Strona główna » Religia i duchowość » Rekolekcje z Janem Pawłem II

Rekolekcje z Janem Pawłem II

5.00 / 5.00
  • ISBN:
  • 978-83-7595-759-4

Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).

Kilka słów o książce pt. “Rekolekcje z Janem Pawłem II

Rekolekcje z Janem Pawłem II źródłem Twojej wewnętrznej odnowy.


Rekolekcje z Janem Pawłem II ze wstępem kardynała Stanisława Dziwisza, są wyborem pięknych tekstów, które mogą prowadzić do przemiany każdego z nas. To nieodzowna pomoc wierzącym. Skłaniają do  refleksji nad własnym życiem w kontekście wiary. Koncepcja przewiduje, że rekolekcje mają się odbywać w ciągu siedmiu dni. W każdym dniu Czytelnik rozważa jeden precyzyjnie określony temat.

Polecane książki

Ziemia Indyka wydawała się od wieków niespokojnym miejscem. Potężne plemię Xibala bytujące na północy, zawiązało ligę państw-miast, mającą na celu wspólne rządy wraz z pozostałymi. Chciano zapanować nad chaosem, jaki ogarnął to miejsce. Udało się to po latach wojen a Liga zapanowała nad wszystki...
Poradnik do The Walking Dead – A House Divided to kompletny zbiór decyzji z jakimi przyjdzie wam się spotkać. Każda z nich oraz ich konsekwencje zostały szczegółowo opisane. W poniższym poradniku znajdziesz rozwiązanie zagadek logicznych oraz opis dialogów. Dzięki nim będziesz mógł podjąć najważniej...
Na książkę składają się trzy teksty, napisane przez trzy niezwykłe kobiety, którym przyszło żyć w strasznych czasach. Chaja Rosenblatt i Rywka Schenker urodziły się na początku lat dwudziestych i w wojnę weszły jako młode, lecz już dorosłe kobiety, Melania Weissenberg natomiast była od nich znacznie...
Zbiór nowel Marii Konopnickiej przedstawiające społeczeństwo normandzkie, ich obyczaje i wierzenia, a w szczególności sylwetki kobiet, które odpowiadają za dom i rodzinę. ...
Wierszyk opisuję w zabawny sposób charakter pewnej młodej dziewczyny o imieniu Magda. O tym jaka jest. Jakie posiada wady i zalety. Poza tym wierszyk podkreśla pewne społeczne wartości oraz to jakie ważne role one odgrywają w naszym życiu społecznym. ...
Basia ma nową pasję. Jak taniec wpłynie na życie rodziny? Przygody Basi pomagają dziecku zrozumieć świat, pokazują, jak poradzić sobie w trudnych sytuacjach. Swym humorem rozśmieszają dzieci i dorosłych....

Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Jan Paweł II

Strona redakcyjna

Wybór i opracowanie:

Piotr Słabek

ISBN 978-83-7595-661-0

© Copyright by Wydawnictwo M, Kraków 2013

Wydawnictwo M

31-002 Kraków, ul. Kanonicza 11

tel. 12-431-25-50, fax 12-431-25-75

e-mail:wydawnictwom@wydawnictwom.pl

www.wydawnictwom.pl

Publikację elektroniczną przygotował:

WSTĘP

Z radością biorę do ręki kolejną pozycję, która
w przystępny i ciekawy sposób przybliża czytelnikowi nauczanie Jana Pawła
II. Ten wybór tekstów, dokonany z wielką znajomością papieskiego
magisterium, został określony mianem „rekolekcje”. Punktem wyjścia jest
medytacja nad istotą wiary, która domaga się świadectwa. Z kolei
odprawiający rekolekcje może zastanowić się nad zasadniczymi prawdami
wiary, które związane są z tajemnicą Trójcy Świętej. Nie może też
zabraknąć dnia poświęconego roli Maryi w zbawczym dziele Jej Syna i w
życiu Kościoła. Pięć ostatnich dni jest poświęcone rzeczywistości
człowieka wierzącego, który jest wezwany, aby w oparciu o prawe sumienie
realizował swoje powołanie w rodzinie, w ludzkiej społeczności i w
Kościele, w nadziei na odnalezienie swojego miejsca w obiecanym przez
Chrystusa Królestwie Ojca.

Każdy, kto weźmie do ręki
tę książkę, szybko zorientuje się, że nie jest ona konspektem dla
rekolekcjonistów. Dobór tekstów papieskich wyklucza bowiem klasyczne
elementy rekolekcyjnego nauczania, takie jak: nawiązanie do „tu i teraz”
słuchacza, propozycja na przyszłość i metody pracy nad sobą, życiowe
zastosowanie medytowanych prawd. Można by uważać to za brak tej książki.
Wydaje się jednak, że jej redaktor celowo zastosował ten zabieg, aby dać
czytelnikowi możliwość samodzielnego zastosowania do własnej,
indywidualnej sytuacji zgłębianych tematów papieskiego nauczania. Jeśli
taka była intencja, wyznaczył mu trudne zadanie, ale może właśnie dlatego
ten zbiór może być bardziej intrygujący i duchowo twórczy.

Wszystkim, którzy zagłębią
się w lekturę i medytację tych tekstów, życzę, aby odnaleźli w nich pełne
prostoty i wiary nauczanie o Bogu, który tak „umiłował świat, że Syna
swojego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale
miał życie wieczne” (J 3,16). Życzę też, aby ta nauka inspirowała każdego
z osobna do odnajdywania własnej drogi ku spotkaniu z miłosiernym Ojcem
teraz i w przyszłym życiu.

† Kardynał Stanisław Dziwisz

DZIEŃ PIERWSZY. Wiara

DZIEŃ PIERWSZY

WIARA

Wiara pozwala
nam uczestniczyć w poznaniu Bożym

Wiara, jako swoista cnota nadprzyrodzona, wszczepiona w
Ludzkiego ducha, pozwala nam uczestniczyć w poznaniu Bożym, jako odpowiedź
na objawione Jego Słowo; właśnie dlatego jest rzeczą konieczną, by Kościół
w wyznaniu i nauczaniu tej wiary pozostawał ściśle wierny wobec Bożej
prawdy 1
i by ta wierność wyrażała się w żywej postawie zgodnej z rozumem uległości
2. Sam Chrystus Pan w trosce o tę wierność dla prawdy Bożej przyobiecał
Kościołowi specjalną pomoc Ducha Prawdy, wyposażył w dar nieomylności3 tych,
którym zlecił przekazywanie tej prawdy, jej nauczanie (por. Mt 28,19); jak
to dokładnie określił Sobór Watykański I4, a powtórzył Sobór
Watykański II5 — wyposażył również cały Lud Boży w
szczególny zmysł wiary6.

Encyklika Redemptor hominis

Wiara Maryi
staje się wiarą pielgrzymującego Ludu Bożego

Jak mówi Sobór, „Maryja
[…], wkroczywszy głęboko w dzieje zbawienia […], gdy jest sławiona i
czczona, przywołuje wiernych do swego Syna i do Jego ofiary oraz do
miłości Ojca”7. W ten sposób wiara Maryi — u podstaw
apostolskiego świadectwa Kościoła — staje się wciąż poniekąd wiarą
pielgrzymującego Ludu Bożego: osób i wspólnot, środowisk i zgromadzeń, i
różnych wreszcie grup istniejących w Kościele. Udziela się równocześnie
drogą poznania i drogą serca. Zdobywa się ją lub odzyskuje nieustannie
poprzez modlitwę. „Stąd też i w swojej apostolskiej działalności Kościół słusznie ogląda się na
Tę, co zrodziła Chrystusa, który po to począł
się z Ducha Świętego i narodził z Dziewicy, aby przez Kościół także w sercach wiernych rodził
się i wzrastał”8.

W tym oczekiwaniu przez tę samą wiarę, która uczyniła
Ją błogosławioną, zwłaszcza od chwili zwiastowania, Maryja pozostaje wciąż
obecna w dziele Kościoła, który wprowadza w świat królestwo Jej Syna9. Ta
obecność Maryi znajduje zarówno w naszych czasach, jak w całych dziejach
Kościoła wielorakie środki wyrazu. Posiada ona też wieloraki zasięg
działania: poprzez osobistą wiarę i pobożność wiernych, poprzez tradycje
rodzin chrześcijańskich, czyli „kościołów domowych”, wspólnot parafialnych
czy misyjnych, instytutów zakonnych, diecezji, poprzez przyciągającą i
promieniującą moc wielkich sanktuariów, w których nie tylko jednostki czy
środowiska miejscowe, ale niekiedy całe narody i kontynenty szukają
spotkania z Matką Pana, z Tą, która jest błogosławiona, ponieważ
uwierzyła, jest pierwszą wśród wierzących — i dlatego stała się Matką
Emmanuela. Taka jest wymowa Ziemi Świętej, duchowej ojczyzny wszystkich
chrześcijan jako ziemi rodzinnej Zbawiciela świata i Jego Matki. Taka też
jest wymowa tylu świątyń, które wiara chrześcijańska zbudowała poprzez
wieki w Rzymie i na całym świecie; i takich miejsc, jak Gwadelupa, Lourdes
czy Fatima i innych w różnych krajach, wśród których jakże nie wspomnieć
Jasnej Góry na mojej ziemi ojczystej? Można by mówić o swoistej
„geografii” wiary i pobożności maryjnej, która obejmuje wszystkie miejsca
szczególnego pielgrzymowania Ludu Bożego, który szuka spotkania z
Bogarodzicą, aby w zasięgu matczynej obecności Tej, „która uwierzyła”,
znaleźć umocnienie swojej własnej wiary. Istotnie, w wierze Maryi, już
przy zwiastowaniu, a ostatecznie u stóp Krzyża na Golgocie, otwarła się na
nowo po stronie człowieka owa wewnętrzna przestrzeń, w której Przedwieczny
Ojciec może „napełniać nas wszelkim błogosławieństwem duchowym”.

W tej też wierze, którą Maryja wyznała przy
zwiastowaniu jako „służebnica Pańska” i w której stale „przoduje”
pielgrzymującemu Ludowi Bożemu na całej ziemi, Kościół „ustawicznie dąży
do zespolenia z powrotem całej ludzkości […] z Chrystusem — Głową w
jedności Ducha Jego”10.

Encyklika Redemptoris Mater

Wiara jest
propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi człowieka

Wiara jest propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi
człowieka, należy ją jednak stawiać, ponieważ „rzesze mają prawo do
poznania bogactw tajemnicy Chrystusa, w którym, jak sądzimy, cała ludzkość
znaleźć może w nadspodziewanej pełni to wszystko, czego szuka po omacku na
temat Boga, człowieka i jego przeznaczenia, życia i śmierci, a także
prawdy […]. Dlatego Kościół zachowuje swój zapał misyjny, a także
pragnie go zintensyfikować w obecnej chwili dziejowej”11.

Encyklika Redemptoris missio

Normą życia
chrześcijańskiego jest „wiara, która działa poprzez miłość”

Obarczeni misją głoszenia
Ewangelii, Apostołowie od początku istnienia Kościoła mocą swej
pasterskiej odpowiedzialności czuwali nad poprawnością postępowania
chrześcijan12, podobnie jak
czuwali nad czystością wiary i nad przekazywaniem Bożych darów w
sakramentach13. Pierwsi chrześcijanie, wywodzący się
zarówno z narodu żydowskiego, jak i z innych ludów, odróżniali się od
pogan nie tylko wiarą i liturgią, ale także świadectwem moralnego
postępowania, czerpiącego inspirację z Nowego Prawa14. Kościół bowiem jest zarazem komunią wiary
i życia; jego normą jest „wiara, która działa poprzez miłość” (Ga 5,6).

Żadne rozdarcie nie powinno zagrażać harmonii między wiarą a życiem:
jedność Kościoła zostaje naruszona nie tylko
przez chrześcijan, którzy odrzucają lub zniekształcają prawdy wiary, ale i
przez tych, którzy nie doceniają wagi powinności moralnych, jakie nakłada
na nich Ewangelia (por. 1 Kor 5,9-13). Apostołowie zdecydowanie
przeciwstawiali się wszelkim próbom rozrywania więzi między wyborem serca
a czynami, które wybór ten wyrażają i potwierdzają (por. 1 J 2,3-6). Zaś
Pasterze Kościoła już od czasów apostolskich jednoznacznie potępiali
działanie tych, którzy swoim nauczaniem i postępowaniem doprowadzali do
podziałów15.

Szerzyć wiarę i zasady moralnego życia oraz strzec ich
w jedności Kościoła — oto zadanie powierzone przez Jezusa Apostołom (por.
Mt 28,19-20), które trwa w posłudze ich następców. To właśnie stanowi
treść żywej
Tradycji, poprzez którą — jak stwierdza Sobór
Watykański II — „Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i
przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko,
w co wierzy”.

Encyklika Veritatis splendor

Chrześcijanie
winni odkryć nowość
swejwiary oraz jej moc osądzania kultury dominującej w ich środowisku

Wzajemne przeciwstawienie,
czy wręcz radykalne rozerwanie więzi między wolnością i prawdą, jest
konsekwencją, przejawem i dopełnieniem innej, jeszcze bardziej niebezpiecznej i
szkodliwej dychotomii — tej mianowicie, która oddziela wiarę od
moralności.

Rozdział ten stanowi jedną z najpoważniejszych trosk
duszpasterskich Kościoła w sytuacji szerzącego się sekularyzmu, w którym
wielu — zbyt wielu — ludzi myśli i żyje tak, „jak gdyby Bóg nie istniał”.
Stajemy tu wobec mentalności, której oddziaływanie, często głębokie,
rozległe i wszechobecne, wpływa na postawy i zachowania samych chrześcijan
i sprawia, że ich wiara traci żywotność oraz właściwą jej oryginalność
jako nowa zasada myślenia i działania w życiu osobistym, rodzinnym i
społecznym. W rzeczywistości kryteria sądów i wyborów, stosowane przez
samych wierzących, którzy żyją w środowisku kultury w dużym stopniu
zdechrystianizowanej, okazują się często obce Ewangelii lub nawet z nią
sprzeczne.

Istnieje zatem pilna potrzeba, by chrześcijanie
ponownie odkryli
nowość swej wiary oraz jej moc osądzania
kultury dominującej w ich środowisku. […]

Trzeba ponownie odnaleźć i ukazać prawdziwe oblicze
chrześcijańskiej wiary, która nie jest jedynie zbiorem tez wymagających
przyjęcia i zatwierdzenia przez rozum. Jest natomiast poznaniem Chrystusa
w wewnętrznym doświadczeniu, żywą pamięcią o Jego przykazaniach, prawdą, którą trzeba żyć. Słowo zresztą jest prawdziwie przyjęte dopiero wówczas, gdy
wyraża się w czynach i urzeczywistnia w praktyce. Wiara to decyzja, która
angażuje całą egzystencję. Jest spotkaniem, dialogiem, komunią miłości i
życia między wierzącym a Jezusem Chrystusem: Drogą, Prawdą i Życiem (por.
J 14,6). Prowadzi ona do aktu zaufania i zawierzenia Chrystusowi i pozwala
nam żyć tak, jak On żył (por. Ga 2,20), to znaczy: miłując ponad wszystko
Boga i braci.

Encyklika Veritatis splendor

Wiara posiada
wymiar moralny: jest źródłem zgodnego z nią życiowego zaangażowania

Wiara posiada również
wymiar moralny: jest źródłem zgodnego z nią życiowego zaangażowania i
zarazem takiego zaangażowania się domaga. Obejmuje i wydoskonala przyjęcie
i zachowywanie Bożych przykazań. […]

Poprzez życie moralne wiara staje się „wyznaniem”, nie
tylko wobec Boga, ale także przed ludźmi: staje sięświadectwem.

Encyklika Veritatis splendor

Co to znaczy
„wierzyć”?

Słowo „wierzę” jest obecne
w języku codziennym, niezależnie od swojej treści religijnej, a w
szczególności chrześcijańskiej. „Wierzę ci” — to znaczy: ufam ci, jestem
przekonany, że mówisz prawdę. „Wierzę w to, co mówisz” — to znaczy: jestem
przekonany, że treść twoich słów odpowiada obiektywnej rzeczywistości.

W tym potocznym użyciu słowa „wierzę” uwydatniają się
pewne elementy istotne. „Wierzyć” to znaczy przyjmować i uznawać za
prawdziwe i odpowiadające rzeczywistości to, co jest treścią wypowiedzi,
czyli słów drugiej osoby (czy też osób), ze względu na jej (ich)
wiarygodność. Wiarygodność ta stanowi w danym wypadku o szczególnym
autorytecie osoby. Jest to autorytet prawdy. Tak więc mówiąc „wierzę”,
wyrażamy równocześnie dwoiste odniesienie: do osoby i do prawdy — do
prawdy ze względu na osobę, która cieszy się autorytetem prawdomówności.

W