Rozwijanie fantazji, zainteresowań i zdolności uczniów – 160 pomysłów na nauczanie zintegrowane w klasach I-III
- Wydawca:
- Impuls Oficyna Wydawnicza
- Kategoria:
- Nauka i nowe technologie
- Język:
- polski
- ISBN:
- 978-83-7308-239-7
- Rok wydania:
- 2008
- Słowa kluczowe:
- czasu
- fantazji
- i-iii
- klasach
- możliwości
- napotkanymi
- nauczanie
- pomóc
- pomysłów
- powinny
- przez
- rozwijanie
- ucznia
- uczniów
- wyrażać
- wyznaczą
- zainteresowań
- zajęcia
- zdolności
- zintegrowane
- mobi
- kindle
- azw3
- epub
Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).
Kilka słów o książce pt. “Rozwijanie fantazji, zainteresowań i zdolności uczniów – 160 pomysłów na nauczanie zintegrowane w klasach I-III”
Czwarta część książek zawierających pomysły do wykorzystania przez nauczycieli w nauczaniu zintegrowanym w klasach I-III. Zawiera różnego rodzaju zajęcia, które powinny urozmaicać życie uczniów w szkole. Są to pomysły nie tylko na miłe spędzanie czasu, ale także na bardziej efektywne i dające więcej możliwości nauczycielowi oraz jego wychowankom na działanie.
Wiele z tych pomysłów ma na celu ośmielenie dzieci do tego, aby chętnie i bez obaw opowiadały o tym, co je interesuje, co lubią robić i co im najlepiej wychodzi. Zabawy te mają pomóc nauczycielowi w poznaniu ucznia, rozwijać pozytywne postawy moralne i społeczne, pomagać w pokonywaniu różnych przeszkód, zachęcać do współpracy w zespole, uczyć asertywnych zachowań, uczyć wyrażać własne zdanie.
Najważniejszym ich celem jest nauczenie dzieci wiary we własne siły i możliwości, by realizowały cele , które sobie wyznaczą i nie zrażały się napotkanymi przeciwnościami.
Polecane książki
Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Jadwiga Stasica
Jadwiga Stasica
Rozwijanie fantazji, zainteresowań i zdolności uczniów
Zajęcia relaksujące
„160 pomysłów na zajęcia zintegrowane w klasach I-III”
Kraków 2008
Redakcja:Wojciech Sliwerski
Projekt okładki:Agata Fuks
Rysunki:Agata Fuks
Korekta:Zespól
ISBN 978-83-7308-003-4 ISBN 978-83-7308-239-7
Oficyna Wydawnicza „Impuls” tel. (012) 422-41-80, fax (012) 422-59-47
www.impulsoficyna.com.pl, e-mail:impuls@impulsoficyna.com.pl Skład i łamanie: „Impuls” Wydanie III, Kraków 2008
Konwersja do formatu EPUB: Virtualo Sp. z o.o.virtualo.eu
Wstęp
Rozpoczynam czwartą część zbioru pomysłów do wykorzystania w nauczaniu zintegrowanym w klasach początkowych. Myślę, że książka ta zamknie serię czterech części zawierających dość obszerny zestaw gier, zabaw, konkursów, zadań, rundek i innych.
W dotychczasowych trzech tomach zebrałam pomysły dotyczące najważniejszych przedmiotów szkolnych, to znaczy języka polskiego, matematyki oraz środowiska społeczno-przyrodniczego. Teraz jest to działalność czy też aktywność polonistyczna, matematyczna i przyrodnicza.
Jak już wspomniałam wcześniej obecnie nauczanie blokowe integruje treści wszystkich przedmiotów łącznie z plastyką, techniką, muzyką i kulturą fizyczną. Podobnie jest również z moimi pomysłami. Przeplatają się w nich elementy z poszczególnych przedmiotów.
Podążając jednak za najnowszymi tendencjami w nauczaniu początkowym i nie tylko, należy zwracać uwagę na kształtowanie pełnej osobowości ucznia. Szkoła powinna rozwijać młodego człowieka wszechstronnie, a zatem uczyć i wychowywać, uwzględniając jego indywidualną postawę psychiczną. Mam tu na myśli także zdolności, zainteresowania, pozytywne i negatywne zachowania, a także ich przyczyny.
Nauczyciel ma za zadanie nie tylko nauczyć, ale również służyć pomocą w rozwiązywaniu bieżących problemów, budować poczucie wartości w uczniach, uczyć prawidłowej komunikacji, zachowań asertywnych. Należy zadbać o potrzeby ucznia, zauważać jego uczucia, zarówno te dobre, jak i złe. Wiadomo, że pewne zachowania są sygnałem dla nauczyciela, aby pomóc dziecku w jakikolwiek sposób. Potrzebuje ono zwłaszcza w szkole poczucia, że nauczyciel interesuje się nim i jego zdaniem na różne tematy. Dziecko chce być zauważane w zabawie, podczas zajęć lub na przerwie. Wymaga, aby je pochwalić, gdy pracowało jak należy lub konkretnie wyjaśnić, dlaczego praca wymaga poprawy itd.
Już w przedszkolu dzieci uczą się pewnych postaw moralnych i społecznych. Powinny być one w kolejnych latach rozwijane i uzasadniane na różne sposoby. Jednak nie mogą być dziecku narzucone bez jakichkolwiek wyjaśnień. Dziecko w tym wieku zadaje wiele pytań, jest ciekawe świata, domaga się objaśniania wielu zagadkowych spraw. Zwłaszcza jeśli jakieś zagadnienia interesują je szczególnie, np.: przyroda, samochody, książki, zwierzęta, budowa domu…
Zarówno w szkole, jak i w domu dorośli powinni starać się zrozumieć ciekawość dzieci i zadbać o jej zaspokajanie w wielu możliwych dziedzinach. Pytać o to, co lubią, może coś zbierają, kolekcjonują, na jaki temat szczególnie chcą się czegoś jeszcze dowiedzieć itd.
Często obserwuję, że dzieci w klasach młodszych zajmują się kolekcjonowaniem np. znaczków pocztowych, pocztówek, karteczek z obrazkami z notesów, naklejek i innych rzeczy. Gdy je zagadnąć o ich zbiory, bardzo chętnie pokazują i opowiadają o nich żywo. Czują się wtedy docenione, widzą sens tego, co robią oraz mają okazję wykazać się tym, co wiedzą. Podobnie podczas zajęć edukacyjnych można dostrzec różnorodne zainteresowania i zdolności u dzieci. Warto o nich mówić głośno i nagradzać pochwałą za każdy nawet mały postęp w jakiejś dziecku bliskiej dziedzinie. Jedne dzieci pięknie opowiadają, inne ładnie piszą, jeszcze inne oryginalnie rysują czy malują, tańczą, śpiewają, dbają o rośliny doniczkowe w klasie itd. Te i wiele innych zainteresowań oraz zdolności uczniów są bardzo ważnymi elementami edukacji, powinniśmy je jak najwcześniej wykrywać. Wstępnym krokiem jest już motywowanie dzieci wraz z ich rodzicami do rozwoju mniejszych lub większych talentów. Znamy doskonale mądre i jakże prawdziwe powiedzenie, że „ćwiczenie czyni mistrza”. W bardzo wielu przypadkach okazało się, że wykryty w porę i rozwijany w miarę możliwości talent u dziecka, stał się jego zawodem czy też życiową pasją.
Wiele pomysłów zamieszczonych w tej książce ma na celu między innymi ośmielenie dzieci do tego, aby chętnie i bez obaw opowiadały o tym, co je interesuje, co lubią robić i co wychodzi im najlepiej.
Charakterystyka zajęć
Od wielu lat interesuję się psychologią, czytam książki z tej dziedziny, ukończyłam kilka kursów, na których psychologia była jednym z elementów edukacji. Uważam, że jest to podstawa wszelkich nauk pedagogicznych i oczywiście zawodu nauczyciela.
Wiem z własnego doświadczenia, że dobry nauczyciel powinien mieć obok wiedzy teoretycznej i metodycznej szeroką wiedzę psychologiczną. Bogaty w wiedzę z tych dziedzin z pewnością lepiej zrozumie swych wychowanków, pomogą mu w tym różnego rodzaju gry, zabawy, konkursy, rundki z dokańczaniem zdań i inne.
Dają one nauczycielowi możliwość bardziej wnikliwego poznania dzieci, ich zalet i wad, ich zainteresowań, talentów, często też ukrytych problemów. Właśnie podczas takich zajęć, gdy dziecko, bawiąc się, odsłania się nieświadomie, nauczyciel bacznie obserwuje i porównuje, wyciąga wnioski…
Wstępnym etapem jest takie organizowanie zajęć, takie traktowanie dzieci, aby im pomagać. Przykładowo są zabawy, w których angażują się nawet słabsze i niechętne dzieci. Jeśli zdarzy się jednak, że dziecko zdecydowanie nie chce brać udziału w zabawie, może sobie obserwować z boku, jak bawią się koledzy i koleżanki. W rundkach, które najczęściej zorganizowane są w kręgu, aby lepiej się poznawać, nawet bardzo nieśmiałe dzieci coś nam kolejno powiedzą. Z biegiem czasu, odpowiednio zachęcone, będą mówiły więcej i bardziej otwarcie.
Dzieci zwracające na siebie uwagę choćby dziwnym czy złym zachowaniem może w trakcie zabawy odkryją swe karty i wyjawią, dlaczego są złe na coś lub na kogoś, a może kogoś lub czegoś nie lubią. Będzie to cenna wskazówka dla nauczyciela, jak nadal z nimi postępować, aby wzajemna współpraca w szkole była miła dla obu stron.
Ja często organizuję takie mini zajęcia przed nauczaniem blokowym lub w trakcie, gdy zachodzi potrzeba. Bywa, że widzę taką konieczność, aby wszystkie dzieci w klasie były zrelaksowane, zadowolone i mogły się lepiej skoncentrować na dalszych zajęciach edukacyjnych.
Jak w każdej klasie wiele razy zdarza się, że niektóre dzieci przychodzą do szkoły smutne, zatroskane, zniechęcone czy wręcz zmęczone. Ważną rolę spełniają wtedy gry i zabawy tzw. psychologiczne, mające na celu poprawę nastrojów dzieci czy też możliwość „wygadania się”, czyli wyrzucenia z siebie tego, co dręczy. Bardzo istotne jest odpowiednie nastawienie i zachowanie nauczyciela. Dzieci bowiem bacznie obserwują i są bardzo ostrożne w rozmowie, która dotyczy uczuć i emocji. Jest to również trudne dla dzieci. Aby takie zabawy osiągnęły swój cel, powinny być przeprowadzane stopniowo od najłatwiejszych do coraz trudniejszych. Mam na myśli, że dzieci będą miały w miarę duże zaufanie do nauczyciela i coraz swobodniej będą umiały opowiadać o swych uczuciach i stanach emocjonalnych. W przeciwnym wypadku niewiele będziemy w stanie zrobić, aby rozwiązać nurtujące je problemy.
Często w ciągu dnia w szkole dziecko zmienia swoje nastawienie do nauki, kolegów, szkoły. Przyczyny są rozmaite, choć dobrze nam, nauczycielom znane. Chodzi mi o różnego rodzaju sprzeczki, zaczepianie słabszych przez silniejszych, przezywanie kolegów, dokuczanie młodszym lub bardziej nieśmiałym, wreszcie kłótnie, a nawet bójki. Naturalnie wszystkie wymienione przeze mnie i wiele innych konfliktów mają swoje przyczyny. Często wiele czasu potrzeba, aby tego rodzaju problemy rozwiązać. Podkreślę również, że jest to zadanie bardzo trudne i wymagające od nauczyciela szczególnych umiejętności. Bywa, że tego rodzaju wydarzenia, jak klasowe kłótnie czy sprzeczki, których dzieci nie są w stanie same rozwiązać czy zażegnać stają się kanwą do zajęć, o których tu piszę. Są punktem wyjścia dla dyskusji klasowej lub rundki wyjaśnianej potem przez uczestników i obserwatorów. To znowu jest okazja dla nauczyciela, aby zauważyć pewne cechy swoich wychowanków, śledzić tok ich myślenia, zbadać ich zaradność życiową oraz jakże istotne nastawienie do siebie dzieci w klasie. Podczas takich właśnie zajęć okazuje się, kto i jakie ma zdolności czy wiedzę. Badamy je, słuchając uważnie wypowiedzi dzieci oraz obserwując ich sposób postępowania w różnych sytuacjach. Podchodzimy zatem do sprawy bardziej psychologicznie.
Wskazania organizacyjno-metodyczne
Organizacja pomysłów, które znajdują się w tej książce, nie jest bardzo trudna. Nie ma konieczności stosowanie, a co za tym idzie, przygotowywania dużej ilości pomocy. W opisanych tu zabawach, grach itp. nastawiamy się na psychologiczną stronę nauczania i wychowania. Mamy bowiem poprzez nie dowiadywać się o uczniach, rozwijać pozytywne postawy moralne i społeczne, pomagać w pokonywaniu różnych przeszkód, zachęcać do współpracy w zespole, uczyć asertywnych zachowań, uczyć wyrażać własne zdanie. Najważniejsze to uczyć dzieci wiary we własne siły i możliwości, aby dążyły do celów, które sobie wyznaczą, aby stopniowo stawały się w pełni wartościowymi ludźmi i zdawały sobie z tego sprawę. Prezentowane tu gry i zabawy mogą być stosowane na początku, w trakcie lub na końcu zajęć zintegrowanych, w zależności od celów, jakie sobie wyznaczymy, czy też życie nam podsunie. Jednak nie powinny być przeprowadzane w pośpiechu i atmosferze zdenerwowania.
Dzieci podczas takich zajęć mają czuć się swobodnie, mają się zrelaksować lub skoncentrować. Nauczyciel powinien specjalnie zarezerwować czas na tego typu zajęcia i odpowiednio je wpleść w program kilkugodzinnego dnia nauki. Wówczas będą te gry i zabawy mogły efektywnie realizować cele, do których zostały opracowane.
Przedstawione tutaj pomysły zajęć służą między innymi:
– rozwojowi osobistemu każdego ucznia,
– odprężeniu przed lub w trakcie albo po nauce,
– integracji klasy lub grupy,
– budowaniu poczucia własnej wartości,
– przyswajaniu określonych umiejętności,
– pomaganiu uczniom w porządkowaniu i rozwiązywaniu problemów,
– pomaganiu w znalezieniu własnego miejsca w grupie, klasie, rodzinie, szkole, całej społeczności,
– uczeniu współpracy w grupie, klasie…,
– uwrażliwianie na innych ludzi oraz ich uczucia,
– budowaniu poczucia zaufania,
– uczeniu efektywnej komunikacji,
– porozumieniu między uczniami w klasie o różnych temperamentach (charakterach),
– wyrobieniu poczucia bezpieczeństwa,
– uczeniu wyrażania własnych sądów, myśli i opinii,
– kształtowaniu zachowań asertywnych, czyli takich, które nie szkodzą ani jednej ani drugiej stronie,
– zdyscyplinowaniu całej grupy czy klasy,
– lepszej koncentracji wszystkich uczniów,
– kształceniu umiejętności wypowiadania się i słuchania,
– mobilizowaniu do ładu i porządku podczas zajęć,
– umożliwianiu swobodnego wypowiadania się na temat własnych uczuć i stanów emocjonalnych oraz ich ewentualnych przyczyn,
– rozwijaniu aktywności społecznej i wielu innym ważnym celom.
Naturalnie widać, że sporo celów pokrywa się z tymi, które odnosiły się do gier i zabaw dotyczących języka polskiego, matematyki i środowiska. Taki stan rzeczy ma miejsce właśnie w nauczaniu zintegrowanym, gdzie dziecko staje się podmiotem nauczania i wychowania.