Siedem dni razem

Francesca HornakSiedem dni razem

Tłumaczenie:

Dla Felicity i Charity

Prolog

17 listopada 2016

Olivia

Cape Beach, Monrovia, Liberia, 1.03

Olivia wie, że to, co robią, jest głupie. Jeśli ktoś ich zobaczy, odeślą ich do domu – możliwe, że postawią przed sądem. Nieważne, że dotykając go, ryzykuje życie. Ale kto ich zobaczy? Plaża jest opuszczona i tak ciemna, że pod atramentowym niebem widoczność ogranicza się do paru metrów. Słychać tylko szum fal rozbijających się o brzeg. Gdy podchodzą do wody, wyraźnie zdaje sobie sprawę, że ich łokcie znajdują się tuż obok siebie. Chce powiedzieć: „Nie powinniśmy tego robić”, ale przecież jeszcze niczego nie zrobili. Nadal nie złamali zasady „Nie dotykać”.

Wieczór zaczął się w barze na plaży z piwem w butelkach, a potem mocnym rumem z coca-colą. Przez wiele godzin siedzieli pod dachem z blachy falistej, między nimi migotała lampa sztormowa, a niebo płonęło złotawym brązem. Rozmawiali o wyjeździe do domu na Boże Narodzenie za pięć tygodni i o tym, że oboje chcieliby wrócić do Liberii. Opowiedziała mu o Abu, chłopczyku, którego leczyła, a po jego śmierci płakała na plaży. Potem rozmawiali o miejscach, w których dorastali i studiowali medycynę, i o swoich rodzinach. Jego dom w Irlandii był tak niepodobny do jej domu. Jako pierwsze dziecko w rodzinie poszedł na studia i podróżował. Próbowała mu wytłumaczyć, że medycyna była w pewnym sensie buntem przeciwko rodzicom, a on otworzył szeroko oczy – jak wtedy, gdy przyznała się, że w Boże Narodzenie pracowała jako wolontariuszka, by unikać rodziny. Zwróciła uwagę na jego oczy już przy pierwszym spotkaniu w centrum medycznym – bo tak naprawdę zza osłony widać było tylko oczy. Szarozielone jak morze w Norfolk z tak ciemnymi rzęsami, że wyglądały jak sztuczne. Patrzyła na jego dłonie, gdy skubał naklejkę na butelce z piwem. Podobnie jak jej były szorstkie i zniszczone z powodu kontaktu z chlorem. Chciała ująć jedną z nich i odwrócić w swojej dłoni.

Kiedy zamknięto bar, na niebo wysypały się gwiazdy, jak cukier. Nocne powietrze lekko muskało jej nagie ramiona. „Przejdziemy się?” – zapytał Sean, wstając. Zwykle dorównywała wzrostem mężczyznom, ale on był od niej wyższy o głowę. W jednej sekundzie, oświetlonej przez lampę sztormową, spojrzeli prosto na siebie i coś poruszyło się głęboko w jej brzuchu.

Teraz, gdy stoją po kostki w wodzie, niemal się dotykają. Piana migocze zielonkawo. Kiedy fala obmywa im łydki, Olivia traci równowagę, a on odwraca się tak, że niemal na niego wpada. On wyciąga ręce, by ją podtrzymać, a potem obejmuje w talii. Olivia odwraca się twarzą do niego, czując jego dłonie u dołu pleców. Centymetry pomiędzy ich ustami aż proszą się, żeby je pokonać. Kiedy on muska wargami jej usta, Olivia czuje, że to najgłupsza rzecz, jaką zrobiła w życiu.

Hotel Buffalo, Monrovia, Liberia, 14.50

Popijając wodę, by uspokoić żołądek (po co wypiła tego ostatniego drinka?), Olivia czeka na rozmowę z rodziną na Skypie. Czuje się dziwnie, siedząc w hotelowym lobby, małym bastionie kanalizacji i wi-fi; nie ma klimatyzacji, tylko wiatrak miesza wilgotne powietrze. Ale nawet tutaj daje o sobie znać niebezpieczeństwo i poczucie ostrożności. W łazienkach wiszą plakaty z wielkim napisem SYMPTOMY I OBJAWY WIRUSA HAAG z małymi ilustracjami przedstawiającymi wymiotujących ludzi. Barman wrzucił Olivii kilka monet na dłoń, nie dotykając jej – chyba słusznie się domyślił, że większość białych twarzy w Monrovii przebywa tu z powodu epidemii, by pomóc z „tym biznisem haag”. Inny pracownik pomocy humanitarnej chodzi po lobby, rozmawiając głośno przez iPhone’a o „kryzysie” i „dostawach”, a potem niepotrzebnie mocno wali w klawiaturę MacBooka Air. Ma na sobie podkoszulek z haag, drogie okulary przeciwsłoneczne i jest mocno opalony. To pewnie jakaś szycha z organizacji pozarządowej, myśli Olivia. Nie wygląda na takiego, który odważyłby się wejść do centrum leczenia haag albo włożył skafander ochrony osobistej – tak jak Sean. Sceny z ostatniej nocy przewijają się jej przez głowę. Nie może się już doczekać, by zobaczyć się z Seanem na zmianie, by delektować się napięciem związanym ze złamaniem zasady „Nie dotykać”. Oczekiwanie zagłusza głos powtarzający, żeby przestała, teraz, zaraz, zanim to zabrnie za daleko. Ale przecież już jest za późno, by się cofnąć.

Uświadamia sobie, że śni na jawie – jest już pięć po trzeciej i rodzina będzie czekać. Nawiązuje połączenie i nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki widzi ich na ekranie. Siedzą w kuchni przy Gloucester Terrace, ustawili laptopa na wyspie. Może to wina kaca, ale to małe okienko na Camden wydaje się tak nieprawdopodobne, że budzi śmiech. Spogląda na zielonkawoniebieskie szafki i lśniący ekspres do kawy za ich twarzami. Wszystko wygląda absurdalnie czysto i przytulnie.

Matka, Emma, nachyla się do ekranu jak zauroczony fan i dotyka szkła, jakby Olivia mogła się kryć tuż za nim. Może ona też nie może pojąć, że nagle w jej kuchni pojawił się kawałek Afryki. Ojciec Olivii, Andrew, macha jej niezgrabnie ręką na powitanie, uśmiecha się przelotnie, po czym słucha w milczeniu, mrużąc oczy. Raz po raz odgarnia grzywę siwych włosów z twarzy (męska wersja twarzy Olivii), marszcząc brwi i kiwając głową, ale nie patrzy na córkę, tylko gdzieś za nią, na hotel. Wielkie orzechowe oczy matki są lekko rozbiegane, gdy zarzuca ją pytaniami. Dopytuje się o jedzenie, pogodę, prysznice, wszystko, by tylko uniknąć – jak się wydaje – wieści o haag. Głos dochodzi z opóźnieniem, więc odpowiedzi Olivii zderzają się z następnym pytaniem Emmy.

Siostra Phoebe stoi za rodzicami, trzymając kota Kakao jak tarczę. Ma na sobie koszulkę na ramiączkach, w których – jak zgaduje Olivia – chodzi na siłownię i pokazuje zgrabne bicepsy. Próbuje im opowiedzieć o koguciku, który wdarł się na najbardziej zakaźny oddział i trzeba go było ukamienować, ale matka krzyczy: „Pogadaj z Phoebs!” i wypycha siostrę do przodu. „Cześć”, mówi Phoebe słodko, rzucając jej swój szeroki, bardzo fotogeniczny uśmiech, i macha łapką kota.

Olivii nie przychodzą do głowy żadne słowa – ona też uświadamia sobie, że rzadko rozmawiają z siostrą przez telefon. Potem przypomina sobie, że Phoebe miała niedawno urodziny (dwudzieste ósme czy dziewiąte? Chyba dwudzieste dziewiąte, bo Olivia ma trzydzieści dwa lata). Lecz zanim udaje jej się przeprosić, że o nich zapomniała, twarz Phoebe rozciąga się groteskowo jak w „Krzyku” Muncha. „Olivia? Wivvy? Wiv?”, słyszy jeszcze głos matki, po czym połączenie urywa się. Próbuje połączyć się jeszcze raz, ale bez powodzenia.

1

17 grudnia 2016

Andrew

Gabinet, Gloucester Terrace 34, Camden, 16.05

TEMAT: Tekst na 27 grudnia

OD: Andrew Birch <andrew.birch@the-worldmag.co.uk>

DATA: 17/12/2016 16.05

DO: Croft, Ian <ian.croft@the-worldmag.co.uk>

Ian,

tekst w załączeniu. Jeśli puścisz go bez mojej autoryzacji, wpadnę w szał.

Pozdrowienia

Andrew

PS NIE ZAMIENIAJ moich „taki” na „następujący”. To mnie cholernie wkurza.

PPS Pisze się hummus. Nie humus.

The Perch, Wingham, Berkshire

Jedzenie 3/5

Nastrój 1/5

Kiedy będziecie czytać te słowa, razem z rodziną znajdę się w areszcie domowym. A, dokładniej rzecz ujmując, w areszcie haagowym. Dwudziestego trzeciego grudnia moja córka Olivia, lekarka i seryjna wolontariuszka, wróci z Liberii, gdzie leczyła ofiary epidemii wirusa haag – wciągając nas, swoją rodzinę, w siedmiodniową kwarantannę. Równo przez tydzień musimy unikać wszelkiego kontaktu ze światem zewnętrznym i możemy opuścić dom tylko w nagłym wypadku. Gdyby ktoś popełnił błąd i włamał się do środka, będzie musiał z nami zostać aż do końca kwarantanny. Rozpoczęliśmy już przygotowania do czasu, który w rodzinie Birchów nazywamy Tygodniem Świstagga. Waitrose i Amazon dostarczą chyba najbardziej obszerną i wyczerpującą listę zakupów w Wielkiej Brytanii. Ile rolek papieru toaletowego potrzebuje na tydzień czteroosobowa rodzina? Czy dwa kilogramy owsianki wystarczą? Powinniśmy się w końcu przekonać do serialu „Spirala” czy spróbować oglądać „Zaginionego”? Matriarcha rodu już tworzy listy lektur, utworów, listy porządków i prezentów. Jako że nie jesteśmy klanem, który ceni półśrodki, przenosimy się z Camden do naszego domu w dzikich ostępach Norfolk, by lepiej docenić narzucone nam odosobnienie. Poświęćcie ciepłą myśl Phoebe z pokolenia millenialsów, którą czeka tydzień ze stale zrywającym się wi-fi.

Oczywiście każde Boże Narodzenie przypomina w pewnym sensie kwarantannę. Ustawiamy automatyczną odpowiedź „poza biurem”, sklepy zapadają w sen, a przyjaciele emigrują do smutnych miast, z których pochodzą. Znudzeni małżonkowie wzdrygają się na każdy dźwięk kaszlu drugiej połówki (w styczniu adwokaci od rozwodów są najbardziej zajęci – domyślcie się dlaczego). W tym najcudowniejszym okresie roku zbawcą jest jedzenie. To jedzenie naoliwia tryby pomiędzy głuchą ciotką i nastolatkiem-niemową. To jedzenie pachnącą cynamonem nostalgią wypełnia szczeliny pomiędzy rodzeństwem. To właśnie jedzenie wyznacza cel przepełnionej winą matce, która ożywia dawne Boże Narodzenia świętą trójcą indyka, sosu i żurawiny. I właśnie dlatego restauracje nie powinny serwować świątecznych potraw. Powodem, dla którego wychodzimy z domu o tej porze roku, jest chęć ucieczki przed duszącym zapachem piekącego się mięsa i matczynych zabiegów. Dla obrzydlistwa takiego jak sos chlebowy nie ma miejsca w menu.

Restauracja The Perch w Wingham nie zastosowała się do tych rad i postanowiła zapowiedzieć swoje otwarcie „alternatywnym świątecznym menu” (powtarzam raz jeszcze, nikt nie ma ochoty jeść alternatywnych świątecznych potraw). Jak we wszystkich prowincjonalnych knajpkach, wystrój oparty jest wyłącznie na nawiązującej do hummusu gamie kolorystycznej farb firmy Farrow & Ball. Obsługa była radośnie chaotyczna. Chleb z „przyprawionym świątecznym masłem” był dobry i ciepły, choć mogliśmy się obyć bez niepokojąco brązowego masła podanego w okropnej szalce Petriego. Zaczęliśmy od talerza możliwego do przyjęcia mocno wędzonego łososia; za alternatywny element służyła samotna gałązka rozmarynu. Matka rodu popełniła błąd, zamawiając solę w sosie cytrynowym – smętną słonawą fałdkę. Moje curry z indyka było ciekawą kałużą żółtej, mocno przyprawionej kuminem mazi, która miała na celu przeszmuglowanie do ust klienta czterech wąskich pasków mięsa. Zakończyliśmy niewyróżniającą się niczym deską serów i crème brûlée, które matka rodu uznała za koszmarnie słodkie, ale mimo to pochłonęła ze smakiem.

Mieszkańcy Wingham, nie zniechęcajcie się. Mam przeczucie, że wy i wasi odziani w puchowe kamizelki sąsiedzi z radością skorzystacie z okazji, by zmienić swoje świąteczne menu. My, Birchowie, musimy się przygotować na tydzień wypełniony kanapkami z indykiem. Życzcie nam szczęścia.

Andrew oparł się wygodnie i zawahał przed wysłaniem tekstu do Iana Crofta – najmniej lubianego zastępcy redaktora w „The World”. The Perch nie była zła, wziąwszy pod uwagę jej lokalizację. W prowincjonalny sposób była nawet całkiem przytulna. Noc spędzona na górze w rustykalnym pokoju z prasowalnicą do spodni i czajnikiem do gotowania wody mogła mu nawet sprawić przyjemność, gdyby z Emmą nadal lubili tego typu hotele. Przypomniał sobie właścicieli, przejętą spoconą parę, która wyszła, by uścisnąć mu dłoń i porozmawiać o „sezonowości” i swoim „etosie”. Zastanowił się, czy nie zmienić komentarza o soli w sosie cytrynowym. Potem go zostawił. Ludzie w Berkshire nie czytywali „The World”. W każdym razie, reklama i tak dalej.

Najważniejszy był fragment dotyczący jego własnego życia. Czuł, że ukazał rodzinę jako odpowiednio radosną. A tak naprawdę wcale nie cieszył się na tydzień spędzony w Weyfield, zimnym dworze w Norfolk odziedziczonym przez Emmę. Nigdy tak do końca nie wiedział, co powiedzieć swojej starszej córce, Olivii. Patrzyła na niego niepokojąco, śmiertelnie poważnie i z lekką odrazą, jakby potrafiła zajrzeć w głąb jego duszy i nie była tym widokiem zachwycona. A Emma przez cały tydzień będzie zaaferowana i spanikowana, mając ją nareszcie w domu. Przynajmniej będzie tam też Phoebe jako frywolna przeciwwaga dla tamtych dwóch.

Czasami czuł, że ma ze swoją młodszą córką więcej wspólnego niż z Emmą – zwłaszcza teraz, gdy Phoebe pracowała w mediach. Opowieści o beznadziejnej firmie produkującej programy dla telewizji, w której pracowała jako wolny strzelec i gdzie kochali się w niej wszyscy mężczyźni, zawsze doprowadzały go do śmiechu. Już miał krzyknąć do niej na górę, by zapytać, czy chciałaby mu pomóc zrecenzować nową knajpkę z sushi, kiedy jego uwagę zwrócił nieprzeczytany e-mail. Nie rozpoznał nazwiska nadawcy, co mogłoby wskazywać na jakiś spam. Jednak temat: „Cześć” przykuł jego uwagę. Treść była następująca:

TEMAT: Cześć

OD: Jesse Robinson <jesse.iskandar.robinson@gmail.com>

DATA: 17/12/2016 16.08

DO: Andrew Birch <andrew.birch@the-worldmag.co.uk>

Drogi Andrew,

rozumiem, że ta wiadomość może Tobą wstrząsnąć, ale chciałem się z Tobą skontaktować, bo wierzę, że jesteś moim biologicznym ojcem. Moja zmarła biologiczna matka, Leila Deeba, była Libanką i mogłeś ją poznać, gdy w 1980 roku pracowałeś jako reporter w Bejrucie. Tuż po narodzinach oddała mnie do adopcji i wychowałem się w rodzinie w Iowa. Teraz mieszkam w Los Angeles, gdzie produkuję filmy dokumentalne, dotyczące głównie zdrowia i zdrowego stylu życia. Podczas świąt będę pracował nad dokumentacją w Wielkiej Brytanii i bardzo chciałbym się z Tobą spotkać, jeśli nie będziesz miał nic przeciwko temu.

Pozdrawiam serdecznie

Jesse

PS Jestem wielkim fanem twojej kolumny!

– Wszystko w porządku? – zapytała Emma, wchodząc do gabinetu. – Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha.

– Naprawdę? – odparł. – Nic mi nie jest. – Ekran laptopa był odwrócony tyłem do niej, ale i tak zamknął komputer. – Właśnie skończyłem artykuł. A co u ciebie? – Zawsze go zaskakiwało, że potrafił nadać głosowi spokojne, nawet łagodne brzmienie, gdy miał karuzelę w głowie.

– Cudownie! Nie mogę się doczekać, żeby go przeczytać. Wyskoczę tylko do Johna Lewisa. Potrzebuję jeszcze kilku ostatnich drobiazgów. No, może nie ostatnich, ale paru rzeczy do świątecznej skarpety dla Olivii. I… powinnam kupić jeszcze więcej papieru do pakowania… – Urwała i spojrzała na zegar nad jego głową. Zauważył, że żona mówi za szybko. Ale nadal nie mógł się uwolnić od skutków wstrząsu. Powiedziała jeszcze, o której wróci, i wyszła.

Raz po raz czytał e-mail. Oto rozległ się głos, którego na wpół się obawiał, na wpół oczekiwał. Wrócił myślami do zmysłowej nocy w Bejrucie 1980 roku, tej, która – jak próbował przekonać samego siebie – nigdy się nie wydarzyła. A potem pomyślał o dziwnym krótkim liście, który Leila Deeba napisała do niego półtora roku temu, a który przekazano mu z redakcji „The World”. Nadal go miał, ukryty przed Emmą. „Moja zmarła biologiczna matka…”. A więc ta cudowna kobieta o mocnym ciele, którą pieprzył w hotelowej pościeli, nie żyła. Wstał i wyjrzał przez zalane deszczem okno. Z kuchni w piwnicy dobiegła go piosenka „Frosty the Snowman”. Jakim cudem dożył wieku, w którym kobieta, z którą spał, nie żyła, a nie było to nawet niezwykłe? Zasępił się na tę myśl i zmusił się, by wrócić do teraźniejszości. Co, jeśli w ogóle, powinien odpisać temu mężczyźnie? I co, a było to o niebo ważniejsze, powiedzieć Emmie?

Emma

Gabinet doktora Springera, trzecie piętro Harley Street 68, 16.59

Poczekalnię doktora Springera, wysoko nad Harley Street, zaprojektowano chyba specjalnie, by łagodziła złe wieści. Wszystko było miękkie, beżowe, wyłożone wykładziną. Przy dzbankach z kawą i herbatą zawsze stał talerz nietkniętych herbatników i leżały stosy kojących kolorowych czasopism. Oglądając rozkładówkę ze zdjęciami ze ślubu gwiazdy jakiejś opery mydlanej, Emma zastanawiała się, czy „OK!” utrzymuje swoją wysoką sprzedaż dzięki prywatnym praktykom lekarzy i ich przerażającym diagnozom. Nie rób sobie żadnych nadziei, powtarzała w duchu. Już w dzieciństwie zawarła pakt z losem. Jeśli chciała, by coś się stało, musiała pragnąć dokładnie czegoś przeciwnego – naprawdę, szczerze tego oczekiwać. Potem sprawdzało się to pierwsze (to, czego pragnęło się od samego początku). To przypominało opłacanie ubezpieczenia – przygotuj się na najgorsze, a wszystko będzie dobrze. Oczywiście, kiedy bały się czegoś jej córki, mówiła im, by „były dobrej myśli” i „nie martwiły się na zapas”. To właśnie miały mówić matki. Choć ostatnio zwierzała się jej tylko Phoebe. Jeśli Olivia miała jakieś zmartwienia, od lat zatrzymywała je dla siebie. Być może, pomyślała Emma, uda jej się wyciągnąć coś z córki podczas kwarantanny.

– Pani Birch? – zapytała recepcjonistka z ustami jak z kreskówki (czy podczas przerw na lunch zaglądała do chirurga plastycznego na parterze?). – Doktor Singer czeka na panią.

Weszła do gabinetu. Na jego posępny wygląd składało się połączenie ciężkich mahoniowych mebli i sprzętu medycznego. Wiedziała, że za parawanem stoi wąska kozetka przykryta niebieskim papierem z długiej rolki, gdzie pierwszy raz pokazała lekarzowi guzek wielkości orzecha laskowego pod prawą pachą.

– Obawiam się, że nie mam dobrych wieści – zaczął, jeszcze zanim zdążyła usiąść. – Biopsja wykazała, że węzeł chłonny, który nas zaniepokoił, to chłoniak nieziarniczy.

Zastanowiła się, czy lekarze uznają, że to najlepszy sposób, by powiedzieć ludziom, że umierają. Walić prosto z mostu, zanim zdejmą wierzchnie okrycie. Tłumaczył dalej, że potrzebne będą dalsze badania, by ustalić, czy guzek jest leniwy, czy agresywny. Zabawne myśleć o guzach jak o nastolatkach, pomyślała, gdy lekarz przeszedł do „metod leczenia”, patrząc na nią oczami jak kamyczki. Kiwała tylko głową i czuła się jak pozbawiona ciała. Czemu nie starała się bardziej nie mieć nadziei? Gdzieś głęboko w środku musiała założyć, że wszystko będzie dobrze, a teraz wcale tak nie było.

– Jak już wspomniałem, będziemy potrzebowali dalszych badań i poczekamy na ich wyniki przed podjęciem jakichkolwiek decyzji, co pewnie będzie już po świętach – powiedział doktor Singer – ale musi pani zacząć leczenie w styczniu. W porządku?

– To rak zaczeka przez święta? – zapytała. Miała to być niewinna uwaga, lecz zabrzmiała lekko histerycznie.

Singer (bez wątpienia przyzwyczajony, że pacjenci mówią dziwne rzeczy) tylko się uśmiechnął.

– Chce pani jeszcze o coś zapytać?

Zawahała się.

– Tylko o jedno. Moja córka leczyła ofiary wirusa haag w Liberii i podczas świąt będzie odbywać z nami kwarantannę. Czy w mojej sytuacji to ryzykowne?

– Haag? – Pierwszy raz zbiła go z tropu. – No cóż, radziłbym, żeby przed czekającą panią biopsją unikała pani wszelkich zagrożeń dla odporności, zwłaszcza czegoś tak poważnego jak haag. – Zamknął jej kartotekę, jakby dawał znać, że wizyta dobiegła końca. – Spokojnych świąt. Proszę postarać się nie martwić.

Emma otworzyła drzwi budynku numer 68 przy Harley Street z całą gamą dzwonków do lekarzy różnych specjalności. Z ulgą wyszła z gorącego, kosztownie urządzonego holu i wyszła na grudniowe powietrze. Po drugiej stronie Cavendish Square dostrzegła uspokajającą zieleń domu towarowego Johna Lewisa. Umówiła się tam po wizycie ze swoją najdawniejszą przyjaciółką Nicolą, bo – jak powiedziała Nicola: „U Johna Lewisa wszystko zawsze wygląda dobrze”. Myślała w sekrecie, że La Fromagerie w Marylebone byłaby milsza, ale teraz, gdy usłyszała złe wieści, stary poczciwy John Lewis wydawał się odpowiedni.

Nicola była jedyną osobą, która wiedziała o doktorze Singerze i guzku – guzku, który właśnie stał się rakiem. Emma nie powiedziała nic Andrew ani dziewczętom, bo nie było nic konkretnego do powiedzenia ani nie było się czym martwić. Zwykle podczas świąt domy towarowe były dla niej źródłem wielkiej radości. Lecz dziś lampki, wystawy i ludzie przechodzący tuż przed nosem byli męczący. Chciała tylko usiąść. Wysłała już Nicoli wiadomość – Złe wieści – bo nie mogłaby znieść wyrazu oczekiwania na twarzy przyjaciółki mieszczącego się gdzieś pomiędzy uniesieniem a współczuciem. Dotarcie do kawiarni na czwartym piętrze zajęło jej całą wieczność – za każdym razem, gdy docierała na szczyt ruchomych schodów, musiała iść kawał drogi do następnych. Potem długo nie mogły porozmawiać, bo musiały przepychać tace po metalowej ladzie, jak w szkolnej stołówce, prosząc uprzejmych młodych ludzi o herbatę Earl Grey i placek z owocami. Nicola przez cały czas opierała dłoń na ramieniu Emmy, jakby ta była bardzo stara, i rzucała jej smutne uśmiechy. Nicola uwielbia kryzysowe sytuacje, pomyślała Emma i poczuła wyrzuty sumienia.

W końcu usiadły.

– No dobrze – zaczęła przyjaciółka. – Mów.

Gdy Emma tłumaczyła, że jutro ma mieć kolejne badania, których wyniki dostanie po świętach i po Nowym Roku najprawdopodobniej będzie się musiała poddać chemioterapii, usłyszała, jak diagnoza nabiera kształtu i staje się częścią sześćdziesiątego roku jej życia (Boże, czy jest już tak stara?). Kiedy opowiadała o tym kolejny raz, myśli przestały galopować i poczuła, że lepiej sobie z tym radzi. Nicola cały czas zachęcała ją do walki i, trzymając ją za rękę, obiecywała, że „wygra tę bitwę” z pomocą przyjaciół i rodziny.

Emma przełknęła ostatni kęs lepkiego ciasta i zdołała się uśmiechnąć.

– Powiem o wszystkim Andrew i dziewczętom dopiero po kwarantannie.

– Co? Dlaczego? Musisz im powiedzieć! Nie możesz zostać z tym całkiem sama! – Głos skonsternowanej Nicoli podskoczył o oktawę.

– Nie mogę. Jeśli powiem, Olivia nie przyjedzie do domu. Wiem. Lekarz powiedział, że spędzenie z nią świąt może być ryzykowne. Ale muszę, ona nie ma gdzie się podziać.

– Emmo! To głupota. Ona zrozumie, jest lekarzem, na miłość boską! Ostatnią rzeczą, jakiej pragnie, to narazić cię na niebezpieczeństwo.

– Ale… Posłuchaj, wiesz, jak to jest z Olivią. Pierwszy raz od lat będzie w domu na święta dłużej niż kilka godzin. W zeszłym roku był obóz w Calais, wcześniej Sudan, jeszcze wcześniej Filipiny. Chcę mieć ją tutaj. Nie obchodzi mnie, co myśli Singer. To tylko ryzyko – malutkie. Jeśli Olivia zachoruje na haag, mój osłabiony system immunologiczny będzie najmniejszym z naszych zmartwień.

– Ale Andrew? On na pewno powinien wiedzieć.

Nicola miała rację. Jednak Emma nie zamierzała się zagłębiać w to, jak mało ostatnio ich łączy ani że stopniowo stała się bardzo samowystarczalna. Od czasu ukończonego po rozwodzie kursu psychoterapii Nicola aż paliła się do udzielania porad przy każdej nadarzającej się okazji. Ale przecież nie mieli z Andrew żadnych kłopotów. Które małżeństwo po trzydziestu latach nadal łączy głęboka intymność? Znów łatwiej było obwiniać wirusa.

– On powie to samo: że Olivia nie może odbyć kwarantanny w domu. A jeśli to moje ostatnie święta? Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym ją odtrąciła i straciła okazję, żeby spędzić święta we czwórkę. Tak bardzo się na to cieszę. Dziewczęta znów będą w Weyfield jak wtedy, gdy były małe.

Oczy Nicoli zwilgotniały.

– Dobrze, kochana – powiedziała. – Sama wiesz najlepiej.

Phoebe

Czwarte piętro hotelu De Beers Continental, Knightsbridge, 19.10

Była na miejscu. Pokój 131, luksusowy apartament. Gruby wełniany dywan stłumił pukanie do drzwi i zastanawiała się, czy George obserwuje ją przez judasz.

Otworzył drzwi. Miał na sobie biały szlafrok waflowy i uśmiechał się z zamkniętymi ustami i uniesionymi brwiami jak zawsze, gdy uroczo sobie z czymś nie radziła. Za nim migotały tuziny tealightów. George wziął ją za rękę i wprowadził do ciemnego, oświetlonego tylko blaskiem świec apartamentu. Na wielkim jak forteca łóżku rozrzucono płatki róż. Postanowiła pominąć ten szczegół, kiedy będzie to wszystko opisywać, bo już wiedziała, że to zrobi. Skoncentruj się, pomyślała. To się dzieje naprawdę. To, na co czekałaś. George ukląkł na jedno kolano. Z kieszeni szlafroka wyjął błękitne aksamitne pudełeczko i otworzył je teatralnym gestem, który wyglądał na wyćwiczony. W pierścionku osadzono wielki szafir otoczony brylancikami, jak u Kate Middleton. Nie przypominał biżuterii, którą nosiła Phoebe. Stłumiła rozczarowanie i towarzyszący mu wstyd, że jest taka okropna.

– Phoebe – zaczął George z głową na wysokości jej krocza. – Czy zostaniesz moją żoną?

– Tak! – pisnęła, obejmując go niezgrabnie za głowę, gdy zachwiał się lekko, próbując wstać. Zatrzeszczało mu w kolanie i pocałowali się.

– Jestem taka szczęśliwa – powiedziała mu prosto w usta. – Kocham cię.

– Ja ciebie też – odparł. Wyjął pierścionek, wsunął jej na palec i pocałował w rękę. Zaczął ją kierować w stronę łóżka.

– George… Przepraszam, ale już kiedy tu weszłam, strasznie chciało mi się siusiu. – Przewrócił czule oczami, a ona weszła do łazienki. Była ogromna. Ciekawe, ile kosztował ten apartament.

Siedząc na toalecie, przyglądała się pierścionkowi. Pewnie kosztował fortunę. Odwracała palce pod światło, myśląc, że jej dłoń wygląda bardzo dorośle. Za drzwiami strzelił korek. Stanęła przed wielkim potrójnym lustrem, czując zbierające się w brzuchu podniecenie i mając nadzieję, że wygląda trochę inaczej. Jesteś zaręczona! – powiedziała do swojego odbicia, gdy zastanawiała się, kogo ma zawiadomić w pierwszej kolejności i czy powinna powiedzieć, że to był szok, czy też przyznać, że podejrzewała, co się święci, gdy esemes George’a wezwał ją do hotelu. W wyobraźni rozkwitały już wizje przyjęcia zaręczynowego, poszukiwania sukni ślubnej, panieńskiego weekendu w Paryżu, a może na Ibizie. Rozebrała się do bielizny i włożyła drugi biały szlafrok. W jego grubych fałdach wyglądała uroczo delikatnie. Obejrzała przybory toaletowe przy marmurowych umywalkach, zmierzwiła włosy i wyszła z łazienki. George siedział na obitej brokatem sofie i fotografował komórką dwa wysokie kieliszki do szampana.

– Kazałem go schłodzić – powiedział. – To moët rosé. Wybrałem go specjalnie. Za moją piękną przyszłą pannę młodą. – Podał jej kieliszek. Wypił łyk i sapnął jak zawsze, gdy delektował się wyjątkowym winem. – Noo. Dobra rzecz.

Uśmiechnęła się szeroko.

– Wiesz, że nie potrafię odróżnić go od prosecco – powiedziała, mimo że po sześciu latach z George’em i odwiedzeniu wielu wspaniałych restauracji z ojcem jednak potrafiła.

– Popracujemy nad tym, mała. – Wyciągnął rękę i zmierzwił jej włosy na czubku głowy.

– A tak przy okazji, jest piękny – powiedziała, kręcąc dłonią, by pierścionek zamigotał.

– Wiedziałem, że ci się spodoba – odparł. – Jest bardzo w twoim stylu.

Później, leżąc w zagłębieniu ramienia George’a, zaczęła wierzyć, że jest zaręczona. Kolacja w nagrodzonej gwiazdką Michelina restauracji na dole i butelka szampana w prezencie od obsługi bardzo w tym pomogły. Wcześniej pewnie przez szok wszystko wydawało się trochę nierzeczywiste. Szok potrafi stępić reakcje, była pewna, że gdzieś to słyszała. A teraz, kiedy na Instagramie i Facebooku pojawiła się powódź gratulacji i lajków, zaczęła cieplej myśleć też o pierścionku. Może najwyższa pora, żeby się przerzucić na „biżuterię dla dam” (określenie jej przyjaciółki Saskii na eleganckie cacka z diamentami). Sprawdziła telefon – selfie, które zamieściła wcześniej z podpisem Zaręczona! Pozujemy w jednakowych białych szlafrokach #randkawciemnoreaktywacja zebrało dwieście dwadzieścia cztery lajki, jej osobisty rekord. Pokazała George’owi maleńkie zdjęcie, na którym stukali się kieliszkami z szampanem.

– Super – odparł. – Ale tego nie rozumiem: randka w ciemno?

– No co ty! Pary z „Randki w ciemno” zawsze mają na sobie białe szlafroki, piją szampana i uśmiechają się od ucha do ucha. Pamiętasz?

– A, racja. Tak! – Nie była pewna, czy zrozumiał. Czasami takie odniesienia nie do końca do niego trafiały. On podpisał to samo zdjęcie #Moët #LTD #lifegoals. Mnóstwo osób skomentowało, że tworzą śliczną parę.

– Stek był naprawdę rewelacyjny – rzucił w ciemność George. – Jutro rano siłownia!

Nie odpowiedziała. Myślała o tym, że dotyk prześcieradła na nogach jest jedwabisty, że uwielbia hotele i że reszta jej życia z George’em będzie serią takich miejsc jak to.

– Marzy mi się – zaczęła – żeby ktoś przychodził co wieczór i ścielił mi łóżko.

– To na pewno da się załatwić, księżniczko – odparł z uśmiechem, opierając się na łokciu.

– Zdajesz sobie sprawę, że planowanie ślubu z mamą będzie koszmarem – wyznała. Podczas wcześniejszej rozmowy telefonicznej matka ogromnie się wzruszyła. Zaczęła nawet szlochać ze szczęścia. Trochę przesadziła, ale to było słodkie. – Pewnie marzy o wnukach – ciągnęła. Zwykle temat dzieci był zakazany, ale ten wieczór napełnił ją odwagą. Przytuliła się mocniej.

– Trudno się dziwić, z twoją siostrą – odparł George.

– Hej! Olivia ratuje świat. Nic na to nie poradzi, że nie ma czasu na mężczyzn – skarciła go i uderzyła lekko w pierś.

Zabawne, pomyślała, sama często narzeka na Olivię, lecz nie lubi słuchać, gdy krytykuje ją ktoś inny. George by tego nie zrozumiał jako trzeci z czwórki rodzeństwa, którego głównym celem było obrażanie się nawzajem. Ich najmłodsza siostra, Myszka (naprawdę miała na imię Claire), była głównym celem ataków.

– Kiedy ona wraca? – zapytał. – I kiedy się zamykacie?

– Dwudziestego trzeciego. Miło będzie dla odmiany mieć ją w domu na święta.

George prychnął.

– No co?

– Nic. Odpowiedziała ci już?

– Odpowie. Nie jestem pewna, czy ma tam zasięg.

Przez chwilę leżeli w milczeniu. Sznur świątecznych lampek z Knightsbridge w dole migotał nad zamszowymi kotarami. Po chwili oddech George’a zwolnił, a obejmujące ją ramię rozluźniło się.

Spojrzała na niego, gdy spał. Przyszło jej do głowy, że przeważającym uczuciem jest ulga. Koniec z czekaniem. Koniec z nadziejami, że za każdym razem, gdy oglądali zachód słońca, to będzie t e n moment. Koniec z powstrzymywaniem małodusznych łez na widok każdych zaręczyn ogłaszanych na Facebooku. Nareszcie się wydarzyło. Leżała, przesuwając palcami po pierścionkach, próbując przyswoić sobie ideę „zamężnej”. Nagle zrobiło się jej za gorąco pod grubą kołdrą i wstała, by wziąć wodę z barku. Jej uwagę zwróciła otwarta koperta na lodówce. Domyśliła się, że to rachunek, i wysunęła go z koperty, by sprawdzić, ile George wydał. Jakie to słodkie z jego strony, że zadał sobie tyle trudu. Myśl, że zapalał te wszystkie świeczki, nawet rozrzucał kiczowate płatki róż, była tak do niego niepodobna, że aż wzruszająca. Przeczytała:

PAKIET „ZARĘCZYNY”

Pomoc w wyborze pierścionka i dostarczenie

500 funtów

Przygotowanie pokoju, w tym: świece, płatki róż, szampan Moët & Chandon Rosé, kosz owoców, jednorazowy aparat i czekoladki z inicjałami

350 funtów

Apartament ze śniadaniem

1000 funtów

Odwróciła się, nie wiedząc, czy powinna z tego zażartować. Ale George już chrapał.

Jesse

Bar Green Room, Los Angeles, 20.00

Czekając na młodszą siostrę, Danę, jeszcze raz sprawdził pocztę. Zaproponowała, żeby spotkali się na drinka, kiedy – zdenerwowany, lecz radosny – zadzwonił wcześniej, by powiedzieć jej, że wysłał wiadomość do Andrew Bircha. To było dwanaście godzin temu, lecz nadal nie dostał odpowiedzi. Czy Andrew jej nie zauważył? Jego biologiczny ojciec nie sprawiał wrażenia człowieka, któremu umykają wiadomości. Wiedział też, że był w sieci, bo o siedemnastej czasu brytyjskiego pojawił się tweet @RecenzjeABirch: Czemu piszący o zdrowym żywieniu muszą określać orzechy jako „żywieniowe bomby”? Uproszczenie bez znaczenia. O dziewiętnastej wrócił na Twittera: Proszę, niech Boże Narodzenie 2016 minie szybko.

No proszę. Czasami ten facet wydawał się taki negatywny. Przecież praca polegająca na recenzowaniu restauracji nie może być aż taka zła.

Kiedy dokładnie rok temu pierwszy raz wyszukał Andrew Bircha w Google i znalazł w sieci setki jego artykułów, wiele z załączonym adresem mejlowym, był podekscytowany jak diabli. Oto nadarzył się sposób, by poznać biologicznego ojca, w sekrecie, bezpiecznie, przed nawiązaniem kontaktu.

Badanie Andrew stało się jego późnowieczornym hobby. Miał teraz w głowie rosnący stale katalog informacji o Birchu, a każdy nowy fakt przynosił mu iście detektywistyczną radość. Jego terapeutka, Calgary, ostrzegła go, że choć to badanie było „bezpieczne”, nie wolno mu mylić wiedzy o biologicznym ojcu z poznaniem go naprawdę. Wiedział, że Calgary ma rację. Ale głos w ukazujących się co dwa tygodnie recenzjach dla magazynu „The World” był tak krytyczny, tak niepodobny do adopcyjnego ojca, Mitcha, że perspektywa spotkania z biologicznym ojcem na żywo stała się mocno zniechęcająca. Na dodatek kolumna była kopalnią informacji, gdyż Andrew poświęcał jedzeniu jedynie akapit, a resztę wypełniały migawki z jego życia osobistego i przeszłości.

Wiedział na przykład, że Andrew był jedynakiem urodzonym w 1950 roku, wychowanym przez samotną matkę. Miała na imię Margaret i pracowała jako nauczycielka angielskiego, by utrzymać ich oboje. Kiedy zmarła, Andrew napisał poruszający nekrolog jako wstęp do recenzji nowej hinduskiej restauracji w Willesden Green, rodzinnym mieście matki. W recenzji wspomniał też, że ojciec opuścił ich po jego narodzinach.

Artykuł wzruszył go do łez i dał mu nadzieję, że widmo nieobecnego ojca sprawi, że Andrew tym chętniej powita własnego syna. Kilka razy Andrew napomykał, że dostał stypendium do prywatnej szkoły i studiował historię na Oksfordzie. Był jednym z korespondentów „Timesa” na Bliskim Wschodzie, od 1977 do 1987 roku, pracował głównie w Libanie ogarniętym wojną domową, podczas najintensywniejszych walk. Domyślił się, że wtedy poznali się jego biologiczni rodzice. Wyglądało na to, że ten okres nadal zajmuje ważne miejsce w życiu Andrew. Kiedy tylko recenzował bliskowschodnie jedzenie, ostatnio furgonetkę z falafelami w „hipsterskim Dalston”, stale się do niego odwoływał.

Nie wszystkie informacje pochodziły z kolumny Andrew. Na uroczej brytyjskiej stronie internetowej ThePeerage.com znalazł informację, że pan Andrew Birch poślubił Szanowną Emmę Hartley w 1983 roku. Mieli dwie córki (przyrodnie siostry!), Olivię Frances Birch urodzoną w 1984 i Phoebe Gwendoline Birch urodzoną w 1987 roku. W swoich recenzjach Andrew określał Emmę mianem matki rodu. To jest super, myślał Jesse. Podobał mu się pomysł posiadania macochy z arystokracji.

Jeszcze lepszy był znaleziony w sieci wycinek z zapomnianej kolumny plotkarskiej z lat osiemdziesiątych o nazwie „Sloane Snooper”. Dowiedział się z niego, że Andrew i Emma poznali się na ślubie Diany i Karola w lipcu 1981 roku, gdzie Emma była gościem, a Andrew reporterem. Fakt ten, jakby wzięty z brytyjskiej komedii romantycznej, okazał się prawdziwą bombą. Ponieważ Jesse urodził się w 1980 roku, a więc przed pierwszym spotkaniem Andrew i Emmy, czuł, że swoim pojawieniem się nie wywoła napięcia. Miał nadzieję, że Emma podejdzie na luzie do przeszłości męża.

Mimo to nadal nie czuł się zbyt pewnie. Po pierwsze, nie miał pojęcia, czy Andrew w ogóle wie o jego istnieniu. Wydawało się wielce prawdopodobne, że jego biologiczna matka nigdy nie wyznała Andrew, że jest w ciąży. Adoptowani rodzice wyjawili mu tylko, że zabrali go z sierocińca w Libanie, gdy miał dwa tygodnie. Calgary stale przypominała mu, by nie oczekiwał zbyt wiele. Powiedziała, że cała rodzina Birchów najprawdopodobniej dozna głębokiego wstrząsu, kiedy odkryje, że Andrew spłodził jeszcze jedno dziecko – nawet jeśli stało się to długo przed poznaniem Emmy. Będą potrzebowali czasu i przestrzeni, by uporać się ze swoimi emocjami.

W sieci znalazł też zdjęcia, głównie przedstawiające Andrew przy różnych okazjach medialnych – często z Phoebe. Jednak poza wzrostem nie potrafił dostrzec żadnego podobieństwa do biologicznego ojca. Dostrzegał ślad swojej linii włosów na małym zdjęciu towarzyszącym kolumnie, lecz w jego DNA dominującą rolę odgrywały geny libańskiej matki. Andrew miał jasną piegowatą karnację i zmrużone oczy, a Jessego w szkole średniej nazywano Aladynem na cześć kreskówki Disneya. Włosy Andrew rosły gładko do tyłu niczym lśniący srebrny pióropusz, a on musiał codziennie walczyć ze swoimi lokami. Nawet orli nos biologicznego ojca – idealny do potępiania słabego merlota – wyglądał na wymagający. Jesse odziedziczył swój prosty rzymski profil po matce, podobnie jak resztę rysów.

Oglądał zdjęcia przyrodnich sióstr w poszukiwaniu jakiegoś podobieństwa, lecz tam było jeszcze mniej wyraźne. Zdjęcia na Instagramie i Twitterze Phoebe były kusząco prywatne, lecz na zdjęciach z Andrew zauważył, że jest urocza. Miała władczą twarz angielskiej róży z nadąsanymi prerafaelickimi ustami, niezwykłe zielone oczy i zgrabny prosty nos. W niczym nie była do niego podobna. Jedynym zdjęciem Olivii, jakie znalazł, było profilowe na Facebooku, które pokazywało żeńską wersję Andrew. Mieli taką samą pociągłą twarz, głęboko osadzone oczy i jasną karnację – jednak w kobiecie, bez sceptycznego spojrzenia Andrew, wyglądało to inaczej. Mało atrakcyjnie, powiedziałaby mama Jessego. Poza tym Olivia zdawała się egzystować w próżni. Nie wiedział nawet, czym się zajmuje.

Emma musiała być za stara, by udzielać się w sieci – w przeciwieństwie do medialnego męża. Jedyne jej zdjęcie znalezione na stronie „Sloane Snooper” pochodziło z 1981 roku. Widać na nim było ładną, uśmiechniętą brunetkę z wysoką fryzurą, w żakiecie z poduszkami wszytymi na ramionach – bardzo przypominała młodą Rachel Weisz. Dostrzegał podobieństwo pomiędzy nią a Phoebe, choć Emma wyglądała na zaokrągloną, a Phoebe była chuda jak modelka. Zdjęcie było jednak tak stare, że nie potrafił sobie wyobrazić Emmy dzisiaj.

Inne drobiazgi: Phoebe pracowała w telewizji (uchwycił się tej informacji jak na wpół znajomego terytorium) i towarzysząc Andrew podczas wizyt w recenzowanych restauracjach, zawsze zamawiała rybę. Sprawiała wrażenie zabawnej i dowcipnej w cierpki brytyjski sposób. Emma uwielbiała desery, Elvisa i chciała mieć psa, ale musiał jej wystarczyć kot, bo Andrew nie lubił psów. To go zaniepokoiło. Kto nie lubi psów?

Obecnie Birchowie mieszkali w Camden (tam gdzie Amy Winehouse!), lecz spędzali wakacje w brzmiącym cudownie brytyjsko Weyfield Hall. To właśnie Weyfield zapoczątkowało cały plan, by pojechać w grudniu do Norfolk – a dokładnie świąteczne zdjęcie dworu na Countryliving.co.uk. Kiedy zobaczył płonący ogień, rodzinne portrety i ciemną boazerię, uświadomił sobie, jak bardzo chce być częścią tego wszystkiego.

Z rozrzewnieniem zaczął podchodzić do myśli, że jego korzenie sięgają po części „Baśni z tysiąca i jednej nocy”, a po części Downton Abbey (nieważne, że Weyfield należało do rodziny Emmy). Był przekonany, że to jego rzadkie, mieszane pochodzenie, a nie fakt, że jest gejem, sprawiło, że szkoła średnia była koszmarem. I tak oznajmił wszystkim, że wybiera się na święta do Norfolk w Anglii, by zbierać materiały do „poufnego projektu”.

Tylko Dana znała całą historię. Technicznie rzecz biorąc, nie było to do końca kłamstwo. Podróż, by poznać biologicznego ojca w posiadłości położonej na wsi, mogła być tematem niesamowitego filmu dokumentalnego. To będzie jego pierwszy samodzielny film, lecz miał co do niego dobre przeczucie. Nakręcił już kilka wstępnych ujęć: w swoim mieszkaniu opowiadał o życiu w Los Angeles, dzieciństwie w Iowa i oczekiwaniach związanych ze spotkaniem z Andrew w Norfolk, w Anglii.

– Zastanawia mnie, czy nie uderza cię to, że jak na recenzenta kulinarnego Andrew jest bardzo chudy? – zapytała Dana, gdy kelner przyniósł im drinki. – Wygląda na to, że nie lubi jeść. Nigdy nie pisze, że coś było „pyszne”. Tylko – przybrała snobistyczny brytyjski akcent – „to było dobrze zrobione”. W zeszłym tygodniu opisał sorbet jako „zgrabny”. Co to w ogóle znaczy?

Jesse popijał Krwawą Mary z sokiem z buraków. Zwykle nie pił alkoholu, ale kiedy w domu nacisnął klawisz „Wyślij”, był lekko spięty.

– Lubię jego teksty – odparł. To szaleństwo, pomyślał, że już zaczyna bronić Andrew. Choć Dana miała rację. Jego przyjaciele robiący zdjęcia każdemu zielonemu sokowi bardziej lubili jedzenie niż Andrew.

– Przepraszam, nie chciałam być wredna – powiedziała Dana. – Jestem tylko wkurzona, że ci jeszcze nie odpisał. W każdym razie teraz wiemy, po kim odziedziczyłeś metabolizm.

– Chyba tak.

– Jest jeszcze chudszy od ciebie.

– Yhm. Jesteśmy identyczni: metr dziewięćdziesiąt, siedemdziesiąt siedem kilo.

– Zachowujesz się jak stalker.

– Hej, to nasza jedyna wspólna cecha. Fizyczna.

– Mówisz to tak, jakby to było coś złego. Powinieneś być wdzięczny, że jesteś podobny do biologicznej matki-modelki. – Dana zawsze mu dokuczała z powodu jego osobliwie pięknej twarzy.

– Phoebe w ogóle nie jest do niego podobna – zauważył.

– Wspomina o niej o wiele częściej niż o Olivii – powiedziała po chwili Dana. – Myślisz, że jest jego ulubienicą?

– Myślę, że jest osobą, o której można pisać. Zawsze rzuca zabawne komentarze na temat dań, które zamawiają.

– Racja – odparła. Dopiła drinka, unikając jego wzroku.

Z żalem poczuł, że Dana z rezerwą podchodzi do jego biologicznego ojca i rodziny. Calgary zasugerowała, że skoro Dana nie była adoptowanym dzieckiem, może czuć niechęć do dzielenia się swoim starszym bratem. To miało sens – byli z Daną tak blisko, że po skończeniu college’u przeprowadziła się do Los Angeles. Jednak jej podejście nadal nie dawało mu spokoju. Tym bardziej że myślał podobnie o Phoebe i Olivii. Tylko Phoebe towarzyszyła Andrew w restauracjach i była gwiazdą jego anegdot.

– Nie mogę uwierzyć, że nie będzie cię w domu na święta – powiedziała Dana. Po wermucie zawsze robiła się sentymentalna.

– Dopiero co byliśmy razem na Święto Dziękczynienia.

– Kiedy powiesz rodzicom, że ten „poufny projekt” to jedno wielkie kłamstwo?

– Kiedy dostanę od niego wiadomość. Pewnie zastanawia się, co odpisać. Nie może tego zrobić tak od razu.

– Jasne. Ale lepiej, żeby się pospieszył. Bo będzie miał ze mną do czynienia.

Wiedział, że Dana dochowuje tajemnicy tylko z powodu lojalności, i wolałby uniknąć tych sekretów. Ale tak było bezpieczniej, w razie gdyby poszukiwania zakończyły się katastrofą jak ostatnim razem. Nie spodziewał się, że mama aż tak bardzo się zdenerwuje, kiedy – po latach wahania – próbował się skontaktować z biologiczną matką i dowiedział się, że niedawno zmarła. Nie sądził, że jego samego tak to poruszy.

Tym razem poczeka do spotkania z Andrew i dopiero powie o wszystkim rodzicom. Dopóki nie pozna wyniku poszukiwań, lepiej nie wciągać w to nikogo. Przynajmniej biologiczny ojciec na pewno żyje.

Jednak o północy czasu pacyficznego nadal nie miał żadnej wiadomości od Andrew. Na pewno odpisze jutro, pomyślał, siedząc przy kuchennym blacie w bokserkach, z klimatyzacją włączoną na maksa. Wrócił na stronę internetową linii Virgin Atlantic. Wiedział, że powinien zaczekać. Rezerwowanie lotu teraz było przedwczesne. Ale bilety w okresie świątecznym robiły się coraz droższe. Na chwilę zawahał się przy okienku „Kup bilet”, po czym kliknął.

Tytuł oryginału: Seven Days of Us

Pierwsze wydanie: Piatkus, 2017

Opracowanie graficzne okładki: Emotion Media

Redaktor prowadzący: Małgorzata Pogoda

Opracowanie redakcyjne: Jolanta Nowak

Korekta: Jolanta Rososińska

© 2017 by Francesca Hornak

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2017

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce: iStock.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harpercollins.pl

ISBN 978-83-276-3179-4

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o.