Sztuka wzbogacania się

Wstęp

Ta książka jest w swoim założeniu pragmatyczna, nie filozoficzna; praktyczny podręcznik, nie rozprawa na temat teorii. Jest ona przeznaczona dla kobiet i mężczyzn, dla których najbardziej pilną potrzebą są pieniądze; dla ludzi, którzy chcą najpierw się wzbogacić, a filozofować później. Jest ona dla tych, którzy do tej pory nie znaleźli ani czasu, ani środków, ani sposobności, by zagłębić się w teorie metafizyki, ale pragną rezultatów i skłonni są wykorzystać wnioski naukowe jako podstawę do działania, nie wnikając w cały proces, dzięki któremu wnioski te zostały wysnute.

Od czytelnika oczekuję, że da on wiarę zasadniczym stwierdzeniom zawartym w tej książce, dokładnie tak, jak by to miało miejsce w ogłoszonych przez Marconiego lub Edisona stwierdzeniach dotyczących praw rządzących prądem elektrycznym, i udowodni ich prawdziwość poprzez działanie według nich — bez cienia lęku czy zwątpienia. Każdy mężczyzna lub kobieta, którzy postąpią w ten sposób, z pewnością staną się bogaci, gdyż nauka tutaj zawarta jest bardzo precyzyjna, a wszelkie błędy są wykluczone. Niemniej dla tych, którzy pragną zbadać teorie filozoficzne, by w ten sposób zdobyć logiczną podstawę, potrzebną, by uwierzyć, zacytuję tu pewne autorytety.

Monastyczna teoria wszechświata, która mówi, że Jedność jest Wszystkim i Wszystko jest Jednością, że jeden Byt przejawia się w pozornie wielu elementach świata materialnego, wywodzi się z religii hinduistycznej i przez ostatnie dwieście lat stopniowo pozyskała sobie miejsce w myśli świata zachodniego. Jest ona fundamentem wszystkich orientalnych filozofii oraz tych stworzonych przez Descartesa, Spinozę, Leibnitza, Schopenhauera, Hegla oraz Emersona.

Czytelnik, który chciałby zgłębić te filozoficzne fundamenty, powinien przeczytać Hegla oraz Emersona.

Wszystkie przemyślenia zawarte w tej książce przekazane są prostym językiem, by były czytelne i zrozumiałe dla każdego. Przedstawiony tutaj plan działania został wyprowadzony z wniosków filozoficznych; jest gruntownie sprawdzony w praktyce, innymi słowy — działa. Jeżeli czytelnik pragnąłby dowiedzieć się, w jaki sposób wnioski te zostały wyciągnięte, powinien przeczytać dzieła autorów wspomnianych powyżej, jeśli jednak chodzi mu o wykorzystanie ich filozofii w praktyce, powinien przeczytać tę książkę i postępować dokładnie według informacji w niej zawartych.

Autor

Rozdział 1Prawo do bogactwa

Cokolwiek by powiedzieć w pochwale biedy, fakt pozostaje faktem, że nie da się prowadzić pełnego, udanego życia, jeśli nie jest się zamożnym. Żaden człowiek nie jest w stanie osiągnąć pełni rozwoju swego talentu czy życia duchowego, jeśli nie posiada odpowiedniej ilości środków finansowych; by odkryć duszę czy rozwinąć talent — potrzeba użycia wielu rzeczy, a żeby je zdobyć, niezbędne są pieniądze do ich zakupu.

Człowiek rozwija swój umysł, duszę i ciało poprzez robienie użytku z rzeczy, a społeczeństwo jest zorganizowane w taki sposób, że człowiek musi mieć odpowiednią ilość pieniędzy, by stać się posiadaczem tych rzeczy, dlatego podstawą wszelkiego rozwoju człowieka musi być nauka o zdobywaniu bogactwa.

Celem każdego życia jest rozwój; wszystko, co żyje, ma niezaprzeczalne prawo do osiągnięcia takiego stopnia rozwoju, jaki jest w stanie osiągnąć.

Prawo człowieka do życia oznacza prawo do swobodnego, niczym nieograniczonego używania rzeczy, które mogą okazać się konieczne do jego pełnego umysłowego, duchowego i fizycznego rozwoju; innymi słowy — jego prawo do bogactwa.

Nie zamierzam w tej książce pisać o bogactwie w znaczeniu przenośnym; bycie naprawdę bogatym nie oznacza bowiem poprzestawania na rzeczach małych i bycia z nich zadowolonym. Żaden człowiek nie powinien być zadowolony z małych rzeczy, jeśli stać go na zdobycie rzeczy dużo większych i cieszenie się nimi. Celem Natury jest postęp i rozwój życia — i każda jednostka ludzka powinna posiadać wszystko to, co może przyczynić się do wzrostu siły, elegancji, piękna i bogactwa życia; zadowalanie się rzeczami małymi jest grzechem.

Człowiek, który posiada wszystko, co chciałby mieć w życiu, i żyje pełnią życia, jest bogaty; jednak nie jest możliwe wejście w posiadanie tego, czego się pragnie, bez dużej ilości pieniędzy. Życie posunęło się naprzód i stało się tak złożone, że nawet najprostsi ludzie potrzebują znacznej ilości środków, by prowadzić życie chociaż zbliżone do kompletnego i spełnionego. Naturalny jest fakt, że człowiek dąży do pełnego wykorzystania swego potencjału i osiągnięcia tego, na co go naprawdę stać; ta chęć, by wykorzystać wrodzone możliwości, jest cechą dziedziczną ludzkiej natury; nie możemy powstrzymać dążenia do bycia tym, kim chcemy. Sukces w życiu to stanie się tym, kim chcesz być; a jedyna droga do tego wiedzie przez wykorzystanie rzeczy materialnych, do których dostęp otwiera bogactwo. Dlatego zrozumienie nauki o zdobywaniu bogactwa jest podstawą całej wiedzy.

Nie ma nic złego w pragnieniu bycia zamożnym. Chęć posiadania bogactwa jest tylko odzwierciedleniem pragnienia bogatszego, pełniejszego i obfitszego życia, co jest godne pochwały. Człowiek, który nie chce prowadzić obfitszego życia i posiadać wystarczającej ilości środków do zakupu wszystkiego, czego pragnie, jest istotą anormalną.

Są trzy powody, dla których żyjemy; żyjemy dla ciała, żyjemy dla umysłu i żyjemy dla duszy. Żaden z nich nie jest lepszy czy bardziej wzniosły od drugiego; wszystkie one są w podobny sposób pożądane i żaden z nich nie jest pełny, jeśli pozostałe są pozbawione pełni istnienia i wyrazu. Nie jest właściwe i godne życie tylko dla duszy, z zaprzeczeniem ciała czy umysłu, tak samo, jak nie jest właściwe życie tylko dla umysłu, z pominięciem ciała i duszy.

Wszystkim nam są dobrze znane ohydne konsekwencje życia tylko dla ciała, z zaprzeczeniem umysłu i duszy; i każdy z nas jet świadomy, że życie oznacza pełnię wyrazu wszystkiego, co człowiek może dać i zyskać poprzez ciało, umysł i duszę. Żaden człowiek nie może być naprawdę szczęśliwy czy zadowolony, jeśli jego ciało nie żyje w pełni w każdym aspekcie, to samo odnosi się również do umysłu i ducha. Gdziekolwiek pojawia się niewykorzystana możliwość lub funkcja, tam mamy do czynienia z niezaspokojoną potrzebą. Potrzeba jest możliwością szukającą wyrazu lub funkcją szukającą zastosowania.

Ciało nie może w pełni funkcjonować bez pożywienia, wygodnego ubrania, ciepłego schronienia i wolności od nadmiernego trudu. Odpoczynek i regeneracja są również niezbędne do życia fizycznego.

Umysł człowieka nie może w pełni się rozwinąć i funkcjonować bez książek i czasu na ich zgłębianie, bez możliwości podróżowania i obserwacji czy bez intelektualnego towarzystwa.

Umysł potrzebuje intelektualnej rozrywki i otoczenia, w którym znajdzie wszystkie dzieła sztuki i piękne przedmioty, którymi może się cieszyć i je podziwiać.

By żyć w pełni w aspekcie duchowym, człowiek potrzebuje miłości, a miłość jest pozbawiona wyrazu przez biedę.

Największym szczęściem człowieka jest obdarowywanie zyskami tych, których kocha; miłość znajduje swój naturalny i spontaniczny wyraz w dawaniu. Człowiek, który nie posiada niczego, czym mógłby obdarować drugą osobę, nie da rady wypełnić roli męża czy ojca, nie sprawdzi się również jako obywatel czy jako jednostka ludzka w ogólnym rozumieniu. Używanie rzeczy materialnych jest kluczem do osiągnięcia pełni życia ciała oraz rozwoju umysłu i duszy. Osiągnięcie bogactwa jest więc sprawą nadrzędną.

Jest więc rzeczą absolutnie prawidłową, że człowiek pragnie być bogaty, każda normalna jednostka ludzka podziela to pragnienie i nie może mu zapobiec. Jest również rzeczą prawidłową, by poświęcić swoją uwagę Nauce o Zdobywaniu Bogactwa, gdyż jest ona najbardziej wzniosłą i konieczną ze wszystkich nauk. Jeśli się ją zaniedba, zaniedba się również obowiązek względem siebie, Boga i ludzkości; nie można bowiem bardziej przysłużyć się Bogu i ludzkości, niż poprzez pełne wykorzystanie swojego potencjału.

Rozdział 2Istnieje nauka o zdobywaniu bogactwa

Istnieje Nauka o Zdobywaniu Bogactwa i jest ona nauką ścisłą, tak jak algebra czy arytmetyka. Istnieją pewne prawa rządzące procesem zdobywania bogactwa; jeśli człowiek zdecyduje się ich nauczyć i przestrzegać, to stanie się bogaty z matematyczną wręcz pewnością.

Posiadanie pieniędzy i własności jest rezultatem pewnego schematu postępowania; ci, którzy postępują w Pewien Sposób — celowo lub przez przypadek — stają się bogaci; natomiast ci, których działania odbiegają od tego Pewnego Sposobu, pozostają biedni — bez względu na to, jak ciężko pracują i jak bardzo są uzdolnieni.

Jest prawem naturalnym, że podobne przyczyny zawsze wywołują podobne skutki, dlatego każdy mężczyzna lub kobieta, którzy nauczą się działać w pewien odpowiedni sposób, staną się nieodmiennie bogaci.

To, że stwierdzenia te są prawdziwe, można udowodnić za pomocą następujących faktów:

Stawanie się bogatym nie zależy od środowiska, ponieważ gdyby tak było, to wszyscy ludzie z danego sąsiedztwa stawaliby się zamożni; mieszkańcy danego miasta byliby bogaci, podczas gdy ci zamieszkujący inne miejscowości pozostaliby biedni.

Gdziekolwiek można zaobserwować bogatych i biednych żyjących obok siebie, często zaangażowanych w te same zajęcia, mamy do czynienia z tym samym środowiskiem. Gdy dwie osoby znajdują się w tej samej społeczności lokalnej i wykonują tę samą działalność, i jedna z nich staje się bogata, podczas gdy druga pozostaje biedna, jednoznacznie ukazuje to, iż stawanie się zamożnym nie jest w głównej mierze sprawą środowiska. To prawda, że niektóre środowiska mogą być bardziej sprzyjające niż inne, ale gdy dwoje ludzi zaangażowanych w to samo zajęcie znajduje się w tym samym środowisku i jedno z nich zdobywa bogactwo, podczas gdy drugie bankrutuje, wskazuje to na to, że stawanie się bogatym jest rezultatem postępowania w Pewien Sposób.

Ponadto zdolność do działania w pewien sposób nie jest zależna od posiadanego talentu, ponieważ wielu uzdolnionych ludzi żyje w biedzie, podczas gdy inni, posiadający bardzo niewiele talentu, osiągają stan zamożności.

Obserwując ludzi, którzy stali się bogaci, szybko można dojść do wniosku, że są oni w każdym aspekcie przeciętni i nie posiadają jakichś szczególnych uzdolnień, wyróżniających ich spośród ogółu. Jest rzeczą oczywistą więc, że nie stają się oni bogaci, ponieważ są w posiadaniu szczególnych uzdolnień, którymi nie dysponują inni, ale jest to związane z tym, że działają oni zgodnie z Pewnym Sposobem.

Duży majątek nie jest rezultatem oszczędzania czy rozrzutności; wielu skąpych ludzi żyje w biedzie, podczas gdy rozrzutni często stają się bogaci.

Nie jest on także związany z robieniem tego, czego inni nie zdołali wykonać, ponieważ dwóch ludzi zaangażowanych w to samo przedsięwzięcie często wykonuje dokładnie te same czynności i tylko jeden z nich staje się bogaty.

Z powyższych przykładów należy wywnioskować, że stawanie się bogatym jest rezultatem działania w Pewien Sposób.

Jeśli tak się dzieje i podobne przyczyny wywołują podobne skutki, to każdy człowiek, który potrafi działać według tego sposobu, może stać się bogaty — i cały ten proces można zakwalifikować jako dziedzinę nauk ścisłych.

W tym miejscu pojawia się pytanie, czy Pewien Sposób nie okaże się tak trudny, że jedynie garstka ludzi będzie w stanie według niego postępować. Jeśli chodzi o zdolności wrodzone, to nie może to być prawdą, gdyż utalentowani ludzie stają się bogaci tak samo jak tępacy; ludzie wysoce inteligentni stają się bogaci tak samo, jak i głupcy; ludzie fizycznie silni zdobywają bogactwo w podobny sposób, jak słabi i schorowani.

Pewien stopień zdolności do myślenia i rozumienia oczywiście jest rzeczą niezbędną, ale jeśli chodzi o naturalne zdolności, każdy człowiek, który dysponuje rozumem pozwalającym na czytanie i zrozumienie tych słów, z pewnością jest w stanie zdobyć bogactwo.