Świetlany mrok. Trzecia z dziewięciu

Krzysztof Bonk

Świetlany mrok

TOM III

Trzecia z dziewięciu CZĘŚĆ IV

© Copyright byKrzysztof Bonk

Projekt okładki: Marta Frąckowiak

ISBN wydania elektronicznego: 978-83-7859-843-5

Wydawnictwo: self-publishing

e-wydanie drugie 2018

Kontakt: bookbonk@gmail.com

Wszelkie prawa zastrzeżone.

I. PORWANIE

Świadomość powróciła. Najpierw zmysły wychwyciły łagodne kołysanie. Następnie do uszu kobiety doszedł miarowy stukot, zdawało się, końskich kopyt. Panujący wokół zapach, przywodził na myśl kwitnące łąki. W końcu Kati otworzyła oczy.

Zorientowała się, że leży na końskim grzbiecie, przewieszona przez siodło. Nie miała skrępowanych rąk ani nóg.

Rozejrzała się. Tuż koło niej jechała konno dojrzała kobieta. Po chwili Kati była już pewna. Była to ta sama osoba, która niespodziewanie wtargnęła do jej domostwa. Posiadała rude, kręcone włosy, nieco szczurzą twarz i bliznę na lewym policzku. Jej płowy koń miał przytroczone do siodła liczne, pękate sakwy.

– Przebudziłaś się, szmato…? – oznajmiła leniwie rudowłosa postać, nie spoglądając nawet na przewieszoną przez koński grzbiet kobietę. Ta z trudem usiadła w siodle i chwyciła wodze. Popatrzyła wokół, rozglądając się za innymi osobami. Jednak poza bezkresną, ukwieconą równiną, otaczającą kamienny trakt, nie dostrzegła żywej duszy.

– Gdzie moje dzieci…? – zapytała zamierającym głosem zaniepokojona Kati.

– Chłopiec jest na razie bezpieczny, a dziewczynka, cóż… – usłyszała w odpowiedzi.

– Co się stało z Nakis?! – krzyknęła już na dobre zdenerwowana Kati.

– Panuj nad swoim głosem, szmato – warknęła rudowłosa kobieta i po raz pierwszy zaszczyciła rozmówczynię spojrzeniem swoich intensywnie zielonych oczu.

– Mów! Gdzie moja córka?! – Nie zważała na ostrzeżenia Kati.

– Zniknęła… – odparła na powrót obojętnie rudowłosa kobieta.

– Zniknęła…

– Tak… Przepadła jak kamień w wodę. Jak kamień rzucony w toń Szmaragdowego Oceanu…

– Dość tego! – Kati nawróciła konia.

– Nigdzie nie odjedziesz.

– Nie powstrzymasz mnie!

– Ja? Nie muszę… Sama do mnie wrócisz i to bardzo potulna…

– Chyba kpisz?! – Kati spojrzała na ułożenie słońca na niebie i pognała co sił w stronę, gdzie jak sądziła leżała stolica księstwa Varnes.

Po drodze atakowały ją wszystkie dramatyczne sceny, jakich była ostatnio świadkiem. Przed oczyma stanęła jej walka zakapturzonego mężczyzny z niewidzialną istotą. Czyżby varekai? Przypomniała sobie, jak na czele uzbrojonej grupy wtargnęła do jej domostwa Waltari, która z niezrozumiałych przyczyn poszukiwała Nakis. I wreszcie wzdrygnęła się na wspomnienie próby gwałtu na niej, na Kati, przed którym uratowała ją ta rudowłosa kobieta. Każde z tych wydarzeń było bardziej niepokojące od poprzedniego.

Nagle gnająca konno uciekinierka, złapała się ręką za gardło. Poczuła, że coraz bardziej się zaciskało tak, że wręcz niemożliwe było swobodne nabranie do piersi tchu. Zupełnie jakby niewidzialny wąż oplatał jej szyję i coraz silniej dusił.

Kati raptownie wstrzymała konia i objęła gardło obiema dłońmi – na dobre zaczęła się dusić. W przerażeniu popatrzyła w kierunku swojej porywaczki. Ta zastygła w miejscu i wyglądało, jakby oczekiwała uciekinierki z powrotem. Naraz uniosła rękę i wykonała zapraszający gest w swoją stronę.

Spanikowana Kati przypomniała sobie jej słowa, o tym, że nigdzie nie odjedzie. Krztusząc się, pogoniła rumaka do rudowłosej kobiety. Z każdą chwilą przybliżania się do niej jej gardło ulegało rozluźnieniu i wreszcie mogła zaczerpnąć strużkę powietrza. U celu stanęła w miejscu i już głęboko oddychając, pokornie zwiesiła głowę.

– Mówiłam ci, szmato. Nigdzie nie odjedziesz – przemówiła spokojnie rudowłosa kobieta. – Uwiązałam cię, jak sukę na postronku i dla własnego dobra lepiej nie szarp łańcucha, bo zanim go zerwiesz, to się udusisz. A teraz przeproś. – Kati milczała. – Powiedziałam przeproś!

– Przepraszam…

– Tak już lepiej…

– To magia…? – Wskazując na swoją szyję, Kati niepewnie spojrzała na kobietę.

– Powiedzmy, że magiczny proszek. – Pogładziła przytroczone do siodła sakwy.

– Kim jesteś i czego ode mnie chcesz?

– Mów mi An… – Kobieta uśmiechnęła się lekceważąco. Odgarnęła z twarzy rude loki i dodała: – Wyznaczono za ciebie nagrodę. Mówiąc wprost, porwałam cię dla okupu.

Kati nie dowierzała tym słowom.

– Kto wyznaczył okup i dlaczego? – dopytywała.

– Niejaki Alif, najwyższy prorok Świetlistej Drogi, szmato.

– Alif…

– Tak… Mam za ciebie dostać sześćset korali irium. Ładna sumka, nieprawdaż? – An odetchnęła głębiej i sama zadała pytanie: – Tak właściwie to co jest w tobie takiego cennego, szmato? – Kati ponownie zamilkła. – Nie igraj ze mną… – wysyczała rudowłosa kobieta.

– Przyszłość…

– Że co…? – Skrzywiła się.

– W pewien sposób znam przyszłość… – odparła w zamyśleniu Kati.

– To przepowiedz mi moją – powiedziała drwiąco An.

– Twojej nie znam…

– To kiepska z ciebie wróżka, nie warta oferowanej ceny. Ale może ktoś ma względem ciebie jeszcze inne zamiary… – An popatrzyła z pewnym podziwem na zgrabną figurę Kati. Uprowadzona kobieta odezwała się błagalnym głosem:

– Proszę, wypuść mnie, zapłacę…

– Nic z tego. Zwykłam dotrzymywać danego słowa. Obiecałam cię dostarczyć do cesarskiej stolicy i zrobię to. Za kogo ty mnie masz, szmato?

– Dlaczego mnie tak nazywasz…?

– Bo nią jesteś – warknęła z pogardą An – szmatą. Wielką szlachcianką, która całe życie nie skalała swoich delikatnych rączek pracą. O, przepraszam! Całą twoją pracą było zapewne przymierzanie sukni, biżuterii, smakowanie wykwintnych potraw i wydawanie na świat kolejnych szlacheckich bachorów! Nienawidzę takich, jak ty, szmato – zakończyła z nienawiścią w głosie.

– Nic o mnie nie wiesz…

– Wystarczy, że na ciebie spojrzę. Chcesz powiedzieć, że moje oczy mnie okłamują?

– Tak.

– Zatem może się jeszcze o tym przekonamy, ale nie teraz. Teraz zaś nastaw do mnie swój szlachecki dziubek. Kati spojrzała na An, a ta dmuchnęła jej w twarz niebieskim proszkiem. – Doskonale. Nie ważne, jak wyszczekaną masz jadaczkę, zamilkniesz i nie puścisz pary z ust. – Kati chciała coś powiedzieć, ale zaskoczona zorientowała się, że tylko poruszała ustami, z których nie wychodzą żadne dźwięki. Na co An parsknęła: – Ha! Wyglądasz równie żałośnie, co ryba wyrzucona na brzeg. Zachowuj się, mamy gości…

Naprzeciw jadącej pary na kamiennym trakcie wyłoniła się dwójka jeźdźców; potężny, jasnowłosy mężczyzna i kobieta z kapturem przerobionym tak, że skrywał połowę jej twarzy. Kiedy cała czwórka znalazła się koło siebie, wstrzymała rumaki.

– Niech mnie porwą fale Szmaragdowego Oceanu! – ryknęła An i lekceważąco dodała: – Kogoż ja tu widzę, toż to sam niezwyciężony jaśnie świetlisty Sageon! – Splunęła na drogę.

– To ci niespodzianka… – odparł zgrzytliwie wojownik.

– Przedstawisz nas sobie? – zapytała leniwie, towarzysząca mu Orsis.

– To jest… – Marszcząc się na twarzy, Sageon z mozołem szukał odpowiednich słow.

– To jest twoja niedoszła żona – syknęła oskarżycielsko An. – Ta sam, którą porzuciłeś, aby uganiać się za żałosnymi proroctwami.

– Phi! – prychnęła Orsis. – Niedoszła żona, to dopiero brzmi dumnie…

– A tyś co za jedna, szmato?! – rzuciła do niej wyzywająco An. A zanim się zorientowała, miała przy gardle ostrze miecza świetlanego mroku.

– Jak mnie nazwałaś…?! – cedziła przez zęby Orsis. – Odszczekaj to, suko, albo na drugim policzku zrobię ci bliznę do kompletu…

– Przestańcie! – krzyknął gniewnie Sageon. – Chwycił kobiecą dłoń zaciskającą się na świetlanym mroku i przepraszająco powiedział do Orsis: – Wybacz tej kobiecie i przyjmij przeprosiny z moich ust. Ona nie chciała. Ma trudny charakter.

– A ja mam łatwy?! – Orsis zmroziła wojownika wzrokiem i skaleczyła twarz An. Podjechała do niej konno. Palcem wytarła z policzka krew i oblizała ze smakiem, po czym spokojnie pojechała dalej.

– Ciekawe masz towarzystwo – powiedziała An, gdy półkobieta się oddaliła.

– A twoje? – Sageon popatrzył podejrzliwie na Kati, która przybrała na twarzy cierpiętniczy wyraz.

– Wiesz czym się obecnie trudnię, więc wiesz kogo masz przed sobą.

– Gdybym odnalazł w sobie dość sił, zabiłbym cię – powiedział surowo wojownik.

– Ale nie masz dość sił. Poza górą mięśni na zewnątrz, w duchu jesteś słaby, jak dziecko, zawsze byłeś. Zasłaniając się służbą dla światła, zawsze wybierałeś łatwiejszą drogę – mówiła oskarżycielsko An.

– Mogłaś podążać razem ze mną, proponowałem ci to… Sama wybrałaś inaczej – bronił się wojownik.

– Kpisz?! Co to był za wybór?! Zamiast rodziny i domu zaproponowałeś mi wieczną tułaczkę! Zaprowadzić światło w mrok! Ha! Wiesz, co o tym myślę oraz o tobie?! To! – splunęła Sageonowi prosto w twarz. On otarł ślinę i ze smutkiem oświadczył:

– Prawdą jest, że cię skrzywdziłem. Nie chciałem, aby tak się stało. Choć teraz widzę, że ponoszę o wiele większą winę niż sądziłem. – Przeniósł spojrzenie na Kati, po czym wbił nienawistny wzrok w An i kontynuował: – Widzę, że z kobiety, którą kiedyś ceniłem, nie zostało dosłownie nic. Nic poza mrokiem, który wypełnił jej duszę i dla którego postanowiła żyć. A skoro tak, nie mamy sobie nic do zaoferowania i nie mam ci do powiedzenia nic więcej, żegnaj. – Sageon wyminął parę kobiet i ruszył z wolna w ślad za Orsis.

– Tak, jesteś winien! – krzyczała za nim wściekle An. – Całe moje życie to jedno wielkie pasmo rozczarowań ludźmi! A największe takimi, jak ty, którzy ponoć mienią się tymi dobrymi! Ci są najgorsi! Rozumiesz?! Najpodlejsi ze wszystkich! Więc jedź! Zejdź mi z oczu! Uciekaj! Nigdy już mi się nie pokazuj! I pozwól mi was jeszcze bardziej nienawidzić! Was! Dobrych ludzi!

An naraz zamilkła. Z jednego z zawiniątek przy siodle coś wyciągnęła i zademonstrowała przed Kati. Był to odcięty dziecięcy palec z połyskującym sygnetem, błyskotką, jaką Kegen podarował Albiemu. Rudowłosa kobieta ściągnęła sygnet z palca i włożyła do swojej kieszeni. Zaś część dziecięcego ciała wcisnęła Kati za dekolt.

– Żebyś wiedziała, że ze mną nie ma żartów, szmato. Rozczaruj mnie jeszcze czymkolwiek, a każę moim ludziom podesłać tu całą, dziecięcą dłoń – wycedziła wściekle, spoglądając na zalewającą się łzami, przerażoną twarz porwanej kobiety. – Właśnie, masz cierpieć. Wszyscy powinni cierpieć nie mniej niż ja.

II. ZDRAJCZYNI

Wszędzie na łóżku była krew. Biało-czerwone prześcieradło owinęło się wokół zranionej kobiety, a ona ściśle zawiązała je wokół swego brzucha, aby zahamować obfite krwawienie.

Następnie stoczyła się boleśnie na podłogę i czołgała w kierunku wyjścia, zostawiając na parkiecie czerwoną smugę. Wsparła się rękoma na drzwiach i nadludzkim wysiłkiem dosięgła klamki. Przejście się otworzyło i Waltari padła bezwładnie na korytarz.

Stąd miała już widok na salon. Dostrzegła w nim górę męskich trupów z poderżniętymi gardłami i morze czerwonej krwi na podłodze. Wtedy opuściła ją reszta nadziei, a wraz z nią także świadomość.

Waltari ocknęła się, jako więźniarka w obskurnej celi. Ograniczona kratami przestrzeń była do tego stopnia niewielka, że kobieta ledwie mogła się w niej obrócić, a o wstaniu na równe nogi nawet nie było mowy. Zresztą Waltari i tak nie zdołałaby się podźwignąć do pionu. Po zadanej jej ranie oraz dużej utracie krwi była kompletnie wyczerpana i z trudem utrzymywała otwarte powieki. Zorientowała się też, że została opatrzona – jej rana była niechlujnie zabandażowana.

Być może więc dane będzie Waltari przeżyć, przynajmniej pewien czas. Jednak czy tego pragnęła? Wcale nie była pewna. Sięgając myślami do ostatnich wydarzeń, wciąż nie mogła uwierzyć, że sprawy poszły aż tak bardzo źle. Mroczne dziecko jej się wymsknęło. Oddział najemników jakimś cudem wycięto w pień, a ona sama leżała ledwie żywa z raną w brzuchu w zatęchłej celi.

A bynajmniej nie były to największe dramaty jakie ją dotknęły, o nie. Najbardziej bolała zdrada. Jej własna wobec Drugiej z Dziewięciu oraz zadana jej samej przez Alistri. Choć kiedy z bólem przypominała sobie słowa swojej kochanki, brzmiały one, jak wyrok za grzechy Waltari.

Tak, zasłużyła na sztylet w swych trzewiach, ale czy to wystarczało, by zdjęła z siebie brzemię hańby, złamanej przysięgi, niedotrzymanego słowa danego Drugiej z Dziewięciu? Nie czuła tego, przepełniało ją rozgoryczenie. Tak bardzo zawiodła okaleczoną kobietę, zawiodła siebie i wszystkich wokół.

W kolejne cykle snu stan umysłu więźniarki nie uległ zmianie. Pogrążyła się w marazmie doglądana od czasu do czasu przez starego medyka. Jej fizyczne zdrowie z czasem się poprawiało, jednak psychika, jak legła, tak pozostała w gruzach.

Dlatego też nie zrobiła na Waltari większego wrażenia wiadomość, że jeden z jej najemników przeżył i wyjawił władzom Varnes, że to właśnie ona jest słynną w Kardanorze kobietą w purpurze. Jej zalany krwią strój zdawał się to tylko potwierdzać. Kolejną informacją była ta, że uznano ją winną zbrojnego ataku na domostwo państwa de Szon. Natomiast ostatnie przyniesione jej wieści mówiły o skazaniu jej na wydanie w ręce Ordów w zamian za okup.

Wszystkie te wiadomości przyjęła z absolutnym spokojem, niczym sprawiedliwe wyroki losu.

III. KSIĄŻĘ

Kegen przekroczył konno bramy miasta i skierował się do książęcego pałacu w Altris. Towarzyszyło mu zasnute chmurami niebo i przygnębiająca atmosfera na ulicach. Niestety od masakry mieszkańców miasta sprzed kilku lat niewiele zmieniło się tu na lepsze. Ulice nadal były wyludnione, a samo Altris zaczęło nosić miano przeklętego szczególnie po wybuchu tu epidemii czerwonej zarazy, która zadała ostateczny cios z wolna odradzającej się stolicy księstwa. Obecnie była to w zasadzie kiepsko ufortyfikowana twierdza wojskowa. W pustych domostwach skoszarowano żołnierzy, którzy wyprawiali się stąd, aby zaprowadzać porządek w pochłoniętej anarchią niegdyś bogatej krainie.

Zbliżając się do bramy pałacu, Kegen wrócił myślami do momentu swojego odjazdu ze stolicy księstwa Varnes. Początkowo gnał stamtąd jak szalony byle dalej od miejsca pełnego upokorzeń. Myślał tylko o tym, aby uciec od tamtych ludzi i już nigdy nie wracać. Jak się okazało z dziećmi z opuszczonego przez niego domu w Varnes nie łączyły go żadne więzy krwi, a z obecną tam Kati przysięga małżeńska.

Te prawdy wydawały się prawdziwymi przekleństwami i chociaż Kegen pragnąłby im zaprzeczyć to nie potrafił. Mała Nakis ze swoim sączeniem jadu w jego uszy była aż nazbyt przekonująca. I na ten czas wszystko podpowiadało Kegenowi, że była ona dzieckiem mroku.

Ten fakt po prostu porażał. Jednak nie mniej bulwersujący fakt stanowiło to, że gdy jego umysł ochłonął i przeszło mu wzburzenie najzwyczajniej w świecie poczuł w sercu tęsknotę. Lecz tęsknotę nie za swoją dawną żoną, oskarżoną o konszachty z mrokiem, ale, o ironio losu, za obecną Kati, którą wciąż, nie mógł w to uwierzyć, odbierał w swoim sercu jako jedyną ukochaną.

– Bądź pozdrowiony, panie. – Strażnicy przed pałacem skłonili się zgodnie i jeden z nich zajął się koniem Kegena. O sam zeskoczył na ziemię i ruszył na spotkanie z siostrą.

Sprężystym krokiem przemierzał znane sobie strojne korytarze, lecz ogołocone z dawnego bogactwa. Słynne obrazy, zdobne wazy, czy popiersia w ostatnich latach zwyczajnie stąd ukradziono bądź sprzedano je, aby pokryć rosnące długi księstwa.

Wreszcie Kegen pozostawił za sobą zarówno korytarze, jak i myśli o wydarzeniach z Varnes i zawitał do sali, gdzie władcy Arii zwykli udzielać audiencji.

Na tronie u szczytu komnaty zastał siostrę, księżną Palis. Wyraźnie znudzona siedziała niedbale i nonszalancko kiwała nogami. Jak zwykle ubrana była w wyjątkowo elegancką suknię, tym razem błękitną, poprzeszywaną złotymi wstążkami. Palce kobiety wręcz tonęły w połyskujących pierścionkach, a jej obszerny dekolt szczelnie zasłaniał misterny naszyjnik z irium. Obowiązkowo nosiła też na uszach gustowne kolczyki, w tej chwili z pereł. Farbowane złote włosy miała ułożone w kok, wznoszący się wysoko do góry. Sama jej twarz może nie była największej urody, ale pod silnym makijażem wydawała się emanować wręcz boskim pięknem.

Spoglądając na niezwykle wyszukany wizerunek siostry, Kegen znowu pomyślał o swej obecnej żonie i o tym, jak skromnie się ubierała. Prawie nie używała biżuterii i stroniła od mocnego makijażu. Skarcił się za to, że kolejny raz pomyślał o żonie nad wyraz ciepło.

– Witaj, bracie… – rzuciła tymczasem w powietrze Palis, gdy zauważyła przybyłego mężczyznę.

– Witaj – odparł chłodno. Kurtuazyjnie pocałował siostrę w policzek i oddalił się na stosowną odległość.

– W listach przedstawiłam ci swoją ofertę. Jeżeli więc nie masz nic przeciwko, podpisz stosowne dokumenty i każde z nas uda się w swoją stronę… – oznajmiła leniwie Palis, spoglądając na swoje imponującej długości złote paznokcie.

Kegena nie zdziwiło ani wyzute z emocji powitanie, ani tym bardziej to, że jego siostra od razu przechodziła do sedna sprawy. Rodzeństwo de Szon, szczególnie od śmierci ich rodziców, nigdy nie było sobie zbyt bliskie, nie wyłączając ich starszej siostry, Elei.

– Więc…? – niecierpliwiła się księżna.

– Żądasz zbyt wiele – oświadczył sztywno Kegen, który był zdeterminowany, aby negocjować warunki przejęcia książęcego diademu. – Dobrze wiesz, że księstwo znajduje się w katastrofalnym stanie i to pod każdym względem. Musisz zadowolić się mniejszą kwotą.

– Nie zapomniałeś o czymś…?

– O czym?

– Ja nic nie muszę… Jestem księżną…

– Ale nie chcesz nią być i nie chcesz być tutaj.

– Zatem mogę wyznaczyć regenta, nieprawdaż…? – Kobieta spojrzała lekceważąco na Kegena i dodała: – Mogę też zastawić resztę książęcych ziem, podnieść jeszcze podatki, a nawet… sprzedać niektóre ziemie Elei… Zresztą komukolwiek…

Po zasłyszanych słowach, Kegen ze złością popatrzył nie na siostrę, ale parę chroniących ją strażników. Gdyby nie oni, z chęcią własnoręcznie przywołałby Palis do porządku. Zamiast tego powściągnął emocje i wyraził się w opanowany sposób. Wiedział, że nie posiadał żadnych istotnych kart przetargowych.

– Dobrze zatem… Otrzymasz wszystko, czego żądasz.

– Rozsądnie, bracie…

– Jednak…

– Jednak…?

– Nie otrzymasz od razu całej kwoty. Będę cię systematycznie spłacał, co roku.

– Z odsetkami…

– Trzy procent.

– Pięć…

– Cztery.

– Powiedziałam pięć! – Uniosła się naraz Palis i uderzyła piąstką w swoje siedlisko.

– Otrzymasz pięć… – odparł, tłumiący w sobie gniew Kegen. – Każę sporządzić odpowiedni dokument.

– Byle szybko. Jestem już spakowana.

– Więc dokąd ostatecznie wyruszasz?

– Naprawdę cię to interesuje…?

– Po prostu…

– Zamieszkam w stolicy księstwa Ottoro, Ludolf.

– Ciekawy wybór…

– Cały świat oszalał. Nic tylko wojny, epidemie i masakry – oznajmiła pretensjonalnym tonem Palis. – Jedynie w stolicy księstwa Ottoro można jeszcze odpocząć od tego zgiełku. W szacownym towarzystwie zamierzam uczęszczać na polowania i do teatru. Tak bardzo brakuje mi prawdziwego, dworskiego życia… – mruknęła tęsknie księżna i wstając z tronu, dodała: – Udanego panowania, książę, w tym czymś, co kiedyś mieniło się księstwem – ziewnęła.

IV. BEZ LITOŚCI

Mimo bezapelacyjnego triumfu w toczącej się wojnie w Kryształowej Świątyni nikt nie świętował. Można było wręcz odnieść wrażenie, że jedyną beneficjentką sukcesu na obu frontach została Elea. Pozostałe zakonniczki zdawały się nie podzielać jej entuzjazmu i trwożnie spoglądały na Najwyższą z Dziewięciu. Kobietę, którą w bieżącej chwili otaczały zaledwie cztery pozostałe w Świątyni Światła najwyższe kapłanki.

Podczas trwających obecnie obrad najwyższej rady, które w zasadzie stały się jedynie miejscem do wygłaszania referatów, wszystkie kobiety poza Eleą zwiesiły głowy. Ona sama niskim, charczącym głosem, dumnie przemówiła:

– Łaska Świetlistej Bogini, a zatem i zwycięstwo, jest przy nas, siostry. Rozpoczęła się wielka wojna i nie spoczniemy, dopóki ostatni nasz wróg nie padnie martwy bądź nie ukorzy się przed nami. Na cesarskich ziemiach rebelia dobiegła końca. Pozostawimy tam garnizon złożony z sześciu tysięcy zbrojnych zakonniczek, aby zaprowadziły ład na ziemiach proroka, także aby miały oko na poczynania jego samego. Nasze wojska muszą tam pozostać również po to, aby być wyraźnym sygnałem dla wolnych miast, że jest to nasze terytorium. Z wolnych miast dochodzą nas bowiem sprzeczne informacje i na ten czas nie jesteśmy w stanie dokładnie przewidzieć, jak mogą się one zachować. W każdym razie niektóre z nich. Z tego też względu ziem zakonnych również nie pozostawimy całkowicie bezbronnych. Natomiast do Królestwa Malgun wyślemy armię liczącą dwadzieścia tysięcy zakonniczek z zadaniem zdobycia stolicy królestwa, Sentun. Aby zapewnić sobie sukces w tej batalii, nasza armia otrzyma wsparcie kilku setek varekai. – Elea ciężko odkaszlnęła w dłoń raz i drugi, po czym kontynuowała: – Wiem, co sobie myślicie, siostry. Święte varekai powinny wyruszyć we wszystkie strony świata, by odnaleźć dzieci światła i mroku. Zgadzam się z tym całkowicie, ale najpierw musimy zgnieść wrogów bezpośrednio zagrażających Świątyni Światła. Nasi szpiedzy donoszą, że księstwa Varnes, Ottoro i Lumio przygotowują wspólnie potężną armię i plan wsparcia swojego sojusznika z Malgun. Dlatego będziemy nieustannie nękać ziemie tego królestwa, aby jak najszybciej doszło do zbrojnej konfrontacji i decydującej bitwy, którą wygramy. Dopiero wówczas nastroję varekai na nową misję poszukiwania dzieci światła i mroku. Z innych spraw… – Zanim Najwyższa z Dziewięciu wznowiła referat, ponownie zaniosła się paskudnym kaszlem. Wyjęła z zakonnej sukni złotą chustkę i tamując nią usta, długo nie mogła powstrzymać spazmów. W końcu uspokoiła się i mówiła dalej: – Nadal nieznany jest nam los najwyższych kapłanek; Waltari, Magi oraz Gishy. I wiem, co sobie myślicie, siostry. Że w obliczu ich przedłużającej się absencji i braku wieści od nich powinniśmy rozpocząć procedurę przyjęcia w poczet naszych sióstr nowych najwyższych kapłanek, by ku czci naszej Bogini osiągnęły świętą liczbę dziewięciu… Jednakże tak się nie stanie! – wychrypiała Elea i uderzyła gwałtownie otwartymi dłońmi w dziewięciokątny stół. – Nastały zbyt trudne i niepewne czasy, aby zaprosić między nasze szeregi nowe osoby. Byłoby to zbyt ryzykowne i nieodpowiedzialne. Najpierw musimy zwycięsko zakończyć wojnę, bezwzględnie. Dopiero potem zajmiemy się uzupełnieniem naszego zgromadzenia… – Elea ciężko odetchnęła. – Tymczasem w Królestwie Kardanor może niebawem dojść do kolejnego przełomu w wojnie domowej. Ród Ordów pozbierał się po klęsce w pierwszej bitwie z rodem Kelle i wraz z nowo sformowaną armią ruszył oblegać stolicę królestwa, Ebrim. To wszystko, siostry…

Nastała cisza, w której rozbrzmiał rozdygotany od emocji, kobiecy głos:

– Otóż nie… to nie jest wszystko… – wycedziła przez zęby jedna z najwyższych kapłanek i wstała od stołu. Wyciągnęła z zakonnego habitu sztylet, uniosła wysoko i z wymierzonym w Eleę ostrzem ruszyła wprost na nią.

Najwyższa z Dziewięciu nawet nie drgnęła. Aż w chwili pełnej napięcia najwyższa kapłanka zadała jej cios ostrzem w bark, po czym pozostawiła sztylet w ciele Elei. Zakryła sobie dłońmi usta i wstrząśnięta wycofała się w róg komnaty.

Wszystkie kobiety w sali zamarły. Zaś Elea, jakby nigdy nic powolnym ruchem wyciągnęła sztylet ze swego ciała. Na kryształowy stół skapnęły z ostrza zielone krople.

Na ten widok z kobiecych ust wydobyły się błagalne szepty i westchnięcia. Natomiast Elea wstała i poszła w stronę zakonniczki, która śmiała podnieść na nią rękę. Ta osunęła się po ścianie na kryształową podłogę. Zakryła twarz dłońmi i cicho łkała:

– Litości, błagam…

Jednak Elea, jak zwykle nie zamierzała być litościwa. Raz za razem szatkowała ostrzem ciało najwyższej kapłanki, dźgając ją metodycznie w czułe miejsca. Czyniła to tak długo, aż znaczną część parkietu pokryła czerwona krew.

Następnie odstąpiła od zmasakrowanej ofiary i do pozostałych, absolutnie przerażonych kobiet niskim głosem wycharczała:

– Zamykam obrady…

V. DROGA BEZWZGLĘDNOŚCI

Kierując się z księstwa Varnes do niebiańskiej jaskini na terenach klanu wilków, Danen nie omieszkał składać po drodze krwawych wizyt w ludzkich siedzibach. Obecnie nie robiło mu już żadnej różnicy czy należały one do wspomnianego klanu, do ludzi z Arii czy Artów. W każdej wiosce dokonywał krwawej masakry i zanim posilił się krwią za każdym razem, będąc jeszcze pod wpływem bitewnego szału, pragnął posiąść Marint.

Nie inaczej sprawy przedstawiały się w napotkanym właśnie artyjskim obozie. Pośród porwanych namiotów i zakrwawionych, ludzkich zwłok Danen klęczał za pośladkami Marint. Obejmował ją w pasie i odbywał z nią iście zwierzęcy stosunek. Nie bacząc na ranioną szponami zwiastuna mroku kobietę, po prostu wyczekiwał swego spełnienia.

Ona zaś, nie wydając żadnego odgłosu, wsparta na łokciach trzymała palec na ustach i ze smutkiem spoglądała przed siebie. Leżała tam przerażona dziewczyna przygnieciona ciałem zmasakrowanego mężczyzny i ze strachem w oczach patrzyła w oczy Marint.

Naraz Danen stęknął z ulgą i zastygł w bezruchu. Potem podźwignął się z wolna na nogi.

– Teraz świeża krew – wychrypiał.

Marint ubrała się i chwyciła miskę, którą zawsze miała przy sobie. Podeszła do ciała najbliższej z martwych kobiet. Przykucnęła przy nim, a wtedy ponownie usłyszała złowrogo wypowiedziane słowa:

– Powiedziałem świeża krew.

Marint spojrzała pytająco na Danena, a on wskazał na ukrywającą się pod zwłokami przerażoną dziewczynę.

– Nie… – wyszeptała nie mniej wstrząśnięta Marint, która tak bardzo pragnęła ocalenia choć jednej istoty w wiosce. – Nie! – krzyknęła rozpaczliwie.

– Ależ tak. Poderżnij jej gardło i napełnij naczynie. Jeżeli tego nie zrobisz, sam wyssę z niej krew. Zadam jej nad wyraz powolną i bolesną śmierć.

– Nie! – Ze łzami w oczach Marint cisnęła w Danena miską. Uzbroiła się w dwa sztylety i zagrodziła mu drogę do dziewczyny. Ten uśmiechnął się pobłażliwie.

– Miałaś mi służyć całą sobą, już zapomniałaś? – oświadczył.

– Ale… – zająknęła się – przecież ci służę, ale… – brakowało jej słów.

– Już dobrze. Po prostu podnieś miskę. Poderżnij dziewczynie gardło i wykonaj swoją powinność.

Marint padła bezradnie na kolana i zaczęła łkać. Z kolei Danen pokiwał z dezaprobatą głową. Wyminął klęczącą kobietą i przykucnął nad rozdygotaną z przerażenia dziewczyną. Pogłaskał ją czule po włosach ludzką ręką i zerknął z ukosa na Marint.

– Ostatnia szansa – powiedział.

Kobieta, nie przestając szlochać, upuściła ostrza i schowała twarz w dłoniach. W tej chwili rozległ się rozdzierający dziewczęcy wrzask. Trwał długo i nasycał przestrzeń przeraźliwymi wibracjami przedagonalnych dźwięków. Potem zapadła złowroga cisza.

– Nasyciłem się – oznajmił spokojnie Danen. Stanął koło Marint i położył jej dłoń na ramieniu. – Musisz się jeszcze sporo nauczyć – dodał. – W tamtej dziewczynie została jeszcze krew. Została dla ciebie i tym razem nie użyjesz miski.

VI. POŁOWA KSIĘGI

Po zdobyciu Azzarisz, miasta-twierdzy Imperium Agaszika, na dobre zadomowili się w nim najeźdźcy z Kardanoru. Zapasów było tu w bród, w tym dobrego wina, którym świętowano wielkie zwycięstwo.

Już następnego cyklu snu po zajęciu miasta w tutejszym pałacu miała się odbyć wielka uczta. Gisha sama ją ogłosiła i zdecydowała się na nią zaprosić nie tylko swoich dowódców oraz najdzielniejszych żołnierzy, ale także prominentów miasta, aby ułożyć sobie z nimi poprawne relacje.

Wcześniej jednak poszła wraz z Wironem do tutejszego gigantycznego archiwum. Znajdowało się ono w jedynym w swoim rodzaju budynku ze stali i wielobarwnego szkła tak wytrzymałego, którego niemal nie sposób było potłuc. Sama budowla wznosiła się na kilkanaście kondygnacji i prezentowała jako okazała piramida.

Wnętrze tejże piramidy było równie niezwykle. Ściany stanowiące pasma stali poprzedzielane kolorowym szkłem przywodziły nieco na myśl kryształowe przestrzenie w Świątyni Światła. Co bardzo specyficzne układ korytarzy przypominał serpentynę. Był to w zasadzie spiralnie wznoszący się podest od parteru po sam szczyt, gdzie po drodze ulokowano wrota do niezliczonych pomieszczeń.

Gisha z Wironem zdążyli się już dowiedzieć, że najcenniejsze księgi przechowywano w komnacie na samym szczycie i tam też kazali się zaprowadzić jednemu ze skrybów.

Na miejscu stanęli przed czterema regałami. Dziewczyna, która zaznajomiona była przez matkę z pisanym językiem Agaszika zorientowała się, że każdy regał zawierał księgi opisujące wydarzenia innej ery.

Najpierw podeszła do regału czwartej ery, czyli najbardziej współczesnych dziejów. Następnie biorąc w dłonie poszczególne księgi, zdmuchiwała z nich grubą warstwę kurzu i odczytywała na głos tytuły:

– „Hodowla i oswajanie wężowych skalentów”, „Magiczne proszki ludzi mroku”, „Tajemnica Szmaragdowego Oceanu”, „Magia żywiołów”, „Studium magii krwi dzieci światła i mroku”, „Znaczenie Pasa Gwiazd”, „Szaleństwo władców Kariny Dores”, „Magiczne gatunki Morza Potworów”…

Naraz Wiron potężnie kichnął od unoszących się w powietrzu drobinek kurzu. Wytarł chustką nos i zapytał:

– A jest tu coś o poszukiwanym przez nas Świetlistym Promyku?

– W księgach czwartej ery chyba nie… Zobaczymy, jak tytuły z wcześniejszej ery… – Gisha ponownie zaczęła czytać: – „Historia Królestwa Mroku”, „Historia Królestwa Światła”, „Powstanie Królestwa Kardanoru”, „ Tajemnica trzech rodów Kardanoru”, „Narodziny dziewięciu czarnych strażników”, „ Uświęcenie pierwotnej komnaty światła”, „Uświęcenie pierwotnej komnaty mroku”…

– Skryba zaznaczył, że w indeksie ksiąg archiwum nie ma księgi pod tytułem Świetlisty Promyk – wtrącił Wiron. – Więc jaki tytuł zwróci twoją uwagę?

– Szukam czegoś poświęconego proroctwom. To powinno wystarczyć. – Gisha stanęła przed księgami drugiej ery i wzięła się za ich przeglądanie: – „Narodziny i upadek Zjednoczonego Królestwa Światła i Mroku”, „Demony i gadzie plemiona”, „Esencja świetlanego mroku”, „Klątwa dzieci światła i mroku”, „Bitwa na Przeklętej Rubieży”, „Powstanie Kryształowej Świątyni Światła i Zakonu Światła”, „Powstanie Kryształowej Świątyni Mroku”, „Klątwa zwiastunów mroku”, „Klątwa świetlistych varekai”…

– Ciekawe… – Gisha zainteresowała się ostatnim tytułem i przekartkowała kilka stron. – Więc można odczynić urok… – oznajmiła. Trzymaną księgę odłożyła na bok i stanęła przed ostatnim regałem. – Pierwsza era… – wyszeptała z respektem.

– Narodziny świata – stwierdził uroczyście Wiron.

– Tak… – zgodziła się dziewczyna i tym razem czytała z narastającym przejęciem: – „Konfrontacja Bogiń Światła, Mroku i Ziemi, a powstanie świata.”, „Magiczny oręż świetlanego mroku”, „Pierwotny Mur”, „Pierścienie światła i mroku”, „Proroctwo o końcu świata”… jest… tego właśnie szukałam… – powiedziała Gisha. Z ostatnią księgą usiadła na krześle za biurkiem i z uwagą zaczęła ją analizować. Na coraz bardziej poważnej twarzy dziewczyny raz po raz stroszyły się ciemne brwi.

– Podziel się wiadomościami, co? – zagadnął łakomie Wiron.

– To wszystko jest bardzo dziwne… – odparła wyraźnie skonfundowana.

– Mimo wszystko nadstawiam ucha.

– Ta księga mówi zagadkami, które za pomocą różnych szyfrów można interpretować w wieloraki sposób.

– Czyli jest bezużyteczna…?

– Nie to miałam na myśli. Jednego z szyfrów do interpretacji tego typu dzieł nauczyła mnie matka.

– I taki odczyt stosujesz?

– Zgadza się. I za jego sprawą mogłabym wysnuć wniosek, iż z tej księgi wynika, że opuściłam swój pierwotny czas tuż przed całkowitą zagładą mroku. Kilka lat później rozpalone zostało bliźniacze słońce po drugiej stronie globu…

– Chyba żartujesz? – Młodzieniec wybałuszył oczy i sam popatrzył na zapisaną księgę, choć nie potrafił czytać w prezentowanym języku. Natomiast dziewczyna mówiła dalej:

– Jest to niesamowite, ale… chyba zostałam w tej księdze wymieniona jako Świetlisty Promyk. Ten, który za sprawą niebiańskiej jaskini przekroczył bramy czasu i spowodował wzrost potęgi Zakonu Światła. Ja byłam… – Gishy zabrakło na moment tchu. – Byłam pierwszą w historii Zakonu Najwyższą z Dziewięciu…

– Hm… – Wiron przyjrzał się krytycznie dziewczynie i markotnie oświadczył: – Ale teraz przecież nie jesteś Świetlistym Promykiem, więc kim? Jest coś o tym w prezentowanej księdze?