Poza słowami

Diana PalmerPoza słowami

Diana Palmer

Cienie życia

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Szedł korytarzem w stronę oddziału kardiologii szpitala St. Mary i słyszał za sobą dyskretne szepty. Z trudem powstrzymywał uśmiech. Dziś rano, udzielając wywiadu w telewizji, mówił o swoich zwyczajach w sali operacyjnej. Telewidzowie dowiedzieli się, że doktor Ramon Cortero podczas operacji na otwartym sercu, z których słynął na całym świecie, lubi słuchać grupy rockowej Desperado. Pielęgniarki i technicy z kardiologii żartowali z niego przez cały dzień. On i ci ciężko pracujący ludzie tworzyli zespół, więc się nie obrażał. Część z nich zresztą również była fanami Desperado.

Czarne oczy doktora Cortero błyszczały, gdy maszerował w chirurgicznym zielonym fartuchu, szukając żony pacjenta, któremu właśnie wymienił uszkodzoną zastawkę serca.

Nie znalazł tej kobiety w poczekalni przed salą operacyjną na piętrze, gdyż pielęgniarka przez pomyłkę wysłała ją do głównej poczekalni. Jednak i tam jej nie zastał, kiedy zadzwonił. Jej mąż przeżył, choć miał niewielkie szanse. Ratowanie go wymagało wielu godzin ogromnego wysiłku Ramona i kilku modlitw. Otworzyły się drzwi windy i stanęła w nich kobieta w średnim wieku, której towarzyszył nastoletni syn i kilka osób z rodziny męża. Miała zaczerwienione i opuchnięte od płaczu oczy. Dostrzegł w nich lęk. Uśmiechnął się, odpowiadając na pytanie, którego kobieta chyba nie miała odwagi zadać.

– Wszystko w porządku – oznajmił bez wstępu. – Ma silne serce.

– Dzięki Bogu – szepnęła kobieta i objęła syna. – Dzięki Bogu. I dzięki panu, panie doktorze. – Uścisnęła mu dłoń.

– De nada. – Ramon uśmiechnął się łagodnie. – Cieszę się, że mogłem pomóc.

Jowialny ciemnoskóry kardiolog stanął obok i kobieta jemu też uścisnęła rękę.

– Po to tu jesteśmy – odparł z uśmiechem doktor Ben Copeland. – Pani mąż jest na na oddziale intensywnej opieki medycznej. Obok jest pokój, gdzie może pani poczekać, aż podłączą męża do monitorów. Potem będzie go pani mogła zobaczyć.

Pojawiła się pielęgniarka, by wskazać rodzinie drogę.

– Czasami zdarzają się cuda – powiedział Ben. – Kiedy go przywieźli, nie dałbym za jego życie złamanego grosza.

– Ja też nie – zgodził się posępnie Ramon. – Ale niekiedy mamy szczęście. – Westchnął i rozprostował ramiona. – Mógłbym spać przez tydzień, a jeszcze nie skończyłem dyżuru. Ty pewnie idziesz już do domu?

Ben uśmiechnął się.

– Szczęściarz z ciebie. – Ramon głośno westchnął i pożegnał kolegę skinieniem głowy.

Poszedł obejrzeć jeszcze dwóch pacjentów, których z Bożą pomocą wyciągnął ze szponów śmierci. W tę niedzielę wykonał trzy nagłe operacje. Był zesztywniały, obolały i bardzo zmęczony, ale było to przyjemne zmęczenie. Zatrzymał się przy oknie i spojrzał na wielki oświetlony krzyż widniejący na głównej ścianie szpitala. Czasem modlitwy są wysłuchiwane. Tak jak dzisiaj.

Zbadał pacjentów, wpisał zalecenia, ubrał się i przeszedł do miejskiego szpitala O’Keefe, po drugiej stronie ulicy, by obejrzeć trzech innych pacjentów po operacji. Po drodze do domu musiał jeszcze zajrzeć do szpitala uniwersyteckiego w Decatur. Kiedy wreszcie skończył, wrócił do domu.

Mieszkanie Ramona było duże, lecz nie wyglądało na dom człowieka bogatego. Jego właściciel preferował prostotę. Pozostało mu to z czasów dzieciństwa spędzonego na przedmieściach Hawany. Wziął do ręki egzemplarz Cuentos Pio Baroi i uśmiechnął się smutno. Na stronie tytułowej przeczytał dedykację, którą znał na pamięć. „Ukochanemu Ramonowi – Isadora”. Isadora była jego żoną, zmarła na zapalenie płuc dwa lata temu. Umarła, kiedy wyjechał za granicę na konferencję. Jej kuzynka zostawiła ją samą i płyn w płucach oraz wysoka gorączka w końcu ją zabiły.

To okropny pech, pomyślał, że nie było go w domu, kiedy żona go potrzebowała. Opiekę nad Isadorą powierzył jej młodszej kuzynce, Noreen, dyplomowanej pielęgniarce. Uważał, że może jej zaufać. Lecz ona zostawiła Isadorę, a kiedy wrócił do domu, znalazł żonę martwą. Wciąż obwiniał za to Noreen. Rozpaczliwie próbowała mu coś tłumaczyć, ale on nie chciał słuchać. Jej wina była oczywista dla wszystkich, nawet jej ciotka i wuj oskarżali ją równie gwałtownie jak on.

Odłożył książkę i delikatnie przesunął palcem po okładce. Pio Baroja, znany hiszpański powieściopisarz z początku dwudziestego wieku, także był lekarzem. Ramon bardzo go lubił. Opowiadania zawarte w tym zbiorze były pełne historii z życia Baroi na przedmieściach Madrytu, w czasach przed odkryciem antybiotyków. Były to historie o bólu, tragedii i samotności, a mimo to pełne nadziei. A nadzieja była ważna w zawodzie lekarza. Kiedy wszystko zawodziło, wciąż pozostawała wiara w moce wyższe, nadzieja, że zdarzy się cud. Jeden zdarzył się dzisiaj tej kobiecie, której mąż leżał teraz na oddziale intensywnej opieki medycznej. Ramon cieszył się z tego, bo ci ludzie wyglądali na dobre małżeństwo, kochali się tak jak on i Isadora. Przynajmniej na początku…

Westchnął i ruszył do kuchni.

– Ojej – mruknął do siebie, badając zawartość lodówki. – Jesteś słynnym kardiochirurgiem, senąor Cortero, a dzisiaj na kolację czeka cię uczta z mrożonego kurczaka i nie dogotowanych brokułów. Jakże nisko upadłeś!

Usłyszał dzwonek telefonu i uniósł brwi. Do północy miał dyżur przy telefonie, więc może był potrzebny. Podniósł słuchawkę.

– Cortero – powiedział.

Chwila ciszy.

– Ramon?

Twarz mu stężała. Znał ten głos tak dobrze, że nie miał kłopotu ż rozpoznaniem dzwoniącej do niego osoby.

– Tak, Noreen – odparł zimno. – Czego chcesz?

Przez chwilę panowało milczenie.

– Ciotka chciała wiedzieć, czy przyjdziesz na urodziny wuja.

Właściwie Noreen nigdy nie utrzymywała bliskich stosunków z ciotką i wujem, a od śmierci Isadory prawie wcale nie miała z nimi kontaktu.

– Kiedy?

– Przecież wiesz, kiedy.

Westchnął z irytacją.

– Nie mam dyżuru w przyszłą niedzielę, więc przyjdę. – Przesuwał kartkę papieru po nieskazitelnie czystym blacie stolika. – Będziesz tam? – spytał posępnie.

– Nie – odparła bez śladu jakichkolwiek emocji. – Dziś zaniosłam wujowi prezent. Wyjeżdżają z miasta i wrócą dopiero w czasie weekendu, dlatego prosili, żebym cię spytała, czy do nich przyjedziesz.

– Rozumiem.

Zapanowała kolejna chwila milczenia.

– Powiem ciotce, że przyjedziesz. – Rozłączyła się.

Z ulgą odłożył słuchawkę. Nie potrafił myśleć spokojnie o tym, że Noreen mogła uratować Isadorę, gdyby była w domu. Ten gniew był nierozsądny i czasem Ramon to sobie uświadamiał. Lecz hodował go, karmił nienawiścią i rozniecał jego płomienie, by w ten sposób ukoić ból po stracie żony. Zmusił się do zapomnienia o tym, że Noreen kochała Isadorę, a jej cierpienie było tak samo szczere jak jego. Nienawidził jej i nie potrafił tego ukryć. Nienawiść do Noreen była jego ukojeniem i pocieszeniem.

Noreen nigdy nie oskarżyła go o to, że jest niesprawiedliwy. Po prostu trzymała się z daleka. Pracowała w szpitalu miejskim, naprzeciwko szpitala St. Mary, gdzie Ramon wykonywał większość operacji. Była jedną z dyplomowanych pielęgniarek, które pełniły dyżury na oddziale intensywnej opieki medycznej. Czasami zajmowała się jego pacjentami, ale nawet tam traktował ją jak zawadę.

Skończyła studia na wydziale pielęgniarskim uniwersytetu. Miała dość talentu i inteligencji, żeby zostać lekarzem, lecz zrezygnowała z takiej kariery. Nigdy też nie wyszła za mąż. Miała dwadzieścia pięć lat, była dojrzała i rozsądna, ale w jej życiu nie pojawił się mężczyzna. Tak jak w życiu Ramona nie było żadnej kobiety.

Wrócił do kuchni i zaparzył kawę. Nie spał zbyt dużo, praca była jego całym życiem. Nie wiedział, co by zrobił bez pracy po stracie Isadory.

Uśmiechnął się ze smutkiem, wspominając jej blond włosy i żywe niebieskie oczy. Noreen była marną kopią kuzynki. Miała jasne włosy, szare oczy i nic szczególnego poza tym. Isadora była piękna, miała wspaniałą postawę i maniery. Pochodziła z bogatej rodziny. Noreen też nie musiałaby pracować, gdyż była jedyną spadkobierczynią fortuny Kensingtonów, ale wyraźnie nie miała pieniędzy, bo, jak zauważył, ubierała się bardzo skromnie. Wynajmowała mieszkanie i nigdy nie prosiła ciotki czy wuja o pomoc. Zastanowił się, jak by zareagowali, gdyby jednak poprosiła o wsparcie, i zaraz zdziwił się, że w ogóle go to interesuje.

Od sześciu lat, gdy poznał Isadorę, Noreen stanowiła dla niego zagadkę. Isadora była towarzyska, lubiła się bawić, często flirtowała i żartowała z mężczyznami. Noreen z kolei rzadko się pokazywała na przyjęciach i właściwie nie prowadziła życia towarzyskiego. Była opanowana i zamknięta w sobie. Prawdziwa pielęgniarka – praca w jej życiu była najważniejsza.

Ramon zmarszczył czoło. To dziwne, pomyślał, że pielęgniarka z powołania okazała się tak niedbała wobec kuzynki. Na oddziale Noreen była niezwykle dokładna, często strofowano ją za kwestionowanie zaleceń lekarza, które wydawały się jej błędne.

Może była zazdrosna o Isadorę. Mimo to Ramon nie mógł pojąć, jak mogła posunąć się do tego, by kobietę w tak ciężkim stanie zostawić samą przez prawie dwie noce?

Wkrótce po pogrzebie jeden z kolegów mówił mu coś o Noreen, o tym, jak ciężko przeżywała śmierć jego żony, a zwłaszcza, jak ucierpiał na tym stan jej zdrowia. On zaś burknął wtedy, że ta kobieta go nie obchodzi, i odszedł. Teraz zastanawiał się, co ten człowiek miał na myśli. Oczywiście było to dwa lata temu, a kolega już dawno temu przeniósł się do Nowego Jorku.

Odsunął od siebie tę myśl. Miał ważniejsze rzeczy na głowie.

W niedzielę po południu pojechał odwiedzić Hala Kensingtona, ojca Isadory, i wręczyć mu urodzinowy prezent – złoty zegarek. Mary Kensington powitała go w drzwiach, ubrana w jedwabny kaftan w tygrysie paski. Jej platynowe włosy, choć spięte w kok, przypomniały mu Isadorę.

– Ramon! Jak miło, że przyszedłeś – powiedziała z radością i ujęła go pod ramię. Skrzywiła się. – Przepraszam, musiałam prosić Noreen, żeby do ciebie zadzwoniła. Wiedziałam, że nie znajdę czasu, żeby skontaktować się z tobą przed wyjazdem.

– Nic nie szkodzi – odparł odruchowo.

– Noreen to utrapienie nas wszystkich. – Westchnęła. – Na szczęście nie widujemy jej, z wyjątkiem Bożego Narodzenia i Wielkanocy, a i to tylko w kościele.

Ramon spojrzał na nią uważnie.

– Przecież tu się wychowała.

– I co z tego? – Wzruszyła ramionami. – Jest córką jedynego brata Hala, więc mieliśmy obowiązek wziąć ją do siebie. Ale ona zawsze była jakaś taka… Zostanie starą panną, ubiera się, jakby była z przytułku, dlatego nigdy jej nie zapraszam na przyjęcia, bo wstyd ją komukolwiek pokazać. Zachowywała się tak już jako dziecko. Isadora była całkiem inna, słodka i kochająca. Od dnia urodzin stała się całym naszym światem. Oczywiście Noreen dużo przebywała z moją matką, aż do jej śmierci. – Skrzywiła się. – Noreen była ciężkim brzemieniem. Wciąż nim jest.

To dziwne, ale poczuł współczucie dla smutnej małej dziewczynki, zmuszonej do zamieszkania z ludźmi, którzy jej nie chcieli.

– Nie kochasz Noreen? – spytał otwarcie.

– Mój drogi, kto mógłby kochać taką imitację kobiety? – odparła obojętnie. – Może ją trochę lubiłam, ale nigdy nie zapomnę, że przez nią straciliśmy Isadorę. Jestem pewna, że ty też nie – dodała i poklepała go po ramieniu. – Wszyscy tak bardzo za Isadorą tęsknimy.

– Tak – potwierdził.

Hal wyciągnął się w swoim ulubionym fotelu, a jego łysa głowa odbijała światło padające z kryształowego żyrandola. Podniósł wzrok znad czytanego magazynu.

– Ramon, cieszę się, że przyszedłeś.

Odłożył gazetę i uścisnął dłoń zięciowi.

– Przyniosłem ci mały drobiazg – rzekł Ramon, wręczając Halowi elegancko opakowany prezent.

Hal rozpromienił się, rozpakował małą paczuszkę i spojrzał z podziwem na zegarek.

– Taki właśnie chciałem sobie kupić – stwierdził. – Mam sportowy, ale mogę go nosić, wybierając się do jacht klubu. Dzięki!

Ramon machnął ręką.

– Cieszę się, że ci się podoba.

– Noreen dała mu portfel – powiedziała wzgardliwie Mary.

– Z wężowej skóry – dodał Hal, potrząsając głową. – Ta dziewczyna nie ma wyobraźni.

Ramon przypomniał sobie, gdzie mieszka Noreen i jak się ubiera poza pracą. Wyraźnie nie miała pieniędzy, a portfele z wężowej skóry były kosztowne. Zastanowił się, z czego musiała zrezygnować, żeby kupić wujowi prezent, który przyjął tak pogardliwie. Ramon wiedział, co to znaczy bieda.

– Słuchasz mnie, Ramon? – dopytywał się Hal. – Mówiłem, że w któryś weekend musimy wybrać się na żagle.

– Chętnie, jak tylko znajdę czas – odparł Ramon, lecz bez entuzjazmu.

Nie czuł się dobrze w towarzystwie tych ludzi. Dobierali sobie przyjaciół według stanu kont bankowych i pozycji towarzyskiej. Ramona akceptowali, ponieważ zyskał sławę i był zamożny. Ale Ramon Cortero, który w wieku dziesięciu lat uciekł z rodzicami z Kuby, nie byłby dobrze przyjęty jako przyszły zięć. Wiedział o tym, a teraz odczuwał to wyraźniej niż kiedykolwiek. Dziwne, ale często dręczyły go takie myśli. Został chwilę, zjadł kawałek ciasta i wypił kawę, a potem przeprosił i wyszedł. Na zewnątrz spojrzał na wielką ceglaną rezydencję. Dom był bez wyrazu jak mieszkający w nim ludzie. Zastanawiał się, dlaczego tak źle czuje się w ich towarzystwie. Przecież zawsze byli dla niego dobrzy.

Wracał do mieszkania srebrnym jaguarem, swoją dumą i radością. Ogarnęło go uczucie wewnętrznej pustki. Chyba był przemęczony i potrzebował urlopu. Mógłby polecieć na Bahamy i przez parę dni wylegiwać się na plaży. To by go ożywiło.

Rozejrzał się. Miasto płonęło kolorowymi światłami. Kiedyś to migotanie przypominało mu piękną Isadorę. Dla niego była samą słodyczą, ale dokładnie pamiętał, jak wszedł kiedyś do jej pokoju, a ona klęła jak bosman i krzyczała na Noreen za to, że włożyła swetry do nieodpowiedniej szuflady. Noreen nie powiedziała ani słowa w swojej obronie. Przełożyła ubrania i wyszła z pokoju, nie patrząc Ramonowi w oczy.

Isadora zaśmiała się zakłopotana i mruknęła, że trudno jest znaleźć dobrą pomoc. Zauważył, że to dość dziwna uwaga o kuzynce. Isadora roześmiała się tylko, ale on od tej chwili zaczął spoglądać na pewne rzeczy uważniej. Wszyscy w tym domu traktowali Noreen bardziej jak służącą niż jak członka rodziny. Zawsze coś przynosiła i przenosiła, załatwiała telefony, zamawiała kucharzy i muzyków na przyjęcia, wypisywała zaproszenia. Nawet kiedy uczyła się do egzaminów, rodzina wciąż czegoś od niej żądała.

Ramon zauważył raz, że aby zdać egzamin, trzeba wiele czasu poświęcić na naukę, lecz cała trójka Kensingtonów tylko wzruszyła ramionami. Żadne z nich nie uczęszczało do college’u i nie mieli pojęcia, o czym on mówi. Noreen musiała wypełniać swoje obowiązki. Dopiero kiedy po ślubie Isadory opuściła dom, Kensingtonowie zatrudnili gospodynię.

Potem rodzina jakby zapominała o jej istnieniu, do chwili gdy trzeba było zrobić coś, co tylko ona potrafiła. Na przykład opiekować się chorą Isadorą.

To przypomniało mu o zapaleniu płuc żony i rozgniewało go na nowo. Mimo wad Isadory, bardzo ją kochał. Nawet jeśli wuj, ciotka i kuzynka źle traktowali Noreen, nie był to powód, żeby pozwolić Isadorze umrzeć. Być może współczuł jej tego braku miłości ze strony krewnych, lecz wciąż czuł gniew, gdy sobie przypominał, że przez nią umarła jego żona.

Spędził na Bahamach sześć dni. Samotnie spacerował po plaży i z bólem wspominał szczęśliwe dni, które spędził tu z Isadorą podczas miodowego miesiąca. Wciąż za nią tęsknił, pomimo że ich związek był dość burzliwy.

Zauważył u siebie siwe włosy i poczuł się stary. Powinien znowu się ożenić, mieć syna. Isadora nie chciała mieć dzieci, a on nie nalegał. Uważał, że mają dość czasu.

Zachód słońca był bardzo jaskrawy jak obraz namalowany przez szaleńca. W ognistych kolorach z czarnymi cieniami, wbijał się w horyzont jak zakrwawiony nóż. Ramon westchnął, patrząc na słońce i słuchając cichego szeptu fal, obmywających jego bose stopy. Jak podziwiać te przejmujące widoki, gdy nie ma ich z kim oglądać? Był samotny. Tęsknił za kochającą żoną i gromadką dzieci, bawiących się przy nim na plaży. Może powinien zacząć myśleć o przyszłości, a nie o przeszłości. Dwa lata to dostatecznie długi okres żałoby.

Rozpoczął pracę z zapałem, biorąc na siebie więcej obowiązków niż dotąd. Któregoś dnia operował w miejskim szpitalu O’Keefe. Właśnie zakończył trudny zabieg, gdy wezwano go na oddział kardiologii, żeby obejrzał pacjenta, który nie podobał się dyżurnej pielęgniarce.

Nie był zachwycony, gdy odkrył, która z pielęgniarek ma dyżur. Noreen wyglądała schludnie w fartuchu, białych spodniach i z włosami zwiniętymi w kok. Spojrzała na niego chłodno, gdy zatrzymał się przy dyżurce pielęgniarek.

– Nie sądziłem, że pracujesz akurat dziś w nocy – rzucił krótko.

– Pracuję, kiedy muszę. A co ty tu robisz? – spytała.

– Mam pacjenta, właśnie skończyłem operację. A pracuję w trzech szpitalach. To jeden z nich – odparł równie chłodno.

– Wiem. – Wsunęła ręce w kieszenie fartucha. – Twój pacjent, pan Harris, nie może utrzymać leków.

– Gdzie jest jego karta?

Zajrzała do pokoju pacjenta, z drucianego kosza na ścianie wyjęła kartę i podała ją Ramonowi.

Zmarszczył czoło.

– Wymioty zaczęły się na poprzedniej zmianie. Dlaczego nic z tym nie zrobiono? – zapytał.

– Niektóre pielęgniarki pracują na dwunastogodzinnych dyżurach – przypomniała mu. – A po południu na oddział trafiły cztery nowe przypadki. Wszystkie krytyczne.

– To żadne wyjaśnienie.

– Tak jest – zgodziła się odruchowo, wręczając mu pióro. – Czy możesz coś teraz na to poradzić?

Wypisał nowe zlecenie i obejrzał bladego, wymęczonego pacjenta. Wrócił zagniewany.

– Wczoraj wyjęto mu cewnik, a dzisiaj założono z powrotem. Dlaczego?

– Nie opróżniał pęcherza od ośmiu godzin. To standardowa procedura.

Spojrzał na nią z góry.

– Wymiotował i nie przyjmował płynów. Im dłużej ma założony cewnik, tym większe jest ryzyko infekcji. Proszę go wyjąć i nie zakładać, dopóki nie zacznie się skarżyć. Czy to jasne?

– Tak jest – odparła.

– Kto kazał wyjąć cewnik? – spytał nagle.

Uśmiechnęła się tylko.

– Mniejsza z tym – rzucił znużony, wiedząc, że nawet na torturach nie zdradzi mu nazwiska winowajcy.

Przyjrzał się Noreen. Oczy miała zaczerwienione, a twarz bladą i lekko obrzmiałą. Zmarszczył brwi. Nigdy wcześniej tego nie zauważył, ale takie objawy widywał często u chorych na serce.

Odłożyła kartę na miejsce.

– Salowe na tej zmianie padają z nóg. Szkoda, że ktoś nie może przy nim siedzieć i podawać mu lodu. To by mu pomogło.

– Nie ma rodziny? – zapytał, zaskoczony jej troską.

– Ma syna w Utah – odparła. – Przyjedzie, ale dotrze dopiero jutro.

Zauważył jakąś kobietę, która szła korytarzem ze styropianowym kubkiem i plastykowym dzbankiem.

– Dokąd ona idzie? – zapytał.

Noreen uśmiechnęła się, a oczy jej błysnęły.

– Ta salowa z Jamajki, pani Hawk, powiedziała jej, gdzie jest maszyna do lodu i automat do kawy. Od tego czasu sama to robi. Nawet przynosi ręczniki i ściereczki. Nikogo o nic nie prosi.

– To takie niezwykłe?

– Mamy tu jeszcze trzy kobiety, które przychodzą, pukają do drzwi i proszą, żeby podać ich mężom wodę. I tak co pięć minut, odkąd przywieźli ich z sali operacyjnej.

– Pielęgniarki zwykle robią takie rzeczy – przypomniał jej.

– Pielęgniarki mają zwykle więcej czasu, mniej pacjentów, papierkowej roboty i rzadziej są besztane – odparła i westchnęła.

Przyjrzał się uważnie jej twarzy.

– Dobrze się czujesz? – spytał z wyraźną niechęcią.

Znieruchomiała.

– Jestem trochę zmęczona, jak wszyscy na tym dyżurze. Dzięki, że obejrzałeś pana Harrisa.

Wzruszył ramionami.

– Daj mi znać, gdyby znowu zaczął wymiotować.

– Oczywiście. – Była uprzejma, lecz chłodna.

Zmrużył ciemne oczy.

– Nie lubisz mnie, prawda? – zapytał śmiało, jakby dopiero teraz sobie to uświadomił.

Zaśmiała się smutno.

– Przecież taka jest moja rola. – Odwróciła się, nie patrząc mu w oczy.

Wyszedł z oddziału, lecz coś go nękało. Coś, czego nie mógł sprecyzować. Był niespokojny i nie wiedział, dlaczego. Wakacje, pomyślał, powinny uspokajać ludzi. Na nim wyjazd wywarł efekt przeciwny.

Noreen próbowała uspokoić swoje zdradliwe serce. Zmusiła się, by nie spoglądać za wysokim, smagłym mężczyzną, którego kochała. On o tym nie wiedział. I nigdy się nie dowie. Isadora sprowadziła go do domu i wtedy serce Noreen pękło z żalu. Nie dla niej były te ciemne zmysłowe oczy i ciepły uśmiech. Piękna Isadora wyszła za mężczyznę, za którego pocałunek Noreen dałaby się zabić. Zachowała tę bolesną tajemnicę przez sześć długich lat: cztery lata małżeństwa Ramona i ostatnie dwa lata oskarżeń. Serce powinno już się zużyć, ale wciąż biło, pomimo swojej niedoskonałości, która pogłębiała się z każdym dniem.

W końcu nadejdzie chwila, kiedy nie zdąży dotrzeć do lekarza. Zresztą to nieważne. Na jej życie składała się tylko praca. Od śmierci rodziców nie zaznała miłości, czuła się zagubiona w wielkim domu, w którym przyjęto ją niechętnie. Stała się pokojówką Isadory, sekretarką ciotki i służącą wuja. Przez większość dorosłego życia była sama i samotna, beznadziejnie zakochana w mężu kuzynki i zbyt dumna, by to okazać.

A teraz ukochany ją nienawidził, oskarżał o coś, co właściwie nie było jej winą. Nawet jako wdowiec należał do pięknej Isadory.

Noreen wróciła do swoich obowiązków i starała się nie myśleć o Ramonie, przeszłości i bólu. Pogodziła się z losem, jak zawsze.

ROZDZIAŁ DRUGI

Noreen wróciła do swojego pustego mieszkania i po raz pierwszy zrobiło się jej żal, że nie ma kota lub psa, który dotrzymałby jej towarzystwa. Jednak w tym domu obowiązywały ścisłe reguły: nie wolno było trzymać zwierząt. Mieszkała w pięknym, starym, piętrowym budynku w stylu południowym. I choć farba łuszczyła się ze ścian, czterej lokatorzy uważali go za swój dom.

Obok stał niewielki garaż, ale na szczęście tylko Noreen i student medycyny mieli samochody. Na rogu był przystanek autobusowy, a tu, na przedmieściu, wszystko można było kupić bez problemów. Noreen lubiła swobodę, którą dawał jej samochód. Był mały i stary, ale jeździł jakoś dzięki mechanikowi z sąsiedniej ulicy, który za skromną opłatą naprawiał wszystko, co konieczne.

Kiedy mieszkała z wujostwem, nie brakowało jej rzeczy materialnych, lecz życie było emocjonalnie puste. Tutaj, posiadając niewiele, czuła się niezależna. Brakowało jej miłości i towarzystwa, ale to nic nowego. Zastanawiała się czasem, czy ciotka się nie złościła, że musiała wynająć gosposię i sekretarkę, kiedy Noreen wyprowadziła się z ich domu. Bratanicy męża nigdy nie musiała płacić za usługi. Nawet jej to nie przyszło do głowy.

Przypomniała sobie, że po śmierci Isadory Ramon przeniósł się do nowego mieszkania. Nie mógł wracać codziennie tam, gdzie samotnie umierała jego żona. Noreen wiele razy próbowała powiedzieć mu prawdę, lecz, oszalały z bólu i cierpienia, nie chciał jej słuchać. Może wolał wyobrażać ją sobie jako kobietę bez serca, bo tak ocenił ją przy pierwszym spotkaniu. Bóg świadkiem, że właściwie nigdy na nią nie spojrzał.

Boleśnie wspominała ich pierwsze spotkanie. Wysiadł z jaguara przed wielkim domem wuja i ciotki. Czarne włosy lśniły mu w słońcu. Wysoki, wysportowany, ubrany w szary garnitur wydawał się smuklejszy i bardziej dystyngowany. Gdy wszedł do domu, spojrzenie jego czarnych jak węgiel oczu sprawiło, że serce Noreen zatrzymało się na moment. Nigdy czegoś takiego nie przeżyła. Skuliła się w fotelu i zarumieniła, a Ramon uśmiechnął się niemal drwiąco. Przedstawił się i szybko odwrócił.

– Nie myśl, że cię zauważył – powiedziała potem kpiąco Isadora. – Mimo tych cielęcych oczu, jakie do niego robisz. Taki człowiek jak on nie spojrzałby na ciebie po raz drugi – dodała ze śmiechem.

Noreen nie mogła spojrzeć w jej pełne pogardy oczy.

– Wiem, że jest twój – powiedziała cicho.

– Nie zapominaj o tym – odparła ostro Isadora. – Wyjdę za niego.

– Czy on o tym wie? – Noreen nie mogła się powstrzymać przed zadaniem tego pytania.

– Oczywiście, że nie – mruknęła Isadora. – Ale i tak za niego wyjdę.

I wyszła za Ramona dwa miesiące później. Jej druhną była jedna z koleżanek, a nie Noreen.

Ramon nie rozumiał takiego wyboru. Dwa dni przed weselem, kiedy ciotka i Isadora zachwycały się ślubną suknią, Ramon przystanął w drzwiach kuchni, gdzie Noreen wyciągała z piekarnika ciasteczka. Zapytał, czy będzie na weselu.

– Ja? – zdziwiła się Noreen.

Zmarszczył brwi.

– Czy zawsze nosisz dżinsy i takie… – machnął w jej stronę ręką – bluzy?

Odwróciła wzrok.

– Są wygodne do pracy w domu.

Czuła, jak na nią patrzy, kiedy zsuwała ciastka na porcelanowy talerz i odkładała blachę do zlewozmywaka.

– Isadora nie lubi gotować – mruknął.

– Nie przeszkadza ci chyba, że robi to kto inny – odparła skrępowana. Nie lubiła, gdy był tak blisko niej. Bała się, że się zdradzi. – Zresztą Isadora jest zbyt piękna, żeby marnować czas na pracę w domu.

– Zazdrościsz jej urody? – spytał.

Ten kpiący ton zirytował ją. Szare oczy błysnęły. Na ogół się nie kłóciła, lecz Ramon w tej chwili naprawdę był irytujący.

Pamiętała, że wyprostowała się wtedy i spojrzała na niego gniewnie. Twarz miała zarumienioną od gorąca, a ciemnoblond włosy, wymykające się z upiętego koka, zwisały w nieporządnych kosmykach.

– Dziękuję, że zechciałeś mi przypomnieć o cechach, których nie posiadam. Nie przyszło ci pewnie do głowy, że czasem spoglądam w lustro.

Po raz pierwszy, gdy patrzył na nią, błysnęły mu oczy.

– Więc nie jesteś słomianką pod drzwiami? – zauważył.

– No, no soy – odparła po hiszpańsku, którego nauczyła się w szkole – y usted, senąor, no es ninguun cabellero.

Uniósł brwi, gdy usłyszał, że nie jest dżentelmenem.

– Que sorpresa eres – mruknął, a ona zarumieniła się, słysząc tę formę, używaną tylko między bliskimi przyjaciółmi albo krewnymi. – Jesteś zaskakująca.

– Dlatego że mówię po hiszpańsku? – spytała.

Uśmiechnął się, tym razem już bez drwiny.

– Isadora nie zna hiszpańskiego. Przynajmniej jak dotąd. Nauczę ją niektórych zwrotów. Oczywiście takich, których nie używa się publicznie.

Po latach wciąż ze zdziwieniem wspominała, jak drażnił się z nią, przypominając o swych uczuciach do Isadory. Tak było od samego początku, a pogorszyło się, kiedy młoda para obchodziła pierwszą rocznicę ślubu.

Noreen nie wiedziała, dlaczego tym razem zaproszono ją na przyjęcie. Wcale nie miała zamiaru na nie iść, lecz Ramon przysłał po nią samochód.

Hal i Mary Kensingtonowie ze względu na innych gości powitali ją entuzjastycznie, a potem zupełnie zignorowali. Isadora była wściekła i odciągnęła ją na bok, gdy tylko Ramon wyszedł na chwilę z salonu. Ściskała Noreen za ramię tak, że omal nie połamała sobie paznokci.

– Co ty tu robisz? – spytała z furią. – Nie zapraszałam cię!

– Ramon nalegał – odparła Noreen. – Przysłał po mnie samochód.

Isadora uniosła brwi.

– A, rozumiem – mruknęła. Puściła ramię kuzynki. – Wyrównuje rachunki – dodała ponuro. – Tylko dlatego, że zaprosiłam Larry’ego na kolację, gdy on wyjechał do Nowego Jorku. – Nagle zmieniła ton. – Nigdy nie ma go w domu. Więc niby co mam robić? – Spojrzała gniewnie na kuzynkę. – Nie wyobrażaj sobie, że mu się choć trochę podobasz, skarbie. Zaprosił cię tylko po to, żebym była zazdrosna.

Noreen westchnęła.

– Przecież to wariactwo – powiedziała ze smutkiem. – Na miłość boską, Isadoro, on nawet mnie nie lubi! Drwi ze mnie za każdym razem!

Isadora zmrużyła błękitne oczy.

– Niczego nie rozumiesz, prawda? – rzuciła z roztargnieniem. – Jesteś takim dzieckiem, Noreen.

– Czego nie rozumiem?

Ramon z pochmurną miną wszedł do kuchni.

– Czemu się tu chowacie? – zapytał Isadorę. – Mamy gości.

– Tak, mamy – odparła, zerkając znacząco na Noreen. – Powinnam zaprosić Larry’ego – dodała.

Oczy Ramona błysnęły gniewnie. Isadora przemknęła obok męża, zostawiając go z Noreen, żeby na niej wyładował swój gniew. I rzeczywiście tak się stało.

– Wyglądasz jak posługaczka – zauważył chłodno, patrząc na jej nieśmiertelne dżinsy i bluzę. – Nie mogłaś przynajmniej dziś włożyć sukienki?

– Nie chciałam tu przychodzić – odparła gniewnie. – Zmusiłeś mnie!

– Bóg jeden wie, dlaczego to zrobiłem. – Jeszcze raz obrzucił ją chłodnym spojrzeniem.

Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Czuła się nieswojo; nie pasowała do tego towarzystwa. Podszedł bliżej, a ona się odsunęła. Ten instynktowny odruch pogorszył jeszcze sytuację.

– Jestem dla ciebie odpychający? – mruknął żartobliwie, podchodząc bliżej, aż Noreen oparła się o zlewozmywak. – Zadziwiające, że taki cień kobiety niechętnie przyjmuje jakikolwiek objaw zainteresowania mężczyzny, choćby odpychającego.

Zadrżała, słysząc jego ton, i obronnym gestem założyła ręce na piersi.

– Mężczyzny żonatego – rzuciła mu w twarz.

Zacisnął pięści. Jednak słowa wywarły pożądany efekt. Zatrzymał się i spojrzał jej w oczy.

– Dziewczyna do wszystkiego – zakpił. – Kucharka, gosposia, sprzątaczka. Nigdy nie masz dość tego poświęcenia?

Przełknęła ślinę.

– Chciałabym już wyjść, jeśli można.

Odetchnął głęboko.

– A dokąd chciałabyś pójść? Jak najdalej ode mnie?

– Jesteś mężem mojej kuzynki – syknęła przez zęby.

– Oczywiście, że jestem, szary wróbelku – odparł. – Ta piękna, czarująca kobieta z twarzą anioła należy do mnie. Inni mężczyźni są chorzy z zazdrości. Isadora, urocza i piękna, nosi obrączkę, którą ja jej włożyłem na palec.

– Istotnie twoja żona jest śliczna – przyznała, siląc się na uśmiech.

Wściekłość Ramona trochę ją przerażała, jego czarne oczy lśniły jak stal. Nienawidził jej i ona wiedziała o tym. Nie wiedziała tylko, dlaczego. Przecież nigdy nie zrobiła mu krzywdy.

Odsunął się nagle, z tą wrodzoną uprzejmością, którą zawsze okazywał.

– Dorastałem na biednych przedmieściach Hawany – powiedział cicho. – Rodzice z trudem zdobyli wykształcenie. Dzięki niemu chcieli się wyrwać z nędzy. Kiedy przyjechaliśmy do Stanów, zdobyliśmy wysoką pozycję społeczną i majątek, ale nie zapomniałem, skąd pochodzę. Jakaś część mnie czuje pogardę dla tych bogatych ludzi – skinął w stronę salonu – zadowolonych ze swego eleganckiego otoczenia. Nie wiedzą, jak nędza może zmienić ludzki charakter.

– Po co mi to mówisz? – spytała.

Twarz Ramona złagodniała.

– Ponieważ poznałaś nędzę – odparł, zaskakując ją tym. Nie miała pojęcia, że cokolwiek o niej wie. – Twoi rodzice byli farmerami, prawda?

Skinęła głową.

– Nie byli w najlepszych stosunkach z ciotką Mary i wujem Halem – przyznała. – Gdyby rodzice twojej żony nie liczyli się z opinią otoczenia, pewnie po śmierci moich rodziców poszłabym do sierocińca.

Wiedział, o co jej chodzi.

– A czy sierociniec byłby gorszy?

To pytanie nadal ją nękało. Spytał ją o to wtedy, jakby wiedział, jakie życie prowadziła przy rodzinie Kensingtonów. Lecz nie liczyła na to, że ją zrozumie.

Z drugiej strony, zastanawiała się, czy Isadora w ogóle go rozumiała i w jaki sposób jego dzieciństwo wpłynęło na to, kim był dzisiaj. Nigdy nie zlekceważył ubogiego pacjenta, nie odwrócił się plecami do nikogo, kto potrzebował pomocy. Był najszlachetniejszym ze znanych jej ludzi.

Isadora nienawidziła tej cechy jego osobowości.

– Daje pieniądze żebrakom. Możesz w to uwierzyć? – oburzała się w święta Bożego Narodzenia, w drugim roku małżeństwa. – Pokłóciliśmy się o to. Przecież to śmieci, a nie ludzie. Nie można im dawać pieniędzy!

Noreen nie odezwała się ani słowem. Często wpłacała niewielkie kwoty na fundusz wyżywienia bezdomnych, a nawet czasem, w niedzielę, pomagała tę żywność im wydawać.

Kiedyś, ku swemu zdumieniu, zobaczyła, jak Ramon nakłada fartuch na garnitur i staje obok niej za stołem.

– Nie bądź taka zdumiona – powiedział. – Połowa pracowników oddziału wymyka się tutaj od czasu do czasu i robi, co może.

Przez godzinę w ciasnym pomieszczeniu nalewała zupę, stojąc tuż obok niego. Nędzarze w kolejce czekali na gorący posiłek. Łzy zapiekły ją, gdy kobieta z dwójką małych dzieci uśmiechnęła się i podziękowała im za pomoc.

Ramon wsunął jej w dłoń chusteczkę.

– No hagas! – szepnął po hiszpańsku. – Nie rób tego.

– Ty pewnie nie wiesz, co to łzy – mruknęła, dyskretnie wycierając oczy.

Zaśmiał się cicho.

– Przejmuję się pacjentami – wyjaśnił. – Nie jestem taki. Nie mogę znieść tego, że któregoś tracę.

Spojrzała na niego uważnie, po czym odwróciła wzrok i skupiła się na nalewaniu zupy.

– Mówią, że Latynosi do wszystkiego podchodzą zbyt emocjonalnie – mruknęła bez namysłu.

– Bo tak jest – odparł tonem, który wzbudził w niej dziwny dreszcz.

Chciała zwrócić mu chusteczkę, lecz odruchowo odmówił.

Spojrzał na nią drwiącym wzrokiem.

– Włóż ją pod poduszkę – zakpił. – Może sprowadzi sny, które wypełnią pustkę twojego życia.

Aż syknęła ze wzburzenia, co chyba przywróciło mu rozsądek.

– Wybacz – powiedział chłodno.

Wziął chusteczkę i szybko wsunął ją do kieszeni, jakby złościł go sam jej widok.

Przez te wszystkie lata zdarzały się też innego rodzaju incydenty. Raz wezwała ją Isadora. Chciała, by Noreen odwiozła ją do miasta, gdyż Ramon nie pozwolił jej używać swojego jaguara.

Gdy pokojówka wpuściła ją za próg, usłyszała dochodzące z salonu gniewne głosy.

– Będę wydawała, ile chcę! – krzyczała Isadora. – To chyba zrozumiałe, że należy mi się trochę luksusu, skoro nie mam już męża! Każdą godzinę spędzasz w gabinecie albo w szpitalu! Nie jadamy razem! Nawet razem nie śpimy…!

– Isadoro! – zawołała Noreen, żeby poinformować kuzynkę o swojej obecności, zanim kłótnia stanie się jeszcze gwałtowniejsza.

– Co ona tu robi? – usłyszała gniewne pytanie Ramona.

Zatrzymała się przed drzwiami.

– Zawiezie mnie na zakupy – wyjaśniła Isadora – skoro ty nie chcesz tego zrobić. – Zerknęła na Noreen. – Wejdź, wejdź – zawołała. – Nie stój tam jak widmo.

Spojrzenie Ramona wyrażało dokładnie to, co myślał o jej zwykłym ubiorze. W pracy była wcieleniem elegancji, lecz poza pracą wciąż ubierała się jak dziewczyna z farmy.

– Doprawdy, Norie, nie masz żadnych innych ubrań? – spytała gniewnie Isadora.

– Nie potrzebuję innych – odparła.

– Jesteś bardzo praktyczna – mruknął Ramon.

Isadora spojrzała na niego wściekle, chwyciła torebkę i kaszmirowy sweter.

– To z nią powinieneś się ożenić! – krzyknęła. – Potrafi gotować, sprzątać i ubiera się jak bezdomna!

Noreen zaczerwieniła się. Przypomniała sobie, jak przed świętami pracowała z Ramonem w kuchni dla bezdomnych.

– Skąd możesz wiedzieć, jak ubierają się bezdomni? – spytał chłodno Ramon. – Przecież nawet na nich nie patrzysz.

– Boże, uchowaj! – zawołała. – Powinni ich wszystkich wpakować do więzienia!

Noreen przypomniała sobie kobietę z dwójką małych dzieci i poczuła mdłości. Odwróciła się, zaciskając wargi, żeby nic nie odpowiedzieć.

– A wydawaj, ile chcesz, do diabła! – rzucił Ramon.

Isadora uniosła brwi.

– Cóż za słownictwo! – zadrwiła. – Kiedyś nie przeklinałeś.

– Kiedyś nie miałem powodów.

Mruknęła coś pod nosem i wyszła, skinąwszy na Noreen.

Na tydzień przed śmiercią Isadora zachorowała na lekkie zapalenie oskrzeli. Ramon obiecał koledze chirurgowi, że będzie mu towarzyszył podczas ważnej międzynarodowej konferencji o nowych technikach operacji na otwartym sercu, która miała odbyć się w Paryżu. Isadora koniecznie chciała lecieć z Ramonem, lecz on się na to nie zgodził. Tłumaczył jej, że lot w hermetycznej kabinie samolotu jest niebezpieczny nawet przy lekkiej infekcji.

Isadora jak zwykle dąsała się, ale Ramon nie ustąpił. W drodze na lotnisko zatrzymał się przy szpitalu O’Keefe i poprosił Noreen, żeby przeniosła się do Isadory i zaopiekowała się nią pod jego nieobecność.

– Znajdzie sposób, żeby się zemścić – stwierdził dziwnie ponuro. – Pilnuj jej. Obiecaj, że nie zostawisz jej samej, jeśli stan się pogorszy.

– Obiecuję – powiedziała.

– I zawieź ją do szpitala, gdyby coś się działo. Ma osłabione płuca, bo paliła przez tyle lat – dodał. – Zapalenie płuc może być bardzo groźne.

– Zaopiekuję się nią – zapewniła.

Spojrzał na nią badawczo.

– Nie jesteś do niej podobna – powiedział cicho.

Zesztywniała.

– Dziękuję, że mi o tym przypomniałeś. Czy przed wyjazdem masz zamiar dorzucić jeszcze kilka obraźliwych słów?

Był wyraźnie zaskoczony.

– To nie miało być obraźliwe.

– Oczywiście – ucięła krótko i odwróciła się. – Wiem, że nie znosisz mojego widoku, Ramon, ale zaopiekuję się moją kuzynką.

– Jesteś wspaniałą pielęgniarką.

– Nie musisz mi pochlebiać – powiedziała.

Zdziwiła się, czując jego dłoń na ramieniu. Odwrócił ją do siebie. Oczy mu błyszczały.

– Nie uciekam się do pochlebstw, żeby zdobyć to, na czym mi zależy – rzucił szorstko. – Na pewno nie z tobą.

– W porządku – powiedziała, próbując wyrwać się z bolesnego uchwytu.

Wydawało się, że nie uświadamiał sobie, jak mocno ją trzyma. Potrząsnął nią nawet, chyba po raz pierwszy wyraźnie tracąc panowanie nad sobą.

– Wytłumacz jej, dlaczego nie może lecieć samolotem. Mnie nie chce słuchać.

– Oczywiście. Ale powinieneś być zadowolony, że tak pragnie twojego towarzystwa.

Ścisnął ją jeszcze mocniej.

– Jeden z uczestników konferencji jest jej kochankiem – rzucił i zaśmiał się krótko. – To dlatego tak bardzo chce ze mną lecieć.

Zaszokowana Noreen zastygła.

– Nie wiedziałaś? – zapytał cicho. – Nie wystarczam jej – dodał otwarcie. – Zbyt często mam dyżury i wracam ze szpitala wykończony.

– Proszę – szepnęła zakłopotana. – Nie powinieneś mi tego mówić.

– Dlaczego? – spytał gniewnie. – Komu jeszcze mogę to powiedzieć? Nie mam przyjaciół ani krewnych, moi rodzice nie żyją. Nie ma na świecie człowieka, który zdołał się do mnie zbliżyć, aż do teraz. – Wpatrywał się uporczywie w jej twarz. – Do diabła z tobą, Noreen – szepnął gorączkowo. – Do diabła.

Puścił jej rękę i wyszedł. Zostawił ją bladą i oszołomioną. Naprawdę jej nienawidził. Kiedy maska chłodu opadła, zobaczyła to w jego oczach. Nie wiedziała, dlaczego. Może Isadora coś mu powiedziała…

Wieczorem poszła zobaczyć, jak czuje się Isadora. Otworzyła jej rozhisteryzowana pokojówka. Isadora w nocnej koszuli siedziała na balkonie i mokła na lodowato zimnym, lutowym deszczu.

– Siedzi tak – wyjaśniła z płaczem pokojówka – odkąd pan wyszedł z mieszkania.

Nie wiedziała, co między nimi zaszło, ale słyszała z sypialni poirytowane, podniesione głosy. Kłócili się, a kiedy doktor wyszedł, Isadora zdjęła szlafrok i wyszła na deszcz. Nic nie mogło skłonić jej do powrotu. I tak już kaszlała i miała gorączkę, ale nie pozwoliła mówić o tym mężowi.

Noreen wyszła natychmiast na balkon i z pomocą pokojówki siłą wciągnęła Isadorę do mieszkania. Przebrały ją i położyły do łóżka. Serce Noreen, zawsze słabe, od wysiłku zaczęło bić nierówno.

Pokojówka z płaczem powiedziała, że jej mąż dzwonił już dwa razy i był wściekły, musi więc iść do domu.

Noreen z trudem łapała oddech, czuła się słabo, ale przecież zgodziła się zaopiekować Isadorą, choć nie miała na to ochoty. Kuzynka oddychała ciężko, była prawie nieprzytomna, miała bardzo wysoką gorączkę.

Noreen uznała, że jednak musi wezwać karetkę. Uniosła słuchawkę telefonu i nie usłyszała sygnału. Zdenerwowana wyszła z mieszkania, by wezwać pomoc od sąsiadów. I nagle zgasły wszystkie światła.

Teraz była naprawdę przerażona, a serce biło jej jak szalone.

Doszła korytarzem do windy, lecz ta nie działała. Pozostawały schody. Mieszkanie było na czwartym piętrze… Miała straszliwe uczucie, że płuca Isadory są w fatalnym stanie. Mogła umrzeć.

Z ogromnym wysiłkiem doszła do schodów i ruszyła w dół, trzymając się poręczy. Oddychała z trudem, a każde uderzenie serca sprawiało jej ból.

Nie pamiętała, co było potem. Nagle straciła grunt pod nogami i zapadła się w ciemność.

Odzyskała przytomność w szpitalu, tłumacząc jakiemuś mężczyźnie w białym fartuchu, że musi wrócić do kuzynki, ale on tylko poklepał ją po ramieniu i zrobił zastrzyk.

Przespała ponad dobę i dopiero następnego ranka wydostała się ze szpitala. Wróciła do mieszkania Ramona, gdzie parę godzin wcześniej pokojówka znalazła martwą Isadorę. A co gorsze, Ramon niespodziewanie wrócił do domu.

Noreen stanęła pod drzwiami w chwili, gdy sanitariusze wynosili ciało Isadory.

Ramon spostrzegł ją i gardłowym głosem zaczął wyrzucać z siebie przekleństwa, kwestionując wszystko, od jej pochodzenia po najbliższą przyszłość.

– Pozwól mi wytłumaczyć – błagała ze łzami, pojmując, co stało się z biedną Isadorą, samą i ciężko chorą. – To nie moja wina! Wytłumaczę ci…

– Wyjdź z mojego mieszkania! – krzyknął po angielsku, gdy wyczerpał cały repertuar hiszpańskich przekleństw. – Będę cię nienawidził aż do śmierci, Noreen. Nigdy ci nie wybaczę, że pozwoliłaś jej umrzeć!

Stała nieruchomo, oszołomiona, a blady i zrozpaczony Ramon ruszył za ambulansem.

Później, na pogrzebie, Noreen próbowała porozmawiać z ciotką i wujem, ale ciotka uderzyła ją w twarz, a wuj nawet nie chciał na nią spojrzeć. Ramon zażądał, by usunięto ją z domu pogrzebowego.

Nie wpuścili jej także na nabożeństwo żałobne. Od tamtej pory stała się wyrzutkiem rodziny. Dopiero niedawno, nie wiadomo dlaczego, ciotka i wuj nagle zaprosili ją na kawę, tuż przed urodzinami wuja. A Ramon wciąż jej nienawidził.

Zachowanie rodziny jeszcze wzmocniło u Noreen poczucie winy. W końcu uświadomiła sobie, że nic jej nie usprawiedliwia. Przyjęła na siebie winę, jakby na to zasługiwała. O nic nie prosiła swoich krewnych. Nawet o wybaczenie.

Praca stała się treścią jej życia.

ROZDZIAŁ TRZECI

Ramon miał za sobą pracowity poranek, był więc wykończony. Wykonał jedną skomplikowaną operację, a zaraz po lunchu miał jeszcze zaplanowaną wymianę zastawki. Powinien mieć wolny dzień, ale zastępował w O’Keefe chirurga, który zachorował ciężko na grypę.

Przeniósł tacę z jedzeniem do jadalni i rozejrzał się w poszukiwaniu wolnego stolika. Nie znalazł go. Jedyne wolne miejsce dostrzegł przy stoliku zajmowanym przez Noreen. Spojrzał na nią z niechęcią ponad tacą z sałatką i kawą.

Noreen wbiła wzrok w talerz, wściekła na siebie, że rumieni się, kiedy Ramon na nią patrzy. Wolałby pewnie wziąć ten lunch do przedsionka stołówki i usiąść na podłodze, niż przysiąść się do niej. Wiedziała o tym. Gdyby tylko potrafiła zmienić swoje uczucia do niego. Gdyby tylko nie miało dla niej znaczenia, co Ramon o niej myśli.

Niemal upuściła widelec, kiedy bez pytania postawił na stoliku kubek i miseczkę z sałatką, przysunął sobie krzesło i usiadł.

Dostrzegł jej zdumienie, co trochę go rozbawiło. Rozłożył na kolanach serwetkę, zdjął plastykową pokrywkę z miseczki i sięgnął po widelec.

– Siedzenie na podłodze zbyt rzucałoby się w oczy? – spytała oschle.

Spojrzał na nią uważnie, a potem pochylił się nad sałatką z tuńczykiem.

– Dobrze ci to wychodzi – stwierdziła.

– Co takiego? – spytał.

Przełknęła kawałek gruszki i wyprostowała się.

– Traktowanie mnie z góry – odparła. – Pewnie już w chwili poznania zdenerwowałam cię tym, że w ogóle żyję.

– Nie opowiadaj bzdur – mruknął, pijąc kawę. Spojrzał na zegarek. – Myślałem, że chodzisz na lunch o wpół do pierwszej.

Skrzyżowała długie nogi ubrane w białe spodnie.

– Zwykle o tej porze wychodzę. Ale dziś nie powinieneś operować w O’Keefe.

Czarne oczy Ramona błysnęły lekko.

– Więc mnie unikasz?

– Oczywiście – rzuciła krótko. – Przecież tego chcesz. Nawet nie musisz mi o tym mówić. – Patrzyła smętnie w swoją kawę.

Studiował przez moment jej profil. Nie była piękna, jak Isadora, lecz była szczupła, miała kształtną figurę, choć rysy raczej pospolite, włosy ani blond, ani jasnokasztanowe, a oczy bardziej szare niż niebieskie. Nigdy nie widział jej umalowanej. Właściwie chyba nie dbała o swój wygląd, choć jako pielęgniarka zawsze była czysta i elegancka. W odpowiednim ubraniu i fryzurze byłaby całkiem atrakcyjna. Zmrużył oczy, spoglądając na gruby kok upięty na karku Noreen. Nigdy nie widział jej z rozpuszczonymi włosami. Już od dawna zastanawiał się, jak by wtedy wyglądała.

Dostrzegła jego spojrzenie i zarumieniła się.

– Czuję się jak pod mikroskopem – mruknęła. – Mógłbyś przestać się na mnie gapić? Wiem, że uważasz mnie za kogoś w rodzaju morderczyni, ale nie musisz tego okazywać w ten sposób.

Zmarszczył czoło.

– Nie powiedziałem ani słowa.

Skrzywiła wargi w uśmiechu. W szarych oczach dostrzegł rozczarowanie i smutek.

– Nie – przyznała. – Nigdy nic nie mówisz. Chociaż jesteś Latynosem, ale nie zachowujesz się jak oni. Nie wybuchasz gniewem, nie rzucasz ciężkimi przedmiotami, nie przeklinasz. Jednym spojrzeniem potrafisz zdziałać więcej niż większość lekarzy machaniem rękami w furii. Nic nie musisz mówić. Twoje oczy mówią za ciebie.

Zmrużył je.

– A co ci mówią?

– Że obwiniasz mnie o śmierć Isadory – odparła cicho. – I bardzo mnie nienawidzisz. Budzisz się co rano i żałujesz, że to nie ja umarłam.

Zacisnął zęby, żeby powstrzymać odpowiedź. Ale oczy mu zalśniły.

– Może w to nie uwierzysz – dodała znużona Noreen – ale są chwile, kiedy chciałabym umrzeć. Nikt z was nie uświadamia sobie, że ja też ją kochałam. Dorastałam z Isadorą. Była czasami trochę okrutna, lecz kiedy chciała, potrafiła być miła. Brakuje mi jej.

Nie mógł powstrzymać słów pełnych goryczy.

– W dziwny sposób okazałaś tę miłość – mruknął cicho. – Zostawiłaś chorą samą w mieszkaniu, żeby umarła. – Gdy tylko to powiedział, natychmiast pożałował swoich słów, ale było za późno.

Noreen przymknęła oczy. Poczuła się słabo, zakręciło się jej w głowie, co ostatnio zdarzało się często. Oddychała szybko i płytko. Zaciskając dłonie pod stołem, usiłowała zachować spokój, żeby się nie zdradzić. Ramon był znakomitym lekarzem; jeśli przyjrzy się jej dokładnie, nie zdoła ukryć przed nim stanu swego zdrowia. Mógłby powiedzieć coś w administracji szpitala…

Po chwili uniosła głowę. Blada, lecz już nieco silniejsza, powiedziała:

– Muszę już iść. – Wstała powoli i ostrożnie, opierając się o krzesło.

– Czy ty w ogóle śpisz? – zapytał nagle.

– Chcesz powiedzieć, czy moje sumienie pozwala mi zasnąć? – spytała z chłodnym uśmiechem. – Owszem, jeśli chcesz wiedzieć, nie pozwala. Uratowałabym Isadorę, gdybym mogła.

– Nigdy nie powiedziałaś, co się właściwie stało – zauważył.

To stwierdzenie ją zaskoczyło.

– Próbowałam – przypomniała mu. – Próbowałam wam powiedzieć, ale nikt nie chciał mnie wysłuchać.

– Może teraz bym chciał – odparł.

– O dwa lata za późno. – Wzięła tacę ze stolika. – Wtedy chciałam ci o wszystkim powiedzieć, ale teraz to już nie ma znaczenia. – Oczy miała spokojne, nie zdradzające żadnych uczuć. – I nie ma znaczenia, co o mnie myślicie.

Odwróciła się i wolno podeszła do pasa transportera, na który odłożyła tacę. Nawet się nie obejrzała, wyszła za drzwi i ruszyła do windy.

Ramon odprowadzał ją wzrokiem pełnym żalu. Czy zawsze musiał ją ranić? Ostatnio poruszała się jakby wolniej. Nadal nie spotykała się z nikim, nie słyszał na jej temat żadnych plotek. Nawet kiedy mieszkała z rodzicami Isadory, zawsze siedziała z nosem utkwionym w podręcznikach medycznych. Przypomniał sobie, że ukończyła wydział pielęgniarski z najwyższą oceną.

Sączył kawę i wspominał dzień, w którym pierwszy raz ją zobaczył. Spotkał Isadorę na bankiecie dobroczynnym i natychmiast coś między nimi zaiskrzyło. Partnera Isadory szef wezwał na późne spotkanie w interesach, więc Ramon zaproponował, że odwiezie tę piękną blondynkę do domu. Zgodziła się natychmiast.

Mieszkała w wielkim domu na przedmieściach Atlanty. Gdy przedstawiła rodzicom Ramona, traktowali go z rezerwą, dopóki Isadora nie powiedziała, że jest lekarzem i jaką zyskał już sławę.

Noreen była w domu. Zwinęła się w wielkim fotelu przy kominku z podręcznikiem anatomii w ręku. Jeszcze teraz pamiętał jej oczy, gdy podeszli do niej z Isadorą. W ich delikatnej szarości płonął ogień, ogromny, jasny, pełen ciepłych tajemnic. Zrobił na niej wrażenie, co dostrzegł na jej twarzy i w lekkim drgnieniu dłoni, kiedy się witali. Ale wtedy patrzył tylko na Isadorę.

Przez długie tygodnie, kiedy zalecał się do Isadory, nieobecność Noreen stawała się podejrzana. Nie została zaproszona na wesele. Później było mu wstyd, gdy przypomniał sobie, jak nieuprzejmie zachowała się Isadora. Była jakby zazdrosna o kuzynkę. Wydawało się, że lubi szukać sposobów poniżenia Noreen, dawać jej do zrozumienia, że jest niemile widziana lub że jej nie dorównuje.

Isadora była piękna i elokwentna, lubiana w towarzystwie. Ale wewnątrz była pusta, w przeciwieństwie do Noreen. Ta zazdrość o kuzynkę doprowadziła do kłótni przed wyjazdem Ramona do Paryża, tuż przed śmiercią Isadory.

Przymknął oczy i zadrżał, przypominając sobie, co wtedy powiedział, jakie padły słowa. Potem obwiniał o wszystko Noreen, ale on też ponosił winę za śmierć żony.

Jakiś ruch przy sąsiednim stoliku oderwał go od tych myśli. Spojrzał na zegarek i szybko dokończył posiłek. Musiał wracać do pracy.

Noreen chciała jak najszybciej wrócić z pracy do domu. Z każdą chwilą czuła się słabsza, oddychała z trudem, miała mdłości, a jej serce biło nierówno. Położyła się do łóżka i zasnęła, zanim uświadomiła sobie, jak bardzo jest senna. Była zbyt zmęczona, by zjeść jakąkolwiek kolację.

Rano czuła się lepiej, a puls miała mniej nieregularny. Musiała iść do pracy. Jeśli straci posadę, straci też ubezpieczenie, a było ono niezbędne przy operacji zastawki serca. Operacja była kosztowna, ale bez niej nie pożyje zbyt długo. Wiedziała, że uszkodzona zastawka przecieka. Tak powiedział jej kardiolog. Ale wiedziała też, że ludzie żyją czasem z taką zastawką bardzo długo. Wszystko zależy od rozmiarów uszkodzenia, a także poziomu opieki medycznej. Od śmierci Isadory aż do teraz właściwie nie miała z sercem większych problemów.

Pijąc sok pomarańczowy skrzywiła się na wspomnienie chorej Isadory i tego, że Ramon dopiero teraz chciał się wszystkiego dowiedzieć. Nie miała zamiaru mu mówić. Nie było dla niej miejsca w jego życiu. Zapłaciła zbyt wysoką cenę za swoje uczucia. Samotność jest bezpieczna.

Czasami Noreen zastanawiała się, o co Ramon pokłócił się z Isadorą, że ta chora i z gorączką wyszła na lodowaty deszcz. Dostała, co prawda, antybiotyk, lecz później Noreen odkryła pełną fiolkę leku, schowaną pod materacem.

Isadora była wściekła na Ramona, że nie chciał zabrać jej do Francji. Przynajmniej tak twierdziła, ale pokojówka mówiła o głośnej kłótni, o której nikt nigdy nie wspomniał. Ramon powiedział, że Isadora chce go ukarać, mówił też o jej kochanku. I chociaż Isadora próbowała przedstawiać swoje małżeństwo jako wzór doskonałości, Noreen wiedziała, że takie nie było.

To dziwne, że Ramon próbował je idealizować teraz, gdy Isadora umarła.

Noreen zastanawiała się, czy Isadora naprawdę chciała umrzeć, czy po prostu nie doceniła zagrożeń swojego postępowania. Może nie przyszło jej do głowy, że chore płuca przestaną funkcjonować. Przez cztery lata była żoną chirurga, ale ani nie rozmawiała z nim o jego pracy, ani nie interesowała się medycyną.

Ramon nie wiedział, że Isadora świadomie wyszła na deszcz i zimno. Pokojówka po tym, jak znalazła jej ciało, wpadła w histerię i nie wróciła już nawet po pensję. A zatem Ramon wiedział tylko tyle, że Noreen zostawiła Isadorę samą. Ani on, ani rodzice Isadory nie pozwolili jej opowiedzieć całej historii. Rozpaczali, przeklinali ją i wciąż obwiniali o śmierć córki.

Nie lubili jej, oczywiście, i nie dbali o to, co czuje po stracie kuzynki. Isadora i Noreen dorastały razem, lecz Kensingtonowie usunęli Noreen ze swego życia. To zaproszenie na kawę bardzo ją zaskoczyło. Rozmowa się rwała i Noreen nie wspominała dobrze tej wizyty. Podejrzewała, że znajomi wujostwa zaczęli plotkować, że ją odepchnięto. Nie wyobrażała sobie innego powodu zaproszenia. Wiedziała, że ciotka zawsze bała się plotek.

W pracy zdołała przeżyć cały dyżur bez wyraźnych kłopotów, ale częste zadyszki naprawdę ją niepokoiły.

Po południu umówiła się ze swoim kardiologiem z Macon i zajrzała do niego po dyżurze. Był wysokim jasnowłosym mężczyzną. Uśmiechał się często i był sympatyczny.

Zrobił badania i osłuchał jej serce.

– Jest pani pielęgniarką – przypomniał jej. – Potrafi pani chyba stwierdzić, kiedy serce nie działa jak należy?

– Tak, ale miałam nadzieję, że to z przepracowania.

– To prawda – przyznał. – Lecz nieszczelność zastawki trochę się powiększyła. Musi pani pójść na operację, i to szybko. Nie chcę pani straszyć, ale jeśli ta zastawka nagle puści, może zabraknąć czasu, by dowieźć panią do szpitala. Na pewno zdaje sobie pani z tego sprawę.

Oczywiście. Czy mogła mu wytłumaczyć, że czasem z ulgą myślała, że skończą się wreszcie zarzuty i wrogość Ramona?

Umieram z powodu nieszczęśliwej miłości, pomyślała i uśmiechnęła się. Mam złamane serce, nie tylko w przenośni.

– Nie ma się z czego cieszyć – odparł stanowczo lekarz, źle interpretując jej uśmiech. – Muszę porozmawiać z ordynatorem i ustalić termin operacji. – Zmrużył oczy. – Dlaczego nie zwróci się pani o pomoc do męża kuzynki? To jeden z najlepszych kardiochirurgów w kraju.

– Nie wie, że jestem chora, a ja nie chcę mu o tym mówić.

– Dlaczego?

– Mógłby opowiedzieć komuś o moim stanie zdrowia i wtedy straciłabym pracę – wyjaśniła. – Nie mogę sobie na to pozwolić. Teraz ważne jest moje ubezpieczenie. Nie chcę, żeby się dowiedzieli, jakie mam kłopoty ze zdrowiem.

– Nie wyrzucą pani z pracy.

– Mogą to zrobić – odparła. – Trudno ich za to potępiać. Pielęgniarka powinna cieszyć się idealnym zdrowiem, skoro odpowiada za życie pacjentów na oddziale. Zdaję sobie sprawę z moich ograniczeń. Dlatego nalegałam, żeby na dyżurze towarzyszyła mi druga pielęgniarka. Na wszelki wypadek. – Uśmiechnęła się lekko. – Oczywiście nie powiedziałam im, dlaczego.

– Prowadzi pani niebezpieczną grę. – Pokręcił głową. – Może pani umrzeć.

Wstała z krzesła.

– Wszyscy kiedyś umrzemy.

Lekarz wstał także.

– Proszę nie czekać zbyt długo – poprosił. – Jest pani lubiana w O’Keefe. Mam tam pacjentów i docierają do mnie plotki. – Przyjrzał się jej bladej twarzy. – Nadal nie powiedziała pani doktorowi Cortero, dlaczego nie było pani wtedy przy jego żonie?

Pokręciła głową.

– Teraz to już nie ma znaczenia. – Odgarnęła kosmyk jasnych włosów. – Jest mi łatwiej, gdy mnie nienawidzi. Proszę nie pytać, dlaczego.

– Nie będę. Ale proszę obiecać, że zdecyduje się pani szybko.

– Dobrze – odparła i odetchnęła głęboko. – Zastanawiam się, na jak długo będę musiała przerwać pracę. Nie wiem, za co przeżyję.

– Pani ciotka i wuj wyposażyli cały oddział pediatryczny w St. Mary. Na pewno pani pomogą.

Roześmiała się.

– Nienawidzą mnie bardziej niż Cortero. – Wzruszyła ramionami. – I dobrze. Jeśli umrę na stole operacyjnym, nikt nie będzie po mnie płakał.

Podziękowała mu i wyszła, ściskając w ręku recepty. Leki ustabilizują puls i rozrzedzą krew, pozwolą zyskać trochę czasu przed operacją. Za trzy tygodnie powinna mieć dość oszczędności, by zapłacić czynsz za dwa miesiące z góry. Jeśli ubezpieczenie pokryje osiemdziesiąt procent rachunku za pobyt w szpitalu, powinna to wytrzymać finansowo.

– Wyglądasz jak topielica – powiedział Brad Donaldson, kiedy weszła na oddział.

Brad był technikiem, i to dobrym. Zaczął pracować w O’Keefe cztery lata temu, razem z Noreen. Był jej jedynym przyjacielem. Bradowi biło serce na widok młodej lekarki, pracującej w pogotowiu, lecz ona zupełnie go nie dostrzegała. Oboje więc przeżywali nieszczęśliwą miłość, choć Brad nie miał pojęcia, do kogo wzdycha Noreen.

– I tak się czuję – odparła.

Przechylił blond głowę i przyjrzał się jej uważnie.

– Masz fatalną cerę.

– Wiem. – Próbowała uspokoić oddech. – Nic mi nie będzie. Lekarz dał mi coś, co ustabilizuje serce.

– Może mógłbym ci pomóc?

Uśmiechnęła się i pokręciła głową.

– Nie, to mój problem. Poradzę sobie.

– Martwisz mnie – mruknął. – Dlaczego pielęgniarki nigdy nie chcą przyznać, że są chore?

– Bo są dzielne, ale głupie – odpowiedziała i uśmiechnęła się. – Chodź. Musimy podać lekarstwa, obiad, a potem będzie obchód. Rozkręcimy ten cyrk.

– Ty idź przodem.

Kobietę z wadą zastawki przywieziono na oddział tuż przed końcem dyżuru. Noreen dopilnowała, by sanitariusze położyli chorą na łóżku, podłączyła dren i kroplówkę, sprawdziła na karcie, czy chirurg nie zlecił stosowania leków. To była pacjentka Ramona – poznała po podpisie na karcie.

Kobieta otworzyła oczy. Była blada, słaba i przestraszona. Noreen położyła jej dłoń na czole i łagodnie odgarnęła siwe włosy.

– Jest pani na oddziale kardiologii. Zajmiemy się panią. Jestem Noreen. Jeśli będzie pani czegoś potrzebować, proszę nacisnąć ten guzik. – Ułożyła szczupłe palce kobiety na przycisku w poręczy łóżka. – Dobrze?

– Pić – wychrypiała kobieta.

– Czy jest tu pani rodzina? – spytała Noreen.

– Nie mam nikogo – wyszeptała. – Nikogo… na świecie.

Noreen wiedziała, że już niedługo ona też będzie się tak czuła po operacji. Zupełnie sama, bez przyjaciółki, która by usiadła przy łóżku i potrzymała ją za rękę. Na operację pojedzie do Macon, by Ramon o niczym się nie dowiedział. Tak więc nawet Brad przy niej nie usiądzie.

– Przyniosę pani trochę lodu – powiedziała. – To pomoże. Zaraz podam leki.

– Dziękuję – szepnęła chrapliwie kobieta.

– To moja praca. – Noreen uśmiechnęła się. – Zaraz wracam.

Przy automacie z lodem spotkała żonę jednego z pacjentów. Napełniała lodem wiaderko.

– Jestem całkiem zbędna – oświadczyła. – Już sam potrafi nalać sobie soku i wziąć lód.

Oczy Noreen błysnęły.

– A chciałaby pani podawać lód nowej pacjentce, zaraz obok? Nie ma rodziny, a umiera z pragnienia.

– Z przyjemnością – odparła kobieta. – Biedactwo. Moja rodzina jest taka liczna, że wyznaczyliśmy ochotników, którzy czuwają tu dniem i nocą. Ale Saul chce, żebyśmy dali mu spokój i nie przeszkadzali w oglądaniu seriali. – Parsknęła śmiechem. – Nie ma pani pojęcia, jaka to radość widzieć go, jak siedzi na łóżku i znów się uśmiecha. Myślałam, że go stracimy.

– Cieszę się, że mąż czuje się lepiej. Pani Charles będzie wdzięczna za każdą chwilę, jaką zechce jej pani poświęcić.

– Z chęcią to zrobię.

Noreen zaprowadziła ją do pokoju i przedstawiła starszej kobiecie. Panie od razu nawiązały ze sobą kontakt.

Potem wróciła do dyżurki, wypiła trochę kawy i wprowadziła do komputera informacje o pani Charles.

Brad zatrzymał się obok niej.

– Chyba nie powinnaś przyswajać tyle kofeiny – szepnął tak, by tylko ona słyszała.

– Nie pomyślałam o tym. Chyba rzeczywiście nie powinnam. – Skrzywiła się.

– Trzeba na ciebie uważać, mała. – Położył jej dłoń na ramieniu i uśmiechnął się.

Wchodząc na oddział, Ramon zobaczył Brada pochylającego się nad Noreen. Zobaczył jego uśmiech i dłoń spoczywającą poufale na ramieniu dziewczyny. Ogarnął go gniew.

Zatrzymał się przed dyżurką i spojrzał na Noreen. Zauważyła go i przestała się uśmiechać.

– Chcę zobaczyć panią Charles – powiedział bez wstępów. – Czy znajdziesz chwilę czasu? – dodał, zerkając gniewnie na Brada, który aż się zaczerwienił.

– Jest tam – odparła Noreen i poprowadziła Ramona, nie oglądając się na kolegę.

Uwaga Ramona była niegrzeczna i niesprawiedliwa. Pracowała równie ciężko jak on. Brad był miły, a Ramon pewnie nie mógł pojąć, że ktoś może ją uprzejmie traktować.

Starsza pani uśmiechnęła się ciepło do Ramona.

– Dziękuję – powiedziała słabym głosem i wyciągnęła do niego rękę. – Uratował mi pan życie.

– Z przyjemnością – odparł i ujął jej dłoń. – Zapisałem pani coś przeciwbólowego. Proszę brać w razie potrzeby, lecz najważniejszy jest wypoczynek. Za dzień lub dwa będzie pani już chodzić. – Zmarszczył brwi. – Ma pani rodzinę?

Pokręciła głową.

– Wszyscy moi bliscy już nie żyją – wyjaśniła ze smutkiem. – Ale pani Green podaje mi lód. To pomysł tej miłej panienki.

Ramon spojrzał na Noreen.

– Oszczędzasz siły? – spytał cichym, lecz oskarżycielskim tonem.

Noreen zignorowała tę uwagę.

– Gdyby coś było pani potrzebne, proszę dzwonić – powiedziała.

– Wszyscy jesteście dla mnie tacy dobrzy.

– Łatwo być dobrym dla kogoś tak miłego jak pani – odparła Noreen z uśmiechem.

Ramon zbadał pacjentkę, mruknął coś z zadowoleniem, pożegnał się uprzejmie i wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

– Jak śmiesz powierzać gościom opiekę nad moją pacjentką? – zapytał wściekły, podnosząc głos.

Serce Noreen podskoczyło i zabiło nierytmicznie. Musiała nabrać tchu, zanim odpowiedziała.

– Nie powierzyłam opieki gościom – rzuciła. – Mąż pani Green czuje się dobrze, jest gotów do wyjścia i nie chce, żeby żona ciągle przy nim siedziała. Szukała jakiegoś zajęcia, a ja nie mam czasu, by co pięć minut podawać lód pacjentom. Znam swoje obowiązki, doktorze. Nie trzeba mnie uczyć, jak je wykonywać.

Nie mógł odmówić jej racji, ale wcześniej rozwścieczyła go poufałość Brada, a jeszcze bardziej fakt, że się tym przejął.

– Karta mojej pacjentki ma być systematycznie uzupełniana. Jeśli nastąpi jakakolwiek zmiana jej stanu, chcę o tym wiedzieć. Nawet jeśli to będzie o trzeciej w nocy.

– Tak, panie doktorze. – Teatralnym gestem chwyciła się za serce. – Ona ma arytmię.

– Zwlekała z operacją – odparł. – Jej stan wciąż jest poważny. Uważaj na nią.

– Na pewno będę.

Irytowała ją świadomość, że przy operacji zastawek czas jest ważnym czynnikiem. A jeśli i ona czekała już zbyt długo? Była młodsza od pani Charles, ale też miała arytmię…

Ramon dostrzegł nieregularne poruszenia płóciennego fartucha. Źle oddychała.

– Dobrze się czujesz? – Zmarszczył czoło. – Twoje serce bije chyba nierówno.

Oddychała zbyt szybko.

– To dlatego, że stoję tak blisko pana, doktorze – szepnęła dramatycznie, lecz tak cicho, że nikt poza nim nie mógł tego usłyszeć. Szeroko otworzyła oczy. – To takie podniecające…

Mruknął coś po hiszpańsku, a Noreen była zadowolona, że nie potrafi tego przetłumaczyć. Nagle odwrócił się i odszedł. Noreen odetchnęła z ulgą. Jakoś przeżyła ten nieoczekiwany przypływ jego ciekawości. Zastanawiała się, dlaczego w ogóle zauważył, co dzieje się z jej sercem. Pewnie byłby zadowolony, gdyby całkiem przestało bić.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Trzy dni później lęk o zdrowie i napięcie w pracy powaliły Noreen. Nawet nie mogła podnieść się z łóżka. Zadzwoniła do pracy zawiadamiając, że jest chora i tłumacząc to atakiem grypy. Obiecała, że wróci do szpitala za dwa dni. Myślała, że przez ten czas odpocznie i opanuje osłabienie. Miała tylko nadzieję, że to z przepracowania, a nie z powodu pogarszającego się stanu serca.

Brad wpadł po pracy i przyniósł jej trochę zupy i kanapki. Była tak słaba, że ledwie doszła do drzwi, a kiedy wróciła do łóżka, brakowało jej tchu.

– Tak być nie może – stwierdził ponuro Brad, siadając przy łóżku. – Zabijesz się, jeżeli nie pójdziesz na tę operację.

– Potrzebuję… jeszcze trzech tygodni… żeby więcej zaoszczędzić. – Była blada i wyczerpana. – Wtedy wystarczy mi na czynsz, zanim… dojdę do siebie.

– Uparta kretynka – mruknął cicho. – Twoja rodzina nie widzi, co się z tobą dzieje?

– Nie widuję ich. To tylko ciotka i wuj… Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym wiele lat temu.

– Ci ludzie wychowali cię. Czy w ogóle nie interesują się twoim losem?

– Interesowali się trochę, zanim umarła Isadora – odparła Noreen ze smutkiem. – Chciałabym mieć inną przeszłość. Tak bardzo bym tego pragnęła.

– Biedne maleństwo. – Brad westchnął ciężko i poklepał ją po dłoni. – Możesz coś zjeść? Masz tu zupę i kanapki.

– Dzięki. Zjem wieczorem, bo w tej chwili nie mogłabym niczego przełknąć.

– Zadzwonię po lekarza.

Pokręciła głową.

– Jeszcze nie. Rano na pewno poczuję się lepiej. Nie muszę iść do pracy, mam dwa dni urlopu.

– Przez ten czas przynajmniej zostań w łóżku – poprosił. – Unikaj wysiłku.

Posiedział jeszcze kilka minut, a potem poszedł na dyżur. Kiedy Noreen zamknęła za nim drzwi, poczuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Nie zjadła zupy, bo zasnęła i spała aż do następnego dnia. I chociaż rzeczywiście czuła się lepiej, to jednak nadal niezbyt dobrze.

Rankiem, kiedy już wracała do pracy, lało jak z cebra. Tuż za drzwiami domu usłyszała żałosne miauczenie. Rozejrzała się i pod krzakiem przy chodniku zauważyła małego kotka. Był zmarznięty, trząsł się i był straszliwie wychudzony.

– Małe biedactwo – powiedziała i podniosła go.

Mruczał ocierając głowę o jej podbródek. Przyjrzała mu się ze smutnym uśmiechem. W jej domu nie można było trzymać zwierząt. Ale jeden mały kotek…

Wsunęła go pod pachę i wróciła do mieszkania. Zdyszana, zostawiła kotka w kuchni, stawiając na podłodze miskę z mlekiem i resztką klopsa. Przygotowała wyścieloną gazetami pokrywkę pudełka i zamknęła pokój. Jeśli ją wyrzucą, poszuka sobie mieszkania gdzie indziej. Przecież nie mogła zostawić tego biednego kotka na deszczu.