Prawdziwa historia Klubu Bilderberga

Tytuł oryginału:

THE TRUE STORY OF THE BILDERBERG GROUP

Copyright © 2005,2007,2009 by Dadio Head, S.L.

Copyright © 2009 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2009 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Mariusz Banachowicz

Redakcja: Bożena Sęk

Korekta: Jolanta Olejniczak-Kulan, Joanna Rodkiewicz

ISBN: 978-83-7999-530-1

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o.

Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. (32) 782 64 77, fax (32) 253 77 28

e-mail:info@soniadraga.pl

www.soniadraga.pl

E-wydanie 2015

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Wprowadzenie wydawcy do wydania amerykańskiego

Jak się dostać z jednego miejsca w drugie? Czasami musimy najpierw stwierdzić, gdzie jesteśmy. Niniejsza książka daje nam prawdziwe zrozumienie natury korupcji, z którą musimy sobie radzić, kiedy walczymy o lepsze, bardziej uczciwe, bardziej otwarte, prawdziwe i dobre jutro.

Pierwsza wersja tej książki została napisana dla czytelników europejskich. Nie zapomniano w niej o czytelnikach amerykańskich, ale brakowało informacji o „międzynarodowym planowaniu” bezpośrednio wpływającym na Amerykanów. Obecne, nowe wydanie zawiera wiele szczegółów na temat ukrytych machinacji kierujących nas ku Unii Północnoamerykańskiej, zdradliwej idei, wedle której należy zlikwidować naszą suwerenność narodową w imię podniesienia wydajności gospodarczej i zwiększenia bezpieczeństwa państwa.

Autor, Daniel Estulin, widział, jak coś takiego stawało się w Europie. Tam flagi, waluta narodowa i konstytucje zostały zepchnięte na boczny tor wraz ze stworzeniem Unii Europejskiej w imię pokoju, postępu i zamożności. Podobnie jak w przypadku obietnic składanych przy tworzeniu Systemu Rezerwy Federalnej – że będzie ona kontrolować katastrofalne fluktuacje gospodarcze – czas pokazał, że te deklaracje to po prostu zasłona dymna, że głównym celem jest przesuwanie podejmowania decyzji i nadzoru poza zasięg obywateli i oddawanie ich w ręce technokratów, biurokratów i oligarchii, takich jak Grupa Bilderberg.

Wydawnictwo TrineDay dwukrotnie zaprosiło Daniela do Stanów Zjednoczonych na promocję książki i spotkania z czytelnikami i prasą. Jesienią 2007 roku obserwowałem i słuchałem, jak opowiada o nadchodzącym zamieszaniu na rynku kredytów i nieruchomości, jak uprzedza, że wiele osób wkrótce będzie miało dług większy, niż warte są ich domy, a potem, wiosną 2008 roku, jak przekonuje słuchaczy, że tylko kilka miesięcy dzieli nas od gospodarczej katastrofy. Ludzie reagowali na jego słowa, kupowali książki, zadawali pytania i chcieli wiedzieć więcej, ale prasa milczała. Potem ta sama prasa „zapomniała” zrelacjonować największe w tym roku zebranie elit: przedstawicieli dworów królewskich, bankierów, prezesów firm, wielkich mediów i ważnych urzędników rządowych. Wszyscy oni zjechali na 57. doroczne spotkanie Bilderbergu w czerwcu 2008 roku.

Ale w końcu nie chodzi tu o nich, chodzi o nas – o ludzi. Wiele napisano o tym, co będzie, ale podobnie jak mroki nocy niosą ze sobą obietnicę wschodu słońca, tak uporczywe akcje i nowe spojrzenie na sprawy tworzą nowe możliwości i nową nadzieję – dla naszego świata, naszych dzieci… nas samych.

Ruszajmy zatem w najodleglejszą przyszłość!

Kris Millegan

wydawca

22 lutego 2009

Wprowadzenie wydawcy do pierwszego wydania

Publikowanie książek czasami bardziej przypomina doradztwo psychologiczne niż powołanie. Odbieram telefon, a spięty głos po drugiej stronie linii mówi: „Moja książka zmieni świat i… będzie bestsellerem”. Próbuję nie niszczyć złudzeń mojego rozmówcy za pomocą krótkiej listy reguł rządzących światem książek i opowieściami o bitwach stoczonych, by opublikować „niewygodne prawdy”, tylko delikatnie staram się wprowadzić nieco realności w jego marzenia.

No cóż, oto książka, która już zmieniła świat i już jest bestsellerem. Zażarta walka Daniela Estulina, by poznać to, o czym rozmawiają politycy i finansowi liderzy świata na swoich dorocznych tajnych zebraniach – spotkaniach Grupy Bilderberg – ujawniła zaskakujące rewelacje, pozwoliła bezbłędnie przewidzieć wiele wydarzeń na świecie i spowodowała gorączkowe wysiłki, by opuścić zasłonę tajemnicy, którą udało się Danielowi zerwać, nad światem, gdzie globalne wydarzenia są zabawkami, gdzie wybiera się prezydentów, planuje wojny, manipuluje rynkami energii i tak dalej… a wszystko to w obecności przedstawicieli najważniejszych mediów, które nigdy nie piszą o tych rozmowach.

Wnikanie w tajemne sprawy nigdy nie jest łatwe, podobnie jak walka z uprzedzeniami, które trzeba przełamać. Media głównego nurtu aż do niedawna w zasadzie nie wspominały o Bilderbergu. Tymczasem grupa stała się złym duchem polityki, a jej fatalna reputacja jest zasłużona.

Zrobiliśmy co w naszej mocy, by zachować ścisłość. Plany się zmieniają, podobnie jak rady nadzorcze. Dla mnie osobiście główne pytanie brzmi: „Co ci mądrzy ludzie robią takiego, że wymaga to aż takiej tajemnicy?” i: „Dokąd nas prowadzą?”.

Jeśli działania grupy ujmie się w kontekście historycznym, jak to uczynił Daniel, zaczyna się pojmować rzeczywisty zasięg „ich” zamierzeń, a także dlaczego planują to w aż takiej tajemnicy. Oraz to, że suwerenność narodowa i wolność osobista to koncepcje stojące na drodze do realizacji ich celów i kompletnie pozbawione dla nich znaczenia.

Popieram Daniela i ludzi z całego świata, którzy pragną prawdziwej demokratycznej republiki, a nie obecnej kryptowładzy „elity prowadzonej przy pomocy sługusów ku korzyściom korporacji”. Jestem pewien, że większość członków Grupy Bilderberg uważa, że ich pokrętna droga do tajemnej przyszłości jest wybrukowana dobrymi intencjami. Ale może się okazać, że wielu z nas, na przykład ja, wcale nie chce nią podążać.

Kris Millegan

22 września 2007 roku

Podziękowania

To najtrudniejsza do napisania część książki, ponieważ lista współpracowników, niezależnych badaczy, informatorów ze sfer rządowych i pozarządowych, prywatnych detektywów, analityków armii i lotnictwa Stanów Zjednoczonych, hiszpańskich generałów, kucharzy, odźwiernych, sprzątaczy, kelnerów i kelnerek w hotelach, gdzie odbywały się spotkania Bilderbergu, krótko mówiąc, ludzi, którzy szczodrze poświęcili mi swój czas i wysiłki, nie zważając na niebezpieczeństwo, jakie spotkania ze mną mogą na nich ściągnąć, jest po prostu zbyt długa, by ją przytoczyć na stronach mojej książki, a raczej  n a s z e j  książki, ponieważ jestem jedynie narzędziem kolektywnej społecznej duszy, której naturalnym instynktem jest wolność.

Wyrażam moją najszczerszą i najgłębszą wdzięczność licznym członkom międzynarodowych służb specjalnych z Waszyngtonu, Londynu, Moskwy, Madrytu, Paryża, Caracas, Rzymu i Ottawy, których mądrość i znajomość zagadnień wywiadowczych często podtrzymywały mnie na duchu w najczarniejszych momentach. Bez ich bezcennych informacji ta książka na zawsze pozostałaby niezrealizowanym marzeniem.

Szczególnie chciałbym podziękować Kanadzie, krajowi, który udzielił mojej rodzinie schronienia i dał jej nadzieję na lepszą przyszłość, nie prosząc o nic w zamian. Spłaciłem dług wdzięczności w 1996 roku, kiedy odkryłem diaboliczny plan Bilderbergu, by doprowadzić do podziału Kanady. Uwielbiam wspaniałych, uczciwych i kochających wolność Kanadyjczyków, którzy w tym ważnym roku odpowiedzieli na moje desperackie prośby o pomoc, wychodząc masowo na ulice podczas spotkania Bilderbergu, aby spektakularnie zniszczyć jego nadzieje na cichy podział Kanady. Kiedy potrzebuję pociechy, myślę o tych ludziach i ich wierze w dobro Człowieka.

Powinienem wyrazić swoją wdzięczność Szczęściu i nieskończonej Wierze, które nigdy nie opuściły mego boku, które pozwalały mi posuwać się mozolnie, po centymetrze, do przodu, nawet kiedy nie miałem już sił i nadziei. W najgorszych chwilach przetrwałem, ponieważ wierzyłem.

Dziękuję mojemu mądremu przyjacielowi, Johnowi Harraghy’emu – człowiekowi, który należy do niepowtarzalnego pokolenia prawdziwie wielkich ludzi – oraz Geoffreyowi Matthewsowi z Amherst Island w Ontario w Kanadzie, który od lat kieruje najlepszą gazetą w kraju, legendarnym „Eye Opener”. Dziękuję tym wszystkim bezimiennym ludziom, którzy przesłali mi dziesiątki tysięcy mejli, sprawiając, że uwierzyłem, że mam jeszcze na co czekać.

Dedykuję tę książkę wszystkim tym, którzy nigdy nie przestali szukać prawdy w obliczu rządowych kłamstw, oszustw, manipulacji i nieuczciwości. Wszyscy ci ludzie zasługują na poznanie prawdy o naszej historii i dziedzictwie. Historia uczy przez analogię, a nie za pomocą rygorystycznych dowodów. Doświadczenie historyczne nie polega na tym, by oglądać się za siebie przez ramię. Polega na cofaniu się do przeszłości i powrocie do przyszłości z szerszą i jaśniejszą świadomością ograniczeń naszego wcześniejszego światopoglądu.

Na koniec chciałbym powiedzieć, że zawdzięczam sukces tej książki Bonnie Toews, mojej pierwszej redaktorce, oraz Russowi Beckerowi z TrineDay, bez którego wizji i pewnej ręki ta książka byłaby tylko bladym cieniem tego, czym jest obecnie. I wreszcie Krisowi Milleganowi. Kris, broniłeś tej pracy i prawdy i cały świat jest ci za to winien wdzięczność. Twoja wiara, że moja książka jest ważna, przekonała innych. Uwierzyli, ponieważ ty wierzyłeś. A ja wierzyłem, ponieważ widziałem, że ty wierzysz.

Ludzkość dopiero stanie przed Sądem Ostatecznym. Cuda, jak ktoś powiedział, mogą się zdarzać bez naszej zgody. Ta książka i wszyscy ludzie, którzy umożliwili jej powstanie, są tego żywym dowodem.

Daniel Estulin

4 lipca 2007 roku

SPOTKANIA BILDERBERGU OD 1954 ROKU

1. 29-31 maja 1954 roku, Oosterbeek, Holandia

2. 18-20 marca 1955 roku, Barbizon, Francja

3. 23-25 września 1955 roku, Garmisch-Partenkirchen, Niemcy Zachodnie

4. 11-13 maja 1956 roku, Fredensborg, Dania

5. 15-17 lutego 1957 roku, St Simons Island, Georgia, USA

6. 4-6 października 1957 roku, Fiuggi, Włochy

7. 13-15 września 1958 roku, Buxton, Anglia

8. 18-20 września 1959 roku, Yeşilköy, Turcja

9. 28-29 maja 1960 roku, Burgenstock, Szwajcaria

10. 21-23 kwietnia 1961 roku, St Castin, Kanada

11. 18-20 maja 1962 roku, Saltsjöbaden, Szwecja

12. 29-31 maja 1963 roku, Cannes, Francja

13. 20-22 marca 1964 roku, Williamsburg, Wirginia, USA

14. 2-4 kwietnia, 1965 roku, Villa d’Este, Włochy

15. 25-27 marca 1966 roku, Wiesbaden, Niemcy Zachodnie

16. 31 marca-1 kwietnia 1967 roku, Cambridge, Anglia

17. 26-28 kwietnia 1968 roku, Mont Tremblant, Kanada

18. 9-11 maja 1969 roku, Marienlyst, Dania

19. 17-19 kwietnia 1970 roku, Bad Ragaz, Szwajcaria

20. 23-25 kwietnia 1971 roku, Woodstock, Vermont, USA

21. 21-23 kwietnia 1972 roku, Knokke, Belgia

22. 11-13 maja 1973 roku, Saltsjöbaden, Szwecja

23. 19-21 kwietnia 1974 roku, Megive, Francja

24. 25-27 kwietnia 1975 roku, Çesme, Turcja

25. 22-25 kwietnia 1976 roku, Hot Springs, Wirginia, USA odwołane – (skandal łapówkarski z udziałem księcia Bernarda i firmy Lockheed)

26. 22-24 kwietnia 1977 roku, Torquay, Anglia

27. 21-23 kwietnia 1978 roku, Princeton, New Jersey, USA

28. 27-29 kwietnia 1979 roku, Baden, Austria

29. 18-20 kwietnia 1980 roku, Akwizgran, Niemcy Zachodnie

30. 15-17 maja 1981 roku, Burgenstock, Szwajcaria

31. 14-16 maja 1982 roku, Sandefjord, Norwegia

32. 13-15 maja 1983 roku, Montebello, Kanada

33. 11-13 maja 1984 roku, Saltsjöbaden, Szwecja

34. 10-12 maja 1985 roku, Rye Brook, New York, USA

35. 25-27 kwietnia 1986 roku, Gleneagles, Szkocja

36. 24-26, kwietnia 1987 roku, Villa d’Este, Włochy

37. 3-5 czerwca 1988 roku, Telfs-Buchen, Austria

38. 12-14 maja 1989 roku, La Toja, Hiszpania

39. 11-13 maja 1990 roku, Glen Cove, New York, USA

40. 6-9 czerwca 1991 roku, Baden-Baden, Niemcy

41. 21-24 maja 1992 roku, Évian-les-Bains, Francja

42. 22-25 kwietnia 1993 roku, Ateny, Grecja

43. 3-5 czerwca 1994 roku, Helsinki, Finlandia

44. 8-11 czerwca 1995 roku, Zurych, Szwajcaria

45. 30 maja-2 czerwca 1996 roku, Toronto, Kanada

46. 12-15 czerwca 1997 roku, Lake Lanier, Georgia, USA

47. 14-17 maja 1998 roku, Turnberry, Ayrshire, Szkocja

48. 3-6 czerwca 1999 roku, Sintra, Portugalia

49. 1-4 czerwca 2000 roku, Genval, Bruksela, Belgia

50. 24-27 maja 2001 roku, Gothenburg, Szwecja

51. 30 maja-2 czerwca 2002 roku, Chantilly, Wirginia, USA

52. 15-18 maja 2003 roku, Wersal, Francja

53. 3-6 czerwca 2004 roku, Stresa, Włochy

54. 5-8 maja 2005 roku, Rottach-Egern, Niemcy

55. 8-11 czerwca 2006 roku, Ottawa, Kanada

56. 31 maja-3 czerwca 2007 roku, Stambuł, Turcja

57. 5-8 czerwca 2008 roku, Chantilly, Wirginia, USA

SPOTKANIA BILDERBERGU

HOTEL DE BILDERBERG

OOSTERBEEK, HOLANDIA

29-31 MAJA 1954

Lista robocza w porządku alfabetycznym

PRZEWODNICZĄCY

Jego Wysokość Książę Holandii

WICEPRZEWODNICZĄCY

Coleman, John S.

Van Zeeland, Paul

SEKRETARZ GENERALNY

Retinger, J. H.

PROTOKOLANCI

Ball, George W., USA, prawnik

Bingham, George Barry, USA, wydawca gazety, szef misji we Francji, Administracja Współpracy Gospodarczej, 1949-1950

Gaitskell, The Rt. Hon. Hugh T.N., Wielka Brytania, członek parlamentu, były kanclerz skarbu

Gaspen de, Alcide, Włochy, członek parlamentu, były premier

Hirschfeld, H. M., Holandia, doradca ekonomiczny rządu holenderskiego, były wysoki komisarz rządu holenderskiego w Indonezji

Mollet, Guy, Francja, członek parlamentu, były wicepremier, sekretarz generalny Partii Socjalistycznej

Nitze, Paul H., USA, przewodniczący Fundacji Edukacji Służb Dyplomatycznych, dyrektor Biura Planowania Politycznego Departamentu Stanu, 1950-1953

Poussin de la Vallée, Étienne, Belgia, senator

Rockefeller, David, USA, bankier, starszy wiceprezes Chase National Bank

Zellerbach, J. D., USA, przemysłowiec, członek delegacji amerykańskiej na Zgromadzenie Ogólne ONZ, 1953; szef misji specjalnej we Włoszech; Administracja Współpracy Gospodarczej, 1948-1950

* * *

André, Robert, Francja, prezes Syndicat de Pétrole

Assheton, The Rt. Hon. Ralph, Wielka Brytania, członek parlamentu, były minister

zaopatrzenia, były minister skarbu

Beaumont de, G., Francja, członek parlamentu

Bonvoisin, Pierre, Belgia, bankier, prezes Banque de la Société Générale de Belgique

Boothy, sir Robert, Wielka Brytania, członek parlamentu

Brauer, Max, Niemcy, były burmistrz Hamburga

Cafiero, Raffaele, Włochy, senator

Cisler, Walker L., USA, przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, prezes The Detroit Edison Co., konsultant Komisji Energii Atomowej i Agencji Wzajemnego Bezpieczeństwa

Cowles, Gardner, USA, wydawca

Davies, The Rt. Hon. Clement, Wielka Brytania, członek parlamentu, były minister, przewodniczący klubu Partii Liberalnej

Drapier, Jean, Belgia, prawnik

Duchet, R., Francja, członek parlamentu, były minister, sekretarz partii Narodowe Centrum Niezależnych i Chłopów

Faure, M., Francja, członek parlamentu

Ferguson, John H., USA, prawnik, wiceprezes i dyrektor wykonawczy Komitetu Polityki Handlu Wewnętrznego, zastępca dyrektora planowania politycznego Departamentu Stanu 1951-1953

Foster, John, Wielka Brytania, członek parlamentu, podsekretarz stanu ds. wspólnoty

Franks, sir Oliver, Wielka Brytania, były ambasador w Waszyngtonie, prezes Lloyd’s Bank

Geyer, Gerhard P. Th., Niemcy, przemysłowiec, dyrektor generalny Esso

Gubbins, sir Cohn, Wielka Brytania, generał brygady w stanie spoczynku, wcześniej na czele SOE

Healey, Denis, Wielka Brytania, członek parlamentu, były sekretarz komitetu ds. międzynarodowych Partii Pracy

Heinz, H. J., USA, prezes H. J. Heinz Co.

Hoegh, Leif, Norwegia, armator

Jackson, C. D., USA, wydawca, były specjalny asystent prezydenta Eisenhowera 1953-1954

Jay, Nelson Dean, USA, bankier, dyrektor w J.P. Morgan & Co. Inc. New York

Kanellopoulos, Grecja, członek parlamentu, minister obrony narodowej

Koningsberger, V. J., Holandia, profesor uniwersytetu w Utrechcie

Kraft, Ole Bjørn, Dania, członek parlamentu, były minister spraw zagranicznych

Leverkuehn, P. M. A., Niemcy, członek parlamentu, prawnik

Malagodi, Giovanni F., Włochy, członek parlamentu

Moe, Finn, Norwegia, członek parlamentu, wiceprzewodniczący Rady Europy

Montgomery, Hyde H., Wielka Brytania, członek parlamentu

Motz, Roger, Belgia, senator, przewodniczący Międzynarodówki Liberalnej, były przewodniczący Partii Liberalnej

Mueller, Rudolf, Niemcy, prawnik

McGhee, George C., USA, przemysłowiec, asystent sekretarza stanu ds. Bliskiego Wschodu i Afryki Południowej 1949-1952; ambasador amerykański i szef misji pomocy dla Turcji 1951-1953

Nebolsme, George, USA, prawnik, konsultant Departamentu Stanu i Administracji Współpracy Gospodarczej 1948, członek Amerykańskiej Rady Międzynarodowej Izby Handlowej

Oosterhuls, H., Holandia, członek parlamentu, przewodniczący Holenderskiej Federacji Związków Zawodowych

Parker, Cola G., USA, przemysłowiec, członek Komisji Zagranicznej Polityki Ekonomicznej (komisja Rendalla)

Perkins, George W., USA, przemysłowiec, asystent sekretarza stanu ds. europejskich 1949-1953.

Pilkington, sir Harry, Wielka Brytania, przewodniczący Brytyjskiej Federacji Przemysłu

Pinay, Antoine, Francja, członek parlamentu, były premier

Pipinelis, P., Grecja, były minister spraw zagranicznych, były ambasador w Związku Sowieckim

Pirelli, Alberto, Włochy, przemysłowiec, minister stanu

Quaroni, P., Włochy, ambasador we Francji, były ambasador w Związku Sowieckim

Rosenberg, Ludwig, Niemcy, szef departamentu spraw zagranicznych związków zawodowych

Rossi, Paolo, Włochy, członek parlamentu

Rougemont de, Denis, Szwajcaria, pisarz, dyrektor Europejskiego Centrum Kulturalnego

Rijkens, Paul, Holandia, przemysłowiec, prezes Unilever N. V.

Schneider, Ernst Georg, Niemcy, przemysłowiec, przewodniczący Izby Handlowej Düsseldorfu

Spang, Joseph P., Jr., USA, przemysłowiec, prezes The Gillette Co.

Steenberghe, M. P. L., Holandia, były minister spraw gospodarczych, dyrektor Companies

Teitgen, P. H., Francja, wicepremier

Terkelsen, Terkel M., Dania, redaktor naczelny „Berlingske Tidende”

Tingsten, Herbert L. G., Szwecja, redaktor naczelny „Dagens Nyheter”

Troeger, H., Niemcy, minister finansów Hesji

Valletta, Vittorio, Włochy, przemysłowiec, prezes FIAT

Voisin, André, Francja, przewodniczący „La Fédération”

Waldenstrom, M., Szwecja, przemysłowiec

Walsem, H. F. Van, Holandia, przemysłowiec, członek zarządu Philips Industries Eindhoven

Wilems, Jean, Belgia, Fondation Universitaire

Williamson, Thomas, Wielka Brytania, sekretarz generalny National Union of General and Municipal Workers.

W CHARAKTERZE DORADCÓW:

Vlekke, B. H. M., Holandia, sekretarz generalny holenderskiego towarzystwa spraw międzynarodowych

SEKRETARIAT

Dyrektor: Veenstra, W.

Sekretarze: Focke, E. G., Overweg, G. E., Pomian, J.

Źródło: dokumenty George’a W. Balla, Seeley G. Mudd Manuscript Library Princeton University

SPOTKANIE BILDERBERGU

CHANTILLY, WIRGINIA, USA

5-8 CZERWCA 2008

HONOROWY PRZEWODNICZĄCY

Davignon, Étienne, wiceprezes Suez-Tractebel (Belgia)

LISTA UCZESTNIKÓW

Ackermann, Josef, prezes zarządu Deutsche Bank AG (Niemcy)

Adams, John, wiceminister obrony narodowej i szef Służby Bezpieczeństwa Łączności (Kanada)

Ajami, Fouad, dyrektor Programu Studiów Wschodnich The Paul H. Nitze School of Advanced International Studies, Johns Hopkins University (USA)

Alexander, Keith B., dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego (USA)

Almunia, Joaquin, komisarz europejski

Alogoskoufis, George, minister gospodarki i finansów (Grecja)

Altman, Roger C., prezes Evercore Partners Inc. (USA)

Babacan, Ali, minister spraw zagranicznych (Turcja)

Balkenende, Jan Peter, premier (Holandia)

Balsemão, Francisco, prezes i dyrektor generalny IMPRESA SGPS, były premier (Portugalia)

Baverez, Nicolas, partner w Gibson, Dunn & Crutcher LLP (Francja)

Bernabé, Franco, wiceprezes Rothschild Europe (Włochy)

Bernanke, Ben S., przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej (USA)

Bildt, Carl, minister spraw zagranicznych, były premier (Szwecja)

Blåtield, Antti, starszy redaktor „Helsingin Sanomat” (Finlandia)

Bosse, Stine, dyrektor naczelny TrygVesta (Dania)

Brodie, Ian, szef sztabu biura premiera (Kanada)

Bronner, Oscar, wydawca i redaktor „Der Standard” (Austria)

Castries, Henri de, prezes zarządu i dyrektor generalny AXA (Francja)

Cebrián, Juan Luis, dyrektor generalny Grupo PRISA (Hiszpania)

Clark, Edmund, prezes i dyrektor generalny TD Bank Financial Group (Kanada)

Clarke, Kenneth, członek parlamentu (Wielka Brytania)

Clemet, Kristin, dyrektor zarządzający Civka (Norwegia)

Collins, Timothy C., starszy dyrektor zarządzający i dyrektor generalny Ripplewood

Holding, LLC (USA)

Collomb, Bertrand, honorowy prezes Lafarge (Francja)

Costa, António, burmistrz Lizbony (Portugalia)

Crocker, Chester A., profesor studiów strategicznych (USA)

Daschle, Thomas A., były amerykański senator i przywódca większości (USA)

Desmarais, Jr., Paul, prezes i dyrektor generalny Power Corporation of Canada (Kanada)

Diamantopoulou, Anna, członek parlamentu (Grecja)

Donilon, Thomas E., partner w O’Melveny & Myers LLP (USA)

Draghi, Mario, prezes Banca d’Italia (Włochy)

Ederer, Brigitte, dyrektor generalny Siemens AG Österreich (Austria)

Edwards, N. Murray, wiceprezes Candian Natural Resources Limited (Kanada)

Eldrup, Anders, prezes DONG AS (Dania)

Elkann, John, wiceprezes Fiat SpA (Włochy)

Farah, Martha J., dyrektor Center for Cognitive Neuroscience, profesor nauk przyrodniczych Uniwersytetu Stanowego Pensylwanii (USA)

Feldstein, Martin S., prezes i dyrektor generalny National Bureau of Economic Research (USA)

Fischer, Joschka, były minister spraw zagranicznych (Niemcy)

Ford Jr., Harold E., wiceprezes Merill Lynch & Co., Inc. (USA)

Frostmoser, Peter, profesor prawa cywilnego, korporacyjnego i rynków kapitałowych, uniwersytet w Zurychu (Szwajcaria)

Gallagher, Paul, prokurator generalny (Irlandia)

Geithner, Timothy F., prezes i dyrektor generalny Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku (USA)

Gigot, Paul A., redaktor „Wall Street Journal” (USA)

Gleeson, Dermot, prezes AIB Group (Irlandia)

Goddijn, Harold, dyrektor generalny TomTom (Holandia)

Gögüs, Zeynep, dziennikarz, założyciel EurActiv.com.tr (Turcja)

Graham, Donald E., prezes i dyrektor generalny The Washington Post Company (USA)

Halberstadt, Victor, profesor ekonomii uniwersytetu w Lejdzie, były honorowy sekretarz generalny konferencji Bilderbergu (Holandia)

Holbrooke, Richard C., wiceprezes Perseus, LLC (USA)

Honkapohja, Seppo, członek zarządu Banku Finlandii (Finlandia)

Hoop Schetrer, Jaap G. de, sekretarz generalny NATO

Hubbard, Allan B., prezes E & A Industries. Inc. (USA)

Huyghebaert, Jan, prezes zarządu KBC Group (Belgia)

Ischinger, Wolfgang, były ambasador w Wielkiej Brytanii i w USA (Niemcy)

Jacobs, Kenneth, wiceprezes Lazard USA, Lazard Frères & Co. LLC (USA)

Johnson, James A., wiceprezes Perseus LLC (USA)

Johnstone, Tom, prezes i dyrektor generalny AB SKF (Szwecja)

Jordan, Vernon E. Jr., starszy dyrektor zarządzający Lazard Frères & Co. LLC (USA)

Jouyet, Jean-Pierre, minister spraw europejskich (Francja)

Kerr, John (lord Kerr of Kinlochard), członek Izby Lordów, wiceprezes Royal Dutch Shell PLC (Wielka Brytania)

Kissinger, Henry A., prezes Kissinger Associates (USA)

Klaeden, Eckart von, rzecznik ds. polityki zagranicznej CDU/CSU (Niemcy)

Kleinfeld, Klaus, prezes i dyrektor generalny Siemens AG (Niemcy)

Koç, Mustafa V., prezes Koç Holding AS (Turcja)

Kodmani, Bassma, dyrektorka Arab Reform Intiative (Francja)

Kravis, Henry R., założyciel i wspólnik Kohlberg Kravis Roberts & Co. (USA)

Kravis, Marie-Josée, członek Hudson Institute, Inc. (USA)

Kroes, Neelie, komisarz europejski

Kwaśniewski, Aleksander, były prezydent (Polska)

Leitner, Wolfgang, dyrektor generalny Andritz AG (Austria)

León Gross, Bernardino, sekretarz stanu do spraw zagranicznych (Hiszpania)

Mandelson, Peter, komisarz europejski

Margerie, Christophe de, dyrektor generalny Total (Francja)

Martin, Roger, dziekan Joseph L. Rotman School of Management, Uniwersytet Toronto (Kanada)

Martonyi, János, profesor międzynarodowego prawa handlowego, partner w Baker & McKenzie, były minister spraw zagranicznych (Węgry)

Mathews, Jessica T., prezes Fundacji Carnegiego na rzecz Pokoju Międzynarodowego (USA)

McCreevy, Charlie, komisarz europejski

McDonough, William J., wiceprezes i specjalny doradca prezesa Merrill Lynch & Co., Inc. (USA)

McKenna, Frank, wiceprezes TD Bank Financial Group (CAN)

McKillop, Tom, prezes The Royal Bank of Scotland Group (GBR)

Montbrial, Thierry de, prezes francuskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (Francja)

Monti, Mario, rektor Università Commerciale Luigi Bocconi (Włochy)

Mundie, Craig J., dyrektor ds. badań i strategii Microsoft Corporation (USA)

Myklebust, Egil, prezes SAS and Norsk Hydro ASA (Norwegia)

Matthias, Nass, zastępca redaktora „Die Zeit” (Niemcy)

Jej Wysokość królowa Holandii

Ockrent, Christine, dyrektor generalny French Television and Radio World Service (Francja)

Ollila, Jorma, prezes Royal Dutch Shell plc (Finlandia)

Olofsson, Maud, minister przemysłu i energii, wicepremier (Szwecja)

Jego Wysokość książę Oranii (Holandia)

Osborne, George, kanclerz skarbu w rządzie cieni (Wielka Brytania)

Öztrak, Faik, członek parlamentu (Turcja)

Padoa-Schioppa, Tommaso, były minister finansów, prezes Notre Europe (Włochy)

Papahelas, Alexis, dziennikarz „Kathimerini” (Grecja)

Papalexopoulos, Dimitris, dyrektor generalny Titan Cement Co. S.A. (Grecja)

Paulson Jr., Henry M., sekretarz skarbu (USA)

Pearl, Frank H., prezes i dyrektor naczelny Perseus LLC (USA)

Perle, Richard N., członek stały American Enterprise Institute for Public Policy Research (USA)

Pérol, François, zastępca sekretarza generalnego ds. gospodarczych (Francja)

Perthes, Volker, dyrektor Stiftung Wissenschaft und Politik (Niemcy)

Jego Wysokość książę Filip (Belgia)

Prichard, J. Robert S., prezes i dyrektor generalny Torstar Corporation (Kanada)

Reisman, Heather M., prezes i dyrektor generalny Indigo Books & Music Inc. (Kanada)

Rice, Condoleezza, sekretarz stanu (USA)

Rio, Rui, burmistrz Porto (Portugalia)

Rockefeller, David, były prezes Chase Manhattan Bank (USA)

Rodríguez Inciarte, Matías, wiceprezes Grupo Santander (Hiszpania)

Rose, Charlie, producent Rose Communications (USA)

Rose, Flemming, redaktor „Jyllands Posten” (Dania)

Ross, Dennis B., doradca i członek Waszyngtońskiego Instytutu Polityki Bliskowschodniej (USA)

Rubin, Barnett R., dyrektor i członek Centrum Współpracy Międzynarodowej, Uniwersytet Nowego Jorku (USA)

Şahenk, Ferit, prezes Doğuş Holding (Turcja)

Sanford, Mark, gubernator Karoliny Południowej (USA)

Schmidt, Eric, prezes zarządu i dyrektor generalny Google (USA)

Scholten, Rudolf, członek zarządu Oesterreichische Kontrollbank AG (Austria)

Schur, Fritz H., Fritz Schur Gruppen (Dania)

Schwarzenberg, Karel, minister spraw zagranicznych (Czechy)

Sebelius, Kathleen, gubernator Kansas (USA)

Shultz, George P., członek Hoover Institution, Uniwersytet Stanforda (USA)

Jej Wysokość królowa Hiszpanii

Spillmann, Markus, redaktor naczelny i prezes Neue Zürcher Zeitung AG (Szwajcaria)

Summers, Lawrence H., profesor Uniwersytetu Harvarda (USA)

Taylor, J. Martin, prezes Syngenta International AG (Wielka Brytania)

Thiel, Peter A., prezes Clarium Capital Management, LLC (USA)

Timmermans, Frans, minister spraw europejskich (Holandia)

Trenin, Dmitrij W., zastępca dyrektora i starszy wspólnik w Carnegie Moscow Center (Rosja)

Trichet, Jean-Claude, prezes Europejskiego Banku Centralnego

Vakil, Sanam, profesor studiów bliskowschodnich The Paul H. Nitze School of Advanced International Studies, Uniwersytet Johnsa Hopkinsa (USA)

Valls, Manuel, członek parlamentu (Francja)

Varvitsiotis, Thomas, współzałożyciel i prezes, V + O Communication (Grecja)

Vasella, Daniel L., prezes i dyrektor generalny Norartis AG (Szwajcaria)

Väyrynen, Raimo, dyrektor Fińskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (Finlandia)

Védrine, Hubert, Hubert Védrine Conseil (Francja)

Vollebaek, Knut, wysoki komisarz ds. mniejszości narodowych, OSCE (Norwegia) Wallenberg, Jacob, prezes Investor AB (Szwecja)

Weber, J. Vin, dyrektor generalny Clark & Weinstock (USA)

Wolfensohn, James D., prezes Wolfensohn & Company, LLC (USA)

Woltowitz, Paul, gościnny wykładowca American Enterprise Institute for Public Policy Research (USA)

Zoellick, Robert B., prezes Banku Światowego

SPRAWOZDAWCY:

Bredow, Vendeline von, korespondent „The Economist” (Wielka Brytania)

Wooldridge, Adrian D., korespondent „The Economist” (Wielka Brytania)

* Więcej list uczestników można znaleźć na stronie www.bilderbergbook.com

WPŁYWOWE OSOBY

UCZESTNICZĄCE W SPOTKANIACH BILDERBERGU

W RÓŻNYCH LATACH

Rody królewskie Europy

książę Bernard, Holandia

książę Claus, Holandia

książę Willem-Alexander, Holandia

królowa Beatrycze, Holandia

królowa Zofia, Hiszpania

król Karol Gustaw, Szwecja

król Juan Carlos I, Hiszpania

książę Harald V, Norwegia

książę Filip, Belgia

Filip, książę Edynburga

Karol, książę Walii

książę Hans-Adam, Liechtenstein

Prezydenci Stanów Zjednoczonych

Gerald R. Ford

Bill Clinton

Premierzy Kanady

Lester B. Pearson

Pierre E. Trudeau

Jean Chrétien

Paul Martin

Stephen Harper

Premierzy Wielkiej Brytanii

Alec Douglas-Home

Harold Wilson

Edward R. G. Heath

James Callaghan

Margaret Thatcher

Tony Blair

Gordon Brown

Prezydenci Francji

Georges Pompidou

Valéry Giscard d’Estaing

Premierzy Francji

René Pleven

Antoine Pinay

Pierre Mendès-France

Edgar Faure

Guy Mollet

Raymond Barre

Laurent Fabius

Michel Rocard

Pierre Beregovoy

Lionel Jospin

Kanclerze Niemiec Zachodnich/Niemiec

Ludwig Erhard

Kurt G. Kiesinger

Helmut Schmidt

Helmut Kohl

Gerhard Schroeder

Angela Merkel

Premierzy Holandii

Jelle Zijlstra

Barend Biesheuvel

Joop M. Den Uyl

Ruud F. M. Lubbers

Wim Kok

Premierzy Belgii

Paul van Zeeland

Paul Henri Spaak

Théo Lefèvre

Leo Tindemans

Wilfried Martens

Jean-Luc Dehaene

Prezydenci Portugalii

Jorge Sampaio

Francisco Pinto Balsemão

Antonio Guterres

José Manuel Durão Barroso

Pedro M. Santana Lopes

José Socrates

Premierzy Włoch

Alcide De Gasperi

Amintore Fanfani

Carlo A. Ciampi

Romano Prodi

Kanclerze Austrii

Bruno Kreisky

Franz Vranitzky

Wolfgang Schüssel

Alfred Gusenbauer

Prezydenci Szwajcarii

Kurt Furgler

Jean-Pascal Delamuraz

Flavio Cotti

Pascal Couchepin

Premierzy Szwecji

Tage F. Erlander

Thorbjörn Fälldin

Ola Ullsten

Olof Palme

Carl Bildt

Fredrik Reinfeldt

Premierzy Finlandii

Kalevi Sorsa

Esko Aho

Paavo Lipponen

Martti Ahtisaari

Premierzy Islandii

Bjarni Benediktsson

Gunnar Thoroddsen

Geir Hallgrímsson

David Oddsson

Premierzy Norwegii

Gro Harlem Brundtland

Kåre Willoch

Jens Stoltenberg

Premierzy Danii

Jens Otto Krag

Poul Hartling

Anders Fogh Rasmussen

Premierzy Irlandii

Garret FitzGerald

John Bruton

Premierzy Grecji

Constantine Mitsotakis

Kostas Karamanlis

Premierzy Turcji

Mesut Yilmaz

Süleyman Demirel

Premierzy Luksemburga

Gaston Thorn

Premierzy Hiszpanii

Felipe Gonzalez

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE

Prezesi Banku Światowego

John McCloy

Eugene R. Black

George D. Woods

Robert S. McNamara

A. W. Clausen

Barber B. Conable

James Wolfensohn

Paul Wolfowitz

Robert Zoellick

Sekretarze generalni NATO

generał lord Ismay

Paul-Henri Spaak

Manlio Brosio

Dirk Stikker

Joseph Luns

Peter Carington

Manfred Woerner

Willy Claes

Javier Solana

lord George Robertson

Jaap de Hoop Scheffer

Dyrektorzy generalni Układu Ogólnego w sprawie Ceł i Handlu (GATT)

Eric Wyndham White

Arthur Dunkel

Dyrektorzy generalni Światowej Organizacji Handlu (WTO)

Peter D. Sutherland

Renato Ruggiero

Mike Moore

Pascal Lamy

Sekretarze generalni Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD)

Thorkil Kristensen

Jonkheer Emile van Lennep

Jean Claude Paye

Donald J. Johnston

Dyrektorzy Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW)

Per Jacobbson

Pierre Paul Schweitzer

Frank A. Southard Jr

Jacques de Larosière

Stanley Fischer

Rodrigo Rato

Dominique Strauss-Kahn

Organizacja Narodów Zjednoczonych

Przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego

Paul-Henri Spaak

Lester B. Pearson

Amintore Fanfani

Gaston Thorn

Wysocy komisarze ONZ ds. uchodźców

Thorvald Stoltenberg

Ruud F. M. Lubbers

Antonio Guterres

Poul Hartling

Inni urzędnicy ONZ

F. Bradford Morse, administrator programu rozwoju ONZ

Louise Frechette, zastępca sekretarza generalnego ONZ

Kieran Prendergast, podsekretarz generalny ONZ

John G. Ruggie, asystent sekretarza generalnego ONZ i główny doradca ds. planowania strategicznego

Josette Sheeran, dyrektor Światowego Programu Żywnościowego (WFP)

Gro Harlem Brundtland, dyrektor generalny Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)

Hans Blix, dyrektor generalny Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, przewodniczący komisji nadzoru, weryfikacji i inspekcji ONZ

UNIA EUROPEJSKA

Przewodniczący Unii Europejskiej

Romano Prodi

José Manuel Durão Barroso

Komisarz europejski

Hans van den Broek

Komisarze ds. konkurencji

Peter D. Sutherland

Leon Brittan

Karel Van Miert

Mario Monti

Komisarze ds. handlu

Pascal Lamy

Peter Mandelson

Ambasador Unii Europejskiej w Stanach Zjednoczonych

John Bruton

Prezes zarządu Banku Rozrachunków Międzynarodowych

A. H. E. M. „Nout” Wellink

BANKIERZY

Prezesi Europejskiego Banku Centralnego

Willem F. Duisenberg

Jean-Claude Trichet

Przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Generalnej

Paul Volcker

Alan Greenspan

Prezesi Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku

Anthony M. Solomon

E. Gerald Corrigan

Wilham J. McDonough

Timothy F. Geithner

Prezes Bank of Canada

David A. Dodge

Prezes Bank of England

Menyn King

Prezesi Banque de France

Jacques de Larosière

Jean-Claude Trichet

Prezes Deutsche Bundesbank

Karl Otto Pohl

Prezesi Banca d’Italia

Guido Carli

Carlo A. Ciampi

Mario Draghi

Prezes Banco de Portugal

Vitor M. R Constancio

Prezesi Banku Centralnego Holandii

Jelle Zijlstra

Willem F. Duisenberg

A. H. E. M. „Nout” Wellink

Prezesi Banku Centralnego Turcji

Yavuz Canevi

Zekeriya Yildirim

Rüşdü Saraçoğlu

Gazi Erçel

Prezes Banku Izraela

Stanley Fischer

Prezes Narodowego Banku Węgier

György Surányi

Prezes Banku Centralnego Norwegii

Svein Gjedrem

Prezesi Banku Centralnego Islandii

Geir Hallgrimsson

Sirkka Hamalainen

Prezesi zarządu Banku Finlandii

Matti Yanhala

Erkki Liikanen

SZEFOWIE KORPORACJI

Evelyn de Rothschild, N. M. Rothschilds & Sons (Londyn)

John McCloy, Chase Manhattan Bank

David Rockefeller, Chase Manhattan Bank

Willard C. Butcher, Chase Manhattan Bank

Lloyd C. Blankfein, Goldman Sachs & Co.

Nicholas F. Brady, Dillon, Read & Co.

Maurice R. Greenberg, American International Group (AIG)

Katharine Graham, The Washington Post Company

Donald E. Graham, The Washington Post Company

David T. Kearns, Xerox Corporation

Paul A. Allaire, Xerox Corporation

Donald E. Petersen, Ford Motor Co.

Alexander J. Trotman, Ford Motor Co.

William C. Ford Jr., Ford Motor Co.

Jürgen Schrempp, DaimlerChrysler

Lief Johansson, Volvo

Giovanni Agnelli, Fiat

Louis Schweitzer, Renault

Lee R. Raymond, ExxonMobil

John M. Raisman, Shell UK

Peter D. Sutherland, British Petroleum

John Browne, British Petroleum

Jorma Ollila, Royal Dutch Shell, Nokia Corp.

A. J. Herkstroter, Royal Dutch Shell

Lars Ramqvist, Ericsson

Michael Treschow, Ericsson

Rupert Murdoch, News Corporation (czyli Fox News)

Indra Nooyi, PepsiCo.

Donald M. Kendall, PepsiCo.

John J. Horan, Merck & Co.

Dwayne O. Andreas, Archer Daniels Midland

Robert B. Shapiro, Monsanto Company

Louis V. Gerstner Jr., International Business Machines (IBM)

PRZEWODNICZĄCY ORGANIZACJI

Przewodniczący Fundacji Carnegiego na rzecz Pokoju Międzynarodowego

Joseph E. Johnson

Jessica T. Mathews

Przewodniczący Fundacji Forda

McGeorge Bundy

Franklin A. Thomas

Przewodniczący Fundacji Rockefellera

Dean Rusk

Judith Rodin

Przewodniczący Rady Stosunków Zagranicznych (CFR)

John McCloy

David Rockefeller

Winston Lord

Richard N. Haass

Przewodniczący Brookings Institution

Bruce K. MacLaury

Michael H. Armacost

Przewodniczący Aspen Institute

Walter Isaacson

David T. McLaughlin

Inne organizacje

Johan Jorgen Holst, dyrektor Norweskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych

Jacques Rastoul, dyrektor wykonawczy kanadyjskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych

Thierry de Montbrial, prezes francuskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych

James Eberle, dyrektor Królewskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (RIIA)

UCZESTNICY ZE STANÓW ZJEDNOCZONYCH

Adelman, Kenneth L., dyrektor amerykańskiej Agencji Kontroli Zbrojeń i Rozbrojenia

Ball, George W., podsekretarz stanu

Bartholomew, Reginald, dyrektor ds. polityczno-wojskowych w Departamencie Stanu

Bayh, Evan, senator

Bennet, Douglas J., asystent sekretarza stanu ds. organizacji międzynarodowych

Bentsen Jr., Lloyd M., senator

Berger, Sandy, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego

Billington, James H., bibliotekarz Kongresu

Bollmg, Richard, kongresmen

Bolton, John R.. podsekretarz stanu ds. kontroli zbrojeń i bezpieczeństwa międzynarodowego

Boskin, Michael J., przewodniczący Zespołu Doradców Ekonomicznych

Brademas, John, kongresmen

Bradley, Bill, senator

Brooke, Edward W., senator

Brzeziński, Zbigniew, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego

Bundy, McGeorge, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego

Burgess, W. Randolph, ambasador

amerykański przy NATO

Burt, Richard R., asystent sekretarza stanu ds. europejskich, ambasador amerykański w Niemczech Zachodnich

Case, Clifford P., senator

Chafee, John H., senator

Church, Frank, senator

Clinton, Bill, gubernator Arkansas

Conable Jr., Barber B., kongresmen

Corzine, Jon, senator

Culver, John C., kongresmen

Dam, Kenneth W., zastępca sekretarza stanu, zastępca sekretarza skarbu

Davis, Lynn E., podsekretarz stanu ds. kontroli zbrojeń i bezpieczeństwa międzynarodowego

Dinh, Viet D., zastępca prokuratora generalnego

Dodd, Christopher J., senator

Edwards, John, senator

Enders, Thomas O., ambasador amerykański w Hiszpanii

Espy, Mike, sekretarz rolnictwa

Evans, Daniel J., senator

Fascell, Dante B., kongresmen

Feith, Douglas J., podsekretarz obrony

Foley, Thomas S., kongresmen

Ford, Gerald R., kongresmen

Frelinghuysen, Peter H. B., kongresmen

Fulbright, J. William, senator

Galbraith, Evan G., ambasador amerykański we Francji

Gallagher, Cornelius E., kongresmen

Galvin, gen. John R., (armia) naczelny dowódca Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE)

Geithner, Timothy, prezes Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku

Greenspan, Alan, przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej

Grunwald, Henry A., ambasador

amerykański w Austrii

Haass, Richard N., dyrektor ds. planowania politycznego w Departamencie Stanu

Hagel, Chuck, senator

Haig Jr., Alexander gen., naczelny dowódca Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE)

Hamilton, Lee H., kongresmen

Harris, Fred R., senator

Hartman, Arthur A., ambasador amerykański we Francji, ambasador amerykański w Związku Sowieckim

Hays, Brooks, kongresmen

Heinz III, Henry J., senator

Herter, Christian A., specjalny pełnomocnik ds. negocjacji handlowych

Hickenlooper, Bourke B., senator

Holbrooke, Richard, asystent sekretarza stanu ds. Europy i Kanady

Holifield, Chet, kongresmen

Hubbard, Allan B., dyrektor Krajowej Rady Gospodarczej

Hunter, Robert E., przedstawiciel amerykański w NATO

Hutchinson, Kay Bailey, senator

Jackson, Henry M., senator

James, Charles A., zastępca prokuratora generalnego

Javits, Jacob K., senator

Jones, gen. James L. (Korpus Piechoty Morskiej), naczelny dowódca Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE)

Jones, James R., kongresmen

Kassebaum (Baker), Nancy L., senator

Kean, Thomas H., gubernator New Jersey

Kirkpatrick, Jeane, ambasador amerykański przy ONZ

LaFalce, John J., kongresmen

Lewis, Samuel W., dyrektor ds. planowania politycznego w Departamencie Stanu

Lord, Winston, ambasador amerykański

w Chinach, asystent sekretarza stanu ds. Azji Wschodniej i basenu Pacyfiku

Luti, William J., zastępca podsekretarza obrony ds. obrony na Bliskim Wschodzie i w Azji Południowej, specjalny asystent prezydenta

Mailliard, William S., kongresmen

Matlock Jr., Jack F., ambasador amerykański w Związku Sowieckim

McCurdy „Mac” Mathias Jr., Charles, senator

McDonough, William J., prezes Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku

McGee, Gale W., senator

McGhee, George C., ambasador amerykański w Niemczech Zachodnich

McGiffert, David E., asystent sekretarza obrony ds. bezpieczeństwa międzynarodowego

Mondale, Walter F., senator

Morse, F. Bradford, kongresmen

Moskow, Michael H., prezes Banku Rezerw Federalnych w Chicago

Newsom, David D., podsekretarz stanu

Nunn, Sam, senator

Nye Jr., Joseph S., przewodniczący Narodowej Rady Wywiadu

Pataki, George E., gubernator Stanu Nowy Jork

Pell, Claiborne, senator

Perle, Richard, asystent sekretarza obrony ds. bezpieczeństwa międzynarodowego

Perry, Rick, gubernator Teksasu

Perry, William J., sekretarz obrony

Pickenng, Thomas, ambasador amerykański w Rosji

Pressler, Larry, senator

Price II, Charles H., ambasador amerykański w Wielkiej Brytanii

Quayle, Dan, wiceprezydent Stanów

Zjednoczonych

Reilly, William K., administrator Agencji Ochrony Środowiska (EPA)

Reuss, Henry S., kongresmen

Richardson, Bill, sekretarz energii

Ridgway, Rozanne L., ambasador amerykański w Niemczech Wschodnich, asystent sekretarza stanu ds. Europy i Kanady

Rogers, gen. Bernard W., naczelny dowódca Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE)

Rumsfeld, Donald, sekretarz obrony

Rusk, Dean, sekretarz stanu

Schnabel, Rockwell A., ambasador amerykański przy Unii Europejskiej

Schuyler, gen. C. Y. R., amerykański generał

Scott, Hugh, senator

Sebelius, Kathleen, gubernator Kansas

Silverberg, Kristen, asystent sekretarza stanu ds. organizacji międzynarodowych

Simons Jr., Thomas W., ambasador amerykański w Polsce

Smith, Harold, admirał głównodowodzący Połączonych Sił Zbrojnych NATO na Atlantyku

Soderberg, Nancy, zastępca doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego

Sparkman, John J., senator

Steinberg, James B., zastępca doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego

Stephanopoulos, George, starszy doradca prezydenta Stanów Zjednoczonych

Summers, Lawrence, sekretarz skarbu

Sununu, John, szef sztabu Białego Domu

Volcker, Paul A., przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej

Vorys, John M., kongresmen

Warner, Mark R., gubernator Wirginii

Whitehead, John C., zastępca sekretarza stanu

Whitman, Christine Todd, gubernator

New Jersey

Wilder, Douglas, gubernator Wirginii

Wilson, Ross, ambasador amerykański w Turcji

Wisner II, Frank G., podsekretarz obrony, zastępca asystenta sekretarza stanu ds. Afryki

Wolfowitz, Paul, zastępca sekretarza obrony, podsekretarz obrony

Zelikow, Philip, doradca Departamentu Stanu

Zellerbach J.D., ambasador amerykański we Włoszech

Zoellick, Robert B., podsekretarz stanu ds. gospodarczych i rolnictwa, pełnomocnik ds. handlu, zastępca sekretarza stanu.

DORADCY BARACKA OBAMY

Inauguracji prezydenta Obamy towarzyszył wielki optymizm i nadzieja na zmianę. Jednakże związki niektórych jego bliskich współpracowników są dość niepokojące.

• Brzeziński, Zbigniew – starszy doradca polityczny – współzałożyciel, wraz z Davidem Rockefellerem, Komisji Trójstronnej – dyrektor CFR i Komisji Trójstronnej.

• Clinton, Hillary Rodham – sekretarz stanu – żona byłego prezydenta Billa Clintona – była senator (stan Nowy Jork – demokraci) – związana przez męża z ruchem syjonistycznym powiązanym z Grupą Bilderberg, CFR i Komisją Trójstronną.

• Daschle, Thomas Andrew – wycofana nominacja na sekretarza zdrowia i opieki społecznej – były senator (Dakota Południowa – demokraci) i lider większości. Były dyrektor w CitiCorp, współpracował z Robertem Rubinem (doradca ds. gospodarczych i były sekretarz skarbu w administracji Billa Clintona) – syjonista – członek CFR i Grupy Bilderberg.

• Emanuel, Rahm – szef sztabu Białego Domu – kongresmen (Illinois – demokraci) od 2002 roku – syjonista, podwójne obywatelstwo, amerykańskie i izraelskie. Ochotniczo brał udział w obronie Izraela podczas pierwszej wojny w Zatoce (1991 – prowadzonej przez byłego prezydenta George’a H. W. Busha przeciwko Irakowi), podejrzewany o związki z wywiadem izraelskim, dyrektor Freddie Mac, doradca za administracji Clintona, związany z bankiem Wasserstein Perella (członkowie Komisji Trójstronnej), jego ojciec Benjamin Emanuel był bojownikiem terrorystycznej organizacji Irgun Zvai Leumi (na której czele stał wówczas Menahem Begin, późniejszy premier Izraela).

• Froman, Michael B. G. – doradca – działa dla Roberta Rubina, „pomagał” Obamie wybierać członków jego ekipy. Członek CFR.

• Gates, Robert M. – sekretarz obrony – republikanin – w 2006 roku Gates został mianowany sekretarzem obrony przez prezydenta George’a W. Busha (zastąpił Donalda Rumsfelda), a mimo to został „zatwierdzony przez Obamę” – dyrektor CIA za czasów George’a H. W. Busha – przewodniczący zespołu specjalnego ds. polityki zagranicznej CFR wraz ze Zbigniewem Brzezińskim – zamieszany w aferę Iran-Contras za rządów administracji Reagana­-Busha – członek CFR i Bilderbergu.

• Geithner, Timothy F. – sekretarz skarbu – poprzednio, od 2003 roku, prezes Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku. Architekt planu „ratowania banków” z 2008 roku wraz z Benem Bernankem (przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej i członek CFR) i Henrym Paulsonem (były sekretarz skarbu i członek CFR) – zajmował stanowisko w administracji Clintona i był związany z planami ratowania Meksyku, Indonezji, Korei, Brazylii i Tajlandii w latach dziewięćdziesiątych pod kierunkiem ówczesnego podsekretarza stanu Lawrence’a Summersa – przedstawiony Obamie przez Roberta Rubina i Lawrence’a Summersa – były dyrektor departamentu polityki, rozwoju i kontroli w Międzynarodowym Funduszu Walutowym w latach 2001-2003 – były dyrektor Kissinger Associates – członek Grupy Trzydziestu, wśród jego mentorów są Lawrence Summers i Robert Rubin. Członek CFR, Komisji Trójstronnej i Bilderbergu.

• Holder, Eric – prokurator generalny – kiedy Holder był zastępcą prokuratora generalnego, załatwił Marcowi Richowi ułaskawienie przez Billa Clintona.

• Jones, James L. – czterogwiazdkowy generał armii amerykańskiej – Agencja Bezpieczeństwa Narodowego – były dowódca sił NATO – specjalny wysłannik na Wschód ds. bezpieczeństwa prezydenta George’a W. Busha – dyrektor w firmach Chevron i Boeing – syjonista – członek Instytutu Spraw Międzynarodowych (założonego przez generała sił powietrznych Brenta Scowcrofta, doradcę ds. bezpieczeństwa narodowego za George’a Busha seniora) wraz ze Zbigniewem Brzezińskim, Bobbym Rayem Inmanem (były dyrektor CIA), Henrym Kissingerem i Johnem Deutchem (dyrektor CIA za Billa Clintona) – członek CFR, Komisji Trójstronnej i Bilderbergu.

• Lippert, Mark W. – szef sztabu Narodowej Rady Bezpieczeństwa – syjonista – członek CFR.

• Mitchell, George – specjalny wysłannik na Wschód – członek administracji Clintona – członek CFR.

• Napolitano, Janet – sekretarz bezpieczeństwa krajowego – była prokurator generalna stanu Arizona – członek CFR i Komisji Trójstronnej.

• Reed, Jack – senator (Rhode Island – demokraci), członek CFR.

• Rice, Susan – stały przedstawiciel (ambasador) przy Organizacji Narodów Zjednoczonych (w administracji Obamy jest to stanowisko rządowe) – członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego w administracji Clintona – podsekretarz stanu ds. Afryki w administracji Clintona – członek CFR, Brookings Institution i grupy strategicznej Aspen wraz z członkami CFR i Komisji Trójstronnej: Richardem Armitage, generałem Brentem Scowcroftem i Madeleine Albright.

• Richardson, Bill – wycofana nominacja na sekretarza handlu – Clintończyk – były pracownik Kissinger Associates, członek CFR.

• Rubin, Robert – starszy doradca prezydenta – dyrektor w CitiGroup, były dyrektor generalny Goldman Sachs, założyciel Hamilton Project, były sekretarz skarbu za Clintona – członek CFR.

• Shinseki, Eric – czterogwiazdkowy generał armii amerykańskiej – sekretarz ds. weteranów wojennych – członek CFR.

• Summers, Lawrence – przewodniczący Narodowej Rady Gospodarczej – były sekretarz skarbu za Clintona (1999-2001) – syjonista – były główny ekonomista Banku Światowego – były dziekan Uniwersytetu Harvarda – członek zespołu Roberta Rubina – członek CFR, Komisji Trójstronnej, Bilderbergu i Brookings (dyrektor).

• Sutphen, Mona – zastępca szefa sztabu Białego Domu – dyrektor wykonawczy Stonebridge International – członek Rady Bezpieczeństwa Narodowego (za Clintona) – członek CFR.

• Volcker, Paul – przewodniczący Zespołu Doradczego ds. Odbudowy Gospodarki prezydenta Obamy – były przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej (1979-1987 – za administracji Cartera i Reagana) – syjonista – członek Grupy Trzydziestu – prezes Rothschild Wolfensohn Company, blisko związany z rodziną Rockefellerów – członek CFR, dyrektor północnoamerykański w Komisji Trójstronnej, członek Bilderbergu.

WSTĘP

W 1954 roku najbardziej wpływowi ludzie świata spotkali się po raz pierwszy pod auspicjami Korony holenderskiej i rodziny Rockefellerów w luksusowym hotelu Bilderberg w małym holenderskim miasteczku Oosterbeek. Przez cały weekend debatowali nad przyszłością świata, a po zakończeniu konferencji postanowili spotykać się w ten sposób co roku, żeby wymieniać się pomysłami i analizować sprawy międzynarodowe. Przyjęli nazwę Grupy Bilderberg i od tamtej pory zbierają się regularnie w luksusowych hotelach gdzieś na świecie i podejmują decyzje dotyczące przyszłości świata. Wśród wybranych członków grupy są: Bill Clinton, Paul Wolfowitz, Henry Kissinger, David Rockefeller, Zbigniew Brzeziński, Tony Blair i wiele innych głów państw, biznesmenów, polityków, bankierów i dziennikarzy z całego świata.

Choć spotykają się od ponad pięćdziesięciu lat, prasie nigdy nie pozwolono wziąć udziału w tych konferencjach, nigdy nie wydano żadnego oświadczenia dotyczącego postanowień końcowych, nigdy też nie upubliczniono porządku dziennego zebrania. Przywódcy Grupy Bilderberg twierdzą, że taka dyskrecja jest niezbędna, by uczestnicy debaty mogli mówić szczerze, pewni, że nikt nie nagra i nie powtórzy ich słów. W przeciwnym wypadku, twierdzą, musieliby się posługiwać językiem konferencji prasowych. Bez wątpienia taka dyskrecja pozwala Bilderbergowi dyskutować bardziej otwarcie, ale nam pozostaje fundamentalne pytanie: o czym rozmawiają najbardziej wpływowi ludzie świata na tych spotkaniach?

Każda nowoczesna demokracja chroni prawo obywateli do prywatności, ale czy opinia publiczna nie ma prawa wiedzieć, o czym mówią jej przywódcy polityczni na spotkaniach z najbogatszymi biznesmenami? Jaką gwarancję mają obywatele, że Grupa Bilderberg nie jest po prostu ośrodkiem wpływów i lobbingu, skoro nie wiedzą nic na temat rozmów prowadzonych na sekretnych zjazdach grupy? Dlaczego Światowe Forum Ekonomiczne w Davos i spotkania grupy G8 opisują na pierwszych stronach wszystkie gazety, a uczestniczyć w nich wolno tysiącom dziennikarzy, a o spotkaniach Bilderbergu nie pisze nikt, choć co roku uczestniczą w nich dyrektorzy Międzynarodowego Funduszu Walutowego, Banku Światowego, Systemu Rezerwy Federalnej, prezesi stu najsilniejszych koncernów na świecie, takich jak Daimler Chrysler, Coca-Cola, British Petroleum, Chase Manhattan Bank, American Express, Goldman Sachs, Microsoft, wiceprezydenci Stanów Zjednoczonych, dyrektorzy CIA i FBI, sekretarze generalni NATO, amerykańscy senatorowie i członkowie Kongresu, europejscy premierzy i przywódcy partii opozycyjnych, czołowi wydawcy i prezesi głównych gazet na świecie?

Czy to nie dziwne, że czołowe gazety świata nie uznają, że warto zrelacjonować konferencje ludzi, których fortuny znacznie przekraczają połączone bogactwo wszystkich obywateli Stanów Zjednoczonych, i to w sytuacji, gdy podróż pojedynczego członka tej grupy stanowi zwykle wiodącą wiadomość w telewizji? Ja zadałem sobie te pytania, a one wysłały mnie piętnaście lat temu w podróż śledczą, która stała się dziełem mojego życia. Powoli, stopniowo przenikałem przez mury tajemnicy otaczającej Grupę Bilderberg. Z pomocą przyszli mi „moralni obdżektorzy” wśród samych członków grupy i ludzi z nimi związanych. To im chciałbym wyrazić moją największą wdzięczność, gdyż to ich bezcenne informacje umożliwiły mi napisanie tej książki. Co zrozumiałe, nie mogę wymienić nazwisk tych bohaterów. Mogę im jedynie podziękować za okazaną mi pomoc w odkrywaniu, co zostało powiedziane za zamkniętymi drzwiami luksusowych hoteli, gdzie co roku spotyka się grupa.

Nim wstąpimy do królestwa tego ekskluzywnego klubu, musimy sobie uświadomić, że ani ludzie, ani organizacje nie są do końca „złe”, tak samo jak nikt nie jest absolutnie „dobry”. Na świecie żyje wielu wpływowych ludzi, którzy kierują się wyższymi ideałami, zasadami i wierzeniami niż ten sekretny klub manipulatorów i pokrewne mu organizacje, które tu opisuję. Wysiłki pierwszych jego członków, by ulepszyć nasz świat, oparte były na autorytarnej zasadzie „ojciec wie lepiej”, zbliżonej do paternalistycznej kontroli, jaką Kościół katolicki sprawuje nad chrześcijanami. Ich intencje początkowo były szlachetne.

Niestety Grupa Bilderberg wyrodziła się ze swych idealistycznych początków i stała się światowym rządem cieni, który na swych corocznych spotkaniach w całkowitej tajemnicy snuje niecne plany. Grożą one odebraniem nam prawa do kierowania naszym losem, przy czym staje się to coraz łatwiejsze dzięki rozwojowi technologii telekomunikacyjnej oraz wielkim wpływom Internetu, jak również dzięki nowym metodom inżynierii behawioralnej, pozwalającym manipulować zachowaniami jednostki. W ten sposób coś, co w poprzednich epokach pozostałoby niecnymi knowaniami, obecnie stało się niepokojącą rzeczywistością.

Każda nowa inicjatywa rozpatrywana osobno może się wydawać jedynie drobną aberracją, ale cała grupa zmian zachodzących przez dłuższy okres zmienia się w znaczący postęp w kierunku totalnego zniewolenia. Dlatego właśnie nadszedł czas, by zajrzeć za kulisy. Znajdujemy się na rozstajach, a droga, którą teraz wybierzemy, określi całą przyszłość ludzkości. Musimy poznać prawdziwe cele i działania Grupy Bilderberg i podobnych organizacji, jeśli chcemy zachować wolność wywalczoną przez naszych dziadków w drugiej wojnie światowej.

Nie od Boga zależy wyprowadzenie nas z „Nowych Wieków Ciemnych”, które nam zgotowano. TO ZALEŻY OD NAS. Czy przejdziemy przez nowe stulecie jako elektronicznie sterowane globalne państwo policyjne czy jako wolne jednostki,  z a l e ż y   o d   d z i a ł a ń,  jakie podejmiemy  t e r a z.  Nigdy nie znajdziemy właściwych odpowiedzi, jeśli nie zadamy właściwych pytań.

To właśnie staram się uczynić w Prawdziwej historii Klubu Bilderberg.

CZĘŚĆ PIERWSZAKLUB BILDERBERG: PANOWIE ŚWIATA

[…] klika najbogatszych, najbardziej wpływowych osób w gospodarce i polityce zachodniego świata spotyka się w tajemnicy, żeby planować wydarzenia, które później wydają się po prostu naturalną koleją rzeczy.

„The Times of London”, 1977

Trudno przekonać ludzi, którzy wychowali się w nacjonalizmie, do idei przekazania części suwerenności narodu ponadnarodowemu ciału.

Założyciel Klubu Bilderberg, książę Bernard

Światowe wydarzenia nie zdarzają się przypadkiem: doprowadza się do nich, jeśli mają coś wspólnego ze sprawami państwowymi lub handlem; większość z nich zostaje zaplanowana i przeprowadzona przez tych, którzy mają w ręku pieniądze.

Denis Healy, były brytyjski minister obrony

Rozdział pierwszyŚMIERTELNY UPADEK

W maju 1996 roku przebywałem w Toronto. Śledziłem przebieg dorocznego spotkania Grupy Bilderberg, które tym razem odbywało się na terenie mojej przybranej ojczyzny, Kanady. Dobrze było wrócić do domu, przypomnieć sobie wszystko to, za co kocham ten kraj.

Toronto, miasto liczące ponad pięć milionów mieszkańców, jest największym centrum finansowym w Kanadzie i czwartym największym miastem w Ameryce Północnej. Tylko Nowy Jork, Chicago i Los Angeles są od niego większe. Tu mieści się Giełda Papierów Wartościowych, trzecia giełda Ameryki, jeśli chodzi o wielkość obrotów, i dziewiąta na świecie, która w dodatku posiada pierwszy w pełni skomputeryzowany system transakcyjny w Ameryce Północnej.

W odległości godziny jazdy od Toronto znajduje się największy ośrodek przemysłu samochodowego oraz hodowli koni w kraju. Za chwilę miałem wyruszyć na północ, w miejsce, gdzie w tym roku miała się odbyć konferencja Bilderbergu, ale najpierw chciałem nacieszyć się spacerem po ulicach miasta, ponownie ujrzeć jego piękno, które większość Kanadyjczyków uważa za coś oczywistego.

W śródmieściu, w sercu dzielnicy finansowej, znajduje się Bay Street, miniaturowa wersja sławnej nowojorskiej Wall Street. Pod numerem 161 mieści się biurowiec Canada Trust Tower. Liczy on 52 piętra, jest wysoki na 260 metrów i należy do najbardziej charakterystycznych drapaczy chmur Toronto. Fascynuje mnie od momentu jego wzniesienia, w 1990 roku, przez sławnego hiszpańskiego architekta Santiago Calatravę. Canada Trust Tower stanowi część zajmującego powierzchnię 5,2 akra kompleksu BCE Place, drugiego po CN Tower (najwyższej wolno stojącej budowli na świecie, o wysokości 555 metrów) najbardziej charakterystycznego punktu Toronto.

BCE Place to tak naprawdę kilka budynków połączonych ze sobą centrum handlowym, ale kiedy spojrzeć na nie z daleka, wzrok przyciąga przede wszystkim Canada Trust Tower i siostrzany wieżowiec Bay Wellington Tower. Zielone okna i ostre kanty nadają im podobieństwo do budowli z klocków lego przeczących prawom fizyki. Są to dwa najbardziej unikatowe biurowce w całym Toronto.

Kolejnym klejnotem w koronie BCE jest czteropiętrowa galeria światła, która biegnie wzdłuż Front Street na południe, w kierunku dzielnicy przylegającej do brzegu jeziora, w założeniu „kryształowa katedra” handlu. Zadaszona Street Gallery łączy Bay Street z Heritage Square. Została ona również zaprojektowana przez Santiago Calatravę, ma wysokość 26 metrów, szerokość 14 metrów oraz 120 metrów długości. Podtrzymuje ją osiem wolno stojących metalowych wsporników o parabolicznym kształcie, które w tym momencie przypominały mi baldachim lasu.

W końcu wyszedłem na Yonge Street – najdłuższą ulicę na świecie, liczącą ponad 1896 kilometrów. To przy niej, 35 kilometrów na północny zachód od centrum miasta, zbierała się w CIBC Leadership Centre elita Bilderbergu. Ośrodek CIBC leży niedaleko urokliwego miasteczka King City, w King Township – regionie dużych stadnin, gdzie gości się członków brytyjskiej rodziny królewskiej podczas ich wizyt w Kanadzie. To wspaniałe centrum, należące do jednego z głównych kanadyjskich banków, Canadian Imperial Bank of Commerce, obejmuje ponad pięć kilometrów naturalnych szlaków prowadzących przez puszczę i okoliczne wzgórza.

Nic dziwnego, że Bilderberg zdecydował się na tę wspaniałą lokalizację. Na miejscu znajduje się wszystko: od spa oferującego masaże i zabiegi estetyczne, sauny i łaźni parowych, przez unikatową, dwustumetrową wewnętrzną i w pełni ogrzewaną ścieżkę, zawieszoną jakieś 180 centymetrów nad ziemią, po kryte i zewnętrzne baseny z hydromasażem. Centrum znajduje się w pobliżu licznych pól golfowych, stadnin, szlaków pieszych i rowerowych, muzeów i innych przybytków rozrywki. Innymi słowy, mała szansa, że uczestnicy konferencji się znudzą.

* * *

O tym spotkaniu ja i Jim Tucker powiadomiliśmy media i serwisy informacyjne Toronto za pomocą licznych faksów, telefonów i listów. Było to szczególnie ważne, gdyż dowiedziałem się od głęboko zakonspirowanych informatorów, że konferencja ma być wstępem do podziału Kanady, który nastąpi w formie jednostronnej Deklaracji Niepodległości Québecu ogłoszonej na początku 1997 roku. Podział Kanady miał umożliwić powstanie w 2000 roku „Unii Kontynentalnej” ze Stanami Zjednoczonymi. Tę datę przesuwano od tamtej pory przynajmniej dwukrotnie.

Z zasady o spotkaniach Bilderbergu nigdy nie wspomina się w mediach, ponieważ główne dzienniki należą do członków Bilderbergu. Ale ta zasłona tajemnicy została gwałtownie zerwana 30 maja 1996 roku, w pierwszym dniu konferencji.

Artykuł pojawił się na pierwszej stronie najbardziej poczytnego i wpływowego kanadyjskiego dziennika, „Toronto Star”. Pod nagłówkiem: „BLACK GOŚCI PRZYWÓDCÓW ŚWIATA” John Deverell, dziennikarz zajmujący się w tej gazecie sprawami gospodarczymi, ujawnił nie tylko to, że kanadyjski wydawca, lord Conrad Black, zaproponował 295 milionów dolarów za kontrolę nad największą siecią gazetową, a potem przetrwał coroczne spotkanie swojego Hollinger Inc., ale także to, że zwieńczył ten tydzień pozycją „gospodarza czterodniowego tajnego spotkania przywódców świata i przedstawicieli rodzin królewskich, odbywającego się pod Toronto”.

Deverell wymienił kilku z ponad stu uczestników konferencji z całego świata z listy, którą mu dostarczyliśmy: „amerykański sekretarz obrony William Perry, kanadyjski premier Jean Chrétien, były amerykański sekretarz stanu Henry Kissinger, Giovanni Agnelli, honorowy prezes Fiata, minister finansów [późniejszy premier Kanady] Paul Martin, Mario Monto, komisarz europejski, David Rockefeller z Chase Manhattan Bank, George Soros, książę Belgii, królowe Holandii i Hiszpanii, jak również inni członkowie elity biznesowej, politycznej i naukowej”.

Tego samego dnia „Toronto Sun” opublikował artykuł zatytułowany „WIELCY SIĘ ZBIERAJĄ: ZJAZD MIĘDZYNARODOWYCH VIP-ÓW DYSKUTUJE NA TAJNEJ KONFERENCJI BILDERBERGU W KING CITY”, w którym zauważył, że „[Conrad] Black, potentat prasowy i prezes Hollinger Inc., oraz inni stali członkowie grupy z niezadowoleniem przyjęli sugestie wysuwane przez ekstremistów z lewa i prawa, że ich prywatne spotkanie jest częścią systemu tajnego rządu”.

O 7.45 tego ranka legendarny dziennikarz radiowy Dick Smythe z rozgłośni 680-NEWS, przyciągający największą liczbę słuchaczy w Toronto, przedstawił następującą relację, którą powtórzono potem kilkakrotnie w serwisach informacyjnych stacji:

Dick Smythe: Brzmi to jak wątek z filmu szpiegowskiego: tajne spotkanie władców świata. Conrad Black jest gospodarzem corocznej konferencji Bilderbergu. Oddaję głos Karen Parsons…

Reporterka: Na konferencji zebrała się mniej więcej setka notabli, w tym królowe Holandii i Hiszpanii wraz z Henrym Kissingerem, amerykańskim sekretarzem obrony Williamem Perrym i naszym premierem. Wraz z nimi obradują prezesi Ford Motor Company, Xeroksa, Bank of Commerce i Agencji Reutera. Black mówi, że na konferencję nie wpuszcza się dziennikarzy, żeby można prowadzić prywatne i szczere dyskusje. Mówi: „Nasze wymiany zdań potrafią być naprawdę gorące”. Uczestnicy muszą złożyć przysięgę milczenia. W zeszłym roku konferencję zorganizowano w trzech górskich luksusowych hotelach w Szwajcarii. W tym roku gości ją luksusowe spa w King City. Canadian Press rozesłał krótki raport na temat utajnionego spotkania, opublikowany dzisiaj między innymi przez „Toronto Sun”, który ma ponad 350 tysięcy prenumeratorów.

Po raz pierwszy w całej historii konferencji Bilderbergu jej uczestnicy zostali poddani tak szczegółowej analizie ze strony mediów. Bilderberg nie przywykł do tłumaczenia się komukolwiek z czegokolwiek, gdyż jego członkowie posiadają lub kontrolują ważniejsze gazety, koncerny prasowe i agencje telegraficzne.

Jednakże konferencja z 1996 roku była wyjątkiem. Bo na ogół nawet członkowie Bilderbergu nie planują podczas swoich spotkań obalenia rządu kraju, który ich gości.

Kiedy główne media zaczęły sprawdzać nasze informacje we własnych źródłach rządowych i prywatnych, stało się jasne, że Kanadzie, jednemu z najbogatszych państw na świecie, grozi bezwzględny podział ze strony Bilderbergu w imię Nowego Światowego Ładu. Uczestnicy konferencji nie przewidzieli jednak, że tam, gdzie chodzi o wolność człowieka, żadna kontrola mediów nie powstrzyma redaktorów, dziennikarzy i zarządu kanadyjskiej telewizji, radia i mediów drukowanych od przedstawienia prawdy opinii publicznej.

Prasa skupiła się na Bilderbegru tak bardzo, że – jak mnie poinformował ktoś z obsługi – Kissinger nawrzeszczał na kanadyjskiego premiera Jea­na Chrétiena, że niech go diabli, ale ktoś tu wszystko spieprzył. Podczas przerwy w obradach David Rockefeller odciągnął na stronę Conrada Blacka i zapytał, czy mógłby „zająć się” ludźmi z prasy, żeby „zamknęli się” na ten temat. Jednakże Conrad Black, obecnie osławiony bankrut, nie miał pojęcia, co się dzieje.

Choć Bilderberg sądził, że wzmianki w prasie to tylko krople w morzu, te krople szybko zmieniły się w potop. Dopiero podczas konferencji w Sintrze w Portugalii w 1999 roku członkowie Bilderbergu mogli się znów zrelaksować, a i to tylko dzięki niezwykłym środkom ochrony. Konferencja w 1996 roku w Toronto była ich największą klęską.

* * *

1 czerwca „Big Jim” Tucker i ja, wraz z niewielką grupką dorywczych prześladowców Bilderbergu, świętowaliśmy nasze zwycięstwo. O wywiady z nami dobijały się wszystkie ważniejsze gazety w kraju, stacje telewizyjne ciągle szukały świeżych doniesień, a radiowcy chodzili za nami po mieście.

Zebraliśmy się w Horseshoe Tavern na Queen Street, nowojorskiej dzielnicy Soho w wydaniu Toronto. Horseshoe Tavern, obecnie licząca sobie sześćdziesiąt lat, to oryginalne przedsięwzięcie muzyczne i sławny bar, gdzie zdobywały szlify kanadyjskie legendy: Stompin’ Tom, Blue Rodeo, The Tragically Hip oraz The Watchmen. We wrześniu 1997 roku Rolling Stonesi mieli tu rozpocząć swoją trasę koncertową, No Security, od 75-minutowego koncertu dla „Live on MTV”. To doskonałe miejsce, żeby się zabawić, a my czuliśmy, że dobrze sobie na to zasłużyliśmy.

Kiedy zabawa dobiegała końca, zacząłem myśleć o zbliżającym się spotkaniu, umówionym przez telefon z jednym z moich informatorów. Ten człowiek chciał się ze mną pilnie zobaczyć, jeszcze przed końcem konferencji zaplanowanym na jutro. Uzgodniliśmy, że spotkamy się za niecałą godzinę w galerii Calatravy. BCE Place to jedno z najmniej rzucających się w oczy miejsc w całym Toronto właśnie ze względu na swój ogrom. Przyciąga masy turystów, którzy krążą po galerii, robią zdjęcia, filmują widoki i napawają się główną atrakcją architektoniczną Toronto.

Nasza grupa zaczęła się rozchodzić, więc postanowiłem udać się do galerii przez Kensington Market, kanadyjską wersję madryckiego Rastro, ciąg­nący się na zachód od Chinatown. Była sobota, czyli najbardziej ruchliwy dzień w tygodniu – zatłoczony targ na świeżym powietrzu. Jeśli ktoś zamierzał mnie śledzić, z pewnością zgubię go na pełnych ludzi ulicach.

Kiedy skręciłem za róg galerii, zobaczyłem swojego informatora. Stał przy stojaku z gazetami, w lewej ręce trzymał plastikową torbę, a w drugiej zwiniętą gazetę. Spotkaliśmy się na moment wzrokiem i nie okazując w żaden sposób, że się znamy, ruszyliśmy w stronę obrotowych drzwi prowadzących do przyległej Canada Trust Tower, gdzie mój przyjaciel, zatrudniony u dewelopera, użyczył mi na jednym z ostatnich pięter sali z pięknym widokiem na drapacze chmur.

Wsiadłem do windy, nerwowo oglądając się przez ramię. Mój kontakt przyjechał na górę pięć minut później. Kiedy wszedłem do luksusowej sali, przede mną rozciągnął się widok na jedno z najpiękniejszych miast Ameryki Północnej. Z wysokości 240 metrów Toronto wydawało się niezwykle spokojne. Byłem odcięty od jego gwaru przez dźwiękoszczelne szyby.

Canada Trust Tower jest prawdziwym cudem architektury, a wynajęcie jednego metra kwadratowego biura kosztuje tu 160 dolarów kanadyjskich. Budynek posiada całodobowy system nadzoru kamerami wideo, 24 windy, ośmiopoziomowy parking podziemny, siedmiu strażników przy wejściu plus nadzór policjantów w cywilu. W drapaczu chmur mają swoje siedziby największe międzynarodowe korporacje świata.

Niespodziewanie opadły mnie wątpliwości. Czy to wszystko coś zmieni? Czy ludzie ockną się, stając wobec takiego niebezpieczeństwa? Czy może okaże się, że to kolejna przygoda spod znaku płaszcza i szpady? Kiedy wyjaśniłem pewnemu przechodniowi, kto do nas przyjechał i po co, ten powiedział do mnie tylko: „Miłego dnia, synu”.

Mimo to w ciągu ostatnich kilku dni osiągnęliśmy wiele. Po raz pierwszy okazaliśmy się lepsi od Bilderbergu. Odzew w prasie był ogromny. Kissinger był naprawdę wkurzony, a to dobry znak. Przedstawicieli rodów królewskich Europy, ku ich wielkiemu oburzeniu, prześladowali dziennikarze. Plany podziału mojej przybranej ojczyzny zostały chwilowo odwołane. Co więcej mógłbym osiągnąć w tak krótkim czasie?

Mimo to wiedziałem, że sukces jest przelotny. Ci ludzie wrócą, wyciąg­ną naukę z dzisiejszej porażki. Chcą skruszyć wszelki opór, rządzić światem z jego zgodą lub bez, przemocą lub w rękawiczkach…

Moje rozmyślania przerwało ciche pukanie do ciężkich drewnianych drzwi.

– Proszę wejść – powiedziałem, tylko trochę podnosząc głos.

Mój informator powoli przestąpił próg, granicę oddzielającą lekki wystrój holu od art déco panującego w sali. Przez chwilę kontemplował niezwyk­ły widok z okna: centrum Harbour Front otoczone promenadami i brzeg jeziora, po czym podszedł bliżej.

– Zatrzymałeś ich tym razem – powiedział, ważąc każdą sylabę, zupełnie jakby najmniejsza zmiana intonacji mogła skutkować zmianą znaczenia. Pomimo tych słów otaczała go aura rezygnacji. – Ale Kanada zostanie podzielona. To tylko kwestia czasu.

Nie miałem zamiaru poddawać się jego pesymizmowi, choć jak to wykazuję w części czwartej książki, jego obawy nie były pozbawione podstaw.

– Być może – powiedziałem. – Ale teraz wszystko będzie dobrze, przynajmniej do następnego spotkania. A tymczasem kilku z nich pewnie umrze ze starości. Albo z powodu choroby czy wypadku.

– Wypadku? A kto go przygotuje? – spytał mój informator.

Nie zdejmując skórzanych rękawiczek, wyciągnął z gazety, którą ściskał w prawej ręce, plik ręcznie spisanych notatek. Z trudem byłem w stanie odszyfrować te bazgroły.

– Myślałem, że nie wolno notować? – powiedziałem, uśmiechając się szeroko.

– Nie popiera się robienia notatek, przyjacielu – poprawił mnie.

Spojrzałem na kartki. Było na nich kilka kleksów od wiecznego pióra, ale tekst okazał się w miarę zrozumiały. Poznałem już całkiem dobrze charakter pisma mojego informatora, te niewyraźne „t” i pochyłe „r”, nigdzie niewychodzące poza linie na papierze. Od razu pojąłem, jak bardzo ryzykuje ten odważny człowiek, spotykając się ze mną i przekazując mi równie bezcenne informacje.

Dlaczego na świecie nie ma więcej takich ludzi? Chociaż może są. Może ich po prostu nie znamy albo prowadzą swoją walkę tysiące kilometrów od nas. Często wiele informacji pozwalają mi zebrać zupełnie zwyczajni ludzie.

Zwykle przyjeżdżam na miejsce spotkania Bilderbergu kilka dni przed konferencją i zatrzymuję się w pięciogwiazdkowym luksusowym hotelu, który ją będzie gościć, póki w jej przeddzień nie zostanę usunięty przez siły bezpieczeństwa. Podczas pobytu w hotelu poznaję kelnerki, kelnerów i inny personel. Kontaktuję się z tymi, którzy sprawiają wrażenie bardziej otwartych, i wyjaśniam im, jak przebiega konferencja Bilderbergu, o co w niej chodzi i co się zacznie dziać w hotelu za kilka dni. Oczywiście wiele osób mi nie wierzy, ale wtedy proszę, żeby sami obserwowali przebieg konferencji i słuchali rozmów gości Bilderbergu, kiedy będą ich obsługiwać. Potem zdecydują, czy odpowiada im rola moich oczu i uszu dla dobra całej ludzkości.

Nauczyłem się wykorzystywać na swoją korzyść politykę wszystkich pięciogwiazdkowych hoteli: dla wygody gości personel musi mówić przynajmniej w czterech językach – po angielsku, francusku, niemiecku i w jeszcze jednym języku. Dlatego ci ludzie mogą dyskretnie podsłuchiwać to, o czym dyskutuje się na konferencji. Kiedy ludzie, z którymi się kontaktowałem, widzą obecność policji i służb specjalnych oraz sekretny przebieg konferencji, zaczynają wierzyć, że powiedziałem im prawdę. Tym nielicznym, którzy decydują się mi pomóc, wskazuję kilka pobliskich barów, gdzie mogą się ze mną dyskretnie spotykać. Oczywiście mój informator, człowiek z wewnątrz, potrzebował dużo bezpieczniejszego miejsca spotkania.

– Muszę iść – powiedział cicho, nie podnosząc głowy.

Mechanicznie wyciągnąłem rękę w jego stronę i nagle okazało się, że ściskam go mocno w ramionach.