Uprowadzony

AKCJA, AKCJA I JESZCZE RAZ AKCJA!

Życiem Reachera, „jeźdźca znikąd”, rządzi przypadek. Tym razem znalazł się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie.

Udzielenie pomocy przypadkowo spotkanej kobiecie kończy się dla niego fatalnie – oboje zostają uprowadzeni, w biały dzień, w centrum Chicago. Skuty kajdankami, wepchnięty do dusznej ciężarówki i wieziony w nieznanym kierunku były oficer żandarmerii wojskowej próbuje odgadnąć motywy i plany porywaczy. Prawdopodobnie są związane z jego towarzyszką niedoli, upartą i lubiącą stawiać na swoim Holly Johnson. Agentką FBI, córką generała zajmującego najwyższe stanowisko w amerykańskiej armii i chrześnicą… samego prezydenta. O cokolwiek chodzi porywaczom, nie mają pojęcia, że z Reacherem się nie zadziera.

LEE CHILD

Brytyjski pisarz, od 1998 r. mieszkający w Nowym Jorku. W 2009 r. wybrany na prezesa stowarzyszenia Mystery Writers of America. W Wielkiej Brytanii studiował prawo, potem pracował w teatrze i telewizji Granada. Zwolniony po 18 latach w wyniku restrukturyzacji, zainwestował w karierę literacką. W 1997 r. ukazała się jego pierwsza powieść – Poziom śmierci. Zdobyła Anthony Award za najlepszy debiut kryminalny i zapoczątkowała serię thrillerów ze wspólnym bohaterem, byłym żandarmem wojskowym Jackiem Reacherem, do której należą m.in.: Echo w płomieniach, Siła perswazji, Jednym strzałem (zekranizowane jako Jack Reacher z Tomem Cruise’em w roli tytułowej), Elita zabójców, Jutro możesz zniknąć, 61 godzin, Czasami warto umrzeć, Ostatnia sprawa, Nigdy nie wracaj (Tom Cruise ponownie wcielił się w Reachera w ekranizacji tej powieści), Zmuś mnie, Sto milionów dolarów czyNocna runda.

leechild.com

Tego autora

Jack Reacher

POZIOM ŚMIERCI

UPROWADZONY

WRÓG BEZ TWARZY

PODEJRZANY

ECHO W PŁOMIENIACH

W TAJNEJ SŁUŻBIE

SIŁA PERSWAZJI

NIEPRZYJACIEL

JEDNYM STRZAŁEMwydanie specjalne z opowiadaniem „Nowa tożsamość Jamesa Penneya”

BEZ LITOŚCI

ELITA ZABÓJCÓW

NIC DO STRACENIA

JUTRO MOŻESZ ZNIKNĄĆ

61 GODZIN

CZASAMI WARTO UMRZEĆ

OSTATNIA SPRAWAwydanie specjalne z opowiadaniem „Drugi syn”

POSZUKIWANY

NIGDY NIE WRACAJ

SPRAWA OSOBISTA

ZMUŚ MNIE

STO MILIONÓW DOLARÓW

ADRES NIEZNANY

NOCNA RUNDA

CZAS PRZESZŁY

oraz

NAJLEPSZE AMERYKAŃSKIE OPOWIADANIA KRYMINALNE 2010(współautor)

Tytuł oryginału:

DIE TRYING

Copyright © Lee Child 1998

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2019

Polish translation copyright © Paulina Braiter 2004, 2012

Książka wydana także pod tytułem Umrzeć próbując

Redakcja: Beata Słama

Zdjęcia na okładce: Johnny Ring (postać), Shutterstock.com (tło)

Projekt okładki oryginalnej: Stephen Mulcahey

Opracowanie graficzne okładki polskiej: Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

ISBN 978-83-8125-585-1

WydawcaWYDAWNICTWO ALBATROS SP. Z O.O.Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawawww.wydawnictwoalbatros.comFacebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, hachi.media

Gdybym miał wymienić wszystko, w czym mi pomogła, powstałaby lista dłuższa niż ta książka.Powiem zatem po prostu:dla mojej żony Jane. Dziękuję.

1

Nathana Rubina zabiła odwaga. Nie długotrwała, stanowcza odwaga, dzięki której zdobywa się medale na wojnie, lecz nagły przebłysk, oślepiający ułamek sekundy, który sprawia, że człowiek ginie na ulicy.

Wyszedł z domu wcześnie, jak to robił przez sześć dni w tygodniu, pięćdziesiąt tygodni w roku. Skromne śniadanie, odpowiednie dla krępego, pulchnego mężczyzny, który mimo przekroczonej czterdziestki stara się utrzymać formę. Długa wędrówka wyłożonymi wykładziną korytarzami domu nad jeziorem, odpowiedniego dla mężczyzny, który w każdy z trzystu dni pracy zarabia tysiąc dolarów. Kciuk dotyka przycisku otwierającego drzwi garażu, przekręcenie kluczyka uruchamia cichy silnik drogiego importowanego samochodu. Płyta ląduje w szczelinie odtwarzacza, wóz skręca tyłem na żwirowy podjazd. Zwolnienie hamulca, cichy szczęk skrzyni biegów, wciśnięcie pedału gazu – tak oto rozpoczęła się ostatnia, krótka jazda jego życia. Szósta dwadzieścia dziewięć rano. Poniedziałek.

Przez całą drogę do pracy miał zielone światła. To właśnie stało się jedną z przyczyn jego zgonu, bo gdy wjechał w osłonięte miejsce za budynkiem, do końca preludium Fugi b-moll Bacha brakowało jeszcze trzydziestu ośmiu sekund. Nathan Rubin wysłuchał jej do ostatniego grzmotu organów. Oznaczało to, że gdy wysiadł z samochodu, trzej mężczyźni znaleźli się dość blisko, by mógł do pewnego stopnia zinterpretować ich działanie. Zerknął na nich, a oni jednocześnie odwrócili wzrok i zmienili kurs, razem, niczym tancerze lub żołnierze. Nathan Rubin ruszył w stronę budynku, potem jednak zatrzymał się i obejrzał przez ramię. Trzej mężczyźni stali przy jego samochodzie. Sprawdzali drzwi.

– Hej! – krzyknął.

Był to krótki uniwersalny okrzyk zdumienia, gniewu i wyzwania, odruchowy dźwięk, jaki wydaje uczciwy naiwny obywatel, gdy dzieje się coś niespodziewanego. Instynktowna reakcja, która staje się przyczyną śmierci uczciwego naiwnego obywatela.

Nathan ruszył do wozu. Tamci mieli przewagę trzy do jednego, ale racja była po jego stronie, co sprawiło, że napiął mięśnie w nagłym przypływie pewności siebie. Szedł w ich stronę, był oburzony, czuł się sprawny i groźny.

Cóż za złudzenie. Miękki mieszkaniec przedmieścia w żadnym razie nie zdołałby sobie poradzić w podobnej sytuacji. Jego sprawność pochodziła wyłącznie z siłowni i nie miała znaczenia. Twarde mięśnie brzucha poddały się po pierwszym brutalnym ciosie. Głowa skoczyła w przód i w dół, twarde kostki zmiażdżyły wargi i strzaskały zęby. Mocne ręce pochwyciły go i przytrzymały w powietrzu, jakby nic nie ważył. Wyrwano mu z ręki kluczyki, poczuł ogłuszające uderzenie w ucho. Do ust napłynęła mu krew. Wylądował na asfalcie, ciężkie buty zaczęły kopać go w plecy, potem w brzuch i w głowę. Jego umysł spowiła czerń, niczym ekran telewizora w samym środku burzy. Świat po prostu zniknął, zwinął się, tworząc cienką, rozżarzoną linię, a potem zgasł.

I tak Nathan umarł z powodu ułamka sekundy szaleńczej odwagi. Ale nie wtedy. Umarł znacznie później, gdy po ułamku sekundy odwagi nastąpiły długie godziny panicznego, dławiącego strachu, a potem ciągnące się w nieskończoność minuty obłąkańczej, rozwrzeszczanej paniki.

* * *

Jacka Reachera ocaliła ostrożność. Ostrożność przywołana przez słabe echo z przeszłości. Miał bogatą przeszłość, a echo pochodziło z jej najgorszej części.

Odsłużył trzynaście lat w wojsku i tylko raz został ranny – nie kulą, lecz odłamkiem kości szczęki sierżanta piechoty morskiej. Stacjonował wówczas w Bejrucie, w bazie amerykańskiej koło lotniska. Na ulicy wybuchła bomba ukryta w ciężarówce. Reacher stał przy bramie, sierżant piechoty morskiej był sto metrów bliżej wybuchu. Nie zostało z niego nic poza tym odłamkiem kości, który uderzył stojącego sto metrów dalej Reachera i niczym pocisk przebił mu brzuch. Wojskowy chirurg, który zszywał ranę, powiedział później, że Reacher miał szczęście, bo prawdziwa kula w jamie brzusznej byłaby jeszcze gorsza. To właśnie echo usłyszał teraz Reacher i bardzo uważał na każde słowo, ponieważ trzynaście lat później stał bez ruchu, a z odległości pięciu centymetrów celowano mu z pistoletu prosto w brzuch.

Pistolet, dziewięciomilimetrowy automat, nowiusieńki, naoliwiony, trzymany nisko, wymierzono wprost w starą bliznę. Facet, który go trzymał, chyba wiedział, co robi. Broń była odbezpieczona, lufa nawet nie drgnęła, zero napięcia, palec na spuście gotowy do wykonania ruchu. Reacher dostrzegł to natychmiast. Skupił uwagę na tym palcu.

Stał obok kobiety, trzymał ją pod rękę. Nigdy wcześniej jej nie widział. Kobieta wpatrywała się w identyczny dziewięciomilimetrowy pistolet, z którego celowano w jej brzuch. Jej napastnik był bardziej spięty niż ten Reachera. Wydawał się niespokojny, zdenerwowany, jego broń drżała. Miał obgryzione paznokcie. Mały nerwus. Cała czwórka stała na ulicy, troje niczym posągi, czwarty lekko przestępował z nogi na nogę.

Znajdowali się w Chicago, w centrum miasta, na ruchliwym chodniku, w poniedziałek, w ostatni dzień czerwca. Jasne słońce, ładny, słoneczny, letni dzień. Wszystko wydarzyło się w ułamku sekundy, w sposób, którego nie dałoby się przygotować nawet przez milion lat. Reacher spacerował ulicą, donikąd się nie wybierał, nie szedł ani szybko, ani wolno. Miał właśnie minąć wyjście z pralni chemicznej, gdy drzwi otworzyły mu się tuż przed nosem i na chodnik pod jego stopy upadła stara metalowa kula. Reacher podniósł wzrok i zobaczył stojącą w drzwiach kobietę. Niewiele brakowało, a upuściłaby dziewięć worków z pralni. Dobiegała trzydziestki – ciemnowłosa, spokojna, ładna, ubrana w dość drogie ciuchy. Coś było nie tak z jej nogą, musiała doznać jakiegoś urazu. Jej dziwna postawa świadczyła o tym, że cierpi. Popatrzyła na niego prosząco. Odpowiedział spojrzeniem mówiącym: nie ma sprawy, i podniósł kulę. Jedną ręką odebrał kobiecie worki, drugą wręczył kulę. Torby zarzucił na ramię, czując, jak dziewięć drucianych wieszaków wrzyna mu się w palec. Kobieta oparła kulę o chodnik i wsunęła przedramię w specjalny wygięty uchwyt. Reacher podał jej rękę, zawahała się, po czym skinęła głową zawstydzona, a on wziął ją pod ramię i odczekał chwilkę. Wiedział, że pomaga, ale czuł się dziwnie. Odwrócili się razem, by odejść. Reacher sądził, że przejdzie z nią kilka kroków, aż kobieta odzyska panowanie nad sobą, potem puści jej rękę i odda ubrania. Jednak kiedy się odwrócił, ujrzał tuż przed sobą dwóch mężczyzn, którzy trzymali w rękach pistolety samopowtarzalne kalibru dziewięć milimetrów.

Cała czwórka zamarła, stojąc twarzą w twarz, parami, niczym cztery osoby jedzące razem kolację w ciasnej loży w restauracji. Dwaj trzymający broń mężczyźni byli biali, dobrze odżywieni, zachowywali się z lekką, wojskową precyzją. Byli też trochę do siebie podobni – średni wzrost, krótkie brązowe włosy, potężne muskularne dłonie. Wielkie bezmyślne twarze, nieciekawe różowe rysy, napięcie w twardych oczach. Nerwowy facecik był niższy, zupełnie jakby większość energii zużywał na martwienie się. Obaj mieli na sobie koszule w kratę i popelinowe kurtki. Stali tuż obok siebie. Reacher, który znacznie przewyższał wszystkich wzrostem, mógł się rozejrzeć, patrząc nad ich głowami. Stał jednak zaskoczony, z ubraniami kobiety zarzuconymi na ramię. Kobieta wspierała się na kuli, milczała. Dwaj mężczyźni celowali do nich z broni. Reacherowi wydawało się, że stoją tak bardzo długo, wiedział jednak, że to mylące uczucie. Prawdopodobnie minęło zaledwie półtorej sekundy.

Mężczyzna stojący naprzeciwko Reachera był chyba przywódcą. Spokojnie wodził wzrokiem od Reachera do kobiety. W końcu machnął bronią, wskazując krawężnik.

– Do wozu, suko – polecił. – I ty, dupku.

Mówił z naciskiem, lecz cicho, władczo, praktycznie bez akcentu, może z odrobiną kalifornijskiego. Przy krawężniku czekał samochód – wielki, czarny, drogi wóz. Kierowca pochylał się nad przednimi siedzeniami, wyciągając rękę, starał się zwolnić zamek w drzwiach. Mężczyzna stojący naprzeciwko Reachera znów machnął bronią. Reacher nawet nie drgnął. Spojrzał w prawo, w lewo i uznał, że ma jeszcze półtorej sekundy, by dokonać wyboru. Dwaj faceci z pistoletami automatycznymi niespecjalnie go martwili. Z powodu prania dysponował wprawdzie tylko jedną wolną ręką, uznał jednak, że bez trudu załatwi ich obu. Problemy kryły się obok i za jego plecami. Zerknął w okno pralni, korzystając z niego niczym z lustra. Dwadzieścia metrów dalej chodnikiem przelewał się gęsty tłum. Kilka zbłąkanych pocisków z łatwością znalazłoby cel. Bez dwóch zdań. Oto problem za jego plecami. Problem obok to nieznana kobieta. Nie miał pojęcia, jak zachowa się w takiej sytuacji. Ma niesprawną nogę, z pewnością zareaguje z opóźnieniem, będzie poruszała się powoli. Nie zamierzał wdawać się w bójkę, nie w tym otoczeniu, nie z kimś takim u boku.

Mężczyzna mówiący z lekkim kalifornijskim akcentem chwycił przegub Reachera, obciążony dziewięcioma workami z praniem. Pociągnął go do samochodu. Palec wskazujący nadal czekał na swoją chwilę, Reacher obserwował go kątem oka. Puścił rękę kobiety, podszedł do wozu, cisnął worki na tylne siedzenie i wsunął się za nimi. Kobieta wylądowała obok niego, potem do środka wgramolił się nerwusek i zatrzasnął drzwi. Przywódca usiadł z przodu, po prawej. Trzasnął drzwiami. Kierowca pchnął dźwignię biegów i samochód potoczył się cicho ulicą.

* * *

Kobieta jęczała z bólu. Reacher domyślił się, że nerwusek wbija jej broń między żebra. Przywódca tkwił odwrócony na przednim siedzeniu. Uzbrojoną w pistolet dłoń opierał na skórzanym zagłówku, celując wprost w pierś Reachera. To był glock 17. Reacher wiedział o nim wszystko. Oceniał prototyp pod kątem przydatności dla swojej jednostki – takie otrzymał zadanie podczas okresu rekonwalescencji w Bejrucie. Glock to niewielka solidna broń, niecałe dziewiętnaście centymetrów długości, od iglicy po koniec lufy, dostatecznie długa, by utrzymać celność. Reacher trafiał z niego w pinezki z odległości dwudziestu pięciu metrów. Pistolet ten strzelał całkiem solidnymi pociskami, ponadsiedmiogramowymi, które wyrzucał z prędkością ponad tysiąca dwustu kilometrów na godzinę. Siedemnaście pocisków w magazynku, stąd nazwa. Był lekki – mimo swej siły rażenia ważył raptem siedemset trzy gramy. Najważniejsze części zrobiono ze stali, resztę z plastiku, czarnego poliwęglanu, jak w drogim aparacie fotograficznym. Doskonała robota.

Jednak Reacher jakoś go nie polubił i uznał, że nie spełnia wyspecjalizowanych wymagań jego jednostki. Zalecił odrzucenie kontraktu i zamiast tego oddał głos na berettę 92F. Beretta, także dziewięciomilimetrowa, była o ćwierć kilo cięższa, trzy centymetry dłuższa, miała o dwa pociski mniej w magazynku, lecz jej siła strzału była o dziesięć procent większa niż w glocku. To się liczyło. A poza tym nie zrobiono jej z plastiku. Reacher wybrał berettę, dowódca jednostki zgodził się z jego opinią i przesłał ocenę Reachera dalej. Cała armia poparła tę rekomendację. W tym samym tygodniu, w którym go awansowano i przypięto mu do piersi Srebrną Gwiazdę i Purpurowe Serce, armia zamówiła beretty, choć były droższe, a NATO miało świra na punkcie glocków, i choć Reacher, który niedawno opuścił West Point, jako jedyny wypowiedział się w tej kwestii. Potem przydzielono go gdzie indziej, służył na całym świecie i nie miał już styczności z glockiem 17 – aż do tej chwili. Dwanaście lat później mógł mu się przyjrzeć dokładnie i z bliska.

Odwrócił wzrok od broni, skupiając się na trzymającym ją napastniku. Tuż przy linii włosów jaśniała całkiem niezła opalenizna. Widać, że niedawno odwiedził fryzjera. Kierowca miał wysokie błyszczące czoło, rzednące włosy zaczesane do tyłu, różową, żywą twarz i uśmieszek typowy dla paskudnych facetów, którzy sądzą, że są przystojni. Taka sama tania koszula z supermarketu, taka sama kurtka, takie samo masywne ciało, pewność siebie zabarwiona lekkim zdenerwowaniem. Trzej faceci, wszyscy mieli na oko około trzydziestu, trzydziestu pięciu lat – jeden przywódca, jeden nerwus, jeden spokojny wykonawca. Wszyscy spięci, lecz sprawni, najwyraźniej wykonujący zadanie. Zagadka. Reacher spojrzał ponad lufą glocka w oczy przywódcy, tamten jednak pokręcił głową.

– Bez gadania, dupku – warknął. – Zacznij gadać, to cię zastrzelę. Masz moje słowo. Siedź cicho, a może przeżyjesz.

Reacher mu uwierzył. Gość miał twarde oczy, mocno zaciskał usta. Jechali w milczeniu. Po chwili samochód zwolnił i skręcił na wyboisty betonowy plac. Skierował się za opuszczony budynek przemysłowy. Według szacunków Reachera oddalili się jakieś siedem kilometrów na południe od centrum. Kierowca zatrzymał samochód tak, by jego drzwi znalazły się dokładnie naprzeciwko tylnego wejścia do niewielkiej ciężarówki. Ciężarówka stała samotnie na pustym parkingu – ford econoline, brudnobiały, nie stary, lecz wyraźnie używany. Napis na boku zamalowano niedawno białą farbą, nie do końca pasującą do reszty karoserii. Reacher się rozejrzał. Cały parking wypełniały śmiecie. Dostrzegł porzuconą nieopodal puszkę po farbie i pędzel. W pobliżu nie było nikogo. Pusto. Jeśli ma coś zrobić, to znalazł się we właściwym miejscu, nadeszła też odpowiednia pora. Lecz facet z przodu uśmiechnął się lekko i sięgnął na tył wozu. Lewą ręką złapał Reachera za kołnierz, prawą wbił mu w ucho koniec lufy glocka.

– Siedź spokojnie, dupku – rzucił.

Kierowca wysiadł z samochodu i okrążył maskę. Wyjął z kieszeni kluczyki i otworzył tylne drzwi ciężarówki. Reacher siedział bez ruchu. Wetknięcie pistoletu w ucho to nie najlepszy pomysł – jeśli ofiara nagle szarpnie głową i ją odwróci, pistolet się wysunie, omijając czoło. Wówczas nawet szybka reakcja niewiele pomoże. Niewykluczone, że strzelec zdoła przedziurawić zewnętrzną część ucha ofiary, z pewnością rozwali jej też bębenek, ale nie są to rany śmiertelne. Reacher przez sekundę rozważał swoje szanse, a potem nerwus wyciągnął kobietę z wozu i pchnął w stronę ciężarówki. Kuśtykając i podskakując, pokonała krótki odcinek dzielący jedne drzwi do drugich. Reacher obserwował ją kątem oka. Napastnik odebrał jej torebkę i cisnął do wozu. Wylądowała u stóp Reachera, uderzając ciężko o grubą wykładzinę. Duża torba z pięknej skóry, w środku coś ciężkiego, metalowego. Tylko jedna metalowa rzecz w torbie kobiety mogłaby wylądować tak ciężko. Z nagłym zainteresowaniem znów zerknął na swoją towarzyszkę.

Leżała bezwładnie w ciężarówce, boląca noga wyraźnie jej przeszkadzała. A potem przywódca z przodu pociągnął Reachera w bok i przekazał go nerwusowi. Glocka w uchu zastąpił drugi, wbity pod żebra. Pociągnięto go naprzód, przez parking, na tył ciężarówki, i wepchnięto do środka, gdzie znajdowała się już kobieta. Nerwus pilnował ich obojga, celując z lekko trzęsącego się glocka. Tymczasem przywódca sięgnął do wozu i wyciągnął metalową kulę kobiety. Podszedł do nich i wrzucił ją do środka. Kula z brzękiem rąbnęła o ściankę. Worki z praniem i torebkę zostawił w samochodzie. Z kieszeni kurtki wyjął kajdanki. Jedną bransoletę zatrzasnął na prawym przegubie kobiety, szarpnął nią w bok, chwycił lewą rękę Reachera i zacisnął kajdanki. Potrząsnął nimi, sprawdzając, czy są wystarczająco ciasne. Z głośnym trzaskiem zamknął drzwi ciężarówki z lewej strony. Reacher dostrzegł jeszcze, jak kierowca wylewa coś do samochodu z plastikowych butelek – jasny płyn, silna woń benzyny, jedna butelka z tyłu, jedna z przodu. A potem przywódca zatrzasnął prawe drzwi. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzał Reacher, nim spowiła go ciemność, był kierowca wyciągający z kieszeni pudełko zapałek.

2

Dwa tysiące siedemset dwadzieścia trzy kilometry od Chicago przygotowywano właśnie kwaterę gościnną składającą się z jednego pokoju. Pokoju bardzo niekonwencjonalnie zaprojektowanego, według wskazówek niezwykle dokładnego człowieka, który starannie przemyślał każdy szczegół. Wymagało to dość nietypowych przygotowań.

Pomieszczenie przeznaczono do określonych celów, dla konkretnego gościa. Zarówno cel, jak i osoba gościa wymagały wprowadzenia dodatkowych elementów. Skupiono się na pierwszym piętrze istniejącego już budynku. Zleceniodawca wybrał pokój narożny, wyposażony w kilka dużych okien na obu zewnętrznych ścianach. Okna wychodziły na południe i wschód. Szyby wybito i zastąpiono grubymi deskami przymocowanymi do framug. Na zewnątrz deski pomalowano na biało, na kolor ścian budynku, wewnątrz nikt nie zadał sobie takiego trudu.

Sufit narożnego pokoju zerwano. Budynek był stary, sufit gruby i gipsowy. Wkrótce gips wylądował na podłodze w obłokach duszącego pyłu. Teraz widać było więźbę dachową. Wewnętrzne ściany wyburzono. Niegdyś pokrywała je stara sosnowa boazeria, gładka i błyszcząca. Obecnie zniknęła, odsłaniając konstrukcję budynku i grubą, starą papę. Zerwano też deski podłogi. Pod masywnymi legarami można było dostrzec zakurzony sufit pokoju poniżej.

Stary gips i deski ze ścian i podłogi wyrzucono przez okna, zanim je zabito. Dwaj mężczyźni zajmujący się przebudową zgarnęli wszystkie śmieci na jeden duży stos. Potem podjechali ciężarówką i zaczęli ładować je łopatami do środka. Bardzo im zależało, by zostawić wszystko w należytym porządku. Po raz pierwszy pracowali dla tego zleceniodawcy, który wspominał mętnie o kolejnych projektach, a gdy się rozejrzeli, doszli do wniosku, że istotnie czeka ich tu jeszcze sporo pracy. Bardzo optymistyczna sytuacja. Trudno o nowe kontrakty, a ten zleceniodawca niespecjalnie przejmował się ceną. Obaj mężczyźni uznali, że w ich interesie leży zrobienie znakomitego pierwszego wrażenia. Szybko i sprawnie ładowali do ciężarówki ostatnie kawały gipsu, gdy nagle pojawił się ich zleceniodawca.

– Skończone? – spytał.

Był potężnym, nalanym facetem o wysokim głosie. Na jego bladych policzkach wykwitły dwa rumieńce wielkości drobnych monet. Poruszał się lekko i cicho, jak człowiek znacznie lżejszy. W sumie ktoś, na kogo ludzie wolą nie patrzeć i komu odpowiadają bardzo szybko.

– Zostało tylko sprzątanie – wyjaśnił pierwszy z robotników. – Gdzie mamy to wyrzucić?

– Pokażę wam – odparł zleceniodawca. – Będziecie musieli obrócić dwa razy. Deski zabierzecie osobno, prawda?

Drugi robotnik przytaknął. Deski miały szerokość czterdziestu pięciu centymetrów, pochodziły z czasów, gdy drwale mogli wybrać dowolne drzewo, i nie było mowy, żeby zmieściły się na pace z resztą gruzu.

Kiedy skończyli ładować gips, pracodawca wcisnął się wraz z nimi do kabiny. Był tak wielki, że zrobiło się ciasno. Wskazał drogę za starym budynkiem.

– Na północ – polecił. – Około półtora kilometra.

Droga opuszczała miasteczko i wijąc się, pokonywała serię stromych zakrętów. Pracodawca wskazał pewne miejsce.

– Tutaj – rzekł. – Na sam tył, dobrze?

Odszedł cicho, a robotnicy zaczęli rozładowywać ciężarówkę. Wrócili pod dom i wrzucili na pakę stare sosnowe deski. Ponownie pokonali krętą drogę, rozładowali samochód, zanieśli deski do środka, ułożyli w staranny stos na samym końcu ciemnego miejsca. Nagle z cienia wyłonił się pracodawca. Czekał na nich. Trzymał coś w ręku.

– Skończone – oznajmił pierwszy robotnik.

– Tak jak wy – odparł pracodawca.

Uniósł rękę. Trzymał w niej pistolet, czarny automat. Pierwszemu z robotników strzelił w głowę, kula uderzyła w czaszkę z ogłuszającym hukiem, rozbryzgując wokół krew, kawałki kości i mózgu. Drugi zamarł ze zgrozy, po czym rzucił się do ucieczki. Rozpaczliwie miotał się na boki, szukając schronienia. Zleceniodawca się uśmiechnął. Lubił, kiedy uciekali. Opuścił nieco potężną rękę. Wystrzelił. Kula trafiła uciekiniera w kolano. Zleceniodawca znów się uśmiechnął. Jeszcze lepiej. Lubił, kiedy uciekali, ale jeszcze bardziej, kiedy wili się na ziemi. Długą chwilę stał, słuchając wrzasków mężczyzny, a potem podszedł cicho i wycelował starannie w drugie kolano. Patrzył przez jakiś czas. W końcu znudziła mu się zabawa, wzruszył ramionami i trzecim strzałem trafił robotnika w głowę. Potem położył broń na ziemi i przeturlał zwłoki, póki nie spoczęły równiutko tuż obok rzędu starych desek podłogowych.

3

Jechali godzinę i trzydzieści trzy minuty. Najpierw powoli w mieście, potem przyspieszyli, utrzymując równe tempo. W sumie jakieś dziewięćdziesiąt kilometrów. Lecz siedząc w hałaśliwym mroku wewnątrz ciężarówki, Reacher nie miał pojęcia, w którym kierunku zmierzają.

Był przykuty kajdankami do młodej kobiety z niesprawną nogą. Przez pierwszych kilka minut wymuszonej znajomości usiłowali usadowić się jak najwygodniej. Pełzali wewnątrz ciężarówki, w końcu usiedli obok siebie na podłodze z wyprostowanymi nogami, oparci o osłonę koła po prawej. Kobieta siedziała tyłem, Reacher przodem. Ich skute przeguby spoczywały na płaskiej metalowej osłonie, jak u kochanków siedzących razem w kawiarence.

Z początku milczeli. Długi czas siedzieli w ciszy, oszołomieni. Podstawowy problem stanowił upał – było południe ostatniego dnia czerwca na Środkowym Zachodzie. Zamknięto ich w metalowym pudle pozbawionym wentylacji. Pęd powietrza na pewno nieco chłodził ciężarówkę, ale to zdecydowanie nie wystarczało.

Reacher siedział w mroku i w martwej, rozpalonej ciszy rozmyślał i planował, tak jak go nauczono. Zachowaj spokój, odpręż się, bądź gotowy, nie marnuj energii na bezsensowne domysły, oceniaj. Trzej napastnicy wykazali się pewną sprawnością. Nie mieli może talentu, nie działali z finezją, ale nie popełniali rażących błędów. Najsłabsze ogniwo stanowił nerwus z drugim glockiem, lecz przywódca rekompensował to z nawiązką. Sprawna trójka, widywał gorszych. Na razie jednak się nie przejmował, bywał już w większych opałach, w znacznie większych, i to niejeden raz. I przeżył. Toteż na razie się nie martwił.

A potem coś zauważył. Kobieta także się nie martwiła, ona również zachowywała spokój. Po prostu siedziała, kołysząc się, przykuta do jego przegubu, pogrążona w myślach. Może ją także nauczono planować? Zerknął na nią w ciemności i stwierdził, że przygląda mu się uważnie, spokojnie, pytająco, nieco wyniośle, z odrobiną dezaprobaty. Młodzieńcza pewność siebie. Spojrzała mu prosto w oczy, patrzyła długo. Potem wyciągnęła prawą rękę w kajdankach, szarpiąc przegub Reachera. Mimo wszystko był to jednak zachęcający gest. Reacher wyciągnął prawą dłoń i uścisnął jej rękę. Oboje uśmiechnęli się z ironią na ten formalny gest.

– Holly Johnson – przedstawiła się kobieta.

Oceniała go. Widział, jak jej wzrok wędruje po jego twarzy. Potem krótka ocena ubrania i znów twarz. Uśmiechnęła się, krótko, jakby uznała, że zasłużył na uprzejmość.

– Miło mi pana poznać.

Odpowiedział podobnym spojrzeniem. Przyjrzał się jej twarzy – bardzo ładna babka, jakieś dwadzieścia sześć, dwadzieścia siedem lat. Otaksował jej ubranie. W głowie zadźwięczał mu fragment starej piosenki: Kiecki za sto dolarów, za które nie zapłaciłam. Czekał na dalszy ciąg, ale ten nie nadszedł, więc uśmiechnął się i skinął głową.

– Jack Reacher – rzekł. – Wierz mi, Holly, cała przyjemność po mojej stronie.

Trudno im było rozmawiać, bo w ciężarówce panował hałas. Warkot silnika zagłuszał odgłosy dobiegające z drogi. Reacher chętnie posiedziałby w ciszy, ale nie Holly.

– Muszę się ciebie pozbyć – oznajmiła.

Pewna siebie kobieta, która panuje nad sytuacją. Nie odpowiedział, zerknął tylko na nią i odwrócił wzrok. Oto ciąg dalszy piosenki: Zimna, zimna kobieta. Smutny, bolesny tekst, stara piosenka Memphis Slim, ale nie pasowała do niej, ani trochę. To nie była zimna kobieta. Spojrzał na nią i wzruszył ramionami, a ona patrzyła na niego, zniecierpliwiona milczeniem.

– Rozumiesz dokładnie, co się stało? – spytała.

Obserwował jej twarz, oczy. Patrzyła wprost na niego. W jej oczach dostrzegł zdumienie. Sądziła, że ma do czynienia z idiotą, że właściwie nie zrozumiał, co zaszło.

– To przecież jasne – powiedział. – Dowody są jednoznaczne.

– Jakie dowody? – spytała. – Wszystko skończyło się w ułamku sekundy.

– Właśnie. Nie potrzeba nam więcej dowodów. Wiem już wystarczająco dużo.

Odprężył się. Następną szansę ucieczki będą mieli na kolejnym przystanku, może dopiero za kilka godzin. Obawiał się, że czeka go długi dzień. Musi być przygotowany, zachować siły.

– Co wiesz? – spytała kobieta.

Nie spuszczała z niego wzroku.

– Zostałaś porwana. Ja znalazłem się tu przypadkiem.

Ciągle na niego patrzyła, nadal pewna siebie, pogrążona w myślach. Wciąż nie wiedziała, czy ma do czynienia z durniem.

– To przecież jasne – powtórzył. – Nie o mnie im chodziło.

Nie odpowiedziała, uniosła tylko brew.

– Nikt nie wiedział, że tam będę, nawet ja sam, póki nie znalazłem się na miejscu – ciągnął Reacher. – A operacja została doskonale zaplanowana. To musiało wymagać czasu i rozpoznania, zgadza się? Trzej faceci, jeden w samochodzie, dwaj na ulicy, samochód zaparkowany dokładnie naprzeciwko. Nie mieli pojęcia, gdzie będę. Ale bez wątpienia wiedzieli doskonale, gdzie będziesz ty. Nie patrz więc na mnie, jakbym to ja był idiotą. To ty popełniłaś wielki błąd.

– Błąd? – powtórzyła kobieta.

– Prowadzisz zbyt uregulowane życie – wyjaśnił Reacher. – Badali twoje zwyczaje przez dwa, trzy tygodnie. Weszłaś wprost w pułapkę. Nie spodziewali się nikogo innego, to przecież jasne. Mieli tylko jedne kajdanki.

Uniósł rękę, podnosząc także jej dłoń, by podkreślić swoje słowa. Kobieta milczała przez długą chwilę. Najwyraźniej dokonywała rewizji poglądów na temat swojego towarzysza. Reacher zakołysał się w rytm poruszeń ciężarówki i uśmiechnął się.

– A nie powinnaś popełniać takich błędów – dodał. – Jesteś agentką rządową, prawda? DEA, CIA, FBI, coś w tym stylu. Może chicagowska policja. Nowicjuszka, wciąż oddana służbie i raczej bogata. Zatem albo ktoś porwał cię dla okupu, albo, mimo że jesteś nowa, narobiłaś już komuś problemów. Tak czy inaczej, powinnaś bardziej uważać.

Popatrzyła na niego i skinęła głową. W ciemności dostrzegł szeroko otwarte oczy. Była pod wrażeniem.

– Dowody? – spytała.

Uśmiechnął się.

– Kilka rzeczy. Twoje pranie. Domyślam się, że co poniedziałek podczas przerwy na lunch zabierasz do pralni rzeczy z zeszłego tygodnia i odbierasz poprzednie. To oznacza, że musisz dysponować co najmniej piętnastoma, dwudziestoma różnymi strojami. Sądząc po tym, co masz na sobie, nie ubierasz się byle gdzie. Minimum czterysta dolców za kostium. W sumie ciuchy za ponad osiem tysięcy. To właśnie nazywam oznaką średniej zamożności… i zbyt regularnym trybem życia.

– Dobrze – rzekła. – A dlaczego sądzisz, że jestem agentką?

– To łatwe. Grożono ci glockiem siedemnaście, wciągnięto do samochodu, wrzucono do ciężarówki, przykuto do obcego faceta, nie masz pojęcia, dokąd cię zabierają ani dlaczego. Normalna kobieta wpadłaby w panikę, krzyczałaby, szalała ze strachu. Ale nie ty. Ty siedzisz spokojnie, co sugeruje, że przeszłaś szkolenie, a może także oswoiłaś się z niebezpiecznymi sytuacjami. Może wiesz również, że wkrótce zaczną cię szukać jacyś ludzie.

Umilkł. Skinieniem głowy zachęciła go, by mówił dalej.

– Poza tym miałaś w torebce broń. Ciężką, może trzydziestkęósemkę, długa lufa. Gdyby to była prywatna spluwa, ktoś taki jak ty wybrałby coś lekkiego, na przykład dwudziestkędwójkę. Ale ty miałaś duży rewolwer, co oznacza, że ci go przydzielono. Czyli jesteś agentką albo gliną.

Kobieta znów skinęła głową.

– Dlaczego twoim zdaniem jestem nowicjuszką?

– Twój wiek – wyjaśnił Reacher. – Ile masz lat? Dwadzieścia sześć?

– Dwadzieścia siedem.

– Młoda jak na detektywa. College, kilka lat w mundurze. Jak na agentkę FBI, DEA bądź CIA także młoda. Więc cokolwiek robisz, robisz to od niedawna.

Wzruszyła ramionami.

– No tak – zgodziła się. – A oddana pracy?

Reacher wskazał lewą ręką, zadźwięczały kajdanki.

– Twój uraz – powiedział. – Wróciłaś do pracy po wypadku, zanim odzyskałaś pełną sprawność. Wciąż chodzisz o kuli. Większość ludzi w takiej sytuacji zostałaby w domu na zwolnieniu.

Uśmiechnęła się.

– Mogłabym być inwalidką – podsunęła. – Taka się urodzić.

Reacher pokręcił głową.

– To kula szpitalna. Wypożyczyli ci ją na krótko, aż wyzdrowiejesz. Gdyby to było kalectwo, kupiłabyś własną kulę, może nawet tuzin, pomalowała na różne kolory, tak by pasowały do drogich strojów.

Roześmiała się – miły dźwięk na tle nieustannego, głośnego warkotu silnika.

– Nieźle, Jacku Reacherze – powiedziała. – Od zeszłej jesieni jestem agentką FBI. Zerwałam ścięgna, grając w piłkę nożną.

– Grasz w piłkę nożną? – zdziwił się Reacher. – Ładnie, Holly Johnson. Więc jaką jesteś agentką od zeszłej jesieni?

Milczała przez chwilę.

– Zwykłą. Jedną z wielu w chicagowskim biurze.

Reacher pokręcił głową.

– Nie jesteś zwykłą agentką, tylko agentką, która robi coś związanego z kimś, kto chciałby się zemścić. Czym się w takim razie zajmujesz?

Ona także pokręciła głową.

– Nie mogę o tym mówić. Nie z cywilem.

To mu nie przeszkadzało.

– Rozumiem – rzekł.

– Każdy agent robi sobie wrogów.

– Naturalnie.

– Ja także – dodała.

Zerknął na nią. Osobliwa uwaga, defensywna. Słowa kobiety wyszkolonej, pełnej zapału i gotowej, lecz od jesieni przykutej do biurka.

– Dział finansowy? – zagadnął.

– Nie mogę o tym mówić – powtórzyła.

– Ale już zdążyłaś narobić sobie wrogów?

Uśmiechnęła się lekko, jednak uśmiech szybko zniknął z jej twarzy. Sprawiała wrażenie spokojnej, lecz wyczuwszy drżenie jej ręki, Reacher pomyślał, że po raz pierwszy zaczęła się martwić. Trzymała się jednak. I była w błędzie.

– Nie zamierzają cię zabić – powiedział. – Mogli to zrobić na parkingu. Po co wciągać cię do tej ciężarówki? No i ta kula.

– Co z nią?

– To nie miałoby sensu. Czemu mieliby wrzucać tu kulę, gdyby zamierzali cię zabić? Jesteś zakładniczką, Holly. Na pewno nie znasz tych ludzi, nigdy wcześniej ich nie widziałaś?

– Nigdy. Nie wiem, kim, do diabła, są ani czego ode mnie chcą.

Spojrzał na nią. Była zbyt pewna siebie. Wiedziała więcej, niż mu mówiła. Milczeli, wsłuchiwali się w hałas. Podskakiwali w rytm ruchów ciężarówki. Reacher patrzył w mrok i czuł, że Holly podejmuje decyzję. Znów się odwróciła.

– Muszę się ciebie pozbyć – powiedziała raz jeszcze.

Zerknął na nią. Odwrócił wzrok i uśmiechnął się szeroko.

– To mi odpowiada, Holly. Im wcześniej, tym lepiej.

– Kiedy ktoś zauważy twoją nieobecność? – zapytała.

Na to pytanie wolałby nie odpowiadać. Patrzyła jednak na niego i czekała. Zastanawiał się chwilę i odparł zgodnie z prawdą:

– Nigdy.

– Dlaczego nie? Kim ty jesteś, Reacher?

Zerknął na nią, wzruszając ramionami.

– Nikim.

Patrzyła na niego pytająco, może też z irytacją.

– No dobra, jakim nikim?

Usłyszał w głowie Memphis Slim: Haruję w hucie, w hucie stali.

– Jestem bramkarzem – oznajmił – w klubie w Chicago.

– Jakim klubie?

– Bluesowym, na South Side. Pewnie go nie znasz.

Spojrzała na niego, kręcąc głową.

– Bramkarzem? – powtórzyła. – Nieźle sobie radzisz jak na bramkarza.

– Bramkarze bywają w najdziwniejszych sytuacjach – odparł.

Nie wyglądała na przekonaną. Pochylił się nad zegarkiem, sprawdzając godzinę. Wpół do trzeciej.

– A ty? Kiedy ktoś zauważy twoje zniknięcie?

Zerknęła na zegarek i skrzywiła się.

– Jeszcze trochę – powiedziała. – O siedemnastej mam spotkanie robocze. Wcześniej nic. Dopiero za dwie i pół godziny zauważą, że mnie nie ma.

4

Wewnątrz skorupy pokoju na piętrze powstawała druga skorupa, zbudowana z nowych sosnowych desek zbitych w zwykły sposób. Zupełnie jakby w środku starego pokoju wypączkował nowy. Lecz nowy pokój miał około trzydziestu centymetrów mniej w każdym wymiarze. Trzydzieści centymetrów krótszy, trzydzieści centymetrów węższy i trzydzieści centymetrów niższy.

Nowe legary były dłuższe od starych o trzydzieści centymetrów. Wznosiły się nad nimi niczym las krótkich drewnianych podpór, gotowych utrzymać nową podłogę. Kolejne podpory czekały na nowe ściany, trzydzieści centymetrów od starych. Nowe ściany miały barwę jasnej żółci świeżego drewna, połyskiwały pośród starych desek koloru dymnego miodu. Stare deski przypominały pradawny szkielet, wewnątrz którego wyrósł nagle nowy, młody.

Budową zajmowali się trzej mężczyźni. Przeskakiwali z legara na legar z lekkością sugerującą wprawę. Wyglądali na doświadczonych fachowców i pracowali szybko. Kontrakt wymagał, by skończyli pracę na czas. Zleceniodawca zdecydowanie to podkreślał. Szybka robota. Trzej stolarze nie narzekali. Zleceniodawca przyjął pierwszą zaproponowaną cenę, wygórowaną, z uwzględnionym potężnym marginesem do negocjacji. Facet jednak łyknął pierwszą propozycję, w ogóle się nie targował. Po prostu skinął głową i polecił im rozpocząć pracę, gdy tylko skończy ekipa remontowa. Niełatwo o tak dobre zlecenia, jeszcze trudniej znaleźć kogoś, kto łyknie pierwszą cenę, więc trzej stolarze pracowali radośnie – ciężko, szybko i po godzinach. Bardzo chcieli zrobić dobre pierwsze wrażenie. Kiedy się rozglądali, widzieli szanse na kolejne kontrakty.

Dokładali zatem wszelkich starań. Biegali po schodach, dźwigając narzędzia i deski. Pracowali na oko, zaznaczając paznokciami miejsca cięć na drewnie. Pistolety do gwoździ i piły chodziły non stop, rozgrzewając się do czerwoności. Ale co chwila przerywali pracę, by zmierzyć odstęp pomiędzy dawną konstrukcją i nową. Zleceniodawca przykładał wielką wagę do wymiarów. Stara konstrukcja miała piętnaście centymetrów szerokości, nowa dziesięć. Odstęp trzydzieści centymetrów.

– Piętnaście i dziesięć, i trzydzieści – powiedział jeden z nich. – W sumie pięćdziesiąt pięć centymetrów.

– Zgadza się? – spytał drugi szefa grupy.

– Idealnie – odparł tamten. – Dokładnie tyle, ile kazał.

5

Zaplanowana na piątą narada robocza Holly Johnson odbywała się w chicagowskim biurze FBI, w sali konferencyjnej na drugim piętrze. Duże pomieszczenie, ponad dziewięćdziesiąt metrów kwadratowych, niemal w całości wypełniał długi błyszczący stół, otoczony trzydziestoma krzesłami, po piętnaście z każdej strony. Krzesła były solidne, obite skórą, stół zrobiono z pięknego drewna. Lecz choć meble kojarzyły się raczej z salą narad wielkiej korporacji, efekt psuła tania rządowa tapeta i wykładzina. Podłogę pokrywało ponad dziewięćdziesiąt metrów kwadratowych wykładziny i całe dziewięćdziesiąt kosztowało zapewne mniej niż jedno krzesło.

O siedemnastej latem promienie słońca wpadały do środka przez niemal całkowicie oszkloną ścianę. Ludzie wewnątrz mieli wybór. Jeśli usiedli naprzeciw okien, słońce świeciło im prosto w oczy. Musieli je mrużyć i wychodzili z narady z potwornym bólem głowy. Słońce wygrywało też z klimatyzacją, jeśli więc ktoś usiadł tyłem do okien, wkrótce było mu coraz bardziej gorąco i zaczynał się zastanawiać, czy dezodorant nadal działa. Trudny wybór. Lepiej jednak uniknąć bólu głowy, ryzykując przegrzanie, toteż pierwsi przybysze wybierali krzesła po stronie okien.

Pierwszy pojawił się prawnik FBI zajmujący się przestępstwami finansowymi. Stał przez chwilę, oceniając, ile czasu może potrwać narada. Jakieś czterdzieści pięć minut, pomyślał, znając Holly. Odwrócił się, próbując ustalić, na które krzesło padnie cień smukłego filara, rozdzielającego na pół przeszkloną ścianę. Smuga cienia ciemniała po lewej stronie trzeciego krzesła. Prawnik wiedział, że w miarę upływu czasu będzie przesuwać się w stronę szczytu stołu. Zwalił swój stos teczek na blat przed drugim krzesłem, zdjął marynarkę i zajął miejsce, wieszając ją na oparciu. Potem odwrócił się i podszedł do kredensu w kącie, żeby zaparzyć sobie kawę.

Niedługo po nim zjawili się dwaj agenci pracujący nad sprawami, które mogły łączyć się z problemem rozgryzanym przez Holly Johnson. Skinieniem głowy pozdrowili prawnika, zobaczyli, które miejsce zajął. Wiedzieli, że nie ma sensu wybrzydzać. Pozostałych czternaście krzeseł od strony okna niczym się od siebie nie różniło. Rzucili więc papiery na najbliższe dwa miejsca i także podeszli do ekspresu.

– Nie ma jej jeszcze? – spytał jeden z nich.

– Cały dzień jej nie widziałem – odparł prawnik.

– Twoja strata, co? – rzucił drugi.

Holly Johnson była nową agentką, miała jednak talent i dzięki temu zyskała sporą popularność. W dawnych czasach Biuro niechętnie zajmowało się biznesmenami, których ścigała Holly. Lecz czasy się zmieniły i pracownicy oddziału w Chicago bardzo w tym zasmakowali. Obecnie biznesmeni z kategorii uczciwych obywateli przeszli do kategorii drani. Agenci mieli dosyć oglądania ich, gdy sami musieli wracać pociągiem do domu. Wysiadali z pociągów na długo przed tym, nim bankierzy i maklerzy znaleźli się na swoich drogich przedmieściach, cały czas myśleli o kolejnych kredytach hipotecznych, a nawet drugiej pracy. Myśleli też o latach harówki w agencjach detektywistycznych, która ich czeka, by mogli wyżyć z niskiej rządowej emerytury. Tymczasem maklerzy i dyrektorzy siedzieli naprzeciwko z zadowolonymi uśmieszkami. Kiedy zatem pierwsi zostali uziemieni, Biuro przyjęło to z radością. Gdy po pierwszych i drugich nadeszły kolejne dziesiątki, dwudziestki i setki, zabawa zamieniła się w krwawy sport.

Niestety, była to ciężka praca. Takich ludzi naprawdę trudno przygwoździć. Dlatego właśnie przybycie Holly Johnson okazało się wyjątkowo korzystne. Miała talent. Potrafiła spojrzeć na rozliczenie i natychmiast się zorientować, że coś jest z nim nie tak. Zupełnie jakby umiała wywęszyć każdy kant. Siedziała za biurkiem, przeglądała papiery, lekko przekrzywiając głowę, i myślała. Czasami rozmyślała godzinami, kiedy jednak skończyła, wiedziała, co się dzieje, i wyjaśniała to na naradzie. W jej ustach wszystko brzmiało prosto i logicznie, jakby nie miała nawet cienia wątpliwości. Była kobietą, którą czekała wspaniała przyszłość. Sprawiała, że inni agenci czuli się lepiej, kiedy siedzieli wieczorem w pociągu. Dlatego właśnie stała się tak popularna.

Czwarty w sali na drugim piętrze zjawił się agent wyznaczony do pomocy Holly. Miał załatwiać za nią różne sprawy i nosić rzeczy, póki nie dojdzie do siebie po wypadku na boisku. Nazywał się Milosevic – drobnej budowy, mówiący ze słabym akcentem z Zachodniego Wybrzeża. Nie przekroczył jeszcze czterdziestki. Miał na sobie drogi zgniłozielony garnitur, złoto na szyi i na ręku. Kolejny nowicjusz, niedawno przeniesiony do biura w Chicago, bo tam właśnie FBI potrzebowało specjalistów od finansów. Dołączył do kolejki i rozejrzał się po sali.

– Spóźnia się? – spytał.

Prawnik wzruszył ramionami, Milosevic odpowiedział podobnym gestem. Lubił Holly Johnson, pracował z nią pięć tygodni, od dnia wypadku podczas meczu piłkarskiego, i cały czas świetnie się bawił.

– Zwykle się nie spóźnia – zauważył.

Piąty przybył Brogan, szef działu Holly, Irlandczyk z Bostonu, który długie lata spędził w Kalifornii. W średnim wieku, ale bliżej niż dalej młodości, ciemne włosy, czerwona irlandzka twarz. Twardziel, starannie ubrany w kosztowną jedwabną marynarkę. Ambitny. Zjawił się w Chicago w tym samym czasie co Milosevic. Był wkurzony, że nie trafił do Nowego Jorku. Nie mógł się doczekać awansu. Istniała teoria, że pojawienie się Holly w tym dziale zwiększa jego szanse.

– Jeszcze nie przyszła? – spytał.

Pozostali czterej wzruszyli ramionami.

– Skopię jej tyłek – mruknął Brogan.

Przed zgłoszeniem się do FBI Holly pracowała jako analityk giełdowy na Wall Street. Nikt nie wiedział dokładnie, czemu zdecydowała się na zmianę. Miała jakieś kontakty na górze, miała też znanego ojca, więc część ludzi przypuszczała, że po prostu chciała mu zaimponować. Nikt nie wiedział na pewno, czy jej się udało, ale powszechnie uważano, że stary powinien być pod wrażeniem. W tym samym roku co Holly do FBI zgłosiło się dziesięć tysięcy kandydatów, a ona znalazła się na czele listy czterystu osób, którym się udało. Spełniała wszystkie kryteria, i to z nawiązką. Biuro szukało absolwentów college’ów po księgowości bądź prawie albo też po innych, mniej popularnych studiach, którzy mają za sobą co najmniej trzy lata doświadczenia zawodowego. Holly spełniała te warunki. Miała dyplom księgowości z Yale, magisterium z Harvardu i do tego trzy lata na Wall Street. Jak burza przeszła przez testy na inteligencję i oceny zdolności. Oczarowała trzech agentów, którzy prowadzili z nią rozmowę kwalifikacyjną.

Jej przeszłość i kontakty okazały się bez skazy – nic dziwnego, zważywszy na wzmiankowane znajomości na górze – trafiła więc do akademii FBI w Quantico, a tam poważnie wzięła się do rzeczy. Była sprawna i silna, nauczyła się strzelać, śpiewająco zaliczyła test z reakcji przywódczych, zdobyła najwyższy wynik w symulowanych strzelaninach w Hogan’s Alley. Przede wszystkim jednak miała właściwe podejście. Zrobiła dwie rzeczy. Po pierwsze, z entuzjazmem przyjęła etykę Biura za własną. Każdy od razu widział, że ma do czynienia z kobietą, która będzie żyła i umierała dla FBI. Po drugie, uczyniła to bez pozerstwa, bo wszystko, co robiła, robiła z właściwym sobie ironicznym poczuciem humoru, które sprawiało, że ludzie nie mogli jej nienawidzić. Zamiast tego ją kochali. Bez cienia wątpliwości Biuro zyskało potężny atut. Szefowie posłali ją więc do Chicago i czekali na efekty.

* * *

Na koniec pojawiło się w sali na drugim piętrze trzynastu agentów i agent dowodzący, McGrath. Cała trzynastka zebrała się wokół szefa, który po drodze dokonywał analizy dalszego postępowania. Towarzysze spijali każde słowo z jego ust. McGrath był ich idolem. Oto człowiek, który trafił na szczyt, a potem wrócił do akcji. Spędził trzy lata w Budynku Hoovera jako zastępca dyrektora FBI, po czym poprosił o degradację i obniżenie pensji oraz pozwolenie na powrót do pracy dochodzeniowej. Ta decyzja kosztowała go dziesięć tysięcy rocznie, dzięki niej jednak odzyskał spokój umysłu, zdobył także głęboki szacunek i ślepe oddanie agentów, z którymi pracował.

Agent kierujący biurem lokalnym, takim jak chicagowskie, przypomina kapitana wielkiego krążownika. Teoretycznie ma nad sobą dowódców, przebywają oni jednak tysiąc kilometrów dalej, w Waszyngtonie, ich nadzór jest więc iluzoryczny. Agent dowodzący jest prawdziwy, ma władzę niemal równą boskiej. Tak pracownicy biura w Chicago traktowali McGratha, a on nie robił niczego, by to zmienić. Trzymał się na uboczu, był jednak otwarty. Strzegł prywatności, ale sprawiał, że jego ludzie wiedzieli, iż zrobi dla nich wszystko. Był niskim, przysadzistym mężczyzną kipiącym energią i roztaczającym aurę pewności siebie. Sama jego obecność sprawiała, że wszyscy pracowali lepiej. Na imię miał Paul, ale wszyscy mówili na niego Mack.

Zaczekał, aż agenci usiądą: dziesięciu tyłem do okien, trzem zaś słońce świeciło prosto w oczy. Potem podniósł krzesło i postawił je u szczytu stołu, dla Holly. Przeszedł na drugą stronę, przesunął kolejne i usiadł naprzeciwko, bokiem do słońca. Zaczynał się niepokoić.

– Gdzie ona jest? – spytał. – Brogan?

Szef działu wzruszył ramionami i uniósł bezradnie ręce.

– Z tego, co wiem, powinna już być.

– Może zostawiła wiadomość? – naciskał McGrath. – Milosevic?

Milosevic, pozostałych piętnastu agentów i prawnik biura pokręcili głowami. McGrath niepokoił się coraz bardziej. Każdy człowiek ma swój wzór zachowań, pewien rytm, behawioralny odcisk palca. Holly spóźniała się zaledwie minutę czy dwie, lecz to tak do niej nie pasowało, że w jego głowie rozbrzmiały dzwonki alarmowe. W ciągu ośmiu miesięcy nie spóźniła się ani razu, nigdy. Inni ludzie przychodzili na spotkania pięć minut później i nikogo to nie dziwiło, bo pasowało do ich wzoru. Ale nie Holly. Trzy minuty po piątej McGrath wpatrywał się w puste krzesło i już wiedział, że coś się stało. Wstał w ciszy i podszedł do kredensu. Obok ekspresu stał telefon. McGrath podniósł słuchawkę i wybrał numer swojego biura.

– Dzwoniła Holly Johnson? – zapytał sekretarkę.

– Nie, Mack.

Nacisnął widełki i wystukał numer recepcji dwa piętra niżej.

– Są wiadomości od Holly Johnson? – spytał agenta dyżurnego.

– Nie, szefie – odrzekł agent. – Nie widziałem jej.

McGrath znów się rozłączył i wywołał główną centralę.

– Dzwoniła Holly Johnson?

– Nie, proszę pana – odparła operatorka.

Przyciskając ramieniem słuchawkę, gestem poprosił o długopis i kartkę. Potem znów odezwał się do operatorki:

– Podaj mi, proszę, numer jej pagera i komórki, dobrze?

W słuchawce zatrzeszczało. McGrath zapisał oba numery, rozłączył się i wybrał pierwszy. Pager. Odpowiedział długi niski sygnał, świadczący o tym, że urządzenie wyłączono. Potem McGrath spróbował zadzwonić na komórkę. Usłyszał elektroniczny pisk i nagrany kobiecy głos, informujący, że połączenie nie może zostać zrealizowane. Odłożył słuchawkę i rozejrzał się po sali. Była siedemnasta dziesięć, poniedziałek.

6

O osiemnastej trzydzieści, według zegarka Reachera, poczuli, że coś się zmienia. Od sześciu godzin i czterdziestu minut jechali ze stałą prędkością jakichś dziewięćdziesięciu–dziewięćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę. Tymczasem upał osiągnął szczyt i zaczął ustępować. Reacher, zgrzany i zmęczony, kołysał się i podskakiwał w ciemności, oddzielony od Holly Johnson osłoną koła. W głowie odliczał odległość, dopasowując ją do mapy. Uznał, że w sumie pokonali jakieś sześćset dwadzieścia kilometrów. Nie wiedział jednak, w którą stronę. Jeśli jechali na wschód, zostawili już za sobą Indianę i właśnie opuszczali Ohio, przekraczając granice Pensylwanii bądź Wirginii Zachodniej. Jeżeli podążali na południe, zostawili za sobą Illinois i dotarli do Missouri bądź Kentucky albo nawet (jeśli nie docenił ich prędkości) Tennessee. Gdyby posuwali się na zachód, znajdowaliby się w Iowie. Mogli też zrobić pętlę wokół jeziora i skierować się na północ przez Michigan albo wprost na północny zachód, wówczas zbliżaliby się do Minneapolis.

Dokądś jednak dotarli, bo ciężarówka zaczęła zwalniać. Nagle gwałtownie szarpnęła w prawo – zjazd z autostrady. Usłyszeli zgrzyt zmienianych biegów i łoskot towarzyszący jeździe po nierównej powierzchni. Kula Holly z brzękiem turlała się po karbowanej metalowej podłodze. Ciężarówka z wyciem pokonywała kolejne wzniesienia, zatrzymywała się na niewidocznych skrzyżowaniach, przyspieszała, ostro hamowała, gwałtownie skręciła w lewo, a potem przez piętnaście minut jechała powoli po prostej wyboistej drodze.

– Tereny rolnicze – zauważył Reacher.

– Niewątpliwie – przytaknęła Holly. – Ale gdzie?

Reacher wzruszył ramionami w mroku. Ciężarówka zwolniła jeszcze bardziej i skręciła w prawo. Powierzchnia drogi się pogorszyła. Podskakując, pokonali jakieś sto pięćdziesiąt metrów i w końcu się zatrzymali. Trzasnęły drzwi kabiny. Silnik wciąż pracował, drzwi zamknęły się z hukiem. Reacher usłyszał, jak ktoś otwiera duże wrota. Ciężarówka powoli potoczyła się naprzód. Odgłos silnika odbijał się echem od metalowych ścian. Znów zgrzyt drzwi, echo stało się głośniejsze. A potem silnik zgasł i echa ucichły.

– Jesteśmy w jakiejś stodole – uznał Reacher. – Właśnie zamknęli drzwi.

Holly niecierpliwie skinęła głową.

– Wiem – mruknęła. – W oborze, czuję to.

Do uszu Reachera dobiegły odgłosy cichej rozmowy, następnie kroków zmierzających do drzwi ciężarówki, szczęk klucza i zgrzyt naciskanej klamki. Wnętrze zalało oślepiające światło. Reacher zamrugał, niemal oślepiony elektrycznym blaskiem. Ponad głową Holly zobaczył trzech mężczyzn, dwa glocki i strzelbę.

– Wychodzić – polecił przywódca.

Wciąż skuci razem, wygramolili się z wozu. Nie było to łatwe. Oboje zesztywnieli po długiej jeździe, byli poobijani, ich mięśnie protestowały. Sześć bitych godzin dawało się we znaki. Kolano Holly w ogóle odmówiło posłuszeństwa. Reacher chciał wrócić po jej kulę.

– Zostaw ją tam, dupku – warknął przywódca.

W jego głosie brzmiała irytacja i zmęczenie. Reacher posłał mu przeciągłe spojrzenie i wzruszył ramionami. Zesztywniała Holly, próbując przenieść ciężar ciała na chorą nogę, jęknęła z bólu i poddała się. Zerknęła obojętnie na Reachera, jakby miała do czynienia z pniem drzewa, i wyciągnęła wolną lewą rękę, obejmując jego kark. Tylko w ten sposób mogła ustać prosto.

– Wybacz, proszę – szepnęła.

Przywódca machnął w lewo glockiem. Znajdowali się w dużej oborze. Nie było w niej co prawda krów, ale sądząc po smrodzie, od niedawna. Ciężarówka stała na środku, po obu bokach ciągnęły się boksy dla bydła, przestronne, zbudowane z zespawanych rur z galwanizowanej stali. Reacher przekręcił się, ujął przegub Holly i oboje, podskakując i potykając się, ruszyli do boksu wskazanego przez mężczyznę z glockiem. Holly chwyciła metalową poręcz i zarumieniła się lekko.

– Przepraszam – mruknęła.

Reacher skinął głową, czekał. Kierowca, trzymając strzelbę, pilnował więźniów, podczas gdy przywódca dokądś odszedł. Otworzył wielkie wrota i wyszedł. Reacher dostrzegł przez moment ciemniejące zachmurzone niebo. Brakowało wskazówek co do tego, gdzie są.

Przywódcy nie było przez pięć minut. W oborze panowała cisza. Pozostali dwaj porywacze stali bez ruchu, trzymając broń w pogotowiu. Nerwus z glockiem patrzył wprost w twarz Reachera, kierowca ze strzelbą przyglądał się piersiom Holly i uśmiechał krzywo. Nikt się nie odezwał. Wreszcie przywódca wrócił. Niósł drugie kajdanki i dwa kawałki ciężkiego łańcucha.

– Popełniacie wielki błąd – odezwała się Holly. – Jestem agentką FBI.

– Wiem o tym, suko. A teraz się zamknij.

– To poważne przestępstwo – nie ustępowała Holly.

– Wiem o tym, suko – powtórzył tamten – i kazałem ci się zamknąć. Jeszcze jedno słowo, a strzelę gościowi w głowę, a wtedy spędzisz noc przykuta do trupa.

Zaczekał, aż Holly skinie głową. Potem kierowca stanął za nimi, a przywódca zdjął im kajdanki. Jeden z łańcuchów zarzucił na rurę, wolne końce przypiął do drugiej bransolety kajdanek zwisających z lewej ręki Reachera. Pociągnął i szarpnął, sprawdzając, czy wszystko trzyma. Następnie zawlókł Holly dwa boksy dalej i za pomocą nowego łańcucha i kajdanek ją także przykuł do rury, siedem metrów od Reachera. Jej kolano odmówiło posłuszeństwa, upadła ciężko, jęcząc z bólu, wprost na brudną słomę. Porywacz to zignorował. Wrócił do Reachera i stanął tuż przed nim.

– Kim ty właściwie jesteś, dupku? – spytał.

Reacher nie odpowiedział. Wiedział, że kluczyki od kajdanek tkwią w kieszeni przywódcy. Wiedział, że skręcenie mu karku łańcuchem wiszącym z przegubu zajęłoby mu półtorej sekundy. Ale pozostali dwaj byli poza jego zasięgiem. Jeden glock, jedna strzelba. Za daleko, by je złapać, nim zdąży się uwolnić, za blisko, by ryzykować. Miał do czynienia z całkiem sprawną trójką przeciwników. Wzruszył więc tylko ramionami, spoglądając na słomę leżącą na ziemi. Lepiła się od łajna.

– Zadałem ci pytanie – rzucił tamten.

Reacher podniósł wzrok. Kątem oka dostrzegł, że nerwus unosi wyżej glocka.

– Zadałem ci pytanie, dupku – powtórzył cicho przywódca.

Glock nerwusa przesunął się i zamarł na wysokości jego ramienia, celując wprost w głowę Reachera. Lufa drżała lekko, zataczając niewielkie kółka, lecz prawdopodobnie nie aż tak bardzo, by tamten spudłował. Nie z tak bliska. Reacher poszukał wzrokiem kierowcy. Mężczyzna ze strzelbą oderwał wzrok od piersi Holly. Uniósł broń do biodra, celując w Reachera. W ręku miał ithacę 37, dwunastkę, wersję pięciostrzałową, z kolbą pistoletową. Załadował właśnie pocisk, zgrzyt mechanizmu odbił się głośnym echem w oborze. Po chwili echo zamarło i znów zapadła cisza. Reacher dostrzegł, że cyngiel porusza się, pokonując pierwszy milimetr swojej krótkiej trasy.

– Nazwisko? – spytał przywódca.

Kolejny milimetr. Jeśli strzelba wypali pod tym kątem, Reacher straci obie nogi i większą część brzucha.

– Nazwisko? – spytał po raz drugi przywódca.

Dwunastka nie zabije go od razu, ale wykrwawi się na śmierć na brudną słomę. Przerwana tętnica udowa – będzie konał minutę, może półtorej. W tych okolicznościach nie było sensu zatajać nazwiska.

– Jack Reacher.

Przywódca był zadowolony, jakby odniósł pierwsze zwycięstwo.

– Znasz tę sukę? – spytał.

Reacher zerknął na Holly.

– Lepiej niż większość ludzi. Przez ostatnich sześć godzin byłem do niej przykuty.

– Mądrala z ciebie, co, dupku?

Reacher pokręcił głową.

– Jestem tylko przypadkowym przechodniem – odparł. – Nigdy przedtem jej nie widziałem.

– Pracujesz w FBI? – spytał mężczyzna.

Reacher znów pokręcił głową.

– Jestem bramkarzem w klubie w Chicago.

– Na pewno, dupku?

– Na pewno. Taki ze mnie mądrala, że pamiętam, jak zarabiam na życie.

Przez długą chwilę wszyscy milczeli. Napięcie rosło. Wreszcie nerwus z glockiem zmienił pozycję, kierowca opuścił strzelbę tak, że celowała w zasłaną słomą podłogę. Odwrócił głowę, znów koncentrując się na piersiach Holly.

– W porządku, dupku – rzucił przywódca. – Zachowuj się, a przeżyjesz. To samo dotyczy suki. Nikomu nic się nie stanie, przynajmniej na razie.

Trzej mężczyźni odwrócili się i wyszli z obory. Nim zamknęli drzwi, Reacher znów dostrzegł niebo, teraz ciemniejsze, wciąż zachmurzone. Ani śladu gwiazd, żadnych wskazówek. Sprawdził łańcuch – przypięty z jednej strony do kajdanek, z drugiej okrążający rurę, długi na jakieś dwa metry. Słyszał, że Holly robi to samo – naciąga łańcuch, sprawdzając, w jakim promieniu może się poruszać.

– Zechciałbyś odwrócić wzrok?! – zawołała.

– Dlaczego?! – odkrzyknął.

Krótka cisza, w końcu westchnienie, pełne wstydu i irytacji.

– Naprawdę musisz pytać? Przez sześć godzin siedzieliśmy w ciężarówce. Nie było tam łazienki.

– Idziesz do sąsiedniego boksu?

– Owszem.

– W porządku. Ty idź w prawo, a ja w lewo. Nie będę patrzył, jeśli i ty nie zaczniesz podglądać.

* * *

Po godzinie trzej porywacze wrócili do obory, niosąc jedzenie – dla obojga gulasz wieprzowy w metalowej menażce, składający się głównie z krwistych kawałków steków i mnóstwa niedogotowanych marchewek. Kimkolwiek byli, gotowanie nie należało do ich specjalności. Wręczyli także obojgu więźniom emaliowane kubki pełne słabej kawy. Potem wsiedli do ciężarówki, uruchomili silnik i wyjechali z obory. Zgasili światło. Reacher przez moment widział rozciągającą się za drzwiami mroczną pustkę. Potem zatrzasnęli wrota i zamknęli na klucz, zostawiając więźniów w ciszy i ciemności.

– Stacja benzynowa! – krzyknęła Holly. – Zatankują na resztę drogi. Nie mogli tego zrobić, gdy siedzieliśmy w środku. Bali się, że zaczniemy walić w ścianę i wzywać pomocy.

Reacher przytaknął i dokończył kawę. Dokładnie oblizał widelec, odgiął jeden z ząbków pod kątem prostym i naciskając paznokciem kciuka, zakrzywił sam czubek, tworząc haczyk. Za jego pomocą rozpiął kajdanki. Zabrało mu to w sumie osiemnaście sekund. Rzucił kajdanki i łańcuch na ziemię, podszedł do Holly, pochylił się i uwolnił jej przegub. Dwanaście sekund. Pomógł dziewczynie wstać.

– Bramkarz, co? – rzuciła.

– Zgadza się. Rozejrzyjmy się.

– Nie mogę chodzić. Moja kula została w ciężarówce.

Reacher kiwnął głową. Holly oparta o kratę obserwowała go ze swego boksu. Szybko zwiedził wielką pustą oborę. Zbudowano ją solidnie, z metalu, tego samego, z którego zrobiono kraty boksów. Ogromne wrota były zamknięte od zewnątrz. Pewnie na stalową kłódkę. Poradziłby z nią sobie, gdyby miał ją w rękach. Ale niestety, był w środku, a ona na zewnątrz.

Ściany z metalowych płyt, długich na dziesięć metrów, wysokich na metr, łączyły ze sobą i z betonową podłogą mocno przyśrubowane kątowniki z metalu. Każdy odstawał od powierzchni na jakieś piętnaście centymetrów. Przypominało to olbrzymią drabinę ze stopniami co metr.

Reacher wdrapał się na górę, szybko podciągając się z jednego kątownika na drugi. Wyjście czekało na samym szczycie, siedem płyt od ziemi, siedem metrów. Między ścianą a ukośnym blaszanym dachem pozostała szczelina wentylacyjna szeroka na jakieś czterdzieści pięć centymetrów. Człowiek mógł przecisnąć się przez nią bokiem, poziomo, niczym staroświecki skoczek wzwyż, zawisnąć na rękach i zeskoczyć na ziemię.

On może to zrobić, ale nie Holly Johnson. Nie zdoła nawet podejść do ściany, nie da rady się wdrapać i z całą pewnością nie zeskoczy na ziemię z takiej wysokości. Nie z zerwanymi ścięgnami.

– Dalej! – zawołała do niego. – Wynoś się stąd, natychmiast!

Puścił jej słowa mimo uszu, patrząc przez szczelinę w mrok. Okap bardzo ograniczał widok. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, widział pustą przestrzeń. Zszedł i sprawdził kolejne trzy ściany. Za drugą rozciągała się pustka, podobnie jak za pierwszą. Z trzeciej widać było dom, białe gonty, światła w dwóch oknach. Po czwartej stronie obory ujrzał drogę gruntową, jakieś sto pięćdziesiąt metrów do szosy, a dalej pustkę. W dali rozbłysły samotne światła, mrugały i podskakiwały. Rosły w oczach, zbliżały się. Ciężarówka wracała.

– Widzisz, gdzie jesteśmy?! – zawołała Holly.

– Nie mam pojęcia! Tereny rolnicze. To może być wszędzie. Gdzie hoduje się krowy i uprawia pola?

– Widzisz pagórki czy płaski teren?

– Nie wiem. Jest za ciemno. Może lekko pofałdowany.

– To może być Pensylwania – doszła do wniosku Holly. – Są tam wzgórza i krowy.

Reacher zsunął się z czwartej ściany i wrócił do jej boksu.

– Na miłość boską, zjeżdżaj stąd. Podnieś alarm.

Pokręcił głową. Usłyszał odgłos silnika Diesla, ciężarówka skręcała na podjazd.

– To nie najlepszy wybór – stwierdził.

Holly patrzyła na niego.

– A kto ci daje jakiś wybór? Ja tu rozkazuję. Jesteś cywilem. Pracuję w FBI i rozkazuję ci uciekać w bezpieczne miejsce.

Reacher wzruszył ramionami, ale się nie ruszył.

– Rozkazuję ci, słyszysz? – powtórzyła Holly. – Posłuchasz mnie?

Reacher pokręcił głową.

– Nie.

Spojrzała na niego gniewnie, a potem nadjechała ciężarówka. Usłyszeli ryk diesla i jęk resorów na wyboistej drodze. Reacher zamknął kajdanki Holly i biegiem wrócił do swojego boksu. Trzask drzwi samochodu, kroki na betonie. Reacher przykuł swój przegub do kraty i rozgiął widelec. Kiedy drzwi obory się otworzyły i rozbłysło światło, siedział spokojnie na słomie.

7

Materiał, którym wypełniono pięćdziesięciopięciocentymetrową przestrzeń pomiędzy starymi ścianami zewnętrznymi i nowymi wewnętrznymi, przywieziono z magazynu otwartą ciężarówką. W sumie była go tona, co wymagało czterech nawrotów. Każdym kolejnym ładunkiem starannie zajmowała się grupa złożona z ośmiu ochotników. Pracowali niczym staroświecka ekipa strażaków podających sobie wiadro. Każde pudło przekazywali z rąk do rąk, do budynku, po schodach, na piętro. Ustawiali je w korytarzu przed przebudowanym narożnym pokojem. Trzej robotnicy otwierali kolejne pudła i zanosili materiał do środka. Następnie układali go ostrożnie w szerokiej przestrzeni pomiędzy ścianami. Wówczas prowadzący rozładunek zwykle odpoczywali chwilę, wdzięczni za krótką przerwę.

Cały proces zabrał większą część popołudnia. Sprawiła to zarówno ilość materiału, jak i ostrożność, z jaką go przenoszono. Ośmiu ochotników pożegnało się, gdy ostatni, czwarty ładunek trafił na górę. Siedmiu wróciło do jadalni, ósmy przeciągnął się w ostatnich promieniach popołudniowego słońca i odszedł w drugą stronę. Taki miał nawyk. Cztery, pięć razy na tydzień wyprawiał się na długi, samotny spacer, szczególnie po ciężkiej pracy. Ponoć w ten sposób odpoczywał.

Leniwym spacerkiem dotarł do lasu i skierował się ścieżką na zachód. Wokół panowała cisza. Po ośmiuset metrach mężczyzna zatrzymał się i znów przeciągnął. Pod pretekstem rozruszania zmęczonych mięśni i kręgosłupa rozejrzał się. Potem skręcił ze ścieżki i gwałtownie przyspieszył. Wymijając drzewa, zatoczył pętlę, kierując się na zachód, a potem na północ. Zmierzał wprost do jednego konkretnego drzewa. Wśród igieł pod jego pniem leżał duży płaski kamień. Mężczyzna zatrzymał się, nasłuchiwał przez chwilę, następnie pochylił się i dźwignął głaz. Pod nim tkwiło coś prostokątnego, zawiniętego w naoliwioną szmatkę. Rozwinął pakunek – mały ręczny nadajnik. Wyciągnął krótką antenę, nacisnął guzik i czekał. A potem zaczął szeptać z podnieceniem, przekazując długą wiadomość.

* * *

Kiedy w starym budynku znów zapanował spokój, zleceniodawca pojawił się z nowymi, osobliwymi instrukcjami. Trzej robotnicy nie zadawali pytań, słuchali uważnie. Facet miał prawo do dziwacznych życzeń. Nowe polecenia oznaczały, że musieli parę rzeczy zrobić na nowo. W tych okolicznościach to nie problem. Nawet lepiej, bo zleceniodawca obiecał solidną premię.

Cieśle pracowali szybko. Wykonanie zadania zajęło im mniej czasu, niż sądzili. Nim jednak skończyli, zapadł wieczór. Najmłodszy został z tyłu, pakował narzędzia i zwijał kable. Szef zespołu i jego towarzysz pojechali w ciemności na północ i zaparkowali dokładnie tam, gdzie polecił im zleceniodawca. Wysiedli z furgonetki i czekali w milczeniu.

– Tutaj! – zawołał zleceniodawca. – Na samym końcu.

Weszli do środka. Wewnątrz panowała ciemność, on czekał już na nich gdzieś wśród cieni.

– Przydadzą się wam deski? – spytał.

Zobaczyli przed sobą stos starych sosnowych desek.

– To solidne drewno – dodał. – Może dacie radę je wykorzystać, coś jak recykling. No nie?

Obok desek na ziemi leżało coś jeszcze. Coś dziwnego. Dwaj cieśle przyglądali się w ciszy. Dziwne skulone kształty. Patrzyli na nie, a potem spojrzeli po sobie i odwrócili się gwałtownie. Zleceniodawca uśmiechnął się do nich, unosząc czarny pistolet.

* * *

Agent FBI obsługujący samotną stację satelitarną miał dość rozumu, by pojąć, że to coś ważnego. Nie wiedział dokładnie dlaczego, ale ich tajny informator nie zaryzykowałby przekazania wiadomości radiowej bez istotnego powodu. Wprowadził zatem szczegóły do komputera FBI. Jego raport powędrował po sieci i trafił do potężnych komputerów na parterze siedziby głównej FBI, Budynku Hoovera w Waszyngtonie. Komputery w Budynku Hoovera przetwarzają więcej nowych raportów dziennie niż dzień liczy sekund. Trzeba było zatem dłuższej chwili, by właściwy program przeskanował treść, wybierając słowa kluczowe. Kiedy to zrobił, zapisał raport w pamięci i czekał.

W tym samym momencie system zarejestrował wiadomość z biura FBI w Chicago. Jego szef, agent McGrath, meldował, że stracił jednego ze swoich ludzi. Agentka Holly Johnson zaginęła. Ostatnio widziano ją o dwunastej czasu Chicago. Obecne położenie nieznane. Próby nawiązania kontaktu nie przyniosły rezultatu. A ponieważ Holly Johnson była szczególną osobą, wiadomość opatrzono dodatkowym kodem tajności, który sprawił, że nie trafiła na każdy terminal w budynku, lecz wprost na samą górę, do biura dyrektora.

* * *

Dyrektor FBI zakończył naradę budżetową tuż przed dziewiętnastą trzydzieści. Wrócił do swojego gabinetu i sprawdził wiadomości. Nazywał się Harland Webster, pracował w Biurze od trzydziestu sześciu lat. Został mu jeszcze rok na stanowisku dyrektora, potem emerytura. Nie szukał więc kłopotów, znalazł je jednak na ekranie monitora. Otworzył raport, przeczytał go dwukrotnie i głośno westchnął.

– Kurwa – zaklął. – Kurwa, kurwa, kurwa!

Raport od McGratha z Chicago nie był najgorszą wiadomością, jaką Webster dostał w ciągu swojej trzydziestosześcioletniej kariery. Ale prawie. Nacisnął interkom na biurku, odpowiedziała sekretarka.

– Połącz mnie z McGrathem w Chicago – polecił.

– Czeka na linii od dłuższego czasu – oznajmiła.

Webster mruknął coś pod nosem i nacisnął guzik. Włączył głośnik telefonu i odchylił się w fotelu.

– Mack? – spytał. – Co się dzieje?

Z głośnika dobiegł wyraźny głos McGratha:

– Cześć, szefie. Nic nie wiemy. Przynajmniej na razie. Może za wcześnie się martwimy, ale miałem złe przeczucie, kiedy nie pokazała się na naradzie. Wiesz, jak to jest.

– Jasne, Mack – odparł Webster. – Może zamącisz mi w głowie jakimiś faktami?

– Nie mamy żadnych faktów – przyznał McGrath. – Nie zjawiła się na naradzie o piątej. Wydało mi się to dziwne. Nikt nie dostał żadnej wiadomości. Jej pager i telefon komórkowy nie działają. Popytałem tu i ówdzie. Po raz ostatni widziano ją koło dwunastej.

– Była dziś rano w biurze?

– Cały ranek.

– Miała umówione spotkania przed piątą?

– W kalendarzu niczego nie znalazłem. Nie wiem, co i gdzie robiła.

– Chryste, Mack – westchnął Webster. – Miałeś się nią opiekować, trzymać ją z dala od kłopotów.

– Podczas przerwy na lunch? Co, do diabła, mogłem zrobić?

W gabinecie dyrektora zapadła cisza. Zakłócał ją jedynie cichy pomruk w głośniku telefonu. Webster zabębnił palcami o blat biurka.

– Nad czym pracowała? – spytał.

– Zapomnij – odparł McGrath. – Możemy założyć, że żaden podejrzany nie ma z tym nic wspólnego. W jej przypadku to nie miałoby sensu.

– Zgadza się, w jej przypadku nie – przyznał Webster. – Co jeszcze mamy?

– Uszkodziła sobie nogę – powiedział McGrath. – Zerwała ścięgna w kolanie, grając w piłkę. Pomyśleliśmy, że może upadła, coś jej się pogorszyło, wylądowała na pogotowiu. W tej chwili sprawdzamy szpitale.

Webster mruknął coś pod nosem.

– Albo też jest jakiś facet, o którym nam nie wiadomo – dodał McGrath. – Może są gdzieś razem w hotelu i się pieprzą.

– Przez sześć godzin? Chciałbym mieć tyle szczęścia.

Znów cisza. Nagle Webster się wyprostował.

– W porządku, Mack – rzucił. – Wiesz, co robić. I wiesz, czego nie robić. Zwłaszcza w takiej sytuacji. Bądź w kontakcie. Muszę iść do Pentagonu. Wrócę za godzinę. Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebował.

Webster przerwał połączenie i znów wywołał sekretarkę, żeby wezwała jego wóz. Potem ruszył do prywatnej windy i zjechał na podziemny parking. Kierowca już czekał. Razem ruszyli do kuloodpornej limuzyny dyrektora.

– Do Pentagonu – polecił Webster.

* * *