Prosto w dół

Tytuł oryginału:

ALL FALL DOWN

Copyright © 2014 by Jennifer Weiner, Inc.

Published by agreement with Atria Books a Division of Simon & Schuster, Inc.

Copyright © 2016 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2016 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Ilona Gostyńska-Rymkiewicz

Zdjęcie na okładce: © xiquence (fotolia.pl)

Redakcja: Agnieszka Radtke

Korekta: Joanna Rodkiewicz, Marta Chmarzyńska

ISBN: 978-83-7999-627-8

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.

Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:info@soniadraga.pl

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2016

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Dla moich czytelników, którzy zaszli ze mną tak daleko.

Vera zapytała:

– Dlaczego czujesz, że musisz zmieniać wszystko w opowieść?

Więc jej odpowiedziałam:

Ponieważ kiedy opowiadam historię, kontroluję jej brzmienie.

Ponieważ kiedy opowiadam historię, mogę cię rozśmieszyć, a wolę, żebyś się ze mnie śmiała, niż się nade mną użalała.

Ponieważ kiedy opowiadam historię, ból nie jest aż tak dotkliwy.

Ponieważ kiedy opowiadam historię, mogę sobie z nią poradzić.

Fragment książki Zgaga Nory Ephron

tłum. Małgorzata Stafiej

Część pierwszaW głąb króliczej nory1

Czy zazwyczaj pijesz alkohol albo przyjmujesz leki częściej niż raz w tygodniu?

Zawahałam się, zanim przewróciłam stronę. Sięgnęłam po czasopismo, żeby przeczytać artykuł reklamowany na okładce: Jak ubierać się odpowiednio do figury, ale otworzyło się na teście zatytułowanym: Czy twoje picie lub zażywanie leków już jest problemem?. Coś kazało mi się na nim zatrzymać. Może powodem było czarno-białe zdjęcie profilu kobiety pochylonej smutno nad kieliszkiem wina albo przytoczone obok dane statystyczne. Według nich przedawkowanie środków przeciwbólowych sprzedawanych na receptę stanowi obecnie główną przyczynę przypadkowych zgonów wśród kobiet w Ameryce, przewyższając nawet odsetek śmierci poniesionych w wyniku wypadków samochodowych. Trzymałam w dłoni długopis, którym wypełniałam stertę formularzy przed kontrolną wizytą lekarską dla pięciolatków, na którą przyszłam z Eloizą, i niemal bez zastanowienia postawiłam krzyżyk w okienku obok odpowiedzi „tak”.

Założyłam nogę na nogę i rozejrzałam się po poczekalni przed gabinetem doktora McCarthy’ego Nagle zaniepokoiłam się trochę, że ktoś mógł zauważyć, co napisałam. Nikt jednak nie zwracał na mnie uwagi i na to co dzieje się na końcu kanapy. Deszcz ze śniegiem stukał w szyby dużych okien, w rogu huczał grzejnik. To jasne pomieszczenie na trzecim piętrze biurowca na skrzyżowaniu ulic Dziewiątej i Chestnut, gdzie wolontariuszka w fartuszku w paski siedziała za malutkim stolikiem i czytała książkę Amelia Bedelia dzieciom usadowionym na miniaturowych krzesełkach, było przytulnym schronieniem przed okropną zimową pogodą. Trzy lata temu mój mąż Dave, moja córka i ja wyprowadziliśmy się z centrum do domu w Haverford, którego nie chciałam nazywać McRezydencją, chociaż to właśnie było dla niego najtrafniejsze określenie. Jednak nawet nie próbowałam znaleźć innego lekarza na przedmieściach, bo tak uwielbiałam tego pediatrę. Dotarłyśmy więc na wizytę kontrolną, pół roku za późno, i siedziałyśmy w gabinecie, do którego przychodziłam z córką, odkąd skończyła tydzień. Zostawiłyśmy samochód na parkingu na Dziewiątej i przedarłyśmy się pieszo przez lutową pluchę. Ellie stąpała delikatnie pośród zasp zamarzniętego brudnego śniegu i między pokrytymi lodem, sięgającymi do kostek kałużami, narzekając, że przemakają jej buty, a skarpetki nasiąkają wodą. Przekupiłam ją obietnicą wizyty w cukierni po wizycie u lekarza.

Ellie pociągnęła mnie za rękaw:

– Ile jeszcze?

– Naprawdę nie wiem, kochanie. Pan doktor musi najpierw zająć się chorymi dziećmi, a ty, Panno Szczęściaro, nie jesteś chora.

Wysunęła dolną wargę, robiąc minę jak z kreskówki.

– To NIESPRAWIEDLIWE! Byłyśmy umówione!

– To prawda, ale pamiętasz, jak kiedyś bardzo bolało cię gardło, doktor McCarthy przyjął cię od razu, przed dziećmi, które były wcześniej umówione.

Ellie zmrużyła oczy i zaczęła przygryzać wargę, a po chwili ściszyła głos do teatralnego szeptu, który brzmiał nieznacznie ciszej niż przeciętny krzyk.

– Mam pomysł. Może powiemy pani pielęgniarce, że boli mnie gardło!

Potrząsnęłam głową.

– Nie, nie kłamiemy. Tak powstaje zła karma.

Ellie zastanowiła się przez chwilę nad moimi słowami.

– Nienawidzę karmelu. Wygładziła spódniczkę i odeszła w kierunku kosza z zabawkami. Założyłam nogę na nogę i spojrzałam na tłum zgromadzony w poczekalni.

Jak można się było spodziewać, pomieszczenie było pełne. Siedziały w nim mamy nowicjuszki z Queen Village i Society Hill, noszące swe dzieci owinięte w kilometrowe, ręcznie farbowane chusty z ekologicznej bawełny, tkane przez rdzenne peruwiańskie rękodzielniczki otrzymujące pensję wystarczającą na utrzymanie. Mamy z mieszkań komunalnych pchały używane wózki i karmiły maluchy z plastikowych butelek, podczas gdy te pierwsze ostentacyjnie karmiły piersią albo podawały niemowlakom odrobinę organicznej odżywki z butelek bez bisfenolu A, ze smoczkiem bez silikonu, przykryte szalami do karmienia o pięknych wzorach i wdzięcznych nazwach (osobiście wybrałabym Zasłonę Balona).

Czy wtedy kiedy zażywasz leki albo spożywasz alkohol, przyjmujesz zwykle trzy dawki/wypijasz trzy drinki albo więcej?

Zdefiniujcie „dawkę”. Jedna tabletka percocetu, który dostałam po usunięciu zęba mądrości? Dwie tabletki vicodinu przepisanego na dyskopatię po kontuzji podczas aerobiku? Nigdy nie zażyłam więcej niż dwie tabletki leku, z wyjątkiem dnia, kiedy u mojego ojca zdiagnozowano chorobę Alzheimera i na jakiś czas mama zabarykadowała się w naszym pokoju gościnnym. Czy trzy tabletki można uznać za jedną dawkę? Postanowiłam nie odpowiadać na to pytanie.

Czy używasz leków lub alkoholu, by się rozluźnić lub zrelaksować?

Zaraz, zaraz. Przecież po to są. Poza tym czy to takie złe? Ileż to razy słyszałam od męża: „Muszę pójść pobiegać”, a od Janet, mojej przyjaciółki: „Muszę się napić wina”. Przecież robiłam to samo. A właściwie nawet coś lepszego. Bieganie zajmuje dużo czasu, źle wpływa na stawy i człowiek się poci, a wino może zostawić plamy.

– Mamusiu?

– Poczekaj, kochanie – powiedziałam, kiedy w torebce zadzwonił mój telefon. – Tylko minutkę.

– ZAWSZE tak mówisz. ZAWSZE mówisz tylko minutkę i ZAWSZE rozmawiasz godzinami!

– Ciii – szepnęłam i podbiegłam do drzwi, skąd mogłam obserwować Ellie i jednocześnie rozmawiać. – Cześć, Sarah.

– Allison – zaczęła szorstkim, formalnym tonem, który zaskakiwał, gdyż zupełnie nie pasował do jej drobnej postury, eleganckiej krótkiej fryzury i piegowatego, małego, okrągłego nosa. – Dzwoniła weryfikatorka?

– Dzisiaj nie. – „The Wall Street Journal” odkrył właśnie, jak co pół roku, że kobiety działają w internecie. Przygotowywali artykuł na temat blogerek i mieli w nim wymienić KobiecySalon.com, stronę, którą Sarah prowadzi i gdzie publikuje moje teksty. Na przemian kręciło mi się w głowie na myśl o tym, jak medialny rozgłos zwiększy popularność Kobiecego Salonu, i mdliło mnie, gdy uświadomiłam sobie, że moje zdjęcie znajdzie się w gazecie.

– Właśnie przeczytała mi moje wypowiedzi – oznajmiła Sarah. – Brzmiały wspaniale! Mam bardzo dobre przeczucia dotyczące tego artykułu!

– Ja też – skłamałam. Optymistycznie podchodziłam do publikacji… Przynajmniej czasami.

– MAAA-MOOO.

Córka stała jakiś piętnaście centymetrów od mojej twarzy. Jej brązowe oczy były pełne łez, a dolna warga drżała.

– Muszę kończyć – powiedziałam do Sarah. – Jesteśmy u lekarza.

– O Boże! Wszystko w porządku?

– Jak zawsze! – odpowiedziałam, starając się nadać głosowi radosny ton, i zaraz potem wsunęłam telefon z powrotem do torebki. Sarah, formalnie moja szefowa, miała dwadzieścia siedem lat i żadnych dzieci. Wiedziała, że jestem mamą, a nawet dlatego mnie zatrudniła. Chciała przedstawiać czytelnikom relację na żywo z linii frontu życia rodziny z dzieckiem. Starałam się jednak być wzorową pracownicą, zawsze gotową omówić uwagi redakcyjne albo pomóc wymyślić nagłówek, nawet jeśli Ellie była ze mną. Jednocześnie robiłam wszystko, żeby pozostać wzorową matką, zapewnić Ellie poczucie, że stanowi centrum mojego wszechświata, a ja poświęcam jej całą swoją uwagę. Nawet wtedy kiedy rozmawiam przez telefon i rozważam, czy lepiej użyć słowa „nachalny” czy „stanowczy” albo które zdjęcie Hillary Clinton lepiej zilustruje artykuł o jej niepewnych planach na przyszłość. Wszystko to wymagało szczególnej ekwilibrystyki, szybkiego przełączania się pomiędzy zadaniami i ciągłego uśmiechu na twarzy.

– Przepraszam, kochanie. Czego byś chciała?

– Chce mi się PIĆ – oznajmiła Ellie tonem, którym staromodna aktorka broadwayowska mogłaby ogłosić swój rychły zgon.

Wskazałam automat z wodą do picia po drugiej stronie poczekalni.

– Spójrz, tam jest woda.

– Ale tam siedzą CHORE dzieci. – Po pulchnym policzku córki spłynęła łza.

– Ellie, nie rób dramatu. Po prostu pójdź tam i się napij. Nic ci nie będzie.

– Mogę zobaczyć, co masz w torebce? – próbowała mnie podejść.

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, zanurzyła obie dłonie w mojej torbie i zręcznie wyjęła butelkę wody o cytrynowym smaku.

– Ellie, to… – Zanim zdołałam wypowiedzieć słowo „mamy”, zdążyła już odkręcić nakrętkę i zaczęła łapczywie pić. Nasze spojrzenia się spotkały. Moje wyrażało ewidentne błaganie, a w jej widać było błysk szelmostwa i satysfakcji. Rozważyłam dostępne możliwości. Mogłabym ją ukarać, zabronić oglądania telewizji i SpongeBoba Kanciastoportego na dobranoc, a następnie przetrwać – i zmusić do tego wszystkie pozostałe osoby w poczekalni – jej nieunikniony napad histerii. Mogłam zignorować to, co zrobiła, tym samym przekazując komunikat, że zachowując się źle, może dostać to, czego chce. Mogłam też wyprowadzić ją na zewnątrz i tam z nią porozmawiać, ale na pewno recepcjonistka zawołałaby nas do gabinetu w chwili, gdy byłybyśmy na korytarzu, co oznaczałoby nie tylko napad histerii, ale też kolejne pół godziny oczekiwania na wizytę. – Porozmawiamy o tym w samochodzie. Rozumiesz? – Utrzymywałam stały kontakt wzrokowy zalecany w książce o wychowaniu dzieci, którą ostatnio przeczytałam, i mową ciała oraz tonem głosu zaznaczyłam, że to ja tu rządzę. Jednocześnie miałam nadzieję, że inne matki nie obserwują tej sceny z rozbawieniem. Ellie pociągnęła ostatni łyk cytrynowego napoju niskokalorycznego, a potem pozwoliła, by spłynął z powrotem do butelki, którą następnie mi wręczyła.

– Ellie! Nie wypluwaj!

Zachichotała.

– Proszę, mamusiu, możesz wypić resztę – rzuciła i w podskokach popędziła na drugi koniec korytarza z moim iPhone’em połyskującym w dłoni. Ostatnio uzależniła się od gry Królowa Stylu, która polega na zdobywaniu punktów na zakup akcesoriów i kosmetyków dla długowłosego rysunkowego awatara na wysokich obcasach. Im więcej dodatków się zdobyło – butów, kapeluszy, apaszek i zestawów do makijażu – tym wyższe poziomy gry można było osiągnąć. Na każdym poziomie, co wyjaśniła mi Ellie, wzdychając głęboko i przewracając oczami, można dostać nowego chłopaka.

– A co z pracą? – zapytałam. – Czy Królowa Stylu pracuje, żeby zarobić na te wszystkie kosmetyki i spódniczki?

Ellie zmarszczyła czoło, a potem uniosła kciuk i dwa palce.

– Może być aktorką, modelką albo piosenkarką.

Zanim zdążyłam zadać kolejne pytania albo spróbowałam wykorzystać zaistniałą sytuację jako moment edukacyjny, w którym mogłabym podkreślić wagę wykształcenia i ciężkiej pracy oraz przypomnieć córce, że wygląd wcale, ale to wcale nie jest najważniejszy, Ellie znów gdzieś pobiegła, a ja zostałam, zastanawiając się, jak w ciągu zaledwie jednego pokolenia przeszłyśmy od Mistyki kobiecości i Free to Be… You and Me do Królowej Stylu.

Czasopismo nadal leżało otwarte na kanapie obok mnie. Chwyciłam je i pochyliłam się, by uniknąć wścibskiego wzroku supermamy siedzącej dwa miejsca dalej. Tuliła swojego słodkiego noworodka w nieskazitelnie czystej, elastycznej chuście, nie miała na sobie ocieplanych legginsów z sieciówki, a jej brwi niedawno doświadczyły przyjemności regulacji.

Czy czasami zażywasz większą dawkę leku niż zalecana przez lekarza?

Tak. Nie zawsze, ale czasami. Brałam jedną tabletkę, a potem, dziesięć, piętnaście lub dwadzieścia minut później, jeśli nie czułam oczekiwanego odprężenia, powolnego rozluźnienia spiętych mięśni karku i ramion, połykałam kolejną.

Czy w ciągu ostatniego roku ponad dwa razy odurzyłaś się alkoholem albo lekami? (Odurzenie to stan, w którym nie jesteś w stanie funkcjonować bezpiecznie lub normalnie albo jeśli inni ludzie uważają, że nie jesteś w stanie funkcjonować bezpiecznie lub normalnie)

To podchwytliwe pytanie. Po zażyciu środków przeciwbólowych człowiek nie bełkocze ani nie traci koordynacji. Dziecko po powrocie do domu nie znajdzie nieprzytomnej mamy w kałuży wymiocin (własnych ani cudzych). Kilka tabletek vicodinu i mogłam normalnie funkcjonować. Najgorsze sytuacje, które mi się przytrafiły, to kilka epizodów, kiedy Dave oskarżył mnie o to, że nie kontaktuję.

– Wszystko w porządku? – pytał i patrzył na mnie, jakby widział mnie po raz pierwszy. Albo przepraszał, że tak nudno opowiada, że nie jestem w stanie przez pięć minut skupić uwagi i wysłuchać, jak minął mu dzień pracy, w której przypadła mu rola reportera gazety „Philadelphia Examiner” relacjonującego wydarzenia z ratusza. Pomijam to, że jego anegdoty zwykle były za długie, zbyt szczegółowe i wymagały głębokiego zainteresowania słuchacza zasadami funkcjonowania samorządu Filadelfii. Czasami wykazywałam owo zainteresowanie. A czasem potrzebowałam jedynie ciszy, spokoju i odcinka serialu o przeprowadzkach i wystroju wnętrz. Momenty znudzenia i braku zainteresowania zdarzały mi się jednak już przed dwoma laty, zanim zwiększyłam częstotliwość zażywania vicodinu i percocetu od okazjonalnej poprzez kilka razy w tygodniu do częściej tak niż nie. Przyczyną nie była jednorazowa katastrofa, która zmieniła mnie w regularną lekomankę, ale skumulowany stres dość owocnego, choć skrajnie pracowitego życia. Urodziła się Ellie, potem rzuciłam pracę, następnie przeprowadziliśmy się na przedmieścia, w wyniku czego zerwał mi się kontakt z sąsiadami i przyjaciółmi, a w końcu tata zapadł na ciężką chorobę. Nie jedna kwestia, ale dziesiątki piętrzących się spraw spowodowały, że tabletki stały się nie tyle towarem luksusowym, co artykułem pierwszej potrzeby, który pozwalał mi przetrwać dzień i zasnąć w nocy.

Zaznaczyłam odpowiedź „nie” w momencie, gdy Ellie skocznie przybiegła z powrotem.

– Mamo, czy już za chwilę nasza kolej? Czekamy GODZINAMI!

Sięgnęłam do torebki.

– Możesz pooglądać Nędzników – zaproponowałam.

W ułamku sekundy oddała mi telefon i wzięła z moich rąk iPada.

– Jakie to słodkie – zachwyciła się mama, która właśnie usiadła obok mnie na kanapie. – Ogląda musicale? Boże, moja dwójka nawet nie spojrzy na żaden film, jeśli nie jest animowany.

Rozkoszowałam się tą rzadką pochwałą. Zamiłowanie Ellie do musicali było jedną z rzeczy, które w niej uwielbiałam, ponieważ sama je kochałam. Kiedy była mała i prawie nie spała z powodu męczących kolek albo egzemy, jeździłam po okolicy moją małą niebieską hondą z córką przypiętą w foteliku i puszczałam jej Facetów i laleczki, Rent, West Side Story i Urinetown.

– UWETA! – krzyczała z tylnego siedzenia w wieku około dwóch lat. – Chcę UWETA!

Rozszyfrowanie, iż próbowała powiedzieć „uwertura”, zajęło mi dziesięć minut i od lat opowiadam tę historię. Ludzie pytali: „Czyż nie jest zabawna?”, „Czyż nie jest nad wiek rozwinięta?”, „Czyż nie jest słodka?” aż do momentu, gdy Ellie skończyła cztery lata, potem pięć i okazało się, że jest nie tylko zabawna, nad wiek rozwinięta i słodka, ale też coraz bardziej wybuchowa i humorzasta, jak diwa z zabójczym zespołem napięcia przedmiesiączkowego.

– Wrażliwa – stwierdził doktor McCarthy.

– Nadzwyczaj wrażliwa – tak określił ją doktor Singh, terapeuta, do którego zabraliśmy córkę, gdy nauczycielka w przedszkolu opowiedziała nam, że Ellie całą przerwę spędziła, siedząc w rogu placu zabaw, z palcami wetkniętymi w uszy, najwyraźniej cierpiąc z powodu krzyków i harmidru kolegów.

„Za głośno!” – protestowała i wzdrygała się, jak tylko zbliżałyśmy się do placu zabaw. „Zbyt brudno!” – jęczała, gdy próbowałam wywabić ją na dwór, żeby pograła w piłkę albo pobawiła się w chowanego, lub wręczałam jej farby do malowania palcami i czyste kartki. Filmy były „zbyt hałaśliwe”, słońce „zbyt jasne”. Odrzucała inne potrawy niż jabłka, ser w postaci sznureczków albo zwykły biały chleb opieczony w tosterze, posmarowany masłem i pozbawiony skórki, gdyż „smakowały groźnie”, po użyciu kleju i brokatu natomiast miała „swędzące palce”. Dla Eloizy Larson Weiss świat był bolesnym, przerażającym, lepkim miejscem, w którym dźwięk zawsze podkręcony był do maksimum. Przeczytaliśmy z Dave’em wszystkie książki, od Niezmiernie wrażliwego dziecka po Jak wychować energiczne dziecko. Nauczyliśmy się, jak unikać nadmiernej stymulacji, jak pomóc Ellie na etapach przejściowych, jak rozmawiać z nauczycielami o tym, by ułatwili jej funkcjonowanie w przedszkolu. Zrobiliśmy co w naszej mocy, by zmienić swój sposób myślenia i zrozumieć to, że Ellie cierpi, a nie umyślnie sprawia kłopoty, ale to było trudne. Zamiast pamiętać, że mózg Ellie pracuje inaczej niż u większości dzieci, że płacze i wpada w szał, ponieważ doświadcza dyskomfortu, niepokoju lub stresu, czasami przyłapywałam się na tym, że postrzegam ją jako rozwydrzoną albo usiłującą za wszelką cenę sprawiać kłopoty.

Kobieta siedząca obok spojrzała na swojego syna w wieku około ośmiu lat i pokiwała głową. Miał na czole plaster i pochylony nad przenośną konsolą do gier wideo wydawał z siebie głośne, dudniące odgłosy.

– Miło by było mieć dziewczynkę. Muszę przekupywać Bradena, by wszedł do wanny.

– Och, nie tylko chłopcy tak mają. Ellie nawet nie podejdzie do wanny, jeśli nie ma w niej kulek do kąpieli, a jedna kosztuje osiem dolarów.

Kobieta wydęła wargi, a ja poczułam, że twarz mi płonie. Dla dorosłego kule do kąpieli za osiem dolarów były luksusem, więc dla pięciolatki – niedorzecznym wydatkiem, zwłaszcza że rata naszego kredytu na dom w Haverford była o wiele wyższa niż w Filadelfii, a w zeszłym roku zamiast podwyżki Dave i reszta pracowników gazety dostali przymusowy, bezpłatny dwutygodniowy urlop. Gdy rok wcześniej wypełnialiśmy zeznania podatkowe, oboje zauważyliśmy z zaskoczeniem, a Dave ze wstydem, że pisząc bloga, zarabiam więcej niż on jako dziennikarz. Oczywiście nie planowaliśmy tego. To Dave miał odnosić sukcesy, i do niedawna tak właśnie było.

Trzy lata wcześniej napisał serię tekstów na temat miejskiego ubóstwa: o dzieciach, które jedyny pełny posiłek zjadały w szkole, o rodzicach, którym bardziej opłacało się siedzieć w domu na zasiłku niż szukać zatrudnienia, o zawalonej pracą opiece społecznej oraz bohaterskich nauczycielach i wolontariuszach starających się poprawić los tych dzieciaków. Seria zdobyła parę nagród i zwróciła uwagę kilku agentów literackich, z których jeden załatwił Dave’owi współpracę z wydawnictwem i pokaźną zaliczkę. Mój mąż wziął większą część kwoty, którą otrzymał przy podpisaniu umowy, i pojechał do Haverford, miasteczka, w którym zakochał się, kiedy pewnego razu krytyk kulinarny z jego redakcji zabrał go tam na kolację. Haverford było urocze, pełne drzew i przystrzyżonych trawników. Szkoły prezentowały świetny poziom, połączenie komunikacyjne z Filadelfią było rozsądne i wszystko pasowało do wyobrażeń mojego męża na temat tego, jak kiedyś będzie wyglądało nasze życie.

Niestety, Dave nie omówił tej wizji ze mną do momentu, gdy pewnego szalonego popołudnia zatrudnił agenta nieruchomości, znalazł dom i złożył ofertę kupna. Dopiero wtedy zaprowadził mnie do samochodu i zawiózł drogą obok lotniska, zjazdem z autostrady do centrum miasteczka. Słońce zachodziło, pozłacając drzewa i dachy, a świeże jesienne powietrze wypełniały krzyki dzieci grających w berka. Kiedy zatrzymał się przed domem w stylu kolonialnym z wetkniętą w trawnik tabliczką „Na sprzedaż”, usłyszałam głosy bawiących się maluchów i poczułam zapach steków smażonych na grillu.

– Spodoba ci się – powiedział Dave i pośpiesznie przeprowadził mnie przez kuchnię (błyszczące utensylia ze stali nierdzewnej, granitowe blaty i kafelki na podłodze), przedsionek i toaletę, a następnie poszliśmy na górę, do głównej sypialni. Tam całowaliśmy się w nieskończoność, aż agent chrząknął dwa razy, zapukał i oznajmił, że musimy podjąć decyzję w ciągu godziny.

– Tak? – zapytał David. Oczy mu błyszczały, a cała twarz promieniała. Nigdy wcześniej nie widziałam, by wyglądał tak młodzieńczo, tak radośnie. Postąpiłabym bezdusznie, gdybym powiedziała mu cokolwiek innego niż to, co pragnął usłyszeć.

– Tak.

Nie przemyślałam odpowiedzi. Nie było na to czasu. Nie zdawałam sobie sprawy, że decyduję się nie tylko na nowy dom i nowe miasto, ale też na całkowicie nowe życie, w którym, zachęcona przez męża, miałam zostać w domu z dzieckiem, zamiast codziennie rano jechać razem z nim pociągiem do pracy w Filadelfii. Dave chciał, żebym zrobiła to co jego matka, która z radością porzuciła karierę prawniczki, kiedy na świat przyszedł pierwszy z trzech synów, i zamieniła przeglądanie akt i spisywanie zeznań na podwożenie dzieci do szkoły i wypełnianie rodzicielskich obowiązków. Chciał, żebym była tradycyjną mamą, która siedzi w domu, robi zakupy, gotuje, pierze i odbiera doręczane do domu paczki, i ogólnie rzecz biorąc, nie tylko umożliwia mu życie, lecz także je ułatwia. Problem polegał na tym, że nigdy nie powiedział mi, czego pragnie, dlatego nie miałam szansy zastanowić się, czy chcę tego samego.

Być może ten plan by wypalił, gdyby świat nie uznał, że gazety nie przynoszą mu zbyt wielu korzyści, albo gdyby hobbystyczne pisanie bloga nie stało się moją pracą, co wywróciło nasze ustalenia do góry nogami. W rezultacie zostałam główną żywicielką rodziny, a pensja Dave’a szła na dodatkowe wydatki, jak czesne za prywatną szkołę, wakacje i obozy letnie. Może życie płynęłoby nam bardziej gładko, gdyby dom nie okazał się zbyt wielki, zniechęcający i gdyby nie niósł ze sobą, przynajmniej w moim odczuciu, zapowiedzi nieszczęścia.

– Sprzedający są bardzo zmotywowani – powiedział nam agent. Szybko przekonaliśmy się dlaczego: mąż, doradca polityczny, został aresztowany za zdefraudowanie funduszy przeznaczonych na finansowanie kampanii wyborczej, które przepuścił na hazard i, jak dowiedzieli się czytelnicy „Examinera”, na kochankę.

Oboje z Dave’em dorastaliśmy w dość dużych domach na przedmieściach, ale rezydencja w Haverford miała niezliczoną ilość pomieszczeń, niektóre bez wyraźnego przeznaczenia. Znajdowała się tam kuchnia, a obok niej kolejna, mniejsza, ze zlewem i granitową wyspą, którą pośrednik nieruchomości określił mianem pokoju kredensowego kamerdynera.

– Nie mamy kamerdynera – przypomniałam Dave’owi. – A nawet gdybyśmy mieli, nie dałabym mu własnej kuchni! – Główna kuchnia była wystarczająco przestronna, by móc jeść w niej posiłki. Przylegała do niej jadalnia, były również salon, gabinet i biblioteka z półkami na książki sięgającymi od podłogi do sufitu. Na górze było pięć pokoi i pięć w pełni wyposażonych łazienek. Znajdowały się tam główna sypialnia oraz pomieszczenie zwane „apartamentem księżniczki”, z własną garderobą. W częściowo wykończonej piwnicy było miejsce na domową siłownię, a z osłoniętego ganku z tyłu domu rozpościerał się widok na łagodnie opadające zbocze pokryte trawnikiem. – Stać nas na to? – zapytałam.

Okazało się, że tak, biorąc pod uwagę zaliczkę Dave’a i desperację malwersanta. Byliśmy w stanie kupić dom, ale nie zapełnić go. Wszystkie nasze meble, w tym składany stolik do gier karcianych, którego używałam jako biurka, i futon Dave’a pamiętający jeszcze czasy mieszkania w akademiku, z trudem zapełniły jedną czwartą powierzchni i kiepsko się prezentowały. Stół, który pasował idealnie do naszego domu szeregowego w Filadelfii, wyglądał jak miniaturka w przestronnej, wysokiej jadalni rezydencji w Haverford. Mała kanapa, na której tuliliśmy się, mieszkając w centrum, na przedmieściach przypominała sofę z domku dla lalek. Nasze małżeńskie łóżko postawione w głównej sypialni wyglądało jak grzanka pływająca w gigantycznej misce zupy, a wszystkie ubrania zebrane razem zapełniły zaledwie jedną trzecią powierzchni na półkach i wieszakach w obszernej garderobie.

Przytłoczona, bez pracy, z dzieckiem wymagającym nieustannej opieki przemierzałam pokoje i spisywałam rzeczy, których potrzebowaliśmy. Kupowałam stosy czasopism, wycinałam zdjęcia albo przeglądałam strony internetowe i zapełniałam tablice korkowe obrazami sof, które mi się podobały, stołów do jadalni, które moim zdaniem mogły pasować, pięknych tapet i cudownych dywanów. Chodziłam do sklepów z farbami i wracałam z próbkami kolorów, ściągałam programy komputerowe, dzięki którym mogłam dowolnie ustawiać meble w wirtualnych pokojach. Kiedy jednak nadszedł czas zakupów – stół do jadalni był niezbędny, podobnie jak łóżka do pustych pokoi gościnnych i ręczniki, którymi można byłoby zapełnić półki w łazienkach – kompletnie się blokowałam. Nigdy nie uważałam się za osobę niezdecydowaną ani nie obawiałam się zobowiązań, ale myśl o tym, że w łóżku, które kupię, będę spała do końca życia, sprawiała, że odkładałam telefon albo zamykałam laptop, zanim zdołałam wstukać pierwsze cyfry numeru karty kredytowej.

Cztery miesiące po otrzymaniu przez Dave’a zaliczki ukazała się inna książka oparta na serii artykułów, które zostały opublikowane w jednej z nowojorskich gazet, o bezdomnej dziewczynce i konstelacji dorosłych – rodziców, nauczycieli, pracowników socjalnych, polityków – którzy wpłynęli na jej życie. Teksty zebrały w internecie ponad milion kliknięć, jednak przez pierwszy miesiąc sprzedaży książką zainteresowało się zaledwie tysiąc czytelników. Wydawca Dave’a zaczął się denerwować. Skoro książka o biednych ludziach w Nowym Jorku się nie sprzedała, jakie szanse miała pozycja o biednych dzieciach w Filadelfii? Za obopólną zgodą zerwali kontrakt. Dave nie musiał zwracać pieniędzy, które otrzymał przy podpisaniu umowy, ale jednocześnie musiał pożegnać się z dalszymi przychodami w roli pisarza. Jego agent próbował znaleźć innego wydawcę, który przejąłby projekt, ale bezskutecznie. Ubóstwo zwyczajnie nie było seksowne, zwłaszcza wtedy, gdy tak wielu czytelników zmagało się z własnymi problemami finansowymi i z trudem utrzymywało posady.

Agent zachęcał Dave’a, by wykorzystał siłę rozpędu i wymyślił inny temat.

– Wszyscy kochają twój głos! – powiedział.

Do tej pory jednak mój mąż trzymał się przekonania, że uda mu się zarobić na tekstach, które już napisał, zamiast zaczynać od nowa. Został więc w redakcji gazety i kiedy Sarah zaproponowała opublikowanie mojego bloga na jej stronie internetowej, zgoda wydawała się oczywistą decyzją. Gdy zaczęłam pracę, nie miałam już czasu na zabawę z meblami. Wystarczającym wyzwaniem było znalezienie rano czystych ubrań i wymyślenie wieczorem czegoś na kolację dla nas wszystkich. Dom stał więc nieumeblowany, niewykończony, ze ścian wystawały kable, ponieważ nie wybrałam oświetlenia, a trzy pokoje pomalowane na skromny beż świeciły pustkami. Ze względu na brak komód i szaf trzymaliśmy ubrania w koszach na bieliznę i plastikowych pojemnikach, a w salonie, oprócz kanapy i małej sofy, stały składane krzesła turystyczne – tymczasowe rozwiązanie, które przetrwało już ponad dwa lata, mniej więcej tak długo, jak zły humor Dave’a.

Pamiętam, jak dąsał się, gdy redakcja „Examinera” zarządziła, by przy nagłówku każdego artykułu pojawiającego się w sieci zamieszczać przycisk, dzięki któremu czytelnicy będą mogli polubić dziennikarza na Facebooku.

– To nie jest prośba, by polubili zamieszczane historie – narzekał. – To prośba, by polubili mnie. – Nawet się nie uśmiechnął, kiedy powiedziałam: „Ja cię lubię”, objęłam go i zsunęłam dłoń z ramienia w dół jego pleców, potem chwyciłam go za pośladek i pocałowałam w policzek. Ellie była pochłonięta oglądaniem kreskówki, a kurczak potrzebował jeszcze trzydziestu minut w piekarniku.

– Chcesz wziąć prysznic? – szepnęłam.

Dwa lata wcześniej zdjąłby ze mnie ubranie i puścił wodę w ciągu zaledwie minuty, jednak tego wieczoru westchnął tylko i zapytał:

– Zdajesz sobie sprawę, jakie to poniżające być traktowanym jak produkt?

Nie chodziło o to, że nie potrafiłam mu współczuć. Zanim urodziła się Ellie, sama pracowałam w redakcji „Examinera” jako projektantka stron internetowych. Wierzyłam w misję gazety, jej ważną rolę jako organu nadzorującego i pociągającego do odpowiedzialności trzymających władzę, pocieszającego udręczonych i dręczącego wygodnickich. Ale to nie moja wina, że prasa drukowana generalnie, a „Examiner” w szczególności, kiepsko sobie radzi. To nie ja zmieniłam świat i sprawiłam, że wszystko jest dostępne w sieci natychmiast albo jeszcze szybciej i nawet nasi dziadkowie przestali traktować poranne gazety jako podstawowe źródło informacji. To nie moja sprawka, że hasło „Im bardziej krwawo, tym lepiej” stało się niemal urocze. Dzisiaj na stronie głównej „Examinera” można oglądać zdjęcia z „imprezki dla gorących singli” organizowanej przez zdesperowanych redaktorów albo z Masy Krytycznej Nagiej Dziewiątki, podczas której uczestnicy przejechali nago na rowerach szesnaście kilometrów (reportaż z tej imprezy, opatrzony artystycznie rozmytymi zdjęciami, stał się najczęściej czytanym tekstem roku, z łatwością przebijając zarówno reportaże z wyborów, jak i historię skorumpowanego radnego, aresztowanego za oszustwa podatkowe po sześciogodzinnym impasie, który dobiegł końca, gdy mężczyzna wspiął się na szczyt ratusza i zagroził, że skoczy, jeśli nie dostanie samolotu, miliona dolarów w nieoznakowanych banknotach i dwudziestu sycylijskich rurek z kremem z kawiarni Potito’s).

– Przycisk „Lubię to!” to nie koniec świata – powiedziałam, gdy stało się jasne, że w najbliższej przyszłości nie mam szans na romantyczny prysznic. Potem wróciłam do swojego iPada, a Dave do oglądania meczu, ale gdy zerknęłam na niego, patrzył na mnie wilkiem, jakbym właśnie czymś w niego cisnęła. – Co? – zapytałam zaskoczona.

– Nic – odparł. Potem gwałtownie wstał z kanapy, poruszał ramionami, strzepnął ręce i głośno strzelił kilkoma stawami dłoni, jakby szykował się do wyjścia na ring. – Zupełnie nic.

Próbowałam porozmawiać z nim o tym, co się dzieje. Miałam nadzieję, że zda sobie sprawę, że skoro to on wpakował nas w tę kabałę, a przynajmniej w ten wielki dom, wielkie życie, kontakty z nadętymi rodzicami z prywatnej szkoły oraz szokująco wysokie podatki od nieruchomości, to miał obowiązek pomóc mi wymyślić sposób, by sobie z tym wszystkim poradzić. Tydzień po kłótni pod hasłem „Lubię to!”, przy śniadaniu, gdy Ellie guzdrała się nad zlewem, setny raz myjąc ręce, by usunąć każdy, choćby najmniejszy ślad syropu, po cichu zaproponowałam terapię małżeńską, wspominając, że wielu moich znajomych z niej korzysta (co było kłamstwem, ale znałam przynajmniej jedną parę, która uczęszczała na sesje). Dodałam, że skumulowany stres wynikający z przeprowadzki do nowego miasta, wychowywania wrażliwego dziecka i sytuacji, w której żona niegdyś pracująca dwadzieścia godzin tygodniowo zaczyna pracować w założeniu czterdzieści, a w praktyce sześćdziesiąt godzin, każdą parę doprowadziłby na skraj załamania.

Dave wydął usta.

– Myślisz, że oszalałem?

– Oczywiście, że nie – szepnęłam w odpowiedzi. – Ostatni okres był szalony dla nas obojga i myślę po prostu…

Odszedł od stołu i stał przez chwilę w tych swoich niebieskich nylonowych spodenkach i koszulce z biegu na dziesięć kilometrów, w którym uczestniczył poprzedniej jesieni. Dave był wysoki, miał szerokie ramiona i wąskie biodra, gęste czarne włosy, głęboko osadzone brązowe oczy i zakola nad czołem, które ukrywał pod bejsbolówką, kiedy tylko mógł. Gdy zaczęliśmy się spotykać, chodziliśmy, trzymając się za ręce, a ja próbowałam uchwycić nasze odbicia w witrynach albo szybach na przystankach, świadoma tego, jak dobrze razem wyglądamy. Dave był cichy, zamyślony. Miał w sobie taki rodzaj spokoju, który sprawiał, że chciałam jedynie usłyszeć, jak się śmieje, i głupkowate poczucie humoru, którego nie zdradzał jego wygląd. Cicha woda brzegi rwie, myślałam. Później jednak dowiedziałam się, że spokój nie zawsze oznacza porywającą głębię. Jeśli przeszkodziło się mojemu mężowi podczas jednego z cichych momentów, zapytało go, o czym myśli, i w końcu uzyskało odpowiedź, czasami okazywało się, że zastanawia się nad niedawnym skandalem w ratuszu lub próbuje wykombinować, jak potwierdzić pogłoski, że jeden z asystentów kongresmena podrobił podpis swojego szefa. Innym razem natomiast typował pięciu najlepszych graczy swojej ulubionej drużyny koszykarskiej.

Nadal jednak chciałam być tylko z Dave’em. Znał mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Wiedział, jakie są moje ulubione filmy i dania, że można mi natychmiast poprawić humor brownie z cukierni Le Bus albo powtórką serialu Bez twarzy. Namawiał mnie do biegania, wiedząc, jak dobrze będę się czuła po treningu, a czasami w niedzielne poranki zabierał Ellie na pączki, żebym mogła pospać do dziesiątej.

Potrafił być uprzejmy, kochający i słodki. Tego ranka, gdy zaproponowałam terapię, nie okazał ani jednaj z owych cech. Bez słowa pożegnania wymaszerował do piwnicy, a minutę później dobiegł mnie dźwięk uruchamianej bieżni. Dave przygotowywał się do swojego pierwszego maratonu, do czego sama go zachęcałam, zanim uświadomiłam sobie, że z powodu długich weekendowych treningów nie będę go widywała przez cztery do pięciu godzin i tym samym będę doświadczała wątpliwej przyjemności samotnej opieki nad Ellie w soboty i niedziele. Bieżnia w piwnicy warczała w najlepsze, a ja wstałam z westchnieniem i poczułam, jak ciężar minionego dnia osiada mi na barkach.

– Ellie – zaczęłam.

Córka stała przy zlewie i z rozmarzeniem wcierała mydło w płynie w dłonie.

– Musisz umyć talerzyk i szklankę.

– Ale są zaCIĘŻKIE! A talerz jest cały LEPKI! I może SPAŚĆ! – narzekała, nadal ubrana w koszulkę nocną z syrenką Ariel, szurając bosymi stopami po wyłożonej terakotą podłodze, aż w końcu na nią huknęłam:

– Ellie, daj mi po prostu ten talerz i przestań robić przedstawienie!

Oczywiście się rozpłakała i pobiegła na górę do swojego pokoju, zostawiając ślady piany na poręczy. Załadowałam zmywarkę, wytarłam blaty i zamiotłam podłogę w kuchni. Wstawiłam mleko, sok i masło do lodówki, a mąkę i cukier do spiżarni. Następnie, zanim poszłam przeprosić Ellie i powiedzieć jej, że obie powinnyśmy postarać się używać naszych wewnętrznych, spokojniejszych głosów, wzięłam tabletkę vicodinu, drugą tego poranka.

Perspektywa dnia rozciągała się przede mną w nieskończoność: płaczliwa córka, rozzłoszczony mąż, sterty prania, bałagan w sypialni, tekst na bloga do napisania i prawdopodobnie dziesiątki gniewnych czytelników czekających w kolejce, by w komentarzach poinformować mnie, że jestem pozbawionym talentu pismakiem i grubą, głupią dziwką. Potrzebuję tego, pomyślałam, pozwalając goryczy rozpuścić się na języku. Pamiętam, że wtedy nawet jeszcze nie wybiła dziewiąta rano.

Czy kiedykolwiek czułaś, że powinnaś ograniczyć spożycie alkoholu albo zażywanie leków?

Nagle zrobiło mi się niedobrze. Podniosłam głowę i ponownie rozejrzałam się po poczekalni, by sprawdzić, czy nikt nie zauważył, że rozwiązuję ten test. Czy myślałam o tym, by brać mniej? Jasne. Czasami. Coraz częściej dręczyło mnie poczucie, że sprawy zaczynają wymykać mi się spod kontroli. Potem myślałam: bez przesady. Wszystkie leki, które zażywałam, kupowałam na receptę (a to, że lekarz A nie wiedział, co przepisuje mi lekarz B, chyba nie było wielkim problemem; gdyby tak było, musiałby istnieć jakiś system kontroli tego, co wydają apteki, prawda?). Tabletki pozwalały mi poradzić sobie ze wszystkim, z czym musiałam sobie radzić.

Czy inne osoby krytykowały twoje picie lub zażywanie leków albo czuły się tym zirytowane?

Szybko i stanowczo zaznaczyłam odpowiedź „nie”, starając się nie myśleć o tym, że brak krytyki ze strony osób trzecich wynikał z ich niewiedzy na temat tego, co robię. Dave wiedział, że otrzymałam receptę na vicodin. Był w domu tego wieczoru, kiedy wróciłam z siłowni, kuśtykając, ale nie miał pojęcia, ile razy ponownie prosiłam o przepisanie leku, zapewniwszy lekarza, że sumiennie wykonuję ćwiczenia zalecone przez fizjoterapeutę (czego oczywiście nie robiłam), ale nadal potrzebuję środka do uśmierzania bólu. Dave nie zdawał sobie sprawy, jak łatwo było tego dokonać kobiecie posiadającej ubezpieczenie zdrowotne i wykształcenie, która mówiła, ubierała się i prezentowała w konkretny sposób. Odrobina dobrych manier i znajomość gramatyki w połączeniu z wynikami rezonansu magnetycznego, który wykazał przepuklinę jądra miażdżystego dysku lub zaklinowane zęby mądrości, sprawiały, że mogłam dostać receptę praktycznie na dowolny środek, jakiego chciałam. A potem kolejną i kolejną. Bólu nie da się zobaczyć ani zmierzyć, a ja wiedziałam, jakich słów i gestów używać, jak siedzieć i stać, by sprawiać wrażenie, że przy każdym oddechu cierpię katusze. To była moja mała tajemnica i zamierzałam zachować ją dla siebie.

– Eloiza Weiss?

Podniosłam wzrok. Stojąca w drzwiach pielęgniarka trzymała w dłoniach kartę Ellie. Zaskoczona niemal zerwałam się na równe nogi i poczułam ostrzegawcze ukłucie w kręgosłupie, przypominające mi, w jaki sposób doprowadziłam się do tego stanu. Chciałam wziąć tabletkę. Zażyłam tylko jedną rano, sześć godzin wcześniej, i potrzebowałam czegoś, jakiejś tamy przeciwko rosnącej obawie, że moje małżeństwo się wali, że nie jestem dobrym rodzicem i nie znajdę czasu, by do szóstej po południu skończyć wpis na bloga. Chciałam poczuć się dobrze, skupiona, spokojna, szczęśliwa i być w stanie docenić to, co mam – słoneczną kuchnię z orchideami rosnącymi na parapecie, pokój Ellie, do którego wreszcie znalazłam idealny różowy żyrandol. Pragnęłam wśliznąć się do swojej leczniczej bańki, gdzie byłam bezpieczna, szczęśliwa i gdzie nic nie mogło mnie zranić. Jak tylko to się skończy, pomyślałam i wyobraziłam sobie, że po wizycie siedzę za kółkiem i połykam białą owalną tabletkę, podczas gdy Ellie majstruje przy pasie bezpieczeństwa. Z tym obrazem wyrytym mocno w głowie wyciągnęłam rękę po dłoń córki.

– Żadnych zastrzyków – powiedziała, a jej dolna warga już zaczynała drżeć.

– Raczej nie.

– Żadnych ZASTRZYKÓW! POWIEDZIAŁAŚ! OBIECAŁAŚ!

Pełne osądów głowy odwróciły się w naszą stronę, a matki zapewne myślały: „Dobrze, że moje dziecko tak się nie zachowuje”. Ellie skrzyżowała ręce na piersi i stała. Dziewiętnaście kilogramów furii odziane w kwiecistą sukienkę od Hanny Andersson, dopasowane do niej skarpetki i sweterek, a do tego zapinane na suwak cętkowane tenisówki za kostkę. Jej gęste brązowe włosy zaplotłam w warkoczyki i związałam fioletowymi gumkami, a na czole miała elastyczną opaskę w kwiatki zawiązaną w stylu hipisowskim.

Pielęgniarka posłała mi uśmiech pełen jednocześnie współczucia i zmęczenia, kiedy na wpół prowadziłam, na wpół wlokłam córkę w stronę wagi i ciśnieniomierza. Podczas ważenia i mierzenia Eloiza jęczała, zapierała się i krzywiła. Później pielęgniarka sprawdziła jej ciśnienie i temperaturę i zostawiła nas obie w gabinecie.

– Załóż to – powiedziała sanitariuszka i podała Ellie bawełnianą koszulkę szpitalną. Córka chwyciła ją między dwa palce.

– Będzie ŚWĘDZIAŁ! – stwierdziła i zaczęła płakać.

– No, dalej – zachęcałam, biorąc do ręki strój o szorstkiej fakturze i z drapiącymi metkami. – Założę się, że będzie w porządku, jeśli zdejmiesz tylko sukienkę.

Nadal pociągając nosem, Ellie pochyliła się zgrabnie. Odziedziczyła łatwość poruszania się po ojcu, który biegał, jeździł na łyżwach i, w odróżnieniu ode mnie, nie zamieszkiwał świata, w którym meble zdawały się przemieszczać specjalnie po to, bym mogła się o nie potknąć lub na nie wpaść. Patrzyłam, jak rozpina po kolei suwaki przy tenisówkach, wyciąga stopę z prawego buta, zdejmuje różową skarpetkę i kładzie ją ostrożnie na bucie. Potem lewy but. I lewa skarpetka. Usiadłam na plastikowym krześle, kiedy Ellie przeszła do sweterka. Nigdy nie znęcałam się nad nią, gdy byłam pod wpływem leków. Nigdy nie krzyczałam (na pewno nie tak, by ją przestraszyć), nie byłam szorstka ani nie powiedziałam jej, że ma jeszcze w tym stuleciu założyć cholerne ubranie, ponieważ nie możemy znowu spóźnić się do szkoły, gdyż nie dam rady wysłuchać kolejnego wykładu na temat mojej odpowiedzialności wobec Stonefield: Wspólnoty Nauki (podejrzewam, że nazwanie placówki zwyczajnie „szkołą” nie usprawiedliwiłoby szokująco wysokiego czesnego). Było wręcz odwrotnie. Tabletki mnie uspokajały i dawały poczucie równowagi. Gdy je łykałam, czułam, że mogę wszystko, czy chodziło o napisanie tekstu na bloga o rosnących kosztach leczenia niepłodności, czy o zaprowadzenie córki do szkoły na czas.

– Ma-MUUUSIU!

Spojrzałam na Ellie. Chwała Bogu, rozebrała się całkiem, aż do majtek z disnejowską księżniczką. Rozpostarłam przed nią koszulkę. Skrzywiła się.

– Tylko spróbuj – zaproponowałam. Wreszcie, z miną światowej sławy modelki zmuszanej do założenia poliestru, wsunęła ręce w rękawy i pozwoliła mi zawiązać troczki na plecach, podczas gdy ona trzymała tkaninę między palcami i ostentacyjnie odsuwała ją od ciała, by nie dotykała jej skóry. Wyciągnęła mojego iPada i odpaliła Nędzników. Wróciłam do testu.

Czy kiedykolwiek zażywałaś więcej leków lub spożywałaś więcej alkoholu niż ilość, na którą było cię stać?

Prawie nigdy. Lekarze wystawiali mi recepty. Musiałam pokryć część kosztów, co wynosiło piętnaście dolarów za buteleczkę. Co prawda nie wystarczały one na tak długo jak powinny i spędzałam coraz więcej czasu na zastanawianiu się, ile tabletek mi zostało, do którego lekarza nie dzwoniłam od dłuższego czasu i czy aptekarz nie patrzy na mnie dziwnie, kiedy trzy razy w tygodniu kupuję vicodin.

Czy kiedykolwiek planowałaś nie zażyć danego dnia leku lub nie wypić alkoholu, a zrobiłaś to mimo wszystko?

Tak, myślałam o tym, by przestać. Kilka razy próbowałam i udawało mi się przez parę dni, ale przez kilka ostatnich pod hasłem „nie dzisiaj” czułam się tak, jakby mój mózg odłączył się od ciała na jakimś kluczowym złączu. Zdarzało mi się stać w garderobie w koszulce lub stroju sportowym, który włożyłam z nadzieją, że zachęci mnie do ćwiczeń, myśleć: nie i patrzyć z zewnątrz na własne ciało, na dłonie otwierające pojemniczek i palce wyjmujące tabletkę.

Czy kiedykolwiek planowałaś przestać, ale nie byłaś w stanie?

– Mamusiu? – Ellie siedziała na kozetce ze skrzyżowanymi nogami i koszulką rozłożoną gładko na kolanach. – Czy jesteś zła? – zapytała, a jaj dolna warga znów zaczęła drżeć. Wyglądała na bliską płaczu. Często jednak wyglądała tak, jakby miała się rozpłakać. Kiedy była malutka, trzask zamykanych drzwi do samochodu albo dzwonek telefonu potrafiły wyrwać ją z drzemki i spowodować prawdziwy atak histerii. Kiedy woziłam ją w wózku, wzdrygała się na dźwięk odgłosów ulicy, dźwięku telefonu lub klaksonu. Nawet nieoczekiwany szelest gałęzi nad głową mógł ją zaniepokoić.

– Nie, kochanie. Dlaczego tak myślisz?

– Masz pogniecioną twarz.

Zmusiłam się do uśmiechu. Wyciągnęłam ręce i po chwili wahania Ellie zeskoczyła z kozetki i usiadła mi na kolanach, przylegając tułowiem do mojego ciała. Wdychałam jej zapach, zapach małej dziewczynki, mieszankę woni waty cukrowej, razowych krakersów i książek z biblioteki. Przytuliłam policzek do jej miękkich włosów i pomyślałam, że pomimo tego, iż miała delikatną psychikę i wrażliwe ciało, Ellie była też bystra, zabawna i niezaprzeczalnie urocza, i że zrobię wszystko co w mojej mocy, by zwiększyć jej szanse na szczęście. Nie będę taka jak moja matka, rozrywkowa dziewczyna, która około 1978 roku nadal nie zorientowała się, że impreza dobiegła końca; kobieta z natapirowanymi włosami, kocim okiem podkreślonym czarnym eye-linerem i gładkimi usteczkami pociągniętymi błyszczykiem, spryskana perfumami od Giorgio, która w wieku dwudziestu sześciu lat nakładała sobie trzy warstwy szybkoschnącego lakieru i była tak zajęta grą w tenisa, koleżankami i kumpelkami od gry w madżonga oraz mężem i jego zdrowiem, że miała niewiele czasu dla swojego jedynego dziecka, które zresztą niezbyt ją ciekawiło. Wiedziałam, że mnie kochała, przynajmniej tak mówiła, ale kiedy siedziałam przy obiedzie albo bawiłam się na podjeździe, uderzając piłką tenisową o ścianę garażu, przerywała na chwilę piłowanie paznokci lub lekturę magazynu „People”, podnosiła wzrok i patrzyła na mnie tak, jakbym była hotelowym gościem, który powinien wymeldować się kilka tygodni wcześniej, ale z niewyjaśnionych powodów nadal przebywał w pokoju.

Zanim skończyłam osiem lat, rodzice zapytali mnie, co chciałabym dostać na urodziny. Myślałam o tym od dawna i wiedziałam dokładnie, co odpowiedzieć. Chciałam, by moja matka, która zwykle spała, gdy wychodziłam do szkoły, zabrała mnie na śniadanie do Peterman’s, miejscowego bistro usytuowanego pośrodku ronda, na skrzyżowaniu dwóch ruchliwych ulic w Cherry Hill. Wszyscy tam chodzili. To właśnie tam dzieciaki po szkole kupowały lody w rożkach, tam rodziny przychodziły na obiad i zamawiały burgera z grilla dla taty, suszonego tuńczyka na liściach sałaty lodowej dla mamy i porcję udek z kurczaka, krążków cebulowych i frytek z dwoma sosami dla dzieci. Jedna z moich koleżanek z klasy, Kelly Goldring, co środę jadła tam z mamą śniadanie.

– Mama nazywa te spotkania „babskim dniem” – opowiadała Kelly na zbiórce harcerskiej i wymownie przewracała oczami, by pokazać, jak głupie wydawały się jej te cotygodniowe wyjścia, ale ton jej głosu i wyraz twarzy, gdy mówiła o zjadaniu na spółkę zestawu „Głodna Dama”, tak obfitego, że zostawały z niego frytki, które Kelly zabierała na lunch, zdradzały, iż owe poranki były właśnie takie, jak zaplanowała pani Goldring – szczególne. Wyobrażałam sobie Kelly z mamą siedzące przy jednym ze stolików dla dwóch osób. Pani Golding miała na sobie sukienkę i buty na obcasie, a pod szyją zawiązaną jedwabną apaszkę, a Kelly, która zwykle nosiła dżinsy i koszulki z krótkim rękawem, założyła spódnicę odsłaniającą jej pokryte strupami kolana. Miałam przed oczami kelnerkę, która staje obok nich z wypiętym biodrem i notatnikiem w dłoni i pyta:

– Co wam podać, dziewczyny?

Podczas mojej wyprawy do bistro mama zamówiłaby sałatkę owocową, a ja jajka na bekonie. Jajecznica byłaby puszysta, bekon chrupiący, a mama nad owocami i mocną kawą pytałaby mnie o nauczycielki, lekcje, zastęp harcerski i rzeczywiście słuchałaby moich odpowiedzi.

Tego właśnie pragnęłam. Nie roweru ani komputera Atari, nie nowych kaset Stinga lub Genesis ani książek o Trixie Belden. Chciałam pójść na śniadanie z mamą. Tylko my dwie przy stoliku, sam na sam przez czterdzieści pięć minut – tyle zajęłoby nam zjedzenie specjalnego zestawu.

Powinnam podejrzewać, że sprawy nie potoczą się tak, jak planowałam, kiedy rano w dniu moich urodzin mama zeszła do kuchni z mizernym wyrazem twarzy, jednym okiem umalowanym i wytuszowanym, a drugim nietkniętym.

– Chodź – oznajmiła szorstkim głosem ze swoim filadelfijskim akcentem, tego dnia bardziej wyraźnym niż zazwyczaj. Dłoń jej drżała, gdy sięgała po klucze i skrzywiła się, kiedy otworzyłam drzwi, by sprawdzić, czy przed domem czeka na nas taksówka. Rzadko zdarzało się, by mama wstawała z łóżka przed dziewiątą i nigdy nie widziałam jej bez makijażu. Tego ranka była blada i wydawała się lekko roztrzęsiona, jakby promienie słońca, padając na skórę, zadawały jej ból, a podłoga falowała pod jej stopami.

Tłumaczyłam sobie, że ów stan był spowodowany Wypadkiem, któremu uległa, gdy miałam cztery lata. Nie znałam wielu szczegółów, wiedziałam jedynie, że prowadziła samochód, że padał deszcz, najechała na plamę benzyny na drodze i samochód przekoziołkował. Sześć tygodni spędziła poza domem, najpierw w szpitalu, gdzie składali jej ramię za pomocą metalowych śrub, a później w placówce odwykowej. Nadal miała blizny, delikatny zarys rozcięcia na lewym policzku i ślady chirurgicznych nacięć na ramieniu. Były też „blizny, których nie widać”, jak złowieszczo określał je ojciec. Od tamtej nocy mama nigdy więcej nie prowadziła samochodu. Podskakiwała na dźwięk głośno zamykanych drzwi od auta lub strzelającego gaźnika, nie była w stanie oglądać pościgów ani wypadków samochodowych w filmach ani w telewizji. Kilka razy w miesiącu opuszczała swoje mecze tenisowe, a ja po powrocie ze szkoły znajdowałam ją w zaciemnionej sypialni złożoną migreną.

Rankiem w dniu moich urodzin mama wśliznęła się obok mnie na tylne siedzenie samochodu. Czułam aromat perfum Giorgio, pasty do zębów, a pod spodem stęchły zapach snu. Taksówka zatrzymała się przed restauracją. Mama sięgnęła do kieszeni żakietu i podała mi banknot dziesięciodolarowy.

– To wystarczy, prawda? – Wpatrywałam się w pieniądze z otwartymi ustami. Mama zmarszczyła pociągnięte kredką brwi. Wyglądała na zdezorientowaną. – Och! – Zanim odwróciła głowę w stronę szyby, dostrzegłam przelotnie na jej twarzy wyraz zaskoczenia i, jak mi się wydawało, wstydu. – Och, kochanie, przepraszam. Kiedy powiedziałaś: „Chcę, żebyś zabrała mnie do Peterman’s”, pomyślałam… – Machnęła ręką, jakby odpędzała myśl, że córka chciałaby zjeść urodzinowe śniadanie z matką. – Ponieważ wiedziałam, że wstanę wcześnie, umówiłam się na debla. – Zerknęła na zegarek. – Muszę lecieć i się przebrać… Mitzie i Ellen pewnie już czekają.

– W porządku – powiedziałam. Czułam, jak łzy szczypią mnie w powieki i palą w gardle, ale wiedziałam, że lepiej nie płakać. „Nie denerwuj matki”, mawiał ojciec.

– Czy dziesięć dolarów ci wystarczy? – Skąd miałam wiedzieć? Nie miałam pojęcia, ale przytaknęłam. – W takim razie miłego dnia. Wszystkiego najlepszego! – Dała mi buziaka i pomachała radośnie, zanim wysiadłam z taksówki i delikatnie zamknęłam za sobą drzwi.

Nie odważyłam się pójść do restauracji. To nie była środa, ale i tak wyobrażałam sobie, że usiądę przy barze i zobaczę przy stoliku Kelly i jej mamę. Nie wiedziałam nawet, czy ośmiolatka może sama przebywać w restauracji i zamówić posiłek. Oczywiście potrafiłam przeczytać kartę dań, ale byłam zbyt nieśmiała, by porozmawiać z kelnerką, i za bardzo niepewna, żeby poprosić o rachunek i zostawić napiwek. Zamiast tego poszłam do cukierni, gdzie wybrałam ciastka, wskazując je w gablocie: dwa pączki z lukrem, dwa z czekoladą, jeden z dżemem i jeden z budyniem. Z centrum miasta do mojej szkoły prowadziła ścieżka przez las, a w tamtych czasach dziecko, nawet dziewczynka, mogło samo chodzić przez las. Rodzice nie martwili się, że ktoś je porwie albo będzie napastował. Szłam w cieniu drzew, kopiąc sosnowe igły i pożerając słodycze. Bez tchu pochłaniałam pączki wielkimi kęsami, tłumiąc smutek i starając się pamiętać o tym, co mówiła mama – że mnie kocha – zamiast o tym, jak się przez nią czułam. Przy budynku wydziału językoznawstwa zwymiotowałam i mama musiała wziąć taksówkę, żeby po mnie przyjechać. Stała w gabinecie pielęgniarki, nadal w białym stroju do tenisa, niecierpliwiła się i przewracała oczami, kiedy grzebałam w plecaku w poszukiwaniu książek, jednak gdy usiadłyśmy na tylnym siedzeniu taksówki, zacięty dzióbek zniknął i przyjęła niemal życzliwy wyraz twarzy.

Była ubrana w spódniczkę tenisową i niebieską nylonową bluzę z białymi paskami na rękawach. Opalone nogi trzymała złączone, podczas gdy moje, obleczone w czarne rajstopy i schowane pod najlepszą spódniczką w czerwono-zieloną kratę, prawdopodobnie zajmowały całe siedzenie.

– Śniadanie chyba ci zaszkodziło – powiedziała. Sięgnęła do torby i wyjęła z niej bidon i ręcznik. Dała mi się napić, a potem delikatnie otarła mi czoło i usta.

Siedziałam teraz w gabinecie lekarza Ellie i westchnęłam, przypomniawszy sobie, jak wyróżniona się czułam, kiedy mama pozwoliła mi napić się ze swojego specjalnego, niebieskiego bidonu. Nigdy nie marzyłam nawet o tym, by wyjąć go z jej torby, nie mówiąc już o wypluciu płynu z powrotem do środka. W tym momencie lekarz wszedł do pomieszczenia.

– Witam, panno Eloizo! – Doktor McCarthy miał na sobie błękitną lnianą koszulę, która pasowała odcieniem do jego oczu, białe spodnie i wyprasowany biały kitel z nazwiskiem wyszytym niebieską nitką. Ellie wyrwała się z moich objęć i drżąc, stanęła w drzwiach, gotowa do ucieczki. Wzięłam ją na ręce i ignorując protesty swoich pleców, posadziłam na pomarszczonym białym ręczniku papierowym rozłożonym na kozetce. Lekarz ze starannie przystrzyżoną bródką i stetoskopem nonszalancko zawieszonym na szyi podszedł do leżanki i z powagą wyciągnął do Ellie dłoń. – Eloizo – zaczął. – Co słychać w hotelu Plaza?

Zachichotała, zasłaniając dłonią usta, by ochronić ruszający się ząb. Teraz, kiedy zwrócił na nią uwagę przystojny mężczyzna, stała się uosobieniem uroku i radości. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami na krawędzi kozetki z taką gracją, że mogłaby śmiało udzielić wywiadu telewizyjnego.

– Poszłyśmy na podwieczorek w moje urodziny.

– Co ty powiesz? – Kiedy gawędzili o jej urodzinowym wyjściu, białych rękawiczkach, o żółwiu nazwanym, oczywiście, Skipperdee1 i o grze komputerowej, która była bardzo „zawanasowana”, lekarz zręcznie przeprowadził badanie, zajrzał Ellie w oczy i do uszu, osłuchał serce i płuca i sprawdził odruchy. – Panno Ellie, czy coś pani dolega?

Postukała się palcem wskazującym w usta.

– Hmmm.

– Jakieś kłopoty ze snem albo w toalecie?

Potrząsnęła głową.

– A jak z jedzeniem? Dostajesz dużo dobrego, zdrowego jedzonka?

Ellie rozpromieniała.

– Lubię kanapki z ogórkiem!

– Kto nie lubi dobrej kanapki z ogórkiem? – Lekarz z szerokim uśmiechem odwrócił się do mnie. – Jest idealna, Allison. Uważam, że powinnaś ją zatrzymać. – Potem ściszył głos i ujął mnie za rękę. – Porozmawiajmy chwilę na zewnątrz.

Serce stanęło mi na moment. Czyżby zobaczył quiz, który rozwiązywałam? Czy zrobiłam lub powiedziałam coś, co mogłoby mnie zdradzić? Wręczyłam Ellie iPada i wyszłam na korytarz, a młoda kobieta z grupy studentów medycyny, którzy asystowali przy badaniu, weszła do gabinetu, by przypilnować Ellie. „Czy lubisz broadwayowskie musicale?”, usłyszałam pytanie córki, gdy doktor McCarthy prowadził mnie w stronę okna na końcu korytarza.

– Chciałem się tylko dowiedzieć, jak sobie pani radzi. Ma pani jakieś pytania? Obawy?

Starałam się, by mój długo wstrzymywany oddech zabrzmiał jak najciszej. Może wybrałam doktora McCarthy’ego z błahych powodów – był pierwszym pediatrą, który nie zwracał się do mnie per „mamo” – ale okazało się, że dokonałam doskonałego wyboru. Słuchał, gdy mówiłam, nigdy nie wyganiał mnie z gabinetu ani nie zbywał żadnych pytań, które zadawałam jako świeżo upieczony rodzic, i wprowadzał niezbędną równowagę pomiędzy mną, skłonną do paniki, i Dave’em, facetem, który owinąłby złamaną nogę taśmą klejącą i uznał, że nic się nie stało.

Doktor McCarthy położył kartę Ellie na kaloryferze.

– Jak egzema?

– Nadal stosujemy maść i w przyszłym miesiącu idziemy na wizytę do doktora Howarda. – Jak się dowiedziałam, problemy skórne, podobnie jak alergie pokarmowe, były jednym z dobrodziejstw, które niosło ze sobą posiadanie wrażliwego dziecka.

– A jak ze szkołą? – Lekarz przejrzał kartę Ellie. – Jak poradziła sobie z przejściem z przedszkola do szkoły?

Skrzywiłam się na wspomnienie pierwszego dnia w szkole, kiedy Ellie trzymała mnie kurczowo za nogę i łkała, jakbym posyłała ją na zesłanie, a nie na sześć godzin do renomowanej (i bardzo drogiej) Stonefield: Wspólnoty Nauki. W głowie pozwalałam sobie na cichy bunt i nazywałam placówkę zwyczajnie szkołą Stonefield.

– Trudno znosiła pierwszych kilka tygodni, ale teraz jest już w porządku – „W porządku” było co prawda stwierdzeniem na wyrost, ale przynajmniej Ellie nie łkała przy każdym rozstaniu i nie przylegała do mnie jak rzep. – Cieszę się, bo zaczęła czytać.

Lekarz ponownie zajrzał do karty.

– A co z koszmarami nocnymi?

– Jest lepiej. Jednak nadal nie lubi głośnych dźwięków. – Ani filmów w kinie i innych miejsc, takich jak pracownie, gdzie można pomalować własne wyroby ceramiczne, czy biblioteki, gdzie czytane są bajki dla dzieci; wszystkich, w których mówią naraz więcej niż dwie lub trzy osoby. Westchnęłam. – Mam wrażenie, że Ellie wszystko odczuwa intensywniej niż inne dzieci.

– Może tak właśnie jest – odpowiedział. – Jak jednak wspominałem, większość dzieci z tego wyrasta. W wieku dziesięciu lat będzie panią błagała o lekcje gry na perkusji.

– To takie trudne – powiedziałam i zaraz potem zamknęłam usta. Nienawidziłam słuchać własnych narzekań na Ellie, mając świadomość, że są na świecie kobiety, które chcą zajść w ciążę, a nie mogą, podobnie jak istnieją przecież dzieci z prawdziwymi, poważnymi problemami, zacznie wykraczającymi poza nietolerancję głośnych dźwięków i sporadyczne wysypki. Były samotne matki posiadające znacznie mniej środków do życia niż ja. Kimże byłam, ze swoim wielkim domem i pracą, by narzekać na cokolwiek?

Doktor McCarthy położył dłoń na moim przedramieniu i spojrzał na mnie z taką życzliwością, że niemal się rozpłakałam, co byłoby absurdalne.

– Proszę mi powiedzieć, co pani robi, by zadbać o siebie samą?

Przez ułamek sekundy miałam ochotę skłamać i sprzedać mu historyjkę o tym, że chodzę na zajęcia z jogi, a nie tylko za nie płacę, i ćwiczę pilates, chociaż w rzeczywistości miałam jedynie karnet urodzinowy sprzed dwóch lat, który poniewierał się gdzieś w szufladzie.

– Właściwie nic. Po prostu nie mam na to czasu.

Lekarz poprawił stetoskop.

– Musi pani znaleźć na to czas. To ważne. Słyszała pani, jak w samolotach mówią, że w razie awarii rodzice powinni najpierw sami założyć maski tlenowe? Nikomu na nic się pani nie przyda, jeśli nie zadba o siebie. – Niebieskie oczy doktora schowane za okularami patrzyły na mnie łagodnie, a z jego postawy bił taki spokój, jakby nigdzie nie musiał iść i nie miał do zrobienia nic pilniejszego niż stać całe popołudnie i słuchać opowieści o moich głupich, wydumanych problemach. – Chciałaby pani z kimś porozmawiać?

Nie odpowiedziałam. Nie chciałam rozmawiać z kimś. Chciałam rozmawiać z nim. Chciałam wrócić do jego gabinetu, niewielkiego, ale przytulnego, z półkami pełnymi książek, biurkiem, na którym piętrzyły się karty pacjentów, i ustawioną przy ścianie, wygodnie powycieraną kanapą. Doktor wskazałby mi miejsce, zaproponował filiżankę herbaty i zapytał, co się dzieje, a ja opowiedziałabym mu o Davie, Ellie, o mamie i tacie. O tabletkach. Otuliłabym się kocem i ucięła sobie drzemkę, podczas gdy wolontariusze zabawialiby Ellie w poczekalni, a doktor McCarthy obmyślałby plan, jak mnie naprawić. Zamiast tego głośno przełknęłam ślinę.

– Mam się dobrze – odpowiedziałam lekko zachrypniętym głosem i posłałam mu uśmiech, ten sam, którym obdarzyłam mamę, gdy wysiadałam z taksówki w dniu moich ósmych urodzin.

– Na pewno? Wiem, jak czasem trudno to zrobić. Jeśli uda się pani znaleźć choćby dwadzieścia minut, by pójść na spacer albo po prostu posiedzieć w ciszy…

Dwadzieścia minut. To wydało mi się niewiele do momentu, gdy zaczęłam myśleć o pracy, o tym, jak czasochłonne okazało się pisanie pięciu postów na bloga tygodniowo, i o tym, że oprócz płatnego zajęcia dodatkowo na ochotnika zgodziłam się przeprojektować stronę internetową corocznej cichej aukcji w Stonefield. Nadal wisiały nad nami comiesięczne raty kredytu hipotecznego, których wysokość wciąż nas zdumiewała, i krążące w „Examinerze” plotki o kolejnych rychłych zwolnieniach. Były też niezłożone pranie, niewykonane ćwiczenia, warzywa z naturalnych upraw gnijące i rozpływające się w lodówce, ponieważ po ośmiu godzinach przy biurku i kolejnych dwóch spędzonych na wysłuchiwaniu krzyków córki, która nie mogła znaleźć konkretnego misia pośród wielu maskotek, nie byłam w stanie szukać przepisu, przygotowywać posiłku i zmywać po jego skończeniu. Żywiliśmy się gotowymi daniami, chińskim jedzeniem na wynos i mrożonymi pizzami. Jeśli w sobotnie popołudnie czułam się szczególnie winna, robiłam zapiekankę z podwójnej ilości składników, by część zamrozić.

Doktor McCarthy wsunął kartę Ellie pod pachę i spojrzał w dół na czasopismo w mojej dłoni.

– Czyta pani jeden z tych artykułów w stylu Jak być lepszą w łóżku? – zapytał.

Uśmiechnęłam się lekko i zamknęłam magazyn, by nie zobaczył, co naprawdę czytałam. To było szaleństwo. Nie miałam żadnego problemu z lekami. Nie mogłam go mieć.

Doktor zerknął ponad moją głową na zegar na ścianie. Słyszałam, jak za drzwiami gabinetu Ellie ze studentką śpiewa piosenkę Zamek na chmurce. „Nikt nie mówi za głośno i nie krzyczy do siebie, w moim zamku na chmurce, na błękitnym niebie”.

Posłałam mu kolejny uśmiech, a on ostatni raz uścisnął moje ramię.

– Proszę dbać o siebie – powiedział i już go nie było.

Wcisnęłam czasopismo na dno torebki. Z powrotem założyłam Ellie ubranie, wygładziłam szwy w skarpetkach, zapięłam sukienkę na guziki i zaplotłam jej warkocze. Wzięłam córkę za rękę, gdy przechodziłyśmy przez ulicę, i zapłaciłam za parking, a potem, zanim ruszyłam na południowy zachód, do cukierni Federal Donuts na gorącą czekoladę, którą jej obiecałam, sięgnęłam do torebki po puszkę po miętówkach. Nie, pomyślałam, i przypomniałam sobie pytanie z testu: Czy kiedykolwiek planowałaś nie zażyć danego dnia leku lub nie wypić alkoholu, a zrobiłaś to mimo wszystko? Jaką miałam wymówkę, żeby zażywać leki?

Może moja matka była chłodna i niezbyt mną zainteresowana, ale to miało miejsce w latach siedemdziesiątych, zanim słowo „rodzic” stało się czymś więcej niż automatycznie otrzymywanym tytułem, kiedy matki rutynowo wkładały małe dzieci do kojca, a same przygotowywały sobie martini albo zapalały cienkie papierosy Virginia Slim. Miałam wielki dom na przedmieściach. Czyż nie tego powinna chcieć każda kobieta? Miałam pracę, w której się sprawdzałam i którą lubiłam, nawet jeśli czasami stres z nią związany wydawał mi się nie do zniesienia. Miałam uroczą córkę, a czy lekka nadwrażliwość była rzeczywiście tak wielkim problemem? Mam się dobrze, pomyślałam. Wszystko jest w porządku. Jednak już w trakcie tej myśli, moje palce otwierały pudełeczko, odnajdywały kredowy, biały owal i umieszczały go, jak komunię, w pełnej wyczekiwania przestrzeni pod językiem. Słyszałam, jak miażdżona między zębami tabletka pęka, skrzywiłam się, gdy znajoma gorycz wypełniła mi usta, i zapalając silnik, wyobraziłam sobie, że czuję, jak chemiczna słodycz rozluźnia moje spięte mięśnie, spowalnia tętno, ucisza nieustającą paplaninę myśli w głowie i pozwala płucom rozprężyć się na tyle, by wziąć głęboki oddech.

Na rogu Szóstej i Chestnut zobaczyłam na chodniku kobietę. Miała czerwoną twarz, jej spuchnięte stopy wylewały się z pozbawionych sznurówek trampek, a w dłoniach trzymała papierowy kubek. Pomarszczone usta poruszały się nad bezzębnymi dziąsłami. Miała brudne opuchnięte ręce, ciało owinięte warstwami ubrań, a na tym wszystkim puchową kurtkę. Za nią stał wózek sklepowy pełen wypchanych worków na śmieci. Na szczycie tej konstrukcji siedział mały skulony piesek w znoszonym niebieskim swetrze.

Ellie powoli odczytała na głos każde słowo na jej tabliczce. „Bezdomna. Potrzebuję pomocy. Niech was Bóg błogosławi”.

– Mamusiu, co znaczy „bezdomna”?

– To znaczy, że nie ma gdzie mieszkać. – Cieszyłam się, że w samochodzie nie ma Dave’a. Wyobrażałam sobie jego odpowiedź: „To znaczy, że nie chce pracować, by zatroszczyć się o siebie, i uważa, że ktoś inny powinien zapłacić za to, czego potrzebuje”. Kiedy wychodziłam za niego, wiedziałam, że jest bardziej konserwatywny niż ja, ale w ciągu dziesięciu lat, które upłynęły od tego czasu, zaczął twierdzić, że wszystkim problemom w życiu jego i innych ludzi winni są liberałowie.

Ellie się zastanowiła.

– Może mogłaby zamieszkać w naszym pokoju gościnnym?

Przygryzłam wargę, zanim zdążyłam automatycznie odpowiedzieć: „Nie, kochanie, tam mieszka twój tata”. Tak rzeczywiście było od ostatnich przynajmniej sześciu tygodni. Może dłużej. Nie chciałam o tym myśleć. Zamiast tego powiedziałam:

– Prawdopodobnie ta pani potrzebuje specjalnej pomocy, nie tylko mieszkania.

– Jakiej pomocy?

Na szczęście światło zmieniło się na zielone. Włączyłam się do ruchu i podjechałam pod cukiernię, czując, jak narkotyczna błogość otula mnie i trzyma mocno w swych objęciach. Wychodząc ze sklepu, uchwyciłam swoje odbicie w witrynie i porównałam ów widok – biała kobieta średniego wzrostu, w jasnobrązowym płaszczu z wielbłądziej wełny, orzechowych skórzanych kozakach z najnowszej kolekcji, z wyprostowanymi włosami opadającymi gładko na ramiona – z obrazem kobiety na rogu. Delikatny makijaż, pomyślałam z typową otwartością i akceptacją, które towarzyszyły mi po połknięciu jednej lub dwóch tabletek, i mogłabym nawet uchodzić za ładną. A nawet jeśli nie, to daleko mi było do tamtej kobiety, stwierdziłam w drodze do domu. Ellie śpiewała razem z Carly Rae Jepsen, a miasto, w którym byłam kiedyś bardzo szczęśliwa, umykało w lusterku wstecznym. To ona była uosobieniem nałogu. Nie ja. Nie ja.

2

Budzik zadzwonił o szóstej piętnaście. Nie otwierając oczu, sięgnęłam po omacku w kierunku szafki nocnej, odnalazłam brzęczący telefon i wyciszyłam go, przesuwając palcem po ekranie. Potem leżałam bez ruchu na plecach, słuchałam pochrapywania śpiącej obok Ellie i jak co rano toczyłam w myślach tę samą walkę: poćwiczyć czy spać dalej?

Powinnam poćwiczyć, powiedziałam sobie. Następnego dnia po wizycie lekarskiej Ellie zadzwoniła do mnie weryfikatorka i poinformowała, że artykuł o Kobiecym Salonie ukaże się dzisiaj na stronie internetowej „Wall Street Journal”, a dzień później w wydaniu papierowym. Powiedziałam o tym Dave’owi, ale niewiele na ten temat rozmawialiśmy. Nie chciałam, by pomyślał, że się przechwalam albo w jakiś sposób próbuję podkreślić różnicę między nami: on pisał artykuły, ale to ja jakimś cudem stałam się bohaterką takiego tekstu. Dave nie zauważył mojego zdenerwowania, tego, że niewiele jadłam przy obiedzie i nie spałam przez większość nocy. Zamartwiałam się, że zdjęcie okaże się okropne, a cały świat i wszyscy znajomi zaraz po przebudzeniu dowiedzą się, ile dokładnie mam podbródków.