Stambuł, Stambuł

Dzień pierwszy• Opowiada Student Demirtay

ŻELAZNE DRZWI

– To długa historia, ale streszczę wam ją – powiedziałem. – Nikt nigdy wcześniej nie widział tyle śniegu w Stambule. Kiedy dwie zakonnice o północy były w drodze ze szpitala Świętego Grzegorza w Karaköy do kościoła Świętego Antoniego, by przekazać smutną wiadomość, na dachach budynków pełno było ciał nieżywych ptaków. W kwietniu kwiaty judaszowca od lodu i psy uliczne od mroźnego wiatru zamieniały się w kruche kryształy. Czy Doktor kiedykolwiek słyszał, żeby w kwietniu spadł śnieg? To tak naprawdę długa historia, ale ją streszczę. Jedna z zakonnic idących w burzy śnieżnej była młoda, a druga stara. Kiedy zbliżały się do wieży Galata, młoda powiedziała starszej, że od momentu gdy zaczęły wchodzić pod górę, ktoś je śledzi. Starsza odparła, że jeżeli mężczyzna śledzi je podczas burzy w ciemności, to może mieć tylko jeden zamiar.

Kiedy usłyszałem z daleka dźwięk otwierających się żelaznych drzwi, przestałem opowiadać i spojrzałem na Doktora.

Nasza cela była zimna. Gdy opowiadałem historię, Fryzjer Kamo leżał na betonie zwinięty w kłębek. Nie mieliśmy żadnego posłania, dlatego grzaliśmy się nawzajem, przytulając się do siebie jak nowo narodzone szczenięta. Ponieważ od kilku dni wszystko obracało się wokół jednej rzeczy, nie odróżnialiśmy dnia od nocy. Wiedzieliśmy już, jaki ból nas czeka, gdy prowadzono nas na tortury, każdego dnia po raz kolejny czuliśmy to samo przerażenie. Podczas tych krótkich przerw, kiedy przygotowywaliśmy się do czekających nas cierpień, nie było żadnej różnicy między człowiekiem a zwierzęciem, zdrowym na umyśle a szaleńcem, aniołem a diabłem. Gdy odgłos otwieranych żelaznych drzwi niósł się po korytarzu, Fryzjer Kamo wyprostował się i powiedział:

– Przyszli po mnie.

Wstałem i podszedłem do drzwi celi. Spojrzałem na zewnątrz przez mały otwór. Kiedy próbowałem zobaczyć nadchodzących, moją twarz oświetliła lampa paląca się na korytarzu. Nikogo nie było widać. Najprawdopodobniej czekali przy wejściu. Przymknąłem oczy, bo oślepiło mnie światło. Spojrzałem na celę naprzeciwko. Zastanawiałem się, czy dziewczyna, którą tam dzisiaj wrzucili jak ranne zwierzę, żyje.

Kiedy głosy na korytarzu nikły w oddali, usiadłem z powrotem na swoim miejscu. Położyłem stopy na stopach Doktora i Fryzjera Kamo. Aby się nawzajem ogrzać, złączyliśmy je i zbliżyliśmy do siebie twarze. Czekanie również było sztuką. Nie czuliśmy potrzeby rozmowy, tylko nasłuchiwaliśmy niewyraźnych dźwięków dochodzących spoza celi.

Doktor trafił tu dwa tygodnie temu. Kiedy następnego dnia wrzucono także mnie, całego we krwi, nie tylko oczyścił moje rany, lecz także przykrył mnie swoją marynarką. Każdego dnia inna grupa przesłuchujących zabierała nas z zawiązanymi oczami z celi, do której wracaliśmy po wielu godzinach na wpół przytomni. Fryzjer Kamo czekał od trzech dni. Ani nie wzięto go na przesłuchanie, ani nikt nie wspomniał jego imienia.

Przyzwyczailiśmy się do pomieszczenia o wymiarach dwa na dwa metry, które na początku wydawało się niezwykle małe. Podłogę i ściany miało z betonu, a drzwi z żelaza. Wnętrze było puste. Siedzieliśmy na ziemi, a kiedy cierpły nam nogi, wstawaliśmy i spacerowaliśmy w kółko. Niekiedy podnosiliśmy głowy na dźwięk krzyku dochodzącego z oddali i patrzyliśmy na siebie w nikłym świetle padającym z korytarza. Czas nam upływał na śnie i rozmowach. Bardzo marzliśmy i z dnia na dzień byliśmy coraz chudsi.

Znów doszedł do nas odgłos skrzypiących drzwi. Przesłuchujący wyszli, a my zaczęliśmy nasłuchiwać, aby upewnić się, że nikogo ze sobą nie zabrali. Z zamknięciem drzwi głosy umilkły i korytarz pogrążył się w ciszy. Fryzjer Kamo przeklął, ciężko oddychając:

– Nie zabrali mnie, sukinsyny, wyszli z pustymi rękami! – Podniósł głowę i spojrzał w ciemny sufit. Po chwili zwinął się w kłębek i położył na ziemi. Doktor powiedział, żebym wrócił do swojej opowieści.

Znów zacząłem:

– Dwie zakonnice w śniegu…

Fryzjer Kamo nagle się obrócił i złapał mnie za ramię.

– Chłopcze, nie możesz zmienić tej historii i opowiedzieć czegoś porządnego? – zapytał. – Jest tu zimno jak cholera. Nie dość, że prawie zamarzamy na betonie, to ty jeszcze opowiadasz historię o burzy śnieżnej.

Nie jestem pewien, czy Kamo uważał nas za przyjaciół czy wrogów. Nie wiem, czy był zły i patrzył na nas z pogardą za to, że powiedzieliśmy mu, że od trzech dni mówi przez sen. Gdyby choć raz go związali i zabrali ze sobą, a potem powiesili za skórę, to wiedziałby, że może nam ufać. Na razie musiał jedynie znosić nasze słowa i wyczerpane ciała. Doktor powoli odłożył jego rękę z powrotem, mówiąc:

– Śpij, Kamo, śpij.

Zacząłem opowiadać od początku:

– Nie było nigdy w Stambule tak gorącego dnia. To długa historia, ale streszczę wam ją. Kiedy dwie zakonnice o północy były w drodze ze szpitala Świętego Grzegorza w Karaköy do kościoła Świętego Antoniego, by przekazać dobrą wiadomość, dachy budynków upstrzone były ćwierkającymi ptakami. W środku zimy kwiaty judaszowca zaczynały kwitnąć, a psy prawie rozpuszczały się z gorąca. Czy Doktor kiedykolwiek słyszał o upałach jak na pustyni w środku zimy? Jedna z zakonnic, które z trudem szły w tym skwarze, była młoda, a druga stara. Kiedy zbliżały się do wieży Galata, młoda powiedziała starszej, że od momentu gdy zaczęły wchodzić pod górę, ktoś je śledzi. Starsza odparła, że jeżeli mężczyzna śledzi je w ciemności na pustej ulicy, to może mieć tylko jeden zamiar: chce je zgwałcić. Wspinały się w pośpiechu. Tego gorącego dnia wszyscy wybrali się nad Bosfor, na most Galata, zostawiwszy za sobą opustoszałe ulice. Młodsza zakonnica powiedziała: „Zbliża się. Zanim dotrzemy na górę, doścignie nas”. Starsza odrzekła: „W takim razie biegnijmy”. Okutane w kilka warstw ubrań i długie spódnice przebiegły obok sklepów z szyldami, sklepów muzycznych i księgarni. Wszystkie były zamknięte. Młodsza zakonnica obejrzała się i stwierdziła, że on nadal za nimi podąża, na co starsza odpowiedziała: „Zanim nas dogoni, musimy się rozdzielić. Dzięki temu przynajmniej jedna z nas wyjdzie z tego cało”. Nie wiedząc, co je czeka, rozeszły się w dwie różne ulice. Kiedy młoda zakonnica biegła w prawą stronę, pomyślała, że nie musi już oglądać się za siebie. Przypomniała jej się przypowieść z Biblii i aby nie spotkał jej gniew Boży, jak tych, którzy obracali się, by po raz ostatni spojrzeć w stronę miasta, skupiła się na wąskich ulicach naprzeciw i uciekała, co chwilę zmieniając kierunek. Mieli rację ci, którzy powiedzieli, że to był przeklęty dzień. Media grzmiały, że upał w środku zimy zapowiada katastrofę, a szaleńcy w całym mieście robili hałas, uderzając w puste puszki. Kiedy młoda zakonnica zdała sobie sprawę, że nie słyszy za sobą odgłosu kroków, zwolniła. Zaczęła się rozglądać i zrozumiała, że się zgubiła. Na ulicy nie było absolutnie nikogo. Przywołała psa, który od dłuższego czasu plątał się jej pod nogami, i szła powoli, tuż przy ścianach mijanych budynków. To tak naprawdę długa historia, ale ją streszczam. Kiedy wreszcie trafiła do kościoła Świętego Antoniego, dowiedziała się, że starszej jeszcze tam nie ma. Opowiedziała pokrótce, co im się przytrafiło, czym zasiała panikę. Gdy kilka osób już miało wyjść na poszukiwania, zewnętrzne drzwi się otworzyły i wbiegła starsza zakonnica, cała w nieładzie. Bez tchu usiadła na taborecie i łapczywie wypiła dwie szklanki wody, które jej podano. Młoda z niecierpliwością czekała, aż tamta opowie, co jej się przytrafiło. W końcu starsza zaczęła: „Cały czas zmieniałam kierunki i ulice, ale nie udało mi się zgubić mężczyzny. Wreszcie zrozumiałam, że prędzej czy później mnie złapie”. Młodsza zapytała: „I co zrobiłaś?”. „Zatrzymałam się w zaułku. I wtedy on też się zatrzymał”. „A potem?”. „Podniosłam spódnicę”. „I?”. „Mężczyzna ściągnął spodnie”. „I co?”. „Znowu rzuciłam się do biegu”. „I co wtedy?”. „Jak to co? Kobieta z podniesioną spódnicą biegnie szybciej niż mężczyzna z opuszczonymi spodniami”.

Fryzjer Kamo zaczął chichotać w półśnie. Po raz pierwszy widzieliśmy go śmiejącego się. Jego ciało zakołysało się lekko, jakby właśnie zabawiał się z dziwacznymi stworzeniami. Powtórzyłem ostatnie zdanie.

– Kobieta z podniesioną spódnicą biegnie szybciej niż mężczyzna z opuszczonymi spodniami.

Kiedy chichot Fryzjera zamienił się w rżenie, spróbowałem go uciszyć. Nagle otworzył oczy i spojrzał na mnie. Gdyby strażnicy nas usłyszeli i przyszli do celi, albo by nas pobili, albo za karę kazaliby nam godzinami stać pod ścianą. Nikt nie chciałby w ten sposób spędzić tych kilku godzin odpoczynku od tortur.

Fryzjer Kamo podniósł się i oparł o ścianę. Odetchnął głęboko i jego twarz znów przybrała poważny wyraz. Przypominał pijaka, który poprzedniej nocy wpadł do rowu, a po przebudzeniu nie pamiętał, co mu się przydarzyło.

– Dzisiaj we śnie płonąłem – powiedział. – Na najniższym poziomie piekła wszyscy wokół mnie wzięli do rąk kawałki drewna i wrzucali je do ognia, który mnie trawił. Ale do diabła, i tak marzłem! Pozostali grzesznicy tak wrzeszczeli, że pękały mi bębenki w uszach. Ogień rósł w oczach, ale ja potrzebowałem więcej płomieni. Was tam nie było, spojrzałem we wszystkie twarze jedna po drugiej, nie widziałem ani Doktora, ani Studenta. Krzyczałem ze wszystkich sił, błagając o więcej ognia. Płonący obok bogacze, kaznodzieje, kiepscy poeci, matki niepotrafiące kochać – wszyscy na mnie patrzyli. W żaden sposób ogień nie był w stanie wypalić rany w moim sercu i zamienić jej w popiół; nie udało mu się wymazać mojej pamięci. Mimo żaru topiącego żelazo pamiętałem o przeklętej przeszłości. Powtarzali: „Zmów pokutę za swoje grzechy”. Czy to wystarcza? Czy wasza dusza uratowała się, kiedy żałowaliście za grzechy?! Wszyscy mieszkańcy piekła! Skurwysyny! Byłem zwyczajnym fryzjerem, który zarabiał na chleb, lubił czytać książki, ale nie miał dzieci. Nawet w ostatnich dniach, kiedy nasze życie rozleciało się na kawałki, moja żona mi nie złorzeczyła. Chciałem, żeby mnie przeklęła, ale ona oszczędziła mi obelg. Wszystko, o czym myślałem na trzeźwo, opowiedziałem jej po pijanemu. Pewnej nocy usiadłem naprzeciwko niej i rzekłem, że jestem beznadziejnym, godnym pożałowania człowiekiem. Myślałem, że zacznie ze mnie drwić, że będzie krzyczeć. Próbowałem wyłapać lekceważące spojrzenie, ale kiedy odwróciła głowę, zobaczyłem tylko smutek. Największą wadą kobiety jest to, że zawsze jest lepsza od ciebie. Tyczy się to także mojej matki. Wiem, patrzycie na mnie dziwnie, ale mało mnie to obchodzi.

Fryzjer Kamo pogładził się po brodzie i zwrócił twarz ku smudze światła padającej przez otwór w drzwiach celi. Przetłuszczone włosy, nieobcięte paznokcie i kwaśny zapach potu od pierwszego dnia zdradzały, że nie mył się dłużej niż przez ostatnie trzy dni, od kiedy tu przebywał. Przyzwyczaiłem się do zapachu Doktora, mój własny już dawno stał mi się obojętny, ale zapach Kamo bez przerwy dawał o sobie znać, jak przekleństwo wiszące nad jego duszą. Potrzeba mówienia, która zrodziła się z trzydniowego milczenia, ustąpiła miejsca monologowi pełnemu podekscytowania.

– Poznałem moją żonę w dniu, kiedy otworzyłem salon, nad którym wisiał szyld „Fryzjer Kamo”. Przyprowadziła na strzyżenie brata, który wkrótce miał zacząć szkołę. Spytałem chłopca o jego imię, potem sam się przedstawiłem: „Mam na imię Kamil, ale wszyscy mówią mi Kamo”. „W porządku, Ağbi Kamo1”, odparł chłopiec. Opowiedziałem mu kilka zagadek i przywołałem parę śmiesznych wspomnień z lat szkolnych. Moja żona, która przyglądała nam się z boku, powiedziała mi, że skończyła liceum i pracuje w domu jako krawcowa. Chcąc uniknąć mojego spojrzenia, patrzyła na zdjęcie wieży Leandra na ścianie, bazylię pod zdjęciem, lustro w niebieskiej ramie, brzytwy i nożyczki. Kiedy podałem jej wodę kolońską, którą polałem włosy jej brata, roztarła ją między malutkimi dłońmi, zamknęła oczy i głęboko wdychała zapach. W tym momencie wyobraziłem sobie, że pod powiekami widzi mnie, i chciałem, by do końca życia jej oczy patrzyły tylko na mnie. Gdy w sukience w kwiatki wychodziła z salonu, z zapachem cytrynowej wody kolońskiej w dłoniach, stanąłem w drzwiach i patrzyłem za nią. Nie zapytałem jej o imię. Nazywała się Mahizer, weszła do mojego życia ze swoimi drobnymi rękoma i myślałem, że już nigdy mnie nie opuści.

1 Ağbi (tur.) – dosł. „starszy brat”, forma grzecznościowa używana w stosunku do osób o kilka lat starszych (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).

– Tego wieczora znów wybrałem się do starej studni – ciągnął. – Ta studnia znajdowała się za naszym domem w pobliżu Menekşe, gdzie spędziłem dzieciństwo. Jak byłem sam, nachylałem się nad cembrowiną i patrzyłem w ciemność na dole. Nie zauważałem wtedy, że dzień zbliżał się ku końcowi i że istnieje świat poza studnią. Ciemność była święta, przynosiła ukojenie. Upajałem się zapachem wilgoci, z przyjemności kręciło mi się w głowie. Kiedy ktoś mówił mi, że jestem podobny do ojca, którego nigdy nie widziałem, albo gdy mama zwróciła się do mnie zamiast „Kamo” imieniem ojca – „Kamil”, co tchu biegłem do studni. Wdychając powietrze z ciemności, nachylałem się jak tylko mogłem i marzyłem o daniu susa na dno. Chciałem się uwolnić od matki, od ojca, od swojego dzieciństwa. Skurwysyny! Moja matka zaszła w ciążę z narzeczonym, który popełnił samobójstwo. Za cenę wykluczenia z rodziny urodziła mnie i dała mi imię tego mężczyzny. Pamiętam, jak mnie przytuliła i próbowała włożyć sutek do moich ust, kiedy już bawiłem się na podwórku. Zaczynała wtedy płakać. Zamiast mleka czułem na języku smak łez mojej matki. Z zamkniętymi oczami liczyłem palce, powtarzając sobie w duchu, że ta chwila zaraz się skończy. Pewnego wieczora, o zmierzchu, mama znalazła mnie z głową w studni i pociągnęła za ramię. W tym samym momencie stanęła na kamieniu, a on się zachwiał i straciła równowagę. Do dziś słyszę, jak krzyczy, spadając w dół. Jej ciało wyciągnęli o północy. Potem zabrano mnie do domu dziecka Darüşşafaka. Spałem pogrążony w marzeniach w pokojach, w których każdy bez ustanku snuł swoje historie.

Kamo spojrzał na nas, aby sprawdzić, czy słuchamy go uważnie.

– Kiedy byliśmy narzeczeństwem z Mahizer – kontynuował – dawałem jej powieści i tomiki poezji. Nasz nauczyciel w liceum zawsze powtarzał, że każdy człowiek ma swój własny język – niektórych można zrozumieć, jak da im się kwiatek, innych – książkę. Mahizer w domu cięła materiał i szyła sukienki; czasami przez brata wysyłała mi wiersze napisane na malutkich skrawkach papieru. Chowałem je w szufladzie w salonie fryzjerskim, między kostkami perfumowanego mydła. Praca wrzała, coraz więcej osób korzystało z moich usług. Pewnego dnia postrzelono mojego klienta dziennikarza, który po strzyżeniu z uśmiechem na twarzy wychodził z salonu. Dwaj napastnicy podbiegli do leżącego i po oddaniu jeszcze jednego strzału w jego głowę krzyknęli: „Albo pokochasz, albo opuścisz!”. Kolejnego dnia ogromny tłum zebrał się w miejscu, gdzie wciąż widoczne były ślady krwi. Chcieli uczcić pamięć zastrzelonego. Poszedłem z tym tłumem na pogrzeb. Nie wierzyłem w politykę. Przez całe życie jedyną osobą związaną z polityką, z którą miałem bliski kontakt, był mój nauczyciel z liceum, hodża Hayattin. Choć nigdy nie nawiązywał do tych tematów, wśród jego teczek i papierów zdarzało nam się zobaczyć socjalistyczne czasopisma. Mój brak wiary w politykę był absolutny – jakże moglibyśmy zmienić świat polityką, skoro zajmowali się nią ludzie? Ci, którzy uważali, że dobro ocali społeczeństwo i uczyni je szczęśliwym, nie znali prawdy o człowieku. Ignorowali jego egoizm, do cholery jasnej! Samolubstwo, chciwość i żądza rywalizacji leżą u podstaw ludzkiego charakteru. Kiedy o tym mówiłem, moi klienci sprzeciwiali się i z zapałem próbowali mnie przekonać, że się mylę. Jeden z nich, gdy czekał raz w kolejce do strzyżenia, powiedział: „Jak to możliwe, że miłośnik poezji tak myśli?”. Podszedł do lustra i z leżących pod nim Kwiatów zła przeczytał na głos kilka wersów. Przemoc nie ustawała; dostawaliśmy wiadomości o ludziach zastrzelonych w okolicy. Pewnego razu młody klient, który w pośpiechu wszedł do salonu, poprosił mnie, żebym ukrył jego broń, zanim dogoni go policja. Nawet jeżeli zdarzyło się, że przez przypadek komuś pomogłem, polityka mnie nie obchodziła. Jedyne życie, w jakie wierzyłem, to to, w którym zbierałem pieniądze, żeby kupić dom, gdzie urodziłoby mi się dziecko i gdzie spędzałbym noce u boku Mahizer. Ale Mahizer nie zachodziła w ciążę. Kiedy w drugim roku naszego małżeństwa poszliśmy do doktora, okazało się, że to nie z Mahizer, ale ze mną był problem.

– Pewnego wieczora, gdy zamykałem salon – mówił dalej – zobaczyłem, jak trzech mężczyzn zaatakowało jednego. Tym mężczyzną był mój nauczyciel literatury z liceum, hodża Hayattin. Wyciągnąłem nóż i rzuciłem się z odsieczą, kalecząc ręce i twarze napastników. Nie spodziewali się tego, uciekli w ciemność. Hodża Hayattin mnie przytulił. Odeszliśmy stamtąd, rozmawiając. Usiedliśmy w jednej z tawern na Samatyi2. Zaczęliśmy opowiadać o sobie. Po Darüşşaface hodża Hayattin zmieniał szkoły dwa razy, dawał mniej lekcji i poświęcał więcej czasu na politykę. Martwił się o przyszłość naszego kraju. Usłyszał od kogoś, że zacząłem studiować filologię francuską na uniwersytecie. Ale nie wiedział, co bardzo go zasmuciło, że na drugim roku musiałem zacząć pracować i przerwałem studia. Kiedy zapytał, czy nadal interesuję się poezją, wymamrotałem kilka wersów z Baudelaire’a, które zapamiętałem z jego lekcji. Spojrzał na mnie z dumą i przypomniał, że w szkole zająłem pierwsze miejsce w konkursie recytatorskim. Wznieśliśmy w toaście szklanki z raki3. Hodża Hayattin ucieszył się z mojego małżeństwa; sam nadal był kawalerem. Opowiedział tylko, że kilka lat temu zakochał się w jednej ze swoich uczennic, ale nigdy nikomu o tym nie wspomniał. Kiedy dowiedział się, że dziewczyna wyszła za mąż po ukończeniu liceum, pogrążył się w samotności. Piliśmy do białego rana. Ja recytowałem wiersze, które znałem na pamięć, a on te, które napisał dla dziewczyny, w której się zakochał. Nie pamiętam, jak wróciłem do domu. Dopiero kolejnego dnia, kiedy wytrzeźwiałem, przypomniałem sobie, że w jego wierszach przewijało się imię „Mahizer”. Nie poszedłem na pogrzeb hodży Hayattina miesiąc później. Uśmiercono go jednym strzałem, kiedy wychodził ze szkoły. Jeden z jego przyjaciół przyniósł mi wiersz o odważnych kawalerzystach podczas burzy, który znaleźli w jego notatkach i który mi zadedykował. Tego wieczora przytuliłem Mahizer i poprosiłem ją, by nigdy mnie nie opuściła. „Dlaczego miałabym cię zostawić, mój szalony chłopcze?”, odparła. Wziąłem ze sobą pudełko, które przez lata trzymałem w szufladzie na mydło w salonie fryzjerskim. Otworzyłem je, wyciągnąłem skrawki papieru z wierszami, które napisała Mahizer, kiedy byliśmy narzeczeństwem, i poprosiłem, by mi je przeczytała. Papier miał zapach róż i lawendy. Podczas gdy Mahizer czytała, rozpiąłem jej koszulę i wziąłem do ust sutek. Chciałem ssać mleko, ale zamiast tego poczułem smak łez. Minęły trzy miesiące. Pewnej nocy Mahizer, jąkając się, zadawała mi jedno po drugim pytania i nagle zaczęła płakać. Chciała wiedzieć, kto zastrzelił hodżę Hayattina. Odpowiedziałem jej, że nie zrobił mi nic złego. Podobno od kilku dni we śnie powtarzałem, że mu się należało. Zapytałem, o kim jeszcze mówiłem. Mahizer na to: „Więc jest ktoś jeszcze?”. Przysiągłem na życie swojej matki, że nie mam związku z jego śmiercią, a słowa, które mówi się przez sen, są pozbawione znaczenia. Założyłem płaszcz i mimo zimna wyszedłem na zewnątrz. Cóż to za złudzenie! Byłem pogrążony w smutku. Podstarzały głupiec. Niegdyś na skrzydłach mojej duszy jaśniały iskry. Gdyby tylko promień nadziei padł na ciebie, wzniósłbyś się na wyżyny. Och, z trudem chwytający powietrze, schorowany, nienadający się już do niczego koniu pociągowy! Czy istnieje skrawek ziemi, który nie jest pogorzeliskiem? Moja dusza to nędzny starzec o krwawiących ranach. Już ani smak życia, ani nieustająca nawałnica miłości do niej nie dotrą. Och, strachu przed czasem, który topi mnie z każdym oddechem! Czasie, który zabierasz moją duszę do dalekich krain! Nie wiem, jak dotarłem do studni, jak podniosłem kamienie i otworzyłem pokrywę. Nachyliłem się i krzyknąłem w otchłań. Mamo! Dlaczego, kiedy zmuszałaś mnie do ssania twojej piersi, zamiast mleka dawałaś mi łzy? Mamo! Dlaczego, kiedy przytulałaś moje wątłe ciało, zamiast mojego szeptałaś imię mojego nieżyjącego ojca? Wiedziałem, że gdy mówiłaś do mnie „Kamil” zamiast „Kamo”, myślałaś o moim ojcu. Także tej ostatniej nocy wołałaś jego. Wiedziałem, że kamień, na którym stanęłaś, nie był stabilny i mógł się obluzować. Wiedziałem, że upadniesz, mamo! Zawsze powtarzałaś, że urodziłem się dzięki ojcu, że to jemu zawdzięczam życie. Że to kara Boża! Zmarłych już nie ma. Jakże słabe było światło, tego nie rozumiałaś. Światło pokazywało zaledwie to, co na zewnątrz. Nie pozwalało nam zobaczyć tego, co w środku.

2 Samatya – dzielnica Stambułu położona nad brzegiem Bosforu w dystrykcie Fatih. Niegdyś zamieszkiwana głównie przez ludność grecką i ormiańską.

3 Raki – turecki alkohol o anyżowym aromacie. Pije się go z dodatkiem lodu i wody, która daje efekt zmętnienia.

Fryzjer Kamo wymamrotał ostatnie słowa, tak jakby mówił sam do siebie. Najpierw się nachylił, a potem uderzył z całej siły tyłem głowy w ścianę. Doktor, który powiedział, że to atak padaczki, od razu położył go na ziemi. Między zęby, żeby nie gryzł się w język, włożył mu kawałek chleba odłożony dla nowego współwięźnia, który mógł pojawić się tu w każdej chwili. Przytrzymałem Kamo za nogi. Rzucał się w amoku, z ust toczył pianę.

Drzwi celi się otworzyły. Nad nami niczym olbrzym stanął strażnik i krzyknął:

– Co tu się dzieje, do cholery?!

– Nasz współwięzień ma atak padaczki – odparł Doktor. – Potrzebujemy czegoś o silnym zapachu, jak woda kolońska albo cebula, żeby go ocucić.

Strażnik wkroczył do celi i odpowiedział:

– Dajcie mi znać, kiedy wasz pieprzony kolega zdechnie, to przyjdę po ciało.

Dla pewności nachylił się i spojrzał na twarz Kamo. Śmierdział krwią, pleśnią i wilgocią. Zapach alkoholu wydobywający się z jego ust dowodził, że pił przed wartą. Po chwili się odsunął i splunął na ziemię.

Kiedy strażnik zamykał celę, przez szparę w drzwiach naprzeciwko zobaczyłem twarz dziewczyny, którą dziś przyprowadzono. To był jej pierwszy dzień w tym miejscu, ale po kolorze ran można było wnioskować, że torturowano ją od dłuższego czasu. Po tym, jak zamknęły się drzwi, położyłem się na podłodze – z jednej strony trzymałem nogi Kamo, z drugiej przycisnąłem policzek do ziemi, aby przez szparę widzieć stopy strażnika. Obrócił się w kierunku dziewczyny i czekał znieruchomiały. Jego nogi się nie poruszały. Czyżby nowa nie odsunęła się od miejsca, do którego dochodziło światło? Strażnik nie przeklinał, nie uderzał w drzwi, żeby ją przestraszyć, ani nie wszedł do celi, by ją popchnąć. W tym samym czasie Kamo spinał się i próbował wyrwać mi swoje nogi. Rozpostarł ramiona i obiema rękoma napierał na ściany celi. Po tym ostatnim wysiłku przestał się trząść i zamilkł. Strażnik wreszcie zostawił dziewczynę w spokoju i odszedł. Słychać było tylko zanikający odgłos jego kroków w korytarzu. Wstałem i spojrzałem naprzeciwko. Kiedy zobaczyłem dziewczynę przez otwór, ukłoniłem się, ale ona ani drgnęła. Po chwili przesunęła się do tyłu i zniknęła w ciemności.

Doktor oparł się o ścianę z wyprostowanymi nogami i ułożył na nich głowę Kamo.

– Przez jakiś czas będzie tak spał – wyjaśnił.

– Słyszy nas? – zapytałem.

– Niektórzy pacjenci słyszą w takich sytuacjach, inni nie.

– Powinniśmy go ostrzec, żeby nie opowiadał nam wszystkiego o sobie.

– Racja, nie powinien niczego więcej wyjawiać.

Doktor spojrzał na Kamo tak, jakby usypiał własnego syna, a nie pacjenta. Starł pot z jego czoła i poprawił mu włosy.

– Jak wygląda dziewczyna z naprzeciwka? – zapytał.

– Ma zaschnięte rany na twarzy. Jestem pewien, że od dawna ją torturują.

Spojrzałem na spokojne oblicze Kamo. Jego klient miał rację: jak taki mężczyzna może lubić poezję? Spał jak dziecko, które zmęczyło się zabawą na dworze. We śnie zapewne nachylał się teraz nad swoją studnią i patrzył w ciemną otchłań. Trzymając się wilgotnych kamieni… albo nie, nie ufał kamieniom; trzymając się przywiązanej liny, schodził w dół, by zanurzyć się w wodzie. Kamo był tam zarówno północą, jak i południem, a wschód i zachód były w nim. Jego życie na zewnątrz zostało wymazane, teraz był studnią w studni, wodą w strudze wody.

Z półotwartymi oczami wyjąkał:

– Jak długo byłem nieprzytomny?

– Przez pół godziny – odpowiedział Doktor.

– Zaschło mi w gardle.

– Podnieś się powoli.

Kamo się wyprostował i oparł plecami o ścianę. Doktor zbliżył do jego ust naczynie z wodą, które trzymał w ręce.

– Jak się czujesz? – zapytał.

– I zmęczony, i wypoczęty, do cholery jasnej. Powinienem był wam powiedzieć o mojej chorobie. Zaraz po śmierci matki, wiosną, po raz pierwszy ujawniły się jej objawy. Nie trwały długo, już po kilku tygodniach przeszło. Jak mówią: przeszłość lubi do nas wracać. Po tym, jak Mahizer mnie opuściła, napady padaczki wróciły.

– Tutaj wraz z Demirtayem zaopiekujemy się tobą. Ale, Kamo, muszę ci powiedzieć coś ważnego. Przyjemnie jest rozmawiać, lecz w tych celach panują inne zasady. Nie wiemy, kto nie wytrzyma podczas tortur i wyjawi wszystkie tajemnice, kto opowie to, co tu usłyszał. Oczywiście dla zabicia czasu będziemy ze sobą rozmawiać, nie wyjawiajmy jednak sobie sekretów. Rozumiesz?

– Mamy w ogóle nie mówić sobie prawdy? – zapytał Kamo. Srogiego mężczyznę sprzed chwili zastąpił posłuszny pacjent.

– Sekrety zostaw dla siebie – odparł Doktor. – Nie wiemy, dlaczego cię tu przyprowadzono, i wcale nie chcemy się tego dowiedzieć.

– Nie interesuje was, kim jestem?

– Słuchaj, Kamo, gdybyśmy teraz byli na wolności, nie chciałbym się z tobą spotkać, nie chciałbym przebywać z tobą w jednym miejscu. Ale tutaj jesteśmy w objęciach bólu, na łasce śmierci. Nikt nie zamierza tu nikogo oceniać. Zaopiekujmy się sobą nawzajem. Pamiętaj, znaleźliśmy się tutaj w swojej najbardziej bezbronnej postaci, biedaku.

– Nie znacie mnie. Jeszcze wam niczego nie opowiedziałem – stwierdził Kamo.

Spojrzeliśmy po sobie z Doktorem i czekaliśmy w milczeniu. Czuliśmy, że Fryzjer Kamo przebiera w słowach i dobiera je starannie.

– Moja pamięć, na którą się skarżę, jest jak skąpy lichwiarz: gromadzi i skrzętnie ukrywa każde słowo. Ty, Studencie, czy wiesz, że historia, którą przed chwilą opowiedziałeś, jest przypisywana Konfucjuszowi? W moim salonie fryzjerskim, nad lustrem, obok flagi był plakat przedstawiający półnagą kobietę, pod nim widniały te same słowa. Dziewczyna w podwiniętej kolorowej spódnicy biegła na swoich długich nogach co tchu i obrócona w bok spoglądała na mnie i na moich klientów z zawstydzeniem. Między jej nogami było napisane, że kobieta z uniesioną spódnicą biegnie szybciej niż mężczyzna z opuszczonymi spodniami. Czasami moi klienci fantazjowali o urodzie dziewczyny z plakatu i zastanawiali się, czy to zdanie było prawdziwe. Marzyli o kobiecie, z którą mogliby zapomnieć o reszcie świata. Pewnego dnia jeden z nich, pisarz, spojrzał na plakat i wyszeptał: „Ach, Sonia!”. Wszyscy go usłyszeliśmy i pomyśleliśmy, że tak właśnie nazywa się ta dziewczyna. Na fotelu fryzjerskim pisarz długo ze mną rozmawiał i w końcu zaczął opowiadać o mnie samym. Stwierdził, że w głębi duszy jestem podobny do Rosjan. Kiedy zobaczył zdziwienie na mojej twarzy, przypomniał słowa, które wypowiedziałem, gdy za pierwszym razem przyszedł do mojego salonu. Gdybym urodził się w Rosji, należałbym do rodu Karamazowowów albo prowadziłbym podziemne życie, albo jak ojciec Soni, Marmieładow, zostałbym nędzarzem. Wszystko, co pisarz opowiedział o tych bohaterach, pasowało do mnie. Dostojewski obdarował każdą z tych postaci tym samym stanem ducha – najpierw Marmieładowa ze Zbrodni i kary,potem tchnął to w pierwszy rozdział Notatek z podziemia,a następnie w historię braci Karamazow. Różnice między bohaterami były drobne, ale wystarczające, aby koleje życia zaprowadziły ich w różnych kierunkach. Marmieładow lubił sobie dogadzać; był świadomy swojej niedoli i mówił o tym otwarcie, besztając się za to. Był nędznikiem skazanym na przeznaczenie. Sonia bardzo kochała swojego godnego pożałowania ojca. Och, ty nieszczęsna kurwo, Soniu! Kto przekonany, że zasługuje na twoją miłość, nie popełniłby dla ciebie najokrutniejszych zbrodni?! Człowiek z podziemia natomiast, aby ukazać nędzę innych, eksponował własną i przemieniał ją w gniew. Z pożądaniem znajdował ludzi podobnych do siebie, kazał im przyglądnąć się sobie w metaforycznym lustrze i zagłębiał się w zakamarkach własnej duszy. Przypadek braci Karamazow był całkiem inny. Oni sprzeczali się zarówno ze sobą, jak i z innymi, a także z życiem. Ani nie czuli się nieszczęśnikami jak Marmieładow, ani nie używali własnej nędzy jako narzędzia służącego do ukazywania tragedii innych. Niedola była ich nieuniknionym przeznaczeniem, raną, która ropiała bez końca. Zamiast zaakceptować życie takim, jakim było, szamotali się z nim, a kiedy wymierzyło im kopniaka, próbowali doprowadzić do rozlewu krwi i splamić nią jego twarz. I właśnie to życie otworzyło mi teraz nową, czystą stronę. Szlag by to trafił! Bądźcie trochę bardziej wyrozumiali, nie patrzcie na mnie jak ci straceńcy z piekła! Od trzech dni słucham waszych historii i znoszę wasze jęki. Teraz wy też mnie posłuchajcie!

Kamo patrzył na nas z pogardą, napił się wody i mówił dalej:

– Nie wiem, co się stanie. Czy mnie stąd wypuszczą, czy tak jak was zaczną torturować. Ból weźmie w niewolę ciało, a strach duszę. Ludzie, żeby uratować swoje ciała, sprzedają dusze. Ja się nie boję. Oprawcom wyjawię tajemnice, o których wam nie opowiedziałem. Powiem im to, co chcą usłyszeć, w odpowiedzi na ich pytania własnymi rękoma oddam im swoją duszę. Jak krawcy, którzy rozpruwają podszewkę, żeby przeszyć jedną stronę marynarki na drugą, tak samo ja wyciągnę swoją wątrobę i położę ją przed nimi, opowiadając więcej, niż chcą wiedzieć. Najpierw będą słuchać z zainteresowaniem, będą zapisywać wszystkie moje słowa, myśląc, że się im przydadzą, ale z czasem to, co im powiem, zacznie ich drażnić. Zrozumieją, że to jest prawda o nich samych, prawda, której nie chcą znać. W życiu człowiek najbardziej boi się siebie. Oni też będą się bali i będą próbowali mnie uciszyć. Ludzie, którzy na początku torturowali mnie, żebym zaczął mówić, teraz będą mnie krzyżować, serwować mi elektrowstrząsy i rozkrwawią każdy centymetr mojego ciała, żebym zamilkł. Prawda będzie dla nich tak samo przerażająca jak dla mnie. Opowiem im wszystko o sobie i każę im się zmierzyć ze sprawami, o których nie chcą wiedzieć. Zdziwią się jak trędowaci, którzy po raz pierwszy przejrzeli się w lustrze, odwrócą się w stronę ściany i wiedząc, że nie mogą zmienić siebie samych, nie znajdą innego rozwiązania niż roztrzaskanie lustra, czyli zbicie na kwaśne jabłko mojej twarzy i doszczętne połamanie kości. Obcinając mi język, też niczego nie wskórają. Moje jęki ich ogłuszą, a ich myśli skupią się na jednej jedynej prawdzie. Nawet we własnych domach w środku nocy będą budzić się oblani potem i do ostatniej kropli wypijać butelki najmocniejszych alkoholi. Dokąd mogą uciec? Prawda płynie w aorcie każdego człowieka. Albo się z tym pogodzą, albo podetną sobie żyły. Każdy z nich zapewne ma czułą żonę, która go przytuli i pocieszy. Zapali papierosa i włoży mu go między palce. Z przerażeniem boją się poznać prawdę o sobie. Teraz już wiem, dlaczego od trzech dni nie wzięli mnie na przesłuchanie. Oni się mnie boją.

Fryzjer Kamo mówił z najdalszych głębin. Ukrywał się, został zdławiony, zraniono go. Chował się dlatego, że go zraniono, czy ukrywając się, coraz bardziej się ranił, tego nie wiem. Ja dusiłem się w ciemności, którą Kamo tak uwielbiał. Kiedy zawiązywali mi oczy i wyprowadzali mnie przez żelazne drzwi, opuszczałem świat, który znałem. Po omacku próbowałem rozpoznawać kierunki, trzymać się chaotycznych słów w mojej głowie. Człowiek nie wie, jak myśleć w ciemności. Świat był tuż obok, to do niego chciałem wrócić.

Kamo przymknął oczy, rozglądał się, był zmęczony. Przeszkadzała mu nawet najcieńsza smuga światła wpadająca do środka. Może dlatego cały czas chciało mu się spać.

Znowu zaczął opowiadać:

– Moja matka tylko raz nie zdenerwowała się, kiedy poszedłem do studni. Tego dnia przyśniło jej się płonące drewno. To oznaczało, że problemy minęły. Dziwne, to tu, w tej celi, po raz pierwszy śniłem o płonącym drewnie. Skoro moja przeszłość już się nie zmieni, którego z problemów mogę się pozbyć?

– Tak jak upłynęła nam przeszłość, tak minie teraźniejszość – powiedział Doktor. – Twój sen zapowiada, że stąd wyjdziesz, że znów będziesz wolny.

– Wolny? Od kiedy straciłem Mahizer, nic nie ma dla mnie sensu.

– Sam siebie zamęczasz. Każdy ma podobne kłopoty. – Doktor zamilkł na moment. Po chwili dodał: – Kamo, tutaj trzeba myśleć pozytywnie. Wyobraź sobie, że teraz jesteśmy na zewnątrz. Na przykład rozmawiamy na wybrzeżu w Ortaköy, patrząc na azjatycką stronę Bosforu.

Doktor lubił odwracać naszą uwagę i kierować ją na zewnątrz. Je też się tego nauczyłem od niego. Dużo większą otuchę niż rozmowa o bólu przynosiło marzenie o życiu poza tymi murami. Ponieważ w celi swoboda ruchów była bardzo ograniczona, czas też stał w miejscu. Kiedy nasze myśli wychodziły na zewnątrz, nasze mózgi zaczynały działać. Rozum był silniejszy od ciała. Doktor powiedział, że zostało to udowodnione naukowo. Będąc tutaj, często marzyliśmy o świecie zewnętrznym i na przykład dzieliliśmy radość ludzi spacerujących brzegiem Bosforu. Machaliśmy do tych, którzy przepływali obok nas statkiem i tańczyli na pokładzie w rytm głośnej muzyki. Przechodziliśmy koło przytulającej się pary zakochanych. Kiedy słońce chyliło się ku zachodowi, Doktor kupił trochę zielonych kwaśnych śliwek od przydrożnego sprzedawcy. Poczęstował mnie, uśmiechając się łagodnie.

W zeszłym tygodniu przyprowadzili mnie do celi na wpół przytomnego. Miałem tak wyschnięte usta, że wymamrotałem tylko niezrozumiałe słowa. Gdy Doktor, który myślał, że proszę o wodę, nachylił się nade mną i próbował mnie napoić, otworzyłem oczy i powiedziałem:

– Nie chcę wody, chcę zielonych śliwek.

Przez dwa dni się z tego śmialiśmy.

– Ty też chciałbyś zielonych śliwek? – Doktor zapytał Kamo.

Fryzjerowi nie spodobała się nasza rozmowa. Myślami był gdzie indziej.

– Przeszłość, Doktorze, nasza przeszłość… – powiedział tylko.

Doktor opuścił rękę, którą wyciągnął w powietrzu tak, jakby podawał śliwki.

– Do przeszłości już nie dotrzemy, została daleko w tyle. Zamiast niej musimy myśleć o przyszłości.

– Wiesz co, Doktorze? Bóg też nie może zmienić przeszłości. Jest wszechmocny, rządzi teraźniejszością i przyszłością, ale nie ma wpływu na przeszłość. Skoro nawet on nie posiada wystarczającej mocy, by zmienić przeszłość, czym my jesteśmy?

Doktor po raz pierwszy spojrzał na Kamo z politowaniem, a po chwili się uśmiechnął.

– Wszyscy fryzjerzy, których znam, są gadatliwi. Opowiadają albo o piłce nożnej, albo o kobietach. Czemu ty mówisz o takich rzeczach? Gdybym był twoim klientem, nie wróciłbym do twojego salonu. Może fryzjerzy nie powinni studiować na uniwersytecie, bo rozmowy o piłce i kobietach zanikną?

– Nawet gdybym nie studiował, zadawałbym te same pytania.

– Pomyśl, Kamo. Narzekałeś na dzieciństwo spędzone z matką, ale gdy poznałeś swoją żonę, uciekłeś od przeszłości. Teraz będzie tak samo. Jutro znajdziesz nowe źródło szczęścia i zapomnisz o tym, co było.

– Nowe źródło szczęścia?

Doktor wziął głęboki wdech. Potarł jedną zmarzniętą dłoń o drugą. Spojrzał w górę, jakby zastanawiał się, jak sobie poradzić z upartym pacjentem w przychodni. W tej samej chwili doszedł do nas dźwięk otwierania ciężkich żelaznych drzwi.

Spojrzeliśmy po sobie. Z korytarza dobiegały zadowolone głosy tych, którzy nas torturowali. Zaczęliśmy przysłuchiwać się ich rozmowie.

– Zaczął gadać.

– Jeszcze trochę, może kilka dni.

– Co było w ofercie?

– Prąd, wieszak, woda pod ciśnieniem.

– Nazwisko, adres?

– Znamy je.

– To gruba ryba czy narybek?

– Jedna z najgrubszych.

– Która cela?

– Czterdziesta.

To był numer naszej celi.

Położyliśmy jedna na drugiej nasze zmarznięte stopy. Chcieliśmy ogrzać się nawzajem przez tę ostatnią chwilę. Zawsze była taka możliwość, że już nie wrócimy. Mogliśmy wyjść zdrowi na umyśle, a wrócić szaleni, albo pójść jako ludzie, a wrócić jako zwierzęta z duszą rozbitą na kawałki.

– Przyszli po mnie. W samą porę – oznajmił Kamo, zwracając twarz w stronę otworu w drzwiach.

Kroki były coraz bliżej. Drzwi celi się otworzyły. Dwóch strażników trzymało za ramiona masywnego starszego mężczyznę, z trudem go prowadzili. Jego głowa zwisała bezwładnie, był cały we krwi.

– Macie, to wasz nowy kolega.

Wstaliśmy z Doktorem i przytrzymaliśmy mężczyznę. Położyliśmy go na ziemi. Strażnicy zamknęli drzwi i odeszli.

– Prawie zamarzł – powiedział Doktor. Sprawdził, czy mężczyzna krwawi, czy ma połamane kości. Uniósł jego powieki i w półmroku spojrzał mu w oczy. Złapał go za stopę i zaczął masować. Wziąłem w dłonie drugą. Była zimna jak lód.

– Położę się na ziemi, a wy ułóżcie go na mnie. Musimy chronić go przed zimnem ciągnącym od betonu – zaproponował Fryzjer.

Razem z Doktorem złapaliśmy mężczyznę i ułożyliśmy go na plecach Kamo. Potem położyliśmy się po jego obu stronach i przytuliliśmy się do niego. Dawniej ludzie, by się ogrzać, kładli się obok krów i psów. W tej celi wróciliśmy do początków cywilizacji. Staraliśmy się przywrócić do życia nieznanego nam mężczyznę, tuląc się do niego.

– Wszystko w porządku, Kamo?

– W porządku, Doktorze. Chyba kazali mu czekać na śniegu.

– Śniegu?

– Tak, tego dnia, kiedy mnie złapali, padał bez przerwy.

– W tym roku zima przyszła wcześnie. Kiedy mnie pojmali, było słonecznie.

Gdy Doktor rozmawiał z Fryzjerem, tylko się przysłuchiwałem. Nie wiedziałem, jak wejść im w słowo. Od trzech dni Kamo albo mnie ignorował, albo rugał. Czasami nazywał mnie „studentem”, ale głównie „dzieciakiem”. Miałem osiemnaście lat i oczekiwałem, że okaże mi choć trochę szacunku, jakim darzył Doktora. Kiedy mnie złapali, wyobrażałem sobie, co może mnie tu spotkać. W tej celi nie było współwięźnia, który stwarzałby problemy. Ból przeszywał do szpiku kości, wiedziałem, że albo go wytrzymam, albo się poddam. Ale prawda jest taka, że nie miałem pojęcia, jak mam się zachowywać w stosunku do Kamo.

Po tym, jak mnie złapali, jeden z policjantów w cywilu cały czas powtarzał „dzieciak”. Gdy łamał mi palce w wozie policyjnym, naciskał: „Szkoda ciebie, dzieciaku, gadaj od razu”. Kiedy powiedziałem, że nie jestem dzieckiem, rzucił się na mnie i próbował mnie udusić. Inny policjant go powstrzymał. Albo po prostu była to jedna ze scenek, które zawsze odgrywają. Wiedział, jak się nazywam i pytał mnie o imię osoby, z którą miałem się spotkać. Bardziej zdziwiło mnie, że znali miejsce i czas spotkania, niż to, że wiedzieli, kim jestem. „Nie jestem dzieckiem. Jestem studentem. Szedłem na uczelnię, nie wiem, o jakim spotkaniu mówicie”. „W takim razie dlaczego uciekałeś?”. Kiedy spostrzegłem, że mnie śledzili, skręciłem w pierwszą ulicę i zacząłem biec. „Byłem spóźniony, chciałem zdążyć na zajęcia”.

Pół godziny później przywieźli mnie na przystanek przy bibliotece Uniwersytetu Stambulskiego – miejsce spotkania. Powiedzieli, że mam tam czekać i jeżeli będę próbował uciec, zastrzelą mnie. Policjanci w cywilu wysiedli z wozu i rozproszyli się wokół. Z daleka obserwowali wszystkich, którzy czekali razem ze mną na autobus. Spojrzałem na zegarek – była za trzy druga. Zasady naszych spotkań nigdy się nie zmieniały. Przychodziło się najwcześniej trzy minuty przed ustaloną porą i jeżeli nikt się nie pojawił, nie czekało się dłużej niż kolejne trzy minuty. Kiedy patrzyłem na osoby wysiadające z autobusu, który właśnie się zatrzymał, bałem się, że zobaczę tego, na kogo czekałem. Zdziwiłem się, że był taki tłum. Znajdowało się tam wielu studentów, turystów, mężczyzn w garniturach. Czas płynął, zegarek wskazywał za dwie drugą. Przyjrzałem się tym po przeciwnej stronie ulicy, ale w tłumie wszyscy wydawali się podobni. Osoba, z którą miałem się spotkać, mogła być wśród tych, którzy próbowali w pośpiechu przejść przez ulicę, przepychając się między samochodami. Być może wyczuła, że jest na nią zastawiona zasadzka, albo zwróciła uwagę, że zachowuję się podejrzanie. Jak tylko spostrzegła niepokój na mojej twarzy, wmieszała się w tłum. Znów spojrzałem na zegarek – za minutę druga. W ułamku sekundy podjąłem decyzję i rzuciłem się pod nadjeżdżający autobus. Potoczyłem się w wyniku uderzenia. Usłyszałem krzyki. Kilka osób złapało mnie pod ramiona i wsadziło do samochodu. Na tylnym siedzeniu zaczęli mnie bić: „Który? Gadaj, który z nich?!”. Włożyli mi do ust lufę pistoletu. Nie byłem w stanie otworzyć oczu, kręciło mi się w głowie. „Liczę do pięciu i pociągam za spust!”. Po pięciu sekundach zabrali spluwę i zaczęli okładać mnie pięściami. Chciałem krzyczeć, ale zasłonili mi usta. Łzy ciekły mi po twarzy.

Nieważne, jak bardzo się do tego przygotujemy – kiedy pojawia się ból, myśli stają w miejscu. Z powodu bólu nie czułem upływu czasu, nie wierzyłem, że to minie. Rzeczywistość znikała, a wszechświat ograniczał się do rozmiarów ciała. Tak jakby istniał tylko ten moment i żaden inny nie miał nigdy nadejść. To coś podobnego do tego, jak Fryzjer Kamo utknął w przeszłości. Rozumiałem go. Zadawałem sobie bezsensowne pytania, zastanawiając się, dlaczego pośród miliardów lat czas zatrzymał się akurat w momencie mojego cierpienia. Przypominałem dziecko, które sparzyło się, dotknąwszy szklanki z gorącą wodą, i od tego momentu na wszystko patrzy podejrzliwie. Nie czułem niczego innego poza bólem, nie myślałem o niczym innym niż czas. Gdybym wiedział, że Doktor potrafi odpowiedzieć na to pytanie, zapytałbym go. Ale on uważał, że możemy wytrwać nie dzięki myśleniu o bólu, lecz właśnie dzięki zapomnieniu o nim. Kiedy nieskończoność zbierała się w moim ciele, nie mogłem przestać myśleć: dlaczego pośród miliardów lat czas zatrzymał się akurat w momencie mojego cierpienia?

Doktor uniósł głowę i zapytał:

– Wszystko w porządku?

– W porządku.

– Wstańmy, w przeciwnym wypadku Kamo zamarznie.

Zdjęliśmy marynarki i rozłożyliśmy je na ziemi. Fryzjer Kamo nie miał okrycia. Starszego człowieka położyliśmy na tym posłaniu. Doktor sprawdził mu puls na szyi. Zwilżył jego wyschnięte wargi palcami zamoczonymi w wodzie. Człowiek zakaszlał, oddychał szybko.

We trzech usiedliśmy obok siebie i oparliśmy się o ścianę. Popatrzyliśmy na twarz mężczyzny, na jego długie włosy. Stopami niemal dotykał drzwi. Sam jeden zajmował całą celę. Przypominał zmarłego w trumnie. My już wcześniej zostaliśmy pochowani w tym samym grobie. Miasta były budowane na ruinach innych miast, a zmarli chowani w ziemi, w której wcześniej pogrzebano ich przodków. Stambuł oddycha podziemnymi celami, a my nosiliśmy w sobie trupi odór. W naszych umysłach żyły pozostałości dawnych miast i ludzie z minionych epok. To było ciężkie brzemię, dlatego ból przeszywał nas aż do szpiku kości.

– Przeżyje? – zapytał Fryzjer Kamo. – Jeżeli nie przeżyje, to znów będziemy mieli więcej miejsca. Ledwie mieściliśmy się tu w trzy osoby, a teraz jest nas czworo. Jak będziemy spać?

Doktor nie odpowiedział. Położył rękę na sercu mężczyzny tak, jakby kładł ją na Piśmie Świętym. Odczekał chwilę z zamkniętymi oczami. Emanował spokojem, który obudziłby zmarłego i ukoił wszelki ból.

– Obudzi się, obudzi – wyszeptał.

Ciekawe, czy kiedy przyprowadzono mnie nieprzytomnego, tak samo patrzył i ze spokojem czekał na moje przebudzenie. Czy z większą uwagą nasłuchiwał mojego oddechu aniżeli swojego?

Wstałem i podszedłem do szpary w drzwiach. Dziewczyna z celi naprzeciwko też stała przy otworze. Pozdrowiłem ją skinieniem głowy. Szukałem na jej twarzy czegokolwiek, co mógłbym wziąć za odpowiedź. Nie mogliśmy rozmawiać, nawet najcichszy szept dotarłby do strażników. Rękoma wykonałem ruch, próbując zapytać, czy dobrze się czuje. Zrozumiała i skinęła głową. Wyglądała na wyspaną, wypoczętą. Starła plamy krwi z dolnej wargi, ale jedno z jej oczu nadal było zamknięte z powodu opuchlizny. Wyciągnęła lewą rękę przez otwór w drzwiach i palcem wskazującym zaczęła kreślić litery w powietrzu. Nie zrozumiałem, o kogo pytała. Gdy się zorientowała, napisała to jeszcze raz: „Nowy to Dayı Küheylan4?”. Znała jego imię, wiedziała, kim jest. W ten sam sposób napisałem w pustce: „Będzie żył”, i przedstawiłem się: „Nazywam się Demirtay”.

4 Dayı (tur.) – dosł. „wujek”, forma grzecznościowa używana w stosunku do obcych osób, dużo starszych, jako wyraz szacunku.

Kiedy dziewczyna kreśliła w powietrzu swoje imię, obróciłem się, bo usłyszałem jęk mężczyzny. Otworzył oczy. Próbował zrozumieć, co się dzieje. Spojrzałem na Doktora i Fryzjera Kamo, którzy byli przy nim. Przyglądał się ścianom i sufitowi. Rękoma badał beton, na którym leżał.

– Stambuł? Czy to Stambuł? – zapytał z trudem.

Zamknął oczy i zamiast stracić przytomność, zasnął z wyrazem twarzy podobnym do szczęścia.