Statera

J.A.Malec

Statera

© Copyright by

J. A. Malec & e-bookowo

Grafika na okładce: Bartosz Nowakowski

ISBN 978-83-7859-634-9

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: wydawnictwo@e-bookowo.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2016

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

Książka ta powstała mimo wielu przeciwności, jakie życie potrafi człowiekowi postawić na drodze. Pomimo wielu przestojów, braku weny, złości i zwątpienia, wielu moich bliskich mnie ciągle wspierało.

Chciałabym podziękować mężowi, który mimo iż wie, że nie przepadam za mówkami motywacyjnymi ciągle takowe podsuwa mi pod nos (cóż kochanie, mimo wszystko to działa), stale stoi przy mnie, zachęca i popycha do dalszego działania. Moim pierwszym i niezawodnym recenzentkom – Marysi i Asi – próbującym wyrwać choćby najmniejszy kąsek kolejnej książki.

Dziękuję również moim czytelnikom, bez was chyba bym się poddała.

1.

„To się nie działo naprawdę. To jakiś pieprzony koszmar” – myślała Julia.

– Chodź tu – powiedział napastnik. – Nie skrzywdzę cię.

– Czego chcesz?

– Tylko się przytulić.

Mężczyzna był duży. Może nie mięśniak, ale i tak wielki, ze swoim wzrostem i szerokimi ramionami. Ubrany był cały na czarno, na twarzy malował mu się dziwny, zakłopotany wyraz twarzy. Wyglądał co najmniej niebezpiecznie.

– Wyjdź z mojego domu.

– Przytul mnie.

– Czy zdajesz sobie sprawę, że włamałeś się do mojego domu?

– Było otwarte.

– Doskonale wiesz, że nie było. Wyjdź, zanim wezwę policję.

– Chcę się tylko przytulić.

Nienormalny był czy co? Od samego początku wydawał się nieco dziwny. Opuścił nieco głowę i spojrzał na Julię spod rzęs. Nie podobało jej się to. Stała dość daleko od drzwi, do tego musiałaby przeskoczyć przez stół do kawy, by dostać się do wyjścia. Telefon miała w kieszeni, ale nie sądziła, że uda jej się gdziekolwiek zadzwonić. Zdążyła tylko drgnąć, gdy rzucił się na nią. Wszystko potoczyło się w zawrotnym tempie. Zderzenie, uderzenie i ciemność.

Obudziła się z bólem głowy. Próbowała sobie przypomnieć, co się stało i gdzie jest. Przez całe swoje życie, włączając w to lata szkoły i pracę mechanika samochodowego, nigdy, ale to nigdy nie straciła przytomności. Nawet wtedy, gdy niezdarny uczniak spuścił jej na głowę puszkę z farbą. Nie obyło się bez szwów na skroni i brwi, ale pozostała na tyle przytomna, by skopać niezdarze dupę. A teraz to uczucie niepewności ją przytłaczało. Rozejrzała się po pokoju i stwierdziła, że jest u siebie. W swoim salonie, na kanapie. Chciała potrzeć ręką czoło, ale nie mogła. Jej dłonie były związane i jeśli dobrze się domyślała, przywiązane do stopki kanapy.

– Obudziłaś się. To dobrze. Przyniosę ci twoją ulubioną herbatę.

Zesztywniała na ten głos. W mgnieniu oka przypomniała sobie wszystko.

– Odwiąż mnie.

– Nie mogę, bo znowu sobie zrobisz krzywdę.

– To ty na mnie napadłeś, ty mnie skrzywdziłeś.

– Nie, ja cię tylko ratowałem – powiedział ze spokojem.

– Przed czym, kurwa? Ty jesteś tu tym niebezpiecznym.

– Ja chcę się tylko przytulić.

– Jesteś nienormalny. Wypuść mnie – krzyczała, szarpiąc za więzy. – Wypuść i się wynoś.

Jego mimika się zmieniła. Znów patrzył na nią tak jak tuż przed atakiem. Wiedziała, że zaraz stanie się coś strasznego. Coś, z czego może się nigdy nie podnieść. Podszedł do niej i położył dłoń na jej udzie.

– Co robisz?

– Chcę się przytulić.

– Nie dotykaj mnie, odejdź. – Więzy zaczęły ranić jej nadgarstki.

Jego ręka posuwała się coraz wyżej i bliżej wnętrza uda. Zaczęła się szarpać, co wcale nie pomagało. Złapał jej nogi obiema rękami i usiadł na nich, po czym zaczął rozpinać jej spodnie.

– Nie rób tego – błagała przez łzy.

Niestety, jej błagania do niego nie docierały. Mimo że się szarpała, udało mu się ściągnąć z niej spodnie. Teraz już krzyczała ile sił w płucach. Próbował zakryć jej usta dłonią, ale go ugryzła, przez co oberwała w twarz. Nim gwiazdki zniknęły jej sprzed oczu, napastnik usadowił się wygodnie między jej udami.

– Teraz cię przytulę – posłał jej najbardziej przerażający uśmiech, jaki w życiu widziała, i zerwał ostatnią przeszkodę, jej majtki. Przerażenie wzięło nad nią górę, krzyk, który wydostał się z jej piersi w momencie, gdy się w nią wbił, nie był podobny do niczego, co kiedykolwiek słyszała. Krzyczała długo, głośno i wyczerpująco, a on w nią pompował. Nie zauważyła nawet, jak ktoś zdarł go z niej. Nie potrafiła przestać krzyczeć. W końcu straciła przytomność. Znowu.

2.

Obudził ją zapach szpitala. Znała go aż za dobrze. Spędziła pół roku przy umierającej matce, na krześle obok łóżka, trzymając ją za rękę. Nienawidziła tego smrodu. Źle jej się kojarzył.

– Pani Alan? Słyszy mnie pani?

Tego głosu nie znała. Ale nie chciała się jeszcze budzić, chciała zasnąć, na długo. Za dobrze pamiętała ból, upokorzenie. Chciała, żeby to tylko był koszmar, ale czuła swoje obolałe mięśnie, poranione nadgarstki i obrażenia poniżej pasa. Nie chciała wracać do świata, który ją zranił.

– Pani Julio, proszę. Wiem, że się pani ocknęła. – Nieproszona łza spłynęła jej po policzku. – On jest w więzieniu. Nie wyjdzie stamtąd jeszcze długo. Proszę ze mną porozmawiać. – Głos był uprzejmy, miły. Julia uniosła powieki, by przyjrzeć się osobie, która tak usilnie starała się nawiązać z nią kontakt. – Witam, jestem Anita Kruk. Lekarz i… psycholog szpitalny, na pół etatu. Chciałabym z tobą porozmawiać.

– Nie… – Musiała przełknąć, gdyż jej gardło zdawało się wysuszone i zdarte. – Nie chcę rozmawiać. – Wyszło to słabo.

– Wiem, ale to by pani pomogło…

– Jak długo tu jestem? – przerwała wywód lekarce.

– Jeden dzień. Wczoraj została pani przywieziona nieprzytomna, z ranami wskazującymi na… gwałt. – Julia wzdrygnęła się na to określenie. Czuła się brudna i chciała jak najszybciej uciec ze szpitala, by móc się porządnie wyszorować.

– Kiedy mogę wyjść?

Pani psycholog wyglądała, jakby zastanawiała się, co powiedzieć. W końcu zdecydowała się na prawdę.

– W każdej chwili.

– Dobrze, wychodzę.

– Proszę zaczekać. – Julia zatrzymała się w pół kroku. – Chciałam z tobą porozmawiać, ale widzę, że nic nie wskóram. Policja chce twoich zeznań. Czekają na zewnątrz. Chcesz, żebym przy tym była, czy wolisz załatwić to sama? – Anita zawahała się przed dodaniem następnego zdania: – To są dwaj mężczyźni.

Julia przetwarzała te dane w głowie, nie wiedziała, czego chce.

– Wyjdź, ale zostaw otwarte drzwi i tam czekaj. Potem chcę stąd jak najszybciej wyjść. I… – przerwała lekarce, gdy ta chciała coś dodać – …nie będę z tobą rozmawiać. – Lekarce zrzedła mina.

– OK. – Opuszczała pomieszczenie, przywołując jednocześnie policjantów.

Weszli pewnym krokiem. Obaj mieli na sobie mundury. Jeden był niski i dość krępy, ale wyglądał na silnego. Miał krótkie blond włosy, szerokie ramiona i krótkie nogi. Nie wydawał się groźny, może dlatego, że był w wieku jej ojca, po pięćdziesiątce. Za to drugi mężczyzna ją przerażał. Wysoki, dobrze zbudowany. Szerokie ramiona i klatka piersiowa przypominały te u napastnika. Był w jej wieku lub trochę starszy. Miał ciemne włosy, które niesfornie puszyły mu się na głowie. Na twarzy widoczny był cień zarostu. Lekko skrzywiony nos, jakby był wcześniej złamany, pełne usta, które zacisnął w cienką linię, gdy zauważył, jak mu się przygląda. I te oczy, one przerażały ją najbardziej. Były jasnoniebieskie, z żółtymi i brązowymi plamkami. Nigdy takich nie widziała i czuła się przez nie naga i brudna. Przeszedł ją dreszcz.

– Witam, pani Julio Alan. Jestem posterunkowy Trent, Marek Trent, a to posterunkowy Dorian Wolf. Jesteśmy tu, by zapytać o to, co się wydarzyło wczoraj u pani w domu.

– Zostałam zgwałcona przez kolesia, który, jak to określił, przyszedł się tylko przytulić – powiedziała z odrazą.

– Znała go pani?

– Nie, nigdy wcześniej go nie widziałam.

– Jak się dostał do pani domu?

– Nie wiem, zamykam drzwi zawsze, gdy wychodzę do pracy. Wy jesteście od tego, żeby się tego dowiedzieć. – Znów przeszedł ją dreszcz. Czuła na sobie wzrok gliniarza, wiedziała, że ją bacznie obserwuje, i coraz bardziej czuła się winna tego, co się stało.

– To nie twoja wina – odezwał się. Jego głos był niski i miała wrażenie, jakby usłyszała warknięcie. Podniosła gwałtownie na niego wzrok. Wpatrywała się dłuższą chwilę, dopóki starszy policjant się nie odezwał.

– Dorian ma rację. Nie jesteśmy tu po to, by panią o cokolwiek oskarżać, ale żeby tego bydlaka wsadzić za kraty. Pani jest tutaj ofiarą. Prosimy tylko o kilka informacji, nie chcemy się naprzykrzać, dobrze? – Zaczekał, aż kiwnie głową na zgodę. – Zauważyła pani może jeszcze coś? Może dziwnie się zachowywał albo coś takiego?

– Tak, zachowywał się, jakby był psycholem. Cały czas powtarzał, że przyszedł się tylko przytulić. I dziwnie patrzył, jakby w jednej chwili był jedną osobą, a za chwilę inną.

– Aha, OK. Czy chce pani jeszcze coś dodać?

– W tej chwili mam pustkę w głowie. Nie pamiętam, jak się tu znalazłam, nie pamiętam nic od momentu, jak on… – Poczuła zbierające się łzy i nie mogła już nic powiedzieć.

– Pani sąsiad przechodził obok. Powiedział, że nigdy nie słyszał, żeby kobieta krzyczała tak głośno. Zabrał go od pani, stłukł na kwaśne jabłko i zadzwonił po nas. Pani krzyk jest na nagraniach policyjnych. Nim dojechaliśmy, była pani już nieprzytomna.

Przełknęła gulę w gardle, ale nie udało jej się powstrzymać łez, które ciekły teraz po jej twarzy. Dłonie zaciskała tak mocno, że wbiła sobie paznokcie w skórę.

– Który sąsiad? – udało jej się wydusić.

– Jak dobrze pamiętam, ma na imię Andrzej i mieszka…

– Pod piątką. Dziękuję. Jeśli to wszystko, chciałabym wrócić do domu.

Spojrzeli po sobie, porozumiewając się bez słów.

– Pani Julio, nie wiem, czy to dobry pomysł, by tam wracać. Nie ma pani rodziny, u której mogłaby się pani zatrzymać? Tam jest wszystko tak, jak to zastaliśmy, nikt tam nie sprzątał.

– I widzieć w ich oczach żal, wstyd? Nie, wolę zostać u siebie.

– Nie masz się czego wstydzić. Potrzebujesz, żeby ktoś był teraz z tobą – odezwał się ponownie. Nie przypominała sobie, by przeszła z nim na „ty”.

– Poradzę sobie. Panowie wybaczą, chciałabym się ubrać.

– Tak, przepraszamy. Pozostajemy w kontakcie, pewnie będziemy jeszcze kilka razy dzwonić w sprawie szczegółów i zajrzymy, by sprawdzić, co u pani.

– Dziękuję. Do widzenia.

– Do widzenia – pożegnał się starszy i ruszył do drzwi.

Dorian ciągle stał w jednym miejscu, zaciskając pięści, i przyglądał się jej. Zmrużył oczy i powiedział:

– Upartość nie zawsze idzie w parze z mądrością.

– Nie prosiłam cię o radę, o wielki Jodo – syknęła podenerwowana, na co on zmrużył jeszcze bardziej oczy, a mięśnie jego szczęki się napięły. Wyglądał, jakby chciał jeszcze coś dodać, ale starszy policjant szarpnął go za koszulę i wyprowadził z sali. Nawet nie wiedziała, że się trzęsła, dopóki nie podniosła rąk, by przeczesać włosy.

– Powinnaś ich posłuchać i pojechać do rodziny. – Anita stała w drzwiach i się jej przyglądała.

Odpowiedź Julii była krótka:

– Nie.

– OK, Boże, ale jesteś uparta. Skończyłam zmianę, odwieźć cię do domu? – Julia nie wiedziała, czy może jej zaufać, ale mimo wszystko czuła sympatię do tej kobiety.

– Tak. Wolałabym nie jechać taksówką, zresztą nawet nie wiem, czy jest tu mój portfel.

– Jest, w szafce przy łóżku. – Otworzyła szufladę i znalazła go tam. Było w nim wszystko, co potrzebne, nic nie zginęło, ale i tak nie chciała wracać taksówką.

– Dzięki, chętnie skorzystam z podwózki.

3.

– A tobie co odbiło? Kobieta jest przerażona, a ty odstawiasz jakiegoś macho? Matko, człowieku, wyluzuj trochę, bo ci się styki przepalą. – Marek rugał Doriana, siedząc w aucie i kierując się z powrotem na posterunek.

– Nie wiem, ona po prostu… bo to, co on jej zrobił… ta kobieta…

– O kurwa, pierwszy raz, odkąd cię znam, nie umiesz się wyrazić. Facet, co z tobą?

– Nie mam pojęcia. – Przetarł oczy dłonią. – Mam wrażenie, że to, co jej się stało, dotyczy mnie osobiście. Gdyby nie to, że ten bydlak wyglądał już jak gówno, gdy pojawiliśmy się na miejscu, to sam bym go, kurwa, skopał, tyle że już by się nie podniósł. To wszystko przez tę cholerną pełnię.

– Jesteś teraz bardziej narażony na wybuch. Weź kilka dni wolnego.

– I co, będę ganiać po lesie? Wiesz, że to nie działa w ten sposób.

– To znajdź jakąś chętną wilczycę czy kobietę, ulżyj sobie i powinno być lepiej.

– Nie chcę, już nie. Mam dosyć szybkich numerków przy drzewie. Potrzebuję czegoś innego.

– Zalazła ci za skórę, co? – Dorian spojrzał zaskoczony na Marka.

– Kto?

– Nasza poszkodowana.

– Pierdolisz głupoty. Ona patrzy na mnie ze wstrętem, pewnie przypominam jej tego bydlaka.

– Po pierwsze, nie pierdolę głupot, tylko twoją ciotkę…

– Och, Boże – jęknął. – Za dużo informacji…

– …więc jej nie obrażaj, a po drugie, twoja ciotka na mnie też patrzyła jak na gówno – dodał z uśmiechem.

– Jesteś nienormalny – powiedział, ale nie mógł powstrzymać uśmiechu, który pojawił się na jego ustach.

Dwie siostry, Marek, jego żona, ciotka Lucyna i kuzyni zostali jego jedyną rodziną po tym, jak jego rodzice zostali zamordowani. Wyciągnęli ze zbuntowanego nastolatka całkiem dobry kawałek człowieka. Nie był układnym dzieckiem, ale po kilku ciężkich naukach wuja, między innymi po zaciągnięciu jego dupy do lasu i pokazaniu mu, co się z nim stanie, jeśli nie opanuje swojego wilka, nabrał rozumu. Był zmiennym, taki się urodził, jego wuj także. Gen był przenoszony z pokolenia na pokolenie, ale nie każdy rodził się zmiennym. Zdarzało się to rzadko. Wilki są bardzo płodne i gdyby nie fakt, że natura wprowadziła kontrolę przekazywania genu, na świecie panoszyłyby się długo żyjące wilki w zastraszającej liczbie. Nie byłoby to nic dobrego, gdyż wilki same w sobie po prostu lubią rządzić i szybko znalazłby się ktoś, kto zechciałby obalić rząd i przejąć władzę na całym świecie. Skończyłoby się to krwawą rzezią. A tak liczba wilkołaków na świecie nie przekracza kilkudziesięciu tysięcy i nikt nie kwapi się do zdradzenia swojego istnienia. Średnia życia wilkołaka to około sto pięćdziesiąt lat w zdrowiu, a dzieci bez możliwości zmiany są bardziej wytrzymałe i żyją dłużej niż przeciętny człowiek. Nie odbiegają od normy na tyle, by to kogoś martwiło.

Obie siostry urodziły się bez możliwości zmiany, są młodsze od Doriana, przez co czuje się za nie odpowiedzialny. Już dawno nauczył się, jak się bronić. I je również tego nauczył, dzięki czemu żaden palant nie podskoczy do jego siostrzyczek. Teraz obie były na uniwersytetach i wiedział, że sobie świetnie radzą. Nie wiedzieć czemu, odbierał sprawę Julii bardzo osobiście. W swojej karierze spotykał się już z gwałtami, morderstwami i innymi przestępstwami, ale nigdy nie czuł tego co teraz. Ta kobieta była problemem. Musiał się trzymać od niej z daleka.

4.

Weszła do pustego domu. Zapaliła światło i kolana się pod nią ugięły. Na podłodze przy nóżce od kanapy leżały więzy, które poraniły jej ręce. Były przecięte, ze śladami krwi. Spojrzała na swoje nadgarstki. Były zabandażowane. W polu widzenia znalazła się dość duża ciemna plama. „Pewnie to było miejsce, w którym Andrzej skatował tego dupka” – pomyślała. „Powinnam mu podziękować”.

– W porządku?– zapomniała, że pozwoliła wejść Anicie na górę. Wzięła głęboki wdech.

– Tak, jest dobrze. Możesz już iść.

– Napiłabym się kawy. Nie masz jakiejś?

– Zawsze się tak bezczelnie wpraszasz?

– Nie, tylko wtedy, gdy się mnie ignoruje.

– Znaczy, raczej dość często?

– Nie, jesteś pierwszą osobą, której się naprzykrzam. Ale już tak dawno nie rozmawiałam z kobietą, że mi za tym tęskno. Wiesz, jak nudni są faceci, którzy mają problem z żoną? Lub pracą? Lub wzwodem?…

– Dobra, dobra, kumam. Matko, ale jesteś upierdliwa. – Anita wyszczerzyła się w uśmiechu. – Właź, tylko zamknij drzwi.

Julia skierowała się do kuchni, szerokim łukiem omijając miejsce zbrodni. Samo patrzenie na nie bolało. Pomyślała, że będzie musiała wyrzucić kanapę.

– Jaką kawę pijesz? – zapytała, by odpędzić od siebie złe myśli.

– Czarną z dwiema łyżeczkami cukru.

– Nie piję kawy, więc się ciesz, że mam tu kawę dla gości.

– Czuję się zaszczycona. Masz ładne mieszkanie.

– Dzięki. Słuchaj, muszę wziąć prysznic, tak że się obsłuż, OK?

– OK, ale jeśli nie wrócisz w ciągu piętnastu minut pójdę tam.

– Co sugerujesz? Że będę się chciała zabić?

– Nie, na to wydajesz się za mądra. Ale nieważne, ile będziesz szorować, to uczucie pozostanie, dopóki się z tym nie pogodzisz.

Julia miała wrażenie, że po jej skórze chodzą robaki. Tak bardzo chciała się wykapać, wszystko ją swędziało i nie mogła wystać w miejscu.

– Nic mi nie jest. Zaraz wrócę. – Skierowała się do łazienki.

– Przechodziłam przez to. Znam to uczucie. – Julia stanęła jak wryta w drzwiach łazienki. – Opowiem ci, ale najpierw się wykąp. Zaczekam.

W łazience wyskoczyła ze swoich ciuchów, które postanowiła później spalić, i wskoczyła pod prysznic. Szorowała swoją skórę mocno, ale tak jak powiedziała Anita, wrażenie pozostawało. W końcu się poddała i wyszła spod prysznica. Owinęła się ręcznikiem i przetarła lustro. Z jej ust wydobył się jęk. Nie widziała się w lusterku od tego zdarzenia. Jakoś nie czuła potrzeby. Teraz żałowała, że w ogóle w nie spojrzała. Jej twarz zdobił siniec w kształcie palców. Rozchodził się od skroni po brodę. Zawsze miała wrażliwą skórę, niewielkie uderzenie kończyło się sińcem, a teraz wyglądała jak śliwka węgierka i wiedziała, że będzie gorzej, gdyż siniec dopiero zaczął się tworzyć. Miała też pęknięte usta. Nie zwracała na to wszystko uwagi w szpitalu, a teraz, po zdjęciu opatrunków, widziała cały zakres wyrządzonych jej szkód. Jej nadgarstki pokrywał jeden wielki strup, z którego gdzieniegdzie sączyła się jeszcze krew. To wszystko zaczęło ją przytłaczać i chciała się zwinąć w kłębek i wcisnąć gdzieś, gdzie nikt by jej nie znalazł. Chciała zniknąć, nigdy się po tym wszystkim nie obudzić.

– Julia, wyjdź, porozmawiaj ze mną – usłyszała zza zamkniętych drzwi. Nie wiedziała, co robić, chciała płakać, przeklinać, uderzyć coś, ale wyszła z łazienki i spojrzała w oczy Anicie. – Chodź, wrzucisz coś na siebie i wypijemy kawę.

– Nie lubię kawy. – Jej głos był zachrypnięty przez gulę w gardle.

– Dlatego zrobiłam ci herbatę, co wcale nie było proste. Nie wiedziałam, że jest aż tyle odmian herbaty. Kobieto, ewidentnie obrabowałaś Indie z ich rocznego zapasu.

– Jaką zrobiłaś?

– Tę, której było najmniej, earl grey.

– Moja ulubiona. Za chwilę wrócę. – Poszła coś na siebie zarzucić.

Gdy wróciła, zastała Anitę przy swojej kolekcji filmów DVD.

– Szukasz czegoś konkretnego? – Anita podskoczyła, jakby została przyłapana na gorącym uczynku.

– Właściwie znalazłam: Ojciec chrzestny.

– Nienawidzę tego filmu.

– Nie znasz się, to klasyk. Skoro go nie lubisz, to po co go trzymasz?

– Chłopaki z pracy wpadają czasami na piwo, karty i film. Przynoszą zawsze coś ze sobą, na przykład filmy. – Wskazała na trzymaną przez Anitę płytę.

– Gdzie pracujesz? – Dziewczyny usiadły przy stole w kuchni.

– Jestem mechanikiem samochodowym. Widzę, że moje „ciasteczka na czarną godzinę” też znalazłaś.

– Trudno je przeoczyć. Stoją chyba w największym słoju, jaki kiedykolwiek widziałam, i do tego jest na nim napisane: „Na czarną godzinę” – zachichotała. – Mechanik samochodowy? To musi być trudne zajęcie dla kobiety.

– Nauczyłam się pracy tak, jak ty nauczyłaś się swojej. I kocham ją. – Julia zauważyła migające światełko na automatycznej sekretarce. – Cholera, zapomniałam o pracy. Pewnie to wiadomość od szefa. – Wskazała na sekretarkę i podeszła do niej, by wysłuchać wiadomości. Nie myliła się, szef nie był zachwycony, że nie pokazała się cały dzień w pracy. Musiała oddzwonić.

– Jest już późno, zadzwonisz jutro.

– Tam zawsze ktoś jest. – Zadzwoniła.

– Halo, cześć, Arek… wiem… możesz mu przekazać, że muszę zostać tydzień w domu… wiem, że jest zły… jestem chora… straciłam przytomność i wylądowałam w szpitalu… tak, wiem, że miałam nie zapominać o jedzeniu… nie tatusiuj mi tu… nie, nic mi nie jest, ale kazali mi zostać w domu, bo przy okazji załapałam jakiegoś paskudnego wirusa grypy… nie kaszlę, ale mam gorączkę, przespałam cały dzień, dlatego nie zadzwoniłam… nie potrzebuję rosołu… nie, nie wpadajcie do mnie, bo też się zarazicie… tak będę na imprezie… zobaczymy się za tydzień. Pa. – Rozłączyła się i potarła skronie, próbując usunąć zbliżający się ból głowy. Wróciła do stołu, by napotkać spojrzenie Anity.

– Co?

– Nic, zupełnie. Ładna historyjka.

– Nie mogę im powiedzieć, co się stało.

– Często ci się zdarza, że mdlejesz?

– Nie, raz mi się zakręciło w głowie w pracy i wszyscy mnie teraz pilnują, jak starsi bracia, bym jadła na czas.

– Więc uwierzą w tę historyjkę?

– Może.

Piły przez chwilę swoje napoje w ciszy.

– Tak jak mówiłam, przeszłam przez to. Dwa lata temu. Zostałam napadnięta w drodze do domu. Nie miałam jeszcze wtedy auta, jeździłam taksówkami lub autobusem. Skończyłam późno pracę i spóźniłam się na ostatni autobus, a żadnej taksówki nie było w okolicy. Postanowiłam iść na piechotę. W końcu nie mieszkałam tak daleko, a po drodze może bym napotkała jakieś taxi. Dopadł mnie dosłownie sto metrów od domu. Zatkał mi usta dłonią i zaciągnął w ciemną alejkę. Przycisnął do ściany i przyłożył nóż do gardła. Zagroził, że jeśli się odezwę, zabije mnie. Miałam na sobie spódnicę, dość luźną. Sama mu ułatwiłam sprawę. Zgwałcił mnie przy ścianie jak jakąś przydrożną prostytutkę i tam zostawił. Nie widziałam jego twarzy, nie miałam jak go opisać, było ciemno. Pobrali ode mnie wszystkie możliwe próbki i namierzyli drania bardzo szybko. Był na zwolnieniu warunkowym po tym, jak zgwałcił inna kobietę. Zanim go dorwali, ktoś inny go załatwił. Od tamtej pory nie zakładam spódnic ani sukienek do pracy, ale nie boję się wyjść. – Julia przełknęła gulę, ale nie udało jej się poskromić łez, które płynęły jej po twarzy mimo woli. – Poradziłam sobie ze strachem, chodząc na zajęcia z samoobrony. Jest tu niedaleko szkoła, zajęcia są codziennie po południu, ale chodzisz, jak uważasz.

– Nie wiem…

– Pokażą ci wszystko, zajęcia prowadzą zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Ale jeśli nie będziesz chciała, żeby cię trenował facet, po prostu im to mówisz. Uszanują twoją decyzję. – Julia zastanawiała się chwilę.

– Dobra. Kiedy mogę zacząć?

– Choćby jutro. Masz przerwę w pracy, pomoże ci to wrócić do życia.

– Nic mi nie jest.

– Teraz tak mówisz, ale prawda jest inna i ja to wiem. Nie czujesz się tu dobrze. Cały czas masz zaciśnięte dłonie, trzęsiesz się i zerkasz w stronę salonu. Nie ma go tam, ale będziesz się czuła, jakby tam stał.

– Chyba to nie był dobry pomysł, by tu wracać.

– Nie był, ale musiałaś się sama o tym przekonać. Wiem, jak trudno jest powiedzieć rodzinie o tym, co się stało. Zrobiłam to dopiero po kilku miesiącach. Bałam się krytyki, cierpienia w ich oczach i wstrętu. Nic takiego nie nastąpiło, ale cały czas widzę ból w oczach taty, że nie zdołał mnie uchronić. Długo mu tłumaczyłam, że to nie jego wina. W końcu się z tym pogodził, ale zaopatrzył mnie w pieprz w spreju i zmusił do wyrobienia pozwolenia na broń. Tak że teraz noszę ze sobą małą armię, która niestety zmusza mnie do kupowania dość pojemnych torebek. Zdajesz sobie sprawę, jak trudno kupić dużą torebkę, która nie wygląda jak worek marynarski? – Obie się zaśmiały.

– Nie wiem, rzadko kiedy w ogóle noszę torebkę.

– To gdzie ty chowasz te wszystkie niezbędne kobiecie rzeczy, jak szminka, portfel czy cegłówka? – Anita mówiła, spoglądając na Julię jak na obcego, kogoś z innej planety. Ta nie mogła się już powstrzymywać i wybuchła śmiechem.

– Cegłówka? Jesteś niebezpieczną kobietą – stwierdziła. – Mam bardzo pojemne robocze spodnie.

– Mnie by spadły z tyłka przy takim obciążeniu.

– Mają szelki.

– To wszystko tłumaczy, chyba sobie takie sprawię.

– No nie wiem, chyba nie produkują aż tak małych rozmiarów.

– Ej, wcale nie jestem aż tak chuda. – Złapała za nieistniejącą fałdkę tłuszczu pod bluzką. – Widzisz?

– Proszę cię. Jesteś tak chuda, że jak stajesz bokiem, to cię prawie nie widać.

– A ciebie to niby nie?

– Proszę cię, mnie widać aż za bardzo. I doskonale zdaję sobie z tego sprawę. – Julia zawsze miała kompleksy dotyczące budowy swego ciała. Miała ledwie sto sześćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu i była krągła. Nienawidziła robić zakupów ubraniowych, ponieważ kupowanie rzeczy w rozmiarze L lub XL strasznie ją dołowało, szczególnie że dookoła panoszyły się cycate laski w rozmiarze S i o wzroście znacznie przewyższającym ją. Wiedziała, że nigdy nie będzie tak wyglądać, i starała się tym nie przejmować. Co by nie robiła, nie umiała poradzić sobie z nadwagą, nawet jej włosy z nią nie współpracowały. Były tak sztywnie proste, że nawet trwała nie trzymała się na nich długo. W końcu i z tym dała sobie spokój i została przy swojej prostej blond fryzurce. Czasami je tylko podcinała, gdy zaczynały ją wkurzać. Twarz miała nawet ładną – tak uważała – niebieskie oczy, zwykły nos, pyzate policzki, no i masa piegów, które latem zlewały się praktycznie w jedną plamę.

– Zazdroszczę ci tych cycków. – Julia spojrzała na swoje duże C.

– Proszę cię, wiesz jakie to utrapienie? Spróbuj gdzieś pobiec. Zęby można sobie nimi wybić.

– Ja za to nawet stanika nie potrzebuję.

– To przynajmniej możesz założyć kieckę bez ramiączek, jak ja taką założę, cycki mi wiszą do pępka, a to nie jest sexy.

– Najpierw bym musiała ją na czymś zawiesić. Z takim wyglądem zostanę panną do końca życia.

– Matko, to ja się tu miałam dzisiaj użalać nad sobą. Jakim cudem zamieniłyśmy się rolami?

– Pojęcia nie mam. Dobra muszę lecieć. Słuchaj, mam wolny pokój, moja współlokatorka wyprowadziła się kilka dni temu. Możesz tam przenocować przez jakiś czas, jak chcesz.

Julia spojrzała znowu w kierunku salonu. Strach zagnieździł się w niej głęboko.