzy na mnie i głęboko oddycha, wymęczone gorączką. Wyszło z tego bez szwanku, nie skaleczył go nawet najdrobniejszy kawałek szkła.

8 grudnia 2013Uppsala

Mahmoud Shammosh nie był paranoikiem. Przeciwnie. Gdyby go spytać, powiedziałby, że jest zupełnie inaczej. Twierdziłby, że jest racjonalny, wykształcony, a przede wszystkim świadomy swoich celów.

Mahmoud nigdy nie wierzył w takie rzeczy jak wyobcowanie albo konspiracja. Uważał, że to coś dla nastolatków, dżihadystów albo wyznawców teorii spiskowych. Nie wyrwał się z betonowego przedmieścia i beznadziei, z tego wszystkiego, w czym tkwił. Nie doszedł do tytułu doktora na Uniwersytecie w Uppsali, szukając prostych ścieżek. Jeśli był czegoś pewien, to okazywało się, że w dziewięciu przypadkach na dziesięć jego wybór był słuszny. Paranoja to coś dla nieudaczników.

Lekko szarpnął swojego pordzewiałego crescenta i wysunął go z ustawionego przed Carolina Rediviva stojaka na rowery. Kiedyś, bardzo dawno temu, był niebieski. W Uppsali tylko studenci pierwszego roku mają ładne rowery. Weterani wiedzą, że taki rower ukradną już w pierwszym tygodniu. Dlatego jego własny mieścił się w przedziale między „doskonale zakamuflowany” a „kompletnie niezdatny do użytku”.

Rozpędził się, a potem już tylko jechał bez wysiłku w dół, w stronę miasta. W Uppsali mieszka od siedmiu lat, ale nadal uwielbia szusować ulicą Drottninggatan, czując powiew na twarzy. Instynktownie zerknął przez ramię. Elektryczne światła na wzgórzu błyszczały w grudniowych ciemnościach. Upewnił się, że nikt za nim nie jedzie.

Siedzibę dziekanatu wydziału prawa na Starym Rynku rozświetlały świąteczne dekoracje. Na choince paliły się lampki, okna rozjaśniały adwentowe świeczniki, chociaż była niedziela, a korytarz na trzecim piętrze tonął w mroku i ciszy. Mahmoud otworzył kluczem drzwi do swojego ciasnego służbowego pokoju. Wszedł do środka, zapalił lampę na biurku i włączył komputer.

Usiadł na krześle, tyłem do okna, i sięgnął po dwie książki o prywatyzacji usług świadczonych przez państwo i o prawach człowieka. Już wkrótce, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, on sam stanie się autorem dzieła na ten sam temat. The Privatization of war. To tytuł jego pracy doktorskiej. Książka jest już prawie w połowie gotowa.

Do tej pory poruszał w niej dość dobrze znane sprawy. Możliwe, że szerzej opisał wyniki swojej pracy w terenie, niż to zwykle bywa w tekstach poświęconych kwestiom prawnym. Ale taki miał właśnie zamiar. To nowoczesna metoda, biegnąca w poprzek utartych ścieżek naukowych. Rozmawiał z przedstawicielami pięćdziesięciu kilku amerykańskich i brytyjskich firm w Iraku i Afganistanie. Wszystkie te przedsiębiorstwa zajmowały się dokładnie tym samym, co do tej pory robiło wojsko: od transportu poprzez zaopatrzenie i różne rodzaje służby wartowniczej aż po prawdziwą walkę.

Na początku liczył, że wywoła sensację, jak to było w przypadku Abu Ghraib albo Mỹ Lai. Oto zwykły naukowiec z uniwersytetu, który odsłania kulisy wielkiej, straszliwej zbrodni. Wiedział, że jego pochodzenie stawia go w korzystnej sytuacji. Niestety, nic wielkiego nie znalazł. Materiał, który zebrał na temat wspomnianych przedsiębiorstw i zasad ich działania, był jednak na tyle dobry, że na jego podstawie opublikował artykuł w „European Journal of International Law”. Potem jego skrócona wersja ukazała się w „Dagens Nyheter”. Efektem obu tych publikacji był wywiad dla CNN w Kabulu. Potem zaczęto go zapraszać na międzynarodowe konferencje i sympozja. Nie był to sukces, jakiego kiedyś oczekiwał, tylko jego przedsmak.

Uważał tak do czasu, aż otrzymał tamtą wiadomość.

Mahmoud westchnął i sięgnął po stos papierów leżących na biurku – ostatni rozdział jego pracy doktorskiej. Jest skończony, ale promotor już na pierwszej stronie umieścił mnóstwo komentarzy i pokreślił ją czerwonym długopisem. To oficer rezerwy, który z łatwością wychwycił w tekście każdą próbę pójścia na skróty. Mahmoud odłożył maszynopis na biurko. Najpierw przejrzy pocztę.

Kiedy otwierał program pocztowy, stary komputer zabuczał głośno, jakby chciał zaprotestować przeciwko pracy w niedzielę. Sprzęt na wydziale prawa miał już swoje lata. Ale to właśnie symbol statusu. Na ten kierunek nikt nie zdaje, żeby cieszyć się nowoczesnym sprzętem, tylko ze względu na pięćset lat uniwersyteckiej tradycji.

Mahmoud wpatrzył się w ciemność za oknem. Jego biuro jest wprawdzie małe, ale rozciąga się z niego najpiękniejszy widok na całą Uppsalę. Na pierwszym planie widać rzekę Fyris i dom, który Ingmar Bergman wykorzystał w trakcie kręcenia filmu Fanny i Alexander. Jak on się nazywał? Akademikvarnen? Stoi za katedrą i zamkiem, upiorne oświetlenie rozjaśnia całe jego akademickie mieszczaństwo. W końcu komputer się poddał i pozwolił mu zajrzeć do skrzynki pocztowej. Nadeszła tylko jedna wiadomość, bez tytułu. Właściwie nie powinien się temu dziwić, przecież sprawdzał pocztę kwadrans temu w bibliotece. E-mail uznał za spam i już chciał go skasować, ale w ostatniej chwili rzucił mu się w oczy adres nadawcy: Jagareoo@hotmail.com.

Poczuł, jak puls mu przyspiesza. To już druga wiadomość, którą otrzymał z tego adresu. Pierwsza nadeszła zaraz po powrocie z ostatniej podróży do Afganistanu i to ona sprawiła, że przez kilka następnych tygodni miał wrażenie, że popadł w paranoję. Wiadomość była krótka i napisana po szwedzku. Z treści wynikało, że wysłał ją ktoś, kto znajdował się w Afganistanie.

Shammosh,

Dwa dni temu oglądałem Twój wywiad na CNN. Wyglądasz mi na cholernie poważnego człowieka. Czy moglibyśmy się spotkać w najbliższym czasie w Kabulu? Mam ciekawe informacje, które mogą Cię zainteresować. Bądź ostrożny, są ludzie, którzy mają na Ciebie oko.

Życzę Ci silnej woli, odwagi i wytrwałości.

Familiarny ton. „Życzę Ci silnej woli, odwagi i wytrwałości”. Dobrze znane słowa z innych czasów. To prawdopodobnie ktoś, kogo znał.

I to przedostatnie zdanie: „Bądź ostrożny, są ludzie, którzy mają na Ciebie oko”. Pamięta, że głośno się wtedy roześmiał. Pomyślał, że to pewnie jakiś znajomy stroi sobie z niego żarty i niedługo dostanie kolejną wiadomość: „Zrobiłem Cię w konia!”. Niektóre fakty z jego przeszłości zupełnie nie pasują do kręgów, w których się obecnie obraca. Zdarza się, że jego nowi znajomi żartują sobie z niego z tego powodu. Ale żaden nowy e-mail nie przyszedł. Mimo to zaczął się mieć na baczności, tak na wszelki wypadek. Czemu nie?

Zauważył je jeszcze tego samego wieczoru. Zwykłe szare volvo V70. Samochód stał pod zgaszoną latarnią pod jego domem w Luthagen. Pod koniec tamtego tygodnia zauważył je ponownie, gdy po treningu koszykówki wychodził z hali sportowej. Zapamiętał numer rejestracyjny. Potem widział to auto już wszędzie. Przeszedł go dreszcz. Może to zwykły przypadek? A może nie?

Spojrzał na monitor i kliknął na nową wiadomość. Może tym razem się dowie, kto sobie z niego żartuje? Ale nigdy się nie przyzna, że prawie dał się nabrać.

Druga wiadomość brzmiała następująco:

Shammosh,

Skontaktuję się z Tobą w Brukseli. Musimy się spotkać.

Życzę Ci silnej woli, odwagi i wytrwałości.

Poczuł, jak serce zaczyna mu bić mocniej. Skąd nadawca e-maila wie, że w tym tygodniu wybiera się do Brukseli? Przecież o wyjeździe słyszał tylko jego promotor, który wyraził zgodę, aby w czwartek wygłosił wykład na konferencji organizowanej przez International Crisis Group. Mahmoud poczuł gęsią skórkę i chłód na plecach. Może to mimo wszystko żart, a volvo jest tylko wytworem jego wyobraźni? Czuł jednak, jak skacze mu adrenalina.

Pokręcił głową. Może powinien poczekać, aż ktoś się do niego zgłosi w Brukseli? Ale przed wyjściem z biura postanowił zrobić coś jeszcze: wysłać e-mail do kogoś, kto od dawna czeka na to, by znowu się z nim skontaktował.

Klara Walldéen zjawiła się nagle, nie wiadomo skąd. Pewnego dnia po prostu tam była: objęła go, położyła mu głowę na ramieniu, przesuwała palcami po jego zbyt długich włosach. W tamtym okresie wiele się u niego działo. Odczuwał pustkę i był zagubiony, wyczerpany i niewyspany. Na dodatek był sam jak palec. I nagle któregoś dnia Klara stanęła w drzwiach jego zimnego, nieumeblowanego mieszkania.

– Widziałam cię na wykładach – powiedziała. – Jesteś jedynym człowiekiem, który wygląda na bardziej samotnego niż ja. Poszłam więc za tobą. To dość niemądre, prawda?

Potem po prostu weszła do środka i bez słowa połączyła swoją samotność z jego. Mahmoud zgodził się na to, a po pewnym czasie ich samotności tak bardzo się do siebie zbliżyły, że w końcu utworzyły jedną wspólną samotność. Prawdziwą ulgą było to, że nie musieli ze sobą ciągle rozmawiać. Po prostu leżeli na jego materacu albo na wąskim, twardym łóżku Klary w jej mieszkaniu w Rackarberget i słuchali starych, zdartych płyt gramofonowych, które kupiła na pchlim targu.

Myślał o tym każdego dnia. O tym, że prawie nie oddychali, aby nie przerwać otaczającej ich cienkiej powłoki; albo o tym, jak ich serca biły w rytm piosenki Prince’a Phillipa Mitchella, I’m so happy.

Mimo to od samego początku wiedział, że im się nie uda. Czuł, że czegoś mu brakuje, że nie zdołają stworzyć trwałego związku. Było to coś, co zachował tylko dla siebie, ukrył w najskrytszym zakamarku serca. Kiedy pod koniec studiów prawniczych Klarę przyjęto do London School of Economics, przysięgli sobie na wszystkie świętości, że będą się wzajemnie odwiedzać, że uczynią wszystko, aby ich związek przetrwał, że dla tak silnego uczucia odległość nie gra roli. Mimo to i tak wiedział, że to koniec. W jego duszy płonął już inny, zupełnie nowy i całkiem świadomy płomień, który od dawna próbował ugasić.

Nigdy nie zapomni oczu Klary, gdy stali razem na lotnisku Arlanda, a on dukał słowa, których wyuczył się na pamięć: że może przerwa dobrze im zrobi, że nie będą dla siebie obciążeniem, że nie powinni traktować rozstania jako końca ich związku, tylko szansę na coś nowego. Klara nie odezwała się ani słowem. Stała i nie spuszczała z niego wzroku. Kiedy skończył, a może kiedy zabrakło mu słów, cała jej miłość do niego, cała czułość opuściły ją w jednej chwili. Spojrzała na niego z tak bezlitosną pogardą, że łzy same zaczęły mu płynąć po policzkach. Potem wzięła walizki i nie odwracając się, poszła do odprawy. To było przed trzema laty. Od tamtego dnia nie rozmawiali ze sobą.

Mahmoud pochylił się nad biurkiem i otworzył nową wiadomość. Bębnił palcami po klawiaturze. Od dnia, w którym dostał zaproszenie na konferencję w Brukseli, myślał tylko o tym, że skontaktuje się z Klarą. Niestety, nic z tego nie wyszło. Nie potrafił się zmusić, żeby do niej napisać.

– No, dalej! – powiedział głośno. – Napisz coś!

Potrzebował prawie pół godziny, żeby ułożyć list składający się z zaledwie pięciu linijek. Przez kolejny kwadrans usuwał z niego to, co mogło brzmieć dwuznacznie, żeby Klara nie doszukała się w tych nieścisłościach oznak rozpaczy albo odniesień do historii, z którą nic go już nie wiązało. W końcu nabrał powietrza i nacisnął „Wyślij”.

Dwadzieścia minut później, gdy wychodził z budynku, od razu zauważył szare volvo. Stało w ciemnościach na parkingu nad rzeką. Kiedy wysuwał rower ze stojaka, usłyszał, jak ktoś uruchamia silnik samochodu. Zapaliły się przednie reflektory i upiorne światło padło na metalową poręcz oddzielającą parking od rzeki. Pierwszy raz od bardzo dawna poczuł prawdziwy strach.

8 grudnia 2013Wyspa na szkierach

Cisza, która potem zapadła, była równie paraliżująca jak odgłosy dwóch ogłuszających strzałów oddanych z dubeltówki. Słychać było tylko dwie lecące nad kanałem kaczki i psa, który mocował się ze smyczą i cicho skomlił. Wszystko było tu takie szare. Skały i morze. Drzewa i krzaki. Wiatr szumiał w sitowiu porastającym brzeg.

– Spudłowałaś – powiedział stary mężczyzna z lornetką.

– Niemożliwe – odparła młoda kobieta u jego boku. Nadal trzymała dubeltówkę przy ramieniu. Czuła na policzku chłód kolby wykonanej z wiśniowego drewna.

– Może spudłowałam za pierwszym razem, ale na pewno nie za drugim – przekonywała. – Puść Alberta, to się przekonamy.

Mężczyzna się pochylił i spuścił psa ze smyczy. Spaniel od razu rzucił się do biegu, głośno przy tym ujadając. Popędził przez szuwary i wbiegł między skały w kierunku, w którym wystrzeliła kobieta.

– Spudłowałaś dwa razy. Uwierz mi. Nie przyłożyłaś się, Klaro.

Mężczyzna pokręcił rozczarowany głową. Na wargach kobiety pojawił się cień uśmiechu.

– Za każdym razem, gdy idziemy polować, twierdzisz, że pudłuję, dziadku – powiedziała, naśladując jego zatroskaną minę. – I za każdym razem Albert wraca z niedzielnym obiadem w pysku.

Mężczyzna znowu pokręcił głową.

– Mówię tylko o tym, co zobaczyłem przez lornetkę – mruknął.

Z wytartego plecaka, który stał oparty o kamień, wyjął termos i dwa kubki.

– Napijemy się kawy i wracamy do domu obudzić babcię – powiedział.

Z plaży dobiegło nagle krótkie ujadanie, któremu towarzyszył plusk wody. Klara uśmiechnęła się szeroko i pogłaskała mężczyznę po policzku.

– Nadal twierdzisz, że się nie przyłożyłam? – spytała.

Spojrzał na nią swoimi błękitnymi oczami, nalał kawy do kubka i podał go jej. Potem wyjął z kieszeni niewielką piersiówkę.

– Co to? Pijesz kawę z wódką? Wiesz, która godzina? Powiem o wszystkim babci, obiecuję.

Klara pokręciła głową, ale nie protestowała, gdy mężczyzna nalewał jej do kubka trochę alkoholu domowej roboty. Zanim jednak zdążyła go wypić, zadzwonił telefon ukryty w jednej z głębokich kieszeni jej kurtki. Klara westchnęła i oddała kubek dziadkowi.

– Nie ukryjesz się przed tą czarownicą – powiedział z lekkim uśmiechem.

Zerknęła na wyświetlacz. Wcale się nie zdziwiła, widząc numer szefowej. Socjaldemokratyczny dinozaur, posłanka do Parlamentu Europejskiego, Eva-Karin Boman.

– A niech to! – jęknęła, zanim odebrała. – Witaj! – powiedziała tonem o oktawę wyższym od jej normalnego głosu.

– Klaro, dziewczyno, tak się cieszę, że udało mi się do ciebie dodzwonić! Sprawy naprawdę się zagmatwały. Przed chwilą telefonowała Glenny, pytała, jakie mamy stanowisko w sprawie raportu na temat zabezpieczenia IT. A ja nawet nie zdążyłam go jeszcze otworzyć. Ty znasz tę sprawę lepiej…

Głos zanikł na chwilę. Klara zerknęła na zegarek. Dochodziła dziewiąta. Eva-Karin jechała właśnie pociągiem na lotnisko Arlanda. Popatrzyła na smagane wiatrem szare skały. Uświadomiła sobie absurd całej sytuacji: rozmawia ze swoją szefową pośród pięknych szkierów. Jej głos przypominał natręta, który zabłąkał się do jedynej ostoi spokoju, jaką znała.

– …więc może prześlesz mi przedtem jakieś podsumowanie? Co ty na to? Na przykład dziś przed siedemnastą? Żebym mogła je przejrzeć przed rannym spotkaniem. Chyba zdążysz, co? Prawdziwy z ciebie anioł.

– Jasne – odparła Klara. – Ale chyba zapomniałaś, że jestem w Szwecji, a do Brukseli wylatuję dopiero o drugiej po południu. Nie wiem, czy wyrobię się z tym raportem na piątą.

– Wiem, że jesteś w Szwecji – przerwała jej Eva-Karin tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Mogłabyś popracować podczas lotu? Przecież cały weekend miałaś wolny, prawda?

Klara kucnęła w wilgotnym mchu i ukryła twarz w dłoniach. Jest niedzielny poranek. Ma za sobą wolną sobotę. Nagle poczuła się tak, jakby w jednej chwili odeszła jej cała ochota do życia.

– Klaro? Klaro? Jesteś tam? – usłyszała głos Evy-Karin.

Klara chrząknęła i pokręciła głową. Nabrała głęboko powietrza i zmusiła się, żeby odpowiedzieć tonem, w którym dało się wyczuć gotowość współpracy.

– Nie ma sprawy – powiedziała. – To żaden problem. Dzisiaj przed piątą wyślę ci to podsumowanie e-mailem.

Pół godziny później Klara Walldéen była już w pokoju, w którym się wychowała, w otoczeniu różowych tapet z wzorkiem w kwiaty. Wywalczyła je od rodziców, gdy miała dziesięć lat. Gładkie, lśniące deski podłogi pod stopami. Wyjrzała przez okno. Przez bezlistne drzewa widać było Bałtyk i kaczki na falach. Zanosiło się na sztorm. Musieli się pospieszyć. Jej kolega z dzieciństwa, Bosse Bengtsson, który mieszka w głębi zatoki, obiecał, że podrzuci ją do Norrköping – najpierw łodzią, a potem samochodem. Tam Klara złapie pociąg na lotnisko Arlanda i wróci samolotem do swojego zwykłego życia w Brukseli.

Zdjęła szorstki sweter i założyła jasny, ciasny top, a do tego rozpinany na przedzie sweter, tzw. kardigan. Zamiast wytartych spodni z manchesteru, które tak naprawdę należały do babci, włożyła japońskie dżinsy. Zdjęła ocieplane gumowe buty, które miała na polowaniu, i zmieniła na sportowe. Trochę czarnego tuszu wokół oczu, kilka pociągnięć szczotką przez kruczoczarne włosy. Zerknęła w lustro wiszące przy niewielkiej toaletce i zobaczyła w nim zupełnie inną kobietę. Podłoga trzeszczała pod ciężarem jej kroków.

Klara wstała z krzesła i otworzyła drzwi prowadzące na niewielki stryszek. Wprawnym ruchem sięgnęła w ciemnościach po stary karton na buty i wyjęła z niego plik fotografii. Rozłożyła je na podłodze i usiadła.

– Znowu oglądasz stare zdjęcia?

Odwróciła się. W bladym świetle na stryszku jej babcia wydawała się prawie przezroczysta. Była taka drobna i krucha. Gdyby ktoś tego nie widział, nigdy by nie uwierzył, że nadal potrafi się wspinać na czubki jabłonek, żeby odpędzać ptaki od owoców.

Ma identyczne błękitne oczy jak dziadek. Oboje mogliby być rodzeństwem. Ale ludzie mieszkający na szkierach nie żartują na takie tematy. Na jej twarzy widać trochę bruzd, ale ani jednej zmarszczki. Nigdy nie używała kosmetyków, korzystała wyłącznie ze słońca, śmiała się i kąpała w słonej wodzie. Tak właśnie wyjaśniała ten fenomen. Nie wygląda nawet na sześćdziesiątkę, chociaż przed dwoma miesiącami skończyła już siedemdziesiąt pięć lat.

– Chciałam na nie tylko popatrzeć – odparła Klara.

– A nie lepiej zabrać je do Brukseli? Nigdy tego nie zrozumiem. Po co je tu trzymasz?

Babcia pokręciła głową. W jej błękitnych oczach pojawił się smutek i radość. Przez chwilę wyglądało na to, że chce coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili się powstrzymała.

– Sama nie wiem – odparła Klara. – Niech zostanie po staremu. Ich miejsce jest tutaj. À propos, podobno masz dla mnie szafranowe ciasteczka?

Klara zebrała zdjęcia i włożyła je ostrożnie do pudełka po butach, a potem zeszła za babcią skrzypiącymi schodami.

– No, w końcu jesteś! W tych swoich miejskich ciuchach i w ogóle.

Bosse Bengtsson stał na pomoście i czekał na Klarę, która schodziła ścieżką biegnącą od domu jego rodziców. Robiła to wiele razy wcześniej. Wydawało się, że nogi same ją niosą, a serce albo kręgosłup nie muszą przejmować się wystającymi korzeniami, kamieniami i nierównościami terenu.

– Daruj sobie – odparła Klara. – Gadasz jak dziadek.

Podeszła do niego i objęli się z zakłopotaniem. Bosse był od niej starszy o rok, razem dorastali i wychowywali się na wyspie. Był dla niej jak brat. Przypominali rodzeństwo o kompletnie odmiennym wyglądzie i charakterach.

Drobna i chuda Klara była najlepszą uczennicą w klasie. W piłkę grała tak dobrze, że przez pewien czas występowała nawet w chłopięcej drużynie Östervikings. Bosse lubił łowić ryby, a gdy był trochę starszy, zaczął polować, pić alkohol i bić się z innymi chłopakami. Klarę zawsze gdzieś ciągnęło, podczas gdy on sprawiał wrażenie, jakby nic nie mogło go ruszyć z rodzinnych stron. Codziennie jeździli razem do szkoły. Wiosną i jesienią szkolną łodzią, zimą poduszkowcem. Coś takiego rodzi zaufanie, silniejsze niż cokolwiek innego.

Kiedy Klara wskoczyła na pokład i wciągnęła do środka odbojnice, Bosse odbił od pomostu. Weszła do niewielkiej nadbudówki. Morze było coraz bardziej wzburzone, pokryte spienionymi grzbietami fal.

– Wieczorem będzie sztorm – powiedział Bosse.

– Tak mówią – odparła Klara.

17 grudnia 2013Bruksela, Belgia

Niewielki park widoczny z panoramicznego okna biura George’a Lööwa, mieszczącego się na siódmym piętrze w największym na świecie biurowcu firmy świadczącej usługi w zakresie PR-u, Merchant & Taylor przy Square de Meeûs w Brukseli, wyglądał mało sympatycznie. Lööw nienawidził grudnia, ale najbardziej nie znosił Bożego Narodzenia. Patrzył na świąteczne ozdoby zawieszone wzdłuż całej Rue du Luxembourg, aż do siedziby Parlamentu Europejskiego, i czuł, jak ogarnia go coraz większa irytacja. Nie pocieszał go fakt, że grudzień kiedyś się skończy, bo miasto zdejmowało dekoracje dopiero w lutym.

Jeszcze tylko tydzień i będzie musiał pojechać do swojego ośmiopokojowego mieszkania przy Rådmansgatan w Sztokholmie, żeby jak co roku złożyć sprawozdanie ze swojego życia. Mieszkanie będzie udekorowane choinką Elsy Beskow, w każdym pokoju i w kuchni zapłoną świeczki. Rozbłysną piękne gwiazdy bożonarodzeniowe, a stół ze słodyczami, który ustawi ojciec, jak zwykle będzie uginał się od marcepanowych przysmaków, słodkich bułeczek – to specjalność jego nowej żony, Ellen – i koszmarnie drogiej czekolady, którą każdego roku obowiązkowo przywozi z Brukseli, a potem z lekkim zakłopotaniem kładzie na tym właśnie stole.

Cała rodzina rozsiądzie się na kanapach firmy Svenskt Tenn1 albo na dywanie i będzie siedzieć z kubkami wypełnionymi parującym grzańcem domowej roboty. Pełni patosu i obłudy będą wymieniać się zarozumiałymi spojrzeniami, prosząc go, aby opowiedział im o swojej pracy „lobbysty”. W ich ustach słowo to brzmiało podobnie jak „ekskrement” albo „karierowicz”.

– Pieprzone kutasy – powiedział do siebie, stojąc w pustym biurze.

Niewielki ekspres do kawy zamruczał i napełnił do połowy kubek z nespresso. To już jego trzecia kawa, a przecież dochodzi dopiero dziesiąta. Był niezwykle zdenerwowany przed czekającym go tego ranka spotkaniem z nowym klientem, przedstawicielem firmy Digital Solutions. Szef George’a, Richard Appleby, dyrektor na Europę, oznajmił mu, że firma zażyczyła sobie właśnie jego. Najwidoczniej staje się znany. Mówi się o nim, że jest skuteczny i potrafi załatwiać w Brukseli różne sprawy.

Najgorsze jest jednak to, że nic o tej nowej firmie nie wie. Przecież na rynku istnieje z tysiąc spółek, które mają w nazwie Digital Solutions. Nie wiadomo, co to za jedni. Do takiej rozmowy trudno się nawet przygotować. Trzeba być po prostu grzecznym i jakoś przez nią przebrnąć. Jeśli zgodzili się bulić forsę, nie ma sprawy. Firma Merchant & Taylor znana jest z tego, że nie ma pod tym względem żadnych skrupułów. Jej nieoficjalne motto brzmi: You pay, you play. Chemikalia, broń, tytoń. Wystarczy się tylko wziąć za którąś z tych spraw. Na początku lat dziewięćdziesiątych Appleby reprezentował nawet Koreę Północną. A może to zwykła plotka? Nieważne. Ale on woli wiedzieć przed spotkaniem, z kim będzie miał do czynienia.

Nadal był spocony po rannej partii squasha w sali gimnastycznej. Jasnoniebieska koszula firmy Turnbull & Asser kleiła mu się do pleców. Cholera, czuje się taki nieświeży. Żeby tylko wysechł przed spotkaniem. No tak, ale kawa mu w tym nie pomoże.

Z grymasem niechęci na twarzy wypił kolejną filiżankę espresso. Kawę pije tak, jak to robią Włosi: na stojąco, w wyszukany sposób. Bezpieczny pod względem stylu. Robi to nawet wtedy, gdy jest w biurze sam. Nie wolno zmieniać zwyczajów. Jesteś tym, na kogo wyglądasz.

Za pięć dziesiąta. Zabrał z biurka stos kartek, notatnik i długopis. Na kartkach nic nie ma, nie zawierają żadnej informacji o firmie Digital Solutions, ale o tym klient nie musi wiedzieć. Gdyby zjawił się na spotkaniu z samym długopisem, mogliby pomyśleć, że mają do czynienia z amatorem.

Od kiedy zaczął pracować w firmie, upodobał sobie salkę konferencyjną na siódmym piętrze. Rezerwował ją na swoje potrzeby za każdym razem, gdy okazywała się wolna. Było to narożne pomieszczenie z dwiema przeszklonymi ścianami. Rozpościerał się stąd widok na inne biurowce. W jednym z nich zaczynał kiedyś karierę. Wystarczy tylko wcisnąć przycisk znajdujący się w pokoju obok włącznika światła i natychmiast obie szklane ściany matowieją, stają się nieprzenikalne, jak gruby lód. W pierwszych tygodniach pracy, gdy siedział przed komputerem i sporządzał nudne analizy branży cukierniczej, samochodowej, tworzyw sztucznych i innych, aby potem na ich podstawie sporządzić nudnawe newslettery, obie ściany stały się dla niego najfajniejszą zabawą, z jaką kiedykolwiek miał do czynienia. Lubił obserwować, jak bardziej doświadczeni konsultanci przemykają po drewnianej podłodze w swoich ręcznie robionych skórzanych włoskich butach i znikają za lodową ścianą. Biła od nich potęga władzy.

Teraz on sam przechadza się po tej samej podłodze i co jakiś czas znika za lodową szybą. Czuje na sobie spojrzenia innych, takie same, jakimi obrzucał kiedyś bardziej doświadczonych kolegów. Wielu z tych, którzy rozpoczynali pracę razem z nim, nadal tkwi w tym samym miejscu. Nie wszyscy zrobili tak błyskawiczną karierę jak on. Ich spojrzenia nie zawsze są pełne podziwu. Ale wszyscy robią dobrą minę. Machają do niego, uśmiechają się. Odgrywają swoje role.

Można powiedzieć, że gdy przed trzema laty zrezygnował z pracy w szwedzkiej kancelarii adwokackiej Gottlieb i wylądował właśnie tutaj, miał cholerne szczęście. Sam fakt, że w Gottliebie zajmował się tak trudnymi kwestiami, jak prawo spółek i przekształcenia własnościowe firm, był trudny do zaakceptowania dla jego ojca. Jeśli ktoś jest adwokatem i prowadzi prywatną praktykę, to zgodnie z tradycją rodziny Lööwów powinien zajmować się prawem karnym. Ważne są zasady, istnieje prosty podział na prawo i bezprawie. To nie jakieś tam brudne sprawy, jak robienie interesów i zarabianie pieniędzy. Dobre dla „karierowiczów bez przodków, tradycji i wiedzy”, jak mawiał ojciec. Całe szczęście, że nie wiedział, jakie były prawdziwe powody odejścia syna z Gottlieba.

Trochę udało mu się ojca udobruchać, gdy zakomunikował mu, że po pracy w zwykłej kancelarii adwokackiej dostał się do jednej z najbardziej prestiżowych uczelni, Kolegium Europejskiego w Brukseli. Była to naprawdę elitarna szkoła, oparta na francuskim modelu kształcenia. Na tle tych, którzy w Brukseli tworzyli bezbarwną masę, wypuszczała prawdziwą śmietankę absolwentów. Pewnie ojciec uznał, że jego syn wreszcie się ustatkował i może kiedyś trafi do Ministerstwa Spraw Zagranicznych albo znajdzie pracę w Komisji Europejskiej w Brukseli. To przecież porządne stanowiska.

On sam wiedział, że po tak krótkim czasie w Gottliebie nie zrobi w Szwecji wielkiej kariery. Uznał więc, że po zdaniu egzaminu w Kolegium Europejskim Bruksela będzie najlepszym miejscem do szukania pracy. Od razu jednak odrzucił myśl o nowej kancelarii adwokackiej. Miał już po dziurki w nosie studiowania wypełniających kartony rocznych sprawozdań i nieprzespanych nocy spędzanych na przeglądaniu twardych dysków w poszukiwaniu mniej lub bardziej podejrzanych interesów.

Firma prowadząca działalność w zakresie PR to coś zupełnie innego. Przeszklone biura, eleganckie babeczki z całego świata w dopasowanych kostiumach i na wysokich obcasach. Do tego lodówki z darmową coca-colą i piwem i oryginalne urządzenia do parzenia espresso, a nie jakieś tam automaty do kawy.

Kiedy podjął pracę w firmie Merchant & Taylor, poczuł się tak, jakby trafił do nieba. Klimatyzowane pomieszczenia, łagodne oświetlenie, szkło i drewno, niemal bezgłośne, stonowane rozmowy. Wprawdzie jego początkowa pensja odbiegała od tego, co płaciły amerykańskie kancelarie adwokackie, ale rysowała się przed nim szansa na zarobienie naprawdę dużych pieniędzy. Po roku pracy można było dostać samochód z firmy leasingowej, i to nie byle jakiego grata, tylko na przykład audi, bmw albo nawet jaguara.

Wielkie angielskie i amerykańskie firmy PR-owskie to typowa brukselska legia zaciężna. Sprzedają powierzchnię biurową i produkcyjną, informacje i wpływy tym, którzy zapłacą najwięcej, nie oglądając się na względy ideologiczne albo przekonania moralne. Wiele osób patrzy na lobbystów z góry, ale on zaakceptował ich od pierwszej chwili. Uznał, że to jego środowisko. Ojciec i reszta towarzystwa mogą sobie mówić i myśleć, co chcą.

George wszedł do salki konferencyjnej i zamknął za sobą drzwi. Nie spodobało mu się, że jego rozmówca czekał już na niego, siedząc na jednym z obitych skórą krzeseł. Sekretarki miały zapowiedziane, żeby klientów, którzy przyjdą za wcześnie, zatrzymać w recepcji. Mimo to nie okazał irytacji przed klientem. Nonszalanckim ruchem wcisnął przycisk, żeby zmienić szyby na matowe.

– Mister Reiper! Witam w Merchant & Taylor! – powiedział, a na jego twarzy pojawił się szeroki, pewny siebie uśmiech. Mężczyzna siedział na krześle w pozycji, która była świadomym lub nieświadomym zaprzeczeniem wszelkich praw ergonomii. George podszedł bliżej i podał mu wypielęgnowaną dłoń. Mister Reiper miał mniej więcej sześćdziesiąt lat.

Wyglądał na kogoś, kto prowadzi niezdrowy tryb życia. Nie był gruby, tylko raczej pękaty, jak balon wypełniony helem. Całe jego ciało robiło wrażenie, jakby żywił się wyłącznie jedzeniem serwowanym w samolotach, a kawę pił wyłącznie w pośpiechu. Był prawie całkowicie łysy, tylko wokół głowy zachował się wianuszek potarganych siwych włosów. Twarz miał żółtawą, jakby rzadko wychodził z domu. Od lewej skroni aż po kącik ust biegła gruba blizna. Mężczyzna był ubrany w znoszony pikowany czarny sweter, beżowe bawełniane spodnie zaprasowane w kant, miał pasek z futerałami na iPhone’a i kieszonkową latarkę. Na blacie stołu leżał brudny notes i niebieska czapka drużyny Georgetown Hoyas. Pozycja, w jakiej mężczyzna zasiadał na krześle, jego niedbałe ruchy, gdy przesuwał palcami po klawiaturze telefonu, fakt, iż nawet nie spojrzał na George’a, gdy ten wszedł do pokoju – wszystko to tworzyło wokół mister Reipera aurę autorytetu, który zdawał się zarówno oczywisty, jak i bezwzględny. George dostał na jego widok gęsiej skórki i od razu poczuł niechęć do swojego rozmówcy. Instynkt podpowiadał mu, że nie powinien pytać, w jakich okolicznościach mister Reiper nabawił się swojej blizny.

– God morgon, mister Lööw – odparł po szwedzku Reiper, ale zaraz przeszedł na angielski. – Dziękuję, że znalazł pan czas na spotkanie ze mną – dodał, podając George’owi rękę.

Reiper wymówił jego nazwisko prawie bezbłędnie. Było to dość niezwykłe jak na Amerykanina. Głos miał szorstki, słowa prawie cedził. Akcent z południa Stanów?

– Dostał pan kawę? – spytał George. – Przepraszam, ale mamy nową recepcjonistkę. Sam pan wie, jak to bywa.

Reiper pokręcił głową i rozejrzał się po pokoju.

– Bardzo mi się podoba wasze biuro, mister Lööw, a efekt, jaki robią te matowe ściany, jest, well, niesamowity.

– To prawda. Staramy się w ten sposób wywrzeć wrażenie na naszych klientach.

Usiedli przy stole naprzeciwko siebie. George rozłożył wokół notesu kartki, które tak naprawdę niczego nie zawierały.

– W czym moglibyśmy pomóc firmie Digital Solutions? – spytał George, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. George uważał, że wart był każdego centa z trzystu pięćdziesięciu euro za godzinę, które klienci płacili za jego usługi.

Reiper rozsiadł się wygodniej na krześle i odwzajemnił uśmiech, który z powodu blizny był jednak jakby niedokończony. Wrażenie było tak niemiłe, że George miał ochotę odwrócić głowę. Zwrócił też uwagę na oczy gościa. W ciepłym blasku bijącym od reflektorów punktowych przybierały raz zielony, raz brązowy kolor. Zmieniały barwę najwyraźniej w sposób przypadkowy. Czaiło się w nich coś w rodzaju oczekiwania. Jeśli uwzględnić fakt, że Reiper nie mrugał, jego wzrok przypominał zabójcze spojrzenie drapieżnika.

– Sprawa wygląda tak – zaczął Reiper, przesuwając w stronę George’a dwie spięte kartki formatu A4. – Wiem, że jesteście bardzo dumni z dyskrecji, jaką może się pochwalić wasza firma, ale wiem też, że gdy tylko wiatr zaczyna wiać w drugą stronę, zaczynacie śpiewać na inną nutę. To oczywiście czysta formalność.

George wziął dokument do ręki i szybko przeleciał wzrokiem jego treść. Była to typowa umowa zawierająca klauzulę o tajności rozmów, które miał przeprowadzić z przedstawicielem firmy Digital Solutions. Umowa zobowiązywała go do zachowania w tajemnicy wszystkich szczegółów. Nie wolno mu będzie nikomu nawet wspomnieć, że pracuje dla Digital Solutions ani że wie o istnieniu takiej firmy. Gdyby się przed kimś wygadał, będzie musiał zapłacić firmie astronomiczne odszkodowanie, w zależności od tego, jak poważne okaże się odstępstwo od umowy. Właściwie nie było w tym nic niezwykłego. Wielu klientom zależy na anonimowości, bo niekoniecznie chcą, aby w jakikolwiek sposób kojarzono ich z tak znaną i bezwzględną firmą, jak Merchant & Taylor.

– Z umowy wynika, że została podpisana w Waszyngtonie, a my jesteśmy przecież w Brukseli.

– To prawda – odparł Reiper trochę nieobecnym głosem. Jednocześnie starał się coś odczytać w iPhonie. – Nasi adwokaci są zdania, że dzięki temu łatwiej będzie uniknąć czegoś, co nazywają „sporem na forum publicznym”. Jestem jednak pewien, że o tak zwanych non-disclosure agreements wie pan znacznie więcej niż ja.

Słowa te wypowiedział dość ostrym tonem, a w jego martwych oczach pojawiło się coś, co przypominało zainteresowanie. George poczuł się nieswojo. Faktycznie, od kiedy zaczął pracować w Merchant & Taylor, podpisał wiele takich umów. Ale sposób, w jaki wyrażał się Reiper, wskazywał, że chodzi mu o coś innego, bardziej skomplikowanego. Mimo to George od razu odpędził od siebie podejrzenia. To niemożliwe, żeby Reiper wiedział coś o jego prywatnych sprawach. Aluzję do non-disclosure agreements zrobił z pewnością przypadkowo.

Wyjął z kieszeni pióro marki Montblanc, szybkim ruchem podpisał dokument i podsunął go Reiperowi.

– Świetnie – powiedział, mając za sobą wszystkie formalności związane z obowiązkiem zachowania tajemnicy. – W takim razie możemy chyba zacząć?

– Przepraszam – odparł nieobecnym głosem Reiper. Nie odrywając wzroku od iPhone’a, złożył niedbale umowę i wsunął ją do kieszeni wytartej marynarki. W końcu wsunął telefon do pokrowca i spojrzał na George’a.

– Potrzebujemy pomocy przy tłumaczeniu – zaczął. – To na początek.

Sierpień 1980Wirginia Północna, USA

Susan jest czymś zaniepokojona. Wiem, że tak jest, zanim jeszcze otworzy usta. Nie ma w tym niczego dziwnego ani nienaturalnego. Z czasem poznałem wszystkie znaki, niuanse, zmienne spojrzenia, dłonie, które poruszają się bezwiednie, jak przerażone ptaki, albo pozostają nieruchome. Prawie zawsze wiem, co ludzie powiedzą. To jeden z tysięcy sposobów, dzięki którym udaje mi się przeżyć. Kiedy jednak Susan mówi, nie słyszę jej. Widzę tylko jej szary kostium, farbowane na blond włosy, wodniste oczy i ślady jej codziennej pracy. Domyślam się tego po plamach po kawie na jej lśniącym, wytartym kostiumie.

Susan mieszka w Beltsville, Greenbelt, Glenn Dale. To jedno z niezliczonych typowych przedmieść, na których wszyscy mieszkamy. Jeździ fordem, a wszystko, co czyta, objęte jest klauzulą tajności. Jak wielu z nas przestała pić. Wszyscy pijemy albo za dużo, albo wcale. Niedzielne pączki i lurowata kawa w kościele metodystów. Pochwalne słowa na temat chórku, bezsensowne rozmowy o przedszkolu albo urlopach. Susan jest taka pospolita. To typowa Amerykanka, która ma około trzydziestu pięciu lat, dom, kredyt do spłacenia i co dwa lata zmienia samochód. Mąż, dwójka dzieci i ciężka harówka, żeby zarobić na ich naukę w college’u. Wszystko to jednak mieści się w pewnych ramach – a gra toczy się o wielką sprawę. Uważamy bowiem, że codzienność płynie zbyt powoli, zbyt monotonnie, że jest niezbyt ważna, a stawka zbyt mała.

Klimatyzacja chodzi na tak wysokich obrotach, że dostaję gęsiej skórki. W uszach nadal mi dzwoni od wybuchu i każdej strasznej nocy śni mi się białe światło i twoje potargane włosy. Budzę się zlany potem, niespokojny, zaplątany w prześcieradło, z poduszką przyciśniętą w ochronnym geście do brzucha.

– Oboje byli w samochodzie, prawda? – pyta Susan, siadając na krześle w moim maleńkim pokoju.

Kiwam potakująco głową. Zmuszam się, żeby spojrzeć jej w oczy. Nie wolno mi się zawahać, nie mogę mieć rozbieganego wzroku.

– Straszne – mówi Susan. – Naprawdę straszne. Tak mi przykro. Ale takie jest życie i taką mamy pracę. Wszystko ma swoją cenę. Wysoką cenę.

Nie wygląda na kogoś, komu jest naprawdę przykro. To dla niej tak samo obojętne, jak jej samochód, dom czy niedopasowane ubranie. Przestawiam krzesło i wyglądam przez okno. Patrzę na parking i cienkie, zielone drzewa po drugiej stronie ulicy. Trudno się nawet domyślić, że w pobliżu biegnie autostrada. Przez chwilę siedzimy w ciszy. Obserwujemy, jak drobinki kurzu tańczą w promieniach słońca, które wpadają przez okno do pokoju. Wiem jednak, że Susan nie zjawiła się tu po to, żeby złożyć mi kondolencje.

– Po co pojechałeś do Paryża? – pyta w końcu. – Dlaczego nie stawiłeś się w ambasadzie w Damaszku albo w Kairze?

Wzruszam ramionami, patrzę jej prosto w oczy.

– Bo taki był pierwotny plan – wyjaśniam. – Promem z Latakii do Larnaki, samolotem do Aten, nocnym pociągiem do Paryża. Miałem bilety z lotniska De Gaulle’a na lotnisko Dullesa, ale uznałem, że w tych okolicznościach lepiej będzie zameldować się w Paryżu.

– Po tym, co się stało… Czy nie lepiej było zrezygnować z samolotu i zamiast w Paryżu zgłosić się w Damaszku?

Jej głos robi się łagodny i przyjazny. Rzekomo jest tu po to, by się upewnić, czy można mi jeszcze ufać. Oboje wiemy jednak, że to pozory. Zawsze istnieje jakiś podtekst, inny powód, który wynika z jeszcze innego powodu.

– Wszystko wyjaśniłem na debriefingu. Bomba była przeznaczona dla mnie. Stosowałem się do przepisów i postępowałem zgodnie z instrukcjami do czasu, aż byłem pewien, że nikt nie odstrzeli mi głowy na parkingu ambasady.

Susan opiera się o krzesło i bębni lekko obrączką o stalowe oparcie. Przez pewien czas słychać tylko ten dźwięk i szum klimatyzacji.

– Przeceniasz Syryjczyków i ich sojuszników – mówi Susan. – Stać ich tylko na podłożenie bomby pod samochodem w Damaszku.

– Być może – odpowiadam. – Ale chciałem być po prostu pewien.

Susan kiwa głową, wygląda więc na to, że moje wyjaśnienia jej wystarczą. Do niczego nie może się przyczepić. Brak śladów. Mimo to wbija we mnie wzrok.

– Dopadniemy ich – mówi powoli. – Wiesz o tym. W Damaszku, Kairze albo Bejrucie. Tą sprawą zajmują się teraz wszystkie nasze biura na Bliskim Wschodzie. Trochę to potrwa, ale znajdziemy winnego. Możesz być pewien.

Potwierdzam skinieniem głowy. Myśl o zemście dopiero we mnie kiełkuje. Susan nachyla się w moją stronę. Inne spojrzenie, inny ton głosu.

– A informacja pozyskana od kontaktu operacyjnego? Chodzi mi o Firasa, miał wgląd w sprawy związane z syryjskim przetargiem na samoloty. Dostawy broni dla Syryjczyków? Czy te informacje przekazałeś w raporcie tylko mnie? Nie wspominałeś o nich na debriefingu? Albo gdzie indziej?

Kręcę głową.

– Umieściłem je tylko w raporcie dla ciebie – odpowiadam.

– Być może to błędny trop. Może ktoś go podsunął. Ale nie będziemy wzniecać niepokoju.

– Jestem świadom konsekwencji. Wszystko zostanie w raporcie.

Susan opiera się przez chwilę na krześle. Śledzi mój wzrok skierowany za okno. W końcu wstaje.

– Wszystko w porządku? – pyta.

Ton głosu, który się nie zmienia, niezależnie od liczby ofiar, o których mówi.

– Tak – odpowiadam.

– Weź sobie wolne do końca tygodnia. Idź popływać, zrób sobie drinka.

Widzę, jak przed wyjściem z pokoju Susan uderza dłonią o framugę drzwi. Wygląda mi to na gest zachęty. Jakby chciała mnie podtrzymać na duchu. Coś w rodzaju sympatii. Wie, że lubię pływać. Nie ma takiej rzeczy, której by o mnie nie wiedzieli.

Woda w miejskim basenie jest zbyt ciepła, ale i tak wolę go od basenu w Langley. Kiedy po każdym czwartym nawrocie się wynurzam, żeby nabrać powietrza, słyszę uczniów jakiejś szkoły. Mówią podniesionym tonem, ich głosy odbijają się niczym echo radaru od śmierdzących chlorem, wyłożonych kafelkami ścian. Robię kolejny nawrót, a potem jeszcze jeden. Kiedyś naprawdę dobrze pływałem. Miałem realną szansę na występ na olimpiadzie, miejsce w drużynie było w zasięgu ręki. Niestety, motywacji wystarczyło mi tylko do czasu rozpoczęcia studiów na Uniwersytecie Michigan. Ale wcale tego nie żałuję. Niczego nie żałuję. Gdybyśmy rozważali wszystko w kategorii „żalu”, nie zdołalibyśmy przeżyć. A przecież tak naprawdę w życiu chodzi tylko o przeżycie.

Wiem, że wiele rzeczy opiera się na kłamstwie. Ale przecież rzeczywistość nie jest doskonała: bez kłamstw od razu by się zawaliła. Kłamstwa to filary podtrzymujące most, pozwalają ci przejechać z jednego brzegu na drugi. Prawda nie istnieje.

Ale zanim wyszedłem z biura, poprosiłem o raport. Wiedziałem, że będzie objęty klauzulą tajności, co uniemożliwi mi dostęp do niego. Nigdy nie wolno nam czytać o sprawach, które nas dotyczą. Wiedziałem też, że jeśli mi go udostępnią, na pewno będzie zawierał kłamstwa. Niestety, moja prośba została odrzucona. Przyjąłem to z ulgą. Wolę nie wiedzieć, niż być okłamywanym.

Siedzę w brudnej przebieralni. Nogi mi drżą po godzinach spędzonych w basenie. Nagle czuję, jak zalewa mnie paraliżująca fala poczucia winy. Kiedy pływałem w basenie, trzymała się z dala ode mnie. W wodzie przez krótki czas nic mi nie grozi. Niestety, kiedy poczucie bezpieczeństwa mija, słyszę dźwięk zapuszczanego silnika i widzę maleńkie dziecko zasypane okruchami szkła i betonu.

Potem siedzę przed telewizorem i popijam drinka, Rusty Nail. Mój pokój jest nieprzytulny. W kącie stoi kilka kartonów. Są w nim same bezwartościowe rzeczy. Siedzę na nowej kanapie i oglądam w telewizji powtórkę meczu bejsbolowego, który w ogóle mnie nie obchodzi. Mieszkanie – nowoczesne pudełko z garażem w bezpiecznej odległości od uspokajającego szumu autostrady – pachnie farbami i klimatyzacją. Napinam mięśnie ramion. Przepłynąłem dziesięć kilometrów, dwa razy więcej niż zwykle.

Mecz kończy się w chwili, gdy nalewam sobie trzeciego drinka. Zmieniam kanał na inny. Akurat leci program z Johnnym Carsonem, ale żarty Richarda Pryora z Ronalda Reagana wcale mnie nie bawią. Nie interesują mnie. Wszystko jest takie banalne, takie powolne.

Od kiedy tu wróciłem, wszystko idzie zbyt wolno. A przecież jestem człowiekiem czynu. Strategie, analizy, ciągłe politykowanie w Langley, w Pentagonie, w D.C. Tymczasem moje obecne życie toczy się zbyt wolno. Dajcie mi inny paszport, inny język, inne życie. Wyślijcie mnie do Damaszku, Bejrutu, Kairu. Umiem nawiązywać kontakty, pielęgnować je przy szklaneczce słodkiej whisky albo dobrym cygarze. Potrafię przyrządzić tabbouleh2, co ma przypomnieć zaproszonym gościom, że wychowałem się w Aleppo. Nawet wtedy, gdy na granicy dochodzi do konfliktów, na balkonie mam zawsze najlepsze libańskie wino.

Na balkonie, w czasie romantycznego zachodu słońca, gdy powietrze przepełnia zapach jaśminu, a z dołu dochodzą strzępy rozmów prowadzonych przy kolacji przez dyplomatów, gangsterów i polityków, wymieniam się informacjami, które pomagają mi przetrwać. Przeprowadzam transakcje, dzięki którym zginie ktoś inny. Wynik jest zawsze remisowy. Idealna sytuacja to taka, gdy panuje status quo.

Nasi przełożeni od niedawna chcą, żebyśmy po powrocie spotykali się z terapeutami. Jakby sam debriefing nie wystarczył. Dochodzi do tego już pierwszego dnia, gdy mamy jeszcze świeżą opaleniznę, która odcina się wyraźnie na tle rtęciówek, telefonów, kopiarek i teleksów, gdy organizm odczuwa jeszcze skutki zmiany czasu i klimatu, gdy w mózgu nadal kołaczą się arabskie, rosyjskie i portugalskie słowa. Siedzimy więc i męczymy się na obowiązkowych sesjach, opowiadamy o tym, jak się czujemy po długich miesiącach przebywania w innym świecie, kraju i kulturze, z dala od autostrady prowadzącej do głównej siedziby „Firmy”, z dala od najbliższego KFC w drodze do domu i od nudy przepełniającej naszą codzienność.

Nie mówimy im oczywiście o tym, co chcieliby od nas usłyszeć. No bo jak tu opowiadać o tym, co robimy? Co powiedzieć? Że prowadziłem życie arabskiego biznesmena w Damaszku i handlowałem bronią? O banalnych tajemnicach i niewielkim wpływie wywieranym przez nas za pieniądze podatników, i oczekiwaniu na coś, co być może warte jest wysokiej ceny, jaką gotowi jesteśmy zapłacić? Albo o tym, że gdy już coś zwietrzyłem, zastygłem nagle jak przerażony zając na środku ruchliwej drogi i wszystko straciłem?

Mam o tym wszystkim opowiadać? Przecież nawet sam przed sobą się do tego nie przyznaję. Jak już zacznę o tym wszystkim mówić, to nigdy nie skończę. Jeśli zacznę myśleć, zginę.

Wiem za to, jak przeżyć, więc tylko się uśmiecham i zerkam na zegarek. Kiedy sesja się kończy, wstaję, zakładam anonimową granatową marynarkę i wjeżdżam na autostradę. Jadę do anonimowego pudełka, które na pewno nie jest moim domem. Czekam na stosowną chwilę i mam nadzieję, że kwarantanna dobiegnie kiedyś końca. Że któregoś dnia na moim biurku pojawi się teczka, a w niej dokumenty z moją nową tożsamością, bilety lotnicze i numer konta bankowego, żebym mógł zacząć nowe życie. Jedyną rzeczą, dla której żyję, jest kolejny ruch.

19 grudnia 2013Bruksela, Belgia

Stacja kolejowa przy lotnisku Zaventem przypominała wieczny plac budowy. Rusztowania, taśma zagradzająca dostęp, mnóstwo pomarańczowych pachołków.

Mahmoud próbował przebić się przez bierny tłum, żeby zdążyć na najbliższy pociąg do Brukseli. Otaczała go barwna masa ludzi reprezentujących różne środowiska i zawody, pochodzących z wielu różnych krajów: lobbyści i inni „bojownicy” w służbie europejskiej integracji, którzy zdążyli przejrzeć ranne wydanie „Financial Timesa”, wystające z opływowych walizek firmy Samsonite, a teraz, tak jak on, ze słuchawkami telefonów komórkowych przeciskali się przez tłum; czekający na pociąg do Antwerpii ortodoksyjni Żydzi w czarnych chałatach; ubrane w wakacyjne stroje rodziny dźwigające zbyt duże walizki do odprawy na samolot do Phuket. Konduktor dał sygnał gwizdkiem i Mahmoud zaczął przeciskać się jeszcze bardziej energicznie, żeby pociąg nie uciekł mu sprzed nosa. W pewnej chwili poczuł, jak przewieszony przez ramię plecak zsunął mu się i spadł na betonowy peron. Zatrzymał się, ale bagaż znikł mu z oczu. Poirytowany schylił się, lecz tłum popychał go w stronę pociągu. Nagle ktoś poklepał go po ramieniu.

– Is this yours?

Mahmoud się odwrócił i ujrzał przed sobą blondynkę w jego wieku. Miała koński ogon, luźne ubranie i ciepłe zielone oczy. Podała mu plecak.

– Yes, it is. Thanks a lot! – odparł.

Chwycił plecak i nie tylko zdążył wejść do pociągu, ale także znaleźć wolne miejsce przy oknie. Z głębokim westchnieniem opadł na pomarańczowe siedzenie.

Podczas gdy pociąg wytaczał się powoli ze stacji, Mahmoud zabrał się za studiowanie wczorajszego programu. Lista uczestników była imponująca. Posłowie do Parlamentu Europejskiego, oficerowie NATO, jeden ambasador, dziennikarze z dużych zagranicznych gazet. Nagle się zdenerwował. Dlaczego nie przygotował się wcześniej? Zamknął oczy, żeby zebrać myśli. W jednej chwili ogarnęła go ciemna noc. Zapadł w głęboki sen, możliwy tylko w czasie podróży.

– Z naszego hotelu to niecałe pięć minut piechotą, mister Shammosh – powiedział nieco sztucznym głosem elegancko ubrany portier hotelu Bristol. Miał nie więcej niż dwadzieścia kilka lat, ale jego głos brzmiał o wiele bardziej dojrzale i poważnie.

– Świetnie! – odparł Mahmoud. Złożył mapę i wsunął ją do swojego starego plecaka. Jego maskujący kolor i stopień zużycia wskazywały na to, że swoje pracowite życie zaczął w armii. Przy zam­ku błyskawicznym przyszyta była naklejka w kształcie niewielkiego stylizowanego spadochronu.

Hotel Bristol, podobnie jak portier, robił wrażenie czegoś, czym tak naprawdę nie był. Czerwona wykładzina, mahoń i skórzane meble świadczyły o nieudolnej próbie ukrycia faktu, że hotel należy do międzynarodowej sieci.

– Mister Shammosh, ktoś zostawił dla pana wiadomość – powiedział portier i podał mu dokładnie zaklejoną, grubą kopertę.

Tak jak przypuszczał, jego pokój był mały, a ściany miały kolor „piasku pustyni”. Wszystko było tu dopracowane i wymuskane, jak dekoracje w operze mydlanej. Nikt nawet nie starał się nadać pokojowi choćby odrobiny angielskiej ekscentryczności. Panowała tu typowa, łatwa do rozpoznania monotonia sieciówki.

Mahmoud rozsunął zasłony na całą szerokość. Okno wychodziło na niewielkie, brudne podwórze. W powietrzu unosiły się pierwsze płatki śniegu. Sprawiały wrażenie zagubionych, jakby zabłądziły w drodze na wzgórze, z którego zjeżdża się na sankach, albo na lodowisko.

Mahmoud rzucił plecak na łóżko i usiadł na fotelu przy oknie. W ręku nadal trzymał brązową kopertę. Ktoś napisał na niej czarnym flamastrem jego imię i nazwisko.

Rozerwał ją drżącymi palcami i przez chwilę siedział nieruchomo, obserwując zabłąkane płatki śniegu za oknem. W końcu zrobił głęboki wdech i wyjął to, co znajdowało się w kopercie.

Na kolana wypadł mu prosty telefon komórkowy, ładowarka i dokładnie złożona kartka. Najpierw sięgnął po telefon, tani model Samsunga na kartę. W Szwecji można taki kupić na każdej stacji benzynowej już za czterysta koron. Mahmoud włożył baterię, która była w oddzielnej paczuszce, i włączył aparat. Rozległo się lekkie brzęczenie. Sprawdził skrzynkę, okazało się, że jest pusta. Nikt do niego nie napisał ani nie nagrał się na sekretarkę.

Znowu głęboko odetchnął i rozłożył kartkę. W środku była mniejsza kartka. Upadła mu na podłogę. Papier, który został mu w ręku, zawierał krótką informację, napisaną na maszynie po szwedzku:

Mahmoudzie,

Posiadam informację, z którą nie wiem, co zrobić, i dlatego potrzebuję Twojej pomocy. Myślę, że jest to związane z tym, czym zajmujesz się w swojej pracy naukowej. Musimy się spotkać. Uruchom telefon jutro między 13.00 a 13.30 i bądź gotowy do wyjścia. Na resztę dnia go wyłącz i wyjmij baterię. Skontaktuję się z Tobą.

Życzę Ci silnej woli, odwagi i wytrwałości.