Śmieciowi ludzie
- Wydawca:
- Wydawnictwo e-bookowo
- Kategoria:
- Sensacja, thriller, horror
- Język:
- polski
- ISBN:
- 978-83-950151-5-1
- Rok wydania:
- 2018
- Słowa kluczowe:
- charytatywnej
- ekspresjonizmu
- filmie
- głowy
- laskowski
- ludzie
- opisanego
- pokaż
- postanawia
- przyjrzeć
- śmieciowi
- wykonanym
- mobi
- kindle
- azw3
- epub
Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).
Kilka słów o książce pt. “Śmieciowi ludzie”
Na wykopaliskach w Grecji Ann Laskowski odnajduje szkielet opisanego przez Homera w Odysei centaura Eurytiona. W Nowym Jorku podczas akcji Greenpeace „Uwolnij śmieci”, zostaje porwany pewien bezdomny. Na filmie wykonanym z drona widać, że z głowy jednego z porywaczy wyrastają rogi.
Terry Mykonos, były wojskowy, a obecnie pracownik organizacji charytatywnej „Lost in Life” zauważa, że nie jest to pierwsze zniknięcie jego podopiecznego, biorącego udział w programie medycznym „Pokaż nam swój kod, a damy ci zdrowie”. Postanawia przyjrzeć się bliżej tym przypadkom. W nieoficjalnym śledztwie pomagają mu przyjaciele: miłośniczka pływania i rocka symfonicznego Subira oraz miłośnik ekspresjonizmu niemieckiego – informatyk Federico.
Polecane książki
Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Tadeusz Meszko
ŚMIECIOWI LUDZIE
Copyright © by Tadeusz Meszko 2018. All rights reserved
Copyright © by Bibliotekarium 2018
Redaktor prowadzący – Marek Żelkowski
Redakcja – Wojciech Chudziński
Korekta – Anna Potrzeba
Projekt typograficzny oraz logo serii – Tadeusz Meszko
Skład – Tadeusz Meszko
Projekt okładki – Tadeusz Meszko
Fotografia na okładce – Tao Szatański (pasaż w Freedom Tower w Nowym Jorku)
W książce wykorzystano fragmenty Odysei Homera, w tłum. Lucjana Siemieńskiego, Tower Press, Gdańsk 2000.
Konwersja i opracowanie formatów elektronicznych
Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując jej część, rób to jedynie na użytek osobisty.
Szanujmy cudzą własność i prawo.
Więcej na www.legalnakultura.pl
Polska Izba Książki
Wydanie I elektroniczne
Bydgoszcz 2018
ISBN 978-83-950151-5-1
Bibliotekarium
ul. Kaczmarczyka 17, 85-796 Bydgoszcz
e-mail: redakcja@bibliotekarium.pl
Nevicom sp. z o.o.
ul. Kaczmarczyka 17, 85-796 Bydgoszcz
Dla Edyty, za uratowanie mi życia podczas zrywania jabłek –kilka kilometrów od miejsca, gdzie odnaleziono grób centaura.
Podziękowania dla Tao Szatańskiego, za wirtualny kurs jego taksówką po Nowym Jorku.
Rozdział 1.Groby i śmietnikiCzyj to szkielet?
Czy może być coś bardziej wyciszającego natłok myśli, niż ukrycie się przed palącym słońcem w cieniu drzew oliwnych? Ann Laskowski, biała kobieta o delikatnych, wschodnich rysach twarzy, już nie była tego pewna. Ann od wielu miesięcy z determinacją prowadziła wykopaliska, lecz w tej chwili schroniła się, mówiąc, że musi coś sprawdzić w notatkach. A prawda była taka, że zwątpiła w sens swoich poszukiwań i musiała przetrawić gorycz porażki w samotności. Siedziała na drewnianym, koślawym krzesełku o wiklinowym siedzisku, podpierając dłońmi podbródek, wpatrzona w krajobraz. Stanowisko archeologiczne zlokalizowane było na zachód od wioski Pelion, na wysokości ponad 1600 metrów n.p.m., pośród pagórków porośniętych głównie sosnami i kasztanowcami, z wystającymi ponad korony drzew białymi skałami. W linii prostej trochę ponad dwa kilometry od wioski, ale jazda samochodem terenowym zajmowała aż czterdzieści minut. Codzienne minuty zwątpienia czy właśnie ten dzień przyniesie przełom. Greccy filozofowie nie martwili się harmonogramem prac, tylko delektowali życiem i, popijając wino, rozprawiali o istocie bytu.
Tesalia. Zielona kraina pomiędzy górami zanurzonymi w chmurach a skrzącym się migotaniem słońca morzem. Już nie tak spalona jak Peloponez, ale wciąż ciepła, z gajami oliwnymi i zielonozłotymi, olbrzymimi jak melony jabłkami. To z Tesalii, dwa tysiące lat temu, Jazon wyruszył na niebezpieczną, pełną niezwykłych przygód, wyprawę po złote runo. Ale Tesalia to również kraina centaurów. Światłego Chirona – wychowawcy Jazona, Heraklesa czy Achillesa. Jak i pijaka oraz gwałciciela Eurytiona, który w czasie wesela króla Pejritoosa dobierał się do panny młodej. Ann już od trzech lat szukała grobu porywczego centaura, którego w niesławie pochowali inni centaurowie. Szukała i coraz bardziej wątpiła, czy go odnajdzie.
Myśli Ann błądziły między czasami Homera a własną przyszłością, której tak właściwie nie miała. W Nowym Jorku czekał na nią Terry, jednak wciąż brakowało jej pewności, czy to on jest tym jedynym. Była też profesura na uniwersytecie, grzebanie w zakurzonych dokumentach oraz wykłady dla ludzi bez pasji. Tego nie można było nikogo nauczyć – wiedziała o tym doskonale. Albo miałeś, albo nie miałeś marzeń oraz siły, by pójść za nimi wbrew zdrowemu rozsądkowi. Niestety, marzenia jej studentów nie wykraczały poza dobrze płatną pracę. Terry również nie potrafił odnaleźć własnego celu, co nie wróżyło stabilizacji związku. Wciąż walczył z niespełnionymi marzeniami, głównie o lataniu, zostaniu kosmonautą, później pilotem, a ostatnio choćby operatorem drona. Poznała go na wyspie Bahrajn w 2014 roku. Ona prowadziła wykopaliska w wiosce Al Janabiya, przeszukując groby z okresu hellenistycznego, gdzie odnalazła tak ważną tabliczkę, która doprowadziła ją do Pelion. On był na misji wojskowej, o której niewiele mówił. Wiedziała jedynie, że jest powiązana z dronami. Zanim wyjechał, coś między nimi zaiskrzyło. Spotkali się kilka miesięcy później w Nowym Jorku, a po roku zamieszkali razem w jej mieszkaniu. Cios przyszedł w 2016 roku. Terry podczas kolejnej, tajnej misji, został ranny w lewą nogę. Po rekonwalescencji, dzięki protekcji dawnego dowódcy, zaczął pracować dla charytatywnej organizacji „Lost in Life”. To go uspokoiło, tylko raz na tydzień wyskakiwał w piątek na popijawę z przyjaciółmi, ale też wewnętrznie przygasł. Ann nie wiedziała, czy wolała go rozedrganego, wciąż poszukującego nieosiągalnego celu, czy też tego spokojniejszego, lecz wypalonego? Pojawiła się w nim jakaś zadra. Fizycznie noga została wyleczona, jedynie lekko utykał, jednak w głowie powstały szkody, jak po wybuchu bomby atomowej. Z pewnością uważał, że nie jest w pełni sprawny i jeżeli Ann zgodzi się z nim zamieszkać, zrobi to z litości. Ten sposób myślenia był żałosny i rzeczywiście mógł wywoływać odruch politowania. Ale nie dotyczyło to wspólnego życia z Terrym! Jednak, poza czekaniem, niewiele mogła zrobić. A później otrzymała grand na wykopaliska w Grecji i sprawa skomplikowała się jeszcze bardziej. Od trzech lat sytuacja znajdowała się w zawieszeniu, widywali się najwyżej przez kilka miesięcy w roku. I już nie wiedziała, czy warto pielęgnować ten związek, czy może lepiej poszukać nowego faceta?
Ann uznała, że czas podsumować życie. Miała już ponad trzydzieści lat. A tak naprawdę powinna przyznać się, że była przed czterdziestką. Najlepsze lata spędziła na stanowiskach archeologicznych – jak Terry goniąc za marzeniami – i już za kilka lat sama stanie się wykopaliskiem. To był ostatni czas na odnalezienie ustatkowanego męża, urodzenie dzieci. Uciekała przed takim podsumowaniem ostatnich dwudziestu lat życia, lecz kiedyś musiała sobie powiedzieć: nie będziesz drugim Schliemannem, nie udowodnisz, że baśniowe stwory Homera były istotami z krwi i kości. Już wiedziała, że była taka sama jak Terry. Obydwoje gonili za czymś nieosiągalnym. Westchnęła po raz setny i podjęła decyzję: na razie nie będzie szukać innego mężczyzny, porzuci pracę w terenie i spróbuje uratować związek. Wróci do Nowego Jorku i będzie wykładać na uniwersytecie.
***
Naraz Ann zobaczyła pięcioletniego chłopca, w krótkich spodenkach i t-shircie z dinozaurem. Biegł w stronę namiotu, machając rękoma, jakby oganiał się od pszczół. To był Jorgos, synek jednego z pracowników Alexisa, który bardzo pragnął mu pomóc w odkopaniu śladów praojców. „Tak się rodzą pasje, drążące nas przez całe życie” – pomyślała.
Zasapany Jorgos wpadł pod zadaszenie i chwytając ją za ręką, pociągnął w stronę stanowiska.
– Pani archaiológos, znaleźliśmy!
– Tak. A co? – zaśmiała się, pozwalając chłopcu porwać się z krzesła.
– Nie wiem dokładnie. Jakieś ostó… – krzyczał, ciągnąc ją za dłoń. – Okropne ostó. Żółte, ze strzępami materiału. Brr…
Kości? Czyżby grób Eurytiona? Teraz ona przejęła inicjatywę, ciągnąc chłopca za sobą.
– Biegnijmy, to ważne.
Już z daleka zauważyła, że grupa stoi wokół jednego z wielu stanowisk, wytypowanych przez nią jako możliwe miejsce pochówku. Takich miejsc w okolicy znajdowało się tysiące i rozkopanie wszystkich nie było możliwe. A wskazówki, którymi dysponowała Ann, miały raczej charakter intuicyjny i nie znajdowały wsparcia w dokumentach. Pogrzeb Eurytiona odbył się w trakcie wojny centaurów z Lapitami, a on nie był wodzem. Przyjęła więc, że grób nie mógł być okazały, chociaż z pewnością postarano się o zachowanie wymogów grzebania zmarłych. Podjęła decyzję, aby skupić się na pagórkach porośniętych trawą i drzewami, nawet tymi wysokimi – minęło wszak kilka tysięcy lat – które na wschodnim zboczu byłyby obsypane kamiennym gruzem.
Gdy podbiegła do stanowiska i przedarła się przez krąg wynajętych robotników, zobaczyła grób. Płytkie na metr wnętrze, które obłożono jedynie półmetrową warstwą białych kamieni. W mroku dostrzegła kości człowieka i czworonożnego zwierzęcia. Nie, to nie była prawda – te słowa musiała powtórzyć sobie w głowie kilka razy, by to, co ujrzała, utrwaliło się w jej umyśle. To był szkielet tułowia człowieka nasadzonego na grzbiet i kończyny konia!
Cofnęła się o kilka kroków i z pewnej odległości zaczęła analizować miejsce pochówku.
To z pewnością nie był grób Agamemnona, nazywany skarbcem Atreusza, odkopany przez Schliemanna w Mykenach. Widać było, że zmarłego pochowano w pośpiechu. Co prawda odziano go w najlepsze stroje, a w pobliżu tego człowieka ułożono wyszczerbiony miecz oraz kilka dzbanów z winem, ale nie próbowano nawet pochować go głębiej, na końcu długiego korytarza prowadzącego do właściwego grobowca. Zwłoki oparto o zbocze w pozycji stojącej – być może po to, aby mógł w każdej chwili zerwać się do biegu – i przysypano kamieniami. Grobu nawet nie uszczelniono gliną. Jednak za największe odkrycie należało uznać to, że nawet, jeżeli nie był to szkielet Eurytiona, mieli do czynienia ze szczątkami centaura. Centaura lubiącego wino.
– A gdzie jest Norbert? – była wściekła, że jej asystent nie dopilnował pracowników.
– Odszedł na pięć minut – odpowiedział Alexis, nie patrząc jej w oczy.
– Alexis, nie kłam. – Milczał, wbijając wzrok w buty. Ann rozejrzała się. Nie dostrzegła również stażystki, Teresy. – A niech to, musieli akurat teraz…
Wzięła się w garść. Już za późno na wyrzuty. Co się stało, to się stało. Ponownie podeszła bliżej i zaczęła przyglądać się szczegółom szkieletu. Aż zaniemówiła, gdy dostrzegła, że kość nosowa została ucięta, jednocześnie nie zauważyła żadnego pęknięcia czaszki. Czy zmarłemu obcięto uszy, trudno było stwierdzić bez dokładnej analizy medycznej, jednak resztki opaski wokół czaszki wskazywały, że tak właśnie mogło być. Rana potwierdzała słowa Homera – to naprawdę mógł być Eurytion. Homer napisał, że w czasie weselnej bójki Tezeusz i jego towarzysze obcięli centaurowi nos oraz uszy. Odetchnęła z ulgą. Istniała bowiem też inna, mniej prawdopodobna wersja, w której Tezeusz, z braku miecza, cisnął w głowę Eurytiona kamiennym dzbanem.
Podbiegł zadyszany Norbert.
– O kurcze! Kto to jest?
Ann oderwała wzrok od szkieletu. Miała ochotę obsztorcować asystenta, lecz nim podjęła decyzję, jakimi epitetami go zganić, zauważyła podchodzącą Teresę, wytrząsającą z sukienki źdźbła trawy. Mogła obojgu wygarnąć uleganie fizycznym popędom, lecz któż zdoła je poskromić? Centaur z obciętym nosem stanowił najlepszy dowód tego, że nikt.
– Przyjrzyj się szkieletowi i powiedz, co o nim sądzisz. – Zrezygnowała z reprymendy i zapytała o to, co było teraz najważniejsze.
Norbert przez kilka minut obchodził znalezisko z każdej strony, a jego oczy robiły się coraz większe z wrażenia. W końcu potrząsnął z niedowierzaniem głową i oznajmił:
– To musi być falsyfikat. Połączone szczątki różnych zwierząt, tak jak krowo-koń czy owco-byk z Dorset.
Ann nie wydawała się przekonana. Czytała o tym wykopalisku. Archeologowie odnaleźli celtycki grób jeszcze sprzed inwazji Imperium Rzymskiego, w którym złożono krowę z końskimi kończynami, konia z krowimi rogami, a nawet owcę z głową byka… zamiast tyłka. Jednak od razu było widać, że te hybrydy stworzono już w czasie pochówku z kości różnych zwierząt.
– Nie dostrzegam żadnych śladów, by zakładać, że złożono tu w kupę kilka szkieletów – stwierdziła Teresa, potwierdzając opinię Ann. – A zresztą, po co ktoś miałby to robić?
– Trzeba załatwić zezwolenie na przeprowadzenie badań w ośrodku naukowym – oświadczyła Ann. – Dopiero wtedy uzyskamy pewność. A teraz do roboty, zajmijcie się stanowiskiem tak, jak się należy. I już bez wspólnych przerw.
Była szczęśliwa. Naraz uświadomiła sobie, że to nowe znalezisko sprawi, że nie będzie mogła wrócić do Terrego. No tak, pomyślała, nigdy nie można być szczęśliwym w pełni.
Uwolnić śmieci
Pokiereszowane przez nieuwagę lub bezmyślność ludzką karoserie samochodów czekały w stertach na egzekucję. Pomiędzy skazanymi rzędami wraków, w lichym ubraniu szedł korpulentny, czterdziestoletni biały mężczyzna z poszarzałą ze zmęczenia twarzą, trzymając w dłoni pogiętą reklamówką z dwoma hamburgerami od Shake & Shack na kolację. Nadchodził zmrok i William Trotter uznał, że czas poszukać noclegu na najbliższą noc. Jego ostatni dom, srebrny sedan Chrysler Sebring, został rano sprasowany. No cóż, taki los czekał wszystkie wraki, ale William przyzwyczaił się do jego przestronnego wnętrza i żałował, że auto nie przetrwało kilku dni dłużej.
Terenem działania Williama był trójkąt ulic 126 Street, Willets Point Boulevard oraz Norther Boulevard. Znajdowało się na nim kilkanaście szrotów samochodowych. W ostatnich latach, między Willets Point a ściekiem Flushing Creek, otworzono również kilka punktów ze sprzętem komputerowym, lecz specjalnością Trottera pozostały samochody. Znał wszystkie na pamięć i za drobną opłatą podpowiadał klientom, gdzie znajdą części do aut osobowych, a gdzie do amerykańskich czy meksykańskich tirów.
William nie lubił wychodzić poza teren swojego królestwa, a i Nowy Jork chyba nie lubił, jak go odwiedzał. Po raz kolejny przekonał się o tym kilka dni temu, gdy uległ namowom pracownika jednej z organizacji charytatywnych – Terrego jakiegoś tam – i zgłosił się do kliniki na badania medyczne. Udział w programie pomocy społecznej „Pokaż nam swój kod, a damy ci zdrowie” gwarantował mu miejsce w łóżku szpitalnym, chociaż on nie wyobrażał sobie, aby mógł dać się przykuć do łóżka choćby na godzinę. Jednak coraz częściej doskwierały mu przeziębienia, cholerne kichanie i dreszcze, a program pozwalał również na wizytę u lekarza, a później otrzymywanie darmowych leków. Spacer ulicą miasta, pośród zwykłych ludzi, spoglądających na niego z niesmakiem lub próbujących wcisnąć drobniaki, uświadomił mu, że jego miejsce jest na tym terenie, nawet jeżeli był to szrot. Też był śmieciem.
Niespodziewanie William usłyszał silniki kilku samochodów. Kto o tej porze odwiedzał jego królestwo? Z pewnością ludzie o złych zamiarach. Zmienił kierunek i lekkim truchtem ruszył w kierunku intruzów.
***
Pomarańczowy Volkswagen ogórek zjechał z 126 ulicy w Willets Point Boulevard. W jego wnętrzu, obok innych mężczyzn, siedział Cristian Jensen, osiemnastolatek o jasnej skórze i żółtych, prostych włosach. Po obydwu stronach ciągnęły się parterowe baraki, z tandetnymi – przeważnie w czerwonym kolorze – szyldami. Po kilkuset metrach skręcili w prawo, w 35 Avenue i dotarli pod wiadukt Van Wyck Expressway. Ogórek zatrzymał się. Tutaj znajdował się cel ich misji – szrot sprzętu komputerowego. Zapomniane miejsce na trasie przelotowej cywilizacji.
– Uwaga, rozpoczynamy akcję – usłyszał głos szefa.
Z auta pierwszy wyskoczył Cristian, za nim Radomir i Lorenzo. Kierowca Bruce oraz formalny szef grupy Philip Weber pozostali na miejscach. Cristian przeszedł do tyłu i otworzył na całą szerokość drzwi, tak aby Radomir i Lorenzo mogli bez przeszkód wyjąć niemego bohatera tej akcji.
Wielosilnikowy statek latający Cristiana, model Dragonfly 3A, dla laika nie wyglądał zbyt okazale. Nie miał aerodynamicznych kształtów, wpakowanych w zaokrąglone pudło z włókna szklanego. Tworzyło go sześć nagich ramion z wirnikami plus jedno, o największej sile nośności, umieszczone pośrodku. Za to, kiedy inne amatorskie drony, półprofesjonalne quadrokoptery czy hexacoptery, bzyczały jak rój os, Dragonfly Cristiana był cichy i równie zabójczy jak jego pierwowzór w świecie owadów. Poza tym miał do dyspozycji o wiele dłuższy czas pracy, potrafił z pełnym obciążeniem pozostawać w powietrzu trzy kwadranse. Na to obciążenie składały się trzy kamery oraz wyrzutnia miniharpunów. Dwie z kamer, w rozdzielczości 16K, filmowały akcję w zakresie światła widzialnego, trzecia, w mniejszej rozdzielczości, była kamerą termowizyjną.
Do Cristiana podeszła starsza o kilka lat od niego zastępczyni grupy Andrea Ubels. Dla niego to ona była mózgiem akcji – Philip Weber stanowił tylko ich wizytówkę.
– Za ile minut będziesz gotowy? – zapytała z troską Andrea.
– Wystarczy mi dziesięć – odparł, wiedząc, że gdyby nawet powiedział, że pół godziny, walczyłaby o ten czas dla niego jak lwica. Zdawała sobie sprawę z tego, że bez odpowiedniej oprawy relacji, słowotok Webera nie przyciągnie milionów internautów.
– OK – dziewczyna skinęła głową. Philip Weber, trzydziestolatek o blond włosach i groteskowo czarnych brwiach, wyszedł z volkswagena i władczym wzrokiem ocenił miejsce akcji. Zamknął oczy, uniósł głowę i rozchylając lekko nozdrza wciągnął powietrze. Westchnął z nostalgią i oznajmił:
– Nie ma jak zapach śmieci przed wieczornym drinkiem.
Zaśmiali się jedynie Radomir i Lorenzo. Andrea udała, że nie usłyszała nędznej trawestacji cytatu.
Grupa Greenpeace podeszła do wybranej wcześniej bramy z blachy falistej. Liche zabezpieczenie, lecz za wrotami były przecież jedynie śmieci. Lorenzo bez trudu przeciął kłódkę i weszli na mały placyk z kilkoma boksami ze sprzętem. Głównie telefonami komórkowymi, ale również smartfonami i tabletami. Weber zaczął się przechadzać, zaglądając do środka. Wciąż kręcił z niezadowoleniem głową. Sterty sięgały co najwyżej półtora metra.
– Te są za niskie – skrzywił się z niesmakiem Weber. – Mówiłaś, że mają wysokość trzech metrów!
– Były większe… – tłumaczyła się załamana Andrea. – Musieli wywieźć część sprzętu.
– Co najmniej jedna musi być wyższa… – zdecydował Weber.
– Szefie, a może przesypiemy tych kilka kupek w jedną większą – zaproponował Lorenzo.
– Musimy tak zrobić. Inaczej akcja straci siłę przekazu – zgodził się Weber.
Andrea odetchnęła z ulgą. Połączyła się z Cristianem:
– Cristian, osadź drona. Mamy przestój.
Jego Dragonfly był już w powietrzu, chociaż ta część akcji nie miała być filmowana. Start i lądowanie to najtrudniejsze manewry i Cristian wolał, aby dron pozostał w górze.
– Ile minut?
– Co najmniej kwadrans – usłyszał po chwili.
– Baterie wystarczą. Wykonam oblot terenu. Może przydadzą się przebitki innych szrotów. I zrobię ujęcia Van Wyck Expressway. Pędzących samochodów, których kierowcy sądzą, że zmierzają do celu, podczas gdy tak naprawdę kręcą się tylko w kieracie cywilizacji.
– Dobre… Kupuję pomysł. Jensen, koniecznie to sfilmuj – usłyszał głos Webera.
Cristian skrzywił się z niesmakiem. Myślał, że mówi do Andrei. Weber wiele rzeczy kupował, lecz nigdy za nic nie płacił. Choćby dobrym słowem.
***
Od strony Northern Boulevard nadjechały dwa czarne auta o kanciastych kształtach. Podobnie jak ogórek członków Greenpeace, również skręciły w 35 Avenue.
Na tylnym siedzeniu pierwszego wozu, w słuchawkach na uszach, w otoczeniu wielu monitorów siedział dwudziestokilkuletni Edgar Simasius. Kamery zainstalowane na dachu pozwalały mu śledzić otoczenie w świetle widzialnym, jak też obraz termiczny.
– Gdzie w tej chwili jest nasz cel? – nie odwracając głowy zapytał mężczyzna siedzący z przodu. Był to dowódca grupy, Michaił Plutin.
– Hm, opuścił swój rewir i przemieścił się w stronę rzeki – odpowiedział Edgar.
– Czyżby poszedł się wykąpać? Przynajmniej nie zasmrodzi nam wnętrza – zaśmiał się kierowca, spoglądając rozbawiony na dowódcę. Szybko jednak umilkł, gdy zobaczył, że Misza nie podchwycił żartu.
– Szefie, widzę tam grupę pięciu osób – zgłosił Edgar.
– Cel jest z nimi?
– Nie. Ale podąża w ich kierunku – odpowiedział technik.
– Może lepiej odłożymy akcję na jutro? – zaproponował kierowca.
– Obiecałem, że dostarczę śmiecia dzisiaj – odparł zdecydowanie dowódca. – Zatrzymajmy się tutaj. Rozpoczynamy akcję.
***
Dragonfly był już w powietrzu i dokonywał pierwszego zwiadu. Nagle Cristian zamarł. Z samochodów zaczęli wysiadać ludzie. Umięśnieni, o łysych głowach. W paramilitarnych ubraniach, z bronią automatyczną w dłoniach. Czyżby przyjechali ich zlikwidować? Już chciał połączyć się z Andreą, uprzedzić grupę, gdy widok pasażera z przedniego siedzenia pierwszego auta zamroził mu mózg. Mężczyzna nie był tak umięśniony jak pozostali, lecz miał… rogi.
Cristian zwiększył ogniskową obiektywu. Widział go tak wyraźnie, jakby ten stał pod jego stopami. Cristian musiałby odlecieć dronem dalej i obniżyć trochę pułap lotu, aby dostrzec wyraźniej twarz rogacza – lecz wtedy mógłby zdradzić swą obecność.
Dzięki podglądowi z kamery termowizyjnej zauważył postać człowieka kryjącego się po drugiej stronie szrotu, do którego weszli członkowie grupy Greenpeace.
Przerzucił się na obraz nowej grupy. Zobaczył, że obchodzą szrot z obydwu stron. Zrozumiał, że ich celem nie są jego towarzysze, a nieznajomy. Zamierzali go otoczyć.
***
Philip Weber stał przy wysokim na ponad trzy metry kopcu. Gdyby nie drobne oszustwo – pod cienką warstwą telefonów i smartfonów znajdowały się papierowe kartony – nie udałoby się uzyskać takiej wysokości. Ale Weber wiedział, że w relacjach telewizyjnych i internetowych taki szczegół nie zostanie zauważony.
– Możemy zaczynać Weber? – zapytała Andrea.
– Wolałbym, aby sterta była jeszcze wyższa, ale niebawem zajdzie słońce i nic nie nakręcimy.
– Lorenzo, Radomir, Cristian gotowi do zdjęć?
– Tak. Tak. Gotowy.
– Akcja! – wydała komendę Andrea.
– Nie dbamy o planetę, nie dbamy o rodziców i osoby starsze, nie dbamy o przedmioty ułatwiające nam życie codzienne – Weber zrobił krótką pauzę, dając czas kamerzyście na pokazanie planu ogólnego. – Znajdujemy się na wysypisku śmieci. Chociaż w języku fachowym są one nazywane szrotami. Ale, tak czy owak, to ostateczny etap obiegu przedmiotów długo wyczekiwanych, wymagających wielu poświęceń, uwielbianych, kochanych, a teraz skazanych na ostateczną likwidację. Przed sprasowaniem, a później wywiezieniem do hut, wyjmuje się z nich części mające jakąkolwiek wartość, wyższą niż cena złomu. Do niedawna było to złomowisko samochodów, od dwóch lat swoje miejsce spoczynku znalazły tu również komputery, drukarki, telefony, smartfony…
***
William Trotter z uwagą przysłuchiwał się słowom młodzieniaszka, lecz w końcu nie wytrzymał:
– Dzieciaki, jesteście piękni i młodzi i macie kasę rodziców. Czujecie się jak młodzi bogowie. Poczekajcie z dziesięć lat, aż życie wkopie was w glebę. Ciekawe, kurwa, co wtedy powiecie o prawach smartfonów.
Nagle kapral Trotter wyczuł, że nie jest sam. Przestał słuchać aktywistów wielkich spraw i skupił się na swym otoczeniu. Nie ruszył się, ale jego zmysły nastawiły się na wyłapanie najcichszego dźwięku, a nozdrza zaczęły wciągać powietrze, aby wyczuć obce, niepasujące do otoczenia zapachy. Zwierząt lub – co gorsza – ludzi.
Stracił dwie minuty, ale już był pewien. Wielu ludzi zacieśniało krąg wokół niego z dwóch stron. Zasadzka! Jeszcze ich nie widział, ale słyszał i wyczuwał. Uciekać! Ale dokąd? Mógł przeskoczyć przez płot i wbiec na plac szrotu, gdzie grupa młodych bawiła się w sprawiedliwość. Ale przecież nie było wykluczone, że działali razem? Zrezygnował. Próba przebicia się przez jedno ze skrzydeł okrążenia też nie miała sensu. Nawet gdyby go nie pochwycili, to i tak kula okaże się szybsza. Kapral Trotter zrozumiał, że musi dobiec do nadbrzeża Flushing Creek. Jak tylko znajdzie się na otwartej przestrzeni, ucieknie im. Był tego pewien. Co prawda nie posiadał już takiej formy, jak w Afganistanie, kiedy to potrafił biec 50 kilometrów piaszczystą pustynią, ale przecież aż tak daleko nie będą go gonić. Wystarczy mu kilometr, dwa, aby zostawić pościg w tyle i ukryć się w zaroślach lub wbiec między budynki.
***
Na podzielonym ekranie Cristian obserwował pościg z wszystkich trzech kamer. Dostrzegł, że postać przy płocie wystrzeliła jak z procy i pognała w kierunku rzeki. Nim okrążające go grupy to zauważyły, uciekinier był już przy rzece. Ale nie wskoczył do wody, czego spodziewał się Cristian, a skręcił w prawo i zaczął gnać wzdłuż wybrzeża. Ścigający zareagowali z opóźnieniem. Dwóch ludzi rzuciło się do biegu wprost w kierunku rzeki, trzeci – ten niski, z rogami – wybrał kierunek po skosie. Cristian rozszerzył pole widzenia kamer. To był dobry wybór. Za wiaduktem ścieżki obydwu tras zbiegały się i jeżeli ścigający będzie biegł wystarczająco szybko, przetnie uciekinierowi drogę. I tak też się stało. Nie minęła minuta a pędzący rogacz zderzył się ze swym celem. Cristian przybliżył maksymalnie ogniskową obiektywów.
Gdyby był tylko jeden napastnik, mężczyźnie pewnie udałoby się uciec. Ale w kilka sekund po upadku dotarło do niego dwóch pozostałych członków grupy. Wierzgający nogami uciekinier został skutecznie przygwożdżony do ziemi.
***
Philip Webber zachowywał się, jakby znajdował się w transie. Rozkręcał się z każdą minutą przekazu. Był pewien, że jego przemowa pobije rekord oglądalności.
– Ta sterta czeka aż zostanie z niej wyssany każdy cent. Złomiarze przypieką te telefony, przepuszczą przez nie prąd, wymoczą w żrących sosach, wydobywając rzadkie – i cenne – metale. Powiecie, że to dobrze, wyczerpujące się kopaliny wrócą do obiegu bez konieczności budowania nowych kopalń. Tak, to prawda, gdyby nie jeden szczegół.
Weber podszedł bliżej do kopca i wyciągnął z niego jeden z aparatów.
– Z tych smartfonów wyjęto baterie oraz karty PIN. Ale, gdybyśmy je z powrotem włożyli, okazałoby się, że są w pełni sprawne. Wyrzucono je, gdyż zestarzały się technologicznie. Szybsze procesory, bardziej pojemne nośniki pamięci, ekrany o większej rozdzielczości spowodowały, że już przestały nam wystarczać. Przecież sąsiad ma lepszy model, więc ja muszę mieć jeszcze lepszy. To nasza próżność sprawia, że koło handlu obraca się coraz prędzej, miażdżąc nas później niespłaconymi kredytami.
Weber włożył do smartfonu baterię, a potem kartę.
– Uwolnijmy śmieci, schowajmy je ponownie w kieszeniach garniturów.
Wybrał numer i włączył tryb głośnomówiący.
– Halo, dzwonię do ciebie! Przygarnij starego smartfona, on zna twoje najskrytsze marzenia.
Weber pogładził aparat i schował go do kieszeni.
– Koniec! – krzyknęła Andrea.
– Nagraliście? – chciał wiedzieć Weber.
Operatorzy skinęli głowami. Mężczyzna spojrzał w górę.
– A gdzie jest dron? – zapytał z wyrzutem.
***
Powalony na ziemię, z unieruchomionymi rękoma, Trotter zaczął kopać nogami, rozdając celne ciosy. Jeden z nich trafił w usta żołnierza próbującego go obezwładnić. Trysnęła krew.
– Job twoju mać – usłyszał. Kapral znał ten język z filmów oglądanych w młodości. To był Rusek, Ukrainiec lub inna komunistyczna swołocz.
– Czego ode mnie chcecie? Nie mam pieniędzy – krzyczał ze złością.
Do jego twarzy zbliżyła się postać z wyrastającymi z głowy rogami. William Trotter nie znał lęku, ale widok rogacza go wystraszył.
– Wiemy o tym. Ale masz coś o wiele bardziej wartościowego. Coś, czego potrzebuję.
– To niemożliwe, wiedziałbym o tym – rzucił hardo Trotter. Wobec komunistów nie zamierzał okazywać słabości.
– A jednak… mylisz się. Nawet taki śmieć, jak ty, może mieć coś cennego – uśmiechnął się rogacz. I zadał mu nokautujący cios w szczękę. Potem wstał i odchodząc rzucił do pozostałych:
– Zapakujcie go do samochodu. Koniec akcji.
***
Dragonfly wylądował bezpiecznie. Cristian był wciąż pod wrażeniem tego, co sfilmował i bał się, że nieostrożny ruch roztrzęsionych dłoni sprowadzi katastrofę na jego cacko.
Nawet nie zauważył, że podeszła do niego Andrea.
– Co się stało? – zapytała z troską.
– Sam nie jestem pewien – odpowiedział łamiącym się głosem. – Robiłem rekonesans, gdy moją uwagę przykuły dwa rządowe vany. A przynajmniej takie, jakimi jeździ FBI. Zacząłem je filmować, bo podejrzewałem, że chcą nam przeszkodzić w akcji…
– Ojej. I co? – dziewczyna zaniepokoiła się.
– Nie, nie chodziło im o nas. Porwali człowieka, jakiegoś bezdomnego. Uśpili go i zaciągnęli do jednego z vanów. Wrzucili do środka jak worek ziemniaków.
– Ale naszą akcję też sfilmowałeś? – zapytała ostrożnie, podejrzewając jaką usłyszy odpowiedź.
– Andrea, jeden z porywaczy miał rogi! Nie mogłem oderwać od niego obiektywu. Zapomniałem o akcji.
– Co!? – usłyszeli ryk wściekłości. To był Weber, który w międzyczasie podszedł do nich niezauważony. – Chcesz powiedzieć, że jakiś bezdomny ukradł nam show!?
– Mamy jeszcze zdjęcia z pozostałych kamer – usiłowała załagodzić sytuację Andrea.
– Zburzyłeś konstrukcję przekazu. Osłabiłeś wymowę mojego przesłania – krzyczał Weber szturchając palcem pierś Cristiana.
– Przestań Philip! Zdjęcia z góry miały być użyte tylko jako przebitki. Nic wielkiego się nie stało – próbowała go uspokoić Andrea.
– I co teraz zrobisz?! – Weber nie zamierzał zrezygnować.
– Wrócę i jak najszybciej opublikuję na YouTube film z porwania – odpowiedział Cristian, odpychając dźgający go palec Webera.
Fatalny początek tygodnia
Terry Mykonos, wysoki na ponad metr dziewięćdziesiąt czterdziestolatek o wysportowanej sylwetce, jednak już zdradzającej brak aktywnego wysiłku, jechał windą w górę w towarzystwie dwóch mężczyzn w wieku dwudziestu kilku lat. Jego towarzysze wyglądali na takich, którzy potrzebują pomocy. Skóra spalona słońcem, krótko ostrzyżone włosy, sztywna postawa, w rozkroku, z rękoma założonymi jedna na drugą, wzrok utkwiony w jednym punkcie. Obydwaj w identycznych koszulach hawajskich oraz szortach, co z pewnością stanowiło sposób na odreagowanie wojskowych uniformów. Było rzeczą oczywistą, że jeszcze miesiąc temu służyli na misji w Afryce lub Bliskim Wschodzie. Wyjeżdżasz na wojnę ratować świat, a po powrocie okazuje się, że to ty potrzebujesz pomocy świata. Nic tak nie uzmysławia bezsensu życia jak walka na froncie. Możesz sobie wmawiać, że walczysz o wolność rodziny, ojczyzny, ale wcześniej czy później uświadamiasz sobie, że wróg też o to walczy. Stoicie po przeciwnych stronach jedynie z powodu ambicji polityków.
Terry miał nadzieję, że nie jadą do biura „Lost in Life”. Wielu interesantów, zamiast do „Wounded Warrior Project” piętro wyżej, trafiało do nich. To nie był duży problem, w sumie łączyły ich podobne cele. Jednak główne zadanie jego fundacji polegało na odnalezieniu nieradzących sobie w życiu weteranów i skierowaniu ich do odpowiedniej organizacji, która zajęłaby się nimi dalej. Można powiedzieć, że „Lost in Life” było agencją detektywistyczną wyspecjalizowaną w poszukiwaniu zagubionych, a Terry był jednym z jej detektywów. Z racji wykonywanych obowiązków powinien zainteresować się problemami towarzyszy w windzie. Jednak teraz odczuwał złość i nie chciał żadnych nowych klientów. Wracał z Queens, gdzie umówił się z sierżantem Leonardem Creswellem. Gdy zapukał do jego drzwi, nikt nie odpowiadał. Sąsiedzi mówili, że powinien być w środku. Tknięty złym przeczuciem, Terry wyłamał drzwi. Mieli rację, sierżant był w mieszkaniu. Leżał martwy na łóżku. Obok dostrzegł strzykawkę. No cóż, spóźnił się. Pewnie ostatni, złoty strzał. To nie było pierwsze spóźnienie, jakie mu się przydarzyło, lecz dzisiaj Terry zaczął się zastanawiać, czy nie powinno być ostatnie.
Winda stanęła. Terry ruszył w stronę wyjścia, ale zatrzymał go jeden z mężczyzn.
– Nie to piętro – szczeknął. Krótko i wyraźnie, jakby to był rozkaz.
– To wy jedziecie wyżej, ja wysiadam tutaj – odparł Terry i lekko utykając na lewą nogę, wyszedł z windy. Po chwili znalazł się w przestronnej sali z wieloma biurkami. O tej godzinie była niemal pusta, wszyscy detektywi znajdowali się w terenie.
– Heeyyy… Terrrry – przeciągając słowa, z zalotnym uśmiechem, powitała go Eliza Visser. Okrąglutka jak pączek trzydziestolatka o fioletowych włosach, rozczapierzonych jakby trafił w nie piorun.
– Hey, Eliza – odpowiedział, zmuszając się do uśmiechu. Kobieta potrafiła być bardzo nieprzyjemna, gdy ktoś ją ignorował i Terry nauczył się, że lepiej udawać radość, gdy witała go w tak przesłodzony sposób. Minął Elizę wydymającą w zalotnym uśmiechu usta i ruszył w głąb sali.
Nim usiadł za biurkiem, przyskoczył do niego wychudzony młodzieniec, z pryszczami na twarzy, który był bankiem informacji na temat wszystkich podopiecznych, jakich mieli. Diego Munguia pracował dla nich dopiero od pół roku, ale Terry nie wyobrażał sobie, aby mogło go zabraknąć. Chłopak nie potrzebował komputera, by pamiętać nazwiska, stopnie oraz adresy wszystkich klientów fundacji. Był w tym szybszy niż komputer.
– Słyszałeś? – zapytał przerażony chłopak. Terry skrzywił się z niesmakiem.
– O tragedii w Nowym Orleanie? – Media od rana krzyczały o zamachu we Francuskiej Dzielnicy w Lafitte’s Blacksmith Shop na Bourbon Street. Prawie dziesięciu zabitych, kilkudziesięciu rannych, a co najgorsze – zburzony najstarszy budynek miasta. Prezydent Trump zapowiedział, że nie pozwoli, aby terroryści powstrzymali strumień amerykańskiego piwa prosto z beczki do gardeł Amerykanów i wyłożył z własnej kiesy 100 tysięcy dolarów. Po czym ruszyła narodowa zbiórka mająca na celu odrestaurowanie budynku. Ale nie ulegało wątpliwości, że jeszcze długo nikt nie napije się w nim lokalnego, warzonego piwa z beczki. Diego pokręcił przecząco głową.
– Nie, o wczorajszej akcji „Uwolnij śmieci” – wyjaśnił.
– Widziałem mnóstwo stert śmieci po drodze. Gdzie je uwolnili? – zaśmiał się Terry.
– Nie chodzi o śmieci.
– To o co? – Terry już nic nie rozumiał. Zazwyczaj Diego mówił dość składnie, ale widocznie ten poniedziałek nie tylko dla Terrego był ciężkim dniem. – Diego, nie mam nastroju do zagadek, spóźniłem się do sierżanta Leonarda.
– A niech to! – Diego zacisnął ze złością dłonie. Wykasowanie danych z bazy pamięci człowieka nie było tak proste, jak z komputera. Chłopak opanował się jednak i oznajmił: – Niestety Terry, też mam złą wiadomość. W czasie tej akcji porwano kaprala Trottera.
– Uznali go za śmiecia?! – krzyknął skołowany Terry, ściągając na siebie wzrok Elizy. Pomachał jej uspokajająco dłonią. Ponownie posłała mu całusa.
– Terry, spokojnie – zasyczał cicho Diego.
– No mów! – zażądał Terry.
– Nie uwierzysz… Lepiej zobacz to na YouTube.
To były zdjęcia z drona. Jedno długie ujęcie, z wykorzystaniem teleobiektywu. Operator porzucił zamiar sfilmowania akcji i skoncentrował się na pościgu za Trotterem. Terry skupił uwagę na autach, którymi przyjechali porywacze. Ich wygląd sugerował, że nie był to zwykły napad bandycki lub zemsta gangów, a akcja dobrze zorganizowanej grupy. Auta bardzo przypominały używane przez armię pickupy International MXT-MV. Znał je doskonale, nie były wygodne, lecz za to bezpieczne, odporne zarówno na miny drogowe, jak i ostrzał z broni ciężkiej. Samochody ze zdjęć miały identyczne drzwi, nadkola, tylko stanowiły o wiele bardziej luksusową wersję pierwowzoru.
Porywacze działali metodycznie, wykorzystując nowoczesne środki łączności. Jedynym niepasującym elementem do tej akcji była osoba dowódcy. Cóż to za maskarada, w jakim celu założył te śmieszne rogi? Jednak, poza tym zgrzytem, film nie pozostawiał żadnych wątpliwości: kapral William Trotter został porwany.
Trotter służył w Afganistanie. W czasie jednego z patrolów jego oddział został okrążony przez Talibów. Kapralowi udało się przebić przez pierścień okrążenia. Potem ruszył po pomoc, jednak problem polegał na tym, że nie miał środków łączności, a od najbliższego miejsca postoju wojsk dzieliło go pięćdziesiąt kilometrów. Sierżant nie zastanawiał się, co ma robić. Zaczął biec po piasku oraz kamieniach, które przypiekały go palącym słońcem. Biegł bez wytchnienia cztery godziny. To był niesamowity wynik, jedynie najlepsi chodziarze osiągali podobne rezultaty. Za ten szalony bieg został odznaczony Srebrną Gwiazdą. Próbowano zrobić z niego zawodnika, lecz odpowiedział, że nie lubi biegać pod czyjeś dyktando.
William nie miał klaustrofobii, lecz zawsze twierdził, że czuje się źle widząc ściany w odległości mniejszej niż kilkadziesiąt kroków. Wolał otwarte przestrzenie i z tego powodu wybrał życie na szrocie, spanie w samochodach.
To było co prawda pierwsze porwanie, ale nie pierwszy przypadek zaginięcia podopiecznych Terrego. W ostatnim miesiącu zdarzyło się to już trzy razy, co z wczorajszym zniknięciem Trottera oznaczało utratę czterech osób. I chociaż Terry, chcąc pozostać przy zdrowych zmysłach, musiał oswoić się z faktami, to porwanie kaprala kazało mu przyjrzeć się tym przypadkom z innej perspektywy.
Zaczął porównywać ich dossier. I to nie na ekranie monitora, a wertując papierowe wydruki. Uważał, że przeglądając linijki tekstu na ekranie, nieświadomie pominie większość ważnych informacji. A zapisane słowa pozostają w pamięci na długo.
Szeregowa Jordana Onziema z Queens była mechanikiem w bazie Irkicik w Turcji i przygotowywała samoloty do nalotów na tereny zajęte przez ISIS w Libii oraz Syrii. Starszy szeregowy Hyesung Rhee, żebrzący na Manhattanie, stacjonował na Okinawie w Japonii. Mieszkająca na Bronksie kapral Claudia Hurtad, służyła w Navy Seals i brała udział w szturmie na bazę terrorystów al-Szabab, odpowiedzialnych za atak na centrum handlowe Westgate w Kenii. Mężczyźni i kobiety. Biali, czarni, Azjaci i Latynosi. Żadnego związku, a nawet podejrzanie zróżnicowane pochodzenie. Marynarka, siły powietrzne i dwa razy wojska lądowe. Najwięcej było żołnierzy z piechoty. Bronks, Manhattan i Queens. W tym również trudno było dostrzec coś dziwnego, weterani niższych stopni nie mieszkali w najlepszych dzielnicach Nowego Jorku. Czy istniał jakiś wspólny mianownik? Poza tym, że wszystkich tych ludzi można by nazwać „śmieciami społeczeństwa dobrobytu”.
Zrezygnowany odsunął teczki od siebie. A może jednak były to przypadkowe zaginięcia? Rokrocznie ginie w wypadkach, popełnia samobójstwa lub umiera w wyniku chorób równie wielu żołnierzy, jak na polu walki. A byli już tak blisko odzyskania równowagi. William zapisał się przedwczoraj do programu gwarantującego pełną opiekę zdrowotną. Program „Obamacare” nie rozwiązał problemu, a ten nowy miał wypełnić lukę, przynajmniej w odniesieniu do byłych żołnierzy.
Terry zastygł w bezruchu. Nie patrząc w dokumenty przeanalizował sytuację pozostałych weteranów.
– Tak, to oczywiste! – wykrzyknął.
Sprawdzenie danych zajęło mu tylko pół minuty. W końcu odnalazł wspólny punkt: wszyscy żołnierze, którzy zaginęli, zgłosili się do programu „Pokaż nam swój kod, a damy ci zdrowie”. Była to szeroko reklamowana w Internecie i telewizji akcja, mająca objąć opieką medyczną osoby nieubezpieczone. Detektywi fundacji otrzymali polecenie, aby promować program wśród byłych żołnierzy.
Terry już wcześniej zastanawiał się, czy warunek ujawnienia kodu genetycznego miał pomóc policji w stworzeniu bazy DNA wszystkich obywateli, czy też był to jedynie chwyt, uświadamiający bezdomnym, że nie ma nic za darmo, nawet jeżeli jest to nic niewarta informacja o kodzie genetycznym? Wtedy stwierdził, że to niska cena za możliwość leczenia szpitalnego i nakłaniał podopiecznych, by zgłosili się do programu. Kapral William Trotter, po kilku tygodniach sugestii, też się zgodził. Teraz Terry uznał, że musi bliżej przyjrzeć się temu programowi.
To był pierwszy punkt zaczepienia. Za drugi uznał porywacza z rogami. Co to za bzdurny pomysł afiszowania się? Chyba że miał to być rodzaj maski? Każdy będzie szukał rogacza, a porywacz zdejmie po akcji rogi i nikt już go nie pozna. Terry skrzywił się. Wydało mu się to trochę naciągane.
– Diego, mam prośbę.
Diego spojrzał na niego pytająco.
– Zbierz informacje od pozostałych, ilu podopiecznych ostatnio zaginęło.
– Ilu porwano?
– Nie. Przestali się odzywać. I to nie z powodu śmierci.
– Rozumiem.
Terry nie mógł się skupić. Tak właściwie nie mógł już nic więcej zrobić bez zbadania sprawy w terenie. Miał dwa tropy, za którymi postanowił pójść równolegle. Na szczęście w obydwu przypadkach znał odpowiednich ludzi, mogących mu pomóc. Postanowił nie odkładać śledztwa.
– Muszę coś załatwić – wyjaśnił Elizie, wychodząc z pracy.
– Jasssne, skaaaarbie – wysyczała, posyłając mu buziaka. Gdyby nie była tak nachalna, może nawet dałoby się z nią porozmawiać.
Znajdź mi filmowca
Terry postanowił odwiedzić osobiście Federica. Wolał nie poruszać tematu rozmowy przez telefon czy łącza internetowe. Uprzedził jedynie przyjaciela, że niebawem do niego zajrzy.
– Spoko, do północy będę siedział w domu – usłyszał. Zadzwonił jeszcze do Subiry, umawiając się na drugie spotkanie.
Drugi raz tego samego dnia będzie musiał pojechać na Brooklyn. Mając ustalony plan działań, wyszedł z pracy i przeszedł na 34 Street Penn Station. Było słoneczne, upalne popołudnie, które w betonowej dżungli powodowało, że ubranie lepiło się do skóry. Żałował, że nie może być teraz z Ann w Grecji, popijać ouzo w tawernie ze stolikami ustawionymi na plaży, czując na policzkach delikatną bryzę. A później, ale gdzieś dopiero koło drugiej, trzeciej w nocy, kiedy już nie będzie tak parno, rzucić się z Ann na łóżko i kotłować do świtu. Jednak dla Ann ważniejsze było poszukiwanie mitycznego centaura. Od tygodnia nawet nie zadzwoniła, chociaż wcześniej rozmawiali co dwa dni. Ten związek chyba umierał. Może rzucić to wszystko i pojechać do niej? – pomyślał. Jak tylko dowiem się, kto porywa moich podopiecznych – zdecydował z westchnieniem irytacji, wiedząc, że śledztwo może trwać zbyt długo i na pewno się spóźni.
Po kilku minutach, jeszcze zanim pojawił się peron stacji, Terry wszedł w tłum okularników GDV, pogrążonych w wirtualnych światach. Ocenił, że czeka go kilkadziesiąt minut stania w kolejce do kontroli antyterrorystycznej. Rozejrzał się po twarzach oczekujących. Niemal każdy w wieku poniżej dwudziestki skracał czas oczekiwania oglądaniem filmów, przeglądaniem Internetu lub grą. Nieruchome głowy z klapką na jedno oko i nerwowo drgającą prawą lub lewą dłonią. System Global Digital View pozwalał sterować obrazem za pomocą ruchów palców. Impulsy idące z mięśni były odczytywane przez serce systemu, tak jak dawniej ruchy rysika czy myszki komputerowej. W ten styl życia wpadał teraz każdy nastolatek. Osoby starsze o kilka lat wolały wlepiać gały w ekrany smartfonów, jeszcze starsi – tabletów. Starzy, jak on, bliscy czterdziestki, błądzili wzrokiem po ścianach, najstarsi przeglądali gazety. Technologiczny podział w przypadku pokoleń nie znał koloru skóry ani bariery językowej.
Terry unikał metra. Częste alarmy, w większości fałszywe, wzmogły procedury bezpieczeństwa. Teraz już nie wystarczyło sprawdzenie dokumentów, trzeba było przejść nie tylko przez kontrole osobiste, lecz również prześwietlenia wykrywające skład soków w żołądku. Chipy wszywane pod skórę nie sprawdziły się, gdyż można je było wydłubać i przy bramkach użyć podmienionego. Za to przebąkiwano, że niebawem będzie sprawdzany kod genetyczny. I to porównywany nie z odpowiednim dokumentem, a bazą DNA w centrali. To miało wykluczyć możliwość podrabiania dokumentów – albo miałeś to samo DNA, co wzorzec, albo bez pytania cię usypiano i przewożono na salę przesłuchań. On jeszcze nie był na badaniach, ale obiecywał sobie, że musi je wykonać jak najszybciej. Jeżeli twój kod DNA znajdował się w banku danych, mogłeś skorzystać na lotniskach z wydzielonych bramek i przejść kontrolę o połowę szybciej. Terremu przyszła do głowy myśl, czy badanie „Pokaż nam swój kod, a damy ci zdrowie” nie jest przypadkiem częścią realizacji programu badań biometrycznych? Ale, nawet jeżeli tak było, to przecież nie powód, aby porywać weteranów wojennych. Chyba nikt ich nie podejrzewał, że są uśpionymi terrorystami?
Pasażerowie godzili się na podobne utrudnienia, gdyż nie wszystkie alarmy okazywały się dowcipem. W ostatnich dwóch latach wybuchły już cztery bomby, zabijając blisko trzysta osób.
Terry zawsze wolał brać taksówkę, zwłaszcza gdy udało mu się złapać Kajtka. Kajtek był taksówkarzem starej daty, znał miasto bez GPS. Nie jeździł głównymi drogami, ale wybierał trasy, które raczej nie interesowały terrorystów. Wysadzenie w powietrze sterty kartonów na zapleczach sklepów, resztek jedzenia z restauracyjnych kuchni, nie przebije się na czołówki serwisów. Terroryści szukali zazwyczaj miejsc albo mocno zatłoczonych, albo będących ikonami miasta. Jedynie urwanie ręki Statuy Wolności, zburzenie katedry Św. Patryka czy przerwanie przęsła jednego z mostów miało szansę na rozgłos. Gdyby nie to, że przed mostem Brooklińskim i tak musieliby stać w korku, zadzwoniłby do Kajtka.
***
Terry wyszedł z metra na stacji 24 Court Street, po czterdziestu minutach jazdy. Pokonanie trasy zajęło 18 minut, a oczekiwanie przed bramkami policji ponad pół godziny. Czyli, tak właściwie, tyle samo, co pokonanie trasy taksówką. Na szczęście dom Federica znajdował się w odległości kilkuset metrów od stacji metra.
Wdusił przycisk domofonu z numerem mieszkania i od razu usłyszał: „Właź, otwarte”. Był pewien, że przyjaciel nie oderwie się od pracy. Gdy wszedł do pokoju, rzeczywiście ujrzał Federica siedzącego przed kilkoma monitorami komputerów. Pokój był duży, ale niemal pusty. Poza biurkiem przypominającym podkowę zwróconą w stronę okna, znajdował się tu tylko stoliczek z dwoma fotelami pod przeciwległą ścianą.
– Daj mi chwilę – usłyszał. – I przynieś z kuchni piwo!
Federico Colucci był młodszy od Terrego, miał 37 lat. Był również niższy o kilkanaście centymetrów i bardziej szczupły. O te kilkanaście kilogramów, które z chęcią bym zrzucił – westchnął z zazdrością Terry. Federico nosił zarost a la Van Dyke. Od Ann dowiedział się, że był to flamandzki malarz, na którego portretach twarze mężczyzn często zdobiły długie wąsy oraz bródka – nazywana przez Subirę kozią. Federico nie wymagał takiej opieki jak podopieczni Terrego, co nie znaczy, że wszystko było z nim w porządku. Ale zawsze był taki i Terry nie potrafił wyobrazić go sobie innego.
Ścianę na wprost zajmowało kilka plakatów, większych niż standardowe, z ulubionych filmów Federica. Nie było na nich Angeliny Jolie w czarnym biustonoszu powiększającym cycki z filmu Tomb Rider, nie było również Clinta Eastwooda z dwoma rewolwerami z czasów spaghetti westernów, ani nawet mistrza Yody w kolorze sepii z napisem „Niech moc będzie z tobą”. Federico był miłośnikiem ery ekspresjonizmu niemieckiego z lat trzydziestych ubiegłego wieku i ścianę w jego pokoju wypełniały plakaty z wykoślawioną architekturą oraz postaciami o nadmiernie ekspresyjnych gestach. Terry już wiedział, że na przykład czarna istota, przypominająca trochę małpę, pochyloną nad leżącą z wyciągniętymi rękoma kobietą, to bohaterka Gabinetu doktora Caligari. Pozostałe dwa również pochodziły z tego filmu, a ich wspólną cechą było to, że przedstawiały architekturę o zaburzonej perspektywie.
– Dlaczego wciąż oglądasz te filmy? – zapytał przyjaciela podczas pierwszej wizyty. To była późna godzina i do krzywizny prezentowanej architektury dołączyła krzywizna wywołana wypitym alkoholem.
– Szczerze? – Terry skinął głową. To był czas na szczerość, byli w połowie drugiej butelki whisky. – Fascynuje mnie scenografia oraz oświetlenie w tych filmach. Akcja jest mniej istotna, chociaż to śmietnik osobliwości, w którym długo mogliby grzebać psychiatrzy. – Federico wskazał dłonią na komputery. – Spójrz, jestem za bardzo uporządkowany i te krzywizny mają mi przypominać, że nie jestem robotem.
– Miałem wrażenie, że od informatyka wymaga się porządku?
– No właśnie, może powinienem zmienić zawód. – Federico zaśmiał się z goryczą. – Ale mylisz się. Program można napisać na wiele sposobów. A, co ciekawe, nie zawsze czysty, przejrzysty kod jest tym, który najsprawniej działa.
– Jak to możliwe?
– Do zrozumienia długiego zdania nie jest potrzebne przeczytanie wszystkich słów. Porządny informatyk jest tresowany do pisania kodu w składni zrozumiałej dla innych. A wystarczy połowa słów, aby zrozumieć treść całego zdania.
– A ktoś inny to zrozumie?
– Hm, tego nie jestem pewien… – złośliwy chichot Federica był jednoznaczną odpowiedzią. – Często ja sam nie pamiętam, dlaczego napisałem pewne fragmenty programu. Ale działają, więc nie zastanawiam się nad tym długo.
To był problem Federica. Bywał genialny, ale nie potrafił pracować systematycznie. Równie ważne było dla niego ulepszenie programu do sterowania muzyką w zależności od tego, po co sięga do lodówki, jak i programu dodającego milionowe części dolara do własnego rachunku.
– I w ten sposób piszesz programy?
– Staram się. Plakaty z Gabinetu doktora Caligari przypominają mi, że nie wszystko musi być prawdziwe. Geniusz jest ukryty w wypaczonym spojrzeniu. To ta iskra wznosząca nas do niebios. Dopóki widzę zafałszowaną perspektywę – wiem, że jestem zbyt normalny. Gdy ściany na plakatach się wyprostowują – staję się genialny. To mój sprawdzian przeciętności i geniuszu.
Terry wrócił z dwoma butelkami piwa, jedną stawiając przed klawiaturą. Federico zastygł, a później szybko napisał kilka linijek kodu i zamknął okienko programu, nad którym pracował. Sięgnął po butelkę i odwrócił w stronę Terrego.
– Przejrzałem film. To jest autentyczny zapis. Jedno ujęcie z drona, sam dobrze to wiesz – Federico wzruszył ramionami i przeszedł do innego tematu. – Cenię Greenpeace, ale w tym wypadku chyba robią niepotrzebny szum. Kto by chciał używać sprzętu z przestarzałym oprogramowaniem? To walka z wiatrakami. Wiesz, że nie cierpię globalizacji, ale ma ona również dobre strony. Jak dostęp do najnowszych urządzeń.
– Jesteś za młody, by to zrozumieć. Wychowałeś się już w czasach przedmiotów wyrzucanych po okresie gwarancji…
– A może nawet przed – wtrącił Federico.
– … a ja pamiętam sprzęt produkowany do użytku na całe życie. A przynajmniej na wiele lat – dokończył zdanie Terry.
– To dzisiaj niemożliwe – Federico, przekrzywiając głowę, spojrzał na przyjaciela z ironicznym uśmiechem. Gospodarz wskoczył na swój ulubiony temat i Terry wiedział z doświadczenia, że teraz trudno będzie go od niego oderwać. Musiał to przeczekać. Najlepiej w milczeniu.
– Korporacje rozkręciły spiralę chciwości i nie potrafią tego zatrzymać. Bowiem zdolności produkcyjne rosną w tempie Moore`a. Dzisiaj mamy wydajne roboty przemysłowe i oprogramowanie w środku, starzejące się szybciej niż opakowanie. A bez wzrostu demograficznego nie nastarczy ludzi, by kupić wszystkie wyprodukowane dobra. Powiem ci coś, moda na hołubienie jak najliczniejszej gromadki dzieci to korporacyjny spisek. Boją się, że ich dochody spadną. Tylko że ludzie jakoś nie chcą rozmnażać się w wykreślonym w Excelu tempie. Korporacyjni stratedzy sięgnęli więc po drugi ze sposobów: chodzi o to, aby produkować rzeczy, które będą psuły się po roku, abyś musiał kupić nowe egzemplarze…
– Oceniasz wartość sprzętu po oprogramowaniu. Jednak przed epoką komputerową ważna była trwałość. Konstrukcja siekiery jest taka sama od wieków, a czas poświęcony na wytworzenie urządzenia więcej wart niż zużyty materiał. Ja wolę dawne podejście do sprzętu.
– I stałe w uczuciach kobiety? – zaśmiał się Federico.
– A model Alfa Romeo z 1936 roku, sprzedany za 36 milionów dolarów? – Terry nie odpowiedział bezpośrednio na zaczepkę. – Lub mój Trzmiel?
Trzmielem Terrego było dwudrzwiowe, granatowe BMW 850i E31 z 1992 roku. Jego pięciolitrowy silnik V12 od przełomu wieku dudnił w jego duszy tak samo, jak ryk silników startującego wahadłowca. Trzmiel rozpędzał się do setki w 6,2 sekundy – gdyż był to model z ręczną skrzynią biegów, osiągający 250 km/godz. Miał okazję sprawdzić to na niemieckich autostradach. Terry odziedziczył Trzmiela po ojcu, który kupił auto, gdy z rodziną stacjonował w Ramstein-Miesenbach. Ojciec uwielbiał ekstremalne prędkości tak samo w powietrzu, jak i na drodze. I chociaż w dniu jego śmierci Terry studiował już w Seattle, to zdecydował się sprowadzić z Niemiec ulubiony samochód ojca.
– To co innego – Federico machnął lekceważąco dłonią. – Alfa ma wartość historyczną, twój Trzmiel sentymentalną.
– Federico, może wrócimy do analizy filmu. Czy twoim zdaniem mógł zostać sfałszowany?
– Wiesz, jak trudno byłoby zainscenizować tak rozległy plan? Rozplanować ruch sceniczny dla takiej liczby aktorów. Gdyby ujęcia wykonano ze smartfonu lub nawet kamery ręcznej i zostałyby zmontowane – mógłbym szukać śladów fałszerstwa. Można pobawić się programami i podmienić kilkadziesiąt klatek, ale nie cały film.
Terry zamyślił się. Przyjaciel potwierdził jego przekonanie, chociaż przez jakiś czas łudził się, że wygląd rogacza stanowił żart zdolnego grafika.
– Możesz się dowiedzieć, kto go opublikował?
– To nie jest żadne wyzwanie, robota na kilka minut. Daj mi powód, abym zatracił się w sobie poszukując rozwiązania problemu – Federico skrzywił się z niesmakiem.
– Dobrze, obiecuję, że znajdę godny twojego umysłu problem – odparł kpiąco Terry. – Czy teraz pomożesz?
– Potrzebujesz adres IP?
Terry skinął głową.
– Adres IP, adres właściciela komputera, imię i nazwisko.
– Da się zrobić, YouTube nie strzeże swoich klientów tak dobrze jak Apple.
Federico wciąż był przygaszony.
– Zazdrościsz autorowi zdjęć liczby polubień? – zapytał Terry, domyślając się, o czym myśli przyjaciel.
– Eh, kiedyś chciałem zostać operatorem, ale w dzisiejszych czasach każdy, kto ma choćby zegarek, może nakręcić film. A nowa wersja łączności GDV, już nie poprzez okulary a soczewkę kontaktową, ma mieć warstwę rejestrującą obraz. Zadaniem operatora będzie jedynie patrzeć, najlepiej bez mrugnięcia. Kiedyś to było rzemiosło, fach wymagający wiedzy niemal tajemnej. Dzisiaj wystarczy być w odpowiednim czasie, w odpowiednim miejscu, a zgarniesz kliknięcia i nagrody na festiwalach. Artyzm się nie liczy, im głupszy film, tym więcej splendoru.
– A nie myślałeś o montażu?
– To prawda, że ten etap produkcji filmu wymaga przynajmniej minimum umiejętności. Każdy może nakręcić materiał, ale zmontować go potrafią jedynie nieliczni. Tylko że dzisiejszy montaż to sieczka. Nastawiona na to, abyś nawet po tysięcznym obejrzeniu reklamy, klipa muzycznego czy nawet filmu – i tak wszystkiego nie zauważył.
Porozmawiali jeszcze kwadrans, na tematy bez znaczenia.
– Muszę już lecieć – oznajmił w końcu Terry, zerkając na zegarek.
– Gdzie ci się spieszy? – zapytał zaskoczony Federico.
– Umówiłem się na basenie z Subirą – odpowiedział niechętnie.
– Poszedłbym z tobą, ale ona nie lubi, jak przyglądam się jej w kostiumie… – mruknął z żalem gospodarz.
– To prawda – przyznał Terry głośno się śmiejąc.
Federico spojrzał na niego wzrokiem, który mógłby zabić.
Dziewczyna jak syrena
W dzisiejszych planach Terry uwzględnił jeszcze rozmowę z Subirą Bustamante. Umówił się z nią na basenie. Dziewczyna od zawsze lubiła wodę, używki oraz muzykę rockową. Wody używała w nadmiarze nawet do drinków, muzyki słuchała niemal non stop. Kiedyś też dużo brała, ale od kilkunastu lat była czysta, znalazła nawet stałą pracę. Nie skończyła studiów medycznych, ale trzy lata wystarczyły, aby znaleźć pracę w klinice medycznej Langone Medical Center na Manhattanie. Terry miał nadzieję, że może Subira podpowie mu, co takiego może znajdować się w kodzie DNA osób zgłaszających się do programu, że tak wiele z nich zdecydowano się porwać?
Z mieszkania Federica do basenu na Flushing Avenue poszedł pieszo. Usiadł w cieniu drzew i obserwował dziewczynę, słuchając muzyki z głośników ustawionych na krawędzi pływalni. To były prywatne głośniki Subiry i zawsze wystawiała je na czas treningu.
Subira płynęła tuż przy dnie w połączonej monopłetwie – już wiedział, że tak to się nazywa – przypominającej ogon mitycznych syren, raz po raz wypinając ponętny tyłek. Wyglądała pięknie. Terry nie wiedział czy syreny były czarne, ale właściwie dlaczego miałyby być tylko białe? O to musiałby zapytać Ann, jednak na pewno by się zirytowała. Zanim poznał Ann, był z Subirą. I chociaż rozstali się jeszcze przed poznaniem z Ann, dobrze wiedział, że lepiej o przeszłości za dużo nie mówić.
Terry rozpoznał brzmienie, jak i tytuł nagrania. To była długa suita Na krawędzi zespołu Yes. Początkowo nie rozumiał ich muzyki, a nawet go drażniła. Łomot perkusji, rozwydrzone gitary, wibrujące w uszach klawisze. No i ten cienki, wysoki wokal Jona Andersona. Jakby był kastratem. Ten głos nie pasował do rocka. No, ale jak mówiła Subira, to nie był zwykły rock, tylko rock symfoniczny. Rzeczywiście, klawisze brzmiały jak organy, a chór składał się z samych eunuchów. Z czasem, zmuszany przez Subirę do ciągłego słuchania tych samych płyt, w bezwładzie dźwięków zaczął wyłapywać muzyczne smaczki, przemyślaną kompozycję. Żaden z instrumentów nie grał dla siebie, wszystkie były podporządkowane przesłaniu nagrania. Głos Andersona współbrzmiał z innymi instrumentami. Nie zagłuszał ich, pozwalał słyszeć słowa w połączeniu z muzyką, a nie – jak u innych – wybuchać jakimś krzykiem w harmidrze. Ckliwy, kiczowaty tekst o facecie, co rusz podnoszącym się i upadającym, w połączeniu z równie ckliwą muzyką, dzwoneczkami, śpiewem ptaków, po wielu przesłuchaniach stał się dla niego manifestem walki; wiary, że każdy jest w stanie rozwinąć skrzydła.
W końcu, po dwóch latach bliskiej znajomości i wysłuchaniu dziesiątki razy tej samej płyty, Terry zrozumiał tę muzykę.
– Cieszę się, że już rozumiesz Yes. Szkoda, że za późno – podsumowała dwa lata ich związku.
Ale, co by nie mówić, była to muzyka sprzed pół wieku. Zauważył, że jego przyjaciele ugrzęźli w przeszłości. Subira w muzyce połowy ubiegłego stulecia, Federico w niemych, czarno-białych filmach sprzed stu lat, a Ann najgłębiej, bo w historii sprzed tysięcy lat. Tylko jego fascynacje wybiegały w przyszłość. Wszechświat na wyciągnięcie dłoni, podróże po horyzont czegoś, co nie ma końca…
Nieustanne lawirowanie na krawędzi marzeń i codzienności – jak przyznawał w duchu sam przed sobą.
***
Subira zauważyła Terrego dopiero gdy wychodziła z wody. Pomachała mu ręką i krzyknęła, że wróci za dziesięć minut. Była w kostiumie, który nie tylko podkreślał kształty jej figury, ale ujawniał fakt, że miłość Subiry do zespoły Yes nie dotyczy jedynie muzyki. Cała lewa strona ciała dziewczyny była wytatuowana. Poczynając od szyi, poprzez ramię, tułów, a kończąc na nodze, z dużym palcem stopy włącznie, widniały wielokolorowe tatuaże utrzymane w stylistyce okładek Yes, autorstwa Rogera Deana. Wśród gąszczu powyginanych konarów drzew, często rosnących na równie poskręcanych formacjach skalnych nie z naszego świata, ukrywały się przedziwne stwory: smoki, ośmiornice, owady i ptaki. Dla kontrastu, jedynie na prawym ramieniu można było dostrzec niepozorny, siny tatuaż formacji, w której służyła w Afganistanie – wąż, lecz nie Eskulapa, a jadowity gad, z otwartym pyskiem oplatającym nabój.
Wróciła już po sześciu minutach. Była przygaszona, co na jej twarzy uwydatniało się bardzo szybko. Szerokie usta, wysunięte kości policzkowe oraz duże, ciemne oczy z brwiami zarysowanymi wysoko ponad nimi, powodowały, że nawet jeżeli nie była smutna, a jedynie zamyślona, wyglądała jakby miała pretensje do całego świata. Terry już wiedział, że jest wręcz odwrotnie, ale komuś, kto jej nie znał, mogła wydawać się zgorzkniałą, wredną suką. Jednak dzisiaj twarz dziewczyny z pewnością odzwierciedlała zły humor.
Podeszła do niego, przywitali się, przytulając i całując w policzki.
– Co cię gryzie? – zapytał wprost.
– Chciałabym zrobić coś szalonego, popłynąć za siódme morze – westchnęła głęboko.
– Przecież możesz zgłosić się do jakiejś szalonej wyprawy. Masz kwalifikacje i jako sanitariusz, i jako nurek. Z pewnością wiele ekip z chęcią by cię zatrudniło. Nie bój się wyruszyć za siódme morze, nic cię tutaj nie trzyma.
– No właśnie, nic mnie nie trzyma – odparła skwaszona. – Życie wyciekło mi przez palce. Gdy byłam młoda uważałam, że sukces mam w garści, a okazało się, że ugrzęzłam w gównie. I z każdym dniem, gdy budzę się zlana potem po koszmarach nocnych, wstaję i idę do pracy – zagłębiam się w tym gównie coraz bardziej. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Nic nie osiągnęłam i pewnie już niczego nie dokonam. Nie chcę być statystką we własnym życiu, chcę być jego pierwszoplanową aktorką. Mam ochotę wrócić do ćpania, odlecieć z tego bezdusznego świata. A gdy umrę i rozrzucicie moje prochy, popiół pewnie wpadnie niewinnemu przechodniowi w oko, ten przeklnie, wyciągnie chusteczkę i przetrze spojówkę. I to będzie koniec Subiry, która kiedyś marzyła. Tyle po mnie zostanie.
Od dawna miała mu to ochotę powiedzieć, ale przecież Terry o tym wiedział. Porównanie życia do gówna pływającego w szambie było jego ulubioną metaforą, przeznaczoną na chwile głębokiej depresji. I późniejszej złości, przeradzającej się w bunt.
– Subira, ocknij się. Podejmij jakieś decyzje, choćby w sprawach prywatnych. Odrzucasz Federica, nie dopuszczasz innych facetów. To jak chcesz znaleźć męża? Pod wodą?
Spojrzała na niego z irytacją, wstrzymując oddech i lekko rozchylając nozdrza.
– Federico to przyjaciel i niech tak zostanie. Nie mam ich zbyt wielu. A poza tym on jest zalany przez cały dzień. Nie pije jedynie w czwartki, aby w piątek przyjść na spotkanie w miarę trzeźwy. W takie towarzystwo mnie wpychasz? Za tydzień obydwoje będziemy zapruci od przebudzenia do zaśnięcia przy kieliszku – prychnęła ze złością. Terry musiał jej przyznać rację. – A innych mężczyzn… dopuszczam – dodała.
– Na kwadrans, raz na kwartał – Terry nie ustępował, dobijał ją systematycznie. W końcu od tego ma się przyjaciół, by mówili prawdę prosto w oczy. Subira oklapła, wypuściła powietrze z płuc, przez jej usta przemknął grymas niezadowolenia.
– Zdziwiłbyś się. Przeważnie na krócej. I rzadziej.
Terry zaśmiał się, a i ona, po chwili wahania, odpowiedziała śmiechem. Jeszcze nieco wymuszonym, ale Terry znał ją na tyle długo, by poznać, że już nie wróci do ponurych myśli. Przynajmniej dopóki będą rozmawiali.
– Z jakim przychodzisz problemem? – porzuciła niebezpieczne tematy. – Nie chciałeś nic powiedzieć przez telefon.
– Natknąłem się na dziwną sprawę i chciałem zasięgnąć informacji.
Spojrzała na niego z uwagą.
– Śledztwo? – w pytaniu Terry wyczuł nutkę lęku.
– Na razie prywatne – spróbował zbagatelizować sprawę. Jej, skrzywiona w grymasie niezadowolenia, twarz wskazywała, że nie będzie to łatwe.
– Terry, zrozum wreszcie, że nie jesteśmy już drużyną. Nawet nie jesteśmy razem. Spotykamy się jedynie raz w tygodniu, aby spłukać rozterki. Pożartować, pośmiać się, a nie prowadzić narady bitewne. Nie mogę wciąż żyć przeszłością – sam to powiedziałeś. Może powinnam zrezygnować z „piątków wolności” i poszukać nowym znajomych?
Terry stał, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Miała rację, nie powinien wykorzystywać dawnych znajomości. Każdy miał własne życie, z własnymi, nierozwiązanymi problemami.
Subira westchnęła głęboko i spróbowała się uśmiechnąć.
– Terry, tym razem ci pomogę, ale to ostatni raz – wzięła go pod rękę i już lżejszym tonem dodała: – Chodźmy coś zjeść, po treningu jak zwykle zgłodniałam.
***
Przeszli do pobliskiego All About Indian Food na Bushwick Ave. Mało przyjazne wnętrze – bez okien, z bordowymi ścianami i kanapami z ciemnobrązowym obiciem – ale za to jedzenie, które obydwoje uwielbiali. Terry zamówił skrzydełka kurczaka Indian Wings, a Subira gotowane w sosie curry Salmon Fish. Jedząc Terry opowiedział jej o akcji Greenpeace oraz o porwaniu kaprala Trottera. Wycierając serwetką usta, stwierdził:
– Nie rozumiem hasła tej całej akcji. Dlaczego w tych badaniach tak ważna jest zgoda na pobranie próbek kodu DNA?
Specjalnością Subiry była genetyka, w klinice pracowała na oddziale chorób genetycznych i chromosomowych. Tylko ona mogła mu wyjaśnić dlaczego dla sponsora akcji tak ważne było poznanie kodu DNA.
– Terry, niewiele wiesz o rozwoju genetyki. Możesz zrobić badania krwi, poddać się tomografii komputerowej, rezonansowi magnetycznemu, dzięki czemu będziesz znał stan zdrowia organizmu. Możesz też zaaplikować odpowiednie środki, aby powstrzymać rozwój choroby. Ale jedynie znajomość genów pozwoli ci wykryć ryzyko choroby na dwadzieścia, pięćdziesiąt lat wcześniej. I już teraz podjąć działania, aby nie doszło do jej rozwoju.
– Jasne, ale tak się dba jedynie o zdrowie tych mających pełne ubezpieczenie. Będących w stanie wyłożyć miliony na eksperymentalne terapie. Nie widzę celu inwestowania podobnych pieniędzy w ludzkie śmieci.
– Może są testerami? – zasugerowała Subira.
– To możliwe. Ale to chyba wciąż za słaby powód – Terry nie był przekonany do tego pomysłu. Subira przez chwilę milczała, kręcąc oczami w lewo i prawo. Terry znał to zachowanie – był to objaw przeszukiwania pamięci.
– Mam! – niemal krzyknęła, po odnalezieniu odpowiedniej informacji. – Kilka lat temu słyszałam o ciekawej kradzieży na Sardynii. Może nie wiesz, ale wyspa ta słynie z długowieczności jej mieszkańców…
– Subira, zlituj się. Przejdź do tematu – Terry, zrezygnowany, opuścił głowę.
– Ale to jest właśnie na temat, chodzi o główny motyw tej kradzieży. – Terry spojrzał na przyjaciółkę z zaciekawieniem. – Z banku danych wykradziono kilkanaście tysięcy próbek DNA. Trudno o lepszy materiał niż próbki, które potencjalnie zawierają geny długowieczności. Wiele ośrodków medycznych czy koncernów farmaceutycznych pracuje nad „eliksirem młodości”, wykładając na badania olbrzymie pieniądze. Taka kradzież pozwoliła zapewne zleceniodawcy zaoszczędzić nie tylko setki, a może i miliony dolarów, ale też wiele lat gromadzenia próbek.
– Ciekawe, ale oni raczej nie będą długo żyli… – mruknął Terry.
– Terry, nie wiem, ile zdołam się dowiedzieć. Dlaczego nie uderzysz do znajomych z wywiadu?
– To są jedynie domysły, nie mam twardych dowodów. No, może poza rogami porywacza – uzupełnił.
– Co? Wiesz, że tego porywacza zdradza kobieta? – zaśmiała się, niepewna czy Terry żartuje, czy mówi poważnie.
– To nie przenośnia – skrzywił się Terry. – Mówię o prawdziwych rogach. Nie takich, jakie przypisuje się diabłom czy demonom. Krótszym czy dłuższym, wyrastającym pionowo. Rogi porywacza są jak rogi byka. Długie, wyprofilowane z głowy poziomo, a dopiero potem pnące się w górę. Przy czaszce mają kolor kości, z czarnymi końcówkami.
– Żartujesz? To jakiś wariat – Subira wciąż nie mogła uwierzyć, że Terry mówi poważnie.
– Z pewnością wariat, ale nie żartuję.
– A inne szczegóły?
– Pytasz czy miał ogon i nozdrza byka? Trudno powiedzieć, gdyż zdjęcia były kręcone z góry, tylko na kilku klatkach widać fragmenty twarzy. Federico nad tym pracuje. A ogon mógł schować w spodniach.
Subira miała ochotę się roześmiać, lecz widząc, że Terry jest poważny, odpowiedziała:
– No dobrze, spróbuję zbadać sprawę. Dowiem się, do czego jest im potrzebny kod genetyczny.
Rozdział 2.Grzebanie w śmieciachWizytacja sponsora wykopalisk
Ann Laskowski, w otoczeniu władz administracyjnych regionu Tesalia-Grecja Środkowa, oczekiwała na wizytę fundatora wykopalisk Damiano Haddada. Był miliarderem, właścicielem koncernu Global Digital View, a pieniądze, jakie posiadał, czyniły z niego najważniejszego gracza w każdym rejonie świata. Liczyły się z nim władze wielu krajów. Haddad uznał, że nie ma czasu na podróż samochodem, wizytę w parlamencie oraz ratuszu, tylko od razu chce znaleźć się na terenie wykopalisk. Tym sposobem wierchuszka miejscowych decydentów udała się do miejsca przylotu władcy pieniądza. Udało im się znaleźć lądowisko w odległości niecałych stu metrów od wykopalisk. Haddad miał przylecieć helikopterem z lotniska Nea Anchialos w pobliżu Wolos, które za czasów Homera zwano Jolkos.
Naraz przy stanowisku powitalnym pojawił się Jorgos. Ann prosiła Alexisa, aby tego dnia zatrzymał chłopca w domu i była zła, że nie potrafił upilnować syna. Pomimo niezadowolenia spojrzała na Jorgosa z zaciekawieniem. Dzisiaj założył długie spodnie i białą koszulę. Jak miała mu wytłumaczyć, że zmiana ubrania to nie wszystko, i nie zmieni to jego sytuacji? Rozejrzała się w poszukiwaniu ojca, który by go odprowadził, ale nie zauważyła Alexisa. Podeszła do chłopaka.
– Jorgos, mówiłam ci, że mamy ważną wizytę – powiedziała ze smutkiem, kładąc chłopcu dłoń na ramieniu. – Nie możesz się tu kręcić.
– Ale ja muszę podziękować temu panu, co dał pieniądze na odnalezienie grobu centaura – odpowiedział z przekonaniem i wypinając dumnie pierś, dodał: – Ubrałem się odpowiednio, nie przyniosę pani wstydu.
– Jestem o tym przekonana. Należysz do naszych najlepszych pracowników.
– No więc dlaczego? – pochwała jedynie spotęgowała rozpacz wyrostka. Jakże trzeba uważać, co się mówi młodym – pomyślała Ann.
– Tam będzie mnóstwo oficjeli. Wiesz, takich sztywniaków, patrzących tylko na przepisy. A ja nie mam prawa zatrudniać młodocianych.
– Rozumiem – odparł cicho, opuszczając głowę. – Wiem, wiem, jestem za młody. Ale jak dorosnę, to będę mógł…
– No właśnie – ucieszyła się, że zrozumiał w czym tkwi problem. Chłopak uniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy.
– To niech mi pani powie, dlaczego tata wciąż powtarza: „Jakbym chciał mieć tyle lat, co ty”. To jaki wiek jest dobry? Ja mam za mało lat, tata uważa, że ma za dużo…?
– Jorgos, żebym to ja wiedziała.
Wreszcie odnalazł się Alexis. Nie był tak elegancko ubrany jak syn, chociaż włożył długie, dżinsowe spodnie oraz czystą niebieską koszulę. Podszedł do nich i chwycił chłopaka mocno za dłoń.
– Przepraszam panią, gdy wychodziłem biegał jeszcze w krótkich spodenkach za kozami. Byłem przekonany, że ani mu w głowie wizyta tutaj. Musiał mieć przygotowane ubranie i tylko czekał, aż wyjdę… – zaczął tłumaczyć się przed Ann. – Zaraz go wyprowadzę.
Pociągnął opierającego się chłopca za sobą, lecz Ann zatrzymała go.
– Daj mi chwilę.
Przykucnęła przed Jorgosem. Musiała mu jeszcze coś powiedzieć.
– Obiecuję, że jutro opowiem ci ze szczegółami, jak przebiegła wizyta.
– To nie to samo… – Nie był tym zachwycony. W końcu jednak potulnie poszedł za ojcem.
W tym momencie Ann usłyszała hałas mielących powietrze łopat helikoptera.
***
Duży śmigłowiec usiadł na lądowisku. Czyżby świta miliardera była aż tak liczna? – zastanawiała się pani archeolog. Nie myliła się. Nim jeszcze łopaty przestały wirować, z wnętrza wyskoczyło dwóch ochroniarzy. Bez brzuszka, bez jakichkolwiek wątpliwości, gotowych do działania. Podobni to Terrego sprzed lat – pomyślała Ann. Stanęli po obydwu stronach drzwi, rozglądając się czujnie. Później ze środka wysypało się trzech starszych mężczyzn z wypakowanymi teczkami w dłoniach. Czyżby chcieli policzyć kości szkieletu? – zdziwiła się. Nastąpiła chwila przerwy. Główny bohater z pewnością celebruje moment ukazanie się tłumowi – skomentowała tę pauzę z grymasem na twarzy. Myliła się jednak, bo z helikoptera wysiadł pięćdziesięcioletni, niski i okrąglutki mężczyzna, z chmurą złotych, niesamowicie skręconych loczków na głowie. Wyglądał jak putto na emeryturze. Krótkimi kroczkami przebiegł skulony poza zasięg łopat i dopiero wtedy odetchnął z ulgą, co rusz ocierając spoconą twarz dużą chusteczką z materiału. W chwilę po nim ukazał się sponsor wykopalisk – Damiano Haddad.
Ann wiedziała, że Haddad jest młodym człowiekiem, ale dopiero teraz uświadomiła sobie jak młodym. Wyglądał jak nastolatek dopiero co rozpoczynający studia. Tylko że właściciel wielu miliardów dolarów nigdy nie studiował. Ann nie znała wszystkich faktów z jego życia, wiedziała jedynie, że w wieku szesnastu lat napisał oprogramowanie zmieniające sposób komunikacji z urządzeniami wyposażonymi w procesory. Czyli, tak właściwie, z wszystkimi urządzeniami. Właśnie to sprawiło, że obecnie każdy obywatel świata płacił mu tantiemy.
Miliarder, z szerokim uśmiechem na twarzy podbiegł do Ann.
– Panie Haddad, witamy na stanowisku archeologicznym w Pelion – przywitała się, podając mu dłoń. Uścisnął ją energicznie oburącz.
– Jestem wdzięczny, to niesamowity zaszczyt dla mnie – jego przywitanie było o wiele bardziej na miejscu, niż jej suche słowa. A, gdy po chwili dodał: „Proszę mi mówić Damiano”, Ann uznała, że chyba na tym odludziu zdziczała i może czas wracać do cywilizacji.
– A ty mów mi Ann – przystała na nawiązanie bliższej relacji.
Po kilku minutach powitań oraz nieistotnych przemówień, świta miliardera obległa przedstawicieli władz. Może w tym celu ich sprowadził? – uśmiechnęła się do siebie Ann.
– Mój wujek i prawnicy zajmą się teraz oficjalną częścią naszej wizyty, a my może moglibyśmy udać się na stanowisko? – zaproponował. Przystała na tę propozycję z ulgą.
Ruszyli wąską ścieżką pod górę, wyprzedzał ich jeden ochroniarz, a za nimi postępował drugi. Widocznie pozostała część świty nie wymagała ochrony.
– Powiedz mi, jak zaczęła się ta historia? – zadał najgłupsze z możliwych pytań. Westchnęła bezradnie.
– „Wino zbłaźni każdego, kto miarę przebierze” – rozpoczęła, nieświadoma, że powtarza słowa Homera.
– „Winem spity Eurytion, Kentaur w świecie głośny, / W domu u Pejritoja szał go uniósł sprośny” – dokończył Damiano. – Pieśń dwudziesta pierwsza: Próba łuku.
– Nie wiedziałam, że znasz na pamięć Odyseję – zatrzymała się, spoglądając na niego uważnie. Mógłby być jej synem, a w tej chwili to ona poczuła się speszona. Wciąż ją zaskakiwał.
– Sądziłaś, że jestem rozwydrzonym młodzieńcem, który ma za dużo pieniędzy i nie wie, na co je wydać? – zapytał, nadal się uśmiechając. Dawno nie widziała tak szczerego uśmiechu.
– Prawdę mówiąc, tak… – To nie była dyplomatyczna odpowiedź, lecz Ann nie potrafiła kłamać. Miliarder nie obraził się, jego uśmiech stał się nawet jeszcze szerszy.
– Cenię ludzi za mówienie prawdy, podziwiam też upartych. Zawierzyłaś jednej drobnej wzmiance w Odysei.
Nie dosyć, że wykładał pieniądze na jej badania, to jeszcze prawił jej komplementy. Szkoda, że podobnych miliarderów jest na świecie tak mało.
– Schliemann dał mi przykład. Ja jedynie poszłam jego śladem, odnajdując to, czego on nie zdążył – odparła, uznając że tym razem udzieliła właściwej odpowiedzi. Jednocześnie prawdziwej – i dyplomatycznej.
Podeszli do stanowiska. W tej chwili już ogrodzonego oraz ukrytego przed deszczem pod zadaszeniem z desek. Artefakty, ponumerowane i starannie zapakowane, przechowywano gdzie indziej, jednak na czas wizyty sponsora wyjęto je ze skrzyń i powtórnie ułożono w odpowiednich miejscach. Szkieletu centaura nie ruszano, gdyż Ann bała się, że jeśli nawet ponumeruje kości i umieści je w skrzyniach, nikt nie uwierzy, że tak naprawdę stanowiły całość: tułowie człowieka połączone z korpusem konia. Najchętniej zatopiłaby je w szkle.
Damiano, z równą jak u Jorgosa autentycznością, zaczął przyglądać się grobowi.
– „I wywlekłszy pijaka mieczem mu odsiekli / Nos i uszy. On do dom powlókł się pijany, / Nie wiedząc, jak okrutnie za to był skarany” – ponownie zacytował słowa Homera.
– „Z tego wojna się wszczęła Kentaurów z Lapity / Najgorzej na niej wyszedł Kentaur, co był spity” – dokończyła.
– Jak stary jest ten szkielet? Może mieć kilkadziesiąt tysięcy lat? – W głosie Damiano dało się wyczuć pragnienie, aby Ann potwierdziła jego przypuszczenia. Spojrzała na młodego sponsora z łagodnym uśmiechem, maskującym irytację z powodu wysnuwania podobnych hipotez.
– Homer żył w VIII wieku p.n.e., a wydarzenia opisane w Iliadzie, jak oblężenie Troi, według historyków miały miejsce 400 lat wcześniej. To potwierdza hipotezę, że źródłem informacji były przekazywane od wieków ustne opowieści. Akcja Odysei, częściowo z bohaterami poznanymi w Iliadzie, rozgrywa się dziesięć lat po zdobyciu Troi. Szkielet nie może więc być starszy niż 3200 lat.
– Hm, pewnie masz rację – mruknął z nutą zawodu w głosie.
– Jedenaście lat temu odkopano w Troi szkielety kobiety i mężczyzny. Znajdowały się w warstwie z czasów wojny trojańskiej. A znając dosyć dokładną – jak na wydarzenia sprzed tysięcy lat – datę wojny, znamy również czas wojny między centaurami a Lapitami.
Przez twarz Damiano przebiegł grymas niezadowolenia.
– Ale opowieść o Eurytionie nie jest umiejscowiona w czasie. To jedynie wspomnienie, przypowieść z czasów herosów. A, jak podaje wielu, żyli oni dużo wcześniej. W epoce brązu – zauważył, patrząc z nadzieją na Ann. Pokręciła przecząco głową.
– To przesuwa datę o góra dwa tysiące lat. Nie dwadzieścia czy nawet trzydzieści tysięcy lat, o których mówisz.
– To prawda… – młody miliarder zamyślił się.
Naraz na daszku nad grobem Ann zobaczyła głowę Jorgosa.
– Jorgos, zejdź natychmiast! – krzyknęła przerażona.
Po minucie, z opuszczoną głową i dłońmi pokornie złożonymi z tyłu, stał przed nimi. Jego koszula już nie była biała.
– Jorgos, mówiłam ci, żebyś dzisiaj nie przeszkadzał! – skarciła go z wyrzutem.
– Ann, nie krzycz na niego – Damiano przerwał jej reprymendę. – On mi nie przeszkadza, a nawet czuję się lepiej. Kiedy nam towarzyszy, nie jestem już najmłodszy.
Ann machnęła z rezygnacją ręką. Miliarder podszedł bliżej do chłopca i przykucnął na piętach.
– Byłeś przy odnalezieniu centaura?
– Taaak… Od dawna pomagam pani Ann – wystrzelił bez zastanowienia, lecz szybko się zreflektował i – niczym doświadczony polityk – dodał: – Nie znaczy to, że pani Ann mnie zatrudnia. Mam wakacje, a mój tata tutaj pracuje, więc często go odwiedzam.
– A jaki jest cel twojej dzisiejszej wizyty?
– Chciałem zobaczyć wielkiego człowieka, który wykłada duże, bardzo duże pieniądze, na szukanie starych kości moich przodków.
Damiano nie ukrywał zadowolenia ze słów chłopca.
– Pewnie wiesz wszystko o tym znalezisku? – Młodzik energicznie pokiwał głową. – To może opowiesz mi o nim? Pozwolisz? – zwrócił się do Ann.
Tak, jakby miała wybór. Z wymuszonym uśmiechem potwierdziła, że Jorgos będzie równie kompetentnym przewodnikiem, jak ona sama. Uradowany chłopak zaczął objaśniać Damiano znaczenie odnalezionych artefaktów. Pojawienie się niesfornego Jorgosa pozwoliło Ann odetchnąć. Wcześniejsza rozmowa z Damiano ujawniła, że jego oczekiwania co do wieku znaleziska są bardziej marzeniami nastolatka, niż przypuszczeniami wynikającymi z wiedzy. Nie powinna się temu dziwić, jeszcze kilka lat temu był chłopcem. I może dobrze, że w tak młodym wieku, zamiast wydawać pieniądze na zabawki, postanowił przeznaczyć je na badania archeologiczne. Chyba że poszukiwania centaura były dla niego zabawą?
***
Wizytacja Damiano Haddada na stanowisku archeologicznym trwała pół godziny. Wracali na lądowisko sami, gdyż Jorgos pobiegł do domu podzielić się z mamą nowiną, że rozmawiał z miliarderem. Damiano od kilku minut milczał.
– Wyślemy szkielet na badania promieniotwórczym izotopem węgla C14. Wtedy poznamy dokładną datę pochówku – oznajmił zdecydowanym tonem.
– Ależ na to jest za wcześnie. Równie ważne są badania gleby, szczątków roślinnych, znalezionych artefaktów – zaprotestowała Ann.
– Te badania można prowadzić równolegle – oświadczył Damiano.
– Ależ…
Nie słuchał jej.
– Próbki szkieletu wyślemy też do fachowców od DNA. Chcę wiedzieć, czy uda się odtworzyć kod genetyczny centaura.
– Jak uważasz… – przestała protestować widząc, że jej argumenty nie zmienią decyzji sponsora.
– Chcę aby szkielet jak najszybciej znalazł się w Nowym Jorku. Będziesz nadzorować badania, a na wykopaliskach może pozostać asystent. Ekipa, która przygotuje szkielet do transportu już jedzie samochodami z Wolos. A jutro przyleci samolot, aby go zabrać do Nowego Jorku. Prawnicy, którzy przybyli ze mną, z pewnością uzyskali wszelkie potrzebne podpisy. Mój wuj Firas, to ten grubasek, którego widziałaś, tego dopilnuje.
Ann zaniemówiła. Ujawniło się drugie oblicze sponsora: „Sponsor daje – sponsor rządzi”.
– Po badaniach szkieletu zastanowimy się, jakich jeszcze opisanych przez Homera postaci będziesz szukać. Cyklopa Polifema, a może Meduzę?
Co on sobie myśli? – skrzywiła się Ann. Miała ochotę powiedzieć miliarderowi, że najchętniej poszukałaby Tezeusza, aby złoił mu skórę, jak niegdyś rozbrykanemu centaurowi.
Spotkanie z dawnym dowódcą
Od kilku dni Terry nie szukał nowych podopiecznych, nie odwiedzał również starych. Zakopał się w aktach osobowych zaginionych weteranów, wciąż zastanawiając się, komu mogłoby zależeć na ich umiejętnościach. A tych właściwie nie posiadali. Byli zwykłymi żołnierzami, potrafili biegać, strzelać czy rzucać granatem, nie byli specjalistami, których kwalifikacje można by uznać za wyjątkowe. Z niecierpliwością też czekał na informacje od Federica i Subiry, ale oni jak na razie milczeli.
Przerwał mu telefon. Dzwonił jego były dowódca z Afganistanu Frank T. MacCormack, obecnie pełniący wysoką funkcję w Department of Homeland Security. To on załatwił mu pracę w „Lost in Life”. I to jemu, zaledwie wczoraj, Terry wysłał krótką notatkę o licznych zniknięciach byłych wojskowych. Widocznie pułkownik MacCormack uznał, że sprawa jest poważna.
– Witaj Frank, za kilka minut będę w okolicy twojej firmy. Czy nie napiłbyś się ze mną kawy w Starbucks – to nie było pytanie.
– Z przyjemnością zrobię sobie przerwę – odparł szczerze.
– To do zobaczenia.
***
Terry zdążył napocząć pyszny sernik z truskawkami i wypić połowę mrożonej Caffè Americano, zanim w drzwiach stanął spóźniony o pięć minut wysoki, pięćdziesięcioletni mężczyzna, w nienagannie wyprasowanym i – jak zwykle – wykrochmalonym wyjściowym mundurze z oficerskimi naszywkami. Gdy dwadzieścia lat temu się poznali, Frank był kapitanem, obecnie – od kilku lat pułkownikiem. Terry pozostał porucznikiem. Gdy witali się jak starzy druhowie, z serdecznym poklepywaniem po plecach, Terry wyczuł, że mundur jego byłego dowódcy zamiast krochmalem, pachnie tytoniem. A przecież Frank nie palił!
– Co u ciebie słychać? – zapytał pułkownik. Stał sztywno, wyprostowany, jakby połknął kij.
Frank zawsze był taki, a odkąd włożył mundur pułkownika, aż strach było pomyśleć, co by się stało, gdyby ktoś wywarł na niego nacisk. Pewnie trzasnąłby jak sucha zapałka – zaśmiał się w duchu Terry.
– Cieszę się, że utrzymujesz formę i wciąż ćwiczysz.
– To nawyk. Jak palenie papierosów. Trudno się go pozbyć – odpowiedział zaczepnie Terry, ciekaw, co skłoniło przyjaciela do powrotu do nałogu. Frank albo nie zrozumiał aluzji, albo przełknął ją bez mrugnięcia okiem. A może nie czekał na odpowiedź Terrego, gdyż od razu przeszedł do następnego pytania z listy, mającej pomóc w odnowieniu bliskiego kontaktu.
– A jak tam w pracy?