Strona główna » Fantastyka i sci-fi » Stara Flota. Tom I. Konstytucja

Stara Flota. Tom I. Konstytucja

5.00 / 5.00
  • ISBN:
  • 978-83-65661-01-2

Jeżeli nie widzisz powyżej porównywarki cenowej, oznacza to, że nie posiadamy informacji gdzie można zakupić tę publikację. Znalazłeś błąd w serwisie? Skontaktuj się z nami i przekaż swoje uwagi (zakładka kontakt).

Kilka słów o książce pt. “Stara Flota. Tom I. Konstytucja

Siedemdziesiąt pięć lat temu Ziemię zaatakowali obcy. Ludzkość odparła ich i ocaliła Ziemię przed zagładą, a potem zaczęła się zbroić w oczekiwaniu na następne starcie. Jednak wróg nie wrócił, a w czasach pokoju poczucie zagrożenia malało. Zbudowano nową broń i nowe okręty, a stare zmieniono w pomniki i muzea. Ten sam los czekał również „Konstytucję”, najstarszą jednostkę ludzkiej floty kosmicznej. Jednak nieznany wróg zaatakował ponownie – o wiele silniejszy i lepiej uzbrojony. Żaden nowoczesny okręt nie zdołał stawić oporu najeźdźcom. Żaden oprócz przestarzałej, niezdarnej „Konstytucji”…

Polecane książki

Poradnik do gry „El Matador” składa się w całości z dokładnego opisu przejścia wszystkich etapów kampanii singleplayer. Tutorial poprzedzony został istotnymi poradami dotyczącymi rozgrywki. El Matador - poradnik do gry zawiera poszukiwane przez graczy tematy i lokacje jak m.in. [Prolog] Etap 1/2 cz...
Jest rok 1919. W Kielcach przychodzi na świat dziewczynka. Roztargniona rodzina przez pięć lat nie może się zebrać, aby nadać jej imię. Mówią o niej „Lalka”, „Laleczka”, „Lalunia”. W końcu rodzice wywiązują się ze swojego obowiązku, jednak dziewczynka na zawsze już pozostaje Lalą. W powieści Jacka D...
Oto czwarta książka z bestsellerowej serii Sabaty, która powinna się znaleźć w biblioteczce każdej współczesnej czarownicy. Sabat Lammas to święto pełni lata oraz pierwszych zbiorów, pierwszy z trzech sabatów żniwnych, podczas którego dziękujemy ziemi za obfite ...
Weronika – spokojna nauczycielka historii pod wpływem chwili decyduje się przylecieć do Stambułu.  Metropolia, położona na dwóch kontynentach, kusi ją nie tylko swymi tajemnicami, ale przede wszystkim osobą Hürrem, znanej z opowieści matki. W mieście, w którym historia miesza się z teraźniejszoś...
Stracharz i jego uczeń, Thomas Ward, wyruszyli do Priestown, by załatwić pewną niedokończoną sprawę. Głęboko w katakumbach pod katedrą czai się istota, której stracharz nie zdołał pokonać, stwór tak zły, że jego moc może skazić całe Hrabstwo. Nazywają go Morem . Thomas i jego mistrz szykują się do n...
„Aktualności kadrowe” stawiają sobie za cel, aby z szumu informacji wyłowić tylko takie, które naprawdę w danym czasie mają znaczenie praktyczne dla pracodawcy, kadrowego czy specjalisty ds. HR oraz aby informacje te zapakować w krótką, zwięzłą formę. Stąd liczne wzory, przykłady i schematy, które u...

Poniżej prezentujemy fragment książki autorstwa Nick Webb

Przekład:Małgorzata KoczańskaMarcin Bojko

Warszawa 2016

Tytuł oryginału: Constitution

Text copyright © Nick Webb 2015All rights reserved

Projekt okładki: Tomasz Maroński

Redakcja: Rafał Dębski

Korekta: Agnieszka Pawlikowska

Skład i łamanie: Ewa Jurecka

Książka ani żadna jej część nie może być kopiowana w urządzeniach przetwarzania danych ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Utwór niniejszy jest dziełem fikcyjnym i stanowi produkt wyobraźni Autora. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.

Wydawca:Drageus Publishing House Sp. z o.o.ul. Kopernika 5/L600-367 Warszawae-mail:drageus@drageus.comwww.drageus.com

ISBN ePub: 978-83-65661-01-2 ISBN mobi: 978-83-65661-02-9

Opracowanie wersji elektronicznej:

Dla J., L. i C.

ROZDZIAŁ 1

Sektor 521, dziesięć lat świetlnych od obszaru Zjednoczonej Ziemi

Mostek Okrętu Zjednoczonej Floty „Kerouac”

– Czujniki wykrywają nieciągłość metaprzestrzenną, kapitanie. Zawężam pasmo odbioru, żeby to potwierdzić. Pewnie to tylko „duch”, odbicie fali, załamanie sygnału przez soczewkowanie grawitacyjne supernowej albo coś podobnego.

Kapitan OZF „Kerouac” skinął głową znad porannej kawy.

– Może powinniśmy po prostu oficjalnie przechrzcić ten okręt na OZF „Pogromca Duchów”.

Oficer nasłuchu zaśmiał się cicho.

– Tak jest, kapitanie.

Disraeli upił łyk kawy. Pomijając zakłócenia metaprzestrzenne, dowódca ciężkozbrojnego krążownika „Kerouac” miał naprawdę paskudny dzień.

Najpierw okazało się, że przez ostatnią bańkę spekulacyjną, której ofiarą padł rynek nieruchomości Britannii, zapewne straci pół miliona kredytów, które w zeszłym roku zainwestował w dom na wybrzeżu. Potrząsnął siwiejącą głową – mógł się pożegnać z myślą o wcześniejszej emeryturze.

Wkrótce potem dowiedział się, że ze względu na zmianę przydziału niedługo straci głównego inżyniera i najlepszego przyjaciela.

Oczywiście każdy oficer Zjednoczonych Sił Obronnych musiał się z tym liczyć, ale Disraeli i tak był wstrząśnięty, ponieważ admirał Yarbrough obiecała mu, że przynajmniej przez rok nie nastąpią rotacje wśród starszych oficerów. Zresztą kapitan Disraeli ani myślał ruszać na kolejne patrole dalekiego zasięgu z zielonymi porucznikami-siuśmajtkami, ledwie po akademii ZSO.

Odpowiedź udzielona admirał Yarbrough nie była zbyt profesjonalna i bez wątpienia zapewniła mu mnóstwo biurokratycznych złośliwości ze strony starej weteranki.

Jednak, co najgorsze, kapitan Disraeli piąty raz z rzędu przegrał w pokera ze swoją pierwszą oficer, pełną wigoru rudowłosą komandor. Piskliwy, przenikliwy śmiech, którym ta kobieta wybuchała za każdym razem, gdy wygrała albo usłyszała coś choćby odrobinę śmiesznego, nie tylko szarpał nerwy kapitana, lecz także budził przemożną ochotę, żeby włożyć sobie w usta lufę blastera kaliber czterdzieści pięć i pociągnąć za spust.

W sumie dziewczyna nie była taka zła. Właściwie okazała się najlepszym pierwszym oficerem, z jakim Disraeli miał nieprzyjemność służyć. Opanowana, przyjazna i bezdyskusyjnie kompetentna.

Ale… Dobra matko Stalina, ten śmiech!

Ze zmarszczonymi brwiami kapitan obrócił się w fotelu do oficera nasłuchu.

– Chorąży, status odczytu z sensorów? – rzucił, po czym napił się kawy.

Młody mężczyzna, ledwie po akademii ZSO, skinął głową.

– Prawie gotowe, panie kapitanie. Żadnych anomalii z sensorów nadprzestrzennych, a na wszystkich częstotliwościach fal elektromagnetycznych cisza. Nieciągłość zarejestrowana przez sensory nadprzestrzenne pewnie była odbiciem naszych wcześniejszych transmisji.

Załoga mostka powtarzała te ćwiczenia trzy razy dziennie przez minione sześć miesięcy obecnego zadania, codziennie bez wyjątku. Wykonywała patrol na przerażającej granicy dalekiego zasięgu. Była to najbardziej nudna, nieciekawa i bezsensowna misja ze wszystkich możliwych zadań floty, zwłaszcza dla nowoczesnego ciężkozbrojnego krążownika klasy Pulsar. Patrole graniczne powinny pełnić stare krążowniki zwiadowcze albo nawet te ze Starej Floty. Nie było to zadanie odpowiednie dla prawdziwej bojowej jednostki ze sprytstali i z baterią laserów o mocy petawatów.

Zwłaszcza że granica była nią tylko z nazwy. Do diabła, dalej zapewne nic by się już nie znalazło. Co najwyżej jeszcze więcej gwiazd, mgławic, gazów międzygwiezdnych i pyłu. Ale głównie nic.

Jednakoni wciąż tam byli. Gdzieś. A przynajmniej tak głosiła aktualna wojskowa doktryna.

Oni, czyli Rój. Nikt nie wiedział, jak naprawdę się nazywają, więc ludzkość wymyśliła dla nich różne określenia, niektóre obraźliwe, niektóre opisowe. Rój, Robale, Zieleniaki (od małych zielonych ludzików, jak podejrzewał Disraeli), Duchy oraz parę innych, bardziej dosadnych nazw, jak na przykład Gnojki, Dranie, a także kilka takich, których nie wypadało przytaczać.

Zasłużyli sobie na obraźliwe przezwiska – siedemdziesiąt pięć lat temu Ziemia omal nie została zniszczona i do dziś nosiła ślady tamtych zdarzeń.

Ale oni zniknęli. Równie nagle, jak się pojawili. A potem Zjednoczone Siły Obronne Ziemi zaczęły patrolować granice, zawsze czujne, zawsze na straży ludzkości. Sprawdzały, czy oni nie wracają. Jednak przez minione dekady odbudowy i prosperity, które nastąpiły po pierwszym pojawieniu się obcych, strach przed Rojem zanikał. Ludzie zaczęli się nawet zastanawiać, czy Rój w ogóle istniał. Szlag, przecież pobiliśmy ich poprzednim razem, prawda? Może załatwiliśmy ich na dobre? Dokonaliśmy całkowitej eksterminacji…

– Dziękuję, chorąży.

Kapitan odwrócił się do stanowiska nawigatora, obsługiwanego przez trzeciego oficera.

– Kiedy sensory zakończą przeszukiwanie sektora pięćset dwadzieścia jeden, przygotować się do skoku kwantowego do sektora pięćset dwadzieścia dwa.

– Tak jest, kapitanie – odpowiedziała główny nawigator, dojrzała kobieta, w wieku pozwalającym niebawem przejść w stan spoczynku. Kapitan Disraeli skinął głową z aprobatą. Lubił swoją trzecią oficer. Przypominała mu nieżyjącą już babkę. Sztywna. Uprzejma. Ale umiała kląć jak szewc, gdy obliczenia któregoś z młodszych nawigatorów okazywały się niezbyt dokładne.

Kapitan uniósł głowę, co gadżeciarski komputer pokładowy rozpoznał natychmiast jako znak, że ma wezwać kogoś z innej sekcji okrętu.

– Disraeli do komandor Gooding, proszę zgłosić się na mostek.

Parę minut później pierwsza oficer zasalutowała strażnikowi z oddziałów specjalnych. Mostek znajdował się w głębi, na wzdłużnej osi okrętu, chroniony pancerzem ze wszystkich stron, zupełnie inaczej niż na przestarzałych jednostkach, na których stanowisko dowodzenia wystawało z kadłuba, stanowiąc łatwy cel do odstrzału.

– Wzywał mnie pan, kapitanie? – Komandor Gooding zajęła miejsce przy swoim stanowisku operacyjnym.

– Niedługo zrobimy skok kwantowy do kolejnego sektora.

– Najwyższa pora. Chyba za dobrze się bawiliśmy w tym sektorze. Mam wcześniej przywołać załogę z plaży? – Mrugnęła do Disraelego. Kapitan zmusił się do kwaśnego uśmiechu. Pierwsza lubiła żartować przy każdej okazji, co doprowadzało go do szału, ale nie okazywał tego przy załodze. Zwłaszcza że kobieta chciała dobrze.

– W rzeczy samej, komandor Gooding. Postarajmy się nie pozwalać sobie na taką frywolność w sektorze pięćset dwadzieścia dwa, mamy przecież ważne zadanie do wyko…

– Panie kapitanie! Jest… – przerwał mu okrzyk.

Disraeli odwrócił głowę do stanowiska nasłuchu.

– Co tam?

Zmieszany młodszy podchorąży spojrzał na pulpit, sprawdzając odczyty.

– Przepraszam, panie kapitanie. Wyglądało, że pojawiła się duża fluktuacja kwantowa w energii tła, ale zniknęła. Przeprowadzam diagnostykę, pewnie mamy kolejny problem z ustawieniem sensorów.

Disraeli wrócił do swojej pierwszej.

– I co? Takiej podniecającej akcji nie mieliśmy tutaj od wielu tygodni.

Na mostku rozległy się stłumione chichoty. Jednak zważywszy na to, że podczas wcześniejszych odczytów zostało wykryte odbicie, kolejne zakłócenie było podejrzane. Oczywiście Gooding sobie z tym poradzi. Disraeli musiał iść do ambulatorium.

– No i co chciałem powiedzieć? Aha, komandor Gooding, proszę przejąć wachtę. Mam wizytę u lekarza.

– Tak jest, kapitanie. Czy doktor Evans tym razem przystawi panu pijawki?

– Nie, ale powiedział, że piąta wizyta jest za darmo, więc przynajmniej trochę zaoszczędzę. – Mrugnął do pierwszej oficer porozumiewawczo. Nie musiała wiedzieć o jego wieloletnim problemie z rigeliańskimi kurzajkami. Tym bardziej że można się było nimi zarazić tylko w jednym miejscu, w zakazanej dzielnicy Nowego Bombaju na Rigel 3.

Kapitan wstał, wziął kubek z kawą i ruszył do wyjścia. Niedbałym ruchem ręki odpowiedział na salut strażnika.

I zamarł w pół kroku.

Położył rękę na grodzi, mocno ją przycisnął. Wyczuł słabe wibracje.

Wibracje, których nie powinno tam być.

– Kapitanie? – Pierwsza oficer ruszyła w jego stronę.

– Chorąży. – Disraeli zupełnie zignorował komandor Gooding. – Jak wynik diagnostyki?

Młody mężczyzna dotknął palcem pulpitu.

– Wszystkie systemy funkcjonują prawidłowo.

Drżenie narastało. Obsada mostka także zaczęła je czuć. Kapitan pośpiesznie wrócił na swoje stanowisko.

– Pełny skan sensoryczny! Chcę wiedzieć, co to jest. – Uniósł głowę. – Maszynownia, tu Disraeli. Co się dzieje, do cholery? Trwa właśnie jakiś test napędu, o którym nikt mnie nie powiadomił?

Słabe wibracje zmieniły się w wyraźne drżenie.

– Nie, kapitanie – odpowiedział pierwszy mechanik.

– Więc co tak trzęsie, do diabła?

Przez chwilę panowała cisza, a zanim mechanik zdążył odpowiedzieć, kapitan usłyszał niepokojące odgłosy ze stanowiska nasłuchu. Twarz młodego podchorążego pobladła, z jego ust wyrwał się stłumiony jęk. Drżącą ręką wskazał na pulpit.

– Chorąży?

Mężczyzna przebiegł palcami po pulpicie i wysłał obraz na holo, umieszczone przy sterburcie.

Kapitan obrócił się, żeby popatrzeć.

Upuścił kubek. Kawa rozlała się wśród odłamków porcelany.

– Matko Przenajświętsza…

ROZDZIAŁ 2

Centrum operacyjne sektora Veracruz

Stacja kosmiczna Heros

Admirał Ryten przestudiował raport i odłożył tablet. Sytuacja, choć dość niezwykła, wcale nie była zbyt zaskakująca, biorąc pod uwagę to, co wiedział o kapitanie Disraelim, który nie żywił wielkiego szacunku dla struktur dowodzenia i jeszcze mniej go miał dla regulaminów oraz procedur. Prawdopodobnie właśnie dlatego admirał Zingano zesłał go na rubieże i przydzielił niemłodemu już oficerowi służbę patrolową.

– Chorąży Taylor, proszę sprawdzić wpisy dziennika pokładowego z ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Raporty mogły po prostu utonąć w zalewie biurokratycznego chłamu.

Młoda oficer skinęła głową.

– Tak jest, ale osobiście przeglądam każdy meldunek z patroli w sektorach granicznych. Przez ostatnie dwa dni nie otrzymaliśmy żadnego.

– Czy w ostatnim raporcie było cokolwiek niezwykłego?

Potrząsnęła głową.

– Nic. Przeprowadzili aktywne skanowanie w sektorze pięćset dwadzieścia i wykonali skok kwantowy do sektora pięćset dwadzieścia jeden. Potem już się nie odezwali.

Admirał zabębnił palcami po biurku. Do diabła. Kapitan Disraeli co prawda miał regulamin floty w poważaniu, ale nigdy nie zdarzyło się, aby nie wysłał codziennego raportu. Zresztą przesyłanie raportów należało do obowiązków pierwszego oficera, nie dowódcy. A Ryten służył kiedyś z pierwszą Disraelego, wiedział więc, że nigdy by o tym nie zapomniała. Papierkową robotę miała we krwi.

– Jeżeli nie zgłoszą się w ciągu pięciu najbliższych godzin, wyślemy tam okręt zwiadowczy.

– Tak jest.

ROZDZIAŁ 3

Układ Słoneczny, orbita Ziemi

Stacja kosmiczna Walhalla

Kapitan Tim Granger pokręcił głową. Własnym uszom nie wierzył. Tyle lat sumiennej służby. Tyle nagród i orderów – każda bezwartościowa baretka i symbol, które zdobiły jego lewą pierś – wszystko to okazało się bez znaczenia.

Zabierano mu ją. Cholera, właśnie to zrobiono.

– Admirał Yarbrough, nie rozumiem. „Konstytucja” miała pozostać w czynnej służbie jeszcze co najmniej pięć lat…

Chuda, siwowłosa kobieta gestem nakazała mu usiąść.

W cichym odruchu buntu Granger nie skorzystał z zaproszenia, co sprawiło, że zwierzchniczka westchnęła. Zachowywała się jak zmęczona nauczycielka, co kapitana wyprowadzało z równowagi.

– Tim, wiesz doskonale, że to stary okręt. Bardzo stary. Przykro mi, ale Sztab Główny zdecydował, że…

– Nonsens – przerwał jej w pół słowa. – „Konstytucja” jest w równie dobrym stanie, jak każdy okręt floty. Dlaczego właśnie ona? Dlaczego teraz? Cholera, Vicky, nie możesz…

– Decyzja zapadła, Tim. – Admirał skrzywiła się, gdy Granger zaklął pod nosem. – Wierz mi, zrobiłam, co mogłam. Próbowałam odwlec to o rok, ale dowództwo się nie zgodziło.

Granger wbił wzrok w fotografie na ścianie. Na zdjęciach admirał Yarbrough pozowała, wymieniając uściski rąk z różnymi dygnitarzami rządowymi – w tym z prezydent Avery. Były też oczywiście piękne ujęcia admirał na tle okrętów, którymi wcześniej dowodziła – włącznie z OZF „Dziedzictwo” oraz OZF „Baltimore”. Wspaniałe jednostki. Tak samo jak „Konstytucja”. Jego dom.

– To przez komisję Eagletona, tak? Wymusiła obcięcie wydatków na wojsko, więc dowództwo uznało, że najprościej będzie zgodzić się na redukcję budżetu przez zezłomowanie najstarszej jednostki, prawda?

– Nie będę udawać, że umiem czytać w myślach polityków… – Yarbrough urwała, gdy Granger posłał jej sceptyczne spojrzenie. – Ale pewnie masz rację.

Granger wreszcie usiadł, a raczej opadł na krzesło naprzeciw admirał. Pamiętał, jak siedział na tym samym krześle, w tym samym gabinecie piętnaście lat temu, gdy przyjmował dowództwo okrętu. „Konstytucja” nawet wtedy była stara. Do diabła, była stara nawet podczas inwazji Roju, siedemdziesiąt pięć lat temu.

Lecz właśnie taka miała być. Zbudowano ją, żeby przetrwała jak najdłużej.

Westchnął, starając się dobrać słowa. Jednak nie miał nic więcej do powiedzenia, więc odwołał się tylko do nostalgii.

– Kiedy byliśmy w akademii, wszystko wyglądało inaczej. Pamiętasz tego starego komodora Vickersa?

Admirał wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

– Jak mogłabym zapomnieć? Dziewięćdziesiąt pięć lat na karku, a wciąż uczył teorii taktyki orbitalnej.

Granger pogłaskał się po podbródku, szorstkim, bo zaniedbał poranne golenie.

– Byłem rok wyżej od ciebie, więc pewnie tego nie widziałaś, ale raz Vickers wpadł do sali, wymachując laską tak, że walnął w tablicę, ekran i swoje biurko, a potem zaczął krzyczeć o nowej inwazji Roju… – Urwał, gdy admirał zaczęła chichotać, po czym sam parsknął śmiechem i nie mógł skończyć.

Yarbrough dokończyła za niego:

– A potem włączył alarm, przez co połowa akademii zdążyła się ewakuować, zanim ktokolwiek zrozumiał, co się stało… Tak, pamiętam. Jak można zapomnieć?

Granger wytarł oczy.

– Faktycznie, jak można? Okazało się, że stary, gdy szedł korytarzem, usłyszał przypadkiem stare relacje z mediów, odtwarzane z archiwum na zajęciach z historii. Myślał, że słucha relacji na żywo.

Admirał Yarbrough wstała, wyjęła z szafki pod ścianą małą butelkę i dwie szklanki. Zaproponowała gestem poczęstunek, a Granger nie odmówił.

– Biedny stary, pewnie przeraził się na śmierć. Chyba zmarł parę lat później, prawda?

– Owszem. – Granger przełknął odrobinę alkoholu i skrzywił się. Jack Daniel’s. Szlag, otworzyła dla niego niezły trunek. Zakasłał i skrzywił się mocniej – ostatnio kaszel dopadał go coraz częściej, i to bolesny. Pewnie nadeszła pora, aby umówić się na szczegółowe badania u doktora Wyatta. – Ale wiesz, w czym rzecz z komodorem Vickersem? Był tam. Był przy tym. Służył już podczas inwazji Roju. Przeżył to. Działania. Niebezpieczeństwo. Ofiary. Został cholernym bohaterem wojennym. Wysadził pół tuzina dużych okrętów Roju, zanim obcy go wreszcie dopadli. A miał tylko lekki krążownik. Vickers przez prawie trzy doby dryfował na wysokiej orbicie okołoziemskiej wyłącznie w skafandrze próżniowym, zanim znalazły go patrole ZSO. A pamiętaj, że w tamtych czasach skafandry pozwalały przetrwać w próżni najwyżej dwadzieścia cztery godziny.

– Twardy stary drań, nie? – Yarbrough wypiła whiskey i skrzywiła się lekko.

Granger zerknął na nią z namysłem. Zastanawiał się, czy była po stronie dowództwa, czy wręcz przeciwnie, naprawdę próbowała odwlec decyzję o likwidacji „Konstytucji”.

– A wiesz, co by powiedział komisji Eagletona?

– Z tego, co pamiętam, niezbyt lubił polityków. – Admirał nalała im ponownie na dwa palce.

– Wdarłby się, kuśtykając, do tej sali obrad komisji, walnąłby laską paru senatorów, a potem zrobił im wykład o stałej czujności i gotowości. Przewróciłby się w grobie, gdyby wiedział, że armia została zmuszona do tak dużych cięć budżetu.

– Cóż, minęło ponad siedemdziesiąt lat od zakończenia wojny i przez cały ten czas nie wykryto nawet śladu Roju. Nic a nic. Dlatego ludzie czują się bezpieczni, to naturalne. Do diabła, nawet czterdzieści lat temu byłoby to naturalne.

– Naturalne i głupie. – Granger dokończył drinka i odsunął szklankę. – Oni gdzieś tam są, Vicky, a my po prostu ściągamy gacie i onanizujemy się radośnie w przekonaniu, że nikt nie widzi.

– Miejmy nadzieję, że obcy nie są podglądaczami. – Admirał mrugnęła porozumiewawczo i dolała mu whiskey.

Granger prychnął, po czym opróżnił szklankę jednym łykiem.

– Nie wygraliśmy tej wojny dlatego, że byliśmy od nich silniejsi, Vicky. Nie wygraliśmy też dlatego, że okazaliśmy się sprytniejsi albo lepsi. Wygraliśmy, bo mieliśmy szczęście. Gdyby nie to, Ziemia zmieniłaby się w cmentarzysko, a nasze kolonie zostałyby zniszczone. Jeżeli obcy wrócą, myślisz, że znowu nam się uda? Jeżeli nie będziemy przygotowani…

– Masz rację, Tim – zgodziła się admirał Yarbrough. – Ale decyzję podjęto na wyższym szczeblu. I teraz nic już nie można zrobić, trzeba się z tym pogodzić i iść dalej. – Spojrzała na Grangera i zmarszczyła brwi. – Przecież nikt cię nie zmusza, żebyś szedł na zieloną trawkę. Masz tylko sześćdziesiąt cztery lata, na litość boską. Dlaczego traktujesz to jak koniec świata? Są inne jednostki, którymi możesz dowodzić…

– Ale nie takie jak „Konstytucja”. – Granger wstał. – Nie ma takiej drugiej. „Konstytucja” stanowi klasę sama dla siebie.

– To przestarzały wrak, składający się z niedopasowanych części i równie niedopasowanej załogi, Tim! To ostatnia jednostka Starej Floty, wszystkie inne zostały już wyłączone albo zdemobilizowane. „Konstytucja” ma dawno za sobą czasy świetności. Już na nią pora. Żaden młody oficer z odrobiną zdrowego rozsądku nie poprosi o przydział na ten okręt.

Granger nalał sobie kolejną porcję whiskey i uniósł do światła. Patrzył, jak błękitny blask z sufitu załamuje się w bursztynowym trunku.

– Ja poprosiłem. Był to mój drugi przydział jako chorążego, czterdzieści lat temu. A kiedy piętnaście lat temu Adams przeszedł w stan spoczynku, skorzystałem z okazji, aby zająć jego miejsce.

Admirał spojrzała na niego sceptycznie.

– Dostałeś ten okręt, ponieważ po tym, co narozrabiałeś, był to jedyny przydział, jaki mogłeś dostać.

– Jak śmiesz… – warknął Granger. Cholera, alkohol rozwiązywał mu język i usuwał filtry werbalne. Kapitan wiedział, że powinien czym prędzej wyjść.

– Jak śmiem? – Yarbrough wstała. – Tim, przez te wszystkie lata próbowałam cię chronić. Odwracałam wzrok. Osłaniałam twój tyłek. Dałam ci szansę, gdy nikt inny nie chciał tego zrobić. I co z tego mam? Mówisz mi w twarz, że coś śmiem?

Granger tylko spojrzał na nią groźnie.

– Wynoś się z mojej stacji – warknęła Yarbrough ostrzej, niż zamierzała, ale zaraz wygładziła twarz. – Zamelduj się z „Konstytucją” w bazie Luna za dwa tygodnie, tam odbędzie się oficjalne wycofanie ze służby. Z pełną pompą. Będą dygnitarze, historycy, sławy i całe to gówno. Spodoba ci się. Wygłosisz dwuminutowe przemówienie, zjesz parę drogich przekąsek, uściśniesz kilka dłoni. Upijesz się trochę. A potem, gdy będzie po wszystkim, porozmawiamy o twoim nowym przydziale.

– Nienawidzę przemówień.

– Napiszę je dla ciebie. Możesz odejść.

– Pani admirał. – Granger skinął głową, a potem ruszył do drzwi.

– Tim? – zatrzymała go w progu Yarbrough. Obejrzał się przez ramię. – Nie będzie tak źle. Spodoba ci się nowa fregata, którą właśnie wypuszczamy ze stoczni. Jest szybsza niż dowolny wrak z zeszłego stulecia.

Kapitan Granger skinął głową z wymuszonym uśmiechem. Tylko tyle mógł zrobić.

Gdyby się znowu odezwał, na pewno by tego pożałował.

ROZDZIAŁ 4

Sektor Veracruz

Stacja kosmiczna Heros

Absolutnym priorytetem podczas budowy stacji Heros było zapewnienie nieprzeniknionej obrony. Po wojnie z Rojem rządy nowo zjednoczonej Ziemi podczas odbudowy planety zainicjowały ogromny program tworzenia sieci potężnych umocnień. Na najdalszych rubieżach przestrzeni Zjednoczonej Ziemi rozmieszczono posterunki obronne, wysunięte w kierunku, z którego przybył Rój. Jednym z nich była stacja Heros.

Jakiś czas po rozpoczęciu nocnej wachty admirał Ryten przemierzał labirynt korytarzy, wodząc palcami po stalowych ścianach, wyczuwając tętno stacji, każde uderzenie i wibrację dokujących i startujących statków, drżenie ukrytych w sercu instalacji siłowni.

Stacja przypominała niewielkie warowne miasto, naszpikowane bateriami artylerii magnetycznej i laserowej oraz uzbrojone w kilkadziesiąt torped z wielomegatonowymi głowicami nuklearnymi. Żadna flota Roju nie zdołałaby przedostać się przez sektor Veracruz. A już na pewno nie bez gigantycznych strat.

Powodem, dla którego admirał wybrał się na nocny spacer, był niepokój. Okręt zwiadowczy wyruszył ponad dwadzieścia cztery godziny temu i jeszcze nie wrócił. Nie przesłał także żadnego raportu. Jednostka była niewielka i bardzo szybka. W przypadku jakiegokolwiek zagrożenia nie powinna mieć najmniejszych problemów z wykonaniem powrotnego skoku.

Stało się coś złego. Co jednak mógł zrobić? Wysłać następny okręt? Stracić jeszcze kilkanaście osób załogi? Rój odleciał. Wiedział o tym z tajnego raportu ZSO, który przedstawiono wybranym oficerom sztabowym. Na podstawie zawartych w nim informacji komisja Eagletona podjęła decyzję o drastycznym ograniczeniu budżetu floty. Dowody były niepodważalne – wszystkie legowiska Roju w obrębie jego terytorium zostały porzucone. Całe podziemne metropolie świeciły pustkami.

Dowództwo wywiadu ZSO uznało, że wszyscy zginęli w wyniku jakiejś epidemii lub katastrofy, choć brak zwłok temu przeczył. Niemniej jednak obcy zniknęli.

Ryten kontynuował spacer. W miarę jak zbliżał się do środka stacji, wibracje siłowni były coraz bardziej odczuwalne. Zanim tam dotarł, skręcił i wszedł do centrum dowodzenia. Dwaj żołnierze, pełniący straż przy drzwiach, na jego widok wyprężyli się i oddali honory.

– I jak, jest coś, chorąży Taylor? – zwrócił się admirał do kobiety obsługującej stanowisko łączności.

– Nic. Ani z okrętu zwiadowczego, ani z „Kerouaca”.

Ryten bębnił palcami po biurku, wreszcie podjął decyzję.

– Przygotować raport dla CENTCOM ZSO ze szczegółowymi informacjami o naszej sytuacji. I poprosić o wskazówki.

– Sądzi pan, że to Rój?

Potrząsnął głową.

– Nie. Mamy solidne podstawy sądzić, że Rój nie stanowi już zagrożenia. Co innego Konfederacja Rosyjska…

– Ale chyba nie myśli pan, że… – Chorąży Taylor nie dokończyła, ale Ryten zrobił to za nią.

– Rosjanie ośmieliliby się coś zacząć? Od wielu lat blokują nasze plany ekspansji. Za każdym razem, gdy przedstawiamy w Radzie Zjednoczonej Ziemi propozycje założenia nowych osad, zgłaszają veto. Zaczynam się zastanawiać, czy nie mają względem sektorów granicznych własnych planów. Jest tam całkiem sporo zdatnych do zamieszkania planet. Niemały obszar dla osadników i mnóstwo surowców. Coś mi mówi, że „Kerouac” natknął się na jeden z ich tajnych projektów.

Taylor przygryzła wargę.

– Po tylu latach? Nie wierzę, że zaryzykowaliby wojnę o trochę surowców i terytorium.

– Rosjanie robią to od lat. Podważają autorytet rządu Zjednoczonej Ziemi, stają okoniem gdzie i kiedy tylko mogą, a tymczasem zakładają nowe kolonie i rozbudowują flotę, całkowicie odrębnie od ZSO. Od wieków powtarza się ten sam schemat. Oni nigdy się nie zmienią. – Ryten przerwał i sięgnął do panelu, aby sprawdzić status siłowni.

Chorąży Taylor, jakby czytając mu w myślach, zapytała:

– Przeprowadza się dzisiaj jakieś prace konserwacyjne?

– Nic mi o tym nie wiadomo. Czyli nie mam urojeń. Pani też to czuje?

Dudnienie nabrało mocy. Brzmiało niemal jak wytłumiony warkot silników, tyle tylko, że niemal niedostrzegalnie głośniejszy.

Ryten uniósł głowę i rzucił się do komunikatora.

– Maszynownia, coś nie tak z silnikami?

– Nie, mamy tylko lekkie fluktuacje fazowe generatora. To pewnie dlatego drgania są odczuwalne. Zobaczę, czy uda nam się zlokalizować źródło problemu.

– Dziękuję, poruczniku. Bez odbioru.

Ryten odwrócił się do Taylor.

– Proszę obudzić głównego inżyniera. Niech się zgłosi do maszynowni.

– Tak jest. Uważa pan, że to ma jakiś związek z zaginionymi okrętami?

Łomot stał się wyraźnie słyszalny.

– Nie wiem, ale jeżeli tak jest, to chcę być przygotowany.

ROZDZIAŁ 5

Punkt Lagrange’a L-2, przestrzeń okołoziemska

Sala konferencyjna na pokładzie Okrętu Zjednoczonej Floty „Konstytucja”

Kapitan Granger powiódł spojrzeniem po twarzach zgromadzonych przy stole. Starał się ukryć gniew przed równie rozgniewanymi starszymi oficerami ze swojej załogi.

– Kapitanie, to hańba. Dlaczego właśnie teraz? Czemu nie poczekać do planowanego terminu likwidacji? – Pierwszy oficer, komandor Haws, szpakowaty mężczyzna, od którego unosiła się woń terapii, jaką sobie zaaplikował poprzedniego wieczora, uderzył pięścią w stół. Nie włożył w to serca. Wytarty mundur miał nieco rozchełstany, ale przynajmniej nie przyniósł na spotkanie butelki.

– Wiem, Abe. Coś tu naprawdę strasznie cuchnie, ale rozkaz to rozkaz.

– Chcą ją po prostu zezłomować? Nie mogą tego zrobić mojej dziewczynce! – oburzyła się główna inżynier, komandor Rayna Scott, niska kobieta w średnim wieku, dla której jedynym mundurem był poplamiony smarem niebieski kombinezon. Przeciągnęła brudnymi palcami po burych włosach. Trudno było określić, czy poszarzałe dłonie to skutek wieku, czy pracy.

– Jak na ironię, złomowanie byłoby zbyt kosztowne. Ale rządowe szychy zdołały wydębić fundusze od Instytutu Smithsona, aby zmienić „Konstytucję” w muzeum.

Przy stole zapadła martwa cisza. Niektórym ze zgromadzonych szczęki opadły. Komandor Scott ukryła twarz w dłoniach.

Komandor Haws przerwał milczenie prychnięciem.

– Co za gówniane brednie! Muzeum? Chcą zmienić nasz okręt w zasrane muzeum?!

Granger ponuro skinął głową.

– O ile dobrze zrozumiałem, „Konstytucja” znajdzie się na stałej wysokiej orbicie okołoziemskiej, najwyżej kilka kilometrów od stacji kosmicznej Walhalla. Wziąwszy pod uwagę sklepy budowane w nowym aneksie… Cóż, turystom będzie przyjemniej…

Kolejne prychnięcie przy słowie „turyści” sprawiło, że Granger umilkł i z zaciśniętymi zębami popatrzył na swoich starszych oficerów.

– Słuchajcie, moi drodzy, mnie też to się nie podoba. – Podniósł wzrok na sufit, w paru miejscach poznaczony śladami wilgoci. – Ten okręt to mój dom. Zaczynałem służbę na „Konstytucji” i tutaj zamierzałem ją zakończyć. Ale na pewno nie w ten sposób.

Komandor Scott odchrząknęła.

– Kapitanie, będziesz bardzo rozczarowany, gdy nagle pojawią się problemy z napędem?

– Co?! – Granger przekrzywił głowę. Scott nie wspomniała o niczym podobnym podczas porannej odprawy.

– No wiesz, gdybyśmy mieli problemy z manewrowaniem przez nieustanne awarie napędu, nie moglibyśmy dotrzeć na czas do bazy Luna? Trzeba by przenieść uroczystość na inny termin, a wiadomo, ile czasu zajmuje uzgodnienie planów z tak wieloma dygnitarzami i senatorami…

Kapitan Granger uśmiechnął się mimowolnie. Haws prychnął po raz kolejny, ale tym razem z wyraźną aprobatą.

– Rayno… – zaczął Granger, ale zamilkł, gdy ujrzał śmiertelnie poważny wyraz twarzy kobiety. – Jesteś nadzwyczajna. Ale nie, obawiam się, że to koniec. Pożegnanie. Wszyscy dostaniecie nowe przydziały… – Zerknął na komandora Hawsa. – Oprócz ciebie, Abe. Będziesz pewnie musiał przyjąć bogaty pakiet emerytalny…

– Akurat – warknął Haws, zanim Granger mu przerwał.

– Zapewniam też, że wszyscy dostaniecie ode mnie najlepsze rekomendacje. – Popatrzył w oczy po kolei wszystkim swoim podwładnym. Pierwszemu oficerowi, drobnej i brudnej głównej inżynier, a także dowódcy myśliwców pokładowych – Tylerowi Pierce’owi, który przez całe spotkanie milczał i tylko marszczył brwi. Pod ścianą stał dowódca oddziałów specjalnych, pułkownik Hanrahan z Korpusu Marines, a obok doktor Wyatt, główny lekarz pokładowy. Pół tuzina innych oficerów spojrzało na kapitana znad stołu.

– Służba z wami była dla mnie zaszczytem, nigdzie nie ma tak wspaniałej bandy odludków i mizantropów – zakończył Granger z porozumiewawczym mrugnięciem.

Potem wstał, a zebrani poszli w jego ślady.

– I jeszcze jedno. Dostaliśmy nowego oficera, komandor Shelby Proctor. Będzie nadzorowała przygotowania naszego okrętu do nowej… hm… roli. Na ten czas komandor Proctor powierzono dowództwo operacyjne na pokładzie… Zaczekaj, Abe. – Wyciągnął rękę, żeby złapać za ramię pierwszego oficera. Haws zesztywniał, gdy Granger wspomniał o dowodzeniu operacyjnym. – Proszę, żebyście byli jej posłuszni. Mamy przecież przygotować okręt dla turystów… – Nie mógł powstrzymać odrazy przy ostatnich słowach.

– Po moim trupie, Tim. To ja jestem pierwszym – warknął Haws.

Kapitan westchnął.

– Szkoda, że inaczej się nie dało, Abe. Naprawdę. Ale… daj jej szansę. Postarajmy się, abyśmy byli dumni z naszych ostatnich tygodni na pokładzie.

Był zmęczony. Bardziej, niż chciałby się przyznać. Nawet walka z rakiem pięć lat temu tak go nie wykończyła. W pewnym sensie Tim Granger czuł ulgę, że przeniesie się na inny okręt.

Oficerowie wychodzili. Ostatnimi byli Granger i Haws, który mruknął:

– Och, tak właśnie zamierzam…

ROZDZIAŁ 6

Układ Słoneczny, orbita Ziemi

Stacja kosmiczna Walhalla

Admirał Yarbrough obserwowała przez bulaj światła statków migające na tle błękitnej planety. W większości były to małe jednostki transportowe i pasażerskie, ale przeleciało też kilka olbrzymich liniowców, wiozących turystów na jeden z bardziej odległych księżyców w systemie lub na którąś ze skolonizowanych planet w promieniu kilkuset lat świetlnych. Może na Mercię – jeden ze światów pod rządami Brytyjczyków, a może na Jeffersona – zasiedlonego przez Amerykanów. Zwykle kolonie były już większe niż zarządzające nimi ziemskie państwa. Jefferson miał prawie trzy miliardy mieszkańców. A Merida w sektorze Veracruz? Blisko cztery. Ta kolonia ogłosiła formalnie niepodległość i niezależność od Meksyku, który nie mógł nic na to poradzić, bo kraj nigdy tak naprawdę nie podniósł się po wojnie z Rojem.

Yarbrough z zamyślenia wyrwało świergotanie, sygnalizujące nadejście wiadomości z ZSO. Włączyła ekran i zaczęła czytać.

Od: admirał floty Zingano

Dowódca, CENTCOM

21 października 2650

Ważne

Do: admirał Yarbrough

Vicky, otrzymujemy bardzo niepokojące raporty z sektora Veracruz. Kilka transportowców z kolonistami nie dotarło do Meridy. Słuch po nich zaginął. Sektor Veracruz znajduje się blisko przestrzeni Konfederacji Rosyjskiej i CENTCOM obawia się, że prezydent Małakow zatwierdził wykorzystanie sił specjalnych do zwiększania rosyjskiej strefy wpływów w tym regionie.

Wyślij kilka statków wywiadowczych do sektora Veracruz, aby dowiedzieć się, co się dzieje. Nie atakuj, nawet jeżeli Rosjanie będą wrogo nastawieni. Korpus dyplomatyczny z ambasadorem Wołodinem na czele zapewnia, że nie ma najmniejszych powodów do obaw. Niemniej jednak spróbuj się dowiedzieć jak najwięcej.

Bill

Do diabła. Rosjanie. Szczęśliwym zrządzeniem losu kontrolowana przez nich przestrzeń wyszła z wojny z Rojem relatywnie bez szwanku. Zniszczenia kontynentalnej Rosji były niemal tak rozległe jak Ameryki Północnej, ale rosyjskie kolonie w znakomitej większości uniknęły ataków. Może były za małe? A może po prostu odór wódki przebił się przez atmosferę i zaatakował zmysł powonienia obcych? Tak czy inaczej, wyglądało na to, że ludzie w sektorze Veracruz potrzebowali pomocy ZSO. Dlaczego Zingano nie poprosił o pomoc stacji kosmicznej Heros? Admirał Ryten był bliżej i mógł wysłać okręty znacznie szybciej niż Yarbrough. Zapewne jednak nie miał do dyspozycji żadnych okrętów wywiadowczych. Cięcia budżetowe wprowadzone przez komisję Eagletona dotknęły wszystkich – nawet służby wywiadu ZSO musiały zaciskać pasa. Ale Ryten na pewno miał do dyspozycji co najmniej kilka okrętów rozpoznawczych. Jakieś korwety czy ścigacze. Wiadomość metaprzestrzenna dotarłaby do stacji Heros szybciej niż kilka okrętów rozpoznania wykonujących skoki kwantowe, nawet gdyby były to jednostki nowego typu, pokonujące rok świetlny w godzinę.

Yarbrough uniosła głowę i powiedziała do komunikatora:

– Poruczniku Aelian, proszę przygotować okręt wywiadowczy i przyjść do mojego biura za dwadzieścia minut.

– Tak jest – szczeknął głośnik. – Jakiś problem?