Przerwane milczenie

Część pierwsza

Nad Stanbury zawisła osobliwa cisza.

Ogromna, wszechogarniająca cisza, jakby świat nagle
wstrzymał oddech.

„Prawdopodobnie – pomyślała Jessica – wszyscy wyszli.
Pewnie na zakupy”.

Chociaż to byłoby akurat dziwne, gdyż rano nikt nie wspomniał o tym ani słowem, a tego rodzaju wyprawy zazwyczaj wcześniej omawiano. Zawsze zresztą wszystko ze sobą omawiali. Oprócz spraw, które mogłyby zachwiać podstawami ich przyjaźni. Ale przecież nie zaliczało się do nich wyjście na zakupy.

Cisza ta oznaczała jednak coś głębszego.

Jessica zastanawiała się, co jest inaczej, ale nie mogła sobie tego uzmysłowić. Może również wskutek ogromnego zmęczenia. Wydarzenia ostatnich dni, nękające ją raz po raz mdłości
spowodowane ciążą, niesamowite ciepło. Nie pamiętała, żeby
kiedykolwiek w kwietniu utrzymywała się bez przerwy taka ładna pogoda. Już pewien czas temu zanosiło się na lekkie ochłodzenie, ale
przytłaczająca duszność, niestety, wróciła.

Jessica zawędrowała dalej, niż zamierzała, obeszła prawie całą posiadłość, lasek na zachodzie i wzgórza na południu.
I dopiero teraz spostrzegła, że bardzo się spociła – ma spoconą twarz, włosy zlepione na karku, i że dostała zadyszki. Barney, jej
szczeniak, podskakiwał przed nią jak gumowa piłeczka i był tak
dziarski, jakby tego dnia nie biegał jeszcze ani pięciu minut. Na ogół ona też nie narzekała na kondycję, ale tej nocy dręczyły ją złe sny, a w minionych tygodniach często wymiotowała. Teraz, pod koniec trzeciego miesiąca, wydawało się, że jest już lepiej, nadal jednak czuła się bardzo osłabiona.

Była po prostu zbyt ciepło ubrana. Kurtkę przewiązała wokół bioder już wcześniej, jeszcze kiedy ciężko stąpała po wysoko
położonych łąkach. Kilka razy przyłapała się na tym, że ostrożnie ogląda się za siebie. Podczas długich samotnych spacerów wielokrotnie go spotykała. Jakby na nią czekał, jakby był pewien, że przyjdzie.
Wyczuł w niej sojuszniczkę i może nawet aż tak bardzo się nie mylił. Co oczywiście oznaczało, że naruszała najwyższy nakaz grupy, ale od kilku dni i tak zadawała sobie pytanie, czy ta grupa nadal jest dla niej ważna, albo lepiej: czy ona jeszcze chce do niej należeć.

Minęła wysoką bramę z kutego żelaza, prowadzącą do
posiadłości. Często była otwarta, teraz również stała otworem. Ponieważ mur, który otaczał majątek, skruszał na wielu odcinkach albo
w ogóle się rozpadł, zbytnia akuratność i tak nie miała tutaj sensu.

Rozejrzała się z nadzieją – skoro wszyscy gdzieś wyjechali, to może ktoś właśnie wraca i podwiezie ją od bramy podjazdowej do domu. Droga wiła się tu prawie na przestrzeni kilometra,
ciągle lekko się wznosząc. Jeszcze rok temu po obu jej stronach rosło wiele cienistych drzew, ale niektóre zachorowały i trzeba je było wyciąć. To sprawiło, że podjazd stracił wiele ze swojego uroku: pniaki wyglądały bardzo smutno, a gąszcz za nimi,
wprowadzający zawsze romantyczny nastrój, sprawiał naraz wrażenie
straszliwego zaniedbania.

„Bardzo to wszystko tutaj podupada” – pomyślała Jessica.

Jak okiem sięgnąć, nie było nikogo, przystanęła więc jeszcze raz na chwilę, aby głęboko zaczerpnąć tchu, po czym zaczęła
pokonywać ostatni etap trasy. Bawełniany sweter, który miała na
sobie, lepił się do pleców, czuła też, że rozgrzane stopy w trampkach mocno napuchły. Myśl o prysznicu i o szklance lodowatego soku pomarańczowego nabrała naraz obsesyjnego charakteru.

Później zaś, przez resztę dnia, będzie trzymała nogi w górze i nie ruszy się z szezlonga.

Chociaż spacer był piękny, naprawdę piękny. Wiosną w Anglii aż serce rośnie. Jessica powiodła wzrokiem za niewielkimi,
poszarpanymi obłoczkami sunącymi po jasnobłękitnym niebie i wchłonęła w nozdrza łagodny wiatr, kryjący w sobie wiele obietnic, niosący zapach kwiatów. Głaskała owieczki, które swobodnie biegały po torfowiskach i ufnie się do niej zbliżały. W dolinach i na stokach kwitły żonkile, zalewając świetliście żółtym kolorem całą tę skąpo porośniętą okolicę. Ptaki śpiewały, świergotały radośnie,
ćwierkały we wszystkich tonacjach…

Ptaki!

Przystanęła. Nagle zrozumiała, skąd wzięła się nad Stanbury ta nierzeczywista cisza.

Ptaki zamilkły. Co do jednego.

Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek doświadczyła tak
absolutnej ciszy.

Pot na jej skórze w jednej chwili wychłódł, poczuła zimne
dreszcze i uniosła ramiona. Co sprawiło, że takiego pięknego,
słonecznego dnia ptaki nagle zamilkły? Coś musiało zakłócić ich spokój, tak gwałtownie i długotrwale, że zapodziała się gdzieś radość, którą potrafiły wyśpiewać. Może to kot – zbójecki, żądny krwi kot
pochwycił jednego z nich i zabił, a śmiertelne krzyki ptaka utonęły w tej ciążącej, zapierającej dech ciszy?

Chociaż nadal czuła się wyczerpana, zaczęła iść szybciej.
Poczuła pierwsze ukłucie w boku. Chętnie biegłaby tak szybko jak
Barney, ale nie miała siły. Jeszcze kilka miesięcy i będzie niekształtnie opuchnięta, poza tym prawdopodobnie zacznie chodzić, kołysząc się niczym kaczka. Czy jednak później znów schudnie i zacznie
wyglądać jak dawniej? Na ostatnich metrach dzielących ją od domu myśl ta, chociaż bezsensowna, nie chciała jej wyjść z głowy, choć Jessica właściwie wiedziała, że kwestia figury w tym momencie w ogóle nie ma dla niej znaczenia. Było raczej tak, że to ona sama
wysuwała ją jakby na pierwszy plan, aby nie musieć myśleć o czymś innym. O tym, dlaczego marznie, chociaż jest jej gorąco, dlaczego swędzi ją skóra głowy i dlaczego odnosi dziwne wrażenie, że tak bardzo musi się śpieszyć.

Także o tym, dlaczego ten jasny wiosenny dzień nagle nie jest już taki jasny.

Dostrzegła szczyt domu, część pięknej fasady budynku
zbudowanego w angielskim stylu późnogotyckim, refleksy promieni słonecznych kładły się na szybach z ołowiowego szkła.
Z nawyku przeliczyła okna na poddaszu. Robiła to zawsze, idąc pod górę – czwarte od lewej strony było oknem ich małżeńskiej sypialni – i udało się jej dostrzec niewyraźny zarys bukietu żonkili, które zerwała jeszcze wczoraj wieczorem i wstawiła do wazonu.

Przystanęła, a jej twarz opromienił uśmiech.

Widok kwiatów przywrócił jej spokój ducha.

Wtedy na środku brukowanego dziedzińca spostrzegła
Patricię klęczącą przy drewnianym korycie. Przy korycie, z którego niegdyś piły owce czy krowy, a które ktoś przed laty znalazł na
terenie Stanbury i przeniósł tutaj. Od tej pory sadzono w nim
kwiaty, wiosenne, letnie, jesienne, zimą zaś wtykano do środka gałęzie jodły, wokół których wił się łańcuch lampek.

– Hej! – powiedziała Jessica. – Czy nie masz wrażenia, że
nagle bardzo się ociepliło?

Patricia najwyraźniej jej nie usłyszała, bo nie odpowiedziała, a jej szczupłe ciało nawet nie drgnęło, sprawiając wrażenie
bardzo dziecinnego ciała, odzianego w powypychane dżinsy, koszulę w biało-niebieską kratkę i gumowe rękawice.

Barney warknął cicho i naraz stanął jak wryty.

Jessica podeszła kilka kroków bliżej.

Patricia nie klęczała przy korycie, jak to wyglądało na
pierwszy rzut oka, tylko była przewieszona przez jego krawędź, głową do dołu, z twarzą w świeżej wilgotnej ziemi. Jej lewa ręka opadła na bok, sprawiając wrażenie osobliwie wykręconej. Druga
spoczywała obok głowy, z palcami wbitymi w ziemię, jakby tam znajdowało się jakieś oparcie albo coś, czego warto się było przytrzymać.

Na kocich łbach wokół martwego ciała utworzyła się kałuża krwi, co kłóciło się z pierwszym, mimowolnym wrażeniem, że
Patricia mogła doznać nagłego zaburzenia krążenia lub mdłości.

Stało się coś znacznie straszliwszego. Coś, co było zbyt
straszne, aby w ogóle można było pomyśleć tę myśl do końca.

Jessica czuła, że musi sprawdzić, co zrobiono Patricii, ostrożnie odciągnęła więc ciało od koryta, co nie było trudne, gdyż Patricia nie była od niej wyższa i ważyła niewiele więcej niż nastolatka.
Głowa przechyliła się na bok, jak gdyby wisiała jedynie na jedwabnej nitce. Wszystko było powalane krwią: koszula, długie włosy,
koryto. Również ziemia wydawała się wilgotna i ciężka od krwi.

Ktoś poderżnął Patricii gardło i zostawił leżącą tam, gdzie właśnie pracowała, usuwając pozostałe po Bożym Narodzeniu gałęzie jodły i napełniając koryto świeżą ziemią – tam, gdzie
akurat sadziła świeże kwiaty. Udusiła się, wykrwawiła, w śmiertelnej walce wpiła palce w ziemię.

W powietrzu czuło się krew.

Ptaki z przerażenia przestały śpiewać.

„Cisza tej chwili – pomyślała Jessica – już nigdy nie opuści Stanbury. Żadne głośne słowo nie będzie tu już nigdy na miejscu, nie mówiąc o śmiechu czy o radosnej wrzawie dzieci…”.

Na myśl o tym mimo woli pogładziła się po brzuchu,
zadając sobie pytanie, jaką krzywdę wyrządzi płodowi fakt, że matka przeżyła szok – a przeżyła go na pewno, szok bowiem to
najmniejsze, co można przeżyć, gdy w dawnym poidle dla owiec znajduje się przyjaciółkę z poderżniętym gardłem. I czy przypadkiem nie straci dziecka.

Dopiero później zaczęła się zastanawiać, czy sprawca zniknął, czy też może kręci się jeszcze gdzieś w pobliżu. Myśl ta sprawiła, że nogi nagle odmówiły jej posłuszeństwa. Stała jak
sparaliżowana, a w tej śmiertelnej ciszy słyszała jedynie własny, przepełniony strachem, zasapany oddech.

Sobota, 12 kwietnia – czwartek, 24 kwietnia1

Phillip Bowen z absolutnym zdumieniem stwierdził, że jeszcze nigdy
w życiu tak naprawdę nie żywił do nikogo uczucia nienawiści.
Chociaż oczywiście dawniej wydawało mu się już kilkakrotnie, że jednak
nienawidzi – na przykład Sheili, kiedy mimo wszystkich jej
obietnic i zapewnień raz po raz przyłapywał ją z igłą wbitą w ramię – to
jednak dopiero teraz zrozumiał, że emocje te najpewniej wiązały się
z wściekłością, bólem, gniewem i smutkiem, ale nie z nienawiścią.

Tę bowiem poczuł dopiero teraz, stojąc przed domem,
z którego ani jedna cegła nie należała do niego, a było to uczucie tak
silne i przemożne, że odbierał je jako całkowicie nowe. Uczucie, które
przeżywał po raz pierwszy w życiu.

Budynek miał prostą konstrukcję o zwyczajnej, czytelnej linii.
Był skromny, bez zdobień i właśnie taki, jak Phillip wyobrażałby
sobie swój wymarzony dom, gdyby kiedykolwiek znalazł się
w sytuacji skłaniającej go do myślenia o jego posiadaniu. Piętro i poddasze
z małymi wykuszami i okienkami ze szkła ołowiowego. Obok
ciężkich dębowych drzwi wejściowych piął się bluszcz, niknący później
gdzieś w kutej z żelaza kracie balkoniku na piętrze.

Obchodząc dom dookoła, natrafiało się na ogromny taras.
Ciągnął się wzdłuż tylnej ściany i był ograniczony balustradą
z piaskowca, otwartą z przodu i ustępującą miejsca okazałym schodom. Cztery
podłużne stopnie prowadziły do ogrodu, a właściwie rozległego
parku pełnego łąk i kęp drzew, otoczonego bardzo starym kamiennym
murem, który jednak kruszał, a nawet zanikał w tylu miejscach, że
często trudno było powiedzieć, gdzie właściwie przebiega granica
tej parceli. Phillip wszystko dokładnie obejrzał. Okrążył cały teren,
całą posiadłość, co zajęło mu prawie cztery godziny. A teraz wszedł
po schodach na taras, starając się wyobrazić sobie, jakie to musi
być uczucie, gdy dzień w dzień człowiek niedbale wbiega po nich
i wybiega, wiedząc, że jak okiem sięgnąć wszystko to należy tylko
do niego.

W ocienionym rogu werandy zobaczył cztery donice z terakoty,
w których tkwiły zeschłe kwiaty, co wskazywało, że posiadłość
służyła jako letnisko, a tylko z rzadka, raz na pewien czas, pielęgnowali ją
ogrodnik i sprzątaczka. Również trawa na dole, w części przylegającej
bezpośrednio do parku, wybujała wysoko. We wsi udzielono
Phillipowi informacji. Rozmawiał z właścicielką sklepu wielobranżowego,
która niezwykle chętnie dzieliła się posiadaną wiedzą.

– Moja siostra tam sprząta i co trzy tygodnie sprawdza, czy
wszystko jest w porządku. A zanim państwo przyjadą, wietrzy
dokładnie i wyciera kurze, czasem także wstawia świeże kwiaty do
pokojów. Jest jeszcze Steve, ogrodnik. On właściwie nie jest
ogrodnikiem, pracuje w jakiejś firmie w Leeds… ale oczywiście pieniędzy
nigdy nie wystarcza, tak że zawsze jest wdzięczny, jak może sobie
gdzieś trochę dorobić. Kosi więc trawnik i dogląda parceli…

Phillip szybko jej przerwał, gdyż historia ogrodnika Steve’
a nieszczególnie go interesowała.

– Ta posiadłość należy do Niemców, prawda?

– Tak, ale oni są bardzo mili. – Sprzedawczyni, jak oszacował
Phillip, była kobietą w wieku około sześćdziesięciu pięciu lat,
przeżyła więc wojnę jako dziecko, i pewnie, co wynikało z jej
odpowiedzi, miała swoje zastrzeżenia wobec Niemców. – Właściwie nie tak
wiele się o nich wie. Oczywiście przychodzą tutaj do mnie po
zakupy, ale nie zdradzają ochoty do rozmowy. Może to zresztą kwestia
języka. Całkiem czym innym jest poprosić o chleb lub masło, a czym
innym prowadzić prawdziwą rozmowę, prawda? Tylko jedna
kobieta czasem ze mną rozmawiała… Myślę, że nieraz chciała
pogadać także z innymi ludźmi, a nie tylko z tymi ze swojej sfery. To była
bardzo miła osoba. Hiszpanka. Czarnowłosa, bardzo atrakcyjna. Ale
już dawno jej tutaj nie ma… Steve opowiadał mi kiedyś, że mąż się
z nią rozwiódł. Od ubiegłego roku ma nową żonę. Sympatyczną
kobietę, trzeba przyznać.

– Przyjeżdżają tutaj trzy małżeństwa?

– Tak. Zawsze, na wszystkie ferie i wakacje, i zawsze wszyscy
razem. Są z nimi jeszcze trzy dziewczynki, ale czyje one są… Jedna jest
już starsza, duża, ładna dziewczyna, może ma z piętnaście lat… Już
dość… Tak… – Oburącz opisała wydatny biust, z czego Phillip
wywnioskował, że dziewczyna jest bardzo dobrze rozwinięta. – Kiedyś
– dodała kobieta, zniżając głos – przyszła latem na święto do wsi,
zdaje mi się, że to było w tamtym roku. Rob – mój syn, musi pan
wiedzieć – przyłapał ją z młodym Keithem Mallorym w jego stodole, czyli
w stodole, która stoi w zagrodzie Roba, i był bardzo wściekły. Czy coś
się stało, tego oczywiście nie wiedział. W każdym razie, poinformował
o tym pana Mallory’ego, ojca Keitha, później zaś chciał się jeszcze
pofatygować do ojca tej dziewczyny, ale ja mu to odradziłam. W końcu
to nie nasza sprawa, a człowiek nigdy nie wie… To są cudzoziemcy,
nie wiadomo, jakim skandalem mogłoby się to skończyć dla Keitha!
Przedtem na placu, gdzie trwało święto, Keith ostro przystawiał się
do tej dziewczyny, tak w każdym razie mówili ci, którzy ich widzieli.
Ale cała ta historia chyba nie pociągnęła za sobą żadnych
konsekwencji, bo inaczej na pewno coś byśmy o tym wiedzieli.

Phillipa podobne opowieści raczej nie interesowały, było
jednak jasne, że jego rozmówczyni wręcz delektuje się tego rodzaju
pikantnymi anegdotkami.

– Czy zna pani bliżej jedną z tych kobiet? Nazywa się Patricia
Roth. – Wymówił to nazwisko z niemiecka, bo zapewne i ona tak to
robiła. – Jest właścicielką tej posiadłości.

– Tak, tak mówią. Była to jakaś zagmatwana historia
spadkowa. Stary McGowan chciał zapisać posiadłość synowi, który
mieszka w Niemczech, ale on nie był tym zainteresowany, wszystko więc
przeszło bezpośrednio na wnuczkę… To chyba jest ta kobieta, którą
ma pan na myśli. Patricia Roth – zastanowiła się. – Zdaje mi się, że
wiem, która to jest. Taka drobna, bardzo delikatna. Moim zdaniem
ona jest matką tych dwóch dziewczynek. Jedna ma pewnie dziesięć,
a druga około dwunastu lat. Miłe stworzenia. Towarzyszy im czasem
do Sullivanów, mieszkających po drugiej stronie, to ten dworek
zaraz na skraju wsi. Jeżdżą tam na kucykach.

Phillip myślał o tej rozmowie, stojąc na tarasie, patrząc w górę
i licząc okna, chociaż nie miał pojęcia, dlaczego to robi. Nadal nie
mógł wyobrazić sobie Patricii. To, że jest drobna i delikatna,
prowadziło go może o krok dalej, ale nie obdarzało tej kobiety twarzą ani
głosem. Kobiety, o której istnieniu dowiedział się niespełna dwa lata
temu. Tego lata, kiedy jego matka nagle zaczęła opowiadać…

Za dwa dni, zdradziła mu sprzedawczyni, wszyscy mają się
znowu zjechać na dwa tygodnie ferii wielkanocnych. Wie to od siostry,
którą wynajęto do sprzątania.

„Na pewno – pomyślał Phillip, odwracając się i rzucając
spojrzenie na ogród – wezwano również ogrodnika Steve’a”.

Trawa rzeczywiście wyrosła dość wysoko i należało ją co rychlej
skosić. Marzec i pierwsze dwa tygodnie kwietnia przyniosły na
zmianę dużo słońca i deszczu. Przyroda aż buchnęła.

Zachodnie Yorkshire. Kraina sióstr Brontë. Uśmiechnął się
szyderczo. Nie do wiary, że los przygnał go aż tutaj. Że stoi przed
domem, który pragnie posiąść. On, londyńczyk z krwi i kości. Który
nigdy nie potrafił sobie wyobrazić, że mógłby mieszkać poza
Londynem, co najwyżej w jakiejś innej metropolii: w Nowym Jorku,
Paryżu lub Madrycie. W tych trzech miastach czuł się w pewnych
okresach swojego życia jak u siebie w domu, a jednak w głębi serca
tęsknił wtedy za Londynem, przynajmniej troszkę.

Teraz zaś, w wieku czterdziestu jeden lat, stoi w Stanbury, wsi,
która nie jest zaznaczona na prawie żadnej mapie świata, i zdążył
się już zakochać w tym domu i pewnej wizji życia, choć taka
możliwość nigdy wcześniej nie przyszłaby mu do głowy.

Zajrzał przez jedno z okien do wnętrza, ale niczego nie mógł
zobaczyć przez ciężkie zasłony. Prawdę mówiąc, zastanawiał się już,
jak by tutaj wejść do środka – może któreś z okien piwnicy nie jest
dobrze zamknięte albo może są jakieś boczne drzwi, których zamek
można z łatwością wyłamać – wtedy jednak usłyszał, że po drugiej
stronie, na podjeździe przed głównym wejściem, hamuje samochód.
Phillip szybko obszedł dom dookoła i ujrzał starszą panią
wysiadającą z małego, dość rozklekotanego auta. Miała na sobie kwiecisty
kombinezon bez rękawów, a w ręce trzymała koszyk z bliżej
nieokreślonymi przyborami, domyślił się więc, że jest to sprzątaczka.

Podszedł bliżej, ona zaś najwyraźniej się wystraszyła i nieufnie
zmierzyła go od góry do dołu.

– Słucham – powiedziała, jakby wcześniej odezwał się choć
słowem.

Phillip się uśmiechnął. Wiedział, że potrafi zrobić wrażenie
mężczyzny szarmanckiego i budzącego zaufanie.

– Jak to dobrze, że pani przyjechała – powiedział. – Robi pani
tutaj porządki, prawda? Rozmawiałem już z pani siostrą.

Z twarzy kobiety zniknęło napięcie. To, że ten obcy przybysz
zna jej siostrę, sprawiło, że natychmiast wydał się jej mniej
podejrzany.

– Jestem Phillip Bowen – przedstawił się i wyciągnął do niej
rękę. – Krewny Patricii Roth.

– Ach? Nie wiedziałam, że pani Roth ma krewnych w Anglii.
– Ujęła jego rękę. – Nazywam się Collins. Chcę wysprzątać dom.
– Wskazała na koszyk, w którym znajdowały się wszystkie możliwe
środki czyszczące. – Państwo przyjeżdżają już pojutrze.

– Naprawdę bardzo się cieszę, że akurat tu panią spotykam.
Patricia już kilka tygodni temu prosiła mnie, żebym sprawdził
ogrzewanie… Podczas ostatniego urlopu coś tam podobno było nie
w porządku, a może się zdarzyć, że w kwietniu będzie jeszcze potrzebne.
– Uśmiechnął się znów, młodzieńczo i z lekkim poczuciem winy.
Pośród wielu podejmowanych przez niego prób stworzenia sobie jakiś
podstaw życia zawodowego znalazły się również studia aktorskie.
I na nich jednak nie wytrwał oczywiście do końca, chociaż
nauczyciele stale podkreślali, że ma talent, zwłaszcza gdy chodzi
o umiejętności mimiczne. – Ale jak to bywa, odsuwałem tę powinność aż
do ostatniej chwili…

Teraz ona odwzajemniła jego uśmiech.

– Znam to. Człowiek zawsze myśli, że ma jeszcze dużo czasu,
a potem nagle trzeba się porządnie naganiać. Czy jest pan
hydraulikiem?

– Nie, nie. Ale trochę się na tym znam. W każdym razie,
Patricia tak sądzi! – Wiedział, że znakomicie udało mu się sprowadzić
rozmowę na tę płaszczyznę, którą lubią proste kobiety pokroju pani
Collins. – Rzecz w tym, że… nie mogę znaleźć klucza! Wywróciłem
kieszenie, przeszukałem samochód i… nic!

Pani Collins prawie niepostrzeżenie znów się odrobinę
wycofała.

– Ma pan klucz?

– Tak, ale jeszcze nigdy go nie używałem. Wydawało mi się, że
mam go w samochodzie. Do diabła! – Podrapał się po głowie. –
Patricia się na mnie wścieknie! Jak nagle się ochłodzi, a ogrzewanie
nie będzie działało…

– Chciałby pan, żebym wpuściła pana do środka? –
wywnioskowała pani Collins, a on prawie powiedział: „Brawo!”.

– To byłoby naprawdę miłe z pani strony.

– Cóż… sama nie wiem…

– Przecież będzie pani cały czas w domu. Nie myślę, żeby mi się
udało przejść obok pani i wynieść jakieś cenne przedmioty.
Naprawdę tylko szybko sprawdzę, co się dzieje z tym ogrzewaniem.

Po twarzy pani Collins poznał, że przez jej głowę przemykają
oglądane niegdyś filmy i różne zasłyszane historie o mężczyznach, którzy
zjednują sobie zaufanie starszych kobiet, a później walą je młotkiem
w głowę i ulatniają się ze wszystkim, co tylko można wynieść. Nie
mógł jej tego brać za złe. Gazety są pełne podobnych opowieści.

– Cóż – powiedział. – Nie będę nalegać. Nie zna mnie pani i na
pewno ma pani słuszność, zachowując ostrożność. Sprawdzę… – Nie
dokończył zdania i zebrał się do odejścia.

Pani Collins się przezwyciężyła.

– Chwileczkę. Proszę zaczekać. Nie powinno się przecież od razu
wszystkich podejrzewać, prawda? – Wygrzebała klucz z kieszeni
kombinezonu. – Proszę ze mną. Wejdziemy do środka.

Zszedł najpierw do piwnicy i zajął się czymś w kotłowni, powodując
głośne zgrzyty, po chwili jednak wszedł na górę i powiedział do pani
Collins, która właśnie ścierała kurze w jadalni:

– Muszę odkręcić kaloryfery we wszystkich pomieszczeniach.
Nie ma pani nic przeciw temu?

Wydawało się, że pani Collins wyzbyła się wobec niego
wszelkich podejrzeń.

– Niech pan odkręca – powiedziała.

Stwierdził, że w tym domu nikt raczej nie pławi się w luksusie.
Stało tutaj kilka pięknych antycznych mebli, które prawdopodobnie
kupił jeszcze stary Kevin McGowan i wraz z całą posiadłością zapisał
spadkobiercom, właściwie jednak urządzono dom raczej prosto:
wyposażono go w wygodne, ale z całą pewnością niedrogie fotele i sofy,
w wiele poduszek i lamp do czytania oraz w surowo ociosane półki
pełne książek. Phillip wyobrażał sobie, jak w chłodne zimowe dni
albo w mokre burzowe wieczory wiosenne wszyscy siedzą w salonie
przy kominku, czytają, prowadzą ciche rozmowy, a wokół stoją
kieliszki do wina. Może dzieci bawią się u stóp tych osób i…

Dość! Skrzywił twarz w cynicznym uśmiechu, gdy uświadomił
sobie, jak bardzo uwiódł go charakter przytulnego gniazdka w tym
starym dworku i jak już zaczął odmalowywać sobie w myślach obraz
zupełnie idiotycznej sielanki. Może rzeczywistość nie wygląda tak
idealnie. Tak czy inaczej, dowiedział się, że jedna z dziewcząt
nocami obściskuje się w cudzych stodołach, zamiast hołdować życiu
rodzinnemu przy kominku. Może więc i te trzy zaprzyjaźnione pary
małżeńskie nie są wcale ze sobą bez przerwy takie szczęśliwe. Dom
jest przestronny, ale i tak całymi tygodniami jedno obija się o drugie,
a kiedy pada deszcz, musi być jeszcze gorzej. Jest tylko jedna
kuchnia, jedna jadalnia, jeden salon, co oznacza, że sześcioro dorosłych
i troje dzieci musi w istocie wspólnie układać plan dnia.

– Idę na górę – powiedział Phillip do pani Collins, która skinęła
potakująco głową, czyszcząc politurę stołu jadalnego.

Schody prowadziły z okazałego hallu wejściowego na górę, skąd
od galerii odchodziły liczne drzwi, a także swego rodzaju wąska
drabinka, służąca zapewne do wejścia na poddasze.

Phillip na chybił trafił otworzył drzwi znajdujące się najbliżej
schodów i znalazł się w nader romantycznie urządzonej sypialni,
gdzie było łoże z baldachimem, mnóstwo świec stojących na starej,
bardzo pięknie odnowionej umywalce i ciężkie brokatowe zasłony na
oknach. W szafie zaś wisiało kilka ekskluzywnych kostiumów, które
jak przypuszczał, musiały kosztować niezłe pieniądze. Przez chwilę
się zastanawiał, czy rzeczywiście należą do Patricii, szybko jednak
stwierdził, że to niemożliwe. Opisano mu ją jako osobę szczególnie
drobną i delikatną. Tymczasem kostiumy te pasowałyby raczej na
tęgą kobietę o okazałej posturze.

Wyjrzawszy szybko przez okno, spostrzegł, że rozciąga się stąd
widok na drogę wijącą się do wsi, najpierw biegnącą wzdłuż łąki,
a później znikającą w dzikim lasku, którego nieliczne drzewa
pokryły się delikatną wiosenną zielenią.

„Śliczniutka sypialnia – pomyślał, oglądając łazienkę z wejściem
przez dyskretnie ukryte pod tapetą drzwi, niezwykle nowoczesną
i wygodną. – To musi być miłe uczucie budzić się tutaj rano, słuchać
świergotu ptaków w parku, a później brać boski, ciepły prysznic”.

Oczyma wyobraźni zobaczył własną sypialnię, która nawet nie
zasługuje na to określenie, gdyż jego mieszkanie znajdujące się w jednej
z najokropniejszych dzielnic Londynu składało się z jednego pokoju
i wnęki kuchennej, kiedy więc Phillip chciał iść spać, musiał
rozkładać sofę i wyciągać pościel z szafy. W ogóle nie ma tam prawdziwej
łazienki, tylko prysznic za przepierzeniem pod skośnym sufitem. Na
klatce schodowej jest toaleta, którą dzieli z pięcioma innymi
lokatorami. Zafajdane życie bez najmniejszych widoków na poprawę.

Owszem. Z jednym maleńkim. Już wkrótce.

W kolejnej sypialni, przylegającej do pierwszej, zaczął się
niemal potykać o Patricię, która spoglądała na niego z przynajmniej
kilkunastu fotografii rozmieszczonych na ścianach, stolikach
i półkach. Nigdy nie była sama, na zdjęciach zawsze było widać rodzinę
w komplecie: zdumiewająco drobna, delikatna kobieta
o jaśniutkich włosach, bardzo atrakcyjna, przeważnie w objęciach
wysokiego, przystojnego mężczyzny, a obok dwie dziewczynki, równie ładne
i jasnowłose jak matka, siedzące prawie zawsze na kucykach albo
tulące nieporadne szczeniaki. Phillip czuł, że nie są to zdjęcia
robione spontanicznie, lecz starannie upozowane sceny, z taką
intensywnością ukazujące obraz idylli szczęśliwej rodziny, że wyglądało
to aż nieprawdopodobnie.

„Ona chce – pomyślał – za wszelką cenę coś zainscenizować.
Spójrzcie, jacy jesteśmy szczęśliwi! Na jakim wspaniałym świecie
żyjemy! Idealny mąż. Idealna żona. Idealne dzieci”.

„Kiedy ktoś robi takie pokazówki? – zastanawiał się Phillip.
– Przeważnie wtedy, gdy coś nie gra”.

Jeszcze raz przyjrzał się rysom kobiety. Musiała niedawno
skończyć trzydziestkę. Ta twarz nie ma jeszcze za sobą liftingu, ale
uśmiech zastygł na niej tak, jak to się często zdarza w wypadku
twarzy po operacjach plastycznych. W oczach kobiety nie było
promiennej radości. Tylko żelazna wola. Twarda dyscyplina.

Nie będzie łatwą przeciwniczką.

Phillip wszedł do trzeciego pokoju, którego wygląd nie pozwolił
mu jednak wyciągnąć żadnych wniosków na temat jego lokatorów.
Żadnych zdjęć ani ubrań w szafie. Na stojaku w garderobie wisiał
samotny biały szlafrok. Ten pokój robił wrażenie pustego
i zimnego – z wyjątkiem czerwonych zasłon na oknach, które sprawiały, że
wyglądał bardziej kolorowo. Jakby ktoś usunął wszystko, co kiedyś
czyniło ten pokój przytulnym, i do tej pory nie zadbał o wstawienie
tutaj nowych miłych przedmiotów. Phillipowi przyszedł na myśl ten
rozwodnik, który całkiem niedawno ponownie się ożenił. Założyłby
się, że to ta para mieszka w tym pokoju.

Właśnie zamierzał wejść na drabinkę, aby jeszcze rzucić okiem
na pomieszczenia dzieci, kiedy w hallu zadzwonił telefon.

„Psiakrew” – pomyślał.

Pani Collins szybkim krokiem ruszyła w stronę aparatu. Phillip
słyszał jej kroki na posadzce.

– Tak, halo? – Dobiegł go jej głos, a potem zaraz: – O, pani
Roth… Co u pani słychać? Tak… tak…

Przez dłuższą chwilę pani Collins tylko słuchała i jedynie od
czasu do czasu mówiła do słuchawki „tak” albo „w porządku”.

Doskonała Patricia wystrzeliła prawdopodobnie całą salwę
wskazówek, pouczając panią Collins, w jaki sposób należy
uporządkować dom i jak życzy sobie wszystko zastać. Ale przecież w którymś
momencie pani Collins uda się przekazać jej informację, że usłużny
kuzyn, wujek, bratanek – czy kto to akurat jest – właśnie naprawia
ogrzewanie. I najpóźniej w tej chwili on powinien się stąd ulotnić.

„Poza tym – przyszło mu na myśl – czeka na niego Geraldine.
Już od ponad pół godziny. Wprawdzie przywykła do czekania, ale
mimo wszystko nie powinien nadużywać jej cierpliwości.

Możliwie najspokojniej zszedł do hallu. Pani Collins do
pewnego stopnia przypominała jagnię ofiarne. Phillip nie rozumiał, co
mówiła Patricia, ale słyszał jej głos w telefonie. Mówiła głośno,
wyraźnie i szybko.

– Skończyłem – bezgłośnie dał do zrozumienia pani
Collins. – Wychodzę!

Ale ta szmata nie mogła sobie tego oczywiście odpuścić. Może
zresztą ucieszyła się, że ma sposobność przerwać potok wymowy
Patricii.

– Pani Roth – powiedziała szybko. – Ach, pani Roth, jest tutaj
zresztą pani krewny. Ten, który miał naprawić ogrzewanie.
Wpuściłam go. Już wszystko zreperował.

Patricia najwyraźniej zaniemówiła, gdyż przez chwilę po drugiej
stronie przewodu trwała cisza.

Później kobieta coś powiedziała, a pani Collins wlepiła
przerażony wzrok w Phillipa.

– Słucham? – zapytała. – Nie ma pani krewnych w Anglii?

Phillip uznał, że w gadaninie dochodzącej ze słuchawki
pobrzmiewa lekka histeria.

– Ogrzewanie wcale nie jest zepsute? – powtórzyła za nią pani
Collins.

W oczach sprzątaczki pojawiło się nerwowe migotanie.
Najwyraźniej oczekiwała, że zostanie powalona na ziemię, zadźgana
lub zgwałcona. „A przecież – pomyślał Phillip, który znalazł się już
prawie przy drzwiach – powinna właściwie zauważyć, że chcę
tylko stąd wyjść”.

Pani Collins opuściła słuchawkę, w której nadal słychać było
głos Patricii.

– Kim pan jest? – zapytała.

Trzymając rękę na klamce, Phillip uśmiechnął się miło do pani
Collins.

– Jestem spokrewniony z panią Roth – odpowiedział – tyle
że ona jeszcze o tym nie wie.

Zostawił panią Collins z wyrazem zdumienia na twarzy i wyszedł
w ciepły wiosenny dzień.

Miał już pewien ogląd sytuacji.

2 Dziennik Ricardy

13 kwietnia. W poniedziałek rano jadę do taty, a później razem z nim
do Stanbury. Nikt nie wie, jak strasznie mi brak taty. Nawet mama,
bo gdyby się dowiedziała, pomyślałaby sobie, że z nią nie lubię być,
i byłaby bardzo nieszczęśliwa. Wtedy, jak odeszła od taty,
zapytała mnie, z kim wolałabym mieszkać, i wyglądała tak smutno
i samotnie, że powiedziałam: „Z tobą, mamo”. Ale to nie była prawda.
W głębi serca cały czas wołałam: „Z tatą, z tatą!”. Mama oczywiście
tego nie słyszała, a ja miałam takie wyrzuty sumienia, że objęłam
ją i mocno się do niej przytuliłam. Później jednak już nigdy mnie
o to nie pytała.

Nie jest źle mieszkać z mamą, ale z tatą to po prostu coś całkiem
szczególnego, i nikt na świecie go nie zastąpi. Wszystko oddałabym
za to, żeby tylko móc być z nim zawsze. Pod jednym warunkiem: że
nie ożeniłby się z tą ohydną babą.

Nienawidzę jej. Nienawidzę, nienawidzę!

Jest naprawdę taka obrzydliwa! Nie ma drugiej takiej! Młodsza
od mamy, ale uważam, że nawet w połowie nie jest taka ładna!
Prowadzi samochód, mając okulary na nosie, i wygląda wtedy jak
nauczycielka. Jest lekarką weterynarii! Tato próbował mnie na to nabrać.

– Ricardo, wyobraź sobie, że ona leczy zwierzęta! A ty przecież,
jak dorośniesz, także chcesz być lekarką weterynarii! Jessica będzie
ci mogła wiele o tym opowiedzieć. I na pewno zabierze cię ze sobą
do swojego gabinetu!

Dzięki, nie mam ochoty! Tato po prostu nie widzi, że jestem już
trochę starsza! Lekarką weterynarii chciałam zostać, jak miałam
dziewięć czy dziesięć lat. Chcą tego wszystkie małe dziewczynki,
nawet teraz Sophie i Diane. To typowe. Ale w tej chwili wcale nie wiem,
kim pragnę zostać. Najlepiej nikim. Chcę po prostu żyć. Poznać
siebie i świat. I zapomnieć o wszystkim. O tym całym gównie
z rodzicami. Czy ludzie naprawdę nie mogą się wcześniej zastanowić nad
tym, czy rzeczywiście chcą ze sobą być? No, jeszcze zanim wydadzą
na świat niewinne dzieci? Powinno istnieć prawo, które
zabraniałoby ludziom rozwodzenia się, jeśli już mają dzieci. Dopiero kiedy
dzieci skończyłyby szkołę, wtedy rodzice mogliby się rozstać. Może
wielu z nich jakoś by ze sobą wytrzymało.

Kiedy mama powiedziała mi, że tato się żeni, powiedziałam, że już
nigdy nie pojadę z nim do Stanbury. I że nie chcę go więcej widzieć.

Mama nie potraktowała moich słów poważnie, nigdy tego nie
robi, a ja oczywiście nie dotrzymałam słowa. Nie dałam rady. Nigdy
już nie zobaczyć taty – to byłoby zbyt wielkie cierpienie, nie
wytrzymałabym tego. Najgorsze jest tylko to, że on ciągle jest z tą J. Ona
udaje taką cholernie miłą, wyrozumiałą i na pewno bardzo by
chciała, żebym zwierzała się jej ze swoich problemów czy coś takiego, ale
jej niedoczekanie. To już wolałabym opowiedzieć coś Evelin albo
Patricii. No, Patricii może nie. Jest zimna jak zdechła ryba i ciągle
się uśmiecha, jakby reklamowała pastę do zębów. Evelin jest jednak
naprawdę miła. Trochę głupia, ale ona też ma bardzo trudne życie.

Najbardziej chciałabym pojechać z tatą na wakacje zupełnie
sama. Bez nikogo innego. Tylko on i ja. Pragnęłabym przejechać
z nim samochodem z przyczepą całą Kanadę. To jest moje marzenie.
Wieczorami siadalibyśmy przy ognisku, prażylibyśmy pianki
cukrowe marshmallow i patrzylibyśmy w gwiazdy. A w dzień udałoby się
nam może zobaczyć niedźwiedzia grizzly. I łosie.

Od tej chwili będę to pisała na wszystkich kartkach ze swoimi
życzeniami. Na Boże Narodzenie, na Wielkanoc i na urodziny. Będę
pisać wyłącznie tak: moim życzeniem są wakacje w Kanadzie – wyłącznie ja i tato.

Tato kiedyś spełni to moje pragnienie.

Ale te ferie wielkanocne spędzę znowu w Stanbury. Nienawidzę go.

Nienawidzę J.

Nienawidzę swojego życia.

3

Pierwszego wieczoru w Stanbury jedli zawsze spaghetti. Była to
wieloletnia tradycja, a tradycji przestrzegano z żelazną konsekwencją.
Na ogół trzy kobiety gotowały wspólnie makaron, później zaś
wszyscy razem jedli w jadalni, wypijając do niej dwie butelki szampana.
Następnego wieczoru gotowali mężczyźni, potem znów kobiety i tak
dalej. Tylko od czasu do czasu szli do pubu.

Gdy Jessica zeszła z góry, była zdumiona, że nie spotkała
nikogo w kuchni. Po przyjeździe wszyscy rozeszli się do swoich pokojów,
żeby rozpakować walizki, ale uzgodnili, że o siódmej zaczną
gotować. A teraz był już kwadrans po siódmej.

„Wszystko jedno – pomyślała. – W takim razie zacznę sama”.

Upewniła się, że szampan stoi w lodówce, i zaczęła nalewać wody do
dużego garnka. Z okna miała widok na park, który opromieniało łagodne
złote słońce wieczorne. Tuż po wylądowaniu w południe na Leeds
Bradford International Airport stwierdzili, że jak na kwiecień jest niezwykle
ciepło. Odebrali dwa wypożyczone samochody, a w drodze z Yeadon do
Stanbury wszyscy pozdejmowali kurtki i płaszcze. Wszędzie kwitły
żonkile, kilka drzew okryło się już nawet jasną świeżą zielenią.

Jessica ujrzała Leona i Tima idących obok siebie po trawniku
– wydawało się, że są pogrążeni w bardzo poważnej rozmowie, gdyż
obaj mieli zmarszczone czoła i doprawdy nie wyglądali na
szczęśliwych.

Leon był mężem Patricii, a jego przyjaciele zachowywali się
przeważnie tak, jakby to on był właścicielem Stanbury, chociaż posiadłość
dostała w spadku jego żona. Prawdę mówiąc, Leon nie miał tu nic do
powiedzenia, a kiedy ktoś omawiał z nim coś, co dotyczyło domu,
wiedziano, że zaraz pójdzie do Patricii, żeby posłuchać jej wskazówek.

Jessica posoliła wodę, postawiła garnek na kuchence i włączyła
gaz. Były to jej drugie ferie wielkanocne w Stanbury, a ogółem
szósty pobyt, gdyż byli tu już także w Zielone Świątki, latem, jesienią
i w Boże Narodzenie. Czuła się więc swobodnie w kuchni
i niewątpliwie polubiła ten dom i okolicę. A mimo to myślała niekiedy, że
byłoby pięknie pojechać z mężem, Alexandrem, w jakieś inne
miejsce. Tylko z nim.

Co jak na ironię, było pragnieniem, które dzieliła
z piętnastoletnią córką Alexandra, i niewątpliwie tylko to je łączyło. Jessica
wiedziała, że Ricarda bezgranicznie jej nienawidzi. Wcześniej,
w sypialni, gdy rozpakowywali walizki, Alexander wyjął kartkę z kieszeni
spodni i podał ją Jessice.

– Masz. Przeczytaj. Kartka z życzeniem Ricardy. Na Wielkanoc.

Była to kartka z perforacją, bezpardonowo wyrwana
z kołonotatnika. Poza tym Ricarda nie zadała sobie najmniejszego trudu, żeby
napisać te zdania ładnym i wyraźnym pismem.

Na samej górze nabazgrała: KARTKA Z MOIM ŻYCZENIEM, a pod spodem olbrzymimi literami, mocno przyciskając
długopis: MOIM ŻYCZENIEM SĄ WAKACJE W KANADZIE – WYŁĄCZNIE JA I TATO. Słowo „wyłącznie”
było trzykrotnie podkreślone grubą kreską.

– A gdybyś istotnie wyjechał kiedyś tylko z nią? – zapytała
Jessica, oddając mu kartkę. – Może to by wam dobrze zrobiło. Ona
najwyraźniej nie radzi sobie z waszym rozwodem, twoim i Eleny. A już
na pewno nie z tym, że ponownie się ożeniłeś. Może powinieneś dać
jej poczucie, że pewna cząstka twojego serca nadal należy do niej,
wyłącznie do niej.

Alexander pokręcił głową.

– Nie chcę całymi tygodniami być bez ciebie.

– Zrozumiałabym to. I może wszystkich nas posunęłoby to
o krok dalej.

– Ricarda musiałaby najpierw zacząć się inaczej zachowywać.
Bo jej stosunek do ciebie nie zasługuje na najmniejszą nagrodę.
Jeśli teraz spełnię jej życzenie, uwierzy, że może pozwolić sobie na
wszystko. Znam swoją córkę.

Ponieważ Ricarda oznajmiła już w samochodzie, że nie ma
mowy, aby uczestniczyła we wspólnej kolacji, Alexander wszedł
teraz na poddasze, żeby z nią porozmawiać. Jessica była ciekawa, czy
jej mąż coś wskóra.

Drzwi otworzyły się z impetem i do kuchni wpadła zdyszana
Evelin. Przebrała się do kolacji, wkładając jak zwykle nieco zbyt
luksusowy strój. Tę suknię z lazurowego jedwabiu, skrojoną tak, że
niedbale opływała figurę, Jessica włożyłaby co najwyżej do teatru.
Tutaj, w Stanbury, nosiła prawie wyłącznie dżinsy i podkoszulki.

– Trochę się spóźniłam – powiedziała Evelin, nie sprawiając
wrażenia dorosłej kobiety, tylko raczej uczennicy, która wstydzi się, że czegoś
zaniedbała. – Bardzo mi przykro. Zapomniałam o czasie… –
Z pośpiechu wystąpiły jej czerwone plamy na twarzy. – Gdzie jest Patricia?

– Pewnie też zapomniała o czasie – odparła Jessica z pełnym
spokojem. – Nie martw się. Zanim woda się zagotuje i tak minie
kilka minut.

– W ogóle nie wiem, gdzie się podział Tim.

Jessica wskazała ręką okno.

– Jest na zewnątrz z Leonem. Wyglądają na pogrążonych
w jakieś nadzwyczaj ważnej rozmowie.

Evelin usiadła na krześle.

– Pokroić pomidory?

– Lepiej, żebyś nie robiła tego w tej sukni. Poza tym… twoja
ręka!

Evelin miała zabandażowaną lewą rękę – wypadek podczas
gry w tenisa, o czym poinformowała wszystkich rano w chwili
wyjazdu. Evelin regularnie grywała w tenisa i codziennie chodziła do
klubu fitness, uprawiała jogging i uczestniczyła w kursie aerobiku,
ale była w ogóle niewysportowana, niezdarna i często się kaleczyła.
„Nic dziwnego – myślała nieraz Jessica. – Z jej figurą!”.

Evelin nie miała okazałej postury, tylko była po prostu tłusta,
i zdawało się, że ciągle przybiera na wadze. Ćwiczenia sportowe nie
mogły zrównoważyć tego, że od rana do wieczora dostarczała
swojemu organizmowi mnóstwa kalorii pod postacią tortów, czekolad
i zbyt wielu kieliszków prosecco. Mimo małżeństwa wyglądającego
na wzorowe i posiadania pięknego domu, w którym mieszkała, nie
sprawiała wrażenia szczęśliwej. Nie pracowała zawodowo, nie miała
dzieci, a jej mąż całymi dniami przesiadywał w gabinecie
psychoterapeutycznym, gdzie z powodzeniem prowadził prywatną praktykę,
co przynosiło mu mnóstwo pieniędzy. Evelin przez większość czasu
była sama. I emanowała tą samotnością i uczuciem przybicia.

– Sześć lat temu – opowiadała kiedyś Patricia – poroniła
w szóstym miesiącu i zdaje się, że od tej pory nie może ponownie zajść
w ciążę. Myślę, że to ją bardzo przygnębia.

– Co będziesz robić w te ferie? – spytała Evelin. – Znowu tak
dużo chodzić?

Jessica od samego początku zdumiewała przyjaciół swoim
zamiłowaniem do nieskończenie długich samotnych spacerów.
Wychodziła przynajmniej na dwie albo trzy godziny, niezależnie od
tego, czy padał deszcz, czy też świeciło słońce. Czasem całymi
dniami nie widywała się z resztą domowników. Doszło już do uszu
Jessiki, że Patricia utyskuje z tego powodu: Jessica za bardzo się
izoluje i zbyt często chadza własnymi drogami. Opowiedział jej o tym
Alexander.

– Może powinnaś poprosić ją albo Evelin, żeby ci
towarzyszyły – powiedział – albo przyłączyć się do nich. W przeciwnym razie
nabiorą przekonania, że zbytnio ich nie polubiłaś.

– Mogę lubić ludzi, co wcale nie znaczy, że muszę przebywać
z nimi dwadzieścia cztery godziny na dobę. Patricia i Evelin
wystają ciągle na skraju łąki, przyglądając się, jak córki Patricii jeżdżą na
kucykach. To naprawdę nie jest zajęcie dla mnie.

– Myślę po prostu, że mogłabyś to zrobić raz na jakiś czas.
Aby stworzyć pewne poczucie wspólnoty.

Jessica kilkakrotnie w przeszłości próbowała spełnić
życzenie Alexandra, ale zanudziła się przy tym prawie na śmierć. Diane
i Sophie jeździły w kółko na kucykach, a Patricia komentowała
każdy ruch córek i opowiadała mnóstwo anegdot z życia obu
dziewczynek. To było jej ulubione zajęcie. Nie znała innego tematu rozmów.
Tylko rodzina. Jej dzieci, jej mąż. Jej mąż, jej dzieci. Od czasu do
czasu mówiła jeszcze o przyjaciołach albo o nauczycielach dzieci,
a niekiedy także o procesach męża, który był adwokatem, i to –
jeśli dać wiarę słowom Patricii – jednym z najznakomitszych
i odnoszących największe sukcesy w całym Monachium. Świat tej kobiety
był tak nieskazitelny, że normalny człowiek tego nie wytrzymywał.
Jessica była pełna nieufności wobec tej niedoścignionej perfekcji,
poza tym nieustanne chełpienie się dziećmi uważała za nietaktowne
w stosunku do Evelin, biorąc pod uwagę traumę, którą ta
przeżyła. Początkowo Jessica nie mogła zrozumieć, dlaczego Evelin mimo
to czuje się tak bardzo związana z Patricią, z biegiem czasu jednak
zaczęła się domyślać, że podczas wspólnie spędzanych chwil Evelin
stara się utożsamić z przyjaciółką. Chyba Patricia stanowiła dla niej
wzór, ideał. Dlatego też sama próbowała uprawiać wszystkie rodzaje
sportów, które uprawiała także tamta. Tyle że Patricia w tym
błyszczała, a Evelin zachowywała się jak ostatnia niezdara. Przyglądając
się, jak siedzi na krześle kuchennym w tej opływającej figurę sukni,
gruba i ociężała, Jessica pomyślała: „Ze wszystkich tutaj obecnych
ona jest najbardziej nieszczęśliwa. Ma takie smutne oczy i chyba
nikt z nią nigdy naprawdę nie rozmawia”.

W spontanicznym odruchu już chciała podejść do niej, usiąść
obok, objąć ją ramieniem i zapytać, co ją tak bardzo przygnębia,
ale właśnie w tym momencie gwałtownie otworzyły się drzwi i do
kuchni weszła Patricia. Jak zawsze, gdy tylko znalazła się w jakimś
pomieszczeniu, wydawało się i tym razem, że natychmiast wzięła je
w posiadanie i całkowicie sobą wypełniła – mimo metra
sześćdziesięciu centymetrów wzrostu i kruchej, dziecięcej figury. Bez względu
na to, co robiła, zawsze była niezmiernie dynamiczna, i wielu ludzi
uważało ją za bardzo męczącą.

– Spóźniłam się – powiedziała. – Bardzo mi przykro.

Jej długie jasne włosy lśniły we wpadających do kuchni
promieniach wieczornego słońca. Miała na sobie obcisłe spodnie
i marynarkę w kolorze butelkowym, domowy strój nadający się doskonale do
tego, żeby w nim gotować, zarazem jednak wystarczająco elegancki,
aby później przy kolacji dobrze w nim wyglądać. Był to jeden
z takich fatałaszków, który w Jessice zawsze prowokował pytanie, skąd
pewne kobiety umieją je wytrzasnąć.

Patricia usiadła na stole, co było dla niej typowe. Nigdy nie
klapnęłaby po prostu, jak Evelin, na krześle. We wszystkim, co robiła,
kryła się zawsze jakaś szczególna energia, szczególna ruchliwość.

– Rozmawiałam jeszcze przez telefon z panią Collins. To jest
naprawdę najmniej odpowiedzialna osoba, jaką kiedykolwiek
poznałam. Jak ona mogła pozwolić, żeby po domu włóczył się jakiś
absolutnie obcy facet, tylko dlatego, że twierdził, że jest ze mną
spokrewniony i musi zreperować ogrzewanie? Mogła przynajmniej
najpierw do mnie zadzwonić i mnie zapytać!

Jessica cicho westchnęła. Patricia już od kilku dni lamentowała
na ten temat. Bezpośrednio po tym zdarzeniu, kiedy od pani Collins
dowiedziała się o tym obcym mężczyźnie, zadzwoniła do przyjaciół
i wszystko im opowiedziała. Rozprawiała o tym również bez
przerwy w trakcie lotu z Monachium do Leeds. Bardzo się denerwowała,
szczególnie tym, że jej mąż przyjął tę wiadomość dosyć spokojnie.

– Nie rozumiem, skąd u Leona tyle opanowania! – powtarzała
ciągle w samolocie. – Przecież taki typek może być niebezpieczny.
Jakiś kryminalista, zboczeniec… czy ja wiem? Mamy dwie małe
córeczki… Boże, przez całe te ferie nie zaznam ani chwili spokoju!

Jeszcze do tej chwili nie mogła się uspokoić.

– Pani Collins mówi, że budził zaufanie swoim wyglądem.
Naprawdę nie wiem, jak człowiek może być tak głupi. Jakby można było
kierować się czyjąś powierzchownością! Co ta stara baba sobie
myśli? Że zbrodniarze noszą czarną klapkę na oku i trzydniowy zarost?
Gdybym tylko wiedziała, czego ten typek tutaj szukał!

– W każdym razie, najwyraźniej niczego nie ukradł –
zauważyła Evelin.

To stwierdzenie Jessica usłyszała dzisiaj już po raz piąty albo
szósty. Mimo to byłoby chyba błędem wnioskować z tego o czyimś braku
inteligencji. Mówiąc o tajemniczym nieznajomym, wszyscy ciągle się
powtarzali, gdyż sfera domysłów była tu ograniczona. I naprawdę już
od dłuższego czasu wałkowanie tego w kółko straciło sens. Było
jednak jasne, że Patricia tak szybko sobie tej sprawy nie odpuści.

– Szpiegował tutaj – powiedziała. – To pewne. Może próbował
wyniuchać, którędy najlepiej dostać się do domu w nocy. Albo
otworzył sobie okno w piwnicy, żeby później móc wejść do środka.

– Można to przecież sprawdzić – powiedziała Jessica.

– A jak myślisz, co zrobiłam od razu po przyjeździe? Zajrzałam do
każdej możliwej dziury i potrząsnęłam każdym oknem. Sprawdziłam
również zamki w drzwiach. – Patricia się wzdrygnęła. – Boże, ile tam na
dole jest kurzu! I jaka rupieciarnia. Od pokoleń nikt tego nie uprzątał.

– Uważam ten pomysł za nielogiczny – powiedziała Jessica.
– Dom stoi pusty od Bożego Narodzenia. Na zupełnym uboczu.
Gdyby ktoś za wszelką cenę chciał się do niego dostać, to i tak by tu
wszedł. Po co miałby czekać, aż wszyscy się zjedziemy? Przecież to
byłoby niemądre. Dlaczego miałby się pokazać sprzątaczce i podać
jej swoje nazwisko? Skoro miał trzy miesiące na wyniesienie stąd
wszystkiego przez nikogo nie niepokojony? Gdyby tylko chciał?
Pomijając już to, że nie ma tu zbyt dużo do wyniesienia.

– Ale on o tym nie wie. Kiedy nas nie ma, zasłony są zawsze
zasunięte. Z zewnątrz niczego nie widać.

– Wobec tego teraz już to wie. Bo z pewnością dokładnie się
rozejrzał. Nie ma tutaj niczego, co czyniłoby ryzyko włamania opłacalnym.

– Może on wcale nie chce nic ukraść – upierała się Patricia.
– Może to zboczeniec. Jakiś perwersyjny typ, który pewnej nocy,
urządzi nam tutaj krwawą łaźnię!

Evelin zbladła.

– Nie opowiadaj takich strasznych rzeczy! – wykrzyknęła. – Bo
już chyba oka nie zmrużę!

Patricia obrzuciła ją chłodnym spojrzeniem.

– Negowanie takiej możliwości wcale nie uczyni cię
bezpieczniejszą.

– Ale kiedy ty widzisz wszystko w takich czarnych barwach…

W obawie, że za moment wybuchnie kłótnia, Jessica wtrąciła
się do rozmowy.

– A jeśli on rzeczywiście jest twoim krewnym? – zapytała
spokojnie.

Patricia wlepiła w nią wzrok.

– Ja nie mam krewnych w Anglii.

– Nie wiesz tego. Przecież może to być twój kuzyn trzeciego lub
czwartego stopnia… albo ktoś, kto się wżenił… Czy ja wiem! Twój
dziadek był Anglikiem. Musi więc być tutaj jakaś gałąź rodzinna.

– Mój dziadek założył rodzinę w Niemczech. Spośród jego
angielskich krewnych nikt już nie żyje, dziadek bardzo często mi o tym
opowiadał. Po powrocie do Anglii był samotny. Nie może więc
nikogo być.

– Ale może jednak ktoś pozostał? Właśnie ten mężczyzna. I może
po prostu chce tylko nawiązać z tobą kontakt?

– Bardzo osobliwy sposób nawiązywania kontaktów. Dlaczego
nie przyjdzie tutaj, nie przedstawi się? Moglibyśmy wspólnie wypić
herbatę i na tym by się skończyło.

– Może właśnie tego chciał. Przyszedł, a nas nie było.
Przypadkiem trafił na panią Collins. Skorzystał z okazji, żeby zapuścić
żurawia w twoje życie. Pewnie pęka z ciekawości, jak wygląda i żyje jego
niemiecka… No, może kuzynka albo ktoś w tym rodzaju?!

– Ale…

– Nie jest to najwytworniejszy sposób. Oczywiście że nie
powinno się robić niczego takiego. Ale to tylko teoria, bardzo jednak
odległa od twojej wizji zboczeńca.

Patricia nie wydawała się przekonana.

– No tak… – powiedziała niepewnie.

Jessica podeszła do lodówki, otworzyła ją i wyciągnęła
butelkę prosecco.

– Chodźcie – powiedziała. – Wypijmy po kieliszku. Bez
mężczyzn. Za nasz urlop i za to, żeby zboczeniec Patricii okazał się
w rzeczywistości miłym człowiekiem, z którym będziemy się dobrze
rozumieć!

Na zewnątrz dzień chylił się ku zachodowi. Spokojna cisza
zaległa w kuchni. Woda na spaghetti zaczęła wrzeć. Jessica wyjrzała
przez okno. Leon i Tim wracali przez ogród.

Usta Tima wyglądały jak cienka kreska, tak mocno je zacisnął.
Leon zaś perorował i gestykulował.

„Coś z nimi jest nie w porządku” – pomyślała Jessica. Była
zdumiona i zaniepokojona. Do tej pory między tymi dwoma
przyjaciółmi wszystko było zawsze w porządku! To ich wyróżniało.

Jakiekolwiek odstępstwo było nie do pomyślenia.

Ricarda rzeczywiście nie zeszła na wspólną kolację. Alexander nie
zdołał jednak z nią porozmawiać, bo nie zastał córki w pokoju i nie
mógł jej znaleźć w całym domu.

Siedział z grobową miną przy stole, podczas gdy Patricia
przemawiała do niego w ten swój męczący sposób.

– Nie możesz na to pozwolić! Dziewczynka ma dopiero
piętnaście lat! To nadzwyczaj niebezpieczny wiek. Może spotyka się
z jakimś mężczyzną! Chcesz niedługo zostać dziadkiem?

– Proszę cię! – powiedział znużony Alexander i potarł twarz
dłonią. – Do tego naprawdę jeszcze się nie posunęła!

– A skąd wiesz? Nie wiesz nawet, gdzie się podziewa. I już
w ogóle nie masz na nią żadnego wpływu. Bo jak miałbyś mieć, skoro się
rozwiodłeś. Wiesz, że nigdy nie miałam dobrego zdania
o wychowawczych metodach Eleny. Zawsze zostawiała Ricardzie zbyt dużo
swobody, przede wszystkim dlatego, żeby się przy tym dziecku
zbytnio nie urobić. Pomyśleć, jak ja się angażuję w wychowanie Diane
i Sophie! Ale dla madame to byłoby oczywiście nic!

Jessica dziwiła się często, jak ostro i z jaką pogardą przyjaciele
Alexandra mówili o jego byłej żonie. W końcu przez wiele lat
należała do ich kręgu, spędzała z nimi wakacje w Stanbury, mieszkała
z nimi wszystkimi, rozmawiała, śmiała się, a może i nieraz otwierała
przed nimi duszę. W chwili rozwodu stała się najwyraźniej
napiętnowana. Jessica się wtrąciła, odnosiła bowiem wrażenie, że wobec
wywodów Patricii, trajkoczącej jak karabin maszynowy, Alexander
stał się zupełnie bezbronny.

– Myślę, że nie powinniśmy wywoływać wilka z lasu –
powiedziała. – To zupełnie normalne, że dziewczynka w wieku Ricardy
odsuwa się od rodziny i zaczyna chodzić własnymi drogami. Ze mną
było tak samo.

– Z moimi córkami tak nie będzie – powiedziała Patricia
stanowczo, a dziewczynki, które jak uważała Jessica, już dzisiaj były
nadmiernie przekonane o swojej nieomylności, uśmiechnęły się
potakująco.

Leon wzniósł toast za nadchodzące ferie i wszyscy trącili się
kieliszkami. W starym, wyłożonym drewnem pomieszczeniu
niewątpliwie dało się nagle odczuć ciepłe uczucie przyjaźni, wzajemnej
przynależności i zaufania. Jessica zrozumiała, że ci ludzie są złączeni
utrwalaną przez lata niemal rodzinną więzią. Przyglądała się trzem
mężczyznom, zaprzyjaźnionym od dzieciństwa. Alexandrowi,
Leonowi i Timowi.

– Nas mogłaś zawsze spotkać razem – opowiadał jej kiedyś
Alexander. – Właściwie wszystko robiliśmy wspólnie. I cieszymy się, że
udało się nam zachować tę przyjaźń, chociaż na uniwersytecie każdy
z nas musiał z konieczności pójść własną drogą.

Tuż przed kolacją Jessica zagadnęła Leona o jego spór z Timem.

– Pokłóciliście się? Widziałam was idących przez ogród i…

Leon przerwał jej, uśmiechając się lekko.

– Boże broń! Źle sobie to wytłumaczyłaś. Nie kłóciliśmy się. Tim
opowiadał mi, nad czym właśnie pracuje, a ja przysłuchiwałem się
z zainteresowaniem. Może zinterpretowałaś sobie nasze skupienie
jako poirytowanie, ale to naprawdę nie było to.

Jessice nie wydawało się, żeby wzrok ją zmylił, ale po
doświadczeniach – wprawdzie nielicznych – z tą grupą przyjaciół wiedziała,
że drążenie sprawy nie miałoby sensu.

Teraz więc przy stole zwróciła się do Tima.

– Tim, słyszałam, że pracujesz nad czymś interesującym.
Możesz już o tym coś opowiedzieć?

– Cóż – powiedział Tim. – Nie pracuję nad żadnym konkretnym
przypadkiem, jeśli to masz na myśli. Zacząłem się tylko
przygotowywać do promocji doktorskiej.

– Czemu tak nagle chcesz się doktoryzować? – zapytała
Patricia. – Twoja kariera psychoterapeutyczna przebiega błyskotliwie,
treningi podnoszące samoocenę pacjentów również. Myślisz, że to
będzie odgrywało jakąś rolę, jeśli przed nazwiskiem postawisz
sobie tytuł doktora?

– Droga Patricio – odparł Tim. – Myślę, że ogromny urok
życia polega na wyzwaniach, które podejmujemy i którym następnie
oddajemy się z całym zaangażowaniem. W końcu nie chodzi tylko
o to, co jest nam nieodzownie potrzebne. Chodzi o posuwanie się
do przodu, o to, żeby za każdym razem odrobinę wyżej podnosić
poprzeczkę.

– Jaki jest temat twojej pracy doktorskiej? – zapytała Jessica.

Timowi podobało się, że jego projekt znalazł się w centrum
zainteresowania, można to było po nim poznać.

– Zależność – odpowiedział.

– Zależność, która rodzi się między ludźmi?

– Tak, a poza tym wynikające z niej różne układy między
sprawcą i ofiarą. Co prawie zawsze dzieje się w stosunku zależności między
dwojgiem ludzi. Kto i dlaczego przejmuje daną rolę? Jakie korzyści
czerpie z tego każda ze stron?

– To brzmi interesująco – przyznała Jessica.

– Tojest interesujące – odparł Tim z zarozumiałą miną – ale
też bardzo złożone i wymaga niezwykle intensywnej pracy. Podczas
tych ferii będę miał co robić.

– Dopiero zaczynasz? – zapytała Patricia.

Tim przytaknął.

– Prawdę mówiąc, przygotowuję się. Tworzę sobie kilka
profili osobowości, na podstawie których postaram się potem wyłożyć
swoje teorie.

Patricia roześmiała się nieco za gwałtownie.

– O, wobec tego przebywanie blisko ciebie jest dość
niebezpieczne. Jeszcze będzie można odnaleźć się w twojej pracy jako
przypadek.

– Tak się może zdarzyć – potwierdził Tim.

Patricia wpatrzyła się w niego.

– Cóż, mnie to właściwie nie dotyczy. Myślę, że mimo
najlepszych chęci nikt nie mógłby mi przypisać jakiejkolwiek formy
zależności.

– Taka jesteś tego pewna? – zapytał Tim.

Oczy Patricii się zaiskrzyły.

– No, naprawdę chciałabym wiedzieć, gdzie mógłbyś we mnie
znaleźć coś takiego!

– O, myślę, że wszyscy to natychmiast dostrzegają. Jesteś
bezgranicznie uzależniona od wizerunku, jaki pokazujesz na zewnątrz.
Idealna Patricia. Idealna małżonka. Idealna matka. Z idealnymi
dziećmi i idealnym mężem w idealnym domu. Po prostu idealne
życie. W ten sposób popadasz w potworną zależność od Leona.
Ponieważ sama nie zdołałabyś utrzymać tego obrazu, jesteś zdana na
jego współdziałanie z tobą, w zamian więc również ty musisz
okazywać mu… pewne zrozumienie.

Patricia dostała wypieków na policzkach. Siedziała na swoim
miejscu wyprostowana i tak napięta, jak stalowa sprężyna.

– Czy mógłbyś wyrazić się jaśniej? – zapytała ostrym tonem.

Tim z powrotem oddał się jedzeniu.

– Myślę, że się rozumiemy – odpowiedział, przeżuwając i nie
okazując najmniejszych emocji.

Przez kilka minut trwało przy stole nieco przykre milczenie,
a potem wszyscy usłyszeli trzask drzwi wejściowych.

– To na pewno Ricarda! – zawołała natychmiast Patricia, chcąc
najwyraźniej odwrócić uwagę od siebie jako przedmiotu rozmowy.
– Alexandrze, powinieneś zaraz pójść do niej i powiedzieć jej, co
o tym myślisz.

Alexander już chciał wstać, ale Jessica szybko położyła mu dłoń
na ramieniu.

– Nie. Bo jeszcze tylko wszystko pogorszysz. Zostaw ją na
razie w spokoju.

– Wcale nie chciałem iść do Ricardy – wyjaśnił Alexander.
– Właściwie chciałem coś oznajmić. – Ja…

W tym momencie Jessica wpiła mu paznokcie w ramię.

– Nie! Nie, proszę nie!

Wszyscy utkwili w niej wzrok.

– Co się dzieje? – spytała Evelin.

Alexander usiadł.

– Nie rozumiem cię – powiedział.

Jessica podniosła się szybko.

– Zajrzę do Ricardy – mruknęła.

Wiedziała, że spotka się z odrzuceniem. Mimo to jednak
szybkim krokiem opuściła kuchnię i poszła schodami na piętro.

4

Jessica przebudziła się w środku nocy i nie od razu pojęła, co
wyrwało ją ze snu. Musiało to być coś głęboko niepokojącego, gdyż
serce biło jej gwałtownie i miała poczucie zagrożenia, chociaż
zupełnie nie wiedziała, jakiego mogło być ono rodzaju. Mimo że już kilka
razy spędzała ferie w Stanbury, była to jednak od pewnego czasu
pierwsza noc w nieswoim łóżku, może więc to wytrąciło ją
z równowagi. Później jednak zauważyła promień światła przeświecający
spod drzwi łazienki i w tym samym momencie zobaczyła również,
że łóżko obok niej jest puste.

Zrozumiała, co ją obudziło, i cicho westchnęła.

Od wielu tygodni nic złego się nie działo. Kiedyś więc taka noc
nieuchronnie musiała znów nadejść.

Jessica włączyła lampkę nocną, wysunęła nogi z łóżka i rzuciła
okiem na budzik radiowy, który stał na podłodze. Dochodziła
czwarta. Typowa pora.

Cicho zastukała do drzwi łazienki.

– Alexandrze?

Nie odpowiedział, weszła więc do środka.

Stał przy umywalce, nabierał zimnej wody w dłonie i skrapiał
sobie twarz. Był śmiertelnie blady i zdawał się drzeć na całym ciele.

– Alexandrze! – Jessica podeszła do niego i położyła mu rękę
na ramieniu. – Znowu miałeś zły sen?

Skinął potakująco głową. Zakręcił kran, sięgnął po ręcznik,
wytarł twarz i ręce. Nawet lodowata woda nie zdołała zabarwić jego
policzków.

– Przykro mi, jeśli cię obudziłem – powiedział. – Boję się, że
znów krzyczałem albo majaczyłem.

– Nie wiem. Obudziłam się dopiero przed chwilą. Nie ma to
zresztą znaczenia. – Przysiadła na brzegu wanny i delikatnie
przyciągnęła go do siebie. – Nigdy mi nie opowiesz, co ci się śni? Co cię
tak bardzo gnębi?

Pokręcił przecząco głową.

– Toby nic nie zmieniło. Wszystko zdarzyło się już tak dawno.

– Kiedy mówi się o pewnych sprawach, to zawsze coś to
zmienia. Może właśnie dlatego masz problemy, że wszystko zbyt mocno
skrywasz w sobie.

Znów pokręcił głową i przetarł oczy zaczerwienione od
zmęczenia.

– Nie. Są sprawy… których lepiej nie ruszać. Niech spoczywają,
gdzie są… W przeszłości.

Jessica westchnęła.

– Ale nie spoczywają. I w tym cały szkopuł. Szaleją w twojej
duszy. Dręczą cię. Nie pozwalają się stłamsić.

Alexander znów pokręcił głową, po czym ukrył twarz
w dłoniach, a Jessica dobrze wiedziała, że ta rozmowa będzie miała
podobny przebieg jak wszystkie dotychczasowe i zakończy się niczym.
Było już ileś takich nocy jak ta, kiedy to siedzieli w domowej
łazience, a czasem w kuchni lub obok siebie w łóżku. Alexander budził się
z krzykiem i potrzebował wiele czasu, żeby przyjść do siebie
i uspokoić rozdygotane ciało. Kiedy zdarzyło się to po raz pierwszy – było
to na kilka tygodni przed ich ślubem – Jessica myślała, że to zmory
senne, trapiące przecież od czasu do czasu wielu ludzi. Już jednak
wtedy była przerażona gwałtownością ataków napadających
Alexandra i tym, że aż tyle czasu potrzebuje na otrząśnięcie się z tego
złego snu. Oczywiście próbowała się dowiedzieć, co go tak
prześladuje, twierdził jednak, że nie pamięta dokładnie.

– Nie wiem, coś mnie prześladowało… rozpłynęło się.

Ale potem zaczęło się to przytrafiać coraz częściej, pewnego dnia
Jessica pomyślała więc, że muszą istnieć po temu głębsze powody.
Chociaż jednak bardzo się starała, nie mogła nic wydobyć
z Alexandra – najmniejszej aluzji, najmniejszego napomknienia. Później zaś
znów twierdził, że po prostu wolałby tego nie drążyć.

– Jeśli nie chcesz rozmawiać o tym ze mną – powiedziała
kiedyś – to zwierz się komuś innemu. Od czego masz przyjaciół?
Leona? Tima?

Prawie się rozzłościł.

– Bzdura. Mężczyźni nie rozmawiają ze sobą o takich sprawach.
Opowiem ci o moich zmorach nocnych, ty opowiesz mi o swoich…
O, nie. W żadnym wypadku.

– A gdybyś pomówił z psychologiem?

Wtedy jednak rzucił żonie spojrzenie, które powiedziało jej, że
traci czas, rozważając taki pomysł.

Teraz podniósł głowę i popatrzył na Jessicę. Przynajmniej
wargi mu się trochę z powrotem zaróżowiły.

– Wracaj do łóżka – powiedział. – Zostanę tutaj jeszcze chwilę,
a potem też przyjdę.

– Ale…

– Proszę. Wiesz przecież…

Wiedziała. Wiedziała, że w tych momentach chce być sam
i odczuwa jej troskliwość jako coś uciążliwego. Właśnie on, który
zazwyczaj szuka jej bliskości i ciągle powtarza, jak bardzo jej potrzebuje,
ile ona znaczy w jego życiu, on, który zawsze pragnie z nią kontaktu
– akurat do tej sfery swoich przeżyć jej nie dopuszcza.

Wstała, pogładziła go po mokrych od potu, zmierzwionych
włosach i wróciła do sypialni. Przez otwarte okno wpływało jeszcze
bardzo chłodne nocne powietrze, trzęsąc się więc z zimna, wsunęła się
głęboko pod kołdrę. Nasłuchiwała, czy z łazienki dochodzą jakieś
dźwięki, ale niczego nie słyszała. Alexander siedział tam teraz
i czekał, aż uspokoi się w nim to coś, co zna tylko on. Wróci później do
łóżka, żeby do rana przewracać się z boku na bok, a przez cały
następny dzień będzie miał twarz szarą i zmęczoną. Jednak z godziny
na godzinę uczucie ulgi będzie się w nim potęgowało, w kimś, kto
wie, że przeżył coś, co znów na chwilę zniknie z jego życia.

Jessica przekręciła się na bok. Chociaż wydawało się jej, że
czuwa, to jednak zasnęła, zanim Alexander znów do niej wrócił.

5

Nazywała się Geraldine Roselaugh[1]

i sama uważała to nazwisko za
dramatyczne, ale udawało się jej potwierdzać je swoim wyglądem.
Prawie nie było człowieka, który nie wpatrywałby się w nią
z zafascynowaniem. Miała sięgające bioder smoliście czarne włosy i lśniąco
zielone, na dodatek nieco skośne oczy. Bardzo wystające kości
policzkowe nadawały jej bladej twarzy delikatności, pełne wargi czyniły ją
zmysłową. Miała doskonałą figurę, a jako fotomodelka – bez reszty
zapełniony kalendarz zajęć. W wieku dwudziestu jeden lat wiedziała,
że co wieczór może spotkać się z innym zamożnym, interesującym
mężczyzną, wypić z nim szampana i pozwolić się obdarować.

Zadawała sobie pytanie, dlaczego trafiła na Phillipa Bowena
i nie może zostawić go w spokoju.

Zwłaszcza że on sam nie robi właściwie nic, aby zjednać sobie
jej sympatię.

Wyłącznie z jego powodu siedziała tego kwietniowego dnia, tuż
przed Wielkanocą, przy barze w hoteliku The Fox and The Lamb
w zachodnim Yorkshire, i czekała na niego. Przy czym to ostatnie
nie było dla niej niczym niezwykłym. Wręcz przeciwnie, Geraldine
niekiedy czuła, że jej życie – oprócz bardzo stresujących zajęć
zawodowych – składa się jedynie z czekania na Phillipa Bowena.

Nigdy wcześniej nie słyszała o miejscowości Stanbury i w ogóle nigdy dotąd nie była w Yorkshire. Praca wiodła ją do różnych
europejskich metropolii, czasem również do Nowego Jorku, a urlopy
spędzała zawsze na południu, gdzieś, gdzie są białe plaże, palmy
i błękitne niebo. Kiedyś była w Szkocji, która spodobała się jej
w całej swojej wspaniałości, i znalazła tam wiele niesamowicie
romantycznych, ustronnych zakątków. Ale Yorkshire…

Stanbury, maleńka wioska, leżała jedynie o rzut kamieniem od
Haworth, wsi, która zdobyła sławę dzięki siostrom Brontë. Plebania
sióstr była otwarta dla zwiedzających i – jak zalecał to przewodnik
turystyczny – można było, urządzając sobie wędrówkę po
torfowiskach, dotrzeć do ruiny dworku Top Whitins, który podobno
posłużył za wzorzec dla domostwa ze słynnych Wichrowych Wzgórz
Emily Brontë. Geraldine zaplanowała sobie taką wycieczkę na
popołudnie, a Phillip obiecał, że dotrzyma jej towarzystwa. Phillip
postanowił jeszcze raz pojechać do Stanbury House, ale oczywiście nie
wrócił na czas. Miał pół godziny spóźnienia.

Geraldine nie wytrzymywała już na górze w pokoju i dlatego
zeszła do baru, swoistego pubu, gdzie w południe oferowano bufet
szwedzki. Wokół narożnego stołu zebrała się jakaś rodzina, czworo
hałaśliwych dzieci i zestresowani rodzice. Od kiedy Geraldine tam
się pojawiła, debatowali, co zjeść, ale nie doszli do porozumienia.
Blada, wyczerpana matka wyglądała tak, jakby tylko jeszcze raz
pragnęła otrzymać w prezencie ten okres życia, kiedy to ona i jej
mąż nie byli obdarowani gromadką szalejącego potomstwa
i cieszyli się samotnością. Geraldine z kolei pomyślała, że chętnie by się
z nimi zamieniła.

Zawsze pragnęła założyć rodzinę. W gruncie rzeczy, przez cały
czas jej celem był mieszczański styl życia. Kiedy skończyła
szesnaście lat, odkryto ją w pewnej dyskotece jako modelkę, ale Geraldine
miała zbyt silne poczucie rzeczywistości, żeby nie wiedzieć, że nie
jest to zajęcie na całe życie. W wieku trzydziestu lat chciała mieć
męża i zostać matką dwojga dzieci. Teraz zaś wyglądało na to, że
wszystko będzie inaczej.

Popijała zamówioną wodę mineralną, co chwila zerkając
w stronę drzwi, ale Phillip wciąż nie nadchodził. Od bufetu niosły się
nęcące zapachy, ale Geraldine nie dopuszczała do siebie myśli
o jedzeniu. Figura stanowi jej kapitał, jeśli więc przez cały dzień będzie
stanowcza, nie odmówi sobie dziś wieczorem miłej kolacji
z Phillipem, a może nawet będzie mogła wypić kieliszek wina i trochę
porozmawiać o przyszłości. Poza tym chciałaby mu jeszcze raz
powiedzieć, że z powodu podróży do Yorkshire zrezygnowała z niezwykle
lukratywnego zlecenia w Rzymie i pokłóciła się ze swoją agentką,
a także…

Przerwała sobie ten tok myśli i uśmiechnęła się znużona. Phillip
bowiem oczywiście odpowie natychmiast, że w ogóle jej nie prosił,
aby mu towarzyszyła, i będzie to prawda. To ona znowu nie
wytrzymała i nie pozwoliła mu wyjechać samemu. Lucy, jej agentka
i przyjaciółka, była tym razem naprawdę wściekła.

– Nie możesz sobie na to pozwolić! – powiedziała, uderzając
dłonią w stół. – Nie jesteś gwiazdą, raz wreszcie muszę ci to najwyraźniej
uświadomić całkiem bez ogródek! Jesteś bardzo dobrze opłacaną
fotomodelką, i to wszystko. Poza tym skończyłaś dwadzieścia pięć lat! Wiesz,
ile siedemnastolatek i osiemnastolatek depcze ci po piętach? Szczytowy
punkt kariery masz już za sobą, moja droga! Powinnaś teraz
przyjmować wszystko, jak leci, żebyś za dwa czy za trzy lata, kiedy nie będziesz
już tak rozchwytywana, dysponowała przynajmniej porządnym kontem
bankowym. Ale to w twoim wypadku i tak jest wątpliwe, bo przecież
w mniejszym lub większym stopniu utrzymujesz tego pana!

Lucy jeszcze nigdy tak z nią nie rozmawiała, choć przecież
wcale nie objawiła jej żadnych nowych prawd. Geraldine sama dobrze
wiedziała, jak się sprawy mają – nigdy nie robiła sobie złudzeń.

– Lucy, nie umiem inaczej – powiedziała cicho. – Potrzebuję
jego bliskości. Potrzebuję g o. On jest dla mnie naprawdę ważny.

– Ale odkąd go znasz, wciąż tylko cię zawodzi!

– Kiedyś…

–…się zmieni? Geraldine, sama nie wierzysz w to, co mówisz! On
skończył trzydziestkę! Nie jest to młodziutki chłopak, o którym można by
powiedzieć, że trochę się wyszaleje i na koniec pójdzie po rozum do
głowy. Z nim jest coś nie w porządku, moja droga. I tak to już zostanie.

Mimo to Geraldine oczywiście pojechała z nim do Yorkshire.
I oczywiście wiedziała, że popełnia błąd. Było też dla niej jasne, że
Phillip nie podziela jej marzeń dotyczących przyszłości, których
odzwierciedlenie odnajdowała teraz przy narożnym stole z czworgiem
rozwrzeszczanych dzieciaków.

„Powinnam wstać – pomyślała – pójść na górę, spakować
rzeczy i wrócić do Londynu. Zacząć żyć własnym życiem i zapomnieć
o tym facecie”.

Otworzyły się drzwi baru i wszedł Phillip.

Ciemne włosy miał potargane od wiatru. Wniósł ze sobą woń
słońca i ziemi, który pasował do niego znacznie lepiej niż właściwy
mu zapach dymu papierosowego. Miał na sobie dżinsy i sweter
z golfem, tak że Geraldine wydała się sobie nagle w szykownym
zamszowym żakiecie zupełnie nie na miejscu.

Phillip się rozejrzał, dostrzegł ją, podszedł do jej stolika.

– Spóźniłem się. Przepraszam. – Usiadł i wskazał ręką na
szklankę wody mineralnej. – Czy to jest znowu cały twój obiad?

– Śniadanie i obiad w jednym.

– To uważaj, żebyś nie przytyła! – Spojrzał w stronę bufetu
szwedzkiego. – Nie będziesz miała nic przeciw temu, że coś przegryzę?

– Miałam nadzieję, że pójdziemy dzisiaj na kolację.

– Jedno drugiemu nie przeszkadza. Z chęcią bym się tylko
tymczasem posilił.

Wstał i poszedł w kierunku bufetu. Geraldine patrzyła za nim
i zadawała sobie pytanie, co ona w nim widzi.

Musi w nim coś widzieć. Nie może chodzić tylko o to, że jest
przystojny, bo przecież ona ciągle poznaje przystojnych mężczyzn.
Może nawet Phillip posiada te słynne wartości duchowe, ale chyba
sam niezwykle rzadko robi z nich użytek. Przeważnie jest wobec niej
miły, jednak w dziwnie obojętny sposób, niezobowiązująco, bez
zaangażowania. Wiedziała, że przeżył coś bardzo przykrego, zawsze
więc powtarzała sobie, że to jest powód, dla którego boi się
bliższego związku i nie jest zdolny stworzyć poczucia prawdziwej bliskości,
ale oczywiście wciąż nękała ją niepewność. Może to wygląda tak, że
wprawdzie on jest jej wielką miłością, ale ona jego nie. Uważa, że
można miło spędzać z nią czas, bo jest atrakcyjna, inteligentna
i gotowa zrobić dla niego mnóstwo rzeczy. Ale nie kocha jej.

Po prostu jej nie kocha.

– Może ty go też nie kochasz – zapytała ją kiedyś Lucy. – Może
jesteś po prostu uzależniona od niego pod względem seksualnym?

Geraldine gwałtownie zaprzeczyła i natychmiast daleko
odsunęła od siebie taką insynuację.

– Bzdura. Ja nie. Znasz mnie przecież. Wyobrażasz sobie, że
mogłabym nie chcieć wyjść z czyjegoś łóżka?

– Nie musisz nie chcieć wychodzić, a mimo to możesz być od
niego uzależniona.

W głębi serca Geraldine wiedziała, że taka jest prawda. Była to
wiedza, której do siebie nie dopuszczała i którą, gdy tylko dawała
ona o sobie znać, spychała w podświadomość. Jej stosunek do
Phillipa można było zdefiniować przede wszystkim seksualnością.
Pożądała go, pragnęła być z nim w łóżku. Pożądała nawet tej
obojętności, z jaką się z nią kochał. Nie był bezwzględny, ale zaspokajał
jej potrzeby. Podczas aktu miłosnego czuła, że jest od niej tak samo
odległy jak w każdej innej minucie dnia powszedniego, toteż
niekiedy, w tych krótkich momentach, kiedy sama sobie to wszystko
powtarzała, zapytywała się zdruzgotana, jak może tak bardzo tęsknić
do czegoś, co nie jest ani piękne, ani uszczęśliwiające, a nawet nie
podniecające, i tylko w gruncie rzeczy uświadamia jej, że pozwala
się wykorzystywać.

Nie chcę tego, nie chcę tego, nie chcę tego!

Phillip wrócił do stolika, niosąc w jednej ręce kufel piwa, a w drugiej talerz z jakimś daniem z curry, o ile Geraldine dobrze
rozpoznała.

– Przyniosłem też widelec dla ciebie – powiedział. – Gdybyś
zechciała trochę skubnąć.

Jak na niego, był to wyraz tak nadzwyczajnej troski, że
w Geraldine natychmiast obudziła się podejrzliwość. Prawdopodobnie
zaraz zakomunikuje jej coś nieprzyjemnego.

– O co chodzi? – zapytała, nie dotykając przyniesionego dla
niej widelca.

Phillip westchnął, ale nie zważając na nic, zaczął pałaszować
z ogromnym apetytem.

– Nie mogę towarzyszyć ci dzisiaj w tej wędrówce – wyjaśnił.
– Chciałbym odwiedzić Patricię Roth.

– Chciałeś to zrobić już dzisiaj rano!

– Zmieniłem zamiar. Jestem zbyt niespokojny, żeby czekać. Poza
tym czas nagli. Jeśli Patricia Roth, co podejrzewam, nie zechce ze
mną rozmawiać, muszę wszcząć liczne kroki. Nie zamierzam
marnować czasu.

Geraldine zrobiła się w ostatnich latach bardzo przewrażliwiona,
dlatego na dźwięk tych słów coś znowu ścisnęło ją za gardło.

– Marnować – powtórzyła. – To, że masz wybrać się ze mną na
wędrówkę, jest dla ciebie zmarnowanym czasem? – Phillip
próbował wsunąć jej do ust widelec pełen ryżu z curry, ale Geraldine się
odsunęła. – Nie. Nie jestem głodna. Naprawdę nie.

– W tej sprawie tutaj przyjechałem – powiedział. – Wszystko,
co nie łączy się z moim planem, jest w pewien sposób
zmarnowanym czasem. Nie ma to z tobą żadnego związku.

– Obiecałeś mi.

– Błagałaś i nalegałaś, dlatego w pewnym momencie się
zgodziłem, żebyś mi dała spokój. Ale teraz nie mam ochoty nigdzie się
włóczyć. Przecież możesz wybrać się tam sama.

Geraldine próbowała połknąć łzy w nadziei, że uda się jej nie
rozpłakać.

– Jestem