Szkoła magicznych zwierząt

Rozdział 1Przeprowadzka

– Auuuuć! Auć! Cholera!

Benni przeleciał z hukiem przez Skowronie Pole i wylądował w samym środku klombu z różami. Był ostatni dzień wakacji. Benni w końcu oderwał się od radia. Codziennie po południu nadawano jego ulubioną audycję „Trzeci wymiar”, ale dziś akurat nie.

Dzisiaj w końcu wyciągnął z piwnicy deskorolkę, którą wujek Johnnie podarował mu na Wielkanoc. Z deskorolką można się pokazać przed dziewczynami, tak powiedział wujek. Benjamin Schubert westchnął, gramoląc się spomiędzy róż. Raczej przed nikim się dzisiaj nie pokaże. Dokuśtykał do krawężnika, podciągając dżinsy. Prawe kolano miał zdarte, ale nie do krwi. Całe szczęście.

Nagle zauważył ciężarówkę z napisem „Przeprowadzki”. Zaparkowała pod kasztanowcem na placu Świętego Jana, całkiem ładnym miejscu na końcu ulicy Skowronie Pole. Stały tu na przemian domy mieszkalne i sklepy: piekarnia, sklep z rowerami i salon fryzjerski „Elfrida”. Na początku tego miesiąca salon przejął nowy właściciel, który najwyraźniej wprowadzał się właśnie do mieszkania na piętrze nad lokalem.

Benni postanowił się temu przyjrzeć. Na chwiejnych nogach stanął na deskorolce i ostrożnie podjechał bliżej.

Drzwi ciężarówki były szeroko otwarte. Benni zobaczył w środku stojącą lampę, sporo półek, szafę na ubrania i całą masę pudeł. Mężczyźni w ubraniach roboczych wnosili do domu meble kuchenne, zwinięte w rulon dywany i owinięte przezroczystą folią obrazy.

Nagle tuż przed nim przez plac przebiegła prążkowana wiewiórka i znikła w pniu kasztanowca. Benni zatrzymał się. Hopla! Deskorolka zaczęła żyć własnym życiem i potoczyła się na drogę. W tym momencie z dużą prędkością nadjechał rowerzysta w czarnym kasku. Zaklął i spróbował wyminąć deskorolkę. O mało co, a uderzyłby przy tym robotników, którzy akurat targali przez plac ogromne lustro. Skądś rozległ się przenikliwy gwizd. Rowerzysta podniósł głowę i w ostatniej chwili szarpnął kierownicą w lewo.

– Uważaj, co robisz! – krzyknął na Benniego, wyraźnie rozzłoszczony i odjechał.

Ale Benni w ogóle nie zwracał na niego uwagi. Bo za gwizdnięcie zdecydowanie odpowiedzialna była wiewiórka, która przed chwilą czmychnęła mu spod nóg.

Teraz siedziała na kasztanowcu, spoglądając prosto na niego i machając puchatym ogonem to w jedną, to w drugą stronę. Dziwne. Benni jeszcze nigdy nie słyszał, żeby wiewiórki gwizdały. A poza tym, od kiedy wiewiórki są w paski?

Mężczyźni właśnie taszczyli do domu komodę upstrzoną kolorowymi naklejkami. Benni stanął z powrotem na deskorolce i podjechał jeszcze bliżej! Auć, kolano cały czas jeszcze bolało! Na rampie ciężarówki stało biurko z jasnofioletowymi szufladami. Jasny fiolet? A gdy do tego wszystkiego jednemu z robotników z rąk wypadł kinowy afisz z napisem „Noc wampirów”, Benni był już całkowicie pewien: do tego domu wprowadza się dziewczyna. Wzruszył ramionami i zdecydowanym krokiem ruszył z powrotem do domu. Kumpel, o, tak! Kumpel by mu się przydał. Ale dziewczyna? Nie, dziękuję!

Jechał powoli Skowronim Polem w kierunku domu, gdy nagle usłyszał syk, który dobiegał z samego środka żywopłotu. Zupełnie, jakby ktoś wypuszczał powietrze z materaca. Co to mogło być?

Benni zszedł z deskorolki, powolutku, na paluszkach, stawiając jedną stopę za drugą. W byciu cichutko jak mysz pod miotłą był całkiem niezły. Przykucnął tuż przed żywopłotem, wpatrując się w mroczną przestrzeń między gałęziami i liśćmi. Wzdrygnął się. Przed nim leżał wąż. Prawdziwy, żywy wąż o oliwkowozielonych łuskach. Serce Benniego zabiło szybciej.

Wąż miał ciemnobrązowe, czujne oczy. Otworzył paszczę, z której wysunął się język. Paszcza w środku była zupełnie czarna.

Benni zaczął się tak trząść, że ledwie udało mu się wrócić biegiem na ulicę.

Gdy wreszcie dotarł do swojej deskorolki, nie wahał się nawet sekundy. Od razu zaczął przyśpieszać. Przestał dopiero wtedy, gdy był już w domu.

Ida Kronenberg siedziała okrakiem na parapecie swojego nowego pokoju i majtała nogami. Jedna noga na zewnątrz, druga w środku. Tak najbardziej lubiła siedzieć. Miała dosyć tej całej przeprowadzki. Najpierw kazali jej wszystko spakować, a teraz miała wszystko z powrotem powyciągać?! Przecież nie ma pośpiechu.

Było popołudnie i na placu Świętego Jana pracownik firmy sprzątającej odstawił właśnie swój pomarańczowy wózek. Ciekawe, czy poszedł do salonu fryzjerskiego „Elfrida”, żeby ściąć włosy? Jej rodzice, którzy razem prowadzili zakład, zawsze mieli pełne ręce roboty.

Nawet dziś, w dniu przeprowadzki, musieli chwycić za grzebienie i nożyczki. Salon długo stał pusty i najwyraźniej wszyscy okoliczni mieszkańcy tylko czekali na to, by w „Elfridzie” znów rozpoczęło się strzyżenie, modelowanie i farbowanie.

Ida rozejrzała się po placu. Domy były pomalowane na różne kolory i miały niewielkie balkony. Niektóre okna były otwarte, gdzieś ktoś ćwiczył na skrzypcach, wydobywając z nich dość piskliwe dźwięki. Idę ogarnęła wielka tęsknota. Miriam, jej najlepsza przyjaciółka, też grała na skrzypcach. Ida strasznie za nią tęskniła. Jej zdaniem Miriam grała znacznie lepiej.

Jutro czekał ją pierwszy dzień w nowej szkole. Ta, do której miała chodzić Ida, nazywała się Winterstone.

Ciekawe, jak w niej będzie. Ida nie znała tu nikogo. W sąsiedztwie nie widziała jeszcze żadnego dziecka – prócz tego bladego chłopaka, który tak niezdarnie próbował jeździć na deskorolce. Nagle na dole rozległ się gong sygnalizujący otwarcie drzwi salonu. Wyszedł z niego ten zamiatacz ulic. Miał nową fryzurę! Zaciekawiona Ida wychyliła się do przodu – za bardzo! Gdzieś rozległ się przenikliwy gwizd. W ostatniej chwili zdążyła się chwycić futryny. O mało nie spadła.

Wyjrzała jeszcze raz przez okno. Kto to gwizdał?

Pośrodku placu, na kasztanowcu, siedziało zwierzątko z puchatym ogonem i mrugało do niej, a nawet machało. Ale Ida go nie widziała.

Gdy zamiatacz ulic zapakował swoje rzeczy i oddalił się, ciągnąc turkoczący wózek, zwierzątko uciekło. Zniknęło już między gałęziami kasztanowca, gdy zagwizdało jeszcze raz. Na pożegnanie. Ida znowu go nie usłyszała.

Benni schował deskorolkę z powrotem do piwnicy i poszedł do swojego pokoju. Otworzył encyklopedię zwierząt. Przerzucił wiele stron, nim znalazł to, czego szukał: zdjęcie węża, który miał oliwkowozielone łuski i czarną paszczę.

CZARNA MAMBA, jeden z najbardziej niebezpiecznych węży na Ziemi. Jest bardzo szybka, a jej jad często bywa zabójczy. Pochodzi ze wschodniej Afryki.

Kartkował dalej i odkrył zwierzę, które przypominało wiewiórkę, ale nią nie było.

PRĘGOWIEC ma brązowe futro i czarne pręgi na grzbiecie. Często zwraca na siebie uwagę głośnym gwizdaniem. Żyje w Ameryce Północnej.

Zdezorientowany Benni zamknął książkę. Co wąż ze wschodniej Afryki i pręgowiec z Ameryki Północnej robiły tuż obok jego domu?

Noc była rześka i pełna spadających gwiazd. Benni leżał w swoim łóżku w kształcie pirackiej łodzi i niespokojnie przewracał się z boku na bok. Dręczył go okropny sen. Miał się ścigać z pręgowanym wężem i zieloną wiewiórką, ale nie był w stanie ruszyć się z miejsca. Zwierzęta śmiały się z niego i śmiały, i śmiały…

Zaspany Benni otworzył oczy. Na niebie pojawił się błysk.

Benni właściwie go nie zauważył.

– Nie chcę zawsze być ostatni – pociągnął nosem i obrócił się do ściany.

Kilka domów dalej przy oknie siedziała Ida. Nie mogła spać. Za bardzo była zdenerwowana. Jutro miała iść do nowej szkoły. Ciekawe, czy szybko znajdzie tam przyjaciół?

O, znowu spadająca gwiazda. Szybciutko, już po raz siódmy, pomyślała o tym, jak bardzo chciałaby, polubić nową szkołę.

Rozdział 2„Ciocia Elfriiiiida!”

Szkoła Winterstone mieściła się w starym ceglanym budynku z dwiema okrągłymi wieżyczkami po obu stronach biegnących środkiem schodów. Tuż nad wejściem znajdowało się biuro dyrektora Herberta Siegmanna. Tak jak zawsze pierwszego dnia nowego roku szkolnego, stał przy oknie i obserwował spieszących się uczniów. Rozpoczął się nowy rok! Dyrektor miał nadzieję, że będzie spokojny.

Na widok dzieci stojących przed bramą szkoły Idę opuściła odwaga. Dziewczynki i chłopcy stali obok siebie, jakby tworząc mur. Głośno się przy tym przekrzykiwali.

– Na pewno mówią o mnie – pomyślała Ida. Wcisnęła mocniej kciuki pod szelki plecaka i odrzuciła warkocze do tyłu. Mama wplotła jej we włosy koraliki i zawiązała jedwabne wstążki. Jako mistrzyni sztuki fryzjerskiej zawsze miała jakieś nowe pomysły. Dziś rano warkocze z koralikami jeszcze się Idzie podobały, ale teraz nie była już tego taka pewna. Zaczęła się obawiać uwag innych dzieci.

– Ty, Indianka! – to były pierwsze słowa, jakie usłyszała. Wypowiedziała je blondynka z długimi włosami i plecakiem w księżniczki. Otaczały ją trzy inne dziewczynki.

– To ty jesteś ta nowa? – zapytała jedna z nich.

Ida przełknęła ślinę.

Blondynka podniosła głowę.

– Nie przedstawisz się?

Ida nie była w stanie wykrztusić nawet jednego słowa. Klucha, jaką miała w gardle, była po prostu za duża.

– No to nazwiemy cię po prostu „ciocia Elfrida” – roześmiała się tamta. Jej ton był fałszywy i nieprzyjemny.

– Jestem Ida – powiedziała szybko Ida, ale pozostałe dziewczyny zdążyły już podchwycić przezwisko.

– Ciocia Elfriiiida, ciocia Elfriiiida – wołały.

Ich blond przywódczyni wskazała palcem na prążkowane rajstopy, które Ida nosiła pod krótkimi spodenkami.

– Tak na marginesie: masz strasznie wieśniackie rajstopy.

Jej trzy towarzyszki znowu zaczęły chichotać.

Ida nie wiedziała, co odpowiedzieć. W jej starej szkole wszystkie dziewczynki chodziły tak ubrane. Miriam miała nawet dokładnie takie same rajstopy. Ale tu najwyraźniej trzeba było być księżniczką w diademie, w sukieneczce i baletkach. Sorry, to nie dla niej.

Ida minęła grupkę i, wściekła, ruszyła po schodach na górę. Wiedziała, że jej klasa jest na pierwszym piętrze. Dyrektor powiedział jej to już tamtego dnia, kiedy mama zapisywała ją do szkoły.

Przeszła długim korytarzem, minęła automat z napojami i otworzyła drzwi do klasy. Przy jednym ze stołów w środkowym rzędzie siedział chłopak w kraciastej koszuli. Nawet nie podniósł wzroku, gdy Ida cisnęła plecakiem o podłogę.

– Dobry – mruknęła.

– Good morning – odburknął, dalej zagłębiony w swoim komiksie.

Ida rzuciła okiem na jego lekturę: ogromne zielone monstrum szalało w wąwozach ulic Nowego Jorku.

Po chwili chłopiec, już trochę bardziej zainteresowany, uniósł głowę.

– Ty jesteś ta nowa?

– Tak – zmarszczyła nos Ida. – Mogę usiąść obok ciebie?

– Jak chcesz – mruknął i odsunął się odrobinę na bok.

– Mam na imię Ida – powiedziała i dokładniej przyjrzała się swojemu sąsiadowi z ławki. Czy to nie jest ten chłopak, który wczoraj jeździł na deskorolce przed ich domem?

– Ale możesz do mnie też mówić ciociu Elfrido – dorzuciła ponuro, wyjmując z teczki blok i kredki.

– Mam na imię Benni – odpowiedział chłopak i wyszczerzył zęby. – Ale możesz na mnie mówić Monster.

Klasa stopniowo się zapełniała. Większość przybywała w małych grupkach, rozmawiając. Ida z wysiłkiem próbowała wyłapać jak najwięcej imion.

Chłopak, który w drodze na swoje miejsce trzy razy potknął się o własne nogi, miał na imię Eddie. Olbrzym o imieniu Silas ryczał na cały głos, że w czasie wakacji codziennie chodził na basen i skakał z dziesięciometrowej trampoliny. A ten chłopak w okrągłych okularach chyba ma na imię Maks.

Jakaś strasznie piegowata dziewczynka – czy nie miała czasem na imię Leonie? – taszczyła bardzo starą torbę.

Idzie od prób zapamiętania wszystkich imion zaczęła pękać głowa.

Wtedy do klasy weszła ta pyskata blondynka. Koleżanka niosła jej różowy plecak. Ida wiedziała już, że dziewczynka miała na imię Helena, a wakacje spędziła na południu Francji. Wyglądało na to, że jej rodzina ma w Nicei dom z wielkim tarasem na dachu i z basenem.

Trzy dziewczynki: Finja, Katinka i Anna-Lena otaczały Helenę ciasno niczym dwórki swoją królową. Helena przywitała Idę głośnym „ciocia Elfriiida”, a jej dwór wpadł do klasy, chichocząc.

Ida spłonęła rumieńcem. Spuściła głowę i zaczęła grzebać w torbie. Tych, którzy weszli potem, już nie widziała. Dopiero kiedy rozległ się dzwonek i w tym samym momencie ktoś głośno trzasnął drzwiami, podniosła znowu głowę.

W klasie stał dyrektor w towarzystwie jakiejś pani.

W mgnieniu oka zapadła cisza. Nawet ta pyskata blondynka trzymała buzię na kłódkę.

Pan Siegmann był ubrany w ciemny garnitur, liliową koszulę i krawat, a kobieta obok niego miała czarne kręcone włosy. Włożyła kolorową spódnicę w gwiazdy, sięgającą niemal do ziemi. Jej oczy błyszczały wyczekująco.

Pan dyrektor podniósł do góry ręce.

– Pozwólcie, że wam przedstawię waszą nową wychowawczynię. To jest panna Cornfield. Panna Cornfield urodziła się w Szkocji, ale mieszka u nas już od wielu lat.

Nikt nie odezwał się ani słowem. Wszyscy przyglądali się nowej nauczycielce, która rozejrzała się z uśmiechem po klasie.

W końcu siedzący całkiem z przodu chłopak w czapeczce z włóczki strzelił palcami.

– A co z panem Finke? – spytał. – Przecież to on miał być dalej naszym wychowawcą.

– Pan Finke musiał się przenieść z powodu choroby w rodzinie – odpowiedział pan Siegmann, spoglądając na niego surowo. – Natychmiast proszę zdjąć tę czapkę.

Chłopiec, burcząc pod nosem, wsunął czapkę na półkę pod blatem swojej ławki.

– To jest Czoko – szepnął Benni. – Tak go nazywamy, bo cały czas pije napój czekoladowy.

Włosy chłopaka też miały kolor czekolady, więc Ida uznała, że to przezwisko bardzo do niego pasuje.

– A te dwie za nami? – spytała Benniego. Tamte dziewczynki siedziały bardzo blisko siebie i szeptały między sobą z obcym akcentem.

– To Sibel i Hatice – wyszeptał w odpowiedzi.

Dyrektor wygiął w dół kąciki ust i odchrząknął.

– Ponieważ panna Cornfield jest w naszej szkole nowa, będę odtąd często zaglądał na wasze lekcje. – Zaczął skubać swój krawat. – Jako wsparcie. – Odkaszlnął. – Ale jestem pewien, że wszyscy się dogadacie.

Dyrektor chciał już odejść, gdy na parapecie zauważył niewielką zieloną konewkę z plastiku.

– Och, szukałem jej po całej szkole. Muszę koniecznie natychmiast podlać moje kalarepki.

Klasa zachichotała. Widok pana dyrektora w eleganckim garniturze i z konewką w ręku był bardzo zabawny. Pan Siegmann chętnie brał udział w konkursach ogrodniczych, na przykład na najwyższy słonecznik albo największą dynię. Najwyraźniej teraz na tapecie były kalarepy.

Dyrektor opuścił klasę, a panna Cornfield energicznie zwichrzyła dłonią loki. Sprawiała wrażenie wesołej i żwawej. Podeszła do okna, przejrzała się w szybie i poprawiła włosy.

– Ma ktoś lusterko? – zapytała głośno, a Helena natychmiast sięgnęła do swojego plecaka w księżniczki.

– Proszę bardzo – podała lusterko nauczycielce, dygając.

– Dziękuję, Heleno.

Ida zdziwiła się, że panna Cornfield od razu zwróciła się do nicejskiej szpanerki po imieniu. Czyżby się już znały? A może panna Cornfield nauczyła się na pamięć imion wszystkich uczniów w klasie? Tylko skąd wiedziała, kto jest kim?

Panna Cornfield przysiadła na blacie i zdjęła buty. Paznokcie u stóp miała pomalowane na różne kolory. Przeciągając powoli grzebieniem po czarnych lokach, uśmiechnęła się do klasy.

– Muszę was przeprosić, ale dzisiejszy poranek był odrobinę chaotyczny. Dopiero przedwczoraj się dowiedziałam, że będę tu pracować. Musiałam ogarnąć parę rzeczy – pokiwała palcami u nóg.

– Mega! – szepnął Benni do Idy.

Kiwnęła głową. Miał rację.

– Jak właśnie usłyszeliście – ciągnęła panna